Σχετικά με την εξωτερική πολιτική των Τούρκων

Μία ακόμη δήθεν επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας - αναμενόμενη κατά τ' άλλα πρόκληση - έφερε την Θράκη και τους έλληνες μουσουλμάνους της περιοχής, στο επίκεντρο των συζητήσεων στην Σύνοδο των Υπουργών εξωτερικών του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης.

Η Σύνοδος πραγματοποιήθηκε στην Ουγκάντα (18-20 Ιουνίου 2008) και ως συνήθως, εξέφρασε με τον πιο επίσημο τρόπο ευσεβείς πόθους και βλέψεις των χωρών-μελών της Διάσκεψης...

Τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις της Συνόδου μπορείτε να τα βρείτε εδώ:

Σε ό,τι αφορά την Τουρκία έχω να κάνω ένα μικρό σχόλιο ούτως, ώστε να καθησυχάσουν όλοι εκείνοι που φοβούνται ανατροπές και φαντάζονται σενάρια... όχι απαραίτητα αβάσιμα. Η Τουρκία πάντα σε περιόδους πολιτικών της κρίσεων και κοινωνικών αναταραχών, επιστρατεύει την εξωτερική της πολιτική έτσι, ώστε να υποβαθμιστεί το πρόβλημα που η ίδια αντιμετωπίζει στο εσωτερικό. Αποτελεί γνωστή τακτική καθεστώτων με ελλιπή δημοκρατική θεώρηση των πραγμάτων που νομίζουν ότι, έτσι τονώνουν το αίσθημα εθνικής ασφάλειας των πολιτών τους και πως διασφαλίζεται ο ρόλος τους (νομιμοποίηση επιδιώξεων) στο διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι.

Το κακό στην όλη υπόθεση είναι, πως η τουρκική διπλωματία βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην διεκδίκηση όλων εκείνων των ζητημάτων που συνθέτουν την εξωτερική της πολιτική (συμπεριλαμβανωμένων και των ελληνοτουρκικών) διότι, η ελληνική εξωτερική πολιτική παρουσιάζεται από αβέβαιη έως άτολμη σε ό,τι αφορά στους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να ανακόψει τον τουρκικό επεκτατισμό.

Και αυτό, θα μπορούσε να είναι εύκολη υπόθεση για την ελληνική διπλωματία, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας φαντάζει τουλάχιστον για την ώρα “όνειρο θερινής νυκτός”...

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως, κάθε χώρος διαβούλευσης – σημαντικός ή ασήμαντος – όπως ο ΟΙΔ, εγκυμονεί απόψεις, σκέψεις, πολιτικές, επιδιώξεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, βρίσκουν διέξοδο στην διεθνή τους νομιμοποίηση, τουλάχιστον στην συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης (που συνήθως δεν εμβαθύνει στην φύση του κάθε ζητήματος και δεν κρίνει αντικειμενικά) και αυτό ίσως είναι το πιο ανησυχητικό και κάτι το οποίο θα μας δημιουργήσει προβλήματα στο μέλλον, γι΄αυτό και θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ενημέρωση των πολιτών.

Παράλληλα, αυτό είναι και το πεδίο στο οποίο αποτελεσματικά – περισσότερο σήμερα παρά ποτέ – η ελληνική εξωτερική πολιτική, θα μπορούσε να επιτύχει θεαματικά αποτελέσματα, τόσο για την αναβάθμιση του ρόλου της χώρα μας στο διεθνές κοινωνικοπολιτικό παιχνίδι, όσο και στο “μπλοκάρισμα” πολιτικών επιδιώξεων χωρών όπως η Τουρκία ή τα Σκόπια ή η Αλβανία που προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκομίσουν παντός είδους οφέλη εις βάρος της χώρας μας. Εξάλλου, ο ρόλος που έχουμε επιλέξει ως χώρα να διαδραματίζουμε στον χώρο της Βαλκανικής ως σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης, αυτό επιβάλλει!

Θέλω να πιστεύω ότι το ελληνικό Υπουργείο των εξωτερικών έχει στα σχέδια του έτοιμη πρόταση ενεργοποίησης και της λεγόμενης διπλωματίας των πολιτών, μεταξύ άλλων, που θα ενισχύσει την εξωτερική μας πολιτική και θα την εμπλουτίσει με περισσότερα στοιχεία σε όλα τα επίπεδα.

Ενδεχομένως, η καταγγελία του ψηφίσματος CFM-35/2008 που καταφέρεται εναντίον της Ελλάδος, στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα να είναι επιβεβλημένη δεδομένου ότι, το εν λόγω ψήφισμα αφορά στα εσωτερικά χώρας-μέλους της Ε.Ε. και αμφισβητεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απολαμβάνουν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή εθνικής καταγωγής.

Μέχρι τότε, θα ήθελα ο κ. Babacan να απαντήσει σε δύο-τρία ερωτήματα που όλη η διεθνής κοινότητα θέτει:

Υπό ποιό καθεστώς σήμερα ζουν και αναπτύσσονται οι εθνικές / θρησκευτικές / κοινωνικές μειονότητες στην Τουρκία;

Πόσο σεβαστά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία;

Πόσο σεβαστή είναι η αντίθετη άποψη;

Κατά πόσο είναι σεβαστή η ελευθερία του λόγου;

Κι εφόσον η ανάρτηση αυτή συντάχθηκε με την ευκαιρία της πραγματοποίησης της Συνόδου των Υπουργών εξωτερικών του ΟΙΔ, θα ήθελα ο κ. Babacan να μπορούσε να μας απαντήσει κατά πόσο οι χριστιανικές κοινότητες εντός της επικράτειας των ισλαμικών χωρών που μετέχουν στον ΟΙΔ, χαίρουν ελευθερίας και σεβασμού των δικαιωμάτων τους...

update #1, 01/07/08:

Κατοχύρωση των τουρκικών αξιώσεων στη Θράκη από τον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης

Turkish Centrality

Russian foreign minister Sergei Lavrov to visit Turkey

Turkey and Iran negotiate new gas pipeline project

Turkey, Africa become strategic partners

Turkey: Key meeting on Cyprus could have large impact on Ankara's EU bid

update #2 σχετικά με την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας, 02/07/08:

Οι μόνοι Τούρκοι εκπρόσωποι είναι Κούρδοι!

