Η ευλογημένη Πολιτεία

"Σαν ήμουν στον καιρό της νιότης μου, είχαν πει πως σε κάποια πολιτεία ζούσαν όλοι οι άνθρωποι, μ' οδηγήτρες τους τις Γραφές. Και είπα: «Θ' αναζητήσω αυτή την πόλη, να χαρώ την ευλογία της».

 

Κι ήταν μακριά πολύ. Κι έκανα γερή κουμπάνια για το ταξίδι μου. Και μετά σαράντα μέρες ξεδιάκρινα την πόλη, και στις σαράντα μέρες και μία, σ' αυτήν μπήκα. Και τι να δω! Το σύνολο από τους κατοίκους της πόλης, ήταν άτομα που δεν είχαν παρά μόνο ένα μάτι κι ένα χέρι. Κι εμβρόντητος μονολόγησα: «Μπορεί σε μία τόσο άγια πόλη οι άνθρωποι να μην έχουν παρά ένα μάτι κι ένα χέρι;».

Τότε πρόσεξα πως κι εκείνοι είχαν μείνει κατάπληχτοι, απορώντας πολύ, για τα δυο μου μάτια και τα δυο μου χέρια. Και καθώς αντάλλαζαν κουβέντες, μεταξύ τους, τους ρώτησα: «Είναι στ' αλήθεια αυτή η Βλογημένη Πολιτεία, που καθένας ζει μ' οδηγήτρες του τις Γραφές;».

Και μου απάντησαν: «Ναι, αυτή είναι».

«Και τι συμφορά σας βρήκε», είπα, «τι έγιναν τα δεξιά σας μάτια και τα δεξιά σας χέρια;».

Κι όλος ο λαός μπήκε σε κίνηση. Κι είπανε: «Έλα να δεις».

Και με πήγαν στον ναό, καταμεσής στη πόλη. Και μέσα στον ναό είδα: Έναν σωρό χέρια και μάτια. Σαν φύλλα μαδημένα. Και τότες είπα: «Αλίμονο! Ποιός κουρσευτής πρόσταξε, τέτοια σκληρότητα σε βάρος σας;».

Και, ψίθυρος υψώθηκε σαν κύμα ανάμεσό τους. Κι ένας από τους πρεσβύτερους βγήκε μπροστά από όλους κι είπε: «Είναι αυτοπραξία μας. Ο Θεός μας έκανε κουρσευτές πάνω από το κακό που έβοσκε μέσα μας». Και μ' οδήγησε μπρος σ' έναν ψηλό βωμό, κι ολόκληρο το πλήθος ακολουθούσε. Και μου 'δειξε πάνω στον βωμό μία επιγραφή, σκαλισμένη που έγραφε:

«Εἰ δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν
καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν
μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν.
Καὶ εἰ ἡ δεξιά σου χεὶρ σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὴν
καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν
μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν».

Τότε μπήκα στο νόημα. Και στρεφόμενος στα πλήθη φώναξα: «Δεν υπάρχει ούτε ένας, άντρας ή γυναίκα, ανάμεσά σας που να έχει δύο μάτια ή δύο χέρια;».

Και μου απάντησαν λέγοντας: «Όχι, ούτε ένας. Δεν υπάρχει ούτε ένας, εκτός από τα παιδιά -τα πολύ μικρά ακόμα για να μπορούν να διαβάσουν τη Γραφή και να καταλάβουν τις εντολές της».

Και μόλις βγήκαμε από τον ναό, εγκατέλειψα αμέσως τη Βλογημένη Πολιτεία. Γιατί δεν ήμουν πολύ μικρός, και γιατί μπορούσα τη Γραφή να τη διαβάσω..."

Χαλίλ Γκιμπράν

Ελλάς, ελλήνων νοικυραίων ΙΙ

Σήμερα, κι έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας, είπα να μοιραστώ μια εικόνα που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα… μία εικόνα που με θλίβει πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπο και ύστερα ως πολίτη… μια εικόνα που αποτυπώνει με τρόπο ιδιαίτερα εύστοχο πόσο έχουμε αποτύχει και συλλογικά και ατομικά, ο κάθε ένας από εμάς!

