ICTE, International Guest Program

Dear Colleagues and Friends:

We are pleased to announce that the ICTE is now accepting applications for the 2008-09 cycle of its International Guest Program. Many of you have already met with our International Guests in the past and know the outstanding individuals we select for this unique opportunity.

For those of you who are not familiar, each year the International Guest Program welcomes 20-25 human rights leaders and peace educators primarily from the Global South. These activists come for a 2-3 month residency in Brooklyn , working within the ICTE community. The program aims to support each guest’s commitment to empowering local communities in the promotion of tolerance, human rights, respect for diversity and social justice. Individualized work plans are created with the guests that involve networking, professional skills training, opportunities to present their work, and time to reflect on their ongoing efforts.

This year, we are placing a special emphasis on “Scholars and Practitioners in the field of Tolerance Education”. Therefore, we are reaching out to all of you in the field and in academia. Please pass these guidelines along to your colleagues who you feel are interested and qualified for the program. The guidelines are attached to this e-mail, and can also be found on our website: http://www.seedsoftolerance.org/fgp.html.

The deadline for applications is January 21st, 2008. Please circulate this information, and feel free to contact me if you have any questions.

Thank you,

Veronique

Véronique Graham

ICTE Office Manager
International Center for Tolerance Education
An Initiative of the Third Millennium Foundation
Tel. 718-237-6262 ext. 101
www.seedsoftolerance.org

Σχόλιο 1: Εύχομαι, ο Χρήστος Ζαχόπουλος να ξεπεράσει γρήγορα αυτές τις δύσκολες προσωπικές του στιγμές και να γίνει σύντομα καλά, όχι γιατί τον συμπαθώ, αλλά… να, κάτι τέτοια συμβαίνουν και αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι για την τόση προσοχή και φροντίδα που απολαμβάνουν δίχως όριο, κάποιοι ασήμαντοι, πρόσκαιρα «σημαντικοί», βολεμένοι, κοντόχοντροι χαραμοφάηδες, ενώ οι απλοί πολίτες πεθαίνουν αβοήθητοι στην Πατρών-Αθηνών ή σε κάποιο εγκαταλελειμμένο ελληνικό νησί…

Σχόλιο 2: Συγχαρητήρια στην Πολεοδομία, για τα δωρεάν μαθήματα ποιοτικής και αποτελεσματικής Δημόσιας Διοίκησης! Προσδοκούμε επιτέλους σε πιο αναλογική και πιο δίκαιη μεταχείριση των ελλήνων πολιτών και ας ελπίσουμε, πως δεν θα παρατηρηθούν ποτέ ξανά φαινόμενα κατεδαφίσεως παντός τύπου, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια…

Σχόλιο 3: Ένα μεγάλο μπράβο για όλα τα καλά και σημαντικά που συμβαίνουν αθόρυβα ή… φωναχτά έστω κι αν οφείλονται μόνο στο «πνεύμα» των ημερών…

“... Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακυρώνει στην πράξη τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Συνελήφθησαν σήμερα (12/12/07) και κρατήθηκαν παράνομα δύο εργαζόμενοι της ΔΕΗ, χωρίς να έχουν διαπράξει αδίκημα. Εκτός αν θεωρείται αδίκημα το σκέπασμα μιας κάμερας με σακκούλα! Δεν αρκέστηκαν δηλαδή στην παράνομη λειτουργία των καμερών, αλλά προχώρησαν και σε παράνομες συλλήψεις, εκτός μάλιστα του χώρου της πορείας και αρκετή ώρα μετά, αφού οι συλληφθέντες είχαν τεθεί υπό παρακολούθηση! Η κυβέρνηση περιφρονεί το Σύνταγμα για να επιβάλει τις κάμερες...”

(Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ)

“...Εμείς, θέλουμε να υπάρχει διαφάνεια στις λειτουργίες της εξουσίας, στις λειτουργίες της κυβέρνησης σε τομείς, όπως είναι αυτός των Ασφαλιστικών Ταμείων. Δεν χρειάζεται να παρακολουθείται ο πολίτης. Χρειάζεται να παρακολουθείται και να ελέγχεται η εξουσία, που σήμερα είναι αυθαίρετη και ασύδοτη, όπως ασκείται από την Νέα Δημοκρατία...”

(Δηλώσεις Γιώργου Α. Παπανδρέου μετά την επίσκεψή του στα κεντρικά γραφεία της ΔΕΗ)



Σημείωση: Η Νέα Δημοκρατία δεν ήταν εκείνη που είχε συστήσει τους "Κένταυρους" και άλλες... "ομάδες κρούσης" που τρομοκρατούσαν τον κόσμο με σκύλους και αλυσίδες την δεκαετία του 80?

Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση, στάθηκαν τρία άσχετα(;) μεταξύ τους γεγονότα: α) Η πρόσφατη επίσκεψη Gül στο Τουρκμενιστάν, β) οι έντονες αντιδράσεις των τουρκόφωνων στην ΠΓΔΜ για την ανέγερση αγάλματος του Γιώργου Καστριώτη στην είσοδο της πόλης των Σκοπίων και γ) η επίσκεψη Babacan στην Δυτική Θράκη και ό,τι εντυπώσεις άφησε τόσο στην μουσουλμανική μειονότητα, όσο και στην Ελληνική Κυβέρνηση.

Δυστυχώς, ως χώρα, έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε και όχι να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, της οποίας η ανωτερότητα - σε ό,τι αφορά στις πρακτικές - είναι αναμφισβήτητη, πράγμα το οποίο επηρεάζει τα εθνικά μας συμφέροντα και όχι πάντοτε θετικά.

Μπερδεύουμε με την ίδια ευκολία παρόν και παρελθόν, συναισθήματα και λογική, γι' αυτό και έχουμε εγκλωβιστεί σ' ένα πολύ περιορισμένο πεδίο «ανάγνωσης» της άλλης πλευράς.

Αυτό το λάθος, δεν το κάνουμε μόνον εμείς. Ο δυτικός τρόπος αντίληψης κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος. Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί σε ό,τι αφορά στις ευρω-τουρκικές σχέσεις, διακρίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι, να επικρατεί μια κάποια σύγχυση. Στο ΝΑΤΟ βέβαια, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά αλλά, αυτό μάλλον οφείλεται στις επιδιώξεις της ίδια της Συμμαχίας.

Αναφορικά με την σημασία της Τουρκίας ως πιθανού επίσημου εταίρου στον Ευρωπαϊκό χώρο, ο Orhan Kemal Cengiz στην εφημερίδα Turkish Weekly Journal, επισημαίνει τα λάθη του δυτικού τρόπου σκέψης στην αντιμετώπιση της Τουρκίας και εν γένει του «Τουρκικού ζητήματος», το οποίο δεν εξαντλείται ούτε στην Δ. Θράκη, ούτε στην Κύπρο και τις δυνάμεις κατοχής του βορείου τμήματος της νήσου, ούτε βέβαια και στα προβλήματα που δημιουργούνται σχεδόν καθημερινά από τους μαχητές του PKK στο εσωτερικό της χώρας.

Ο ίδιος γράφει ότι, οι δυτικοί δεν αντιλαμβάνονται την ίδια την φύση του Τουρκικού κράτους, ούτε και τον τρόπο με τον οποίο η τουρκική κοινωνία τοποθετεί τον εαυτό της μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί, η δύση φαίνεται να μην κατανοεί (λαμβάνοντας υπόψη ιστορικά δεδομένα) την δομή και λειτουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να νομίζει ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν αποτελεί συνέχειά της και πως εκεί ακριβώς συνίσταται η επιτυχία του Κεμαλισμού, ως προς τον εκσυγχρονισμό δηλαδή και την «δυτικοποίηση» της τουρκικής κοινωνίας.