More Ergenekon Arrests

ERGENEKON: ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΞΗΛΩΜΑ ΤΗΣ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

A coup foiled in Turkey?

update #3, 03/07/08:

Turkey on Edge

Turkey speeds up judgment process in controversial Ergenekon case

Turkish media divided over Ergenekon detainments

Πολιτικό θρίλερ στην Τουρκία

Οι Κεμαλιστές

<<δεν είναι Ευρώπη η Τουρκία>>

Does The Military Support Ergenekon Arrests?

Slouching Toward Disaster In Turkey

Strange days

To ban or not to ban: That is the Turkey question

The MHP’s destiny

The trap the MHP has fallen into

Baykal's deplorable state and end of Turkish social democracy

Turning point in the justice system

Top Turkish general calls for calm after detentions

update #4, 05/07/08:

Comparative Analysis of Turkey’s Crisis

Arato: The Turkish Constitutional Crisis and the Road Beyond

Η Τουρκία έτοιμη να μπει στην Ευρώπη....

Μάχη μέχρις εσχάτων στη Τουρκία

Who are these 3,000 people?

Θέλει ο Τούρκος να ξαναγίνει Οθωμανός;

«Η Γαλλική Γερουσία ψήφισε υπέρ της Τουρκίας»...

update #5, 06/07/08

Φόβοι για εξαγωγή της κρίσης στο Αιγαίο

Εκτός ελέγχου η δράση των Τούρκων στη Θράκη

Battling for the soul of Turkish law

update #6, 08/07/08:

Οι Γκρίζοι Λύκοι στην Ελληνική Θράκη

Η Τουρκία προσπαθεί να επιβιώσει…

Eνα βημα πριν απο την προβοκατσια;

update #9, 09/07/08:

ΟΙ ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ ΣΤΗΝ ΘΡΑΚΗ!

update #10, 10/07/08:
Nα διαβάζουμε, για να μαθαίνουμε...

update #11, 26/10/08:
Αμετάβλητη η τουρκική εξωτερική πολιτική

Do Azerbaijan's Ethnic Minorities Face Forced Assimilation?

γράφει η Liz Fuller

Over the past 10 days, representatives of ethnic minorities in Azerbaijan have issued two separate public statements affirming their fear of assimilation and soliciting international support. Azerbaijani commentators have dismissed those appeals as unfounded and orchestrated by Moscow.

The ethnic groups in question are the Avars, Tsakhurs, and Lezgins, and according to official statistics together they constitute less than 1 percent of Azerbaijan's total population of 8.65 million. They live compactly in several districts of northern Azerbaijan bordering on the Russian Federation. Avars are the largest ethnic group in neighboring Daghestan, where they account for approximately 29 percent of the population, and Lezgins the third largest (13 percent). The Tsakhurs, who number around 8,000, constitute less than 0.5 percent of Daghestan's population.

Estimates of the number of Lezgins in Azerbaijan range from 178,000 to 400,000 or even 850,000. Azerbaijan's Lezgins have lobbied sporadically for greater protection of their rights since the early 1980s; some Lezgins in both Daghestan and Azerbaijan have gone so far as to propose creating an independent state that would encompass their historic homeland to the north and south of the Samur River that forms the border between Russia and Azerbaijan. A conference on the Lezgins organized in Moscow last month under the aegis of the Russian Foreign Ministry was construed by some Azerbaijani commentators as possibly heralding a new Lezgin separatist threat.

On June 16, the website rossia3.ru posted an appeal "To all people of good will" signed by eight separate organizations representing the Avars, Lezgins, and Tsakhurs. One of those organizations is the Imam Shamil Avar National Front headed by Dagneft President and Russian State Duma Deputy Gadji Makhachev, who many observers believe has close ties with, and on occasion acts on orders from, the Kremlin.

The appeal deplored the fact that the creation in 1918 of the Azerbaijan Democratic Republic effectively split the ancestral homeland of the three ethnic groups, and that during the seven decades that those lands were part of the USSR, they were subjected to "nightmarish" discrimination. It claimed that they were the only ethnic minorities in the entire Soviet Union who were obliged to pay for secondary and higher education. It further argued that Azerbaijan's secession in 1991 from the USSR was illegal as it was not preceded by a referendum, in which they would have voted against (Armenia was in fact the only Soviet republic to comply with the referendum requirement), and that "twice during the 20th century Azerbaijan occupied our homeland and unlawfully seized power there."

The appeal claimed that the leadership of the newly independent Azerbaijan Republic then embarked on the systematic annihilation of the three ethnic groups, sending "tens of thousands" of young men to fight in Nagorno-Karabakh, of whom "thousands" were killed. (That figure is difficult to reconcile with official population figures.) Members of the intelligentsia from all three ethnic groups were allegedly thrown into prison, and Azerbaijanis from other regions of Azerbaijan or from Georgia resettled in their abandoned homes in what the appeal terms a systematic "Turkicization" process. Those resettlers allegedly hold most official posts in the districts where the three groups constitute the majority of the population. The most recent crackdown was in March 2008 against the predominantly Lezgin population of the Kusar and Khachmas raions of Azerbaijan. The appeal concluded by requesting help in clarifying what has happened to those arrested and support for the creation of autonomous regions for the three groups.

Two days later, on June 18, the Daghestan-based Avar National Council, which was not a signatory to the June 16 appeal, addressed an open letter to Daghestan's President Mukhu Aliyev (himself an Avar) to "protect" Azerbaijan's Avar minority from the threat of "genocide," kavkaz-uzel.ru reported. The agency quoted Magomed Guseinov, a leading Council member, as estimating the size of Azerbaijan's Avar minority at 200,000, and the number of Avars currently imprisoned in Azerbaijan at almost 300. Guseinov repeated the claim that in the Zakatala, Belokany, and Kakh raions Azeris, mostly resettlers from the Naxcivan Autonomous Republic, occupy most prominent political posts even though they account for just 27 percent of the population. He contrasts the plight of the Avars in Azerbaijan unfavorably with that of Daghestan's Azerbaijani minority, which at the time of the 2002 Russian Federation census numbered 111,656 people, or approximately 4 percent of the republic's population. As one of Daghestan's 14 titular nationalities, the Azeris have the right to radio broadcasts and education in their native language.

