Trump: the sequel!

 

Παρά τον "υπέρ πάντων αγών" που έδωσαν όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης εντός κι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, συμβαίνει εκείνο το οποίο απεύχονταν. Η εξουσία επιστρέφει τους ρεπουμπλικανούς. Ας μην γελιόμαστε. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας άνθρωπος ηλίθιος, αλαζόνας, μισογύνης, μισαλλόδοξος, ρατσιστής, δίχως πολιτική παιδεία... δίχως παιδεία γενικά. Ωστόσο, ήταν και είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, συγκρινόμενος με την Καμάλα Χάρις. Οι δημοκρατικοί οφείλουν να διερευνήσουν τώρα τους λόγους για τους οποίους ο μέσος αμερικανός τούς έδειξε την πόρτα της εξόδου από τον Λευκό Οίκο. Αμφιβάλλω αν θα το κάνουν. Θα επιστρέψουν σε 4 χρόνια με μια πολύ χειρότερη πρόταση κι αυτό επειδή δεν έχουν καταλάβει το αυτονόητο: το διακύβευμα δεν ήταν και δεν είναι μόνον πολιτικό και ιδεολογικό αλλά και συναισθηματικό.

 

 

Για την δε ΕΕ και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που στήριξαν με κάθε τρόπο τον προεκλογικό αγώνα των δημοκρατικών(?) έχω να σημειώσω πως κάθε χαρτί που παίζουν στο διεθνές πεδίο είτε το καίνε είτε το χάνουν. Λόγω ανικανότητας, έλλειψης οράματος και προοπτικής και κυρίως λόγω σκοπιμότητας. Μιας σκοπιμότητας που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαίων πολιτών αλλά συγκεκριμένων κέντρων και παράκεντρων εξουσίας που επιβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές/οικονομικές/πολιτισμικές/κοινωνικές κατευθύνσεις μάλλον ξένες κι ασύμβατες προς το "ευρωπαϊκό ιδεώδες" (σε εισαγωγικά διότι έχει χαθεί προ πολλού). Απόδειξη, το ουκρανικό, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, η πολιτικές ενσωμάτωσης των χωρών των δυτικών Βαλκανίων, το μεταναστευτικό, οι σχέσεις με την Τουρκία, οι πολιτικές οικονομικού στραγγαλισμού των ευρωπαίων πολιτών, η προσπάθεια ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, η επιβολή με το ζόρι νέων ηθών και οι παντός είδους περιορισμοί δήθεν για το καλό μας... λες και μια Ούρσουλα ή ένας Σαρλ γνωρίζουν καλύτερα ποιο είναι το δικό μου καλό.

 

Τί αλλάζει; Αυτό είναι το ερώτημα! Και σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντήσει κανείς μας. Ή μάλλον, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε αν ήμασταν πιο ενεργοί και πιο συνειδητοποιημένοι αλλά, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο.

Τα τουρκογύφτικα στουρνάρια ξανά στην πολιτική επικαιρότητα

Παρά τις ενθουσιώδεις κραυγές, τους πανηγυρισμούς και τους χορούς, το "κόμμα" "ισότητας, ειρήνης και φιλίας" δεν κατάφερε να "πείσει" την πλειοψηφία των ελλήνων μουσουλμάνων για τις "αγαθές" πολιτικές του προθέσεις. Ωστόσο, αρκετές χιλιάδες ψήφοι στάθηκαν ικανές για να του δώσουν την πρωτιά σε Ροδόπη και Ξάνθη.

 

Ευθύνη γι' αυτό έχει αποκλειστικά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Κανείς άλλος.

 

Έχει κάποια αξία το αποτέλεσμα που πέτυχε; Όχι. Θα έχει όμως αν στο μέλλον καταφέρει να εκφράσει μεγαλύτερο κομμάτι της (μειονοτικής) εκλογικής βάσης των ακριτικών μας νομών.

 

Το γεγονός ότι του επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές, παρά την απροκάλυπτη αντεθνική του δράση, οπωσδήποτε λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης ωστόσο, δεν είναι αυτό που θέλουμε για την Θράκη.

 

Θέλουμε, και η πλειοψηφία των μειονοτικών το θέλει, να αισθάνεται πως δεν τελεί υπό διαρκή αμφισβήτηση για την ταυτότητα και τη συνείδησή της. Αυτό είναι ήδη λυμένο. Ή μήπως όχι;

 

Τα κόμματα που κυριαρχούν στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας θα πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούν κάποια στιγμή.

 

Όπως σημειώνει πολύ εύστοχα μια πολύ καλή φίλη: "Ίσως ακουστεί σκληρό, αλλά η Θράκη είναι το συμβολικό θύμα της πανίσχυρης, ισοπεδωτικής ισχύος του μυαλού που κουβαλάει ο μέσος Έλληνας." Ας το έχουμε υπόψη μας, μαζί με όλα τ' άλλα...

Συνθήματα για τους πολλούς κι εκλογές για λίγους...

 

Για πολλούς δημοσιολογούντες εντός κι εκτός Ηνωμένου Βασιλείου, η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών τον ερχόμενο Ιούλιο, σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια πολιτική κανονικότητα που φαντάζει σχεδόν ουτοπική μετά το Brexit και όλα όσα προηγήθηκαν κι επακολούθησαν. Ωστόσο, μένει να επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική υπεροχή των Εργατικών από το αποτέλεσμα στην κάλπη. Ας μην λησμονούμε ότι και αυτοί, υπήρξαν μέρος του προβλήματος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είναι καθόλου τυχαία η χρήση της λέξης “αλλαγή” από τον αρχηγό τους, Κιρ Στάρμερ.

