Τα τουρκογύφτικα στουρνάρια ξανά στην πολιτική επικαιρότητα

Παρά τις ενθουσιώδεις κραυγές, τους πανηγυρισμούς και τους χορούς, το "κόμμα" "ισότητας, ειρήνης και φιλίας" δεν κατάφερε να "πείσει" την πλειοψηφία των ελλήνων μουσουλμάνων για τις "αγαθές" πολιτικές του προθέσεις. Ωστόσο, αρκετές χιλιάδες ψήφοι στάθηκαν ικανές για να του δώσουν την πρωτιά σε Ροδόπη και Ξάνθη.

 

Ευθύνη γι' αυτό έχει αποκλειστικά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Κανείς άλλος.

 

Έχει κάποια αξία το αποτέλεσμα που πέτυχε; Όχι. Θα έχει όμως αν στο μέλλον καταφέρει να εκφράσει μεγαλύτερο κομμάτι της (μειονοτικής) εκλογικής βάσης των ακριτικών μας νομών.

 

Το γεγονός ότι του επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές, παρά την απροκάλυπτη αντεθνική του δράση, οπωσδήποτε λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης ωστόσο, δεν είναι αυτό που θέλουμε για την Θράκη.

 

Θέλουμε, και η πλειοψηφία των μειονοτικών το θέλει, να αισθάνεται πως δεν τελεί υπό διαρκή αμφισβήτηση για την ταυτότητα και τη συνείδησή της. Αυτό είναι ήδη λυμένο. Ή μήπως όχι;

 

Τα κόμματα που κυριαρχούν στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας θα πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούν κάποια στιγμή.

 

Όπως σημειώνει πολύ εύστοχα μια πολύ καλή φίλη: "Ίσως ακουστεί σκληρό, αλλά η Θράκη είναι το συμβολικό θύμα της πανίσχυρης, ισοπεδωτικής ισχύος του μυαλού που κουβαλάει ο μέσος Έλληνας." Ας το έχουμε υπόψη μας, μαζί με όλα τ' άλλα...

Δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν έγκλημα

 

Ελλάδα 2.0

Η σύγχρονη Ελλάδα

Η Ελλάδα που προχωράει τολμηρά μπροστά

Η χώρα της κάλυψης και της συγκάλυψης

Η χώρα των δίκαιων και των άδικων,

των καιροσκόπων και των κερδοσκόπων,

των νταβατζήδων και των εγγυητών,

της μίζας και της προμήθειας,

των pass και των bypass

της πουστιάς και της πουτανιάς,

της αλαζονείας, της αδιαφορίας, της αναλγησίας.

Η χώρα που δεν γεννάει παιδιά

Η χώρα που διώχνει τα παιδιά της

Η χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της!

Η χώρα του όποιου ποσοστού

Η χώρα του #σαρανταενατακατό

 

Ποιό το κόστος του λαϊκισμού;

 

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες σε ευρώ, καμιά δεκαριά ακίνητα, μετοχές, ομόλογα, πολύτιμα μέταλλα.... πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τις έννοιες της ακρίβειας, του πληθωρισμού ή της κερδοσκοπίας;

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που έχει ο πρωθυπουργός μας, οι υπουργοί και οι βουλευτές του. Είναι αποκομμένοι – κι έχουν φροντίσει να είναι προστατευμένοι οι ίδιοι – από την πραγματική οικονομία που είναι αμείλικτη και λειτουργεί χωρίς έλεγχο και χωρίς κανόνες.

Το ίδιο ισχύει για όλους τους βουλευτές, για τους δικαστές κι όλους εκείνους που ηγούνται του κράτους. Κι είναι εξοργιστικό αν σκεφτεί κανείς ότι το φλέγον θέμα είναι ο βασικός μισθός του εργαζόμενου…

Είδα και είδαμε όλοι μας τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επισκέπτεται «αιφνιδιαστικά» ένα σούπερ μάρκετ εχθές για να «ελέγξει» τις τιμές στο ράφι. Να συνομιλήσει με τους πολίτες-καταναλωτές και να τους πει ότι… «ξέρω ότι η ακρίβεια, ειδικά στα τρόφιμα είναι επίμονη. Όμως η κυβέρνηση θα είναι πάντα εδώ και θα χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της έτσι ώστε να περιορίσει το πρόβλημα όσο το δυνατόν περισσότερο» ή «εμείς θα κατεβάζουμε το κεφάλι και με σεμνότητα θα εργαζόμαστε για να κάνουμε τη δική σας ζωή καλύτερη».

Πόσο ωραία ακούγονται όλα αυτά και πόσο ανέξοδα λέγονται, ε;

Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας καταφεύγει στον λαϊκισμό για να μετριάσει τις αντιδράσεις – που ούτως ή άλλως είναι ανύπαρκτες, αφού όλοι είμαστε λίγο ή πολύ βολεμένοι – εκείνοι που δεν είναι βολεμένοι, εκείνοι που βρίσκονται σε χειρότερη θέση από εμένα κι εσάς, τι θα πρέπει να κάνουν; Τι θα πρέπει να περιμένουν; Από ποιόν;

Σε αυτή τη χώρα, μάθαμε να μιλάμε με αοριστίες και σοφιστείες. Πολιτική pummaro όπως πολύ εύστοχα την περιέγραψε ο Στέφανος Κασσελάκης και δεν τον γουστάρω κιόλας.

Να λοιπόν ένα πραγματικό, χειροπιαστό παράδειγμα για τον κ. πρωθυπουργό:

Εργαζόμενος, πτυχιούχος ΑΕΙ – όχι απόφοιτος δημοτικού, 40 ετών με 10 χρόνια ανεργίας στην πλάτη του, δίχως ακίνητη περιουσία, μετοχές ή καταθέσεις, εργάζεται με τον βασικό μισθό.

Έσοδα:

Μισθός: 714 ευρώ (στο χέρι) εισόδημα.

Γονική «επιχορήγηση»: 50-100 ευρώ μηνιαίως

Έξοδα:

Ενοίκιο στέγης 28 τμ (χωρίς κοινόχρηστα) προς 600 ευρώ το μήνα σε β ή γ διαλογής περιοχή.

Έξοδα μετακίνησης από και προς την εργασία του 60 ευρώ μηνιαίως.

Ρεύμα ? μηνιαίως.

Νερό ? μηνιαίως.

Τηλέφωνο ? μηνιαίως.

Φαγητό ? μηνιαίως.

Για να δούμε λοιπόν πόσο «μάγκας» είναι ο πρωθυπουργός μας και τί λύση δίνει όταν ο ίδιος έχει δηλώσει δημόσια ότι δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να πρέπει να ζήσει με 800 ευρώ (…). Όχι μόνον αυτός αλλά και οι λοιπές διάνοιες που είναι μαζεμένες γύρω του. Πώς θα κάνει την ζωή αυτού του ανθρώπου πιο εύκολη; Πώς θα κάνει τη ζωή αυτού του ανθρώπου καλύτερη; Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και όλοι γνωρίζουμε γιατί.

Η κοροϊδία έχει ένα όριο. Πρέπει να έχει ένα όριο! Στο τέλος τέλος είναι ζήτημα της ίδια μας της ύπαρξης ως κοινωνία. Ως έθνος. Ο άνθρωπος του παραδείγματος δεν μπορεί να κάνει οικογένεια! Κι αυτή η οικογένεια που δεν θα γίνει ποτέ, θα λείπει από όλους εμάς! Α, ξέχασα. Το δημογραφικό λύθηκε με την νταντά της γειτονιάς.

Αν σώζεται κάτι, οφείλουμε να το σώσουμε τώρα. Αύριο θα είναι αργά.

 

Πόθεν έσχες, φορολογία και συντήρηση

Η ιστορία έχεις ως εξής: Γνωστός δημοσιοκάφρος χθες, αναρωτιόταν που πάνε τα λεφτά που πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι, με αφορμή την κατάρρευση της οροφής στον κοιτώνα των ιατρών του νοσοκομείου «Άγιος Δημήτριος».

Ήθελα να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή… «στις τσέπες σας, για να προπαγανδίζετε την «αριστεία» και να κουκουλώνετε τα εγκληματικά λάθη του μητσοτακισμού. Αλλά δεν είναι μόνο το σινάφι σου.

Βλέπετε, η φοροδιαφυγή δεν ήταν ποτέ σοβαρό ζήτημα στην χώρα μας. Μας κοστίζουν όμως πολύ ακριβά η εκτελεστική, η νομοθετική, η δικαστική εξουσία. η δημόσια διοίκηση και τα golden boys καθώς και κάθε είδους συνδεόμενοι με αυτούς παράγοντες, αν αναλογιστεί κανείς την σχέση του παραγόμενου …«έργου» με τον εμφανή ή και αφανή πλούτο υπουργών, βουλευτών, δημοσιογράφων και λοιπών –ων.

Κουπόνια εμείς (pass τα λένε τώρα), μεζονέτες και σκάφη, αγροτεμάχια και καταθέσεις γι’ αυτούς που μας μοιράζουν τα κουπόνια! Αυτή είναι η δικαιοσύνη των πραγμάτων και κανείς μας δεν αντιδρά. Οι έλληνες ήταν πάντοτε ηλίθιοι. Ποιός να ξεχάσει άραγε το «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά;». Δεν είναι σημεία των καιρών μας αυτά. Πάντα έτσι ήταν. Γι’ αυτό δεν καταφέραμε ποτέ να γίνουμε «ευρωπαίοι». Κι ούτε θα γίνουμε ποτέ. Οι τούρκοι μπορεί. Εμείς ποτέ!  

Νοσοκομειακές εγκαταστάσεις – όπου υπάρχουν - καταρρέουν, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει χωματερές. ό,τι μπορεί να πουληθεί πουλιέται… τα τελευταία δύο χρόνια η μισή Ελλάδα καταστράφηκε και δεν κουνιέται φύλλο.

Την κυβέρνηση των αρίστων την ενδιαφέρει η απασχόληση των συνταξιούχων αλλά αδιαφορεί επιδεικτικά για την ανεργία των νέων, κυρίως των νέων επιστημόνων. Διάβαζα το κείμενο που έγραψαν στον Μητσοτάκη και το ανέβασε προχθές στον προσωπικό του και καλά λογαριασμό για την μείωση της ανεργίας. Μπορεί να μας πει ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, πόσες χιλιάδες συμπολίτες μας συμμετέχουν σε επιδοτούμενα προγράμματα κατάρτισης κι ως εκ τούτου δεν λογίζονται ως άνεργοι; Έτσι γίνονται οι λογαριασμοί. Με πραγματικά κι όχι πλασματικά στοιχεία.

Για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια; Ε, κάποιος με εξαψήφιο μισθό και προνόμια όχι μόνον δεν μπορεί να δώσει λύσεις αλλά ούτε και έχει να πει κάτι! Όχι τίποτε άλλο αλλά, θα έρθουν κάποια στιγμή κι οι επόμενοι και θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα γιατί θα έχουν παραλάβει καμένη γη. Καμένη γη, καμένοι όλοι μας!

 

Η προπαγάνδα της ΝΔ και ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

 

Μόλις πληροφορήθηκα έναν ακόμη λόγο για τον οποίο θα πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι εμείς οι έλληνες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι κι επίσημα υποψήφιος για το Όσκαρ Α’ και Β’ ανδρικού ρόλου για την δραματική ταινία «ο στεγασμένος άστεγος».

Για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ακαδημίας, κάποιος είναι υποψήφιος σε δύο κατηγορίες υποκριτικής και όχι σε μία! (δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν είναι ο πρωταγωνιστής ή όχι).

Ωστόσο, η άποψή μου είναι πως το Χόλυγουντ μας αδικεί. Η ταινία είναι εξαιρετική από κάθε άποψη και στο μέλλον θα αποτελεί ορόσημο της 7^ης τέχνης. Θα έπρεπε να τύχει υποψηφιότητας και για τη σκηνοθεσία και για τα σκηνικά και για τη φωτογραφία και για το σενάριο και για τη μουσική αλλά και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Να στέκεται ισάξια δίπλα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον Τιτανικό και τον Γκάντι!

Λίγα λόγια για την ταινία. Ένας συμπαθής παππούς, παίρνει το λεωφορείο για να πάει στο σπίτι του. Ο πρώτος συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα εξυπηρετούν γρήγορα, με ασφάλεια και με μηδαμινό κόστος χωρίς διακρίσεις. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μαθαίνουμε την ιστορία του. Πως από νοικοκύρης κατέληξε να ζει στους δρόμους.

Ο σεναριογράφος, αρκείται μόνον τις πιο σημαντικές πληροφορίες και μας τις παραθέτει με δωρική μαεστρία. Έτσι, αποφεύγονται αλήθειες, όπως για παράδειγμα η ευθύνη των ελληνικών κομμάτων και των ελληνικών κυβερνήσεων και πιο συγκεκριμένα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην φτωχοποίηση των ελλήνων. Δεν γίνεται επίσης, καμία αναφορά στο όραμα των σαμαροβενιζέλων για ρουμανοποίηση και βουλγαροποίηση των ελλήνων, ούτε για τον αέρα (πρόστιμα και πανωτόκια) που χρεώθηκαν και εξακολουθούν να χρεώνονται οι έλληνες μόνο και μόνο για να στηρίζουν ένα πολιτικό σύστημα νοσηρό.

Σωστά καταλάβατε. Η ταινία, είναι ένα πολιτικό δράμα για γερά νεύρα! Δύο χρόνια στους δρόμους ο συμπαθής παππούλης, όταν λαθρομετανάστες και λοιποί τακτοποιούνται άμεσα με στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα συναφή. Δεν του έφταιγε κανένας. Ας πρόσεχε! Άραγε, πόσες φορές δεν το έχουμε πει για συνανθρώπους μας που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση; Να το πρώτο μεγάλο ερώτημα της ταινίας.

Κι εκεί που είμαστε έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα αλλάζει τελείως το σκηνικό. Μαθαίνουμε ότι η Πολιτεία του βρήκε σπίτι και σε αυτό το σπίτι, εμφανίζεται απρόσκλητος ο Κυριάκος. Η εμφάνισή του προσομοιάζει με εκείνη του σούπερμαν αλλά ο πρώην, ο νυν κι αεί Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν φοράει κάπα και κολάν, ούτε κι έχει υπερδυνάμεις. Όλη του η δουλειά περιορίζεται στα όρια του εφικτού. Ότι δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή.

Ανεβαίνει σκάλες, επισημαίνοντας έτσι τον κόπο που με αίσθημα ευθύνης οφείλει να καταβάλει κάθε ηγέτης. Φτάνει στον όροφο του διαμερίσματος και χτυπά το κουδούνι. Το μπουτόν παραπέμπει σε μία άλλη εποχή, ξεχασμένη, τότε που ο κατασκευαστικός οργασμός ήταν η καθημερινότητα που έτρεφε δεκάδες επαγγέλματα και χιλιάδες οικογένειες.

Το διαμέρισμα του συμπαθή παππούλη, λιτό κι απέριττο θυμίζει τις πολυτελείς κατοικίες στα περίχωρα των Τιράνων που προορίζονταν για την ελίτ της αλβανικής μαφίας – συγγνώμη – για την ελίτ του πολιτικού, καλλιτεχνικού, ακαδημαϊκού κόσμου της χώρας με την βαλκανική εσάνς διάχυτη στο χώρο. Χρώματα δεν υπάρχουν. Το βρώμικο λευκό σε διάφορες παστέλ αποχρώσεις κυριαρχεί παντού, ανοίγοντας έτσι περισσότερο τον χώρο.

Η κουβέντα μεταξύ των δύο ανδρών, φιλική κι ανθρώπινη. Η κάμερα, εστιάζει στα χαμόγελα και κυρίως, στο βλέμμα του Κυριάκου που λάμπει. Τη ίδια λάμψη παρατηρεί κανείς στους ιδιοκτήτες κατοικίδιων, όταν στρέφουν το βλέμμα τους στα αγαπημένα τους ζωντανά.

Για τους αμύητους, ο διάλογός τους πραγματεύεται και την κεντρική ιδέα της ταινίας. Για τους πιο ψαγμένους η σκηνή του ψησίματος του καφέ περικλείει όλη την ουσία του πράγματος: Ο καφές είναι τούρκικος ή ελληνικός;

Όπως σε κάθε ταινία που ο σεναριογράφος σέβεται τον εαυτό του, δεν δίδεται απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα και αφήνεται στην κρίση του καθενός μας… Απολαυστική ταινία, χωρίς να κουράζει, με έξυπνο διάλογο που διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Ό,τι πιο ντροπιαστικό, ό,τι πιο εξευτελιστικό έχω δει ποτέ στη ζωή μου!

 

Οι βουλευτικές εκλογές που μας ξάφνιασαν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν αναμενόμενα αποτελέσματα σε ότι αφορά τη σειρά κατάταξης των κομμάτων. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου αναμενόμενα σε ότι αφορά τη διαφορά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατέρρευσε εκλογικά. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/entry/oi-voeleetikes-ekloyes-poe-mas-xafniasan_gr_646b3984e4b0005c605a81b2

Ο Χαρούλης ο Κεραμάς και η συντροφιά της συμφοράς

 

Θέλω να πιστεύω, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πείθεται - έστω και στο ελάχιστο – από το νεοδημοκρατικό-κυβερνητικό αφήγημα της συμφοράς και της καταστροφής, που θα έρθει(!), αν κι εφόσον εμείς οι πολίτες επιλέξουμε οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην της ΝΔ την ώρα της κάλπης.

Η αλήθεια, η πραγματική αλήθεια, η καταγεγραμμένη ιστορικά αλήθεια είναι αμείλικτη ό,τι κι αν λέει ο οποιοσδήποτε. Την καταστροφή της χώρας την προκάλεσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Τις χίλιες μύριες συμφορές τις έμπασαν μέσα στα σπίτια μας και στις ζωές μας, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Και για όσους όλα όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν ή λέγονται και ακούγονται, τα αντιλαμβάνονται και τα αντιμετωπίζουν με ελαφρά την καρδία, καλό θα ήταν να τους υπενθυμίζουμε ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τις Νέας Δημοκρατίας, οι ίδιες (ακαταλόγιστες κι ακαταδίωκτες) νοοτροπίες που σήμερα μας επιχειρούν να μας τρομοκρατούν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όχι μόνον απέτυχαν στα αυτονόητα αλλά κι εκμηδένισαν την δυναμική τουλάχιστον δύο γενεών Ελλήνων! Μπορεί να παίρνουμε Rafale και να κτίζουμε φρεγάτες αλλά, ζούμε με κουπόνια και καλαθάκια. Κι αυτό λέγεται πρόοδος!

Όποιος επενδύει στην καταστροφολογία, θεμελιώνοντας επάνω της το διακύβευμα των εκλογών, δεν είναι μόνον ανεύθυνος κι ανιστόρητος αλλά, συγχρόνως, προσβάλλει όλους τους Έλληνες πολίτες, τις θυσίες τους, τους αγώνες τους, τα όνειρά τους… προσβάλλει την ίδια την χώρα. Και το μητσοτακέϊκο έχει προϊστορία. Κάθε φορά που βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, ακολουθούσε την ίδια και συνταγή. Ποιά συνταγή; Για παράδοση μιλάμε! Μια «παράδοση» που δεν τιμά την Νέα Δημοκρατία του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας, του πολιτικού πολιτισμού…

Τί μας λέει ο πρωθυπουργός και η συντροφιά του; Θα γυρίσουμε – λένε – στο 2015 αν δεν ψηφίσουμε Μητσοτάκη(!). Μα καλά, τόσο ηλίθιους μας θεωρούν όλους μας; Ξεκίνησε και να τάζει και λεφτά. Και να οι αυξήσεις και να οι απαλλαγές και να οι ρυθμίσεις. Όπως ακριβώς ο πατέρας του έταζε πολλές και καλές δουλειές. Όλοι ξέρουμε πως κατέληξε…

Ας τα αφήσουμε όμως όλα αυτά για λίγο στην άκρη. Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ προσπαθώ να παρακολουθώ τις δημοσκοπήσεις. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της MRB για το OPEN, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, νιώθει οργή κι απογοήτευση. Βιώνει έναν διαρκή φόβο κι έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια ανατροπής αυτής της ψυχολογικής και συναισθηματικής κατάστασης.

Το βρίσκουν οι δημοσκοπήσεις, το ζούμε και το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας λίγο έως πολύ, το επισημαίνουν τα κόμματα και οι πολιτικοί, το ερευνούν οι ακαδημαϊκοί και οι διανοούμενοι όμως κανείς δεν κάνει τίποτε! Κανείς δεν δοκιμάζει, έστω, κάτι! Όλοι μας μένουμε στην διαπίστωση. Ο πληθυσμός συρρικνώνεται, όσοι μπορούν - ευτυχώς γι’ αυτούς - σηκώνονται και φεύγουν… οι ποιοτικοί δείκτες αρχίζουν και πέφτουν… και τα λοιπά κ.λπ. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι φιλοδοξίες του Μητσοτάκη. Ούτε οι προθέσεις του Τσίπρα. Ούτε η μαλακία του Βαρουφάκη - που δεν είναι καθόλου μαλακία κι εξυπηρετεί την κυβέρνηση. Στα δικά μου μάτια, εκδούλευση μου μοιάζει και δεν χρήζει απόδειξης.

Με αυτή τη νοοτροπία, με αυτές τις όποιες διαθέσιμες επιλογές, με αυτές τις συμπεριφορές, το ταξίδι θα είναι μάλλον σύντομο. Δεν θα πάμε πολύ μακρυά. Δεν μπορούμε να πάμε μακρυά, έτσι όπως είμαστε. Έτσι όπως καταντήσαμε.

Σε ό,τι με αφορά, όλα είναι ξεκάθαρα και γι’ αυτό ίσως και δεν βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε κανένα ψευτοδίλημμα. Κανείς δεν με φρόντισε. Κανείς δεν μου παρέχει ασφάλεια. Κανείς δεν με τάϊσε, δεν με ταΐζει και δεν θα με ταΐσει ποτέ. Κανείς τους δεν ασχολήθηκε με τα δικά μου προβλήματα. Κανείς τους δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να μου εμπνεύσει το «όραμά» του. Κανείς δεν μπορεί να με πείσει για την προοπτική που ευαγγελίζεται.

Στην δική μου αντίληψη, η πατρίδα μας, παραμένει μια χώρα β’ διαλογής. Δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε προοδευτική παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ολίγων.

Ούτε χώρα του πνεύματος και του πολιτισμού είναι. Παράγει όμως ξαπλώστρες, δημιουργεί νέες (αυθαίρετες) παραλίες κι ακτές και πουλάει πολύ greek mousaka και τσίπουρο… είναι κι αυτό μια κατάκτηση.

Θυμάμαι, στο σχολείο – ο Θεός να το κάνει σχολείο, τέλος πάντων – μας έλεγαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ότι μια έκθεση ιδεών πρέπει να τελειώνει πάντα με θετικό πρόσημο. Το μόνο θετικό πρόσημο που μπορώ να σκεφτώ είναι εκείνο το εν υπνώσει κομμάτι της ψυχής μας που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξυπνήσει και να κάνει θαύματα. Μέχρι τότε, να κρατάμε μικρό καλάθι (πόντος) στους κομπασμούς του κάθε μάγου…        

 

Δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν δολοφονία.

Παρακολουθώ, όσο γίνεται, όλα όσα γράφονται και λέγονται στα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την δολοφονία - διότι περί δολοφονίας πρόκειται - τόσων συνανθρώπων μας στα Τέμπη, και δεν μπορώ παρά να νιώθω οργή και αηδία για το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας.

Ο απόηχος των χθεσινών κινητοποιήσεων σε όλες τις πόλεις της χώρας με βασικό αίτημα την διαφάνεια και την δικαιοσύνη παραμένει πολύ ισχυρός, και σε όσους προκαλεί τρόμο (ξέρουν ποιοι είναι αυτοί), καλώς τους τον προκαλεί. Είναι όλοι εκείνοι που ακόμη και τώρα, ενώ κηδεύουμε εικοσάχρονα παιδιά, έχουν το θράσος να μας κουνούν το δάκτυλο, να φωνασκούν και να απειλούν ακόμη και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο καθώς, καταρρέει μπροστά στα μάτια τους το περίφημο κυβερνητικό αφήγημα, διαφαίνεται το τέλος των ψευδαισθήσεών τους και ο κίνδυνος να χάσουν από τα χέρια τους το βάζο με το “μέλι”. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η μόνη τους αγωνία. Ούτε η αλήθεια, ούτε η διαφάνεια, ούτε η δικαιοσύνη.

Ωστόσο, αδυνατώ να αποφασίσω εάν αυτοί και η συμπεριφορά τους συνιστά το μείζον ζήτημα για εμάς τους πολίτες ή η αδιαφορία και η “ασφαλής απόσταση” που κρατούν κάποιοι άλλοι. Όπως και να έχει, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο νομίζουμε. Μακάρι - τι λέω τώρα, το πρόβλημά μας να ήταν ο ΟΣΕ, οι ιταλοί, ένας ασυνείδητος πρωθυπουργός, ένας ανόητος υπουργός κι ένας ανίκανος υπάλληλος. Αλίμονο! Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία μας, ο πολιτισμός μας, η παιδεία μας. Είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε και διαχειριζόμαστε τα πράγματα. Είναι οι προθέσεις μας και οι στόχοι μας. Είναι η απαξία της ουσίας και η αναγωγή της εικόνας ως της μόνης υπαρκτής και ικανής πραγματικότητας, την οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί. Οι μέρες είναι μετρημένες. Όλοι μας θα γίνουμε μάρτυρες μιας λυσσαλέας προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας με… “στοιχεία” και “ντοκουμέντα”!

