γράφει ο Hannes ArtensIran’s provocative missile tests ten days ago again fueled the debate on the likelihood of aerial strikes against Iran. Since last week’s thaw, however, an attack on Iran by the end of President Bush’s tenure no longer appears in the offing. Moreover, the narrow, exclusively military focus of the debate misses the broader picture. The overall U.S. strategy of containing Iran has failed in principle. And the attempt to impose a sanctions regime on Iran has led to an erosion of U.S. strategic influence in Asia and the Middle East. Over the long term, Washington’s shortsighted containment policy will only hurt Western business in the region. It will also play into the hands of China, drive crucial allies away, and render Iran untouchable. At the eleventh hour, even the Bush administration seems to have realized, albeit in a limited way, the inherent failure of the containment approach. In an important about-face, the White House not only agreed to direct talks between U.S. and Iranian officials in Geneva this weekend but also held out the prospect of soon opening an American interest section in Tehran. This sea change suggests that the realists around Secretary of State Condoleezza Rice and Secretary of Defense Robert Gates having finally gained the upper hand over the faction around Vice President Dick Cheney in the intra-administration feud. The reversal also acknowledges that the dual approach of sanctions and military threats have produced nothing but America’s own isolation. The far-reaching repercussions of these counterproductive sanctions against Iran and America’s increasing isolation in Asia are best illustrated by this month’s breakthrough on the Iran-Pakistan-India pipeline. It’s the Gas, Stupid
The Iran-Pakistan-India pipeline (IPI) is a $7.5 billion project designed to supply Indian mega-cities with natural gas from Iran’s Persian Gulf fields via a 1,700 miles long pipeline across Pakistan. The project has been repudiated and boycotted by one project partner or the other uncounted times since its conceptualization. But on July 3, Indian Oil Minister Murli Deora affirmed on the sidelines of the World Petroleum Congress in Madrid that India expects to finally sign the deal next month. This long-time-in-coming breakthrough constitutes a crucial step toward energy security for India. For the United States, on the other hand, it deals a resounding blow to the fragile international sanctions front the Bush administration has crafted to contain Iran. What is more, with China keen on joining the project, a new geo-strategic axis – Tehran-Islamabad-New Delhi-Beijing – is about to emerge. This axis will radically reshuffle the power structure in Asia and, with it, the global balance of power. Despite the Cheney faction’s saber-rattling, the Bush administration has banked on economic sanctions strangling investment and beating a technology-dependant Tehran into submission. This strategy of tightening the economic corset choking Iran and thus forcing it to renounce its nuclear ambitions, however, has isolated the United States and its allies more than Iran. For the time being, Washington has succeeded in cajoling French Total SA, Anglo-Dutch Shell, and Spanish Repsol to withdraw their bids to exploit the Iranian South Pars field, the world’s largest gas field, and the EU approved freezing the assets of a major state-owned Iranian retail bank, Bank Melli, last month. But Iran’s countermeasures have been in the works for quite a while. After all, the country has long suffered from the effects of sanctions and the reluctance of Western companies to invest in its energy sector. So it has increasingly looked eastward for new financiers and partners. The most striking example is Iran’s March 24 bid for membership in the Shanghai Cooperation Organization (SCO), the Central Asian security group dominated by Russia and China. This new “looking east” -- negahe be shargh -- policy concept is the brainchild of Bangalore-educated, Iranian Foreign Minister Manouchehr Mottaki. While an Iranian SCO membership is still in the future, Asian dominance over the Iranian market is a current reality. China already ranks as the number one foreign investor in Iran. Malaysian Petronas and LG Korea feature prominently in the exploitation of South Pars. The new IPI would be a final nail in the coffin of the sanctions regime. The Empire Strikes Back
The United States has fought hard against the new pipeline linking Iran, India, and Pakistan. As recently as July 15, Senators Christopher Dodd (D-CT) and Richard Shelby (R-AL) threatened to strengthen the Iran and Libya Sanctions Act of 1996 that allows for the litigation of foreign firms investing in sanctionable business in Iran – a clear warning signal to India. Meanwhile, since the three countries could not bear the projected costs of $7.5 billion on their own, Washington has also used its considerable influence at the World Bank in the person of former president Paul Wolfowitz. He bluntly informed Pakistan that the bank would not allow any international institution to finance the project. In its attempts to destabilize Iran and disrupt the possible route of the pipeline, the United States is allegedly supporting Jundallah. This militant insurgency in the Iranian Sistan and Baluchistan Province, has suspected links to the Taliban and the Baloch Liberation Army (BLA), which has been fighting a guerilla war against the Pakistani army since 2000. This clandestine Baloch connection – recently exposed by Seymour Hersh in The New Yorker – undermines America’s fragile, always-on-the-brink-of-a-coup ally, Pakistan. Washington is also pushing for the alternative of a Turkmenistan-Afghanistan-Pakistan-India pipeline (TAPI), the construction bids for which, as a side benefit, would go to U.S. companies. This alternative scheme is strikingly similar to the pipeline deal Unocal struck with the Taliban in 1996. U.S. obstruction is not the only problem facing the IPI project. Iran is asking for a lot of money; India and Pakistan have notorious difficulties cooperating. But this cluster of American threats and coercions proved until recently to be pivotal in preventing the project from getting off the ground. Former Undersecretary of State Nicholas Burns cited preventing IPI as one of his greatest accomplishments at a conference at Harvard University in March. Push Factors
India, however, desperately needs energy for its growing economy. And it will risk its relationship with the United States to get this energy. Moreover, its heavily subsidized low gas prices are no longer sustainable, especially now before an election year. After all, with oil around $140 per barrel and a global recession looming on the horizon, the United States no longer has the ability to pressure countries to sever energy ties with Iran, as it did when a fire-breathing John Bolton forced Japan to withdraw its bid to exploit the Iranian Azadegan oil field. It is now every country for itself in the new energy environment. Despite U.S. opposition, then, the IPI pipeline is back on line. The last commercial difficulties between Pakistan and India concerning transit fees have been cleared away, and only minor technical details remain for a trilateral meeting in Tehran scheduled for the coming weeks. If an agreement is reached this summer, construction could commence in 2009 and be completed by 2012. Pakistan is eager to expand its new role as the energy corridor of the future. It expects an annual $600 million in transportation fees from IPI and is vigorously politicking for China to join the project in order to increase those revenues. Until Indian consent was secured, Pakistan used the Chinese wild card as a bargaining tool to force a wavering India’s hand. But now it seems that Islamabad and Tehran can have it both ways. If World Bank financing is off the table, China can step in to foot the bill. Finalization of IPI in the coming weeks would be more than a slap in the face for President Bush. After all, in 2006 he personally fought for a nuclear cooperation pact with India designed to meet India’s energy needs while tying it closer to the United States as a counterweight against a rising China. Now however, not only has the Indian government so far failed to get the pact ratified in the Indian parliament, but India is about to collaborate with China in undermining America’s sanctions on Iran. Pakistan, beefed up with more than $10 billion in military aid by the Bush administration, is also giving the cold shoulder to Washington. And Iran, soon to be the number one energy supplier for East Asia, becomes more untouchable by the day. The Bush administration’s lofty design to keep Iran in the box and use the Indian tiger to tame the Chinese dragon runs the risk of collapsing in the last months of his presidency. In fact, the American sanctions regime is driving Iran into China’s arms and facilitating a Sino-Indian rapprochement. Even worse, America is facing the rise of a new strategic axis in Asia that stretches from Tehran to New Delhi to Beijing, with Islamabad as a central hub, and financed by petrodollars. Then again, the Bush policy, by giving a lift to this new strategic energy alliance, may ultimately strengthen support in Washington for a military strike against Iran: to accomplish what containment failed to do.
