Συνεχίζοντας την προσπάθεια στήριξης κάθε εκδοτικής προσπάθειας και λογοτεχνικής δουλειάς στην πόλη μας, παρουσιάζουμε το νέο βιβλίο από τις εκδόσεις "Χαραμάδα", υπό τον τίτλο "Αιχμάλωτος του λίκνου" του Christian Bobin.
Ο Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin), γάλλος συγγραφέας και ποιητής, γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό (Le Creuzot), στη Βουργουνδία της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει – δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέθλια πόλη του· διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Οι γονείς του ήταν εργάτες – ο πατέρας του εργαζόταν ως σχεδιαστής στο εργοστάσιο Σνάιντερ.
Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου. Γιατί καλύπτει και τα επόμενα χρόνια· δεν έχω καμία ανάμνηση ούτε από τα χρόνια μου στο λύκειο».
Σχετικά με το σχολείο, απαντά: «Εκείνο που μου φαίνεται πραγματικά ανυπόφορο είναι ότι το σχολείο -το ίδιο κάνει και η κοινωνία μας- με χώριζε από τον ίδιο μου τον εαυτό· όχι από κάποιον άλλο, αλλά από μένα τον ίδιο σε μια αέναη περιπλάνηση στο χρόνο και τις ψυχικές διαθέσεις· απ’ αυτό με κρατούσε μακριά».
H αποσπασματική γραφή, το θραύσμα λόγου όπως το αποκαλεί, μοιάζει να είναι το φυσικό του στοιχείο, ενώ το μυθιστόρημα, το προσωπικό ημερολόγιο και η πεζή ποίηση, ως μέσα λογοτεχνικής έκφρασης, απαντώνται από κοινού ή ξεχωριστά στα βιβλία του. Τα έργα του, που χαρακτηρίζονται από οικονομία και μια εμφανή προτίμηση για τη μινιμαλιστική γραφή, θυμίζουν μικρούς πίνακες φτιαγμένους από στιγμές που συναρμολογούνται σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Μέσα από τα κείμενά του αυτός ο “σπιτόγατος”, ο ταξιδευτής της λευκής σελίδας, μας δείχνει τον κόσμο όπως έχουμε ξεχάσει πια να τον βλέπουμε.
--------- Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:
Τρελός είναι εκείνος που άφησε τον πόνο να πάρει τη θέση του.
«Η γιαγιά σου είναι στο τρελοκομείο. Την έχουν δεμένη με σεντόνια. Παλεύει όλη μέρα σε μια καρέκλα». Εκείνος που μου τα λέει αυτά γελώντας είναι ο παππούς μου, ο σύζυγος εκείνης που φέρνω αμέσως στο μυαλό μου λευκοντυμένη σα μούμια, να ουρλιάζει δίχως να βγαίνει άχνα από το στόμα της. Είμαι οκτώ χρονών. Τα λόγια που μόλις άκουσα έδωσαν στην κουζίνα όπου βρίσκομαι ένα φως, σαν πυρηνική ακτινοβολία, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς μου έχουν πάει στον κινηματογράφο κι ο παππούς μου με φυλάει γι’ απόψε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του. Οι χειρότερες καταστροφές δεν προήλθαν από ανθρώπους κακούς, αλλά απλώς αδύναμους ή απερίσκεπτους.
-
Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό.
-
Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: στο Λε Κρεζό και στην πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα.
Ο Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin), γάλλος συγγραφέας και ποιητής, γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό (Le Creuzot), στη Βουργουνδία της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει – δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέθλια πόλη του· διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Οι γονείς του ήταν εργάτες – ο πατέρας του εργαζόταν ως σχεδιαστής στο εργοστάσιο Σνάιντερ.
Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου. Γιατί καλύπτει και τα επόμενα χρόνια· δεν έχω καμία ανάμνηση ούτε από τα χρόνια μου στο λύκειο».
Σχετικά με το σχολείο, απαντά: «Εκείνο που μου φαίνεται πραγματικά ανυπόφορο είναι ότι το σχολείο -το ίδιο κάνει και η κοινωνία μας- με χώριζε από τον ίδιο μου τον εαυτό· όχι από κάποιον άλλο, αλλά από μένα τον ίδιο σε μια αέναη περιπλάνηση στο χρόνο και τις ψυχικές διαθέσεις· απ’ αυτό με κρατούσε μακριά».
H αποσπασματική γραφή, το θραύσμα λόγου όπως το αποκαλεί, μοιάζει να είναι το φυσικό του στοιχείο, ενώ το μυθιστόρημα, το προσωπικό ημερολόγιο και η πεζή ποίηση, ως μέσα λογοτεχνικής έκφρασης, απαντώνται από κοινού ή ξεχωριστά στα βιβλία του. Τα έργα του, που χαρακτηρίζονται από οικονομία και μια εμφανή προτίμηση για τη μινιμαλιστική γραφή, θυμίζουν μικρούς πίνακες φτιαγμένους από στιγμές που συναρμολογούνται σαν τα κομμάτια ενός παζλ. Μέσα από τα κείμενά του αυτός ο “σπιτόγατος”, ο ταξιδευτής της λευκής σελίδας, μας δείχνει τον κόσμο όπως έχουμε ξεχάσει πια να τον βλέπουμε.
--------- Μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:
Τρελός είναι εκείνος που άφησε τον πόνο να πάρει τη θέση του.
«Η γιαγιά σου είναι στο τρελοκομείο. Την έχουν δεμένη με σεντόνια. Παλεύει όλη μέρα σε μια καρέκλα». Εκείνος που μου τα λέει αυτά γελώντας είναι ο παππούς μου, ο σύζυγος εκείνης που φέρνω αμέσως στο μυαλό μου λευκοντυμένη σα μούμια, να ουρλιάζει δίχως να βγαίνει άχνα από το στόμα της. Είμαι οκτώ χρονών. Τα λόγια που μόλις άκουσα έδωσαν στην κουζίνα όπου βρίσκομαι ένα φως, σαν πυρηνική ακτινοβολία, κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς μου έχουν πάει στον κινηματογράφο κι ο παππούς μου με φυλάει γι’ απόψε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος κακίας μέσα του. Οι χειρότερες καταστροφές δεν προήλθαν από ανθρώπους κακούς, αλλά απλώς αδύναμους ή απερίσκεπτους.
-
Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό.
-
Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: στο Λε Κρεζό και στην πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα.
Πηγή: εκδόσεις "Χαραμάδα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου