«No ships, no troops, no flags»

Σαν σήμερα πριν από εικοσιπέντε χρόνια γραφόταν μία από τις πιο μελανές σελίδες στην Ιστορία της χώρας μας με την πτώση του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού, τον χαμό των τριών αξιωματικών μας και τα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Η τελευταία πράξη του δράματος των Ιμίων - διότι περί δράματος πρόκειται - παίχτηκε στην Βουλή των Ελλήνων (1/2/96), πριν καν περάσουν 24 ώρες!, με πρωταγωνιστή τον τότε Πρωθυπουργό για τον οποίον η Ιστορία επιφυλάσσει τη θέση που αξίζει σε ανθρώπους του είδους του.

Όπως κι αν δω τα πράγματα και με την ευχέρεια της χρονικής απόστασης που πάντα αφήνει χώρο σε μια πιο ψύχραιμη και λογική ματιά, μου είναι αδύνατο να ξεχάσω τα πρόσωπα των ηρωικών πληρωμάτων των Φ/Γ «Ναβαρίνο», «Έλλη», «Θράκη», του Α/Τ «Θεμιστοκλής» κι όλων των αξιωματικών και ναυτών όλων των πλοίων μας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή (πολλούς από τους οποίους γνώρισα λίγες μόλις εβδομάδες αργότερα) αποφασισμένοι να υπερασπιστούν όχι τα χώματα και τα νερά της πατρίδας μας, μόνο, αλλά το ίδιο μας το είναι! Η «κρίση των Ιμίων» δεν ήταν ποτέ ζήτημα «δύο βράχων στο νερό»! Στο «πεδίο» βρισκόταν εκτεθειμένο κάθε μας ιερό και κάθε μας όσιο.

Το ξημέρωμα εκείνης της ημέρας, της ημέρας που προηγήθηκε της αδιανόητης κυβερνητικής και όχι εθνικής «ευγνωμοσύνης» προς την κυβέρνηση των Η.Π.Α., δεν χάσαμε 3 αξιωματικούς. Χάσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Αφεθήκαμε παθητικά στον παρά φύσιν βιασμό μας κι έπειτα, δίχως αιδώ, ευχαριστήσαμε τους βιαστές μας, αναγνωρίζοντας στη Μαδρίτη και στο Ελσίνκι αργότερα, «ζωτικά τους συμφέροντα» στις δικές μας θάλασσες! Το δικαίωμα δηλαδή να μας βιάζουν κατά την διάθεσή τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και από τεχνικούς όρους που οι απλοί πολίτες «δεν καταλαβαίνουμε» αλλά, δεν έχουν και καμία απολύτως αξία για κανέναν. Οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο αν υφίστανται, δεν υφίστανται εξαιτίας του επεκτατισμού της Τουρκίας παρά ως απόρροια της δικής μας πολιτικής ανικανότητας.

Θυμάμαι, να ακούω έκπληκτος από τον εξώστη της αίθουσας της Ολομέλειας, τον τότε Πρωθυπουργό να ευχαριστεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ όταν, όλοι είχαμε αντιληφθεί τον ρόλο των αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια των γεγονότων εκείνων των ημερών. Λίγες ώρες πιο πριν, δεν είχαμε χάσει έναν «βράχο στην θάλασσα» - τούτο δεν συνέβη ποτέ, αλλά, τρεις γιους! Τρεις γιους τους οποίους έφτυσαν κατάμουτρα ο τότε Πρωθυπουργός και ο τότε - συνεπής στην οικογενειακή του παράδοση - Υπουργός των Εξωτερικών. Και οι δύο εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να αμείβονται και να τιμώνται από όλους μας για τις «υπηρεσίες» που «πρόσφεραν» στην πατρίδα και το έθνος!

Ο τουρκικός επεκτατισμός ως επακόλουθο του (παν)τουρκισμού, είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδειχθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας από ανεμομαζώματα που φθονούν την ευημερία, τον πλούτο, την παράδοση και τον πολιτισμό όλων των λαών της γης χωρίς εξαίρεση. Έλαχε στη μικρή Ελλάδα να αποτελεί το πρώτο και κύριο ανάχωμα στην αποτροπή κάθε επίθεσης πολιτισμικής ή εδαφικής όμως, μόνη της δεν θα καταφέρει πολλά. Κι η Γερμανία μόνη της δεν μπορεί να καταφέρει πολλά. Κι η Γαλλία το ίδιο. Κι η Ιταλία και κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία επ’ αυτού ούτε εμείς, ούτε και οι αφελείς ευρωπαίοι που υπονομεύουν την κοινή μας ασφάλεια - βλέπε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα, Ουγγαρία - και με άγνοια του κινδύνου, εμμένουν με συνέπεια σε μια κακώς εννοούμενη εξασφάλιση διμερών σχέσεων και συμφερόντων που εκ των πραγμάτων δεν στέκει ικανή να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την έχθρα και το μίσος που τρέφουν οι τούρκοι ισλαμιστές, εθνικιστές κι εθνολαϊκιστές για όλους μας.

Οι τούρκοι δεν θα ησυχάσουν έως ότου κατορθώσουν να επανακτήσουν τουλάχιστον τα εδάφη που κατείχε η Οθωμανία. Κι αυτή θα είναι μόνον η αρχή. Με το ζόρι, με το καλό, με τα όπλα ή με τον τηλεοπτικό τουρκοπολιτισμό και τα λοιπά… αλατοπιπερώματα. Συνεπώς, δεν ομιλούμε για μία «μετεξελισσόμενη επιθετικότητα της οποίας τα ακραία όρια είναι δύσκολο να αποσαφηνισθούν»… κατά την φρασεολογία των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών» που εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν ανάμεσά μας… για όσους τους θυμούνται και τους αναγνωρίζουν.

Η διπλωματία όμως έχει τα όριά της. Και τα όρια αυτά εξαντλούνται στο σημείο υπεράσπισης και διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας. Και εθνική κυριαρχία το υπογραμμίζω, δεν είναι μόνον τα χώματα, τα νερά και οι αιθέρες. Είναι και ο πολιτισμός, η ιστορία, ο τρόπος ζωής, το παρόν και το μέλλον.

Όσο θρέφουμε φίδια στον κόρφο μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Το είπαν άγιοι άνθρωποι και οι σοφοί του λαού μας πολύ πριν από εμένα. Επομένως, δεν μοιράζομαι μαζί σας καμία νέα ιδέα και τίποτε το καινούριο.

Το κακό με εμάς τους έλληνες είναι η προχειρότητά μας. Διαρκώς ευκαιριακοί, δίχως σχέδιο και δίχως όραμα για το μέλλον, καταλήγουμε μοιραίοι για εμάς και τους επόμενους. Οι δε 300 πρώτοι μας (συν γυναιξί και τέκνοις) - συμβολικά κι ουσιαστικά - αποκομμένοι τελείως από το υπόλοιπο σώμα, βολεμένοι μέσα στον βαθύ τους ύπνο, τα προνόμια, τα πάθη και τις ιδεοληψίες τους, αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα κι εμείς τους χειροκροτούμε και τους ζητωκραυγάζουμε γιατί… τα πιάσαμε τα λεφτά μας… τι κι αν προέρχονται από part time opportunities, επιδόματα και παροχές;

Παρ’ όλα αυτά, καταφέραμε πολλά. Ανήκουμε στην Δύση, έχουμε τρόπους, έχουμε σπίτια κι αυτοκίνητα, ταξιδεύουμε από εδώ κι από εκεί με ελευθερία… πήραμε και κανά δυο νόμπελ αλλά, εκστασιαζόμαστε με το μπιγκ μπράδερ και το σερβάιβορ! Μας αρέσει πολύ η δημιουργική απασχόληση. Ρουφιανεύουμε ο ένας τον άλλον, βάζουμε εμπόδια αναμεταξύ μας, ζηλεύουμε την επιτυχία και χαιρόμαστε με την αποτυχία… Μιλάμε πολύ κι ακούμε λίγο! Πράγματι, καταφέραμε πολλά!

Αυτή η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 της χρόνια από την Επανάσταση; Επανάσταση απέναντι σε τί;

Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι λαοί. Ούτε πως σκέφτονται, ούτε τι θέλουν. Με νοιάζει όμως το τι κάνουμε εμείς. Εικοσιπέντε χρόνια μετά αποδεικνύεται ιστορικά πως δεν κάνουμε τίποτε σωστά. Τίποτε δεν έχουμε μάθει. Και η ευθύνη μάς βαραίνει όλους. Η αναπόφευκτη σύγκρουση στο εγγύς μέλλον θα είναι οικονομική, θρησκευτική και πολιτισμική. Μέχρι το επόμενο δράμα λοιπόν. Εκτός κι αν….   

 

Σύμβολα και συμβολισμοί των διερευνητικών επαφών

Τίποτε δεν είναι τυχαίο και όλα ερμηνεύονται κατά το πνεύμα τους. Οι συμβολισμοί και η σημειολογία στη προκειμένη περίπτωση είναι, αν μη τι άλλο, ενδεικτική του τρόπου που αντιλαμβάνεται η ισλαμοφασιστική Τουρκία την ανάπτυξη των διεθνών της σχέσεων και την άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής.

Ο τόπος συνάντησης των δύο αντιπροσωπειών σε χώρο - ορισμό του κιτς, όπως έχει χαρακτηρισθεί το ανάκτορο του Ντολμά Μπαχτσέ, από ανθρώπους που γνωρίζουν περί αρχιτεκτονικής και διακόσμησης λόγω της ανάμιξης πολλών και διαφορετικών τεχνοτροπιών που δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε αυθεντικότητα κι ούτε αγγίζει κατ’ ελάχιστο στην ευρωπαϊκή αντίληψη περί πλούτου και πολυτέλειας (εγώ πάντως το βρίσκω όμορφο κι επιβλητικό), έχει να κάνει περισσότερο με την εμμονή περί πολιτισμικής εξίσωσης παρά με την διπλωματική ευγένεια και τον σεβασμό που οφείλουμε όλοι να επιδεικνύουμε στους φιλοξενούμενούς μας, ακόμη και σε εκείνους με τους οποίους έχουμε διαφορές.

Στο εσωτερικό τώρα, ας δούμε με περισσότερη προσοχή την εικόνα. Δεν βλέπουμε μόνο τις αντιπροσωπείες δύο χωρών που βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι. Στον ειδικά, για την περίσταση, διαμορφωμένο χώρο δεσπόζει στο φόντο η Κωνσταντινούπολη - ασφαλώς - αλλά και η μορφή του μυθικού πτηνού σίμουργκ, το οποίο συναντάται - με παραλλαγές - στους μύθους όλων σχεδόν των λαών της Ανατολής με τον συμβολισμό του να εξυπηρετεί την ισλαμική εσωτερική παράδοση περί εξαγνισμού... αστοχίας κι αναζήτησης... μέχρι την επανάκτηση/κατάκτηση του κόσμου που έχει διασπαρεί μακρυά και πέρα της γενεσιουργού του μήτρας.

Στη πραγματικότητα, δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή εικαστική παρέμβαση αλλά για ένα μήνυμα το οποίο είναι ξεκάθαρο και σαφές σε όσους μπορούν και αναγνωρίζουν την έννοια των συμβόλων.

Επίσης, έχουμε και τη «ξαφνική» συμμετοχή του Ιμπραήμ Καλίν, εκπροσώπου της Προεδρίας μεν, ακολούθου συγκεκριμένου ισλαμιστικού τάγματος δε, που ευθύνεται για εγκληματικές ενέργειες εις βάρος ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, του πνεύματος και του πολιτισμού, με χώρο δράσης - κυρίως - την Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Έστω κι αν ο ίδιος είναι διανοούμενος και ακαδημαϊκός με δημόσια γραφή.

Έχουμε λοιπόν δύο «σύμβολα» του ταγματικού ισλαμισμού σε μια πολιτική κουβέντα. Μάλλον κάποιος δουλεύει κάποιον και στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι περί ποιάς «αναβάθμισης» ομιλούν τα ΜΜΕ και σε ποιά ικανοποίηση αναφέρονται; Γιατί ακόμη και τώρα δεν αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με την σοβαρότητα που τους πρέπει αλλά και με το ύφος και το είδος της προσέγγισης που δοκιμάζουν οι συνομιλητές μας;

Καλά κάνουμε και διερευνούμε προθέσεις αλλά χωριό που φαίνεται...

