Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και η ευθύνη μας

 

Την 19^η Μαΐου 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στην Αμισό του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Η καθιέρωση της 19^ης Μαΐου ως ημέρα μνήμης και τιμής για τους έλληνες του Πόντου και κατ’ επέκταση για όλον τον μικρασιατικό ελληνισμό, συνιστά μία διαρκή υπενθύμιση κι ευκαιρία επαναξιολόγησης της ιστορικής μας πορείας, ξέχωρα από τις όποιες άλλες διαστάσεις προσλαμβάνει στην συλλογική μας συνείδηση το γεγονός της γενοκτονίας αυτό καθ’ αυτό.

Τούτου λεχθέντος, ακόμη δεν έχει εκτιμηθεί το μέγεθος των γεωπολιτικών επιπτώσεων που είχε η μικρασιατική καταστροφή. Πολλά ερωτήματα μένουν αναπάντητα, ακόμη περισσότερα μένουν να διερευνηθούν κι εμείς δεν βρισκόμαστε καν στη θέση να αξιολογήσουμε με ψύχραιμη ματιά, χωρίς πάθος και ιδεολογική προκατάληψη τις συνέπειες που είχε για την ίδια την εθνική μας υπόσταση. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/05/18/i-genoktonia-ton-ellinon-toy-pontoy-ka/

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απαξιώνει τον μικρασιατικό ελληνισμό

"Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, με ιδιαίτερη χαρά και τιμή, ανακηρύσσει το 2022 ως «Έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη», με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη γέννησή του..." σύμφωνα με το σχετικό Δελτίο Τύπου το οποίο είναι προσβάσιμο από την σελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Πολύ ωραία μέχρι εδώ.  Όμως, σε έναν χρόνο συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή και απ’ ό,τι φαίνεται, για το Υπουργείο Πολιτισμού και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ο ξεριζωμένος από τις πατρογονικές εστίες του μικρασιατικός ελληνισμός δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να τιμηθεί, έστω κι αν η πατρίδα μας στάθηκε στα πόδια της εξαιτίας του πνεύματος και του πολιτισμού που έφερε κυνηγημένος και γυμνός!

Η θυσία του δε, στο βωμό της πολιτικής ανικανότητας όλων εκείνων - κάθε χρώματος - που έως και σήμερα διαχειρίζονται ως άλλοι τσιφλικάδες τα εθνικά μας θέματα κι ευτελίζουν κάθε έννοια εθνικού οράματος, περιορίζοντας μας σε αμφισβητούμενα όρια χάριν συντήρησης και διατήρησης μιας πολιτικής "ορθότητας" που τους επιτρέπει να υπάρχουν - εις βάρος μας, φαίνεται δεν συγκινεί... Δεν πουλάει όπως λένε στην πιάτσα. Να τον χαρείτε τον Καμπανέλλη σας φίλοι της Νέας Δημοκρατίας (βουλευτές και υπουργοί) και να χαίρεστε και την Μενδώνη σας μαζί.

1922 - 90 χρόνια μετά...

Μία εξαιρετική ταινία του Νίκου Κούνδουρου, βασισμένη σε αυθεντικές μαρτυρίες από το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη "Το νούμερο 31328".

90 χρόνια πέρασαν από τον μεγάλο ξεριζωμό και φαίνεται πως οι μνήμες ξεθωριάζουν... αναπόφευκτα(?)... Για να μην ξεχάσουμε λοιπόν ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε και που πιθανόν θα πάμε... Ας έχουμε υπόψη μας εικόνες και λόγια και σκέψεις κι αισθήματα... αισθήματα... εικόνες... σκέψεις που γεννιούνται όχι από μίσος, ούτε κι από θλίψη για όσα χάθηκαν αλλά από υπερηφάνεια και τιμή για όσα κουβαλάμε μέσα μας ως έλληνες.

Τί κι αν τα χάσαμε όλα? Κερδίσαμε κάτι άλλο πιο σημαντικό! Μάθαμε να είμαστε άνθρωποι. Ο πόνος μάς το έμαθε αυτό κι η αμυαλιά μας. Η ματαιοδοξία μας κι η αλαζονεία μας! Αυτήν την νίκη κουβαλάμε μέσα μας! ... Αυτήν την ήττα!