 

Είναι όμως αυτή η κατάλληλη λέξη; Θα μπορέσουν οι Εργατικοί να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των βρετανών πολιτών; Και τί σημαίνει στο τέλος-τέλος “αλλαγή”; Ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν να απαντήσουν καλά-καλά. Όμως, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές εκείνες που οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα απευθύνονταν στους πολίτες γενικά κι αόριστα. Γνωρίζει άραγε ο κ. Στάρμερ ποιό είναι το πραγματικό διακύβευμα και για την χώρα του αλλά και κατ’ επέκταση για όλες τις χώρες της Ευρώπης;

 

Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση θα είναι μάλλον απογοητευτική. Κι αυτό επειδή πριν και πέρα από οποιαδήποτε “αλλαγή”, οι πολίτες έχουμε ανάγκη από αξιοπρέπεια. “Αξιοπρέπεια” λοιπόν! Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, και πάνω σε αυτή θα πρέπει να χτίσει την πολιτική της η όποια δύναμη επιθυμεί να αναλάβει την διαχείριση των πραγμάτων.

 

Στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, είτε είμαστε άγγλοι, γάλλοι, γερμανοί ή έλληνες, δεν χρειαζόμαστε ούτε θαυματοποιούς ούτε όμως και “λογιστές” με το τεφτέρι παραμάσχαλα. Πολιτικούς χρειαζόμαστε, πολιτικοί μας λείπουν, με οξυδέρκεια κι όραμα που δεν θα ορίζεται από την περιορισμένη οπτική “τεχνοκρατών” και “ειδημόνων”. Τα είδαμε τα χαΐρια τους! Είναι εκείνοι που έχουν γιγαντώσει τη διαφθορά παντού. Είναι εκείνοι που συνειδητά ή μη συνέβαλαν στην ανεξέλεγκτη διόγκωση του λαϊκισμού και την άνοδο του παντός είδους φασισμού.

 

Ας αναλογιστούμε επομένως, ποιους ανθρώπους θέλουμε να σουλατσάρουν στους διαδρόμους της εξουσίας - κι εμείς θα έχουμε εκλογές σε δύο εβδομάδες, κι ας έχουμε υπόψη μας ότι και λάθη γίνονται και στόχοι χάνονται και ιδανικά θυσιάζονται. Όλα όμως μπορούν να είναι υποφερτά και διαχειρίσιμα αν κυριαρχεί η συνείδηση κι η ενσυναίσθηση. 

 

Αν η πολιτική δεν επαναφέρει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο αλλά επιμείνει σε νούμερα και λογαριασμούς, και μάλιστα με αέρα κοπανιστό, η πορεία μας θα είναι αυτή που είναι…

Κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια;

Το ζήτημα της δημιουργίας ενός πλαισίου για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια κυριάρχησε στις εργασίες της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες καθώς, φαίνεται, η Ε.Ε. αρχίζει(;) να συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα ενίσχυσης των δυνατοτήτων της, αυτόνομα. Για κάποιες χώρες-μέλη - μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - αυτονομία σημαίνει περαιτέρω ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας με αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών. Δεν συμφωνούν όλοι σε μια τέτοια προοπτική.

Που θα καταλήξουμε και τι θα συμβεί στην πράξη μένει να το δούμε ωστόσο, η αντίληψη περί κοινής εξωτερικής κι αμυντικής πολιτικής αν και βασικός πυλώνας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη διαχείριση κρίσεων με τρόπο ταχύ, άμεσο κι αποτελεσματικό.

 

Σύμφωνα με το κείμενο συμπερασμάτων που εξεδόθη προχθές, η αμυντική θωράκιση της Ε.Ε. θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις «ανάγκες» και τις «φιλοδοξίες» της, μειώνοντας παράλληλα τις στρατηγικές της εξαρτήσεις (σ.σ. απο τις Η.Π.Α.). Δύο χρόνια, πριν, σε σχετικό μου άρθρο στον ιστότοπο geoeurope, https://www.geoeurope.org/.../i-oytopia-tis-koinis.../ είχα αναφερθεί στην ιστορική διάσταση του όλου ζητήματος. 

 

Απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε, η Ε.Ε. όπως είναι κι όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, με αυτούς τους ηγέτες, είναι ανίκανη να αποκτήσει γεωπολιτική υπόσταση (αυτή είναι η ουσία) και οι λόγοι δεν είναι μόνον πολιτικοί, ιστορικοί ή πολιτισμικοί...

Γεωπολιτική εναντίον γεωοικονομίας: Οι στόχοι της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Κίνας

γράφει ο Goran Nikolic

Οι Βρυξέλλες, που βρίσκονται σε άβολη θέση λόγω της έντασης του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, προσπαθούν να καθορίσουν μια «συνεκτική στρατηγική» για την αντιμετώπιση της Κίνας. Ωστόσο, ενώ η θέση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και του Ζοζέπ Μπορέλ, καθώς και της κυρίαρχης ομάδας της διοίκησης στις Βρυξέλλες, είναι «φιλοατλαντική», δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την πλειοψηφία όσων έχουν τον κύριο λόγο στη διαμόρφωση της πολιτική της ΕΕ, συγκεκριμένα τις πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ σε εθνικό επίπεδο. Το πώς θα συμφιλιωθούν αυτά τα δύο ρεύματα και πώς θα βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ της φαινομενικά απαραίτητης εγγύτητας με την Ουάσιγκτον και της διατήρησης οικονομικά στενών σχέσεων με το Πεκίνο, είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/09/03/geopolitiki-enantion-geooikonomias/

Γεωστρατηγικές επιλογές της Τουρκίας μετά τις εκλογές

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Ο Ταγίπ Ερντογάν κέρδισε, όπως ήταν αναμενόμενο με βάση τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, και τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Τουρκία. Αν και οι πολιτικές του δεν είναι πάντα προβλέψιμες, εντούτοις αναμένεται να ακολουθήσει τη γενική κατεύθυνση ανάδειξης της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη, μέχρι το 2028 που ολοκληρώνεται η θητεία του. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/06/05/geostratigikes-epiloges-tis-toyrkia/

Αλλαγές στο πυρηνικό δόγμα της Ρωσίας;

γράφει ο Στρατής Αλεξίου 

 

Αναμένεται ότι σύντομα το Κρεμλίνο θα ανακοινώσει περισσότερες αλλαγές στο δόγμα του για τη χρήση πυρηνικών όπλων και τις νέες κόκκινες γραμμές για τη χρήση τους. Αυτά προκύπτουν από τα σχέδια για την καταστροφή της Ρωσίας, που μεταδίδονται καθημερινά στην αμερικανική τηλεόραση, σύμφωνα με τη Μόσχα.

Όλα αυτά εμφανίστηκαν και στην εκπομπή «60 λεπτά» στη ρωσική δημόσια τηλεόραση. Ο Γεβγένι Ποπώφ, οικοδεσπότης του προγράμματος και βουλευτής της Δούμας, μετέδωσε πολλά βίντεο από τη δυτική τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης δήλωσης του στρατηγού Μπεν Χότζες, διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη μεταξύ 2014 και 2017. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/03/01/allages-sto-pyriniko-dogma-tis-rosias/

 

Βιομηχανική πολιτική για την ΕΕ

γράφει ο Χρήστος Ευαγγέλου

 

Μία από τις ευρωπαϊκές χώρες που ανησυχούν περισσότερο για τις επιπτώσεις του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού και που πιέζουν περισσότερο για μια σθεναρή απάντηση από τις Βρυξέλλες, είναι η Γαλλία. Στην πραγματικότητα, το Παρίσι θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση να υιοθετήσει μια βιομηχανική στρατηγική «Made in Europe», η οποία θα της επιτρέπει να διατηρήσει το κεφάλαιο και τη μεταποιητική παρουσία στην ευρωπαϊκή επικράτεια και να μειώσει την εξάρτηση από ξένους προμηθευτές. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/01/18/biomixaniki-politiki-gia-tin-ee/

Αποπαγκοσμιοποίηση και επαναπαγκοσμιοποίηση

γράφει ο Θάνος Σεραλίδης

Τα τελευταία χρόνια, οι έννοιες της συγκρουσιακής αποπαγκοσμιοποίησης και της επιλεκτικής επαναπαγκοσμιοποίησης, βρίσκονται στο προσκήνιο του προβληματισμού των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ.

Το 2013, η κυβέρνηση Ομπάμα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ολοκλήρωσης της αγοράς της Δύσης με επίκεντρο την Αμερική, τόσο στον Ειρηνικό (TPP) όσο και στον Ατλαντικό (TTIP) που εξαιρούσε την Κίνα και Ρωσία. Το σχέδιο με την ΕΕ ναυάγησε το 2016 λόγω της μη στήριξης της Γαλλίας και της Γερμανίας, ενώ αυτό στον Ειρηνικό μπλοκαρίστηκε από την κυβέρνηση Τραμπ το 2017, επειδή θεωρήθηκε μειονεκτικό για την Αμερική. Αλλά ήταν σαφές ότι σε κάθε περίπτωση είχε ξεκινήσει μια τάση αποπαγκοσμιοποίησης που θα όριζε δύο αντίθετα γεωπολιτικά/γεωοικονομικά μπλοκ: το σινορωσικό και τη συμμαχία των χωρών της Δύσης. Το σχήμα απολυταρχίες vs δημοκρατίες, όπως ορίστηκαν από τον Τζο Μπάιντεν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/12/05/αποπαγκοσμιοποίηση-και-επαναπαγκοσμ/

Η Αφρική δεν θέλει να αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο

γράφει ο Vijay Prashad

Στις 17 Οκτωβρίου, ο επικεφαλής της Διοίκησης της Αφρικής των ΗΠΑ (AFRICOM), Στρατηγός του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, Μάικλ Λάνγκλεϊ, επισκέφθηκε το Μαρόκο. Ο Λάνγκλεϊ συναντήθηκε με ανώτερους Μαροκινούς στρατιωτικούς ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Γενικού Επιθεωρητή των Μαροκινών Ενόπλων Δυνάμεων, Μπελκίρ Ελ Φαρούκ. Από το 2004, η AFRICOM πραγματοποιεί τη «μεγαλύτερη και κορυφαία ετήσια άσκηση», την African Lion, εν μέρει σε μαροκινό έδαφος. Τον περασμένο Ιούνιο, δέκα χώρες συμμετείχαν στην African Lion 2022, με παρατηρητές από το Ισραήλ (για πρώτη φορά) και το ΝΑΤΟ.

Η επίσκεψη του Μάικλ Λάνγκλεϊ αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης παρέμβασης των ΗΠΑ στην αφρικανική ήπειρο, την οποία τεκμηριώσαμε στο φάκελό μας αρ. 42 (Ιούλιος 2021) με τίτλο, «Defending Our Sovereignty: U.S. Military Bases in Africa and the Future of African Unity», κοινή δημοσίευση με την Ερευνητική Ομάδα του Σοσιαλιστικού Κινήματος της Γκάνας. Σε αυτό το κείμενο, γράψαμε ότι οι δύο σημαντικές αρχές του Παναφρικανισμού είναι η πολιτική ενότητα και η εδαφική κυριαρχία και υποστηρίξαμε ότι «[η] διαρκής παρουσία ξένων στρατιωτικών βάσεων δεν συμβολίζει μόνο την έλλειψη ενότητας και κυριαρχίας, αλλά επιβάλλει επίσης εξίσου τον κατακερματισμό και την υποταγή των λαών και των κυβερνήσεων της ηπείρου». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/11/08/i-afriki-den-thelei-na-apotelesei-prosf/

Το ευρώ χωρίς τη γερμανική βιομηχανία

γράφει ο Michael Hudson

 

Η αντίδραση στη δολιοφθορά τριών από τους τέσσερις αγωγούς Nord Stream 1 και 2 σε τέσσερα σημεία τη Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου, έχει επικεντρωθεί σε εικασίες για το ποιος το έκανε και εάν το ΝΑΤΟ θα κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να ανακαλύψει την απάντηση. Ωστόσο, αντί για πανικό, υπήρξε ένας μεγάλος αναστεναγμός διπλωματικής ανακούφισης, ακόμη και ηρεμίας. Η απενεργοποίηση αυτών των αγωγών τερματίζει την αβεβαιότητα και τις ανησυχίες των διπλωματών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ που παραλίγο να φτάσει σε αναλογία κρίσης την προηγούμενη εβδομάδα, όταν πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στη Γερμανία ζητώντας τον τερματισμό των κυρώσεων και την ενεργοποίηση του Nord Stream 2 για την επίλυση της έλλειψης ενέργειας. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/10/25/to-eyro-xoris-ti-germaniki-biomixania/

