Ο εκκλησιαστικός χάρτης και η γεωπολιτική σύγκρουση στην Ευρώπη

γράφει ο Νάσος Πετράκης

Η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με επικεφαλής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αναγνώρισε εν μέρει την Εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνωρίζει την εκκλησιαστική ιεραρχία με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Στέφανο ως κανονική και έγκυρη στον πανορθόδοξο κόσμο. Ιδρύει μαζί της μια κανονική και λειτουργική κοινότητα, αλλά χωρίς να έχει λάβει αυτή η Εκκλησία το καθεστώς του αυτοκέφαλου, που ρυθμίζει επίσημα το διεθνές όνομα και το καθεστώς της. Η Κωνσταντινούπολη αναγνώρισε το όνομα αυτής της εκκλησίας ως «Οχρίδα», πράγμα που σημαίνει ότι η περιοχή της δικαιοδοσίας της είναι μόνο εντός των ορίων της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά αποκλείει τη χρήση του όρου «Μακεδονική». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/06/07/o-ekklisiastikos-xartis-kai-i-geopoli/

Ο Εφιάλτης ήταν παιδί μας και ο Δούρειος Ίππος δικό μας κατασκεύασμα...

Διάβασα με μεγάλη περιέργεια το άρθρο του κυρίου Φριτζαλά με τίτλο: "Συνδέοντας το Ναγκόρνο Καραμπάχ με τη Θράκη"¹, που δημοσιεύθηκε από το SLpress.gr και διάβασα ομοίως, με την ίδια περιέργεια, και το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Türkiye η οποία, αναπαράγει τις απόψεις του κι επισημαίνει τον "προβληματισμό" και τους "φόβους" του.

Υποθέτω, το Κρεμλίνο ικανοποιήθηκε απόλυτα όμως... θα επανέλθω αργότερα σε αυτό.

Είναι αλήθεια, στο πεδίο διαμόρφωσης κλίματος, δεν υπάρχει κανένας απολύτως περιορισμός κι ο καθένας μπορεί να εκφράζει ό,τι θέλει κι όπως θέλει. Όμως, η συμμετοχή στο δημόσιο διάλογο κι ως εκ τούτου, κάθε δημόσια έκφραση, οφείλει κατά την ταπεινή μου γνώμη να είναι αντικειμενική, να στοιχειοθετείται και να διαθέτει θετικό πρόσημο σε κάθε περίπτωση. Δεν γράφουμε για να γράφουμε κι ούτε μιλάμε για να μιλάμε.

Στις Διεθνείς Σχέσεις και την εξωτερική πολιτική δε, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί διότι έστω και άθελά μας - εγώ δεν θέλω να βλέπω πουθενά σκοπιμότητα - πολλές φορές ζημιώνουμε τη συνολική εθνική μας προσπάθεια.

Πολύ καλά τα γράφει λοιπόν ο κύριος Φριτζαλάς. Όμως, ο πολιτικός του συλλογισμός, όπως αυτός καταλήγει με τα συμπεράσματά του, είναι και εσφαλμένος κι ας μου επιτραπεί, και ύποπτος.

Εσφαλμένος διότι δεν στηρίζεται σε καμία νομική βάση ή ιστορικό προηγούμενο και ύποπτος διότι από την πρώτη και μόνο ανάγνωση, δεν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει την λογική που θέλει να προωθεί με την εξωτερική πολιτική της η Ρωσία σε ό,τι αφορά την Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο - μην και κάνω λάθος - βρήκα παλαιότερη δημόσια τοποθέτηση² του κ. Φριτζαλά σύμφωνα με την οποία - και αντιγράφω επακριβώς:

«Πριν από μια χιλιετία, η Ελλάδα και το Βυζάντιο έγιναν ἡ γέφυρα γιὰ τὸν ἐκπολιτισμὸ τῆς Ρωσίας. Ἡ ἲδια ἡ Ρωσία καλεῖται σήμερα νὰ γίνει ἡ γέφυρα ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ διαβεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν νέα του πορεία γιὰ τὸν ἐξανθρωπισμὸ τῆς Οἰκουμένης.»