Όμως, η δυτική άποψη για την Τουρκία, δεν μπορεί παρά να είναι εσφαλμένη γιατί σε αντίθεση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που ήταν μια πολυεθνική / πολυπολιτισμική / πολυθρησκευτική κοινωνία, η Τουρκική Δημοκρατία δεν χρησιμοποίησε ποτέ φιλελεύθερες πολιτικές διακυβέρνησης αλλά, μάλλον καταπιεστικές, με τάσεις ολοκληρωτισμού ιδίως για την διαβίωση των άλλων εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων στο εσωτερικό της.

Τέλος, υπογραμμίζει ότι αν ο δυτικός κόσμος δεν αποβάλλει τα «ανατολίτικα στερεότυπα» για την Τουρκία, πάντα θα κάνει λάθος και αυτό θα είναι εις βάρος και των δυτικών αλλά και της ίδια της τουρκικής κοινωνίας, η οποία θέλει και ασφαλώς έχει το δικαίωμα για μια «καλλίτερη τύχη» μέσα στον κόσμο.



Τουρκογενείς και τουρκόφωνες εθνότητες σήμερα

Δεδομένης της ιστορικής εξέλιξης των πραγμάτων, η Τουρκία μεταξύ όλων των τουρκογενών εθνών μπορεί να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, αυτό το γνωρίζει και φαίνεται, τώρα τελευταία, έχει ρίξει το βλέμμα της προς την Κεντρική Ασία, γυρνώντας για λίγο την πλάτη στην Ευρώπη…

Όπως μπορείτε να καταλάβετε κι εσείς, το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ από τις εθνικιστικές κορώνες Babacan στη Κομοτηνή.

@

Όλα τα εθνικά τουρκικά φύλλα βίωσαν (και βιώνουν ακόμη και σήμερα σε ορισμένες περιπτώσεις) την καταπίεση και την απομόνωση, τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα, όταν ξεκίνησε το μακρύ τους ταξίδι προς τα δυτικά, το οποίο και προκάλεσε αρκετά δεινά σε ορισμένους ευρωπαϊκούς λαούς, μεταξύ αυτών και του δικού μας.

Σήμερα, η Τουρκία έχει πλήθος θεμάτων με τα οποία θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά… φτάνει μόνο κι αυτή, από την πλευρά της, να αποβάλλει τα «Οθωμανικά» της συμπλέγματα.

α) Έχει να διευθετήσει τις διαφορές της με την Ελλάδα και την Κύπρο

β) Πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της σε ό,τι αφορά στην προστασία(;) / καθοδήγηση(;) / συνδρομή(;) των μουσουλμανικών / τουρκογενών και τουρκόφωνων πληθυσμών, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό γεωγραφικό χώρο

γ) Πρέπει να προχωρήσει στον Ευρωπαϊκό της δρόμο με παράλληλη ριζική αναδιαμόρφωση του πολιτικού και κοινωνικού της συστήματος, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, την διασφάλιση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων για τους υπηκόους της (μειονοτικών ή μη) και την υιοθέτηση του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», με τέτοιον τρόπο που δεν θα θίγεται και η λεγόμενη τουρκική «ευαισθησία».

δ) Να ηγηθεί του κεντροασιατικού χώρου… που δεν είναι και τόσο ευκαταφρόνητος.

Η φράση «ένα κράτος – ένα έθνος» που στήριξε για ογδόντα χρόνια τώρα, τα όνειρα και τις ελπίδες του τουρκισμού, δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα και φαίνεται, η τουρκική κοινωνία το αντιλαμβάνεται καθώς όλο και περισσότερο μορφώνεται, ταξιδεύει, εργάζεται και απεγκλωβίζεται από την απομόνωση (κάθε είδους) που οι ηγεσίες της την είχαν θέσει. Καταλαβαίνει πως μερίδα αυτής της ηγεσίας ακόμη και σήμερα, αποτελεί το ουσιαστικό εμπόδιο για την αποδοχή της στην Ε.Ε ισότιμα.

Η επιλογή του εκδημοκρατισμού και της φιλελευθεροποίησης της Τουρκίας, αποφασίστηκε και τέθηκε σε εφαρμογή – κατά την ταπεινή μου άποψη – πριν από δέκα περίπου χρόνια. Πολλά συνέβησαν από τότε, μέχρι σήμερα. Βήματα προς τα μπρος και κάποτε, βήματα προς τα πίσω.

Ο ευρωπαϊκός δρόμος της Τουρκίας – πολιτικά – περνάει από την Ελλάδα. Ο οικονομικός της, όμως, δρόμος μπορεί να ακολουθήσει άλλες διαδρομές, μέσω της ενδυνάμωσης του τουρκογενούς στοιχείου κυρίως στον χώρο της Κεντρικής Ασίας, κάτω από την ομπρέλα της Τουρκικής Δημοκρατίας η οποία είναι η μόνη τουρκική χώρα που μπορεί – λόγω ιστορικών, εθνικών, γλωσσικών, πολιτισμικών δεσμών και οικονομικών δυνατοτήτων – να ηγηθεί κοινωνικοπολιτικά, να διαχειριστεί και να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους μιας τεράστιας σε έκταση περιοχής, που οριοθετείται από τις ανατολικές ακτές του Αιγαίου μέχρι το Τατζικιστάν και την επαρχία Xinjiang της Κίνας, δηλαδή το Κινεζικό Τουρκεστάν.

Δεν είναι τυχαίες, ούτε η επίσκεψη Gül στο Τουρκμενιστάν, ούτε οι διμερείς συμφωνίες αναφορικά με το Κουρδικό ζήτημα, τόσο με το Ιράν, όσο και με το Ιράκ, ούτε και η χλιαρή αντίδραση από πλευράς Τουρκίας στην «στασιμότητα» των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων στην Ε.Ε. το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ούτε βέβαια και οι αποστάσεις που σιγά-σιγά αναπτύσσονται στις σχέσεις της Άγκυρας με τις Η.Π.Α., βρίσκοντας ένα ανέλπιστο στήριγμα στις προθέσεις της Ρωσσίας, να συνδράμει τις τουρκικές επιδιώξεις και να ανακόψει έτσι την διείσδυση αμερικανικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Να πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά, για να δούμε πως έχει διαμορφωθεί η πραγματικότητα στην περιοχή αυτή της Ασίας.

Μόλις τον περασμένο μήνα υπογράφηκε στην Τεχεράνη συμφωνία μεταξύ του Ιράν, του Καζακστάν και του Τουρκμενιστάν για δημιουργία και λειτουργία σιδηροδρομικής γραμμής μήκους 700 χλμ, η οποία ενδεχομένως θα συνδέει και την Ρωσσία. Υπολογίζεται ότι ο σιδηρόδρομος θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011 και θα τεθεί άμεσα σε χρήση. Επίσης, υπολογίζεται ότι για τον πρώτο χρόνο λειτουργίας θα μπορούν να μεταφερθούν περίπου 5,000,000 τόνοι μεταλλευμάτων, που θα ανέλθει στα 12,000,000 τόνους τον αμέσως επόμενο χρόνο!

Πέραν αυτού, θα διευκολυνθεί ακόμη περισσότερο η ελεύθερη διακίνηση προσώπων κα η πρόσβαση προς την Κασπία Θάλασσα… πράγμα που σημαίνει και ανάπτυξη και χρήμα.

Κατά την παραμονή του στο Τουρκμενιστάν, ο Gül πρότεινε την κατασκευή αγωγού που θα συνδέει Τουρκία και Τουρκμενιστάν, μέσω Ιράν και θα μπορεί να μεταφέρει 16,000,000 κυβικών μέτρων φυσικού αερίου! Οι Η.Π.Α. ασφαλώς και απορρίπτουν αυτό το σενάριο, λόγω Ιράν και όσο ακόμη το κουρδικό είναι σε εκκρεμότητα, ενώ αποδέχονται την εναλλακτική πρόταση μέσω Αζερμπαϊτζάν… δηλαδή, μέσω ενός ακόμη τουρκογενούς κράτους.

