Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

 

Κλείνουν σήμερα 111 χρόνια από τη γέννηση ενός εκ των σημαντικότερων Έλληνων ποιητών. Πολλά και σπουδαία συνέβησαν στο μεσοδιάστημα. Πολλά για να υπερηφανευόμαστε, περισσότερα για να ντρεπόμαστε. Με την υπερηφάνεια και την ντροπή, από την Ελλάδα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Τσιτσάνη, του Χατζηδάκι, του Χόρν και του Ανδρόνικου, βρεθήκαμε στην Ελλάδα του Άδωνι, του Πάτση, του Φιλιππίδη, του Λιγνάδη... και τόσων άλλων.

 

Κατακρεουργήσαμε την γλώσσα μας, καταφερθήκαμε - χωρίς αιδώ - ο ένας απέναντι στον άλλον, συνωστιζόμαστε στα social media και στα τηλεπαράθυρα, και υποχρεώνουμε καθημερινά την συνείδησή μας να συμβιβάζεται με τις ακαθαρσίες και τη φθορά γύρω μας. Με το τσιγάρο στο ένα χέρι και με τον φραπέ στο άλλο, απολαμβάνουμε τη θέα...

 

Θα μου πείτε, είσαι άδικος. Ακόμη συμβαίνουν σπουδαία πράγματα και εξακολουθούν να υπάρχουν πνεύματα φωτεινά που αντιστέκονται και μάχονται! Καμία αντίρρηση. Έτσι είναι. Κι όσο θα είναι έτσι, θα υπάρχει και ελπίδα. Ωστόσο, το μέγεθος του σωρού είναι τόσο αποκαρδιωτικό που δεν επιτρέπει και δεν μπορεί να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το βλέπουμε δεν το βλέπουμε, ο ελληνισμός αναπνέει μέσα από τον φασισμό - κάθε είδους φασισμό, την κερδοσκοπία, την αμορφωσιά, την "μαγκιά", την εξυπνάδα και μια δήθεν αγανάκτηση που καταντά γελοία...

 

"Ποιός μιλεί στα νερά καί ποιος κλαίει, ακούς;

Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει, ακούς;

Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;"

- Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

 

EUROVISION vs INTERVISION

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Απόψε είναι ο τελικός του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision. Ενός θεσμού που ξεκίνησε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, το 1956.

Εκείνη την εποχή, οι εντάσεις μεταξύ των Δυτικών και των Ανατολικών χωρών μέσα στην IBU (Διεθνής Ένωση Ραδιοφωνίας), είχαν σαν αποτέλεσμα την διάσπαση. Από την μία δημιουργήθηκε η EBU (Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοφωνίας) για τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και από την άλλη, ο IBO (Διεθνής Οργανισμός Ραδιοφωνίας) που αργότερα μετονομάστηκε σε IORT (Διεθνής Οργανισμός για το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση) για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Και οι δύο αυτοί οργανισμοί είχαν ξεχωριστά δίκτυα ανταλλαγής προγραμμάτων μεταξύ των μελών τους, το Δίκτυο Eurovision ο ένας και το δίκτυο Intervision, ο άλλος.

Ο διαγωνισμός της  EUROVISION

Στην δεκαετία του ΄50 υπήρχαν πολλές ιδέες στον χώρο της Δυτικής Ευρώπης για κοινές μεταδόσεις ευρωπαϊκών mega events στις ευρωπαϊκές χώρες της Δύσης. Μεταξύ αυτών, υπήρξαν και ιδέες για έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού που προωθούσε ο Ιταλός Σέρτζιο Πουλιέζε.

Υπήρχε όμως και μια παρέμβαση από την πλευρά του ΝΑΤΟ. Στις 28 Ιανουαρίου 1955, στο Palais de Chaillot στο Παρίσι, συναντήθηκαν τα μέλη της Culture and Public Information Committee του ΝΑΤΟ με τον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης για να του παραδώσουν την έκθεση ενός project στο οποίο είχε ήδη εμπλακεί το BBC: την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα ονομάζεται Eurovision, οι άξονες του οποίου θα έπρεπε να καθοριστούν.

Στις 30 Νοεμβρίου 1955 έγινε μία συνάντηση στον ίδιο χώρο, μόνο που το σχέδιο είχε αλλάξει: η δημιουργία ενός μουσικού φεστιβάλ του ΝΑΤΟ, ενός διατλαντικού φεστιβάλ, που θα ξεκινούσε τον Απρίλιο του 1956. Υπήρχε ένα ανοικτό θέμα. Αν η μουσική και τα τραγούδια θα ήταν στρατιωτικού περιεχομένου, ή όχι.

Στις 12 Φεβρουαρίου σε μία τρίτη συνάντηση, αποφασίστηκε η χρησιμοποίηση της European Broadcasting Union ως φορέα για την υλοποίηση, όχι ενός διατλαντικού φεστιβάλ, αλλά ενός αμιγώς ευρωπαϊκού με κανονικό περιεχόμενο. Έτσι, ο διαγωνισμός ξεκίνησε τον Μάιο του 1956. Επικεφαλής της European Broadcasting Union, ήταν ο Ian Jacob του BBC που είχε εξαρχής εμπλακεί στην δημιουργία της Eurovision.

Ο διαγωνισμός της INTERVISION

Οι τότε χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν γίνονταν δεκτές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision.

Εν τω μεταξύ, από το 1961, οργανώνονταν στην Πολωνία το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σόποτ, από τον πιανίστα Βλάντισλαβ Σπίλμαν. Το 1977 το φεστιβάλ αυτό αντικαταστάθηκε από το φεστιβάλ τραγουδιού της Intervision, που διήρκεσε μέχρι το 1980.

Είχε προηγηθεί όμως, το φεστιβάλ τραγουδιού Intervision της Τσεχοσλοβακίας, από το 1965 έως το 1968. Σε αντίθεση με την Eurovision που διεξάγονταν κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα, η Intervision διεξάγονταν στην ίδια χώρα. Εκτός από τις Ανατολικές χώρες, σε αυτούς τους διαγωνισμούς εμφανίστηκαν και συμμετοχές από χώρες της Δύσης, ή και ουδέτερες, όπως η Φινλανδία, η Γιουγκοσλαβία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Ισπανία, το Βέλγιο και η Δυτική Γερμανία.

Τη μεταψυχροπολεμική περίοδο, έγινε μια προσπάθεια αναβίωσης του φεστιβάλ της Intervision, το 2008 στο Σότσι της Ρωσίας. Δεν υπήρξε όμως συνέχεια. Υπήρξε μια ανακοίνωση ότι το φεστιβάλ θα διεξάγονταν και πάλι από το 2014, αλλά δεν υπήρξε ποτέ συνέχεια.

Η σημερινή κατάσταση

Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision εξακολουθεί να αποτελεί ένα ετήσιο mega event. Οι κριτικές για την χαμηλή ποιότητα των τραγουδιών, είναι πάντα παρούσες, ωστόσο ο διαγωνισμός εξακολουθεί να αποτελεί ένα εργαλείο προβολής ήπιας ισχύος της Ευρώπης.

Ως διαγωνισμός σχετίζεται και με την λεγόμενη λαϊκή γεωπολιτική, μέσα από την οποία εκφράζονται γεωπολιτισμικές προσεγγίσεις, προτιμήσεις, στερεότυπα, προκαταλήψεις κλπ. Το αποτέλεσμα είναι η κατευθυνόμενη ψηφοφορία για την ανάδειξη του νικητή. Είναι γνωστό ότι έχουν δημιουργηθεί μπλοκ χωρών που ανταλλάσσουν ψήφους.

Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ο διαγωνισμός ξεκίνησε για να συμβάλλει στην ενοποίηση της Ευρώπης. Με την πάροδο των χρόνων, τα γεωγραφικά όρια του διαγωνισμού άρχισαν να θολώνουν. Συμμετείχαν χώρες όπως το Ισραήλ, το Μαρόκο, η Αρμενία, η Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν, η Αυστραλία κλπ. Αυτές οι συμμετοχές διαμορφώνουν μία δύσκολη ισορροπία μεταξύ της ανάγκης επέκτασης του διαγωνισμού και της απώλειας της ευρωπαϊκής του ταυτότητας.

Η βαρβαρότητα των πολιτισμένων

Πριν οτιδήποτε άλλο, επιτρέψτε μου να εκφραστώ πέραν των ορίων της λεγόμενης αστικής ευγένειας καθώς, τα όσα ακούω, διαβάζω, βλέπω κι αντιλαμβάνομαι τις τελευταίες ημέρες, με βγάζουν από τα ρούχα μου και με τις τιμές στο πετρέλαιο, το γκάζι και το ρεύμα να τραβούν την ανηφόρα, φοβάμαι θα πουντιάσω κι αυτό δεν το θέλω διότι μπορεί να νοσήσω κι από κορωνοϊό και τότε, βράσ’τα Χαράλαμπε!

Δεν σας κρύβω, διασκεδάζω αφάνταστα με την φωνή, την προφορά και με τα όσα δραματικά διακηρύττει μέρα παρά μέρα το ραμολί της άλλης όχθης του Aτλαντικού. Την ίδια στιγμή, παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή την κομψευόμενη ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκείνες ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών - μεταξύ αυτών και της δικής μας - να εκδηλώνουν ανερυθρίαστα την φασίζουσα νοοτροπία με την οποία διαχειρίζονται την καθημερινότητα και αποφασίζουν για την ζωή μας, ειδικά τώρα που βρήκαν φταίχτη να του φορτώσουν την ευθύνη.

Για να είμαστε ξεκάθαροι: Στην κάθε πολεμική σύρραξη δεν υπάρχουν καλοί από τη μία και κακοί από την άλλη. Υπάρχουν μόνον κακοί. 

 

Επομένως, ό,τι λέγεται και ό,τι ακούγεται περί ελευθερίας, δημοκρατίας, δικαίου, ηθικής κ.ο.κ. δεν είναι τίποτε άλλο από μία ανέξοδη προσπάθεια νομιμοποίησης σχεδιασμών, αποφάσεων και δράσεων που αφενός θίγουν το κοινό - αν κι αμφιλεγόμενο - ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα - όπως το αντιλαμβάνεται ο μέσος Ευρωπαίος κι αφετέρου, απομυθοποιούν πλήρως κάθε έννοια περί οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας, ευημερίας κι ασφάλειας, οδηγώντας μας αναπόφευκτα σε εκτροπή.

Άραγε ποιά η ηθική νομιμοποίηση της νεκρανάστασης της Βέρμαχτ που έπνιξε στο αίμα ολόκληρη την Ευρώπη και ποιά η πολιτική νομιμοποίηση της δημοκρατικής κι ελεύθερης Γερμανίας να κουνάει το δάκτυλο απέναντι στον οποιονδήποτε, όταν αρνείται να πληρώσει έστω, έστω!, τις οφειλόμενες αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διέπραξε ως χώρα και ως λαός;

Άραγε για ποιά δημοκρατία ομιλούν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες όταν φιμώνουν κάθε φωνή και ποινικοποιούν κάθε άποψη που τολμά να αμφισβητεί τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή το Παρίσι; 

Για ποιά δικαιοσύνη ομιλούν; Την δικαιοσύνη που έζησαν στο πετσί τους οι Σέρβοι και οι Κύπριοι ή οι Έλληνες της Μικράς Ασίας παλαιότερα; Ή μήπως για την δικαιοσύνη των γαλλογερμανών στην Ναμίμπια και την Ινδοκίνα ή το Βελγικό Κονγκό;

Για ποιόν πολιτισμό μας ομιλούν; Για εκείνον που εκλάπη στην καλύτερη ή κατεστράφη στην χειρότερη περίπτωση; Για το κάψιμο βιβλίων; Για την ενοχοποίηση της τέχνης και των δημιουργών της; Για την εμπορευματοποίηση της παιδείας και την αναθεώρηση της ιστορίας κατά περίπτωση έτσι, ώστε να είναι πιο συμβατή με τα συμφέροντα χορηγών, εμπόρων κι επιχειρήσεων στα πρότυπα της άλλοτε κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας;

Για ποιά ελευθερία μας ομιλούν; Για εκείνη που δόθηκε ενέχυρο σε τράπεζες και funds - σε τοκογλύφους δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους,  υποχρεώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι του ευρωπαϊκού πληθυσμού να βιώνει την ακραία φτώχεια;  

 

Δημοκρατία α λα καρτ, δικαιοσύνη α λα καρτ, πολιτισμός α λα καρτ κι ελευθερία με αστερίσκους και υποσημειώσεις. Αν πρέπει να μιλήσουμε, να μιλήσουμε για όλα. Όχι μόνον για έναν πόλεμο ή μία πολεμική σύρραξη ή στρατιωτική εισβολή. Δεν υποφέρει μόνον ο ουκρανικός λαός. Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί υποφέρουν και όλοι οι λαοί που έρχονται σε επαφή με την Ευρώπη… με την «Δύση»… με τον «πολιτισμένο κόσμο».

Όχι αγαπητοί μου φίλοι. Δεν ξεφεύγουμε καθόλου από το θέμα που κυριαρχεί στα τηλεπαράθυρα και τα πρωτοσέλιδα της επικαιρότητας. Άλλωστε, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ομιλούν για «δημοκρατία», «δικαιοσύνη», «πολιτισμό» κ.λπ. Δεν αρκέστηκαν στο γεγονός της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Θέλησαν να της προσδώσουν χαρακτηριστικά γενικευμένης απειλής για ό,τι έχουμε χτίσει και δημιουργήσει. Για τον τρόπο ζωής μας και ό,τι τον ορίζει.  

Ωστόσο, αυτή ακριβώς η Ευρώπη είναι ο κακός της υπόθεσης. Εξαιτίας της υπάρχουν καθίκια τριγύρω μας όπως ο Πούτιν, ο Λουκασένκο, ο Ερντογάν και τόσοι άλλοι. Κι όταν κοιτάζετε από την μία ή την άλλη πλευρά, μην ξεχνάτε ποτέ τις αγκαλιές και τα φιλιά και τις θερμές χειραψίες και την «κατανόηση» που δείχνουν αναμεταξύ τους όταν τα βρίσκουν στις λεπτομέρειες...

Ο αντίλογος υποστηρίζει ότι το «ανήκειν εις την Δύσιν» μας έδωσε και πολλά καλά. Πράγματι. Τόσα ώστε να απαξιωθεί κάθε δεύτερη σκέψη και να αποκλειστεί κάθε πιθανή αντίρρηση ή αντίδραση. Νομίζετε ότι ο κόσμος μας αρχίζει με τις Η.Π.Α. και τελειώνει στην Ευρώπη; Πιστεύετε ότι εμείς οι «δυτικοί» είμαστε ο μόνος πιστοποιημένος φορέας της αλήθειας; 

 

Εφεύραμε έννοιες όπως οι «παράπλευρες απώλειες», τα «μεμονωμένα περιστατικά» και το «αναγκαίο κακό» έτσι, ώστε διαιρώντας με τον κατάλληλο διαιρέτη την αδικία, τον πόνο, την ένδεια να μειώνεται (αλλοιώνεται) ανάλογα και το μέγεθος της αντίδρασης που εκ των πραγμάτων προκαλούν οι σχεδιασμοί, οι πολιτικές και οι συμπεριφορές που μας γυρνούν πίσω ολοταχώς στον 19^ο αιώνα και πιο παλιά αν γίνεται! Ο εχθρός είναι ένας και δεν έχει εθνικότητα.

… Εκείνος που νομίζαμε ότι είχαμε νικήσει με αίμα, ιδρώτα και αγώνα; Δεν τον είχαμε νικήσει τελικά. Και τώρα, εμφανίζεται μπροστά μας και πάλι για να εκδικηθεί όλους εμάς που είχαμε το θράσος να ποθήσουμε ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη, ευημερία, ασφάλεια, ίσες ευκαιρίες για όλους… ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας.

Στις πεδιάδες της Ουκρανίας δεν αντιμάχονται Ουκρανοί και Ρώσοι. Στους δρόμους των πόλεων και των χωριών της δεν μονομαχεί το φως με το σκοτάδι, ούτε η Ανατολή με τη Δύση. Οπωσδήποτε, δεν έχουμε έναν ιδεολογικό πόλεμο ανάμεσα σε αγγλοσάξονες κι ευρασιάτες. Η Ουκρανία είναι το πεδίο στο οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι εμείς με εμάς! Και σε αυτό το πεδίο θα βγει όλη μας η βρώμα. Ξανά. Όπως βγήκε στις λάσπες του Βατερλώ, στο Μανιάκι, την Ισαντλουάνα ή στα ερείπια του Στάλινγκραντ, την ζούγκλα του Βιετνάμ, στην έρημο του Ιράκ και στα άνυδρα υψίπεδα του Αφγανιστάν.

Παντού ο ίδιος εχθρός. Εμείς! Τί να μας πει η Ούρσουλα κι ο Σαρλ Μισέλ; Τί να μας πει ο Κυριάκος κι ο Μανώλης; Τί έχει να μας πει ο γέρο-Τζο με το πάντζο του; Όλοι τους είναι υπεύθυνοι. Όλοι τους είναι ένοχοι.

 

Κίνα: Η ήπια ισχύς του κινηματογράφου

γράφει η Σωτηρία Σπανού

Ο κινηματογράφος του Χόλυγουντ, το συμπύκνωμα της αμερικανικής ήπιας ισχύος, έχει ακόμη μέλλον στην Κίνα; Η απάντηση είναι δύσκολη, αφού ήδη συγκρούεται βίαια με τα κινεζικά συμφέροντα στην έβδομη τέχνη.