Διαβάζοντας την συγκεκριμένη φράση, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Θυμήθηκα όλες τις προηγούμενες πετυχημένες ή αποτυχημένες προσπάθειες απαξίωσης και χειραγώγησης της Ελλάδος και του Ελληνισμού από το "ξανθό γένος", αρχής γενομένης από τα χρόνια του Πανσλαβικού Κομιτάτου³. Θυμήθηκα το "εποχιακό φύτεμα" δούρειων ίππων και την κάθοδο "καλοβαλμένων ευεργετών" κι "επενδυτών" με αντικειμενικό σκοπό τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Θυμήθηκα την απέλαση Ρώσων διπλωματών το 2018, σε μια προσπάθεια της τότε Ελληνικής κυβέρνησης να τερματίσει την παράνομη δράση τους και τις παρεμβάσεις τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας μας.⁴ Θυμήθηκα και τον ανηλεή πόλεμο της ρωσικής πολιτικής κι εκκλησιαστικής εξουσίας απέναντι στον Οικουμενικό Θρόνο και την Εκκλησία της Ελλάδος⁵... το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ είναι πλούσιο και παρέχει πλήθος πληροφοριών σχετικά!

Όπως πιθανόν αντιλαμβάνεται ο κάθε αναγνώστης, η αντίληψη και οι επιδιώξεις της Ρωσίας δεν εξαντλούνται στα όρια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ούτε κι αποτελούν κάτι το καινοφανές στα ιστορικά χρονικά. Ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, η "Μεγάλη" κι "Αγία" Ρωσική Αυτοκρατορία ονειρευόταν την θέση που κατείχε προηγουμένως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ο ρωσικός παράγοντας εργάστηκε κι εργάζεται άοκνα στην προσπάθεια περιορισμού - για να μην πω εκμηδενισμού - του Ελληνισμού στις ίδιες τις πατρογονικές του εστίες ξανά και ξανά... τουλάχιστον από την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) - μια και μιλάμε για την Θράκη - μέχρι και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Αλλά κι αργότερα με κάθε ευκαιρία και παρά την διαχρονικά συνεπή και καλόπιστη στάση της Ελλάδος απέναντι στον ρωσικό λαό.

Ίσως, σκόπιμο είναι να θυμηθούμε τα έργα και τις ημέρες των Ρώσων στο Άγιο Όρος...⁶ κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, ας διερευνήσουμε κι ας εξετάσουμε στη συνέχεια την ίδρυση και λειτουργία ρωσο-ορθόδοξης Εκκλησίας στα Κατεχόμενα⁷, κατά τα πρότυπα των τουρκο-ορθόδοξων⁸ στην Τουρκία, με ευθεία αμφισβήτηση της κανονικότητας της Εκκλησίας της Κύπρου, έστω κι αν το Πατριαρχείο Μόσχας αρνείται την οποιανδήποτε εμπλοκή... Κι αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση. Να δούμε τι κάνει το Πατριαρχείο Μόσχας και οι "ιεραπόστολοί" του στην Αμερική εναντίον της Αρχιεπισκοπής, στην Αφρική και την Ασία και πόσο πολύ έχουν πληγώσει το σώμα της Ορθοδοξίας με τις πολιτικές και τις πρακτικές τους...

Όλα τα παραπάνω έχουν την αξία τους και δεν ξέρω κατά πόσο είναι γνωστά ή όχι. Το βέβαιο είναι πως, όσα συμβαίνουν γύρω μας ξεπερνούν κατά πολύ την αθωότητά μας και ό,τι νομίζουμε ή φανταζόμαστε.

Αφήνοντας την Ιστορία στην άκρη και διαβάζοντας ξανά το άρθρο του κ. Φριτζαλά, αναρωτιέμαι, από πού τεκμαίρεται η σύνδεση της περίπτωσης του Αρτσάχ με την Δυτική Θράκη!

Ακριτική περιοχή δεν σημαίνει απομακρυσμένη ή αποκομμένη. Ούτε σημαίνει πως το κέντρο, η Αθήνα δηλαδή, δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ούτε, βέβαια, σημαίνει ότι η πρόσβαση από άλλες περιοχές δεν είναι εύκολη ή πως η υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα επικοινωνεί και συγκοινωνεί μαζί της μέσω ενός ελεύθερου διαδρόμου, όπως η Αρμενία με το Αρτσάχ, μέσα από το έδαφος ενός άλλου κράτους. Μήπως εννοεί τον πληθυσμό της Θράκης μειονοτικό εθνοτικά εντός της κυριαρχίας άλλης χώρας; Ό,τι κι αν εννοεί, ο τίτλος του άρθρου είναι αδόκιμος.