Να σημειώσω εδώ ότι σε ό,τι αφορά το Τουρκμενιστάν, κατέχει την 4η θέση εξαγωγών προς την Τουρκία και η Τουρκία την πρώτη θέση στις εξαγωγές της προς το Τουρκμενιστάν. Αυτό σε αριθμούς σημαίνει σε τζίρο γύρω στα 1,100,000,000$ για το πρώτο δεκάμηνο του 2007, όταν περίπου το 33% του συνόλου των ξένων επενδύσεων στη χώρα, είναι τουρκικής προέλευσης. Και αν οι αριθμοί σας φαίνονται μικροί, μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το Τουρκμενιστάν!

Λίγο πιο πέρα, στο Τατζικιστάν, τα αποθέματα των υδάτινων πόρων είναι τέτοια, που υπολογίζεται ότι η εκμετάλλευσή τους θα μπορεί να αποφέρει κέρδη ίσα με τα κέρδη που μπορεί να έχει μια χώρα μέλους του OPEC από το πετρέλαιο!

Να λοιπόν που έγκειται το πραγματικό ενδιαφέρον της Τουρκίας. Στην αποκλειστική εκμετάλλευση και διαχείριση όλου αυτού του πλούτου από αμιγώς τουρκογενείς παράγοντες αλλά κυρίως από τουρκικούς, που θα μπορέσει να αποφέρει τόσα κέρδη στην Τουρκία, ώστε να της επιτρέψει να συνομιλεί και να συν-εργάζεται με την Ευρώπη (με άλλους όρους, κυρίως οικονομικούς και όχι με την τροχοπέδη των «ελληνικών επιφυλάξεων»), ως ισχυρός ενεργειακός παράγοντας στον παγκόσμιο χάρτη.

Όπως καταλαβαίνετε, σε ό,τι αφορά στα εθνικά μας θέματα, δεν μπορούμε να περιμένουμε κινήσεις καλής θέλησης από την Άγκυρα, όταν η ίδια η Ελλάδα ως σταυροδρόμι μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, αποτελεί εμπόδιο στην οικονομική-επεκτατική πολιτική της Τουρκίας που, εύκολα μεν μπορεί να παρακαμφθεί, όχι όμως και ανώδυνα.

Πραγματικό φρένο θα μπορούσε να είναι η αντίδραση της Διεθνούς Κοινότητας, η οποία είναι σε θέση να επιβάλει τις αναγκαίες διευθετήσεις για ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή, πράγμα το οποίο δεν διαβλέπω για το άμεσο μέλλον, καθώς η χώρα μας έχει επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια τον ρόλο του αδύναμου κρίκου…


Πηγές: αρχειακό υλικό του Τομέα Διεθνών Σχέσεων της Νεολαίας της Άνοιξης, Καθημερινή, Hurriyet, Turkish Weekly Journal, Turkish Daily News, wikipedia, turkmenistan.neweurasia.net

Ο επίδοξος... κουμπάρος Ali Babacan

Πηγή: εφημερίδα "Εθνος"

Και στο θέμα της Ολυμπιακής αποτύχατε;

5. αντιγραφών συνέχεια...

Οφείλω να ζητήσω μια συγγνώμη για την προχθεσινή μου ανάρτηση. Νομίζω, ήμουν κάπως υπερβολικός… όμως, δεν φταίω! Όσο και αν θέλω να αντιμετωπίζω με καλή πίστη αυτή την Κυβέρνηση και το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, δυστυχώς, διαψεύδομαι συνεχώς!

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ούτε φιλελεύθερη είναι (μακάρι να ήταν) ούτε το κέντρο εκφράζει, όπως πάσχιζε να μας πείσει ο Κώστας Καραμανλής πριν από τέσσερα χρόνια. Μάλιστα, πάσχιζε τόσο πολύ που, τελικά το πίστεψε και ο ίδιος. Έτσι εξηγείται η εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει. Μια εικονική πραγματικότητα, όπου μέσα της όλα είναι «αγγελικά πλασμένα» και η διαχείριση καλλίτερη από τους προηγούμενους…

Το παράλογο του πράγματος ξέρετε ποιο είναι; Ότι πολλοί από εκείνους που αντιδρούν στις κυβερνητικές επιλογές / πρακτικές / σκέψεις, ψήφισαν Νέα Δημοκρατία.

Το παρανοϊκό του πράγματος, ξέρετε ποιο είναι; Ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση φωνάζει – έχοντας περισσότερες πιθανότητες διακυβέρνησης την επόμενη φορά σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμματα, όταν, εάν, και εφόσον το καταφέρει – ενώ σε περίπτωση κυβερνητικής της θητείας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε από τα κακώς κείμενα διότι, πάρα πολύ απλά, οι βολεμένοι και συνοδοιπόροι της εξουσίας έχουν λυμένο το πρόβλημά τους.

Εχθές, διάβασα στη «Ελευθεροτυπία» μια παρέμβαση του Μάκη Κοψίδη, μέλους της ΚΠΕ του Συνασπισμού, που αναφερόταν στην αναγκαιότητα αναμόρφωσης του πολιτικού μας συστήματος με κεντροαριστερή κατεύθυνση. Βέβαια, η παρέμβασή του αυτή, έχει να κάνει με τις εσωκομματικές διαδικασίες που έχουν δρομολογηθεί στον Συνασπισμό, έπειτα από την απόφαση του κ. Αλαβάνου να μην είναι ξανά υποψήφιος ως Πρόεδρος.

Παρόμοιες ανησυχίες εκφράστηκαν και κατά την διάρκεια των εσωτερικών διεργασιών του ΠΑΣΟΚ κατά το προηγούμενο δίμηνο. Άρα δεν είναι κάτι καινούριο. Ο χώρος της Αριστεράς, και εν συνεχεία του Κέντρου, πάντα ανέδυε μια γοητεία σε όλους τους χώρους πολιτικών ζυμώσεων και αναζητήσεων.

Όμως, το πρόβλημά μας είναι πολιτικό. Παράλληλα, δεν ζούμε στο παρελθόν. Ζούμε μια πραγματικότητα η οποία βρίσκεται διαρκώς σε σύγχυση, είναι ευμετάβλητη και κυρίως, αποδεικνύεται άδικη τις περισσότερες φορές.

Με αυτό ως δεδομένο, δεν κατανοώ την έννοια των χρωμάτων, των ιδεολογιών, ακόμη-ακόμη και την αναγκαιότητα λειτουργίας των ίδιων των κομμάτων που, ως φορείς χρωμάτων και ιδεολογιών δικαιολογούν την ύπαρξη τους στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Καθημερινά, οι ιδεολογίες και τα χρώματα – από μόνα τους – αποτυγχάνουν να δώσουν πειστικές απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα των πολιτών. Χρειαζόμαστε λίγο από ‘δω και λίγο από ‘κει. Έτσι απλά. Όλοι έχουν να προσφέρουν κάτι το ελάχιστο, όταν ο στόχος είναι κοινός. Και θέλω να πιστεύω ότι, στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος είναι κοινός.

Θα πω ναι στην αλλαγή της δομής της κοινωνίας μας. Θα πω ναι στην μεταβολή του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας και θα πω ναι ξανά, στην αναζήτηση θεσμών και αξιών που θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε μπροστά με ασφάλεια και σιγουριά, καθώς φτάνουμε στα όρια μας με την υπάρχουσα κατάσταση.

Θέλουμε περισσότερη δημοκρατία. Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στην συμμετοχή, την συνδιαχείριση και την συνυπευθυνότητα.

Θέλουμε ένα ποιο ποιοτικό κράτος, που θα σέβεται τους πολίτες και θα δημιουργεί ευκαιρίες γι’ αυτούς, όταν δεν τους δίνονται.