Το 2020, που σημαδεύτηκε από την πανδημία Covid-19 και τον απόηχο του κλεισίματος των κινηματογράφων σε όλο τον κόσμο, έδωσε για πρώτη φορά στον κινεζικό κινηματογράφο παγκόσμια υπεροχή. Συνολικά, ο τελευταίος ξεπέρασε τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του όσον αφορά τα έσοδα, με 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια (2,74 δισεκατομμύρια ευρώ) στην Κίνα έναντι 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ. Και αυτό γιατί η αμερικανική αγορά έχει μειωθεί κατά 80% σε σχέση με το 2019 και η ανταγωνίστρια κινεζική «μόνο» κατά 66,3%, διαπιστώνει η Le Monde. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/12/22/kina-i-ipia-isxys-toy-kinimatografoy/

Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα: Γεωπολιτισμικές και γεωπολιτικές πτυχές

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Τον Ιούλιο του 1982 η Ελλάδα έθεσε το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η Μελίνα Μερκούρη μιλώντας στη Διάσκεψη των υπουργών Πολιτισμού της UNESCO στο Μεξικό, έθεσε το ελληνικό αίτημα και διευκρίνισε ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα, υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Η κλοπή των Μαρμάρων του Παρθενώνα εντάσσεται στις αποικιοκρατικές πρακτικές των Μεγάλων Δυνάμεων του 19ου αιώνα. Μέχρι σήμερα η διαμάχη Ελλάδας-Βρετανίας για τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων, συνεχίζεται. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/08/30/ta-marmara-toy-parthenona-geopolitism/

Εάλω η Πόλις;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης δημιούργησε ένα κενό. Οι Οθωμανοί Τούρκοι θέλησαν να γεμίσουν αυτό το κενό και να εμφανιστούν ως οι νέοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μετά την Κωνσταντινούπολη σχεδίαζε να καταλάβει και τη Ρώμη για να ολοκληρώσει τη συνέχεια μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτή αποτελούσε μία μεγάλη φιλοδοξία, προϋπόθεση της οποίας ήταν η ενσωμάτωση της Κωνσταντινούπολης στη νέα αυτοκρατορία. Η Κωνσταντινούπολη αναδείχτηκε σε κέντρο εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, αλλά μέχρις εκεί. Η πνευματικότητα και το γεωθρησκευτικό βάρος της πόλης, δεν έγινε δυνατόν να ενσωματωθούν στην οθωμανική πραγματικότητα. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/05/29/ealo-i-polis/

Η ονείρωξη των... πεινασμένων.

Μέχρι οι ισλαμοφασίστες να μετατρέψουν τα όνειρά μας σε εφιάλτες, δεν δοκιμάζουν να λαδώσουν λίγο το αντεράκι τους; 

Στην φώτο, ένδοξοι οθωμανοί ταΐζουνν τα δικά τους όνειρα στα συσσίτια. Για επιδόρπιο προβλέπεται τσάι του κεφιού με ουρί στιφάδο.

 

Η Ρωσική αντίληψη περί Ορθοδοξίας

Η δήλωση Πεσκόφ, αναφορικά με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, εξόργισε πολλούς από εμάς αν και δεν θα έπρεπε. Η έκπληξη κι η απογοήτευση που δοκίμασαν, οφείλεται κυρίως στην ιστορική άγνοια. Η θέση της Ρωσίας, για όσους γνωρίζουν, αντικατοπτρίζει και την Ρωσική αντίληψη περί Ορθοδοξίας αλλά και την προβληματική σχέση ανάμεσα στον Οικουμενικό Θρόνο και το Πατριαρχείο Μόσχας. Με ευθύνη της Μόσχας, αυτή η προβληματική σχέση έχει εξελιχθεί σε σφοδρή διαμάχη ελέγχου κι εξουσίας κατά τόπους κι αναπτύσσεται σε πολλά επίπεδα με αποτέλεσμα να πλήττεται η Ορθοδοξία κι ο Χριστιανισμός σε ανυπολόγιστο βαθμό.

Η Ρωσική ανοησία, όπως σε άλλη περίπτωση ο Γερμανικός παραλογισμός, δεν αποδέχεται τους Ρωμιούς, τους Έλληνες, ως τους αποκλειστικούς κληρονόμους του Βυζαντίου. “Η Κωνσταντινούπολη μας ανήκει...”, γραφεί ο καλός μας Ντοστογιέφσκι στο “ημερολόγιο ενός συγγραφέα”, και “είναι αδύνατον να θεωρούνται οι Ρωμιοί ως οι αποκλειστικοί κληρονόμοι του Βυζαντίου: θα τους έπεφτε πάρα πολύ, αν τους επιτρέπαμε να κληρονομήσουν ένα τόσο σπουδαίο σημείο της Υδρογείου...”. Γράφει κι άλλα ωραία περί κυριαρχίας.... Αν κανείς επιχειρήσει να περιηγηθεί μέσα στον χώρο και τον χρόνο της Χριστιανοσύνης θα διαπιστώσει πως διαφορετικά για τους Έλληνες και διαφορετικά για το ...“ξανθό γένος” γίνεται αντιληπτή η ουσία των πραγμάτων. Αν η πτώση της Κωνσταντινούπολης σήμανε και εξακολουθεί να σημαίνει για εμάς, το τραγικό τέλος, για τους όμοθρησκούς μας Ρώσους, αποτέλεσε την απαρχή του δικού τους θριάμβου! Η Ρωσία ήταν το νέο, το φρέσκο και το αψεγάδιαστο. Το Βυζάντιο αντιπροσώπευε κάθε τι αναχρονιστικό και σκοτεινό... 

Το ιστορικό αυτό γεγονός, προσέλαβε στην αντίληψη των Ρώσων υπερφυσικές διαστάσεις κι ως εκ τούτου, η πολιτική θεολογία που αναπτύχθηκε με τον καιρό, ετέθη ως η αιχμή του δόρατος της Ρωσικής θέλησης, επιδίωξης κι επιβολής και απέναντι στους λαούς που επηρέαζαν έμμεσα ή άμεσα πολύ περισσότερο δε και προς εμάς.

Η θρησκεία έγινε για τους Ρώσους, μέσα από το πρίσμα της πολιτικής σκοπιμότητας, το μέσο πολιτικής κυριαρχίας και πνευματικής διευθέτησης στα πρότυπα της Δύσης, προσαρμοσμένη βέβαια στην νοοτροπία και τον πολιτισμό της Ανατολής. Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε πως μεγάλη ευθύνη είχαν και πολλοί δικοί μας ιερωμένοι, λόγιοι, διανοούμενοι, έμποροι, οι οποίοι είτε συνειδητά είτε άθελά τους μετέφεραν στον ελληνικό χώρο και την ελληνική πνευματική σφαίρα αυτού του είδους την στόχευση που, ακόμη και σήμερα παραμένει ζωντανή στην συνείδηση πολλών από εμάς, πάλι με ευθύνη ανθρώπων που επιμένουν να βλέπουν στους Ρώσους με “αδελφοσύνη” κι αγαθές προθέσεις...

Αναλογιστείτε μόνον πόσες “προφητείες” κυκλοφορούν κι επανακυκλοφορούν σε νέες εμπλουτισμένες εκδόσεις, πόσοι ομιλούν περί “ξανθού γένους” και απελευθέρωσης της Πόλης από την “σκλαβιά” και για τον τελικό “θρίαμβο” της Ορθοδοξίας έναντι των “αιρετικών” παρά το γεγονός πως ουδέποτε οι Ρώσοι είχαν αποδείξει την ορθοδοξία τους ή τα φίλια κι ειλικρινή αισθήματά τους λόγω - έστω - κοινών θρησκευτικών πεποιθήσεων και απέναντι σε εμάς αλλά και απέναντι προς όλους τους ομόδοξους λαούς. Για να προλάβω την οποιαδήποτε παρερμηνεία: Δεν ομιλούμε για τον Ρωσικό λαό. Μιλούμε για το πολιτικό και εκκλησιαστικό σύστημα εξουσίας!

Η ιδεολογία της "Τρίτης Pώμης" θα αναπτυχθεί ήδη από την πτώση της Πόλης και θα προβάλλει την πεποίθηση ότι το κράτος της Μόσχας είναι το τρίτο κατά σειρά ευλογημένο χριστιανικό βασίλειο επί της γης. Αυτό πιστεύουν οι Ρώσοι ακόμη και σήμερα. Έτσι σκέπτονται, έτσι συμπεριφέρονται κι έτσι δρουν. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως η τελευταία ανάσα του Βυζαντίου με τον χαρακτήρα του και τον πολιτισμό του, αποτελεί “αγκάθι” στον “ροδόκηπο” που με τόσο “αγώνα” και φροντίδα καλλιέργησαν όλους αυτούς τους αιώνες στον μακρινό και παγωμένο βορρά.

Και το μένος τους, γίνεται ακόμη μεγαλύτερο καθώς, και σύμφωνα πάντα με την δική τους σκέψη, η “Νέα Ρώμη” δεν καταλύθηκε από αλλόθρησκους βάρβαρους, δεν ήταν δηλαδή έναν αναπόφευκτο ιστορικό γεγονός όπως τόσα άλλα, αλλά, υπέστη την Θεία τιμωρία επειδή παρέκκλινε της ορθής πίστης!

Πιστεύουν δηλαδή, ότι η Ορθοδοξία - ως αυθεντική έκφραση της Χριστιανοσύνης - αποτελεί δικαιωματικά κεκτημένο τους και κανείς Έλληνας δεν μπορεί να ισχυρίζεται το αντίθετο! Γι’ αυτό και σε κάθε ευκαιρία, η ρητορική τους απέναντι στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη και του Πατριαρχείου είναι τόσο σκληρή... σχεδόν χυδαία! Δεν θα αναφερθώ καν στα όσα κάνει η Εκκλησία της Ρωσίας στην Αμερική ή την Αφρική και την Ασία ανταγωνιζόμενη το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Θα κλείσω, σημειώνοντας μόνο πως στην πραγματικότητα οι Ρώσοι διατηρούν μια δική τους διαφορετική προσέγγιση της ίδιας της έννοιας της Ορθοδοξίας που απέχει κατά πολύ απ’ ό,τι οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι πιστεύουμε και αισθανόμαστε.

