Άντε και καλή αρχή!

Με κλικ στην εικόνα, οδηγείστε στο scribd απ' όπου και μπορείτε να το κατεβάσετε 

Το πρώτο τεύχος του “Σελιδοδείκτη” είναι γεγονός! Αποτελεί, την πραγματοποίηση μιας ιδέας που στριφογύριζε μέσα στο μυαλό μου γι' αρκετό καιρό και χαίρομαι που σήμερα μπορώ να τη βλέπω ολοκληρωμένη στην οθόνη του ηλεκτρονικού μου υπολογιστή.

Τί είναι όμως ο “Σελιδοδείκτης”; Είναι ένας εύκολος τρόπος διαμοιρασμού και παρουσίασης των πιο δημοφιλών αναρτήσεων του ιστολογίου μου – το προτιμώ από ένα απλό newsletter, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του statcounter.com... και όχι μόνον!

Όλοι μας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, θέλουμε να μπορούμε ελεύθερα να δημοσιεύουμε και να συζητάμε τις απόψεις μας, τις προτάσεις μας... Έτσι, και οι σκέψεις και οι γνώσεις μας αποκτούν νόημα και η πληροφόρηση δεν κινδυνεύει να χαθεί καθώς, οι δρόμοι της επικοινωνίας είναι αμφίδρομοι. Το διαδίκτυο παρέχει αυτή τη δυνατότητα και μάλιστα με οικονομία, μέσα από ιστολόγια και ιστοσελίδες. Κι εκεί ακριβώς είναι που αποτυγχάνει, πλέον, η έντυπη έκφραση!

Ο “Σελιδοδείκτης” είναι το επόμενο βήμα, που συπληρώνει ή ακόμη καλλίτερα, επεκτείνει με τρόπο οικείο και χρηστικό την προσωπική μου πολιτική και κοινωνική παρέμβαση μέσα από την συγγραφή.

Οπωσδήποτε, και θέλω να το τονίσω αυτό, η συγκεκριμένη προσπάθεια δεν επιδιώκει να υποκαταστήσει σε καμία περίπτωση το ιστολόγιο μου!

Η “Πολιτική Προσέγγιση” είναι και παραμένει χώρος προσωπικής έκφρασης!

Αυτό το πρώτο τεύχος έχει αρκετές ελλείψεις και χρήζει βελτιώσεων που, ευελπιστώ πως θα έρθουν με τον καιρό. Ο συνεχής εμπλουτισμός της θεματολογίας του είναι ένας ακόμη στόχος γι' αυτό και σας παρακαλώ να το κρίνετε με επιείκεια.

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση!

Κριστιάν Μπομπέν: "Αιχμάλωτος του λίκνου"

Συνεχίζοντας την προσπάθεια στήριξης κάθε εκδοτικής προσπάθειας και λογοτεχνικής δουλειάς στην πόλη μας, παρουσιάζουμε το νέο βιβλίο από τις εκδόσεις "Χαραμάδα", υπό τον τίτλο "Αιχμάλωτος του λίκνου" του Christian Bobin.

Ο Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin), γάλλος συγγραφέας και ποιητής, γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό (Le Creuzot), στη Βουργουνδία της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει – δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέθλια πόλη του· διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Οι γονείς του ήταν εργάτες – ο πατέρας του εργαζόταν ως σχεδιαστής στο εργοστάσιο Σνάιντερ.

Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου. Γιατί καλύπτει και τα επόμενα χρόνια· δεν έχω καμία ανάμνηση ούτε από τα χρόνια μου στο λύκειο».

Σχετικά με το σχολείο, απαντά: «Εκείνο που μου φαίνεται πραγματικά ανυπόφορο είναι ότι το σχολείο -το ίδιο κάνει και η κοινωνία μας- με χώριζε από τον ίδιο μου τον εαυτό· όχι από κάποιον άλλο, αλλά από μένα τον ίδιο σε μια αέναη περιπλάνηση στο χρόνο και τις ψυχικές διαθέσεις· απ’ αυτό με κρατούσε μακριά».

H αποσπασματική γραφή, το θραύσμα λόγου όπως το αποκαλεί, μοιάζει να είναι το φυσικό του στοιχείο, ενώ το μυθιστόρημα, το προσωπικό ημερολόγιο και η πεζή ποίηση, ως μέσα λογοτεχνικής έκφρασης, απαντώνται από κοινού ή ξεχωριστά στα βιβλία του. Τα έργα του, που χαρακτηρίζονται από οικονομία και μια εμφανή προτίμηση για τη μινιμαλιστική γραφή, θυμίζουν μικρούς πίνακες φτιαγμένους από στιγμές που συναρμολογούνται σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Μέσα από τα κείμενά του αυτός ο “σπιτόγατος”, ο ταξιδευτής της λευκής σελίδας, μας δείχνει τον κόσμο όπως έχουμε ξεχάσει πια να τον βλέπουμε.

--------- Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:

Τρελός είναι εκείνος που άφησε τον πόνο να πάρει τη θέση του.

«Η γιαγιά σου είναι στο τρελοκομείο. Την έχουν δεμένη με σεντόνια. Παλεύει όλη μέρα σε μια καρέκλα». Εκείνος που μου τα λέει αυτά γελώντας είναι ο παππούς μου, ο σύζυγος εκείνης που φέρνω αμέσως στο μυαλό μου λευκοντυμένη σα μούμια, να ουρλιάζει δίχως να βγαίνει άχνα από το στόμα της. Είμαι οκτώ χρονών. Τα λόγια που μόλις άκουσα έδωσαν στην κουζίνα όπου βρίσκομαι ένα φως, σαν πυρηνική ακτινοβολία, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς μου έχουν πάει στον κινηματογράφο κι ο παππούς μου με φυλάει γι’ απόψε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του. Οι χειρότερες καταστροφές δεν προήλθαν από ανθρώπους κακούς, αλλά απλώς αδύναμους ή απερίσκεπτους.

-

Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό.

-

Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: στο Λε Κρεζό και στην πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα.

Πηγή: εκδόσεις "Χαραμάδα"

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και η ανάγκη περαιτέρω ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής πολιτικής Ασφάλειας & Άμυνας

Το περασμένο Σάββατο, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στην ημερίδα που διοργάνωσε η ελληνική έκδοση του περιοδικού MONTHLY REVIEW, σε συνεργασία με την Ελληνική Δημοκρατική Εταιρεία, αναφορικά με άγνωστες πτυχές της εφαρμοζόμενης εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ – μέσω του ΝΑΤΟ, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα από το βιβλίο του Daniele Ganser: “Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ, η επιχείρηση GLADIO και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη”.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Πάντειου Πανεπιστημίου με την συμμετοχή πολιτών που ασχολούνται με ειδικό ενδιαφέρον πάνω σε θέματα Διεθνών Σχέσεων και θεωρώ ότι ήταν αρκετά επιτυχημένη, με βάση τα όσα ειπώθηκαν από τους συμμετέχοντες, πολιτικούς και μη. Το γεγονός μάλιστα των παρεμβάσεων των Άκη Τσοχατζόπουλου και Γεράσιμου Αρσένη, οι οποίοι έχουν διατελέσει Υπουργοί Εθνικής Άμυνας στο παρελθόν, καθώς και του Παντελή Οικονόμου, ο οποίος έχει διατελέσει Γραμματέας της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, προσέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στα όσα αναφέρθηκαν ή αν θέλετε μία πιο “τεχνική” προσέγγιση του θέματος που εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να είναι πρόχειρη η αποσπασματική.

Στην παρουσίαση της όλης υπόθεσης, βοήθησε πολύ και η εκτεταμένη έρευνα που έχει διενεργήσει ο πολύ καλός δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης σχετικά με το θέμα και φώτισε “σκοτεινές” πλευρές... άγνωστες πλευρές (ίσως... όχι και τόσο άγνωστες) της Αμερικανικής παρέμβασης στην χώρα μας.

Σε ό,τι αφορά στο βιβλίο αυτό καθ' αυτό, επειδή ακόμη δεν το έχω διαβάσει, δεν μπορώ να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με το περιεχόμενο και τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται. Ενδεχομένως, κάτι τέτοιο να συμβεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Τέθηκαν πολλές σκέψεις και ερωτήματα στην κρίση των παραβρισκόμενων. Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει αναφορά στις πολύ καίριες και εύστοχες επισημάνσεις του Βαγγέλη Χωραφά (o οποίος είναι ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού). Επισημάνσεις που είχαν να κάνουν με την ποιότητα της έως τώρα εφαρμοζόμενης εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είμαι σίγουρος πως, θα αποτελέσουν ερεθίσματα για την συνέχιση του διαλόγου, μέσα από την πραγματοποίηση και άλλων παρόμοιων ή συμπληρωματικών εκδηλώσεων καθώς, δεν είναι εύκολο να γίνει η οποιαδήποτε ενδελεχής μελέτη τέτοιου είδους θεμάτων στο περιορισμένο χρονικό πλαίσιο μιας και μόνο συζήτησης, ακόμη κι αν η πληροφόρησή που μπορεί να έχουμε στην διάθεσή μας κρίνεται επαρκής και αξιόπιστα στοιχειοθετημένη.

Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονων πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων εντός της ΕΕ. Η συλλογική άμυνα και ασφάλεια, ενώ αρχικά αποτελούσε αρμοδιότητα της ΔΕΕ, ο ρόλος αυτός φαίνεται να έχει εγκαταλειφθεί υπέρ της ανάπτυξης των δομών και των ικανοτήτων της ΕΕ στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΕΠΑΑ), όπως άλλωστε αποδεικνύει η μεταφορά των επιχειρησιακών ικανοτήτων της ΔΕΕ προς την ΕΕ.

Σήμερα, αυτές οι πολιτικές περιλαμβάνονται στο πεδίο των αρμοδιοτήτων του ΝΑΤΟ και τίθεται ζήτημα – από πολλές πλευρές – στο κατά πόσο η ίδια η ΕΕ θα μπορούσε να επιτύχει έναν πιο ανεξάρτητο και κυρίαρχο ρόλο εντός και εκτός του ευρύτερου γεωγραφικού της χώρου.

Διαβάστε επίσης:

Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ. Η επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη

Κόκκινη Προβιά

NATO's secret armies: Cold War paramilitaries and Turkey's security state

The dark side of the West

NATO's secret armies linked to terrorism?

Από την Gladio στις σύγχρονες επεμβάσεις του ΝΑΤΟ

Πρόσφατη ιστορία

update #1, 13/07/08:
The talent of Gladio

Πέτια Ντουμπάροβα: "κείμενα ενός κοριτσιού"

Η Πέτια Σταΐκοβα Ντουμπάροβα γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1962 στην πόλη Μπουργκάς της Βουλγαρίας. Στην πολύ σύντομη ζωή της κατάφερε να αφήσει δημιουργίες που κουβαλούν τα σημάδια ενός τεράστιου ταλέντου. Το φαινόμενο «Πέτια Ντουμπάροβα» είναι μοναδικό στην βουλγαρική λογοτεχνία – και θα ήταν μοναδικό σε οποιαδήποτε λογοτεχνία. Εννέα μόλις ετών είχε συνειδητοποιήσει πως είναι ποιήτρια. Δώδεκα χρόνων προφητεύει την προσωπική της μάχη και το θάνατο της. Στα δεκαεπτά της έφυγε.

Το ταλέντο της ήταν αναγνωρισμένο όσο ζούσε. Στα δεκατρία της χρόνια ήταν μέλος της Λέσχης Καλλιτεχνών του Μπουργκάς. Οι δημιουργίες της χάριζαν μεγάλη χαρά στους εκδότες των λογοτεχνικών περιοδικών της Βουλγαρίας. Και, μεταφρασμένα στα ρωσικά, τα έστελναν με καμάρι στα ρωσικά περιοδικά για νέους και μαθητές.

Με την πρώτη άγρια απόπειρα από την πλευρά του περιβάλλοντος και της κοινωνίας να εισβάλλει στο δικό της πανέμορφο κόσμο, η Πέτια αποφάσισε να φύγει. Ένα κορίτσι τρυφερό, ταλαντούχο, γεμάτο όνειρα, το οποίο όμως κατηγορηματικά αρνείται να γίνει, όπως γράφει και στο ημερολόγιο της, «ένα μικροσκοπικό εξάρτημα» του σάπιου συστήματος. Κι αυτή ήταν η προσωπική της μάχη. Υποβαθμίζουν τη διαγωγή της σε μετρία και, το χειρότερο, σχεδόν την κατηγορούν για σαμποτάζ – πολύ σοβαρή κατηγορία.

Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 1979 και πάρα τις προσπάθειες των γιατρών, απεβίωσε. Ήταν μόλις δεκαεπτά χρόνων. Για τις συνθήκες θανάτου ακολουθεί έρευνα της αστυνομίας. Οι γραπτές μαρτυρίες των τριών καθηγητών εξαφανίστηκαν και ποτέ δεν βρέθηκαν. Δεν πρόλαβε να δει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατό της.

Η αγάπη κι ο καημός των ανθρώπων σε όλη τη Βουλγαρία μετέτρεψαν το πατρικό της σπίτι σε μουσείο, το 1988. Καθημερινά το επισκέπτονται δεκάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας και επαγγέλματος. Επειδή όλοι, όσοι την αγαπούν, έχουν την ανάγκη ν’ αγγίξουν έστω με τα μάτια την αγαπημένη της κιθάρα, το κασετόφωνό της, τα τετράδια της, το αγαπημένο της κόκκινο φόρεμα, για το οποίο η Πέτια γράφει, πως της φέρνει γούρι.

Ολοκληρωμένα σε βιβλία ή αποσπασματικά σε περιοδικά λογοτεχνίας έχει εκδοθεί σε χώρες όπως η Αγγλία, η Ουγγαρία, η Ρωσία, η Πολωνία, η Μογγολία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ινδία. Το 1992 γίνεται γνωστή στους αναγνώστες και των ΗΠΑ και τώρα στην Ελλάδα μέσα από τις Εκδόσεις Χαραμάδα. Σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζονται επιλεγμένα κείμενα και διηγήματά της.

Πηγή: εκδόσεις Χαραμάδα