Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Κι αν έπεσε η Βασιλεύουσα…




Ελάχιστοι,
περιτριγυρισμένοι από «φίλους» και βαρβάρους,
Αποδέχτηκαν με παλικαριά το αναπόφευκτο:
Έχασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, για να κερδίσουν την αιωνιότητα…

Πώς να έσβηνε μεμιάς το πνεύμα των τρωϊκών ηρώων?
Οι ψυχές των Λακεδαιμονίων…
… κι όλων εκείνων των ξεχασμένων της ιστορίας?

Πένθιμα μοιρολόγια στα χείλη των ζωντανών δεν ταιριάζουν…
Δεν μάς ταιριάζουν!

Κι ας έπεσε η Βασιλεύουσα!
Κι ας γίνηκε χαλασμός!
Κι ας γέμισε ο τόπος ματωμένες σκιές…

Εκείνη,
Άχρονη μέσα μας και περήφανη στέκει
Με τα λάβαρά της σηκωμένα
Σαν κάθε μέρα να είναι άγια Κυριακή!

Κι αν έπεσε η Βασιλεύουσα…
Κι αν έχασε η Δύση το άστρο της – ντροπή που πάντα θα κουβαλά!
Τα τείχη ερείπια κι αν γίνανε,
Ζωντανές στις πολεμίστρες στέκουν… αντέχουν!
Φωνές και προσευχές δια μέσου των αιώνων…

@


1437 μ.Χ. 27 Νοεμβρίου. Ο βασιλιάς Ιωάννης Παλαιολόγος - αδερφός του Κωνσταντίνου - πηγαίνει στην Ιταλία για να ζητήσει βοήθεια για τον Τουρκικό Κίνδυνο. Στη θέση του στην Πόλη, μένει ο Κωνσταντίνος.

1439 μ.Χ. 6 Ιουλίου. "ʼAλωση της Ορθοδοξίας" επιχειρείται στην Ιταλία, αφού "υπογράφεται" στη Φλωρεντία η "Ψευδοένωση των εκκλησιών", από τον αδελφό του Κωνσταντίνου, βασιλέα Ιωάννη Παλαιολόγο… Αρνήθηκε τότε να υπογράψει ο μέγας Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσσου , έχων το αξίωμα του Εξάρχου της Συνόδου και Τοποτηρητού των Ανατολικών Πατριαρχών και ο αδερφός του Ιωάννης, Διάκονος και Αρχιφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, ο Επίσκοπος Σταυρουπόλεως Ησαΐας και ο Ιβηρίας που απείχε επίτηδες. Ο πιστός ορθόδοξος λαός εξοργίζεται δίκαια και χάνει κάθε εμπιστοσύνη στους βασιλείς του… Ο δε Πάπας μαθαίνοντας ότι ο ʼΑγιος Μάρκος δεν υπέγραψε, είπε "λοιπόν τίποτα δεν εκάναμε"! Ο Πάπας θέλησε την καθαίρεση μάλιστα του Μάρκου, τον προστάτεψε όμως ο βασιλέας Ιωάννης, ο οποίος φαίνεται πως στο βάθος αναγνώριζε το πνευματικό και ηθικό ανάστημα του αγίου πατρός.

1448 μ.Χ. 30 Οκτωβρίου. Πεθαίνει ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, σε βαθιά θλίψη, εξ αιτίας της συνεχούς ήττας των χριστιανικών όπλων, εξ αιτίας επίσης της κοροϊδίας του Πάπα - που δεν του έστειλε καμία απολύτως βοήθεια, παρότι είχε υποσχεθεί στρατιωτική βοήθεια των ηγεμόνων της Δύσεως και είκοσι πολεμικά πλοία για έξι μήνες ή δέκα για ένα χρόνο - και εξ αιτίας ακόμη για τα όσα ο ίδιος ο Ιωάννης είχε κάνει σε βάρος της Αγίας του Θεού Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, για τα οποία και βαθιά μετανόησε.

1452 μ.Χ. 12 Δεκεμβρίου. Γίνεται στην Αγία Σοφία το απαράδεκτο "ενωτικό συλλείτουργο" με τον Καρδινάλιο Ισίδωρο ως απεσταλμένο του Πάπα, όπου και ακούγεται το αιρετικό "Φιλιόκβε", εξοργίζοντας και αναστατώνοντας ολόκληρη τη Βασιλεύουσα! Στη "λειτουργία" παρίσταται με σφιγμένα δόντια ο Κωνσταντίνος, που θεωρεί πως ήταν η εσχάτη, έστω απελπισμένη, ενέργεια να περισώσει την Πόλη, από τους Τούρκους που την κύκλωναν απειλητικά. Τις Πόλεις βέβαια και τους λαούς τους προστατεύει και τους σώζει όπως χιλιάδες φορές είδαμε ο Θεός. Η ευσέβεια και όχι η ασέβεια! Και η ασέβεια είχε γίνει! Στις 12 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα, στην Κωνσταντινούπολη.

...  Δυστυχώς, όπως και τότε έτσι και τώρα…

Κάποιοι έσπευσαν να υπογράψουν με μεγάλη προθυμία κι άνευ όρων, για την "βοήθεια" προς την πατρίδα που δεν θα έρθει ποτέ…

Τους ξέρουμε αυτούς τους "ευρωπαίους"! Μας έχουν δείξει τα δείγματα γραφής τους πολλάκις! Εκβιαστές και παραχαράκτες της Ιστορίας. Κλέφτες κι αλαζόνες. Συμβιβασμένοι με την παρακμή τους και προσωρινή τους υπεροχή! Αχάριστοι ευεργετηθέντες που αντί να δημιουργούν, σπέρνουν παντού την πανούκλα τους και την σύφιλή τους μολύνοντας και καταδικάζοντας έτσι σε θάνατο κάθε τι ζωντανό γύρω τους.

Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται είναι, γιατί οι άνθρωποι κάνουν διαρκώς τα ίδια λάθη. Ό,τι κι αν γράφουμε, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πιστεύουμε, ό,τι κι αν νιώθουμε… τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν τολμήσουμε! Και πρέπει να τολμήσουμε! Το οφείλουμε στον εαυτό μας!


Διαβάστε επίσης: 



Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Ακόμη κι η ηθική είναι υπόθεση χρόνου...

Μόλις λίγες ημέρες από την διεξαγωγή των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών στην χώρα μας, η ολυμπιακή φλόγα ξεκίνησε για το μαγικό της ταξίδι στην οικουμένη. Γι’ ακόμη μια φορά, η μικρή πατρίδα μας, στέλνει το δικό της μήνυμα δίχως χαϊμαλιά, φανφάρες και τυμπανοκρουσίες! Ένα μήνυμα ελπίδας, προοπτικής και συνέχισης του αέναου αγώνα του ανθρώπου για την επικράτηση κάθε αρχής, κάθε αξίας, κάθε έννοιας που τον εξυψώνει και δεν τον αφήνει έρμαιο της μοίρας του… προσχεδιασμένης ή μη.

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών – κυρίως αυτών, έσπειρε τον τρόμο και τον πανικό στους απανταχού καιροσκόπους και τοκογλύφους… ιδιαίτερα δε, σε όλους εκείνους εντός της Ε.Ε. που οραματίζονται έναν ευρωπαϊκό χώρο περιορισμένο, πάντοτε υπό αναίρεση, και τους λαούς σιδηροδέσμιους, άβουλους, αμέτοχους, ασήμαντους, εξαθλιωμένους κι αναξιοπρεπείς, να επιβιώνουν μονάχα γιατί εκείνοι το επιτρέπουν!

Ο ίδιος πανικός έχει κυριεύσει και τους εδώ υπαλλήλους τους οι οποίοι, αντί να πράττουν το καθήκον τους – όπως θα έπρεπε, απειλούν θεούς και δαίμονες! Προσπαθούν με διλήμματα κι εκβιασμούς να χειραγωγήσουν την βούλησής μας, αμφισβητώντας ανοικτά ακόμη-ακόμη και την αξία της ίδιας της ψήφου μας! Δυστυχώς γι’ αυτούς, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν ζούμε πια στο παρελθόν. Η υποταγή μας σε εκείνους και τα αφεντικά τους, προϋποθέτει την δική μας συναίνεση. Γι’ αυτό κι ο αγώνας τους να μας πείσουν είναι λυσσαλέος. Χρειάζονται την ψήφο μας. Έχουν ανάγκη την στήριξη μας, για να αποκτήσουν το απαραίτητο άλλοθι νομιμοποίησης των λόγων και των έργων τους. Επιδιώκουν την ανοχή – αν όχι την επιδοκιμασία – του εκλογικού σώματος ούτως, ώστε εξασφαλιστούν τα προνόμιά τους και διασφαλιστεί η διατήρησή τους στην εξουσία! - Πάση θυσία…
 
Είναι τόσο σφοδρή η επίθεση που επιχειρούν εναντίον κάθε ελεύθερης σκέψης, που καταντούν γελοίοι! Και το κακό είναι πως οι εκβιασμοί, οι απειλές και τα διλήμματα που θέτουν, δεν περιορίζονται μόνον στο στρατόπεδο των αντιπάλων τους (ωϊμέ!). Με τον ίδιο επιθετικό τρόπο αντιμετωπίζουν και όλους όσους τους στηρίζουν… τους δικούς τους οπαδούς και ψηφοφόρους!!!

Όμως, αλήθεια, ποιός πραγματικός δημοκράτης μπορεί να πειστεί απ’ όσα λένε όλοι εκείνοι που αρνούνται στην χώρα τους το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής? Ποιός μπορεί να πιστεύει εκείνους που δεν επιτρέπουν στην χώρα τους την ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη της και να επιδιώξει ένα καλλίτερο μέλλον? Ποιός μπορεί να ακολουθήσει στον ίδιο δρόμο, όλους αυτούς που παρέδωσαν με την υπογραφή τους την χώρα μας, άνευ όρων, στις ορέξεις των κερδοσκόπων και των «αγορών» - προφανώς με την νόμιμη προμήθεια (κανείς δεν προσφέρει εκδούλευση δωρεάν), συντηρώντας μια κάποια σχετική ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που ακόμη και στους ίδιους φαντάζει «φορτίο ασήκωτο» κατά πως λένε?

Οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν έχουν καταλάβει ακόμη τίποτε! Ή μάλλον… κατάλαβαν πολύ καλά. Εμείς οι πολίτες είμαστε οι εχθροί τους. Εχθρούς μας θεωρούν και ως εχθρούς θα μας αντιμετωπίζουν από εδώ και στο εξής. Το χειρότερο? Σε περίπτωση επικράτησής τους στην επόμενη εκλογική διαδικασία, αν δεν επιτευχθεί σχηματισμός  κυβέρνησης, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αναμένει και να υπομείνει σκληρή τιμωρία για το «σφάλμα» της ελεύθερης επιλογής!

Ποιο πνεύμα άραγε μας οδηγεί και σε ποιό μονοπάτι…? Η μικρή κι ασήμαντη Ελλάδα μας, αυτή η γωνίτσα της Ευρώπης που τώρα βιώνει στο σκοτάδι, έχει την ιστορική ευκαιρία να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στα διαμόρφωση μιας νέας Ευρώπης απαλλαγμένης από συμπλέγματα, απελευθερωμένης από κάθε λογής παραλογισμό… μιας Ευρώπης των λαών και όχι των τοκογλύφων… μιας Ευρώπης με δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα, σεβασμό του άλλου και του διαφορετικού… δίχως μεροληψίες, παρερμηνείες και διλήμματα… μιας Ευρώπης που θα τολμά, θα φιλοδοξεί, θα διεκδικεί και όχι μιας Ευρώπης της μιζέριας, του απολυταρχισμού και του συντηρητισμού των «ισχυρών».

Δεν το λέω εγώ. Πολλές είναι εκείνες οι φωνές που αναγνωρίζουν, μέσα στα διάσπαρτα εδώ κι εκεί γεγονότα, την ιστορικότητα αυτής της πάλης… μιας σκληρής πάλης που μένει να δούμε και να ζήσουμε στο αποτέλεσμά της. Η πάλη αυτή δεν είναι οικονομική! Το ζητούμενο ΔΕΝ είναι η οικονομική σταθερότητα για την ευρωζώνη κι ούτε η επίλυση των προβλημάτων που παρουσιάζουν διάφορες χώρες – μεταξύ αυτών και η δική μας. Η πάλη είναι ηθική! Είναι πάλη νοοτροπίας και συμπεριφορών.        

Γι’ αυτό και μπορούμε να νικήσουμε! Μπορούμε να τους δείξουμε ότι η Ελλάδα και οι έλληνες θα τα καταφέρουμε ακόμη και αν θα πρέπει να υποφέρουμε. Κι έχουμε την ηθική υποχρέωση να μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα τάχιστα και σε όλους εκείνους που αναμένουν από εμάς στήριξη στον δικό τους αγώνα! Στην Πορτογαλία… την Ισπανία… την Ιταλία… την Ιρλανδία… το Βέλγιο… την Ολλανδία… κι όπου αλλού χρειάζεται! Μια γερμανική Ευρώπη της «πειθαρχίας» και της τιμωρίας που ξυπνάει μνήμες άλλων εποχών, δεν μπορεί να έχει καμία θέση στην καρδιά και την ψυχή κανενός αληθινού δημοκράτη. Ας κρατήσουν λοιπόν τους εκβιασμούς, τις απειλές και τα διλήμματα για τον εαυτό τους… Δεν είμαστε τσιφλίκι τους. Δεν τους ανήκουμε! Δεν μπορούν να εμπορεύονται πλέον το μέλλον μας!

Μία Ευρώπη δίχως την Ελλάδα – το ξέρουν καλά, δεν θα είναι Ευρώπη διότι, αυτή η μικρή πατρίδα (μας), είναι πατρίδα κάθε ευρωπαϊκού λαού, κάθε σκέψης, κάθε ιδέας και κάθε ιδανικού. Αυτή η μικρή πατρίδα όλων γέννησε όνειρα, έθρεψε ελπίδες και διέλυσε αυταπάτες κι αλλόκοσμες παγανιστικές δοξασίες. Αυτή η μικρή πατρίδα ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τα αντίγραφα και επιζητούσε πάντα το αυθεντικό και το αληθινό. Η Ελλάδα είναι σύμβολο! Και τα σύμβολα όσο κι αν προσπαθήσεις να τα σβήσεις, να τα παρερμηνεύσεις, να τα τροποποιήσεις ή να τα αλλάξεις ποτέ δεν χάνουν την σημασία τους.

Αν πρέπει να χτίσουμε εξ αρχής έναν νέο ευρωπαϊκό πολιτισμό, δεν μπορούμε να λείπουμε. Ασφαλώς και κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη πολλά. Χωρίς αμφιβολία δεν αξιοποιήσαμε τις δυνατότητές μας και δεν διαχειριζόμαστε όπως πρέπει, όπως οφείλουμε, το δικό μας μέρισμα εις τα κοινά της Ευρώπης. Ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του… κάπου, κάπως… παραγνωρίσαμε την ίδια την έννοια του ευρωπαϊσμού κι δώσαμε την ευκαιρία στον κάθε έναν τυχαίο να μιλά, να αποφασίζει και να πράττει εξ ονόματός της… αυθαίρετα, καπηλευόμενος θεσμούς… εκμεταλλευόμενος την καλή πίστη μας πίστη…

Δεν είναι τυχαίο πως οι «κραταιοί» ευρωηγέτες είναι σήμερα λαλίστατοι κι εμφανίζονται δίχως ίχνος διακριτικότητας πια, απέναντι σε όλους εκείνους που ονειρευόμαστε μια Ευρώπη δίχως παλινδρομήσεις και φοβίες… απέναντι σε όλους εκείνους που επιθυμούμε μια Ευρώπη της αξιοπρέπειας, της ανάπτυξης και του πολιτισμού όχι με όρους και δεσμεύσεις, ούτε με απειλές και τιμωρίες αλλά, με όραμα, με ευκαιρίες, με διαφάνεια… με σεβασμό στο κοινό μέλλον που μπορούμε και θέλουμε να έχουμε.     

Αυτή η Ευρώπη (θα) ανήκει σε όλους. Κανένα ΠΑΣΟΚ και καμία ΝΔ… κανένας Αντώνης και κανένας Ευάγγελος δεν νομιμοποιείται οικειοποίησης της συλλογικής μας προσπάθειας… Εμείς, οι απλοί πολίτες του καθημερινού αγώνα για την επιβίωση και σε αντίθεση με αυτούς, δεν βλέπουμε παντού γύρω μας εχθρούς, φαντάσματα και ξωτικά. Δεν αρνούμαστε σε κανέναν την συμμετοχή και την συν-ευθύνη αν κι εφόσον την επιζητά. Αυτή δεν είναι η ουσία της δημοκρατίας?

Οι κύριοι και οι κυρίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ας σταματήσουν επιτέλους να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Αν θέλουν να έχουν ρόλο, τους παρακαλώ πολύ να μας γλιτώσουν από το θράσος και την υπεροψία τους! Δεν δικαιούνται να μας μιλούν για λύσεις, όταν οι ίδιοι και η νοοτροπία τους είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος στη χώρας μας. Δεν δικαιούνται να μας απευθύνουν εκκλήσεις και παραινέσεις για συμβιβασμούς κι εναρμονισμούς, οι συναυτουργοί μιας ανήθικης Ευρώπης που εγκληματεί εις βάρος των λαών της! Ας έχουν λίγη εμπιστοσύνη στους έλληνες… ίσως έτσι βρουν τις απαραίτητες δικαιολογίες όταν κι αν χρειαστούν…

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Ποιό είναι το μέγεθος της κατάντιας μας?

Τα πήγαμε καλά! Αρκετά καλά! Θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί χειρότερα! Βλέπετε, η οργή, η αγανάκτηση, η αλαζονεία και ο τυχοδιωκτισμός μόνον αλαζόνες και τυχοδιώκτες αναδεικνύει… όλοι οι άλλοι? Απέδειξαν την ανεπάρκειά τους… την ιστορική πολιτική τους ανεπάρκεια!

 Εξαίρεση βέβαια αποτελούν ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο νεαρός αρχηγός του που, πολύ γρήγορα ξεπέρασαν αριστερίστικες αγκυλώσεις και αναχρονισμούς, απέρριψαν κάθε άλλοθι «ασφαλούς» μόνιμης αντιπολίτευσης και κατέγραψαν μία δύναμη που, ενδεχομένως, θα επιτρέψει στην κοινωνία ν’ αναπνεύσει λίγο.

Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη… μένει να αποδειχθεί το αληθές ή μη διότι, η διαχείριση της δύναμης, της όποιας δύναμης, όπως ακριβώς και της εξουσίας, είναι μια δύσκολη διαδικασία που δεν δικαιολογεί λάθη! Ιδιαίτερα σε μια περίοδο μακράς ταλαιπωρίας κι αβεβαιότητος σαν κι αυτή στην οποία καταδίκασαν την Ελλάδα και τους έλληνες, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να αμφισβητούνται προθέσεις! Πολιτικές ιδέες και πρακτικές κρίνονται και οι ιδέες που εκφράστηκαν και οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, δεν ήταν εναρμονισμένες με τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Εκφράστηκαν και εφαρμόστηκαν πολιτικές δίχως κανένα μέλλον και καμία νομιμοποίηση!

Οπωσδήποτε, το πολιτικό κατεστημένο, έτσι όπως το γνωρίσαμε από το 1974 μέχρι και προχθές, δεν θα κατέθετε εύκολα τα όπλα! Έστω και λιγοψυχώντας, κρατιέται στη ζωή με νύχια και δόντια! Τα ποσοστά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ παραμένουν υψηλά! Η ΝΔ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμη εδώ! Και το ΚΚΕ επίσης! Δεν εκπλήσσει, πάντως, κανέναν το αποτέλεσμα των εκλογών. Η καταδίκη τους στη συνείδηση της πλειοψηφίας ήταν και είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το τερατούργημα που το ίδιο δημιούργησε! Η άρνηση - και σε πολλές περιπτώσεις, η ανικανότητα της ηγετικής του ομάδας να παράγει πολιτική, η επιδεικτική αδιαφορία της ως προς την προάσπιση του κύρους της χώρας, των συμφερόντων της χώρας και της αξιοπρέπειας των ελλήνων,  η απροθυμία της να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, η συνειδητή παρεμπόδιση επενδύσεων, είτε του ιδιωτικού είτε του ευρύτερου δημόσιου τομέα… η απομάκρυνση από παραδοσιακές σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές αρχές και ο ενστερνισμός νεοφιλελεύθερων απόψεων και ιδεών, χάριν σοβαροφάνειας και συνέπειας ως προς τις γερμανικές αξιώσεις… οδήγησε έναν ολόκληρο κομματικό μηχανισμό στην αυτοτύφλωση, συνέβαλε στην αποδόμηση του κρατικού μηχανισμού, γελοιοποίησε τους θεσμούς και οδήγησε την ελληνική κοινωνία σε αδιέξοδο.

…Έτσι εξηγούνται, βέβαια, τα γνωστά σε όλους φαινόμενα ασυδοσίας, βίας και «τιμωρίας» από την πλευρά του πασοκικού καθεστώτος και των κυβερνήσεών του έναντι των πολιτών. Το ΠΑΣΟΚ, με μαθηματική ακρίβεια οδηγήθηκε στο περιθώριο της επιλογής του εκλογικού σώματος.

Η ΝΔ από την άλλη είχε δύο επιλογές. Μια εύκολη και μια δύσκολη. Η δύσκολη ήταν να μάθει από τα λάθη της, να κάνει την αυτοκριτική της, να ανανεωθεί ιδεολογικά και σε στελεχιακό δυναμικό, να επιδείξει συνέπεια, να αντιπαρατεθεί με το παρελθόν της, να ξεπεράσει τις φοβίες της και να ανοιχθεί στην κοινωνία και τους πολίτες με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Αυτό βέβαια, προϋπέθετε ειλικρίνεια αλλά, η ειλικρίνεια είναι σπάνια στις μέρες μας…

Η εύκολη λύση - λόγω ατολμίας - ήταν α) η χείρα βοηθείας στο ΠΑΣΟΚ για περιορισμένο χρονικό διάστημα, επενδύοντας έτσι στο διαφαινόμενο ρεύμα υπέρ της και στην φυσιολογική φθορά του «αντιπάλου» και β) Η παραγραφή λαθών και παραλείψεων που θα επέτρεπε με ένα απλό… σοβάτισμα, να παρουσιαστεί ένα brand new κόμμα στους ψηφοφόρους που θα διέβλεπαν στον νέο του αρχηγό, όλη εκείνη τη δυναμική και το σθένος που έλειπαν από τον προηγούμενο ηγέτη… όμως, δεν τα υπολόγισαν καλά. Οι εκλογές αργούσαν να έρθουν. Ο ενθουσιασμός μετετράπη σε προβληματισμό και ο προβληματισμός σε γκρίνια! Ο χρόνος άρχισε να μετρά βασανιστικά για τους επιτελείς της Συγγρού.

Κατά συνέπεια, κάθε μέρα που περνούσε, καθιστούσε την ΝΔ όλο και πιο συνυπεύθυνη στο κυβερνητικό «έργο» μιας κυβέρνησης δίχως ηθική νομιμοποίηση… μίας κυβέρνησης που, αντί να εργαστεί προς όφελος της χώρας, ουσιαστικά την παρέδωσε σε αρπακτικά και τοκογλύφους, εξυπηρετώντας το γερμανικό σχέδιο περί ευρωπαϊσμού!

Η ΝΔ γι’ ακόμη μία φορά έχασε το ραντεβού της με την ιστορία! Με την κλασσική πλέον αυτοαναίρεσή της, τη σύγχυσή της ως προς τον προσανατολισμό της (εγκατάλειψη μεσαίου χώρου / πατριωτικές κορώνες κι ευκολοχώνευτα συνθήματα), τον τυχοδιωκτισμό της, την έπαρση της, την ανεξήγητη (για εμένα) εμμονή της εξουσίας για την εξουσία (ρητορική ηγεσίας – το πρωί κυβέρνηση, το βράδυ αντιπολίτευση)…, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή του πολιτικού της… marketing από «σοβαρούς κύκλους» όπως αυτός του antinews για παράδειγμα,  οι επιλογές της και η στήριξη προσώπων, κατά τόπους, που δεν αντιπροσώπευαν και δεν αντιπροσωπεύουν την επιθυμία των πολιτών, η επιστράτευση «φίλων», κουμπάρων και λοιπών συγγενών, τής πήραν μέσα από τα χέρια την χρυσή ευκαιρία να γίνει δύναμη προοπτικής κι ελπίδας ΟΛΩΝ των ελλήνων!

Ο ευρύτερος φιλελεύθερος χώρος αναγκάστηκε να κατακερματιστεί και όντας αδύναμος, προσπάθησε να περάσει τις προτάσεις του προς τους έλληνες πολίτες… προσπάθεια εκ των πραγμάτων καταδικασμένη.

Ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ δεν κατάφεραν να πείσουν για την επόμενη μέρα. Αν ανατρέξει κανείς στα στοιχεία και στις αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος βλέπει με απόλυτη καθαρότητα ότι, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο το ΚΚΕ και η ΝΔ διεσώθησαν εκλογικά λόγω των ηλικιωμένων ψηφοφόρων και μόνον!

Το ΚΚΕ, ως ένας εκ των τριών παραδοσιακών πυλώνων της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με την εξ αρχής στείρα και πεισματική άρνησή του να αποτελέσει μέρος της λύσης έθεσε ουσιαστικά εαυτόν ως μέρος του προβλήματος! Δεν είναι τυχαία η μετακίνηση μεγάλου όγκου των ψηφοφόρων του προς τα κόμματα της κεντροαριστεράς και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ που και κυβερνητική πρόταση διετύπωσε – μένει να του δοθεί η ευκαιρία να το εφαρμόσει και στην πράξη έστω και συμβιβαστικά – και δεν αρνήθηκε τον ρόλο που οι πολίτες επέλεξαν να του δώσουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας!

