Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κίνα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 20 Ιουλίου 2024

Από το πετροδολάριο στο Πετρογιουάν και στα ψηφιακά νομίσματα

γράφει ο Νάσος Πετράκης

Το 2005, το Σύμφωνο Quincy, το οποίο υπογράφηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1945 και εγγυήθηκε την επιβίωση του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, ανανεώθηκε για άλλα 60 χρόνια από τον τότε πρόεδρο Μπους και τον βασιλιά Αμπντουλάχ Μπεν Αμπντελαζίζ Αλ Σαούντ. Μια χώρα πούλησε το μέλλον της με αντάλλαγμα το πετρέλαιο και την Aramco, τη μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο, που το εμπορεύεται. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/07/08/apo-to-petrodolario-sto-petrogiouan/

Οι κινήσεις της Μόσχας στην Άπω Ανατολή

 γράφει ο Ανδρέας Καρατζής

Οι κρατικές επισκέψεις του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στη Βόρεια Κορέα και στο Βιετνάμ, πραγματοποιήθηκαν λίγο μετά την επίσημη επίσκεψη στην Κίνα, την οποία ο Ρώσος ηγέτης επισκέφθηκε πρώτη. Μετά το Πεκίνο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επισκέφθηκε επίσης τη Λευκορωσία και το Ουζμπεκιστάν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/07/02/oi-kiniseis-tis-mosxas-stin-apo-anatoli/

Τετάρτη 1 Μαΐου 2024

Η ιστορία τριών κρίσεων

γράφει ο Martin van Creveld

Πίσω στο 1938-39, η Βρετανία —η καρδιά της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που υπήρξε ποτέ— βρέθηκε να δέχεται ταυτόχρονη επίθεση σε τουλάχιστον τρία κύρια θέατρα επιχειρήσεων.

Το ένα, το πιο κοντινό, ήταν η Δυτική Ευρώπη και η Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Αδόλφος Χίτλερ προσπαθούσε πολύ για να χτίσει το Τρίτο Ράιχ σε σημείο που θα ήταν έτοιμο να αμφισβητήσει την αυτοκρατορία. 
 
Το άλλο αποτελούνταν από τις επικοινωνίες της αυτοκρατορίας στη Μεσόγειο, όπου ο Μπενίτο Μουσολίνι απειλούσε να καταλάβει τη Διώρυγα του Σουέζ, τη Μάλτα και το Γιβραλτάρ, «τα κάγκελα στη φυλακή της Ιταλίας», όπως τα αποκαλούσε. 
 
Και το τελευταίο στην Άπω Ανατολή, όπου μια σειρά από μιλιταριστικές ιαπωνικές κυβερνήσεις ετοιμάζονταν να επιτεθούν στις αποικίες της Βρετανίας όπως το Χονγκ Κονγκ, η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/04/20/i-istoria-trion-kriseon/

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Ερυθρά Θάλασσα: Αντικρουόμενες γεωστρατηγικές επιδιώξεις

γράφει ο Νάσος Πετράκης

 


Η Ερυθρά Θάλασσα και το στενό Μπαμπ αλ-Μαντέμπ έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία στην παγκόσμια γεωπολιτική, λειτουργώντας ως κρίσιμος κρίκος μεταξύ της Μεσογείου, μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και του Ινδικού Ωκεανού. Αυτή η περιοχή δεν είναι μόνο κομβική για το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο, αλλά και για τη διακίνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπως και για τη ναυτική στρατηγική.

Οι χώρες που συνορεύουν με την Ερυθρά Θάλασσα ‒Αίγυπτος, Σουδάν, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σαουδική Αραβία, Υεμένη και Ιορδανία‒ μαζί με περιφερειακές δυνάμεις με πάγια συμφέροντα, έχουν διαφορετικές και συχνά ανταγωνιστικές γεωστρατηγικές προτεραιότητες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/17/erythra-thalassa-antikrouomenes-geostratigiki/

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2023

Γεωπολιτική εναντίον γεωοικονομίας: Οι στόχοι της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Κίνας