Ελλάς, ελλήνων νοικυραίων ΙΙ

Σήμερα, κι έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας, είπα να μοιραστώ μια εικόνα που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα… μία εικόνα που με θλίβει πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπο και ύστερα ως πολίτη… μια εικόνα που αποτυπώνει με τρόπο ιδιαίτερα εύστοχο πόσο έχουμε αποτύχει και συλλογικά και ατομικά, ο κάθε ένας από εμάς!

Προς το παρόν, είμαστε βολεμένοι κι ασφαλείς. Ναι, φοβόμαστε κι ανησυχούμε για το αύριο αλλά, μέχρι εκεί! Διαρκής αναμονή και διαρκής ανοχή την ίδια ώρα που συνάνθρωποι μας, άνθρωποι δίπλα μας, γύρω μας, αυτοκτονούν, λιμοκτονούν, υποφέρουν… ζουν κυνηγημένοι μέσα στην ίδια τους την ζωή για να μπορούν κάποιοι «κύριοι» «αγωνιστές» με «ήθος» και «όραμα» να σώσουν την «πατρίδα»… Ποιά πατρίδα βρε ηλίθιοι??? Πατρίδα δεν είναι ούτε το χώμα, ούτε τα χρώματα στον ιστό! Πατρίδα είναι οι άνθρωποι. Πατρίδα είμαστε όλοι εμείς! Κι όσο αυτοί οι «κύριοι» πληγώνουν τους συν-ανθρώπους μας, όσο μας πληγώνουν, τόσο πληγώνουν την πατρίδα μας!

Κι όμως! Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που τους στηρίζουν, που τους υποστηρίζουν, που σκύβουν το κεφάλι ευλαβικά  και την ίδια στιγμή, εχθρεύονται κάθε προσπάθεια, κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία για αλλαγή και πρόοδο. Σβήνουν κάθε ελπίδα κι απαξιώνουν κάθε όνειρο – ουτοπικό ή εφικτό! Με μένος στρέφονται ενάντια στους πιο αδύναμους κι άτυχους συμπολίτες μας, και με το δάκτυλο υποδεικνύουν τα θύματα της επόμενης σφαγής… Αδυνατούν να δουν την αλήθεια κατάματα διότι η αλήθεια αυτή δεν περιλαμβάνει, δεν αιτιολογεί και ως εκ τούτου δεν μπορεί να τροφοδοτεί την… νοικοκυροσύνη και τον καθωσπρεπισμό τους.

Θα μου πει κάποιος… υπερβάλλεις. Πιθανόν! Όμως, η πατρίδα, οι άνθρωποι, οι άνθρωποί μας και οι ζωές τους δεν είναι εμπόρευμα για να κερδοσκοπούν κάποιοι από την εκμετάλλευσή τους.

Όσο μένουμε παθητικοί παρατηρητές αυτής της κατάστασης, όσο ανεχόμαστε κι όσο σιωπούμε, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ούτως ή άλλως η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι μη αναστρέψιμη. Μόνο πιο κάτω έχει και τίποτε άλλο. Τι περιμένουμε? Θαύματα? Θαύματα δεν γίνονται. Όχι με τρόπο που νομίζουμε! Θαύμα είναι η δική μας η ζωή… του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί. Τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να πούμε επιτέλους: φτάνει! Ως εδώ?

Τι φοβόμαστε? Τι περιμένουμε?

Ο φασισμός των δήθεν αναρχικών

Με αφορμή το απεχθές περιστατικό της Μανωλάδας, οι όψιμοι δήθεν αναρχικοί, τρίβουν τα χέρια τους! Πώς αλλιώς θα μπορούσαν καλλίτερα να αιτιολογήσουν τις απόψεις τους και τα "αγαθά" τους "αισθήματα»"προς κάθε πονεμένο κι αδικημένο? Όμως, το χειρότερο απ’ όλα είναι η χρήση αυτού του περιστατικού για να αναπτύξουν, από την πλευρά τους και για δικούς τους λόγους…, ακόμη περισσότερο την φιλολογία που πολλοί από εδώ και από εκεί θέλησαν – δεκαετίες τώρα - να μας ενσταλάξουν σχετικά με τους "κακούς" πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που στοίχησαν ακριβά για την "Μεγάλη Ελλάδα" και σε αίμα και σε χρήμα και ήρθαν και κατέστρεψαν τον τόπο των φιλήσυχων κι αξιοπρεπών "νοικοκυραίων" της Παλαιάς πατρίδας…

Για ακόμη μία φορά, γινόμαστε μάρτυρες μιας ανήθικης επίθεσης συγκεκριμένων κύκλων προς συγκεκριμένη ομάδα του λαού μας (με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ιστορία, πολιτισμό, παράδοση κ.λπ.) που θέλουν την Ελλάδα περιορισμένη και τον ελληνισμό δέσμιο παρελθοντικών συμπλεγμάτων, που δεν βασίζονται στην ιστορική αλήθεια αλλά στην άγνοια και το φόβο. Άγνοια για το τι πραγματικά σημαίνει ελληνισμός και φόβος σε ό,τι έχει να κάνει με την ίδια την αλήθεια του παρόντος.

Και η αλήθεια του παρόντος μάς υποδεικνύει ένα και μόνο πράγμα: δεν είμαστε καλοί έλληνες εμείς οι νεοέλληνες. Ακόμη περισσότερο? Δεν είμαστε καλοί άνθρωποι! Κατασκευάζουμε υπόπτους και ρίχνουμε τις ευθύνες σε εύκολους και διαθέσιμους αποδιοπομπαίους τράγους… Έτσι δεν έγινε και στην περίπτωση Ντρέϊφους? Ποιός άλλος θα μπορούσε να φταίει πλην των «ύπουλων» εβραίων? Η ευθύνη μας περιορίζεται μέσα στα όρια της ατομικής μας ηθικής (ό,τι μας βολεύει δηλαδή) και δεν επεκτείνεται μέσα στην συλλογική ηθική η οποία θα έπρεπε κανονικά να κατευθύνει τις σκέψεις μας και να διέπει και τις πράξεις μας.

Υπό αυτό το πρίσμα και μακρυά από κάθε σεβαστό αναρχικό ιδεώδες, τα λεβεντόπαιδα της «αναρχίας» δεν διακρίνονται από καμία ποιοτική διαφορά σε σύγκριση με τα άλλα λεβεντόπαιδα… της Χρυσής Αυγής, του φασισμού, της ιδεολογικής παρακμής και της κοινωνικής διαστροφής.

Τέτοιους «αναρχικούς» να τους βράσω που λέει και ο λαός μας! Άνθρωπος που δεν γνωρίζει τι είναι, τι πιστεύει και γιατί… άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει αυτό που θέλει να πιστεύει και αυτό που θέλει να υπηρετεί, είναι άνθρωπος επικίνδυνος πρώτα-πρώτα για τον ίδιο του τον εαυτό!

Μήπως ήρθε η ώρα να καταμετρήσουμε τα εγκλήματα που διέπραξε η αναρχία κατά του ανθρώπου ή για να είμαστε πιο ακριβείς, τα εγκλήματα που διέπραξαν κάποιοι στο όνομα της αναρχίας κατά του ανθρώπου? Κανείς δεν μπορεί να εκφράζεται και να λειτουργεί αυθαίρετα μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που όλοι μας αναγνωρίζουμε πως έχει πρόβλημα και έχει ανάγκη από λύσεις... λύσεις πραγματικές… λύσεις που θα μας ωφελήσουν όλους και τον κάθε έναν μας ξεχωριστά, με σεβασμό – πρωτίστως – στην αξιοπρέπειά μας και την προσωπική και την κοινωνική.

Άμα πια με τον κάθε κομπλεξικό μαλάκα!

1922 - 90 χρόνια μετά...

Μία εξαιρετική ταινία του Νίκου Κούνδουρου, βασισμένη σε αυθεντικές μαρτυρίες από το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη "Το νούμερο 31328".

90 χρόνια πέρασαν από τον μεγάλο ξεριζωμό και φαίνεται πως οι μνήμες ξεθωριάζουν... αναπόφευκτα(?)... Για να μην ξεχάσουμε λοιπόν ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε και που πιθανόν θα πάμε... Ας έχουμε υπόψη μας εικόνες και λόγια και σκέψεις κι αισθήματα... αισθήματα... εικόνες... σκέψεις που γεννιούνται όχι από μίσος, ούτε κι από θλίψη για όσα χάθηκαν αλλά από υπερηφάνεια και τιμή για όσα κουβαλάμε μέσα μας ως έλληνες.

Τί κι αν τα χάσαμε όλα? Κερδίσαμε κάτι άλλο πιο σημαντικό! Μάθαμε να είμαστε άνθρωποι. Ο πόνος μάς το έμαθε αυτό κι η αμυαλιά μας. Η ματαιοδοξία μας κι η αλαζονεία μας! Αυτήν την νίκη κουβαλάμε μέσα μας! ... Αυτήν την ήττα! 

 

Montigliani: Ο καλλιτέχνης που ήθελε τα πάντα, ο άνθρωπος που δεν ζήτησε ποτέ τίποτα!

