Πότε θα μιλήσουμε για τον σκοταδισμό της λεγόμενης διανόησης;

 

Πριν λίγες ημέρες, κι ενώ διανύουμε ήδη το έτος των εορτασμών από τα διακόσια χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, συμμετείχα σε έναν διάλογο με αντικείμενο ένα μικρό απόσπασμα από το πρόσφατο άρθρο του Νίκου Δήμου με το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθεί να μας δείξει ότι η Εκκλησία αντιπροσώπευε κι αντιπροσωπεύει τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση, βλάπτοντας εν πολλοίς το εθνικό συμφέρον(!).

Ποιό το διακύβευμα; Οι εμβολιασμοί και η υποστήριξη των πολιτικών επιλογών της Κυβέρνησης καθώς, η τελευταία δεν καταφέρνει να πείσει - όχι αναίτια - μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού. Έτσι λοιπόν, ως σημαντικός και σπουδαίος διανοητής είναι, στο ψευτοδίλημμα «με εμάς ή με τους άλλους» προσπαθεί να απαξιώσει τους μεν σε σχέση με τους δε.

Ο ίδιος, μιλά για έρευνα κι αναζητά την κριτική σκέψη και τον ορθό λόγο όμως - την ίδια ώρα, κάπως ανορθόδοξα μας τα λέει και τα παρουσιάζει, σερβίροντάς μας τελικά μία σούπα άνοστη και κρύα.

Η γνώμη που εξέφρασα - κι ενόχλησε - κάποιους από τους συνομιλητές μου, στηριζόταν στην έκδηλη υποκειμενικότητά του, την ελλιπή γνώση του επί συγκεκριμένων παραμέτρων (π.χ. γλωσσολογικών σε ό,τι αφορά στο εν λόγω απόσπασμα) καθώς, και στην αίσθησή μου περί εξυπηρετούμενης σκοπιμότητας.

Προφανώς και πρόθεσή του δεν ήταν και δεν είναι η συνδρομή στον δημόσιο διάλογο έτσι, ώστε όσοι δεν γνωρίζουν ή αμφιβάλλουν να έχουν ένα σημείο αναφοράς, ένα μπούσουλα, ένα κίνητρο, εν πάση περιπτώσει κάτι για να ψάξουν τα πράγματα λίγο περισσότερο αλλά, η επίθεση - μέσω της εκκλησίας - στο θρησκευτικό αίσθημα όλων εκείνων που βρίσκουν στην πίστη μία κάποια ηρεμία. Από την άλλη μεριά της παλάντζας, τοποθετεί την επιστήμη με το «ειδικό» της βάρος έτσι, ώστε καταδειχθεί η «συγκριτική διαφορά», αρνούμενος να δει το οφθαλμοφανές: Η «επιστήμη» κατάντησε reality show κι οι θεράποντές της μεταμορφώθηκαν σε τηλεοπτικούς μαϊντανούς. Για ποιόν διαφωτισμό ομιλεί;

Με μία κατ’ επίφαση αγωνία περί ποιότητας της παρεχόμενης παιδείας - άραγε ποιοί οι αγώνες του; - επιχειρεί να ενισχύσει τα γραφόμενά του με την περιγραφή της πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουμε κι αναγνωρίζουμε, κανείς όμως δεν τολμά να αλλάξει! Κάπου πήρε το μάτι μου και τον ... ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σιγά μην τον άφηνε απ' έξω... είναι η πλέον trendy αντίληψη περί τεκμηρίωσης.

Χαρακτήρισα το άρθρο του προβληματικό στη δομή και στο περιεχόμενο, εντοπίζοντας όλες εκείνες τις εκτιμήσεις και τα στερεότυπα του γραπτού του λόγου που η ίδια η Ιστορία και η επιστημονική έρευνα έχουν διαψεύσει.

Αντίθετα, κάποιοι εκ των συνομιλητών μου, το βρήκαν άριστο, περιεκτικό κι ακριβές. Όταν όμως τους ρώτησα πως μπορεί να αμφισβητηθεί η «αυθεντία» του κι όταν εξ αφορμής του αποσπάσματος, αναφέρθηκα ονομαστικά σε παραδείγματα Φαναριωτών (ας πούμε διανοούμενων και πεφωτισμένων) που με τα έργα τους κατέδειξαν ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει ο Ελληνισμός, κι όταν επεσήμανα - λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας - πως η χρήση της γλώσσας κατά την Οθωμανική περίοδο αλλά και κάθε φορά, είναι διαφορετική σε σύγκριση με τη χρήση της γλώσσας στην Ελλάδα και το παρόν, η αντίδρασή τους με εξέπληξε δυσάρεστα... και με εξέπληξε δυσάρεστα διότι άνθρωποι με γνώσεις, δύναμη πνεύματος και με επαγγελματική/κοινωνική ταυτότητα που προϋποθέτει μία κάποια διαλεκτική ικανότητα, δεν επιτρέπεται να εμμένουν δογματικά στην διαχείριση πραγμάτων, προσώπων και γεγονότων κι ούτε είναι πρέπον να απαξιώνουν την οποιαδήποτε διαφορετική, τεκμηριωμένη όμως, θέση μόνο και μόνο επειδή δεν προέρχεται από έναν γνωστό δημοσιογράφο ο οποίος, παρά το έργο και τις περγαμηνές του, έχει προκαλέσει κατ’ επανάληψη αλγεινή εντύπωση με τα γραπτά του...

Όταν εκφράζουμε μία άποψη, δεν την εκφράζουμε για να πείσουμε κανέναν! Ούτε για να έχουμε κάτι να λέμε. Αντίθετα, την προσφέρουμε προς αξιολόγηση και συμμετέχουμε στον γενικότερο προβληματισμό με αγαθή πρόθεση για να βρούμε την αντικειμενική αλήθεια. Και μιλώ για εμένα.

Ο καθένας, ασφαλώς μπορεί να γράφει και να λέει ό,τι θέλει. Μπορεί και να πιστεύει ό,τι θέλει. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε. Η ίδια η Ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται και κυκλοφορούν πολλές και διαφορετικές εκδοχές της. Επομένως, το ζήτημα δεν είναι να πειστεί κανείς, ούτε και να υπερισχύσουμε ενός διαλόγου στον οποίο όλοι συμμετέχουμε ισότιμα. Διαφορετικά, ο διάλογος δεν έχει νόημα.