γράφει ο Goran Nikolic

Οι Βρυξέλλες, που βρίσκονται σε άβολη θέση λόγω της έντασης του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, προσπαθούν να καθορίσουν μια «συνεκτική στρατηγική» για την αντιμετώπιση της Κίνας. Ωστόσο, ενώ η θέση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και του Ζοζέπ Μπορέλ, καθώς και της κυρίαρχης ομάδας της διοίκησης στις Βρυξέλλες, είναι «φιλοατλαντική», δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την πλειοψηφία όσων έχουν τον κύριο λόγο στη διαμόρφωση της πολιτική της ΕΕ, συγκεκριμένα τις πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ σε εθνικό επίπεδο. Το πώς θα συμφιλιωθούν αυτά τα δύο ρεύματα και πώς θα βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ της φαινομενικά απαραίτητης εγγύτητας με την Ουάσιγκτον και της διατήρησης οικονομικά στενών σχέσεων με το Πεκίνο, είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/09/03/geopolitiki-enantion-geooikonomias/

Κυριακή 9 Ιουλίου 2023

Κινεζική βάση στην Κούβα

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής


Η ιστορία της συμφωνίας για την εγκατάσταση μιας κινεζικής βάσης παρακολούθησης σημάτων (SigInt) στην Κούβα επανάφερε εικόνες του 1962, την πυραυλική κρίση με τη Σοβιετική Ένωση και τον κίνδυνο σύγκρουσης μεταξύ των τότε δύο παγκόσμιων υπερδυνάμεων. Υπάρχουν μόνο μερικές ομοιότητες, γιατί σε αντίθεση με την αντιπαράθεση με τη Μόσχα, αυτή με το Πεκίνο δεν αποτελεί ψυχρό πόλεμο για την Ουάσιγκτον. Η βαθιά διασύνδεση μεταξύ των δύο οικονομιών αποτελεί έναν καθοριστικό παράγοντα. Και μάλιστα, δεν γίνεται πλέον καν λόγος για «αποσύνδεση» ‒υπερβολικά δραστική, αλλά πάνω απ’ όλα ουτοπική‒ ενώ μέχρι τώρα, ακόμη και η Ουάσιγκτον έχει αποδεχθεί τον γερμανικό πραγματισμό που εξέφρασε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/06/11/kineziki-basi-stin-koyba/

Κυριακή 14 Μαΐου 2023

Πώς πέφτουν οι αυτοκρατορίες

γράφει ο Martin van Creveld 


Όπως γνώριζαν πολύ καλά ο φιλόσοφος Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) και ο πολιτικός/ιστορικός Πολύβιος (200-118 π.Χ.), οι αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται. Η Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία ανήλθε και παρήκμασε. Η Περσική Αυτοκρατορία ανήλθε και παρήκμασε. Η Μακεδονική Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου αναδύθηκε και διαλύθηκε. Τον πρώτο αιώνα π.Χ., η ιδέα ότι και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα παρακμάσει και θα πέσει μια μέρα είχε γίνει συνηθισμένη στους μορφωμένους κατοίκους της, όπως έγραψε ένας από αυτούς, ο Ρωμαίος ιστορικός Λίβιος, η αυτοκρατορία «πάλευε με το δικό της μεγαλείο». Ωστόσο, δεν υπήρξε συμφωνία για το πότε θα συμβεί αυτό, πόσο μάλλον για το πώς. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/04/10/pos-peftoyn-oi-aytokratories/

Κυριακή 30 Απριλίου 2023

Η Κίνα και οι παγκόσμιοι συσχετισμοί

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Από τότε που ο Σι Τζινπίνγκ επανεξελέγη ως ηγέτης της Κίνας στο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος στις 23 Οκτωβρίου 2022, υπήρξε μια αξιοσημείωτη αλλαγή στον τόνο από Κινέζους αξιωματούχους, απέναντι στις ΗΠΑ. Αυτή η αλλαγή στον τόνο σε συνδυασμό με την κινεζική αυτοσυγκράτηση στη στήριξη της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία οδήγησαν σε εικασίες ότι η Κίνα αλλάζει πορεία, απομακρύνεται από τη Ρωσία και στρέφεται προς τις ΗΠΑ και τη Δύση. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/04/05/i-kina-kai-oi-pagkosmioi-sysxetismoi/

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2022

Κίνα: Η παγίδα του Τάκιτου και ο COVID-19

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Όταν ο Xi Jinping έγινε πρόεδρος της Κίνας το 2013, έδειξε ότι ήταν αποφασισμένος να διατηρήσει την εντολή του Κομμουνιστικού Κόμματος να κυβερνά κερδίζοντας τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων. 
 