 

Λίγο πριν την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών

Χωρίς καμία αμφιβολία, το βλέμμα όλων των Ευρωπαίων είναι στραμμένο στην Ελλάδα και την Τουρκία με την ευκαιρία της επανέναρξης των διερευνητικών επαφών αύριο στην Κωνσταντινούπολη. Σε προηγούμενο άρθρο μου, αναφέρθηκα σε αυτές και η συμμετοχή μας, αν μη τι άλλο, δείχνει την πρόθεσή μας και την καλή πίστη με την οποία θα προσέλθουμε σε αυτή τη διαδικασία.

Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε εκ προοιμίου και τον τρόπο με τον οποίο θα συμπεριφερθεί η τουρκική αντιπροσωπεία και τις επιδιώξεις του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος της χώρας της. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία. Ακόμη κι αν οι λεγόμενοι κεμαλιστές βρίσκονταν εκείνοι στην εξουσία δεν θα διακρίναμε κάποια ποιοτική διαφορά. Η Τουρκία, παραμένει συνεπής στον δρόμο που χάραξε από την εποχή που “ένιωσε” … υπερδύναμη (sic). Έναν δρόμο αυθαιρεσίας, επιβολής και κυριαρχίας, μην αναγνωρίζοντας σε καμία χώρα και σε κανέναν λαό της περιοχής μας δικαιώματα.

Αντικρίζοντας τα πράγματα από αυτή τη σκοπιά, έχει δίκιο ο πρώην Πρωθυπουργός Α. Σαμαράς όταν σημειώνει απόλυτα και ξεκάθαρα πως “δεν υπάρχει αντικείμενο διαλόγου με κράτη «πειρατές»”. Κι έχει επίσης δίκιο όταν επισημαίνει πως οι διερευνητικές επαφές ακυρώνουν στην πράξη ενδεχόμενες κυρώσεις. Όμως, κατά την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής οφείλουμε να βλέπουμε την γενικότερη εικόνα τόσο από κοντινή όσο κι από μακρινή απόσταση. Σε κάθε περίπτωση, το αυτονόητο, την διάθεση επικοινωνίας και συνεννόησης δηλαδή, η Ελλάδα το ικανοποιεί στο ακέραιο. Και τούτο θα πρέπει να το γνωρίζει κάθε ενδιαφερόμενος!

Από εκεί και ύστερα, η ερμηνεία της στάσης που κρατά η Ε.Ε. ως σύνολο και ορισμένα κράτη-μέλη πιο συγκεκριμένα, πρέπει να γίνει με την παράλληλη εξέταση της ιστορικής κληρονομιάς και παράδοσης αυτών των χωρών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαμόρφωσαν την πολιτική σκέψη και νοοτροπία στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Κι αναφέρομαι συγκεκριμένα στη Γερμανία, αλλά και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Γιατί; Διότι η “λογική” με την οποία αντιλαμβάνονται κι αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις παραμένει – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – αναλλοίωτη εδώ και 200 περίπου χρόνια! Ας γυρίσουμε για λίγο πίσω στον χρόνο για να θυμηθούμε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις σκέφτηκαν, αποφάσισαν, συμφώνησαν και λειτούργησαν από το Συνέδριο της Βιέννης κι έπειτα.

Οι νικητές των ναπολεόντειων πολέμων, συγκεντρώθηκαν στη Βιέννη το 1814 για να σχεδιάσουν την νέα Ευρώπη. Στην ουσία, τότε, αποφασίστηκε μία νέα τάξη πραγμάτων με βάση την ισορροπία των τότε δυνάμεων κατά την προτεσταντική κυρίως ηθική περί ισχύος και δικαίου.

Πάντοτε, η όποια ισορροπία περιορίζει την πιθανότητα βίας και ο τρόπος που Ε.Ε. αντιμετωπίζει την Τουρκία και την εγκληματική της συμπεριφορά, επιβεβαιώνει επακριβώς αυτόν τον κανόνα. Όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία – δεν θέλω να σας κουράσω με περισσότερες λεπτομέρειες - αλλά, ας έχουμε υπόψη μας το εξής: Η νικημένη Γαλλία, η οποία αιματοκύλησε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, υποχρεώθηκε στην απώλεια των εδαφικών της κατακτήσεων αλλά την ίδια στιγμή, έτυχε κι ευνοϊκής μεταχείρισης εξαιτίας μίας μικρής λεπτομέρειας.

Οι νικητές ενός πολέμου έχουν υποχρέωση να διαχειριστούν την νίκη τους όντας οι ίδιοι ταλαιπωρημένοι υλικά και ψυχικά κι εξουθενωμένοι οικονομικά από τον αγώνα που προηγήθηκε. Παράλληλα, οφείλουν να διαχειριστούν και την ήττα του χαμένου ο οποίος, αν νιώθει ταπεινωμένος, θα έχει πάντα στον μυαλό του την υπονόμευση της όποιας επιτευχθείσας συνθήκης. Η γενναιοδωρία διασφαλίζει την ασφάλεια. Αυτής ακριβώς της γενναιοδωρίας ωφελήθηκε η Γερμανία με τη λήξη του Β’ Π.Π. και είναι αυτή που είναι σήμερα. Δεν συνέβη όμως το ίδιο κατά τον Α’ Π.Π. με αποτέλεσμα να έχουμε την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού με την καταστροφή που επέφεραν για ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνον για τους λαούς της Ευρώπης.

Σε κάθε είδους ενδεχόμενη σύγκρουση συμφερόντων ή δυνάμεων ανάμεσα στη Δύση και την Τουρκία (με ό,τι αυτή εκπροσωπεί) η τελευταία θα είναι πάντοτε χαμένη και η χώρα μας θα είναι πάντα από την πλευρά των νικητών.

Όμως, κανείς δεν θέλει μία ταπεινωμένη Τουρκία διότι γνωρίζουμε πως σε μια τέτοια περίπτωση, θα υπονομεύει διαρκώς την ευημερία και την ασφάλεια στην περιοχή μας. Άρα, η οποιαδήποτε νομική διευθέτηση των διαφορών μας, πολύ φοβάμαι στα όρια της νομιμότητας, θα ικανοποιεί κατ’ ελάχιστον την χαμένη Τουρκία, δεν θα ικανοποιεί όμως το δίκαιο αυτό καθ’ αυτό και δεν θα ικανοποιεί την Ελλάδα και τον ελληνισμό! Η συζήτηση περί Χάγης, δεν έπρεπε καν να είναι στην σκέψη μας και στις προθέσεις μας!