διαβάστε επίσης:
Η Κεντρική Ασία στο επίκεντρο του ενεργειακού ανταγωνισμού
 Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε αυτές τις ημέρες ο Ali Babacan, ο γνωστός... wannabe “κουμπάρος”, στην θέση του σημερινού Tayyip Erdogan, με σκοπό την προώθηση της υποψηφιότητας της Τουρκίας για μία θέση μη μονίμου αντιπροσώπου στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, για την περίοδο 2009-2010. Αν μη τι άλλο, ενθουσιασμός διακατέχει τους διπλωματικούς κύκλους της γειτονικής μας χώρας, η οποία ελπίζει σε θετική εκτίμηση της υποψηφιότητάς της. Να σημειώσουμε ότι η Ισλανδία και η Αυστρία έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για την ίδια θέση και οι Τούρκοι μιλούν απαξιωτικά γι' αυτές τις δύο υποψηφιότητες, κυρίως, για την Αυστρία! Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί στην Άγκυρα, αποτελούν οι δηλώσεις του Sedat Laciner, προέδρου του ISRO/USAK, ο οποίος σημειώνει με νόημα ότι “... οι φίλοι της Τουρκίας αυξάνονται...”, ... “διότι η Τουρκία έχει κάνει πολλά βήματα προς τα μπρος, ιδιαίτερα στην εφαρμογή της εξωτερικής της πολιτικής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής... όπως για παράδειγμα στις Συρο-ισραϊλινές σχέσεις, όπου η Άγκυρα αναλαμβάνοντας τον ρόλο του “φιλικού” διαμεσολαβητή, λειτουργεί ως “γέφυρα”... “ειρήνης”... “συνεννόησης” και “συνεργασίας”. Και συνεχίζει, λέγοντας ότι... “το Σ.Α. έχει ανάγκη από μία χώρα σαν την Τουρκία, η οποία μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την σταθερότητα σε περιοχές και για χώρες που χρήζουν την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών και την εφαρμογή πολιτικών εξομάλυνσης...” Τώρα, δεν είμαι σε θέση να αποφασίσω κατά πόσο αυτές οι ενθουσιώδεις σκέψεις δικαιολογούνται από την πραγματικότητα, όταν η πολιτική κατάσταση στην χώρα είναι ακόμη ρευστή... η Ευρωπαϊκή της πορεία αμφισβητούμενη και ζητήματα όπως το Κυπριακό, έχουν μπει σε νέα τροχιά διαπραγμάτευσης και μάλιστα με τις γνωστές αιτιάσεις και προκλήσεις από τουρκικής πλευράς... Αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η συνεισφορά της Τουρκίας ως μέλος του Σ.Α. – προς όφελος της διεθνούς κοινότητας – όταν καθημερινά εγείρει και νέες διεκδικήσεις έναντι των γειτόνων της και απροκάλυπτα εργάζεται στην εφαρμογή της επεκτατικής της στόχευσης ιδιαίτερα στον χώρο της Κεντικής Ασίας (με ό,τι αυτό σημαίνει π.χ. πολεμικές επιχειρήσεις έναντι των Κούρδων, πολιτική χειραγώγηση των τουρκογενών χωρών της Κεντρικής Ασίας, καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οικονομική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων...) και με γνώμονα πάντα την διεισδυτική της δυναμική στον ευρύτερο γεωγραφικό της χώρο... Η Τουρκία, υπήρξε μέλος του Σ.Α. των Ηνωμένων Εθνών τις περιόδους 1951-52, 1954-55 και 1961... περίεργες συμπτώσεις....
Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Το σύνδρομο της «παιδικής χαράς» στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου
Σχετικά με την εξωτερική πολιτική των Τούρκων
"Προτεραιότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής η Κύπρος"
Προκλητική παρουσία Ερντογάν στα Κατεχόμενα
Επισκέψεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων των ΗΠΑ στην Άγκυραupdate #1, 24/07/08:
Turkey's dangerous message to the muslim worldupdate #2, 18/9/08:
πηγή: strategy-geopolitics.blogspot.com
Η Τουρκία συγκεντρώνει πλέον μεγάλες πιθανότητες να είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών τη διετία 2009-2010. Διπλωματικές πηγές στην έδρα του διεθνούς οργανισμού θεωρούν σίγουρη την εκλογή της Αυστρίας, ενώ στη μάχη μεταξύ Τουρκίας και Ισλανδίας για την ίδια γεωγραφική περιφέρεια αναμένεται να κερδίσει η πρώτη. Η ψηφοφορία θα πραγματοποιηθεί στα μέσα του ερχόμενου μήνα. Η Ελλάδα ήταν μη μόνιμο μέλος του ΣΑ τη διετία 2005-2006, ενώ η πρώτη θητεία της (1952-1953) συνέπεσε με αυτήν της Τουρκίας, η οποία κατείχε θέση τη διετία 1951-1952. Η χρονική συγκυρία συμμετοχής της τουρκικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο Ασφαλείας κρίνεται ιδιαίτερα ανησυχητική λόγω του γεγονότος ότι το 2009 θα κορυφωθούν οι διεργασίες στο Κυπριακό. Παράλληλα δεν αποκλείεται, όπως εκτιμούν διπλωματικοί κύκλοι, μέσα στην επόμενη διετία, αν η διαδικασία στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων οδηγηθεί σε αδιέξοδο, τα Σκόπια να προσφύγουν στον ΟΗΕ ζητώντας αναγνώριση με τη συνταγματική ονομασία τους. Οι ψήφοι των -δέκα συνολικά- μη μονίμων μελών στο Συμβούλιο Ασφαλείας είναι ζωτικής σημασίας, καθώς για την έγκριση των ψηφισμάτων χρειάζονται τουλάχιστον εννέα θετικές ψήφοι και κανένα βέτο από τα πέντε μόνιμα μέλη.
update #3, 18/10/08:
Κατά την ψηφοφορία που διεξήχθη χθες στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, η Τουρκία, η Ιαπωνία, το Μεξικό, η Ουγκάντα και η Αυστρία αναδείχθηκαν ως τα νέα μη-μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού για την περίοδο 2009-2010.
Να σημειώσω ότι αυτή είναι η 10η φορά που η Ιαπωνία καταλαμβάνει θέση μη-μόνιμου μέλους!
Η ψηφοφορία διεξάγεται στην Γενική Συνέλευση και απαιτείται πλειοψηφία 2/3 για την εκλογή μιας χώρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ψηφοφορία πραγματοποιείται ακόμη και για εκείνες τις περιοχές από τις οποίες μία χώρα είναι υποψήφια, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Μεξικού για την Λατινική Αμερική και της Ουγκάντα από την Αφρική.
Μεγάλη χαμένη αυτήν την φορά, αναδείχθηκε η Ισλανδία η οποία - κατά γενική ομολογία- απέτυχε στην εκλογή της, λόγω της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης του τραπεζικού της συστήματος, γεγονός που επέτρεψε στην Τουρκία και την Αυστρία να καταλάβουν τις αντίστοιχες θέσεις του Βελγίου και της Ιταλίας.