Η Ελληνική Ιστορία και ιδιαίτερα η Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, είναι η δική μας Ιστορία και οφείλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα μεγάλα και τα σπουδαία, όπως ακριβώς δικαιούμαστε να αισθανόμαστε απέχθεια κι αποτροπιασμό για όλες εκείνες τις βρομιές, τις ρουφιανιές, τις προδοσίες, τα μίση και τα πάθη. Κανείς δεν έχει το αποκλειστικό δικαίωμα της μίας ή της άλλης πλευράς. Όπως και να έχει, όλα ορίζουν ό,τι εμείς είμαστε σήμερα κι είναι βέβαιο, αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη θα δούμε όλα εκείνα για τα οποία μπορούμε να υπερηφανευόμαστε αλλά, κι όλα εκείνα για τα οποία ντρεπόμαστε.

Κι ο Δήμου, ο κάθε Δήμου, κι εγώ και όλοι εσείς, είμαστε προϊόντα αυτής της Ιστορίας. Όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι, διαδραματίζουμε τον μικρό ή τον μεγάλο μας ρόλο. Με τις ευστοχίες μας και τις αστοχίες μας. Κάθε ρόλος είναι σημαντικός και στο τέλος τέλος η ιστορία δεν γράφεται από τους «διάσημους» και τους «δυνατούς» αλλά από τους «άσημους» και τους «αδύναμους» που ενίοτε αποφασίζουν και πράττουν.

Αν ο κ. Δήμου, είχε την ευγενή καλοσύνη και την διάθεση και την πρόθεση να συμβάλλει με το πνεύμα του στην παιδεία των Ελλήνων, τότε μετά χαράς όλοι θα τρέχαμε να τον συνδράμουμε. Από εκεί και ύστερα, ναι! Να συζητήσουμε για όλα όσα θα πρέπει να αλλάξουν ή να βελτιωθούν... με δίχως πάθη κι ανιδιοτέλεια, για να οδηγηθούμε σε ένα κάποιο αποτέλεσμα για εμάς κι όχι για να "γίνουμε" ή να δείχνουμε "Ευρωπαίοι".

Να μιλήσουμε για όλα! Καμία αντίρρηση. Όμως, διερωτώμαι, αναρωτήθηκε ποτέ ο κ. Δήμου αν με την αρθρογραφία του και τις πολιτικές του προτιμήσεις - αν, λέω αν - μάλλον αποτελεί μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης; Ή μήπως τα «μεγάλα πνεύματα» δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους τόσο ευτελείς συλλογισμούς;

Η Ρωσική αντίληψη περί Ορθοδοξίας

Η δήλωση Πεσκόφ, αναφορικά με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, εξόργισε πολλούς από εμάς αν και δεν θα έπρεπε. Η έκπληξη κι η απογοήτευση που δοκίμασαν, οφείλεται κυρίως στην ιστορική άγνοια. Η θέση της Ρωσίας, για όσους γνωρίζουν, αντικατοπτρίζει και την Ρωσική αντίληψη περί Ορθοδοξίας αλλά και την προβληματική σχέση ανάμεσα στον Οικουμενικό Θρόνο και το Πατριαρχείο Μόσχας. Με ευθύνη της Μόσχας, αυτή η προβληματική σχέση έχει εξελιχθεί σε σφοδρή διαμάχη ελέγχου κι εξουσίας κατά τόπους κι αναπτύσσεται σε πολλά επίπεδα με αποτέλεσμα να πλήττεται η Ορθοδοξία κι ο Χριστιανισμός σε ανυπολόγιστο βαθμό.

Η Ρωσική ανοησία, όπως σε άλλη περίπτωση ο Γερμανικός παραλογισμός, δεν αποδέχεται τους Ρωμιούς, τους Έλληνες, ως τους αποκλειστικούς κληρονόμους του Βυζαντίου. “Η Κωνσταντινούπολη μας ανήκει...”, γραφεί ο καλός μας Ντοστογιέφσκι στο “ημερολόγιο ενός συγγραφέα”, και “είναι αδύνατον να θεωρούνται οι Ρωμιοί ως οι αποκλειστικοί κληρονόμοι του Βυζαντίου: θα τους έπεφτε πάρα πολύ, αν τους επιτρέπαμε να κληρονομήσουν ένα τόσο σπουδαίο σημείο της Υδρογείου...”. Γράφει κι άλλα ωραία περί κυριαρχίας.... Αν κανείς επιχειρήσει να περιηγηθεί μέσα στον χώρο και τον χρόνο της Χριστιανοσύνης θα διαπιστώσει πως διαφορετικά για τους Έλληνες και διαφορετικά για το ...“ξανθό γένος” γίνεται αντιληπτή η ουσία των πραγμάτων. Αν η πτώση της Κωνσταντινούπολης σήμανε και εξακολουθεί να σημαίνει για εμάς, το τραγικό τέλος, για τους όμοθρησκούς μας Ρώσους, αποτέλεσε την απαρχή του δικού τους θριάμβου! Η Ρωσία ήταν το νέο, το φρέσκο και το αψεγάδιαστο. Το Βυζάντιο αντιπροσώπευε κάθε τι αναχρονιστικό και σκοτεινό... 

Το ιστορικό αυτό γεγονός, προσέλαβε στην αντίληψη των Ρώσων υπερφυσικές διαστάσεις κι ως εκ τούτου, η πολιτική θεολογία που αναπτύχθηκε με τον καιρό, ετέθη ως η αιχμή του δόρατος της Ρωσικής θέλησης, επιδίωξης κι επιβολής και απέναντι στους λαούς που επηρέαζαν έμμεσα ή άμεσα πολύ περισσότερο δε και προς εμάς.