Κι ενώ ο χρόνος εξακολουθεί να δίνει σχήμα, μορφή και νόημα σε προσωρινές εικόνες… σε «οράματα και λείψανα»… να μας κλέβει στιγμές, αφήνοντάς μας ικανοποιημένους με την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας… ένα παιδί ορφανό, το παιδί του, το τυφλό εκείνο κορίτσι με το θολό, αναθεματισμένο και μίζερο βλέμμα στραμμένο άφοβα προς το σκοτάδι, ψάχνει απεγνωσμένα να τον βρει! Του φωνάζει! Τον φωνάζει με τ’ όνομά του!

Modigliani!

… Καμία απάντηση…

Άραγε, ποιά θα ήταν η αξία του αν δεν είχε επιλέξει την αυτοκαταστροφή? Αν η ζωή του δεν είχε υπάρξει δραματική ήδη από την στιγμή της γέννησής του? Αν δεν είχε πεθάνει τόσο νέος? Ακόμη και σήμερα, σχεδόν κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν πρόκειται περί μεγάλου καλλιτέχνη ή ενός μεγάλου… τίποτα! Κανείς άλλος δεν έχει προβληματίσει με την τόσο καθαρή κι αψεγάδιαστη απεικόνιση του κενού όσο αυτός…  

Καθόλου χυδαίος.

Ευαίσθητος και ρομαντικός…

Απλόχερος και συμπονετικός… κάποτε…

Γεμάτος σεβασμό για τα οράματά του.

Συνεπής στις ψευδαισθήσεις του….

Βίαιος και μοιραίος.

Μεγαλόσχημες αυθεντίες εκθειάζουν τις κομψές, ερωτικές γραμμές του… τις απαλές λεπτομέρειες… τις εκλεπτυσμένες και σαγηνευτικές καμπύλες… την χρωματική του παλέτα, τόσο, που φτάνουν στα όρια της υπερβολής, αναπτύσσοντας μία πληθωριστική, ανούσια, σχεδόν μυθική διάσταση του ίδιου και του έργου του ενώ - την ίδια στιγμή, αδυνατούν να δουν πως ο Modi υπήρξε - πάνω απ’ όλα - λάτρης της φυσικής ατέλειας και της αταξίας… ορκισμένος επί τούτω προβοκάτορας, γεμάτος απέχθεια για τον κομφορμισμό, τον συντηρητισμό και την προσποιητή ομορφιά που προσδίδει στην πραγματικότητα (ως προβολή του εαυτού μας) μία εξωραϊσμένη εικόνα του εσωτερικού μας γίγνεσθαι… ενός γίγνεσθαι που όλοι μας φοβόμαστε να παραδεχθούμε…

Πάντα ήθελα να γράψω για τον Modi και κάθε φορά που το αποφάσιζα, έβρισκα εύλογες δικαιολογίες για ν’ αναβάλω κάθε εγχείρημα. Με αφορμή τα εκατόν εικοσιοκτώ χρόνια από την γέννησή του, νιώθω την ανάγκη να το τολμήσω… να δοκιμάσω να κατανοήσω την σκέψη του… θέλω να προσπαθήσω να δω τον κόσμο μας μέσα από τη δική του ματιά, τη ματιά του παρατηρητή που αφήνει τα πάντα να συμβαίνουν γύρω του, αποφασισμένος συνειδητά να μην συμβάλλει στην διαμόρφωσή τους. Ελπίζω, να προσθέτω κάτι το ελάχιστο σε όλα όσα γράφονται κατά καιρούς για εκείνον…

Παρ’ ότι σημαντική κι αποδεκτή μορφή του avant-garde ρεύματος, παρέμενε διακριτικά στο περιθώριο και κρατούσε ασφαλείς αποστάσεις από κάθε θεωρητική κίνηση ή επιστημολογική προσέγγιση της τέχνης, χωρίς όμως να τον αφήνουν αδιάφορο ιδέες, έννοιες, συμπεράσματα, στοχεύσεις, ερμηνείες και κατευθύνσεις. Έτσι, η οπτική του παρέμενε καθαρή, αφήνοντάς τον απερίσπαστο περιπατητή του δικού του δρόμου. 

Κατά έναν παράδοξο τρόπο, τα έργα του, ως αντικατοπτρισμός του παρόντος, μπορούν και αποδίδουν με απόλυτη ακρίβεια την εποχή μας… τους ανθρώπους της εποχής μας! Το απύθμενο βάθος της ψυχής μας… το κενό που λίγο-λίγο αφήσαμε να διαμορφωθεί εντός μας…   

Κι είναι αυτό το κενό, το εσωτερικό κενό που στοιχειώνει… Μάταια έψαχνε να βρει τον εαυτό του μέσα από τη δημιουργία! Μάταια αναζητούσε την αποκάλυψη της «αλήθειας»! Σαν άλλος Δον Κιχώτης κυνηγούσε ανεμόμυλους, παλινδρομώντας μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Ανίκανος να κατανοήσει την «τάξη» του «φυσικού» κόσμου γύρω του, κατέρρεε λίγο - λίγο καθώς τα οράματά του τον απογοήτευαν, γίνονταν λείψανα το ένα μετά το άλλο και τον άφηναν μόνο του να στροβιλίζεται μεταξύ του επιθυμητού και του εφικτού!

Η Δουλτσινέα του δεν ήταν άλλη από την ίδια του τη ζωή! Εκείνη που ύπουλα του αφαιρούσε σιγά-σιγά, βασανιστικά, το μέλλον που τόσο απεγνωσμένα επιθυμούσε να έχει! Τί κι αν προσπαθούσε να την συγκινήσει με την τέχνη του? Τί κι αν απειλούσε θεούς και δαίμονες? Παρέμεινε όμηρός της μέχρι τέλους, αδύναμος ν’ αποτινάξει τα δεσμά της κι επέλεξε αναγκαστικά την αναπόφευκτη κι επώδυνη θυσία που, ίσως να τον εξιλέωνε στο διάβα της αιωνιότητας. Άλλωστε, το θύμα προκαλεί πάντοτε συμπάθεια παρά απέχθεια κι η φυματίωση τη εποχή εκείνη προκαλούσε απέχθεια… ίσως και λίγο οίκτο…

Η συνειδητοποίηση της εσωτερικής μας αδυναμίας να αντιπαρατεθεί στα ίσια με την πραγματικότητα, αποτελεί την πιο ατιμωτική ήττα που μπορεί κάποιος να υποστεί, και η ευαίσθητη ψυχή του καλλιτέχνη δεν ήταν δυνατό να αποδεχθεί τους όρους της παράδοσης. Έτσι, πεισματικά, σχεδόν ανόητα, συνέχισε τον αγώνα του κυνηγώντας φαντάσματα με κυρίαρχο εξ’ αυτών αερικό, την σμαραγδένια νεράιδα… μητέρα, κόρη, αδελφή, ερωμένη… καταστροφή… Όχι όμως δίχως όφελος! Ο Modi, με τον θάνατό του, ζωντάνεψε τις καρικατούρες του, έδωσε πνοή στ’ άψυχα έργα του και πήρε μαζί του, ως αντάλλαγμα, δυο ζωές… συντροφιά στην μοναξιά της σιωπής του…

 

Ο κόσμος μας, δεν του ήταν αρκετός! Η ματαιοδοξία μας, οι προκαταλήψεις μας, η αδικία, η  φτώχεια, η εξαθλίωση, ο πόνος, το μίσος, η προσωρινή μας… η στιγμιαία μας αθανασία, αυτή που θαρρείς πως κρατά αιώνια… η πολιτική, οικονομική, κοινωνική και κάθε άλλη θεσμική «ορθοδοξία» που δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας και παρ’ όλα αυτά μας τις επιβάλλουμε, υπήρξαν οι αήθεις εκείνες συνθήκες παράδοσης που δεν μπορούσαν να επιβληθούν σε ένα πνεύμα τόσο ανήσυχο, τόσο γήινο κι ανθρώπινο όσο του Modi.

Επίκαιρος σε κάθε εποχή, αναδεικνύει την ψυχική στασιμότητα που όλοι βιώνουμε αργά ή γρήγορα, προσδιορίζει με τρόπο κατηγορηματικό κι απόλυτο τα όριά μας και αναγάγει την μοναξιά σε κύριο χαρακτηριστικό του σύγχρονου ανθρώπου ο οποίος, αποστεωμένος από κάθε εσωτερικό ερέθισμα, ανακαλύπτει τελικά το εγώ του μέσα από την ίδια του την πτώση…

Γίνεται έτσι κοινωνός μιας εσωτερικής αλήθειας - ίσως της μόνης αλήθειας - η οποία θέλει τον άνθρωπο ελεύθερο κι αποδεσμευμένο από κάθε είδους καταναγκασμό… συνειδητό ή μη. Επιστρέφει στην επιφάνεια κι επιμένει σε αυτήν! Η ζωή αποκτά νόημα και προσφέρει την απαραίτητη δικαιολογία για ένα ακόμη βήμα πιο πέρα…

   

Πολλοί από τους σύγχρονούς του κι απ’ τους επόμενους, ακολούθησαν άλλον δρόμο. Παρασύρθηκαν, συμβιβάστηκαν και υπέκυψαν στον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Παρήγαγαν τέχνη αλά καρτ… - εκείνη την τέχνη που θαυμάζουμε σήμερα για την δήθεν μεγαλοφυΐα της! Την θέση του πήραν άλλοι, γνωστοί ή άγνωστοι. Επάξια κυρίως οι δεύτεροι, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την δημιουργία με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο…  

Ακόμη πιο πολλοί, έσπευσαν να επωφεληθούν απ’ όλα όσα άφησε πίσω του. Και το παζάρι συνεχίζεται! Τα έργα του παράγουν χρήμα… τα χιλιάδες αντίγραφα της υπογραφής του παράγουν χρήμα. Η εικόνα του «καταραμένου» κι ασυμβίβαστου αυτοκαταστροφικού καλλιτέχνη - η πλέον αναγνωρίσιμη - παράγει χρήμα.

