Η ευλογημένη Πολιτεία

"Σαν ήμουν στον καιρό της νιότης μου, είχαν πει πως σε κάποια πολιτεία ζούσαν όλοι οι άνθρωποι, μ' οδηγήτρες τους τις Γραφές. Και είπα: «Θ' αναζητήσω αυτή την πόλη, να χαρώ την ευλογία της».

 

Κι ήταν μακριά πολύ. Κι έκανα γερή κουμπάνια για το ταξίδι μου. Και μετά σαράντα μέρες ξεδιάκρινα την πόλη, και στις σαράντα μέρες και μία, σ' αυτήν μπήκα. Και τι να δω! Το σύνολο από τους κατοίκους της πόλης, ήταν άτομα που δεν είχαν παρά μόνο ένα μάτι κι ένα χέρι. Κι εμβρόντητος μονολόγησα: «Μπορεί σε μία τόσο άγια πόλη οι άνθρωποι να μην έχουν παρά ένα μάτι κι ένα χέρι;».

Τότε πρόσεξα πως κι εκείνοι είχαν μείνει κατάπληχτοι, απορώντας πολύ, για τα δυο μου μάτια και τα δυο μου χέρια. Και καθώς αντάλλαζαν κουβέντες, μεταξύ τους, τους ρώτησα: «Είναι στ' αλήθεια αυτή η Βλογημένη Πολιτεία, που καθένας ζει μ' οδηγήτρες του τις Γραφές;».

Και μου απάντησαν: «Ναι, αυτή είναι».

«Και τι συμφορά σας βρήκε», είπα, «τι έγιναν τα δεξιά σας μάτια και τα δεξιά σας χέρια;».

Κι όλος ο λαός μπήκε σε κίνηση. Κι είπανε: «Έλα να δεις».

Και με πήγαν στον ναό, καταμεσής στη πόλη. Και μέσα στον ναό είδα: Έναν σωρό χέρια και μάτια. Σαν φύλλα μαδημένα. Και τότες είπα: «Αλίμονο! Ποιός κουρσευτής πρόσταξε, τέτοια σκληρότητα σε βάρος σας;».

Και, ψίθυρος υψώθηκε σαν κύμα ανάμεσό τους. Κι ένας από τους πρεσβύτερους βγήκε μπροστά από όλους κι είπε: «Είναι αυτοπραξία μας. Ο Θεός μας έκανε κουρσευτές πάνω από το κακό που έβοσκε μέσα μας». Και μ' οδήγησε μπρος σ' έναν ψηλό βωμό, κι ολόκληρο το πλήθος ακολουθούσε. Και μου 'δειξε πάνω στον βωμό μία επιγραφή, σκαλισμένη που έγραφε:

«Εἰ δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν
καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν
μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν.
Καὶ εἰ ἡ δεξιά σου χεὶρ σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὴν
καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν
μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν».

Τότε μπήκα στο νόημα. Και στρεφόμενος στα πλήθη φώναξα: «Δεν υπάρχει ούτε ένας, άντρας ή γυναίκα, ανάμεσά σας που να έχει δύο μάτια ή δύο χέρια;».

Και μου απάντησαν λέγοντας: «Όχι, ούτε ένας. Δεν υπάρχει ούτε ένας, εκτός από τα παιδιά -τα πολύ μικρά ακόμα για να μπορούν να διαβάσουν τη Γραφή και να καταλάβουν τις εντολές της».

Και μόλις βγήκαμε από τον ναό, εγκατέλειψα αμέσως τη Βλογημένη Πολιτεία. Γιατί δεν ήμουν πολύ μικρός, και γιατί μπορούσα τη Γραφή να τη διαβάσω..."

Χαλίλ Γκιμπράν

Όλα είναι θέμα συνείδησης…

δανεισμένο από το blog: Dana Semitecolo

"Κάποτε ο Παγκανίνι άκουσε έναν βιολιστή να παίζει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παλέρμο, στη διάρκεια κάποιας περιοδείας του στη Νότια Ιταλία. Ήταν αρκετά καλός αλλά κανείς δεν έριχνε ούτε κέρμα στο δοχείο που είχε τοποθετήσει μπροστά του για το σκοπό αυτό. Ο Παγκανίνι -γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του- άρπαξε το βιολί του άγνωστου μουσικού του δρόμου και του είπε: "Δεν μπορείς να βγάλεις χρήματα έτσι!" κι αμέσως άρχισε να παίζει με το γνωστό ανεπανάληπτο τρόπο του.

Φυσικά, το δοχείο μπροστά του όχι μόνο γέμισε αλλά ξεχείλισε, άδειασε και ξαναγέμισε αρκετές φορές και ο άγνωστος μουσικός δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ενώ ο Παγκανίνι που δεν αναγνωρίσθηκε από τους περαστικούς απλά τους μάγεψε με το το ιδιαίτερο παίξιμό του, σταμάτησε να παίζει μόνο όταν ήταν σίγουρος πια πως είχαν μαζευτεί αρκετά χρήματα για τον μουσικό του δρόμου.