Η θρησκεία έγινε για τους Ρώσους, μέσα από το πρίσμα της πολιτικής σκοπιμότητας, το μέσο πολιτικής κυριαρχίας και πνευματικής διευθέτησης στα πρότυπα της Δύσης, προσαρμοσμένη βέβαια στην νοοτροπία και τον πολιτισμό της Ανατολής. Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε πως μεγάλη ευθύνη είχαν και πολλοί δικοί μας ιερωμένοι, λόγιοι, διανοούμενοι, έμποροι, οι οποίοι είτε συνειδητά είτε άθελά τους μετέφεραν στον ελληνικό χώρο και την ελληνική πνευματική σφαίρα αυτού του είδους την στόχευση που, ακόμη και σήμερα παραμένει ζωντανή στην συνείδηση πολλών από εμάς, πάλι με ευθύνη ανθρώπων που επιμένουν να βλέπουν στους Ρώσους με “αδελφοσύνη” κι αγαθές προθέσεις...

Αναλογιστείτε μόνον πόσες “προφητείες” κυκλοφορούν κι επανακυκλοφορούν σε νέες εμπλουτισμένες εκδόσεις, πόσοι ομιλούν περί “ξανθού γένους” και απελευθέρωσης της Πόλης από την “σκλαβιά” και για τον τελικό “θρίαμβο” της Ορθοδοξίας έναντι των “αιρετικών” παρά το γεγονός πως ουδέποτε οι Ρώσοι είχαν αποδείξει την ορθοδοξία τους ή τα φίλια κι ειλικρινή αισθήματά τους λόγω - έστω - κοινών θρησκευτικών πεποιθήσεων και απέναντι σε εμάς αλλά και απέναντι προς όλους τους ομόδοξους λαούς. Για να προλάβω την οποιαδήποτε παρερμηνεία: Δεν ομιλούμε για τον Ρωσικό λαό. Μιλούμε για το πολιτικό και εκκλησιαστικό σύστημα εξουσίας!

Η ιδεολογία της "Τρίτης Pώμης" θα αναπτυχθεί ήδη από την πτώση της Πόλης και θα προβάλλει την πεποίθηση ότι το κράτος της Μόσχας είναι το τρίτο κατά σειρά ευλογημένο χριστιανικό βασίλειο επί της γης. Αυτό πιστεύουν οι Ρώσοι ακόμη και σήμερα. Έτσι σκέπτονται, έτσι συμπεριφέρονται κι έτσι δρουν. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως η τελευταία ανάσα του Βυζαντίου με τον χαρακτήρα του και τον πολιτισμό του, αποτελεί “αγκάθι” στον “ροδόκηπο” που με τόσο “αγώνα” και φροντίδα καλλιέργησαν όλους αυτούς τους αιώνες στον μακρινό και παγωμένο βορρά.

Και το μένος τους, γίνεται ακόμη μεγαλύτερο καθώς, και σύμφωνα πάντα με την δική τους σκέψη, η “Νέα Ρώμη” δεν καταλύθηκε από αλλόθρησκους βάρβαρους, δεν ήταν δηλαδή έναν αναπόφευκτο ιστορικό γεγονός όπως τόσα άλλα, αλλά, υπέστη την Θεία τιμωρία επειδή παρέκκλινε της ορθής πίστης!

Πιστεύουν δηλαδή, ότι η Ορθοδοξία - ως αυθεντική έκφραση της Χριστιανοσύνης - αποτελεί δικαιωματικά κεκτημένο τους και κανείς Έλληνας δεν μπορεί να ισχυρίζεται το αντίθετο! Γι’ αυτό και σε κάθε ευκαιρία, η ρητορική τους απέναντι στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη και του Πατριαρχείου είναι τόσο σκληρή... σχεδόν χυδαία! Δεν θα αναφερθώ καν στα όσα κάνει η Εκκλησία της Ρωσίας στην Αμερική ή την Αφρική και την Ασία ανταγωνιζόμενη το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Θα κλείσω, σημειώνοντας μόνο πως στην πραγματικότητα οι Ρώσοι διατηρούν μια δική τους διαφορετική προσέγγιση της ίδιας της έννοιας της Ορθοδοξίας που απέχει κατά πολύ απ’ ό,τι οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι πιστεύουμε και αισθανόμαστε.

Συνέντευξη του Μητροπολίτη Αρτεμίου στην ιταλική εφημερίδα «Il Manifesto»

«Το Κόσσοβο πάντοτε θα μείνει σερβική γη»

Στην Ιταλία πλέον για το Κοσσυφοπέδιο σχεδόν δεν λέγεται τίποτα. Το θέμα της νομιμότητας, όμως, κρέμεται κάπως στον αέρα, στην ομίχλη μιας πασίδηλης σιωπής. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών δεν αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσσόβου που μονομερώς κήρυξαν οι ηγέτες των Κοσσοβάρων Αλβανών στην Πρίστινα τον περασμένο Φεβρουάριο. Ωστόσο, η Ενωμένη Ευρώπη είναι διχασμένη μεταξύ των πολλών σημαντικών χωρών, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, και των άλλων οι οποίες δεν την αναγνώρισαν, όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Σλοβακία, η Ρουμανία, η Κύπρος. Η Ατλαντική Ένωση, πρωτεργάτρια του «ανθρωπιστικού» πολέμου με τις βόμβες που ρίχνονται από τον αέρα, υφίσταται παράνομος οργανισμός στο έδαφος του Κοσσόβου. Ναι μεν αναγνωρίζει την εθνική κυριαρχία του Βελιγραδίου, αλλά ταυτόχρονα και το καινούργιο κράτος. Η αποστολή EULEX, με την οποία η Ευρώπη σκοπεύει να εφαρμόσει την ανεξαρτησία του Κοσσόβου (διαβάστε: να την επιβάλει), δεν έχει αναπτυχθεί στο έδαφός του.

Στη Σερβία, εν των μεταξύ, άλλαξε η κυβέρνηση. Και για να πλησιάσει πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση συλλήφθηκε ο Καράτζιτς. Όμως, σε ανταπόδοση δεν κέρδισε τίποτα. Εντούτοις, πριν από δύο μέρες στις Βρυξέλλες απορρίφθηκε η δυνατότητα να γίνει μέλος της Ε.Ε. Ταυτόχρονα, η σερβική κυβέρνηση υπερασπίζει το δικαίωμά της στο Κοσσυφοπέδιο, ήτοι στην εθνική κυριότητα, και αυτές τις μέρες ζητά από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών να ψηφίσει κατά της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, ξεκινώντας τη διαδικασία ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου στην Χάγη.

