Το φάντασμα της G-2

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

 

Στις 30 Οκτωβρίου, οι πρόεδροι Ντόναλντ Τραμπ και Σι Τζινπίνγκ συναντήθηκαν στη Νότια Κορέα. Πριν από τις συνομιλίες, ο Τραμπ έκανε μια δημοσίευση στο Truth Social τονίζοντας «Η G-2 ΘΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ!». Αυτό το φαινομενικά πρόχειρο σχόλιο, φέρει βαρύ ιστορικό φορτίο. 

 

Σηματοδοτεί την επιστροφή - τουλάχιστον ρητορικά - μιας ιδέας που κάποτε προτάθηκε και απορρίφθηκε τόσο από την Ουάσινγκτον όσο και από το Πεκίνο: μια «Ομάδα των Δύο», Κίνας και ΗΠΑ που θα διαχειρίζονται από κοινού τις παγκόσμιες υποθέσεις.

 

Η ιδέα της G-2 εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2005 από τον C. Fred Bergsten (οικονομικό σύμβουλο του Χένρι Κίσινγκερ) και πήρε υπόσταση την εποχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, όταν οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αναζητώντας σταθερότητα, κάλεσαν το Πεκίνο να αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη για τη διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας. Διανοούμενοι και αξιωματούχοι (μεταξύ των οποίων και ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, ο ιστορικός Νιλ Φέργκιουσον, ο πρώην πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ κλπ ) πρότειναν την ευρύτερη ιδέα μιας «G-2»: η Ουάσινγκτον και το Πεκίνο ως κοινοί διαχειριστές της παγκόσμιας τάξης.

 

Ωστόσο, η Κίνα δεν ενδιαφερόταν. Καθοδηγούμενη από την αρχή του taoguang yanghui - διατήρηση χαμηλού προφίλ, δηλαδή κρύψε το ταλέντο σου και άφησε τον χρόνο να περνάει - το Πεκίνο εκείνη την εποχή ήταν επιφυλακτικό απέναντι στην παγκόσμια ηγεσία. Η εστίασή του παρέμεινε εγχώρια: η διατήρηση της ταχείας ανάπτυξης, η διατήρηση της κοινωνικής σταθερότητας και η αποφυγή επαχθών εξωτερικών δεσμεύσεων. Ο τότε πρωθυπουργός Ουέν Ζιαμπάο απέρριψε ρητά αυτό το ενδεχόμενο. «Κάποιοι λένε ότι οι παγκόσμιες υποθέσεις θα διαχειρίζονται αποκλειστικά από την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Νομίζω ότι αυτή η άποψη είναι αβάσιμη και λανθασμένη», δήλωσε το 2009. «Είναι αδύνατο για μερικές χώρες ή μια ομάδα μεγάλων δυνάμεων να επιλύσουν όλα τα παγκόσμια ζητήματα. Η πολυπολικότητα και η πολυμέρεια αντιπροσωπεύουν τη μεγαλύτερη τάση και τη βούληση των ανθρώπων».

 

Αλλά και η Ουάσινγκτον επίσης, δίσταζε για διαφορετικούς λόγους: η αντιμετώπιση της Κίνας ως ισότιμου εταίρου διακινδύνευε την ταχύτατη ανύψωση της παγκόσμιας θέσης του Πεκίνου. Η G-2, λοιπόν, ήταν μια δυτική πρόταση από κάποιους κύκλους, αλλά όχι ένα πολιτικό σχέδιο.

 

Αυτή η εικόνα άλλαξε από τον Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος ανέλαβε την εξουσία το 2012 και σταδιακά εγκατέλειψε το αξίωμα που ίσχυε από την εποχή του Τενγκ Σιάο Πινγκ. Ο Σι πρόβαλε μια Κίνα που δεν ήταν πλέον ικανοποιημένη με το να είναι αποδέκτης κανόνων, αλλά πρόθυμη να διαμορφώσει την παγκόσμια διακυβέρνηση. Η πρότασή του για ένα «νέο είδος σχέσεων μεγάλων δυνάμεων» ήταν ουσιαστικά ως ιδέα του Πεκίνου, παρόμοια με την G-2. Υποστήριζε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν η μία την άλλη ως ίσοι, να αποφεύγουν την αντιπαράθεση και να συνεργάζονται για τη σταθεροποίηση της διεθνούς τάξης. Ήταν ουσιαστικά μια G-2 με κινεζικά χαρακτηριστικά.

 

Αλλά τότε, η Ουάσινγκτον δεν ενδιαφερόταν. Η κυβέρνηση Ομπάμα δίσταζε να υιοθετήσει γλώσσα που υπονοούσε ισότητα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας, προτιμώντας να παρουσιάσει το Πεκίνο ως «υπεύθυνο ενδιαφερόμενο μέρος» σε μια τάξη πραγμάτων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, παρά ως συν-διαχειριστή. Χωρίς την αμερικανική υποστήριξη, η ιδέα του Σι ξεθώριασε και εξαφανίστηκε αθόρυβα.

 

Μέχρι σήμερα, η έννοια της G-2 φαινόταν ξεπερασμένη. Οι σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας επιδεινώθηκαν ραγδαία κατά την πρώτη προεδρία του Τραμπ και ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια της προεδρίας Μπάιντεν. Οι ΗΠΑ παρουσίασαν την Κίνα ως τον κύριο στρατηγικό αντίπαλό τους, περιορίζοντας τις ροές τεχνολογίας, ενισχύοντας τις συμμαχίες στην Ασία και προειδοποιώντας για τις φιλοδοξίες του Πεκίνου.

 

Το Πεκίνο, από την πλευρά του, προώθησε την Πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος», εμβάθυνε τους δεσμούς με τη Ρωσία και τόνισε τις δικές του παγκόσμιες πρωτοβουλίες, όπως τα πλαίσια Παγκόσμιας Ανάπτυξης και Παγκόσμιας Ασφάλειας. Η αμοιβαία καχυποψία κυριάρχησε. Μακράν από το να σκέφτονται την κοινή ηγεσία, οι δύο υπερδυνάμεις φαινόταν κλειδωμένες σε μια μακροπρόθεσμη αντιπαλότητα.

 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αναβίωση του όρου G-2 από τον Τραμπ το 2025 είναι αξιοσημείωτη. Η παρουσίαση της συνάντησής του με τον Σi ως συνάντησης «G-2» σηματοδοτεί, τουλάχιστον, την αναγνώριση της Κίνας ως ισότιμης.

 

Υποδηλώνει όμως μια επιθυμία για μια διμερή συμφωνία, στην οποία η Ουάσινγκτον και το Πεκίνο διαχειρίζονται από κοινού τις παγκόσμιες υποθέσεις; Πρόκειται για άλλη μια ρητορική ακροβασία του Αμερικανού προέδρου; Μήπως αποτελεί μια προσωρινή βάση για μια συναλλακτική πολιτική, από αυτές που αρέσουν στον Ντόναλντ Τραμπ;

 

Για το Πεκίνο, αυτή η εξέλιξη είναι ευπρόσδεκτη. Σε αντίθεση με το 2008, όταν η Κίνα απέφευγε την παγκόσμια ηγεσία, ο Σι σήμερα την αγκαλιάζει. Η αναγνώρισή της από τον Τραμπ ως μέρος μιας G-2, θα αποτελούσε μια συμβολική επικύρωση του καθεστώτος της Κίνας ως μεγάλης δύναμης, κάτι που η κινεζική ηγεσία δεν κρύβει ότι το επιθυμεί.

 

Ωστόσο, ο εκπρόσωπος της Κίνας Γκούο Τζιακούν δήλωσε ότι, όπως επεσήμανε ο Σι κατά τη διάρκεια της συνάντησης, η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να εμπλακούν σε θετικές αλληλεπιδράσεις στην περιφερειακή και διεθνή σκηνή. Ο κόσμος σήμερα αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις και η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν από κοινού να επιδείξουν την ευθύνη τους ως μεγάλες δυνάμεις και να συνεργαστούν για να επιτύχουν πιο σημαντικά, πρακτικά και ωφέλιμα πράγματα και για τις δύο χώρες και για τον κόσμο.

 

Ο Γκούο Τζιακούν τόνισε ότι η Κίνα ακολουθούσε πάντα μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική ειρήνης. Ως η μεγαλύτερη αναπτυσσόμενη χώρα, εταίρος του Κινήματος των Αδεσμεύτων και μέλος του Παγκόσμιου Νότου, η Κίνα στάθηκε πάντα στο πλευρό της συντριπτικής πλειοψηφίας των αναπτυσσόμενων χωρών και θα συνεχίσει να εφαρμόζει γνήσιο πολυμερισμό, να συνεργάζεται με όλες τις χώρες για τη διασφάλιση του πολυμερούς εμπορικού συστήματος με τον ΠΟΕ στον πυρήνα του, να τηρεί τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τους βασικούς κανόνες των διεθνών σχέσεων, να προωθεί έναν δίκαιο και εύτακτο πολυπολικό κόσμο και μια συμπεριληπτική οικονομική παγκοσμιοποίηση και να εισάγει περισσότερη βεβαιότητα και σταθερότητα στον κόσμο.

 

Σε γενικές γραμμές, είναι πολύ νωρίς για να γίνουν εκτιμήσεις για τις εξελίξεις και ο ένοικος του Λευκού Οίκου δεν φημίζεται για τη σταθερότητα των απόψεων του.

Μεγάλες Δυνάμεις: Ιστορικά παραδείγματα διαπραγματεύσεων

γράφει ο Νάσος Πετράκης

Η Ρωσία, η Αγγλία και η Αυστρία ασχολούνται με το «Ανατολικό Ζήτημα», Γελοιογραφία (1878)

Τα δύο διαφορετικά ιστορικά παραδείγματα που παρατίθενται, για τον τρόπο που οι Μεγάλες Δυνάμεις προωθούν τα συμφέροντα τους, αφορούν τόσο τις πρώην Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, όσο και την πρώην ΕΣΣΔ.Ωστόσο, η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι και σήμερα οι ΗΠΑ και η Ρωσία κινούνται με την ίδια λογική. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://geoeurope.org/2025/04/09/megales-dynameis-istorika-paradeigmata/

 

Από το πετροδολάριο στο Πετρογιουάν και στα ψηφιακά νομίσματα

γράφει ο Νάσος Πετράκης

Το 2005, το Σύμφωνο Quincy, το οποίο υπογράφηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1945 και εγγυήθηκε την επιβίωση του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, ανανεώθηκε για άλλα 60 χρόνια από τον τότε πρόεδρο Μπους και τον βασιλιά Αμπντουλάχ Μπεν Αμπντελαζίζ Αλ Σαούντ. Μια χώρα πούλησε το μέλλον της με αντάλλαγμα το πετρέλαιο και την Aramco, τη μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο, που το εμπορεύεται. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/07/08/apo-to-petrodolario-sto-petrogiouan/

Οι κινήσεις της Μόσχας στην Άπω Ανατολή

 γράφει ο Ανδρέας Καρατζής

Οι κρατικές επισκέψεις του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στη Βόρεια Κορέα και στο Βιετνάμ, πραγματοποιήθηκαν λίγο μετά την επίσημη επίσκεψη στην Κίνα, την οποία ο Ρώσος ηγέτης επισκέφθηκε πρώτη. Μετά το Πεκίνο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επισκέφθηκε επίσης τη Λευκορωσία και το Ουζμπεκιστάν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/07/02/oi-kiniseis-tis-mosxas-stin-apo-anatoli/

Η ιστορία τριών κρίσεων

γράφει ο Martin van Creveld

Πίσω στο 1938-39, η Βρετανία —η καρδιά της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που υπήρξε ποτέ— βρέθηκε να δέχεται ταυτόχρονη επίθεση σε τουλάχιστον τρία κύρια θέατρα επιχειρήσεων.

Το ένα, το πιο κοντινό, ήταν η Δυτική Ευρώπη και η Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Αδόλφος Χίτλερ προσπαθούσε πολύ για να χτίσει το Τρίτο Ράιχ σε σημείο που θα ήταν έτοιμο να αμφισβητήσει την αυτοκρατορία. 

 

Το άλλο αποτελούνταν από τις επικοινωνίες της αυτοκρατορίας στη Μεσόγειο, όπου ο Μπενίτο Μουσολίνι απειλούσε να καταλάβει τη Διώρυγα του Σουέζ, τη Μάλτα και το Γιβραλτάρ, «τα κάγκελα στη φυλακή της Ιταλίας», όπως τα αποκαλούσε. 

 

Και το τελευταίο στην Άπω Ανατολή, όπου μια σειρά από μιλιταριστικές ιαπωνικές κυβερνήσεις ετοιμάζονταν να επιτεθούν στις αποικίες της Βρετανίας όπως το Χονγκ Κονγκ, η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/04/20/i-istoria-trion-kriseon/

Ερυθρά Θάλασσα: Αντικρουόμενες γεωστρατηγικές επιδιώξεις

γράφει ο Νάσος Πετράκης

 

Η Ερυθρά Θάλασσα και το στενό Μπαμπ αλ-Μαντέμπ έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία στην παγκόσμια γεωπολιτική, λειτουργώντας ως κρίσιμος κρίκος μεταξύ της Μεσογείου, μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και του Ινδικού Ωκεανού. Αυτή η περιοχή δεν είναι μόνο κομβική για το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο, αλλά και για τη διακίνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπως και για τη ναυτική στρατηγική.

Οι χώρες που συνορεύουν με την Ερυθρά Θάλασσα ‒Αίγυπτος, Σουδάν, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σαουδική Αραβία, Υεμένη και Ιορδανία‒ μαζί με περιφερειακές δυνάμεις με πάγια συμφέροντα, έχουν διαφορετικές και συχνά ανταγωνιστικές γεωστρατηγικές προτεραιότητες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/17/erythra-thalassa-antikrouomenes-geostratigiki/

Γεωπολιτική εναντίον γεωοικονομίας: Οι στόχοι της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Κίνας

γράφει ο Goran Nikolic

Οι Βρυξέλλες, που βρίσκονται σε άβολη θέση λόγω της έντασης του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, προσπαθούν να καθορίσουν μια «συνεκτική στρατηγική» για την αντιμετώπιση της Κίνας. Ωστόσο, ενώ η θέση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και του Ζοζέπ Μπορέλ, καθώς και της κυρίαρχης ομάδας της διοίκησης στις Βρυξέλλες, είναι «φιλοατλαντική», δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την πλειοψηφία όσων έχουν τον κύριο λόγο στη διαμόρφωση της πολιτική της ΕΕ, συγκεκριμένα τις πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ σε εθνικό επίπεδο. Το πώς θα συμφιλιωθούν αυτά τα δύο ρεύματα και πώς θα βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ της φαινομενικά απαραίτητης εγγύτητας με την Ουάσιγκτον και της διατήρησης οικονομικά στενών σχέσεων με το Πεκίνο, είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/09/03/geopolitiki-enantion-geooikonomias/

Κινεζική βάση στην Κούβα

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

Η ιστορία της συμφωνίας για την εγκατάσταση μιας κινεζικής βάσης παρακολούθησης σημάτων (SigInt) στην Κούβα επανάφερε εικόνες του 1962, την πυραυλική κρίση με τη Σοβιετική Ένωση και τον κίνδυνο σύγκρουσης μεταξύ των τότε δύο παγκόσμιων υπερδυνάμεων. Υπάρχουν μόνο μερικές ομοιότητες, γιατί σε αντίθεση με την αντιπαράθεση με τη Μόσχα, αυτή με το Πεκίνο δεν αποτελεί ψυχρό πόλεμο για την Ουάσιγκτον. Η βαθιά διασύνδεση μεταξύ των δύο οικονομιών αποτελεί έναν καθοριστικό παράγοντα. Και μάλιστα, δεν γίνεται πλέον καν λόγος για «αποσύνδεση» ‒υπερβολικά δραστική, αλλά πάνω απ’ όλα ουτοπική‒ ενώ μέχρι τώρα, ακόμη και η Ουάσιγκτον έχει αποδεχθεί τον γερμανικό πραγματισμό που εξέφρασε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/06/11/kineziki-basi-stin-koyba/

Πώς πέφτουν οι αυτοκρατορίες

γράφει ο Martin van Creveld 

Όπως γνώριζαν πολύ καλά ο φιλόσοφος Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) και ο πολιτικός/ιστορικός Πολύβιος (200-118 π.Χ.), οι αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται. Η Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία ανήλθε και παρήκμασε. Η Περσική Αυτοκρατορία ανήλθε και παρήκμασε. Η Μακεδονική Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου αναδύθηκε και διαλύθηκε. Τον πρώτο αιώνα π.Χ., η ιδέα ότι και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα παρακμάσει και θα πέσει μια μέρα είχε γίνει συνηθισμένη στους μορφωμένους κατοίκους της, όπως έγραψε ένας από αυτούς, ο Ρωμαίος ιστορικός Λίβιος, η αυτοκρατορία «πάλευε με το δικό της μεγαλείο». Ωστόσο, δεν υπήρξε συμφωνία για το πότε θα συμβεί αυτό, πόσο μάλλον για το πώς. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/04/10/pos-peftoyn-oi-aytokratories/

