Ερυθρά Θάλασσα: Αντικρουόμενες γεωστρατηγικές επιδιώξεις

γράφει ο Νάσος Πετράκης

 

Η Ερυθρά Θάλασσα και το στενό Μπαμπ αλ-Μαντέμπ έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία στην παγκόσμια γεωπολιτική, λειτουργώντας ως κρίσιμος κρίκος μεταξύ της Μεσογείου, μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και του Ινδικού Ωκεανού. Αυτή η περιοχή δεν είναι μόνο κομβική για το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο, αλλά και για τη διακίνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπως και για τη ναυτική στρατηγική.

Οι χώρες που συνορεύουν με την Ερυθρά Θάλασσα ‒Αίγυπτος, Σουδάν, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σαουδική Αραβία, Υεμένη και Ιορδανία‒ μαζί με περιφερειακές δυνάμεις με πάγια συμφέροντα, έχουν διαφορετικές και συχνά ανταγωνιστικές γεωστρατηγικές προτεραιότητες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/17/erythra-thalassa-antikrouomenes-geostratigiki/

Η Ινδία και οι γεωπολιτικές ισορροπίες σε μία εποχή αλλαγών

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος 

 

Η Ινδία αντιπροσωπεύει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα του πώς ένα ανεξάρτητο κράτος, ικανό να κλίνει την παγκόσμια ισορροπία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, συμπεριφέρεται σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον. Αλλά και το πώς το διεθνές περιβάλλον μπορεί να το περιορίσει.

Η Ινδία έχει ήδη εξασφαλίσει μια εξέχουσα θέση στην παγκόσμια σκηνή στο εγγύς μέλλον, χάρη στις πολιτικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στη χώρα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/02/22/i-india-kai-oi-geopolitikes-isorropies/

Η Τουρκία, η Ινδία και οι S-400

γράφει ο Ανδρέας Καρατζής

Το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-400 πέρα από τη στρατιωτική του σημασία, έχει αποκτήσει και μία αντίστοιχη διπλωματική. Οι S-400 έχουν πωληθεί από τη Ρωσία στη Λευκορωσία, στην Τουρκία, στην Ινδία και στην Αλγερία, ενώ έχουν αναπτυχθεί από τη Μόσχα και τη Συρία.

Από το 2009 η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα είχαν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για την πώληση στην Τουρκία του συστήματος Patriot, χωρίς αποτέλεσμα. Το 2017, η Τουρκία αγόρασε το ρωσικό σύστημα, ως αποτέλεσμα και της βοήθειας που προσέφερε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στον Ταγίπ Ερντογκάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016.

Από εκεί και πέρα τα γεγονότα είναι γνωστά. Η Τουρκία αποβλήθηκε από το πρόγραμμα του F-35 και τον Δεκέμβριο 2020 της επιβλήθηκαν κυρώσεις από τις ΗΠΑ που αφορούσαν την πολεμική της βιομηχανία.

Η Ινδία έχει επίσης αγοράσει τους S-400, των οποίων η παραλαβή θα γίνει στο τέλος του 2021 και η Ουάσιγκτον την απειλεί με κυρώσεις. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/04/05/i-toyrkia-i-india-kai-oi-s-400/

Iran Isolation Attempts Backfire

γράφει ο Hannes Artens

Iran’s provocative missile tests ten days ago again fueled the debate on the likelihood of aerial strikes against Iran. Since last week’s thaw, however, an attack on Iran by the end of President Bush’s tenure no longer appears in the offing. Moreover, the narrow, exclusively military focus of the debate misses the broader picture. The overall U.S. strategy of containing Iran has failed in principle. And the attempt to impose a sanctions regime on Iran has led to an erosion of U.S. strategic influence in Asia and the Middle East. Over the long term, Washington’s shortsighted containment policy will only hurt Western business in the region. It will also play into the hands of China, drive crucial allies away, and render Iran untouchable.

At the eleventh hour, even the Bush administration seems to have realized, albeit in a limited way, the inherent failure of the containment approach. In an important about-face, the White House not only agreed to direct talks between U.S. and Iranian officials in Geneva this weekend but also held out the prospect of soon opening an American interest section in Tehran. This sea change suggests that the realists around Secretary of State Condoleezza Rice and Secretary of Defense Robert Gates having finally gained the upper hand over the faction around Vice President Dick Cheney in the intra-administration feud. The reversal also acknowledges that the dual approach of sanctions and military threats have produced nothing but America’s own isolation. The far-reaching repercussions of these counterproductive sanctions against Iran and America’s increasing isolation in Asia are best illustrated by this month’s breakthrough on the Iran-Pakistan-India pipeline.

It’s the Gas, Stupid
The Iran-Pakistan-India pipeline (IPI) is a $7.5 billion project designed to supply Indian mega-cities with natural gas from Iran’s Persian Gulf fields via a 1,700 miles long pipeline across Pakistan. The project has been repudiated and boycotted by one project partner or the other uncounted times since its conceptualization. But on July 3, Indian Oil Minister Murli Deora affirmed on the sidelines of the World Petroleum Congress in Madrid that India expects to finally sign the deal next month. This long-time-in-coming breakthrough constitutes a crucial step toward energy security for India.

For the United States, on the other hand, it deals a resounding blow to the fragile international sanctions front the Bush administration has crafted to contain Iran. What is more, with China keen on joining the project, a new geo-strategic axis – Tehran-Islamabad-New Delhi-Beijing – is about to emerge. This axis will radically reshuffle the power structure in Asia and, with it, the global balance of power.

Despite the Cheney faction’s saber-rattling, the Bush administration has banked on economic sanctions strangling investment and beating a technology-dependant Tehran into submission. This strategy of tightening the economic corset choking Iran and thus forcing it to renounce its nuclear ambitions, however, has isolated the United States and its allies more than Iran. For the time being, Washington has succeeded in cajoling French Total SA, Anglo-Dutch Shell, and Spanish Repsol to withdraw their bids to exploit the Iranian South Pars field, the world’s largest gas field, and the EU approved freezing the assets of a major state-owned Iranian retail bank, Bank Melli, last month.

But Iran’s countermeasures have been in the works for quite a while. After all, the country has long suffered from the effects of sanctions and the reluctance of Western companies to invest in its energy sector. So it has increasingly looked eastward for new financiers and partners. The most striking example is Iran’s March 24 bid for membership in the Shanghai Cooperation Organization (SCO), the Central Asian security group dominated by Russia and China.

This new “looking east” -- negahe be shargh -- policy concept is the brainchild of Bangalore-educated, Iranian Foreign Minister Manouchehr Mottaki. While an Iranian SCO membership is still in the future, Asian dominance over the Iranian market is a current reality. China already ranks as the number one foreign investor in Iran. Malaysian Petronas and LG Korea feature prominently in the exploitation of South Pars. The new IPI would be a final nail in the coffin of the sanctions regime.

The Empire Strikes Back
The United States has fought hard against the new pipeline linking Iran, India, and Pakistan. As recently as July 15, Senators Christopher Dodd (D-CT) and Richard Shelby (R-AL) threatened to strengthen the Iran and Libya Sanctions Act of 1996 that allows for the litigation of foreign firms investing in sanctionable business in Iran – a clear warning signal to India. Meanwhile, since the three countries could not bear the projected costs of $7.5 billion on their own, Washington has also used its considerable influence at the World Bank in the person of former president Paul Wolfowitz. He bluntly informed Pakistan that the bank would not allow any international institution to finance the project.

In its attempts to destabilize Iran and disrupt the possible route of the pipeline, the United States is allegedly supporting Jundallah. This militant insurgency in the Iranian Sistan and Baluchistan Province, has suspected links to the Taliban and the Baloch Liberation Army (BLA), which has been fighting a guerilla war against the Pakistani army since 2000. This clandestine Baloch connection – recently exposed by Seymour Hersh in The New Yorker – undermines America’s fragile, always-on-the-brink-of-a-coup ally, Pakistan. Washington is also pushing for the alternative of a Turkmenistan-Afghanistan-Pakistan-India pipeline (TAPI), the construction bids for which, as a side benefit, would go to U.S. companies. This alternative scheme is strikingly similar to the pipeline deal Unocal struck with the Taliban in 1996.

U.S. obstruction is not the only problem facing the IPI project. Iran is asking for a lot of money; India and Pakistan have notorious difficulties cooperating. But this cluster of American threats and coercions proved until recently to be pivotal in preventing the project from getting off the ground. Former Undersecretary of State Nicholas Burns cited preventing IPI as one of his greatest accomplishments at a conference at Harvard University in March.

Push Factors
India, however, desperately needs energy for its growing economy. And it will risk its relationship with the United States to get this energy. Moreover, its heavily subsidized low gas prices are no longer sustainable, especially now before an election year. After all, with oil around $140 per barrel and a global recession looming on the horizon, the United States no longer has the ability to pressure countries to sever energy ties with Iran, as it did when a fire-breathing John Bolton forced Japan to withdraw its bid to exploit the Iranian Azadegan oil field. It is now every country for itself in the new energy environment.

Despite U.S. opposition, then, the IPI pipeline is back on line. The last commercial difficulties between Pakistan and India concerning transit fees have been cleared away, and only minor technical details remain for a trilateral meeting in Tehran scheduled for the coming weeks. If an agreement is reached this summer, construction could commence in 2009 and be completed by 2012. Pakistan is eager to expand its new role as the energy corridor of the future. It expects an annual $600 million in transportation fees from IPI and is vigorously politicking for China to join the project in order to increase those revenues. Until Indian consent was secured, Pakistan used the Chinese wild card as a bargaining tool to force a wavering India’s hand. But now it seems that Islamabad and Tehran can have it both ways. If World Bank financing is off the table, China can step in to foot the bill.

Finalization of IPI in the coming weeks would be more than a slap in the face for President Bush. After all, in 2006 he personally fought for a nuclear cooperation pact with India designed to meet India’s energy needs while tying it closer to the United States as a counterweight against a rising China. Now however, not only has the Indian government so far failed to get the pact ratified in the Indian parliament, but India is about to collaborate with China in undermining America’s sanctions on Iran. Pakistan, beefed up with more than $10 billion in military aid by the Bush administration, is also giving the cold shoulder to Washington. And Iran, soon to be the number one energy supplier for East Asia, becomes more untouchable by the day.

The Bush administration’s lofty design to keep Iran in the box and use the Indian tiger to tame the Chinese dragon runs the risk of collapsing in the last months of his presidency. In fact, the American sanctions regime is driving Iran into China’s arms and facilitating a Sino-Indian rapprochement. Even worse, America is facing the rise of a new strategic axis in Asia that stretches from Tehran to New Delhi to Beijing, with Islamabad as a central hub, and financed by petrodollars. Then again, the Bush policy, by giving a lift to this new strategic energy alliance, may ultimately strengthen support in Washington for a military strike against Iran: to accomplish what containment failed to do.

initially published at Foreign Policy in Focus

διαβάστε επίσης:
Η Κεντρική Ασία στο επίκεντρο του ενεργειακού ανταγωνισμού

Η Κεντρική Ασία στο επίκεντρο του ενεργειακού ανταγωνισμού

Οι δρόμοι της ενέργειας αποκτούν συνεχώς νέους "σταθμούς" και "προορισμούς", πράγμα που καθιστά την Κεντρική Ασία κομβικό σημείο τόσο για την παραγωγή και την διαχείριση των φυσικών πόρων όπως το νερό, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, όσο και για την διαμόρφωση και εφαρμογή νέων πολιτικών και οικονομικών (κυρίως) επιδιώξεων, που θα αλλάξουν τον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη για πάντα.

Αν τις προηγούμενες δεκαετίες μιλούσαμε για την ξέφρενη πορεία των εξοπλιστικών προγραμμάτων, με βασικούς πυλώνες ανάπτυξης αυτής της πολιτικής, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την πρώην Σοβιετική Ένωση - συμπεριλαμβανομένων των "δορυφόρων" τους, σήμερα, το "παιχνίδι παίζεται αλλού".

Νέοι παίκτες αναλαμβάνουν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διεθνή σκακιέρα και το διακύβευμα είναι πολυδιάστατο, καθώς δεν αποτελεί σκοπό τους μόνον η παραγωγή και η εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων αλλά και η επιβολή εξαρτήσεων και ελέγχου της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης / λειτουργίας των γειτονικών τους λαών, με αναπόφευκτο αντίκτυπο στην διεθνή κοινότητα.

Τώρα, το ποιος θα καταφέρει να γίνει ο "κυρίαρχος του παιχνιδιού" είναι κάτι που θα μας απασχολήσει τα χρόνια που έρχονται σίγουρα όμως, όχι στο μακρινό μέλλον!