Και φτάνουμε στα ... "οδυνηρά διλήμματα για την Ελλάδα" και στα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα στα οποία οφείλει να απαντήσει ο συντάκτης του άρθρου.

Ποιά είναι αυτά τα οδυνηρά διλήμματα;

Πώς συνάγεται από τα όσα δραματικά συνέβησαν στον Νότιο Καύκασο ότι η Θράκη θα βρεθεί στην ίδια ή έστω παρόμοια θέση με το Αρτσάχ;

Πώς είναι δυνατόν να συμπεραίνει πως η ελληνική πολιτική ηγεσία θα βρεθεί στην ίδια θέση με την αρμενική;

Πώς μία συμφωνία ειρήνευσης ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα μέρη, με τα όποια ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, με τον τρόπο που έγινε και υπό τις συνθήκες που επεβλήθη ή επετεύχθη τέλος πάντων, θα αποτελεί ιστορικό προηγούμενο; Γιατί θα αποτελεί η συγκεκριμένη περίπτωση κι όχι μία άλλη, ιστορικό προηγούμενο; ... Αν υποθέσουμε πως το ιστορικό προηγούμενο παράγει νομικά αποτελέσματα.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή η συλλογιστική απηχεί τους πόθους και τις βλέψεις του Κρεμλίνου που επιδιώκει μια πιο ενεργή κι επιτυχημένη διείσδυση και παρουσία στην Βαλκανική, το Αιγαίο και ολόκληρη την Νοτιοανατολική Ευρώπη υπονομεύοντας τον Ελληνισμό.

Ασφαλώς και η Τουρκία διεκδικεί τη Δυτική Θράκη. Στο πρόσφατο παρελθόν, υποστήριζε και πως η Θάσος ανήκει στην Αίγυπτο (!)⁹. Μην λησμονούμε πως και η Αμερική ανακαλύφθηκε από τους τούρκους.¹⁰ Η παράνοια δεν έχει όρια. Από την άλλη όμως, θα πρέπει να μην παραγνωρίζουμε την ποιότητα του εθνικού φρονήματος της μουσουλμανικής μας μειονότητας η οποία έχει σαφώς ελληνική εθνική συνείδηση και δεν θέλει να βλέπει την Τουρκία ούτε ζωγραφιστή! Ο κύριος Φριτζαλάς, με "εμπειρία επί του "μειονοτικού ζητήματος" στη Θράκη", θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό.

Οπωσδήποτε υπάρχουν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες άτομα, γνωστά και πολύ συγκεκριμένα που υποστηρίζονται οικονομικά, υλικά και ηθικά από την Τουρκία όπως, επίσης είναι γνωστοί και οι εγκατεστημένοι πράκτορες των τούρκων που κυκλοφορούν στα μειονοτικά χωριά και πότε με δώρα πότε με απειλές προσπαθούν να αλλοιώσουν το εθνικό και κοινωνικό αίσθημα των μειονοτικών. Αυτό ναι! Να το διερευνήσουμε και να το δούμε.

Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής δεν θα πρέπει να αφήνουμε τίποτε αναπάντητο αλλά να μην δίνουμε και αξία σε όσους έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Κυρίως δε, να είμαστε προσεκτικοί σε ό,τι εκφράζουμε είτε γραπτώς είτε προφορικώς και να ερευνούμε και να μελετούμε τα πάντα στην πραγματική τους βάση και διάσταση. Σε ό,τι αφορά τον κ. Φριτζαλά, με τα γραπτά του με οδηγεί στην υπόθεση πως τα κίνητρά του δεν είναι αγαθά και αυτό δεν ωφελεί κανέναν μας. Ούτε και τον ίδιο.

Η Ρωσία είναι μία υπολογίσιμη δύναμη και μας συνδέουν πολιτιστικοί και θρησκευτικοί δεσμοί όμως, ως εταίρος έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη αναξιόπιστος για κάθε χώρα και για κάθε λαό πλην της Τουρκίας και των Τούρκων οι οποίοι εξυπηρετούν τα σχέδιά της.

 

---

¹  https://slpress.gr/ethnika/syndeontas-to-nagkorno-karampach-me-tin-thraki/

²  http://www.elliniki-gnomi.eu/ellada-rosia-gefira-politismou-ke-pnevmatos/

³ https://www.mixanitouxronou.gr/pote-ypirxe-i-chora-tis-thrakis-me-episimi-glossa-ta-gallika-i-peripeteiodis-istoria-tis-apeleytherosis-apo-toys-toyrkoys-toys-voylgaroys-kai-toys-symmachoys-toys/

⁴  https://www.kathimerini.gr/politics/974240/apelasi-roson-diplomaton-apo-tin-athina/

⁵  https://cmoiss.blogspot.com/2020/07/blog-post.html

⁶  https://ellinoistorin.gr/?p=11769

⁷  https://www.otavoice.gr/roi-eidiseon-geniki/2019/08/ekklisiastiki-eisvoli-sta-katexomena-idrythike-rosiki-orthodoksi-ekklisia-voreiou-kyprou-ti-apanta-presveia-rosias-kai-patriarxeio-mosxas/

⁸  http://constantinoupoli.com/το-αυτοκέφαλo-τουρκικό-ορθόδοξο-πατρ/

⁹  https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=θάσος+ανήκει+στην+αίγυπτο

¹⁰  https://www.tanea.gr/2014/11/15/world/erntogan-moysoylmanoi-anakalypsan-tin-ameriki-to-1178-kai-oxi-o-kolombos/

EU Fights For Nabucco's Future

By Ahto Lobjakas

BRUSSELS -- The fate of the Nabucco pipeline project appears to be hanging by a thread. No EU official would publicly admit this, but the signs tell their own story. First, as a senior EU official told reporters in Brussels on November 4 on condition of anonymity, transit talks with Turkey have stalled. Second, Azerbaijan is dithering between competing Russian and EU bids for its gas exports, which are crucial to bringing Nabucco on line in 2012 as planned. Third, in the long term, Azerbaijani gas alone will not be sufficient. The EU official said that "other countries in the region" must supply most of the 31 billion cubic meters (bcm) of gas Nabucco is expected to carry by 2020.

But Iran, with the world's second-largest reserves, remains off-limits as long as it continues to enrich uranium. And Turkmenistan, with its enormous export potential, has yet to decide whether to invest in a trans-Caspian pipeline linking it to Azerbaijan -- and Nabucco. The common thread for all these countries, and the EU as the ultimate beneficiary of the 3,300-kilometer-long pipeline, is the question of intent and commitment.

EU Makes Its Case
On November 5-7, EU Energy Commissioner Andris Piebalgs will visit Turkey and Azerbaijan to demonstrate the bloc's continued commitment to Nabucco.

"The first objective of this trip is to show the political commitment of the European Commission to the Nabucco project and to reaffirm once more that we are convinced that it is going to be online according to the planned timetable," says Piebalgs' spokesman, Ferran Tarradellas.

The Russian-Georgian conflict sent shock waves through the region and among potential investors. But official Brussels remains steadfast in the belief that Nabucco is safe from Moscow's interference. "Russia would jeopardize its reputation as a reliable supplier" to the EU if it acted in any way to damage Nabucco, said one official.

However, none of Nabucco's essential building blocks is currently in place. Turkey continues to hold out for a better transit deal while Azerbaijan has yet to formally commit its gas exports to the project. Tarradellas says that while Piebalgs' visit is a sign that the EU is upping the ante in its talks with the two countries. "We're going to discuss also the remaining differences with the Turks and the question of the transit of the gas through Turkey," he says, "and then we're going to be visiting Azerbaijan, which will be probably be the first supplier of gas for the Nabucco pipeline."

The senior EU official who spoke on condition of anonymity said that, apart from charging a transit fee, Turkey wants to divert 15 percent of Nabucco's gas for cheap domestic use. As Azerbaijan is insisting on selling its gas at European market rates minus transit costs, the Nabucco consortium and its subsidiaries in Turkey, Bulgaria, Romania, Hungary, and Austria would be left to pick up the tab. Piebalgs is keen to break the deadlock before the end of the year. In Turkey this week he will meet with the country's president, prime minister, foreign minister, and economy minister.

Where Will Gas Come From?
Azerbaijan, meanwhile, has yet to decide to whom to sell the estimated 7-9 bcm of gas it is able to export annually in the early years of Nabucco's operations. The senior Brussels official said EU companies are pitted against Russian competitors. There are fears in the EU that Russian political pressure could clinch the deal for Russian bidders. A decision is expected sometime in 2009.

EU officials say that the fact that Piebalgs has secured a meeting with Azerbaijani President Ilham Aliyev is a sign of "interest" on the part of Baku in doing business with the EU. But Azerbaijan's gas reserves, even if supplemented by the planned expansion of the Shah Deniz field, will not be sufficient to keep Nabucco in business.

And this is where Nabucco currently hits a wall. Iran will remain untouchable  in trade terms as long as it refuses to cease uranium enrichment. Like Azerbaijan, Turkmenistan and Kazakhstan can be swayed by Moscow's cash -- or outright pressure. And even if Turkmenistan's recently confirmed reserves of 14 trillion bcm dwarf Russia's own transit capacity, Moscow will be seeking to deny the EU a piece of the pie.
Piebalgs is hoping to soon visit Turkmenistan and Kazakhstan, his aides say. This leaves Iraq and Egypt as the only other viable regional suppliers for Nabucco -- with one extremely unstable and the other rather remote.

Meanwhile, EU officials reject suggestions Nabucco could eventually carry Russian gas diverted south. This, they say, would defeat the purpose of Nabucco -- which is to diversify supplies. (Competing Russian projects, such as South Stream, are not seen as a problem, however. The EU's growing demand for gas will make sure it has a market and the diversification of transport routes is a good in itself).

If the degree of insecurity associated with the 8 billion-euro ($10.3 billion) project coupled with the global financial crisis is making potential investors nervous, officials in Brussels remain serene. When pressed, they do point out, however, that should private investors balk, public lenders such as the European Investment Bank and the World Bank stand ready to step in.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Galbraith: Ethnic Cleansing of Serbs was Croatia's State Policy

Byzantine Blog: Croats Systematically Destroyed Serbian Population

Former US Ambassador to Croatia Peter Galbraith who testified before the Hague tribunal on Monday, confirmed that ethnic cleansing of Serbs from Serbian Krajina region was a deliberate systematic operation and the state policy of Croat leadership, headed by Franjo Tudjman, which led to the mass scale ethnic cleansing in two blitzkrieg operations in 1995, codenamed Storm and Flash.

As a prosecution witness in the case against Tudjman's generals Ante Gotovina, Mladen Markaca and Ivan Cermak -- accused of conducting military operations aimed at forced and permanent removal of Serbian population from the Krajina region, including killing Serbian civilians and prisoners, expulsion, deportation, plunder of Serbian property, merciless destruction of Serbian-populated towns and villages and inhumane and cruel treatment -- Galbraith stressed that this was Croatia's state policy that continued to be enforced afterwards, preventing the expelled Serbs from returning to their homes and land in Croatia.

According to Galbraith, the systematic destruction and plunder of the Serbian property during the Storm, as well as prevention of their return, through the legal and other means undertaken after the operation, took place "because Croat state leadership -- Tudjman and the gang around him -- wanted it to happen, and they were happy when it did happen".

source: The Cyprus Action Network of America
additional reading: The "Storm" Wasteland

update #1, 06/08/08:
Croatia: Anniversary of Operation Storm
Ex -US Envoy: Croatia Expelled Serbs

update #2, 08/08/08:
Η σφαγή και ο ξεριζωμός των Σέρβων είναι διαχρονικός

Βαλκάνια: Η "Legoland" των Αμερικανών

Η μηνιαία πολιτική επιθεώρηση Monthly Review φιλοξενεί στην ιστοσελίδα της άρθρο του Edward Joseph, υπό τον τίτλο: "υποβόσκουσα σύγκρουση", αναφορικά με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, όχι στην εξεύρεση λύσης, αλλά στην ανάπτυξη των δεδομένων της διαφοράς ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια από την γέννησή τους έως και σήμερα.

Και μιλάω για "ανάπτυξη των δεδομένων" διότι πρωταρχικός στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής - και σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν σχεδόν στο σύνολό τους όλες οι αναλύσεις, ιδιαίτερα μετά το Βουκουρέστι - δεν ήταν ποτέ η τελική διευθέτηση του προβλήματος στα πλαίσια μιας κοινά αποδεκτής λύσης που θα ικανοποιούσε και τα δύο μέρη, αλλά η εγκαθίδρυση μιας ακόμη "αμερικανικής ηγεμονίας" (προκάτ) στην καρδιά των Βαλκανίων... στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

Όπωσδήποτε, να σημειώσω κι εγώ με την σειρά μου όπως το έπραξε και η συντακτική ομάδα του περιοδικού ότι, ούτε συμφωνώ με το πνεύμα γραφής, ούτε και αποδέχομαι τον όρο "Μακεδονία" και "μακεδονικό(ς)", με το τρόπο που χρησιμοποιούνται μέσα στο κείμενο.

Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο και να το διαβάσετε και να το μελετήσετε καθώς, γίνεται απόλυτα κατανοητός ο λόγος για τον οποίο αποτυγχάνει η αμερικανική εξωτερική πολιτική στις επιδιώξεις της τουλάχιστον... διαδικαστικά!

Πέραν αυτού, το ίδιο το κείμενο αντανακλά την "εσφαλμένη αντίληψη" της ηγεσίας της αμερικανικής διπλωματίας σχετικά με την σταθερότητα, την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων.

The Good, The Bad, And The Ugly On Kosovar Independence*

γράφει ο Daniel Serwer

Kosovo President Fatmir Sejdiu and Prime Minister Hashim Thaci are currently visiting Washington, five months after Kosovo's independence declaration. The visit seems a good time to assess how things have gone and what needs to be done next.

The Kosovars have done well, though not wonderfully well. The ethnic Albanians celebrated independence without violence and have left their Serb citizens in peace. Thaci, in particular, has said many of the right things.

But we still have not seen the kind of real progress on enabling Serbs to return to their homes south of the Ibar River that would undermine Belgrade's efforts to bring about partition. Nor have we seen the kind of effective diplomacy abroad needed to raise to 100 or so the number of states to have formally recognized Kosovo, a number that would send a clear and compelling signal that the new state is here to stay.

The fault there lies also with the international community, which has made a hash of things. Without a Security Council resolution ending the UN protectorate and establishing the EU presence, a kind of sadly comic chaos reigns. It now appears the UN will remain in the north but reduce its presence south of the Ibar, where the EU will dominate. This serves Belgrade's purposes well: anything that distinguishes the territory it controls in northern Kosovo from the territory Pristina controls south of the Ibar is good news to those who seek partition.

The "F-Word"
The international community could do better. The best option even now would be a UN Security Council resolution clarifying the situation. Failing that, more recognitions of Kosovo, together with Kosovo's entry into the International Monetary Fund and World Bank, would help. The United States needs to do the heavy lifting, including a reasonable payoff to the Russians, whose support to Belgrade has been vital. A divided Europe is perhaps best described with what is known in the U.S. State Department as the "f-word": feckless.

Belgrade has been determined to hold on to sovereignty over Kosovo in every way possible. The government of former Prime Minister Vojislav Kostunica, which was in power at the time of the Kosovar independence declaration, allowed the Belgrade embassies of countries recognizing Kosovo to be burned; organized attacks on UN border posts in northern Kosovo; created a Potemkin parliament for Serb communities; occupied public buildings; and in dozens of other ways -- violent and nonviolent --sought to obstruct Kosovo independence.

This effort was at least partly successful. Belgrade's policies deterred many countries from recognizing Kosovo, and Serbia remains in firm control of northern Kosovo. Serbian diplomats are busily trying to persuade the UN General Assembly to refer the Kosovo question to the World Court, a move that at the very least would perpetuate the kind of uncertainty over Kosovo's fate that has discouraged investment there for the past nine years.

Obstructing Independence
There is now a new government in Belgrade, one committed to early entry into the EU. But it is still unequivocally committed to obstructing Kosovo independence and will do everything it can short of violence to claim sovereignty.