Και αμέσως μετά, πήγε στην Όπερα για πρόβα..."

Η σκοτεινή πλευρά του αυτοπροσδιορισμού

Για όσους ασχολούνται με τις Διεθνείς Σχέσεις, έχω να προτείνω την ανάγνωση ενός ενδιαφέροντος άρθρου, του καθηγητή Joseph S. Nye, που δημοσιεύθηκε προχθές στην ιστοσελίδα του Belfer Center. 

Αρχική δημοσίευση: http://www.thedailynewsegypt.com/article.aspx?ArticleID=18990

Το καλύτερο γιορτινό μήνυμα που διάβασα μέχρι τώρα...

Editorial του περιοδικού FRESH της Πάτρας

Δείκτης ιδεολογικών και πολιτικών τοποθετήσεων των ελλήνων μπλόγκερ. Η συνέχεια της έρευνας του περιοδικού Montly Review και της VPRC

Πριν λίγο έλαβα ένα μήνυμα από την συντακτική ομάδα του περιοδικού Montly Review, που με ενημέρωνε σχετικά με την δημοσίευση και του δεύτερου μέρους της έρευνας που διενεργήθηκε από το περιοδικό σε συνεργασία με την VPRC. Σύμφωνα με αυτό:

... Με κύριο γνώμονα το έντονο ενδιαφέρον των μπλόγκερ προχωρούμε  στην παρουσίαση των "Ιδεολογικών αξιών και πολιτικών στάσεων", καθώς επίσης και των "Δεικτών ιδεολογικών και πολιτικών τοποθετήσεων" των Ελλήνων μπλόγκερ, τους οποίους μπορείτε να δείτε εδώ

Με τη δημοσίευση των "Ιδεολογικών αξιών και των πολιτικών στάσεων" και των "Δεικτών ιδεολογικών και πολιτικών τοποθετήσεων", ολοκληρώνεται η παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας για το πολιτικό προφίλ των μπλόγκερ στην ιστοσελίδα του MR.

Τη "Δημογραφική κατανομή των μπλόγκερ", τις "Πολιτικές τοποθετήσεις", τη "Χρήση των μπλογκ" και τη "Χρήση και ενημέρωση από τα ΜΜΕ", μπορεί κανείς να δει εδώ .

Όπως κάθε έρευνα έτσι κι αυτή αποτελεί ένα πάρα πολύ χρήσιμο εργαλείο στα χέρια μας ούτως, ώστε να "μετρηθούν" ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης διαδικτυακής... "κοινότητας" (των ιστολόγων στην προκειμένη περίπτωση), η οποία όμως - και έτσι θα συμφωνήσω με τον Παναγιώτη Παπαχατζή - δεν μπορεί ούτε να εννοηθεί, ούτε και να χαρακτηριστεί ως ξεχωριστή κοινωνική ομάδα με συγκεκριμένα και μάλιστα κοινά χαρακτηριστικά!!!

Το διαδίκτυο αποτελεί χώρος ανοιχτού και δημόσιου διαλόγου... ενός διαλόγου στο οποίο ο καθένας μπορεί να μετέχει χωρίς να χρειάζεται ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός του, η "ένταξή" του ή ο "εναγκαλισμός" του από άλλους "συνομιλητές"... Εξάλλου, ο κάθε ένας από εμάς ανήκει σε διαφορετική κοινωνική, επαγγελματική ή όποια άλλη ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν αποβάλονται ούτε αλλοιώνονται κατά την διαδικτυακή μας ενασχόληση έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ένας κάποιος επιτηδευμένος  "εναρμονισμός", αντίθετα, αποκτούν ίσως ένα πιο έντονο χρώμα με την παρουσίαση / σύγκριση / διαβούλευση συγκεριμένων θέσεων, απόψεων και προτάσεων που ενισχύονται, αν δεν γεννιούνται από την οπτική γωνία που μας επιβάλλει η προσωπική μας καθημερινότητα.

Έτσι, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι δεσμευτικό για κανένα, ούτε μπορεί να μάς θέτει υποχρεωτικά εντός συγκεκριμένων πολιτικών και κοινωνικών ορίων με αυτή μας την πρόσθετη ενασχόληση...

Από αυτήν την σκοπιά, η έρευνα μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιτυχής, αφού κατόρθωσε να εντοπίσει αυτές τις διαφορές παρά το γεγονός ότι κινδύνευσε να οδηγηθεί σε λανθασμένο συμπέρασμα (ενδεχομένως, λόγω διατύπωσης των ερωτήσεων) αφού πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος να "συμπεράνει" μελετώντας την ότι εμείς οι ιστολόγοι αποτελούμε ξεχωριστή και ομοιογενή κοινωνική ομάδα!   

