Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά, σχεδόν κάθε μήνα αναδεικνύεται κι ένα θέμα με το οποίο η κοινή γνώμη «υποχρεώνεται» να ασχολείται αποκλειστικά. Τον Αύγουστο ήταν οι πυρκαγιές, τον Σεπτέμβριο οι εκλογές, τον Οκτώβριο το ΠΑΣΟΚ, τον Νοέμβριο – που αισίως έφτασε στο τέλος του – τα Ζωνιανά και οι ενδεχόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό, που μπορεί και να μην γίνουν… Πέραν αυτών, όλα τα άλλα θέματα ήταν δευτερευούσης σημασίας. Αυτό συμβαίνει πάντα. Είναι τυχαίο;
Ασφαλώς όχι! Η ροή των πραγμάτων κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει ότι, οι πολιτικοί μας δεν δημιουργούν εξελίξεις αλλά σύρονται από αυτές και τελικά, παράλληλα κέντρα σχεδιασμού και εφαρμογής της πολιτικής συντάσσουν το περιεχόμενο της ατζέντας.
Τώρα, θα μου πει κάποιος: αυτό είναι απαραίτητα κακό; Όχι, θα του απαντήσω! Στην δημοκρατία όλοι έχουν ρόλο όμως, καλό είναι να μην ξεχνούμε ότι τον προσδιορισμό του ρόλου που ο καθένας μπορεί να διαδραματίσει, τον δίνει η κοινωνία των πολιτών. Γι’ αυτό επιλέγει Κυβέρνηση. Γι’ αυτό επιλέγει Αντιπολίτευση. Από ‘κει και έπειτα, το πώς θα κυβερνήσει η Κυβέρνηση και το πώς θα αντιπολιτευτεί η Αντιπολίτευση, είναι δικό τους θέμα. Το δικό μας, ως πολίτες, είναι πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε την καθημερινότητά μας μέσα σ’ ένα καλλίτερο και πιο ποιοτικό περιβάλλον.
Να σημειώσω εδώ ότι την διαφορά αυτή, δηλαδή το «εκείνοι» και το «εμείς», δεν ήταν κάτι που το επιλέξαμε εμείς ως κοινωνία. Η ηγεσία – υποβοηθούμενη από την ανοχή μας – θέτει διαχωριστικές γραμμές και κατατάσσει σε ομάδες ή τάξεις, ενώ δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει αυτή η διαφορά. Αντίθετα, η ηγεσία θα έπρεπε να προσφέρει ένα καλλίτερο περιβάλλον και μια πιο ελκυστική, παραγωγική, αποδοτική και ευχάριστη καθημερινότητα!
Συνεχίζω όμως στο θέμα της καθημερινότητας και του περιβάλλοντος που εξαρτώνται και αλληλοεπιδρούν με ένα πλήθος θεμάτων. Από τα πιο ασήμαντα, έως τα πιο σημαντικά. Έτσι, ενώ κάποιες φορές η ελληνική κοινωνία δείχνει ώριμη, πρωτοποριακή, προοδευτική, ριζοσπαστική… σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, φέρεται ανώριμα και δείχνει ανέτοιμη να κατανοήσει, να διεκδικήσει, να επιτύχει οφέλη που θα αποτελέσουν την προίκα των επόμενων γενεών.
Δυστυχώς, το μέλλον το σχεδιάζουν 50ρηδες ή 60ρηδες, οι απόλυτα ξεπερασμένοι από το παρόν, οι οποίοι – πλην πραγματικά ελάχιστων εξαιρέσεων – με το «έτσι θέλω», προσπαθούν να μας πείσουν ότι, λόγω «εμπειρίας» είναι σε θέση αυτοί και μόνο να κατανοήσουν τις ανάγκες των 20ρηδων και των 30ρηδων (!), οι οποίοι θα έπρεπε ήδη να έχουν διαδεχθεί τις παλαιότερες γενιές. Μπορεί αυτή η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου κάποτε να εξέφραζε ιδανικά και πραγματικές ανάγκες. Μπορεί κάποτε να ήταν η αυθεντική έκφραση των οραμάτων και των ελπίδων αυτού του λαού σήμερα όμως, δεν αποτελεί παρά ένα βολεμένο καθεστώς μετριότητας, που υποθηκεύει ξανά και ξανά το μέλλον μας!