Η βιομηχανοποίηση της τέχνης και η εμπορευματοποίησή της αντί, να δημιουργεί πολιτισμό και γνώση, οδηγεί νομοτελειακά στο κενό καθώς, επιβάλλει τον μιμητισμό, επιβραβεύει την αντιγραφή, χειραγωγεί το πνεύμα, αλλοιώνει την φύση των πραγμάτων όπως ακριβώς και το περιεχόμενο της ίδιας της πραγματικότητας, την οποία γεμίζει με μουτζούρες, χρώματα κι ακατανόητες γραμμές… σκιάχτρα και πλαστικοποιημένα είδωλα που παρουσιάζονται ως «υψηλή τέχνη» στους απανταχού αδαείς κι αναλώσιμους κομπάρσους της ζωής… στις ορδές των βαρβάρων που νομίζουν πως ο πόλεμος είναι πολιτισμός!

Η μήτρα του αυθεντικού όμως, γεννά ομορφιά κι η ομορφιά αυτή αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς και μπούσουλας μέσα στον όλεθρο και την αναταραχή…

Αν κάποτε βρεθείτε μπροστά από έναν πίνακα του Modigliani, μην προσπαθήσετε να το αποσυμβολίσετε. Δεν χρειάζεται καν να ψάξετε βαθύτερα μέσα του. Ξεχάστε κριτικές, λόγια και ψίθυρους. Μην φαντάζεστε ιστορίες και μην πλάθετε εικόνες μέσα σας. Απλά, απολαύστε τον, κι αφήστε την απόλαυση αυτή - έστω κι αν είναι στιγμιαία -  να σας αποκαλύψει την αλήθεια του δημιουργού της. Θα εκπλαγείτε με αυτό που θα «δείτε»… 

 

Ῥομαντικὸς ἐπίλογος:

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε

παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων

ἢ ἔστω μνημόσυνα.

Ὅταν δὲν ἔχετε

μαντέψει τὴ δύναμη

ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη

ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.

Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα

χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε

τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.

Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια

ὁ Νοστράδαμος.

Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ

στὴν Ἀποκαθήλωση.

Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.

Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα

καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.

Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα

ὁπουδήποτε.

Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani

τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος

χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του

γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν

κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ

ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.

Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας

Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.

Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα

εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ

ΧΡΩΜΑΤΑ

Μὴ μὲ διαβάζετε

ὅταν

ἔχετε

δίκιο.

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν

δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...

Ὥρα νὰ πηγαίνω

δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.

(Νίκος Καρούζος)

 

 

Κι αν έπεσε η Βασιλεύουσα…

Ελάχιστοι,

περιτριγυρισμένοι από «φίλους» και βαρβάρους,

Αποδέχτηκαν με παλικαριά το αναπόφευκτο:

Έχασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, για να κερδίσουν την αιωνιότητα…

Πώς να έσβηνε μεμιάς το πνεύμα των τρωϊκών ηρώων?

Οι ψυχές των Λακεδαιμονίων…

… κι όλων εκείνων των ξεχασμένων της ιστορίας?

Πένθιμα μοιρολόγια στα χείλη των ζωντανών δεν ταιριάζουν…

Δεν μάς ταιριάζουν!

Κι ας έπεσε η Βασιλεύουσα!

Κι ας γίνηκε χαλασμός!

Κι ας γέμισε ο τόπος ματωμένες σκιές…

Εκείνη,

Άχρονη μέσα μας και περήφανη στέκει

Με τα λάβαρά της σηκωμένα

Σαν κάθε μέρα να είναι άγια Κυριακή!

Κι αν έπεσε η Βασιλεύουσα…

Κι αν έχασε η Δύση το άστρο της – ντροπή που πάντα θα κουβαλά!

Τα τείχη ερείπια κι αν γίνανε,

Ζωντανές στις πολεμίστρες στέκουν… αντέχουν!

Φωνές και προσευχές δια μέσου των αιώνων…

@

Αντιγράφω από το χρονικό της Αλώσεως της Πόλης…

1437 μ.Χ. 27 Νοεμβρίου. Ο βασιλιάς Ιωάννης Παλαιολόγος - αδερφός του Κωνσταντίνου - πηγαίνει στην Ιταλία για να ζητήσει βοήθεια για τον Τουρκικό Κίνδυνο. Στη θέση του στην Πόλη, μένει ο Κωνσταντίνος.

1439 μ.Χ. 6 Ιουλίου. "ʼAλωση της Ορθοδοξίας" επιχειρείται στην Ιταλία, αφού "υπογράφεται" στη Φλωρεντία η "Ψευδοένωση των εκκλησιών", από τον αδελφό του Κωνσταντίνου, βασιλέα Ιωάννη Παλαιολόγο… Αρνήθηκε τότε να υπογράψει ο μέγας Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσσου , έχων το αξίωμα του Εξάρχου της Συνόδου και Τοποτηρητού των Ανατολικών Πατριαρχών και ο αδερφός του Ιωάννης, Διάκονος και Αρχιφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, ο Επίσκοπος Σταυρουπόλεως Ησαΐας και ο Ιβηρίας που απείχε επίτηδες. Ο πιστός ορθόδοξος λαός εξοργίζεται δίκαια και χάνει κάθε εμπιστοσύνη στους βασιλείς του… Ο δε Πάπας μαθαίνοντας ότι ο ʼΑγιος Μάρκος δεν υπέγραψε, είπε "λοιπόν τίποτα δεν εκάναμε"! Ο Πάπας θέλησε την καθαίρεση μάλιστα του Μάρκου, τον προστάτεψε όμως ο βασιλέας Ιωάννης, ο οποίος φαίνεται πως στο βάθος αναγνώριζε το πνευματικό και ηθικό ανάστημα του αγίου πατρός.

1448 μ.Χ. 30 Οκτωβρίου. Πεθαίνει ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, σε βαθιά θλίψη, εξ αιτίας της συνεχούς ήττας των χριστιανικών όπλων, εξ αιτίας επίσης της κοροϊδίας του Πάπα - που δεν του έστειλε καμία απολύτως βοήθεια, παρότι είχε υποσχεθεί στρατιωτική βοήθεια των ηγεμόνων της Δύσεως και είκοσι πολεμικά πλοία για έξι μήνες ή δέκα για ένα χρόνο - και εξ αιτίας ακόμη για τα όσα ο ίδιος ο Ιωάννης είχε κάνει σε βάρος της Αγίας του Θεού Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, για τα οποία και βαθιά μετανόησε.

1452 μ.Χ. 12 Δεκεμβρίου. Γίνεται στην Αγία Σοφία το απαράδεκτο "ενωτικό συλλείτουργο" με τον Καρδινάλιο Ισίδωρο ως απεσταλμένο του Πάπα, όπου και ακούγεται το αιρετικό "Φιλιόκβε", εξοργίζοντας και αναστατώνοντας ολόκληρη τη Βασιλεύουσα! Στη "λειτουργία" παρίσταται με σφιγμένα δόντια ο Κωνσταντίνος, που θεωρεί πως ήταν η εσχάτη, έστω απελπισμένη, ενέργεια να περισώσει την Πόλη, από τους Τούρκους που την κύκλωναν απειλητικά. Τις Πόλεις βέβαια και τους λαούς τους προστατεύει και τους σώζει όπως χιλιάδες φορές είδαμε ο Θεός. Η ευσέβεια και όχι η ασέβεια! Και η ασέβεια είχε γίνει! Στις 12 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα, στην Κωνσταντινούπολη.

...  Δυστυχώς, όπως και τότε έτσι και τώρα…

Κάποιοι έσπευσαν να υπογράψουν με μεγάλη προθυμία κι άνευ όρων, για την "βοήθεια" προς την πατρίδα που δεν θα έρθει ποτέ…

Τους ξέρουμε αυτούς τους "ευρωπαίους"! Μας έχουν δείξει τα δείγματα γραφής τους πολλάκις! Εκβιαστές και παραχαράκτες της Ιστορίας. Κλέφτες κι αλαζόνες. Συμβιβασμένοι με την παρακμή τους και προσωρινή τους υπεροχή! Αχάριστοι ευεργετηθέντες που αντί να δημιουργούν, σπέρνουν παντού την πανούκλα τους και την σύφιλή τους μολύνοντας και καταδικάζοντας έτσι σε θάνατο κάθε τι ζωντανό γύρω τους.

Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται είναι, γιατί οι άνθρωποι κάνουν διαρκώς τα ίδια λάθη. Ό,τι κι αν γράφουμε, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πιστεύουμε, ό,τι κι αν νιώθουμε… τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν τολμήσουμε! Και πρέπει να τολμήσουμε! Το οφείλουμε στον εαυτό μας!