Η έλλειψη εργατικού δυναμικού στην Ευρώπη

γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου

Οι Βρετανοί, που συμμερίζονται την άποψη της πλειοψηφίας των τοπικών επιχειρηματιών, κατηγορούν το Brexit για την έλλειψη εργατικού δυναμικού, ενώ στην ΕΕ βλέπουν την αιτία αυτού του προβλήματος στην πανδημία του κορωνοϊού, κατά την οποία αυξήθηκαν σημαντικά οι απολύσεις. Ωστόσο, το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού δεν εμφανίστηκε ξαφνικά, αν και τα δύο προαναφερθέντα φαινόμενα το τροφοδότησαν περαιτέρω. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/09/19/i-elleipsi-ergatikoy-dynamikoy-stin-ey/

Περί διεθνοποίησης του τουρκικού αναθεωρητισμού

 

Ας μην γελιόμαστε. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός νομιμοποιήθηκε από τις δικές μας φοβίες, την υποχωρητικότητα, τις αστοχίες μας, την απουσία σχεδίου και συντονισμού των πολιτικών δυνάμεων της πατρίδας μας… από τον πολιτικό μας “πολιτισμό”. Πιθανόν, να μην γινόταν διαφορετικά.

Να μην λησμονούμε ποτέ τη διάσταση Ανατολής - Δύσης σε ό,τι αφορά νοοτροπία κι αντίληψη. Αυτή η διάσταση αυξάνει μέρα με τη μέρα μέσα από το πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων καθώς, δεν εντοπίζεται μόνον στις όποιες εδαφικές βλέψεις και διεκδικήσεις που ανέκαθεν προέβαλε η γειτονική μας χώρα, ούτε και περιορίζεται στην επιρροή και την ισχύ ή τα όποια ενδεχόμενα οικονομικά οφέλη που μπορεί να αποδώσει η περιοχή μας. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο κόσμους είναι πολιτισμική. Φτάνει να παρατηρήσει κανείς την φρασεολογία που χρησιμοποιείται και από τις δύο πλευρές, για να διαπιστώσει ότι το ζήτημα είναι πιο σύνθετο απ’ όσο φαίνεται.

Η Τουρκία είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα

Το πρόβλημα όμως, είναι η Τουρκία. Και τί μας λέει; Μας δηλώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν δεσμεύεται από καμία συμφωνία, καμία συνθήκη και καμία συνεννόηση εφόσον αυτή δεν εξυπηρετεί τους στόχους και τα συμφέροντά της. Δεν σέβεται ούτε εχθρούς, ούτε φίλους· εκμεταλλεύεται την ευρωπαϊκή ανεπάρκεια κι απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο. Καταφέρεται εναντίον του ελληνισμού με φτηνή γλώσσα, ψεύδη, συκοφαντίες και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς αλλά και με πολιτικές που κινούνται μακράν και πέραν κάθε νομιμότητας ή λογικής. Σημειωτέον, όταν ομιλούμε περί νομιμότητας αλλιώς την εννοεί η Δύση και αλλιώς η Ανατολή και μάλιστα, καθεστώτα όπως εκείνα της Ρωσίας, της Τουρκίας ή του Ιράν κ.λπ.

Όσοι γνωρίζουμε τους τούρκους και τον τρόπο που εκφράζονται και συμπεριφέρονται - ακόμη και μεταξύ τους, κυρίως μεταξύ τους - δεν δοκιμάζουμε την παραμικρή έκπληξη. Αντίθετα, έκπληξη προκαλεί η επιμονή κάποιων συγκεκριμένων προσώπων και κύκλων στην χώρα μας στην διατήρηση μιας παθητικής - “ψύχραιμη” την ονομάζουν - στάσης που, αντί να διορθώνει κάπως τα πράγματα, προμηθεύει με περισσότερη καύσιμη ύλη τον τουρκικό παροξυσμό. Στον αντίποδα, έχουμε και τις υστερικές πολεμικές ιαχές κάποιων άλλων λες και τώρα ήρθε η ώρα να πάρουμε την Πόλη…

Έτσι όμως δεν γίνεται εξωτερική πολιτική. Δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος διασφάλισης των εθνικών μας συμφερόντων. Κι όλοι όσοι γράφουμε ή ομιλούμε δημόσια κι εκφραζόμαστε κατά την αντίληψή μας, πριν οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να αναλογιστούμε εάν πράγματι βοηθούμε και υποστηρίζουμε την εθνική προσπάθεια με τους λόγους και τα γραπτά μας.

Ωστόσο, η γειτονική μας χώρα έχει επιλέξει τον δρόμο της. Κι αν φαίνεται ότι λειτουργεί βάσει σχεδίου, μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει την πραγματικότητα. Από την στιγμή που αισθάνθηκε ότι μπορεί, προβάλλει αξιώσεις και διεκδικεί έναν ρόλο που δεν είναι ανάλογος ούτε των δυνατοτήτων της, ούτε της ιστορίας της, ούτε του πολιτισμού της. Δοκιμάζει κάθε δυνατή εναλλακτική έτσι, ώστε επαληθευθεί το αφήγημα της “μεγάλης” και “σημαντικής” Τουρκίας.

Τί την έκανε να αισθανθεί “δυνατή”; Ανίκανες ευρωπαϊκές ηγεσίες, η ασυνεννοησία μεταξύ τους σε πλήθος ζητημάτων, η άνοδος της ακροδεξιάς και η αυξανόμενη ισλαμοφοβία στον ευρωπαϊκό χώρο, το πλεονέκτημα που της παραχώρησαν Τραμπ-ρεπουμπλικάνοι, η αποχώρηση των αμερικανών και των συμμάχων τους από το Αφγανιστάν, τα ρωσικά σχέδια έναντι της Ουκρανίας και η αλληλοκατανόηση με τη Μόσχα, η απρόσκοπτη διείσδυσή της στην Αφρική, η χρησιμότητά της στο ενεργειακό πεδίο, το μεταναστευτικό/προσφυγικό, ο πλούτος του Αιγαίου και της Μεσογείου… όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, τροφοδότησαν τις φαντασιώσεις της τουρκικής ισλαμιστικής και εθνολαϊκιστικής ελίτ που διέκρινε το περιθώριο ανάπτυξης μια αναθεωρητικής πολιτικής χαμηλού κόστους. Τώρα, πόσο “χαμηλό” θα είναι αυτό το κόστος μένει να το δούμε.

