Σύμφωνα με τον επικεφαλής της περιβόητης
Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας,
Αλί Ερμπάς (τον εικονιζόμενο άπλυτο που κήρυττε «ιερό
πόλεμο» με το γιαταγάνι στο χέρι από την Αγιά
Σοφιά;) η γειτονική μας χώρα θα προσφύγει στην
Δικαιοσύνη 120 χωρών, εξαιτίας των πρόσφατων (πληρωμένων;)
επιθέσεων εναντίον του Ισλάμ και των συμβόλων
του (κάψιμο του Κορανίου σε Σουηδία, Δανία και
Ολλανδία) επισημαίνοντας ότι «... Το Κοράνι δεν είναι απλώς ένα βιβλίο που
στάλθηκε στους Μουσουλμάνους, είναι το βιβλίο
που στάλθηκε σε όλους τους ανθρώπους» (sic!).
Την ίδια ώρα, για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» μιλούσε ο μονίμως σεληνιασμένος εκπρόσωπος του κυβερνώντος
κόμματος της Τουρκίας, Ομέρ Τσελίκ όταν για
πολλοστή φορά, ο υπερφίαλος πρόεδρος της χώρας
του απαιτούσε με το στανιό σεβασμό στο Ισλάμ.
Την... «υπέρτατη θρησκεία», όπως την περιέγραψε ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Ο κατά τ’ άλλα μετριοπαθής αντ' αυτού, Ιμπραήμ Καλίν, δήλωνε λίγο αργότερα
- προσπαθώντας να αμβλύνει κάπως τις εντυπώσεις,
ότι «... η ελευθερία της έκφρασης δεν μπορεί
να χρησιμοποιείται για να προκαλεί, να προσβάλει,
να εξευτελίζει, να βλασφημεί ή να επιτίθεται
σε ιερές αξίες.». Κι έπεται η συνέχεια...
Πολύ ωραία όλα αυτά. Σεβασμό λοιπόν!
Αλήθεια, ποιόν σεβασμό τρέφει το Ισλάμ για όλες
τις άλλες θρησκείες και τους πιστούς τους; «Άπιστους»
μας ανεβάζει, «άπιστους» μας κατεβάζει και
ως «άπιστους» μας συμπεριφέρεται όποτε βρίσκει
ευκαιρία.
Εδώ όμως είναι Ευρώπη. Και για ό,τι μας
αφορά, εκείνο που αδυνατούν να κατανοήσουν
οι τούρκοι αξιωματούχοι, η Τουρκία κι ολόκληρος
ο μουσουλμανικός κόσμος είναι το πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι
θρησκευτικό. Το πρόβλημα δεν είναι το Ισλάμ
ως θρησκεία ή ως φιλοσοφία εφόσον δεν έχει πολιτικές ή άλλες βλέψεις. Άλλωστε, πολλοί από εμάς, έχουμε φίλους μουσουλμάνους
ή έχουμε δημιουργήσει μικτές οικογένειες ή
έστω, μελετούμε το Ισλάμ και τους διανοούμενούς
του και μαθαίνουμε από αυτούς.
Αυτή η συμβίωση και αλληλεπίδραση μάς
βοήθησε αμφότερους στην αλληλοκατανόηση, την συνεννόηση και την αρμονική συνύπαρξη,
βάζοντας στο περιθώριο - αυτό είναι το πραγματικό
πρόβλημα - την (αντι)κοινωνική και πολλές φορές
εγκληματική συμπεριφορά όλων εκείνων των «πιστών»
που - (παρ)ερμηνεύοντας το Ισλάμ, φαντασιώνονται
«ειδικές αποστολές» στο «όνομα του Αλλάχ»
ενώ, επιλέγουν συνειδητά να ζουν παρασιτικά
μέσα σε κοινωνίες που τους υποδέχονται με καλοσύνη
και τους προσφέρουν ελευθερία, δικαιώματα
και προνόμια για να μπορούν να έχουν μία άνετη,
δίκαιη κι ασφαλή ζωή. Ζωή που δεν θα μπορούσαν
ποτέ να ζήσουν στις χώρες τους.
Μιλάμε για όλους εκείνους που αρνούνται
τους δικούς μας κανόνες, που απορρίπτουν τις
δικές μας αξίες, που δεν σέβονται τον δικό μας
τρόπο ζωής. Το «Ισλάμ» τους, προκαλεί! Το «Ισλάμ»
τους, βεβηλώνει ναούς, συναγωγές ή μνημεία παγκόσμιας
πολιτιστικής κληρονομιάς. Το «Ισλάμ» τους
καταστρέφει εικόνες και ιερά κειμήλια. Το «Ισλάμ»
τους προσβάλει, εξευτελίζει και βλασφημεί.
Να ήμασταν όμως μόνον εμείς οι «άπιστοι»
καλά θα ήταν. Ακόμη και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι
που κοιτάζουν απλά την δουλειά τους, φροντίζοντας
για την οικογένειά τους και την κοινότητά τους,
στοχοποιούνται· απειλούνται κι εκβιάζονται
από εκείνα τα κακοποιά στοιχεία που ενεργούν
σε διατεταγμένη υπηρεσία κυρίως και συνήθως
από θεσμικούς παράγοντες της Τουρκίας στο όνομα
του «φιλεύσπλαχνου»
Αλλάχ. Τα γνωρίζουμε, τα βλέπουμε και δυστυχώς τα αντιμετωπίζουμε
όλα έως τώρα με μια παθητικότητα που μόνο σε
καλό δεν θα μας βγει.