@

Όσοι νομίζουν πως οι ελληνικές εκλογές ήταν και είναι ελληνική υπόθεση είναι βαθιά νυχτωμένοι. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τίποτα μονοδιάστατα. Λένε, η Ιστορία αποτελεί τον καλλίτερο δάσκαλο και η Ιστορία μάς δείχνει αυτό που οι περισσότεροι αρνούνται να δουν: Η Γερμανία, με τα συμπλέγματά της και με το βεβαρημένο παρελθόν της δεν θα μπορούσε να μην οραματίζεται ξανά και ξανά την γερμανική υπεροχή με την άνευ όρων κατάκτηση του ευρωπαϊκού χώρου! 

Ό,τι δεν κατάφερε με δύο παγκόσμιους πολέμους, το επιδιώκει σήμερα με άλλους όρους κι άλλα όπλα! Το επιδιώκει μεθοδικά κι αθόρυβα, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50… τέτοιοι πόθοι όμως θέλουν τον χρόνο τους για να ικανοποιηθούν. Επέδειξαν επιμονή κι υπομονή και δυστυχώς, έτυχε στην δική μας γενιά και στην επόμενη, να πρέπει να αντιπαρατεθούμε με το «θηρίο»! Ένα θηρίο που βρίσκεται… μέσα μας!

Φτάσαμε στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και είμαστε αναγκασμένοι να αναζητούμε, να παλεύουμε για αξιοπρέπεια, ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, αξιοκρατία, ευκαιρίες… μιλάμε για έννοιες που κάποια στιγμή, κάπου στην διαδρομή… ηθελημένα ξεχάσαμε ή ξεπεράσαμε!

Οι γερμανοί επιδιώκουν ένα «γερμανικό μέλλον» για τους λαούς της Ευρώπης, βασισμένο στην αναξιοπρέπεια – το ονομάζουν πολιτισμό -  των άλλων λαών, πλην των γερμανών… φυσικά! Μάς τιμωρούν έτσι για την καταδίκη του δικού τους παρελθόντος! Σήμερα δεν χρειάζονται τα SS, η Wehrmacht ή η Luftwaffe. Την δουλειά την κάνουν πολύ καλά οι τραπεζίτες και οι υπάλληλοί τους. Οι μεσάζοντες και οι καιροσκόποι. Ο περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών (καθ’ ότι οι γερμανοί ποτέ δεν γνώρισαν πραγματική δημοκρατία κι ούτε είναι σε θέση να κατανοήσουν την έννοια της και την αξία της) προς χάριν δήθεν της δημοσιονομικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ και η διαστροφική ερμηνεία του ευρωπαϊκού ιδεώδους, που επιτυγχάνεται από την κερδοσκοπία που επιχειρείται εις βάρος συγκεκριμένων χωρών-στόχων ποιόν ωφελούν αν όχι την… Γερμανία?

Κι όμως, αυτός ο λυσσαλέος αγώνας στο οικονομικό πεδίο φαίνεται τώρα να αποκτά μία κάποια ισορροπία! Το αποτέλεσμα των ελληνικών και των γαλλικών εκλογών, καταδεικνύουν πως υπάρχει βούληση για έναν διαφορετικό τρόπο διακυβέρνησης, με διαφορετικό περιεχόμενο και με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις παραδοσιακές δημοκρατικές αξίες για τις οποίες αγωνιζόμαστε αιώνες τώρα! Αυτό που δεν κατάφεραν οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, φαίνεται να το επιτυγχάνουν οι εξ αριστερών ορμώμενοι και αυτό δεν είναι καθόλου κακό! Άλλωστε, δεν μιλάμε για μία σταλινική αριστερά του φασισμού και του εξαναγκασμού, αλλά για μία διαφορετική οπτική γωνία που προϋποθέτει τον σεβασμό προς τον πολίτη και σε κοινές αξίες κι αρχές.

Η προχθεσινή εκλογική διαδικασία όμως, με την ευθύνη των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, πρόσθεσε επιπλέον προβλήματα κι έγινε το πρόσφορο έδαφος καλλιέργειας σημαντικών κινδύνων με μη ορατές προεκτάσεις για την ώρα. Θα τα βρούμε μπροστά μας…: α) την ανάδειξη του φασισμού ως υπολογίσιμης δύναμης, β) τον κατακερματισμό και την αποδυνάμωση της βούλησης των πολιτών, αν αναλογιστεί κανείς πως το ποσοστό που επέτυχαν τα κόμματα τα οποία δεν καταλαμβάνουν θέσεις στο Κοινοβούλιο αγγίζει το 20%  και γ) την αποχή που διαμορφώθηκε στο 35%!!!

Ενδεχομένως, κι αν καμία εκ των πολιτικών δυνάμεων που θα λάβουν διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν τα καταφέρει, να έχουμε πάλι εκλογές σύντομα. Ίσως τα μεγέθη να διαμορφωθούν με διαφορετικό τρόπο, σε μια τέτοια περίπτωση. Παρ’ όλα αυτά ο κίνδυνος διαστρέβλωσης της βούλησης των πολιτών παραμένει! Κι εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερό μας πρόβλημα και θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή ούτως, ώστε η όποια λύση αποφασιστεί να ωφελήσει τους πολίτες και να γίνει αποδεκτή ως ένα ικανό βήμα για την ενδυνάμωση και γιατί όχι, την αναμόρφωση των δημοκρατικών μας θεσμών.