 Η εκκλησία της Ελλάδος ζητάει να μετατραπεί το μοναστήρι της Άνω Δίβρης σε εκκλησιαστικές φυλακές (δείτε εδώ και το αντίστοιχο δημοσίευμα του Βήματος και της Ελευθεροτυπίας καθώς και το καταπληκτικό blog Περαστικός). Τα ερωτήματα είναι πολλά, το κύριο ερώτημα που έχω να θέσω είναι γιατί η εκκλησία της Ελλάδος, που υποτίθεται αντιπροσωπεύει την πιο μεγαλόψυχη ύπαρξη (το θεό) νοιάζεται για τις παρενοχλήσεις του πρώην μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη από άλλους φυλακισμένους (όπως λέει το δημοσίευμα του BBC) αλλά δε νοιάζεται για τους υπόλοιπους φυλακισμένους. Γιατί δεν βοηθάει η εκκλησία, με αφορμή τις αναφορές ενός δικού της ανθρώπου (του πρώην μητροπολίτη Παντελεήμονα) που είναι σήμερα στον Κορυδαλλό. Γιατί δε νοιάζεται κανείς γι' αυτούς τους ανθρώπους αλλά γίνεται τόσος ντόρος μόνο για τον μητροπολίτη; Οι άλλοι να πεθάνουν; Πού είναι ο ανθρωπισμός της εκκλησίας; Γιατί δεν βοηθάει και δεν πιέζει η εκκλησία για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φυλακισμένων; Οι άνθρωποι που είναι στις φυλακές είναι το ίδιο άνθρωποι με όλους εμάς. Πολλοί βρέθηκαν μέσα από μια κακιά στιγμή, άλλοι μπορεί να είναι άδικα μέσα και άλλοι έχουν μετανιώσει για ό,τι έκαναν. Πολλοί άλλοι είναι θύματα κακών, πολύ κακών, οικογενειακών συνθηκών, μιας κοινωνίας του περιθωρίου και κυρίως θύματα ρατσισμού, ανισότητας και φτώχειας. Πολλοί πιστεύουν ότι πέρασαν από δύσκολες συνθήκες και δεν έμπλεξαν πουθενά, αυτό μπορεί να ισχύει, κανείς όμως δεν ξέρει τις συνθήκες που πέρασε ο κάθε ένας. Ο κάθε άνθρωπος είναι δούλος της βιολογίας του (είμαστε από ό,τι είμαστε φτιαγμένοι όπως έλεγε ο Σαίξπηρ) και παράλληλα προϊόντα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού περιβάλλοντος (του νεοφιλελεύθερου) που λέει σε όλους τους τόνους ότι όποιος δεν έχει χρήματα είναι ένα μεγάλο μηδενικό. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι στη φυλακή που βρέθηκαν εκεί λόγω βλακείας, λόγω άγνοιας, λόγω του ότι έκαναν κάτι που δεν ήξεραν ότι είναι παράνομο (γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις από πρώην υπαλλήλους επιχειρήσεων και σημερινούς φυλακισμένους). Διαβάστε και το γράμμα του φυλακισμένου Χρήστου Κρετσόβαλη (zougla.gr). Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι δραματική. Κάποτε είχα έναν φασίστα πελάτη που μου έλεγε ότι καλύτερα να φτιάχνουν φυλακές (και να βάζουν μέσα πιο πολύ κόσμο, όπως εννοούσε) παρά σχολεία! Σήμερα άρχισα και εγώ να το πιστεύω για άλλους λόγους βέβαια. Να μην φτιάχνουν σχολεία αλλά φυλακές μέχρι να μπορούν οι κρατούμενοι να διαβιώνουν με άριστη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που τους στέρησε ο νόμος είναι αρκετή. Η αξιοπρέπεια που χάνουν λόγω των συνθηκών κράτησης είναι η δική μας ξεφτίλα, της κοινωνίας των δήθεν πολιτών, δήθεν σοσιαλιστών, δήθεν φιλελεύθερων, δήθεν, δήθεν, δήθεν. Η κατάσταση στις φυλακές δεν αφαιρεί την αξιοπρέπεια εκείνων αλλά τη δική μας αξιοπρέπεια, εμείς είμαστε τα ζώα και όχι οι κρατούμενοι. Μέσα σε αυτό το θλιβερό πλαίσιο έρχεται ο Παντελεήμων και δηλώνει ότι τον παρενοχλούν οι φυλακισμένοι, και τι κάνει η εκκλησία; Προσπαθεί να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους; Πιέζει για το χτίσιμο νέων φυλακών; Κάνει κάποια καμπάνια υπέρ των κρατούμενων; Όχι βέβαια, καμπάνιες έκανε μόνο το 2000 μετά Χριστού για να μη βγει το Χ.Ο. από τις ταυτότητες. Μέχρι εκεί φτάνει ο ανθρωπισμός της εκκλησίας, μέχρι την ιδεοληπτική μονομανία της. Όταν πρόκειται για την προστασία και αξιοπρέπεια των κρατουμένων τι κάνει; Προτείνει τη μετατροπή ενός ειδυλλιακού μοναστηριού σε χώρο διαβίωσης πρώην μητροπολιτών. Τι παραπάνω έχει αυτός ο Παντελεήμων από τους υπόλοιπους κρατούμενους; Ποια πρέπει να είναι η δική μας ανοχή απέναντι σε έναν τέτοιο κόσμο που κρύβει την απάθειά του και την αντιανθρωπιστική του στάση κάτω από τα ράσα; Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχουν πεθάνει 440 κρατούμενοι από "παθολογικά αίτια" ενώ μόνο τον Ιούνιο έγιναν 3 αυτοκτονίες. Ακόμη και οι ανήλικοι βασανίζονται στις φυλακές. Ενώ δείτε πώς οι "φιλελεύθερες" "δημοκρατίες" οδηγούν στην κοινωνία των δύο τρίτων δηλαδή το 1/3 μέσα στη φυλακή και τα 2/3 έξω. Η στενότητα χώρου είναι απαράδεκτη και οι άνθρωποι αυτοί ζουν σαν ποντίκια. Ωστόσο κανένας δε νοιάζεται γι' αυτούς και πρώτα-πρώτα οι πολίτες αυτής της χώρας. Πόσο μάλλον η εκκλησία ή οι πολιτικοί που έχουν ιδρύσει μια ειδική "νομιμότητα" για τους ίδιους. Μπορούν έτσι να διακινούν μίζες εκατομμυρίων ευρώ σε "μαύρα" ταμεία και να μην επιτρέπουν στη δικαιοσύνη να τους ελέγξει. Το ίδιο και οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται το μόχθο των εργαζομένων, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχουν ανασφάλιστους, που τους πληρώνουν με ψίχουλα, που απολύουν ή καθυστερούν τις πληρωμές για να δώσουν προκαταβολή και να αγοράσουν το καινούργιο μοντέλο BMW που κοστίζει 72,000 ευρώ ή για να πηγαίνουν γκόμενες βόλτες με ιδιωτικά αεροπλάνα ή για να αγοράσουν σκάφος. Την ίδια ώρα συνάνθρωποί μας είναι άνεργοι, σκληρά εργαζόμενοι με μισθούς πείνας ή έχουν να πάνε διακοπές από τον κατακλυσμό του Νώε. Η νομιμότητα είναι κάτι σχετικό και η σημερινή νομιμότητα που υπάρχει δεν διαφέρει και πάρα πολύ από τη νομιμότητα των Ερυθρών Χμέρ ή τη νομιμότητα της ζούγκλας. Απόδειξη είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται κάτω από τα όρια της νομιμότητας χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, γιατί οι πολίτες κοιμούνται, έχοντας μετατραπεί προ πολλού σε μαστούρια του καταναλωτισμού και της τιποτένιας, κάλπικης ευημερίας των σκουπιδοπροϊόντων. Το καλύτερο ναρκωτικό για τις μάζες, το καλύτερο μέσο καταστολής από τις "δημοκρατικές" ελίτ.