Η χώρα μας θ' αποτελέσει "ενεργειακή γέφυρα" μεταξύ ανατολής-δύσης είτε το θέλουμε, είτε όχι. Και το τονίζω αυτό το... "είτε το θέλουμε, είτε όχι"! Υπό αυτό το πρίσμα, θα πρέπει να εκτείνουμε την ματιά μας πέραν της περιοχής των Βαλκανίων και ακόμη πιο πέρα από τον TGI ή τον SOUTH STREAM, εάν επιθυμούμε να έχουμε πρωτεύοντα ρόλο στον ευρύτερο γεωγραφικό μας χώρο.

Αυτή την συγκεκριμένη χρονική περίοδο επέλεξαν ο Τουρκμένος Πρόεδρος Gurbanguly Berdymukhammedov, από το Αφγανιστάν όπου βρέθηκε για επίσημη επίσκεψη στις 28 Απριλίου και ο Ιρανός Πρόεδρος Mahmud Ahmadinejad, από το Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν την ίδια ακριβώς ημέρα, να αναπτύξουν τα επιχειρήματά τους στην εξαγωγή φυσικού αερίου, ο μεν πρώτος μέσω του αγωγού που θα συνδέει Τουρκμενιστάν - Αφγανιστάν - Πακιστάν - Ινδία (ΤΑΡΙ) και ο δεύτερος, για τον αγωγό που θα συνδέει Ιράν - Πακιστάν - Ινδία (ΙΡΙ), προσπαθώντας ο καθένας από την πλευρά του, να παρουσιάσει την δική του πρόταση όσο πιο ελκυστική γίνεται.

Και οι δύο προτάσεις έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, ενώ το Πακιστάν και η Ινδία έχουν εκφραστεί θετικά τόσο για τον ΤΑΡΙ όσο και για τον ΙΡΙ, καθώς θα συνδράμουν σημαντικά στην ικανοποίηση των ενεργειακών τους αναγκών και όχι μόνο.

Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Καμπούλ, ο τουρκμένος Πρόεδρος αναφέρθηκε εκτενώς στα οφέλη που θα επιφέρει η κατασκευή του ΤΑΡΙ στην ευρύτερη περιοχή και επισημοποίησε την συμφωνία - κατ' αρχάς με την κυβέρνηση του Αφγανιστάν, για την κατασκευή του αγωγού που θα ξεκινήσει το 2010 και θα ολοκληρωθεί έως το 2015.

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό του προγράμματος, το οποίο υπολογίζεται ότι θα κοστίσει περίπου 7,6 δις. $ με τρέχουσες τιμές, το μήκος του αγωγού θα ξεπερνά ίσως τα 1680 χλμ., θα ξεκινά από την τουρκμενική πόλη Dauletabad, θα διασχίζει το Αφγανιστάν και μέσω Kandahar θα περνά από την Quetta του Πακιστάν και θα καταλήγει στην ινδική κωμόπολη Fazilka. Προβλέπεται πως θα διακινούνται περίπου 33 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα (bcm) φυσικού αερίου ετησίως!

Παρά την ικανοποίηση που εκφράζουν οι ενδιαφερόμενες πλευρές, αρκετοί αναλυτές επισημαίνουν - και όχι άδικα - δύο πολύ σημαντικά μειονεκτήματα του ΤΑΡΙ. Το πρώτο, αφορά στην ασφάλεια του αγωγού και της μεταφοράς του φυσικού αερίου από αυτόν, καθώς θα διασχίζει το Αφγανιστάν μέσω της Kandahar, όπου συνεχίζονται οι εχθροπραξίες μεταξύ των Ταλιμπάν και των κυβερνητικών δυνάμεων. Το δεύτερο, και ίσως πιο πρακτικό, αφορά στο κατά πόσο το Τουρκμενιστάν διαθέτει αρκετά αποθέματα φυσικού αερίου τόσα, ώστε να διασφαλιστεί η επί μακρόν απρόσκοπτη λειτουργία του αγωγού!