Ωστόσο, τη σιωπή από τις δύο πλευρές ταράζει μόνο το γεγονός ότι πάνω σε αυτό το δεδομένο της απόσχισης του Κοσσόβου σήμερα συσσωρεύονται και άλλες διεθνείς κρίσεις, όπως το ανέδειξε και ο πόλεμος του Αύγουστου μεταξύ της Ρωσίας, της Νότιας Οσσετίας και της Γεωργίας.

Θέσαμε μερικές ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση στον πνευματικό και πολιτικό ηγέτη των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, τον Μητροπολίτη της Ράσκας, της  Πριζρένης, του Κοσσυφοπεδίου και της Μετόχιας, Δρ Αρτέμιο. (Η Μετόχια είναι σερβική λέξη που προέρχεται από την ελληνική γλώσσα. Έτσι οι Σέρβοι από τον Μεσαίωνα επονομάζουν την περιοχή από τις πόλεις το Πέκιο έως την Πριζρένη, επειδή τα αναρίθμητα μοναστήρια της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν ιδιοκτήτες αυτής της γης. Αυτή η περιοχή ενσωματώθηκε στο Κόσσοβο, παρ’ όλο που για τους Σέρβους διαφέρει από το Κόσσοβο και πάντοτε τονίζεται η επίσημη ονομασία της επαρχίας – Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια. Με τούτο τον τρόπο τονίζεται πως αυτή ήταν και είναι σερβική γη.

Στις 17. Φεβρουαρίου οι Κοσσοβάροι ηγέτες στην Πρίστινα μονομερώς κήρυξαν την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, κατά του διεθνούς δικαιώματος. Ωστόσο, την αναγνώρισαν οι ΗΠΑ και οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. (μαζί με την Ιταλία). Ποια είναι η άποψη σας και ποια είναι η άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας;   
Η άποψη μας είναι ίδια όπως ήταν και τη στιγμή που κηρύχτηκε η ανεξαρτησία. Εμείς ποτέ, επαναλαμβάνω, ποτέ δεν θα αναγνωρίσουμε την παράνομη, ασύδοτη και μονομερή απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου και της Μετόχιας.

 Η κοινή γνώμη στη Δύση προηγουμένως είχε την πεποίθηση ότι ο πόλεμος του NATO το 1999 ήταν «ανθρωπιστικός», και ότι τώρα όλα είναι «εντάξει», αν και το Κόσσοβο ως το άνευ προηγουμένου καθεστώς, δημιούργησε  και άλλες διεθνείς κρίσεις, καθώς το δείχνει η κρίση στην Γεωργία. Πώς ζουν σήμερα οι Σέρβοι στις εγκλωβισμένες περιοχές;
Αυτό καθόλου δεν ήταν «ανθρωπιστική» παρέμβαση, και μετά απ’ αυτό τίποτα δεν είναι «εντάξει». Περί αυτού πολύ σαφώς μιλά και ο μεγάλος αριθμός των αθώων θυμάτων, σχεδόν ίδιος με τον αριθμό των θυμάτων πάνω στη σύγκρουση. Όχι μόνο που η επίθεση του NATO είναι αδικαιολόγητη από τη νομική άποψη και στρατιωτική, αλλά και από την ανθρώπινη, επιεική, ανθρωπιστική και ηθική όψη.

Τώρα, εννέα χρόνια μετά την αεροπορική επίθεση της Αεροπορίας του ΝΑΤΟ, φαίνεται ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο σερβικός λαός στο Κοσσυφοπέδιο είναι τραγικότερη παρά ποτέ. Σχεδόν δύο τρίτα των Σέρβων από το Κοσσυφοπέδιο και τη Μετόχια, περισσότερο από 200 000 άνθρωποι, καθώς και πολλοί που δεν είναι Αλβανοί (Τσιγγάνοι, Γκοράντσοι, Εβραίοι) που διέφυγαν μπροστά από τον τρόμο, είναι πρόσφυγες και εξόριστοι.

Ανά χιλιάδες σκοτωμένοι και εξαφανισμένοι, δεκάδες χιλιάδες σπίτια καταστραμμένα ή παράνομα κατεχόμενα, όπως και τα χωράφια και τα κτήματα στα οποία οι νομικοί ιδιοκτήτες δεν μπορούν έστω και να πλησιάσουν. Όλες οι πόλεις, οι οποίες πριν από τον πόλεμο ήταν πραγματικά πολυεθνείς, έγιναν πλήρως ομοεθνείς – με την αλβανική εθνότητα. Ανάμεσα στα θύματα του ΟΥΤΣΕΚΑ, του οποίου οι δραστηριότητες ατιμώρητα συνεχίστηκαν στο πέρασμα όλων των εννέα χρόνων, έχουμε και δύο μοναχούς, τον πατέρα ιερομόναχο Στέφανο και τον μοναχό Χαρίτωνα, αθώα θύματα που ο σερβικός μοναχισμός στο Κοσσυφοπέδιο και στη Μετόχια προσέφερε στο θυσιαστήριο της Λευτεριάς και της Δικαιοσύνης του Θεού.

Από τον Ιούνιο του 1999, όταν τα στρατεύματα του NATO εισήλθαν στο Κόσσοβο, γκρεμίστηκαν 150 εκκλησίες και μοναστήρια, από τους οποίους ένα τρίτο αποτελούν τα ανεπίστρεπτα καταστραμμένα μεσαιωνικά πολιτιστικά μνημεία. Η τελευταία περίπτωση στην πόλη Τζακόβιτσα όπου οι ντόπιες αρχές των Κοσοβάρων Αλβανών έκρυψαν, κατέστρεψαν, σκέπασαν, ή να ειπωθεί πιο σωστά, έθαψαν ακόμα και τα τελευταία ίχνη της καταστροφής της ορθόδοξης εκκλησίας στην πόλη Τζακόβιτσα, αναδεικνύει πως αυτή η διαδικασία της βίαιης αλλαγής ιστορίας, ξεκινώντας από την καταστροφή των ορθόδοξων ιερών και της σερβικής πολιτιστικής κληρονομίας στο Κόσσοβο και στη Μετόχια, ακόμα συνεχίζεται. Ωστόσο, αυτές «οι αρχές» ξεχνάνε ότι η αλήθεια, όσο πιο πολύ και να την κρύβεις και να την θάβεις, τρανότερα θα αναστηθεί!