αναδημοσίευση από το greekrider.blogspot.com
διαβάστε επίσης:
Χαμένοι στην ... "μετάφραση";
Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία
Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;
 Συνεχίζοντας την προσπάθεια στήριξης κάθε εκδοτικής προσπάθειας και λογοτεχνικής δουλειάς στην πόλη μας, παρουσιάζουμε το νέο βιβλίο από τις εκδόσεις "Χαραμάδα", υπό τον τίτλο "Αιχμάλωτος του λίκνου" του Christian Bobin. Ο Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin), γάλλος συγγραφέας και ποιητής, γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό (Le Creuzot), στη Βουργουνδία της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει – δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέθλια πόλη του· διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Οι γονείς του ήταν εργάτες – ο πατέρας του εργαζόταν ως σχεδιαστής στο εργοστάσιο Σνάιντερ. Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου. Γιατί καλύπτει και τα επόμενα χρόνια· δεν έχω καμία ανάμνηση ούτε από τα χρόνια μου στο λύκειο».Σχετικά με το σχολείο, απαντά: «Εκείνο που μου φαίνεται πραγματικά ανυπόφορο είναι ότι το σχολείο -το ίδιο κάνει και η κοινωνία μας- με χώριζε από τον ίδιο μου τον εαυτό· όχι από κάποιον άλλο, αλλά από μένα τον ίδιο σε μια αέναη περιπλάνηση στο χρόνο και τις ψυχικές διαθέσεις· απ’ αυτό με κρατούσε μακριά».
H αποσπασματική γραφή, το θραύσμα λόγου όπως το αποκαλεί, μοιάζει να είναι το φυσικό του στοιχείο, ενώ το μυθιστόρημα, το προσωπικό ημερολόγιο και η πεζή ποίηση, ως μέσα λογοτεχνικής έκφρασης, απαντώνται από κοινού ή ξεχωριστά στα βιβλία του. Τα έργα του, που χαρακτηρίζονται από οικονομία και μια εμφανή προτίμηση για τη μινιμαλιστική γραφή, θυμίζουν μικρούς πίνακες φτιαγμένους από στιγμές που συναρμολογούνται σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Μέσα από τα κείμενά του αυτός ο “σπιτόγατος”, ο ταξιδευτής της λευκής σελίδας, μας δείχνει τον κόσμο όπως έχουμε ξεχάσει πια να τον βλέπουμε. --------- Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο: Τρελός είναι εκείνος που άφησε τον πόνο να πάρει τη θέση του.
«Η γιαγιά σου είναι στο τρελοκομείο. Την έχουν δεμένη με σεντόνια. Παλεύει όλη μέρα σε μια καρέκλα». Εκείνος που μου τα λέει αυτά γελώντας είναι ο παππούς μου, ο σύζυγος εκείνης που φέρνω αμέσως στο μυαλό μου λευκοντυμένη σα μούμια, να ουρλιάζει δίχως να βγαίνει άχνα από το στόμα της. Είμαι οκτώ χρονών. Τα λόγια που μόλις άκουσα έδωσαν στην κουζίνα όπου βρίσκομαι ένα φως, σαν πυρηνική ακτινοβολία, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς μου έχουν πάει στον κινηματογράφο κι ο παππούς μου με φυλάει γι’ απόψε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του. Οι χειρότερες καταστροφές δεν προήλθαν από ανθρώπους κακούς, αλλά απλώς αδύναμους ή απερίσκεπτους.- Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό.
- Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: στο Λε Κρεζό και στην πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα.
 While a considerable effort has been made to ghetto allophone Greeks into distinct ethnic minority groups, they themselves proclaim NOT a “non-Hellenic national identity”, but a Hellenic National identity.
This renewed interest in propaganda by US Administrations serves to counter the rising economic power of Russia by attempting to remold the region into small and controllable entities. Perfected by the ex-communist bloc countries, the machine is available to be put into good use if the price is right. Here the venue is Oppressed Ethnic Minorities and ”Human Rights”! (as opposed to what other rights?)
The Vlachs are descendants from the Romanized, local Greek population. The opposing, self-serving claim contends that Aromanians came to northern Greece from the Danube region. Other theories on the possible origins of the Aromanians describe them as:
a. The descendants of Roman colonisers and soldiers, who would receive agricultural lands as payments for their services;
b. or a branch of Daco-Romanian; or descendants of ancient Thracians or Illyrians;
c. or romanised mercenary Greek soldiers of the Roman legions.
Aromanians, that is Vlachs, played an important role in the Greek War of Independence against the Ottoman Empire and generally in Greek society. Prominent Vlachs in Greece includ Ioannis Kolettis, one of the first prime ministers, Evangelos Averof, minister of Defence during the Balkan Wars and Konstantinos Krystallis, the famous poet.
FYROM governments, serving US as well as their own self-interests continue to confuse their citizens by rushing to recognize Vlachs as a distinct ethnic minority: anything “but Greek” is good enough for FYROM’s ultra-nationalistic puppet administrators. One can raise the question whether this could represent a paper form of ethnic “greek” cleansing from the books of the Former Socialist Republic.
read the original post here:
Source: Greeks Online
by Dr. George Voskopoulos
originally posted at American Chronicle, 14/7/08 The recent letter of FYROM´s Prime Minister Nikola Gruevski to Greek Premier K. Karamanlis constitutes another major hurdle to the effort of finding a mutually acceptable solution to the name dispute. It is worth looking at the semantics of the initiative at a crucial for the negotiations time.
.......................................................................................................................................................................... ..........................................................................................................................................................................
Greece has made a rather generous offer by accepting the use of the name Macedonia by FYROM with a geographical prefix that will distinguish it from Greek Macedonia. Practically it has offered Slav Macedonians the raw material to go on with their hos-tile and aggressive irredentist activities despite the mass objection of the Greek public opinion. This has not been fully appreciated by nationalists in Skopje and mediators. Rhetoric and argumentation based on the logic of the Balkan Wars of the early 20th century are outdated material in the construction of a zone of peace and security in South-eastern Europe. Some choices are hard to make but the risks of megalomania have proven disastrous to all Balkan peoples.
useful links:
Το ζήτημα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πριν και μετά το δημοψήφισμα της ανεξαρτησίας του Ανατολικού Τιμόρ το 1999, έκλεισε επίσημα με την υποβολή της σχετικής έκθεσης της Επιτροπής για την Αλήθεια και Φιλία (CTF) προς τις δύο κυβερνήσεις. Σχετικά με το ζήτημα, είχαμε αναφερθεί με προηγούμενη ανάρτησή μας (Αν η ηθική έχει μία κάποια αξία... / Πολιτική Προσέγγιση / 7- 4 -08). ... “With CTF's final report, the human rights violation case before and after the 1999 referendum is closed and would not be brought to legal process...” ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ινδονήσιος Υπουργός των Εξωτερικών Hassan Wirajuda.  Η τελική έκθεση, υπεβλήθη από τον Πρόεδρο της Επιτροπής, Benyamin Mangkoedilaga, στους Προέδρους της Ινδονησίας και Ανατολικού Τιμόρ, Yudhoyono και Ramos Horta αντίστοιχα. Οι δύο ηγεσίες συμφώνησαν να συνεχιστεί το έργο της CTF, μ' ένα νέο σχέδιο δράσης, όπως αυτό προτείνεται από τα μέλη της επιτροπής.