Με την πρώτη ευκαιρία πρέπει να αλλάξει ο εκλογικός νόμος. Δεν επιτρέπεται χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική να δίνει bonus και δωράκια! Οι βουλευτές δεν είναι εμπόρευμα για να μετακινούνται από εδώ κι από κει, και οι αποφάσεις του εκλογικού σώματος δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης κανενός!

20% τον συμπολιτών μας, δεν έχει εκπροσώπηση κι ως εκ τούτου δεν έχει έκφραση στο κοινοβούλιο! Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ακουστεί και η δική τους φωνή! Στη δημοκρατία όλοι είναι σημαντικοί. Μεγάλοι ή μικροί. Λίγοι ή πολλοί. Είναι προς όφελος όλων μας το γεγονός πως υπάρχουν τόσες πολλές και διαφορετικές φωνές…

Επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος επέλεξε τη μη συμμετοχή. Οι λόγοι κι οι αιτίες ποικίλουν… Η συνειδητή όμως αποχή δεν αποτελεί πολιτική πράξη! Η πολιτεία - όχι τα κόμματα, έχει υποχρέωση να εξηγήσει σε όλους και ιδίως σε εκείνους που συνειδητά ζημιώνουν όλους εμάς με την ανυπαρξία τους, ότι η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν είναι υποχρέωση, αλλά δικαίωμα και προνόμιο από το οποίο εξαρτάται η ποιότητα της καθημερινότητας που θέλουμε να έχουμε ως πολίτες και ως δημοκράτες.

Όλοι αγαπούμε την χώρα μας. Είτε αριστεροί, είτε κεντρώοι, είτε δεξιοί. Οφείλουμε και κυρίως τα κόμματα, να επιδείξουμε την σοβαρότητα που απαιτείται. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κινδύνους για το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου… δεν μπορείς να παίζεις! Δεν μπορείς να απέχεις! Ούτε έχει κανείς το δικαίωμα να επιλέγει την αντίδραση δίχως να την στοιχειοθετεί επαρκώς! Ούτε έχει κανείς το δικαίωμα να επιβάλλει την δική του αλήθεια… ιδίως όταν αυτή δεν «περνάει»!Τα πολιτικά παιχνίδια, τα χρώματα, οι ντουντούκες, οι σημαίες, τα συνθήματα, τα εμβατήρια, οι ύβρεις, οι ειρωνείες και οι αφισοκολλήσεις πρέπει επιτέλους να καταχωνιαστούν εκεί που ανήκουν!

Τουλάχιστον οκτώ χρόνια (μετρώντας από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Καραμανλή) πήγαν χαμένα! Θέλουμε μία πατρίδα αξιοπρεπή! Ονειρευόμαστε μια Ευρώπη δίκαιη και ισχυρή. Μια Ευρώπη που δεν θα εκβιάζεται και δεν θα εκβιάζει! Είμαστε ένας μικρός λαός… ας μην βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας!

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

Αυτό το πολύ πετυχημένο, ομολογουμένως, φωτομοντάζ που πολύ εύστοχα εικονίζει (δεν διακωμωδεί) την ελληνική πολιτική πραγματικότητα… αυτές οι καρικατούρες της πολιτικής μας ζωής που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – πάντως καταλυτικά – διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, δεν μπορούσαν παρά να φέρουν στο μυαλό μου τις «θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Εκλογές έχουμε! Οι πουτάνες έβαλαν τα καλά τους και βγήκαν στο δρόμο! Το άρωμά τους φτηνό, αποπνικτικό, απροσδιόριστο και το μέϊκ-απ τους έχει σβήσει όλες τις ατέλειες… Φρέσκα πρόσωπα παντού!  

Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε να ασχοληθούμε με ένα μυθιστόρημα… με μια ακόμη ερωτική ιστορία. Ούτε με παρθένες, ούτε με δαίμονες και φαντάσματα… ούτε καν με την ίδια την έννοια του έρωτα, της αγάπης ή της ηθικής που ο λατινοαμερικάνος συγγραφέας πραγματεύεται στα έργα του.

Άλλα είναι τα στοιχεία που θα πρέπει να εντοπίσουμε και να διερευνήσουμε, τώρα! Ο καθένας μόνος του, τούτη την ύστατη στιγμή, τρεις μέρες πριν την κάλπη. Ο αμοραλισμός, η ανικανότητα, οι νοοτροπίες, οι επιλογές, οι πράξεις, ο τυχοδιωκτισμός όλων εκείνων των προσώπων που ευθύνονται (και θα ευθύνονται ξανά και ξανά αν κι εφόσον τους το επιτρέψουμε)  για τον κοινωνικό μας μαρασμό. Οφείλουμε να δούμε καθαρά τα πράγματα πέρα από ιδεολογίες ή προσωπικές προτιμήσεις, δίχως δισταγμό! Οφείλουμε να διακρίνουμε την αλήθεια – όχι την βολική ατομική μας αλήθεια!  