Προς το παρόν, είμαστε βολεμένοι κι ασφαλείς. Ναι, φοβόμαστε κι ανησυχούμε για το αύριο αλλά, μέχρι εκεί! Διαρκής αναμονή και διαρκής ανοχή την ίδια ώρα που συνάνθρωποι μας, άνθρωποι δίπλα μας, γύρω μας, αυτοκτονούν, λιμοκτονούν, υποφέρουν… ζουν κυνηγημένοι μέσα στην ίδια τους την ζωή για να μπορούν κάποιοι «κύριοι» «αγωνιστές» με «ήθος» και «όραμα» να σώσουν την «πατρίδα»… Ποιά πατρίδα βρε ηλίθιοι??? Πατρίδα δεν είναι ούτε το χώμα, ούτε τα χρώματα στον ιστό! Πατρίδα είναι οι άνθρωποι. Πατρίδα είμαστε όλοι εμείς! Κι όσο αυτοί οι «κύριοι» πληγώνουν τους συν-ανθρώπους μας, όσο μας πληγώνουν, τόσο πληγώνουν την πατρίδα μας!

Κι όμως! Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που τους στηρίζουν, που τους υποστηρίζουν, που σκύβουν το κεφάλι ευλαβικά  και την ίδια στιγμή, εχθρεύονται κάθε προσπάθεια, κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία για αλλαγή και πρόοδο. Σβήνουν κάθε ελπίδα κι απαξιώνουν κάθε όνειρο – ουτοπικό ή εφικτό! Με μένος στρέφονται ενάντια στους πιο αδύναμους κι άτυχους συμπολίτες μας, και με το δάκτυλο υποδεικνύουν τα θύματα της επόμενης σφαγής… Αδυνατούν να δουν την αλήθεια κατάματα διότι η αλήθεια αυτή δεν περιλαμβάνει, δεν αιτιολογεί και ως εκ τούτου δεν μπορεί να τροφοδοτεί την… νοικοκυροσύνη και τον καθωσπρεπισμό τους.

Θα μου πει κάποιος… υπερβάλλεις. Πιθανόν! Όμως, η πατρίδα, οι άνθρωποι, οι άνθρωποί μας και οι ζωές τους δεν είναι εμπόρευμα για να κερδοσκοπούν κάποιοι από την εκμετάλλευσή τους.

Όσο μένουμε παθητικοί παρατηρητές αυτής της κατάστασης, όσο ανεχόμαστε κι όσο σιωπούμε, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ούτως ή άλλως η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι μη αναστρέψιμη. Μόνο πιο κάτω έχει και τίποτε άλλο. Τι περιμένουμε? Θαύματα? Θαύματα δεν γίνονται. Όχι με τρόπο που νομίζουμε! Θαύμα είναι η δική μας η ζωή… του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί. Τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να πούμε επιτέλους: φτάνει! Ως εδώ?

Τι φοβόμαστε? Τι περιμένουμε?

Ελλάς ελλήνων νοικοκυραίων (46 χρόνια μετά)

... Κι αφού ματώσαμε, και πονέσαμε, και θρηνήσαμε, ήρθε η ώρα να λογαριαστούμε! Να θυμηθούμε τις παλιές μας έχθρες... να συνεχιστεί το πλιάτσικο ("ανάπτυξη" με τα δεδομένα εκείνης αλλά, και της τωρινής εποχής). Βαλθήκαμε ν' αποδείξουμε σε ολόκληρο τον κόσμο πως αφού οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες, τότε, όλα δικαιολογούνται! Όπως για τους ήρωες, έτσι και για τους έλληνες... Κι ο εγωισμός και ο καιροσκοπισμός, και το μίσος και η απέχθεια και ο φθόνος... Ο φόνος! Κι ο κόσμος όλος, μάς παρακολουθούσε άναυδος. Οι άσπονδοι φίλοι μας αμήχανοι... έκπληκτοι. Αυτοί δεν χρειάστηκε να κάνουν τίποτα! Εμείς τα κάναμε όλα! Μόνοι μας! Και συνεχίσαμε να ματώνουμε... και συνεχίσαμε να πονάμε... και συνεχίσαμε να θρηνούμε λες και το αίμα, οι πόνοι και οι θρήνοι, θα υποχρέωναν τους Ολύμπιους να πάρουν θέση - με το αζημίωτο φυσικά. 