Παρόλο που παρουσιάστηκαν αρκετά στοιχεία και εξετάστηκαν ενδελεχώς οι “πρωταγωνιστές” των εγκλημάτων κατά του Αν. Τιμόρ και των κατοίκων του, εντούτοις, δεν ήταν δυνατή η νομική στοιχειοθέτηση της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέρους τους, οπότε και η όποια νομική δίωξη εναντίον τους δεν θα μπορούσε να έχει δεσμευτικό χαρακτήρα. Με αυτό ως δεδομένο, η επιτροπή πρότεινε το κλείσιμο της υπόθεσης και επεσήμανε την ανάγκη ανάληψης πρωτοβουλιών και από τις δύο χώρες ούτως, ώστε να κλείσουν οι “πληγές του παρελθόντος”.Η έκθεση της CTF θα παραδοθεί προς ψήφιση στα Κοινοβούλια Ινδονησίας και Ανατολικού Τιμόρ ενώ, παράλληλα θα δοθούν στην δημοσιότητα όλα τα κείμενα, οι προβλέψεις και οι αποφάσεις έτσι, ώστε οι πολίτες των δύο χωρών να είναι ενήμεροι για τα αποτελέσματα των διμερών επαφών και πρωτοβουλιών, κάτι που θα ενισχύσει την διαφάνεια και θα βοηθήσει στην ενδυνάμωση των δεσμών φιλίας και συνεργασίας... αναγκαίων δεσμών για την διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο λαών.
Προς αυτή την κατεύθυνση, οι πολιτικές ηγεσίες Ινδονησίας και Αν.Τιμόρ, σχεδιάζουν την θέσπιση και εφαρμογή επιπρόσθετων μέτρων, όπως το άνοιγμα των συνόρων και υποστήριξη της ελεύθερης εμπορικής δραστηριότητας, γεγονός καθόλου ευκαταφρόνητο, καθώς θα βοηθήσει στην περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη των δύο χωρών και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Ο Υπουργός Εξωτερικών του Ανατολικού Τιμόρ, Zacaria Albano Da Costa, εξέφρασε την ελπίδα ότι η τελική έκθεση θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία των δύο χωρών.
Η έδρα της CTF βρίσκεται στο Denpasar του Bali. Αποτελείται από 10 μέλη (πέντε από την Ινδονησία και πέντε από το Αν. Τιμόρ), με έναν συντονιστή από την κάθε χώρα. Τα μέλη της Ινδονησιακής πλευράς είναι οι: Benjamin Mangkoedilaga (συντονιστής), Ahmad Ali, Wisber Loeis, Mgr Petrus Turang, and Agus Widjojo. Τα μέλη από το Αν. Τιμόρ είναι οι: Jacinto Alves (συντονιστής), Dionosio Babo, Aniceto Guterres, Felicidade Guterres, and Cirilio Varadeles.
useful links:
Terms of Reference for The Commission of Truth and Friendship
Commission of Truth and Friendship, Indonesia, Timor Leste
Ανατολικό Τιμόρ: Κοινωνική αναταραχή και αντάρτικο
East Timor case closed after CTF submits final report
update #1, 17/07/08:
Consensus on East Timor report: Soares
Indonesian govt accepts East Timor blame
Apology accepted now it's time to move on, Gusmao
Επειδή τις επόμενες δέκα περίπου ημέρες, επαγγελματικές υποχρεώσεις θα με κρατήσουν μακρυά από κάθε διαδικτυακή ενασχόληση, θα ήθελα να προτείνω ορισμένα ενδιαφέροντα - κατά την άποψή μου - κείμενα άλλων ιστολογίων, ξεφεύγοντας για λίγο από την συνηθισμένη θεματολογία της "πολιτικής προσέγγισης". Ελπίζω, να τα βρείτε και χρήσιμα και ευχάριστα.
 Όπως όλα δείχνουν, η πρώτη Σύνοδος της Μεσογειακής Ένωσης (Παρίσι, 12/7/08) θα πραγματοποιηθεί δίχως προβλήματα, πάρα τον έντονο σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις που μέχρι και σήμερα διατυπώνονται από πολλές πλευρές, με την συμμετοχή των ηγετών των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των 17 χωρών εκτός Ευρώπης.
... Και ο αλγερινός Πρόεδρος Abdelaziz Bouteflika, μετά την θετική απόκριση του Muammar Khaddafi, ο οποίος είχε εκφραστεί αρνητικά στο ενδεχόμενο ίδρυσης της Ένωσης, θα συμμετασχεί στις εργασίες της Συνόδου ενώ δεν παρέλειψε, για ακόμη μία φορά, να ζητήσει περισσότερες διευκρινίσεις σχετικά με την νέα αυτή “οντότητα”.
Να υπενθυμίσουμε ότι η Αλγερία ήταν η μοναδική χώρα έως τώρα που δεν είχε απαντήσει στην πρόσκληση του Νικολά Σαρκοζύ κι αυτό, διότι υπάρχει ένα πλήθος θεμάτων που απασχολεί, όχι μόνο το Αλγέρι αλλά όλες τις μουσουλμανικές χώρες της περιοχής, όπως για παράδειγμα η συμμετοχή του Ισραήλ και οι ενδεχόμενες συνέπειες αυτής της συμμετοχής...
Αν και παραθέτω χρήσιμα links που θα σας βοηθήσουν να έχετε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα επί του θέματος, να σημειώσω ότι η πρόταση αυτή του Νικολά Σαρκοζύ, έτυχε πολλών αντιρρήσεων και έντονης κριτικής εντός της Ε.Ε., ιδιαίτερα από την Γερμανία, με το σκεπτικό ότι ένα τέτοιο εγχείρημα – παρά την θετική του διάσταση, η οποία θα μπορούσε να είναι η αναβάθμιση των σχέσεων της Ε.Ε. κυρίως με της χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής - θα μπορούσε να οδηγήσει σε σταδιακή αποδόμηση και τελικά διάλυση της Ε.Ε.
διαβάστε επίσης:
σημείωση: Η πρόταση αυτή του Νικολά Σαρκοζύ – αν και αρκετά τολμηρή – δεν είναι κάτι το καινούριο, ούτε και παρουσιάζει κάτι το πρωτότυπο, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Παρόμοιες σκέψεις έχουν γίνει κι από ελληνικής πλευράς στο παρελθόν, πάντα εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σκοπό την αναβάθμιση του ρόλου της χώρας μας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και τη σύσφιξη των πολιτικών / κοινωνικών / οικονομικών / πολιτισμικών σχέσεων της Ε.Ε. με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ, ήδη από το 1999, είχε διατυπώσει συγκεκριμένες πολιτικές και τρόπους δράσης που θα καθιστούσαν κατά πρώτον, μια τέτοια πρόταση αποδεκτή από το σύνολο των εταίρων μας και κατά δεύτερον, επιτυχή σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξή της.
Ένα από τα κείμενα που περιέχουν τέτοιου είδους προτάσεις-σκέψεις, υπογράφεται από εμένα τον ίδιο, υπό τον τίτλο: “Εισηγητική έκθεση για την λειτουργία και τους στόχους δράσης της Γραμματείας Διεθνών Σχέσεων της Ν.ΠΑ.ΣΟ.Κ” ( α' μέρος, ι' κεφάλαιο) και είναι στην διάθεση σας. Δυστυχώς, δεν υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή επομένως, αν κάποιος το επιθυμεί, ας επικοινωνήσει μαζί μου για να του στείλω ταχυδρομικά ένα αντίγραφο.
update #1, 09/07/08:
update #2, 13/07/08:
update #3, 17/10/08: Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών, την ακόλουθη ανακοίνωση:
Έναρξη δημοσίου διαλόγου για την Ένωση για την Μεσόγειο
Το Υπουργείο Εξωτερικών, στο πλαίσιο της ολοκληρωμένης προσπάθειας πού καταβάλλει για την ενίσχυση της παρουσίας της Ελλάδας στη Μεσόγειο πολιτικά και επιχειρηματικά απευθύνει ανοικτή πρόσκληση σε όλους τους ενδιαφερομένους, να συνεισφέρουν δημιουργικά με προτάσεις τους στη διαμόρφωση των Προγραμμάτων που πρόκειται να υλοποιηθούν στο πλαίσιο της “Διαδικασίας της Βαρκελώνης: Ένωση για τη Μεσόγειο”. Ο δημόσιος διάλογος απευθυνεται μεταξύ άλλων στους φορείς του Δημόσιου, τους φορείς του ευρύτερου Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τους κοινωνικούς εταίρους, αλλά και προς την Κοινωνία των Πολιτών. Το αντικείμενο των προτάσεων θα αφορά στις θεματικές ενότητες που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της Κοινής Διακήρυξης των Παρισίων στις 13 Ιουλίου 2008, οι οποίες αφορούν:
- την απορρύπανση της Μεσογείου,
- τους θαλάσσιους διαδρόμους,
- την ηλιακή ενέργεια,
- την εκπαίδευση,
- την πολιτική προστασία
- και την ανάπτυξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Σημειώνεται ότι η διαδικασία του δημόσιου διαλόγου θα γίνει με τρόπο ηλεκτρονικό, μέσα από τον διαδικτυακό τόπο της Ειδικής Γραμματείας Αξιοποίησης Διεθνών Προγραμμάτων www.aidfunding.mfa.gr/bpufm
Oι καταθέτοντες τις προτάσεις τους (ιδέες έργων) στον δικτυακό τόπο http://www.aidfunding.mfa.gr/bpufm/ θα έχουν τη δυνατότητα αναζήτησης εταίρων για το σχηματισμό διεθνών κοινοπραξιών.
Σας καλούμε να συνδράμετε με τις δικές σας ιδέες και σε μια ολοκληρωμένη προσπάθεια για την ενίσχυση της παρουσίας της Ελλάδας στη Μεσόγειο πολιτικά και επιχειρηματικά.
Στοιχεία Επικοινωνίας: bpfum@mfa.gr
update #4, 4/11/08:
Union for the Mediterranean' (UfM) symbolizes the dismantling of Sarkozy's grand
project. First outlined in February 2007 in Toulon, a recent commission
communication embodies the latest transformation of the idea, and the UfM was
officially launched on July 13, under the French Presidency of the EU.
Conceived by Sarkozy, the original idea was a vague enunciation of the
desire to rebuild France's role in the Middle East and an implicit desire to
stave off Turkey's entrance to the EU. Initially, the idea was to be
distinguished from the pre-existing Euro-Med Partnership and European
Neighborhood Policy, encompassing only the southern states of the EU and the
Mediterranean partners. continue
reading here:
γράφει ο Στρατής Αλεξίου αρχική δημοσίευση: περιοδικό Monthly Review
Οι συνεχείς δημοσκοπήσεις δείχνουν όλες αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία: τη σταδιακή κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Το μόνο που συγκρατεί αυτή τη στιγμή το πολιτικό σύστημα –για να ακριβολογούμε το πολιτικό υποσύστημα που συντίθεται από τα δύο κόμματα εξουσίας– είναι τα ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα οποία ταυτόχρονα το αποδιαρθρώνουν –προσπαθώντας να απαξιώσουν ομάδες ή πρόσωπα που δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντά τους– και το υποστηρίζουν – προσπαθώντας να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις και να αποτρέψουν μια μεγάλη μετακίνηση της εκλογικής βάσης προς τα αριστερά.
Όσοι φωνάζουν για τον κίνδυνο κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος είναι είτε άνθρωποι των μίντια με ίδια συμφέροντα, είτε διανοούμενοι που φοβούνται τις εξελίξεις, είτε πολιτικοί που ανησυχούν για την προσωπική τους επιβίωση. Ο τρόπος αναστήλωσης του πολιτικού συστήματος είναι παρών: τα κόμματα να προχωρήσουν σε αυτοκάθαρση – οι επίορκοι και οι κλέφτες να φύγουν και οι καλοί να συνεχίσουν. Πρόκειται για μια γνωστή συνταγή του να μην γίνει τίποτα. Ελάχιστοι θα υποστούν κυρώσεις και οι περισσότεροι θα συνεχίσουν την πολιτική τους διαδρομή. Η συνέχεια εδώ...:
Διαβάστε επίσης:
 Η τρομοκρατία των ισραηλινών έναντι κάθε μη εβραίου (και ιδιαίτερα αν είναι άραβας ή παλαιστίνιος, μουσουλμάνος ή χριστιανός) είναι γνωστή και σε πολλές περιπτώσεις παρομοιάζεται (όχι άδικα) με τις πρακτικές των ναζί έναντι των εβραίων της Ευρώπης πριν από 60 περίπου χρόνια! Μία από τις περιπτώσεις - από τις πολλές - που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι αυτή του μικρού Ezzat, ο οποίος υπέστη σωματική και ψυχική κακοποίηση, για 2,5 περίπου ώρες, στα χέρια των "δημοκρατικών" και "ακριβοδίκαιων" βασανιστών του. Το παιδί χτυπήθηκε κατ' επανάληψη με βαναυσότητα και βιάστηκε ψυχολογικά, δίχως να του αναγνωριστεί ούτε εκείνο το ελαφρυντικό (αν μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο!!!) της παιδικής του ηλικίας. Διαβάστε ολόκληρη την υπόθεση εδώ: 10-year-old subjected to torture by Israeli soldiersΑν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, όλοι εμείς που έχουμε μία κάποια άποψη επί του θέματος ή που απλά παρακολουθούμε από μακρυά τα όποια συμβαίνοντα, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε λάθη, αστοχίες και εγκληματικές ενέργειες τόσο στη μία, όσο και στην άλλη πλευρά. Άλλωστε, μαζί συνθέτουν το πρόβλημα, το γνωστό σε όλους ως μεσανατολικό, και όχι η κάθε μια χωριστά κι από μόνη της. Με το πέρσαμα του χρόνου... λίγο ενδιαφέρει, τελικά, η αιτία του κακού ή ποιός φέρει την ευθύνη αυτής της συνεχιζόμενης τραγωδίας-παρωδίας στην αγκαλιά της διεθνούς κοινότητας. Πρέπει όμως, κάθε φορά που ιστορίες σαν του μικρού Ezzat βλέπουν το φως της δημοσιότητας, να αντιδρούμε και να αντιδρούμε δεικτικά και δυναμικά γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να προσφέρουμε το ελάχιστό θετικό προς την κατεύθυνση της τελικής διευθέτησης του ζητήματος...