Πάντως, ο τουρκικός ρεβιζιονισμός δεν έχει στο επίκεντρό του μόνο την Ελλάδα. Οι βλέψεις και οι επιδιώξεις της Τουρκίας δεν περιορίζονται σε εμάς. Εμείς όμως στεκόμαστε εμπόδιο σε αυτές τις επιδιώξεις. Κι όπως πολύ ορθά το περιέγραψε με λίγες λέξεις ο Δρ. Νικ. Ντάσιος σε πρόσφατο άρθρο του στην Huffington Post: “ο ελληνισμός στην παρούσα συγκυρία (και για ακόμη μια φορά) μετατρέπεται σε σύνορο του Δυτικού κόσμου έναντι του Ασιατικού δεσποτισμού”.

Διεθνείς σχέσεις και όροι επικοινωνίας

Όμως, ας πάμε στην ουσία του θέματος ή έστω, στην πιο σημαντική του παράμετρο. Οι διεθνείς σχέσεις αν και στην δομή τους έχουν κάποιες σταθερές που είναι αποδεκτές και ακολουθούνται από όλους εντούτοις, μεταβάλλονται, αναπτύσσονται και εξελίσσονται διαρκώς. Κι εκεί είναι που πάσχουμε ως χώρα. Αυτό πρέπει να είναι για εμάς το ζητούμενο!

Η Ελλάδα, ακόμη και τώρα, επιμένει στην χρήση εργαλείων και στην εφαρμογή πρακτικών που θεωρούνται από παρωχημένες και άχρηστες ως εξαιρετικά επικίνδυνες, εφόσον δεν καταφέρνουν να λύνουν προβλήματα ή να δημιουργούν ευκαιρίες στο βαθμό που θα ήθελε κανείς. Πρέπει κάποια στιγμή και μάλιστα γρήγορα να τελειώνουμε με το “μύκονοςςςςς”, συρτάκι, σουβλάκι, φουστανέλα, “nick the greek” και τα τοιαύτα. Ούτε και το χαρτί του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και πνεύματος είναι πλέον αρκετό. Κι αν αυτή δεν είναι η αλήθεια, αυτή την εικόνα βγάζουμε προς τα έξω και δεν μας βοηθά καθόλου.

Τί περιμένουμε ή τί άλλο θα πρέπει να συμβεί για να αναθεωρήσουμε επιτέλους - κι εμείς με τη σειρά μας, τον τρόπο που προωθούμε τις διεθνείς μας σχέσεις και ασκούμε την εξωτερική μας πολιτική; Είναι ή δεν είναι αντικειμενικός μας σκοπός η διασφάλιση της κυριαρχίας μας, των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων αλλά και η ασφάλεια και η ευημερία μας;

Ας παρατηρήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Όλες οι χώρες αργά ή γρήγορα καλούνται να διαχειριστούν ζητήματα που θεωρούνταν λίγο ως πολύ λυμένα. Νέοι συσχετισμοί δημιουργούνται διαρκώς και επιδιώκουν την νομιμοποίησή τους όχι απαραίτητα με την ισχύ αλλά, όλο και πιο συχνά, με όρους marketing και πρακτικές merchandising.

Εμείς βέβαια, έχοντας την Τουρκία δίπλα μας, είμαστε μάλλον άτυχοι. Αλλά, αν μη τι άλλο, οι όροι του εμπορίου απέκτησαν νέο νόημα και νέο περιβάλλον εφαρμογής, δημιουργώντας ένα χαοτικό μείγμα προθέσεων, στόχων, αντιλήψεων, ερμηνειών αξιώσεων και ναι, αιτιάσεων που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος εξαιτίας πολλών παραγόντων, μεταξύ αυτών, της άγνοιας, της ανεπάρκειας και την μετριότητας που είναι δεδομένες στην ευρωπαϊκή πολιτική ζωή - μιλώντας πάντα για τα του οίκου μας!  Έτσι, κράτη, λαοί, θεσμοί, οργανισμοί μετατράπηκαν σε καταναλωτές - και μάλιστα, δίχως καταναλωτική συνείδηση!

Η Τουρκία, πέραν της καθημερινά επαναλαμβανόμενης φτηνής ρητορικής, των προσβολών και των απειλών που εξαπολύει με κάθε ευκαιρία, έχει επιδοθεί σε έναν μεγάλο αγώνα δυσφήμισης και εξαναγκασμού (μας) κι επενδύει στην ψυχραιμία - με ή χωρίς εισαγωγικά - που εμείς επιδεικνύουμε. Και βρίσκει ευήκοα ώτα, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο ή παράλογο. Προφανώς, το ζήτημα δεν είναι μόνον γεωπολιτικό…

Γιατί λοιπόν τα καταφέρνει εφόσον έχει άδικο; Μήπως δεν επικοινωνούμε τις θέσεις μας και τις απόψεις μας με τρόπο αποτελεσματικό; Μήπως οι όροι με τους οποίους επιδιώκουμε αυτήν την επικοινωνία είναι κάπως ξεπερασμένοι;      

Από την άλλη, δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε εσαεί στους αγώνες της ομογένειας και την καλή πίστη δυο-τριών-πέντε-δέκα γερουσιαστών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ή στην κατανόηση και συμπαράσταση φίλων κι εταίρων εδώ στην Ευρώπη, όταν κάποιοι αυτούς επενδύουν στην πολεμική μηχανή της Τουρκίας· εναντίον μας δηλαδή!

Θυμάμαι - δεν πάει πολύς καιρός, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να σηκώνει padiera rossa για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και να απειλεί με επιβολή κυρώσεων την Ρωσία, την ίδια ώρα και στιγμή που η Τουρκία επιτίθονταν στην Ελλάδα (Έβρος, Μάρτιος 2020). Κυρώσεις δεν υπήρξαν ποτέ και ούτε θα υπάρξουν αν κι εφόσον εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε την εδαφική μας ακεραιότητα.

