"Μοναδική λύση μας η Δημοκρατία", Φαρούκ Μερτζάν (σχολιασμός)

 

Τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου, στις 18:00 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις Παπαζήση, διοργανώνουν παρουσίαση του νέου βιβλίου του Φαρούκ Μερτζάν , με τίτλο "Μοναδική λύση μας η Δημοκρατία".

 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Σωτήρης Λίβας, Καθηγητής - Μεταφραστής

Οσμάν Οστοπράκ, Ερευνητής

 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον ΙΑΝΟ της Αθήνας, Σταδίου 24 και θα προβάλλεται ζωντανά στο κανάλι Youtube και στη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ.

 

Link βιβλίου: https://bitly.ws/XNju

Link εκδήλωσης: https://bitly.ws/XNjg

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

"Κατά τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, ήταν μάλλον σπάνιο, για να μην πω και τελείως αδύνατο, να βρει κανείς κάποιον κληρικό να μιλάει υπέρ της δημοκρατίας, υπέρ της προσέγγισης με την Ευρώπη, υπέρ των δυτικών αντιλήψεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Φετουλάχ Γκιουλέν ήταν ένας από αυτούς τους λίγους.

 

Οι πρωτοποριακές του ιδέες βοήθησαν στη δημιουργία ενός από τα μεγαλύτερα κοινωνικά κινήματα της σύγχρονης εποχής, την ίδια στιγμή όμως συνάντησαν την εχθρότητα πολλών, ειδικά μέσα από την τουρκική πολιτική ελίτ. Η θέση του στο επίκεντρο των περισσότερων πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στην Τουρκία είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. 

 

Παρά την τεράστια εκστρατεία δυσφήμησης και συκοφαντίας που έχει δεχθεί από την τωρινή τουρκική κυβέρνηση, ο Γκιουλέν αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς ως ένας πιστός και βαθιά ευσεβής Μουσουλμάνος κληρικός, του οποίου ο τρόπος ζωής και ο στοχασμός είναι ριζωμένα στις ίδιες τις αρχές της ισλαμικής πίστης, αλλά που την ίδια στιγμή θεωρεί ότι το Ισλάμ δεν βρίσκεται σε σύγκρουση με τις προοδευτικές αξίες του σύγχρονου κόσμου.

 

Σε αυτό το βιβλίο, οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να δουν κάποια, προφητικά, πολλές φορές, στον χαρακτήρα τους, σχόλια του Γκιουλέν για σημαντικά θέματα της καθημερινότητας της Τουρκίας, όπως τα εξέφρασε σε συνεντεύξεις που έδωσε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες."

 

Να προσθέσω και το δικό μου σχόλιο:

Όταν έλαβα την πρόσκληση της βιβλιοπαρουσίασης, είχα αποφασίσει να μην την κοινοποιήσω γιατί δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να προμοτάρω τον Φετουλάχ Γκιουλέν και το έργο του. Σε αντίθεση με τον συγγραφέα και τις απόψεις του, η δική μου εμπειρία και σχετική γνώση, απόρροια της σχέσης μου με ανθρώπους του κινήματος στην Τουρκία, διαψεύδει την εικόνα του "πιστού" και "βαθιά ευσεβούς" μουσουλμάνου που δήθεν σέβεται τις προοδευτικές αξίες, την δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα.

 

Για όσους δεν γνωρίζουν τον Φετουλάχ Γκιουλέν - όπως κι ο πρόεδρος Ερντογάν, προέρχεται από τη μήτρα της συντηρητικής δεξιάς κι έχουν σχεδόν ταυτόσημη αντίληψη περί του Ισλάμ. Έχω αναφερθεί στον ίδιο και την ιστορική του πορεία κατά το παρελθόν πιο αναλυτικά. Η ποιοτική διαφορά των δύο ανδρών, βρίσκεται στην εικόνα που θέλουν να παρουσιάζουν, στην συμπεριφορά, στην έκφραση καθώς, και στον ρόλο που θέλει να διαδραματίζει ο καθένας τους.

 

Να μην λησμονούμε ότι η τουρκοϊσλαμική σκέψη διαθέτει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και θεμελιώνεται στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, την αποσπασματική γνώση της ισλαμικής πίστης και στην αυθαίρετη ερμηνεία γραπτής και προφορικής παράδοσης. Επιπλέον κι από την ιστορική σκοπιά των πραγμάτων, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι ο ισλαμισμός στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κι εν συνεχεία στην Τουρκία, παρά την όποια δυναμική του, δεν ήταν ποτέ ενιαίος και δεν μπορούσε ν’ αποτελεί καθαρό ρυθμιστικό παράγοντα στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας.

 

Παράμετροι περιορισμού αυτής της δυναμικής - μεταξύ άλλων, η εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού στην Τουρκία αλλά και το κεμαλικό κατεστημένο που δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση την εμπλοκή του Ισλάμ στην διακυβέρνηση του κράτους. Έτσι λοιπόν, διάφορα μυστικιστικά τάγματα, κινήματα, αδελφότητες, ρεύματα, οργανώσεις, κοινότητες κλπ, νόμιμα ή παράνομα, προσπάθησαν να καλύψουν το κενό μεταξύ ιδεολογικής/πνευματικής επιρροής και πολιτικής διαχείρισης και μάλιστα με σχετική επιτυχία καθώς, απευθύνθηκαν στα πιο ευάλωτα λαϊκά στρώματα της τουρκικής κοινωνίας, εκεί ακριβώς που το θρησκευτικό αίσθημα διατηρούνταν ισχυρό και ο κεμαλισμός δεν μπορούσε να διεισδύσει.

 

Ο Γκιουλέν χαρακτηρίζεται από πολλούς και στην χώρα μας ακόμα, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω σκοπιμότητας, ως ιδεολόγος, φιλελεύθερος κι οραματιστής. Ο δε συγγραφέας του βιβλίου τον παρουσιάζει λίγο ως πολύ... προφήτη! Καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο Γκιουλέν ηγείται ενός ισχυρού ισλαμιστικού κινήματος το οποίο, εντός κι εκτός Τουρκίας, συνίσταται σ’ ένα τεράστιο δίκτυο (ιερό)εκπαιδευτηρίων, επιχειρήσεων, ιδρυμάτων και μη κυβερνητικών οργανώσεων υπό την επωνυμία Χιζμέτ και διαθέτει μεγάλη επιρροή στις κρατικές δομές της γειτονικής μας χώρας αλλά και καθ’ όλη την κοινωνική της διαστρωμάτωση.

 

Παρουσιάζει ένα πιο συμβατό και συμβιβαστικό πρόσωπο του Ισλάμ προς τη Δύση. Επιθυμεί δήθεν κι επιδιώκει τον διαθρησκευτικό διάλογο, είναι ανοιχτό στις επιστήμες και τα γράμματα, προκρίνει την εκπαίδευση από την ενεργητική καθοδήγηση, συζητά για δημοκρατία κι ανθρώπινα δικαιώματα, προωθεί την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών του και ιδίως για εκείνους που είναι πιο αδύναμοι, έχει να επιδείξει σημαντικό φιλανθρωπικό έργο και ιδεολογικά διατείνεται πως αντικειμενικός σκοπός είναι η "συμφιλίωση της δημόσιας ζωής με τη θρησκευτική", καθώς και η "εναρμόνιση του σύγχρονου τρόπου ζωής με την παράδοση"...

 

Ένα από τα χαριτωμένα που συνηθίζει να λέει ο ίδιος ο Γκιουλέν σε όσους τον ακούν: "στόχος είναι η ισχυροποίηση του Ισλάμ το οποίο όμως δεν αντιτίθεται στην δημοκρατία, αλλά η δημοκρατία χρήζει μεταφυσικής ερμηνείας και μόνον η θρησκεία του Μωάμεθ μπορεί να την προσφέρει!"... να με συγχωρείτε αλλά, αυτό δεν είναι όραμα δημοκρατίας παρά ιδεολόγημα που επιδιώκει και θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση. 

 

Και κλείνω επισημαίνοντας πως το εν λόγω κίνημα είχε ενεργό ρόλο στην διακυβέρνηση της γειτονικής μας χώρας κατά την περίοδο της κρίσης των Ιμίων. Κάπως έτσι φαντάζονται οι γκιουλενιστές την προσέγγιση με την Ευρώπη, με τη δημοκρατία να αποτελεί γι’ αυτούς αντικείμενο ...θεολογικής προσέγγισης. Τρίχες δηλαδή.

Δεν ντρέπονται για τίποτα, δεν σέβονται τίποτα!

 

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της περιβόητης Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας, Αλί Ερμπάς (τον εικονιζόμενο άπλυτο που κήρυττε «ιερό πόλεμο» με το γιαταγάνι στο χέρι από την Αγιά Σοφιά;) η γειτονική μας χώρα θα προσφύγει στην Δικαιοσύνη 120 χωρών, εξαιτίας των πρόσφατων (πληρωμένων;) επιθέσεων εναντίον του Ισλάμ και των συμβόλων του (κάψιμο του Κορανίου σε Σουηδία, Δανία και Ολλανδία) επισημαίνοντας ότι «... Το Κοράνι δεν είναι απλώς ένα βιβλίο που στάλθηκε στους Μουσουλμάνους, είναι το βιβλίο που στάλθηκε σε όλους τους ανθρώπους» (sic!).

Την ίδια ώρα, για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» μιλούσε ο μονίμως σεληνιασμένος εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας, Ομέρ Τσελίκ όταν για πολλοστή φορά, ο υπερφίαλος πρόεδρος της χώρας του απαιτούσε με το στανιό σεβασμό στο Ισλάμ. Την... «υπέρτατη θρησκεία», όπως την περιέγραψε ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Ο κατά τ’ άλλα μετριοπαθής αντ' αυτού, Ιμπραήμ Καλίν, δήλωνε λίγο αργότερα - προσπαθώντας να αμβλύνει κάπως τις εντυπώσεις, ότι «... η ελευθερία της έκφρασης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να προκαλεί, να προσβάλει, να εξευτελίζει, να βλασφημεί ή να επιτίθεται σε ιερές αξίες.». Κι έπεται η συνέχεια...

Πολύ ωραία όλα αυτά. Σεβασμό λοιπόν! Αλήθεια, ποιόν σεβασμό τρέφει το Ισλάμ για όλες τις άλλες θρησκείες και τους πιστούς τους; «Άπιστους» μας ανεβάζει, «άπιστους» μας κατεβάζει και ως «άπιστους» μας συμπεριφέρεται όποτε βρίσκει ευκαιρία.

Εδώ όμως είναι Ευρώπη. Και για ό,τι μας αφορά, εκείνο που αδυνατούν να κατανοήσουν οι τούρκοι αξιωματούχοι, η Τουρκία κι ολόκληρος ο μουσουλμανικός κόσμος είναι το πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι θρησκευτικό. Το πρόβλημα δεν είναι το Ισλάμ ως θρησκεία ή ως φιλοσοφία εφόσον δεν έχει πολιτικές ή άλλες βλέψεις. Άλλωστε, πολλοί από εμάς, έχουμε φίλους μουσουλμάνους ή έχουμε δημιουργήσει μικτές οικογένειες ή έστω, μελετούμε το Ισλάμ και τους διανοούμενούς του και μαθαίνουμε από αυτούς.

Αυτή η συμβίωση και αλληλεπίδραση μάς βοήθησε αμφότερους στην αλληλοκατανόηση, την συνεννόηση και την αρμονική συνύπαρξη, βάζοντας στο περιθώριο - αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα - την (αντι)κοινωνική και πολλές φορές εγκληματική συμπεριφορά όλων εκείνων των «πιστών» που - (παρ)ερμηνεύοντας το Ισλάμ, φαντασιώνονται «ειδικές αποστολές» στο «όνομα του Αλλάχ» ενώ, επιλέγουν συνειδητά να ζουν παρασιτικά μέσα σε κοινωνίες που τους υποδέχονται με καλοσύνη και τους προσφέρουν ελευθερία, δικαιώματα και προνόμια για να μπορούν να έχουν μία άνετη, δίκαιη κι ασφαλή ζωή. Ζωή που δεν θα μπορούσαν ποτέ να ζήσουν στις χώρες τους.

Μιλάμε για όλους εκείνους που αρνούνται τους δικούς μας κανόνες, που απορρίπτουν τις δικές μας αξίες, που δεν σέβονται τον δικό μας τρόπο ζωής. Το «Ισλάμ» τους, προκαλεί! Το «Ισλάμ» τους, βεβηλώνει ναούς, συναγωγές ή μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το «Ισλάμ» τους καταστρέφει εικόνες και ιερά κειμήλια. Το «Ισλάμ» τους προσβάλει, εξευτελίζει και βλασφημεί.

Να ήμασταν όμως μόνον εμείς οι «άπιστοι» καλά θα ήταν. Ακόμη και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που κοιτάζουν απλά την δουλειά τους, φροντίζοντας για την οικογένειά τους και την κοινότητά τους, στοχοποιούνται· απειλούνται κι εκβιάζονται από εκείνα τα κακοποιά στοιχεία που ενεργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία κυρίως και συνήθως από θεσμικούς παράγοντες της Τουρκίας στο όνομα του «φιλεύσπλαχνου» Αλλάχ. Τα γνωρίζουμε, τα βλέπουμε και δυστυχώς τα αντιμετωπίζουμε όλα έως τώρα με μια παθητικότητα που μόνο σε καλό δεν θα μας βγει. 

Η συμπεριφορά της Τουρκίας ενοχλεί και φαίνεται πως η Δύση επιτέλους ξυπνά από λήθαργο δεκαετιών. Ίσως ήρθε η ώρα που θα αναλογιστεί επιτέλους τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα διότι - όπως πολύ δεικτικά επισημαίνουν και σύγχρονοι μουσουλμάνοι διανοούμενοι σαν τον Μπουαλέμ Σανσάλ, «το Ισλάμ είναι εκ φύσεως προσηλυτιστικό, με οικουμενικές βλέψεις κι έχει ως μόνη αποστολή τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας και το ξερίζωμα κάθε άλλης πίστης», αντίληψης και νοοτροπίας. Η δε τουρκική εκδοχή του είναι μία δύναμη λεηλασίας και καταστροφής. 

 

Ας μην λησμονούμε ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία, ένας νομικός κώδικας, μια παράδοση και μια κουλτούρα που αρνείται κάθε τι το διαφορετικό. Αρνείται την ελευθερία, την ατομικότητα, την ισότητα, την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ, οι ιδέες περί «μεταρρύθμισης» ή «μετριοπάθειας» που για αιώνες αναπτύσσονταν, αναλύονταν και διακινούνται ακόμη και σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο κι αλλού, αποδεικνύονται ξεκάθαρες ανοησίες!

Αν στον Xριστιανισμό η «αγάπη» είναι το μήνυμα ή στον Iουδαϊσμό το «γράμμα του Νόμου» ή η «ειρήνη (με τον Θεό)», στο Ισλάμ η κυρίαρχη έννοια είναι η «βία». Φυσική και συμβολική.

Ωστόσο, τα πάντα είναι θέμα αντίληψης κι ερμηνείας. Ο μουσουλμάνος γείτονάς μας, δεν είναι τρομοκράτης! Δεν είναι βιαστής, εκβιαστής, κλέφτης ή απατεώνας. Αν όμως, επιδεικνύει παραβατική συμπεριφορά λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων ή αν επιχειρεί να επιβάλει τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με το έτσι θέλω τότε, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συμπεριφορά σύμφωνα με τον δικό μας αξιακό κώδικα. Με κανόνες, αξίες και αρχές. Κι όχι με πράξεις μίσους. Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι, με ιστορία και πολιτισμό δεκάδων αιώνων. Δεν επιτρέπεται να αντιδρούμε στην κάθε απειλή ή πρόκληση ελαφρά και μάλλον με αφελή ελευθεριότητα...

Το ερώτημα είναι σοβαρό κι ουσιαστικό: Όταν οι τούρκοι ισλαμιστές και άλλοι, βανδαλίζουν εικόνες ή μετατρέπουν εκκλησίες σε τζαμιά, στάβλους ή δημόσιες τουαλέτες, το κάψιμο του Κορανίου τί νόημα έχει; Είμαστε ίδιοι και όμοιοι; Θέλουμε να είμαστε ίδιοι και όμοιοι; Ή μήπως έχουμε και μπορούμε να αντιπαρατεθούμε με ένα διαφορετικό πνεύμα;

Η σύγκρουση Δύσης και Ανατολής είναι πραγματική και συμβαίνει τώρα. Κι αν κάποτε υπήρχε μία κάποια συνεννόηση, τώρα, είναι αδύνατη εξαιτίας της στάσης του Ισλάμ που νομίζει ότι μπορεί πλέον με αξιώσεις να επικρατήσει επί γης, ηγεμονεύοντας στον κόσμο με μοναδικό νόμο τη σαρία!

Σε αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, αν ποτέ επιτευχθεί, η Τουρκία επιδιώκει να έχει τον πρώτο λόγο και πολιτεύεται με αυτή την προοπτική, κι εμείς, τους λογαριασμούς μας με τους Τούρκους δεν τους έχουμε τακτοποιημένους. Αν έχουμε σκοπό να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον ασφαλές, δίκαιο, δημοκρατικό κι ελεύθερο για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενεές, τώρα, θα πρέπει να χτυπήσουμε τον ισλαμισμό εκεί που θα πονέσει περισσότερο: στον αξιακό-πνευματικό πυρήνα του. Και στο ερώτημα «πώς;», η απάντηση έχει δοθεί προ πολλού. 

Ο αντιτουρκισμός και ο αντι-ισλαμισμός δεν είναι ούτε μίσος, ούτε φόβος, ούτε δόγμα, ούτε πολιτική επιλογή. Είναι αναγκαιότητα, είναι υποχρέωση, είναι καθήκον και ας διαρρηγνύουν όσα από τα ιμάτιά τους θέλουν οι παντός είδους δικαιωματιστές και ψευτοπροοδευτικοί.

Η φαντασιοπληξία ενός λαοπλάνου

Συχνά πυκνά ο πρόεδρος Ερντογάν αναφέρεται στο πρόσωπο του Αντνάν Μεντερές, προσδίδοντάς του μάλιστα σχεδόν μυθικές διαστάσεις που δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική αλήθεια ούτε κατ’ ελάχιστον. Ο Μεντερές, υπήρξε πρωθυπουργός της Τουρκίας και συνιδρυτής του Δημοκρατικού Κόμματος (DP), το οποίο επέτυχε σαρωτική νίκη στις εκλογές του 1950 έναντι του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP). Παρόμοια νίκη φαντασιώνεται, επιθυμεί, επιδιώκει και σχεδιάζει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις επερχόμενες εκλογές κι από ό,τι φαίνεται, δεν θα υπάρχει κανείς και τίποτε που να μπορεί να του την στερήσει.  

Το αξιοσημείωτο για το Δημοκρατικό Κόμμα και τον Μεντερές, δεν είναι η αμφισβήτηση της κυριαρχίας των κεμαλιστών στην πολιτική ζωή της χώρας· άλλωστε, σχεδόν το σύνολο των μελών του κόμματος προερχόταν από τις τάξεις του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, παρά η ενεργοποίηση, η συμπόρευση και τελικά η νομιμοποίηση του ισλαμικού παράγοντα στα πολιτικά πράγματα, για πρώτη φορά από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι η ιδεολογική σύζευξη τουρκικού εθνικισμού και Ισλάμ δεν συντελέσθηκε κατά τις δεκαετίες του ‛70 και του ‛80 - όπως πολλοί λανθασμένα υποστηρίζουν, αλλά πολύ νωρίτερα.

Για την ιστορία, το 1960, ο Αντνάν Μεντερές συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ κι άλλους υπουργούς της κυβερνήσεώς του, οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για το οργανωμένο πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Τελικά, καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο δι' απαγχονισμού κι εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά.

Γιατί όμως ο πρόεδρος Ερντογάν ταυτίζει εαυτόν με τον Μεντερές;

Ο ισλαμισμός δεν υπήρξε ποτέ απών από την πολιτική ζωή της Τουρκίας και πάντοτε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εφαρμόστηκε συμπληρωματικά ή και ανατρεπτικά για την κεμαλική ιδεολογία. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να ισχυριστούμε πως ο εθνολαϊκισμός των κεμαλιστών λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής στην ανάπτυξη του ισλαμοφασιστικού κινήματος, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, αν αναλογιστούμε την ανικανότητά τους να αρθρώσουν πειστικό πολιτικό λόγο.

Σε ό,τι αφορά στον ίδιο τον Μεντερές, η κατανόηση και η συνεννόηση με θιασώτες του ισλαμιστικού κινήματος από τη μία και ο συντηρητισμός της τουρκικής κοινωνίας από την άλλη, δημιούργησε την ψευδαίσθηση πως δημοκρατία και Ισλάμ μπορούν να συνυπάρξουν, διαμορφώνοντας έτσι ένα νέο υβριδικό περιβάλλον κοινωνικής διαχείρισης και πολιτικής διακυβέρνησης, που διευκόλυνε τον ισλαμισμό στην διοχέτευσή του και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά,.

Ως διακύβευμα παρέμενε και παραμένει πάντα η διασφάλιση (και η ερμηνεία) της τουρκικής ταυτότητας καθώς, δεν είναι δεδομένη ακόμη και σήμερα! Αυτή η πολιτική παράμετρος ήταν και είναι ασύμβατη με τον κεμαλισμό στην αυθεντική του εκδοχή κι εκεί εντοπίζεται το σημείο στο οποίο οι κεμαλιστές τώρα, όπως ακριβώς και τότε, χάνουν το παιχνίδι...

Αν και αναπόφευκτη αναγκαιότητα ο κεμαλισμός για την γειτονική μας χώρα, εκ των υστέρων μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι οι κληρονόμοι του δεν φάνηκαν αντάξιοι της αποστολής τους. Έτσι, ο ισλαμισμός παράλληλα με τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό και με ρευστά τα όρια ανάμεσά τους, κατέστη ο κύριος φορέας του τουρκικού πολιτικού πολιτισμού.  

Διαχρονικά, το ισλαμιστικό κίνημα επέδειξε κι επιδεικνύει ιδιαίτερη αντοχή κι ευελιξία. Εξακολουθεί να συνιστά μία δυναμική κι ελκυστική πολιτική πρόταση κυρίως για τα πιο παραδοσιακά, λαϊκά και θρησκευόμενα κοινωνικά στρώματα απ’ όπου αντλεί δυνάμεις.

Διέβρωσε σταδιακά τον πυρήνα της κεμαλικής ιδεολογίας περί εθνικής ομοιογένειας, επιτέθηκε με μένος σε κάθε τι «ξένο» κι έθεσε ως στόχο του την «καθαρότητα» από κάθε επιμέρους εθνολογικό, γλωσσικό, πολιτιστικό ή θρησκευτικό στοιχείο, αναδεικνύοντας το Ισλάμ ως το απόλυτο κριτήριο ταυτοτικού προσδιορισμού.

Οτιδήποτε μη τουρκικό και μη μουσουλμανικό είναι ξένο, και στο φαντασιακό των τούρκων ισλαμιστών έχει λάβει διαστάσεις εθνικού κινδύνου! Αντίληψη που εξηγεί τη συμπεριφορά των τούρκων αξιωματούχων απέναντι σε φίλους κι εχθρούς, τη γλώσσα του καφενείου, τις απειλές, την προκλητικότητα και τον φανατισμό του παράλογου.

Ο πρόεδρος Ερντογάν - και μόνον αυτός - ενσωματώνει και τις τρεις αυτές παραμέτρους στην λογική και την ρητορική του με τρόπο αδιαμφισβήτητο κι αδιαπραγμάτευτο, γι’ αυτό και κανένα πρόσωπο και καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στα ίσια - κατά το κοινώς λεγόμενο - μαζί του.

Παρενθετικά, θα μπορούσαμε να σημειώσουμε πως η μόνη διέξοδος είναι η ίδια η δημοκρατία ωστόσο, κανείς τούρκος πολιτικός τη δεδομένη στιγμή πλην ίσως του Σελαχατίν Ντεμιρτάς δεν είναι πραγματικός δημοκράτης. Η Τουρκία δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει και να διαχειριστεί στις αξίες και τις αρχές που διέπουν όλον τον ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο. Η Τουρκία, δεν επιθυμεί την δημοκρατία.

 

Φετουλάχ Γκιουλέν: το Ισλάμ δεν είναι ακόμη σε θέση να αντιπαρατεθεί με τη Δύση

 

Μεγάλη η επιτυχία της τηλεόρασης του Alpha χθες. Δεν λέω. «Συνέντευξη-κόλαφος του Γκιουλέν για τον Ερντογάν» ο τίτλος… κάπου αλλού διάβασα: «βαρυσήμαντο μήνυμα του Γκιουλέν προς τους Έλληνες» ή «παρέμβαση Γκιουλέν στα ελληνοτουρκικά»… γενικά, «το έχουμε» με τους τίτλους. Όπως λέει κι ο σοφός λαός μας: «Όλοι θέριζαν κι η Γιαννούλα άσπριζε.»

 

Ας σοβαρευτούμε κάποια στιγμή. Και κυρίως οι δημοσιογράφοι που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ο Φετουλάχ Γκιουλέν δεν μας έστειλε κανένα «βαρυσήμαντο μήνυμα», ούτε και επιχείρησε την όποια παρέμβαση στα ελληνοτουρκικά. Παραχώρησε μία συνέντευξη σε έναν ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι θα τύχει ευρείας κάλυψης/εκμετάλλευσης από τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης καθ’ ό,τι, και σύμφωνα πάντα με το επίσημο αφήγημα της Τουρκίας, η Ελλάδα εκπαιδεύει στρατιές …τρομοκρατών και ο ίδιος χαρακτηρίζεται τρομοκράτης! 

 

Δύο πράγματα θέλησε να επιτύχει: α) να υπενθυμίσει ότι εντός της Τουρκίας εξακολουθεί να υπάρχει ένας παράπλευρος πολιτικός/θρησκευτικός πόλος με ισχυρό κοινωνικό έρεισμα που δεν επιθυμεί περιπέτειες και β) να βάλει χαλινάρι σε όλους εκείνους (ισλαμιστές και εθνολαϊκιστές) που, παρά την απέχθειά τους για το AKP και την σημερινή ηγεσία της χώρας, συντάσσονται με τον Τούρκο πρόεδρο, εκφράζοντας τις ίδιες ακραίες απόψεις και προβάλλοντας ακόμη πιο εξτρεμιστικές βλέψεις για την «μεγάλη» πλην αδικημένη Τουρκία που φαντασιώνονται και στον ξύπνιο τους ακόμη.

 

Αυτό σημαίνει πως ο τουρκικός ισλαμισμός αρχίζει να αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο των σχεδίων του - αυτή τη δεδομένη χρονική περίοδο - και δοκιμάζει βήματα υποχώρησης. Το κακό είναι ότι ο πολιτικός του βραχίονας έχει χάσει την μπάλα κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν αντιλαμβάνεται που μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια γρανάζια και ποιοι μηχανισμοί θα λειτουργήσουν ανασταλτικά στην ανοησία. Προσέξτε: ΜΟΝΟ ανασταλτικά.

 

Ας έχουμε υπόψη μας ότι Γκιουλέν κι Ερντογάν δεν εκπροσωπούν δύο διαφορετικές εκδοχές ή δύο διαφορετικές «σχολές σκέψης» εντός του εθνικιστικού/ισλαμιστικού πεδίου. Και οι δύο προέρχονται από την συντηρητική δεξιά, μοιράζονται τις ίδιες αξίες και τους ίδιους πόθους κι έχουν σχεδόν ταυτόσημη αντίληψη περί Ισλάμ. Κατά συνέπεια… άνθρακες ο θησαυρός.

 

Προσωπικά, δίνω μεγαλύτερη σημασία στα όσα λέει δημόσια χωρίς φόβο και χωρίς να κρύβεται η επικεφαλής του HDP, παρά στις δηλώσεις ενός φανατικού ισλαμιστή που δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να σκοτώσει την μάνα του για χάρη του Ισλάμ.

 

Η Τουρκία σε μετάβαση κι οι τεχνοκράτες μας σε παράκρουση…

... ή αλλιώς: Ο κεμαλισμός κι ο ισλαμοφασισμός

δεν έχουν καμία θέση στην Ευρώπη

 

Ξεκίνησα να διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Ιωακειμίδη υπό τον τίτλο: «η Τουρκία σε μετάβαση…» κι οφείλω εκ προοιμίου να σημειώσω ότι, σε γενικές γραμμές, παρουσιάζει επαρκώς και ικανοποιητικώς την εικόνα για την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα της γειτονικής μας χώρας. Μέχρι εκεί όμως. Μόλις έφτασα στις προτάσεις στις οποίες καταλήγει και διάβασα έπειτα το βαρύ βιογραφικό του, μου επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά γιατί η ελληνική εξωτερική πολιτική επί δεκαετίες τελεί σε σύγχυση, δίχως όραμα και δυναμική στην άσκησή της.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Συμφωνούμε όλοι ότι δίπλα μας έχουμε έναν δύσκολο και δύστροπο γείτονα που δημιουργεί διαρκώς προβλήματα στην περιοχή μας και πέραν αυτής.

Η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα, με πολλές δυνατότητες - δεν τις αμφισβητεί κανείς - και η γεωγραφική της θέση της προσδίδει γεωπολιτική ισχύ - πλην όμως, αναλώνεται σε μύθους, ευαισθησίες κι ευσεβείς πόθους που εδράζονται στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν το οποίο έχει εξιδανικεύσει στην προσπάθειά της να επιδείξει επιτεύγματα και ιστορικό-πολιτισμικό βάθος που εκ των πραγμάτων δεν διαθέτει. Κι αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε.

Το γεγονός ότι θέλει να μπλέκει παντού ή κάνει όσα δεν έκανε ποτέ η ελληνική διπλωματία - τα έχουμε εντοπίσει τα προβλήματα ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 - δεν την καθιστά αυτόματα «περιφερειακή δύναμη». Επομένως, καλό θα ήταν να μην της αποδίδουμε μέγεθος που μέχρι στιγμής δεν έχει. Το δε σύνδρομο «αμοιβαίας αυτοπαγίδευσης» που πολύ ορθά σημειώνεται στο άρθρο, ούτε καν δεν την ψηλώνει στο ελάχιστο και δεν διέπει μόνον τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις  αλλά τις σχέσεις όλων χωρών. Μικρών ή μεγάλων. Δυνατών ή αδύνατων. Σημαντικών ή όχι και τόσο σημαντικών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτή δεν είναι η λογική των διεθνών σχέσεων;  

Προφανώς - αν εν τω μεταξύ δεν συμβεί κάτι το συνταρακτικό - βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος μιας εποχής. Κι εδώ συμφωνούμε. Ωστόσο, είναι μάλλον ουτοπικό να αναμένει κανείς (ραγδαία) μεταβολή των τουρκικών επιδιώξεων σε περίπτωση που η αντιπολίτευση καταφέρει να έρθει στην εξουσία, εφόσον δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαχωριστικές γραμμές· ούτε καν ποιοτικές διαφορές! Κι από ό,τι καταλαβαίνω, Η.Π.Α. και Ε.Ε. - για ό,τι μας αφορά - αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότερο την αδυναμία της Τουρκίας να εξυπηρετεί αποτελεσματικά και με αξιοπιστία τα συμφέροντά τους. Αντίληψη που τείνει προς παγιοποίηση και οδηγεί στη διερεύνηση εναλλακτικών σεναρίων.

Οι Η.Π.Α. έχουν την δική τους ατζέντα. Η Ε.Ε. κολυμπά σε θολά νερά για την ώρα κι αυτή είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορούμε να την αρνηθούμε ή να την παραβλέπουμε. Κατά την δική μου, ταπεινή άποψη, οι μεγάλες μάχες θα δοθούν εντός ευρωπαϊκού χώρου και ίσως πιο σύντομα απ’ ό,τι αναμένεται. Αν η Ευρώπη δεν αποποιηθεί άμεσα την κλασική γερμανική-προτεσταντική νοοτροπία που ορίζει δυστυχώς το αξιακό της σύστημα, θα βρεθεί σε ακόμη πιο δύσκολη θέση.

Η Ελλάδα δύναται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαδικασία αποποίησης αυτής της νοοτροπίας και οι κινήσεις που κάνει σε ευρωπαϊκό και περιφερειακό επίπεδο, έξω από το πλαίσιο που εντάσσονται οι προτάσεις του κ. Ιωακειμίδη, όχι μόνον ενισχύουν την ασφάλεια στην περιοχή μας· ακόμη περισσότερο; Μπορούν να διασφαλίσουν την ειρήνη και την ευημερία και να θωρακίσουν τον ευρωπαϊκό χώρο και στο οικονομικό - ενεργειακό πεδίο.

Υπό την συνθήκη αυτή, η πρώτη πρόταση του κ. Ιωακειμίδη κρίνεται μάλλον άτοπη. Η μόνη χώρα που ζει με φαντασιώσεις και μύθους και επιδίδεται διαρκώς σε μία ρητορική καταγγελτική, με μίσος κι απαξίωση για όποιον βάλει στο στόχαστρό της, είναι μόνον η Τουρκία.

Σε ό,τι αφορά στην δεύτερη πρότασή του, αν είχα την ευκαιρία, θα ρωτούσα τον κ. Ιωακειμίδη άραγε ποιός δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο; Ποιός τείνει πάντα χείρα συνεργασίας και ποιός απαξιώνει διερευνητικές ή άλλες επαφές; Ποιος καταργεί επί της ουσίας κάθε μνημόνιο και κάθε συμφωνία συνεργασίας; Ποιός καταστρατηγεί κάθε έννοια καλής γειτονίας; Ποιά είναι ακριβώς η «ευκαιρία» που διαβλέπει και όλοι εμείς οι υπόλοιποι αδυνατούμε να διακρίνουμε; 

Και σε απάντηση της τρίτης του πρότασης: Η Τουρκία δεν «πρέπει να έλθει πλησιέστερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Βρίσκεται ήδη μέσα της και την διαβρώνει με πολιτικές/θρησκευτικές/φοιτητικές/εμπορικές οργανώσεις (νόμιμες ή παράνομες) που δεν σέβονται τους κανόνες, τις αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Με εκροή κεφαλαίων που - προερχόμενα πολλές φορές από παράνομες κι εγκληματικές δράσεις - χρηματοδοτούν πολιτικές που στρέφονται ενάντια στην κοινωνική ευταξία και συνοχή των κρατών μελών, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ελλάδας μεταξύ άλλων… με συμμαχίες και κινήσεις που σκοπό έχουν να πλήξουν την οικονομική σταθερότητα του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου (βλέπε Ουγγαρία / Λευκορωσία / Ουκρανία). Με την προώθηση και την ενίσχυση του ισλαμισμού - ως πολιτικής, πολιτιστικής και ηθικής νόρμας - μέσω της εργαλειοποίησης των μουσουλμανικών μειονοτήτων / πληθυσμών στην Γερμανία, την Γαλλία και τις χώρες της Βαλκανικής για παράδειγμα, εντείνοντας την ανησυχία, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια των πολιτών όλων των ευρωπαϊκών χωρών… και με εκβιασμούς αν μη τι άλλο, όπως με το προσφυγικό/μεταναστευτικό.      

Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί ποτέ ο κ. Ιωακειμίδης πόσες φορές η Ελλάδα και η Κύπρος ακόμη, έχουν υποστηρίξει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας; Πόσες φορές η χώρα μας επέδειξε καλή πίστη και στάθηκε δίπλα στην Τουρκία παρά τις όποιες διαφορές;  

Η Ελλάδα οφείλει να αξιοποιήσει τις δικές της δυνατότητες και να αποδεσμεύσει εαυτόν από το φοβικό της σύνδρομο για την Τουρκία. Η γειτονική μας χώρα δεν είναι μεγάλη περιφερειακή δύναμη και αμφιβάλλω πολύ αν το καταφέρει ποτέ. Θέλει να είναι αλλά δεν είναι! Ας ρωτήσει ο κ Ιωακειμίδης εμάς που έχουμε ζήσει ή ζούμε στην Τουρκία και δεν μαθαίνουμε γι’ αυτήν διαβάζοντας βιβλία και άρθρα κλεισμένοι σε ένα γραφείο στην Αθήνα. 

Για ό,τι με αφορά, δεν έχω ούτε τις περγαμηνές, ούτε τους τίτλους του κ. Ιωακειμίδη. Τον ευχαριστώ όμως πολύ διότι, με το άρθρο του αυτό, μου έδωσε την ευκαιρία να εκφράσω και μία άλλη άποψη στην οποία συμπυκνώνονται οι σκέψεις και οι αντιλήψεις όλων εκείνων που δεν είναι επαγγελματίες διπλωμάτες, διεθνολόγοι ή αναλυτές. Πολλές φορές, ο ερασιτεχνισμός προσφέρει μια πιο ξεκούραστη και ξεκάθαρη ματιά…

 

Τουρκία, ελληνοτουρκικά, ισλαμισμός και φασισμός

Η ραγδαία επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια, εκ των πραγμάτων, έστρεψε το ενδιαφέρον όλων μας στην έρευνα και την μελέτη όλων εκείνων των δεδομένων που αφορούν και στην ανάπτυξη της εξωτερικής μας πολιτικής αλλά και στο ιστορικό και το ιδεολογικό πλαίσιο αυτών των σχέσεων. Επίσης, έδωσε την ευκαιρία να διερευνήσουμε τα πράγματα και μέσα από την θρησκευτική τους σκοπιά μια και η ανάδειξη του ισλαμισμού ως κυρίαρχου στοιχείου διαμόρφωσης των τουρκικών πολιτικών κι επιδιώξεων είναι αδιαμφισβήτητη.

Εκείνο που έχει σημασία είναι η γνώση του απέναντι. Εννοώ, δεν είναι αρκετό να γνωρίζουμε ή έστω να υποψιαζόμαστε τις προθέσεις και τις επιδιώξεις του οποιουδήποτε. Πρέπει να γνωρίζουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε αλλά και ό,τι είναι εκείνο που τον οδηγεί σε συγκεκριμένες συμπεριφορές. Έτσι λοιπόν, δεν είναι καθόλου περίεργο που όλα σχεδόν τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα στη χώρα μας κατακλύζονται καθημερινά από πλήθος απόψεων κι εκτιμήσεων σχετικών ή άσχετων. Κι εγώ από την πλευρά μου έχω ετοιμάσει και έχω δημοσιεύσει πολλά κείμενα, συνεισφέροντας κάτι το ελάχιστο στον δημόσιο προβληματισμό και διάλογο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να τα συγκεντρώσω σε ένα ποστ έτσι, ώστε να είναι εύκολα προσβάσιμα για όσους ενδιαφέρονται.

Ο δικός μου στόχος ήταν και είναι πάντοτε η παρουσίαση και περιγραφή της δικής μου αντίληψης και εκτίμησης και θέλω να πιστεύω ότι ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης έχει βρει μέσα από τα άρθρα μου το κίνητρο για περαιτέρω έρευνα και κατανόηση της ρητορικής και της συμπεριφοράς των γειτόνων μας. Δεν είμαι επαγγελματίας διεθνολόγος ή ιστορικός ούτε και εργάζομαι ως αναλυτής ή δημοσιογράφος. Είμαι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στην Τουρκία, έχει έρθει σε επαφή με την νοοτροπία και την κουλτούρα του γειτονικού μας λαού και πιστεύω ότι αυτή μου η εμπειρία μπορεί να έχει την χρησιμότητά της. Σε κάθε περίπτωση, έχω και την όρεξη και την διάθεση να συζητήσω οτιδήποτε και θα ήταν χαρά μου να δεχτώ σχόλια, παρατηρήσεις ακόμη και διορθώσεις εάν χρειάζεται.

Το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων παραμένει πάντοτε ενδιαφέρον κι επίκαιρο όπως επίσης και η συγκρουσιακή πορεία του Ισλάμ έναντι του Χριστιανισμού και της Ευρώπης. Η Τουρκία και το Ισλάμ είναι ο πλέον επίκνδυνος εχθρός του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής και σκέψης και είναι δεδομένο πως η Ευρώπη για άλλη μια φορά θα μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και ιδεολογικής μάχης. Δεν γνωρίζω εκ προιμίου ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Εκείνη που γνωρίζω είναι σφοδρότητα με την οποία επιτεθούν τα δύο στρατόπεδα το ένα στο άλλο.

Για την ώρα, ας μείνουμε σε απόψεις και εκτιμήσεις. Ακολουθεί η λίστα όλων των άρθρων μου με χρονολογική σειρά:

• Στην υγειά των κορόϊδων
  
• "Μοναδική λύση μας η Δημοκρατία", Φαρούκ Μερτζάν (βιβλιοκριτική)
• "Μοναδική λύση μας η Δημοκρατία", Φαρούκ Μερτζάν (σχολιασμός)
  
• Ένα πρόχειρο και σύντομο σχόλιο για τις εκλογές στην Τουρκία
  
• Δεν ντρέπονται για τίποτα, δεν σέβονται τίποτα!
  
• Η φαντασιοπληξία ενός λαοπλάνου
  
• Κουρδική υποστήριξη του προέδρου Ερντογάν
  
• Το "ευρωπαϊκό φως" κι η υποκρισία των ευρωπαίων αξιωματούχων
• Εθνολαϊκισμός, ισλαμισμός, δημοκρατία: ψευτοδιλήμματα κι αυταπάτες των γειτόνων μας
  
• Aegean or Turkaegean?
  
• Offended by everything, ashamed of nothing!
  
• Περί διεθνοποίησης του τουρκικού αναθεωρητισμού
  
• Φετουλάχ Γκιουλέν: το Ισλάμ δεν είναι ακόμη σε θέση να αντιμετωπίσει τη Δύση
  
• 77η Γενική Συνέλευση των Η.Ε.: Η αξιοπρεπής στάση του ελληνισμού απέναντι στις προκλήσεις και τις απειλές της Τουρκίας
  
• Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ευρωπαϊκή ασφάλεια είναι η Τουρκία
  
• ΝΑΤΟ όπως λέμε Κερκόπορτα
  
• Χάρτες και παραχαράκτες
• Οι εβένινες αποχρώσεις της εξωτερικής μας πολιτικής
• Weekend στην Πόλη για τον πρωθυπουργό
  
• Πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι...
• Θύματα και θύτες στις τουρκικές φαντασιώσεις 
• Ο κεμαλισμός κι ο ισλαμοφασισμός δεν έχουν καμία θέση στην Ευρώπη
  
• Ο φερετζές της υποκρισίας των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων
• Ο τουρκοϊσλαμικός παράγοντας στην υποσαχάρια Αφρική: τζιχαντισμός, τρομοκρατία και διπλωματία
• Οι ερντογανικές μπαρούφες στη περιφερειακή διάσκεψη του AKP στο Εσκισεχίρ
• Ουδέν περίεργον από το ανατολικό μέτωπο
• Η Ελληνική επιστολή στον ΟΗΕ για τις αβάσιμες τουρκικές αιτιάσεις σε Αιγαίο και Μεσόγειο
• Η Τουρκία να καταστεί υπόλογη των πολιτικών και των επιδιώξεών της
• Η λύση του κυπριακού δεν μπορεί να είναι πολιτική
• Εξωτερική πολιτική, κυπριακό και σημιτικός αμοραλισμός
• Θρασύτατη δήλωση από το Τουρκικό ΥΠΕΞ: «Ασφαλές καταφύγιο τρομοκρατών με ιστορικό η Ελλάδα»
• Τουρκία: γλίτσα και διπλωματία
• Εξωτερική πολιτική, αυθεντίες κι ειδήμονες
• Κριτική επί των χθεσινών κοινών δηλώσεων Δένδια-Τσαβούσογλου 
• Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και η ευθύνη μας
• Οι Η.Π.Α. αναγνωρίζουν την γενοκτονία των Αρμενίων
• Επιστολικά πραξικοπήματα κι άλλα ισλαμιστικά τερτίπια
• 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση: ο Ελληνισμός κι ο επαναστατικός εταιρισμός μέσα από την οπτική των Τούρκων
• Η οθωμανική κληρονομιά των τούρκων
• Όχι καλέ μου ισλαμοφασίστα
• Η ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα κατά τη Συνθήκη των Παρισίων
• «No ships, no troops, no flags»
• Σύμβολα και συμβολισμοί των διερευνητικών επαφών
• Λίγο πριν την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών
• Ο "πολιτισμός" του Αλί Ερμπάς
• Στην τελική ευθεία για την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών
• Μία απάντηση στην κουτοπονηριά των ισλαμιστών
• Ιστορικές αναφορές και επισημάνσεις επί της Τεκτονικής παράδοσης στην Τουρκία
• Το ζήτημα της χρονικής εμφάνισης του Τεκτονισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κι η αντίδραση του Οικουμενικού Θρόνου περί της «Τάξις γινομένη ἐπὶ ὑποδοχῇς τινὸς Ἐλευθέρου Κονιάτου»
• Ο Εφιάλτης ήταν παιδί μας και ο Δούρειος Ίππος δικό μας κατασκεύασμα...
• Όταν ο Τολστόι ασπάστηκε το (τουρκο)ισλάμ
• Η μεγάλη Έξοδος
• Δεν είναι ισλαμοφοβία αλλά απέχθεια και αντίσταση σε ό,τι πρεσβεύετε ηλίθιε!
• Οργή στην Αρμενία για την οδυνηρή συμφωνία με το Αζερμπαϊτζάν
• Το "ευγενές" έθνος των τούρκων
• Ποιός φοβάται τον διάλογο;
• Το πλαίσιο ανάπτυξης κι εκδήλωσης του τουρκικού ισλαμοφασισμού:
• Ο ισλαμισμός & το ζήτημα της ταυτοτικής ανεπάρκειας στην Τουρκία
• Επιμορφώνοντας τους ισλαμιστές 
• Η Αγία Σοφία και ο μύθος της κόκκινης μηλιάς στην ελληνική και την τουρκική παράδοση
• Γιατί οι τούρκοι ισλαμιστές απεχθάνονται τον Κεμάλ; 
• Περί των επιθέσεων προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο
• Η ηλιθιότητα είναι αήττητη. Ο ισλαμοφασισμός όμως μπορεί να να νικηθεί!
• Allah protects churches, islamists destroy them
• Pontic Genocide, response to public statement by Turkish Foreign Office
• Ρουμπαγιάτ / σουφισμός
• Η Κεντρική Ασία στο επίκεντρου του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού
• Ίδρυση νέου ισλαμικού κόμματος στην Τουρκία
• Θρησκευτική παράνοια...
• Μια θέση για την Τουρκία στο Συμβούλιο Ασφαλείας...;
• Ο Τουρκικός αμοραλισμός...
• Σχετικά με την εξωτερική πολιτική των Τούρκων
• Το σύνδρομο της «παιδικής χαράς» στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου
• Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
• Ελληνική Εξωτερική Πολιτική. Μήπως ήρθε η ώρα για γενναίες αποφάσεις;
• Η Τουρκική "αδυναμία" 

Ο φερετζές της υποκρισίας των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων

 

Ο μουσουλμανικός πληθυσμός στην Ευρώπη, σύμφωνα με τι πιο πρόσφατες εκτιμήσεις, δεν ξεπερνά το 6% σε σύνολο πληθυσμού που αγγίζει περίπου τα 500 εκατομμύρια· κι αν το ποσοστό αυτό μάς φαίνεται μικρό ή ασήμαντο, οι ισλαμικές οργανώσεις που εδρεύουν και δρουν σε ευρωπαϊκό έδαφος - καθ’ υπόδειξη κυρίως της Άγκυρας, φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν διαρκώς το μέγεθος της... «αναστάτωσης» που μπορούν να προκαλούν τώρα και στο μέλλον, με την δυναμική που αναπτύσσουν για την διασφάλιση των δικαιωμάτων και την ικανοποίηση των ολοένα κι αυξανόμενων απαιτήσεων των μουσουλμάνων που ζουν ή φιλοξενούνται στη Γηραιά Ήπειρο. Μια δυναμική που απαξιώνει και αγνοεί επιδεικτικά τις θρησκευτικές / φιλοσοφικές / ιδεολογικές / πολιτισμικές και πολιτικές παραδόσεις και δομές των ευρωπαϊκών χωρών και λαών.

Η αλήθεια είναι πως το όλο ζήτημα των ισλαμικών απαιτήσεων δεν είναι σαφές κι απόλυτα οριοθετημένο, αν λάβουμε υπόψη μας τις όποιες κοινωνικοπολιτικές τους προεκτάσεις που είναι διαφορετικές από χώρα σε χώρα και, εκ των συνθηκών, παρατηρούνται πολλές ποιοτικές διαφορές. Αυτές ακριβώς οι διαφορές και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται αυτές οι απαιτήσεις, αποτελούν πρόκληση για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και σκέψης όμως, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τα ιδιαίτερα ιστορικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά των μουσουλμανικών πληθυσμών κατά τόπους και κατά περίπτωση έτσι, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να μην αισθάνονται περιθωριοποιημένοι ή πολίτες β’ διαλογής, όπως αισθάνονται οι μειονότητες στην Τουρκία για παράδειγμα. Μέχρι εδώ καλά.

Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου, αποτελεί η πρόσφατη αποτυχημένη προσπάθεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου - και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σε συνεργασία με το Φόρουμ των Ευρωπαϊκών Μουσουλμανικών Οργανώσεων Φοιτητών και Νέων (FEMYSO), να «επιμορφώσουν» και να «διαφωτίσουν» τις ευρωπαϊκές κοινωνίες αναφορικά με τον σεβασμό του δικαιώματος των μουσουλμάνων να εκδηλώνουν ελεύθερα την θρησκευτική και πολιτισμική τους ταυτότητα, την διαφορετικότητά τους δηλαδή, προβάλλοντας ως ευρωπαϊκό αξιακό σύμβολο την ισλαμική μαντίλα με συνθήματα τύπου: «hijab is freedom» και «joy is hijab»(!)

Δικαιολογημένα η δράση αυτή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και στην χώρα μας, με ένα μεγάλο ερωτηματικό για τις ευθύνες εκείνων των θεσμικών παραγόντων που δήθεν λειτουργούν με γνώμονα το ευρωπαϊκό σύστημα κανόνων, αρχών κι αξιών. Αυτή όμως είναι μία και μόνη παράμετρος. Θεωρητική.

Επί του πρακτέου, οφείλουμε να γνωρίζουμε αν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αγνοούν τις σχέσεις της εν λόγω οργάνωσης με την Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας (DIYANET), την IGMG (τούρκοι ισλαμοφασίστες), την Μουσουλμανική Αδελφότητα και άλλες οργανώσεις-ομάδες που έχουν χαρακτηριστεί ως τρομοκρατικές καθώς, και τι ποσά της έχουν καταβληθεί από πλευράς Ε.Ε. και για ποιον σκοπό. Διότι, απ’ ό,τι φαίνεται, όλοι γνωρίζουν και κανένας μιλάει και κανένας δεν δοκιμάζει να κάνει απολύτως τίποτε…!

Υπάρχει βέβαια και η ανθρώπινη διάσταση. Ό,τι ακριβώς εκμεταλλεύεται όλος εκείνος ο συρφετός των αλληλέγγυων και των δικαιωματιστών που οι ισλαμιστές τους έχουν πιάσει - κατά το κοινώς λεγόμενο - κότσο. Οι αντιπρόσωποι αυτοί του τίποτα, αυτοπροβάλλονται «προοδευτικοί» και «φιλελεύθεροι» και αντιμετωπίζουν όλους εμάς τους υπόλοιπους ως οπισθοδρομικούς, ξεπερασμένους, φοβικούς και τα λοιπά. Και δεν τους περνά καν από το μυαλό ότι όλοι οι άνθρωποι, μουσουλμάνοι, βουδιστές, χριστιανοί, ινδουιστές, άθεοι ή ό,τι άλλο, είναι πρόθυμοι να δείξουν και δείχνουν τον ίδιο σεβασμό που απολαμβάνουν από τους γύρω τους, δεν επιτρέπουν στις όποιες διαφορές να δημιουργούν στεγανά κι εντάσεις, κι ούτε εξ υφαίνουν θεωρίες συνωμοσίας. Όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι έχουν τα ίδια σχέδια, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ελπίδες και τα ίδια θέλω: Να ζήσουν μία καλή κι αξιοπρεπή ζωή για εκείνους και για τα παιδιά τους.

Το πράγμα χαλάει από όσους αντιλαμβάνονται το περιβάλλον τους με άλλο μάτι. Από εκείνους που έχουν άλλες επιδιώξεις και εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Και το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ισλαμικών Νεολαίων είναι ένας τέτοιος χώρος, με τα μέλη του να μην σέβονται τίποτε και κανέναν στην ετσιθελική προώθηση της πολιτικής του ατζέντας! Και δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να αμφιβάλλουμε ότι εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο του λεγόμενου υβριδικού πολέμου που διεξάγει η Τουρκία με κάθε τρόπο και μέσο έναντι της Ευρώπης. Το περίεργο είναι πως θεσμικά όργανα της Ε.Ε. δείχνουν πρόθυμα στην υιοθέτηση αυτής της πολιτικής ατζέντας...

Η αντίδραση της νεοεκλεγείσας τουρκάλας προέδρου του Φόρουμ, Hande Taner, είναι ενδεικτική κι άκρως αποκαλυπτική. Μετά την αποτυχημένη διαφημιστική εκστρατεία ανάδειξης της ισλαμικής κουλτούρας ως «σημαίνοντος» στοιχείου της «ευρύτερης» ευρωπαϊκής ταυτότητας, καθ’ υπόδειξη της Άγκυρας (για θυμηθείτε πόσες φορές ο ίδιος ο πρόεδρος Ερντογάν έχει εκφραστεί ανάλογα...), εξαπολύει μύδρους εναντίον των «ευρωπαίων (γάλλων) υποκριτών» (sic) που – πάντα κατά την ίδια – προάγουν με τις ενέργειές τους τις διακρίσεις εις βάρος των μουσουλμάνων και τη μισαλλοδοξία.

Η κ. Taner άρπαξε την ευκαιρία που της παρουσιάστηκε για να παραδώσει μαθήματα περί σεβασμού πολιτικών (όπως αντιλαμβάνεστε η θρησκεία χρησιμοποιείται πάντα προσχηματικά) και ανθρωπίνων δικαιωμάτων· «προοδευτικότητας» κι αλληλεγγύης. Όμως, δεν την ακούσαμε και δεν την είδαμε ποτέ να επιδεικνύει την ίδια σπουδή για τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία, την χώρα καταγωγή της, κατά παράβαση κάθε λογικής και έννοιας δικαίου, όπως στην περίπτωση του Σελαχατίν Ντεμιρτάς ή του Οσμάν Καβαλά και τόσων χιλιάδων άλλων πολιτικών κρατουμένων ή για τις απαγορεύσεις εισόδου στη χώρα και τις απελάσεις με συνοπτικές διαδικασίες ευρωπαίων πολιτών με καταγωγή από τον Πόντο και άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας χωρίς κανένα απολύτως αιτιολογικό!

Ακόμη περισσότερο; Δεν έχει εκφραστεί ποτέ για τα όσα μύρια περνούν και υποφέρουν χριστιανοί, βουδιστές και ινδουιστές από μουσουλμανικές πλειοψηφίες στην Αφρική και την νοτιοανατολική Ασία.

Μας κουνάει το δάχτυλο λέγοντάς μας πως ο καθένας έχει δικαίωμα να φοράει ό,τι θέλει, όπου θέλει. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί αυτό το δικαίωμα δεν το έχουν οι χριστιανοί στην Τουρκία και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες με κίνδυνο μάλιστα, σε αντίθετη περίπτωση, να υποστούν λεκτική ή άλλη επίθεση από τον όποιο τυχαίο παρανοϊκό αν έστω τύχει να δει κρεμασμένο τον σταυρό στον λαιμό;

Θα πρότεινα στην κ. Taner και σε κάθε άλλη κ. Taner, που επιδιώκει να έχει λόγο και ρόλο, να χτίσει το πολιτικό της κεφάλαιο πάνω στην αλήθεια. Γνωρίζω όμως εκ προοιμίου ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο μια και η ισλαμική αλήθεια είναι μία βρώμικη υπόθεση! Κι εδώ στην Ευρώπη το έχουμε δει, το βλέπουμε, το έχουμε ζήσει, το ζούμε και το βιώνουμε πολύ καλά… Αν παρά ταύτα ασφυκτιά και αποζητά περισσότερο χώρο κι ελευθερία, να ανασάνει λίγο η γυναίκα, μπορεί κάλλιστα να μετοικήσει στην χώρα καταγωγής της ή να εγκατασταθεί στο Ομάν, τη Σ. Αραβία, το Ιράκ, το Ιράν, το Πακιστάν ή και το Αφγανιστάν ακόμη. Απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω η ποιότητα δημοκρατίας εκεί ξεπερνά κατά πολύ τα ευρωπαϊκά στάνταρντς. Είμαι σίγουρος ότι θα έβρισκε την ευτυχία και θα ένιωθε πιο ελεύθερη και πιο ασφαλής.

Ας μιλήσουμε σοβαρά. Το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με τις ευρωπαϊκές αξίες και μάταια προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν για το αντίθετο. Επιπλέον, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι θεσμοί προβληματικοί και δεν αντικατοπτρίζουν σε καμία περίπτωση τον ευρωπαϊκό πολιτισμό στα πολιτικά και κοινωνικά τεκταινόμενα του ευρωπαϊκού χώρου αλλά και πέραν αυτού. Ούτε και μπορούν να διαρρυθμίσουν ένα ασφαλές και ποιοτικό περιβάλλον (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας) για τους πολίτες της ΕΕ και για όλους όσους ζουν νόμιμα εδώ, είτε είναι μουσουλμάνοι, χριστιανοί, άθεοι ή παγανιστές.

Τα ερωτήματα είναι συγκεκριμένα και έχουμε κάθε δικαίωμα να γνωρίζουμε:

• Τι επιχορηγήσεις έχουν λάβει αυτές οι οργανώσεις και για ποιόν σκοπό;
 
• Για ποιό λόγο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συνδιαλέγονται μαζί τους και ποιό το διακύβευμα;
 
• Επίσης, ποιό είναι το όφελος που αναμένεται να απολαύσουν τα κράτη μέλη και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες από αυτή τη ... συναλλαγή;

Εάλω η Πόλις;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης δημιούργησε ένα κενό. Οι Οθωμανοί Τούρκοι θέλησαν να γεμίσουν αυτό το κενό και να εμφανιστούν ως οι νέοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μετά την Κωνσταντινούπολη σχεδίαζε να καταλάβει και τη Ρώμη για να ολοκληρώσει τη συνέχεια μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτή αποτελούσε μία μεγάλη φιλοδοξία, προϋπόθεση της οποίας ήταν η ενσωμάτωση της Κωνσταντινούπολης στη νέα αυτοκρατορία. Η Κωνσταντινούπολη αναδείχτηκε σε κέντρο εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, αλλά μέχρις εκεί. Η πνευματικότητα και το γεωθρησκευτικό βάρος της πόλης, δεν έγινε δυνατόν να ενσωματωθούν στην οθωμανική πραγματικότητα. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/05/29/ealo-i-polis/

Επιστολικά πραξικοπήματα κι άλλα ισλαμιστικά τερτίπια

Μόνον οι έλληνες δημοσιογράφοι εξεπλάγησαν από τις πολιτικές εξελίξεις που δρομολογήθηκαν στην γειτονική μας χώρα, από την ανοικτή επιστολή των απόστρατων ναυάρχων προς κάθε… «ενδιαφερόμενο». Η παρουσίαση του όλου θέματος, οι ερωτήσεις που απευθύνουν προς τους ειδικούς των διεθνών σχέσεων και των ελληνοτουρκικών καθώς, και ο σχολιασμός τους, δείχνει ξεκάθαρα πως οι «παντογνώστες» μας δεν έχουν ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ουδέποτε έχει επιχειρηθεί πραξικόπημα με επιστολή! Ούτε καν σαν ιδέα δεν στέκει! Η τουρκική κοινωνία ακόμη ταλανίζεται από την τροπή που πήραν τα πράγματα από το δήθεν πραξικόπημα του 2016 κι έπειτα· επομένως, δεν υπήρχε καμία περίπτωση ο οποιοσδήποτε στρατιωτικός, πολύ δε περισσότερο του ναυτικού, να μην είναι προσεκτικός στη συμπεριφορά και την έκφρασή του.

Ο στρατός στην Τουρκία, εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον δεν συνιστά πολιτική παράμετρο στη διακυβέρνηση της χώρας. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που γνωρίζαμε κατά το παρελθόν. Τί ακριβώς συνέβη και «ξαφνικά» κάποιοι απόστρατοι – ή και εν ενεργεία, δεν έχει σημασία – θυμήθηκαν τον ρόλο τους;

Η απάντηση είναι απλή. Το καθεστώς Ερντογάν σε συνεννόηση με ισλαμιστές στρατιωτικούς, έβγαλε έναν ακόμη άσσο από το μανίκι με σκοπό την αλλαγή της ατζέντας και την υποστήριξη του με την αποκάλυψη αντιφρονούντων και τον εκφοβισμό των διαφωνούντων που ως άμεση συνέπεια θα έχει την ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης. Δυστυχώς για την Τουρκία, κάποιοι από τα πιο φιλελεύθερα και προοδευτικά στοιχεία της παρασύρθηκαν και την πάτησαν σαν αγράμματοι.  

Αλλαγή της ατζέντας. Το καθεστώς Ερντογάν έχει αποτύχει σχεδόν παντού. Από την εξωτερική πολιτική και τα εξοπλιστικά, μέχρι την παιδεία και τον πολιτισμό. Κάθε μέρα που περνάει αυτή η αποτυχία γίνεται ολοένα και πιο έντονα επώδυνη για τους πολίτες αλλά και για το σαράι στην Άγκυρα. Οι μόνοι που δεν το αντιλαμβάνονται είναι τα πλήθη των τούρκων εθνικιστών κι ισλαμιστών, οι γερμανοί, οι ισπανοί, οι ιταλοί, οι ούγγροι, οι μαλτέζοι… Ακόμη και στον ισλαμικό κόσμο, οι φιλοδοξίες των τούρκων προκαλούν την αντίδραση των παραδοσιακών δυνάμεων όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία. Παράλληλα, ο εθνικισμός που θέλει να προβάλλει ένα πρόσωπο πιο «καθαρό» απαξιώνοντας την κεμαλική του διάσταση, έχει προκαλέσει σύγχυση κι εκνευρισμό μέσα στους εθνικιστικούς κύκλους οι οποίοι αποτελούν - ακόμη - προνομιακό πεδίο των εθνολαϊκιστών του κεμαλισμού.

Εκφοβισμός και ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Για το Ισλάμ και μάλιστα για την τουρκική εκδοχή του, κάθε άποψη που δεν ταυτίζεται με την επίσημη άποψη της ηγεσίας δεν θεωρείται μειοψηφική και δεν είναι σεβαστή – όπως συμβαίνει σε όλες τις ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες αλλά, εχθρική απέναντι στο ίδιο το κράτος και τον λαό. Κάθε ένας που εκφράζει ελεύθερα την άποψή του είναι ένας εν δυνάμει κίνδυνος και αντιμετωπίζεται αναλόγως.

Ο τουρκικός στρατός, μετά από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης Ερντογάν έχει απολέσει τον χαρακτήρα του. Ο ρόλος του έχει απαξιωθεί συνταγματικά και έχουν ανέλθει στα ανώτερα κλιμάκια ισλαμιστές που έχουν διαβρώσει το έδαφος κάτω από τον άλλοτε κραταιό πυλώνα του έθνους και της χώρας.

Το δήθεν πραξικόπημα του 2016, το οποίο κατά τύχη έζησα εκ του σύνεγγυς, έδωσε την δικαιολογία που είχαν ανάγκη οι ισλαμιστές για την μεταβολή του πολιτεύματος. Η εκκαθάριση κάθε δημοκρατικού παράγοντα εντός κι εκτός του στρατεύματος δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Τώρα ήρθε η ώρα κάποιων που είχαν μπει στο στόχαστρο και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί η όλη κατάσταση. Όχι μόνον από νομικής και πολιτικής απόψεως αλλά και κοινωνικής. Να δούμε ποια θα είναι και η αντίδραση απέναντι στους διπλωμάτες και την δική τους ανοικτή επιστολή.

Εν πάση περιπτώσει, όλη αυτή η ιστορία, μας δείχνει και κάτι ακόμη και καλό θα είναι να το έχουμε υπόψη μας. Μας δείχνει ότι το καθεστώς Ερντογάν, οι ιμάμηδες και οι σεΐχηδες πίσω από τα πρόσωπα της τουρκικής κυβέρνησης, αισθάνονται πως δεν έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Δεν έχουν τον απόλυτο έλεγχο! Οι αμήχανες αντιδράσεις και των λοιπών κομμάτων αυτό καταδεικνύει.

Εμάς μας αφορά; Όχι, παρά μόνον στο βαθμό που η ισορροπία των δυνάμεων μεταβληθεί για το καθεστώς που έχουμε απέναντί μας. Όμως, μετά από 18-20 ολόκληρα χρόνια των ισλαμιστών στην εξουσία, έχει διαμορφώθεί στην γειτονική μας χώρα μια νοοτροπία και κουλτούρα που θα απειλεί από εδώ και στο εξής όχι μόνον την εθνική μας ακεραιότητα αλλά και την ίδια την Ιστορία και τον πολιτισμό της Δύσης.

Από την άλλη, όσο η Ευρώπη θα επιτρέπει σε ισλαμιστές, σε τούρκους και τουρκογενείς ισλαμιστές, να παραμένουν στα εδάφη της, να ωφελούνται προνομίων και διευκολύνσεων και να συνεργάζεται μαζί τους τόσο περισσότερο θα διακινδυνεύει το μέλλον μας.

Όχι καλέ μου ισλαμοφασίστα

Θα πρέπει να απευθύνουμε πολλές ευχαριστίες στον πρόεδρο της τουρκικής εθνοσυνέλευσης Mustafa Şentop καθώς, με τις πρόσφατες δηλώσεις του - εξ αφορμής της ανακάλυψης του οθωμανικού νεκροταφείου στα Σήμαντρα Χαλκιδικής, και επιχειρώντας κι αυτός να υποδείξει την χώρα μας ως καταστροφέα της οθωμανικής κληρονομιάς, άθελά του έφερε στην επικαιρότητα τις πολιτισμικές διαφορές των δύο λαών μας. 

Διαστρεβλώνοντας την Ιστορία - όπως πάντα κάνουν οι «καλοί» μουσουλμάνοι και οι συνειδητοί φασίστες, κατηγόρησε την Ελλάδα και τους έλληνες δήθεν για σφαγές και γενοκτονία του τουρκικού πληθυσμού της Ελλάδος από τα χρόνια της… Επανάστασης.

Για κακή του τύχη όμως, εφέτος συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από τότε που το ελληνικό έθνος πήρε την τύχη του στα χέρια του κι εξεγέρθηκε κατά της ισλαμικής και τουρκικής κτηνωδίας που στοίχισε αιώνες πολιτισμού και προόδου στους λαούς της Μικράς Ασίας, στον Καύκασο, την Βαλκανική, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή κι ως εκ τούτου, όλοι μας λίγο ή πολύ ασχολούμαστε με τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και τους πρωταγωνιστές της.

Ανακαλούμε στην μνήμη μας ή και μαθαίνουμε ακόμη για αγώνες κι επιτεύγματα που όλος ο πολιτισμένος κόσμος αντιμετώπισε κι αντιμετωπίζει με σεβασμό και δέος. Μέσα σε καιρούς κακώς εννοούμενης παγκοσμιότητας και κοινωνικοπολιτικών προκλήσεων κι ανακατατάξεων τοπικά και περιφερειακά, επανεκτιμούμε οράματα και ιδεώδη που λίγοι λαοί είχαν την τύχη να έχουν και να μοιράζονται. Επαναξιολογούμε την λαϊκή μας παράδοση και στοιχεία και σημεία της συλλογικής μας συνείδησης που δεν μας διακρίνουν μόνον αλλά αποτελούν συγχρόνως ασπίδα προστασίας ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Όχι καλέ μου ισλαμοφασίστα. Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Πράγματι αίμα μουσουλμανικό και τουρκικό χύθηκε. Από τα δικά σας χέρια! Όπως από τα δικά σας χέρια χύθηκε αθώο αίμα χριστιανών και εβραίων· ελλήνων, αρμενίων, βούλγαρων, σέρβων, ρουμάνων, ρώσων και αράβων.

Για κακή σας τύχη, οι έλληνες, οι αρμένιοι, οι λαοί της Βαλκανικής και όλα τα άλλα έθνη τα οποία εσείς με τη φρίκη και τον όλεθρο προσπαθήσατε να σβήσετε από προσώπου γης στην Μικρά Ασία και αλλού, όχι μόνο επιμένουν και θα επιμένουν να υπάρχουν και να προοδεύουν σε αντίθεση με εσάς, αλλά έχουν και να επιδείξουν πλούσια ιστορία και πολιτισμό όταν εσείς οι ίδιοι δεν έχετε καν δικές σας λέξεις για εκφράσετε αυτές τις δύο έννοιες!

Μάλλον σου διαφεύγει και αναγκάζομαι τώρα εγώ να σου θυμίσω, οι έλληνες επαναστατήσαμε και προσπαθήσαμε να απελευθερωθούμε από τον οθωμανικό ζυγό, έχοντας ως πυξίδα μας τον ίδιο τον άνθρωπο και την ζωή του! Δεν ερμηνεύσαμε καμία έννοια κατά τη βολή μας και παραμένουμε συνεπείς στις δημοκρατικές αξίες και τον ανθρωπισμό! Έστω κι αν κάνουμε λάθη. Ανθρωπισμός… τι ωραία λέξη! Σύμφωνα με την ισλαμοφασιστική ιδεολογία σας και τους διανοούμενούς σας δεν είναι συμβατός ούτε με το Ισλάμ ούτε με τον τουρκικό εθνικισμό. Το αρνείσαι; Αυτά δεν σας μαθαίνουν στους μεντρεσέδες και τα τζαμιά όπως στο Kuruçeşme στην Κωνσταντινούπολη, φαντάζομαι κι αλλού;

Όταν εμείς συντάσσαμε τα πρώτα Συντάγματα της ελευθερίας, εσείς ακόμη δεν γνωρίζατε τι είστε… ποιοι είστε! Κι εξακολουθείτε να την έχετε την αμφιβολία σας…

Οι ποιοτικές μας διαφορές δεν εντοπίζονται μόνον στις συμπεριφορές και τον λόγο μας αλλά στο ίδιο μας το είναι. 

«(…) Σ' ανατολή και δύσι, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι' Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί (…)
(…) Να σφάξωμεν τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν…»

… έγραφε ο Ρήγας και μιλούσε για αγάπη, για πίστη, για ομόνοια κι ελευθερία. Όχι μόνο των ελλήνων. Όλων! Όλων εκείνων που ήταν αναγκασμένοι να ζουν με την δική σας τυραννία. Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν τον δολοφόνησαν οι πρόγονοί σου; Για τους ίδιους λόγους δεν δολοφονείτε και καταδιώκετε τα δικά σας παιδιά σήμερα;

Όχι καλέ μου ισλαμοφασίστα. Για ποιά μνημεία και ίχνη μιλάς; Τα μόνα ίχνη που έχετε αφήσει… τα μόνα ίχνη που αφήνετε με το πέρασμά σας από οπουδήποτε είναι η βρώμα και η δυσωδία των έργων σας που, στο τέλος- τέλος, δεν αγγίζουν κανέναν καθαρό άνθρωπο και κανένα ελεύθερο πνεύμα.

 

Η ονείρωξη των... πεινασμένων.

Μέχρι οι ισλαμοφασίστες να μετατρέψουν τα όνειρά μας σε εφιάλτες, δεν δοκιμάζουν να λαδώσουν λίγο το αντεράκι τους; 

Στην φώτο, ένδοξοι οθωμανοί ταΐζουνν τα δικά τους όνειρα στα συσσίτια. Για επιδόρπιο προβλέπεται τσάι του κεφιού με ουρί στιφάδο.

 

Ο "πολιτισμός" του Αλί Ερμπάς

Ενοχλήθηκε ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας από τις πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος αναφορικά με το Ισλάμ, όπως αυτές ακούστηκαν σε τηλεοπτική του συνέντευξη με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 ετών από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης – η οποία, παρεμπιπτόντως, οδήγησε όχι μόνον στην εθνική ανεξαρτησία των Ελλήνων αλλά εξέφρασε, όπως αποτυπώθηκε και στις αρχικές πράξεις πολιτειακής ρύθμισης του νεοσύστατου, τότε, Ελληνικούς Κράτους, ό,τι πιο προοδευτικό και δίκαιο με βάση τις αρχές του ανθρωπισμού και τα αγαθά της ελευθερίας, της ισονομίας και της αλληλεγγύης… αρχές και αγαθά που δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα για τους Οθωμανούς τούρκους.     

Θα μας επιτρέψει ο - πολλά βαρύ και όχι - Αλί Ερμπάς να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι το τι δήλωσε και πως το δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος κι όχι εκείνος καθώς, ως ισλαμιστής, κι ως επικεφαλής μιας υπηρεσίας-εταιρείας που εμπορεύεται την πίστη αγαθών ανθρώπων, προσφέρει κακές υπηρεσίες και στην πατρίδα του, και στο έθνος του και στους απανταχού μουσουλμάνους!

Άραγε με ποιο δικαίωμα «αντιδρούν» και «καταδικάζουν» οι συνοδοιπόροι/εκπρόσωποι κερδοσκόπων, βιαστών, παιδεραστών, τρομοκρατών δηλώσεις που εν πάση περιπτώσει, δεν στόχευαν στο σύνολό τους τούς μωαμεθανούς, αλλά όλους εκείνους που εγκληματούν στο όνομα του Προφήτη τους και του Θεού;

Τολμά να μιλά ο Αλί Ερμπάς για μισαλλοδοξία και ρατσισμό; Να του υπενθυμίσουμε ότι εκείνος εμφανίστηκε φαρδύς πλατύς στον Ναό της Αγίας Σοφίας με το γιαταγάνι στο χέρι και κανένας παπάς ή Αρχιεπίσκοπος. Να του υπενθυμίσουμε επίσης, τα δικά του κηρύγματα περί μίσους, σύγκρουσης και βίας. Ακόμη ακόμη και η γραπτή του αυτή δήλωση, ο τρόπος που διατυπώνει τη σκέψη του και την θέση του δείχνει το ποιόν του αλλά και πως αντιλαμβάνονται οι ισλαμιστές τους μη μουσουλμάνους.

Τολμά να εκφράζει φόβους για επιθέσεις εναντίον μουσουλμάνων και λατρευτικών χώρων; Μα, οι μουσουλμάνοι είναι εκείνοι που δρουν εναντίον χριστιανών, εβραίων, ινδουιστών, βουδιστών και κάθε άλλου πιστού που απορρίπτει το Ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι είναι που κλέβουν και καταστρέφουν λατρευτικούς χώρους. Αν το Ισλάμ διακήρυττε την ειρήνη, την ανοχή και τον σεβασμό, τότε δεν θα είχαμε κανένα θέμα για να συζητήσουμε!

Τολμά να μας κάνει μαθήματα περί λογικής και ειρηνικής συνύπαρξης ποιος; Ο Αλί Ερμπάς;

Μας μιλά περί «ισλαμικού πολιτισμού;» Ποιός; Ο Αλί Ερμπάς; Και ποιόν πολιτισμό χαρακτηρίζει μεγάλο; Ποιά τα μεγάλα επιτεύγματα του «ισλαμικού πολιτισμού»; Η μετατροπή ναών κι εκκλησιών σε τζαμιά, ταβέρνες ή ό,τι άλλο; Αυτό είναι πολιτισμός;

Ο βίαιος εξισλαμισμός αδύναμων κι απροστάτευτων… όπως συντελείται σήμερα σε χώρες της Αφρικής με ευθύνη της Τουρκίας και των ισλαμικών ταγμάτων, που ο Αλί Ερμπάς έχει περιγράψει ως «κέντρα γνώσης και σοφίας»… αυτός είναι ο μεγάλος ισλαμικός πολιτισμός;

Να μας κάνει τη χάρη ο κύριος Ερμπάς να κρατάει τα χείλη του κλειστά διότι, κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν τον παίρνει». Μπορούμε να μιλήσουμε και για τα τουρκοϊσλαμικά «επιτεύγματα» στην Βαλκανική, τον Καύκασο και την Ινδία… για όπου γης. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι το Ισλάμ ως θρησκεία και ούτε όλοι οι μουσουλμάνοι είναι εγκληματίες. Ό,τι εκφράζει όμως ο Αλί Ερμπάς κι ό,τι εκπροσωπεί είναι εγκληματικό.