Όσον αφορά τη ζωή των Σέρβων στις εγκλωβισμένες περιοχές, εάν καθόλου μπορούμε να μιλήσουμε για «ζωή», ζουν όπως ζούσαν οι κρατούμενοι και φυλακισμένοι στα στρατόπεδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, π.χ. στο Άουσβιτς ή στο Γιασενόβατς. Ζούνε σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, στερούμενοι όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, από το δικαίωμα στη ζωή έως την ελευθερία να κινούνται, από το δικαίωμα στην εργασία και την επαγγελματική απασχόληση έως το δικαίωμα της ασφάλειας. Η διεθνής κοινότητα όλα αυτά τα ξέρει, αλλά τα αποκρύπτει, επειδή εκείνη ούτε δεν έλυσε τα προβλήματα, ούτε συνέβαλε να δημιουργηθεί μια πολυεθνής κοινωνία.

Εσείς μετά από την απαλλαγή από το δικαστήριο της Χάγης του εγκληματία πολέμου τον Ραμούς Χαραντινάι, «γκάγκστερ με τη στρατιωτική στολή», όπως τον επονόμασε ακόμη και η Κάρλα Ντελ Πόντε, είχατε ζητήσει να πραγματοποιηθεί η ένσταση προς αυτό το δικαστήριο; Ποιος είναι ο Ραμούς Χαραντινάι;  
Ο Ραμούς Χαραντινάι, ο ηγέτης του ΟΥΤΣΕΚΑ και πρώην πρωθυπουργός των Κοσσοβάρων Αλβανών, ήταν και έμεινε ο εγκληματίας και κακούργος. Δεν είναι μόνο εκείνος, αλλά και όλοι αυτοί οι οποίοι τον απάλλαξαν από την ευθύνη για τα εγκλήματα που έκανε.  

Και η κυβέρνηση του Κοστούνιτσα, καθώς και ο καινούργιος πρωθυπουργός Μίρκο Τσβετκόβιτς, μαζί με τον πρόεδρο Τάντιτς, κάνουν προσπάθειες να μείνει το Κόσσοβο στη Σερβία, όπως είναι γραμμένο και στο καινούργιο Σύνταγμα: δεν υπάρχει η Σερβία χωρίς το Κόσσοβο και τη Μετόχια. Ωστόσο, εσείς τώρα μένετε σε μια γη που δεν ανήκει σε κανέναν. Τι είδος σχέσης έχετε με το Βελιγράδι; Τη στιγμή που κηρύχτηκε η ανεξαρτησία, επειδή δεν είχατε εμπιστοσύνη στις δυτικές δυνάμεις και στους πολιτικούς στο Βελιγράδι, ζητήσατε την επέμβαση του στρατού;    
Ναι, δεν υπάρχει η Σερβία χωρίς το Κόσσοβο και τη Μετόχια. Εσείς λέτε: γη που δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν συμφωνώ με τον ισχυρισμό αυτό! Αυτή ήταν, είναι και θα είναι δική μας γη. Το Κόσσοβο και η Μετόχια δεν έγιναν με κανένα τρόπο «γη του κανενός», ενώ έμειναν αυτό που ήταν και πριν – σερβική γη. Δηλαδή, εμείς μένουμε στα μέρη μας, στην χώρα μας, στο σερβικό κράτος μας.

Η σχέση με το Βελιγράδι είναι καθώς πρέπει να είναι. Είναι η σχέση με τη νόμιμη και μοναδική μας πρωτεύουσα, καθώς και με τις αρχές μας στο Βελιγράδι. Για μας το Βελιγράδι δεν είναι εξωτερικό. Είναι η πρωτεύουσα του κράτους μας.

Η EULEX είναι μοναδική παράνομη αποστολή σε εκκρεμότητα. Αυτό μόνο αποτελεί την τελευταία πράξη της τραγωδίας του Κοσσόβου. Η πρώτη πράξη ήταν ο βομβαρδισμός της Σερβίας μαζί με το Κόσσοβο από το  NATO, πριν εννέα χρόνια. Ο σκοπός που είχαν τότε, και που παρέμεινε ο ίδιος και σήμερα, σαφώς ανεδείχθη το Φεβρουάριο: η δημιουργία ενός πλέον ομοεθνούς κράτους των Αλβανών στα Βαλκάνια.

Δεν ζήτησα απ’ έξω επέμβαση του σερβικού στρατού. Από το στρατό ζήτησα μόνο να εκπληρώσει το καθήκον, λόγω του οποίου και υπάρχει σε κάθε κράτος, επομένως και στη Σερβία. Αυτό σημαίνει ότι το καθήκον του είναι να υπερασπίζει την πατρίδα και τους πολίτες όταν απειλούνται. Έτσι, από το στρατό μας περιμένουμε να εκπληρώσει το καθήκον του.

Συνεχίζετε να ομολογείτε την πίστη, μαζί με τη σερβική κοινότητα στο Κόσσοβο, ενώ στην Πρίστινα μερικές δυτικές μη κρατικές, καλά πληρωμένες οργανώσεις και το Υπουργείο των Κοσσοβάρων Αλβανών κάνουν σχέδια να σας μετατρέψουν σε τουριστικό προσδιορισμό, σαν τα καταφύγια των Ινδιάνων στην Αμερική. Τι έκκληση θα κάνατε προς τους ευρωπαϊκούς ηγέτες; 
Όχι, εμείς δεν είμαστε κάποια «κοινότητα». Είμαστε σερβικός λαός. Δεν δεχόμαστε να λένε για μας ότι είμαστε κάποια ειδική κοινότητα ή μειονότητα στο δικό μας κράτος!

Απολύτως δεν δεχόμαστε καμία δραστηριότητα να μας μετατρέψουν σε κάποιο «τουριστικό προσδιορισμό» ή να μας βλέπουν σαν «τα καταφύγια των Ινδιάνων». Είμαστε ζωντανή Εκκλησία, ορθόδοξη Εκκλησία. Κατά παράδοση, όπως και στους περασμένους αιώνες, ζούμε και ομολογούμε την πίστη μας και προσδοκούμε τη δικαιοσύνη του Θεού, καθώς την προσδοκούσαν και οι πρόγονοί μας, έως ότου  ήλθε, αν και μετά από 500 χρόνια του τουρκικού ζυγού.