Το εγχείρημα είναι δύσκολο. Δύσκολο διότι ο αγοραίος έρωτας – όπως ακριβώς και η πολιτική - χρειάζεται δύο: την πουτάνα και τον πελάτη, κι εμείς… ως «δημοκράτες», τούς γνωρίζουμε και τους δύο ρόλους πολύ καλά! Επίσης, δύσκολη είναι κι η εξιλέωση επειδή – αν κι εφόσον είναι επιθυμητή, περνά μέσα από τους δύσβατους δρόμους της αυτοκάθαρσης που προϋποθέτει την αποδοχή της ενοχής… ποιάς ενοχής όμως?

Ο αγοραίος έρωτας δεν είναι απαραίτητα έγκλημα… Τόσο ο πελάτης όσο κι η πουτάνα σηκώνουν τον δικό τους σταυρό του μαρτυρίου και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η απόλαυση, όμως, έχει ήδη χαθεί στην πρόθεση…

Είναι εξοργιστικό να βλέπεις εκείνους τους «νοικοκυραίους», που με τις επιλογές τους μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν, να εμφανίζονται ως οι φερέλπιδες «σωτήρες» μιας βιασμένης, πληγωμένης, τσακισμένης πατρίδας… να «προτάσσουν τα στήθη τους» και ως μπροστάρηδες να καλούν όλους εμάς να τους ακολουθήσουμε τυφλά, δηλώνοντας υποταγή στην δύναμη της δικής τους θέλησης! Μας θέλουν πουτάνες στον δικό τους οίκο ανοχής…

… Για χάρη της πατρίδας!

Αχ, κατακαημένη πατρίδα! Εσύ… ναι, εσύ που ακόμη και σήμερα τους πιστεύεις και τους στηρίζεις! Που κουνάς τα σημαιάκια τους, που τούς χειροκροτείς και στην έξαψή σου επάνω, ξεχνάς τους πόνους και την θλίψη που σου προσέφεραν και μάλιστα, όχι δωρεάν!

Αχ κατακαημένη πατρίδα! Εσύ δεν είσαι που διώχνεις τα παιδιά σου? Εσύ δεν είσαι εκείνη που φωνάζεις για δικαιοσύνη κι αξιοκρατία? Εσύ δεν είσαι εκείνη η βροντερή φωνή που βγαίνεις στους δρόμους κι απαιτείς κι ελπίζεις πως επιτέλους θ’ ακουστείς?

Γιατί τώρα τα σβήνεις όλα με τη μια… όλα εκείνα που σε πλήγωσαν? Γιατί ξεχνάς τον ιδρώτα και τους κόπους σου? Τον ενθουσιασμό σου? Γιατί κλείνεις τα μάτια σου και σιωπάς?

Φοβάσαι?

Ποιούς?

Τί?

Γιατί?

Δεν έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου? Δεν έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους σου? Κι αυτή τη φορά αμαχητί θα υποχωρήσεις και θα τους αφήσεις ν’ αλωνίζουν μέσα σου… να κλέβουν ό,τι  βρουν… να βιάζουν ό,τι πιο πολύτιμο έχεις? Πού είναι τα όνειρά σου καταχωνιασμένα? Πού είναι οι μνήμες σου… γιατί παραγράφεις την ιστορική σου οφειλή?

@

Ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας δεν έχει ακόμη αποφασίσει ποιον, τι κι αν ακόμη θα ψηφίσει κατά την εκλογική διαδικασία της Κυριακής. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η κάθε ψήφος θα δώσει δύναμη σε όλους μας! Η αποχή αντίθετα, θα αποδυναμώσει την βούληση των πολλών!

Επίσης, ένα μη ευκαταφρόνητο ποσοστό συμπολιτών μας προσανατολίζεται προς… επικίνδυνες επιλογές – ως αντίδραση! Μια επιλογή που δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο και σαφή στόχευση. Μπορούμε κάτι καλλίτερο από αυτό.

Έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε πράγματα. Έχουμε την ευκαιρία, με την ψήφο μας, να εκφράσουμε τόσο τους φόβους και την απογοήτευσή μας, όσο και τις προσδοκίες μας για το αύριο… και το αύριο δεν είναι ούτε μακριά, ούτε αόριστο.

Ας πάμε στην κάλπη και πριν ρίξουμε το ψηφοδέλτιο της επιλογής μας, ας σκεφτούμε πως η ψήφος μας θα επηρεάσει και την ζωή των συνανθρώπων μας! Κυρίως εκείνων των λιγότερο τυχερών από εμάς. Ας αναλογιστούμε επίσης, πως αυτή είναι η πιο μεγάλη ευκαιρία για να προσφέρουμε μία καλή υπηρεσία στην πατρίδα και τον εαυτό μας και πως το διακύβευμα δεν είναι το ποιος θα οριστεί διαχειριστής.

Το διακύβευμα είναι αν θα καταφέρουμε ή όχι να κερδίσουμε και πάλι την αξιοπρέπεια, την εκτίμηση και την αυτοεκτίμηση που μας αφαιρέθηκαν βίαια από υπάλληλους, μεσάζοντες και λοιπούς διεκπεραιωτές...

Το διακύβευμα είναι κατά πόσο η χώρα μας θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και υπό ποιές προϋποθέσεις.

Το διακύβευμα είναι το κατά πόσο θα μπορούμε να ονειρευόμαστε στον τόπο μας, για τον τόπο μας… για εμάς!