Περί εμπιστοσύνης κι αξιοπιστίας

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ‘90 όταν ο Αντώνης Σαμαράς και λίγοι, ελάχιστοι εξ ημών ξεκινούσαμε την μοναχική πορεία μας μέσα στην πολιτική ιστορία της πατρίδας μας. Μια πορεία που, παρά τις όποιες δυσκολίες αν μη τι άλλο, στιγμάτισε την ζωή και την πολιτική σκέψη των περισσοτέρων από εμάς! Η Πολιτική Άνοιξη, υπήρξε ίσως το καλλίτερο σχολείο στο οποίο έχω φοιτήσει κι αυτό διότι, ο αγώνας του Αντώνη Σαμαρά κι όλων όσων τον πλαισιώσαμε τότε, βασίστηκε στην ανάγκη για πολιτική αξιοπιστία, αλήθεια, δικαιοσύνη, ισότητα… κατέρριψε τις υπάρχουσες διαχωριστικές γραμμές δεξιάς / αριστεράς κι έφερε τους έλληνες πιο κοντά. Πάνω απ’ όλα τους έλληνες!

Ασφαλώς κι έγιναν λάθη! Ασφαλώς και δεν καταφέραμε να πείσουμε στο βαθμό που θα μπορούσαμε. Ασφαλώς και συγκεκριμένα άτομα έφεραν μεγάλο μέρος της ευθύνης… άτομα που σήμερα βρίσκονται εντός της ΝΔ, άτομα που συνεχίζουν το ίδιο καταστρεπτικό έργο είτε ως στελέχη είτε ως «φίλοι» του Αντώνη Σαμαρά! Καταστρεπτικό διότι δεν αντιλαμβάνονται τον ρόλος τους εντός της κοινωνίας παρά υπεράνω αυτής!

Μέσα σε έξι μήνες, τους τελευταίους έξι μήνες, η ΝΔ και οι επιλογές του Προέδρου της είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει ο ευρύτερος φιλελεύθερος χώρος το ηθικό του πλεονέκτημα… αυτό το πλεονέκτημα που με πολύ αγώνα σιγά-σιγά ανακτούσε έπειτα από τα μαύρα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή και της ισοπεδωτικής διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Έχουμε μπροστά μας ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, βλέπουμε όλοι μας με έκπληξη την σταθερή καταγραφή ανάπτυξης φασιστικών δυνάμεων, ο πολίτης είναι απροστάτευτος από τις αποφάσεις των τραπεζοϋπαλλήλων που έξι μήνες τώρα κυβερνούν αυτόν τον τόπο δίχως δημοκρατική νομιμοποίηση και λαϊκή εντολή, προς όφελος των αφεντικών τους και παρά το σωτήριο γεγονός της προκήρυξης εκλογών, είναι πολύ δύσκολο να δούμε την δημοκρατία ή έστω λίγη περισσότερη δημοκρατία να επιστρέφει στον τόπο μας… γρήγορα ή δίχως κόστος!

Θυμάμαι τον Οδυσσέα Ελύτη  να σημειώνει με νόημα: «Από μια τέτοιαν Άνοιξη έχει ανάγκη ο τόπος, εύχομαι για το καλό της να την γνωρίσει η Ελλάδα»

Αρκετές φορές έχουμε αναφερθεί από το ιστολόγιο αυτό στην πολιτική αξία του Αντώνη Σαμαρά. Δεν χρειάζεται να το ξανακάνουμε. Όμως, είναι ακατανόητη η συμπεριφορά του και οι συμπεριφορές που αφήνει να αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα εντός της ΝΔ. Και είναι σημαντικό να διερευνήσουμε αυτή την προβληματική διότι, έστω και κουτσουρεμένη, η ΝΔ την επομένη των εκλογών θα αποτελεί έναν εκ των σημαντικών πυλώνων της πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας! Πώς? Υπό ποιες προϋποθέσεις? Με ψευτοδιλήμματα και παλαιοκομματικές νοοτροπίες? Με αλαζονικές συμπεριφορές και δικαιολογίες?

Η ΝΔ ακόμη δεν έχει καταφέρει να απαντήσει πειστικά στο ερώτημα γιατί συμμετέχει και στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου! Ακόμη η ΝΔ δεν μπορεί να απαντήσει πειστικά γιατί συναινεί σε πολιτικές που συνθλίβουν όχι μόνον την αξιοπρέπεια αλλά ολόκληρη την ζωή των ελλήνων!

Το μόνο που ακούμε είναι ένα «εμπιστευθείτε με»… Ναι, αλλά πώς? Όταν τα δείγματα άλλα πράγματα δείχνουν?

Θα υπενθυμίσω στον Πρόεδρο της ΝΔ και στους πρώην συναδέλφους και φίλους μου, που αυτή την στιγμή βρίσκονται μαζί του, πως κάποτε μιλούσαμε για ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αξιοπρέπεια σε προσωπικό επίπεδο, Δικαιοσύνη σε κοινωνικό επίπεδο και Ελευθερία σε εθνικό επίπεδο. Τι απέγιναν αυτές οι απόψεις?

«Εμπιστευθείτε με»…. Τί σημαίνει «εμπιστευθείτε με»? Λευκή επιταγή? Δεν το γνωρίζετε πως οι επιταγές πλέον δεν έχουν αντίκρισμα?  

Πάντα υπάρχει χρόνος… συνηθίζουν οι πολιτικοί μας να λένε πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα… Οι έλληνες όμως βρίσκονται σε αδιέξοδο! Κι επειδή μνημονεύσαμε τον Οδυσσέα Ελύτη, αυτόν τον μεγάλο έλληνα… ας θυμηθούμε μία ακόμη γραφή του:

«Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε. Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις»

Καραμανλής ή χάος;

Την απάντηση την έδωσαν οι "άντρες" της ομάδας "Ζ" που πυροβολούσαν δεξιά και αριστερά απόψε στους δρόμους του Π. Φαλήρου, δίχως προφανή λόγο!

Την απάντηση την έδωσε, επίσης, η ελληνική αστυνομία με τις συλλήψεις 12χρονων και 13χρονων παιδιών που ακόμη κι αν έσφαλαν, που δεν έσφαλαν κατά την κρίση μου, αφού παρακολούθησα με πολύ προσοχή τα σχετικά video... δεν μπορούν να θεωρούνται "κίνδυνος" για την Δημοκρατία. Τουλάχιστον, όχι γι' αυτήν την Δημοκρατία!

Οπωσδήποτε είμαι αντίθετος με κάθε μορφή βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται και το σημειώνω αυτό και το επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ... αφού ακόμη κι αν είμαι αντίθετος, μπορώ να δικαιολογήσω ό,τι είναι αναγκαίο... Δυστυχώς ή ευτυχώς κυκλοφορούν πολλοί νταήδες ανάμεσά μας και καλό είναι να προφυλασσόμαστε όσο και όπως μπορούμε.

Έχω όμως ένα όπλο στα χέρια μου. Το υπολογιστή μου, ο οποίος μπορεί να μεταφέρει την σκέψη και την άποψή μου προς κάθε ενδιαφερόμενο. Και την ελευθερία αυτή, την ελευθερία της έκφρασης, έχω την υποχρέωση - όπως ακριβώς και το δικαίωμα - να την χρησιμοποιήσω, αν μπορεί να βοηθήσει στο ελάχιστο...

Χαρακτηρίστε με ρομαντικό, χαζό ή ό,τι άλλο, όμως σήμερα, είχα την ελπίδα, την κρυφή ελπίδα ότι ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής θα είχε το θάρρος ν' αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας του και θα υπέβαλλε την παραίτησή του αξιοπρεπώς, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της χώρας μας και του λαού μας!

Το συμφέρον της χώρας μας και των πολιτών της, εκείνο που με τόση αγωνία προτάσσει σε κάθε εμφάνισή του.

Δεν το έπραξε.

Φαίνεται, η "λαγνεία" της καρέκλας και τα προνόμια της εξουσίας, δεν του επιτρέπουν να δει, μάλλον όχι, να συνειδητοποιήσει ότι αν κάποιος προσβάλλει του έλληνες, αν κάποιος αποτελεί κίνδυνο για την δημοκρατία, αν κάποιος είναι ηθικός αυτουργός αυτής της χαοτικής κατάστασης, είναι ο ίδιος και οι πολιτικές του!

Προφανώς, Λυκουρέτζος, Τζίμας, Παναγιωτόπουλος, Παπακώστα και αρκετοί άλλοι (...) κάτι θα γνώριζαν παραπάνω όταν έθεταν ενώπιον όλων μας το "δίλημμα": Καραμανλής ή χάος...

Όμως, ας μη γελιόμαστε και πρώτα-πρώτα εγώ! Το διαδίκτυο και τα blogs δεν αποτελούν χώρο αγώνων και "κινημάτων". Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε και γι' αυτό άλλωστε μας διαβάζουν, είναι να μοιραστούμε απόψεις - όχι με μίσος και φανατισμό - σίγουρα όμως με σκοπό να βοηθήσουμε να γίνουν τα πράγματα λίγο καλλίτερα, παρουσιάζοντας - πολλές φορές όχι ανώδυνα - και την δική μας πλευρά, την προσωπική μας οπτική επί των πραγμάτων.

... Τώρα μόλις θυμήθηκα μια ιδέα, ένα ιδανικό που μοιραζόμουν με πολλούς (πολιτικούς) συναδέλφους μου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, δύο πάρα πολύ απλές λέξεις που για εμάς σήμαιναν τόσα πολλά κάποτε... δύο λέξεις τόσο σημαντικές, σχεδόν μαγικές...: "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ" 

Πολλές φορές, μια ιδέα... ένα ιδανικό... δεν είναι αναγκαίο να περιγραφεί και να εξηγηθεί με λέξεις... με λόγια που γρήγορα ξεχνιούνται και κάποτε βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια και ξαναχρησιμοποιούνται... χάνοντας έτσι λίγη απ' την σημασία τους. Κρίνετε εσείς την αξία αυτής της "επανάστασης" στην  οποία αναφέρομαι και εννοώ..

Με το πέρασμα των χρόνων έχω γράψει κι έχω μιλήσει κατ' επανάληψη για όλα όσα με ενοχλούν. Έχω διατυπώσει τις προτάσεις μου και τις σκέψεις μου και κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή, δεν νομίζω πως βοηθά σε κάτι η επαναδιατύπωσή τους.

Όμως οι κοινωνικές ανάγκες, αυτές που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται καθημερινά από την κρατική αναλγησία, από το κρατικό μίσος, από τον φθόνο ορισμένων, από την αδιαφορία, την ανεπάρκεια, το ψέμμα, την απαξίωση, την διαφθορά, την ανομία, την βία... δεν μπορούν να μας αφήνουν απαθείς, ασυγκίνητους και αδύναμους.

Καταστρέφονται περιουσίες, καταστρέφεται η "εικόνα" μιας χώρας με την ίδια ακριβώς ευκολία που καταστρέφονται άνθρωποι και υπολήψεις από μία δημόσια διοίκηση, από μία πολιτεία, που ως σκοπό της έχει την ταλαιπωρία του πολίτη και τον εξευτελισμό του, έστω κι αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις... Να γιατί ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει την απόλυτη ευθύνη και είναι υπαίτιος και όχι γιατί αυτός πάτησε την σκανδάλη του όπλου ενός κτήνους.

Ο Κώστας Καραμανλής απέτυχε, διότι δεν προστάτευσε την χώρα και τους έλληνες. Ο Κώστας Καραμανλής αποτυγχάνει διότι δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση - κι εγώ δέχομαι ότι έχει καλές προθέσεις, έτσι για να μην δυσαρεστήσω κανέναν -να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί!

Σταχυολογώ από το βραδυνό διάγγελμά του:

... η εθνική ενότητα είναι αυτή τη στιγμή το χρέος όλων μας.

... Κατέστησα σαφή τη θέση μου ότι όλοι όσοι προκαλούν βιαιότητες και βανδαλισμούς είναι εχθροί της Δημοκρατίας.

... Είναι ευθύνη, τόσο της Κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να υπάρξει άμεσα κοινωνική και πολιτική απομόνωση των στοιχείων της βίας, της παρανομίας, της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς.

... Δεν μπορεί ούτε οι αγώνες των εργαζομένων, ούτε ο άδικος θάνατος ενός νέου, να συγχέονται με πράξεις που στρέφονται εναντίον της ασφάλειας των πολιτών, εναντίον των περιουσιών τους, εναντίον της κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

... Οφείλουμε όμως όλοι να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε παράνομες πράξεις.

... Οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα, με καθαρό λόγο και όχι με μισόλογα τη βία, τη λεηλασία, τους βανδαλισμούς, τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης που επιχειρείται από τις ομάδες αυτές.

... Γενικεύσεις και ισοπεδωτικοί αφορισμοί στο όνομα της Δημοκρατίας πλήττουν την ίδια τη Δημοκρατία.

... Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την υπευθυνότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Με κεντρικό γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, την εξασφάλιση της νομιμότητας.

Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγωνιούν για το μέλλον τους; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι γέροντες και οι συνταξιούχοι που δύσκολα τα βγάζουν πέρα και ψωμοζούν; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που διακινδυνεύουν την ζωή τους στους ελληνικούς δρόμους... της μίζας; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι μαθητές και οι νέοι που ζουν δίχως όνειρα εξαιτίας των μεγάλων; Είμαστε εχθροί της δημοκρατίας όλοι εμείς που εξευτελιζόμαστε καθημερινά από την δημόσια διοίκηση και τους λειτουργούς της; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι αναζητούν δουλειά; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όσοι βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται εξαιτίας της τοκογλυφίας του κράτους και των συνεταιριζόμενων τραπεζών; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που ζητούν καλλίτερη παιδεία και πολιτισμό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι όσοι αγαπούν την Ελλάδα, έλληνες και ξένοι, που επιλέγουν να ζουν και να εργάζονται στην πατρίδα αυτή, όσο κι αν τους πληγώνει; Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι νέοι επιστήμονες που γυρνούν την πλάτη στην χώρα τους και αναζητούν ένα καλλίτερο και ασφαλές μέλλον στο εξωτερικό; Είναι εχθροί της δημοκρατίας όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την χώρα τους να ταπεινώνεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό;

Ή(διαζ) μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι οι κουμπάροι, οι μιζαδόροι, οι "νοικοκυραίοι", τα σκιάχτρα και τα φαντάσματα, οι yesmen, τα golden boys, και οι... ασσύμετρες απειλές τύπου Βατοπαίδι; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι εκείνοι που νομοθετούν πάντα για το συμφέρον τους; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι κρίνουν δίχως ανθρωπιά και λογική; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όσοι νομότυπα νέμονται δεκαετίες τώρα τον εθνικό μας πλούτο και τον αγώνα μας; Μήπως εχθροί της δημοκρατίας είναι όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον κοινωνικό και πολιτικό τους ρόλο;  

Μόλις εχθές έγραφα:  

... Ξέρετε, την δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να την απολαμβάνουν και να την ζουν με όλα τα καλά και τα άσχημά της (εκεί βρίσκεται η αξία της), λίγοι όμως, πολλοί λίγοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά της!...

Άραγε, πόσοι καταλαβαίνουν την αξία της;  

Αντώνης Σαμαράς, Πολιτική Άνοιξη: Τότε και έκτοτε…

Η δυναμική επανεμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά στην κεντρική πολιτική σκηνή, με αφορμή το ζήτημα των Σκοπίων και τους χειρισμούς των ελληνικών Κυβερνήσεων επ’ αυτού, αποτέλεσε έναυσμα για έντονες συζητήσεις στο διαδίκτυο, αναφορικά με τον ρόλο που διαδραμάτισε ο ίδιος ως Υπουργός των Εξωτερικών αλλά, και αργότερα ως Πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης.

Έπειτα - όπως συνηθίζεται σε συζητήσεις ανάλογου περιεχομένου - αρκετοί αναρωτήθηκαν για τον ρόλο που θα μπορούσε να έχει σήμερα ο Μεσσήνιος πολιτικός, τόσο εντός της Νέας Δημοκρατίας και του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου, όσο και εν μέσω των γενικότερων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών που επιτελούνται στην χώρα μας. Η επισήμανση ότι ο Σαμαράς αποτελεί σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, δεν στερείται βάσης.

Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να αναφερθώ στον Αντώνη Σαμαρά και την Πολιτική Άνοιξη κυρίως για λόγους ιστορικούς διότι, αντίθετα με τον Κ. Μητσοτάκη που εναγωνίως προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι Έλληνες ξεχνάνε εύκολα… αντίθετα με «κάποιους», που εργάζονταν νυχθημερόν και με ενδεχόμενη ιδιοτέλεια, να ξεπουλήσουν τα πάντα, διαστρεβλώνοντας την έννοια και τηναξία των αποκρατικοποιήσεων, κάποιοι άλλοι (λίγοι ή πολλοί, δεν έχει σημασία), επέλεγαν να μην στέκονται απέναντι στον πολίτη με υπεροψία και αυταρχισμό αλλά δίπλα του, επιλέγοντας τον δρόμο της αλήθειας και της συνέπειας, σύμφωνα με την συνείδησή τους και με όποιο κόστος!

Ήμουν από εκείνους που συμπορεύτηκαν με τον Αντώνη Σαμαρά, ευθύς αμέσως με την αποχώρησή του από την Νέα Δημοκρατία το 1993. Πολλοί είναι εκείνοι που (χωρίς να γνωρίζουν, από πρώτο χέρι, τα πραγματικά γεγονότα) κατηγορούν τον Αντώνη Σαμαρά, για το αδιέξοδο στην επίλυση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων. Επιπρόσθετα, του χρεώνουν την κατάρρευση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία ήταν η χειρότερη περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από την Μεταπολίτευση!

Αυτά, τα ισχυρίζονται κύκλοι φιλικά προσκείμενοι του Μητσοτακικού περιβάλλοντος και μόνον και ασφαλώς, έχει υπάρξει προεργασία αρκετών ετών ούτως, ώστε ακόμη και σήμερα να καταλογίζουν στον Αντώνη Σαμαρά αυτό που τότε φάνταζε επιτακτική πολιτική και κοινωνική ανάγκη: την πτώση μίας Κυβέρνησης, η οποία είχε φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μέσα σε 3 μόλις χρόνια!

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, πως ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης οδήγησε μεθοδευμένα και με σχέδιο τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν έφυγε από την Νέα Δημοκρατία λόγω του Σκοπιανού και μόνο! Να θυμίσω ότι το οικονομικό επιτελείο του Κ. Μητσοτάκη τελούσε υπό την καθοδήγηση και τις εντολές του Γιάννη Παλαιοκρασσά, ο οποίος κατά πως φαίνεται, είναι ένας από τους βασικούς υπαίτιους της κατάστασης στη ΔΕΗ σήμερα, καθώς διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος της επιχείρησης επί Κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή!

Η Πολιτική Άνοιξη, δεν ιδρύθηκε για να αποτελέσει την προμετωπίδα ενός νέου «μακεδονικού αγώνα» όπως συχνά-πυκνά η δεξιά και η αριστερά μας κατηγορούσε. Η αλήθεια είναι πως «εκμεταλλευτήκαμε» την ρευστή πολιτική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα μας, για να παρέμβουμε αποφασιστικά με τον λόγο μας, την σκέψη μας, τις απόψεις μας, τις προτάσεις μας και τις πράξεις μας, στην συνολική και δια παντός αλλαγή του νοσηρού πολιτικού κλίματος της εποχής, το οποίο - πιστέψτε με - δεν διαφέρει και πάρα πολύ από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση των ημερών μας!

Ακόμη περισσότερο, η Πολιτική Άνοιξη ήταν το πρώτο ελληνικό κόμμα μετά το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80 και ο Αντώνης Σαμαράς ο πρώτος Έλληνας πολιτικός μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, που μίλησε για κοινωνική δικαιοσύνη, ανανέωση των θεσμών, για αξιοκρατία, για διαφάνεια, για σεβασμό στον πολίτη και τις ανάγκες του, για μια Ελλάδα σοβαρή, υπεύθυνη και συμμέτοχη που θα είχε κάτι να προσφέρει και ενάντια στην Ελλάδα της μιζέριας, του ωχαδερφισμού και της αρπαχτής…

Οπωσδήποτε, δεν προσπαθώ να επιχειρήσω κανενός είδους σύγκριση. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον άτοπο. Όμως φανταστείτε πως ταράχθηκαν τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, όπως ακριβώς συνέβη με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, τη στιγμή που η αριστερά περιχαρακωνόταν στα ιδεολογικά της διλήμματα και η Νέα Δημοκρατία, αντί να αγωνίζεται να φέρει την πρόοδο και την ανάπτυξη στην ελληνική κοινωνία, νοιαζόταν μόνο να αναλάβει και πάλι την εξουσία για ν’ αρπάξει ό,τι μπορεί κι να «τιμωρήσει» ακόμη περισσότερους!

Εμείς, ακολουθήσαμε άλλον δρόμο. Θελήσαμε μια Ελλάδα που θα έλεγε την αλήθεια και που δεν θα «τιμωρούσε» τους πολίτες! Οραματιστήκαμε μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση. Με πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου!

Όπως χαρακτηριστικά είχε επισημάνει ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς: «Το Αύριο δεν περιμένει. Δεν ανέχεται ούτε καθυστερήσεις, ούτε την μόνιμη ασθένεια της αναβολής και της προσωρινότητας. Γιατί αιτία της ελληνικής κρίσης, είναι ο άγραφος νόμος της ελληνικής προσωρινότητας. Συνηθίσαμε να τα βλέπουμε όλα και να αντιμετωπίζουμε τα πάντα στο πόδι. Ακόμη και τα εθνικά μας θέματα. Μια προσωρινότητα που μας οδήγησε στην απάθεια και στην αποκλειστική προβολή του προσωπικού μικροσυμφέροντος. Και όταν στο μικροσυμφέρον της κρατικο-πολιτικής ηγεσίας προστεθεί και το ευρύτερο σημερινό κενό αξιών της κοινωνίας μας, τότε απονευρώνεται το σύνολο του τόπου, εξατμίζονται και οι τελευταίες δυνάμεις που συγκρατούν την εθνική μας αυτοπεποίθηση και εξαφανίζεται η ευαισθησία της πολιτείας και των πολιτικών φορέων απέναντι στα προβλήματα των λιγότερο ισχυρών Ελλήνων.

Και δυστυχώς, έτσι συμβαίνει. Δρούμε συνολικά χωρίς αρχές και πάντα προσωρινά. Με πρωταγωνιστή τον επαναλαμβανόμενο κομματισμό που συστηματικά αναπαράγει την αποτυχία, μια και πάντοτε τιμωρεί ή δήθεν διορθώνει στο όνομα του κόμματος, την δραστηριότητα του προηγούμενου κομματικού μηχανισμού.

Ο φαύλος κύκλος της ελληνικής κρίσης οξύνεται. Τα μεγάλα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα μεγιστοποιούνται και πιέζουν. Μπροστά τους οι ηγεσίες, πολιτικές, πνευματικές και οικονομικές, είτε παραπλανούν, είτε σιωπούν. Ο χορός όμως της κρίσης δεν κάνει διακρίσεις. Μας συμπαρασύρει όλους.

Παρασύρει τον Έλληνα νέο που παγιδεύεται στην ημιμάθεια. Χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό, χωρίς σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τηναγορά εργασίας, χωρίς ιδανικά που να βασίζονται στην πίστη ότι διαβατήριο ζωής είναι η αξία και η εργατικότητα.

Παρασύρει τον Έλληνα μεσήλικα, που παγιδεύεται στην υποαπασχόληση. Χωρίς παραγωγικούς στόχους, χωρίς συντονισμό, χωρίς την επιβεβλημένη σύνδεση αμοιβής και παραγωγικότητας και χωρίς την ηθική επιβράβευση του πραγματικά άξιου.

Παρασύρει τον Έλληνα ηλικιωμένο που παγιδεύεται σε προκαταλήψεις και στην κρατική αδιαφορία! Χωρίς αναγνώριση της προσφοράς του, χωρίς προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και χωρίς πρόβλεψη ή κίνητρα αξιοποίησης του.

Υπονομεύουν και ανατρέπουν κάθε στρατηγικό σχεδιασμό της εξωτερικής πολιτικής, που δεν είναι επιτέλους δυνατόν, να μην συνειδητοποιεί ότι τα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν συντονισμένα, γιατί και συντονισμένη είναι η επίθεση κατά του ελληνισμού. Η προστασία της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Αιγαίου, της Θράκης και των Βορειοηπειρωτών δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ούτε αποσπασματικά και ούτε θα αποδώσει αποσπασματικά.

Υπονομεύουν και ανατρέπουν κάθε φιλόδοξο σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας. Η μόνιμη ασθένεια της κρατικής καχυποψίας απέναντι στον πολίτη και τον επιχειρηματία συντηρεί και την δικαιολογημένη καχυποψία του φορολογούμενου απέναντι στην διοίκηση. Η έλλειψη συνέπειας και συνέχειας που τελικά απαγορεύει το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, η απουσία φαντασίας και τόλμης, η πλάνη ότι το κράτος διαθέτει την αυθεντία και το αλάθητο στη φορολογία και η εμμονή σε μεσαιωνικούς θεσμούς, όπως η προσωποκράτηση, απαγορεύουν την ανάπτυξη.

Υπονομεύουν και ανατρέπουν κάθε προσπάθεια κοινωνικής δικαιοσύνης και πλήττουν στα θεμέλια της, την έννοια της προσφοράς προς τον πολίτη. Οι ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα στην παιδεία, στην υγεία και στην απασχόληση είναι εγγυημένες θεωρητικά από το Σύνταγμα, αλλά ποτέ δεν απέκτησαν και την πρακτική εγγύηση της απαλλαγής από το ρουσφέτι ή τον εξευτελισμό της αντιπαροχής στη σφαίρα του κομματισμού.»

Σας θυμίζουν τίποτα όλα τα παραπάνω; Μήπως σε όλα αυτά δεν αναφερόμαστε όλοι μας στα ιστολόγιά μας, ή στις παρέες μας ή οπουδήποτε τύχει να συζητήσουμε για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας; Άραγε δεν έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε που διατυπώνονταν όσα προαναφέρθηκαν; Και όμως! Φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα! Ο «εχθρός» δεν είναι «απροσδιόριστος». Είναι γνωστός και πάντα κοινός: Ο κακός μας εαυτός. Είτε είμαστε αριστεροί, είτε κεντρώοι είτε δεξιοί.

Ήδη από το 1993, η παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά στην πολιτική σκηνή της χώρας, έδειχνε τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθηθεί ούτως, ώστε να μην βρεθούμε στην δυσάρεστη θέση (όπως τελικά βρεθήκαμε) να αντιμετωπίζουμε φαινόμενα σήψης και παρακμής σήμερα.

Η Πολιτική Άνοιξη ήταν εκείνη που πρότεινε - μεταξύ άλλων - εξαετές πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης και σταθερό φορολογικό σύστημα.

Συγκρότηση 15μελούς Κυβέρνησης από μη βουλευτές και ανασύνταξη των Υπουργείων.

Θεσμοθέτηση διαρκούς Συμβουλίου Στρατηγικού Σχεδιασμού για τον εξωτερικό και αμυντικό προσανατολισμό της χώρας.

Υλοποίηση 7ετούς προγράμματος για την παιδεία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό.

Εκλογή σταθερών για μια 5ετία διοικήσεων των δημοσίων οργανισμών και των κρατικών τραπεζών.

Νομοθέτηση συστήματος διαφάνειας για τις κρατικές προμήθειες, τα δημόσια έργα και τις αποκρατικοποιήσεις.

Συναίνεση για ένα νέο πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων με διαφάνεια και ευθύνη ουσιαστικής προσφοράς στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Ο σκοπός των παραπάνω προτάσεων είναι εμφανής. Λιγότερο κόμμα, λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότεροι «παράγοντες» και «παραγοντίσκοι» και περισσότερη πολιτική ούτως, ώστε να απεγκλωβιστούν οι πολίτες από μια κατάσταση που στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον.

Δυστυχώς, όπως συμβαίνει στην χώρα μας, κάθε αξία, κάθε προσπάθεια, κάθε πρόταση που θα δοκιμάσει να επιφέρει αλλαγές προς όφελος των πολλών, βρίσκει εμπόδια, δημιουργεί εχθρούς …

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ στο πρόσφατο Συνέδριο του αναζήτησε… μίλησε για την Ελλάδα των αξιών.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός της ανόδου του Συνασπισμού και της ραγδαίας πτώσης των δύο μεγάλων κομμάτων.

Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι εμείς οι πολίτες, επιθυμούμε τους πολιτικούς μαςυπεύθυνους και συνυπεύθυνους στην διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν έχει σημασία σε ποιον χώρο πολιτικό κατατάσσεται κανείς. Όλα τα κόμματα διαθέτουν και άχρηστους και χρήσιμους. Σκοπός είναι μέσα από τηνσυμμετοχή, να αναδειχθεί η αξία των χρήσιμων και να τεθούν στο περιθώριο οι άχρηστοι.

Θα μπορούσα να αναφέρω ακόμη περισσότερα ιστορικά στοιχεία, όμως, νομίζω γίνεται κατανοητό πως κάποιοι άνθρωποι από πολύ νωρίς είχαν εντοπίσει τα προβλήματα και είχαν το σθένος να προτείνουν λύσεις. Και είναι σημαντικό να προτείνεις όταν το γενικότερο σύνολο του πολιτικού κόσμου, επιθυμεί και επιδιώκει την αδιαφορία και την ανυπαρξία…

Προσωπικά, θεωρώ λάθος του Σαμαρά που επέστρεψε στην Νέα Δημοκρατία (γι’ αυτόν τον λόγο εγώ επέλεξα την «απέναντι»… όχθη) όμως, κατανοώ την δική του ανθρώπινη ανάγκη για συνέχιση της πολιτικής του πορείας.

Μιλήσαμε για «συνείδηση»! Όπως ακριβώς παλαιότερα μιλούσε για «φιλότιμο» το ΠΑΣΟΚ και πιο πρόσφατα ο Συνασπισμός. Εργαστήκαμε σκληρά! Προσπαθήσαμε να είμαστε ειλικρινείς και το κατορθώσαμε σε μεγάλο βαθμό! Δεν αποκλείσαμε κανέναν και ο κάθε πολίτης μας βρήκε δίπλα του, όταν τον έπνιγε η αδικία του παλαιολιθικού μας πολιτικού κατεστημένου. Όμως, αποτύχαμε! Αποτύχαμε, γιατί είχαμε άδικο! Και είχαμε άδικο, γιατί είχαμε δίκιο πολύ νωρίς!

Σήμερα, η χώρα μας αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις. Όλοι μας γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε πως η συμμετοχή μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αν όλα ήταν εύκολα, δεν θα είχε κανένα νόημα, ούτε κάποιοι να βρίσκονται στο δρόμο και να διεκδικούν, ούτε εμείς να βρισκόμαστε εδώ και ν’ αναζητούμε εκείνο το ιδεολογικό πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο που θα μπορούσε να συνδράμει κάθε προσωπική και κάθε συλλογική προσπάθεια ενάντια στις πολιτικές εκείνες που θέλουν να μας γυρνούν χρόνια πίσω στο παρελθόν.Αν βρισκόμαστε σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους… αν η πολιτική μας θεώρηση είναι «δεξιόστροφή» ή «αριστερόστροφη»… στο τέλος-τέλος δεν έχει και τόση σημασία. Το αποτέλεσμα μετράει και όπως είναι γνωστό και η επιτυχία και η αποτυχία χρεώνεται σε όλους το ίδιο!

Πηγές:

Αρχειακό υλικό Τομέα Πολιτικού Σχεδιασμού Πολιτικής Άνοιξης

Αρχειακό υλικό Σ.Ε.Ν. Αχαϊας Νεολαίας της Άνοιξης

10 + 10 ευθείες για τον 21ο αιώνα, Αντώνης Σαμαράς