Προς τους ευρωπαϊκούς ηγέτες δεν θα κάνουμε καμία έκκληση, μετά από εκείνο που έκαναν, επειδή η έκκληση σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι κάποιον στον οποίο κάνεις έκκληση και περιμένεις τη βοήθειά του. Εμείς δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτούς και δεν περιμένουμε καμία βοήθεια. Προς αυτούς δεν επικαλούμαστε τη βοήθεια, εντούτοις, για αυτούς έχουμε μήνυμα, και αυτό είναι ότι η δικαιοσύνη του Θεού είναι ισχυρότερη από την ανθρώπινη ασυδοσία και το ψέμα. Έστω για λίγο ας το σκεφτούν αυτό!

πηγή: Ιερά Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης και Κοσσόβου και Μετοχίων

Η συνέντευξη του Μητροπολίτη Αρτεμίου στο Πρακτορείο ειδήσεων Σρνα (της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης)

Από ποιον στην διεθνή κοινότητα περιμένετε να προστατέψει τους Σέρβους και την περιουσία τους στο Κοσσυφοπέδιο και την Μετόχια, και ποιος μπορεί να εγγυάται την ασφάλεια του ορθοδόξου λαού στο Κόσσοβο;

- Εμείς, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, όλη την βοήθεια και την προστασία προσδοκούμε μόνο από τον Κύριο Θεό μας. Η πείρα μας έμαθε να μην περιμένουμε καμία προστασία από την διεθνή κοινότητα για τους Σέρβους και την περιουσία τους στο Κοσσυφοπέδιο και στην Μετόχια. Όλες οι εγγυήσεις που δόθηκαν στο σερβικό λαό από τη διεθνή κοινότητα στα περασμένα εννέα χρόνια (και δεν ήταν λίγες), εξαφανίστηκαν στο πογκρόμ το 2004 που το εκτέλεσαν οι Κοσοβάροι Αλβανοί στο λαό μας. Η ευθύνη και την υπευθυνότητα για την ασφάλεια των ορθοδόξων Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο και την Μετόχια έγκειται στο σερβικό κράτος, του οποίου είμαστε κι εμείς πολίτες. Ο καιρός θα δείξει πόσο δικαιολογημένες είναι οι ελπίδες μας. Από τη στάση και τη συνέπεια του Βελιγραδίου στην άμυνα της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας του σερβικού κράτους, θα εξαρτάται η στάση και η προστασία την οποία με κάθε δικαίωμα αναμένουμε από τα ομόθρησκα και ομόψυχα αδέρφια Ρώσους, στα οποία είμαστε πολύ ευγνώμονες για την προηγούμενη υποστήριξη και δραστηριότητα στο διεθνές πεδίο

Μετά την μονόπλευρη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου μήπως τα αλβανικά στελέχη στην Πρίστινα προσπάθησαν να έρθουν στην επαφή με σας και μήπως εκείνοι εγγυώνται την ασφάλεια στους Σέρβους και την περιουσία της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας;     
- Ούτε κάνανε καμιά προσπάθεια να δημιουργήσουν κάποιες σχέσεις μαζί μας, ούτε εμείς θα δεχθήκαμε κάτι τέτοιο, αν και υπήρξαν κάποιες προσπάθειες. Εμείς, οι Σέρβοι, που μένουμε στο έδαφος της Σερβίας, στο μέρος του που λέγεται Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια, γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε τις αρχές στο Βελιγράδι για τις οποίες ψηφίσαμε στις εκλογές, ενώ για τις «αρχές» του λεγόμενου κράτους Κόσσοβο ούτε ξέρουμε, ούτε τις αναγνωρίζουμε. Βάσει αυτού, από αυτούς δεν έχουμε και δεν περιμένουμε καμία εγγύηση για την ασφάλεια των Σέρβων και της περιουσίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εκείνοι σαφέστατα έδειξαν το πρόσωπό τους στα περασμένα εννέα χρόνια (και στους προηγούμενους αιώνες), ειδικά στις 17 Μαρτίου 2004.

Πόση υπολογίζεται ότι είναι η αξία της καταστραμμένης περιουσίας στο Κοσσυφοπέδιο και στην Μετόχια και μέχρι στιγμής πόσα σερβικά ιερά ανακαινίστηκαν; Ποιος έδωσε  χρήματα για την ανακαίνιση;
- Η αξία της καταστραμμένης εκκλησιαστικής περιουσίας είναι ανεκτίμητη. Εκείνη περιλαμβάνει όχι μόνο την ακίνητη περιουσία – τα κτήρια, αλλά και την πολιτιστική κληρονομιά την οποία είχαν τα συγκεκριμένα κτήρια, ως και το πνευματικό περιεχόμενο που αποθησαυρίστηκε σ’ αυτά επί αιώνες. Τα κτήρια μπορούν να ανακαινιστούν, αλλά την πολιτιστική και πνευματική αξία ποτέ και με τίποτα δεν μπορεί να αναπληρωθεί, ούτε να υπολογιστεί αντικειμενικά. Η ανακαίνιση των σερβικών ιερών στο Κοσσυφοπέδιο και στην Μετόχια πραγματοποιείται παράλληλα σε δύο γραμμές. Η μια είναι βίαια και αστήρικτη και την εκτελεί το Συμβούλιο της Ευρώπης ( που παρέχει τα μέσα) και οι προσωρινοί θεσμοί της αυτοδιοίκησης βάσει του Συνυποσχετικού, το οποίο υπέγραψε (δίχως της συμφωνίας μας και του αρμόδιου Μητροπολίτη) και την  διεξάγει η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στο πεδίο δράσης αυτής της «ανακαίνισης», την οποία πραγματοποιεί η Επιτροπή για τη διεξαγωγή της ανακαίνισης, τα έργα εκτελούν οι εταιρείες Κοσοβάρων Αλβανών (δηλαδή, εκείνοι που κατέστρεψαν τα ιερά). Πραγματοποιήθηκαν μερικά έργα σε ορισμένα κτήρια που γκρεμίστηκαν στο πογκρόμ του Μαρτίου 2004, αλλά τίποτα δεν ανακαινίστηκε σωστά, ούτε επιστράφηκε στη λειτουργία. Άλλος τρόπος της βάσιμης ανακαίνισης διεξάγεται και εκτελείται από την Ιερά Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης, με τη βοήθεια και την οικονομική υποστήριξη του σερβικού κράτους (Υπουργείο Πολιτισμού, Υπουργείο για Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια, Κέντρο συντονισμού) για τις ανάγκες του μοναχισμού μας και του πιστού λαού. Ας αναφέρουμε μόνο μερικές ανακαινίσεις που πραγματοποιήθηκαν: στην ιερά μονή οι Άγιοι Αρχάγγελοι κοντά στο Πρίζρεν, στην ιερά μονή Ντέβιτς, στην ιερά μονή Μπάνισκα και σε πολλές ενοριακές εκκλησίες…

Μετά την μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας εάν έρχονται νέοι δόκιμοι και δόκιμες στα μοναστήρια του Κοσσυφοπέδιου και πώς η απόφαση αυτή περί της ανεξαρτησίας αντανακλά στην πνευματική ζωή των μοναστηριών; 
- Ναι, και μετά την παράνομη πράξη αυτή στα μοναστήρια μας έρχονται καινούργιοι δόκιμοι και δόκιμες που επιθυμούν να ζήσουν πνευματικά. Η απόφαση των Κοσοβάρων Αλβανών περί της ανεξαρτησίας δεν έχει καμία σημασία, ούτε επίδραση στην πνευματική ζωή στα δικά μας μοναστήρια, που εξελίσσεται σύμφωνα με την παράδοση και τους μοναχικούς κανονισμούς της Ιεράς Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Σε ποια περιοχή η κατάσταση είναι πιο δύσκολη, όπου η βοήθεια θα ήταν πολύ πιο αναγκαία;
- Παντού είναι δύσκολο, παντού υπάρχουν προβλήματα και ανάγκες, αλλά θεωρούμε ότι είναι δυσκολότερο σε χωριά της Μετόχιας όπου επέστεψαν οι πρόσφυγες, όπως και σε χωριά της δήμου Νόβο Μπρντο. Κατά τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας προσπαθούμε να βοηθήσουμε στους καημένους αυτούς ανθρώπους, αλλά οι δυνάμεις μας και η ισχύς μας δεν είναι επαρκείς να ανταποκριθούν σε όλες τις ανάγκες του λαού μας. Ωστόσο, είμαστε ευγνώμονες προς τον Θεό και στα αδέρφια που από παντού προσπαθούν να μας βοηθήσουν.

Πότε μπορούμε να αναμένουμε την επιστροφή ενός κομματιού των αγίων λειψάνων του αγίου βασιλιά Μιλούτιν στην Ιερά Μονή Μπάνισκα, της οποίας ήταν ο κτήτορας, και μέχρι πού έφτασε η ανοικοδόμηση της μονής αυτής;
Η επιστροφή ενός κομματιού των αγίων λειψάνων του αγίου μας βασιλιά Μιλούτιν υπάρχει ως ιδέα που από καιρό σε καιρό ζωντάνευε και στον παρελθόν, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν πραγματοποιήθηκε. Στα τελευταία δύο χρόνια η διαδικασία ξανάρχισε και προωθείται. Η Ιερά Σύνοδος της Βουλγαρικής Ορθοδόξου Εκκλησίας πήρε την απόφαση περί της παραχώρησης ενός κομματιού των αγίων λειψάνων, όπως πληροφορηθήκαμε, πριν σχεδόν δύο χρόνια (2006), αλλά ακόμα τίποτα δεν έχει γίνει. Η Ιερά Μονή Μπάνισκα συνεχώς ανακαινίζεται. Έχουμε μεγάλα έργα μπροστά μας. Ίσως ο ιερός Βασιλιάς περιμένει να ετοιμάσουμε επαξίως τον τόπο για την επιστροφή του, ή, ίσως περιμένει εμάς να προετοιμαστούμε καλύτερα πνευματικά, για να αξιωθούμε να τον υποδεχθούμε. Προφανώς ότι δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. Ωστόσο, ας ελπίσουμε ότι και αυτό θα γίνει στον καιρό του.   

Ιερά Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης

Κάτω από το όριο της νομιμότητας

Η εκκλησία της Ελλάδος ζητάει να μετατραπεί το μοναστήρι της Άνω Δίβρης σε εκκλησιαστικές φυλακές (δείτε εδώ και το αντίστοιχο δημοσίευμα του Βήματος και της Ελευθεροτυπίας καθώς και το καταπληκτικό blog Περαστικός). Τα ερωτήματα είναι πολλά, το κύριο ερώτημα που έχω να θέσω είναι γιατί η εκκλησία της Ελλάδος, που υποτίθεται αντιπροσωπεύει την πιο μεγαλόψυχη ύπαρξη (το θεό) νοιάζεται για τις παρενοχλήσεις του πρώην μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη από άλλους φυλακισμένους (όπως λέει το δημοσίευμα του BBC) αλλά δε νοιάζεται για τους υπόλοιπους φυλακισμένους. Γιατί δεν βοηθάει η εκκλησία, με αφορμή τις αναφορές ενός δικού της ανθρώπου (του πρώην μητροπολίτη Παντελεήμονα) που είναι σήμερα στον Κορυδαλλό. Γιατί δε νοιάζεται κανείς γι' αυτούς τους ανθρώπους αλλά γίνεται τόσος ντόρος μόνο για τον μητροπολίτη; Οι άλλοι να πεθάνουν; Πού είναι ο ανθρωπισμός της εκκλησίας; Γιατί δεν βοηθάει και δεν πιέζει η εκκλησία για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φυλακισμένων;