Διαβάστε επίσης: 

Άλωση της Κωνσταντινούπολης 

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης

Η άλωση της Πόλης κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο

Η πολιορκία και η άλωσης της Κωνσταντινούπολης

29 Μαΐου 1453

Άλωση της Πόλης, θρύλοι και παραδόσεις

Οι τελευταίες ημέρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Χρονικό της Άλωσης

Χριστούγεννα στον δρόμο....

Θα μπορούσε να είναι κάποιος από εμάς! Ευτυχώς, είναι ένας ασήμαντος άγνωστος, δίχως όνομα και δίχως πρόσωπο! Καλό μήνα να έχουμε...

Άνοιξαν σήμερα οι πύλες της ηλεκτρονικής του διεύθυνσης του νέου μουσείου της Ακρόπολης

Αποτελεί ουσιαστικά έναν ηλεκτρονικό χάρτη, που διαγράφει ένα ταξίδι στη μοναδική πολιτιστική μας κληρονομιά, ξεδιπλώνοντας τη διαδρομή από την αρχαϊκή εποχή μέχρι σήμερα.

Μια διαδρομή που δεν αφορά μόνο στα εκθέματα και την ιστορία μας, αλλά και στη σύγχρονη εικόνα του ελληνικού πολιτισμού, καθώς το Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί έναν από τους καλύτερους εκπροσώπους του.

Η περιήγηση γίνεται μέσα από έξι ενότητες, που δίνουν πληροφορίες για:
1.Τον τρόπο λειτουργίας του μουσείου (ωράριο, προσβασιμότητα, υποδομές, κλπ)
2.Τις συλλογές (εκθέματα, ιστορικά στοιχεία, κλπ)
3.Τα εκπαιδευτικά προγράμματα
4.Το Μουσείο (οργάνωση, ιστορία, κλπ)
5.Την προβολή του Μουσείου (ενημερωτικό και φωτογραφικό υλικό, γραφείο Τύπου, επικοινωνία)
6.Τα εισιτήρια

Μέσα από την ιστοσελίδα αυτή, εφαρμόζεται για πρώτη φορά σε ελληνικό Μουσείο το σύστημα του e-ticketing. Το ηλεκτρονικό εισιτήριο επιτρέπει σε όλους, από οπουδήποτε στον κόσμο, να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στο Μουσείο, προσδιορίζοντας με ακρίβεια την ημέρα ακόμα και την ώρα της επίσκεψής τους.

Η πρωτοποριακή αυτή εφαρμογή θα διευκολύνει το Μουσείο στη διαχείριση του ωραρίου των επισκεπτών και ταυτόχρονα θα αποσυμφορήσει ενδεχόμενες ουρές αναμονής στις εισόδους του.

Συγκεκριμένα, από τη Δευτέρα 15 Ιουνίου, στις 11 π.μ., με την έναρξη δηλαδή της λειτουργίας της ιστοσελίδας, οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να αγοράσουν τα εισιτήριά τους (που ως γνωστόν κοστίζουν 1 Ευρώ) μέσω της υπηρεσίας e-ticketing.

Για τις τρεις πρώτες ημέρες λειτουργίας του Μουσείου, δηλαδή την Κυριακή 21, τη Δευτέρα 22 και την Τρίτη 23 Ιουνίου 2009, οι επισκέψεις θα πραγματοποιούνται αποκλειστικά με εισιτήριο αγορασμένο από την υπηρεσία e-ticketing, καθώς για αυτές τις ημέρες μόνο δεν θα πωλούνται εισιτήρια στα ταμεία του Μουσείου.

Τα εισιτήρια που θα διατεθούν για το συγκεκριμένο τριήμερο αφορούν σε τρεις χρονικές ζώνες (9π.μ., 11π.μ. και 6μ.μ.) ανά ημέρα, με μέγιστο αριθμό 250 επισκεπτών ανά χρονική ζώνη. Οι επισκέπτες των τριών αυτών πρώτων ημερών, θα έχουν την εξαιρετική ευκαιρία να περιηγηθούν το Μουσείο συνοδευόμενοι από τον πρόεδρό του, καθηγητή κ. Δ. Παντερμαλή και την ομάδα αρχαιολόγων του Μουσείου.

Η ιστοσελίδα επιφυλάσσει και μια ακόμα έκπληξη: το Σάββατο, 20 Ιουνίου 2009, όλοι οι επισκέπτες της από οπουδήποτε στον κόσμο θα μπορούν να παρακολουθήσουν τα εγκαίνια του Μουσείου μέσα από την απευθείας μετάδοση στο http://www.theacropolismuseum.gr/.

Ένα ακόμη μεμονωμένο(;) περιστατικό που ως πολίτη με ντροπιάζει και ως άνθρωπο με εξοργίζει!

Προκαταρκτική εξέταση διενεργεί η περιφερειακή διεύθυνση της Κρήτης για την ενέργεια αστυνομικών να μπουν σε σχολείο στο Λασίθι προκειμένου να προσαγάγουν έναν 10χρονο μαθητή, για κλοπή.

Όπως είπε, μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο Εμμανουήλ Παναγιωτάκης, αστυνομικός διευθυντής Λασιθίου, τον 10χρονο μαθητή κατηγόρησε για εμπλοκή σε κλοπή ένας 13χρονος και η αστυνομία με διακριτικό τρόπο πήγε στο σχολείο δεν έγινε αντιληπτή από τους υπόλοιπους μαθητές και προσήγαγε τον μαθητή στο αστυνομικό τμήμα. Μετά την προσαγωγή του 10χρονου, διαπιστώθηκε τελικά πως το παιδί δεν είχε εμπλοκή.

Ενδεχομένως να υπήρχε κάποια δόση υπερβολής από πλευράς μας, είπε ο κ. Παναγιωτάκης, αλλά σε κάθε περίπτωση ενεργήσαμε σύμφωνα με τους κανονισμούς, προσέθεσε.

Την ώρα που καλούμαστε να επιλέξουμε τους αντιπροσώπους μας για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, την ώρα που όλοι μας αναγνωρίζουμε το διαρκές μας πρόβλημα και συζητούμε και ξανασυζητούμε τρόπους και δράσεις που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε λίγο καλλίτεροι και παράλληλα, θα μπορούσαν να στηρίξουν τον λεγόμενο επαναπροσδιορισμό όλων εκείνων των ηθικών, πολιτικών και κοινωνικών μας δεδομένων που θα δώσουν - φαντάζομαι - ένα οριστικό τέλος στην ανεπάρκειά μας... εμείς επιλέγουμε τον αυνανισμό... τη λεγόμενη μαλακία για να επιδείξουμε το ήθος μας και τον πολιτισμό μας.

Ο απόλυτος εθνικός εξευτελισμός. Αναρωτιέμαι, οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί, που εξετέλεσαν τον καθήκον τους και ο προϊστάμενός τους που διέταξε την προσαγωγή είναι γονείς; Έχουν το δικαίωμα να είναι γονείς; Έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν παιδιά; Είναι ή δεν είναι ηθικό ζήτημα η συμπεριφορά τους... ο υπερβάλλον – ως είθισται – ζήλος τους;

Ακόμη κι αν ένα παιδί 10 ετών είναι ικανό να τελέσει εγκληματική πράξη, ποια αντιμετώπιση θα είναι εκείνη που θα έχει τα καλλίτερα δυνατά αποτελέσματα ως προς την συμμόρφωσή του;

Αυτή είναι η έννοια της παιδείας και της ηθικής.

Αυτός είναι ο πολιτισμικός μας πλούτος και αυτοί ακριβώς είμαστε: Άθλιοι και μάλιστα ικανοποιημένοι μέσα στην αθλιότητά μας... για να μην πω βολεμένοι.

Για την ΕΛ.ΑΣ. ό,τι και να πούμε, άδικος κόπος. Λειτουργεί πάντοτε με την γνωστή της "ευγένεια" και "αποφασιστικότητα" στην πάταξη του εγκλήματος. Όμως, εμείς... εμείς τί κάνουμε; Προφανώς για ακόμη μια φορά σιωπούμε και παραμένουμε απαθείς μέσα στην μετριότητά μας, που δεν μπορεί να μετρηθεί με τίποτε περισσότερο από το κενό που αφήνουν τοίχοι που εμείς μόνοι μας κτίσαμε ολόγυρά μας!

Να πάμε να ψηφίσουμε την Κυριακή. Τους καταλληλότερους. Αυτούς που έτσι τους "...μεγάλωσε η μάνα και ο πατέρας τους"*. Να εξασκήσουμε το δικαίωμά μας ως γνήσιοι δημοκράτες και μετά, ας πάμε να κάνουμε καμιά βουτιά μήπως και... δροσιστούμε. Όταν όμως, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και ν' αποφασίσουμε - στο λίγο του ο καθένας μας- τι θα πρέπει αλλάξουμε και πως, ας μην έχουμε κανένα παράπονο όταν κουμπάροι, θοδωρήδες και λοιποί ευτυχείς συγγενείς θα ρυπαίνουν με την βρώμα τους την μέτρια ζωή μας, διότι αγαπητοί φίλοι, η καθημερινότητα δεν επιβάλλεται αλλά δημιουργείται και δημιουργείται από εμάς τους ίδιους.