Στο τέλος-τέλος, μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να διατυπώνουμε μία σειρά ερωτημάτων που θα βοηθήσουν τη διεθνή κοινότητα να δει ό,τι δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει; για παράδειγμα, πόσο αξιόπιστη είναι η Τουρκία και πώς; Διασφαλίζει τα συμφέροντα του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου; Πώς; Να μάθουμε επιτέλους, πόσο στρατηγική είναι τελικά η θέση της και πως μας εξυπηρετεί; - αν μας εξυπηρετεί…  

Η θεωρία του ντόμινο στην Ουκρανία

γράφει ο Στρατής Αλεξίου

Ένα από τα επιχειρήματα της προπαγάνδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι το εξής: είναι απαραίτητο να πολεμήσουμε τη Ρωσία στην Ουκρανία, γιατί η εισβολή είναι το πρώτο βήμα ενός ρωσικού ιμπεριαλιστικού σχεδίου, το οποίο στοχεύει στην ανασύσταση των συνόρων της ΕΣΣΔ ή της Τσαρικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί ο «αυταρχισμός» εκεί που σήμερα υπάρχει «δημοκρατία».

Συνοπτικά, η αυταρχική Ρωσία πρέπει να ηττηθεί στα εδάφη της Ουκρανίας, για να μην χρειαστεί να την πολεμήσουμε στη δημοκρατική Πολωνία, Φινλανδία, Εσθονία, Γερμανία κ.α. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/08/28/i-theoria-toy-ntomino-stin-oykrania/

Η Γερμανία και η αντικινεζική συμμαχία

γράφει η Σωτηρία Πάνου

Από τις 19 Αυγούστου έως τις 9 Σεπτεμβρίου, η διετής κοινή αεροπορική στρατιωτική άσκηση «Dark-2022» διεξάγεται στο Ντάργουιν, στη βόρεια Αυστραλία. Συμμετέχουν 100 αεροσκάφη και 2.500 στρατιωτικοί.

Μεταξύ αυτών, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Γερμανία συμμετέχουν πλήρως στη στρατιωτική άσκηση για πρώτη φορά φέτος. Οι ΗΠΑ θέλουν να κερδίσουν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα για να σχεδιάσουν τη λεγόμενη ασιατική εκδοχή του ΝΑΤΟ και η αποστολή της πολεμικής αεροπορίας από τη Γερμανία αυτή τη φορά είναι η μεγαλύτερη στην περιοχή Ινδοειρηνικού, μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/08/24/i-germania-kai-i-antikineziki-symmaxi/

Σερβία: Η προσπάθεια διατήρησης της ουδετερότητας

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει, αυτός είναι ένας πόλεμος των δυτικών χωρών με τη Ρωσία διά των Ουκρανών. Αυτή είναι η θέση του Σέρβου Προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς - και είναι μια πολύ τολμηρή θέση για τα δεδομένα της σημερινής Ευρώπης.

Εδώ και χρόνια, η Σερβία διατηρεί καλές σχέσεις τόσο με τη Ρωσία και τη Κίνα, όσο και με την Ευρώπη. Το Βελιγράδι θα ήθελε να ολοκληρωθεί η ενταξιακή του πορεία στην ΕΕ, αλλά και να διατηρήσει τις παραδοσιακά φιλικές του σχέσεις με τη Μόσχα και τις οικονομικές δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει το Πεκίνο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/29/serbia-i-prospatheia-diatirisis-tis-oy/

Οι ομαδοποιήσεις της παγκόσμιας οικονομίας

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

 

Τον τελευταίο καιρό, το Πεκίνο διεξάγει διάλογο με τη συλλογική Δύση με σκληρό, ακόμη και αγενή τόνο. Το παλιό τακτ, η συνηθισμένη ανατολική διπλωματία, δομημένη σε αόριστους υπαινιγμούς, έχει εξαφανιστεί. Και από τον περασμένο Φεβρουάριο, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών έχει αρχίσει να μεσολαβεί πιο αποφασιστικά για τη Ρωσία.

Την Πέμπτη 14 Ιουνίου, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών εξέπληξε για άλλη μια φορά τη διεθνή κοινότητα με ένα σύντομο, αλλά περιεκτικό σχόλιο. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Zhao Lijiang σημείωσε τη διαφορά στην κατανόηση της φράσης «διεθνής κοινότητα» ανάμεσα σε όλο τον κόσμο και στο δυτικό Τύπο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/15/oi-omadopoiiseis-tis-pagkosmias-oiko/

Η αγορά ουρανίου και η ΕΕ

 γράφει ο Γρηγόρης Κοτσίρης

Σε προηγούμενο κείμενο αναφερθήκαμε στις δυνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο πόλεμος στην Ουκρανία, στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, σε ό,τι αφορά την αγορά ουρανίου (https://www.geoeurope.org/2022/05/07/i-agora-oyranioy-kai-o-polemos-stin-oyk/). Στο κείμενο που ακολουθεί, αναφερόμαστε κυρίως, στις ευρωπαϊκές αγορές.

Στην Ευρώπη, μιλούν πολύ για το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά από σκοπιμότητα σιωπούν για το εμπλουτισμένο ουράνιο. Ωστόσο, η ΕΕ εξαρτάται περισσότερο από αυτό παρά από το φυσικό αέριο. Ταυτόχρονα, υπάρχει και τεχνολογική εξάρτηση, την οποία οι ευρωπαϊκοί πυρηνικοί σταθμοί δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν χωρίς σοβαρές ζημιές στην παραγωγή. Το κλείσιμο από τη Μόσχα της «κάνουλας του ουρανίου» απειλεί να υπονομεύσει την παροχή ρεύματος σε ολόκληρες χώρες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/07/i-agora-oyranioy-kai-i-ee/

 

 

 

Πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία

γράφει ο Θάνος Σεραλίδης

Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, από στρατιωτική άποψη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ρωσία θα κερδίσει. Μετά την κατάληψη των εδαφών της Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, εκτιμάται ότι είναι θέμα χρόνου η κατάληψη των εδαφών της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. Φαίνεται επίσης ότι έχει ξεπεράσει με επιτυχία το κύμα των δυτικών κυρώσεων κατά της οικονομίας της. Οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, έθεσαν ξανά σε λειτουργία το στρατιωτικό βιομηχανικό τους πλέγμα και επιβλήθηκαν στην Ευρώπη, αναγκάζοντάς την, εκτός από την προμήθεια αμερικανικών οπλικών συστημάτων, να πληρώσει ακριβά τα τρόφιμα και την ενέργεια. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/07/05/prosfates-exelixeis-stin-oykrania/

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ευρωπαϊκή ασφάλεια είναι η Τουρκία

Υπάρχει πλέον ικανός αριθμός εμπεριστατωμένων άρθρων κι αναλύσεων, και σε έντυπη και ηλεκτρονική έκδοση, αναφορικά με τα αποτελέσματα της Συνόδου του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν συμμερίζονται τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης κι απορρίπτουν την θετική αποτίμηση της Αθήνας για ό,τι αφορά στο πεδίο των ελληνοτουρκικών κι ευρωτουρκικών σχέσεων. Στην συνέχεια θα εξηγηθεί το γιατί. Προηγουμένως όμως, ας θυμηθούμε με ποιο σκεπτικό μετέβησαν στην Μαδρίτη Κυριάκος Μητσοτάκης και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, για να επαναβεβαιώσει την προσήλωσή της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς δεσμούς, την υποστήριξή της στην διεύρυνση της Συμμαχίας αλλά και για να απαντήσει σε τυχόν προκλήσεις της τουρκικής πλευράς – όπως στελέχη της ΝΔ και συστημικά μέσα ενημέρωσης είχαν επιμελώς φροντίσει να προκαταλάβουν την ελληνική κοινή γνώμη, το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε της Συνόδου.

Ο Τούρκος Πρόεδρος, για να αναδείξει την Τουρκία ρυθμιστή των ευρωπαϊκών θεμάτων.

Και οι δύο επέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό. Από εκεί και ύστερα, ο δρόμος της διεύρυνσης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η ασφάλεια της Ευρώπης παραμένει ζητούμενο και το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ; Με δεδομένη την αδυναμία των ευρωπαϊκών ηγεσιών να διακρίνουν εγκαίρως απειλές, πραγματικές απειλές! και να αξιολογούν το είδος και το μέγεθος των προκλήσεων που παρουσιάζονται μπροστά τους κάθε φορά, μας επιτρέπεται να ομιλούμε από τώρα για μία μεγάλη αποτυχία. 

Σουηδία – Φινλανδία – Τουρκία 

Αν μη τι άλλο, η Τουρκία θα ήθελε κάτι καλύτερο από ένα γενικόλογο κείμενο σαν κι αυτό που τελικά υπεγράφη από τους Υπουργούς Εξωτερικών των τριών χωρών. Δηλαδή, της Τουρκίας, της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Εντούτοις, η υπογραφή ενός μνημονίου κατανόησης και συνεργασίας δεν ήταν το ζητούμενο στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Γι’ αυτό και η στάση των Τούρκων ήταν μάλλον χλιαρή.

Από την άλλη, τα χαμόγελα των ευρωατλαντιστών περίσσευαν κι οι διαβεβαιώσεις περί ενός «έντιμου» συμβιβασμού τύπου win-win ή ...kazan-kazan, κατά την προσφιλή έκφραση του Τούρκου Προέδρου στη γλώσσα του, έδιναν κι έπαιρναν. «Ξεπεράστηκε ο σκόπελος». «Πρυτάνευσε η λογική» και οι «συμμαχικοί δεσμοί είναι πιο ισχυροί από ποτέ».

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το ΝΑΤΟ δεν επιθυμεί ένα μέλλον χωρίς την Τουρκία. Μια  σειρά χωρών από τις Η.Π.Α. και τη Μεγάλη Βρετανία, μέχρι την Ισπανία και την Ιταλία μα, ακόμη και  η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, δεν αντιλαμβάνονται την Τουρκία ως «συστημική πρόκληση», παρά την έως τώρα συνολική συμπεριφορά της και τις έντονα ευδιάκριτες διαφορές σε πολιτικό, πολιτισμικό, αξιακό και ιδεολογικό επίπεδο. Έτσι, είναι πάντοτε διατεθειμένες να κάνουν υποχωρήσεις και να επιδιώκουν συμβιβασμούς, χωρίς ωστόσο να διασφαλίζουν ένα μίνιμουμ σταθερότητας κι ασφάλειας. Πάνω και πέρα απ’ όλα σημασία έχει η επικαιροποίηση του αφηγήματος της «συνοχής» και της «συνεννόησης»…

Δεν πρόλαβε ο Πρόεδρος Ερντογάν να επιστρέψει στην Τουρκία κι ευθύς αμέσως επανέλαβε - με την γνωστή αυθάδη ρητορική του - εκβιασμούς και απειλές, απαιτώντας εφαρμογή των συμφωνηθέντων, όπως τα εννοεί και τα ερμηνεύει η τουρκική ηγεσία, προκαλώντας εκ νέου πονοκέφαλο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αφού, ο δρόμος μέχρι τη επικύρωση της ένταξης Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ από το τουρκικό κοινοβούλιο θα είναι μακρύς.

Οι απαντήσεις της φινλανδικής Προεδρίας και του Υπουργού Δικαιοσύνης της Σουηδίας σε αυτές τις απαιτήσεις, καταδεικνύουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο αυτή την διαφορά ερμηνείας την οποία κι επισημαίνουμε και παράλληλα, επαληθεύονται για πολλοστή φορά όλοι όσοι έχουν κατ’ επανάληψη εκφράσει την άποψη ότι, η Άγκυρα όχι μόνον δεν σέβεται την υπογραφή της αλλά, κι ερμηνεύει συμφωνίες, συνθήκες και μνημόνια συνεργασίας μέσα από το πρίσμα των δικών της "ευαισθησιών", φιλοδοξιών κι επιδιώξεων.