Οι άνθρωποι που είναι στις φυλακές είναι το ίδιο άνθρωποι με όλους εμάς. Πολλοί βρέθηκαν μέσα από μια κακιά στιγμή, άλλοι μπορεί να είναι άδικα μέσα και άλλοι έχουν μετανιώσει για ό,τι έκαναν. Πολλοί άλλοι είναι θύματα κακών, πολύ κακών, οικογενειακών συνθηκών, μιας κοινωνίας του περιθωρίου και κυρίως θύματα ρατσισμού, ανισότητας και φτώχειας. Πολλοί πιστεύουν ότι πέρασαν από δύσκολες συνθήκες και δεν έμπλεξαν πουθενά, αυτό μπορεί να ισχύει, κανείς όμως δεν ξέρει τις συνθήκες που πέρασε ο κάθε ένας. Ο κάθε άνθρωπος είναι δούλος της βιολογίας του (είμαστε από ό,τι είμαστε φτιαγμένοι όπως έλεγε ο Σαίξπηρ) και παράλληλα προϊόντα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού περιβάλλοντος (του νεοφιλελεύθερου) που λέει σε όλους τους τόνους ότι όποιος δεν έχει χρήματα είναι ένα μεγάλο μηδενικό. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι στη φυλακή που βρέθηκαν εκεί λόγω βλακείας, λόγω άγνοιας, λόγω του ότι έκαναν κάτι που δεν ήξεραν ότι είναι παράνομο (γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις από πρώην υπαλλήλους επιχειρήσεων και σημερινούς φυλακισμένους). Διαβάστε και το γράμμα του φυλακισμένου Χρήστου Κρετσόβαλη (zougla.gr).

Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι δραματική. Κάποτε είχα έναν φασίστα πελάτη που μου έλεγε ότι καλύτερα να φτιάχνουν φυλακές (και να βάζουν μέσα πιο πολύ κόσμο, όπως εννοούσε) παρά σχολεία! Σήμερα άρχισα και εγώ να το πιστεύω για άλλους λόγους βέβαια. Να μην φτιάχνουν σχολεία αλλά φυλακές μέχρι να μπορούν οι κρατούμενοι να διαβιώνουν με άριστη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που τους στέρησε ο νόμος είναι αρκετή. Η αξιοπρέπεια που χάνουν λόγω των συνθηκών κράτησης είναι η δική μας ξεφτίλα, της κοινωνίας των δήθεν πολιτών, δήθεν σοσιαλιστών, δήθεν φιλελεύθερων, δήθεν, δήθεν, δήθεν. Η κατάσταση στις φυλακές δεν αφαιρεί την αξιοπρέπεια εκείνων αλλά τη δική μας αξιοπρέπεια, εμείς είμαστε τα ζώα και όχι οι κρατούμενοι.

Μέσα σε αυτό το θλιβερό πλαίσιο έρχεται ο Παντελεήμων και δηλώνει ότι τον παρενοχλούν οι φυλακισμένοι, και τι κάνει η εκκλησία; Προσπαθεί να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους; Πιέζει για το χτίσιμο νέων φυλακών; Κάνει κάποια καμπάνια υπέρ των κρατούμενων; Όχι βέβαια, καμπάνιες έκανε μόνο το 2000 μετά Χριστού για να μη βγει το Χ.Ο. από τις ταυτότητες. Μέχρι εκεί φτάνει ο ανθρωπισμός της εκκλησίας, μέχρι την ιδεοληπτική μονομανία της. Όταν πρόκειται για την προστασία και αξιοπρέπεια των κρατουμένων τι κάνει; Προτείνει τη μετατροπή ενός ειδυλλιακού μοναστηριού σε χώρο διαβίωσης πρώην μητροπολιτών. Τι παραπάνω έχει αυτός ο Παντελεήμων από τους υπόλοιπους κρατούμενους; Ποια πρέπει να είναι η δική μας ανοχή απέναντι σε έναν τέτοιο κόσμο που κρύβει την απάθειά του και την αντιανθρωπιστική του στάση κάτω από τα ράσα;

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχουν πεθάνει 440 κρατούμενοι από "παθολογικά αίτια" ενώ μόνο τον Ιούνιο έγιναν 3 αυτοκτονίες. Ακόμη και οι ανήλικοι βασανίζονται στις φυλακές. Ενώ δείτε πώς οι "φιλελεύθερες" "δημοκρατίες" οδηγούν στην κοινωνία των δύο τρίτων δηλαδή το 1/3 μέσα στη φυλακή και τα 2/3 έξω. Η στενότητα χώρου είναι απαράδεκτη και οι άνθρωποι αυτοί ζουν σαν ποντίκια.

Ωστόσο κανένας δε νοιάζεται γι' αυτούς και πρώτα-πρώτα οι πολίτες αυτής της χώρας. Πόσο μάλλον η εκκλησία ή οι πολιτικοί που έχουν ιδρύσει μια ειδική "νομιμότητα" για τους ίδιους. Μπορούν έτσι να διακινούν μίζες εκατομμυρίων ευρώ σε "μαύρα" ταμεία και να μην επιτρέπουν στη δικαιοσύνη να τους ελέγξει. Το ίδιο και οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται το μόχθο των εργαζομένων, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχουν ανασφάλιστους, που τους πληρώνουν με ψίχουλα, που απολύουν ή καθυστερούν τις πληρωμές για να δώσουν προκαταβολή και να αγοράσουν το καινούργιο μοντέλο BMW που κοστίζει 72,000 ευρώ ή για να πηγαίνουν γκόμενες βόλτες με ιδιωτικά αεροπλάνα ή για να αγοράσουν σκάφος. Την ίδια ώρα συνάνθρωποί μας είναι άνεργοι, σκληρά εργαζόμενοι με μισθούς πείνας ή έχουν να πάνε διακοπές από τον κατακλυσμό του Νώε.

Η νομιμότητα είναι κάτι σχετικό και η σημερινή νομιμότητα που υπάρχει δεν διαφέρει και πάρα πολύ από τη νομιμότητα των Ερυθρών Χμέρ ή τη νομιμότητα της ζούγκλας. Απόδειξη είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται κάτω από τα όρια της νομιμότητας χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, γιατί οι πολίτες κοιμούνται, έχοντας μετατραπεί προ πολλού σε μαστούρια του καταναλωτισμού και της τιποτένιας, κάλπικης ευημερίας των σκουπιδοπροϊόντων. Το καλύτερο ναρκωτικό για τις μάζες, το καλύτερο μέσο καταστολής από τις "δημοκρατικές" ελίτ.

αναδημοσίευση από το greekrider.blogspot.com

διαβάστε επίσης:
Χαμένοι στην ... "μετάφραση";
Το θράσος της εξουσίας και η ξεδιάντροπη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία
Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;