Στην αρχή της πρώτης του θητείας διέταξε τους γραφειοκράτες σε όλη τη χώρα να αναφέρουν οποιαδήποτε απώλεια επαφής με τη βάση της κοινωνίας. Ξεκίνησε επίσης μια εκτεταμένη εκστρατεία κατά της διαφθοράς, σε κρατικό και κομματικό επίπεδο.Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.facebook.com/vangelis.chorafas/posts/471558671789802

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2022

Η κρίση της Ταϊβάν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 
 

Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, οι ΗΠΑ ανέβασαν την ένταση στην αντίθετη πλευρά της Ευρασίας. Κάποιοι ερμηνεύουν την επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι ως πραγματική πρόκληση, ενώ κάποιοι τη θεωρούν ως απάντηση στην κινεζική υποστήριξη στην Μόσχα. Κάποιοι άλλοι θεώρησαν ότι εμπίπτει στα κανονικά πλαίσια της πολιτικής των ΗΠΑ για την Ταϊβάν.

Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση αυτή έχει δρομολογήσει εξελίξεις σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, οι οποίες θα μορφοποιηθούν το επόμενο διάστημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/09/21/i-krisi-tis-taiban/

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022

Η Γερμανία και η αντικινεζική συμμαχία

γράφει η Σωτηρία Πάνου


Από τις 19 Αυγούστου έως τις 9 Σεπτεμβρίου, η διετής κοινή αεροπορική στρατιωτική άσκηση «Dark-2022» διεξάγεται στο Ντάργουιν, στη βόρεια Αυστραλία. Συμμετέχουν 100 αεροσκάφη και 2.500 στρατιωτικοί.

Μεταξύ αυτών, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Γερμανία συμμετέχουν πλήρως στη στρατιωτική άσκηση για πρώτη φορά φέτος. Οι ΗΠΑ θέλουν να κερδίσουν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα για να σχεδιάσουν τη λεγόμενη ασιατική εκδοχή του ΝΑΤΟ και η αποστολή της πολεμικής αεροπορίας από τη Γερμανία αυτή τη φορά είναι η μεγαλύτερη στην περιοχή Ινδοειρηνικού, μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/08/24/i-germania-kai-i-antikineziki-symmaxi/

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2022

Η διαδικασία διεύρυνσης των BRICS

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Η Κίνα θέλει να διευρύνει τη συμμαχία των BRICS, για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα.

«Η Κίνα προτείνει να ξεκινήσει η διαδικασία διεύρυνσης των BRICS, να διερευνήσει τα κριτήρια και τις διαδικασίες για την επέκταση και σταδιακά να διαμορφώσει συναίνεση», δήλωσε ο Γουάνγκ Γι, υπουργός Εξωτερικών της Κίνας.

Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα σχημάτισαν αρχικά το μπλοκ το 2009, με τη Νότια Αφρική να προσχωρεί το 2010. Μετά από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί αμφισβήτησαν τη βιωσιμότητα του σχήματος, οι παγκόσμιες ισορροπίες οδηγούν στη διεύρυνση του μπλοκ.

Η στρατηγική κατεύθυνση του μπλοκ είναι η συνεργασία Νότου-Νότου, για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αρχιτεκτονικής, που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/05/21/i-diadikasia-dieyrynsis-ton-brics/

Παρασκευή 15 Απριλίου 2022

Γεωπολιτική αλλαγή στον Ειρηνικό: Νησιά του Σολομώντα

γράφει ο Στρατής Αλεξίου

 


Τα Νησιά του Σολομώντα είναι ένα κυρίαρχο κράτος στον Ειρηνικό κοντά στην Παπούα Νέα Γουινέα και την Αυστραλία, με πληθυσμό σχεδόν 700.000 κατοίκων.

Καθώς οι δυτικές δυνάμεις προετοίμαζαν τον νέο ψυχρό τους πόλεμο με την Κίνα, αντιμετώπιζαν όλο και περισσότερο τα Νησιά του Σολομώντα ως αποικία, υποστηρίζοντας μια βίαιη απόπειρα πραξικοπήματος και απειλώντας τη χώρα ότι επιδιώκει να υπογράψει μια συμφωνία ασφαλείας με το Πεκίνο.

Για δεκαετίες η Ουάσιγκτον χρησιμοποιούσε την οικονομική της μόχλευση στα Νησιά του Σολομώντα για να πιέσει τη χώρα να αναγνωρίσει την Ταϊβάν ως ανεξάρτητο κράτος. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/04/08/geopolitiki-allagi-ston-eiriniko-nis/

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2022

Κίνα: Η ήπια ισχύς του κινηματογράφου

γράφει η Σωτηρία Σπανού

Ο κινηματογράφος του Χόλυγουντ, το συμπύκνωμα της αμερικανικής ήπιας ισχύος, έχει ακόμη μέλλον στην Κίνα; Η απάντηση είναι δύσκολη, αφού ήδη συγκρούεται βίαια με τα κινεζικά συμφέροντα στην έβδομη τέχνη.

Το 2020, που σημαδεύτηκε από την πανδημία Covid-19 και τον απόηχο του κλεισίματος των κινηματογράφων σε όλο τον κόσμο, έδωσε για πρώτη φορά στον κινεζικό κινηματογράφο παγκόσμια υπεροχή. Συνολικά, ο τελευταίος ξεπέρασε τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του όσον αφορά τα έσοδα, με 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια (2,74 δισεκατομμύρια ευρώ) στην Κίνα έναντι 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ. Και αυτό γιατί η αμερικανική αγορά έχει μειωθεί κατά 80% σε σχέση με το 2019 και η ανταγωνίστρια κινεζική «μόνο» κατά 66,3%, διαπιστώνει η Le Monde. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/12/22/kina-i-ipia-isxys-toy-kinimatografoy/

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2022

Ρωσία – Κίνα: Το φυσικό αέριο και τα όρια της συμπόρευσης

 γράφει ο Ηλίας Σταυρίδης


Τις τελευταίες εβδομάδες, δεδομένης της σοβαρής κρίσης στις τιμές της ενέργειας που πλήττει ιδιαίτερα την Ευρώπη, σχολιάστηκαν έντονα τα νέα για τις ροές φυσικού αερίου που στέλνει η Ρωσία μέσω της κρατικής θυγατρικής Gazprom στην Κίνα μέσω του αγωγού φυσικού αερίου «Δύναμη της Σιβηρίας». Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/01/03/rosia-kina-to-fysiko-aerio-kai-ta-ori/

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2021

Το πλοίο που μπλοκάρει την Κίνα

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς


 

Το USS LST-821 , που μετονομάστηκε σε USS Harnett County (LST-821/AGP-281) , ήταν ένα πλοίο μεταφοράς αρμάτων μάχης που κατασκευάστηκε για το Ναυτικό των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπηρέτησε το Ναυτικό των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Μεταφέρθηκε στο Ναυτικό του Νότιου Βιετνάμ και μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ μεταφέρθηκε στο Ναυτικό των Φιλιππίνων το 1976, το οποίο το ονόμασε BRP Sierra Madre (LT-57).

Το 1999 η κυβέρνηση των Φιλιππίνων προσάραξε το πλοίο στα αβαθή του Second Thomas Shoal, στα νησιά Σπράτλι, προκειμένου να διατηρήσει την διεκδίκηση των Φιλιππίνων στην περιοχή των νησιών, σε αντιπαράθεση με την Κίνα. Στο πλοίο έχει εγκατασταθεί μόνιμα ένα απόσπασμα πεζοναυτών για να παρέχει προστασία στο ίδιο το πλοίο και στην περιοχή.

Από την πλευρά του Πεκίνου, η πιο συνηθισμένη δράση που αναλαμβάνεται είναι η παρεμπόδιση του εφοδιασμού της ομάδας των πεζοναυτών που διαμένει στο πλοίο.

Στις 18 Νοεμβρίου δύο πλοιάρια των Φιλιππίνων, τα Unaiza Mae 1 και Unaiza Mae 3 προσπάθησαν να προσεγγίσουν το πλοίο, αλλά απωθήθηκαν από τρία πλοία της κινεζικής Ακτοφυλακής τα οποία χρησιμοποίησαν κανόνια νερού. Τελικά, στις 23 Νοεμβρίου η αποστολή ολοκληρώθηκε, χωρίς να υπάρξει αντίδραση από την πλευρά της Κίνας.

Τα αιτήματα του Πεκίνου για μετακίνηση του ναυαγίου παραμένουν συστηματικά αναπάντητα από την πλευρά της Μανίλας, η οποία θεωρεί ότι στον βαθμό που η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται μέσα στην ΑΟΖ των Φιλιππίνων, το ναυάγιο του πλοίου θα παραμείνει στην θέση του.

Παρά την σθεναρή στάση των Φιλιππίνων για την μη μετακίνηση του ναυαγίου, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η κυβέρνηση επιθυμεί μείωση των εντάσεων με την Κίνα. Οι επιθέσεις με κανόνια νερού θεωρούνται εχθρικές πράξεις, αλλά όχι ένοπλες επιθέσεις. Επομένως δεν δίνουν την δυνατότητα ενεργοποίησης των συμφωνιών αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής που έχουν υπογραφεί με τις ΗΠΑ. Παρ΄ όλα αυτά, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έσπευσε να προειδοποιήσει το Πεκίνο ότι η Αμυντική Συμφωνία του 1951 καλύπτει και μη πολεμικά πλοία στη Νότια Κινεζική Θάλασσα.

Προς το παρόν, το Πεκίνο τηρεί στάση αναμονής. Ωστόσο, θίγεται η εικόνα της Κίνας ως υπερδύναμης της περιοχής με ένα πολεμικό ναυτικό που αυξάνει αριθμητικά και ποιοτικά, κάθε χρόνο. Πολλοί θεωρούν ότι η Κίνα, αργά ή γρήγορα, θα προσπαθήσει να επιλύσει το πρόβλημα. Γιατί με το πέρασμα του χρόνου, το ναυάγιο του BRP Sierra Madre μετατρέπεται σε πραγματικό σύμβολο ανάσχεσης της επέκτασης της Κίνας

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2021

Ο Δρόμος του Μεταξιού της Τουρκίας

γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου


 

Τα drones τα οποία έχουν αναπτυχθεί από διάφορες τουρκικές εταιρείες αποτελούν τον Δρόμο του Μεταξιού της Τουρκίας. Μια αλυσίδα συμμαχιών που εκτείνεται από τη Λιβύη, τη Συρία, το Κατάρ, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το Μαρόκο και με φιλοδοξίες για επέκταση και σε άλλες χώρες της Αφρικής, όπως η Τυνησία, της Μέσης Ανατολής, όπως η Σαουδική Αραβία και της Ασίας, όπως το Καζακστάν και η Ινδονησία.

Τα τουρκικά drones έχουν αποδείξει ότι λειτουργούν. Διαβάστε περισσότερα εδώ: www.geoeurope.org

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2021

Ολυμπιακοί Αγώνες Τόκυο 2020: Η γεωπολιτική στο βάθρο των νικητών

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς


 

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκυο 2020 έχουν ξεκινήσει. Είναι οι πρώτοι αγώνες στην ιστορία που γίνονται χωρίς την παρουσία θεατών, λόγω της πανδημίας.

Είναι επίσης οι ΟΑ που διεξάγονται υπό την απειλή μίας επίθεσης με πυρηνικά όπλα. Όχι μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, αλλά μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας.

Εκτός όμως από αυτή την αντιπαράθεση, υπάρχουν και άλλες εξελίξεις που αναδεικνύουν αυτούς τους ΟΑ ως ένα στοιχείο της πολιτικής. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/07/25/ολυμπιακοί-αγώνες-τόκυο-2020-η-γεωπολιτι/

 

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Semi-presidential democracy in East Asia

by Benjamin Reilly

east_asia_pol_95 East Asia contains three of the world’s semi-presidential democracies (as pointed out in the latest APEC Economies Newsletter here) : Taiwan, Mongolia, and East Timor. Each of these countries is an unusual case of democratisation: Taiwan is one of East Asia’s famous ‘tiger’ economies and the world’s only Sinitic democracy, but faces an ongoing crisis of nationhood; Mongolia is one of the few unambiguous cases of a successful transition to democracy and a market economy in the post-Communist world; while East Timor is both Asia’s poorest nation and its newest democracy. Prior to their democratic transitions, each was also under the influence of a large foreign power — be it Russia in relation to Mongolia, Indonesia in East Timor, or China’s claim to sovereignty in relation to Taiwan. This is not a propitious starting point for a transition to democracy; indeed, in different ways, each country seemed to lack some of the essential preconditions for successful democratisation.

Nonetheless, each has succeeded to the extent that successive free elections and peaceful changes of power have now occurred.As part of their transitions to democracy, East Timor, Mongolia and Taiwan each chose semi-presidential constitutions. Semi-presidentialism is an increasingly popular constitutional model which combines a directly elected president with significant powers as well as a prime minister chosen by the legislature. France and Portugal are long-standing examples, along with many new democracies in Eastern Europe and Southern Africa. In Asia, East Timor, Mongolia and Taiwan are all clearly semi-presidential in the sense of having ‘a popularly elected, fixed-term president existing alongside a prime minister and cabinet who are responsible to parliament’.

However, their presidential powers of each differs considerably: Taiwan’s constitution grants extensive powers to the president, while in East Timor the president is largely a symbolic figure whose most important power is as supreme commander of the armed forces — a provision that was to have great importance during the internal conflict in East Timor in 2006. Mongolia sits somewhere between these two in terms of the scope of its presidential powers.

Despite their status as competitive electoral democracies, national politics in each of these countries has been hampered by recurrent problems of gridlocked government, political instability and politically-motivated violence during periods of ‘divided government’ when the president and the majority of the legislature come from different political parties. These pathologies are due, in part, to their semi-presidential constitutional structures, particularly the propensity of such systems to deliver periods of political cohabitation. These ‘split majorities’ have had a pronounced negative impact on political stability and effectiveness, weakening the consolidation of democracy in each of these three cases.

For significant periods of their recent democratic experience, the phenomenon of divided government placed immense pressures on the developing political systems of Mongolia, Taiwan and especially East Timor. One reason for this is that in each case, the initial period of divided government came early in the country’s democratic experience, and many of the political actors had no real sense of how to deal with it. Moreover, divided government brought with it a series of political problems that undermined political institutionalization, turning national politics into a competition between powerful individuals. This led to familiar patterns of political polarization, instability and violence emerging in each country, although a markedly different levels. While the severity of these differed considerably – the crisis in East Timor, for instance, was clearly of a different magnitude from that of Taiwan or Mongolia – the incidence of these problems of political polarisation, instability and violence can be compared to those times when unified governments were in place in each country.

Mongolia had the shortest period of divided government, with cohabitation lasting four years, from June 1996 to July 2000. East Timor’s period of divided government can be assessed as lasting from April 2002, when Xanana Gusmão won the country’s first presidential election with a massive 87 per cent of the popular vote, through to Mari Alkatiri’s resignation and replacement by Jose Ramos Horta as prime minister in July 2006. Taiwan’s experience of divided government was a constant throughout Chen Shui-bian’s presidency, from 2000 to 2008, as his Democratic Progressive Party controlled executive power but the opposition ‘pan-Blue’ coalition, led by the formerly-ruling Kuomintang, maintained a majority in the legislature.

One way of illustrating the problems of political stability in these semi-presidential countries is the World Bank’s Governance Matters database, which includes an aggregate measure of ‘political stability’ for all states drawn from a combination of public and private sources. This ‘political stability’ measure combines indices of politically-motivated internal and external violence in a given country with a separate measure of government durability, that is the government’s ability to carry out its declared programs, and to stay in office. As shown in Figure 1, which compares these indicators for each of the three country cases over the past decade, political stability tends to decline during periods of divided government.

In Mongolia, for example, the stability measures were at their lowest during the 1997–2000 period of cohabitation, but have risen since the resumption of single-party rule, at least until the aftermath of the 2008 parliamentary elections. In Taiwan, too, stability measures were at their highest in the late 1990s but declined with the election of President Chen Shui-bian in 2000 which ushered in Taiwan’s period of divided government, with the lowest levels reached in 2006. In East Timor, stability declined sharply between 2000 and 2002 as the UN administration prepared the country for independence, and have since declined considerably further, with the lowest levels reached in 2006 when the standoff between Prime Minister Alkatiri and President Gusmão came to a head.

These indicators help illustrate a key point: while semi-presidentialism has its benefits, it places unusual strains on new democracies. In particular, periods of divided government can put great stress on the stability of countries which have not yet developed established practices of political coexistence. In addition, the uncertainties of constitutional law in situations of shared power create their own problems: in these three country cases, disagreements over which particular office would exercise which particular constitutional powers was a recurring source of conflict. No constitution can codify all situations which office-holders are likely to face, meaning that even the most thorough constitutional text will inevitably leave some grey areas unspecified. This is a particular problem for semi-presidential constitutions, as it is precisely those grey areas of uncertainty which can provide the basis for ongoing conflict.

source: eastasiaforum.org

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Asia's new 'great game' is all about pipelines

 

TheStar.com | Opinion | Asia's new 'great game' is all about pipelines

γράφει ο John Foster

The quest for control of energy resources has been dubbed the "new great game" – a rivalry for pipeline routes to access energy resources in Central Asia and the Caspian Sea.

It's a geopolitical game that is openly analyzed in U.S. think-tanks, widely reported in the Asian press but rarely commented upon in Canada. It began after the Soviet Union broke up and the five "Stans" of Central Asia became independent.

Recent reports have linked the conflict in Georgia with pipelines that bring oil and gas to Europe but the pipeline rivalry extends far beyond Georgia to the vast oil and gas resources of the Caspian region and Central Asia.

When the countries of Central Asia were part of the Soviet Union, their oil and gas flowed only to the north through Soviet-controlled pipelines. After the Soviet breakup in 1991, however, competing world powers began to explore ways to tap these enormous reserves and move them in other directions.

Pipelines are important today in the same way that railway building was important in the 19th century. They connect trading partners and influence the regional balance of power.

Both Georgia and Afghanistan are seen as energy bridges – transit routes for the export of land-locked hydrocarbons.

Washington has long promoted a gas pipeline south from Turkmenistan through Afghanistan to Pakistan and India. It would pass through Kandahar.

Realistic or not, construction is planned to start in 2010, and Canadian Forces are committed until December 2011. Richard Boucher, U.S. Assistant Secretary of State, said last year: "One of our goals is to stabilize Afghanistan," and to link South and Central Asia "so that energy can flow to the south."

Unwittingly or willingly, Canadian forces are supporting American goals.

The BTC (Baku-Tbilisi-Ceyhan) oil pipeline and South Caucasus gas pipeline that pass through Georgia to Turkey originate in Azerbaijan. Recently built, they are the jewels in the crown of U.S. strategy to secure energy resources that bypass Russia and reduce European dependence on pipelines from Russia.

Two Central Asian countries are rich in hydrocarbons. According to the International Energy Agency, Turkmenistan has the world's fourth largest reserves of natural gas, while Kazakhstan's oil reserves are said to be three times those of the North Sea. Turkmenistan exports virtually all its gas to Russia. Last year, the presidents of Russia, Turkmenistan and Kazakhstan agreed on a new gas line north to expand the export system. Construction starts this summer.

China is tapping into Central Asia's treasure, too. There is a new pipeline that brings oil from Kazakhstan to China. And a gas pipeline is being built from Turkmenistan through Kazakhstan to China.

The rivalry continues with plans for new gas lines to Central Europe. The Russians plan a line under the Black Sea to Bulgaria called South Stream, and the EU backs a project called Nabucco that would supply gas via Turkey.

As well, Washington is pushing for new pipelines under the Caspian Sea that would link Kazakhstan and Turkmenistan to Azerbaijan and the pipelines to Europe.

But Russia is blocking these plans. Boucher asserts that European energy security is important to the United States as well as to Europeans and that it "is based on having multiple sources."

The United States expresses great concern about European dependence on oil and gas imports from Russia. But Europe has imported energy from Russia for 40 years. It imports from the Middle East and Africa, too.

Is Russia less reliable? Much is made of Russia's temporary cuts in gas supplies to Ukraine and Belarus, but these countries were enjoying highly subsidized gas (a hangover from the Soviet era) and refusing to pay full European border prices. In similar circumstances, what would Canadian energy suppliers do?

Energy has become an issue of strategic discussions at NATO. At recent NATO summits the United States sought to commit NATO to energy security activities, calling for NATO to guard pipelines and sea lanes.

Last year, Prime Minister Stephen Harper said energy security required "unprecedented international co-operation, ... protecting and maintaining the world's energy supply system."

NATO proposals could have enormous consequences for Canada. U.S. strategic thinking is to get other NATO countries involved in guarding the world's oil and gas supplies. Canada is in danger of being drawn into long-term military commitments relating to energy.

Recently, Defence Minister Peter MacKay told a Halifax talk show that Canadian troops were not in Afghanistan "specifically" to guard a pipeline, but "if the Taliban are attacking certain projects, then yes we will play a role."

Neither Afghanistan nor Georgia is a member of NATO, but both are transit countries in the new great game.

Energy geopolitics are worthy of public discussion. The rivalry for energy resources is a power game – and militarizing energy is a long-term recipe for disaster.