Άκουσα τυχαία χθες την Ντόρα Μπακογιάννη να λέει “ή τα ισοπεδώνουμε όλα ή προσπαθούμε να βρούμε και διορθώσουμε το πρόβλημα και αυτή είναι η λογική μας” και αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια, τί ακριβώς να διορθώσουμε; Δεν υπάρχει κάτι να λειτουργεί σωστά. Τίποτα απολύτως όμως! Όλα λάθος! Μια χώρα λάθος! Ένας λαός λάθος! Με ένα στρεβλό παρόν κι ένα αμφίβολο μέλλον! Δίχως όραμα και δίχως προοπτική και προορισμό. Γίναμε λέει ευρωπαίοι. Πού; Πώς; Πότε; Και τί σημαίνει να είσαι ευρωπαίος; Να κοροϊδεύεις; Να ψεύδεσαι; Να καλύπτεις και να συγκαλύπτεις; Να κλέβεις; Να εκβιάζεις και να βιάζεις; Να αδιαφορείς; Να εκμεταλλεύεσαι; Να είσαι άμοιρος ευθυνών;

Αν πρέπει να λύσουμε κάτι, πρέπει να τα λύσουμε όλα! Από την αρχή ως το τέλος. Από πάνω ως κάτω και μετά, άλλη μια φορά για να γίνει η επαλήθευση. Είναι πλήρης η αποσύνθεση. Αποσύνθεση ηθική και ψυχική! Δεν την αισθάνεται κανείς την μπόχα στα ρουθούνια του; Και όσοι την αισθανόμαστε τι κάνουμε; Είπαμε την άποψή μας και καθαρίσαμε; Κάναμε μία καλή πράξη και γίναμε άνθρωποι του Θεού; Ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας και τελειώσαμε; Κι όσοι από εμάς δεν καθάρισαν και δεν τέλειωσαν και πασχίζουν να διορθώσουν τα δικά μας σφάλματα και να αναπληρώσουν το δικό μας κενό με όλο τους το είναι, έχουν μια αναθεματισμένη ταπεινότητα που ενοχλεί! Μας ενοχλεί! Μας ενοχλούν! Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε;

Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

 

Σε 70 περίπου ημέρες η Νέα Δημοκρατία ολοκληρώνει 48 έτη παρουσίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Με την ίδρυσή της, βρέθηκε εξ αρχής στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να παρουσιάζει και να προτείνει προς όλον τον ελληνικό λαό - χωρίς αποκλεισμούς κι εξαιρέσεις, ένα πλαίσιο αρχών κι αξιών ανάλογο του οράματος που είχε αυτός και οι συνοδοιπόροι του για μία Ελλάδα ανανεωμένη, ελεύθερη και κυρίαρχη· και για ένα πολιτικό σύστημα υγιές, διάφανο, ισχυρό· ικανό να απαντά στις όποιες προκλήσεις και προπάντων, δημιουργικό, αντιπροσωπευτικό και συναινετικό.

Διαβάζουμε στην ιδρυτική της διακήρυξη, όπως είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του κυβερνώντος κόμματος: "Το μέγα θέμα της εποχής μας είναι η δημοκρατία. Όλοι μιλούν περί δημοκρατίας, ολίγοι όμως την καταλαβαίνουν και ολιγότεροι έχουν τη θέληση και την ικανότητα να την εφαρμόζουν. (...) αυτό το θαυμάσιο και ευαίσθητο πολίτευμα είναι δύσκολο στην εφαρμογή του. Και προϋποθέτει ειδικές συνθήκες, χωρίς τις οποίες δεν ημπορεί να ανθίσει και να καρποφορήσει."

Μετρούμε ήδη μισό αιώνα από τότε και το μέγα θέμα εξακολουθεί να είναι η ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε! Ακόμη προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, ακόμη προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα αυτονόητα! Και τούτο συμβαίνει είτε επειδή οι όποιες αξίες και οι αρχές είναι κενές περιεχομένου, είτε γιατί ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας είναι ανίκανος ή - ακόμη χειρότερα - μη διατεθειμένος να εφαρμόσει την δημοκρατία στην πράξη.

Το όραμα της Νέας Δημοκρατίας - όπως το περιέγραψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής - ήταν σαφές και ξεκάθαρο: "Ένα καλύτερο κι ασφαλέστερο μέλλον". Δηλαδή, ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, με αλληλεγγύη, με δικαιοσύνη, με ευκαιρίες για όλους και προς όλους. Η ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό κείμενο και σας προτρέπω να το διαβάσετε, όσοι δεν το έχετε διαβάσει.

Η δική μου η απορία είναι, πώς να φανταζόταν άραγε ο ιδρυτής της ότι, από κόμμα αρχών κι αξιών θα γινόταν κάποτε στέγη φίλων φαρμακέμπορων, παιδόφιλων, βιαστών, εκβιαστών, καιροσκόπων, ανόητων, χουντικών, φασιστών και λοιπών... κόπων και βασάνων.

Θα μου πείτε, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι καλύτερες; Μα, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης εδώ! Η πολιτική ζωή δεν είναι καλλιστεία. Ομιλούμε για την "ελίτ" (όπως αυτοδιαφημίζονται κι αυτοθαυμάζονται) του πολιτικού μας συστήματος ή μήπως όχι; Αν όμως θέλουμε να συγκρίνουμε, φοβάμαι, το αποτέλεσμα θα στενοχωρήσει πολύ τους φίλους νεοδημοκράτες. Ή έχεις ήθος, αξίες, αρχές για να πορεύεσαι και όραμα για να εμπνέεις ή βολεύεσαι και βολεύεις κι άσ’ τους άλλους να κουρεύονται - κατά το κοινώς λεγόμενο.

Υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η μεγάλη συντηρητική παράταξη, δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα, έχει απολέσει την ιδεολογική της θεμελίωση κι έχει χάσει την πολιτική της ταυτότητα.

Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό εξυπηρέτησης των συμφερόντων και των επιδιώξεων της οικογένειάς του, η οποία μάλιστα, έχει προκαλέσει πολλά δεινά σε αυτόν τον τόπο ήδη από την εμφάνισή της στα πολιτικά μας δρώμενα.

Έχει εκφυλίσει κάθε έννοια διακυβέρνησης κι έχει καταστεί κέντρο διεκπεραίωσης και διανομής προνομίων και διευκολύνσεων προς ...«ομόκεντρους κύκλους».

Είναι ένας οργανισμός… τί οργανισμός; "Διαλυτικό μύκητα" τον χαρακτηρίζει ο Νίκος Καραχάλιος (σύμβουλος δύο πρώην πρωθυπουργών της ΝΔ) δίχως συνοχή, ομοιογένεια, δικλείδες και κανόνες λειτουργίας, αποσυνδεδεμένος από την κοινωνία και τους πολίτες.

Για την τοξικότητα που αποπνέει και το αποτύπωμα που ήδη αφήνει, δεν χωρά καμία αμφιβολία. Θα έρθει η ώρα που θα βγουν στην επιφάνεια (σχεδόν) όλα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και τότε θα γνωρίζουμε όλοι μας το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε "ο εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής ως το τελευταίο στάδιο του μητσοτακισμού", όπως πολύ σωστά σημειώνει ο γνωστός ποινικολόγος και συνταγματολόγος, Γιάννης Ματζουράνης.  

Η αμηχανία, η απάθεια και η σιωπή που επιδεικνύουν τα υγιή στοιχεία της κυβερνώσας παράταξης – όσα εν πάση περιπτώσει έχουν απομείνει -  συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα κι έχουν ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν, όπως συμβαίνουν καθώς, αν και αναγνωρίζουν το πρόβλημα, δεν οδήγησαν τα πράγματα σε ρήξη φοβούμενες πως θα χρεωθούν με "προδοσία". Αν και στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν μάλλον "λύτρωση". Η στάση τους είναι στάση συνενοχής.

 

Το γελοίον του πράγματος…

 

Συζήτηση χθες στη Βουλή, έπειτα από αίτημα του πρωθυπουργού, με αντικείμενο την ενημέρωση του Σώματος σχετικά με τις … "κοινωνικές πολιτικές" της κυβέρνησης. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση δεν περιορίστηκε σε αυτές κι ήταν πολλά εκείνα στα οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Τα περισσότερα άνευ ουσίας.