Σύμφωνα με την Ρωσσική Kommersant, το Τουρκμενιστάν έχει ήδη υπογράψει σύμβαση με την Gazprom, σύμφωνα με την οποία υποχρεούται στην εξαγωγή 50 bcm ετησίως προς την Ρωσσία για περισσότερο από δύο δεκαετίες τουλάχιστον. Επίσης, έχει προχωρήσει σε παρόμοια συμφωνία με την Κίνα για εξαγωγή 30 bcm ετησίως, η οποία θα τεθεί σε εφαρμογή από το 2009. Παράλληλα ο τουρκμένος Πρόεδρος έχει δεσμευτεί για την αποστολή 10 bcm φυσικού αερίου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά οι λεπτομέρειες αυτής της συμφωνίας δεν έχουν ακόμη αποσαφηνιστεί.

Όπως γίνεται κατανοητό, αν όλες αυτές οι συμφωνίες ισχύουν, τότε το Τουρκμενιστάν θα πρέπει να εξάγει περισσότερα από 100 bcm φυσικού αερίου ετησίως! Έχει αυτή τη δυνατότητα; Υπάρχουν τα αποθέματα; Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει και πολύ σύντομα μάλιστα η ηγεσία του.

Από την άλλη, ο ΤΑΡΙ έχει και δύο σημαντικά πλεονεκτήματα έναντι του ΙΡΙ: α) υποστήριξη από την Ασιατική Αναπτυξιακή Τράπεζα (ADB) και β) καμμία Ιρανική συμμετοχή. Η υποστήριξη από την ADB προσδίδει στο πρόγραμμα ένα ευρύτερο διεθνές πεδίο ανάπτυξης και με δεδομένη την απουσία του Ιράν από κάθε διαπραγμάτευση, είναι πιο εύκολο να προσελκύσει επενδυτές συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η επίσκεψη του Ahmadinejad στο Πακιστάν ήταν παρόμοιας φύσης με την επίσκεψη Berdymukhammedov στο Αφγανιστάν.

Το Ιράν, λόγω των έντονων αντιδράσεων της διεθνούς κοινότητας σχετικά με το αμφισβητούμενο πυρηνικό πρόγραμμά του, επιθυμεί πάση θυσία την κατασκευή του αγωγού ΙΡΙ καθώς έτσι θα ωφελούνταν πολύ, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά από την υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας. Σύμφωνα με τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η Ινδία και το Πακιστάν βρίσκονται πολύ κοντά στην περάτωση της από μέρους τους πρότασης για την διαπράγματευση με το Ιράν. Από τη μεριά του, το Ιράν έχει αρχίσει ήδη τη σωλήνωση στο έδαφός του και θα μπορούσε να επιτύχει την κατασκευή του τμήματος του αγωγού έως και τα πακιστανικά σύνορα μέχρι το 2012.

Ο αγωγός IPI, εάν τελικά υπάρξει συμφωνία, θα έχει μήκος περίπου 2.600 χιλιόμετρων και θα κοστίσει $7 δις. Ο IPI, σύμφωνα με τον σχεδιασμό του, θα μεταφέρει αρχικά περίπου 30 bcm ετησίως, αλλά μέσα σε τρία έως τέσσερα χρονιά από την έναρξη λειτουργίας του, η ποσότητα θα αυξηθεί στα 70 bcm. Να σημειώσουμε ότι, το Ιράν είχε προτείνει την κατασκευή του αγωγού ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90, αλλά οι εντάσεις μεταξύ του Πακιστάν και της Ινδίας κράτησαν το πρόγραμμα ανενεργό έως σήμερα.

Τα μειονεκτήματα του ΙΡΙ είναι ακριβώς τα πλεονεκτήματα του ΤΑΡΙ. Από την άλλη, ένα ευδιάκριτο πλεονέκτημα του είναι, το ενδιαφέρον που έχουν επιδείξει δύο σημαντικές επιχειρήσεις για συμμετοχή στο πρόγραμμα: α) η Gazprom και β) η εθνική εταιρία πετρελαίου της Κίνας. Η Gazprom έχει υποστηρίξει το έργο IPI για αρκετά χρόνια, αλλά το ενδιαφέρον της Κίνας είναι σχετικά νέο και υπάρχουν σκέψεις, οι οποίες τροφοδοτούνται από ανάλογες προτάσεις του στρατηγού Pervez Musharraf για την κατασκευή μιας επιπλέον διακλάδωσης του αγωγού, από πλευράς Πακιστάν, που θα μεταφέρει αέριο ή και πετρέλαιο ακόμη, στην Κίνα, μέσω των Ιμαλαϊων.

