Συνθήματα για τους πολλούς κι εκλογές για λίγους...

 

Για πολλούς δημοσιολογούντες εντός κι εκτός Ηνωμένου Βασιλείου, η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών τον ερχόμενο Ιούλιο, σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια πολιτική κανονικότητα που φαντάζει σχεδόν ουτοπική μετά το Brexit και όλα όσα προηγήθηκαν κι επακολούθησαν. Ωστόσο, μένει να επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική υπεροχή των Εργατικών από το αποτέλεσμα στην κάλπη. Ας μην λησμονούμε ότι και αυτοί, υπήρξαν μέρος του προβλήματος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είναι καθόλου τυχαία η χρήση της λέξης “αλλαγή” από τον αρχηγό τους, Κιρ Στάρμερ.

 

Είναι όμως αυτή η κατάλληλη λέξη; Θα μπορέσουν οι Εργατικοί να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των βρετανών πολιτών; Και τί σημαίνει στο τέλος-τέλος “αλλαγή”; Ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν να απαντήσουν καλά-καλά. Όμως, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές εκείνες που οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα απευθύνονταν στους πολίτες γενικά κι αόριστα. Γνωρίζει άραγε ο κ. Στάρμερ ποιό είναι το πραγματικό διακύβευμα και για την χώρα του αλλά και κατ’ επέκταση για όλες τις χώρες της Ευρώπης;

 

Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση θα είναι μάλλον απογοητευτική. Κι αυτό επειδή πριν και πέρα από οποιαδήποτε “αλλαγή”, οι πολίτες έχουμε ανάγκη από αξιοπρέπεια. “Αξιοπρέπεια” λοιπόν! Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, και πάνω σε αυτή θα πρέπει να χτίσει την πολιτική της η όποια δύναμη επιθυμεί να αναλάβει την διαχείριση των πραγμάτων.

 

Στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, είτε είμαστε άγγλοι, γάλλοι, γερμανοί ή έλληνες, δεν χρειαζόμαστε ούτε θαυματοποιούς ούτε όμως και “λογιστές” με το τεφτέρι παραμάσχαλα. Πολιτικούς χρειαζόμαστε, πολιτικοί μας λείπουν, με οξυδέρκεια κι όραμα που δεν θα ορίζεται από την περιορισμένη οπτική “τεχνοκρατών” και “ειδημόνων”. Τα είδαμε τα χαΐρια τους! Είναι εκείνοι που έχουν γιγαντώσει τη διαφθορά παντού. Είναι εκείνοι που συνειδητά ή μη συνέβαλαν στην ανεξέλεγκτη διόγκωση του λαϊκισμού και την άνοδο του παντός είδους φασισμού.

 

Ας αναλογιστούμε επομένως, ποιους ανθρώπους θέλουμε να σουλατσάρουν στους διαδρόμους της εξουσίας - κι εμείς θα έχουμε εκλογές σε δύο εβδομάδες, κι ας έχουμε υπόψη μας ότι και λάθη γίνονται και στόχοι χάνονται και ιδανικά θυσιάζονται. Όλα όμως μπορούν να είναι υποφερτά και διαχειρίσιμα αν κυριαρχεί η συνείδηση κι η ενσυναίσθηση. 

 

Αν η πολιτική δεν επαναφέρει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο αλλά επιμείνει σε νούμερα και λογαριασμούς, και μάλιστα με αέρα κοπανιστό, η πορεία μας θα είναι αυτή που είναι…

Κύπρος: Η προσάρτηση του 1914 και οι χαμένες ευκαιρίες της παραχώρησης στην Ελλάδα

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

 

Στις 5 Νοεμβρίου 1914 η Αγγλία κήρυξε άκυρη τη Συμφωνία της Κωνσταντινούπολης του 1878 με τα Τουρκία και προσάρτησε τη Κύπρο. Θα περνούσαν 45 χρόνια για να τερματιστεί η βρετανική κυριαρχία στο νησί και να ιδρυθεί το ανεξάρτητο κράτος της Κύπρου.