From Jerusalem to Auschwitz
... επιμένει να καταπονεί την συμπαθή μας κατά τ΄άλλα Τουρκία. Για μία ακόμη φορά ο Σύλλογος Βακουφίων Ιστορικών Μνημείων και Περιβαλλοντολογικών Υπηρεσιών, προσέφυγε στο Συμβούλιο Επικρατείας της Τουρκίας, έπειτα από την άρνηση του Πρωθυπουργού στην ικανοποίηση του αιτήματός τους και ούτε λίγο ούτε πολύ, απαίτησε την ακύρωση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου το 1934, με την οποία η Αγία Σοφία από τέμενος μετατρεπόταν σε μουσείο.
 Ο εν λόγω Σύλλογος πολλές φορές στο παρελθόν έχει προσπαθήσει να ανακαινίσει το ζήτημα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά όμως, οι εκπρόσωποί του ήταν ιδιαίτερα ευρηματικοί στα επιχειρήματα που διατύπωσαν καθώς, “δεσμεύθηκαν” ότι μια ενδεχόμενη θετική απόφαση στο αίτημά τους, δεν θα είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της μουσειακής αξίας του χώρου, αν κάτι τέτοιο επιβαλλόταν από το “εθνικό συμφέρον”...
Το 10ο Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας απέρριψε ομόφωνα την προσφυγή, σημειώνοντας ότι η χρήση της Αγίας Σοφίας ως μουσείο «δεν αντιτίθεται στο δίκαιο». Η απόφαση του ΣτΕ αναφέρεται στην ιστορική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου του 1934, με την οποία αποφασίστηκε ότι η έκταση που καταλαμβάνει η Αγία Σοφία, το μαυσωλείο, καθώς και ο μεντρεσές και τα υπόλοιπα ακίνητα που βρίσκονται στο χώρο της Αγίας Σοφίας, μετατράπηκαν σε μουσείο, ενώ υπενθυμίζεται ότι η ιστορική περιοχή της Κωνσταντινούπολης εντάχθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1985 στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Επίσης, στην απόφαση του ΣτΕ σημειώνονται τα εξής: «Η χρήση ως μουσείου της Αγίας Σοφίας, η οποία αποτελεί κοινή κληρονομιά και είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Κωνσταντινούπολης, με σκοπό να ανταποκριθεί λειτουργικά στο ρόλο της ως ένα σημαντικό παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας, ένα πρότυπο αρχιτεκτονικών, τεχνολογικών και τοπογραφικών αξιών της κοινωνίας, καθώς και ως ένα μνημείο σημαντικής ιστορικής σημασίας, δεν αντιτίθεται στους νόμους».
Τί σχόλιο να κάνει κανείς; Από τη μια συμπλέγματα κατωτερότητας και ζήλεια έναντι των ελλήνων και της κληρονομιάς τους (τί άλλο;) και από την άλλη ανάγκη ενίσχυσης του κοινωνικού ιστού της χώρας με όχημα την θρησκεία και τον φανατισμό.
Θυμίζει λίγο την “ισλαμοφοβία” κάποιων λίγων βορειοευρωπαίων που προσπαθούν να διασκεδάσουν τον φόβο τους γελοιοποιώντας ένα ολόκληρο θρησκευτικό πληθυσμό και το ίδιο το πιστεύω του!
Σε αυτά τα “παιχνίδια” εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι και θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση όσο θα λείπει ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια θα τίθεται ως θέμα προς “διαπραγμάτευση”...
Να γιατί είναι επιτακτική η ανάγκη ανάπτυξης της εξωτερικής πολιτικής, της εξωτερικής μας πολιτικής σε πολλά επίπεδα... Να γιατί θα πρέπει η εξωτερική μας πολιτική να γίνει επιτέλους πολυθεματική και ευέλικτη σε ό,τι αφορά στους ανθρώπους που θα ν΄αναλάβουν αυτό το δύσκολο έργο.
Δεν μπορούμε πλέον να κρυβόμαστε πίσω από την δική μας σκιά. Δεν μπορούμε να σιωπούμε κάθε φορά που κάποιος επιμένει από μόνος του να γελοιοποιηθεί... και μάλιστα εις βάρος μας. Τα ίδια κάναμε και στο Σκοπιανό. Γνωστά τα αποτελέσματα... update #1, 4/07/08: αναφορικά με την διαχείριση πολιτιστικών μνημείων στην Σικελία
 Η αναφορά στην ανάπτυξη πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής δεν ήταν καθόλου τυχαία και η πρόθεση της τοπικής κυβέρνησης της Σικελίας να προσφέρει σε ιδιώτες την οικονομική εκμετάλλευση της λεγόμενης Κοιλάδας των Ναών και άλλων σπουδαίων αρχαιολογικών χώρων της Κάτω Ιταλίας, δικαιολογεί απόλυτα την ανησυχία που εκφράζεται από πολλές πλευρές σχετικά με τον τρόπο που όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ο ελληνισμός ολόκληρος αντιμετωπίζεται και σε πολλές περιπτώσεις βάλλεται από πρόσωπα ή κάθε είδους συμφέροντα με στόχο την συρρίκνωσή του. (Μου θύμισε την έντονη και πολύμηνη επικοινωνία που είχα με τον George Στεφανόπουλο πριν από δέκα χρόνια περίπου, όταν ο ίδιος εξέφραζε τους φόβους του και την αγωνία του, παράλληλα με τους φόβους και τις αγωνίες του συνόλου της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, για την προσπάθεια ορισμένων κέντρων και παράκεντρων εξουσίας στην παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας, της γλώσσας και του πολιτισμού). Το θέμα λοιπόν, δεν είναι κάτι άγνωστο ή κάτι το καινούριο που θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη... έστω κι αν οι περισσότεροι έλληνες "κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου". Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν άμεση και έχει ήδη προγραμματιστεί συνάντηση του έλληνα Υπουργού Πολιτισμού με τον αρμόδιο Ιταλό συνάδελφό του για την ερχόμενη εβδομάδα, με αντικείμενο συζήτησης το συγκεκριμένο ζήτημα.
διαβάστε επίσης:
 Αθήνα, 11 Δεκ. 02
Εκβιάζουν τους μικρομεσαίους,
τρομοκρατούν τον κόσμο
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ Η ΝΕΑ ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΟΜΗ
Δήλωση του Δημήτρη Σιούφα
Γενικού Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ
«Είχα επισημάνει την περασμένη εβδομάδα ότι η κυβέρνηση αφού στέγνωσε τα ταμεία του κράτους επιχειρεί τώρα να στεγνώσει ολοκληρωτικά και κάθε δραστηριότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην ελληνική περιφέρεια. Άκουσα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ξεχασμένοι Έλληνες στην ξεχασμένη Ελλάδα και δεσμεύτηκα ότι η Νέα Δημοκρατία θα φέρει στη Βουλή τη νέα φοροεισπρακτική επιδρομή που εξαπέλυσε η Κυβέρνηση για να καλύψει την αποτυχία της και την ανεπάρκεια του κράτους».
Τα παραπάνω δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρης Σιούφας αμέσως μετά την κατάθεση σχετικής ερώτησης μέσω της Βουλής προς τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών. Το πλήρες περιεχόμενο της ερώτησης έχει ως παρακάτω:
«Η δραματική κατάσταση της Ελληνικής Οικονομίας, η σημαντική υστέρηση των φορολογικών εσόδων του έτους 2002, η αναποτελεσματικότητα του κράτους και των μηχανισμών του και τέλος η λανθασμένη κυβερνητική στόχευση σ΄ ό,τι αφορά στον έλεγχο της παραοικονομίας και της μεγάλης φοροδιαφυγής οδηγούν την κυβέρνηση σε λήψη μέτρων ή μεθοδεύσεων που κινούνται έξω και πέρα από τη σφαίρα του σεβασμού προς τους πολίτες, στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό και αποδυναμώνουν την αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος.