Όμως, αυτό το γνωρίζουν όλοι! Συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής κυβέρνησης. Το γνωρίζει και ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ ο οποίος, μόνο που δεν δακρύζει κάθε φορά που προφέρει το όνομα της γειτονικής μας χώρας. Γι’ αυτό και παρουσιάστηκε και προτάθηκε προς τα ενδιαφερόμενα μέρη ένα κείμενο επιτηδευμένα γενικόλογο ώστε, Σουηδία και Φιλανδία να νιώθουν ικανοποιημένες μέσα από ασάφειες και κενά, η δε Τουρκία, να εξακολουθεί να έχει την ευχέρεια των αξιώσεών της.

Οι αξιώσεις του τουρκικού παράγοντα κι οι αυταπάτες μας

Η στάση της Τουρκίας στην Μαδρίτη δεν ήταν παρά μία κίνηση τακτικισμού καθώς, και σύμφωνα πάντα με την τουρκική θεώρηση, κάθε συμφωνία μπορεί και ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Άρα, ποιά ερμηνεία θα υπερισχύει κατά περίπτωση; Εκείνη των Σουηδών και των Φιλανδών ή των Τούρκων;

Στην ουσία τώρα. Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά ότι στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. το εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο λειτουργούν ως δικλείδες ασφαλείας, ώστε όλοι να απολαμβάνουν της προστασίας του Νόμου, πολίτες ή μη. Άρα, το διακύβευμα δεν αφορά σε απελάσεις ή στις όποιες νομικές υποχωρήσεις στα όρια του «ανεκτού». Άλλο είναι το θέμα. Η Τουρκία αποκτά λόγο στα νομικά πράγματα των δύο αυτών χωρών - κατά συνέπεια, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δικαίως θα αναρωτηθείτε: μα, δεν συμβαίνει ήδη; Συμβαίνει. Έχουμε πλήθος τούρκων και ισλαμιστών «ακτιβιστών» και τουρκοϊσλαμιστικών κομμάτων και οργανώσεων που για λόγους «πολιτικής ορθότητας» μπορούν και δραστηριοποιούνται εντός - και πολλές εκτός -  θεσμικού πλαισίου στο εσωτερικό των χωρών της Ε.Ε. όμως, είναι η πρώτη φορά που ευρωπαϊκές χώρες υποχρεώνονται να αποδεχτούν την συμμετοχή και τον έλεγχο της Τουρκίας στο νομοθετικό τους έργο.

Επιπλέον, με την συναίνεσή τους, ανοίγει ο δρόμος για συμμετοχή της Τουρκίας στις πολιτικές ασφάλειας κι άμυνας της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης της όποιας διευκόλυνσης συμμετοχής της στο έργο της PESCO.

Κάποια στιγμή, πρέπει να τελειώνουμε με τις όποιες αυταπάτες μας και να θέσουμε ευθέως πολύ συγκεκριμένα και σοβαρά ερωτήματα στους εταίρους μας. Ευρωπαίους και νατοϊκούς:

Από πού κι ως που μία ασιατική χώρα, μία ισλαμιστική χώρα, μια κατοχική δύναμη, μια χώρα με παρουσία σε εμπόλεμες ζώνες και ενεργή εμπλοκή σε συγκρούσεις που δεν εξυπηρετούν τα ευρωατλαντικά συμφέροντα και πολλές φορές στρέφονται κατά αυτών· με παθητική στάση στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες, με παρεμβάσεις στο εσωτερικό άλλων χωρών· μια χώρα που αποδεδειγμένα υποστήριξε κι εξακολουθεί να υποστηρίζει το ισλαμικό κράτος - ό,τι κι αν έχει απομείνει αυτό· μια χώρα που αμφισβητεί συνθήκες και συμφωνίες που η ίδια έχει υπογράψει, που καταπατά κάθε έννοια δικαίου, που δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, που αμφισβητεί την εδαφική ακεραιότητα κυρίαρχων χωρών, απειλεί την ασφάλειά τους κι επιβουλεύεται τον πλούτο τους… αυτή η χώρα μπορεί να συμμετέχει στις πολιτικές άμυνας κι ασφάλειας στον ευρωπαϊκό χώρο; Μπορεί να είναι κομμάτι του ελεύθερου, δημοκρατικού και πολιτισμένου κόσμου και να απολαμβάνει οικονομικών κι άλλων προνομίων; Μπορεί να εξοπλίζεται με ευρωπαϊκά όπλα; Μπορεί να έχει λόγο και ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα;

Αυτήν την (ανανεωμένη) εικόνα θέλει να βγάλει προς τα έξω η Ευρωαντλαντική Συμμαχία; Αυτές είναι οι αξίες κι οι αρχές της; Με αυτόν τον χαρακτήρα θα εγγυηθεί την «ελευθερία», την «δημοκρατία», την «ειρήνη», την «δικαιοσύνη» και την «ευημερία»… στο όνομα των οποίων δρα ή καλείται να δράσει οπουδήποτε στον κόσμο;

Δεν βλέπουν οι νατοϊκοί και οι Ευρωπαίοι - κυρίως οι δεύτεροι, τί κρύβεται στις «ανησυχίες» και στις «ευαισθησίες» των Τούρκων;

Η απάντηση είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες των ευρωπαϊκών και νατοϊκών χωρών, αδυνατούν να αντικατοπτρίσουν στους σχεδιασμούς και τις αποφάσεις τους ό,τι σκέπτονται και ό,τι επιθυμούν στην πλειοψηφία τους οι πολίτες τους. Σχεδόν σε όλα τα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών άμυνας κι ασφάλειας.  

Η «πολιτική μπίζνα» αγνοεί αυτή τη πραγματικότητα κι ως εκ τούτου, η Τουρκία εξακολουθεί να θεωρείται αναγκαίος και σημαντικός εταίρος. Η Τουρκία όμως έχει επιλέξει στρατόπεδο. Και το στρατόπεδο αυτό δεν είναι το συμμαχικό!

Αν το ΝΑΤΟ επιθυμεί να διακρίνει απειλές και προκλήσεις, μάλλον θα πρέπει να κοιτάξει στο εσωτερικό του. Αν οι ευρωπαϊκοί λαοί επιθυμούν να είναι ελεύθεροι και ασφαλείς θα πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους απέναντι στην Τουρκία, όσο είναι ακόμη νωρίς.