Κι αφού σαν καθαρόαιμοι έλληνες ολημερίς χτυπιόμασταν μήπως και γλυτώσουμε απ' το "κακό", δεν άργησε να πέσει η νύχτα. Και ούτε που το καταλάβαμε! Κι οι πιο νοικοκυραίοι απ'όλους κλείστηκαν στα σπίτια τους. Τσιμουδιά! Οι θυγατέρες μαγείρευαν κι έπλεναν κι αφού τελειώναν με τις δουλειές τους, χασκογελούσαν ξεφυλλίζοντας το Ντομινό. Οι κανακάρηδες φωνασκούσαν διαρκώς, προκαλώντας ο ένας τον άλλον, δοκιμάζοντας πρώτα την δική τους επανάσταση... Πώς αλλιώς? Είναι αβάσταχτο να βλέπεις τους γονείς σου να τρώνε μόνο ψωμί κι ελιά και δικαίως(!), αφού ο καλός Θεός μάς είχε προικήσει με κρασί, με θάλασσα με..., με τόσα και τόσα αγαθά! Τσιμουδιά! Το σκοτάδι φέρνει ύπνο και όνειρα πολλά... Κι εκεί, στο ονειρικό πεδίο η κάθε επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι επιτυχημένη! 

Η αλήθεια είναι πως πάντα ζούσαμε μέσα στα όνειρα. Και τώρα μέσα στα όνειρα ζούμε. Μου φαίνεται, δεν σταματήσαμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Ποιός να θέλει να ξυπνήσει? Ποιός θέλει να παλέψει και πάλι... να ματώσει... να πονέσει κι ίσως να θρηνήσει αν δεν του βγεί? 

Έτσι, κάθε που ξημερώνει, τα όνειρα εξακολουθούν όμως τώρα αλλάζουν μορφή. Μεταλλάσονται σε παραισθήσεις κι αυτές με τη σειρά τους σε ψευδαισθήσεις! Κι από εικόνες θαμπές κι απόκοσμες, γίνονται εικόνες πραγματικές. Έχουμε πεισθεί από τη ζωντάνια τους και πιστεύουμε στην αλήθεια τους... Πώς να συνειδητοποιήσει κανείς στον λήθαργό του πως  ο νους του ανθρώπου είναι άτιμο πράγμα κι εξουσιάζει και το σώμα και την ψυχή του? Ποιός να το φανταστεί πόση δύναμη κρύβει μέσα του αυτός ο νους, που δίνει μορφή και σχήματα ακόμη και σε πράγματα ανύπαρκτα... 

Όχι! Καλά είμαστε κι έτσι. Τα καταφέραμε μια χαρά μέχρι εδώ! Ας παλέψουν οι άλλοι! Ας ματώσουν οι άλλοι! Ας πονέσουν οι άλλοι! Κι ας θρηνήσουν αφού το θέλουν! Φτάνει εμείς να είμαστε καλά. Διότι εμείς ήμασταν οι γιοι κι οι κόρες ανθρώπων νοικοκυρέων! Ανθρώπων που ένιωθαν ικανοποιημένοι τρώγοντας μόνον ψωμί κι ελιά, για να είμαστε εμείς κάποτε ασφαλείς... για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε καλλίτερα!  

Πόσο, αλήθεια, μάς πηγαίνει αυτός ο καθωσπρεπισμός...

Και τώρα τί? Αυτά τα παιδιά έγιναν άντρες και γυναίκες. Γίναμε άντρες και γυναίκες! ... Και το μόνο που καταφέραμε είναι να στοιχειώνουν το παρόν μας τα φαντάσματα του παρελθόντος. Εμείς δεν μπορούμε να επιβιώσουμε με ψωμί κι ελιά. Μάς είναι αδιανόητη μια τέτοια προοπτική. Μόνον τρόμο προκαλεί! Από την άλλη, δεν ξέρουμε και να πολεμάμε! Δεν μάθαμε ποτέ! Κι έτσι, παραμένουμε βουβοί κι ασήμαντοι, όπως βουβοί κι ασήμαντοι υπήρξαν οι γονείς μας! Ακίνδυνοι. Ασφαλείς. Ονειρευόμαστε όμως... συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε πως κάποιος... κάπως... θα τολμήσει και θα κάνει κάτι! Κι εμείς θα ακολουθήσουμε τότε! Αιώνιοι κομπάρσοι της ίδιας μας της ζωής! Οι γονείς μας όμως γνώριζαν. Αργά ή γρήγορα θα το καταλάβουμε κι εμείς: Κανείς δεν πρόκειται να κάνει τίποτε για εμάς. Κανείς δεν προκείται να ασχοληθεί με εμάς. Μόνοι μας είμαστε και μόνοι μας θα είμαστε πάντα. Η αξιοπρέπειά μας, ο πολιτισμός μας, το ζην μας, οι πόθοι κι ελπίδες μας βρίσκονται στα δικά μας χέρια! Ας βγούμε έξω από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Ας αφήσουμε τα όνειρα στην νύχτα τους... επιτέλους! Ξημέρωσε!