* από την συνέντευξη που παραχώρησε ο Κ. Καραμανλής στον Γ. Πρετεντέρη

Το καλύτερο γιορτινό μήνυμα που διάβασα μέχρι τώρα...

Editorial του περιοδικού FRESH της Πάτρας

Καραμανλής ή χάος;

Την απάντηση την έδωσαν οι "άντρες" της ομάδας "Ζ" που πυροβολούσαν δεξιά και αριστερά απόψε στους δρόμους του Π. Φαλήρου, δίχως προφανή λόγο!

Την απάντηση την έδωσε, επίσης, η ελληνική αστυνομία με τις συλλήψεις 12χρονων και 13χρονων παιδιών που ακόμη κι αν έσφαλαν, που δεν έσφαλαν κατά την κρίση μου, αφού παρακολούθησα με πολύ προσοχή τα σχετικά video... δεν μπορούν να θεωρούνται "κίνδυνος" για την Δημοκρατία. Τουλάχιστον, όχι γι' αυτήν την Δημοκρατία!

Οπωσδήποτε είμαι αντίθετος με κάθε μορφή βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται και το σημειώνω αυτό και το επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ... αφού ακόμη κι αν είμαι αντίθετος, μπορώ να δικαιολογήσω ό,τι είναι αναγκαίο... Δυστυχώς ή ευτυχώς κυκλοφορούν πολλοί νταήδες ανάμεσά μας και καλό είναι να προφυλασσόμαστε όσο και όπως μπορούμε.

Έχω όμως ένα όπλο στα χέρια μου. Το υπολογιστή μου, ο οποίος μπορεί να μεταφέρει την σκέψη και την άποψή μου προς κάθε ενδιαφερόμενο. Και την ελευθερία αυτή, την ελευθερία της έκφρασης, έχω την υποχρέωση - όπως ακριβώς και το δικαίωμα - να την χρησιμοποιήσω, αν μπορεί να βοηθήσει στο ελάχιστο...

Χαρακτηρίστε με ρομαντικό, χαζό ή ό,τι άλλο, όμως σήμερα, είχα την ελπίδα, την κρυφή ελπίδα ότι ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής θα είχε το θάρρος ν' αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας του και θα υπέβαλλε την παραίτησή του αξιοπρεπώς, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της χώρας μας και του λαού μας!

Το συμφέρον της χώρας μας και των πολιτών της, εκείνο που με τόση αγωνία προτάσσει σε κάθε εμφάνισή του.

Δεν το έπραξε.

Φαίνεται, η "λαγνεία" της καρέκλας και τα προνόμια της εξουσίας, δεν του επιτρέπουν να δει, μάλλον όχι, να συνειδητοποιήσει ότι αν κάποιος προσβάλλει του έλληνες, αν κάποιος αποτελεί κίνδυνο για την δημοκρατία, αν κάποιος είναι ηθικός αυτουργός αυτής της χαοτικής κατάστασης, είναι ο ίδιος και οι πολιτικές του!

Προφανώς, Λυκουρέτζος, Τζίμας, Παναγιωτόπουλος, Παπακώστα και αρκετοί άλλοι (...) κάτι θα γνώριζαν παραπάνω όταν έθεταν ενώπιον όλων μας το "δίλημμα": Καραμανλής ή χάος...

Όμως, ας μη γελιόμαστε και πρώτα-πρώτα εγώ! Το διαδίκτυο και τα blogs δεν αποτελούν χώρο αγώνων και "κινημάτων". Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε και γι' αυτό άλλωστε μας διαβάζουν, είναι να μοιραστούμε απόψεις - όχι με μίσος και φανατισμό - σίγουρα όμως με σκοπό να βοηθήσουμε να γίνουν τα πράγματα λίγο καλλίτερα, παρουσιάζοντας - πολλές φορές όχι ανώδυνα - και την δική μας πλευρά, την προσωπική μας οπτική επί των πραγμάτων.

... Τώρα μόλις θυμήθηκα μια ιδέα, ένα ιδανικό που μοιραζόμουν με πολλούς (πολιτικούς) συναδέλφους μου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, δύο πάρα πολύ απλές λέξεις που για εμάς σήμαιναν τόσα πολλά κάποτε... δύο λέξεις τόσο σημαντικές, σχεδόν μαγικές...: "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ" 

Πολλές φορές, μια ιδέα... ένα ιδανικό... δεν είναι αναγκαίο να περιγραφεί και να εξηγηθεί με λέξεις... με λόγια που γρήγορα ξεχνιούνται και κάποτε βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια και ξαναχρησιμοποιούνται... χάνοντας έτσι λίγη απ' την σημασία τους. Κρίνετε εσείς την αξία αυτής της "επανάστασης" στην  οποία αναφέρομαι και εννοώ..

Με το πέρασμα των χρόνων έχω γράψει κι έχω μιλήσει κατ' επανάληψη για όλα όσα με ενοχλούν. Έχω διατυπώσει τις προτάσεις μου και τις σκέψεις μου και κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή, δεν νομίζω πως βοηθά σε κάτι η επαναδιατύπωσή τους.

Όμως οι κοινωνικές ανάγκες, αυτές που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται καθημερινά από την κρατική αναλγησία, από το κρατικό μίσος, από τον φθόνο ορισμένων, από την αδιαφορία, την ανεπάρκεια, το ψέμμα, την απαξίωση, την διαφθορά, την ανομία, την βία... δεν μπορούν να μας αφήνουν απαθείς, ασυγκίνητους και αδύναμους.

Καταστρέφονται περιουσίες, καταστρέφεται η "εικόνα" μιας χώρας με την ίδια ακριβώς ευκολία που καταστρέφονται άνθρωποι και υπολήψεις από μία δημόσια διοίκηση, από μία πολιτεία, που ως σκοπό της έχει την ταλαιπωρία του πολίτη και τον εξευτελισμό του, έστω κι αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις... Να γιατί ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει την απόλυτη ευθύνη και είναι υπαίτιος και όχι γιατί αυτός πάτησε την σκανδάλη του όπλου ενός κτήνους.

Ο Κώστας Καραμανλής απέτυχε, διότι δεν προστάτευσε την χώρα και τους έλληνες. Ο Κώστας Καραμανλής αποτυγχάνει διότι δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση - κι εγώ δέχομαι ότι έχει καλές προθέσεις, έτσι για να μην δυσαρεστήσω κανέναν -να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί!

Σταχυολογώ από το βραδυνό διάγγελμά του:

... η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας.

... Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας.

... Είναι ευθύνη, τόσο της Κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να υπάρξει άμεσα κοινωνική και πολιτική απομόνωση των στοιχείων της βίας, της παρανομίας, της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

... Δεν μπορεί ούτε οι αγώνες των εργαζομένων, ούτε ο άδικος θάνατος ενός νέου, να συγχέονται με πράξεις που στρέφονται εναντίον της ασφάλειας των πολιτών, εναντίον των περιουσιών τους, εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

... Οφείλουμε όμως όλοι να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε παράνομες πράξεις.

... Οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα, με καθαρό λόγο και όχι με μισόλογα τη βία, τη λεηλασία, τους βανδαλισμούς, τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης που επιχειρείται από τις ομάδες αυτές.

... Γενικεύσεις και ισοπεδωτικοί αφορισμοί στο όνομα της Δημοκρατίας πλήττουν την ίδια τη Δημοκρατία.

... Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την υπευθυνότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Με κεντρικό γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, την εξασφάλιση της νομιμότητας.

Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγωνιούν για το μέλλον τους; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι γέροντες και οι συνταξιούχοι που δύσκολα τα βγάζουν πέρα και ψωμοζούν; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που διακινδυνεύουν την ζωή τους στους ελληνικούς δρόμους... της μίζας; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι μαθητές και οι νέοι που ζουν δίχως όνειρα εξαιτίας των μεγάλων; Είμαστε εχθροί της δημοκρατίας όλοι εμείς που εξευτελιζόμαστε καθημερινά από την δημόσια διοίκηση και τους λειτουργούς της; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι αναζητούν δουλειά; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται εξαιτίας της τοκογλυφίας του κράτους και των συνεταιριζόμενων τραπεζών; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που ζητούν καλλίτερη παιδεία και πολιτισμό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγαπούν την Ελλάδα, έλληνες και ξένοι, που επιλέγουν να ζουν και να εργάζονται στην πατρίδα αυτή, όσο κι αν τους πληγώνει; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι νέοι επιστήμονες που γυρνούν την πλάτη στην χώρα τους και αναζητούν ένα καλλίτερο και ασφαλές μέλλον στο εξωτερικό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την χώρα τους να ταπεινώνεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό;

Ή(διαζ) μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι οι κουμπάροι, οι μιζαδόροι, οι "νοικοκυραίοι", τα σκιάχτρα και τα φαντάσματα, οι yesmen, τα golden boys, και οι... ασσύμετρες απειλές τύπου Βατοπαίδι; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι εκείνοι που νομοθετούν πάντα για το συμφέρον τους; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι κρίνουν δίχως ανθρωπιά και λογική; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι νομότυπα νέμονται δεκαετίες τώρα τον εθνικό μας πλούτο και τον αγώνα μας; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον κοινωνικό και πολιτικό τους ρόλο;  

Μόλις εχθές έγραφα:  

... Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της!...

Άραγε, πόσοι καταλαβαίνουν την αξία της;