Έτσι... για την ιστορία

Μερικές σκέψεις και ερωτήματα σχετικά με τον δικό μας "εκλεπτυσμένο" φασισμό.

Με αφορμή την επέτειο του "ΟΧΙ" (το οποίο σημειωτέον υποχρεώθηκε να προβάλλει ο εθνικοσοσιαλίζων Ιωάννης Μεταξάς προς τους επίδοξους κατακτητές μας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) αναρωτιέμαι πόσες φορές, από τότε κι έπειτα, ο λαός μας είπε "όχι", "φτάνει πια", "ως εδώ"; Πόσες φορές - αλήθεια, ορθώσαμε το ανάστημά μας στις βουλές του κάθε επίδοξου καταπιεστή;

Χωρίς καμιά αμφιβολία, τα πράγματα με τον καιρό αλλάζουν. Σήμερα - για εμάς - ο κίνδυνος δεν προέρχεται από άλλα κράτη ή ξενόφερτες ιδεολογίες και ιδεολογήματα που επιβουλεύονται το αγαθό της ελευθερίας μας... αυτό που με τόσο κόπο έχουμε κατακτήσει.

Σήμερα, επίδοξος καταπιεστής είναι άλλος... ή μάλλον, άλλοι! Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, δάσκαλοι, κάθε λογής δημόσιοι λειτουργοί, ελεύθεροι (ή μη) επαγγελματίες... κάθε ένας από εμάς μπορεί να θεωρηθεί ως ένας μικρός ή μεγάλος εν δυνάμει τύραννος, όταν νομίζουμε ότι έχουμε ή πραγματικά έχουμε λίγη εξουσία στα χέρια μας!

Όμως, η "εξουσία" - η κάθε εξουσία, με όποιο χρώμα κι αν εμφανίζεται κάθε φορά - είναι υποχρεωμένη να δίνει λογαριασμό και να δικαιολογεί την ύπαρξή της και κατά συνέπεια, την εφαρμογή της στα κοινωνικά πράγματα.

Και όταν μπορεί και δικαιολογεί, έχει καλώς! Με βάση τον κανόνα περί δράσης-αντίδρασης επιτυγχάνεται μία κάποια ισορροπία.

Τί συμβαίνει όμως στην περίπτωση που δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εφαρμογή της - ηθικά κατά πρώτον και πρακτικά κατά δεύτερον; Τί γίνεται, όταν αυθαίρετα και ετσιθελικά προσπαθεί να επιβιώσει εις βάρος του συνόλου; (και αναφέρομαι σε αυτό, διότι το "απρόσωπο" σύνολο των πολιτών (... των λοιπών άλλων δηλαδή) ενοχοποιεί η κάθε εξουσία, όταν αρχίζει και χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της).

Απλά την υπομένουμε και την ανεχόμαστε, μην και δεήσει κάποτε να μας καταπιέζει λιγότερο; Δεχόμαστε παθητικά κάθε σκέψη, κάθε σχέδιο, κάθε απόφαση και κάθε προσπάθεια που σκοπό έχει να μας περιορίσει σε μέτρα ικανά για τον έλεγχο και τον "συνετισμό" μας; Ή μήπως αντιδρούμε και βροντοφωνάζουμε: Όχι! Φτάνει πια! Ως εδώ!(;)

Συζητούμε, γράφουμε, μιλούμε, παραπονιόμαστε... για τί; Για όλα όσα εμείς επιτρέψαμε και επιτρέπουμε... μήπως έτσι "ξορκίσουμε το κακό";

Μήπως εμείς δεν είμαστε εκείνοι που "γίναμε" αγάδες και πασάδες στην θέση άλλων αγάδων και πασάδων; Μήπως εμείς δεν επιτρέψαμε σε κοτζαμπάσηδες, μπέηδες, κουμπάρους, και μπατζανάκηδες να νέμονται τον δικό μας παραγόμενο πλούτο και μάλιστα εις βάρος μας;

Μήπως όλα τα κακώς κείμενα που σήμερα βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε, δεν είναι αποτέλεσμα της παιδείας και του πολιτισμού που εμείς επιλέξαμε ως δικά μας - και μάλιστα νιώθουμε και υπερήφανοι γι' αυτά;

Αυτή λοιπόν είναι η ποιότητά μας και όλα εκείνα που μάς προσδιορίζουν ως λαό συνολικά και ως πρόσωπα; Σίγουρα όχι. Διαφορετικά κανένας μας δεν θα μοχθούσε για να επιτύχει κάτι καλλίτερο. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε την αποτυχία μας (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική κ.λπ.). Μόνον έτσι βρίσκονται λύσεις! Και το ιστορικό παράδειγμα δεν επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες, έστω κι αν υπάρχουν ή μπορούν να αναπτυχθούν πλήθος προσεγγίσεων.

Μπορεί λοιπόν το "ΟΧΙ" ως λέξη να έχει συμβολική σημασία - ιδιαίτερα για τους έλληνες - λαμβάνει όμως πρακτική αξία (και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό), όταν εμείς οι ίδιοι κάνουμε πράξη την υπέρβαση όχι μόνο στις "εσωτερικές" μας αναζητήσεις, αλλά και μέσα στην καθημερινότητα, κερδίζοντας μικρές ή μεγάλες μάχες με πρόσωπα, θεσμούς, αντιλήψεις και πρακτικές που μας εχθρεύονται, που μας υποβιβάζουν, που μας καταδυναστεύουν και επιθυμούν την κοινωνική μας εξόντωση.