Είναι φανερό πως το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μπροστά στα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε, επιστρατεύει μέσα και μεθοδεύσεις ανευθυνότητας και προχειρότητας με θύματα την επιχειρηματικότητα και κυρίως τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις.
Έχουμε επισημάνει με καθαρότητα πως η εφεύρεση του λεγόμενου "αυτοελέγχου" της εξαετίας 1993-1998 δεν είναι αποδεκτή από τη Νέα Δημοκρατία γιατί αδικεί τους φορολογούμενους πολίτες, εισάγει κεφαλικό φόρο επί δικαίων και αδίκων, απαξιώνει τους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους και συμβάλλει αρνητικά στην εμπέδωση φορολογικής συνείδησης στους πολίτες. Αναδεικνύει ταυτόχρονα την αδυναμία του φορολογικού συστήματος, εκπέμπει κοινωνική σκληρότητα και απορυθμίζει την οικονομική ζωή στην χώρα.
Το σύστημα εξουσίας και πιο συγκεκριμένα οι εισπρακτικοί μηχανισμοί -κατ’ εντολή βέβαια της Κυβέρνησης- έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου φοροειπρακτική επιδρομή. Θέτουν κάθε μικρό και μεσαίο επιχειρηματία μπροστά στο δίλημμα «είτε μπαίνεις τώρα στη ρύθμιση της συνάφειας είτε αρχίζουμε αμέσως έλεγχο της επιχείρησης».
Επιχειρούν να τρομοκρατήσουν και εκβιάζουν τον κόσμο, για να εισπράξουν ό,τι μπορούν, όσο πιο γρήγορα μπορούν.
Είναι φανερό ότι η Κυβέρνηση αφού στέγνωσε τα ταμεία του κράτους επιχειρεί τώρα να στεγνώσει ολοκληρωτικά και κάθε δραστηριότητα των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων και στη ελληνική περιφέρεια.
Παράλληλα, ορισμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα η κυβέρνηση θα εξαπολύσει νέα φοροεισπρακτική επιδρομή – και δεν θα διστάσει να φτάσει σε κατασχέσει κινητής και ακίνητης περιουσίας σε βάρος ιδιωτών, επιχειρήσεων και φορέων- προκειμένου να καλύψει την τεράστια υστέρηση κρατικών εσόδων και την αποτυχία της στην εκτέλεση του προϋπολογισμού.
Οι απειλές και οι πιέσεις προς τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, οι φοροτρομοκρατικές επιστολές προς τους φορολογούμενους, η μετατροπή της προαιρετικής σε υποχρεωτική ρύθμιση της εξαετίας, πριν τη λήξη της προθεσμίας και οι εφ' άπαξ καταβολές φόρων φανερώνουν τη νοοτροπία των κυβερνώντων αλλά και το μέγεθος του προβλήματος στην οικονομίας της χώρας.
Είναι φανερό πως η κυβέρνηση διαχειρίζεται με το χειρότερο τρόπο τον υπόλοιπο πολιτικό χρόνο μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές. Δεν έχει ή δε θέλει να κατανοήσει την ανάγκη αλλαγής της οικονομικής της πολιτικής.
Ενώ ο μεσοπρόθεσμος σχεδιασμός, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η προώθηση πολιτικών ανάπτυξης και η πάταξη της διαφθοράς που μαστίζει το δημόσιο βίο αποτελούν άξονες στους οποίους μπορούμε να πορευθούμε με αισιοδοξία αλλά και αποτελεσματικότητα, η κυβέρνηση παρουσιάζει έλλειμμα πολιτικής και περίσσευμα αυτοσχεδιασμών.
Ύστερα από τα παραπάνω,
ΕΡΩΤΑΤΑΙ
Ο κ. Υπουργός στον οποίο απευθύνεται:
Είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης να συνεχίσει την αντιδημοκρατική και προσβλητική για την επιχειρηματικότητα διαδικασία που ήδη εφαρμόζει;
Σχεδιάζει η κυβέρνηση να εξαπολύσει νέα φοροεισπρακτική επιδρομή και τι σημαίνει αυτό; Πώς προέκυψε η ανάγκη αυτή και γιατί επιλέγονται οι σχετικές μεθοδεύσεις;
Είναι στις σκέψεις της η παράταση της προθεσμίας και μετά την 31/12/2002;
Με τέτοιες φοροπροχειρότητες θα πορευθούμε στο δρόμο της πραγματικής σύγκλισης με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες;
Εδώ και δύο χρόνια ακούμε για νέο αναπτυξιακό νόμο που θα έφερνε η κυβέρνηση στη Βουλή. Τι θα γίνει με αυτή την υπόθεση;
Επιμένει ακόμη ότι ο "αυτοέλεγχος" είναι ελεγκτικό αποτέλεσμα του φοροελεγκτικού μηχανισμού του Υπουργείου ή εν πάση περιπτώσει μια διαδικασία ενταγμένη στη λεγόμενη φορολογική μεταρρύθμιση;»
Την ερώτηση υπογράφουν οι Δημήτρης Σιούφας, Προκόπης Παυλόπουλος, Σταύρος Δήμας, Γεώργιος Αλογοσκούφης, Αδάμ Ρεγκούζας, Νικόλαος Νικολόπουλος, Θεόδωρος Σκρέκας, Ηλίας Καλλιώρας, Γεώργιος Καλαντζής, Δημήτρης Κωστόπουλος, Νικόλαος Λέγκας, Μιχαήλ Λιάπης, Ελευθέριος Παπαγεωργόπουλος, Έλσα Παπαδημητρίου, Γεώργιος Τρυφωνίδης, Αριστείδης Τσιπλάκος, Σάββας Τσιτουρίδης
@
το σχόλιο μάς: Φαντάζομαι, θα αναγνωρίζετε πολλούς από τους υπογράφοντες... Αυτά έλεγε η Νέα Δημοκρατία πριν από λίγα χρόνια, και αυτά ήταν που την έφεραν στην εξουσία. Όμως, ο παραλογισμός εκείνων που ονειρεύονται καρέκλες, αξιώματα και τιμές, δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν ότι η πραγματικότητα των πολιτών είναι πολύ διαφορετική από την δική τους!
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί εξαιρετικό δείγμα εξαπάτησης των ελλήνων πολιτών που, σήμερα αντί να απολαμβάνουν τους κόπους τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κυβέρνηση (την κυβέρνηση της ΝΔ, της ίδιας ΝΔ που άλλα υποστήριζε στο πρόσφατο παρελθόν) η οποία λειτουργεί εκδικητικά, πρόχειρα και καταστρεπτικά, λεηλατώντας και τα τελευταία λεπτά του εισοδήματος των ελλήνων πολιτών.
Βέβαια, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο τρόπος λεηλάτησης είναι πιο έξυπος και πιο εκλεπτυσμένος... γι' αυτό άλλωστε και ο Κώστας Καραμανλής θεωρείται ο καταλληλότερος Πρωθυπουργός, διαχειριστής δηλαδή της καθημερινότητας!
Αφού λοιπόν είναι ο καταλληλότερος... τους ακατάλληλους τί τους θέλει δίπλα του;
|
Το blog 
Πέραν αυτού, το ίδιο το κείμενο αντανακλά την "εσφαλμένη αντίληψη" της ηγεσίας της αμερικανικής διπλωματίας σχετικά με την σταθερότητα, την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων.