Η συμπεριφορά της Τουρκίας ενοχλεί
και φαίνεται πως η Δύση επιτέλους ξυπνά από
λήθαργο δεκαετιών. Ίσως ήρθε η ώρα που θα αναλογιστεί
επιτέλους τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα διότι - όπως πολύ δεικτικά
επισημαίνουν και σύγχρονοι μουσουλμάνοι διανοούμενοι
σαν τον Μπουαλέμ Σανσάλ, «το Ισλάμ είναι εκ φύσεως προσηλυτιστικό,
με οικουμενικές βλέψεις κι έχει ως μόνη αποστολή
τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας και
το ξερίζωμα κάθε άλλης πίστης», αντίληψης και νοοτροπίας. Η δε τουρκική εκδοχή
του είναι μία δύναμη λεηλασίας και καταστροφής.
Ας μην λησμονούμε ότι το Ισλάμ είναι
μια θρησκεία, ένας νομικός κώδικας, μια παράδοση
και μια κουλτούρα που αρνείται κάθε τι το διαφορετικό.
Αρνείται την ελευθερία, την ατομικότητα, την
ισότητα, την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα
ενώ, οι ιδέες περί «μεταρρύθμισης» ή «μετριοπάθειας»
που για αιώνες αναπτύσσονταν, αναλύονταν και
διακινούνται ακόμη και σήμερα στον ευρωπαϊκό
χώρο κι αλλού, αποδεικνύονται ξεκάθαρες ανοησίες!
Αν στον Xριστιανισμό η «αγάπη» είναι
το μήνυμα ή στον Iουδαϊσμό το «γράμμα του Νόμου»
ή η «ειρήνη (με τον Θεό)», στο Ισλάμ η κυρίαρχη
έννοια είναι η «βία». Φυσική και συμβολική.
Ωστόσο, τα πάντα είναι θέμα αντίληψης
κι ερμηνείας. Ο μουσουλμάνος γείτονάς μας, δεν
είναι τρομοκράτης! Δεν είναι βιαστής, εκβιαστής,
κλέφτης ή απατεώνας. Αν όμως, επιδεικνύει παραβατική
συμπεριφορά λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων
ή αν επιχειρεί να επιβάλει τις θρησκευτικές
τους πεποιθήσεις με το έτσι θέλω τότε, οφείλουμε
να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συμπεριφορά σύμφωνα
με τον δικό μας αξιακό κώδικα. Με κανόνες, αξίες
και αρχές. Κι όχι με πράξεις μίσους. Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι, με ιστορία και
πολιτισμό δεκάδων αιώνων. Δεν επιτρέπεται να
αντιδρούμε στην κάθε απειλή ή πρόκληση ελαφρά και μάλλον με αφελή ελευθεριότητα...
Το ερώτημα είναι σοβαρό κι ουσιαστικό:
Όταν οι τούρκοι ισλαμιστές και άλλοι, βανδαλίζουν εικόνες ή μετατρέπουν εκκλησίες σε τζαμιά,
στάβλους ή δημόσιες τουαλέτες, το κάψιμο του
Κορανίου τί νόημα έχει; Είμαστε ίδιοι και όμοιοι;
Θέλουμε να είμαστε ίδιοι και όμοιοι; Ή μήπως
έχουμε και μπορούμε να αντιπαρατεθούμε με
ένα διαφορετικό πνεύμα;
Η σύγκρουση Δύσης και Ανατολής είναι
πραγματική και συμβαίνει τώρα. Κι αν κάποτε
υπήρχε μία κάποια συνεννόηση, τώρα, είναι αδύνατη
εξαιτίας της στάσης του Ισλάμ που νομίζει ότι μπορεί πλέον με αξιώσεις να επικρατήσει
επί γης, ηγεμονεύοντας στον κόσμο με μοναδικό
νόμο τη σαρία!
Σε αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, αν ποτέ
επιτευχθεί, η Τουρκία επιδιώκει να έχει τον
πρώτο λόγο και πολιτεύεται με αυτή την προοπτική,
κι εμείς, τους λογαριασμούς μας με τους Τούρκους
δεν τους έχουμε τακτοποιημένους. Αν έχουμε
σκοπό να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον ασφαλές,
δίκαιο, δημοκρατικό κι ελεύθερο για τα παιδιά
μας και τις επόμενες γενεές, τώρα, θα πρέπει να χτυπήσουμε τον ισλαμισμό εκεί που θα πονέσει
περισσότερο: στον αξιακό-πνευματικό πυρήνα
του. Και στο ερώτημα «πώς;», η απάντηση έχει δοθεί
προ πολλού.
Ο αντιτουρκισμός και ο αντι-ισλαμισμός
δεν είναι ούτε μίσος, ούτε φόβος, ούτε δόγμα, ούτε
πολιτική επιλογή. Είναι αναγκαιότητα, είναι υποχρέωση, είναι καθήκον και ας διαρρηγνύουν όσα από τα ιμάτιά
τους θέλουν οι παντός είδους δικαιωματιστές
και ψευτοπροοδευτικοί.
