Το Αγκαντέζ και ο έλεγχος του Σαχέλ

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

Τμήματα του Σαχέλ καταλαμβάνουν σήμερα μια ιδιαίτερη θέση στο αφρικανικό τοπίο, ειδικά η Μπουρκίνα Φάσο, ο Νίγηρας και το Μάλι, που μοιράζονται πολλές τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και την εκδίωξη των Γάλλων.

Τον περασμένο Ιούλιο, ο Μοχάμεντ Μπαζούμ, πρόεδρος του Νίγηρα, ανατράπηκε από πραξικόπημα που πραγματοποίησε ο στρατηγός Τσιάνι. Μετά την κατάληψη της εξουσίας, οι σχέσεις με τις πρώην αποικιακές χώρες, ήταν τεταμένες. Όπως η Μπουρκίνα Φάσο και το Μάλι, έτσι και ο Νίγηρας έχει διακόψει τις σχέσεις με τη Γαλλία. Μια σειρά γεγονότων έχουν κάνει τις σχέσεις μεταξύ του Παρισιού και του Νιαμέι εξαιρετικά τεταμένες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/20/to-agkantez-kai-o-elegxos-tou-saxel/

Ερυθρά Θάλασσα: Αντικρουόμενες γεωστρατηγικές επιδιώξεις

γράφει ο Νάσος Πετράκης

 

Η Ερυθρά Θάλασσα και το στενό Μπαμπ αλ-Μαντέμπ έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία στην παγκόσμια γεωπολιτική, λειτουργώντας ως κρίσιμος κρίκος μεταξύ της Μεσογείου, μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και του Ινδικού Ωκεανού. Αυτή η περιοχή δεν είναι μόνο κομβική για το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο, αλλά και για τη διακίνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπως και για τη ναυτική στρατηγική.

Οι χώρες που συνορεύουν με την Ερυθρά Θάλασσα ‒Αίγυπτος, Σουδάν, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σαουδική Αραβία, Υεμένη και Ιορδανία‒ μαζί με περιφερειακές δυνάμεις με πάγια συμφέροντα, έχουν διαφορετικές και συχνά ανταγωνιστικές γεωστρατηγικές προτεραιότητες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/17/erythra-thalassa-antikrouomenes-geostratigiki/

Η Ινδία και οι γεωπολιτικές ισορροπίες σε μία εποχή αλλαγών

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος 

 

Η Ινδία αντιπροσωπεύει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα του πώς ένα ανεξάρτητο κράτος, ικανό να κλίνει την παγκόσμια ισορροπία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, συμπεριφέρεται σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον. Αλλά και το πώς το διεθνές περιβάλλον μπορεί να το περιορίσει.

Η Ινδία έχει ήδη εξασφαλίσει μια εξέχουσα θέση στην παγκόσμια σκηνή στο εγγύς μέλλον, χάρη στις πολιτικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στη χώρα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/02/22/i-india-kai-oi-geopolitikes-isorropies/

Κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια;

Το ζήτημα της δημιουργίας ενός πλαισίου για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια κυριάρχησε στις εργασίες της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες καθώς, φαίνεται, η Ε.Ε. αρχίζει(;) να συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα ενίσχυσης των δυνατοτήτων της, αυτόνομα. Για κάποιες χώρες-μέλη - μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - αυτονομία σημαίνει περαιτέρω ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας με αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών. Δεν συμφωνούν όλοι σε μια τέτοια προοπτική.

Που θα καταλήξουμε και τι θα συμβεί στην πράξη μένει να το δούμε ωστόσο, η αντίληψη περί κοινής εξωτερικής κι αμυντικής πολιτικής αν και βασικός πυλώνας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη διαχείριση κρίσεων με τρόπο ταχύ, άμεσο κι αποτελεσματικό.

 

Σύμφωνα με το κείμενο συμπερασμάτων που εξεδόθη προχθές, η αμυντική θωράκιση της Ε.Ε. θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις «ανάγκες» και τις «φιλοδοξίες» της, μειώνοντας παράλληλα τις στρατηγικές της εξαρτήσεις (σ.σ. απο τις Η.Π.Α.). Δύο χρόνια, πριν, σε σχετικό μου άρθρο στον ιστότοπο geoeurope, https://www.geoeurope.org/.../i-oytopia-tis-koinis.../ είχα αναφερθεί στην ιστορική διάσταση του όλου ζητήματος. 

 

Απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε, η Ε.Ε. όπως είναι κι όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, με αυτούς τους ηγέτες, είναι ανίκανη να αποκτήσει γεωπολιτική υπόσταση (αυτή είναι η ουσία) και οι λόγοι δεν είναι μόνον πολιτικοί, ιστορικοί ή πολιτισμικοί...

Η σύγκρουση Γαλλίας και Ρωσίας

γράφει ο Γρηγόρης Κοτσίρης

Πρόσφατα η Γαλλία έχει εντείνει απότομα τις προσπάθειές της για παροχή βοήθειας στην Ουκρανία. Σκληρές δηλώσεις για τη Ρωσία κάνει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. Αν αναλύσουμε τη σημερινή κατάσταση της Γαλλίας στη διεθνή σκηνή, αποδεικνύεται ότι τέτοιες ενέργειες δεν είναι καθόλου τυχαίες, αλλά αποτελούν μια συγκεκριμένη στρατηγική της γαλλικής ηγεσίας. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/02/27/i-sygkrousi-gallias-kai-rosias/

Δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν έγκλημα

 

Ελλάδα 2.0

Η σύγχρονη Ελλάδα

Η Ελλάδα που προχωράει τολμηρά μπροστά

Η χώρα της κάλυψης και της συγκάλυψης

Η χώρα των δίκαιων και των άδικων,

των καιροσκόπων και των κερδοσκόπων,

των νταβατζήδων και των εγγυητών,

της μίζας και της προμήθειας,

των pass και των bypass

της πουστιάς και της πουτανιάς,

της αλαζονείας, της αδιαφορίας, της αναλγησίας.

Η χώρα που δεν γεννάει παιδιά

Η χώρα που διώχνει τα παιδιά της

Η χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της!

Η χώρα του όποιου ποσοστού

Η χώρα του #σαρανταενατακατό

 

4ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Μια εξ αποστάσεως κριτική ανάλυση των γεγονότων

Διαβάζω και παρακολουθώ τις αναλύσεις διαφόρων «ειδικών» (δημοσιογράφων και πολιτικών) αναφορικά με τα όσα διαδραματίστηκαν στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορώ παρά να σημειώσω την ευκολία με την οποία ορισμένοι ξεχνούν πράγματα και γεγονότα που δεν θα έπρεπε να ξεχνούν ή πως κάποιοι άλλοι πλασάρουν τους ευσεβείς τους πόθους ως «ερμηνεία» ή βεβαιότητα για το τι μέλλει να συμβεί στο εγγύς μέλλον. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή και διαφορετική.

Ποιό ήταν το διακύβευμα πριν την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου; α) Το κατά πόσο νομιμοποιείται ή μη ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να προεδρεύει του ΣΥΡΙΖΑ β) η «προστασία» της «αυθεντίας» των ηγετικών στελεχών του κόμματος έναντι οποιασδήποτε ενέργειας την έθετε άμεσα ή έμμεσα σε αμφισβήτηση και γ) η ταυτότητα και η εικόνα του κόμματος προς τα έξω.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι η αποχώρηση εκείνων που δημιούργησαν την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αμέσως μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου δεν ήταν ολοκληρωμένη και καταλυτική, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να υπάρχουν πρόσωπα μέσα στο κόμμα τα οποία λειτουργούν διαβρωτικά.

Κατά συνέπεια, τί θα έπρεπε να συμβεί; α) η αναγνώριση αυτών των προσώπων και β) η ενίσχυση και νομιμοποίηση του νεοεκλεγέντα Προέδρου από το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο, το Συνέδριο δηλαδή έτσι, ώστε να μπορεί χωρίς «εγγυητές» να προωθήσει τις απαιτούμενες αλλαγές.

Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Το είδαμε όλοι. Με την εξ αποστάσεως παρέμβαση του πρώην Προέδρου Αλέξη Τσίπρα η οποία, κατάφερε να καθορίσει τις εξελίξεις με τρόπο που ελάχιστοι κατάλαβαν. Ήταν μία ιδιοφυής και πολύ καλά μελετημένη, οργανωμένη κι εκτελεσμένη κίνηση όχι όμως καθαρή.

Ξέρετε, οι ηγεσίες των κομμάτων προωθούν τις επιθυμίες τους και τις πολιτικές τους με «παράλληλες γραμμές» και από κάποιο σημείο κι έπειτα προκρίνεται η πιο εφικτή. Κατά τη δική μου άποψη, η Όλγα Γεροβασίλη έπεσε στην «παγίδα» αυτών των γραμμών εξαιτίας των φιλοδοξιών της και όχι του «αισθήματος ευθύνης» της. Μαζί της και όλοι όσοι πιστεύουν ότι η αυθεντία τους είναι αδιαμφισβήτητη. 

Εκείνο που δεν έλαβαν υπόψη τους ήταν η άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων κι ως εκ τούτου, δεν μπόρεσαν να προβλέψουν και την αντίδρασή τους! Κι αυτή η αντίδραση προκάλεσε τρόμο σε πολλούς εξ αυτών…

Η επόμενη μέρα από την λήξη των εργασιών του Συνεδρίου, βρίσκει τον Στέφανο Κασσελάκη ενισχυμένο και τις όποιες αυθεντίες και δογματισμούς υπό έλεγχο και υπό αναθεώρηση.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι ενοχλείται το καθεστώς και οι οσφυοκάμπτες του αυτό προμηνύει… Κρίμα μόνο που δεν έγινε ουσιαστική και εις βάθος συζήτηση για τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής. 

Στην υγειά των κορόϊδων

 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι από εσάς θυμούνται τις επισκέψεις του Νίκου Δένδια σε χώρες της Αφρικής και τις πρωτοβουλίες του ως Υπουργού των Εξωτερικών για την ενίσχυση της ελληνικής παρουσίας στην αφρικανική ήπειρο. Τότε, αν και πολλοί από εμάς εκφράζαμε την άποψη ότι αυτές οι πρωτοβουλίες εκβιάστηκαν από την τουρκική ενεργητικότητα και πως θα έπρεπε να κινηθούμε με ένα τελείως διαφορετικό πνεύμα, οι γραφειοκράτες των Αθηνών διατείνονταν ότι «…δεν θέλουμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία παρά να αποκτήσουμε μια σταθερή και υπολογίσιμη παρουσία έπειτα από απουσία δεκαετιών…» (geoeurope.org, “Οι εβένινες αποχρώσεις της εξωτερικής μας πολιτικής”, Απρίλιος 2022)

 

Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη από τότε έως σήμερα. Η Τουρκία διευρύνει κι ενισχύει διαρκώς την παρουσία της στην Αφρική, κλείνονται συμφωνίες και υπογράφονται συμβόλαια εκατομμυρίων και η τουρκική σημαία κυματίζει υπερήφανα (και μπράβο της) σε κάθε μικρό ή μεγάλο έργο.

 

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα δεν έχει επιτύχει και δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτε! Ίσως κάπου αλλού… στην Ασία; Κι εκεί τίποτε! Τζίφος! Έχουμε άλλα σχέδια εμείς. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε να επενδύσουμε, ούτε να βγάλουμε χρήματα, ούτε να αποκτήσουμε δύναμη. Να γίνουμε ενεργειακός κόμβος για την Ευρώπη θέλουμε. Μπαταρία δηλαδή. Να καταργήσουμε το χρήμα θέλουμε. Άλλωστε, τί να τα κάνει κανείς τα χρήματα; άμα ο άλλος δεν έχει POS και δεν παίρνει ο νταβαντζής (η τράπεζα) προμήθεια άχρηστα θα είναι.

 

Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας… ούτε και είμαστε ικανοί κι άξιοι για μεγάλα παιχνίδια. Μας φτάνει να παίζουμε μπάλα με αλβανούς και σκοπιανούς. Αυτή είναι η θέση μας. Ε... τώρα άμα γίνει και κανά γλέντι με κοψίδι και κλαρίνα, μπορούμε να μαζέψουμε μερικές δεκάδες περίεργους για να κάνουμε μπούγιο. Για παιδιά δεν το βλέπω – τουλάχιστον όχι χωρίς παρενθέσεις…

 

Αμ πώς; Εμείς έχουμε αξίες κι αρχές κι η σοβαρότητά μας αντικατοπτρίζεται στην σοβαροφάνεια του έλληνα πρωθυπουργού, στις δημοσκοπήσεις και προπαντός στην παθητικότητά μας. Μια παθητικότητα που μας κράτησε 400 χρόνια υπό τουρκικό ζυγό… μια παθητικότητα που επέτρεψε στους απογόνους των μαυραγοριτών της Κατοχής, σήμερα, να πίνουν στην υγειά των κορόϊδων… στην υγειά μας!