Προς ρωσική αποσύνδεση στο διαδίκτυο;

γράφει ο Σταύρος Γεωργίου

Το Κρεμλίνο προέβλεψε την απομόνωση του ρωσικού διαδικτύου από τον υπόλοιπο κόσμο τον περασμένο Μάρτιο, μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Στη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιήθηκαν αρκετές ασκήσεις κυβερνοασφάλειας με τη συμμετοχή τραπεζών, τηλεπικοινωνιακών φορέων και μεγάλων εταιρειών διαδικτύου για να δοκιμαστεί η ικανότητα του ρωσικού δικτύου να λειτουργεί αυτόνομα.

Οι ασκήσεις απαντούν στις πιέσεις των μεγάλων δυνάμεων. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ντμίτρι Τσερνισένκο ισχυρίζεται ότι ο αριθμός των επιθέσεων στον κυβερνοχώρο έχει αυξηθεί κατά 80% φέτος. «Αν πέρυσι ο χρηματοοικονομικός τομέας ήταν ο κύριος στόχος, φέτος είναι ο δημόσιος τομέας που βρίσκεται στο επίκεντρο», δήλωσε ο Τσερνισένκο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/12/21/pros-rosiki-aposyndesi-sto-diadiktyo/

 

Ο αυτοκρατορικός έλεγχος των αφηγημάτων

γράφει η Caitlin A. Johnstone

Τα χειρότερα προβλήματα του κόσμου μας δημιουργούνται από τους ισχυρούς. Οι ισχυροί θα συνεχίσουν να δημιουργούν αυτά τα προβλήματα έως ότου οι απλοί άνθρωποι χρησιμοποιήσουν την αριθμητική υπεροχή τους για να τους κάνουν να σταματήσουν. Οι απλοί άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν αυτή την υπεροχή για να σταματήσουν τους ισχυρούς, επειδή οι ισχυροί χειραγωγούν συνεχώς την κατανόηση των ανθρώπων για το τι συμβαίνει. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/09/23/o-aytokratorikos-elegxos-ton-afigima/

Ο εκκλησιαστικός χάρτης και η γεωπολιτική σύγκρουση στην Ευρώπη

γράφει ο Νάσος Πετράκης

Η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με επικεφαλής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αναγνώρισε εν μέρει την Εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνωρίζει την εκκλησιαστική ιεραρχία με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Στέφανο ως κανονική και έγκυρη στον πανορθόδοξο κόσμο. Ιδρύει μαζί της μια κανονική και λειτουργική κοινότητα, αλλά χωρίς να έχει λάβει αυτή η Εκκλησία το καθεστώς του αυτοκέφαλου, που ρυθμίζει επίσημα το διεθνές όνομα και το καθεστώς της. Η Κωνσταντινούπολη αναγνώρισε το όνομα αυτής της εκκλησίας ως «Οχρίδα», πράγμα που σημαίνει ότι η περιοχή της δικαιοδοσίας της είναι μόνο εντός των ορίων της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά αποκλείει τη χρήση του όρου «Μακεδονική». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/06/07/o-ekklisiastikos-xartis-kai-i-geopoli/

EUROVISION vs INTERVISION

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Απόψε είναι ο τελικός του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision. Ενός θεσμού που ξεκίνησε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, το 1956.

Εκείνη την εποχή, οι εντάσεις μεταξύ των Δυτικών και των Ανατολικών χωρών μέσα στην IBU (Διεθνής Ένωση Ραδιοφωνίας), είχαν σαν αποτέλεσμα την διάσπαση. Από την μία δημιουργήθηκε η EBU (Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοφωνίας) για τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και από την άλλη, ο IBO (Διεθνής Οργανισμός Ραδιοφωνίας) που αργότερα μετονομάστηκε σε IORT (Διεθνής Οργανισμός για το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση) για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Και οι δύο αυτοί οργανισμοί είχαν ξεχωριστά δίκτυα ανταλλαγής προγραμμάτων μεταξύ των μελών τους, το Δίκτυο Eurovision ο ένας και το δίκτυο Intervision, ο άλλος.

