Δεν ντρέπονται για τίποτα, δεν σέβονται τίποτα!

 

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της περιβόητης Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας, Αλί Ερμπάς (τον εικονιζόμενο άπλυτο που κήρυττε «ιερό πόλεμο» με το γιαταγάνι στο χέρι από την Αγιά Σοφιά;) η γειτονική μας χώρα θα προσφύγει στην Δικαιοσύνη 120 χωρών, εξαιτίας των πρόσφατων (πληρωμένων;) επιθέσεων εναντίον του Ισλάμ και των συμβόλων του (κάψιμο του Κορανίου σε Σουηδία, Δανία και Ολλανδία) επισημαίνοντας ότι «... Το Κοράνι δεν είναι απλώς ένα βιβλίο που στάλθηκε στους Μουσουλμάνους, είναι το βιβλίο που στάλθηκε σε όλους τους ανθρώπους» (sic!).

Την ίδια ώρα, για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» μιλούσε ο μονίμως σεληνιασμένος εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας, Ομέρ Τσελίκ όταν για πολλοστή φορά, ο υπερφίαλος πρόεδρος της χώρας του απαιτούσε με το στανιό σεβασμό στο Ισλάμ. Την... «υπέρτατη θρησκεία», όπως την περιέγραψε ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Ο κατά τ’ άλλα μετριοπαθής αντ' αυτού, Ιμπραήμ Καλίν, δήλωνε λίγο αργότερα - προσπαθώντας να αμβλύνει κάπως τις εντυπώσεις, ότι «... η ελευθερία της έκφρασης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να προκαλεί, να προσβάλει, να εξευτελίζει, να βλασφημεί ή να επιτίθεται σε ιερές αξίες.». Κι έπεται η συνέχεια...

Πολύ ωραία όλα αυτά. Σεβασμό λοιπόν! Αλήθεια, ποιόν σεβασμό τρέφει το Ισλάμ για όλες τις άλλες θρησκείες και τους πιστούς τους; «Άπιστους» μας ανεβάζει, «άπιστους» μας κατεβάζει και ως «άπιστους» μας συμπεριφέρεται όποτε βρίσκει ευκαιρία.

Εδώ όμως είναι Ευρώπη. Και για ό,τι μας αφορά, εκείνο που αδυνατούν να κατανοήσουν οι τούρκοι αξιωματούχοι, η Τουρκία κι ολόκληρος ο μουσουλμανικός κόσμος είναι το πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι θρησκευτικό. Το πρόβλημα δεν είναι το Ισλάμ ως θρησκεία ή ως φιλοσοφία εφόσον δεν έχει πολιτικές ή άλλες βλέψεις. Άλλωστε, πολλοί από εμάς, έχουμε φίλους μουσουλμάνους ή έχουμε δημιουργήσει μικτές οικογένειες ή έστω, μελετούμε το Ισλάμ και τους διανοούμενούς του και μαθαίνουμε από αυτούς.

Αυτή η συμβίωση και αλληλεπίδραση μάς βοήθησε αμφότερους στην αλληλοκατανόηση, την συνεννόηση και την αρμονική συνύπαρξη, βάζοντας στο περιθώριο - αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα - την (αντι)κοινωνική και πολλές φορές εγκληματική συμπεριφορά όλων εκείνων των «πιστών» που - (παρ)ερμηνεύοντας το Ισλάμ, φαντασιώνονται «ειδικές αποστολές» στο «όνομα του Αλλάχ» ενώ, επιλέγουν συνειδητά να ζουν παρασιτικά μέσα σε κοινωνίες που τους υποδέχονται με καλοσύνη και τους προσφέρουν ελευθερία, δικαιώματα και προνόμια για να μπορούν να έχουν μία άνετη, δίκαιη κι ασφαλή ζωή. Ζωή που δεν θα μπορούσαν ποτέ να ζήσουν στις χώρες τους.

Μιλάμε για όλους εκείνους που αρνούνται τους δικούς μας κανόνες, που απορρίπτουν τις δικές μας αξίες, που δεν σέβονται τον δικό μας τρόπο ζωής. Το «Ισλάμ» τους, προκαλεί! Το «Ισλάμ» τους, βεβηλώνει ναούς, συναγωγές ή μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το «Ισλάμ» τους καταστρέφει εικόνες και ιερά κειμήλια. Το «Ισλάμ» τους προσβάλει, εξευτελίζει και βλασφημεί.

Να ήμασταν όμως μόνον εμείς οι «άπιστοι» καλά θα ήταν. Ακόμη και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που κοιτάζουν απλά την δουλειά τους, φροντίζοντας για την οικογένειά τους και την κοινότητά τους, στοχοποιούνται· απειλούνται κι εκβιάζονται από εκείνα τα κακοποιά στοιχεία που ενεργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία κυρίως και συνήθως από θεσμικούς παράγοντες της Τουρκίας στο όνομα του «φιλεύσπλαχνου» Αλλάχ. Τα γνωρίζουμε, τα βλέπουμε και δυστυχώς τα αντιμετωπίζουμε όλα έως τώρα με μια παθητικότητα που μόνο σε καλό δεν θα μας βγει. 

Η συμπεριφορά της Τουρκίας ενοχλεί και φαίνεται πως η Δύση επιτέλους ξυπνά από λήθαργο δεκαετιών. Ίσως ήρθε η ώρα που θα αναλογιστεί επιτέλους τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα διότι - όπως πολύ δεικτικά επισημαίνουν και σύγχρονοι μουσουλμάνοι διανοούμενοι σαν τον Μπουαλέμ Σανσάλ, «το Ισλάμ είναι εκ φύσεως προσηλυτιστικό, με οικουμενικές βλέψεις κι έχει ως μόνη αποστολή τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας και το ξερίζωμα κάθε άλλης πίστης», αντίληψης και νοοτροπίας. Η δε τουρκική εκδοχή του είναι μία δύναμη λεηλασίας και καταστροφής. 

 

Ας μην λησμονούμε ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία, ένας νομικός κώδικας, μια παράδοση και μια κουλτούρα που αρνείται κάθε τι το διαφορετικό. Αρνείται την ελευθερία, την ατομικότητα, την ισότητα, την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ, οι ιδέες περί «μεταρρύθμισης» ή «μετριοπάθειας» που για αιώνες αναπτύσσονταν, αναλύονταν και διακινούνται ακόμη και σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο κι αλλού, αποδεικνύονται ξεκάθαρες ανοησίες!

Αν στον Xριστιανισμό η «αγάπη» είναι το μήνυμα ή στον Iουδαϊσμό το «γράμμα του Νόμου» ή η «ειρήνη (με τον Θεό)», στο Ισλάμ η κυρίαρχη έννοια είναι η «βία». Φυσική και συμβολική.

Ωστόσο, τα πάντα είναι θέμα αντίληψης κι ερμηνείας. Ο μουσουλμάνος γείτονάς μας, δεν είναι τρομοκράτης! Δεν είναι βιαστής, εκβιαστής, κλέφτης ή απατεώνας. Αν όμως, επιδεικνύει παραβατική συμπεριφορά λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων ή αν επιχειρεί να επιβάλει τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με το έτσι θέλω τότε, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συμπεριφορά σύμφωνα με τον δικό μας αξιακό κώδικα. Με κανόνες, αξίες και αρχές. Κι όχι με πράξεις μίσους. Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι, με ιστορία και πολιτισμό δεκάδων αιώνων. Δεν επιτρέπεται να αντιδρούμε στην κάθε απειλή ή πρόκληση ελαφρά και μάλλον με αφελή ελευθεριότητα...

Το ερώτημα είναι σοβαρό κι ουσιαστικό: Όταν οι τούρκοι ισλαμιστές και άλλοι, βανδαλίζουν εικόνες ή μετατρέπουν εκκλησίες σε τζαμιά, στάβλους ή δημόσιες τουαλέτες, το κάψιμο του Κορανίου τί νόημα έχει; Είμαστε ίδιοι και όμοιοι; Θέλουμε να είμαστε ίδιοι και όμοιοι; Ή μήπως έχουμε και μπορούμε να αντιπαρατεθούμε με ένα διαφορετικό πνεύμα;

Η σύγκρουση Δύσης και Ανατολής είναι πραγματική και συμβαίνει τώρα. Κι αν κάποτε υπήρχε μία κάποια συνεννόηση, τώρα, είναι αδύνατη εξαιτίας της στάσης του Ισλάμ που νομίζει ότι μπορεί πλέον με αξιώσεις να επικρατήσει επί γης, ηγεμονεύοντας στον κόσμο με μοναδικό νόμο τη σαρία!

Σε αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, αν ποτέ επιτευχθεί, η Τουρκία επιδιώκει να έχει τον πρώτο λόγο και πολιτεύεται με αυτή την προοπτική, κι εμείς, τους λογαριασμούς μας με τους Τούρκους δεν τους έχουμε τακτοποιημένους. Αν έχουμε σκοπό να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον ασφαλές, δίκαιο, δημοκρατικό κι ελεύθερο για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενεές, τώρα, θα πρέπει να χτυπήσουμε τον ισλαμισμό εκεί που θα πονέσει περισσότερο: στον αξιακό-πνευματικό πυρήνα του. Και στο ερώτημα «πώς;», η απάντηση έχει δοθεί προ πολλού. 