Διαβάστε επίσης:

Persian Games in Afghanistan

Turkmen leader tries to end the personality cult of his predecessor

Turkmenistan opens up

President of Turkmenistan invites Japanese businessmen to take part in oil and energy projects

TAPI gas pipeline finalised

Central Asia's Energy Game Intensifies

IPI pipeline project talks progressing: Deora

Russia can help in pipeline project

Το Ιράν παίζει καλύτερα το Ενεργειακό Σκάκι

Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

update # 1, 2/7/08:

Uzbekistan begins construction of gas pipeline connecting Turkmenistan and China

update #2, 10/07/08:
The Afghan Pipeline You Don't Know About

update #3, 13/07/08:
Central Asia Pipeline to Secure Gas for China
EU and Turkmenistan talk energy and trade

update #4, 12/08/08:
Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ανάλυση, με τίτλο: "Toward A New Paradigm For The Post-Soviet Petrostates", δημοσίευσε ο Daniel Kimmage στο RFE/RL την 7η Αυγούστου, αναφορικά με τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, τις νέες αναδυόμενες δυνάμεις στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη, λόγω των τεράστιων αποθεμάτων τους σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο... Παρόμοιες αναλύσεις βλέπουμε και θα βλέπουμε συχνά, καθώς, η σημασία και ο ρόλος των πρώην αυτών Δημοκρατιών στη παγκόσμια οικονομία ολοένα και θα αυξάνεται λόγω της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης που εκ των πραγμάτων σπρώχνει τις χώρες και τους λαούς κάθε γωνιάς του πλανήτη σε αναζήτηση εναλλακτικών ή επιπρόσθετων προμηθευτικών πηγών ενέργειας.

Πιθανόν να γίνεται κατανοητό ότι ο ανταγωνισμός για την διαχείριση (πέραν της παραγωγής) των φυσικών πόρων της περιοχής, δηλαδή πετρέλαιο, νερό και φυσικό αέριο, είναι πολύ έντονος και μπορεί να προκαλεί πολιτικές και κοινωνικές μεταβολές με μη προβλέψιμες επιπτώσεις για ολόκληρο τον κόσμο και ειδικότερα για τους λαούς των χωρών αυτών! Δεσπόζουσα θέση (όπως ήταν αναμενόμενο) κατέχει η Ρωσσία έστω και παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στις αρχές της δεκαετίας του '90. Θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά; Μην ξεχνούμε ότι κατά τη διάρκεια της οκταετούς προεδρίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, η Μόσχα κατέστησε απολύτως σαφές ότι δεν θα δεχόταν πλέον υποδείξεις από κανέναν... Ποιός θα μπορούσε να αρνηθεί ότι ο πόλεμος στον Καύκασο, που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, είναι αποτέλεσμα - όσο κι αν ακούγεται κυνικό αυτό - του ανταγωνισμού των "Μεγάλων Δυνάμεων" στον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων; Ας μην γελιόμαστε άλλο: Δεν είναι ουτέ οι ιστορικοί, ούτε οι συναισθηματικοί δεσμοί που οδήγησαν σε αυτήν την παράλογη αιματοχυσία.

Σύμφωνα με όλες τις σκέψεις και όλες τις αναλύσεις που βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία και γεγονότα, θεωρείται βέβαιο ότι η σταδιακή αύξηση των κερδών από την διαχείριση και την μεταφορά τόσο του πετρελαίου όσο και του φυσικού αερίου (λόγω ζήτησης), αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην ανάπτυξη της ελεύθερης και δημοκρατικής διακυβέρνησης των χωρών αυτών.

Όπως ο ίδιος ο αρθρογράφος αναφέρει: "...Economies and geopolitical clout growing faster than a speeding bullet! Presidents more powerful than a locomotive! Able to ignore demands for political reform at a single bound! Look! On the shores of the Caspian! Nations in transition? Developing countries? No! It's the post-Soviet petrostates!

With oil and gas prices at stratospheric highs, these are the new supermen of the international arena, nimbly casting off the drab garb of "developing," "transiting," and "emerging" nations to perform astounding feats of outsize influence. Four of them have arisen on the territory that was once the Soviet Union: Azerbaijan, Kazakhstan, Russia, and Turkmenistan. Each reaps a significant portion of GDP from the export of oil and gas, and all pose difficulties for Western nations that wish to woo them for their resources.