This is ugly, not just for the United States and most of Europe but also for Serbs. Kosovo costs Serbia upwards of $200 million per year in arrears payments to the World Bank and subsidies to Serb institutions in Kosovo. Only by recognizing Kosovo independence can Serbia escape the arrears. Belgrade wants to enter the EU with Kosovo attached, but this is a delusion: the EU may be willing to accept 8 million Serbs within the next couple of years, but it will be decades before it could absorb nearly 2 million Kosovars.

But most of all, Belgrade needs to give up on its illusions. Kosovo is lost.Clarity is what is needed in this messy situation. The United States needs to revive the idea of a Security Council resolution and bring the Russians on board. The Europeans need to state clearly and unequivocally that Serbia will become an EU member only if it gives up its claims to sovereignty over Kosovo. Europe also needs to get its Kosovo mission deployed in the north.

The Kosovars need to welcome Serbs back south of the Ibar and make sure that their new state treats all its citizens fairly and correctly. Pristina also needs to obtain recognition by another 60 states.

But most of all, Belgrade needs to give up on its illusions. Kosovo is lost. Ninety percent of its population will never accept Serbian sovereignty. No one in Belgrade would want to try to govern the Kosovars. It is time for Serbia to sit down and negotiate with newly independent Kosovo a settlement of the myriad issues that the two neighbors have not resolved. Continued efforts to claim Kosovo, in whole or in part, are clearly a threat to peace and security in the Balkans. They should be treated as such.



Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Notice: The opinions expressed in this post does not reflect the opinion and the policies of this blog

* Greece has not recognized the unilateral declaration of independence of Kosovo

Daniel Serwer is vice president for peace and stability operations at the United States Institute of Peace. The views expressed in this commentary are the author's own and do not necessarily reflect those of RFE/RL

διαβάστε επίσης:
Serbia to reinstate EU diplomats

The Greece - FYROM dispute at a dead end

by Dr. George Voskopoulos
originally posted at American Chronicle, 14/7/08

The recent letter of FYROM´s Prime Minister Nikola Gruevski to Greek Premier K. Karamanlis constitutes another major hurdle to the effort of finding a mutually acceptable solution to the name dispute. It is worth looking at the semantics of the initiative at a crucial for the negotiations time.

..........................................................................................................................................................................

..........................................................................................................................................................................

Greece has made a rather generous offer by accepting the use of the name Macedonia by FYROM with a geographical prefix that will distinguish it from Greek Macedonia. Practically it has offered Slav Macedonians the raw material to go on with their hos-tile and aggressive irredentist activities despite the mass objection of the Greek public opinion. This has not been fully appreciated by nationalists in Skopje and mediators. Rhetoric and argumentation based on the logic of the Balkan Wars of the early 20th century are outdated material in the construction of a zone of peace and security in South-eastern Europe. Some choices are hard to make but the risks of megalomania have proven disastrous to all Balkan peoples.

read the whole article here:

useful links:

The Greece - FYROM dispute at a dead end

Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM) & Greece. The Name Issue

Greece-FYROM name dispute enters a new, crucial phase

Documents related to the Greece - FYROM Dispute

The U.S. and the FYROM Name Dispute

«Μακεδονικό»: Η ώρα της αλήθειας για τους γείτονές μας, φτάνει!

Greece’s stand on the name dispute by Dora Bakoyannis

American faulty policy in the Greek-FYROM name dispute

FYROM: Name not the only thing keeping it out of the club

France Urges Fyrom To Solve Name Dispute With Greece

Ανατομία μιας επιστολής

Επιστολή Ολυμπίας Σνόου στην Κοντολίζα Ράις για το Σκοπιανό

«Κήρυξη πολέμου» από τα Σκόπια

Foreign Policy Magazine: name is not the only thing that keeps FYROM out of the club

Πριν από δέκα ημέρες περίπου στο blog των εκδοτών του περιοδικού Foreign Policy, το οποίο πραγματεύεται ζητήματα διεθνών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, ετέθη ως θέμα προς συζήτηση, το ζήτημα των Σκοπίων, η πολιτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην γειτονική χώρα, έπειτα από την αποτυχία ένταξης στο ΝΑΤΟ (αποτυχία που την οδήγησε στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών) και το κατά πόσο αυτή – κυρίως αρνητικά – μπορεί να επηρεάσει την μελλοντική της πορεία προς τους Ευρωπαϊκούς και Ατλαντικούς θεσμούς.

Αν και επιχειρείται να παρουσιαστεί ως η πιο σημαντική παράμετρος, ως το πιο σημαντικό πρόβλημα για την εξέλιξη αυτής της πορείας, η Αλβανική μειονότητα και οι πιθανές προθέσεις της (κι αυτό εξηγείται εύκολα, αν λάβουμε υπόψη μας το πάραδειγμα του Κοσσυφοπεδίου), εντούτοις, δεν λείπουν – αν και σε περιορισμένη έκταση και «πάθος» - τα επικριτικά σχόλια έναντι της ακολουθούμενης πολιτικής της χώρας μας.

Καθώς, μέχρι σήμερα, συμμετέχω σε αυτόν τον διάλογο με σχόλια και παρατηρήσεις που απαντούν στις αιτιάσεις και στους ισχυρισμούς της σκοπιανής πλευράς, θεωρώ σκόπιμο να σας τον γνωστοποιήσω ούτως, ώστε να έχετε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Περισσότερα εδώ…

Ένα θετικό στοιχείο που θα ήθελα να σημειώσω για την διαχειριστική ομάδα του blog (γιατί μου έκανε εντύπωση), είναι η ελεύθερη δημοσίευση κάθε σχολίου δίχως λογοκρισία (μετριασμό), κάτι που συμβαίνει συνήθως σε παρόμοιους χώρους διαδικτυακού διαλόγου, όπως για παράδειγμα το Global Voices Online, το οποίο με κάθε ευκαιρία στηρίζει την σκοπιανή προπαγάνδα και ακολουθεί απροκάλυπτα μεροληπτική πολιτική έναντι σκέψεων, σχολίων και προτάσεων που προέρχονται από την δική μας πλευρά.

update #1, 5/07/08:

K. Παπούλιας: «Εχθρική η στάση των Σκοπίων»

What's in a name?

Ο Daniel Olsen υπογράφει στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας “The Japan Times” της Ιαπωνίας με τον τίτλο “what’s in a name?”, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, αναφορικά με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και επισημαίνει κάποια ιστορικά στοιχεία, χρήσιμα στην παρουσίαση του θέματος.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά:

Το άρθρο της 9ης Απριλίου με τίτλο “NATO meeting sends dangerous signals”, παρουσιάζει την Ελλάδα ως επιτιθέμενο και την πΓΔΜ ως θύμα. Σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου, το προσωρινό όνομα της πΓΔΜ δεν επιλέχτηκε από την Ελλάδα αλλά, ήταν μέρος μιας ενδιάμεσης συμφωνίας έπειτα από πρόταση άλλων μερών έτσι, ώστε τα Σκόπια να ενταχθούν στα Ηνωμένα Έθνη ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οπότε και δημιουργήθηκε το πρόβλημα, η Ελλάδα δεν θέλει τον όρο «Μακεδονία» στην επίσημη ονομασία του κράτους των Σκοπίων. Όμως, έχει συμβιβαστεί και έχει συμφωνήσει με τον όρο “πΓΔΜ”, και επιθυμεί έναν γεωγραφικό προσδιορισμό όπως “Άνω Μακεδονία”, για παράδειγμα, στην τελική διευθέτηση του θέματος. Από την άλλη μεριά, ποια ήταν η θέση της ΠΓΔΜ μέχρι σήμερα; Απέρριψε όλες τις προτάσεις που παρουσιάστηκαν από τον διαμεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών Matthew Nimitz, επιμένοντας αδιάλλακτα στο όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας”… διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο εδώ…

Σημείωση: Η συντακτική ομάδα της Ιαπωνικής εφημερίδας, προσθέτει στο τέλος του άρθρου μια υποσημείωση, ότι οι απόψεις του αρθρογράφου δεν απηχούν τις απόψεις και τις πολιτικές της εφημερίδας. Μία τέτοια υποσημείωση όμως, δεν υπάρχει και στο άρθρο του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Δανίας Uffe Ellemann-Jensen, “NATO meeting sends dangerous signals”. Να υποθέσουμε ότι η συντακτική ομάδα της εφημερίδας, έχει ήδη αποφασίσει ποια θα είναι η ονομασία του κρατιδίου των Σκοπίων;