Να φέρω ένα παράδειγμα. Το ασφαλιστικό ή η αλλαγή του εκλογικού νόμου – ας πούμε. (Αν και θα αναφερθώ σε αυτά, σε μελλοντική μου ανάρτηση). Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες, προβάλλουν για ακόμη μία φορά τον ερασιτεχνισμό τους και αποδεικνύουν έμπρακτα πως αυτή η Κυβέρνηση κυβερνά «κατά που φυσάει ο άνεμος»… Ακούγονται γνώμες για «γερμανικό μοντέλο», «ιταλικό μοντέλο» κλπ, δηλαδή, για μια ακόμη φορά αντιγραφές. Εμείς, δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε δικούς μας κανόνες διακυβέρνησης, διαχείρισης και απολαβής, και επιζητούμε να προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα και στις δικές μας ανάγκες, πολιτικές άλλων. Επομένως, κακές αντιγραφές!
Κι επειδή το ένα θέμα αναμιγνύεται με το άλλο, καταφέρνουμε να έχουμε επιτροπές σοφών – που δεν είναι και τόσο σοφοί τελικά, ανεξάρτητες αρχές – που δεν είναι και τόσο ανεξάρτητες τελικά. Έχουμε παιδεία η οποία ευτυχώς σπρώχνει τους νέους στο εξωτερικό και διαπρέπουν – ευτυχώς για τους ίδιους, για τις οικογένειές τους και για την πατρίδα μας. Έχουμε μια αγορά ασύδοτη, όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, δίχως κανέναν έλεγχο και καμία παρέμβαση. Η Τουρκία δίπλα μας, αποτελεί τον πλέον ελκυστικό τουριστικό προορισμό, λόγω ποιοτικών υπηρεσιών κι εμείς, καλά-καλά δεν μπορούμε να πάμε στα νησιά μας!
Καταντήσαμε ένα κράτος το οποίο βολεύτηκε στα «ετοιματζίδικα» και θέματα όπως η ανεργία, η απασχόληση, το ύψος των αποδοχών, η κοινωνική ασφάλιση, αποτελούν αντικείμενο μιας άλλης πολιτικής πραγματικότητας που δεν αφορά εμάς προσωπικά, αλλά τους άλλους και δεν πειράζει που οι συνταξιούχοι ταλαιπωρούνται στην ουρά του ΙΚΑ για να εξυπηρετηθούν…
Σε ό,τι αφορά στην Αξιωματική Αντιπολίτευση; Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ξεπερασμένο σε πρακτικές κόμμα, με ξεπερασμένη ηγεσία και ξεπερασμένη αντίληψη επί των θεμάτων που απασχολούν τους πολίτες. Οπωσδήποτε με στενοχωρεί αυτό! Το ίδιο θα αισθανόμουν για την όποια Αξιωματική Αντιπολίτευση. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, δεν εκφράζει σύγχρονες ανάγκες (δεν μιλάω για πρόσωπα ή πολιτικές ειδικά. Εντοπίζω την κριτική μου στην εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και το αποτέλεσμα που τελικά παρουσιάζεται), αν και του δίνονται συνεχώς ευκαιρίες επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς του…
Όμως, δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ η Αντιπολίτευση. Πολλοί αντιπολιτεύονται και μπορώ να πω ικανοποιητικά, αν και δειλά γίνονται τα πρώτα βήματα. Και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν την δουλειά τους και πολλοί κυβερνητικοί βουλευτές βρίσκουν την θέση τους μέσα στην κοινωνία και όχι απέναντι από αυτή, και κάποιοι συνδικαλιστές βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση και κάποιοι πολίτες οι οποίοι μπορούν να θεωρηθούν σημείο αναφοράς κάνουν αυτό που πρέπει: αιτιολογημένες προτάσεις και λύσεις!
Οι φωνές σιγά-σιγά πληθαίνουν για ακόμη πιο ποιοτική και αποτελεσματική αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Επιτέλους! Δεν είναι όλα μαύρα. Όλα όμως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως γκρίζα, έστω κι αν δεν είναι, για να μπορέσουμε να γίνουμε λίγο καλλίτεροι και να παραδώσουμε στους επόμενους κάτι που να αξίζει! … Αυτό όμως, θα είναι το αντικείμενό μας στην συνέχεια.
Ασφαλώς όχι! Η ροή των πραγμάτων κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει ότι, οι πολιτικοί μας δεν δημιουργούν εξελίξεις αλλά σύρονται από αυτές και τελικά, παράλληλα κέντρα σχεδιασμού και εφαρμογής της πολιτικής συντάσσουν το περιεχόμενο της ατζέντας.
Τώρα, θα μου πει κάποιος: αυτό είναι απαραίτητα κακό; Όχι, θα του απαντήσω! Στην δημοκρατία όλοι έχουν ρόλο όμως, καλό είναι να μην ξεχνούμε ότι τον προσδιορισμό του ρόλου που ο καθένας μπορεί να διαδραματίσει, τον δίνει η κοινωνία των πολιτών. Γι’ αυτό επιλέγει Κυβέρνηση. Γι’ αυτό επιλέγει Αντιπολίτευση. Από ‘κει και έπειτα, το πώς θα κυβερνήσει η Κυβέρνηση και το πώς θα αντιπολιτευτεί η Αντιπολίτευση, είναι δικό τους θέμα. Το δικό μας, ως πολίτες, είναι πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε την καθημερινότητά μας μέσα σ’ ένα καλλίτερο και πιο ποιοτικό περιβάλλον.
Να σημειώσω εδώ ότι την διαφορά αυτή, δηλαδή το «εκείνοι» και το «εμείς», δεν ήταν κάτι που το επιλέξαμε εμείς ως κοινωνία. Η ηγεσία – υποβοηθούμενη από την ανοχή μας – θέτει διαχωριστικές γραμμές και κατατάσσει σε ομάδες ή τάξεις, ενώ δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει αυτή η διαφορά. Αντίθετα, η ηγεσία θα έπρεπε να προσφέρει ένα καλλίτερο περιβάλλον και μια πιο ελκυστική, παραγωγική, αποδοτική και ευχάριστη καθημερινότητα!
Συνεχίζω όμως στο θέμα της καθημερινότητας και του περιβάλλοντος που εξαρτώνται και αλληλοεπιδρούν με ένα πλήθος θεμάτων. Από τα πιο ασήμαντα, έως τα πιο σημαντικά. Έτσι, ενώ κάποιες φορές η ελληνική κοινωνία δείχνει ώριμη, πρωτοποριακή, προοδευτική, ριζοσπαστική… σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, φέρεται ανώριμα και δείχνει ανέτοιμη να κατανοήσει, να διεκδικήσει, να επιτύχει οφέλη που θα αποτελέσουν την προίκα των επόμενων γενεών.
Δυστυχώς, το μέλλον το σχεδιάζουν 50ρηδες ή 60ρηδες, οι απόλυτα ξεπερασμένοι από το παρόν, οι οποίοι – πλην πραγματικά ελάχιστων εξαιρέσεων – με το «έτσι θέλω», προσπαθούν να μας πείσουν ότι, λόγω «εμπειρίας» είναι σε θέση αυτοί και μόνο να κατανοήσουν τις ανάγκες των 20ρηδων και των 30ρηδων (!), οι οποίοι θα έπρεπε ήδη να έχουν διαδεχθεί τις παλαιότερες γενιές. Μπορεί αυτή η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου κάποτε να εξέφραζε ιδανικά και πραγματικές ανάγκες. Μπορεί κάποτε να ήταν η αυθεντική έκφραση των οραμάτων και των ελπίδων αυτού του λαού σήμερα όμως, δεν αποτελεί παρά ένα βολεμένο καθεστώς μετριότητας, που υποθηκεύει ξανά και ξανά το μέλλον μας!
Να φέρω ένα παράδειγμα. Το ασφαλιστικό ή η αλλαγή του εκλογικού νόμου – ας πούμε. (Αν και θα αναφερθώ σε αυτά, σε μελλοντική μου ανάρτηση). Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες, προβάλλουν για ακόμη μία φορά τον ερασιτεχνισμό τους και αποδεικνύουν έμπρακτα πως αυτή η Κυβέρνηση κυβερνά «κατά που φυσάει ο άνεμος»… Ακούγονται γνώμες για «γερμανικό μοντέλο», «ιταλικό μοντέλο» κλπ, δηλαδή, για μια ακόμη φορά αντιγραφές. Εμείς, δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε δικούς μας κανόνες διακυβέρνησης, διαχείρισης και απολαβής, και επιζητούμε να προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα και στις δικές μας ανάγκες, πολιτικές άλλων. Επομένως, κακές αντιγραφές!
Κι επειδή το ένα θέμα αναμιγνύεται με το άλλο, καταφέρνουμε να έχουμε επιτροπές σοφών – που δεν είναι και τόσο σοφοί τελικά, ανεξάρτητες αρχές – που δεν είναι και τόσο ανεξάρτητες τελικά. Έχουμε παιδεία η οποία ευτυχώς σπρώχνει τους νέους στο εξωτερικό και διαπρέπουν – ευτυχώς για τους ίδιους, για τις οικογένειές τους και για την πατρίδα μας. Έχουμε μια αγορά ασύδοτη, όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, δίχως κανέναν έλεγχο και καμία παρέμβαση. Η Τουρκία δίπλα μας, αποτελεί τον πλέον ελκυστικό τουριστικό προορισμό, λόγω ποιοτικών υπηρεσιών κι εμείς, καλά-καλά δεν μπορούμε να πάμε στα νησιά μας!
Καταντήσαμε ένα κράτος το οποίο βολεύτηκε στα «ετοιματζίδικα» και θέματα όπως η ανεργία, η απασχόληση, το ύψος των αποδοχών, η κοινωνική ασφάλιση, αποτελούν αντικείμενο μιας άλλης πολιτικής πραγματικότητας που δεν αφορά εμάς προσωπικά, αλλά τους άλλους και δεν πειράζει που οι συνταξιούχοι ταλαιπωρούνται στην ουρά του ΙΚΑ για να εξυπηρετηθούν…
Σε ό,τι αφορά στην Αξιωματική Αντιπολίτευση; Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ξεπερασμένο σε πρακτικές κόμμα, με ξεπερασμένη ηγεσία και ξεπερασμένη αντίληψη επί των θεμάτων που απασχολούν τους πολίτες. Οπωσδήποτε με στενοχωρεί αυτό! Το ίδιο θα αισθανόμουν για την όποια Αξιωματική Αντιπολίτευση. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, δεν εκφράζει σύγχρονες ανάγκες (δεν μιλάω για πρόσωπα ή πολιτικές ειδικά. Εντοπίζω την κριτική μου στην εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και το αποτέλεσμα που τελικά παρουσιάζεται), αν και του δίνονται συνεχώς ευκαιρίες επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς του…
Όμως, δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ η Αντιπολίτευση. Πολλοί αντιπολιτεύονται και μπορώ να πω ικανοποιητικά, αν και δειλά γίνονται τα πρώτα βήματα. Και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν την δουλειά τους και πολλοί κυβερνητικοί βουλευτές βρίσκουν την θέση τους μέσα στην κοινωνία και όχι απέναντι από αυτή, και κάποιοι συνδικαλιστές βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση και κάποιοι πολίτες οι οποίοι μπορούν να θεωρηθούν σημείο αναφοράς κάνουν αυτό που πρέπει: αιτιολογημένες προτάσεις και λύσεις!
Οι φωνές σιγά-σιγά πληθαίνουν για ακόμη πιο ποιοτική και αποτελεσματική αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Επιτέλους! Δεν είναι όλα μαύρα. Όλα όμως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως γκρίζα, έστω κι αν δεν είναι, για να μπορέσουμε να γίνουμε λίγο καλλίτεροι και να παραδώσουμε στους επόμενους κάτι που να αξίζει! … Αυτό όμως, θα είναι το αντικείμενό μας στην συνέχεια.
1 σχόλιο:
Εδώ πήγαιναν τα συγχαρητήρια! :)
Δημοσίευση σχολίου