Ο αντιτουρκισμός και ο αντι-ισλαμισμός δεν είναι ούτε μίσος, ούτε φόβος, ούτε δόγμα, ούτε πολιτική επιλογή. Είναι αναγκαιότητα, είναι υποχρέωση, είναι καθήκον και ας διαρρηγνύουν όσα από τα ιμάτιά τους θέλουν οι παντός είδους δικαιωματιστές και ψευτοπροοδευτικοί.

Νόμιμη πρακτική ο εκβιασμός για το Συμβούλιο της Επικρατείας

 

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε «συνταγματικά ανεκτό» και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για τους άνω των 60 ετών συμπολίτες μας και την επιβολή του μηνιαίου προστίμου των 100 ευρώ.

Την απόφαση ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Δημήτρης Σκαλτσούνης, χθες, τελευταία ημέρα παραμονής του στο δικαστικό σώμα καθώς από σήμερα είναι συνταξιούχος και μάλιστα… προνομιούχος.

Διάβασα πολλές αναρτήσεις και πολλά οργισμένα σχόλια. Εγώ δεν θα εκφραστώ με την ίδια απρέπεια. Δεν έχει κανένα νόημα. Ωστόσο, όπως συνήθως συμβαίνει και όπως πραγματικά είναι, το ζήτημα δεν είναι μόνο νομικό ή πολιτικό. Είναι πρωτίστως ηθικό. Και το "υποχρεωτικά ανεκτό" της συγκεκριμένης απόφασης, της συγκεκριμένης σύνθεσης της ολομέλειας του ΣτΕ, στερείται ηθικής βάσης, ακόμη κι αν τα εμβόλια ήταν απολύτως ασφαλή.

Αποφάσεις σαν κι αυτή, εκδιδόμενες μάλιστα από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο που «… αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του ελληνικού συστήματος δικαστικού ελέγχου της διοικητικής δράσης και της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων»  προσβάλουν την δημοκρατία μας, πλήττουν (κατ’ επανάληψη) αποφασιστικά το κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της, κι επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η απόδοση δικαιοσύνης μπορεί να χαρακτηριστεί και είναι πράξη επαίσχυντη αν κι εφόσον ο δικαστής γράφει το Σύνταγμα στα παλαιά του υποδήματα, αγνοεί το πνεύμα του Νόμου - που έχει ορκιστεί να υπηρετεί - για να εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες της οποίας προσωρινής εκτελεστικής εξουσίας ή - ακόμη χειρότερα - για να διασφαλίζει τα κέρδη εμπορικών εταιρειών…

Το καλό είναι πως η απόφαση αυτή βοηθά πολλούς αναποφάσιστους ή αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους να πάρουν κι αυτοί με τη σειρά τους τις δικές τους αποφάσεις .

Πιθανόν και το εύχομαι, η απάτη των εμβολίων και το υποχρεωτικό σπονσοράρισμα των τριήμερων του πρωθυπουργού από τους υπερήλικες συμπολίτες μας, θα είναι το τέλος του επιτελικού τσίρκου που ήρθε με πολλές προσδοκίες μεν, θα φύγει αφήνοντας πίσω του μεγάλη καταστροφή δε.

10η Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

 

Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελεί δείγμα πολιτισμού και η προάσπισή τους υποχρέωση κάθε κοινωνίας, κάθε λαού και κάθε έθνους.

 

Το κακό είναι ότι, εμείς οι άνθρωποι, τα συνηθίζουμε τα μεγάλα λόγια... Συγκινούμαστε από μεγάλες ιδέες και μιλάμε εύκολα για αξίες και αρχές την ίδια ακριβώς ώρα και στιγμή που με την ίδια ευκολία και "συγκίνηση" απαξιώνουμε και διαψεύδουμε με τις πράξεις μας ό,τι διακηρύσσουμε!

 

Ολόκληρο το κείμενο της Οικουμενικής Διακήρυξης αξίζει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί, κυρίως δε το καταληκτικό της άρθρο (Άρθρο 30), σύμφωνα με το οποίο: "Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλλονται σε αυτήν."

 

Η έννοια "ανθρώπινα δικαιώματα", απόρροια πολυδιάστατης φιλοσοφικής, πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης, διαμορφώθηκε στην Δυτική Ευρώπη κατά τον 17ο αιώνα και καθιερώθηκε μέσα από εθνικές και διεθνείς διακηρύξεις. 

 

Αφετηρία ήταν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Bill of Rights) του 1689, όταν το αγγλικό κοινοβούλιο τερμάτισε την ελέω θεού βασιλεία και καθιέρωσε την ελεύθερη εκλογή των μελών του. Με το συνταγματικό αυτό κείμενο διακηρύχθηκε η ανωτερότητα του νόμου έναντι του βασιλιά και περιορίσθηκαν τα προνόμιά του.

 

Ακολούθησαν η Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας της 4ης Ιουλίου 1776 και οι Διακηρύξεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλικής Επανάστασης (1789 και 1793). 

 

Κι οι επαναστατημένοι Έλληνες κινήθηκαν πάντοτε με γνώμονα τις αρχές του ανθρωπισμού και με ένα αίσθημα δικαίου που αποτυπώνεται στις αρχικές πράξεις πολιτειακής ρύθμισης (Συντάγματα) του πρώτου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους (1822 / 1823 / 1827). 

 

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν συνέταξε την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Εργαζομένων και του Εκμεταλλευομένου Λαού, που δημοσιεύτηκε στις 16 Ιανουαρίου 1918. Σε αυτήν δεν γινόταν αναφορά στα ατομικά και θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου που υποχωρούν υπέρ του κοινωνικού συνόλου και των συλλογικών δικαιωμάτων. ...Σας θυμίζει κάτι αυτό; 

 

Ό,τι κι αν σας θυμίζει, η ποιότητα και η δύναμη της δημοκρατίας - ως πολιτικό σύστημα, τρόπος ζωής και σκέψης - εξαρτάται απόλυτα από αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία δεν είναι γενικά κι αόριστα και συνιστούν έναν πολύ προσεκτικά δομημένο χάρτη ηθικών αρχών και προτύπων και για τα αστικά και για τα πολιτικά δικαιώματα. 

 

Στην θεωρία όλοι είμαστε μανούλες. Στην πράξη τα χαλάμε. Μέρες σαν κι αυτή, ευκαιρίες σαν κι αυτή, μας υπενθυμίζουν ότι τίποτε δεν έχει λυθεί ακόμη, και πως ο αγώνας ενάντια στην αυθαιρεσία, τον εκβιασμό, τον καταναγκασμό και τον βιασμό της ανθρώπινης ζωής είναι διαρκής κι επίπονος.

Ο καιρός των καταιγίδων...

Χθες, η "Ευρώπη", όχι οι λαοί της αλλά ό,τι θεωρητικά τους εκπροσωπεί, μνημόνευσε τα θύματα της τρομοκρατίας, θέλοντας έτσι να μεταδώσει ένα συμβολικό μήνυμα… "δημοκρατίας" κι αποφασιστικότητας… αποφασιστικότητας απέναντι σε κάθε μορφή βίας, εξαιρουμένης ασφαλώς της κρατικής και αστυνομικής βίας οι οποίες είναι πάντοτε δικαιολογημένες από εκείνους που διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν θεωρούνται, δεν λογίζονται κι άρα δεν μνημονεύτηκαν ως θύματα τρομοκρατίας και βίας ο σέρβικος λαός για παράδειγμα, ο ουκρανικός λαός για παράδειγμα…  εμείς, ως θύματα οικονομικής και εν γένει θεσμικής τρομοκρατίας… όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες που ζούμε υπό το κλίμα σταδιακής αναστολής των ατομικών, κοινωνικών, πολιτικών (που οδηγεί σε κατάργηση) δικαιωμάτων μας!    

Πολλά τα παραδείγματα βίας και τρομοκρατίας παντού στον κόσμο… όμως, αυτή τη φορά αφορμή γι’ αυτή μου την γραπτή παρέμβαση στάθηκε η κατάληξη του τελευταίου – προφανώς – θύματος του παραλογισμού σε γειτονική μας χώρα, έτσι ακριβώς όπως τον βιώνουμε από πέρσι! Ένα παιδί έχασε την ζωή του… γιατί? Για την "επιβολή" της "τάξης"? Ποιάς "τάξης"? (…)

Ευτυχώς εμείς οι έλληνες απολαμβάνουμε την ηρεμία μας μέσα στον πόνο μας και δεν έχουμε συχνά τέτοια φαινόμενα μιας και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου… έχουμε παραδώσει το πνεύμα ρε παιδί μου… είμαστε και ψεκασμένοι… πώς το λένε? Στιγμιαίοι είμαστε! Μεμονωμένα περιστατικά είμαστε! Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας είναι η βία, η κρατική βία και η επιβολή της τάξης, για να μπορούν οι "νοικοκυραίοι" να αισθάνονται ασφαλείς (μέχρι κάποιος να χάσει το παιδί του βεβαίως βεβαίως…).

Δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβει κανείς πως η βία έχει πολλά πρόσωπα και μονάχα έναν στόχο. Να προκαλέσει πόνο! Σαδισμός δίχως φτιασιδώματα. Στεγνό και καθαρό έγκλημα απ’ όπου κι αν προέρχεται! Ακόμη κι αν είναι ενδεδυμένη με το φόρεμα της νομιμότητας!

Όμως, την τάξη δεν την επιβάλλεις με την βία. Την τάξη την επιβάλλεις με δουλειά, πολλή δουλειά… με πολιτισμό, με σεβασμό, με δικαιοσύνη, με προνοητικότητα και με αγάπη. Την επιβάλλεις… αν την επιβάλλεις, με την ψυχή σου και όχι με την τρομοκρατία, όχι με την ισχύ που σου παραχωρείται για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Αρκετά με τις φιέστες!

Ο πολίτης δεν είναι ο εχθρός. Κυρίως δε, όταν ο πολίτης αυτός είναι ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που αντί να πετά πέτρες στους δρόμους, πήγαινε ν’ αγοράσει ψωμί για την οικογένειά του… ή όταν ο πολίτης αυτός έχει την «ατυχία» να έχει διαφορετικό χρώμα από το δικό μας… ή όταν ο πολίτης αυτός τυχαίνει να έχει διαφορετικό θρήσκευμα από το δικό μας… ή διαφορετική γλωσσική καταγωγή…    

Ωραίοι οι κλάδοι ελιάς, καλογυαλισμένες κι οι ζυγαριές! Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε… πλην όμως, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όσο κι αν βρίσκουν "πειστικές δικαιολογίες" για να εκφραστούν κι "αναγκαιότητες" για να εφαρμοστούν, δείχνουν ξεκάθαρα που πάει το πράγμα. Σήμερα εκεί, αύριο άλλου, προχθές εδώ… Όσο δεν μιλάμε, όσο δεν εκφράζουμε την αγανάκτηση μας κι όσο δεν απαιτούμε το minimum του σεβασμού και της αξιοπρέπειας που δικαιούμαστε ως άνθρωποι κι ως πολίτες, τόσο περισσότερο θα γιγαντώνεται η κυβερνητική αυθαιρεσία κι ο παραλογισμός. Ένα σου κι ένα μου! Αν τούτο το πράγμα που το λέμε δημοκρατία το αξίζουμε, ε, ας το αποδείξουμε έμπρακτα.

… Κάποιοι πήγαν στο Καστελόριζο γιατί έχασαν τον δρόμο. Ιδού η Ρόδος!

Ελλάς, ελλήνων νοικυραίων ΙΙ

Σήμερα, κι έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας, είπα να μοιραστώ μια εικόνα που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα… μία εικόνα που με θλίβει πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπο και ύστερα ως πολίτη… μια εικόνα που αποτυπώνει με τρόπο ιδιαίτερα εύστοχο πόσο έχουμε αποτύχει και συλλογικά και ατομικά, ο κάθε ένας από εμάς!

Προς το παρόν, είμαστε βολεμένοι κι ασφαλείς. Ναι, φοβόμαστε κι ανησυχούμε για το αύριο αλλά, μέχρι εκεί! Διαρκής αναμονή και διαρκής ανοχή την ίδια ώρα που συνάνθρωποι μας, άνθρωποι δίπλα μας, γύρω μας, αυτοκτονούν, λιμοκτονούν, υποφέρουν… ζουν κυνηγημένοι μέσα στην ίδια τους την ζωή για να μπορούν κάποιοι «κύριοι» «αγωνιστές» με «ήθος» και «όραμα» να σώσουν την «πατρίδα»… Ποιά πατρίδα βρε ηλίθιοι??? Πατρίδα δεν είναι ούτε το χώμα, ούτε τα χρώματα στον ιστό! Πατρίδα είναι οι άνθρωποι. Πατρίδα είμαστε όλοι εμείς! Κι όσο αυτοί οι «κύριοι» πληγώνουν τους συν-ανθρώπους μας, όσο μας πληγώνουν, τόσο πληγώνουν την πατρίδα μας!

Κι όμως! Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που τους στηρίζουν, που τους υποστηρίζουν, που σκύβουν το κεφάλι ευλαβικά  και την ίδια στιγμή, εχθρεύονται κάθε προσπάθεια, κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία για αλλαγή και πρόοδο. Σβήνουν κάθε ελπίδα κι απαξιώνουν κάθε όνειρο – ουτοπικό ή εφικτό! Με μένος στρέφονται ενάντια στους πιο αδύναμους κι άτυχους συμπολίτες μας, και με το δάκτυλο υποδεικνύουν τα θύματα της επόμενης σφαγής… Αδυνατούν να δουν την αλήθεια κατάματα διότι η αλήθεια αυτή δεν περιλαμβάνει, δεν αιτιολογεί και ως εκ τούτου δεν μπορεί να τροφοδοτεί την… νοικοκυροσύνη και τον καθωσπρεπισμό τους.

Θα μου πει κάποιος… υπερβάλλεις. Πιθανόν! Όμως, η πατρίδα, οι άνθρωποι, οι άνθρωποί μας και οι ζωές τους δεν είναι εμπόρευμα για να κερδοσκοπούν κάποιοι από την εκμετάλλευσή τους.

Όσο μένουμε παθητικοί παρατηρητές αυτής της κατάστασης, όσο ανεχόμαστε κι όσο σιωπούμε, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ούτως ή άλλως η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι μη αναστρέψιμη. Μόνο πιο κάτω έχει και τίποτε άλλο. Τι περιμένουμε? Θαύματα? Θαύματα δεν γίνονται. Όχι με τρόπο που νομίζουμε! Θαύμα είναι η δική μας η ζωή… του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί. Τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να πούμε επιτέλους: φτάνει! Ως εδώ?

Τι φοβόμαστε? Τι περιμένουμε?

Europeans today

 

ΔΕΗ: Εταιρεία ασυδοσίας ή εταιρεία κοινής ωφέλειας?

Χρόνια τώρα η ΔΕΗ αποτελεί τον υπ' αριθμόν ένα Δούρειο Ίππο του ελληνικού κρατικού παραλογισμού μέσα στα σπίτια μας και τις επιχειρήσεις μας! Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία τοκογλυφική... κερδοσκοπική... - πείτε τη όπως θέλετε - επιχείρηση, η οποία λειτουργεί με τρόπο αήθη προς τους πολίτες (τους ονομάζει πελάτες) αποφασίζοντας ακόμη ακόμη και για το ποιός από εμάς έχει δικαίωμα να ζει ή να πεθάνει!?

Από τη μια βλέπουμε τους εργαζόμενούς της και τα στελέχη της να κάνουν party με τα δικά μας λεφτά... με τον δικό μας αγώνα... με τον δικό μας ιδρώτα, προσφέροντάς μας χείριστες υπηρεσίες κι από την άλλη, πρέπει να ανεχόμαστε τον "συνδιαχειριστή" των οικονομικών μας (υπό άλλες συνθήκες ονομάζεται νταβατζής) που, δίχως καμία κοινωνική ευαισθησία, μάς οδηγεί στην εξαθλίωση μην αποδίδοντας λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα!

Προσοχή στους λογαριασμούς που λαμβάνετε! Κάντε εξονυχιστικό έλεγχο των χρεώσεων κι απαιτήστε την πλήρη και λεπτομερή ανάλυσή τους!!!  Η σαπίλα έχει προ πολλού περάσει τα σύνορα του βασιλείου της Δανιμαρκίας!

Περιμένουμε μέρες - και μάλλον μάταια - να επικοινωνήσει μαζί μας ο Κίμων Στεριώτης, Αν. Διευθυντής της επιχείρησης, παρ'ότι τον αναζητήσαμε, παρόλο που το ζήτημα είναι φλέγον για κάθε ελληνικό νοικοκυριό! 

Σκοπός δεν είναι να σταυρώσουμε κανέναν! Σκοπός είναι να βρούμε μία λύση! Να ξαναθυμηθούμε έννοιες όπως η ανθρωπιά... η ευαισθησία... η αλληλεγγύη... ο σεβασμός... η δικαιοσύνη... 

Πώς είναι δυνατόν η ΔΕΗ να κατεβάζει διακόπτες σε ανθρώπους που κινδυνεύει η ζωή τους για λίγα ευρώ? 

Ποιός κοστολογεί την ποιότητα της καθημερινότητάς μας? 

Ποιός κοστολογεί την ζωή μας?

Πώς εξηγούνται οι περίεγες κι αλλοπρόσαλλες χρεώσεις στους λογαριασμούς που λαμβάνουμε?

Γιατί επιλύονται ζητήματα που προκύπτουν κατά περίπτωση και μόνον αφού η εταιρεία πιεστεί μέσω της δημοσιοποίησής τους?

Θα μάς κάνετε την τιμή να μας απαντήσετε κ. Στεριώτη? 

Διαβάστε επίσης... κι εσείς κ Στεριώτη, θα τα βρείτε ενδιαφέροντα!

Δεν είχαν πληρώσει το… χαράτσι της ΔΕΗ. Τους έκοψαν το ρεύμα και κάηκε το σπίτι από κερί! 

Έκοψαν το ρεύμα σε ηλικιωμένο με προβλήματα υγείας! 

Έκοψαν το ρεύμα σε 76χρονο με αναπνευστικά προβλήματα!… 

Έκοψαν το ρεύμα σε οικογένεια με 9 παιδιά! 

Έκοψαν το ρεύμα στην μάνα που έχασε την 23χρονη κόρη της από νευρική ανορεξία

Έκοψαν το ρεύμα σε σπίτι ηλικιωμένης στον Άγιο Νικόλαο

Έκοψαν το ρεύμα σε ανήμπορη γυναίκα την επομένη των εκλογών! 

Εκοψαν το ρεύμα σε ανέργους 

Έκοψαν το ρεύμα σε 76χρονο με αναπνευστικά προβλήματα!

... Ορισμένες από τις εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες περιπτώσεις κοινωνικής αναλγησίας με εκτελεστικό όργανο, μία επιχείρηση που μόνον το κοινό όφελος δεν εξυπηρετεί! 

Κάνουμε λάθος αγαπητέ κύριε Στεριώτη? Η αξιοπρέπεια είναι δικαίωμα κι όχι εμπόρευμα.. η ζωή δεν είναι εμπόρευμα κύριε Στεριώτη, και δεν έχετε κανένα απολύτως δικαίωμα να την στερήσετε από κανέναν μας!  

   

Δικαιοσύνη, τι δύσκολο πράγμα...

… Μια πραγματικά εξαιρετική εικόνα του γκρινιαρόγατου που αποτυπώνει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα τόσο στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, όσο και στον χώρο της Δικαιοσύνης!

Δεν χωρά καμία αμφιβολία πως, η ποιότητα στην άσκηση και απονομή της δικαιοσύνης προσδιορίζει τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη μιας χώρας και στ’ αλήθεια, αναρωτιέμαι… μιλάμε για απαξίωση των θεσμών… ποιος τελικά ευτελίζει τους θεσμούς?

Είναι ψέμμα πως το ήθος αποτελεί άγνωστη λέξη για ορισμένους?

Είναι ψέμμα πως το Σύνταγμα δεν έχει καμία απολύτως ισχύ και δεν δύναται να προσφέρει καμία απολύτως προστασία στους πολίτες?

Είναι ψέμμα πως το γράμμα του νόμου εφαρμόζεται επακριβώς και ίσως με μία κάποια υπερβολή ΜΟΝΟΝ στους απλούς κι ανώνυμους πολίτες?

Ποιά είναι η Δικαιοσύνη? Πού υπάρχει δικαιοσύνη? Ποιός την απονέμει? Υπό ποιές προϋποθέσεις? Με ποιό σκοπό?

Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα:

«Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως, στην χώρα μας αυτοί που τιμωρούνται είναι μόνον οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι άτυχοι. Γιατί άραγε? Γιατί οι υπηρετούντες την Δικαιοσύνη από έδρας, αγωνίζονται με σθένος για τα δικαιώματά τους και δεν επιδεικνύουν το ίδιο σθένος στην ελάχιστη υποχρέωσή τους για ανθρωπιά και κοινωνικό πολιτισμό?

Ποιά είναι η ζυγαριά και ποιό το ζύγι?

Είναι εύκολο να ρίχνεις το βάρος στην πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) και να νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πιλάτος… Την ίδια ώρα, φαίνεται πως είναι υπερβολικά δύσκολο για ανθρώπους «σπουδαγμένους» και διαβασμένους – ίσως περισσότερο από τον καθέναν – να ερμηνεύσουν λογικά το πνεύμα των νόμων.»

… Να εφαρμόσουν δηλαδή την κοινή λογική!

Επιπλέον και με προκλητικό ύφος και τρόπο, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης – πολλοί εξ αυτών – αξιώνουν από τους πολίτες να αναφέρονται προς αυτούς (και «κατ’ επέκταση προς τη δικαιοσύνη») με σεβασμό και… φόβο!

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο σεβασμός κερδίζεται με έργα?

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο φόβος αναιρεί αυτόματα την έννοια της ίδιας της δικαιοσύνης που θέλουν να υπηρετούν?

Ποιο είναι ακριβώς το έργο που έχουν να επιδείξουν, για να το σεβαστώ κι εγώ ως ο τελευταίος των τελευταίων?

Αγαπητοί κύριοι δικαστές, εσείς θα έπρεπε να γνωρίζετε καλλίτερα από εμένα - που ξέρω ελάχιστα ότι, οι μεγαλύτερες επαναστάσεις στην Ιστορία έγιναν διότι η Δικαιοσύνη ήταν μεροληπτική! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη είχε κάλπικα σταθμά στη ζυγαριά της! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη εκτός από τυφλή, ήταν και κουφή και ξεδοντιάρα! Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι… έτσι δεν είναι?

Τι διαφορετικό έχουν οι Άκηδες, οι Μαντέληδες, οι Τσουκάτοι, οι Εφραίμηδες και όλο το κακό συναπάντημα της tv από τον Γιώργο, τον Γιάννη, τον Θανάση… τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον άστεγο, τον κατεστραμμένο επιχειρηματία και όλους εκείνους τους άλλους κακόμοιρους, πάνω στους οποίους εξαντλείτε όλη σας την αυστηρότητα για… «παραδειγματισμό»?

Δεν ντρεπόμαστε λιγάκι?

Έχετε αποτύχει κύριοι δικαστές, κύριοι εισαγγελείς και κύριοι ανακριτές. Έχετε αποτύχει και αποτελείτε παράδειγμα προς αποφυγή!

Έχετε πετύχει όμως και κάτι… κάτι σημαντικό και οφείλουμε να σας το αναγνωρίσουμε: καθημερινά, χρόνια τώρα, δημιουργείτε όλοι σας κι από έναν Γιάννη Αγιάννη, κι αυτός ο Γιάννης Αγιάννης αποτελεί ελπίδα και πυξίδα για όλους μας! Κι όπως γνωρίζετε, ο Γιάννης Αγιάννης δεν είναι εκδικητικός. Δεν είναι αναίσθητος και πιστεύει στην Δικαιοσύνη. Και η πίστη του αυτή μπορεί και διαμορφώνει συνειδήσεις σε αντίθεση με εσάς…

Ασφαλώς υπάρχουν και καλοί δικαστές. Όπως υπάρχουν και καλοί ιερείς και καλοί έμποροι και καλοί τεχνίτες… Αυτοί λοιπόν οι καλοί, φέρουν μεγάλο βάρος και μεγάλη ευθύνη! Κανένας δεν θέλει να είναι εναντίον κανενός! Όλοι μας επιθυμούμε μία καλλίτερη κοινωνία, με νόμους, θεσμούς, αξίες κι αρχές σεβαστές απ’ όλους! Όλοι μας επιθυμούμε να απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα και να επωμιζόμαστε τις ίδιες υποχρεώσεις! Μία υγιής κοινωνία βασίζεται προπάντων στους ανθρώπους της και όχι σε αραχνιασμένες βιβλιοθήκες, σκονισμένα βιβλία και διαστρεβλωμένες/παροχυμένες/ξεπερασμένες θεωρίες που δεν προσφέρουν τίποτε το σημαντικό και το αξιόλογο!

Πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τον τρόπο σκέψης μας και τις συμπεριφορές μας. Πρέπει να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι! Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας και η Δικαιοσύνη, μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα αν κι εφόσον οι λειτουργοί της αποφασίσουν να αποδώσουν την δικαιοσύνη που αξίζει ο καθένας μας.

Μέχρι τότε…

Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια...

Κατά πως φαίνεται, πάμε ολοταχώς προς τις εκλογές… κι το αναφέρω αυτό για να το έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας αφού, πολλά θα ακούσουμε, πολλά θα μας υποσχεθούν… και ως συνήθως τίποτε το σημαντικό ή το αξιόλογο δεν θα συμβεί! 

Συμβαίνουν όμως τόσα άλλα… Και θα συμβούν ακόμη περισσότερα! Άλλα τραγελαφικά κι άλλα επικίνδυνα' και δράττομαι της ευκαιρίας, για να σχολιάσω την εξαγγελία του Υπ. Προστασίας(!) του… Πολίτη, κ. Χρυσοχοΐδη περί δημιουργίας κέντρων κράτησης λαθρομεταναστών.

Ευθέως και χωρίς περιστροφές: Η δημιουργία κέντρων προσωρινής κράτησης λαθρομεταναστών είναι λάθος! Χρειάζεται τόση πολλή σοφία για να το καταλάβουμε??? Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης και αποθήκες ψυχών αλλά μία ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική βασισμένη στην πραγματικότητα και παράλληλα, πολιτικές αφομοίωσης ή επαναπατρισμού λαθρομεταναστών και μεταναστών ούτως, ώστε να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο ασφαλείας τόσο για εμάς, όσο και γι’ αυτούς τους ανθρώπους που καλώς ή κακώς έρχονται στην χώρα μας για να μείνουν, διαφορετικά οι κοινωνικές παρενέργειες θα είναι ανυπολόγιστες!

Τέτοιες πολιτικές δεν σχεδιάζονται στο πόδι, ούτε μπορούν να είναι της ευθύνης και της αρμοδιότητος ενός, δυο ή λίγων προσώπων. Πρέπει να συνεκτιμηθούν πολλά. Όπως για παράδειγμα η γνώμη των πολιτών, οι πολιτικές που εφαρμόζονται στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πεδίο κι από άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Παράλληλα, η φύλαξη των συνόρων είναι έναν ακόμη ζήτημα το οποίο αντιμετωπίζεται – μετά λύπης μου – αποσπασματικά και με προχειρότητα… είναι κι αυτό ένα ζήτημα πολύ σημαντικό που θα πρέπει και να συνεκτιμηθεί και να αξιολογηθεί κατάλληλα! Εδώ, καλά-καλά δεν γνωρίζουν πόσοι μετανάστες - λαθραίοι ή μη - ζουν στην χώρα μας!!! 

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν προβληματίζει την ελληνική «κυβέρνηση»? …Ή μήπως διά του κ. Χρυσοχοΐδη στοχεύει ακριβώς σε αυτό? Αλήθεια… τι προσπαθούν να επιτύχουν? Μήπως στοχεύουν στην νεκρανάσταση του φασισμού και στην ενδυνάμωση ακραίων στοιχείων (βλέπε Χρυσή Αυγή)? Ή μήπως η μπαχαλοποίηση των τοπικών κοινωνιών όπως της Αχαΐας ή της Κοζάνης για παράδειγμα, έχει ως σκοπό τον πειραματισμό μέσων περιορισμού των πολιτών και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης - κατά τόπους αρχικά ούτως, ώστε ανενόχλητοι να συνεχίσουν την αποδόμηση του κοινωνικού μας ιστού? Να υπενθυμίσουμε στον κ. Υπουργό και την δική του συνεισφορά στην… «αναμόρφωση» του κέντρου της Αθήνας!?

Μακριά από μένα κάθε συνωμοσιολογική κουβέντα. Όμως η «κυβέρνηση», ο κ. Χρυσοχοΐδης και το επιτελείο του, θα πρέπει πιο ώριμα, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα και επαγγελματισμό να ασχοληθούν με ζητήματα σαν κι αυτό, αν θέλουν πραγματικά να δώσουν λύσεις! Στρατόπεδα συγκέντρωσης, συρματοπλέγματα κιπολύχρωμα άστρα στο στήθος κ.λπ., δεν βοηθούν, είναι άδικα για όλους και επικίνδυνα για την ίδια την χώρα ιδίως μάλιστα σε εποχές σαν κι αυτή που ζούμε σήμερα!

Κατανοώ την αγωνία τους... οι εκλογές πλησιάζουν, πολλοί από αυτούς είναι ήδη πεθαμένοι πολιτικά και κοινωνικά... νομίζω, δεν χρειάζεται η ελληνική κοινωνία να μπαίνει σε διαδικασίες περίεργες και ύποπτες...

Περί δικαίων και ... αδίκων

Πέρασαν 3 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και για ακόμη μία χρονιά η Ελληνική Δικαιοσύνη εορτάζει! Γιορτάζει με την αποφυλάκιση του ενός εκ των δύο καταδικασθέντων για την δολοφονία του (για ανθρωπιστικούς λόγους!) την ίδια ώρα που αποφασίζει και διατάσσει την φυλάκιση ή την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων άτυχων συμπολιτών μας για χρέη 100, 200 ή 500 ευρώ! (Τελευταίο παράδειγμα που υπέπεσε στην αντίληψή μου η υπόθεση ενός συμπολίτη πατρινού, άνεργου με παιδιά, που το δικαστήριο διέταξε την κατάσχεση της οικίας του για χρέη 500 ευρώ. Τα παραδείγματα πάρα πολλά…!).

Κάπως έτσι δεν ευτελίζονται οι θεσμοί?

Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως, στην χώρα μας αυτοί που τιμωρούνται είναι οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι άτυχοι. Γιατί άραγε? Γιατί οι υπηρετούντες την Δικαιοσύνη από έδρας αγωνίζονται με σθένος για τα δικαιώματά τους και δεν επιδεικνύουν το ίδιο σθένος στην ελάχιστη υποχρέωσή τους για ανθρωπιά και  κοινωνικό πολιτισμό? Ποιά είναι η ζυγαριά και ποιό το ζύγι?

Είναι εύκολο να ρίχνεις το βάρος στην πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) και να νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πιλάτος… Την ίδια ώρα, φαίνεται πως είναι υπερβολικά δύσκολο για ανθρώπους σπουδαγμένους και διαβασμένους – ίσως περισσότερο από τον καθέναν – να ερμηνεύσουν λογικά το πνεύμα των νόμων. Ναι, μπορεί την μεγαλύτερη ευθύνη να την φέρει η νομοθετική εξουσία η οποία νομοθετεί υπό την ποδηγέτηση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας με τα όποια... συμπλέγματά της, στη βάση της επιβολής ρυθμιστικών κανόνων που εύκολα διαστρεβλώνονται, καταπατώνται ή ξεχνιούνται, όμως, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να επικαλείται άγνοια ή μη συμμετοχή (συνενοχή) στο κακό που συμβαίνει.

Εγώ νομικός δεν είμαι. Πολίτης είμαι. Ένας απλός πολίτης με ελάχιστες γνώσεις αλλά νομίζω πως το αυτονόητο μπορεί να το βλέπει και κάποιος σαν κι εμένα! Και το αυτονόητο είναι το κοινό αίσθημα περί δικαίου το οποίο έχει πληγεί  ανεπανόρθωτα.

Ο σοφός λαός μας λέει: «Λίγη Δικαιοσύνη δεν βλάπτει» και το εννοεί! Πότε θα εννοήσουν και οι δικαστές μας?

Βοήθεια προς τις γυναίκες κρατούμενες με μωρά στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών

Επίσημη ανακοίνωση Δήμου Αθηναίων:

Η 1η Δημοτική Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων για μία ακόμη φορά διοργανώνει εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης στις μητέρες (ενήλικες και ανήλικες) που κρατούνται στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας και τα παιδιά τους.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011 και θα περιλαμβάνει τη θεατρική παράσταση «Αριστοφάνη - Ορνιθες» (μια rock παράσταση για νέους) και ένα θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα (εργαστήρι - παιχνίδι) με τις κρατούμενες μετά την παράσταση, εθελοντική προσφορά της κας Γεωργίας Κακουδάκη και των συνεργατών της.

Όπως ενημερωθήκαμε από την κοινωνική λειτουργό των φυλακών, υπάρχει άμεση ανάγκη για την προσφορά ειδών ατομικής υγιεινής (σαπούνια, σαμπουάν, σερβιέτες, πάνες για μωρά, / νουμερα για πανες 0-6 /κρέμες σώματος παιδικές, οδοντόκρεμες οδοντοβουρτσες, κ.λ.π.).

ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ (όχι με κομάτια που αποσπώνται και υπάρχει κίνδυνος κατάποσης από τα μικρά παιδάκια)

Προσφορές ειδών συγκεντρώνονται στα γραφεία της Κοινότητας Πλ.Ηρώων 3 (Ψυρρή) μέχρι 30-11-2011 ώρες 10:00 εως 14:00, τηλ. επικοινωνίας 210 5277950-1, 210 5277902.

 

Το σχόλιό μας: Σε χώρες β' διαλογής σαν και την δική μας, το αυτονόητο είναι τόσο δύσκολο που κάθε μικρή προσπάθεια, κάθε ελάχιστη πρωτοβουλία - απ' όπου κι αν προέρχεται - αξίζει πολλά, γιατί μπορεί να μας υπενθυμίζει πως να είμαστε για λίγο άνθρωποι! Ας συνδράμουμε κι αυτή τη προσπάθεια... ας δείξουμε στους "υπεύθυνους" πόσο ανεύθυνοι είναι και ας πράξουμε το... αυτονόητο! 

 

Οι άγγελοι του Swedenborg

Γνωρίζω, οι περισσότεροι που θ’ αναζητήσουν πληροφορίες για τους “Αγγέλους του Swedenborg” ή για τον ίδιο τον Swedenborg στο google ή σε οποιαδήποτε άλλη μηχανή αναζήτησης θ’ απογοητευτούν, οδηγούμενοι εδώ, αφού ο σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι ούτε λογοτεχνικός ούτε φιλοσοφικός. Ο σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι πολιτικός και κοινωνικός.

Το μεταναστευτικό αποτελεί “φλέγων θέμα” για την κοινωνία μας? Μπορεί και ν’ αποτελέσει... μάλλον θ΄αποτελέσει δεδομένης και της ηθικής-οικονομικής-θεσμικής ένδειας στην οποία έχουμε περιπέσει.  Και παρόλο που καμιά ουσιαστική συζήτηση δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, στο πλαίσιο των αλλαγών που σκοπεύει να προωθήσει η Κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τους μετανάστες και την νομική-κοινωνική τους υπόσταση, στα όρια της ελληνικής επικράτειας, παρατηρούνται ήδη έντονες διαφωνίες, ενστάσεις, προβληματισμοί… τόσο με θετικό, όσο και με αρνητικό πρόσημο!

Στο πρώϊμο αυτό στάδιο, δεν θα ήθελα να δημοσιοποιήσω την άποψή μου, κυρίως δε, πάνω σε υποθετικά σενάρια και σχέδια ή προτάσεις που δεν έχουν λάβει ακόμη οριστική μορφή… Νομίζω, με τον μισό ελληνισμό διασκορπισμένο στα 4 σημεία του ορίζοντα και με την γνώση και την εμπειρία που διαθέτουμε από τις πολιτικές “ζυμώσεις” που παρατηρήθηκαν - λόγω ακριβώς της μεταβολής της πληθυσμιακής σύστασης και της κοινωνικής “ανασύνθεσης” - σε άλλα εθνικά κράτη κατά το παρελθόν, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι θέλουμε να κάνουμε και γιατί.

Ας δούμε πόσο αληθινά και παραστατικά περιγράφει τον “Παράδεισο” και τους “κατοίκους” του, ο - άθεος και αναρχικός, κατά τον αυτοχαρακτηρισμό του - Χ. Λ. Μπόρχες στο “βιβλίο των φανταστικών όντων”. Νομίζω θα το βρείτε αρκετά διαφωτιστικό! Ούτως ή άλλως, “εκεί” όλοι “μετανάστες” θα είμαστε.

 

 

Αμβρόσιε! Αμβρόσιε! Θέλω να πιστεύω πως, εκτός απ’ το να γράφεις, διαβάζεις που και που…

 

 

 

Το απόσπασμα που δημοσιεύεται είναι από τις εκδόσεις LIBRO, Αθήνα 1983. Μετάφραση: Γιώργος Βέης. Τίτλος πρωτοτύπου: El libro de los seres imaginarios 

Ένα ακόμη μεμονωμένο(;) περιστατικό που ως πολίτη με ντροπιάζει και ως άνθρωπο με εξοργίζει!

Προκαταρκτική εξέταση διενεργεί η περιφερειακή διεύθυνση της Κρήτης για την ενέργεια αστυνομικών να μπουν σε σχολείο στο Λασίθι προκειμένου να προσαγάγουν έναν 10χρονο μαθητή, για κλοπή.

Όπως είπε, μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο Εμμανουήλ Παναγιωτάκης, αστυνομικός διευθυντής Λασιθίου, τον 10χρονο μαθητή κατηγόρησε για εμπλοκή σε κλοπή ένας 13χρονος και η αστυνομία με διακριτικό τρόπο πήγε στο σχολείο δεν έγινε αντιληπτή από τους υπόλοιπους μαθητές και προσήγαγε τον μαθητή στο αστυνομικό τμήμα. Μετά την προσαγωγή του 10χρονου, διαπιστώθηκε τελικά πως το παιδί δεν είχε εμπλοκή.

Ενδεχομένως να υπήρχε κάποια δόση υπερβολής από πλευράς μας, είπε ο κ. Παναγιωτάκης, αλλά σε κάθε περίπτωση ενεργήσαμε σύμφωνα με τους κανονισμούς, προσέθεσε.

Την ώρα που καλούμαστε να επιλέξουμε τους αντιπροσώπους μας για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, την ώρα που όλοι μας αναγνωρίζουμε το διαρκές μας πρόβλημα και συζητούμε και ξανασυζητούμε τρόπους και δράσεις που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε λίγο καλλίτεροι και παράλληλα, θα μπορούσαν να στηρίξουν τον λεγόμενο επαναπροσδιορισμό όλων εκείνων των ηθικών, πολιτικών και κοινωνικών μας δεδομένων που θα δώσουν - φαντάζομαι - ένα οριστικό τέλος στην ανεπάρκειά μας... εμείς επιλέγουμε τον αυνανισμό... τη λεγόμενη μαλακία για να επιδείξουμε το ήθος μας και τον πολιτισμό μας.

Ο απόλυτος εθνικός εξευτελισμός. Αναρωτιέμαι, οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί, που εξετέλεσαν τον καθήκον τους και ο προϊστάμενός τους που διέταξε την προσαγωγή είναι γονείς; Έχουν το δικαίωμα να είναι γονείς; Έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν παιδιά; Είναι ή δεν είναι ηθικό ζήτημα η συμπεριφορά τους... ο υπερβάλλον – ως είθισται – ζήλος τους;

Ακόμη κι αν ένα παιδί 10 ετών είναι ικανό να τελέσει εγκληματική πράξη, ποια αντιμετώπιση θα είναι εκείνη που θα έχει τα καλλίτερα δυνατά αποτελέσματα ως προς την συμμόρφωσή του;

Αυτή είναι η έννοια της παιδείας και της ηθικής.

Αυτός είναι ο πολιτισμικός μας πλούτος και αυτοί ακριβώς είμαστε: Άθλιοι και μάλιστα ικανοποιημένοι μέσα στην αθλιότητά μας... για να μην πω βολεμένοι.

Για την ΕΛ.ΑΣ. ό,τι και να πούμε, άδικος κόπος. Λειτουργεί πάντοτε με την γνωστή της "ευγένεια" και "αποφασιστικότητα" στην πάταξη του εγκλήματος. Όμως, εμείς... εμείς τί κάνουμε; Προφανώς για ακόμη μια φορά σιωπούμε και παραμένουμε απαθείς μέσα στην μετριότητά μας, που δεν μπορεί να μετρηθεί με τίποτε περισσότερο από το κενό που αφήνουν τοίχοι που εμείς μόνοι μας κτίσαμε ολόγυρά μας!

Να πάμε να ψηφίσουμε την Κυριακή. Τους καταλληλότερους. Αυτούς που έτσι τους "...μεγάλωσε η μάνα και ο πατέρας τους"*. Να εξασκήσουμε το δικαίωμά μας ως γνήσιοι δημοκράτες και μετά, ας πάμε να κάνουμε καμιά βουτιά μήπως και... δροσιστούμε. Όταν όμως, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και ν' αποφασίσουμε - στο λίγο του ο καθένας μας- τι θα πρέπει αλλάξουμε και πως, ας μην έχουμε κανένα παράπονο όταν κουμπάροι, θοδωρήδες και λοιποί ευτυχείς συγγενείς θα ρυπαίνουν με την βρώμα τους την μέτρια ζωή μας, διότι αγαπητοί φίλοι, η καθημερινότητα δεν επιβάλλεται αλλά δημιουργείται και δημιουργείται από εμάς τους ίδιους.

* από την συνέντευξη που παραχώρησε ο Κ. Καραμανλής στον Γ. Πρετεντέρη

Περί Δικαιοσύνης ο λόγος ΙΙ

"Υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο" αλλά... είναι 2470χλμ. μακρυά...

Καραμανλής ή χάος;

Την απάντηση την έδωσαν οι "άντρες" της ομάδας "Ζ" που πυροβολούσαν δεξιά και αριστερά απόψε στους δρόμους του Π. Φαλήρου, δίχως προφανή λόγο!

Την απάντηση την έδωσε, επίσης, η ελληνική αστυνομία με τις συλλήψεις 12χρονων και 13χρονων παιδιών που ακόμη κι αν έσφαλαν, που δεν έσφαλαν κατά την κρίση μου, αφού παρακολούθησα με πολύ προσοχή τα σχετικά video... δεν μπορούν να θεωρούνται "κίνδυνος" για την Δημοκρατία. Τουλάχιστον, όχι γι' αυτήν την Δημοκρατία!

Οπωσδήποτε είμαι αντίθετος με κάθε μορφή βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται και το σημειώνω αυτό και το επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ... αφού ακόμη κι αν είμαι αντίθετος, μπορώ να δικαιολογήσω ό,τι είναι αναγκαίο... Δυστυχώς ή ευτυχώς κυκλοφορούν πολλοί νταήδες ανάμεσά μας και καλό είναι να προφυλασσόμαστε όσο και όπως μπορούμε.

Έχω όμως ένα όπλο στα χέρια μου. Το υπολογιστή μου, ο οποίος μπορεί να μεταφέρει την σκέψη και την άποψή μου προς κάθε ενδιαφερόμενο. Και την ελευθερία αυτή, την ελευθερία της έκφρασης, έχω την υποχρέωση - όπως ακριβώς και το δικαίωμα - να την χρησιμοποιήσω, αν μπορεί να βοηθήσει στο ελάχιστο...

Χαρακτηρίστε με ρομαντικό, χαζό ή ό,τι άλλο, όμως σήμερα, είχα την ελπίδα, την κρυφή ελπίδα ότι ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής θα είχε το θάρρος ν' αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας του και θα υπέβαλλε την παραίτησή του αξιοπρεπώς, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της χώρας μας και του λαού μας!

Το συμφέρον της χώρας μας και των πολιτών της, εκείνο που με τόση αγωνία προτάσσει σε κάθε εμφάνισή του.

Δεν το έπραξε.

Φαίνεται, η "λαγνεία" της καρέκλας και τα προνόμια της εξουσίας, δεν του επιτρέπουν να δει, μάλλον όχι, να συνειδητοποιήσει ότι αν κάποιος προσβάλλει του έλληνες, αν κάποιος αποτελεί κίνδυνο για την δημοκρατία, αν κάποιος είναι ηθικός αυτουργός αυτής της χαοτικής κατάστασης, είναι ο ίδιος και οι πολιτικές του!

Προφανώς, Λυκουρέτζος, Τζίμας, Παναγιωτόπουλος, Παπακώστα και αρκετοί άλλοι (...) κάτι θα γνώριζαν παραπάνω όταν έθεταν ενώπιον όλων μας το "δίλημμα": Καραμανλής ή χάος...

Όμως, ας μη γελιόμαστε και πρώτα-πρώτα εγώ! Το διαδίκτυο και τα blogs δεν αποτελούν χώρο αγώνων και "κινημάτων". Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε και γι' αυτό άλλωστε μας διαβάζουν, είναι να μοιραστούμε απόψεις - όχι με μίσος και φανατισμό - σίγουρα όμως με σκοπό να βοηθήσουμε να γίνουν τα πράγματα λίγο καλλίτερα, παρουσιάζοντας - πολλές φορές όχι ανώδυνα - και την δική μας πλευρά, την προσωπική μας οπτική επί των πραγμάτων.

... Τώρα μόλις θυμήθηκα μια ιδέα, ένα ιδανικό που μοιραζόμουν με πολλούς (πολιτικούς) συναδέλφους μου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, δύο πάρα πολύ απλές λέξεις που για εμάς σήμαιναν τόσα πολλά κάποτε... δύο λέξεις τόσο σημαντικές, σχεδόν μαγικές...: "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ" 

Πολλές φορές, μια ιδέα... ένα ιδανικό... δεν είναι αναγκαίο να περιγραφεί και να εξηγηθεί με λέξεις... με λόγια που γρήγορα ξεχνιούνται και κάποτε βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια και ξαναχρησιμοποιούνται... χάνοντας έτσι λίγη απ' την σημασία τους. Κρίνετε εσείς την αξία αυτής της "επανάστασης" στην  οποία αναφέρομαι και εννοώ..

Με το πέρασμα των χρόνων έχω γράψει κι έχω μιλήσει κατ' επανάληψη για όλα όσα με ενοχλούν. Έχω διατυπώσει τις προτάσεις μου και τις σκέψεις μου και κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή, δεν νομίζω πως βοηθά σε κάτι η επαναδιατύπωσή τους.

Όμως οι κοινωνικές ανάγκες, αυτές που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται καθημερινά από την κρατική αναλγησία, από το κρατικό μίσος, από τον φθόνο ορισμένων, από την αδιαφορία, την ανεπάρκεια, το ψέμμα, την απαξίωση, την διαφθορά, την ανομία, την βία... δεν μπορούν να μας αφήνουν απαθείς, ασυγκίνητους και αδύναμους.

Καταστρέφονται περιουσίες, καταστρέφεται η "εικόνα" μιας χώρας με την ίδια ακριβώς ευκολία που καταστρέφονται άνθρωποι και υπολήψεις από μία δημόσια διοίκηση, από μία πολιτεία, που ως σκοπό της έχει την ταλαιπωρία του πολίτη και τον εξευτελισμό του, έστω κι αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις... Να γιατί ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει την απόλυτη ευθύνη και είναι υπαίτιος και όχι γιατί αυτός πάτησε την σκανδάλη του όπλου ενός κτήνους.

Ο Κώστας Καραμανλής απέτυχε, διότι δεν προστάτευσε την χώρα και τους έλληνες. Ο Κώστας Καραμανλής αποτυγχάνει διότι δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση - κι εγώ δέχομαι ότι έχει καλές προθέσεις, έτσι για να μην δυσαρεστήσω κανέναν -να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί!

Σταχυολογώ από το βραδυνό διάγγελμά του:

... η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας.

... Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας.

... Είναι ευθύνη, τόσο της Κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να υπάρξει άμεσα κοινωνική και πολιτική απομόνωση των στοιχείων της βίας, της παρανομίας, της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

... Δεν μπορεί ούτε οι αγώνες των εργαζομένων, ούτε ο άδικος θάνατος ενός νέου, να συγχέονται με πράξεις που στρέφονται εναντίον της ασφάλειας των πολιτών, εναντίον των περιουσιών τους, εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

... Οφείλουμε όμως όλοι να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε παράνομες πράξεις.

... Οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα, με καθαρό λόγο και όχι με μισόλογα τη βία, τη λεηλασία, τους βανδαλισμούς, τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης που επιχειρείται από τις ομάδες αυτές.

... Γενικεύσεις και ισοπεδωτικοί αφορισμοί στο όνομα της Δημοκρατίας πλήττουν την ίδια τη Δημοκρατία.

... Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την υπευθυνότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Με κεντρικό γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, την εξασφάλιση της νομιμότητας.

Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγωνιούν για το μέλλον τους; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι γέροντες και οι συνταξιούχοι που δύσκολα τα βγάζουν πέρα και ψωμοζούν; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που διακινδυνεύουν την ζωή τους στους ελληνικούς δρόμους... της μίζας; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι μαθητές και οι νέοι που ζουν δίχως όνειρα εξαιτίας των μεγάλων; Είμαστε εχθροί της δημοκρατίας όλοι εμείς που εξευτελιζόμαστε καθημερινά από την δημόσια διοίκηση και τους λειτουργούς της; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι αναζητούν δουλειά; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται εξαιτίας της τοκογλυφίας του κράτους και των συνεταιριζόμενων τραπεζών; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που ζητούν καλλίτερη παιδεία και πολιτισμό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγαπούν την Ελλάδα, έλληνες και ξένοι, που επιλέγουν να ζουν και να εργάζονται στην πατρίδα αυτή, όσο κι αν τους πληγώνει; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι νέοι επιστήμονες που γυρνούν την πλάτη στην χώρα τους και αναζητούν ένα καλλίτερο και ασφαλές μέλλον στο εξωτερικό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την χώρα τους να ταπεινώνεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό;

Ή(διαζ) μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι οι κουμπάροι, οι μιζαδόροι, οι "νοικοκυραίοι", τα σκιάχτρα και τα φαντάσματα, οι yesmen, τα golden boys, και οι... ασσύμετρες απειλές τύπου Βατοπαίδι; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι εκείνοι που νομοθετούν πάντα για το συμφέρον τους; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι κρίνουν δίχως ανθρωπιά και λογική; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι νομότυπα νέμονται δεκαετίες τώρα τον εθνικό μας πλούτο και τον αγώνα μας; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον κοινωνικό και πολιτικό τους ρόλο;  

Μόλις εχθές έγραφα:  

... Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της!...

Άραγε, πόσοι καταλαβαίνουν την αξία της;  

Η πληγή που αιμορραγεί, κάποτε θα κλείσει...

Τα όσα ακολούθησαν την στυγνή δολοφονία του άτυχου παιδιού, τα όσα συμβαίνουν έως αυτή τη στιγμή μας καθιστούν όλους θύματα και με θύτη, ένα όλοκληρο σύστημα κανόνων και αξιών που επτώχευσε και επτώχευσε οικτρά!

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε για τραύμα στην καρδιά του κράτους δικαίου. Άραγε, ποιό "κράτος δικαίου" κυοφορεί στα σπλάχνα του εγκληματίες ή εν δυνάμει εγκληματίες δίχως συνείδηση και δίχως ίχνος ανθρωπιάς;

Να εξοργιστώ για ό,τι συμβαίνει... όπως συμβαίνει, ή να το επικροτήσω; Στ' αλήθεια δεν κατανοώ το όφελος που προκύπτει από τις καταστροφές από την άλλη όμως, ποιά αλλαγή επιτύχαμε ως άνθρωποι και ως πολίτες με ηρεμία και ειρήνη;

Όλα όσα συμβαίνουν καταδεικνύουν δύο-τρία πολύ σημαντικά πράγματα: α) την επιτέλους κατάρρευση  του αστυνομοκρατούμενου παρακράτους, β) την πιστοποιημένη αντίδραση όλων των ελλήνων ενάντια στην βία, το μίσος, την αδικία και τον φανατισμό που διέπει το απρόσωπο κράτος και γ) την κατάπτωση του ... "καταλληλότερου", της παρέας του και όλων όσων πρεσβεύουν... όλων εκείνων, που γύρισαν την Ελλάδα πίσω στο χρόνο... όχι σε τόσο βάθος... μόνο έως το 1967!

Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της! Ποιός αμφιβάλλει πως τα γεγονότα που συνταράζουν την Ελλάδα απ' άκρη σε άκρη δεν αποτελούν μείζον πολιτικό ζήτημα;

Σήμερα, ο "καταλληλότερος" αποτυχημένος Πρωθυπουργός της Ελλάδας και όχι των ελλήνων, είχε το θράσος να εμφανιστεί για να μας δώσει μαθήματα ήθους και συμπεριφοράς... Ο Πρωθυπουργός για πολλοστή φορά απέδειξε με την ανεπάρκειά του, την ανικανότητά του, την πολιτική του ανικανότητα να διαχειριστεί μία κατάσταση... να περιποιηθεί μια πληγή που αιμορραγεί όχι από το πληγωμένο σώμα ενός συνανθρώπου μας, αλλά από το πληγώμενο σώμα όλοκληρης της κοινωνίας μας! Και στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού καταδικάζεται η ανικότητα ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της χώρας! Καταδικάζονται όλοι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα - όχι ελέω Θεού - να αποφασίζουν για εμάς! 

Από την άλλη - σκέφτομαι, κανένας μας και τίποτε δεν θα μπορεί πλέον να θεωρείται "μεμονωμένο" περιστατικό. Κανείς μας και τίποτε δεν θα έχει πλέον την πολυτέλεια να γίνεται "αντικείμενο μελέτης". Ήρθε η ώρα, ήρθε η στιγμή να ωριμάσουμε και πολιτικά και κοινωνικά. Αυτή είναι η πιο σωστή στιγμή για να έρθουμε αντιμέτωποι με τον χειρότερο εαυτό μας! ... Και όσοι ελπίζουν ή φαντάζονται ή ονειρεύονται ή σχεδιάζουν να "πάρουν στους ώμους" τους την λαϊκή αντίδραση και οργή σε αυτό το απεχθές έγκλημα που συντελέστηκε με ψυχραιμία ούτως, ώστε να επιτύχουν ένα κάποιο πρόσκαιρο πολιτικό όφελος, καλά θα κάνουν να το σκεφτούν και να το σκεφτούν πολύ καλά!!!

Από αύριο; Όχι! Δεν θα έχουμε γίνει λίγο καλλίτεροι.

Από αύριο; Όχι! Δεν θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Από αύριο; Από αύριο... οι ευθύνες θα παραγράφονται, τα πρόσωπα θα ξεχνιούνται και αξίες και ιδανικά θα χάνουν το νόημα τους...

Σήμερα όμως, σήμερα, έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία στα χέρια μας! Θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;

Η δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν πολιτική πράξη και όχι τυχαίο γεγονός.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου δημιουργεί εκ των πραγμάτων πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες. Έχουμε το σθένος ν' αναλάβουμε το βάρος αυτών των ευθυνών;

Δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο για τον Αλέξανδρο. Δεν θέλω να ξαναγράψω για τον Αλέξανδρο και για κανέναν Αλέξανδρο. Δεν θέλω να ξαναγράψω και για κανένα εκκολαπτόμενο καθίκι που αύριο θα ξαναμετρήσει τον ανδρισμό του με ανήλικους, με συνταξιούχους, με μετανάστες, με άστεγους, με άρρωστους και κάθε άλλον πικραμένο.

... Θα συνεχίσω όμως να ονειρεύομαι και ν' αποζητώ την Ελλάδα που μου λείπει.

Ποιά η αλήθεια και ποιό το ψέμμα;

Ποιοί αντιεξουσιαστές και ποιοί αναρχικοί;

Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί 15 χρονών πέθανε χωρίς λόγο και η αλήθεια είναι πως πέθανε από τα πυρά δύο νταήδων... από τους πολλούς που διαθέτει η ελληνική αστυνομία, οι οποίοι θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να επιδείξουν τον "ανδρισμό" τους.

Πιστεύει κανείς πως δύο παραιτήσεις (που ορθά δεν έγιναν αποδεκτές στην προκειμένη περίπτωση) θα ήταν αρκετές; Πιστεύει κανείς πως τα επεισόδια που ακολούθησαν και οι καταστροφές ήταν αρκετές; Πιστεύει κανείς πως η "παραδειγματική" τιμωρία των φονιάδων θα είναι αρκετή; Όλα αυτά θα φέρουν πίσω μια παιδική ψυχή;

Πόσα και πόσα μεμονωμένα περιστατικά δεν θα ξαναδοκιμάσουν τις συναισθηματικές μας αντοχές; Ποιός είναι εκείνος που κρίνει φονιάδες ως ικανούς να φέρουν το εθνόσημο και να κουβαλούν όπλο, επιφορτισμένοι δήθεν με το καθήκον της ασφάλειας των πολιτών και της διατήρησης της "νομιμότητας"; Δυστυχώς, θα το επαναλάβω, φταίμε όλοι εμείς. Όλοι εμείς που αντί να προλαβαίνουμε το κακό, διαριγνύουμε τα ιμάτιά μας αφού έχει συμβεί!

Το ξέρω, θα το μετανιώσω - όπως συνήθως γίνεται όταν γράφουμε και μιλούμε υπό συναισθηματική φόρτιση, όμως, γι' αυτούς τους δύο φονιάδες ειδικά, θα πρέπει να παραχωρηθεί το προνόμιο της αυτοκτονίας αν και ένας τέτοιος θάνατος θα τους ήταν πολύ τιμητικός...

Διαφορετικά, και ως δείγμα πολιτισμού, ίσως ήρθε η ώρα ν' ανοίξουν και πάλι τα νησιά... Μακρόνησος, Σπιναλόγκα, Γυάρος... για να δεχτούν αυτά τα αποβράσματα που θα μας γλυτώσουν από την παρουσία τους μια και καλή!

Πεθαίνοντας στα Εξάρχεια...

Άλλο ένα "μεμονωμένο" περιστατικό αστυνομικής ευγένειας τάραξε τα λιμνάζοντα νερά των εξαρχείων και της... συνείδησής μας.

Άραγε ο... πιστολέρο με το εθνόσημο σε πόσες "μονομαχίες" έχει λάβει μέρος;

Θέλω - ως πολίτης - να ευχαριστήσω δημόσια την ελληνική Αστυνομία για το ήθος, την συμπεριφορά και την προστασία που (οφείλει να) παρέχει στους πολίτες αυτής της χώρας... της χώρας μας... σε όλους εμάς δηλαδή, που κινδυνεύουμε κάθε ώρα και στιγμή όχι από δολοφόνους, από βιαστές, από μοναχούς και κάθε είδους αρπαχτικό, αλλά από ανώριμους και άβγαλτους νέους που αναγκαστικά πρέπει και οφείλουμε να ανεχόμαστε... αφού ούτε παιδεία προσφέρουμε, ούτε πολιτισμό παράγουμε!

... Και η έλλειψη αυτή είναι που δημιουργεί δολοφόνους ένστολους ή μη!

Αυτό το αποψινό κρούσμα αστυνομικής βίας έχει ηθικούς αυτουργούς. Και οι ηθικοί αυτουργοί στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι γνωστοί. Οι γονείς και του θύματος και του θύτη. Όλοι εμείς που ενώ γνωρίζουμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, επιλέγουμε το κακό! Όλοι εμείς που ενώ μπορούμε να φωνάξουμε, να παλαίψουμε και ν' αγωνιστούμε και να δημιουργήσουμε, επιλέγουμε την "ασφάλεια" της αδιαφορίας , της ανοχής, της απάθειας και του ωχαδελφισμού. Ηθικός αυτουργός είναι το σύστημα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και εμείς οι ίδιοι διατηρούμε!

Ηθικός αυτουργός είναι το σύστημα πάνω στο οποίο είναι βασισμένη όλη μας η ψευδαίσθηση περί "δημοκρατίας", "νομιμότητας", "δικαιοσύνης", "ελευθερίας" και άλλων συναφών ευγενών ιδεών και αξιών που αντί να μας κάνουν λίγο καλλίτερους, μας καταδικάζουν καθημερινά στην μετριότητα, την καχυποψία, την εχθρότητα, την ζήλια, την αντιπαλότητα, την αδικία, το εξευτελισμό, την γελοιότητα και σε πολλές περιπτώσεις - όπως σε αυτήν εδώ - στο θάνατο δίχως λόγο και λέω δίχως λόγο διότι, όλοι μας γνωρίζουμε πως ό,τι συμβαίνει μεταξύ των λεγόμενων αναρχικών και των αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας, περισσότερο με το παιχνίδι του σκύλου και της γάτας μοιάζει παρά με πόλεμο και δεν είναι ανάγκη κανείς να χάνει την ζωή του... όχι έτσι!

Εύγε... και πάλι.