Παρ’ όλα αυτά, την επ’ αύριο της όποιας «ισορροπημένης διευθέτησης», η χώρα μας θα είναι σε θέση να την διαχειριστεί ως «νικήτρια»; Η ΕΕ θα είναι ικανοποιημένη;

Ο "πολιτισμός" του Αλί Ερμπάς

Ενοχλήθηκε ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας από τις πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος αναφορικά με το Ισλάμ, όπως αυτές ακούστηκαν σε τηλεοπτική του συνέντευξη με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 ετών από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης – η οποία, παρεμπιπτόντως, οδήγησε όχι μόνον στην εθνική ανεξαρτησία των Ελλήνων αλλά εξέφρασε, όπως αποτυπώθηκε και στις αρχικές πράξεις πολιτειακής ρύθμισης του νεοσύστατου, τότε, Ελληνικούς Κράτους, ό,τι πιο προοδευτικό και δίκαιο με βάση τις αρχές του ανθρωπισμού και τα αγαθά της ελευθερίας, της ισονομίας και της αλληλεγγύης… αρχές και αγαθά που δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα για τους Οθωμανούς τούρκους.     

Θα μας επιτρέψει ο - πολλά βαρύ και όχι - Αλί Ερμπάς να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι το τι δήλωσε και πως το δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος κι όχι εκείνος καθώς, ως ισλαμιστής, κι ως επικεφαλής μιας υπηρεσίας-εταιρείας που εμπορεύεται την πίστη αγαθών ανθρώπων, προσφέρει κακές υπηρεσίες και στην πατρίδα του, και στο έθνος του και στους απανταχού μουσουλμάνους!

Άραγε με ποιο δικαίωμα «αντιδρούν» και «καταδικάζουν» οι συνοδοιπόροι/εκπρόσωποι κερδοσκόπων, βιαστών, παιδεραστών, τρομοκρατών δηλώσεις που εν πάση περιπτώσει, δεν στόχευαν στο σύνολό τους τούς μωαμεθανούς, αλλά όλους εκείνους που εγκληματούν στο όνομα του Προφήτη τους και του Θεού;

Τολμά να μιλά ο Αλί Ερμπάς για μισαλλοδοξία και ρατσισμό; Να του υπενθυμίσουμε ότι εκείνος εμφανίστηκε φαρδύς πλατύς στον Ναό της Αγίας Σοφίας με το γιαταγάνι στο χέρι και κανένας παπάς ή Αρχιεπίσκοπος. Να του υπενθυμίσουμε επίσης, τα δικά του κηρύγματα περί μίσους, σύγκρουσης και βίας. Ακόμη ακόμη και η γραπτή του αυτή δήλωση, ο τρόπος που διατυπώνει τη σκέψη του και την θέση του δείχνει το ποιόν του αλλά και πως αντιλαμβάνονται οι ισλαμιστές τους μη μουσουλμάνους.

Τολμά να εκφράζει φόβους για επιθέσεις εναντίον μουσουλμάνων και λατρευτικών χώρων; Μα, οι μουσουλμάνοι είναι εκείνοι που δρουν εναντίον χριστιανών, εβραίων, ινδουιστών, βουδιστών και κάθε άλλου πιστού που απορρίπτει το Ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι είναι που κλέβουν και καταστρέφουν λατρευτικούς χώρους. Αν το Ισλάμ διακήρυττε την ειρήνη, την ανοχή και τον σεβασμό, τότε δεν θα είχαμε κανένα θέμα για να συζητήσουμε!

Τολμά να μας κάνει μαθήματα περί λογικής και ειρηνικής συνύπαρξης ποιος; Ο Αλί Ερμπάς;

Μας μιλά περί «ισλαμικού πολιτισμού;» Ποιός; Ο Αλί Ερμπάς; Και ποιόν πολιτισμό χαρακτηρίζει μεγάλο; Ποιά τα μεγάλα επιτεύγματα του «ισλαμικού πολιτισμού»; Η μετατροπή ναών κι εκκλησιών σε τζαμιά, ταβέρνες ή ό,τι άλλο; Αυτό είναι πολιτισμός;

Ο βίαιος εξισλαμισμός αδύναμων κι απροστάτευτων… όπως συντελείται σήμερα σε χώρες της Αφρικής με ευθύνη της Τουρκίας και των ισλαμικών ταγμάτων, που ο Αλί Ερμπάς έχει περιγράψει ως «κέντρα γνώσης και σοφίας»… αυτός είναι ο μεγάλος ισλαμικός πολιτισμός;

Να μας κάνει τη χάρη ο κύριος Ερμπάς να κρατάει τα χείλη του κλειστά διότι, κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν τον παίρνει». Μπορούμε να μιλήσουμε και για τα τουρκοϊσλαμικά «επιτεύγματα» στην Βαλκανική, τον Καύκασο και την Ινδία… για όπου γης. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι το Ισλάμ ως θρησκεία και ούτε όλοι οι μουσουλμάνοι είναι εγκληματίες. Ό,τι εκφράζει όμως ο Αλί Ερμπάς κι ό,τι εκπροσωπεί είναι εγκληματικό.

Στην τελική ευθεία για την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών

Ο κοντινός μου περίγυρος, γνωρίζει πως η άποψη μου για τον Νίκο Δένδια δεν ήταν η καλύτερη, εξαιτίας των πολιτικών του ως Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη επί κυβερνήσεων Καραμανλή και Σαμαρά. Οι άνθρωποι όμως αλλάζουν κι οι απόψεις μεταβάλλονται, κι ο Υπουργός των Εξωτερικών δείχνει μέχρι στιγμής, με τις κινήσεις του και την δουλειά του, πως διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αν αναλογιστεί κανείς το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να διασφαλίσουμε αυτά τα συμφέροντα. Οπωσδήποτε, η εξωτερική πολιτική της χώρας και η ανάπτυξη των διεθνών της σχέσεων δεν είναι «a one-man’s job». Εν τούτοις, η έκφρασή του και η όλη συμπεριφορά του μας αποκαλύπτουν το πνεύμα από το οποίο εμφορείται η Ελληνική Διπλωματία.

Αν μη τι άλλο και λάθη γίνονται, και σε αστοχίες καταλήγουμε πολλές φορές. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κι ούτε μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα. Αν όμως αναλογιστεί κανείς τα έργα και τις ημέρες όσων προηγήθηκαν και την «κληρονομιά» που μας άφησαν, νομίζω, έχουμε να κάνουμε με μία ποιοτική μεταβολή η οποία είναι και μετρήσιμη και υπολογίσιμη! 

Οι σχέσεις τις Ελλάδος με την Τουρκία και οι σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία είναι τα φλέγοντα ζητήματα. Κι ορθώς η χώρα μας ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμα των τούρκων για επανέναρξη των διερευνητικών - μένει να αποδειχθεί η ειλικρίνειά τους.

Επειδή πολλοί έχουν μία στρεβλή αντίληψη των πραγμάτων, αντικειμενικός σκοπός των διεθνών σχέσεων είναι το «ωφέλιμο φορτίο» που μπορεί να φέρεται από έναν κώδικα ή σύνολο δεδομένων - για όσους ασχολούνται με την πληροφορική και καταλαβαίνουν. Με άλλα λόγια, όταν αναπτύσσουμε την εξωτερική μας πολιτική κι όταν προσερχόμαστε σε έναν διάλογο, σκοπός μας δεν είναι ούτε να τιμωρήσουμε, ούτε να εκμεταλλευτούμε, ούτε να κολλήσουμε κανέναν στον τοίχο. Ιδανικά, σεβόμαστε τους συνομιλητές μας, λαμβάνουμε υπόψη μας τις επιδιώξεις και τις ευαισθησίες τους και προσαρμόζουμε την πολιτική μας ανάλογα (...) έτσι, ώστε στο τέλος να νιώθουμε και να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Η όποια προσαρμογή και η όποια ευελιξία δεν είναι αυθαίρετες. Διέπονται από όρους και προσδιορίζονται από τις διεθνείς συνθήκες και όχι από την ερμηνεία που εμείς τους δίνουμε!

Αυτή η λογική, δεν επιτρέπει καμία υποψία παραχώρησης ή εκχώρησης αντίθετα, χαλιναγωγεί την επιθετική δυναμική εκείνου που προσέρχεται στον διάλογο με αλαζονική διάθεση και υπεροπτική συμπεριφορά και τον υποχρεώνει να σεβαστεί τους κανόνες που ορίζουν την έννοια και το περιεχόμενο του διαλόγου.

Η ισλαμιστική ηγεσία της Τουρκίας, πιστή στο δόγμα περί επιβολής και κυριαρχίας, όχι μόνον δεν σέβεται την διεθνή νομολογία και το ευρωπαϊκό κεκτημένο αλλά θεωρεί πως η χώρα, η Τουρκία δηλαδή, δικαιούται επιπλέον διευκολύνσεων και παραχωρήσεων λόγω της δήθεν ισχύος της. Το τονίζω το δήθεν! Προς τούτο, μεταχειρίζεται κάθε μέσο που μπορεί να την βοηθήσει στην επίτευξη των επιδιώξεών της. Απειλές και διπλωματία. Εκβιασμούς και διαστρέβλωση. Παράλληλα, πιστεύει πως μπορεί να παραμένει στο απυρόβλητο διότι όλοι «χρειάζονται» την Τουρκία και κανείς δεν θέλει να την «χάσει».

Αυτή η «ανάγκη», τροφοδοτεί την αλαζονεία του ισλαμιστικού καθεστώτος στη γειτονική μας χώρα, καθιστώντας το αναξιόπιστο συνομιλητή - κι εταίρο - σε κάθε περίπτωση. Την ίδια στιγμή, οι λεγόμενοι κεμαλιστές δεν έχουν τίποτε το σημαντικό να αντιπροτείνουν και να επιδείξουν, κι αναλώνονται σε μία στείρα πολιτική αντιπαράθεση, στο εσωτερικό, άνευ ουσίας κι αντικειμένου. Ακόμη κι αν είχαμε μία ξαφνική μεταβολή του σχήματος διακυβέρνησης στην Τουρκία, με υποβάθμιση του ισλαμιστικού παράγοντα, τίποτε δεν θα άλλαζε προς το καλύτερο για τους λαούς και τις χώρες της περιοχής μας. Πολύ δε περισσότερο, για τον ίδιο τον τουρκικό λαό, στον οποίο ποτέ δεν επετράπη ουσιαστική πολιτική συμμετοχή.

Οι διερευνητικές επαφές σημαίνουν ό,τι ακριβώς σημαίνουν. Θα προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε προθέσεις και θα συνεκτιμήσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα επιχειρήσουμε να βελτιώσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις και για την όποια διαφορά έχουμε. Η ελληνική θέση είναι γνωστή, απόλυτη και ξεκάθαρη. Η Τουρκία όμως, βλέπει τα πράγματα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα κι απαιτεί την ικανοποίηση ενός πλήθους αξιώσεων που δικαιολογούν την δυναμική του τουρκοϊσλαμιστικού ιδεολογήματος και συστήματος εξουσίας όχι μόνον για την Τουρκία αλλά και σε σχέση με τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο.

Δυστυχώς όμως για τους τούρκους ισλαμιστές, η νεκρανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι μάλλον απίθανη διότι κανείς δεν την θέλει, κανείς δεν την χρειάζεται και κανείς δεν έχει τη διάθεση και την πρόθεση να συνδιαλέγεται και να συνεργάζεται με ισλαμιστές. Επομένως, έχουν την επιλογή και τον χρόνο για να αναθεωρήσουν.

Αν θέλουν να εκβιάσουν τον διάλογο και να επιβάλλουν του όρους και την θεματολογία της όποιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης τότε, θα πρέπει να αποδεχθούν και να συζητήσουν και τις δικές μας αξιώσεις.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν η Τουρκία θέλει να αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία της χώρας μας, κι αν επιθυμεί να ωφεληθεί του δικού μας πλούτου, τότε θα πρέπει να αποδεχτεί και να συζητήσει κι άλλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων και των εποίκων από την επικράτεια της Κύπρου, την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την καταβολή αποζημιώσεων για τους νεκρούς και τους αγνοούμενους. 

Από εκεί και ύστερα, δέον θα ήταν να συζητηθεί η παραίτηση της Τουρκίας από κάθε «δικαίωμα» εκμετάλλευσης της πολιτιστικής κληρονομιάς όλων των μη τουρκογενών λαών της Μικράς Ασίας, η αποκατάσταση της αρχικής χρήσης όλων των εκκλησιών που λειτουργούν σήμερα ως τζαμιά, μουσεία, ταβέρνες και δημόσιες τουαλέτες, η σύσταση και λειτουργία μικτών επιστημονικών επιτροπών που θα διασφαλίζουν το χαρακτήρα και την διατήρηση όλων των ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων... Να συζητηθεί το θέμα της παραβίασης/περιορισμού των δικαιωμάτων των ελληνικής καταγωγής τούρκων πολιτών, η αλλαγή του νόμου περί ιδιοκτησίας και η πιστή εφαρμογή των σχετικών ευρωπαϊκών οδηγιών. Συγχρόνως, να αναγνωριστούν οι γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου κι ολόκληρης της Μικράς Ασίας, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. 