Ωστόσο, η περίοδος προσάρτησης της Κύπρου είναι σημαντική γιατί σε αυτή έγιναν δύο προσφορές από την πλευρά της Αγγλίας, το 1912 και το 1915 για παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα οι οποίες δεν τελεσφόρησαν.

Η περίοδος μέχρι το 1912

Μέχρι τι 1912 οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν ασχοληθεί συστηματικά με το κυπριακό ζήτημα. Έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον αντίκτυπο της ήττας του 1897, τον Μακεδονικό Αγώνα, το ζήτημα της Κρήτης και την αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, μεταξύ άλλων. Το 1911-12 ο πρεσβευτής στο Λονδίνο Ιωάννης Γεννάδιος συνέταξε δύο εκθέσεις πάνω στις οποίες βασίστηκε η ελληνική πολιτική στο Κυπριακό. Αυτή διατυπώνονταν σε δύο άξονες. Πρώτον, το εθνικό κέντρο έπρεπε να χαράξει την κατευθυντήρια γραμμή, δεύτερον η Ένωση θα έπρεπε να διεκδικηθεί σε συνεργασία με τις βρετανικές αρχές.

Είναι η εποχή που η Αθήνα για πρώτη φορά εντάσσει το Κυπριακό στις υπόλοιπες εθνικές της διεκδικήσεις. Και αυτό γίνεται επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος και συζήτησε για πρώτη φορά το ενδεχόμενο παραχώρησης της Κύπρου στην Ελλάδα.

Η πρόταση παραχώρησης του 1912

Στα μέσα του 1912 οι Βρετανοί στρατιωτικοί αναλυτές συζητούσαν το ενδεχόμενο κατάληψης νησιών του Αιγαίου από την Ιταλία και τις επιπτώσεις που θα προκύπταν για το Βρετανικό Ναυτικό. Θεωρούσαν ότι τα συμφέροντα τους θα μπορούσαν να απειληθούν από τον στόλο της Ιταλίας ή της Αυστροουγγαρίας, αλλά θα αντιμετωπίζονταν από τη ναυτική βάση της Μάλτας, ενώ δεν θα μπορούσε να υπάρχει μόνιμη κατοχή εδάφους ανατολικά της Μάλτας. Παρ΄ όλα αυτά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η καλύτερη διασφάλιση των συμφερόντων τους θα μπορούσε να επιτευχθεί με μια ναυτική συμφωνία με τα Γαλλία.

Τον Ιούλιο 1912 συμφωνήθηκε ότι το Βρετανικό Ναυτικό θα μπορούσε να προστατεύει τα αγγλογαλλικά συμφέροντα στην Ανατολική και το Γαλλικό στην Δυτική Μεσόγειο. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η Βρετανία θα χρειάζονταν ένα σύμμαχο στην Ανατολική Μεσόγειο και ο Ουίνστων Τσώρτσιλ που ήταν Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου, επέλεξε την Ελλάδα.

Με το Γιβραλτάρ και την Μάλτα υπό βρετανικό έλεγχο, ο Τσώρτσιλ επιδίωκε να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα λιμάνι κοντά στην Αδριατική, από το οποίο σε περίπτωση πολέμου ενάντια στην Τριπλή Συμμαχία θα μπορούσε να εξουδετερώσει τον στόλο της Αυστροουγγαρίας και ένα μέρος του στόλου της Ιταλίας. Στις διερευνητικές επαφές που έγιναν με τον πρόξενο της Ελλάδας στο Λονδίνο Ιωάννη Σταυρίδη, ο Τσώρτσιλ ξεκαθάρισε ότι ενδιαφέρονταν για το λιμάνι του Αργοστολίου. Όχι με προσάρτηση ή μίσθωση, αλλά το δικαίωμα χρήσης του λιμανιού με μυστική συμφωνία. Ως αντάλλαγμα παραχωρούσε την Κύπρο.

Στις 12 Δεκεμβρίου ο Ελευθέριος Βενιζέλος ενημερώθηκε από τον Σταυρίδη για την βρετανική πρόταση. Στις 16 Δεκεμβρίου ο Έλληνας πρωθυπουργός ενημερώθηκε από το Λόιντ Τζορτζ, υπουργό οικονομικών για την βρετανική πρόταση, με την οποία συμφώνησε και για το θέμα του Αργοστολίου και για το θέμα μιας συμμαχίας με την Βρετανία και τη Γαλλία. Στις 17 Δεκεμβρίου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος συναντήθηκε με τους Ουίνστων Τσώρτσιλ και Λόιντ Τζορτζ και συμφώνησαν να προχωρήσουν το θέμα του Αργοστολίου και της Κύπρου. Συμφωνήθηκε επίσης να μην ανακοινωθεί το θέμα της συμμαχίας με την Βρετανία και τη Γαλλία, πριν το Λονδίνο ενημερώσει τους Γάλλους και τους Ρώσους.

Στις 5 Ιανουαρίου 1913 ο Λόιντ Τζορτζ ενημέρωσε τον Βενιζέλο ότι ο Τσώρτσιλ είχε ετοιμάσει την πρόταση για την συμμαχία με την Γαλλία και θα την προωθούσε στην Γαλλία. Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός ζήτησε να δει την πρόταση, του παρουσιάστηκε ένα memorandum το οποίο συμβούλευε την Ελλάδα να αναπτύξει ένα πιο ευέλικτο ναυτικό, να ακυρώσει την παραγγελία του θωρηκτού που είχε κάνει στην Γερμανία και στη θέση του να αποκτήσει ελαφρύτερα σκάφη. Ο Τσώρτσιλ επίσης αποκάλυψε ότι ο πρωθυπουργός Χέρμπερτ Άσκουιθ και ο υπουργός Εξωτερικών Έντουαρντ Γκρέι θεωρούσαν ότι θα ήταν δύσκολο να αιτιολογηθεί η παραχώρηση της Κύπρου με μυστική συμφωνία, θα έπρεπε να γίνει επίσημα. Τελικά συμφώνησαν να αναβάλουν το θέμα μέχρι το τέλος των διαπραγματεύσεων για την Συνθήκη του Λονδίνου που τερμάτιζε τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο.

Τον Ιανουάριο 1914 ο Ελευθέριος Βενιζέλος επισκέφθηκε πάλι το Λονδίνο. Στις επαφές του με την βρετανική κυβέρνηση έθεσε το θέμα του Αργοστολίου και της Κύπρου, αλλά του επισημάνθηκε ότι η πολιτική κρίση που είχε προκύψει για το θέμα της Ιρλανδίας, δεν ευνοεί την λήψη οριστικών αποφάσεων. Συμφωνήθηκε να αναβληθεί η συζήτηση του θέματος μέχρι το τέλος Αυγούστου, αλλά στις 28 Ιουλίου ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Έντουαρντ Γκρέι ο οποίος διαμόρφωνε μια πολύ συντηρητική εξωτερική πολιτική δεν ήθελε να προχωρήσει η υπόθεση του Αργοστολίου και της Κύπρου, γιατί φοβόνταν την αντίδραση της Ιταλίας. Από την πλευρά του, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ απογοητεύθηκε γιατί η Αθήνα δεν ακολούθησε το σχέδιο του για προμήθειες νέων πλοίων που θα έκαναν το ναυτικό πιο ευέλικτο και αποτελεσματικό για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Στην πορεία προέκυψαν και μεγάλα κόστη υποστήριξης του Αργοστολίου για τις επιχειρήσεις στην Αδριατική, τα οποία ο Τσώρτσιλ δεν είχε υπολογίσει στον αρχικό σχεδιασμό. Όλα αυτά οδήγησαν σε μια οπισθοχώρηση της βρετανικής κυβέρνησης στο θέμα της Κύπρου.