Ο διαγωνισμός της  EUROVISION

Στην δεκαετία του ΄50 υπήρχαν πολλές ιδέες στον χώρο της Δυτικής Ευρώπης για κοινές μεταδόσεις ευρωπαϊκών mega events στις ευρωπαϊκές χώρες της Δύσης. Μεταξύ αυτών, υπήρξαν και ιδέες για έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού που προωθούσε ο Ιταλός Σέρτζιο Πουλιέζε.

Υπήρχε όμως και μια παρέμβαση από την πλευρά του ΝΑΤΟ. Στις 28 Ιανουαρίου 1955, στο Palais de Chaillot στο Παρίσι, συναντήθηκαν τα μέλη της Culture and Public Information Committee του ΝΑΤΟ με τον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης για να του παραδώσουν την έκθεση ενός project στο οποίο είχε ήδη εμπλακεί το BBC: την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα ονομάζεται Eurovision, οι άξονες του οποίου θα έπρεπε να καθοριστούν.

Στις 30 Νοεμβρίου 1955 έγινε μία συνάντηση στον ίδιο χώρο, μόνο που το σχέδιο είχε αλλάξει: η δημιουργία ενός μουσικού φεστιβάλ του ΝΑΤΟ, ενός διατλαντικού φεστιβάλ, που θα ξεκινούσε τον Απρίλιο του 1956. Υπήρχε ένα ανοικτό θέμα. Αν η μουσική και τα τραγούδια θα ήταν στρατιωτικού περιεχομένου, ή όχι.

Στις 12 Φεβρουαρίου σε μία τρίτη συνάντηση, αποφασίστηκε η χρησιμοποίηση της European Broadcasting Union ως φορέα για την υλοποίηση, όχι ενός διατλαντικού φεστιβάλ, αλλά ενός αμιγώς ευρωπαϊκού με κανονικό περιεχόμενο. Έτσι, ο διαγωνισμός ξεκίνησε τον Μάιο του 1956. Επικεφαλής της European Broadcasting Union, ήταν ο Ian Jacob του BBC που είχε εξαρχής εμπλακεί στην δημιουργία της Eurovision.

Ο διαγωνισμός της INTERVISION

Οι τότε χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν γίνονταν δεκτές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision.

Εν τω μεταξύ, από το 1961, οργανώνονταν στην Πολωνία το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σόποτ, από τον πιανίστα Βλάντισλαβ Σπίλμαν. Το 1977 το φεστιβάλ αυτό αντικαταστάθηκε από το φεστιβάλ τραγουδιού της Intervision, που διήρκεσε μέχρι το 1980.

Είχε προηγηθεί όμως, το φεστιβάλ τραγουδιού Intervision της Τσεχοσλοβακίας, από το 1965 έως το 1968. Σε αντίθεση με την Eurovision που διεξάγονταν κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα, η Intervision διεξάγονταν στην ίδια χώρα. Εκτός από τις Ανατολικές χώρες, σε αυτούς τους διαγωνισμούς εμφανίστηκαν και συμμετοχές από χώρες της Δύσης, ή και ουδέτερες, όπως η Φινλανδία, η Γιουγκοσλαβία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Ισπανία, το Βέλγιο και η Δυτική Γερμανία.

Τη μεταψυχροπολεμική περίοδο, έγινε μια προσπάθεια αναβίωσης του φεστιβάλ της Intervision, το 2008 στο Σότσι της Ρωσίας. Δεν υπήρξε όμως συνέχεια. Υπήρξε μια ανακοίνωση ότι το φεστιβάλ θα διεξάγονταν και πάλι από το 2014, αλλά δεν υπήρξε ποτέ συνέχεια.

Η σημερινή κατάσταση

Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision εξακολουθεί να αποτελεί ένα ετήσιο mega event. Οι κριτικές για την χαμηλή ποιότητα των τραγουδιών, είναι πάντα παρούσες, ωστόσο ο διαγωνισμός εξακολουθεί να αποτελεί ένα εργαλείο προβολής ήπιας ισχύος της Ευρώπης.

Ως διαγωνισμός σχετίζεται και με την λεγόμενη λαϊκή γεωπολιτική, μέσα από την οποία εκφράζονται γεωπολιτισμικές προσεγγίσεις, προτιμήσεις, στερεότυπα, προκαταλήψεις κλπ. Το αποτέλεσμα είναι η κατευθυνόμενη ψηφοφορία για την ανάδειξη του νικητή. Είναι γνωστό ότι έχουν δημιουργηθεί μπλοκ χωρών που ανταλλάσσουν ψήφους.

Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ο διαγωνισμός ξεκίνησε για να συμβάλλει στην ενοποίηση της Ευρώπης. Με την πάροδο των χρόνων, τα γεωγραφικά όρια του διαγωνισμού άρχισαν να θολώνουν. Συμμετείχαν χώρες όπως το Ισραήλ, το Μαρόκο, η Αρμενία, η Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν, η Αυστραλία κλπ. Αυτές οι συμμετοχές διαμορφώνουν μία δύσκολη ισορροπία μεταξύ της ανάγκης επέκτασης του διαγωνισμού και της απώλειας της ευρωπαϊκής του ταυτότητας.

Η Ευρώπη στην κλίνη του Προκρούστη

Κατά την άφιξή του χθες (24/3/22) στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ο Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, τάχθηκε υπέρ της …στρατηγικής αυτονομίας της ΕΕ ενώ, τόνισε ότι: «Θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί ώστε να διασφαλίσουμε πως όποια μέτρα εφαρμόσουμε δεν θα καταλήξουν να είναι πιο επώδυνα για τους Ευρωπαίους πολίτες από ό,τι για τη Ρωσία.»

Αργότερα το βράδυ, παρακολούθησα και τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτη Σχοινά, να μιλά[1] με ενθουσιασμό για «μεγάλες αποφάσεις» και «ηγέτες», για «σχέδια» και «πολιτικές» που δίχως αμφιβολία, δεν θα έχουν κάποιο άμεσο αποτέλεσμα αλλά το… ελπίζουμε για το μέλλον.

Σας παρακαλώ πολύ να δείτε την μεγάλη εικόνα! Τί δεν κατάφεραν να κάνουν για την Ευρώπη και τους ευρωπαϊκούς λαούς σαράντα και χρόνια τώρα πραγματικοί ηγέτες και μεγάλες πολιτικές φυσιογνωμίες – άραγε, ποιόν να πρωτοθυμηθώ, που θα το καταφέρουν μέσα σε λίγους μήνες ή εν πάση περιπτώσει σε εύλογο χρονικό διάστημα[2], μετριότητες που σχεδιάζουν και ορίζουν την ζωή μας, δίχως προηγουμένως να έχουν εκτιμήσει όλο το εύρος των επιπτώσεων που θα έχουν οι πολιτικές τους αποφάσεις στην καθημερινότητά μας, στο παρόν και το μέλλον;

Τουλάχιστον εμείς οι πολίτες θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς αναμεταξύ μας. Δεν βρισκόμαστε στο μέσο μιας σύγκρουσης συμφερόντων ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση και μόνον, αλλά μπροστά σε μια πολύ πιθανή πλέον ανθρωπιστική κρίση με συνέπειες που κανείς μας δεν είναι σε θέση να προβλέψει αυτή τη δεδομένη στιγμή.

Ωστόσο, θα πρέπει να αναμένουμε περαιτέρω φτωχοποίηση όλων των ευρωπαϊκών πληθυσμών[3], πλήρη έλεγχο και περιορισμό των οικονομικών μας, σταδιακή περιστολή ή ακόμη και κατάργηση δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων μας, μεταβολή του λεγόμενου ευρωπαϊκού αξιακού συστήματος με αντίκτυπο στους θεσμούς σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο – πήραμε μία πρώτη γεύση με τη διαχείριση του covid, ανάπτυξη του μιλιταρισμού και ίσως το πιο σημαντικό, πλήρη εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…[4]

Σε προηγούμενο άρθρο μου[5], είχα αναφερθεί στις ευθύνες των Ευρωπαίων ενώ σε μία άλλη γραπτή μου παρέμβαση[6] εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες και η διακυβέρνηση Biden δεν έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να αποφευχθεί η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Σε κάθε περίπτωση, οι Η.Π.Α. μετρούν ήδη κέρδη ενώ ο μεγάλος χαμένος είμαστε εμείς. Το μεγαλύτερο θύμα; Η αλήθεια και η όποια προοπτική για ένα μέλλον ασφαλές, ειρηνικό και δημιουργικό.

---

[1] https://www.newsbeast.gr/world/arthro/8450684/margaritis-schoinas-koini-agora-kai-apothikefsi-fysikou-aeriou-stin-evropi

[2] https://www.geoeurope.org/2022/03/15/o-ithikos-aytoyrgos-ton-eyropaikon-dei/

[3] https://www.kathimerini.gr/world/561778003/makron-anapofeyktos-o-limos-se-12-eos-18-mines-an-i-moscha-den-epideixei-ypeythynotita/

[4] https://www.huffingtonpost.gr/entry/eisvole-sten-oekrania-senaria-sten-omichle-toe-polemoe_gr_622ee07ae4b0e01d97ad1920

[5] https://cmoiss.blogspot.com/2022/03/blog-post_6.html

[6] https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-eisvole-sten-oekrania-kai-e-poliorkia-tes-eeropes_gr_621e0165e4b0d1388f1a4fe4

Το Pine Gap και η Ουκρανία

γράφει η Σωτηρία Πάνου

Το Pine Gap είναι μια σειρά που προβλήθηκε το 2018 στο Netflix, στο οποίο είναι συμπαραγωγός μαζί με το αυστραλιανό τηλεοπτικό δίκτυο ABC.

Η σειρά αφορά τις μυστικές εγκαταστάσεις στο Pine Gap, στην κεντρική Αυστραλία, στις οποίες, σύμφωνα με το σενάριο, Αμερικανοί και Αυστραλοί συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν μια τρομοκρατική απειλή.

Η σειρά αναδεικνύει την ισλαμική τρομοκρατία και ειδικότερα, αυτή που σχετίζεται με το Ισλαμικό Κράτος, ως την κυριότερη απειλή για τις ΗΠΑ, σύμφωνα με την τότε στρατηγική κατεύθυνση της Ουάσιγκτον. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/03/05/to-pine-gap-kai-i-oykrania/

I am not with Ukraine!

 

I am with Ukraine,

I am with people in Gaza and West Bank,

I am with Syria,

I am with Cyprus,

I am with Western Sahara,

I am with Artsakh,

I am with Libya and with people of BIOT.

I am with Thibet!

 

... I am with all those for EU, NATO, UN and anyone else, have done absolutely nothing to show solidarity and support! 

 

I am with everyone who cannot benefit from the so called international law... that is justice and respect of their rights for security, integrity and well being.

 

"West", the so called civilized world, is a world of hypocrisy. A monstrous creature we have created with rotten body parts and fresh blood only to wonder here and there to cause fear and resentment. 

 

Where is our spirit? 

 

I cannot see it. I cannot feel it. 

Ο Πούτιν και η Δύση. Στη μέση ο Καραμήτρος!

 

Καλή κουβέντα για του Ρώσους, την πολιτική τους και την κουλτούρα τους, από εμένα δεν πρόκειται ούτε να ακούσετε ούτε να διαβάσετε. Εξάλλου, έχω εκφραστεί κατ’ επανάληψη επομένως, δεν έχω κάτι καινούριο να πω.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σημειώσω τούτο: Με αυτήν την πολύ καλά σχεδιασμένη κι ενορχηστρωμένη κρίση που τους τελευταίους μήνες είναι σε εξέλιξη, το λεγόμενο ουκρανικό, αποκαλύφθηκε με τον πλέον θεαματικό τρόπο η ανικανότητα και η ανεπάρκεια ολόκληρου του συστήματος εξουσίας της Δύσης, πολιτικού και στρατιωτικού (συμπεριλαμβανόμενων νεροκουβαλητών και παρατρεχάμενων) απέναντι σε έναν και μόνον άνθρωπο. Έναν!

Ο Πούτιν, κατάφερε – και μάλιστα πολύ εύκολα – να μας ξεφτιλίσει όλους μας σε πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, ενεργειακό και πολιτισμικό επίπεδο. Ο άνθρωπος παραδίδει μαθήματα γεωστρατηγικής και οφείλουμε να το μάθουμε καλά το μάθημά μας.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας γνωρίζουμε, δεκαετίες τώρα, πως κάτι δεν πάει καλά. Κι ενώ είχαμε στην διάθεσή μας δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια για να διορθώσουμε τα όποια στραβά κι ανάποδα, δεν κάναμε απολύτως τίποτε. Προφανώς, διότι δεν ξέραμε τι να κάνουμε και πώς να τα κάνουμε ή δεν θέλαμε να τα κάνουμε…

Έτσι, τώρα έχουμε τον κάθε τσόγλανο (βλέπε Ερντογάν) να μας απειλεί και να μας προσβάλλει, και την κάθε λινάτσα (βλέπε Μητσοτάκη, Μέρκελ, Ντράγκι, Λαγκάρντ και λοιπούς) να αποφασίζουν για την δική μας την ζωή και να καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας.

Επιτρέψαμε σε Αντουανέτες και Λουδοβίκους να επιστρέψουν από τους νεκρούς και αντί για τσουγκράνες και γκιλοτίνες στα χέρια, έχουμε «χρήμα» που δεν έχει κανένα αντίκρισμα. (Όσοι έχετε ταξιδέψει στην Κίνα για παράδειγμα, γνωρίζετε τι εννοώ). Πολιτική ορθότητα λέγεται.

Ψάχνουμε, λέει, οι ευρωπαίοι εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να μην εξαρτόμαστε από τη Ρωσία. Την ίδια στιγμή, αφήνουμε το χωράφι μας (στην Ανατολική Μεσόγειο) έκθετο στις βλέψεις και τις διαθέσεις των τούρκων, να διεκδικούν… τον δικό μας πλούτο!

- Πού πάς ρε Καραμήτρο; Αυτή δεν είναι η πιο φυσιολογική αντίδραση; Αυτή δεν θα έπρεπε να είναι η πιο φυσιολογική αντίδραση;

Δεν είμαι μάντης ούτε και προφήτης για να γνωρίζω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα σε δέκα ή είκοσι χρόνια από σήμερα… Με μια κάποια βεβαιότητα όμως, μπορώ να υποθέσω – αν συνεχίσουμε έτσι – εμείς στον νότο θα είμαστε περίπου σαν το Ιράκ… σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα τούρκικα και τα αραβικά θα είναι επίσημες γλώσσες και αντί για ευρώ θα παίζουμε με δηνάρια και λίρες για να νιώθουν ασφαλείς οι Η.Π.Α. και οι αντιπρόσωποί τους εδώ.

Και για να μην παρεξηγηθούμε. Όλα αυτά δεν σημαίνουν αλλαγή στρατοπέδου. Εμείς είμαστε η Δύση! Κι εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε ή να δημιουργήσουμε νέους ισχυρούς θεσμούς. Να αλλάξουμε νοοτροπία, να διορθώσουμε πρακτικές και πολιτικές, και να ενδυναμώσουμε και να υποστηρίξουμε τις σχέσεις μεταξύ μας σε άλλη βάση. Εννοώ, όχι μόνον οικονομική και κατ’ επέκταση δημοσιονομική. Επίσης, έχουμε υποχρέωση να επιλέγουμε καλύτερους ηγέτες-διαχειριστές και αυτό δεν μας το μαθαίνει κανείς! Άρα;

Όσοι ασχολούνται με τις οικοδομές γνωρίζουν ότι αν θέλουν να κατασκευάσουν κάτι γερό, δεν χρησιμοποιούν μπάζα αλλά νέα υλικά και δεν χτίζουν ποτέ σε παλαιότερα θεμέλια. Όμως, κάτι τέτοιο δεν θέλει ιδιαίτερες γνώσεις. Αν δεν το αντιλαμβανόμαστε τότε…      

Μακροχρόνια σύγκρουση για τον θόρυβο της τουαλέτας

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος

Ένα ζευγάρι Ιταλών κέρδισε μια δικαστική μάχη δύο δεκαετιών, καθώς επικαλέστηκε μια διεθνή συνθήκη που υπογράφηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να παράσχει τον αποδεκτό όγκο νερού ενός ξεπλύματος της τουαλέτας.

Η ιστορία ξεκίνησε ως μια τυπική διαμάχη της γειτονιάς, ωστόσο διήρκεσε σχεδόν δύο δεκαετίες και τελικά έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας στα μέσα Ιανουαρίου, αναφέρει η εφημερίδα La Repubblica της Ρώμης. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/02/03/makroxronia-sygkroysi-gia-ton-thorybo/

Κίνα: Η ήπια ισχύς του κινηματογράφου

γράφει η Σωτηρία Σπανού

Ο κινηματογράφος του Χόλυγουντ, το συμπύκνωμα της αμερικανικής ήπιας ισχύος, έχει ακόμη μέλλον στην Κίνα; Η απάντηση είναι δύσκολη, αφού ήδη συγκρούεται βίαια με τα κινεζικά συμφέροντα στην έβδομη τέχνη.

Το 2020, που σημαδεύτηκε από την πανδημία Covid-19 και τον απόηχο του κλεισίματος των κινηματογράφων σε όλο τον κόσμο, έδωσε για πρώτη φορά στον κινεζικό κινηματογράφο παγκόσμια υπεροχή. Συνολικά, ο τελευταίος ξεπέρασε τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του όσον αφορά τα έσοδα, με 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια (2,74 δισεκατομμύρια ευρώ) στην Κίνα έναντι 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ. Και αυτό γιατί η αμερικανική αγορά έχει μειωθεί κατά 80% σε σχέση με το 2019 και η ανταγωνίστρια κινεζική «μόνο» κατά 66,3%, διαπιστώνει η Le Monde. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/12/22/kina-i-ipia-isxys-toy-kinimatografoy/

Ημερολόγιο εκλογών και οι εξελίξεις που θα καθορίσουν το 2022

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Η οικονομική ανάκαμψη μετά την οικονομική και κοινωνική κρίση που προκάλεσε ο κορωνοϊός, η διανομή εμβολίων, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις και οι εκλογές θα σηματοδοτήσουν το 2022.

Έτος τρίτο για την πανδημία. Καθώς οι χώρες επικεντρώνονται στη συνέχιση της καταπολέμησης του COVID-19, την μείωση του πληθωρισμού και τη ανασυγκρότηση των αλυσίδων εφοδιασμού, αυξάνεται η πίεση προς τις μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας και τις ρυπογόνες βιομηχανίες. Παράλληλα διατηρείται η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας, οι οποίες συμφωνούν μόνο για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.

Οι εξελίξεις στους τρεις τομείς που ακολουθούν, θα καθορίσουν το 2022. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/

Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα: Γεωπολιτισμικές και γεωπολιτικές πτυχές

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Τον Ιούλιο του 1982 η Ελλάδα έθεσε το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η Μελίνα Μερκούρη μιλώντας στη Διάσκεψη των υπουργών Πολιτισμού της UNESCO στο Μεξικό, έθεσε το ελληνικό αίτημα και διευκρίνισε ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα, υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Η κλοπή των Μαρμάρων του Παρθενώνα εντάσσεται στις αποικιοκρατικές πρακτικές των Μεγάλων Δυνάμεων του 19ου αιώνα. Μέχρι σήμερα η διαμάχη Ελλάδας-Βρετανίας για τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων, συνεχίζεται. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/08/30/ta-marmara-toy-parthenona-geopolitism/