Η Κίνα και οι παγκόσμιοι συσχετισμοί

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Από τότε που ο Σι Τζινπίνγκ επανεξελέγη ως ηγέτης της Κίνας στο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος στις 23 Οκτωβρίου 2022, υπήρξε μια αξιοσημείωτη αλλαγή στον τόνο από Κινέζους αξιωματούχους, απέναντι στις ΗΠΑ. Αυτή η αλλαγή στον τόνο σε συνδυασμό με την κινεζική αυτοσυγκράτηση στη στήριξη της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία οδήγησαν σε εικασίες ότι η Κίνα αλλάζει πορεία, απομακρύνεται από τη Ρωσία και στρέφεται προς τις ΗΠΑ και τη Δύση. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/04/05/i-kina-kai-oi-pagkosmioi-sysxetismoi/

Κίνα: Η παγίδα του Τάκιτου και ο COVID-19

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Όταν ο Xi Jinping έγινε πρόεδρος της Κίνας το 2013, έδειξε ότι ήταν αποφασισμένος να διατηρήσει την εντολή του Κομμουνιστικού Κόμματος να κυβερνά κερδίζοντας τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων. 

 

Στην αρχή της πρώτης του θητείας διέταξε τους γραφειοκράτες σε όλη τη χώρα να αναφέρουν οποιαδήποτε απώλεια επαφής με τη βάση της κοινωνίας. Ξεκίνησε επίσης μια εκτεταμένη εκστρατεία κατά της διαφθοράς, σε κρατικό και κομματικό επίπεδο.Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.facebook.com/vangelis.chorafas/posts/471558671789802

Η κρίση της Ταϊβάν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

 

Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, οι ΗΠΑ ανέβασαν την ένταση στην αντίθετη πλευρά της Ευρασίας. Κάποιοι ερμηνεύουν την επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι ως πραγματική πρόκληση, ενώ κάποιοι τη θεωρούν ως απάντηση στην κινεζική υποστήριξη στην Μόσχα. Κάποιοι άλλοι θεώρησαν ότι εμπίπτει στα κανονικά πλαίσια της πολιτικής των ΗΠΑ για την Ταϊβάν.

Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση αυτή έχει δρομολογήσει εξελίξεις σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, οι οποίες θα μορφοποιηθούν το επόμενο διάστημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/09/21/i-krisi-tis-taiban/

Η Γερμανία και η αντικινεζική συμμαχία

γράφει η Σωτηρία Πάνου

Από τις 19 Αυγούστου έως τις 9 Σεπτεμβρίου, η διετής κοινή αεροπορική στρατιωτική άσκηση «Dark-2022» διεξάγεται στο Ντάργουιν, στη βόρεια Αυστραλία. Συμμετέχουν 100 αεροσκάφη και 2.500 στρατιωτικοί.

Μεταξύ αυτών, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Γερμανία συμμετέχουν πλήρως στη στρατιωτική άσκηση για πρώτη φορά φέτος. Οι ΗΠΑ θέλουν να κερδίσουν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα για να σχεδιάσουν τη λεγόμενη ασιατική εκδοχή του ΝΑΤΟ και η αποστολή της πολεμικής αεροπορίας από τη Γερμανία αυτή τη φορά είναι η μεγαλύτερη στην περιοχή Ινδοειρηνικού, μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/08/24/i-germania-kai-i-antikineziki-symmaxi/

Η διαδικασία διεύρυνσης των BRICS

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Η Κίνα θέλει να διευρύνει τη συμμαχία των BRICS, για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα.

«Η Κίνα προτείνει να ξεκινήσει η διαδικασία διεύρυνσης των BRICS, να διερευνήσει τα κριτήρια και τις διαδικασίες για την επέκταση και σταδιακά να διαμορφώσει συναίνεση», δήλωσε ο Γουάνγκ Γι, υπουργός Εξωτερικών της Κίνας.

Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα σχημάτισαν αρχικά το μπλοκ το 2009, με τη Νότια Αφρική να προσχωρεί το 2010. Μετά από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί αμφισβήτησαν τη βιωσιμότητα του σχήματος, οι παγκόσμιες ισορροπίες οδηγούν στη διεύρυνση του μπλοκ.

Η στρατηγική κατεύθυνση του μπλοκ είναι η συνεργασία Νότου-Νότου, για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αρχιτεκτονικής, που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/05/21/i-diadikasia-dieyrynsis-ton-brics/

Γεωπολιτική αλλαγή στον Ειρηνικό: Νησιά του Σολομώντα

γράφει ο Στρατής Αλεξίου

 

Τα Νησιά του Σολομώντα είναι ένα κυρίαρχο κράτος στον Ειρηνικό κοντά στην Παπούα Νέα Γουινέα και την Αυστραλία, με πληθυσμό σχεδόν 700.000 κατοίκων.

Καθώς οι δυτικές δυνάμεις προετοίμαζαν τον νέο ψυχρό τους πόλεμο με την Κίνα, αντιμετώπιζαν όλο και περισσότερο τα Νησιά του Σολομώντα ως αποικία, υποστηρίζοντας μια βίαιη απόπειρα πραξικοπήματος και απειλώντας τη χώρα ότι επιδιώκει να υπογράψει μια συμφωνία ασφαλείας με το Πεκίνο.

Για δεκαετίες η Ουάσιγκτον χρησιμοποιούσε την οικονομική της μόχλευση στα Νησιά του Σολομώντα για να πιέσει τη χώρα να αναγνωρίσει την Ταϊβάν ως ανεξάρτητο κράτος. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/04/08/geopolitiki-allagi-ston-eiriniko-nis/

Κίνα: Η ήπια ισχύς του κινηματογράφου

γράφει η Σωτηρία Σπανού

Ο κινηματογράφος του Χόλυγουντ, το συμπύκνωμα της αμερικανικής ήπιας ισχύος, έχει ακόμη μέλλον στην Κίνα; Η απάντηση είναι δύσκολη, αφού ήδη συγκρούεται βίαια με τα κινεζικά συμφέροντα στην έβδομη τέχνη.

Το 2020, που σημαδεύτηκε από την πανδημία Covid-19 και τον απόηχο του κλεισίματος των κινηματογράφων σε όλο τον κόσμο, έδωσε για πρώτη φορά στον κινεζικό κινηματογράφο παγκόσμια υπεροχή. Συνολικά, ο τελευταίος ξεπέρασε τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του όσον αφορά τα έσοδα, με 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια (2,74 δισεκατομμύρια ευρώ) στην Κίνα έναντι 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ. Και αυτό γιατί η αμερικανική αγορά έχει μειωθεί κατά 80% σε σχέση με το 2019 και η ανταγωνίστρια κινεζική «μόνο» κατά 66,3%, διαπιστώνει η Le Monde. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/12/22/kina-i-ipia-isxys-toy-kinimatografoy/

Ρωσία – Κίνα: Το φυσικό αέριο και τα όρια της συμπόρευσης

 γράφει ο Ηλίας Σταυρίδης

Τις τελευταίες εβδομάδες, δεδομένης της σοβαρής κρίσης στις τιμές της ενέργειας που πλήττει ιδιαίτερα την Ευρώπη, σχολιάστηκαν έντονα τα νέα για τις ροές φυσικού αερίου που στέλνει η Ρωσία μέσω της κρατικής θυγατρικής Gazprom στην Κίνα μέσω του αγωγού φυσικού αερίου «Δύναμη της Σιβηρίας». Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/01/03/rosia-kina-to-fysiko-aerio-kai-ta-ori/

Το πλοίο που μπλοκάρει την Κίνα

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Το USS LST-821 , που μετονομάστηκε σε USS Harnett County (LST-821/AGP-281) , ήταν ένα πλοίο μεταφοράς αρμάτων μάχης που κατασκευάστηκε για το Ναυτικό των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπηρέτησε το Ναυτικό των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Μεταφέρθηκε στο Ναυτικό του Νότιου Βιετνάμ και μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ μεταφέρθηκε στο Ναυτικό των Φιλιππίνων το 1976, το οποίο το ονόμασε BRP Sierra Madre (LT-57).

Το 1999 η κυβέρνηση των Φιλιππίνων προσάραξε το πλοίο στα αβαθή του Second Thomas Shoal, στα νησιά Σπράτλι, προκειμένου να διατηρήσει την διεκδίκηση των Φιλιππίνων στην περιοχή των νησιών, σε αντιπαράθεση με την Κίνα. Στο πλοίο έχει εγκατασταθεί μόνιμα ένα απόσπασμα πεζοναυτών για να παρέχει προστασία στο ίδιο το πλοίο και στην περιοχή.

Από την πλευρά του Πεκίνου, η πιο συνηθισμένη δράση που αναλαμβάνεται είναι η παρεμπόδιση του εφοδιασμού της ομάδας των πεζοναυτών που διαμένει στο πλοίο.

Στις 18 Νοεμβρίου δύο πλοιάρια των Φιλιππίνων, τα Unaiza Mae 1 και Unaiza Mae 3 προσπάθησαν να προσεγγίσουν το πλοίο, αλλά απωθήθηκαν από τρία πλοία της κινεζικής Ακτοφυλακής τα οποία χρησιμοποίησαν κανόνια νερού. Τελικά, στις 23 Νοεμβρίου η αποστολή ολοκληρώθηκε, χωρίς να υπάρξει αντίδραση από την πλευρά της Κίνας.

Τα αιτήματα του Πεκίνου για μετακίνηση του ναυαγίου παραμένουν συστηματικά αναπάντητα από την πλευρά της Μανίλας, η οποία θεωρεί ότι στον βαθμό που η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται μέσα στην ΑΟΖ των Φιλιππίνων, το ναυάγιο του πλοίου θα παραμείνει στην θέση του.

Παρά την σθεναρή στάση των Φιλιππίνων για την μη μετακίνηση του ναυαγίου, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η κυβέρνηση επιθυμεί μείωση των εντάσεων με την Κίνα. Οι επιθέσεις με κανόνια νερού θεωρούνται εχθρικές πράξεις, αλλά όχι ένοπλες επιθέσεις. Επομένως δεν δίνουν την δυνατότητα ενεργοποίησης των συμφωνιών αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής που έχουν υπογραφεί με τις ΗΠΑ. Παρ΄ όλα αυτά, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έσπευσε να προειδοποιήσει το Πεκίνο ότι η Αμυντική Συμφωνία του 1951 καλύπτει και μη πολεμικά πλοία στη Νότια Κινεζική Θάλασσα.

Προς το παρόν, το Πεκίνο τηρεί στάση αναμονής. Ωστόσο, θίγεται η εικόνα της Κίνας ως υπερδύναμης της περιοχής με ένα πολεμικό ναυτικό που αυξάνει αριθμητικά και ποιοτικά, κάθε χρόνο. Πολλοί θεωρούν ότι η Κίνα, αργά ή γρήγορα, θα προσπαθήσει να επιλύσει το πρόβλημα. Γιατί με το πέρασμα του χρόνου, το ναυάγιο του BRP Sierra Madre μετατρέπεται σε πραγματικό σύμβολο ανάσχεσης της επέκτασης της Κίνας

Ο Δρόμος του Μεταξιού της Τουρκίας

γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου

 

Τα drones τα οποία έχουν αναπτυχθεί από διάφορες τουρκικές εταιρείες αποτελούν τον Δρόμο του Μεταξιού της Τουρκίας. Μια αλυσίδα συμμαχιών που εκτείνεται από τη Λιβύη, τη Συρία, το Κατάρ, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το Μαρόκο και με φιλοδοξίες για επέκταση και σε άλλες χώρες της Αφρικής, όπως η Τυνησία, της Μέσης Ανατολής, όπως η Σαουδική Αραβία και της Ασίας, όπως το Καζακστάν και η Ινδονησία.

Τα τουρκικά drones έχουν αποδείξει ότι λειτουργούν. Διαβάστε περισσότερα εδώ: www.geoeurope.org

Ολυμπιακοί Αγώνες Τόκυο 2020: Η γεωπολιτική στο βάθρο των νικητών

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκυο 2020 έχουν ξεκινήσει. Είναι οι πρώτοι αγώνες στην ιστορία που γίνονται χωρίς την παρουσία θεατών, λόγω της πανδημίας.

Είναι επίσης οι ΟΑ που διεξάγονται υπό την απειλή μίας επίθεσης με πυρηνικά όπλα. Όχι μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, αλλά μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας.

Εκτός όμως από αυτή την αντιπαράθεση, υπάρχουν και άλλες εξελίξεις που αναδεικνύουν αυτούς τους ΟΑ ως ένα στοιχείο της πολιτικής. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/07/25/ολυμπιακοί-αγώνες-τόκυο-2020-η-γεωπολιτι/