Guseinov recalled that during a visit to Baku in late April 2007, President Aliyev discussed the plight of Azerbaijan's Avars with President Ilham Aliyev, who declared on that occasion that the Avars have no grounds for complaint and accused unnamed "forces" of seeking to stir up unrest among Azerbaijan's ethnic minorities. Mukhu Aliyev is scheduled to visit Azerbaijan again on June 26.

Meanwhile, political scientist Vafa Quluzade, who served as an adviser to Ilham Aliyev's late father Heydar, was quoted by kavkaz-uzel.ru on June 19 as accusing Russia of deliberately seeking to fuel disaffection among Azerbaijan's Avar, Lezgin, and Tsakhur minorities on the eve of a visit to Baku by Russian President Dmitry Medvedev. Quluzade suggested the objective is to coerce Azerbaijan into accepting a recent offer from Gazprom to buy natural gas from Azerbaijan's offshore Shah Deniz field. A commentary published on June 19 in the online daily zerkalo.az similarly argued that separatism on the part of the Lezgins, the Kurds, and the Talysh (who live in the southern districts of Azerbaijan bordering on Iran) constitutes a very real threat to Azerbaijan's territorial integrity, and compared the Lezgins in Azerbaijan with the Ossetian population of the breakaway Georgian republic of South Ossetia.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Notice: The opinions expressed in this post does not necessarily reflect the opinion and the policies of this blog

useful links:

The Kurds and the Caucasus

The Yezidi Kurds' tribes & clans of south Caucasus

Azerbaijan infringe on the rights of Russians

The treatment of Representatives

The new conflict in the Caucasus

Lezgins orientation

Assessment for Lezgins in Azerbaijan

Lezgins

Tsakhur people

Tsakhurs

The Tsakhurs

The Avars

Eurasian Avars

Talyshistan

Ethnic Diversity

Jewish community in former USSR under threat of assimilation

Διαπολιτισμικό πιλοτικό πρόγραμμα του Συμβουλίου της Ευρώπης:

Τουρκική γλώσσα και πολιτισμός,
Κωσταντινούπολη 17-31 Αυγούστου 2008

Αν σας ενδιαφέρει μία πρώτη γνωριμία με την τουρκική γλώσσα, τότε θα μπορούσατε να συμμετάσχετε στο σχετικό πιλοτικό διαπολιτισμικό πρόγραμμα του Συμβουλίου της Ευρώπης που, στόχο έχει την ανάπτυξη της διεθνούς συνεργασίας των νέων μέσω της γλωσσικής και πολιτισμικής κατάρτισης. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, θα πραγματοποιηθεί στην Κωσταντινούπολη από την 17η έως και την 31η Αυγούστου του τρέχοντος έτους.

Στόχος του προγράμματος – το οποίο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα – είναι η προώθηση του διαπολιτισμικού διαλόγου ανάμεσα στους νέους από διαφορετικές χώρες του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου,που εκ των πραγμάτων φέρουν μαζί τους και διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο.

Μέσω της εκμάθησης ξένων γλωσσών και του διαλόγου, μπορεί να επιτευχθεί η κριτική κατανόηση άλλων πολιτισμών και άλλων λαών, με συνέπεια την αναβάθμιση των εννοιών της διεθνούς κατανόησης και συνεργασίας.

Όπως είναι προφανές, πέραν μιας πρώτης επαφής με την γλώσσα, το πρόγραμμα επεκτείνεται και σε άλλους τομείς γενικότερου ενδιαφέροντος, όπως η ιστορία, η πολιτική, η γεωγραφία,η θρησκεία και η καθημερινότητα.

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επισκεφθείτε τους ιστότοπους:
http://internationmusing.blogspot.com/2008/06/intercultural-turkish-language-and.html
http://www.coe.int/t/dg4/youth/Source/News&Calls/2008_call_turk_lang_course.doc

Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;

... Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί σχεδόν από το ξεκίνημα της πολιτικής μου ενασχόλησης! Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι, ενώ θα περίμενε κανείς η καθημερινότητα των πολιτών να βελτιώνεται μέρα με την μέρα, χάρη στις παρεμβάσεις και τις προβλέψεις του νομοθετικού μας σώματος, εντούτοις, μια μικρή ιστορική αναδρομή – μέσα από φωτογραφίες για παράδειγμα – σε μια περίοδο που καλύπτει χρονικά περίπου δύο αιώνες (από την εμφάνιση δηλαδή των πρώτων φωτογραφιών), θα δούμε πως αποτυπώνουν μια απόλυτη καθ' επανάληψη πραγματικότητα, την ίδια ακριβώς σε κάθε εποχή, έστω κι αν τα πρόσωπα αλλάζουν! Τί διαπιστώνουμε; Πως δύο είναι τα εμφανή βασικά χαρακτηριστικά της κάθε εποχής, τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο: α) πολιτική ανικανότητα και β) κοινωνική ανεπάρκεια.

Κάποτε, σκοπός του νομοθέτη – ο οποίος συνήθως ανήκε σε ανώτερη κοινωνική τάξη και ήταν πεπεισμένος πως αυτό αποτελούσε τεκμήριο ποιοτικής του ανωτερότητας – ήταν η τιμωρία, ο εξευτελισμός, ο εκβιασμός και ο εξαναγκασμός των πολιτών, της “μάζας”, του όχλου, στην εξαθλίωση και την κοινωνική απομόνωση ούτως, ώστε να διαφυλαχθεί με κάθε τρόπο η... “νομιμότητα”.

Θέλουμε να πιστεύουμε ως πολίτες, ως “όχλος”, ως “μάζα”, ότι με τους αγώνες μας και τις προσπάθειές μας – προπάντων με την πίστη μας – εξαλείψαμε ή τουλάχιστον περιορίσαμε τέτοιου είδους φαινόμενα απολυταρχικής και τυραννικής διακυβέρνησης, στην μόνη διαμορφωμονένη ειδικά γι' αυτά θέση: στην μούχλα και την αποσύνθεση.

Όμως, αλήθεια, τί έχουμε επιτύχει πραγματικά; Αυτό είναι ένα δεύτερο σημαντικό ερώτημα διότι, έγιναν πολλά βήματα προς τα εμπρός και υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα ελλήνων κυβερνώντων (καθώς σημείο αναφοράς μας είναι πάντα η μικρή μας κοινωνία), που επιδίωξαν και κατάφεραν να επιβάλλουν μια ισχυρή και κοινά αποδεκτή κοινωνική ισορροπία με αποτέλεσμα, την ανάπτυξη και την πρόοδο όχι μόνο μιας μικρής ομάδας πολιτών αλλά, όλων των πολιτών (σχεδόν) στο σύνολό τους.

Οπωσδήποτε, αυτό το γεγονός δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι κατά την διάρκεια ανάπτυξης αυτής της διαδικασίας δεν έγιναν σφάλματα εκούσια ή ακούσια... Αναγνωρίζουμε όμως και σημειώνουμε το αποτέλεσμα που μαζί με όλα τα θετικά, έφερε και τόσα αρνητικά. Για παράδειγμα, η γραφειοκρατική αντίληψη που θέλει “μια κόλλα χαρτί” πιο ισχυρή από την ελευθερία των φυσικών προσώπων, δεν θα μπορούσε παρά πολύ εύκολα να μεταβληθεί σε δυνάστη της καθημερινότητας των πολιτών και του ίδιου του συστήματος διακυβέρνησης;

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο όταν ο Σταντάλ έγραφε: “Με τις αιώνιες κραυγές της, αυτή η δημοκρατία θα μας εμποδίσει να χαρούμε την καλύτερη μοναρχία”.

Εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί. Χιλιάδες άρθρα, εκατομμύρια λέξεις κι ένας ατέλειωτος κατάλογος συμπληρώνεται καθημερινά με αμέτρητους αγώνες, θυσίες, και πόνο... Αυτό είναι το πλαίσιο μιας κοινωνικής πραγματικότητας που θέλει τον πολίτη εγκλωβισμένο να υποφέρει και την μετριότητα να θριαμβεύει στο... “πεδίο των μαχών”, γιατί έτσι... “βολεύει”.

Θα κάναμε λάθος και θα είμασταν ασυγχώρητοι αν ισχυριζόμασταν ότι η περιγραφή αυτή ταιριάζει μόνο στο ελληνικό καλούπι. Όχι! Παντού συμβαίνει! Αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο. Επιτέλους όμως, βαρέθηκα η χώρα μου, η πατρίδα μου, να είναι μια πατρίδα β' διαλογής, τη στιγμή που άλλοι λαοί φροντίζουν το “σπίτι” τους... έστω κι αν στερούνται ιστορίας και ένδοξων αρχαίων προγόνων...

Ασφαλώς, οι αναγνώστες του ιστολογίου μας, θα θυμηθούν εύκολα μια προηγούμενη ανάρτησή μας, υπό το τίτλο “Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία”, η οποία περιέγραφε τις σκέψεις μας αναφορικά με την διαφθορά του πολιτικού βίου (της εξουσίας) στην χώρα μας μέσα από την παρουσίαση δύο πολύ συγκεκριμένων γεγονότων.

Επειδή θεωρούμε πρέπουσα την ανανέωση ή την συμπλήρωση όλων των αναρτήσεων που θέτουμε στην αναγνωστική σας διάθεση, δεν θα πρέπει η περίπτωση αυτή ούτε να εξαιρεθεί, μα ούτε και να ξεχαστεί διότι, αν λάβουμε υπόψη μας τα οικονομικά σκάνδαλα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και αφορούν σε πολιτικά ή παραπολιτικά πρόσωπα που – κατά πάσα πιθανότητα - δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ, εννοείται πως θα πρέπει να δημοσιοποιούμε σκέψεις, στοιχεία και προτάσεις και να “ενοχλούμε” την πολιτική ηγεσία κάθε τόσο έτσι, ώστε επιτέλους ν' ασχοληθεί σοβαρά με τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες και όχι την ματαιοδοξία της.

Επιπρόσθετα, είναι κάτι που θα πρέπει να το πράττουμε καθημερινά, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς απέναντι στον εαυτό μας και στον ρόλο μας ως πολίτες ενός χώρου που μπορεί και πρέπει να θέλει να γίνει καλλίτερος...

Κατά την ανάγνωση των στοιχείων που ακολουθούν, σας παρακαλώ να έχετε υπόψη σας δύο-τρία βασικά πράγματα, που βρίσκουν τέλεια εφαρμογή στη συγκεκριμένη περίπτωση:
α) Δεν τίθεται θέμα παραγραφής για οφειλές απλών πολιτών, ζώντων ή νεκρών, ακόμη και για ποσά ανάξια λόγου
β) Σε περίπτωση υπαιτιότητας και της κρατικής μηχανής στην όποια αντιδικία μεταξύ πολιτείας και πολίτη, ... ο πολίτης σχεδόν πάντα ... φταίει...
γ) Η νομοθεσία εφαρμόζεται επιλεκτικά και σύμφωνα με τις γνώσεις ή τις ικανότητες του αντίδικου...
δ) Αν σε περίπτωση θετικής απόφασης υπέρ του πολίτη, ενδέχεται να του επιβληθούν άλλου είδους “τιμωρίες” γι' αυτή του την δικαίωση...

Όπως λοιπόν θα θυμάστε, το εν λόγω ηλικιωμένο (σχεδόν υπέργηρο) ζευγάρι βρέθηκε σε κατάσταση πτώχευσης την δεκαετία του '80 με το τότε ισχύον νομικό καθεστώς το οποίο είχε ψηφιστεί και τεθεί σε εφαρμογή το 1937 και αποτελούσε πιστή (ή κακή, ανάλογα με την ανάγνωση) αντιγραφή του γαλλικού πτωχευτικού κώδικα, ο οποίος είχε τεθεί σε εφαρμογή από τον Ναπολέων ΙΙΙ περί στα 1870-72.

Ο Πτωχευτικός Κώδικας της χώρας μας, άλλαξε (έχει τεθεί σε εφαρμογή από τον περασμένο Σεπτέμβριο) και αν μη τι άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πως εργάστηκε θετικά προς αυτήν την κατεύθυνση, θέτοντας σε εφαρμογή μία νέα νομοθεσία, πιο ανθρωποκεντρική και πιο δίκαιη, αν και ελλιπής!

Παράλληλα όμως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι όσοι συμπολίτες μας είχαν την ατυχία να πτωχεύσουν μέχρι και τον Αύγουστο του 2007, δυστυχώς, δεν μπορούν να κάνουν χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νέου Πτωχευτικού Κώδικα, καθώς εμπίπτουν στον παλαιό. Δηλαδή, η σημερινή τους ζωή προσδιορίζεται, εξουσιάζεται και οριοθετείται από έναν νόμο, ο οποίος έχει ηλικία 135 χρόνων! Αυτό τι σημαίνει; Σην καλλίτερη περίπτωση κοινωνικό εξευτελισμό και απομόνωση, χωρίς κανένα δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που θα τους επέτρεπε να ζήσουν αξιοπρεπώς ή ακόμη περισσότερο, στέρηση κάθε δυνατής ευκαιρίας για πραγματική αποκατάσταση!

Να λοιπόν που η γελοιότητα του έλληνα νομοθέτη καταντά τραγική πραγματικότητα για κάποιους χιλιάδες συμπολίτες μας που, έστω κι αν επιθυμούν πραγματικά να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία μας, η πολιτεία δεν τους το επιτρέπει και τους τιμωρεί καθημερινά γιατί έτυχε να έχουν μια ατυχία στην ζωή τους, που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε! Από την άλλη, προστατεύει με κάθε τρόπο (νομότυπα σε πολλές περιπτώσεις, αυθαίρετα σε κάποιες άλλες) λαμόγια και καιροσκόπους, που με την γραβάτα τους ανέμελα δεμένη νομίζουν πως απολαμβάνουν ασυλίας στην κοινωνική μας συνείδηση.

Πληθαίνουν οι φωνές που απαιτούν αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος. Πληθαίνουν οι φωνές που αναζητούν ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Πληθαίνουν οι φωνές που παρακαλούν και ελπίζουν στην διάσωση των όποιων θεσμών μάς έχουν μείνει ακόμη ανέγγιχτοι και καθαροί. Πώς όμως; Με ποιές προϋποθέσεις και με ποιούς από εμάς για να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας;

Total Politics

Total Politics is a lifestyle magazine dedicated to all things political. It aims to be unremittingly positive about the political process and to publish the most interesting, informative and insightful features and commentary from across the UK and the world.

Νοσοκομειακή (αν)ασφάλεια!

Μέρες πριν, ο Υπουργός Υγείας περιχαρής περιφερόταν στους δρόμους της Πάτρας... στην οποία φαίνεται ότι πεθαίνουν άνθρωποι από νοσοκομειακή ανεπάρκεια, ανικανότητα ή αδιαφορία...

Μήπως θα πρέπει να παρέμβει ο εισαγγελέας έτσι, ώστε να νιώθουμε λίγο πιο ασφαλείς;

... Ή μήπως τους πληρώνουμε τσάμπα; Γιατί πολλά ακούγονται και γράφονται για τα δύο νοσοκομεία της περιοχής μας και ιδιαίτερα για το ΠΠΝΠ, το οποίο ανέλαβε το βάρος της περίθαλψης και των νοσηλευομένων του “Αγίου Ανδρέα”, που έχει υποστεί μεγάλες ζημιές από τον πρόσφατο σεισμό.

Σίγουρα, η υπόθεση αυτή θα έχει συνέχεια... Θα την παρακολουθούμε και ελπίζουμε πως κανένας πολίτης δεν θα είναι έρμαιο της τύχης του, όπως ο συμπολίτης μας ο οποίος τελικά απεβίωσε....

update 19/06/08 # 1: Διαβεβαιώσεις για "Άγ. Ανδρέα"

update 19/06/08 # 2: Άλλος στο Αγρίνιο, άλλος στο Μεσολόγγι

update 23/06/08 # 3: Τρέχουν πανικόβλητοι γιατροί, νοσηλευτές και προσωπικό, Στέλνει «αγγελιοφόρο» ο Αβραμόπουλος, Επείγει η αποκατάσταση, Σπάει στα τρία ο "Άγ. Ανδρέας", «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ»:Θα λειτουργεί στο κτίριο του «Ταχύρυθμου» και στο «409», Ο Αβραμόπουλος βλέπει εκ θεμελίων το «Άγιος Ανδρέας», Γενική Συνέλευση Ε.Ι.Ν.Α. Περιμένουν να δουν στην πράξη την υλοποίηση των αποφάσεων

Vacancies for the Regional Project Coordination Unit - Fiji Islands

The Council of the Global Environment Facility (GEF) recently approved the regional Sustainable Integrated Water Resources and Wastewater Management Project (Pacific IWRM) for implementation. The Pacific IWRM Project will start in 2008 and will run for five years to 2013 with a total contribution from the GEF of US$10.7 million. The Project will help fourteen Pacific Island Countries address problems of pollution entering ground and surface water, as well as support improved management of clean water for drinking and sanitation.

Applications are invited for four positions within the Regional Project Coordination Unit (PCU). The regional PCU will be based within the Community Lifelines Programme of the Secretariat of the Pacific Islands Applied Geoscience Commission (SOPAC), located in Suva, Fiji Islands. The PCU will provide a technical support, coordination, supervision, and management function for the implementation of the Pacific IWRM Project and will operate in accordance with the rules and procedures of Implementing Agencies UNDP/UNEP, Executing Agency SOPAC, and the GEF.

The PCU will be headed by a Regional Project Manager who will have overall responsibility for the project including preparation of the overall project Annual Work Plan, financial and technical management of the project, including reporting to UN Agencies and project stakeholders. The incumbent will act as the Secretary, and be accountable to the Regional Project Steering Committee.

The Project Manager will be supported by three advisers:

1. Environmental Engineer/Management Adviser
The Environmental Engineer/Environmental Management Specialist will assume direct responsibility for the technical delivery of the regional and national project components of the project, working with other members of the PCU as the principal technical project post.

2. Communications/Community Assessment and Participation Adviser
The Communications/Community Assessment and Participation Specialist will assume direct responsibility for the substantial community assessment, participation, information, monitoring and evaluation, communication(s) and education activities of the project.

3. Financial Adviser
The Financial Adviser will assume direct responsibility for the financial management of the Pacific IWRM Project. Close liaison will be required with the National project delivery teams (14 National Project Managers and National Assistants) and other regional partners.

Applicants for technical positions should have a broad understanding of development issues and their applicability to the Pacific region, and possess a high level of interpersonal skills and cultural sensitivity. SOPAC is an equal opportunity employer and encourages applications from suitably qualified women and men.

The salary and benefit package offered for all positions is commensurate with terms and conditions of the Council of Regional Organisations in the Pacific.

The deadline for applications is Friday 25th July 2008, 17:00 local Suva time. Please refer to the Instructions for Applicants for further information.

All interested applicants are encouraged to contact the IWRM Team at:
iwrm@sopac.org for further information. Further information on National Demonstration Projects is available from: http://www.sopac.org/IWRM+Outputs

Η αργία του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για αποδράσεις “εκτός των τειχών”. Παραδοσιακά, σηματοδοτεί την έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου για τους περισσότερους από εμάς και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλουμε να χαλαρώσουμε λίγο και ν' απολαύσουμε πολλές ή έστω λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς.

Για τους επόμενους δύο-τρεις μήνες, οι σελίδες του ιστολογίου μας θα φιλοξενούν πιο ανάλαφρη θεματολογία, εμπλουτισμένη με ζητήματα, ειδήσεις, σκέψεις που δεν απαιτούν ιδιαίτερη πολιτική ή ...παραπολιτική προσέγγιση και έτσι, ελπίζουμε να έχετε μια ευχάριστη και δροσερή γωνιά στους περιπάτους σας μέσα στο διαδίκτυο.

Καλό καλοκαίρι σε όλους, με μια μικρή, όχι όμως ασήμαντη παραίνεση: Το περιβάλλον ανήκει σε όλους μας. Ας το φροντίζουμε όσο μπορούμε!

Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου είναι αυτό που χάνει...

Η σύγκρουση Σημίτη – Παπανδρέου, για ένα θέμα όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, επιβεβαιώνει με τον πλέον περιγραφικό και απόλυτο τρόπο την άποψη εκείνη που υποστηρίζει ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι τόσο ηθικό όσο και βαθιά πολιτικό.

Δεν εξηγείται αλλιώς η ανωριμότητα που επέδειξε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στην αντιμετώπιση μιας άποψης – ιδιαίτερα όταν αυτή εκφράζεται από έναν πρώην Πρωθυπουργό - η όποια βρίσκει σύμφωνη μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης (πολιτών).

Πέραν τούτου, η σύγκρουση αυτή προσλαμβάνει και κοινωνικές διαστάσεις – και την ευθύνη την φέρει ο Γιώργος Παπανδρέου εξ' ολοκλήρου - καθώς, για ακόμη μια φορά, αντί να ασχολούμαστε με τα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας, αντί να ασχολούμαστε με την ανεπάρκεια της ελληνικής κυβέρνησης στην αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητάς μας, αντί να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους για να απαλλαγούμε από τον Κώστα Καραμανλή και την παρέα του, που καθημερινά δρουν καιροσκοπικά και καταρρακώνουν την κοινωνική, οικονομική (κλπ) αξιοπρέπεια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε με τα καπρίτσια ενός “κληρονόμου”.

Έστω.

Εγώ, γνωρίζω ένα πράγμα: Αν φέρω και πάλι στην μνήμη μου την πληγωμένη Ελλάδα που παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ η “ποιοτική” διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 1993, ο Κώστας Σημίτης, ήταν εκείνος ο οποίος με τις επιλογές του (έστω κι αν πολλές από αυτές ήταν λανθασμένες) έστειλε την Ελλάδα χρόνια μπροστά.

Κάποια στιγμή, φτάσαμε αναπόφευκτα στο 2004.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν μια πολιτική επιλογή, που θα επέτρεπε – κατά την άποψή μου - στους ψηφοφόρους του ευρύτερου κεντρώου χώρου, να κατανοήσουν τις διαφορές ανάμεσα σε μία δεξιόστροφη (προφανώς σοσιαλδημοκρατική) πολιτική και σε μία αμιγώς (τραβεστί) δεξιά (δήθεν φιλελεύθερη) πολιτική προσέγγιση και να επιλέξουν. Εκ του αποτελέσματος, αυτή η επιλογή δεν πέτυχε.

Απο εκεί και ύστερα, η διαχείριση των προβλημάτων των πολιτών, η στήριξη των πολιτών απέναντι στην νεοδημοκρατική λαίλαπα από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, ήρθε σε δεύτερη μοίρα και αυτοσκοπός έγινε η διατήρηση του γραφειοκρατικού συστήματος εξουσίας της Χαριλάου Τρικούπη, υπό την καθοδήγηση ενός αρχηγού ο οποίος καθημερινά τελεί υπό αμφισβήτηση.

Μάλλον, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συνεργάτες του δεν έχουν καταλάβει ότι αν σήμερα το ΠΑΣΟΚ πονάει, αυτό σημαίνει ότι και μια μεγάλη μερίδα των ελληνών πολιτών πονάει εξίσου!

Στο παρελθόν τα ίδια ή παρόμοια είχαν συμβεί και στη Νέα Δημοκρατία και τον Συνασπισμό και το ΚΚΕ. Την ίδια αγωνία θα έξεφραζα και τότε εάν έγραφα, ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ ή όχι με αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Και αυτό, διότι το κάθε κόμμα δεν είναι μια σφραγίδα. Το κάθε κόμμα δεν είναι τσιφλίκι για να το κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά μια κοινή στέγη πολιτών που κάποτε συμφωνούν και κάποτε διαφωνούν, πάντως, δεν επιθυμούν να βλέπουν τους αρχηγούς των κομμάτων τους να παραλογίζονται.

Πριν από 9 μήνες, το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ήταν ο αρχηγός του. Σήμερα, το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι και πάλι ο αχηγός του;

Ως πολίτης, έχω άλλα προβλήματα! ... Όπως τη προάσπιση και διατήρηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της καθημερινότητάς μου. Τη διασφάλιση του εισοδήματός μου. Την υγεία μου και την ασφάλειά μου. Περισσότερες ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη. Εξασφάλιση ελεύθερης πρόσβασης στην γνώση. Στήριξη σε περίπτωση περιβαλλοντικών καταστροφών. Δικαιοσύνη. Περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία και πάνω απ΄όλα; Πολιτική αντιμετώπιση των προβλημάτων και όχι (αστυνομική) βία, που θα μου επιβάλλει το “θέλω” ορισμένων...

Η αποπομπή από την κοινοβουλευτική ομάδα – ως τιμωρία – δεν είναι κάτι το σημαντικό. Συμβολικά όμως, ως πράξη, αποτελεί την πιο χαρακτηριστική παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου απευθύνθηκε προς εμάς τους πολίτες και μας κατέστησε σαφές ότι δεν πρέπει να διατυπώνουμε ελεύθερα την άποψή μας.

Ντροπή! Τουλάχιστον...

σημείωση: την φωτογραφία την δανείστηκα από το zougla.gr

Are Armenian-Turkish Relations Headed For Breakthrough - Or Breakdown?

γράφει ο Richard Giragosian

Since his inauguration less than two months ago, Armenian President Serzh Sarkisian has been hobbled by a daunting set of challenges, ranging from internal political tension that shows little sign of dissipating to a looming economic crisis driven by sharp price rises for food and energy that is only expected to worsen in coming months.

Yet even against this backdrop of internal challenges, there have been recent signs suggesting a possible new opportunity for a breakthrough in Armenia's strained relationship with its western neighbor, Turkey. Even before his election as president, Sarkisian outlined his vision of how Armenian-Turkish relations could be positively transformed by Turkey's admission to the EU. In an article published in December 2006 in "The Wall Street Journal," and again in an interview with the "Financial Times" one year later, Sarkisian expressed support for Turkey's bid for EU membership, albeit for purely pragmatic geopolitical reasons, suggesting that EU membership would make Turkey "more predictable" and thus strengthen Armenia's national security.

In a positively worded message on February 21, Turkish President Abdullah Gul -- one of the first foreign heads of state to congratulate the new president -- expressed the hope that Sarkisian's election victory "will permit the creation of the necessary environment for normalizing relations between the Turkish and Armenian peoples, who have proven over centuries they can live together in peace and harmony." "I sincerely hope that...an atmosphere based on reciprocal trust and cooperation can be established that will contribute to regional peace and prosperity," Gul added. A subsequent letter from Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and Foreign Minister Ali Babacan last month similarly noted the need for a new "dialogue" with Armenia.

In response, the new Armenian prime minister, Tigran Sarkisian (no relation to the president), was quick to "reaffirm" Armenia's desire for a "constructive dialogue and the establishment of normal relations without preconditions." This was also echoed in a second formal response from Armenian Foreign Minister Eduard Nalbandian, who admitted that earlier efforts to bring about an Armenian-Turkish rapprochement "failed," and called for a fresh approach and "new style" to be followed by unspecified "positive steps." Speaking in Brussels on May 28 at a session of the North Atlantic Council, Nalbandian again stressed that Armenia sets no preconditions for the normalization of relations with Turkey. He further noted that the preamble to the Individual Partnership Action Plan (IPAP) Armenia signed with NATO in 2005 affirms that "Armenia seeks normalization of relations with Turkey and is determined to pursue constructive dialogue, including direct talks with Turkey, towards this end."

At one level, the exchange of letters and professed readiness to embark on a new dialogue seemingly reflect a renewed sense of optimism, especially as Armenia has reiterated that it has no preconditions to any normalization of relations with Turkey. Yet such optimism -- if indeed it is sincere, and not pro forma -- could prove misplaced in light of a sobering record of earlier half-hearted diplomatic initiatives and ill-fated unofficial attempts at forging a common ground between the two countries.

Over the past 15 years, there has been only minimal contact between Armenia and Turkey. That absence of formal relations stems from two main impediments: Turkey's support for Azerbaijan in the conflict over Nagorno-Karabakh and its reaction to attempts by the worldwide Armenian diaspora to obtain broad international recognition of what they call the Armenian genocide of 1915. These two factors have come to dominate Turkish policy regarding its small neighbor, resulting in the imposition of an economic blockade in 1993 and a stubborn refusal to even establish formal diplomatic relations.

But to date Turkey has gained little from that policy and, in fact, has actually lost significant diplomatic and economic opportunities. Moreover, many Turkish officials have privately admitted that Turkish foreign policy regarding Armenia has become far too limited and seemingly hostage to Azerbaijan's implacable opposition to any improvement in relations with Armenia.

Despite the poor record of past initiatives, the potential benefits from even the most basic and rudimentary form of engagement are clear for each country. For Turkey, opening its closed border with Armenia would constitute a new strategic opportunity for galvanizing economic activity in the impoverished eastern regions of the country, which could play a key role in the economic stabilization of the already restive largely Kurdish-populated eastern regions and thus address a significant national security imperative of countering the root causes of Kurdish terrorism and separatism with economic opportunity.

Likewise, an open border with Turkey would offer Armenia not only a way to overcome its regional isolation and marginalization, but also a bridge to larger markets crucial for economic growth and development. In addition, the commercial and economic activity resulting from opening the Armenian-Turkish border would foster subsequent trade ties between the two countries that, in turn, would lead to more formal cooperation in the key areas of customs and border security. And with such a deepening of bilateral trade ties and cross-border cooperation, the establishment of normal diplomatic relations would undoubtedly follow.

Thus, the opening of the closed Armenian-Turkish border could not only bring about a crucial breakthrough in fostering trade links and economic relations, but may also serve as an impetus to bolster broader stability and security throughout the conflict-prone South Caucasus.

Yet the divide between potential and reality seems as wide as ever, as participants at a one-day conference on Armenian-Turkish relations in Yerevan on May 20 acknowledged. Organized by the Yerevan-based Analytical Center on Globalization and Regional Cooperation with the support of the Eurasia Partnership Foundation and the U.S. Agency for International Development, the conference brought together several leading Armenian and Turkish experts and analysts for an open discussion of the prospects for a normalization of relations between the two countries and helped to dispel some of the more disturbing stereotypes of Turks that have come to drive Armenian perceptions.

As one of the participants later wrote in the May 22 issue of the "Turkish Daily News," the conference was able to forge a shared recognition of "a lack of clarity and a gap between declarations and practice on both sides." Highlighting a new sense of optimism, Diba Nigar Goksel, a senior analyst at the European Stability Initiative and the editor in chief of the English-language "Turkish Policy Quarterly," went on to stress that "it also seemed hopeful that the sides could move closer to a shared view of history, as long as they set reasonable expectations," adding that "sometimes it takes a trip eastward to appreciate how far Turkey has traveled and the untapped potential it has for more influence."

But at the same time, the conference seemed to confirm that any breakthrough in Armenian-Turkish relations hinges above all on timing, given that in the past each side has on more than one occasion extended a cautious hand to the other, but those overtures have never coincided. This divergence has also assumed a new political dimension, as the new Armenian government is in desperate need of a strategic breakthrough in foreign policy as it struggles to overcome the ongoing internal political crisis.

Yet even this imperative for progress from the Armenian side is not enough to overcome the stalemate in relations, as the truly revolutionary degree of change now under way within Turkey suggests little likelihood for a breakthrough. And while the dynamic process of redefining and reassessing the very tenets of Turkey's national identity and strategic orientation may present a new opportunity for modifying its failed policy toward Armenia, Turkey seems wary of alienating its traditional ally, Azerbaijan. As recently as May 26, the Turkish daily "Zaman" quoted Economy Minister Mehmet Simsek as saying that the border with Armenia will not be opened until Yerevan solves its problems with Ankara and with Turkey's "regional ally," Azerbaijan. Simsek added that Armenia has more to gain than Turkey from establishing "normal relations" between the two countries, and therefore Armenia should take the first step toward rapprochement.

Therefore, while it may seem attractive to blame Turkey for failing to seize the initiative and reap the benefits from a fresh approach toward Armenia, the real impediment lies in Turkey's desire to allay Azerbaijani concerns, at least in the short term.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Notice: The opinions expressed in this post does not necessarily reflect the opiniom and the policies of this blog

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και η ανάγκη περαιτέρω ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής πολιτικής Ασφάλειας & Άμυνας

Το περασμένο Σάββατο, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στην ημερίδα που διοργάνωσε η ελληνική έκδοση του περιοδικού MONTHLY REVIEW, σε συνεργασία με την Ελληνική Δημοκρατική Εταιρεία, αναφορικά με άγνωστες πτυχές της εφαρμοζόμενης εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ – μέσω του ΝΑΤΟ, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα από το βιβλίο του Daniele Ganser: “Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ, η επιχείρηση GLADIO και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη”.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Πάντειου Πανεπιστημίου με την συμμετοχή πολιτών που ασχολούνται με ειδικό ενδιαφέρον πάνω σε θέματα Διεθνών Σχέσεων και θεωρώ ότι ήταν αρκετά επιτυχημένη, με βάση τα όσα ειπώθηκαν από τους συμμετέχοντες, πολιτικούς και μη. Το γεγονός μάλιστα των παρεμβάσεων των Άκη Τσοχατζόπουλου και Γεράσιμου Αρσένη, οι οποίοι έχουν διατελέσει Υπουργοί Εθνικής Άμυνας στο παρελθόν, καθώς και του Παντελή Οικονόμου, ο οποίος έχει διατελέσει Γραμματέας της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, προσέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στα όσα αναφέρθηκαν ή αν θέλετε μία πιο “τεχνική” προσέγγιση του θέματος που εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να είναι πρόχειρη η αποσπασματική.

Στην παρουσίαση της όλης υπόθεσης, βοήθησε πολύ και η εκτεταμένη έρευνα που έχει διενεργήσει ο πολύ καλός δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης σχετικά με το θέμα και φώτισε “σκοτεινές” πλευρές... άγνωστες πλευρές (ίσως... όχι και τόσο άγνωστες) της Αμερικανικής παρέμβασης στην χώρα μας.

Σε ό,τι αφορά στο βιβλίο αυτό καθ' αυτό, επειδή ακόμη δεν το έχω διαβάσει, δεν μπορώ να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το περιεχόμενο και τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται. Ενδεχομένως, κάτι τέτοιο να συμβεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Τέθηκαν πολλές σκέψεις και ερωτήματα στην κρίση των παραβρισκόμενων. Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει αναφορά στις πολύ καίριες και εύστοχες επισημάνσεις του Βαγγέλη Χωραφά (o οποίος είναι ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού). Επισημάνσεις που είχαν να κάνουν με την ποιότητα της έως τώρα εφαρμοζόμενης εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είμαι σίγουρος πως, θα αποτελέσουν ερεθίσματα για την συνέχιση του διαλόγου, μέσα από την πραγματοποίηση και άλλων παρόμοιων ή συμπληρωματικών εκδηλώσεων καθώς, δεν είναι εύκολο να γίνει η οποιαδήποτε ενδελεχής μελέτη τέτοιου είδους θεμάτων στο περιορισμένο χρονικό πλαίσιο μιας και μόνο συζήτησης, ακόμη κι αν η πληροφόρησή που μπορεί να έχουμε στην διάθεσή μας κρίνεται επαρκής και αξιόπιστα στοιχειοθετημένη.

Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονων πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων εντός της ΕΕ. Η συλλογική άμυνα και ασφάλεια, ενώ αρχικά αποτελούσε αρμοδιότητα της ΔΕΕ, ο ρόλος αυτός φαίνεται να έχει εγκαταλειφθεί υπέρ της ανάπτυξης των δομών και των ικανοτήτων της ΕΕ στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΕΠΑΑ), όπως άλλωστε αποδεικνύει η μεταφορά των επιχειρησιακών ικανοτήτων της ΔΕΕ προς την ΕΕ.

Σήμερα, αυτές οι πολιτικές περιλαμβάνονται στο πεδίο των αρμοδιοτήτων του ΝΑΤΟ και τίθεται ζήτημα – από πολλές πλευρές – στο κατά πόσο η ίδια η ΕΕ θα μπορούσε να επιτύχει έναν πιο ανεξάρτητο και κυρίαρχο ρόλο εντός και εκτός του ευρύτερου γεωγραφικού της χώρου.

Διαβάστε επίσης:

Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ. Η επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη

Κόκκινη Προβιά

NATO's secret armies: Cold War paramilitaries and Turkey's security state

The dark side of the West

NATO's secret armies linked to terrorism?

Από την Gladio στις σύγχρονες επεμβάσεις του ΝΑΤΟ

Πρόσφατη ιστορία

update #1, 13/07/08:
The talent of Gladio