Nepal appoints 3-year-old as new living goddess

Matani Shakya, 3, newly appointed ‘kumari,’ or living goddess in Nepal, looks on as farewell rituals are performed before taking her to kumari house in Katmandu, Nepal, Tuesday, Oct. 7, 2008. Selected between the ages of 2 and 4, living goddesses are worshipped by both Hindus and Buddhists.

read the whole text here:

Κριστιάν Μπομπέν: "Αιχμάλωτος του λίκνου"

Συνεχίζοντας την προσπάθεια στήριξης κάθε εκδοτικής προσπάθειας και λογοτεχνικής δουλειάς στην πόλη μας, παρουσιάζουμε το νέο βιβλίο από τις εκδόσεις "Χαραμάδα", υπό τον τίτλο "Αιχμάλωτος του λίκνου" του Christian Bobin.

Ο Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin), γάλλος συγγραφέας και ποιητής, γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό (Le Creuzot), στη Βουργουνδία της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει – δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέθλια πόλη του· διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Οι γονείς του ήταν εργάτες – ο πατέρας του εργαζόταν ως σχεδιαστής στο εργοστάσιο Σνάιντερ.

Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου. Γιατί καλύπτει και τα επόμενα χρόνια· δεν έχω καμία ανάμνηση ούτε από τα χρόνια μου στο λύκειο».

Σχετικά με το σχολείο, απαντά: «Εκείνο που μου φαίνεται πραγματικά ανυπόφορο είναι ότι το σχολείο -το ίδιο κάνει και η κοινωνία μας- με χώριζε από τον ίδιο μου τον εαυτό· όχι από κάποιον άλλο, αλλά από μένα τον ίδιο σε μια αέναη περιπλάνηση στο χρόνο και τις ψυχικές διαθέσεις· απ’ αυτό με κρατούσε μακριά».

H αποσπασματική γραφή, το θραύσμα λόγου όπως το αποκαλεί, μοιάζει να είναι το φυσικό του στοιχείο, ενώ το μυθιστόρημα, το προσωπικό ημερολόγιο και η πεζή ποίηση, ως μέσα λογοτεχνικής έκφρασης, απαντώνται από κοινού ή ξεχωριστά στα βιβλία του. Τα έργα του, που χαρακτηρίζονται από οικονομία και μια εμφανή προτίμηση για τη μινιμαλιστική γραφή, θυμίζουν μικρούς πίνακες φτιαγμένους από στιγμές που συναρμολογούνται σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Μέσα από τα κείμενά του αυτός ο “σπιτόγατος”, ο ταξιδευτής της λευκής σελίδας, μας δείχνει τον κόσμο όπως έχουμε ξεχάσει πια να τον βλέπουμε.

--------- Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:

Τρελός είναι εκείνος που άφησε τον πόνο να πάρει τη θέση του.

«Η γιαγιά σου είναι στο τρελοκομείο. Την έχουν δεμένη με σεντόνια. Παλεύει όλη μέρα σε μια καρέκλα». Εκείνος που μου τα λέει αυτά γελώντας είναι ο παππούς μου, ο σύζυγος εκείνης που φέρνω αμέσως στο μυαλό μου λευκοντυμένη σα μούμια, να ουρλιάζει δίχως να βγαίνει άχνα από το στόμα της. Είμαι οκτώ χρονών. Τα λόγια που μόλις άκουσα έδωσαν στην κουζίνα όπου βρίσκομαι ένα φως, σαν πυρηνική ακτινοβολία, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς μου έχουν πάει στον κινηματογράφο κι ο παππούς μου με φυλάει γι’ απόψε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του. Οι χειρότερες καταστροφές δεν προήλθαν από ανθρώπους κακούς, αλλά απλώς αδύναμους ή απερίσκεπτους.

-

Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό.

-

Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: στο Λε Κρεζό και στην πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα.

Πηγή: εκδόσεις "Χαραμάδα"

επιλογές ανάγνωσης

Επειδή τις επόμενες δέκα περίπου ημέρες, επαγγελματικές υποχρεώσεις θα με κρατήσουν μακρυά από κάθε διαδικτυακή ενασχόληση, θα ήθελα να προτείνω ορισμένα ενδιαφέροντα - κατά την άποψή μου - κείμενα άλλων ιστολογίων, ξεφεύγοντας για λίγο από την συνηθισμένη θεματολογία της "πολιτικής προσέγγισης". Ελπίζω, να τα βρείτε και χρήσιμα και ευχάριστα.

Hapsburg Tragedy Part I: Maximilian and Carlota

Hapsburg Tragedy Part II: The Mayerling Mystery

Hapsburg Tragedy Part III: "Sisi"

War Powers

Francisco De Orellana The Spanish Adventurer

Mary Tudor - Romantic Rebel

George Washington and the Freeing of His Slaves

What were the operational advantages and disadvantages of the Soviet one-party, one-ideology order?

Ο εσωτερισμός στον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ

Φραντς Λίστ

Κάρολος Γιούνγκ

Βόλφγκανγκ Γιόχαν Γκαίτε