Ο φασισμός των δήθεν αναρχικών

Με αφορμή το απεχθές περιστατικό της Μανωλάδας, οι όψιμοι δήθεν αναρχικοί, τρίβουν τα χέρια τους! Πώς αλλιώς θα μπορούσαν καλλίτερα να αιτιολογήσουν τις απόψεις τους και τα "αγαθά" τους "αισθήματα»"προς κάθε πονεμένο κι αδικημένο? Όμως, το χειρότερο απ’ όλα είναι η χρήση αυτού του περιστατικού για να αναπτύξουν, από την πλευρά τους και για δικούς τους λόγους…, ακόμη περισσότερο την φιλολογία που πολλοί από εδώ και από εκεί θέλησαν – δεκαετίες τώρα - να μας ενσταλάξουν σχετικά με τους "κακούς" πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που στοίχησαν ακριβά για την "Μεγάλη Ελλάδα" και σε αίμα και σε χρήμα και ήρθαν και κατέστρεψαν τον τόπο των φιλήσυχων κι αξιοπρεπών "νοικοκυραίων" της Παλαιάς πατρίδας…

Για ακόμη μία φορά, γινόμαστε μάρτυρες μιας ανήθικης επίθεσης συγκεκριμένων κύκλων προς συγκεκριμένη ομάδα του λαού μας (με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ιστορία, πολιτισμό, παράδοση κ.λπ.) που θέλουν την Ελλάδα περιορισμένη και τον ελληνισμό δέσμιο παρελθοντικών συμπλεγμάτων, που δεν βασίζονται στην ιστορική αλήθεια αλλά στην άγνοια και το φόβο. Άγνοια για το τι πραγματικά σημαίνει ελληνισμός και φόβος σε ό,τι έχει να κάνει με την ίδια την αλήθεια του παρόντος.

Και η αλήθεια του παρόντος μάς υποδεικνύει ένα και μόνο πράγμα: δεν είμαστε καλοί έλληνες εμείς οι νεοέλληνες. Ακόμη περισσότερο? Δεν είμαστε καλοί άνθρωποι! Κατασκευάζουμε υπόπτους και ρίχνουμε τις ευθύνες σε εύκολους και διαθέσιμους αποδιοπομπαίους τράγους… Έτσι δεν έγινε και στην περίπτωση Ντρέϊφους? Ποιός άλλος θα μπορούσε να φταίει πλην των «ύπουλων» εβραίων? Η ευθύνη μας περιορίζεται μέσα στα όρια της ατομικής μας ηθικής (ό,τι μας βολεύει δηλαδή) και δεν επεκτείνεται μέσα στην συλλογική ηθική η οποία θα έπρεπε κανονικά να κατευθύνει τις σκέψεις μας και να διέπει και τις πράξεις μας.

Υπό αυτό το πρίσμα και μακρυά από κάθε σεβαστό αναρχικό ιδεώδες, τα λεβεντόπαιδα της «αναρχίας» δεν διακρίνονται από καμία ποιοτική διαφορά σε σύγκριση με τα άλλα λεβεντόπαιδα… της Χρυσής Αυγής, του φασισμού, της ιδεολογικής παρακμής και της κοινωνικής διαστροφής.

Τέτοιους «αναρχικούς» να τους βράσω που λέει και ο λαός μας! Άνθρωπος που δεν γνωρίζει τι είναι, τι πιστεύει και γιατί… άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει αυτό που θέλει να πιστεύει και αυτό που θέλει να υπηρετεί, είναι άνθρωπος επικίνδυνος πρώτα-πρώτα για τον ίδιο του τον εαυτό!

Μήπως ήρθε η ώρα να καταμετρήσουμε τα εγκλήματα που διέπραξε η αναρχία κατά του ανθρώπου ή για να είμαστε πιο ακριβείς, τα εγκλήματα που διέπραξαν κάποιοι στο όνομα της αναρχίας κατά του ανθρώπου? Κανείς δεν μπορεί να εκφράζεται και να λειτουργεί αυθαίρετα μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που όλοι μας αναγνωρίζουμε πως έχει πρόβλημα και έχει ανάγκη από λύσεις... λύσεις πραγματικές… λύσεις που θα μας ωφελήσουν όλους και τον κάθε έναν μας ξεχωριστά, με σεβασμό – πρωτίστως – στην αξιοπρέπειά μας και την προσωπική και την κοινωνική.

Άμα πια με τον κάθε κομπλεξικό μαλάκα!