 

Θα σταθώ όμως σε ένα σημείο των λεγομένων του που, νομίζω, είναι άξιο σχολιασμού: Σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη, όταν φτάσει η ώρα των εκλογών οι πολίτες θα θυμούνται την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ… Προφανώς. 

 

Η αλήθεια ωστόσο είναι, αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ, όταν έρθει η ώρα, θα θυμηθούμε πρώτα και κύρια τα δικά σας πεπραγμένα. 

 

Θα θυμηθούμε την τρομοκρατία και τον εκβιασμό των γονέων και των παππούδων μας, με σκοπό την υποχρεωτική κατανάλωση επικίνδυνων - όπως αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα - φαρμακευτικών σκευασμάτων.

 

Θα θυμηθούμε την διάλυση του συστήματος υγείας… "πολυτέλεια" το χαρακτήριζε το alter ego σας.

 

Θα θυμηθούμε τα πρόστιμα και τους περιορισμούς μετακινήσεων των ελλήνων πολιτών την ώρα που τουρίστες και λαθρομετανάστες σουλατσάριζαν ελεύθερα από εδώ κι από εκεί.

 

Θα θυμηθούμε την καταστροφή της πραγματικής ελληνικής οικονομίας με τα βλακώδη "εξοδόχαρτα", τα αχρείαστα lockdown και την κοροϊδία του take away… 

 

Θα θυμηθούμε τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, τα bonus στους "άριστους" και τους "εκλεκτούς" καθώς, και τις ρήτρες αναπροσαρμογής. (Λεφτά υπάρχουν και θα υπάρχουν!)

 

Θα θυμηθούμε επίσης την περιβαλλοντική/τουριστική/οικονομική καταστροφή στην Εύβοια, την Πελοπόννησο και την Στερεά. 

 

Θα θυμηθούμε επιδόματα και χαρτζιλίκια...

 

Θα θυμηθούμε κι άλλα πολλά που δεν τιμούν ούτε εσάς τον ίδιο, ούτε την παράταξή σας. Αυτά τα λίγα για αρχή. Μέχρι τις εκλογές, θα έχουμε να λέμε…

Νόμιμη πρακτική ο εκβιασμός για το Συμβούλιο της Επικρατείας

 

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε «συνταγματικά ανεκτό» και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για τους άνω των 60 ετών συμπολίτες μας και την επιβολή του μηνιαίου προστίμου των 100 ευρώ.

Την απόφαση ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Δημήτρης Σκαλτσούνης, χθες, τελευταία ημέρα παραμονής του στο δικαστικό σώμα καθώς από σήμερα είναι συνταξιούχος και μάλιστα… προνομιούχος.

Διάβασα πολλές αναρτήσεις και πολλά οργισμένα σχόλια. Εγώ δεν θα εκφραστώ με την ίδια απρέπεια. Δεν έχει κανένα νόημα. Ωστόσο, όπως συνήθως συμβαίνει και όπως πραγματικά είναι, το ζήτημα δεν είναι μόνο νομικό ή πολιτικό. Είναι πρωτίστως ηθικό. Και το "υποχρεωτικά ανεκτό" της συγκεκριμένης απόφασης, της συγκεκριμένης σύνθεσης της ολομέλειας του ΣτΕ, στερείται ηθικής βάσης, ακόμη κι αν τα εμβόλια ήταν απολύτως ασφαλή.

Αποφάσεις σαν κι αυτή, εκδιδόμενες μάλιστα από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο που «… αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του ελληνικού συστήματος δικαστικού ελέγχου της διοικητικής δράσης και της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων»  προσβάλουν την δημοκρατία μας, πλήττουν (κατ’ επανάληψη) αποφασιστικά το κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της, κι επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η απόδοση δικαιοσύνης μπορεί να χαρακτηριστεί και είναι πράξη επαίσχυντη αν κι εφόσον ο δικαστής γράφει το Σύνταγμα στα παλαιά του υποδήματα, αγνοεί το πνεύμα του Νόμου - που έχει ορκιστεί να υπηρετεί - για να εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες της οποίας προσωρινής εκτελεστικής εξουσίας ή - ακόμη χειρότερα - για να διασφαλίζει τα κέρδη εμπορικών εταιρειών…

Το καλό είναι πως η απόφαση αυτή βοηθά πολλούς αναποφάσιστους ή αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους να πάρουν κι αυτοί με τη σειρά τους τις δικές τους αποφάσεις .

Πιθανόν και το εύχομαι, η απάτη των εμβολίων και το υποχρεωτικό σπονσοράρισμα των τριήμερων του πρωθυπουργού από τους υπερήλικες συμπολίτες μας, θα είναι το τέλος του επιτελικού τσίρκου που ήρθε με πολλές προσδοκίες μεν, θα φύγει αφήνοντας πίσω του μεγάλη καταστροφή δε.

Η βαριά κληρονομιά του Κυριάκου

 

Να διαφημίσουν το έργο της κυβέρνησης, ζήτησε από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τις εργασίες του Συνεδρίου της κυβερνητικής παράταξης που ολοκληρώθηκε χθες Κυριακή, σηματοδοτώντας ουσιαστικά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου η όποια, ελπίζω να είναι σύντομη.

Υπό αυτό το πρίσμα, ακολουθεί  σύντομη καταγραφή των πεπραγμένων του ιδίου και της κυβέρνησής του.

• Λίστα Πέτσα (Μητσοτάκης, κυβέρνηση)
• Πρόστιμα, έλεγχοι και περιορισμός μετακινήσεων δίχως νόημα, ουσία και αποτέλεσμα, εξαιρουμένων ισλαμοταλιμπάν και λοιπών… "τουριστών" - π.χ. "party πρωτοχρονιάς" στην Ομόνοια  (Μητσοτάκης, κυβέρνηση)
• Εκβιασμός, ληστεία κι εξευτελισμός υπερήλικων συμπολιτών μας (Μητσοτάκης – Γεραπετρίτης – Πλεύρης)
• Τρομοκράτηση του γενικού πληθυσμού με πρόσχημα τον κορωνοϊό (Μητσοτάκης)
• "Πολυτέλεια" οι ΜΕΘ (Σκέρτσος)
• Διάλυση του ΕΣΥ, εκβιασμός κι εκδίωξη υγειονομικών καθώς και θάνατοι υγιών κι ασθενών που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί (Μητσοτάκης, Κικίλιας, Πλεύρης συν όλο το κακό συναπάντημα των επιχορηγούμενων "επιστημόνων")
• Αποστολή όπλων σε τρίτη χώρα και συμμετοχή σε πολεμική σύρραξη εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων (Μητσοτάκης)
• Αποχαρακτηρισμός νεοναζιστών (Μπακογιάννη)
• Παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας (Γεραπετρίτης)
• Διαχείριση εθνικών θεμάτων εκτός νομικού/πολιτικού πλαισίου (Μητσοτάκης)
• Νεποτισμός, "αριστεία", ρεβανσισμός, αλαζονεία και αυθαιρεσία (Μητσοτάκης)
• Καταστροφή Αττικής, Εύβοιας και λοιπών περιοχών (Μητσοτάκης, Χρυσοχοΐδης)
• Ενεργειακή κρίση (αισχροκέρδεια), ξεπούλημα εθνικών πόρων, καταστροφή υποδομών (Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Γεωργιάδης)
• Επισιτιστική κρίση, ακρίβεια, οικονομικός στραγγαλισμός ιδιωτών κι επιχειρήσεων πλην κουμπάρων, φίλων και γνωστών (Μητσοτάκης, οικονομικό επιτελείο)
• Σεξισμός και λοιπές ανεπίτρεπτες συμπεριφορές (υπουργοί και βουλευτές π.χ. Οικονόμου...)

Και τα ωραία και τα όμορφα δεν εξαντλούνται εδώ. Έχουμε κι άλλα πολλά να πούμε. Δεν τελειώσαμε ακόμη.

Ωστόσο, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας πως, οτιδήποτε συμβαίνει δεν αφορά μόνο στα πρόσωπα. Είναι και θέμα συστήματος... νοοτροπίας. Και το σύστημα εξουσίας/διαχείρισης είναι πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο. Δεν έχει μόνον ευθύνη ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης για  την ποιότητα της «δημοκρατίας» μας. Όλοι μας έχουμε ευθύνη. Κι ως υπεύθυνοι, απολαμβάνουμε ό,τι πραγματικά θέλουμε κι αξίζουμε!

 

Τσαμπατζήδες και ...δεξιοτέχνες

Όσοι γνωρίζουμε την Νέα Δημοκρατία και την ιστορία της, δεν αισθανόμαστε και δεν δοκιμάζουμε καμία απολύτως έκπληξη ούτε από την ρητορική, ούτε και από τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν τα στελέχη της με κάθε ευκαιρία, πολύ δε περισσότερο, από τις κυβερνητικές επιλογές της, όποτε τύχει και έχει - δυστυχώς για εμάς τους πολίτες - της διαχείριση της εξουσίας. Θα μου πείτε, δημοκρατία έχουμε και την επιλογή στην τελική την κάνουν οι πολίτες. Αυτή όμως η προσέγγιση - αθώα επιφανειακά, κάθε άλλο παρά νομιμοποιεί την αλαζονεία των διαχειριστών και δικαιολογεί την αφέλεια όλων εκείνων που δεν αντιλαμβάνονται την ουσία των πραγμάτων. 

Σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι που στέλνουμε στο Κοινοβούλιο, δήθεν για να κάνουν την ζωή μας καλύτερη, φροντίζουν να κάνουν την δική τους ζωή καλύτερη (δεν απαιτούνται ούτε δεξιότητες ούτε εξυπνάδα), τακτοποιούν φίλους και γνωστούς - κάποτε τους λέγαμε κουμπάρους - κι εμείς, βολευόμαστε με εξαγγελίες, δηλώσεις, διαγγέλματα, έκτακτα ή μόνιμα επιδόματα, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις που προηγούνται πάντα - όλως τυχαίως - αυξήσεων σε αγαθά, προϊόντα και υπηρεσίες και μένουμε διαρκώς δέσμιοι ενός εχθρικού κι εκδικητικού κράτους, που εξαντλεί την αυστηρότητά του στους αδύναμους και τους μη έχοντες ενώ χαϊδεύει όλους εκείνους που το υπηρετούν με συνέπεια.

Τσαμπατζήδες μας αποκαλούν, βολεμένους και ανίκανους… ποιοί; Οι επαγγελματίες πολιτικοί; Εδώ γελάμε. 

Καλώς ή κακώς, τους περισσότερους τους γνωρίζουμε από τα νιάτα τους. Ξέρουμε πως λειτουργούσαν, τι έλεγαν, τι επεδίωκαν και τι έκαναν για να το επιτύχουν. Κι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Επομένως, καταλαβαίνουμε απόλυτα πως λειτουργούν σήμερα, τι λένε, γιατί το λένε και τι επιδιώκουν. Τουλάχιστον κάποιοι από εμάς. Διότι, οι περισσότεροι ούτε γνωρίζουν ούτε και ασχολούνται, κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους. Κι αυτό είναι μείζον θέμα για την ποιότητα της δημοκρατίας και του πολιτικού μας συστήματος. Κι έτσι, ενώ πασχίζουμε για τα συμφέροντά μας δεν ξέρουμε καν ποια είναι αυτά!

Θα μου πείτε, ωραία τα λες και τα έχουμε κι εμείς υπόψη μας. Μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουν τα πράγματα; Κι απαντώ. Ούτε ωραία τα λέω ούτε και η δική μου δουλειά είναι να σας πω τι να κάνετε. Αν όμως, περιμένετε τις εκλογές για να βγει ο ένας ή ο άλλος τότε λυπάμαι αλλά είσαστε βαθιά νυχτωμένοι. Τί συνηθίζουν να μας λένε οι πολιτικοί μας με στόμφο; «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»… που σημαίνει, πάντα υπάρχει χώρος για όλους να κάνουν ό,τι νομίζουν πως θα είναι ωφέλιμο. Προσπαθείτε, προσπαθούμε για ό,τι μπορεί να μας είναι ωφέλιμο; 

Αν δεν το καταλαβαίνετε, εκείνο που στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε είναι σύγκρουση συμφερόντων. Άλλα τα συμφέροντα τα δικά μας και άλλα τα συμφέροντα των πολιτικών. Πώς λοιπόν περιμένετε από τον πολιτικό κόσμο να φροντίσει για τα δικά μας συμφέροντα; Δεν τους καίγεται καρφί! Όπως ακριβώς δεν τους καίγεται καρφί και για την χώρα μας. Σχεδιάζουν, αποφασίζουν κι εκτελούν χωρίς καμία απολύτως αίσθηση του αποτελέσματος αφού δεν τους αγγίζει ούτως ή άλλως. Πάνε κι έρχονται χωρίς καμία ευθύνη. Αδιάφοροι. Ανάλγητοι. Ενώ εσείς, οι μεγαλύτεροι, τσοντάρετε την σύνταξή σας για να ζούνε λίγο καλύτερα τα παιδιά σας - ακόμη και εις βάρος της υγείας σας! Οι νεώτεροι - αν έχετε την ευκαιρία - κάνετε δύο και τρεις δουλειές και πάλι δεν τα βγάζετε πέρα γιατί δεν έχετε τις… απαιτούμενες δεξιότητες σύμφωνα με τον πρωθυπουργό. Δεξιότητες που προφανώς έχει ο γιός του και κακώς σας ενοχλεί, όσους από εσάς σας ενοχλεί. Αν τώρα, είσαστε άνεργοι… ε, φταίτε!

Δυστυχώς για εμάς, αυτή είναι η ΝΔ, οι αξίες και οι αρχές της. Και επειδή οι περισσότεροι από εσάς, φίλοι μου, είσαστε δεξιόστροφοι και θα πέσετε να με φάτε, σας προλαβαίνω και σας λέω ότι στην δική μου αντίληψη, δεξιά κι αριστερά είναι το ίδιο και το αυτό. Και της ίδιας κριτικής θα τύχει το οποιοδήποτε κόμμα αξιωθεί να κυβερνήσει, γι΄ αυτό, ξαναδιαβάστε την προηγούμενη παράγραφο. Καλή Πρωτομαγιά να έχουμε, με υγεία!

Χαρούμενο κι ευτυχισμένο το 1968

 

«Όποιος επιχειρήσει να παραβιάσει τα μέτρα θα το μετανιώσει πικρά», είπε σήμερα ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης κάνοντας λόγο για σαρωτικούς ελέγχους σε ότι αφορά στην περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων. Από την πλευρά του, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος, ανέφερε ότι 10.000 αστυνομικοί θα βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους, για την εφαρμογή των μέτρων με στόχο την δήθεν ανάσχεση του κορωνοϊού.

Δυστυχώς για εμάς, η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να μας υπενθυμίζει πως έχουμε επιστρέψει για τα καλά στο ασπρόμαυρο της επταετίας και με πολιτικό διακύβευμα το … «ξεσκαρτάρισμα»… Όποιος έχει αμφιβολίες, ας δει τους υπουργούς της ΝΔ που ξεπήδησαν από τα τσικό της ΕΠΕΝ και μας κουνούν σήμερα το δάκτυλο.  

Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνον αδυνατούν να κατανοήσουν τα αυτονόητα αλλά αποφασίζουν και εφαρμόζουν μέτρα με πολιτική σκοπιμότητα. Ωστόσο, ένα υγειονομικό πρόβλημα λύνεται μόνον με υγειονομικούς όρους. Και γι’ αυτούς δεν γίνεται καμία απολύτως συζήτηση.

Με ανύπαρκτη (συμβιβασμένη και συνυπεύθυνη) αντιπολίτευση, με …επιδοτούμενους «επιστήμονες», με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης (παραπληροφόρησης και προπαγάνδας) να υποδεικνύουν συμπεριφορές και πρακτικές, με την Δικαιοσύνη πλήρως υποταγμένη στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και με τους πολίτες αδύναμους κι ανίκανους να δοκιμάσουν την όποια αντίδραση, η φασιστική λαίλαπα θα κάψει τα πάντα στο πέρασμά της!

Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και να πούμε φτάνει, ως εδώ, συνάνθρωποί μας θα πεθαίνουν καθημερινά και όλοι οι υπόλοιποι θα χάνουμε λίγο-λίγο ό,τι με κόπο είχαν κατακτήσει οι προηγούμενοι από εμάς για εμάς, με πρόφαση την υγεία μας.

Ποιός ο νέος πολιτικός ορίζοντας για τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας;

(Ή αλλιώς, ποιός ανησυχεί περισσότερο;)

 

Αναμφισβήτητα, το αριθμητικό μέγεθος των πολιτών που έσπευσε να ψηφίσει στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής είναι εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ομιλούμε για το τρίτο σε δύναμη κόμμα μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Εντυπωσιακό μεν, αναμενόμενο δε, εξαιτίας της δυναμικής που παρουσιάζει το Κίνημα τους τελευταίους μήνες.

Η ανοδική πορεία που έδειχναν όλες οι μετρήσεις έως τώρα, αποτυπώθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο κατά την χθεσινή εκλογική διαδικασία. Και το πιο αξιοσημείωτο; Ομιλούμε για ένα κόμμα χωρίς αρχηγό! Μένει επομένως να δούμε αν αυτή η δυναμική θα έχει συνέχεια, υπό ποιες προϋποθέσεις και υπό ποια ηγεσία…

Ένα είναι σίγουρο: Το πλήθος των μελών και των φίλων του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑ.ΣΟ.Κ. που συμμετείχαν καθώς και το ποσοστό των ψήφων που πήρε ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνηκε ικανό για να χάσουν κάποιοι τον ύπνο τους· και κατά την άποψή μου, αυτός δεν ήταν ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως διαβάζω στις διάφορες αναλύσεις των εφημερίδων και των ενημερωτικών ιστοσελίδων διότι, έχουν βολευτεί μια χαρά με τον αντιπολιτευτικό τους ρόλο.

Αυτή η πρώτη εκλογική νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και με το ποσοστό των ψήφων που απέσπασε, χαλάει την σούπα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Το κυβερνών κόμμα κι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, θα ήθελαν να δουν νικητή του πρώτου γύρου είτε τον Ανδρέα Λοβέρδο, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ηγεσία της ΝΔ επένδυσε πολιτικά στις δύο αυτές υποψηφιότητες. Φαίνεται όμως, η επένδυση της δεν απέδωσε το επιθυμητό.

Το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής και κατέληξε στο μητσοτακέικο ελλείψει αξιακού περιεχομένου και διεισδυτικού-πειστικού πολιτικού λόγου - εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, έχει επεξεργαστεί κι έχει αναπτύξει μία αλαζονική καθεστωτική αντίληψη, η οποία βρήκε ανταπόκριση στη Χαριλάου Τρικούπη - ήδη πριν την εκλογική κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - γεγονός που μετέβαλε τον χαρακτήρα του Κινήματος και το οδήγησε προς μια πιο συντηρητική κατεύθυνση, να δικαιολογεί και να συναινεί στην αναγκαιότητα μιας ανεξέλεγκτης κι αυταρχικής διακυβέρνησης για το «καλό του τόπου». Αντίπαλον δέος; ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και οι «δυνάμεις» του «παλιού» «κακού» ΠΑ.ΣΟ.Κ που έψαξαν να βρουν ανάσα ζωής στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Επιπλέον, η σταδιακή ενοχοποίηση των ίδιων των πολιτών και κάθε διαφορετικής κι αντίθετης αντίληψης κι άποψης που δεν έχει υποδειχθεί και δεν υποδεικνύεται από τα δεξιά, αλλά και που δεν εναρμονίζεται με την «κυβερνώσα αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκλώβισε ένα μεγάλο κομμάτι των κεντρώων και δημοκρατικών πολιτών σε παλινδρομήσεις χωρίς σκοπό ανάμεσα στη… Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Η συμπύκνωση στα αριστερά και τα δεξιά, άφησε ουσιαστικά ένα μεγάλο κενό στο κέντρο. Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στα αριστερά. Κρύβεται στα δεξιά. Διότι για να παραμείνει ισχυρή η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, απαξιώνει κάθε θεσμό και κάθε έννοια δημοκρατικής συμμετοχής (ζωής) κι έκφρασης των πολιτών.

Η εκλογική επίδοση του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν αποτελεί εκδήλωση μόνον της βούλησης των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής για ανανέωση κι ανακαθορισμό. Σηματοδοτεί συγχρόνως την προσδοκώμενη αλλαγή στο τοξικό και νοσηρό πολιτικό σκηνικό της χώρας μας.

 

Το σοκ στη ΝΔ χθες βράδυ πρέπει να ήταν πραγματικά πολύ δυνατό. Διαφορετικά, δεν θα σφύριζαν αδιάφορα σήμερα το πρωί τα στελέχη της, σχολιάζοντας πως η ανάδειξη ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής δεν τους αφορά ή ότι το διακύβευμα είναι η κυριαρχία στον χώρο της κεντροαριστεράς.    

 

Στον χρόνο που απομένει μέχρι την διεξαγωγή του β’ γύρου, χωρίς να είμαι προφήτης, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης θα επιδοθούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα υποστήριξης της υποψηφιότητας Παπανδρέου μην και καταφέρουν να διατηρήσουν την έως τώρα «συνεννόηση» που θα επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν.

Όμως, ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ο Νίκος Ανδρουλάκης, η απουσία αξιών και αρχών από το κόμμα της ΝΔ, συνιστά μείζονα απειλή για το πολιτικό μας σύστημα και η δυσαρέσκεια των πολιτών για κάθε αντιδημοκρατική απόφαση και πρακτική της κυβέρνησης οφείλει να βρει τρόπο έκφρασης και μάλιστα γρήγορα. 

 

Ο πρωθυπουργικός εκβιασμός κι η υποχρεωτικότητα του παραλογισμού

 

Σε μια αποστροφή της ομιλίας του χθες στην Βουλή, ο Πρωθυπουργός είπε ότι προτιμά «να φαίνεται πρόσκαιρα αυστηρός κι αργότερα υγειονομικά σωστός» (sic). Θα επανέλθουμε αργότερα σε αυτό. Ένα είναι σίγουρο: το τέλος της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, θα βρει την ελληνική κοινωνία περισσότερο διχασμένη από ποτέ, σε σύγχυση, και το πολιτικό μας σύστημα τραυματισμένο ανεπανόρθωτα από τον αυταρχισμό, απόρροια της ανεπάρκειας τόσο του ίδιου όσο και των κυβερνητικών στελεχών να διαχειριστούν αποτελεσματικά μία σειρά προβλημάτων, αρχής γενομένης από το ζήτημα του κορωνοϊού.

Αποκαλύφθηκε στην πορεία των πραγμάτων πως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει το μέγεθος του κινδύνου. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Η επικοινωνιακή πολιτική έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο λογικής και χρήμα διενεμήθη από εδώ κι από εκεί έτσι, ώστε να φτιαχτεί ένα αφήγημα που θα ήταν δυνατό να καλύψει την κυβερνητική ανικανότητα παρά στη θωράκιση του συστήματος υγείας της χώρας καθώς - από ιδεολογικής απόψεως της συντηρητικής  παράταξης, θεωρήθηκε και θεωρείται περιττή πολυτέλεια…

Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ και καμία διάθεση σοβαρής διαχείρισης, και δεν εκπονήθηκε ποτέ κανένα απολύτως δομημένο σχέδιο αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης. Δεν το λέω εγώ. Τα λένε οι ίδιοι στην Βουλή και στα τηλεπαράθυρα. Δεν χρειάζονται παραδείγματα κι αναφορές. Ας ανατρέξει κανείς στις κατά καιρούς δηλώσεις του κ. Σκέρτσου, του κ. Γεωργιάδη, του κ. Κικίλια… αλλά και να θυμηθεί και τα ποσά τα οποία έλαβαν οι τηλεμαϊντανοί επιστήμονες όπως οι κ.κ. Τσιόδρας, Γώγος, Μαγιορκίνης, Βασιλακόπουλος και λοιποί όχι για έρευνα αλλά για προπαγάνδα.

Με εκείνα και με τ’ άλλα φτάσαμε στο ακαταδίωκτο για όλους τους εμπλεκόμενους, στην τιμωρητική αναστολή εργασίας κρίσιμων επαγγελματικών ομάδων για την υγεία των πολιτών - εφόσον δεν υπέκυπταν στους κυβερνητικούς εκβιασμούς, την καθημερινή τηλε-τρομοκρατία του πληθυσμού από τα επιδοτούμενα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τον διχασμό και τον στιγματισμό των ανεμβολίαστων και στην επιβολή δυσβάσταχτων εισπρακτικών κι όχι υγειονομικών μέτρων δήθεν για την… προστασία μας.

Παράλληλα, θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη αποδείχθηκαν ανίκανοι να διασφαλίσουν το Σύνταγμα, την ζωή, την τιμή και την αξιοπρέπεια των ελλήνων πολιτών καθώς, φαίνεται και σε αυτή την περίπτωση περίτρανα πως, δεν λειτουργούν ανεξάρτητα από την εκτελεστική εξουσία αλλά άγονται και φέρονται από αυτήν. 

Όλα τα παραπάνω ενίσχυσαν το κυβερνητικό αφήγημα και την καχυποψία μεγάλης μερίδας των πολιτών κι έδωσαν συγχρόνως λαβή σε κάθε είδους φαντασιόπληκτο να μιλά για τσιπάκια, αλλαγές DNA, αντίχριστους και λοιπές σαχλαμάρες. Όλοι τους, με ηθικό αυτουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πήραν στον λαιμό τους κόσμο και κανείς δεν πρόκειται να λογοδοτήσει γι’ αυτό.

Δυστυχώς, ο Πρωθυπουργός, με «ήσυχη συνείδηση» - όπως χαρακτηριστικά ανέφερε χθες από το βήμα της Βουλής - φέρει ακέραια την ευθύνη αυτής της κατάντιας κι ο παραλληλισμός με την Γερμανία της δεκαετίας του ’30 δεν είναι ούτε άστοχος, ούτε άτοπος. Όπως ο Χίτλερ και το NSDAP τότε, έτσι κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία σήμερα, κατάφεραν την ενοχοποίηση της κοινής λογικής και την αναγωγή της αυθαιρεσίας και του παραλογισμού σε μείζονα πολιτική επιλογή για όλους του τομείς της κοινωνίας! Ο Πρωθυπουργός, μάς πότισε με την ανηθικότητά του και τα συμπλέγματά του! Δεν έχει σημασία αν το διακύβευμα είναι διαφορετικό. Η ουσία παραμένει η ίδια. Και με την «ουσία» αυτή θα φτάσουμε μέχρι την «Τελική Λύση» εάν οι υγιείς και δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας δεν ενεργοποιηθούν τάχιστα.

Φανταστείτε, κλίμα «ικανοποίησης» αποπνέει το κυβερνητικό επιτελείο μετά τη χθεσινή παρουσία του Πρωθυπουργού στην Ολομέλεια (!). Όμως, στα μάτια του κάθε δημοκράτη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι παρά ένας κοινός εκβιαστής που έχει βάλει στο στόχαστρό του το πιο αδύναμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Τους γονείς μας, τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας. Αύριο, ο στόχος θα είναι τα παιδιά μας και αργότερα εμείς. Θα τον αφήσουμε να φτάσει μέχρι εκεί;

Θα μου πείτε, κι άλλες χώρες ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Και; Σας νοιάζει τόσο πολύ τι γίνεται ή τι θα γίνει στο Λιχτενστάιν, την Βενεζουέλα ή το Μπουτάν; Ακόμη περισσότερο· ποιός λαός χρήζει αυταρχικής εξουσίας; Ποιος λαός αξίζει μία ηγεσία κοινωνικά ανάλγητη, ασυνείδητη, αδίστακτη και ανίκανη;

Επιβάλλεται από αυτήν την πραγματικότητα η αντίδρασή μας να είναι δυναμική. Ίσως να ήρθε η ώρα να δείξουμε έμπρακτα τι σημαίνει να είσαι δημοκράτης μέσα ένα σύνολο που φασίζει ή εν πάση περιπτώσει, οδεύει προς τον φασισμό. Ο καθένας να αναλάβει επιτέλους την ευθύνη του! Τώρα, τι μορφή θα έχει αυτή η αντίδραση και με ποιους όρους θα εκφραστεί, δεν είναι δική μου δουλειά για το πω.

Στο ζήτημα του ιού αυτό καθ’ αυτό. Έχουμε υποχρέωση να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον κι έχουμε υποχρέωση να προστατεύουμε τους αγαπημένους μας. Ο εμβολιασμός με αμφίβολης αποτελεσματικότητας εμβόλια, με επιβεβαιωμένους θανάτους και αποδεδειγμένες μη αναστρέψιμες βλάβες σε πολλές περιπτώσεις, είναι μία λύση. Δεν είναι πανάκεια. Άλλωστε, οι παραλλαγές και οι μεταλλάξεις που διαρκώς βγαίνουν και θα βγαίνουν, τα καθιστά ολοένα και πιο αναξιόπιστα κι αναποτελεσματικά.

Κατά συνέπεια, ο κ. Μητσοτάκης και πάλι κάνει λάθος να πιστεύει ότι θα αποδειχθεί υγειονομικά σωστός στο μέλλον και σύντομα θα έρθει η ώρα που οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας θα αναρωτιούνται τι δεν πήγε καλά… και δεν αναφέρομαι μόνον στις εκλογές.

Δοκιμάσατε ό,τι μπορούσατε αγαπητοί φίλοι και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας κι αποτύχατε. Κι εφόσον εξακολουθείτε να ενοχοποιείτε τους συμπολίτες σας και τους συμπατριώτες σας και μάλιστα τους πιο ευάλωτους, για την δική σας αποτυχία, μόνον οργή και μίσος σας αξίζει. Ίσως έτσι να έλθει μία κάποια ισορροπία…

Η Νέα Δημοκρατία και τα βαρίδια της

Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε ανοιχτά κι ελεύθερα, η μεγάλη δημοκρατική παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έχει πλέον καμία σχέση με την δημοκρατία και τον φιλελευθερισμό καθώς, βρίθει φασιστών, οπορτουνιστών και λοιπών – ιστών που με τα λόγια και τα έργα τους κυρίως όμως με τι ιδέες τους, αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της κι απαξιώνουν τις αξίες που πρεσβεύει.

 

Η Νέα Δημοκρατία που γνώριζα και γνωρίζω, δεν είχε ποτέ ανάγκη από βαρίδια να αμαυρώνουν την ιστορία της και τον πολιτικό πολιτισμό της. Να ξεκινήσουμε από τις «ομάδες κρούσης» των «θερμόαιμων» και τους δολοφόνους του Τεμπονέρα - τις δεκαετίες του 80 και του 90, για να καταλήξουμε στο σήμερα με τους Βορίδηδες, τους Γεωργιάδηδες, τους Πλεύρηδες και τους λοιπούς… μαύρους. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών: ο μητσοτακισμός. Ο μητσοτακισμός που έτρεφε και τρέφει μίσος για όλους τους έλληνες αλλά, πολύ περισσότερο, για τα ίδια τα μέλη και τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας!

 

Αυτά για την Ιστορία. Όμως, μέσα από αυτή την ιστορία ξεπετάχτηκαν τα άνθη του κακού. Μπόγδανοι, Κυρανάκηδες και λοιποί – μακρά είναι η λίστα… 

 

Διαβάζοντας τα δεκάδες μηνύματα «συμπαράστασης» προς τον Μπογδάνο μου έκανε εντύπωση ένα συγκεκριμένο! Σημείωνε ο συντάκτης του - μεταξύ άλλων, απευθυνόμενος στον Νίκο Δένδια - ότι ο Μπογδάνος αντιπροσωπεύει τον μέσο ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας και πραγματικά προβληματίστηκα… ο μέσος ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας ταυτίζεται με αυτή τη καρικατούρα… «πολιτικού ανδρός»; Αυτές τις απόψεις έχει; Αν ναι, τότε το πρόβλημα δημοκρατίας στην χώρα μας είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο μπορούμε να υποθέτουμε!

 

Τούτο δεν σημαίνει πως τα άλλα κόμματα, ως συντεταγμένοι σχηματισμοί, είναι άμοιρα ευθυνών για τα στελέχη, τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους. Το διακύβευμα είναι εξαιρετικά σημαντικό, αν αναλογιστεί κανείς πόσο προσωρινοί είμαστε και πως ό,τι κάνουμε σήμερα θα πέσει στις πλάτες των επόμενων.

 

Αγαπητοί φίλοι της Νέας Δημοκρατίας, αυτή είναι η «δημοκρατική» παρακαταθήκη που θα αφήσετε στα παιδιά σας; Αγαπητοί φίλοι που ασχολείστε με την πολιτική, οποιαδήποτε κομματική συμμετοχή ή τοποθέτηση κι αν έχετε, έτσι αντιλαμβάνεστε την δημοκρατία; 

 

Εν πάση περιπτώσει, το ξέσπασμα του Νίκου Δένδια στην Βουλή μετά τα όσα εκστόμισε ο Μπογδάνος, έχει την αξία του. Η διαγραφή του Μπογδάνου όμως από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει κανένα απολύτως πρακτικό κι ωφέλιμο αντίκρισμα αφού θα εξακολουθήσει να κρατά την έδρα – έδρα που ανήκει στη Νέα Δημοκρατία και όχι στον ίδιο - και να απολαμβάνει καταχρηστικά των βουλευτικών του προνομίων, δεδομένης της πολιτικής του τοποθέτησης η οποία απέχει έτη φωτός από τα δημοκρατικά ήθη της χώρας και του λαού μας, όσο κι αν έχει πρόθυμους τριγύρω του να τον στηρίζουν και να τον χειροκροτούν.

 

Η διαγραφή του από τον Πρωθυπουργό και Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν παρά μία κίνηση, ώστε να κρατηθούν τα όποια προσχήματα. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Πλησιάζουν οι εσωκομματικές εκλογές. Εκεί θα φανούν οι πραγματικοί δημοκράτες.