Θέλουμε μία κοινωνία, θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα που θα ανταμείβει τους αγώνες και τις προσπάθειες των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου και παράλληλα, θα καθησυχάζει τις αγωνίες των κοινωνικά ασθενέστερων ομάδων.

Θέλουμε μόρφωση ανοιχτή, ελεύθερη, πολύπλευρη και χρήσιμη.

Θέλουμε μια ισχυρή κοινωνία μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό γίγνεσθαι.

Όλα αυτά, μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να τα προσφέρει και να τα διασφαλίσει, με τους σημερινούς όρους; Μάλλον όχι!

Για να είμαστε δίκαιοι, την ευθύνη την φέρουμε όλοι. Κυρίως όμως, τα πολιτικά κόμματα. Όλα τα πολιτικά κόμματα. Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι, ενώ διαθέτουν στις τάξεις τους πλήθος αξιόλογων ανθρώπων απ’ όλες τις κοινωνικές ομάδες εν τούτοις πώς τα καταφέρνουν και η Εθνική Αντιπροσωπεία αποτελείται από γιατρούς, δικηγόρους και πολιτικούς μηχανικούς, είναι κάτι το οποίο ακόμη δεν έχω καταλάβει (!). Φαίνεται, είναι υπεράνω των διανοητικών μου δυνατοτήτων.

Ας με πείσει κάποιος ότι τα κόμματα στην Ελλάδα του παρόντος, εκφράζουν πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Είναι πολύ καλοί χώροι για συζήτηση, αναζήτηση και διαμόρφωση σκέψεων αλλά, με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες τι γίνεται;

Με την ευκαιρία της υποτιθέμενης συζήτησης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ας με πείσει κάποιος ότι σκοπός των κομμάτων δεν είναι ο συγκεντρωτισμός και η κατάχρηση της εξουσίας από τις ηγεσίες τους… γιατί, φαίνεται πως δεν υπάρχουν ή δεν θα υπάρξουν και πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους…

Προβάλλεται από την Νέα Δημοκρατία, η κυβερνητική σταθερότητα ως ζητούμενο για την ευημερία των πολιτών (λες και μας ρώτησαν…) και προσπαθούν να προωθήσουν σχέδια που θα περιλαμβάνουν αλλοίωση της λαϊκής εντολής, με διάφορες ποσοστώσεις και πριμοδοτήσεις βουλευτικών εδρών, εκλογή της Εθνικής Αντιπροσωπείας ολόκληρης ή μέρους αυτής με λίστα (Γ. Παπανδρέου, ομιλία στην Κ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ. / 15/11/07). Δηλαδή, περισσότερη συρρίκνωση της συμμετοχής των πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις, με το πρόσχημα της δήθεν ενίσχυσης της διαφάνειας στον πολιτικό μας κόσμο, την στιγμή μάλιστα που τα κόμματα θα απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία και ανευθυνότητα σε ό,τι αφορά την διαχείριση της εξουσίας και των προνομίων που μπορεί να παρέχει.

Επειδή λοιπόν, κόπτονται τόσο πολύ και μελετούν γερμανικά, ιταλικά, αλβανικά, μογγολικά μοντέλα και θα προσπαθήσουν να προσαρμόσουν τις κακές τους αντιγραφές στις απαιτήσεις της ελληνικής πραγματικότητας, εγώ θα προτείνω την δική μου αντιγραφή. Γιατί να μην ακολουθήσουμε το πρότυπο διακυβέρνησης της νήσου Jersey; (http://en.wikipedia.org/wiki/politics_of_Jersey)

Οπωσδήποτε θα χρειαστούν κάποιες μικρές μετατροπές, όμως, θα ήθελα να δω στην Βουλή εμπόρους, οπωροπώλες, ναυτικούς, εστιάτορες, υδραυλικούς, οικοδόμους, δασκάλους… Δεν μπορώ να κατανοήσω πως ένας οδοντίατρος μπορεί να είναι Υπουργός Απασχόλησης ή ένας γυναικολόγος, Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας…

Γιατί να μην αναβαθμίσουμε ακόμη περισσότερο την Τοπική Αυτοδιοίκηση και να την φέρουμε μέσα στην κεντρική πολιτική σκηνή; Γιατί οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει να είναι και να παραμένουν εγκλωβισμένες στα γρανάζια της γραφειοκρατίας της κεντρικής δημόσιας διοίκησης;

Γιατί να μην μπορούν μέλη της κοινωνίας ανεξάρτητα ή ακόμη καλλίτερα, μέλη των παραγωγικών δυνάμεων να μην εκπροσωπούν στην Εθνική Αντιπροσωπεία τους Έλληνες πολίτες; Είναι μήπως το μορφωτικό επίπεδο εμπόδιο; Γιατί έχουμε δει Υπουργούς και Πρωθυπουργούς να μην μπορούν να πουν ούτε μία φράση σωστή στα Αγγλικά.

Τι φοβούνται λοιπόν τα κόμματα; Τι φοβάται ο Κώστας Καραμανλής; Τι φοβάται ο Γιώργος Παπανδρέου; Μήπως την πιθανή ανάδειξη νέων ηγετικών ομάδων / προσώπων / σκέψεων / τάσεων; … που αυτόματα θα τους βγάλουν στην σύνταξη και θα τους κατατάξουν στα αζήτητα;

Μήπως, γι’ αυτό η παιδεία μας έχει αχρηστευτεί από την πολιτική μας ηγεσία;

Συνεχώς πρέπει να θέτουμε νέα ερωτήματα και να απαιτούμε απαντήσεις! Αν οι πολιτικοί μας θέλουν να κάνουν πολιτική στο σαλόνι, καλό θα είναι πρώτα να βγάλουν την γραβάτα και να βγουν έξω στο δρόμο. Τότε, ίσως να αξίζουν τον κόπο να τους λάβουμε σοβαρά υπόψη μας… Μέχρι τότε όμως, και η πολιτική θα απαξιώνεται και δεν θα είναι ελκυστική και δεν θα είναι αποτελεσματική.

Αλήθεια, με τα ομόλογα τί έγινε;

Η Κυβέρνηση αυτή, χρωστάει πολλά…

O υπεύθυνος του Τομέα Ανάπτυξης του Πολιτικού Συντονιστικού Οργάνου του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, σχετικά με τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Ο ανταγωνισμός πρέπει να λειτουργεί κάθε φορά προς όφελος - και όχι σε βάρος - του καταναλωτή και της οικονομίας. Δυστυχώς, όμως, το άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας μόνο δεινά φέρνει μέχρι στιγμής στην τσέπη των καταναλωτών και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, καταγράφοντας ήδη 3 διαδοχικές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ μέσα σε 6 μόλις μήνες, συν άλλη μία μέχρι τον Ιούλιο του 2008. Αθροιστικά, η πολιτική της ΝΔ στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας οδηγεί σε αυξήσεις κοντά στο 25% επί των τιμολογίων της ΔΕΗ.

Η κυβέρνηση επιλέγει, για άλλη μία φορά, την εύκολη λύση: μετακυλύει στους πολίτες και τις επιχειρήσεις «τα σπασμένα» της δικής της πολιτικής ανεπάρκειας και ανικανότητας, να χαράξει και να ακολουθήσει πιστά ένα αυστηρό επιχειρησιακό σχέδιο για την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα μας.

Οι σκόπιμες και ύποπτες καθυστερήσεις στο αναγκαίο πρόγραμμα επενδύσεων σε δίκτυα και παραγωγή, οι τραγικοί ερασιτεχνισμοί στη στελέχωση των διοικήσεων, σε συνδυασμό με την εισβολή του «γαλάζιου κομματισμού» στη ΔΕΗ, από το 2004 και μετά, οδήγησαν μια κραταιά επιχείρηση, που μέχρι πριν λίγα χρόνια έσπαζε ρεκόρ κερδοφορίας στην παρακμή και την απαξίωση.

Η ηλεκτρική ενέργεια παραδίδεται άνευ όρων, από την κυβέρνηση της ΝΔ, στον αυτόματο πιλότο της αγοράς, με ανυπολόγιστο κόστος για τους καταναλωτές.
Οι ευθύνες για τις νέες αυξήσεις καταλογίζονται απολύτως στην κυβέρνηση της ΝΔ και την αδυναμία της να προστατεύσει το εισόδημα των πολιτών, να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και να περιφρουρήσει τη δημόσια αξία μιας μεγάλης εταιρείας.

Δεν είχα σκοπό να εμπλακώ με θέματα της επικαιρότητας άμεσα, ούτε και να προχωρήσω σε ανάρτηση δεύτερου κειμένου μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο, όμως, η ληστρική επιδρομή της ΔΕΗ και η ανίκανη αυτή Κυβέρνηση, που ουσιαστικά την διοικεί, δεν μπορούν να με αφήσουν αδιάφορο.

Φαίνεται λοιπόν πως, αυτή η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως ακριβώς και η Κυβέρνηση Μητσοτάκη το ’90-’93 (για όσους θυμούνται), βρίσκει τρομερά εύκολο να διαλύει, παρά να δημιουργεί. Αυτή είναι η αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας για την επανίδρυση του κράτους!

Το βρίσκω τρομερά καινοτόμο και ριζοσπαστικό! Νομίζω, η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να συνδράμει αυτήν την προσπάθεια επανίδρυσης-διάλυσης με όποιον τρόπο μπορεί.

Προσωπικά, το θεωρώ μέγα σφάλμα του ΣΕΒ, των κομμάτων της Αντιπολίτευσης (γι’ αυτό ακριβώς δημοσιεύω στο blog το σχόλιο του ΠΑΣΟΚ για το εν λόγω θέμα) και όλων των άλλων κοινωνικών δυνάμεων που αντιτίθενται στις αποφάσεις της Κυβέρνησης.

Κλείνοντας, θα ήθελα να προτείνω την αναβάθμιση του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της ΔΕΗ, σε Υπουργό Ανάπτυξης… ή το πολύ-πολύ Απασχόλησης γιατί α) οι καλές υπηρεσίες πρέπει να ανταμείβονται και β) είναι ο μοναδικός τρόπος να δούμε παρόμοιες αυξήσεις στις συντάξεις και τους μισθούς.

4. Η καθημερινότητα στην πράξη

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά, σχεδόν κάθε μήνα αναδεικνύεται κι ένα θέμα με το οποίο η κοινή γνώμη «υποχρεώνεται» να ασχολείται αποκλειστικά. Τον Αύγουστο ήταν οι πυρκαγιές, τον Σεπτέμβριο οι εκλογές, τον Οκτώβριο το ΠΑΣΟΚ, τον Νοέμβριο – που αισίως έφτασε στο τέλος του – τα Ζωνιανά και οι ενδεχόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό, που μπορεί και να μην γίνουν… Πέραν αυτών, όλα τα άλλα θέματα ήταν δευτερευούσης σημασίας. Αυτό συμβαίνει πάντα. Είναι τυχαίο;

Ασφαλώς όχι! Η ροή των πραγμάτων κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει ότι, οι πολιτικοί μας δεν δημιουργούν εξελίξεις αλλά σύρονται από αυτές και τελικά, παράλληλα κέντρα σχεδιασμού και εφαρμογής της πολιτικής συντάσσουν το περιεχόμενο της ατζέντας.

Τώρα, θα μου πει κάποιος: αυτό είναι απαραίτητα κακό; Όχι, θα του απαντήσω! Στην δημοκρατία όλοι έχουν ρόλο όμως, καλό είναι να μην ξεχνούμε ότι τον προσδιορισμό του ρόλου που ο καθένας μπορεί να διαδραματίσει, τον δίνει η κοινωνία των πολιτών. Γι’ αυτό επιλέγει Κυβέρνηση. Γι’ αυτό επιλέγει Αντιπολίτευση. Από ‘κει και έπειτα, το πώς θα κυβερνήσει η Κυβέρνηση και το πώς θα αντιπολιτευτεί η Αντιπολίτευση, είναι δικό τους θέμα. Το δικό μας, ως πολίτες, είναι πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε την καθημερινότητά μας μέσα σ’ ένα καλλίτερο και πιο ποιοτικό περιβάλλον.

Να σημειώσω εδώ ότι την διαφορά αυτή, δηλαδή το «εκείνοι» και το «εμείς», δεν ήταν κάτι που το επιλέξαμε εμείς ως κοινωνία. Η ηγεσία – υποβοηθούμενη από την ανοχή μας – θέτει διαχωριστικές γραμμές και κατατάσσει σε ομάδες ή τάξεις, ενώ δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει αυτή η διαφορά. Αντίθετα, η ηγεσία θα έπρεπε να προσφέρει ένα καλλίτερο περιβάλλον και μια πιο ελκυστική, παραγωγική, αποδοτική και ευχάριστη καθημερινότητα!

Συνεχίζω όμως στο θέμα της καθημερινότητας και του περιβάλλοντος που εξαρτώνται και αλληλοεπιδρούν με ένα πλήθος θεμάτων. Από τα πιο ασήμαντα, έως τα πιο σημαντικά. Έτσι, ενώ κάποιες φορές η ελληνική κοινωνία δείχνει ώριμη, πρωτοποριακή, προοδευτική, ριζοσπαστική… σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, φέρεται ανώριμα και δείχνει ανέτοιμη να κατανοήσει, να διεκδικήσει, να επιτύχει οφέλη που θα αποτελέσουν την προίκα των επόμενων γενεών.

Δυστυχώς, το μέλλον το σχεδιάζουν 50ρηδες ή 60ρηδες, οι απόλυτα ξεπερασμένοι από το παρόν, οι οποίοι – πλην πραγματικά ελάχιστων εξαιρέσεων – με το «έτσι θέλω», προσπαθούν να μας πείσουν ότι, λόγω «εμπειρίας» είναι σε θέση αυτοί και μόνο να κατανοήσουν τις ανάγκες των 20ρηδων και των 30ρηδων (!), οι οποίοι θα έπρεπε ήδη να έχουν διαδεχθεί τις παλαιότερες γενιές. Μπορεί αυτή η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου κάποτε να εξέφραζε ιδανικά και πραγματικές ανάγκες. Μπορεί κάποτε να ήταν η αυθεντική έκφραση των οραμάτων και των ελπίδων αυτού του λαού σήμερα όμως, δεν αποτελεί παρά ένα βολεμένο καθεστώς μετριότητας, που υποθηκεύει ξανά και ξανά το μέλλον μας!

Να φέρω ένα παράδειγμα. Το ασφαλιστικό ή η αλλαγή του εκλογικού νόμου – ας πούμε. (Αν και θα αναφερθώ σε αυτά, σε μελλοντική μου ανάρτηση). Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες, προβάλλουν για ακόμη μία φορά τον ερασιτεχνισμό τους και αποδεικνύουν έμπρακτα πως αυτή η Κυβέρνηση κυβερνά «κατά που φυσάει ο άνεμος»… Ακούγονται γνώμες για «γερμανικό μοντέλο», «ιταλικό μοντέλο» κλπ, δηλαδή, για μια ακόμη φορά αντιγραφές. Εμείς, δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε δικούς μας κανόνες διακυβέρνησης, διαχείρισης και απολαβής, και επιζητούμε να προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα και στις δικές μας ανάγκες, πολιτικές άλλων. Επομένως, κακές αντιγραφές!

Κι επειδή το ένα θέμα αναμιγνύεται με το άλλο, καταφέρνουμε να έχουμε επιτροπές σοφών – που δεν είναι και τόσο σοφοί τελικά, ανεξάρτητες αρχές – που δεν είναι και τόσο ανεξάρτητες τελικά. Έχουμε παιδεία η οποία ευτυχώς σπρώχνει τους νέους στο εξωτερικό και διαπρέπουν – ευτυχώς για τους ίδιους, για τις οικογένειές τους και για την πατρίδα μας. Έχουμε μια αγορά ασύδοτη, όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, δίχως κανέναν έλεγχο και καμία παρέμβαση. Η Τουρκία δίπλα μας, αποτελεί τον πλέον ελκυστικό τουριστικό προορισμό, λόγω ποιοτικών υπηρεσιών κι εμείς, καλά-καλά δεν μπορούμε να πάμε στα νησιά μας!

Καταντήσαμε ένα κράτος το οποίο βολεύτηκε στα «ετοιματζίδικα» και θέματα όπως η ανεργία, η απασχόληση, το ύψος των αποδοχών, η κοινωνική ασφάλιση, αποτελούν αντικείμενο μιας άλλης πολιτικής πραγματικότητας που δεν αφορά εμάς προσωπικά, αλλά τους άλλους και δεν πειράζει που οι συνταξιούχοι ταλαιπωρούνται στην ουρά του ΙΚΑ για να εξυπηρετηθούν…

Σε ό,τι αφορά στην Αξιωματική Αντιπολίτευση; Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ξεπερασμένο σε πρακτικές κόμμα, με ξεπερασμένη ηγεσία και ξεπερασμένη αντίληψη επί των θεμάτων που απασχολούν τους πολίτες. Οπωσδήποτε με στενοχωρεί αυτό! Το ίδιο θα αισθανόμουν για την όποια Αξιωματική Αντιπολίτευση. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, δεν εκφράζει σύγχρονες ανάγκες (δεν μιλάω για πρόσωπα ή πολιτικές ειδικά. Εντοπίζω την κριτική μου στην εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και το αποτέλεσμα που τελικά παρουσιάζεται), αν και του δίνονται συνεχώς ευκαιρίες επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς του…

Όμως, δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ η Αντιπολίτευση. Πολλοί αντιπολιτεύονται και μπορώ να πω ικανοποιητικά, αν και δειλά γίνονται τα πρώτα βήματα. Και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν την δουλειά τους και πολλοί κυβερνητικοί βουλευτές βρίσκουν την θέση τους μέσα στην κοινωνία και όχι απέναντι από αυτή, και κάποιοι συνδικαλιστές βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση και κάποιοι πολίτες οι οποίοι μπορούν να θεωρηθούν σημείο αναφοράς κάνουν αυτό που πρέπει: αιτιολογημένες προτάσεις και λύσεις!

Οι φωνές σιγά-σιγά πληθαίνουν για ακόμη πιο ποιοτική και αποτελεσματική αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Επιτέλους! Δεν είναι όλα μαύρα. Όλα όμως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως γκρίζα, έστω κι αν δεν είναι, για να μπορέσουμε να γίνουμε λίγο καλλίτεροι και να παραδώσουμε στους επόμενους κάτι που να αξίζει! … Αυτό όμως, θα είναι το αντικείμενό μας στην συνέχεια.

3. Διαχείριση της εξουσίας ή διαχείριση της καθημερινότητας;

Είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό και επίκαιρο ερώτημα, η απάντηση στο οποίο μπορεί να μας εξηγήσει γιατί σήμερα η εφαρμοζόμενη πολιτική στην χώρα μας, κάθε άλλο παρά χρήσιμη είναι, τόσο για τους πολίτες όσο και για την ίδια την ηγεσία… την κάθε ηγεσία.

Αν μη τι άλλο, σκοπός μιας υπεύθυνης και ανοιχτής κοινωνίας είναι η στήριξη και ενδυνάμωση των παραγωγικών της δυνάμεων με όσο το δυνατόν περισσότερα κίνητρα που θα οδηγήσουν σε μια πραγματική και όχι εικονική ανάπτυξη σε όλα τα επίπεδα και για κάθε θέμα χωριστά.

Λόγω των ραγδαίων μεταβολών σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής – πράγμα που παρατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα – δεν υπάρχει σαφήνεια ως προς τα κοινωνικοπολιτικά πλαίσια που θα μπορούσαν να προσδιορίζουν το εύρος και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής και πολιτικής λειτουργίας. Μέσα στον λαβύρινθο των κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων, αξίες, θεσμοί, κεκτημένα, βρίσκονται σε διαρκή απειλή, παρά τις όποιες προσπάθειες από διάφορες πλευρές.

Εμείς οι πολίτες, νιώθουμε να βρισκόμαστε στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, ιδιαίτερα όταν προβλήματα όπως η παιδεία, η απασχόληση, το ασφαλιστικό, η υγεία, ενώ θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα και σύμφωνα με το πνεύμα ενός διευρυμένου και εν εξελίξει πολιτικού διαλόγου αντίθετα, έκπληκτοι, παρακολουθήσαμε λίγες μόνον ημέρες πριν το ελληνικό Κοινοβούλιο να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση προσπαθώντας εναγωνίως, για ακόμη μια φορά, στην προάσπιση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων-προνομίων των μελών του.

Η συμμετοχή των πολιτών στην διαμόρφωση των πολιτικών που θα πρέπει να ακολουθηθούν ούτως, ώστε η κοινωνία μας να πάει προς τα μπρος, είναι τουλάχιστον ανύπαρκτη, αν εξαιρέσουμε την δικαιολογία των εκλογών… Να γιατί οι πολίτες αντιμετωπίζουν το κράτος με καχυποψία. Και την ίδια στιγμή, το κράτος αντιμετωπίζει τους πολίτες με καχυποψία επειδή ζητούν τα αυτονόητα!

Σκοπός μας θα πρέπει να είναι η αλλαγή αυτής της κατάστασης. Σκοπός μας θα πρέπει να είναι ο μετασχηματισμός της κοινωνικής λειτουργίας στην χώρα μας και ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου που ο καθένας μας θα είναι σε θέση να διαδραματίσει μέσα σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο, και όχι πάντα ευχάριστο, περιβάλλον.

Σκοπός είναι η κινητοποίηση όλων εκείνων των δυνάμεων που προς το παρόν ανέχονται ξανά και ξανά την καθεστωτική νοοτροπία του βολέματος "ως έχει", και να ασκήσουν πίεση προς την ηγεσία της χώρας για πραγματικές αλλαγές! Η άσκηση της πολιτικής πρέπει να γίνεται μόνον από τους πολιτικούς. Η διαμόρφωση όμως των πολιτικών αποφάσεων, πρέπει να ανήκει σε όλους και πρέπει να ζητείται η συμμετοχή όλων!

Οι πρόσφατες διαδικασίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αποκάλυψαν την πραγματική ανάγκη των πολιτών για συμμετοχή και συνυπευθυνότητα, αν μόνο δεχθούμε ότι η αιτία (των διαδικασιών αυτών) δεν ήταν μόνο η ήττα στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, κι εφόσον η συζήτηση πήρε τέτοιες διαστάσεις που κατά κάποιο τρόπο μας δείχνει τον δρόμο της αναζήτησης για περισσότερες και πιο ποιοτικές αλλαγές, για πιο διάφανη, καλλίτερη και αποτελεσματική άσκηση της εξουσίας.

Οπωσδήποτε και δεν θα ασχοληθώ με χρώματα, με κόμματα και ιδεολογίες όχι γιατί πέθαναν, όπως υποστηρίζουν πολλοί αλλά, διότι πάρα πολύ απλά το θέμα δεν είναι ούτε τα χρώματα, ούτε οι ιδεολογίες, ούτε οι εκφραστές τους.

Αναζητώντας τις ισορροπίες εκείνες που θα επιτρέψουν την κοινωνική και πολιτική πρόοδο, η ηγεσία της χώρας θα πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της. Όπως και να ’χει είτε ο ένας είτε ο άλλος θα κληθεί να κυβερνήσει. Αν όμως η εξουσία είναι αυτοσκοπός τότε, ο αυταρχισμός, η αλαζονεία των κυβερνώντων, ο εκφυλισμός της δημόσιας διοίκησης και η παροχή κακών υπηρεσιών, η συρρίκνωση της αγοράς και της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και τέλος-τέλος, η αδράνεια και η συντήρηση, θα διατηρηθούν μέσα στην καθημερινότητά μας και ουσιαστικά θα θέσουν την δημοκρατία μας και τον κάθε έναν από εμάς υπό συνεχή επιτήρηση…

Αν όμως, επιτέλους, οι πολιτικοί μπουν μέσα στην καθημερινότητα των πολιτών και βγουν έξω από την καθημερινότητα των εφημερίδων και των καναλιών… αν αποδεσμευτούν από τον έρωτα της καρέκλας και ζητήσουν την συμμετοχή και την συνυπευθυνότητα όλων των κοινωνικών δυνάμεων του τόπου, τότε, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και πάλι για πρόοδο και ανάπτυξη!

2. Ξεκινώντας τον διάλογο

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, αναφέρθηκα συνοπτικά στην σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας και στο πόσο αυτή μας ενοχλεί, λόγω των πολιτικών και κοινωνικών δεδομένων, όπως ακριβώς διαμορφώνονται από την άσκηση της ίδιας της πολιτικής σε όλους τους επιμέρους τομείς που διέπουν την καθημερινότητά μας.

Η αλήθεια είναι πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων για το αντίθετο, όλοι μας έχουμε βοηθήσει η κατάσταση αυτή να είναι προβληματική. Επιτρέψαμε να αναρριχηθούν στην εξουσία, την όποια εξουσία (πολιτική, εκκλησιαστική, δικαστική, οικονομική, πνευματική), στοιχεία μη συμβατά με τον ρόλο που θα έπρεπε να διαδραματίσουν, δηλαδή να κάνουν την ζωή των πολιτών, την ζωή μας, λίγο καλλίτερη.

Προσέξτε! Η κάθε ηγεσία είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη της κοινωνίας που ηγείται. Δεν αντιπροσωπεύει απλά την βούληση των πολιτών. Ούτε βέβαια και εκφράζει κατά περίπτωση πλειοψηφικά ή μειοψηφικά «ρεύματα».

Δυστυχώς, η τουρκική κατοχή μας έχει αφήσει πολλά κατάλοιπα, τα οποία δεν ταιριάζουν στους Έλληνες. Δεν έχουμε ανάγκη τσιφλικάδες και κοτζαμπάσηδες. Μιλάνε για κοινωνικό διάλογο ανοιχτό και δημοκρατικό. Τι ακριβώς εννοούν;

Βλέπουμε καθημερινά να καταπατώνται θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών και να καταστρατηγείται δραματικά η συμμετοχική δημοκρατία… η οποία αποτελεί ανάγκη και όχι προνόμιο… Φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Τα κεκτημένα να μην θεωρούνται δεδομένα.

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί αυτό βολεύει;

Το κράτος κατάντησε εχθρός. Ένας εχθρός επικίνδυνος, ο οποίος δεν μπορεί να ηττηθεί με πορείες, απεργίες και παρόμοιους τρόπους αντίδρασης από τη μια, ούτε με κατασταλτικές δυνάμεις ή χρύσωμα του χαπιού από την άλλη.

Ο Χριστός μας – για όσους είναι Χριστιανοί – και ο Χριστός, για όσους δεν είναι, ιστορικά έπραξε αυτό που αποδείχθηκε η καλλίτερη πρακτική για δημιουργία: καταστροφή!
Κατάστρεψε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στον Ναό του Σολομώντα και αποκάλυψε στον απλό λαό τα λαμόγια και τους απατεώνες.

Κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του στο σήμερα. Όλα όμως διορθώνονται, φτάνει να αποφασιστεί επιτέλους η δραστική αντιμετώπιση των προβλημάτων από την ρίζα τους. Αυτό θέλει χρόνο…

Ναι. Πρέπει να ασχοληθούμε και να κρίνουμε όλα όσα συνθέτουν την καθημερινότητα. Μην καταντήσουμε όμως μία από τα ίδια. Ελπίζω στην ανάπτυξη του διαλόγου και την αντιπαράθεση μέσα από αυτό το blog, αν έτσι κατορθώσουμε όχι μόνον να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας΄ να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε αλλά, επιτέλους να προτείνουμε τις απόψεις μας και ενδεχομένως λύσεις… σε όλους εκείνους, που πεισματικά αρνούνται να μας ακούσουν…

όροι χρήσης

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ, ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΧΡΗΣΗΣ

Η χρήση του ιστολογίου cmoiss.blogspot.com, συνεπάγεται την αποδοχή των Όρων και Προϋποθέσεων χρήσης του. Στην περίπτωση που δεν τους αποδέχεστε πλήρως, μην προχωρήσετε στην οποιαδήποτε χρήση του ιστολογίου.

Το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου είναι ιδιοκτησία του cmoiss.blogspot.com και προστατεύεται από το νόμο για κατοχύρωση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Παρέχεται η άδεια για τη χρησιμοποίηση εγγράφων ή κειμένων, από το συγκεκριμένο ιστολόγιο, υπό τους εξής όρους: (1) η ειδοποίηση θα εμφανίζεται σε όλα τα αντίγραφα και ειδικότερα η ειδοποίηση αντιγραφής καθώς και παροχής άδειας, (2) η χρήση των κειμένων αυτού του ιστολογίου είναι μόνο για πληροφόρηση, ενημέρωση και όχι για εμπορική, ή προσωπική χρήση και απαγορεύεται η αντιγραφή ή η καταχώρηση σε άλλο δίκτυο ή η μετάδοση του από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και (3) δεν θα πραγματοποιηθεί καμιά τροποποίηση των κειμένων. Απαγορεύεται ρητά η χρήση για οποιονδήποτε άλλο λόγο και μπορεί να επιφέρει αστικές και ποινικές κυρώσεις. Η παραβίαση των δικαιωμάτων αυτών διώκεται ποινικά.

Η άδεια που προαναφέρεται δεν συμπεριλαμβάνει τη χρησιμοποίηση του σχεδίου, ή της διάταξης του ιστολογίου cmoiss.blogspot.com.

Δήλωση αποποίησης

Έχουν πραγματοποιηθεί όλες οι δυνατές προσπάθειες για έγκυρη και πλήρως ενημερωμένη πληροφόρηση αυτου του ιστολογίου. Παρ' όλα αυτά το cmoiss.blogspot.com δεν αντιπροσωπεύει την καταλληλότητα των πληροφοριών που εμπεριέχονται στα κείμενα, ούτε και τα σχετικά με αυτές γραφήματα που δημοσιεύονται στo ιστολόγιο. Όλα τα κείμενα και τα γραφήματα παραθέτονται "ως έχουν", χωρίς καμιά γραπτή εγγύηση, οποιασδήποτε φύσης. Το cmoiss.blogspot.com, με την παρούσα, αποποιείται των εγγυήσεων και των προϋποθέσεων, σχετικά με τις πληροφορίες αυτές, συμπεριλαμβανομένων όλων των σιωπηρών εγγυήσεων και των προϋποθέσεων που διέπουν την εμπορικότητα, την καταλληλότητα για συγκεκριμένο σκοπό, τίτλο και παραβίαση. Η πρόσβαση, η χρησιμοποίηση και η αναβάθμιση είναι αποκλειστικά ευθύνη του χρήστη. Σε καμιά περίπτωση το cmoiss.blogpost.com δεν ευθύνενται για ειδική, έμμεση ή πιθανή βλάβη ή οποιαδήποτε άλλη βλάβη, προερχόμενη από απώλεια των αρχείων χρήσης, δεδομένων ή κερδών, ή συμβολαίου, αμέλεια ή άλλη υπαίτια πράξη, που πιθανώς να εμφανιστεί από ή σε σχέση με τη χρήση ή εκτέλεση της πληροφορίας, η οποία διατίθεται από αυτό το ιστολόγιο.

Τα κείμενα και τα σχετικά γραφήματα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο, μπορεί να περιέχουν τεχνικές ανακρίβειες ή τυπογραφικά λάθη. Περιοδικά προστίθενται αλλαγές στις πληροφορίες που βρίσκονται στο παρόν. Το cmoiss.blogspot.com μπορεί να προβεί σε βελτίωση ή/και σε τροποποιήσεις οποιαδήποτε στιγμή.


Συνδεδεμένες ιστοσελίδες

Οι σύνδεσμοι σε αυτή την περιοχή θα σας αφήσουν να βγείτε από το ιστολόγιο. Οι συνδεδεμένες ιστοσελίδες ή ιστολόγια δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του moiss.blogspot.gr και για τον λόγο αυτό κανένα νομικό ή φυσικό πρόσωπο από την ομάδα του cmoiss.blogspot.com δεν ευθύνεται για το περιεχόμενο των συνδεδεμένων ιστοσελίδων / ιστολογίων, ούτε και για τους συνδέσμους σε συνδεδεμένη ιστοσελίδα, ούτε για τυχόν τροποποιήσεις ή ενημερώσεις στις ιστοσελίδες αυτές. Δεν ευθύνεται επίσης για τη μετάδοση μέσω δικτύου ή μέσω οποιουδήποτε άλλου τρόπου μετάδοσης, που λαμβάνεται απο οποιαδήποτε συνδεδεμένη σελίδα. Οι συνδεδεμένες ιστοσελίδες και ιστολόγια, εμφανίζονται σε εσάς μόνο για λόγους διευκόλυνσης και το περιεχόμενό τους δεν ελέγχεται από το cmoiss.blogspot.com

1. πρώτη σελίδα

Όταν έχεις μια μηχανή που χάνει υγρά από παντού, το ξέρεις πολύ καλά πως όσο κι αν τα συμπληρώνεις, στο τέλος θα ξεμείνεις. Επομένως, έχεις δύο επιλογές. ‘Η την επισκευάζεις, ή την αντικαθιστάς με μια καινούρια. Όποια επιλογή κι αν διαλέξεις, προς το παρόν, δεν έχει και τόση σημασία, αφού ο σκοπός είναι να φτάσεις στον προορισμό σου. Και αυτός ο προορισμός είναι διαφορετικός για τον καθένα…

Στο blog αυτό, δεν είναι απαραίτητες μηχανολογικές γνώσεις. Χρειάζεται όμως λίγη κοινή λογική και πολύ συναίσθημα για μία χώρα, την χώρα μας, που φαίνεται πως έχει χάσει τον προορισμό της ή αν δεν τον έχει χάσει, τότε ξέμεινε από λάδια!

Ακροβατώντας στα όρια μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας, μού φαίνεται πολύ ελκυστικός ο λαϊκισμός, και αναρωτιέμαι κατά πόσο η δική μου φωνή μπορεί να συνδράμει έναν ευρύτερο προβληματισμό ο οποίος αναπτύσσεται και διαμορφώνεται καθημερινά από πάρα πολλές πλευρές και με την χρήση διάφορων μέσων.

Αν κάτι πρέπει να προστατεύσουμε, αυτή είναι η καθημερινότητά μας! Αν για κάτι θα πρέπει να αγωνιστούμε είναι όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας… τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας, τις γνώσεις μας, τις ελπίδες μας, τις αγωνίες μας, τα οράματά μας και τις επιδιώξεις μας για ένα καλλίτερο αύριο. Εκ των πραγμάτων χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Αντιμέτωποι βρισκόμαστε εμείς και οι άλλοι.

Στην μια πλευρά βρισκόμαστε εμείς. Εμείς, που δεν ζούμε μέσα στα φύλλα των εφημερίδων, ούτε στα παράθυρα των τηλεοπτικών κοινοβουλίων – δικαστηρίων. Εμείς, που εργαζόμαστε καθημερινά και επιτυγχάνουμε παρά τις όποιες δυσκολίες! Από την άλλη, βρίσκονται εκείνοι που αντί να δημιουργούν εξελίξεις σύρονται από αυτές. Βρίσκονται εκείνοι που δεν γνωρίζουν καν πιο είναι το κόστος του εισιτηρίου των αστικών λεωφορείων. Βρίσκονται εκείνοι που χρειάζονται γυμναστήρια για να είναι σε φόρμα, παπούτσια για τους περιπάτους τους και δωρεάν διάβαση από τα διόδια… συν των όλων άλλων προνομίων, την στιγμή μάλιστα που πολλοί από εμάς, διακριτοί ανάμεσά μας, ελπίζουν πως η αυριανή ημέρα ίσως θα είναι λίγο καλλίτερη και ψάχνουν να βρουν λίγα ευρώ για να κρατήσουν ζωντανή έστω και προσωρινά αυτή τους την ελπίδα…

Σε αυτούς που είναι βολεμένοι, έχουμε να πούμε ένα πράγμα: και σας παρακολουθούμε και σας κρίνουμε και θεωρούμε πως πλέον δεν είστε χρήσιμοι! Είστε προσωρινοί!

Μέσα σε όλη την ασχήμια, δεν μπορεί παρά να γυρίσει κανείς το βλέμμα του τριγύρω και να δει όλα αυτά τα σπουδαία και θαυμαστά πράγματα που επιτελούνται στον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την κοινωνική πρόνοια και ασφάλεια, την δικαιοσύνη, το εμπόριο… οπουδήποτε αλλού, εκτός της χώρας μας! Όχι γιατί δεν υπάρχει η διάθεση ή τα αναγκαία κεφάλαια (υλικά και πνευματικά) αντίθετα, διότι οι διαχειριστές της καθημερινότητας μας είναι ανίδεοι και άτολμοι, όταν τυχαίνει να αναγνωρίζουν τις ανάγκες των πολιτών.

Πλήθος τα παραδείγματα. Από πού να ξεκινήσουμε? Από την παιδεία? Το ασφαλιστικό? Την εξωτερική μας πολιτική? Την υγεία? Την οικονομία? Αυτά που συμβαίνουν σήμερα μάς αξίζουν? Ασφαλώς και όχι! Και για μια ακόμη φορά, μιλάμε εμείς, οι νέοι άνθρωποι που πραγματικά σπουδάζουν, που πραγματικά εργάζονται, που πραγματικά αγωνιούν. Δεν είμαστε εμείς κάποιοι μέσα στο πλήθος. Δεν είμαστε το πλήθος! Και ξέρουμε καλά πως υπάρχουν λύσεις! Και χρήματα υπάρχουν! Και τεχνογνωσία υπάρχει! Και θέληση υπάρχει! Και αν οι όποιοι εθνοπατέρες μας δεν μάς λαμβάνουν υπόψη, πρέπει να γνωρίζουν καλά την γεωγραφία της πλάτης μας. Γιατί ήδη τους αφήσαμε πίσω.

Σιωπούσαμε και ανεχόμασταν για αρκετό καιρό πρόσωπα και καταστάσεις.

Δεν πάει άλλο!

Χρειαζόμαστε συμμάχους σε αυτήν την προσπάθεια. Χρειαζόμαστε και εχθρούς, γιατί:
α) πιστεύουμε στην συμμετοχή,
β) πιστεύουμε στην διαφορετικότητα και
γ) διότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνουμε καλλίτεροι.

Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την καθημερινότητα αξιωματικά είναι κάτι το υποκειμενικό. Όμως, ο σκοπός είναι κοινός. Έστω κι έτσι, κάτι καλό μπορεί να βγει από αυτήν την ιστορία…