Να συμφωνηθεί ο καθορισμός του ύψους και του είδους των αποζημιώσεων στους απογόνους όσων εκτοπίστηκαν και σφαγιάστηκαν κι αφού το όνειρό τους είναι η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να παραχωρηθεί πολιτική αυτοτέλεια κι ενισχυμένη αυτονομία, υπό την εγγύηση του τουρκικού κράτους, σε κάθε εθνοτική και θρησκευτική ομάδα. Ακύρωση του casus beli κι επιστροφή της περιοχής της Σμύρνης στο πολιτικό καθεστώς προ του 1922 οπότε και βιαίως κατελύθη. Η δε τελευταία, εναρμονίζεται πλήρως με τα λεγόμενα του Διευθυντή επικοινωνίαςτης τουρκικής Προεδρίας, κ. Fahrettin Altun καθώς, και η Ελλάς έχει «ισχυρή αξίωση στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας και είναι νόμιμο και δίκαιο να την διατηρεί και σήμερα».

Πράγματι, έχουμε να συζητήσουμε πολλά. Από την ιστορική αποκατάσταση λαών, πολιτισμών και παραδόσεων μέχρι την ευημερία και την ασφάλεια. Όλων μας! Ειδού πεδίον δόξης λαμπρό να μας αποδείξουν οι τούρκοι φίλοι μας πως ο «τουρκισμός» δεν είναι ούτε ιστορικό λάθος, ούτε διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αν όμως, όλα αυτά είναι αδύνατα κι απαράδεκτα, τότε, η συζήτηση περί υφαλοκρηπίδας και καθορισμού ΑΟΖ είναι ό,τι πιο εύκολο κι ανώδυνο και για τα δύο μέρη που θα ωφεληθούν τουλάχιστον τον πλούτο που τους αναλογεί.

 

Πότε θα μιλήσουμε για τον σκοταδισμό της λεγόμενης διανόησης;

 

Πριν λίγες ημέρες, κι ενώ διανύουμε ήδη το έτος των εορτασμών από τα διακόσια χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, συμμετείχα σε έναν διάλογο με αντικείμενο ένα μικρό απόσπασμα από το πρόσφατο άρθρο του Νίκου Δήμου με το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθεί να μας δείξει ότι η Εκκλησία αντιπροσώπευε κι αντιπροσωπεύει τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση, βλάπτοντας εν πολλοίς το εθνικό συμφέρον(!).

Ποιό το διακύβευμα; Οι εμβολιασμοί και η υποστήριξη των πολιτικών επιλογών της Κυβέρνησης καθώς, η τελευταία δεν καταφέρνει να πείσει - όχι αναίτια - μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού. Έτσι λοιπόν, ως σημαντικός και σπουδαίος διανοητής είναι, στο ψευτοδίλημμα «με εμάς ή με τους άλλους» προσπαθεί να απαξιώσει τους μεν σε σχέση με τους δε.

Ο ίδιος, μιλά για έρευνα κι αναζητά την κριτική σκέψη και τον ορθό λόγο όμως - την ίδια ώρα, κάπως ανορθόδοξα μας τα λέει και τα παρουσιάζει, σερβίροντάς μας τελικά μία σούπα άνοστη και κρύα.

Η γνώμη που εξέφρασα - κι ενόχλησε - κάποιους από τους συνομιλητές μου, στηριζόταν στην έκδηλη υποκειμενικότητά του, την ελλιπή γνώση του επί συγκεκριμένων παραμέτρων (π.χ. γλωσσολογικών σε ό,τι αφορά στο εν λόγω απόσπασμα) καθώς, και στην αίσθησή μου περί εξυπηρετούμενης σκοπιμότητας.

Προφανώς και πρόθεσή του δεν ήταν και δεν είναι η συνδρομή στον δημόσιο διάλογο έτσι, ώστε όσοι δεν γνωρίζουν ή αμφιβάλλουν να έχουν ένα σημείο αναφοράς, ένα μπούσουλα, ένα κίνητρο, εν πάση περιπτώσει κάτι για να ψάξουν τα πράγματα λίγο περισσότερο αλλά, η επίθεση - μέσω της εκκλησίας - στο θρησκευτικό αίσθημα όλων εκείνων που βρίσκουν στην πίστη μία κάποια ηρεμία. Από την άλλη μεριά της παλάντζας, τοποθετεί την επιστήμη με το «ειδικό» της βάρος έτσι, ώστε καταδειχθεί η «συγκριτική διαφορά», αρνούμενος να δει το οφθαλμοφανές: Η «επιστήμη» κατάντησε reality show κι οι θεράποντές της μεταμορφώθηκαν σε τηλεοπτικούς μαϊντανούς. Για ποιόν διαφωτισμό ομιλεί;

Με μία κατ’ επίφαση αγωνία περί ποιότητας της παρεχόμενης παιδείας - άραγε ποιοί οι αγώνες του; - επιχειρεί να ενισχύσει τα γραφόμενά του με την περιγραφή της πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουμε κι αναγνωρίζουμε, κανείς όμως δεν τολμά να αλλάξει! Κάπου πήρε το μάτι μου και τον ... ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σιγά μην τον άφηνε απ' έξω... είναι η πλέον trendy αντίληψη περί τεκμηρίωσης.

Χαρακτήρισα το άρθρο του προβληματικό στη δομή και στο περιεχόμενο, εντοπίζοντας όλες εκείνες τις εκτιμήσεις και τα στερεότυπα του γραπτού του λόγου που η ίδια η Ιστορία και η επιστημονική έρευνα έχουν διαψεύσει.

Αντίθετα, κάποιοι εκ των συνομιλητών μου, το βρήκαν άριστο, περιεκτικό κι ακριβές. Όταν όμως τους ρώτησα πως μπορεί να αμφισβητηθεί η «αυθεντία» του κι όταν εξ αφορμής του αποσπάσματος, αναφέρθηκα ονομαστικά σε παραδείγματα Φαναριωτών (ας πούμε διανοούμενων και πεφωτισμένων) που με τα έργα τους κατέδειξαν ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει ο Ελληνισμός, κι όταν επεσήμανα - λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας - πως η χρήση της γλώσσας κατά την Οθωμανική περίοδο αλλά και κάθε φορά, είναι διαφορετική σε σύγκριση με τη χρήση της γλώσσας στην Ελλάδα και το παρόν, η αντίδρασή τους με εξέπληξε δυσάρεστα... και με εξέπληξε δυσάρεστα διότι άνθρωποι με γνώσεις, δύναμη πνεύματος και με επαγγελματική/κοινωνική ταυτότητα που προϋποθέτει μία κάποια διαλεκτική ικανότητα, δεν επιτρέπεται να εμμένουν δογματικά στην διαχείριση πραγμάτων, προσώπων και γεγονότων κι ούτε είναι πρέπον να απαξιώνουν την οποιαδήποτε διαφορετική, τεκμηριωμένη όμως, θέση μόνο και μόνο επειδή δεν προέρχεται από έναν γνωστό δημοσιογράφο ο οποίος, παρά το έργο και τις περγαμηνές του, έχει προκαλέσει κατ’ επανάληψη αλγεινή εντύπωση με τα γραπτά του...

Όταν εκφράζουμε μία άποψη, δεν την εκφράζουμε για να πείσουμε κανέναν! Ούτε για να έχουμε κάτι να λέμε. Αντίθετα, την προσφέρουμε προς αξιολόγηση και συμμετέχουμε στον γενικότερο προβληματισμό με αγαθή πρόθεση για να βρούμε την αντικειμενική αλήθεια. Και μιλώ για εμένα.

Ο καθένας, ασφαλώς μπορεί να γράφει και να λέει ό,τι θέλει. Μπορεί και να πιστεύει ό,τι θέλει. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε. Η ίδια η Ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται και κυκλοφορούν πολλές και διαφορετικές εκδοχές της. Επομένως, το ζήτημα δεν είναι να πειστεί κανείς, ούτε και να υπερισχύσουμε ενός διαλόγου στον οποίο όλοι συμμετέχουμε ισότιμα. Διαφορετικά, ο διάλογος δεν έχει νόημα.

Η Ελληνική Ιστορία και ιδιαίτερα η Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, είναι η δική μας Ιστορία και οφείλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα μεγάλα και τα σπουδαία, όπως ακριβώς δικαιούμαστε να αισθανόμαστε απέχθεια κι αποτροπιασμό για όλες εκείνες τις βρομιές, τις ρουφιανιές, τις προδοσίες, τα μίση και τα πάθη. Κανείς δεν έχει το αποκλειστικό δικαίωμα της μίας ή της άλλης πλευράς. Όπως και να έχει, όλα ορίζουν ό,τι εμείς είμαστε σήμερα κι είναι βέβαιο, αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη θα δούμε όλα εκείνα για τα οποία μπορούμε να υπερηφανευόμαστε αλλά, κι όλα εκείνα για τα οποία ντρεπόμαστε.

Κι ο Δήμου, ο κάθε Δήμου, κι εγώ και όλοι εσείς, είμαστε προϊόντα αυτής της Ιστορίας. Όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι, διαδραματίζουμε τον μικρό ή τον μεγάλο μας ρόλο. Με τις ευστοχίες μας και τις αστοχίες μας. Κάθε ρόλος είναι σημαντικός και στο τέλος τέλος η ιστορία δεν γράφεται από τους «διάσημους» και τους «δυνατούς» αλλά από τους «άσημους» και τους «αδύναμους» που ενίοτε αποφασίζουν και πράττουν.

Αν ο κ. Δήμου, είχε την ευγενή καλοσύνη και την διάθεση και την πρόθεση να συμβάλλει με το πνεύμα του στην παιδεία των Ελλήνων, τότε μετά χαράς όλοι θα τρέχαμε να τον συνδράμουμε. Από εκεί και ύστερα, ναι! Να συζητήσουμε για όλα όσα θα πρέπει να αλλάξουν ή να βελτιωθούν... με δίχως πάθη κι ανιδιοτέλεια, για να οδηγηθούμε σε ένα κάποιο αποτέλεσμα για εμάς κι όχι για να "γίνουμε" ή να δείχνουμε "Ευρωπαίοι".

Να μιλήσουμε για όλα! Καμία αντίρρηση. Όμως, διερωτώμαι, αναρωτήθηκε ποτέ ο κ. Δήμου αν με την αρθρογραφία του και τις πολιτικές του προτιμήσεις - αν, λέω αν - μάλλον αποτελεί μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης; Ή μήπως τα «μεγάλα πνεύματα» δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους τόσο ευτελείς συλλογισμούς;

Μία απάντηση στην κουτοπονηριά των ισλαμιστών

 

Η ολοένα κι αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά των ισλαμιστών απέναντι στον Χριστιανισμό - κυρίως, με ευθύνη της τουρκικής ηγεσίας που άγεται και φέρεται από τα ισλαμικά τάγματα, που δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση το ορθόδοξο Ισλάμ, έχει δώσει την ευκαιρία σε πλήθος αυτόκλητων ή μη φανατικών, να επιχειρούν σχεδόν καθημερινά την διαστρέβλωση της αλήθειας, με αντικειμενικό σκοπό το μπόλιασμα της αμφιβολίας και την παρουσίαση του Ισλάμ ως τη μόνη ορθή πίστη στην οποία όλοι οφείλουν να υποταχθούν είτε με το καλό είτε με το ζόρι. Στην Αφρική μιλούν οι ματσέτες και τα καλάσνικοφ. Στην Δύση, το instagram και το facebook…

Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο άρρωστοι ώστε να μη μπορούν να αποφύγουν στοιχειώδη λάθη κατά το προμοτάρισμα των «ιδεωδών» τους. Την ημέρα των Χριστουγέννων για παράδειγμα, ένας από τους λογαριασμούς στο instagram που διατηρούνται γι’ αυτόν το σκοπό, προσπάθησε - όχι με επιτυχία πάντως - να αμφισβητήσει τη φύση του Ιησού χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από την «Αγία Γραφή».

Στην προκειμένη περίπτωση, χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τις Πράξεις των Αποστόλων από: α) την «Νέα Καινή Διαθήκη της Ιερουσαλήμ» (αμφιλεγόμενη έκδοση, μεταφρασμένη από τα γαλλικά κι όχι από το πρωτότυπο στα ελληνικά!) και β) την «Καινή Διαθήκη» της βιβλικής εταιρείας «Σκοπιά» (Μάρτυρες του Ιεχωβά) η οποία, ως γνωστόν, ναι μεν είναι χριστιανικού προσανατολισμού πλην όμως, δεν είναι καν Εκκλησία κι απέχει κατά πολύ από τις βασικές αρχές και τα δόγματα της χριστιανικής παράδοσης!

Χρήσιμη παρένθεση: Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ερντογάν ομιλεί για «σέκτες» κι όχι για Εκκλησίες κάθε φορά που αναγκάζεται να αναφερθεί στον Χριστιανισμό. Τούτο δεν δείχνει άγνοια της πραγματικότητας, αλλά πρόθεση απαξίωσης της χριστιανικής πίστης και παράδοσης, αφού η αντίστοιχη ισλαμική υπολείπεται και σε εύρος και σε βάθος και σε ποιότητα. Όμως, το θέμα του άρθρου δεν είναι η σύγκριση Χριστιανισμού - Ισλαμισμού και κλείνω την  παρένθεση εδώ. Ας πάμε στην ουσία:

Προς αποκατάσταση της βιβλικής αλήθειας λοιπόν, και σύμφωνα με το πρωτότυπο, τα σχετικά τρία αποσπάσματα έχουν ως εξής:

3/13: «ὁ Θεὸς του Αβραὰμ καὶ του ᾿Ισαὰκ καὶ του ᾿Ιακώβ, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐδόξασε τὸν παῖδα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν· ὃν ὑμεῖς μὲν παρεδώκατε καὶ ἠρνήσασθε αὐτὸν κατὰ πρόσωπον Πιλάτου, κρίναντος ἐκείνου ἀπολύειν·»

4/27: «συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδά σου ᾿Ιησοῦν, ὃν ἔχρισας, ῾Ηρῴδης τε καὶ Πόντιος Πιλᾶτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς ᾿Ισραήλ» 

4/30: «ἐν τῷ τὴν χεῖρά σου ἐκτείνειν σε εἰς ἴασιν καὶ σημεῖα καὶ τέρατα γίνεσθαι διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἁγίου παιδός σου ᾿Ιησοῦ»

Πρώτο σφάλμα. Οι μουσουλμάνοι και πολύ περισσότερο οι διαχειριστές τέτοιων σελίδων, τονίζουν διαρκώς πως η μελέτη του Κορανίου πρέπει να γίνεται στο αυθεντικό κείμενο, στην αραβική γλώσσα δηλαδή, αφού καμία γλώσσα δεν μπορεί να αποδώσει την αυθεντικότητα του πρωτότυπου, κατά τα λεγόμενά τους. Γιατί δεν δοκιμάζουν το ίδιο και σε ό,τι αφορά τον Χριστιανισμό; Γιατί δεν χρησιμοποιούν το πρωτότυπο στα ελληνικά; Ή έστω την έκδοση του Βασιλέως Ιακώβου την οποία χρησιμοποιούν οι αγγλόφωνοι αν το πρόβλημα είναι η γλώσσα; Γιατί δεν χρησιμοποιούν κείμενα τα οποία είναι πιστοποιημένα κι εγκεκριμένα από τις τρεις κυριότερες Εκκλησίες παρά ψάχνουν εδώ κι εκεί;

Δεύτερο σφάλμα: Το ζήτημα δεν είναι μόνο γλωσσολογικό. Για να εκτιμήσει κανείς την πίστη, την όποια πίστη, οφείλει να μελετήσει σε βάθος την παράδοση των ανθρώπων της. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσουλμάνων καθώς  δεν μπορούν να καταλάβουν καλά - καλά τι λέει το Κοράνι!... πόσο μάλλον η Βίβλος ή όποιο άλλο ιερό κείμενο…

Τρίτο σφάλμα: Οι ισλαμιστές υποθέτουν πως απευθύνονται σε ανθρώπους δίχως κλασσική παιδεία όμως, προς απογοήτευσή τους και κλασσική παιδεία διαθέτουμε και μυαλό. Γνωρίζουμε επίσης την εκτίμηση που είχαν οι μεγάλοι μουσουλμάνοι φιλόσοφοι στην ελληνική γλώσσα και την ελληνική σκέψη όπως, επίσης και το σεβασμό που επεδείκνυαν απέναντι στον Χριστιανισμό, εν αντιθέσει με τους ζηλωτές του Ισλάμ που ούτε κλασσική παιδεία έχουν λάβει, ούτε και μπορούν να κατανοήσουν στοιχειωδώς την παγκόσμια διανόηση της οποίας δεν αποτελούν μέρος!!!

Και πάμε στο προκείμενο, τέταρτο σφάλμα: Τα αποσπάσματα τα οποία παραθέτουν για την ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας τους, στο πρωτότυπο, αναφέρουν την λέξη «παιδί» κι όχι τις λέξεις «υπηρέτης» ή «δούλος». Στα ελληνικά, η λέξη «παιδί» μπορεί να σημαίνει υιός/κόρη και δεν είναι λάθος όπως, επίσης και οι λέξεις «υπηρέτης» και «δούλος», ως έννοιες, επιδέχονται κι άλλες ερμηνείες κατά τη χρήση τους κι ανάλογα με το συγκείμενο ή με το είδος της συνομιλίας.

Τούτο από μόνο του αρκεί ως απάντηση στους ισχυρισμούς τους. Όμως, θεολογικά δεν είναι καθόλου αρκετό, διότι αδυνατούν να αντιληφθούν πως εμείς οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα του Θεού με πνοή από την πνοή Του, έχουμε καταστεί φορείς της θεϊκής του (άπειρης) υπόστασης. Όλοι οι άνθρωποι! Όχι μόνον οι χριστιανοί ή οι μουσουλμάνοι. Οι ισλαμιστές ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζουν - για να το φέρουμε στα γήινα - πως δεν είμαστε παιδιά του βιολογικού μας πατέρα, έστω κι αν κουβαλούμε τον γενετικό του κώδικα!

Ο υιός του Ανθρώπου είναι υιός του Θεού όπως κι εμείς είμαστε τέκνα Του. Μπορούμε να φτάσουμε στο ύψος του Ιησού; … Βεβαίως! Είναι ζήτημα επιλογής. Αλλά για να κατανοήσουμε τα θεϊκά και για να μιλήσουμε γι’ αυτά, προηγουμένως οφείλουμε να έχουμε κατανοήσει τα ανθρώπινα…