Στις 5 Νοεμβρίου η Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία κήρυξαν τον πόλεμο στην Τουρκία. Αυτό για την Βρετανία σήμαινε την άρση του κωλύματος της τουρκικής επικυριαρχίας στην Κύπρο. Έτσι η Βρετανία κήρυξε την προσάρτηση της Κύπρου με ημερομηνία 5 Νοεμβρίου 1914, αλλά η διεθνής αναγνώριση αυτής της πράξης θα ολοκληρωθεί με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923.

Η πρόταση παραχώρησης του 1915

Τον Οκτώβριο 1915 τα αυστρογερμανικά και βουλγαρικά στρατεύματα κινήθηκαν επιθετικά κατά της Σερβίας. Αν συνέτριβαν την Σερβία οι Κεντρικές Δυνάμεις θα αποκτούσαν τον πλήρη έλεγχο της σιδηροδρομικής γραμμής της Κωνσταντινούπολης και η Νοτιοανατολική Ευρώπη θα έμενε εκτεθειμένη.

Οι βρετανικές προσπάθειες επικεντρώνονται στο να κινητοποιήσουν την Ελλάδα και την Ρουμανία στο πλευρό της Αντάντ. Στις 12 Oκτωβρίου ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Έντουαρντ Γκρέι δίνει εντολή στον πρέσβη στην Αθήνα Φράνσις Έλλιοτ να προσπαθήσει να πείσει την κυβέρνηση να μπει στον πόλεμο. Δεν προσφέρεται τίποτα ως αντιστάθμισμα. Την επόμενη ημέρα ο Γκρέι βελτιώνει την προσφορά του εγγυώμενος τα σύνορα της Ελλάδας και υποσχόμενος ότι με τον τερματισμό του πολέμου θα υπάρξουν εδαφικές προσαρτήσεις.

Μέσα στο κλίμα αυτό, ο Ρόμπερτ Σέσιλ, μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών διατυπώνει ένα σχέδιο με βάση το οποίο στην Ελλάδα θα πρέπει να δοθούν η Νότια Θράκη, η Σμύρνη και η Κύπρος, πριν το τέλος του πολέμου. Αν και ο Γκρέι διαφώνησε αρχικά για την Κύπρο, άλλαξε γρήγορα γνώμη.

Στις 16 Οκτωβρίου στέλνεται νέο τηλεγράφημα στον πρέσβη Έλλιοτ στο οποίο αναφέρεται ότι η Βρετανία είναι έτοιμη να παραχωρήσει την Κύπρο στην Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση ότι θα υποστηρίξει στρατιωτικά την Σερβία στην επίθεση που δέχεται και θα συμπαραταχθεί με την Αντάντ. Στο τηλεγράφημα γίνονταν σαφές ότι η Ελλάδα έπερεπε να υποστηρίξει άμεσα και με πλήρη κινητοποίηση των στρατιωτικών της δυνάμεων την Σερβία.

Από το τηλεγράφημα του Γκρέι προκύπτουν δύο ενδιαφέροντα σημεία. Πρώτον, ότι επαναλαμβάνεται η τακτική του δολώματος της Κύπρου του 1912. Δεύτερον, δίνεται στην κυβέρνηση Ζαΐμη ελάχιστος χρόνος για να απαντήσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ψυχολογική πίεση που ασκήθηκε στην Αθήνα για να εκδηλωθούν οι προθέσεις της κυβέρνησης.

Στις 19 Οκτωβρίου ο Έλλιοτ πληροφορεί το Λονδίνο ότι το θέμα της Κύπρου πρόκειται να συζητηθεί εκείνη την ημέρα στο Υπουργικό Συμβούλιο, με την συμμετοχή του βασιλιά Κωνσταντίνου. Την επόμενη ημέρα ο Ζαΐμης ενημέρωσε τους πρεσβευτές της Βρετανίας και της Ρωσίας ότι με βάση την γνώμη των στρατιωτικών θα ήταν καταστρεπτική η βοήθεια προς την Σερβία και ότι αποφασίστηκε να μην αναληφθεί δράση, αλλά η Ελλάδα να διατηρήσει την καλοπροαίρετη προς την Αντάντ ουδετερότητα της. Το Γενικό Επιτελείο ήταν πεπεισμένο ότι τα συμμαχικά στρατεύματα θα έφθαναν πολύ αργά για να βοηθήσουν την Σερβία. Έγινε σαφές ότι καμιά προσφορά δεν θα άλλαζε τη στάση της Ελλάδας.

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Σαζόνοφ θεωρούσε ότι οι προσφορές προς την Ελλάδα ήταν υπερβολικές και ότι αυτό μείωνε το πρεστίζ της Αντάντ, η οποία έδινε την εντύπωση ότι παραχωρούσε τα πάντα για να επιτύχει την ελληνική συνεργασία. Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί δεν είχαν πρόβλημα με την παραχώρηση της Κύπρου, ενώ οι αντιρρήσεις των Ρώσων είχαν να κάνουν περισσότερο με το ότι η Ελλάδα θα κυριαρχούσε στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η επίσημη ελληνική απάντηση στην βρετανική προσφορά για την Κύπρο, δόθηκε από τον πρέσβη Ιωάννη Γεννάδιο στις 22 Οκτωβρίου στο Λονδίνο. Στις 24 Οκτωβρίου ο Λόρδος Κρου τηλεγραφεί στον πρέσβη Έλλιοτ ότι η προσφορά για την Κύπρο έχει τελειώσει. Και είτε δεν θα ξαναγίνει στο μέλλον, είτε αν γίνει θα είναι κάτω από προϋποθέσεις που δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν. Στις 25 Οκτωβρίου μεταβιβάζεται η απόφαση του Λονδίνου στον Ζαΐμη.

Αξιολογώντας την βρετανική πρόταση μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η ευθύνη του Κωνσταντίνου και της κυβέρνησης του είναι προφανής. Η βρετανική κυβέρνηση γνώριζε ότι η πρόταση της δεν είχε πιθανότητες αποδοχής, δεδομένης της σταθερής πολιτικής του Κωνσταντίνου περί ουδετερότητας της Ελλάδας.

Από την πλευρά των Βρετανών είναι περίεργο το γεγονός ότι μόνο λίγοι υπουργοί γνώριζαν την πρόταση και το ότι δεν είχε περάσει από το Υπουργικό Συμβούλιο. Σε μια τέτοια διαδικασία, ο Γκρέι θα είχε αντιμετωπίσει σοβαρές αντιρρήσεις για την παραχώρηση της Κύπρου. Προφανώς, οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτή την πρόταση είχαν να κάνουν με την πίεση που αισθάνονταν με τις εξελίξεις στο μέτωπο των Βαλκανίων. Με τα δεδομένα αυτά, η πρόταση παραχώρησης της Κύπρου δεν ήταν πλήρως τεκμηριωμένη, άρα όχι απολύτως γνήσια.

Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε ότι και οι δύο προτάσεις της Βρετανίας του 1912 και του 1915 δεν ήταν αρκούντως σοβαρές. Έγιναν από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ και τον Έντουαρντ Γκρέι για να τους βοηθήσουν στην επίλυση κάποιων προβλημάτων της συγκυρίας που αντιμετώπιζαν, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει την πλήρη στήριξη της βρετανικής πολιτικής ελίτ, που θα χρειάζονταν για μια τέτοια απόφαση. Τις ευθύνες από ελληνικής πλευράς τις έχει καταγράψει η ιστορία

 

Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα: Γεωπολιτισμικές και γεωπολιτικές πτυχές

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Τον Ιούλιο του 1982 η Ελλάδα έθεσε το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η Μελίνα Μερκούρη μιλώντας στη Διάσκεψη των υπουργών Πολιτισμού της UNESCO στο Μεξικό, έθεσε το ελληνικό αίτημα και διευκρίνισε ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα, υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Η κλοπή των Μαρμάρων του Παρθενώνα εντάσσεται στις αποικιοκρατικές πρακτικές των Μεγάλων Δυνάμεων του 19ου αιώνα. Μέχρι σήμερα η διαμάχη Ελλάδας-Βρετανίας για τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων, συνεχίζεται. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/08/30/ta-marmara-toy-parthenona-geopolitism/

Ένας νέος άξονας στην Ευρώπη: Θα ευνοήσει την Τουρκία;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Πριν από λίγες ημέρες, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ πραγματοποίησε ένα από τα τελευταία ταξίδια της, πριν αποχωρήσει από την πολιτική τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.

Το Βερολίνο ανακοίνωσε ότι το ταξίδι στο Λονδίνο τονίζει τη σημασία που έχουν για τη Γερμανία οι στενές σχέσεις συνεργασίας με το Ηνωμένο Βασίλειο και ο στόχος ήταν η μεγαλύτερη εμβάθυνση αυτών των σχέσεων, μέσα από τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων.

Η επίσκεψη Μέρκελ στο Λονδίνο δεν ήταν μία εύκολη αποστολή... διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/07/21/enas-neos-axonas-stin-eyropi/

Total Politics

Total Politics is a lifestyle magazine dedicated to all things political. It aims to be unremittingly positive about the political process and to publish the most interesting, informative and insightful features and commentary from across the UK and the world.

περί ελεύθερης αγοράς...

Την ώρα που σ’ ένα από τα προπύργια της ελεύθερης αγοράς, την Μεγάλη Βρετανία, η Κυβέρνηση του Gordon Brown δίνει ένα ηχηρό ράπισμα-μάθημα στα «όνειρα» και τις επιδιώξεις των απανταχού νεοφιλελευθέρων, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αυτό που απομένει, είναι η σκιά ενός μεγάλου ηγέτη...

Χρήσιμο υλικό: α) Η κρατικοποίηση της Rock , β) Ron Sandler presents four-point plan to revive Northern Rock , γ) The Raul Castro Era Begins , δ) Mesanje de Comandante en Jefe , ε) Bush: Cuba Should Be Democratic , στ) US embargo of Cuba to stay in force after Castro quits , ζ) Who is Raul Castro, Cuba's new leader?

Some rights are reserved

update #1, 13/10/08: Επαναστατική κίνηση Μπράουν (πηγή: ΑΝΤΙ WEBLOG)
Την πλέον ριζοσπαστική κίνηση των τελευταίων δεκαετιών φαίνεται ότι αποφάσισε η βρετανική κυβέρνηση , σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα των Sunday Times. Είναι έτοιμη να αποκτήσει αύριο τον πλειοψηφικό έλεγχο δύο εκ των μεγαλυτέρων τραπεζών της χώρας, των Royal Bank of Scotland και HBOS, καθώς και σημαντικά μερίδια στις Lloyds TSB και Barclays.

Το μέτρο, το οποίο μπορεί να επιφέρει τη διακοπή των συναλλαγών στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου καθ’ όλη την αυριανή ημέρα, εντάσσεται στο πλαίσιο του μεγάλου σχεδίου διάσωσης των τραπεζών που ανακοινώθηκε την Τετάρτη.

Η RBS ζήτησε από την κυβέρνηση 15 δισ. στερλίνες, η HBOS επιθυμεί έως 10 δισ. στερλίνες, η Lloyds TSB επτά δισ.. στερλίνες και η Barclays τρία δισ. στερλίνες, όπως υποστηρίζει η εφημερίδα. Η είσοδος της βρετανικής κυβέρνησης στο κεφάλαιο των τραπεζών θα γίνει μέσω κοινών μετοχών. Το Λονδίνο μπορεί να βρεθεί έτσι να κατέχει έως και το 70% του κεφαλαίου της HBOS και το 50% του κεφαλαίου της RBS.