The competition for those resources is fierce, even as democratic reform in all four countries requires an exceptionally powerful, and perhaps uniquely curved, magnifying glass to be seen. All of this was on display in July, with Russian President Dmitry Medvedev touring Azerbaijan, Turkmenistan, and Kazakhstan, while the U.S. Helsinki Commission held hearings on Azerbaijan and Kazakhstan, wrestling with the vexed issue of resources and reforms...". Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ:

Η απορρόφηση αυτών των πόρων ενέργειας από την ... "Δύση" (κατά κύριο λόγο), διευκολύνει κάθε αντιδημοκρατική πρακτική και ενδυναμώνει καθεστώτα και πρόσωπα, που δεν υπολογίζουν τίποτε μπροστά στο κέρδος και την διατήρηση της εξουσίας (χαρακτηριστικό πραράδειγμα αποτελεί και ο σημερινός Πρόεδρος της Γεωργίας Mikheil Saakasvillin...).

Εκ των πραγμάτων κάποια στιγμή θα μάς γυρίσει ως μπούμερανγκ, αν δεν ληφθούν μέτρα ανακοπής αυτών των πολιτικών ή παρόμοιων μελλοντικών..."διαθέσεων".

Μέχρι σήμερα, κανείς δεν "αγγίζει" την Ρωσσία και την ηγεσία της αφού, ακόμη δεν έχει κατανοηθεί το εύρος της δύναμής της και της επιρροής που μπορεί να ασκήσει στον χώρο της Κεντρικής Ασίας και τον Καύκασο... με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Σε ό,τι αφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες όμως, ως ηγέτιδα δύναμη μεταξύ των χωρών του λεγόμενου δυτικού κόσμου, θα έπρεπε να επιλέγει πιο συνετά το "είδος" των συμμαχιών και των συμφωνιών που επιθυμεί ή επιδιώκει και των πολιτικών που θέλει να εφαρμόζει.

Θα περιμένουμε την επόμενη κρίση ή θα είμαστε έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουμε κάθε πιθανό κίνδυνο;

update #5, 19/09/08:
πηγή: RFE/RL (16/9/08)

EU and Kazakh officials have met in Brussels to discuss energy cooperation, the Russian-Georgian conflict, and other issues of mutual interest.

The annual EU-Kazakh meeting brought no breakthroughs, although Brussels' interest in the Central Asian country's vast oil and natural-gas reserves was apparent.

Kazakh officials expressed general interest in energy cooperation with the EU, but stressed that projects for new gas-transit routes are still in the planning stages. Kazakhstan is trying to strike a delicate balance between Russia and the European Union. Moscow has offered to buy up all of its gas, while the EU is interested in direct access to Kazakhstan's hydrocarbons bypassing Russian mediation.

Kazakh officials refrained from any direct endorsement of the EU's Nabucco project --a planned gas pipeline from Turkey to Austria that would serve as a direct link to Caspian energy reserves. Neither did the Kazakh representatives publicly comment on plans for a possible trans-Caspian gas pipeline, which would be needed for the EU to reach Central Asian gas.

Kazakhstan has in recent years become one of the largest investors in Georgia, a key transit country.

Kazakh Trade and Industry Minister Vladimir Shkolnik said Astana strives to continue cooperating with all its current partner countries. But he admitted there are "risks" affecting his countries multibillion-dollar investments in Georgia's energy sector in the wake of the recent Georgian-Russian war.

update #6, 26/9/08: Gazprom, Iran in Cooperation Talks
Gazprom has informed that a meeting between Alexi Miller, Chairman of Gazprom, and Syed Reza Kasaizade, MD of Iranian National Oil Company and deputy minister for petroleum, took place Thursday in Moscow.

The sides discussed implementation of the memorandum of understanding between Gazprom and the Iranian National Oil Company.

According to Gazprom, Iran has 28.13 trillion cubic meters of proven gas reserves, making it the world’s second largest holders of gas reserves after Russia.

update #7, 4/11/08:

The recent Russian intervention in Georgia has made an American rapprochement with Iran highly desirable both for the United States and for the West as a whole. Israel has long opposed such a rapprochement, but this would also serve its interests too. Here’s why: