Tουρκία: Ρεβανσιστικές θέσεις, δικαιοδοσία και στρατηγική στο ζήτημα των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου του Αιγαίου Πελάγους

γράφει ο Πολυχρόνης Ναλμπάντης

Το παρόν άρθρο αναλύει τις ρεβανσιστικές θέσεις της Τουρκίας στη διαμάχη για την έκταση των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου του Αιγαίου Πελάγους στο πλαίσιο των διμερών σχέσεων με την Ελλάδα, που διαμορφώνονται από τις θέσεις αναφορικά με την ερμηνεία του διεθνούς δικαίου. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/11/05/tourkia-rebansistikes-theseis/

Τα τουρκογύφτικα στουρνάρια ξανά στην πολιτική επικαιρότητα

Παρά τις ενθουσιώδεις κραυγές, τους πανηγυρισμούς και τους χορούς, το "κόμμα" "ισότητας, ειρήνης και φιλίας" δεν κατάφερε να "πείσει" την πλειοψηφία των ελλήνων μουσουλμάνων για τις "αγαθές" πολιτικές του προθέσεις. Ωστόσο, αρκετές χιλιάδες ψήφοι στάθηκαν ικανές για να του δώσουν την πρωτιά σε Ροδόπη και Ξάνθη.

 

Ευθύνη γι' αυτό έχει αποκλειστικά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Κανείς άλλος.

 

Έχει κάποια αξία το αποτέλεσμα που πέτυχε; Όχι. Θα έχει όμως αν στο μέλλον καταφέρει να εκφράσει μεγαλύτερο κομμάτι της (μειονοτικής) εκλογικής βάσης των ακριτικών μας νομών.

 

Το γεγονός ότι του επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές, παρά την απροκάλυπτη αντεθνική του δράση, οπωσδήποτε λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης ωστόσο, δεν είναι αυτό που θέλουμε για την Θράκη.

 

Θέλουμε, και η πλειοψηφία των μειονοτικών το θέλει, να αισθάνεται πως δεν τελεί υπό διαρκή αμφισβήτηση για την ταυτότητα και τη συνείδησή της. Αυτό είναι ήδη λυμένο. Ή μήπως όχι;

 

Τα κόμματα που κυριαρχούν στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας θα πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούν κάποια στιγμή.

 

Όπως σημειώνει πολύ εύστοχα μια πολύ καλή φίλη: "Ίσως ακουστεί σκληρό, αλλά η Θράκη είναι το συμβολικό θύμα της πανίσχυρης, ισοπεδωτικής ισχύος του μυαλού που κουβαλάει ο μέσος Έλληνας." Ας το έχουμε υπόψη μας, μαζί με όλα τ' άλλα...

Κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια;

Το ζήτημα της δημιουργίας ενός πλαισίου για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια κυριάρχησε στις εργασίες της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες καθώς, φαίνεται, η Ε.Ε. αρχίζει(;) να συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα ενίσχυσης των δυνατοτήτων της, αυτόνομα. Για κάποιες χώρες-μέλη - μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - αυτονομία σημαίνει περαιτέρω ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας με αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών. Δεν συμφωνούν όλοι σε μια τέτοια προοπτική.

Που θα καταλήξουμε και τι θα συμβεί στην πράξη μένει να το δούμε ωστόσο, η αντίληψη περί κοινής εξωτερικής κι αμυντικής πολιτικής αν και βασικός πυλώνας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη διαχείριση κρίσεων με τρόπο ταχύ, άμεσο κι αποτελεσματικό.

 

Σύμφωνα με το κείμενο συμπερασμάτων που εξεδόθη προχθές, η αμυντική θωράκιση της Ε.Ε. θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις «ανάγκες» και τις «φιλοδοξίες» της, μειώνοντας παράλληλα τις στρατηγικές της εξαρτήσεις (σ.σ. απο τις Η.Π.Α.). Δύο χρόνια, πριν, σε σχετικό μου άρθρο στον ιστότοπο geoeurope, https://www.geoeurope.org/.../i-oytopia-tis-koinis.../ είχα αναφερθεί στην ιστορική διάσταση του όλου ζητήματος. 

 

Απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε, η Ε.Ε. όπως είναι κι όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, με αυτούς τους ηγέτες, είναι ανίκανη να αποκτήσει γεωπολιτική υπόσταση (αυτή είναι η ουσία) και οι λόγοι δεν είναι μόνον πολιτικοί, ιστορικοί ή πολιτισμικοί...

Στην υγειά των κορόϊδων

 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι από εσάς θυμούνται τις επισκέψεις του Νίκου Δένδια σε χώρες της Αφρικής και τις πρωτοβουλίες του ως Υπουργού των Εξωτερικών για την ενίσχυση της ελληνικής παρουσίας στην αφρικανική ήπειρο. Τότε, αν και πολλοί από εμάς εκφράζαμε την άποψη ότι αυτές οι πρωτοβουλίες εκβιάστηκαν από την τουρκική ενεργητικότητα και πως θα έπρεπε να κινηθούμε με ένα τελείως διαφορετικό πνεύμα, οι γραφειοκράτες των Αθηνών διατείνονταν ότι «…δεν θέλουμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία παρά να αποκτήσουμε μια σταθερή και υπολογίσιμη παρουσία έπειτα από απουσία δεκαετιών…» (geoeurope.org, “Οι εβένινες αποχρώσεις της εξωτερικής μας πολιτικής”, Απρίλιος 2022)

 

Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη από τότε έως σήμερα. Η Τουρκία διευρύνει κι ενισχύει διαρκώς την παρουσία της στην Αφρική, κλείνονται συμφωνίες και υπογράφονται συμβόλαια εκατομμυρίων και η τουρκική σημαία κυματίζει υπερήφανα (και μπράβο της) σε κάθε μικρό ή μεγάλο έργο.

 

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα δεν έχει επιτύχει και δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτε! Ίσως κάπου αλλού… στην Ασία; Κι εκεί τίποτε! Τζίφος! Έχουμε άλλα σχέδια εμείς. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε να επενδύσουμε, ούτε να βγάλουμε χρήματα, ούτε να αποκτήσουμε δύναμη. Να γίνουμε ενεργειακός κόμβος για την Ευρώπη θέλουμε. Μπαταρία δηλαδή. Να καταργήσουμε το χρήμα θέλουμε. Άλλωστε, τί να τα κάνει κανείς τα χρήματα; άμα ο άλλος δεν έχει POS και δεν παίρνει ο νταβαντζής (η τράπεζα) προμήθεια άχρηστα θα είναι.

 

Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας… ούτε και είμαστε ικανοί κι άξιοι για μεγάλα παιχνίδια. Μας φτάνει να παίζουμε μπάλα με αλβανούς και σκοπιανούς. Αυτή είναι η θέση μας. Ε... τώρα άμα γίνει και κανά γλέντι με κοψίδι και κλαρίνα, μπορούμε να μαζέψουμε μερικές δεκάδες περίεργους για να κάνουμε μπούγιο. Για παιδιά δεν το βλέπω – τουλάχιστον όχι χωρίς παρενθέσεις…

 

Αμ πώς; Εμείς έχουμε αξίες κι αρχές κι η σοβαρότητά μας αντικατοπτρίζεται στην σοβαροφάνεια του έλληνα πρωθυπουργού, στις δημοσκοπήσεις και προπαντός στην παθητικότητά μας. Μια παθητικότητα που μας κράτησε 400 χρόνια υπό τουρκικό ζυγό… μια παθητικότητα που επέτρεψε στους απογόνους των μαυραγοριτών της Κατοχής, σήμερα, να πίνουν στην υγειά των κορόϊδων… στην υγειά μας!

 

Πόθεν έσχες, φορολογία και συντήρηση

Η ιστορία έχεις ως εξής: Γνωστός δημοσιοκάφρος χθες, αναρωτιόταν που πάνε τα λεφτά που πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι, με αφορμή την κατάρρευση της οροφής στον κοιτώνα των ιατρών του νοσοκομείου «Άγιος Δημήτριος».

Ήθελα να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή… «στις τσέπες σας, για να προπαγανδίζετε την «αριστεία» και να κουκουλώνετε τα εγκληματικά λάθη του μητσοτακισμού. Αλλά δεν είναι μόνο το σινάφι σου.

Βλέπετε, η φοροδιαφυγή δεν ήταν ποτέ σοβαρό ζήτημα στην χώρα μας. Μας κοστίζουν όμως πολύ ακριβά η εκτελεστική, η νομοθετική, η δικαστική εξουσία. η δημόσια διοίκηση και τα golden boys καθώς και κάθε είδους συνδεόμενοι με αυτούς παράγοντες, αν αναλογιστεί κανείς την σχέση του παραγόμενου …«έργου» με τον εμφανή ή και αφανή πλούτο υπουργών, βουλευτών, δημοσιογράφων και λοιπών –ων.

Κουπόνια εμείς (pass τα λένε τώρα), μεζονέτες και σκάφη, αγροτεμάχια και καταθέσεις γι’ αυτούς που μας μοιράζουν τα κουπόνια! Αυτή είναι η δικαιοσύνη των πραγμάτων και κανείς μας δεν αντιδρά. Οι έλληνες ήταν πάντοτε ηλίθιοι. Ποιός να ξεχάσει άραγε το «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά;». Δεν είναι σημεία των καιρών μας αυτά. Πάντα έτσι ήταν. Γι’ αυτό δεν καταφέραμε ποτέ να γίνουμε «ευρωπαίοι». Κι ούτε θα γίνουμε ποτέ. Οι τούρκοι μπορεί. Εμείς ποτέ!  

Νοσοκομειακές εγκαταστάσεις – όπου υπάρχουν - καταρρέουν, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει χωματερές. ό,τι μπορεί να πουληθεί πουλιέται… τα τελευταία δύο χρόνια η μισή Ελλάδα καταστράφηκε και δεν κουνιέται φύλλο.

Την κυβέρνηση των αρίστων την ενδιαφέρει η απασχόληση των συνταξιούχων αλλά αδιαφορεί επιδεικτικά για την ανεργία των νέων, κυρίως των νέων επιστημόνων. Διάβαζα το κείμενο που έγραψαν στον Μητσοτάκη και το ανέβασε προχθές στον προσωπικό του και καλά λογαριασμό για την μείωση της ανεργίας. Μπορεί να μας πει ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, πόσες χιλιάδες συμπολίτες μας συμμετέχουν σε επιδοτούμενα προγράμματα κατάρτισης κι ως εκ τούτου δεν λογίζονται ως άνεργοι; Έτσι γίνονται οι λογαριασμοί. Με πραγματικά κι όχι πλασματικά στοιχεία.

Για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια; Ε, κάποιος με εξαψήφιο μισθό και προνόμια όχι μόνον δεν μπορεί να δώσει λύσεις αλλά ούτε και έχει να πει κάτι! Όχι τίποτε άλλο αλλά, θα έρθουν κάποια στιγμή κι οι επόμενοι και θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα γιατί θα έχουν παραλάβει καμένη γη. Καμένη γη, καμένοι όλοι μας!

 

Κι όμως...

... το ζητούμενο δεν είναι "η διατήρηση των ήρεμων νερών στο Αιγαίο". Αν αυτό είναι το σημείο εκκίνησης των συνομιλιών σε κάθε επίπεδο και σε κάθε ευκαιρία από την ελληνική πλευρά τότε, πολύ φοβάμαι, η ελληνική διπλωματία εξακολουθεί να βαδίζει σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά...

 

Η προπαγάνδα της ΝΔ και ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

 

Μόλις πληροφορήθηκα έναν ακόμη λόγο για τον οποίο θα πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι εμείς οι έλληνες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι κι επίσημα υποψήφιος για το Όσκαρ Α’ και Β’ ανδρικού ρόλου για την δραματική ταινία «ο στεγασμένος άστεγος».

Για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ακαδημίας, κάποιος είναι υποψήφιος σε δύο κατηγορίες υποκριτικής και όχι σε μία! (δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν είναι ο πρωταγωνιστής ή όχι).

Ωστόσο, η άποψή μου είναι πως το Χόλυγουντ μας αδικεί. Η ταινία είναι εξαιρετική από κάθε άποψη και στο μέλλον θα αποτελεί ορόσημο της 7^ης τέχνης. Θα έπρεπε να τύχει υποψηφιότητας και για τη σκηνοθεσία και για τα σκηνικά και για τη φωτογραφία και για το σενάριο και για τη μουσική αλλά και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Να στέκεται ισάξια δίπλα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον Τιτανικό και τον Γκάντι!

Λίγα λόγια για την ταινία. Ένας συμπαθής παππούς, παίρνει το λεωφορείο για να πάει στο σπίτι του. Ο πρώτος συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα εξυπηρετούν γρήγορα, με ασφάλεια και με μηδαμινό κόστος χωρίς διακρίσεις. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μαθαίνουμε την ιστορία του. Πως από νοικοκύρης κατέληξε να ζει στους δρόμους.

Ο σεναριογράφος, αρκείται μόνον τις πιο σημαντικές πληροφορίες και μας τις παραθέτει με δωρική μαεστρία. Έτσι, αποφεύγονται αλήθειες, όπως για παράδειγμα η ευθύνη των ελληνικών κομμάτων και των ελληνικών κυβερνήσεων και πιο συγκεκριμένα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην φτωχοποίηση των ελλήνων. Δεν γίνεται επίσης, καμία αναφορά στο όραμα των σαμαροβενιζέλων για ρουμανοποίηση και βουλγαροποίηση των ελλήνων, ούτε για τον αέρα (πρόστιμα και πανωτόκια) που χρεώθηκαν και εξακολουθούν να χρεώνονται οι έλληνες μόνο και μόνο για να στηρίζουν ένα πολιτικό σύστημα νοσηρό.

Σωστά καταλάβατε. Η ταινία, είναι ένα πολιτικό δράμα για γερά νεύρα! Δύο χρόνια στους δρόμους ο συμπαθής παππούλης, όταν λαθρομετανάστες και λοιποί τακτοποιούνται άμεσα με στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα συναφή. Δεν του έφταιγε κανένας. Ας πρόσεχε! Άραγε, πόσες φορές δεν το έχουμε πει για συνανθρώπους μας που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση; Να το πρώτο μεγάλο ερώτημα της ταινίας.

Κι εκεί που είμαστε έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα αλλάζει τελείως το σκηνικό. Μαθαίνουμε ότι η Πολιτεία του βρήκε σπίτι και σε αυτό το σπίτι, εμφανίζεται απρόσκλητος ο Κυριάκος. Η εμφάνισή του προσομοιάζει με εκείνη του σούπερμαν αλλά ο πρώην, ο νυν κι αεί Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν φοράει κάπα και κολάν, ούτε κι έχει υπερδυνάμεις. Όλη του η δουλειά περιορίζεται στα όρια του εφικτού. Ότι δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή.

Ανεβαίνει σκάλες, επισημαίνοντας έτσι τον κόπο που με αίσθημα ευθύνης οφείλει να καταβάλει κάθε ηγέτης. Φτάνει στον όροφο του διαμερίσματος και χτυπά το κουδούνι. Το μπουτόν παραπέμπει σε μία άλλη εποχή, ξεχασμένη, τότε που ο κατασκευαστικός οργασμός ήταν η καθημερινότητα που έτρεφε δεκάδες επαγγέλματα και χιλιάδες οικογένειες.

Το διαμέρισμα του συμπαθή παππούλη, λιτό κι απέριττο θυμίζει τις πολυτελείς κατοικίες στα περίχωρα των Τιράνων που προορίζονταν για την ελίτ της αλβανικής μαφίας – συγγνώμη – για την ελίτ του πολιτικού, καλλιτεχνικού, ακαδημαϊκού κόσμου της χώρας με την βαλκανική εσάνς διάχυτη στο χώρο. Χρώματα δεν υπάρχουν. Το βρώμικο λευκό σε διάφορες παστέλ αποχρώσεις κυριαρχεί παντού, ανοίγοντας έτσι περισσότερο τον χώρο.

Η κουβέντα μεταξύ των δύο ανδρών, φιλική κι ανθρώπινη. Η κάμερα, εστιάζει στα χαμόγελα και κυρίως, στο βλέμμα του Κυριάκου που λάμπει. Τη ίδια λάμψη παρατηρεί κανείς στους ιδιοκτήτες κατοικίδιων, όταν στρέφουν το βλέμμα τους στα αγαπημένα τους ζωντανά.

Για τους αμύητους, ο διάλογός τους πραγματεύεται και την κεντρική ιδέα της ταινίας. Για τους πιο ψαγμένους η σκηνή του ψησίματος του καφέ περικλείει όλη την ουσία του πράγματος: Ο καφές είναι τούρκικος ή ελληνικός;

Όπως σε κάθε ταινία που ο σεναριογράφος σέβεται τον εαυτό του, δεν δίδεται απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα και αφήνεται στην κρίση του καθενός μας… Απολαυστική ταινία, χωρίς να κουράζει, με έξυπνο διάλογο που διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Ό,τι πιο ντροπιαστικό, ό,τι πιο εξευτελιστικό έχω δει ποτέ στη ζωή μου!

 

Οι βουλευτικές εκλογές που μας ξάφνιασαν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν αναμενόμενα αποτελέσματα σε ότι αφορά τη σειρά κατάταξης των κομμάτων. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου αναμενόμενα σε ότι αφορά τη διαφορά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατέρρευσε εκλογικά. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/entry/oi-voeleetikes-ekloyes-poe-mas-xafniasan_gr_646b3984e4b0005c605a81b2

Οι όμορφες Κυριακές θα'ρθουν μετά τις εκλογές

Είναι γνωστό στο πανελλήνιο ότι η καθαριότητα αποτελεί προτεραιότητα για τον Δήμο Πατρέων, όπως φαίνεται κι από τη φωτογραφία. Η κατάσταση αυτή εξακολουθεί εδώ και σχεδόν 2 μήνες… φαντάζομαι, κάπως έτσι είναι κι έξω από την οικία Πελετίδη.

Α! Μια και μιλάμε για σκουπίδια. Μαθαίνω, το Πανεπιστήμιο Πατρών προβάρει τα καλά του γιατί εντός των ημερών θα τιμήσει τον γνωστό κτηνίατρο για την τεράστια επιτυχία της εταιρείας του στην παρασκευή και διάθεση πειραματικού και αμφίβολης δράσης ενέσιμου σκευάσματος, που εκβιαστικά χορηγήθηκε δήθεν «για να πάρουμε πίσω την ζωή μας» και ευθύνεται - κατά πως φαίνεται - για δεκάδες χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες μη αναστρέψιμες βλάβες και άλλους τόσους θανάτους… Εμείς να τους ευχηθούμε: πάντα τέτοια!

Ερώτημα, το ρητορικό: Αν η ακαδημαϊκή κοινότητα μπορεί και αυτογελοιοποιείται με τόση ευκολία, ποιά η χρησιμότητα η δική μας;

Σε άλλα νέα… πολιτικά. Τα μάθατε, ε; Κοιτάζουμε στο μέλλον! Ποιες γερμανικές αποζημιώσεις; Είσαστε τρελοί; Θέλετε να μας κόψει το Βερολίνο τις μερτσεντές και τα μπεεεε μβε; Και τότε, πώς θα μοστράρει η μεσαία τάξη τον πλούτο και την ευημερία που θα (ξανά)απολαμβάνει σύντομα; Κάποια στιγμή τα κουπόνια – με συγχωρείτε, τα pass ήθελα να πω – θα τελειώσουν! Αφήστε λοιπόν τις αποζημιώσεις και τ’ άλλα κουλά γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ένας είναι ο πρωθυπουργός κι ένα το κόμμα!

Παρεμπιπτόντως, τώρα που είπα κόμμα, θυμάστε που ο Σκέρτσος έλεγε ότι οι ΜΕΘ είναι πολυτέλεια που δεν χρειαζόμαστε; Ε; θυμάστε; Ξεχάστε το. Τώρα χτίζουμε νοσοκομεία καινούρια και θα έχουμε και γιατρούς. Όχι εκείνους που βάλαμε σε αναστολή. Άλλους. Καλύτερους. Και μην είστε αχάριστοι. Τι πάει να πει έλλειψη στα φάρμακα; Πάρτε κανά ντεπόν. Κι αν τυχόν κι αναρωτιέστε γιατί το παιδί σας θέλει να φύγει ή έφυγε και δεν θέλει να επιστρέψει, γυρίστε πλευρό. Μη πιαστείτε κι έχουμε κι άλλα τρεχάματα…    

 

Ο Χαρούλης ο Κεραμάς και η συντροφιά της συμφοράς

 

Θέλω να πιστεύω, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πείθεται - έστω και στο ελάχιστο – από το νεοδημοκρατικό-κυβερνητικό αφήγημα της συμφοράς και της καταστροφής, που θα έρθει(!), αν κι εφόσον εμείς οι πολίτες επιλέξουμε οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην της ΝΔ την ώρα της κάλπης.

Η αλήθεια, η πραγματική αλήθεια, η καταγεγραμμένη ιστορικά αλήθεια είναι αμείλικτη ό,τι κι αν λέει ο οποιοσδήποτε. Την καταστροφή της χώρας την προκάλεσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Τις χίλιες μύριες συμφορές τις έμπασαν μέσα στα σπίτια μας και στις ζωές μας, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Και για όσους όλα όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν ή λέγονται και ακούγονται, τα αντιλαμβάνονται και τα αντιμετωπίζουν με ελαφρά την καρδία, καλό θα ήταν να τους υπενθυμίζουμε ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τις Νέας Δημοκρατίας, οι ίδιες (ακαταλόγιστες κι ακαταδίωκτες) νοοτροπίες που σήμερα μας επιχειρούν να μας τρομοκρατούν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όχι μόνον απέτυχαν στα αυτονόητα αλλά κι εκμηδένισαν την δυναμική τουλάχιστον δύο γενεών Ελλήνων! Μπορεί να παίρνουμε Rafale και να κτίζουμε φρεγάτες αλλά, ζούμε με κουπόνια και καλαθάκια. Κι αυτό λέγεται πρόοδος!

Όποιος επενδύει στην καταστροφολογία, θεμελιώνοντας επάνω της το διακύβευμα των εκλογών, δεν είναι μόνον ανεύθυνος κι ανιστόρητος αλλά, συγχρόνως, προσβάλλει όλους τους Έλληνες πολίτες, τις θυσίες τους, τους αγώνες τους, τα όνειρά τους… προσβάλλει την ίδια την χώρα. Και το μητσοτακέϊκο έχει προϊστορία. Κάθε φορά που βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, ακολουθούσε την ίδια και συνταγή. Ποιά συνταγή; Για παράδοση μιλάμε! Μια «παράδοση» που δεν τιμά την Νέα Δημοκρατία του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας, του πολιτικού πολιτισμού…

Τί μας λέει ο πρωθυπουργός και η συντροφιά του; Θα γυρίσουμε – λένε – στο 2015 αν δεν ψηφίσουμε Μητσοτάκη(!). Μα καλά, τόσο ηλίθιους μας θεωρούν όλους μας; Ξεκίνησε και να τάζει και λεφτά. Και να οι αυξήσεις και να οι απαλλαγές και να οι ρυθμίσεις. Όπως ακριβώς ο πατέρας του έταζε πολλές και καλές δουλειές. Όλοι ξέρουμε πως κατέληξε…

Ας τα αφήσουμε όμως όλα αυτά για λίγο στην άκρη. Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ προσπαθώ να παρακολουθώ τις δημοσκοπήσεις. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της MRB για το OPEN, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, νιώθει οργή κι απογοήτευση. Βιώνει έναν διαρκή φόβο κι έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια ανατροπής αυτής της ψυχολογικής και συναισθηματικής κατάστασης.

Το βρίσκουν οι δημοσκοπήσεις, το ζούμε και το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας λίγο έως πολύ, το επισημαίνουν τα κόμματα και οι πολιτικοί, το ερευνούν οι ακαδημαϊκοί και οι διανοούμενοι όμως κανείς δεν κάνει τίποτε! Κανείς δεν δοκιμάζει, έστω, κάτι! Όλοι μας μένουμε στην διαπίστωση. Ο πληθυσμός συρρικνώνεται, όσοι μπορούν - ευτυχώς γι’ αυτούς - σηκώνονται και φεύγουν… οι ποιοτικοί δείκτες αρχίζουν και πέφτουν… και τα λοιπά κ.λπ. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι φιλοδοξίες του Μητσοτάκη. Ούτε οι προθέσεις του Τσίπρα. Ούτε η μαλακία του Βαρουφάκη - που δεν είναι καθόλου μαλακία κι εξυπηρετεί την κυβέρνηση. Στα δικά μου μάτια, εκδούλευση μου μοιάζει και δεν χρήζει απόδειξης.

Με αυτή τη νοοτροπία, με αυτές τις όποιες διαθέσιμες επιλογές, με αυτές τις συμπεριφορές, το ταξίδι θα είναι μάλλον σύντομο. Δεν θα πάμε πολύ μακρυά. Δεν μπορούμε να πάμε μακρυά, έτσι όπως είμαστε. Έτσι όπως καταντήσαμε.

Σε ό,τι με αφορά, όλα είναι ξεκάθαρα και γι’ αυτό ίσως και δεν βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε κανένα ψευτοδίλημμα. Κανείς δεν με φρόντισε. Κανείς δεν μου παρέχει ασφάλεια. Κανείς δεν με τάϊσε, δεν με ταΐζει και δεν θα με ταΐσει ποτέ. Κανείς τους δεν ασχολήθηκε με τα δικά μου προβλήματα. Κανείς τους δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να μου εμπνεύσει το «όραμά» του. Κανείς δεν μπορεί να με πείσει για την προοπτική που ευαγγελίζεται.

Στην δική μου αντίληψη, η πατρίδα μας, παραμένει μια χώρα β’ διαλογής. Δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε προοδευτική παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ολίγων.

Ούτε χώρα του πνεύματος και του πολιτισμού είναι. Παράγει όμως ξαπλώστρες, δημιουργεί νέες (αυθαίρετες) παραλίες κι ακτές και πουλάει πολύ greek mousaka και τσίπουρο… είναι κι αυτό μια κατάκτηση.

Θυμάμαι, στο σχολείο – ο Θεός να το κάνει σχολείο, τέλος πάντων – μας έλεγαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ότι μια έκθεση ιδεών πρέπει να τελειώνει πάντα με θετικό πρόσημο. Το μόνο θετικό πρόσημο που μπορώ να σκεφτώ είναι εκείνο το εν υπνώσει κομμάτι της ψυχής μας που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξυπνήσει και να κάνει θαύματα. Μέχρι τότε, να κρατάμε μικρό καλάθι (πόντος) στους κομπασμούς του κάθε μάγου…        

 

Εθνολαϊκισμός, ισλαμισμός, δημοκρατία: ψευτοδιλήμματα κι αυταπάτες των γειτόνων μας

 

Το γεγονός της αποδοκιμασίας του καθεστώτος Ερντογάν από ένα μεγάλο ποσοστό των Τούρκων πολιτών, δεν σημαίνει ουδόλως ότι ο τουρκικός λαός στο σύνολό του απορρίπτει ή τουλάχιστον αμφισβητεί το αφήγημα περί εθνικής και θρησκευτικής ανα(σ)τάσεως ή το επεκτατικό ιδεώδες που προβάλλεται ως ιστορικά και ηθικά δίκαιο και νομικά βάσιμο, έστω κι αν βλάψει στο μέλλον τα συμφέροντα της Τουρκίας αυτή η θεώρηση των πραγμάτων η οποία, δεν έχει ούτε χρώμα ούτε πρόσημο.

Στην Ελλάδα ─μια και είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε διαρκώς με τους γείτονες─ λίγοι γνωρίζουν κι ακόμη λιγότεροι κατανοούν, πώς ακριβώς είναι δομημένη στο θεωρητικό πεδίο η πολιτική ζωή στη γειτονική μας χώρα. Και δικαιολογημένα, αφού η σχετική βιβλιογραφία και η αρθρογραφία είναι πολύ περιορισμένη.

Παρά λοιπόν τις αναγνωρίσιμες κι ολίγον αυθαίρετες ταμπέλες «δεξιά» (ισλαμιστές, εθνικιστές, συντηρητικοί) και «αριστερά» (κεμαλιστές, δημοκρατικοί, προοδευτικοί κ.λπ.) που χρησιμοποιούνται κι από εμάς κι από τους ίδιους τους Τούρκους ανάλογα, η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία ήταν, είναι και θα είναι και στο μέλλον, ο εθνολαϊκισμός. Σε όποια από τις έξι διαφορετικές του παραλλαγές. Στην πραγματικότητα, είναι αδόκιμο να ομιλούμε για Δεξιά κι Αριστερά στην Τουρκία.

Κάποια στιγμή ίσως κριθεί χρήσιμη η μελέτη αυτών των παραλλαγών και η συγκρουσιακή δυναμική ανάμεσά τους διότι, ναι, υπάρχει κι αυτή· ωστόσο, για την ώρα, ας έχουμε υπόψη μας ότι σε κάθε «κρίσιμη περίοδο» και σύμφωνα πάντα με την επικρατούσα αντίληψη, το συντηρητικό κομμάτι της τουρκικής κοινωνίας μπορεί κι οφείλει να κάνει συμβιβασμούς ενώ το προοδευτικό της κομμάτι, παρά τις αποστάσεις που θέλει να κρατά κυρίως από την ισλαμική παράδοση, έχει την υποχρέωση να βρίσκει σημεία τομής ώστε και τα δύο ιδεολογικά ρεύματα να μπορούν όχι μόνον να συναντώνται αλλά και να συνεργούν.

Έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη και λανθασμένα ─όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά─ ότι κατά τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, επιχειρήθηκε η συστηματική σύζευξη τουρκικού εθνικισμού και Ισλάμ.

Ο ισλαμισμός δεν ήταν ποτέ απών από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πάντοτε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λειτουργούσε συμπληρωματικά κι ενίοτε ανατρεπτικά σε κάθε πολιτική και κοινωνική διεργασία. Από την άλλη, ο εθνολαϊκισμός των κεμαλιστών μέσα από το πέρασμα του χρόνου, λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής της δύναμης του ισλαμοφασισμού στην Τουρκία κι εμείς, δεν ήμασταν σε θέση ούτε να το δούμε, ούτε να το αξιολογήσουμε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα!

Αν μη τι άλλο, ο πρόεδρος Ερντογάν επέτυχε εκεί που απέτυχαν όλοι οι προηγούμενοι ισλαμιστές: στην παγιοποίηση μιας εκδοχής του Ισλάμ, της τουρκικής του εκδοχής, διεισδύοντας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, επιτυγχάνοντας τη μεταβολή της φυσιογνωμίας της μεσαίας και της ανώτερης τάξης, των πιο μορφωμένων και των πιο προνομιούχων κοινωνικών ομάδων δηλαδή, που αντιλαμβάνονται πλέον εκείνο που εμείς ονομάζουμε νέο-οθωμανισμό (αν και οι ίδιοι δεν αποδέχονται αυτόν τον όρο), ως δίκαιο και νόμιμο «εθνικό» αγώνα ενάντια σε εκείνες τις «δυνάμεις» (πολιτικές/θρησκευτικές/οικονομικές κι άλλες) που επιθυμούν μία αδύναμη και πλήρως ελεγχόμενη Τουρκία. Σε αυτή την αντίληψη η ενωμένη αντιπολίτευση (sic!) δεν έχει τίποτε να αντιπροτείνει. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού εκφράζει τα ίδια κι ακόμη περισσότερα…

Για να πω την αλήθεια, είχα μεγάλες προσδοκίες από την αντιπολίτευση, κυρίως από το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Έχοντας κάνει τα τελευταία χρόνια ατέλειωτες συζητήσεις με φίλους, μέλη και στελέχη του, μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ─λανθασμένα προφανώς─, ότι η καλλιέργεια ενός πιο δημοκρατικού φρονήματος θα αποτελούσε προτεραιότητα και ίσως, μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον. Όμως, η δημοκρατία, όπως εμείς την κατανοούμε και εννοούμε, είναι terra incognita για τους Τούρκους. Κι ό,τι είναι άγνωστο, θεωρείται επικίνδυνο… Έτσι, για την αντιπολίτευση, ο εθνολαϊκισμός συνιστά τη μόνη ενδεδειγμένη οδό.

Επιπλέον, όσο κι αν θέλουν να κρατούν αποστάσεις, το Ισλάμ δεν επιτρέπει κανένα απολύτως περιθώριο διάστασης. Ιδίως σήμερα. Τόσο για το εσωτερικό όσο και για το εξωτερικό. Όπου δηλαδή η γειτονική μας χώρα έχει απλώσει τα πόδια της.

Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

 

Κλείνουν σήμερα 111 χρόνια από τη γέννηση ενός εκ των σημαντικότερων Έλληνων ποιητών. Πολλά και σπουδαία συνέβησαν στο μεσοδιάστημα. Πολλά για να υπερηφανευόμαστε, περισσότερα για να ντρεπόμαστε. Με την υπερηφάνεια και την ντροπή, από την Ελλάδα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Τσιτσάνη, του Χατζηδάκι, του Χόρν και του Ανδρόνικου, βρεθήκαμε στην Ελλάδα του Άδωνι, του Πάτση, του Φιλιππίδη, του Λιγνάδη... και τόσων άλλων.

 

Κατακρεουργήσαμε την γλώσσα μας, καταφερθήκαμε - χωρίς αιδώ - ο ένας απέναντι στον άλλον, συνωστιζόμαστε στα social media και στα τηλεπαράθυρα, και υποχρεώνουμε καθημερινά την συνείδησή μας να συμβιβάζεται με τις ακαθαρσίες και τη φθορά γύρω μας. Με το τσιγάρο στο ένα χέρι και με τον φραπέ στο άλλο, απολαμβάνουμε τη θέα...

 

Θα μου πείτε, είσαι άδικος. Ακόμη συμβαίνουν σπουδαία πράγματα και εξακολουθούν να υπάρχουν πνεύματα φωτεινά που αντιστέκονται και μάχονται! Καμία αντίρρηση. Έτσι είναι. Κι όσο θα είναι έτσι, θα υπάρχει και ελπίδα. Ωστόσο, το μέγεθος του σωρού είναι τόσο αποκαρδιωτικό που δεν επιτρέπει και δεν μπορεί να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το βλέπουμε δεν το βλέπουμε, ο ελληνισμός αναπνέει μέσα από τον φασισμό - κάθε είδους φασισμό, την κερδοσκοπία, την αμορφωσιά, την "μαγκιά", την εξυπνάδα και μια δήθεν αγανάκτηση που καταντά γελοία...

 

"Ποιός μιλεί στα νερά καί ποιος κλαίει, ακούς;

Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει, ακούς;

Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;"

- Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

 

Περί διεθνοποίησης του τουρκικού αναθεωρητισμού

 

Ας μην γελιόμαστε. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός νομιμοποιήθηκε από τις δικές μας φοβίες, την υποχωρητικότητα, τις αστοχίες μας, την απουσία σχεδίου και συντονισμού των πολιτικών δυνάμεων της πατρίδας μας… από τον πολιτικό μας “πολιτισμό”. Πιθανόν, να μην γινόταν διαφορετικά.

Να μην λησμονούμε ποτέ τη διάσταση Ανατολής - Δύσης σε ό,τι αφορά νοοτροπία κι αντίληψη. Αυτή η διάσταση αυξάνει μέρα με τη μέρα μέσα από το πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων καθώς, δεν εντοπίζεται μόνον στις όποιες εδαφικές βλέψεις και διεκδικήσεις που ανέκαθεν προέβαλε η γειτονική μας χώρα, ούτε και περιορίζεται στην επιρροή και την ισχύ ή τα όποια ενδεχόμενα οικονομικά οφέλη που μπορεί να αποδώσει η περιοχή μας. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο κόσμους είναι πολιτισμική. Φτάνει να παρατηρήσει κανείς την φρασεολογία που χρησιμοποιείται και από τις δύο πλευρές, για να διαπιστώσει ότι το ζήτημα είναι πιο σύνθετο απ’ όσο φαίνεται.

Η Τουρκία είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα

Το πρόβλημα όμως, είναι η Τουρκία. Και τί μας λέει; Μας δηλώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν δεσμεύεται από καμία συμφωνία, καμία συνθήκη και καμία συνεννόηση εφόσον αυτή δεν εξυπηρετεί τους στόχους και τα συμφέροντά της. Δεν σέβεται ούτε εχθρούς, ούτε φίλους· εκμεταλλεύεται την ευρωπαϊκή ανεπάρκεια κι απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο. Καταφέρεται εναντίον του ελληνισμού με φτηνή γλώσσα, ψεύδη, συκοφαντίες και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς αλλά και με πολιτικές που κινούνται μακράν και πέραν κάθε νομιμότητας ή λογικής. Σημειωτέον, όταν ομιλούμε περί νομιμότητας αλλιώς την εννοεί η Δύση και αλλιώς η Ανατολή και μάλιστα, καθεστώτα όπως εκείνα της Ρωσίας, της Τουρκίας ή του Ιράν κ.λπ.

Όσοι γνωρίζουμε τους τούρκους και τον τρόπο που εκφράζονται και συμπεριφέρονται - ακόμη και μεταξύ τους, κυρίως μεταξύ τους - δεν δοκιμάζουμε την παραμικρή έκπληξη. Αντίθετα, έκπληξη προκαλεί η επιμονή κάποιων συγκεκριμένων προσώπων και κύκλων στην χώρα μας στην διατήρηση μιας παθητικής - “ψύχραιμη” την ονομάζουν - στάσης που, αντί να διορθώνει κάπως τα πράγματα, προμηθεύει με περισσότερη καύσιμη ύλη τον τουρκικό παροξυσμό. Στον αντίποδα, έχουμε και τις υστερικές πολεμικές ιαχές κάποιων άλλων λες και τώρα ήρθε η ώρα να πάρουμε την Πόλη…

Έτσι όμως δεν γίνεται εξωτερική πολιτική. Δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος διασφάλισης των εθνικών μας συμφερόντων. Κι όλοι όσοι γράφουμε ή ομιλούμε δημόσια κι εκφραζόμαστε κατά την αντίληψή μας, πριν οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να αναλογιστούμε εάν πράγματι βοηθούμε και υποστηρίζουμε την εθνική προσπάθεια με τους λόγους και τα γραπτά μας.

Ωστόσο, η γειτονική μας χώρα έχει επιλέξει τον δρόμο της. Κι αν φαίνεται ότι λειτουργεί βάσει σχεδίου, μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει την πραγματικότητα. Από την στιγμή που αισθάνθηκε ότι μπορεί, προβάλλει αξιώσεις και διεκδικεί έναν ρόλο που δεν είναι ανάλογος ούτε των δυνατοτήτων της, ούτε της ιστορίας της, ούτε του πολιτισμού της. Δοκιμάζει κάθε δυνατή εναλλακτική έτσι, ώστε επαληθευθεί το αφήγημα της “μεγάλης” και “σημαντικής” Τουρκίας.

Τί την έκανε να αισθανθεί “δυνατή”; Ανίκανες ευρωπαϊκές ηγεσίες, η ασυνεννοησία μεταξύ τους σε πλήθος ζητημάτων, η άνοδος της ακροδεξιάς και η αυξανόμενη ισλαμοφοβία στον ευρωπαϊκό χώρο, το πλεονέκτημα που της παραχώρησαν Τραμπ-ρεπουμπλικάνοι, η αποχώρηση των αμερικανών και των συμμάχων τους από το Αφγανιστάν, τα ρωσικά σχέδια έναντι της Ουκρανίας και η αλληλοκατανόηση με τη Μόσχα, η απρόσκοπτη διείσδυσή της στην Αφρική, η χρησιμότητά της στο ενεργειακό πεδίο, το μεταναστευτικό/προσφυγικό, ο πλούτος του Αιγαίου και της Μεσογείου… όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, τροφοδότησαν τις φαντασιώσεις της τουρκικής ισλαμιστικής και εθνολαϊκιστικής ελίτ που διέκρινε το περιθώριο ανάπτυξης μια αναθεωρητικής πολιτικής χαμηλού κόστους. Τώρα, πόσο “χαμηλό” θα είναι αυτό το κόστος μένει να το δούμε.

Πάντως, ο τουρκικός ρεβιζιονισμός δεν έχει στο επίκεντρό του μόνο την Ελλάδα. Οι βλέψεις και οι επιδιώξεις της Τουρκίας δεν περιορίζονται σε εμάς. Εμείς όμως στεκόμαστε εμπόδιο σε αυτές τις επιδιώξεις. Κι όπως πολύ ορθά το περιέγραψε με λίγες λέξεις ο Δρ. Νικ. Ντάσιος σε πρόσφατο άρθρο του στην Huffington Post: “ο ελληνισμός στην παρούσα συγκυρία (και για ακόμη μια φορά) μετατρέπεται σε σύνορο του Δυτικού κόσμου έναντι του Ασιατικού δεσποτισμού”.

Διεθνείς σχέσεις και όροι επικοινωνίας

Όμως, ας πάμε στην ουσία του θέματος ή έστω, στην πιο σημαντική του παράμετρο. Οι διεθνείς σχέσεις αν και στην δομή τους έχουν κάποιες σταθερές που είναι αποδεκτές και ακολουθούνται από όλους εντούτοις, μεταβάλλονται, αναπτύσσονται και εξελίσσονται διαρκώς. Κι εκεί είναι που πάσχουμε ως χώρα. Αυτό πρέπει να είναι για εμάς το ζητούμενο!

Η Ελλάδα, ακόμη και τώρα, επιμένει στην χρήση εργαλείων και στην εφαρμογή πρακτικών που θεωρούνται από παρωχημένες και άχρηστες ως εξαιρετικά επικίνδυνες, εφόσον δεν καταφέρνουν να λύνουν προβλήματα ή να δημιουργούν ευκαιρίες στο βαθμό που θα ήθελε κανείς. Πρέπει κάποια στιγμή και μάλιστα γρήγορα να τελειώνουμε με το “μύκονοςςςςς”, συρτάκι, σουβλάκι, φουστανέλα, “nick the greek” και τα τοιαύτα. Ούτε και το χαρτί του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και πνεύματος είναι πλέον αρκετό. Κι αν αυτή δεν είναι η αλήθεια, αυτή την εικόνα βγάζουμε προς τα έξω και δεν μας βοηθά καθόλου.

Τί περιμένουμε ή τί άλλο θα πρέπει να συμβεί για να αναθεωρήσουμε επιτέλους - κι εμείς με τη σειρά μας, τον τρόπο που προωθούμε τις διεθνείς μας σχέσεις και ασκούμε την εξωτερική μας πολιτική; Είναι ή δεν είναι αντικειμενικός μας σκοπός η διασφάλιση της κυριαρχίας μας, των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων αλλά και η ασφάλεια και η ευημερία μας;

Ας παρατηρήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Όλες οι χώρες αργά ή γρήγορα καλούνται να διαχειριστούν ζητήματα που θεωρούνταν λίγο ως πολύ λυμένα. Νέοι συσχετισμοί δημιουργούνται διαρκώς και επιδιώκουν την νομιμοποίησή τους όχι απαραίτητα με την ισχύ αλλά, όλο και πιο συχνά, με όρους marketing και πρακτικές merchandising.

Εμείς βέβαια, έχοντας την Τουρκία δίπλα μας, είμαστε μάλλον άτυχοι. Αλλά, αν μη τι άλλο, οι όροι του εμπορίου απέκτησαν νέο νόημα και νέο περιβάλλον εφαρμογής, δημιουργώντας ένα χαοτικό μείγμα προθέσεων, στόχων, αντιλήψεων, ερμηνειών αξιώσεων και ναι, αιτιάσεων που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος εξαιτίας πολλών παραγόντων, μεταξύ αυτών, της άγνοιας, της ανεπάρκειας και την μετριότητας που είναι δεδομένες στην ευρωπαϊκή πολιτική ζωή - μιλώντας πάντα για τα του οίκου μας!  Έτσι, κράτη, λαοί, θεσμοί, οργανισμοί μετατράπηκαν σε καταναλωτές - και μάλιστα, δίχως καταναλωτική συνείδηση!

Η Τουρκία, πέραν της καθημερινά επαναλαμβανόμενης φτηνής ρητορικής, των προσβολών και των απειλών που εξαπολύει με κάθε ευκαιρία, έχει επιδοθεί σε έναν μεγάλο αγώνα δυσφήμισης και εξαναγκασμού (μας) κι επενδύει στην ψυχραιμία - με ή χωρίς εισαγωγικά - που εμείς επιδεικνύουμε. Και βρίσκει ευήκοα ώτα, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο ή παράλογο. Προφανώς, το ζήτημα δεν είναι μόνον γεωπολιτικό…

Γιατί λοιπόν τα καταφέρνει εφόσον έχει άδικο; Μήπως δεν επικοινωνούμε τις θέσεις μας και τις απόψεις μας με τρόπο αποτελεσματικό; Μήπως οι όροι με τους οποίους επιδιώκουμε αυτήν την επικοινωνία είναι κάπως ξεπερασμένοι;      

Από την άλλη, δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε εσαεί στους αγώνες της ομογένειας και την καλή πίστη δυο-τριών-πέντε-δέκα γερουσιαστών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ή στην κατανόηση και συμπαράσταση φίλων κι εταίρων εδώ στην Ευρώπη, όταν κάποιοι αυτούς επενδύουν στην πολεμική μηχανή της Τουρκίας· εναντίον μας δηλαδή!

Θυμάμαι - δεν πάει πολύς καιρός, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να σηκώνει padiera rossa για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και να απειλεί με επιβολή κυρώσεων την Ρωσία, την ίδια ώρα και στιγμή που η Τουρκία επιτίθονταν στην Ελλάδα (Έβρος, Μάρτιος 2020). Κυρώσεις δεν υπήρξαν ποτέ και ούτε θα υπάρξουν αν κι εφόσον εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε την εδαφική μας ακεραιότητα.

Στο τέλος-τέλος, μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να διατυπώνουμε μία σειρά ερωτημάτων που θα βοηθήσουν τη διεθνή κοινότητα να δει ό,τι δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει; για παράδειγμα, πόσο αξιόπιστη είναι η Τουρκία και πώς; Διασφαλίζει τα συμφέροντα του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου; Πώς; Να μάθουμε επιτέλους, πόσο στρατηγική είναι τελικά η θέση της και πως μας εξυπηρετεί; - αν μας εξυπηρετεί…  

77η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών: Η αξιοπρεπής στάση του ελληνισμού απέναντι στις προκλήσεις και τις απειλές της Τουρκίας

 

Επιχειρώντας μία πρώτη εκτίμηση και συγκρίνοντας τις ομιλίες Ερντογάν - Μητσοτάκη / Αναστασιάδη στην Ολομέλεια των Ηνωμένων Εθνών, δεν μπορώ παρά να σημειώσω πριν από οτιδήποτε άλλο το οφθαλμοφανές: το χάσμα - δηλαδή - που χωρίζει το ελληνικό πνεύμα από τον τούρκικο χαρακτήρα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.facebook.com/christos.moissidis/posts/10228281283478569

Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

 

Σε 70 περίπου ημέρες η Νέα Δημοκρατία ολοκληρώνει 48 έτη παρουσίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Με την ίδρυσή της, βρέθηκε εξ αρχής στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να παρουσιάζει και να προτείνει προς όλον τον ελληνικό λαό - χωρίς αποκλεισμούς κι εξαιρέσεις, ένα πλαίσιο αρχών κι αξιών ανάλογο του οράματος που είχε αυτός και οι συνοδοιπόροι του για μία Ελλάδα ανανεωμένη, ελεύθερη και κυρίαρχη· και για ένα πολιτικό σύστημα υγιές, διάφανο, ισχυρό· ικανό να απαντά στις όποιες προκλήσεις και προπάντων, δημιουργικό, αντιπροσωπευτικό και συναινετικό.

Διαβάζουμε στην ιδρυτική της διακήρυξη, όπως είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του κυβερνώντος κόμματος: "Το μέγα θέμα της εποχής μας είναι η δημοκρατία. Όλοι μιλούν περί δημοκρατίας, ολίγοι όμως την καταλαβαίνουν και ολιγότεροι έχουν τη θέληση και την ικανότητα να την εφαρμόζουν. (...) αυτό το θαυμάσιο και ευαίσθητο πολίτευμα είναι δύσκολο στην εφαρμογή του. Και προϋποθέτει ειδικές συνθήκες, χωρίς τις οποίες δεν ημπορεί να ανθίσει και να καρποφορήσει."

Μετρούμε ήδη μισό αιώνα από τότε και το μέγα θέμα εξακολουθεί να είναι η ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε! Ακόμη προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, ακόμη προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα αυτονόητα! Και τούτο συμβαίνει είτε επειδή οι όποιες αξίες και οι αρχές είναι κενές περιεχομένου, είτε γιατί ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας είναι ανίκανος ή - ακόμη χειρότερα - μη διατεθειμένος να εφαρμόσει την δημοκρατία στην πράξη.

Το όραμα της Νέας Δημοκρατίας - όπως το περιέγραψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής - ήταν σαφές και ξεκάθαρο: "Ένα καλύτερο κι ασφαλέστερο μέλλον". Δηλαδή, ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, με αλληλεγγύη, με δικαιοσύνη, με ευκαιρίες για όλους και προς όλους. Η ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό κείμενο και σας προτρέπω να το διαβάσετε, όσοι δεν το έχετε διαβάσει.

Η δική μου η απορία είναι, πώς να φανταζόταν άραγε ο ιδρυτής της ότι, από κόμμα αρχών κι αξιών θα γινόταν κάποτε στέγη φίλων φαρμακέμπορων, παιδόφιλων, βιαστών, εκβιαστών, καιροσκόπων, ανόητων, χουντικών, φασιστών και λοιπών... κόπων και βασάνων.

Θα μου πείτε, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι καλύτερες; Μα, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης εδώ! Η πολιτική ζωή δεν είναι καλλιστεία. Ομιλούμε για την "ελίτ" (όπως αυτοδιαφημίζονται κι αυτοθαυμάζονται) του πολιτικού μας συστήματος ή μήπως όχι; Αν όμως θέλουμε να συγκρίνουμε, φοβάμαι, το αποτέλεσμα θα στενοχωρήσει πολύ τους φίλους νεοδημοκράτες. Ή έχεις ήθος, αξίες, αρχές για να πορεύεσαι και όραμα για να εμπνέεις ή βολεύεσαι και βολεύεις κι άσ’ τους άλλους να κουρεύονται - κατά το κοινώς λεγόμενο.

Υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η μεγάλη συντηρητική παράταξη, δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα, έχει απολέσει την ιδεολογική της θεμελίωση κι έχει χάσει την πολιτική της ταυτότητα.

Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό εξυπηρέτησης των συμφερόντων και των επιδιώξεων της οικογένειάς του, η οποία μάλιστα, έχει προκαλέσει πολλά δεινά σε αυτόν τον τόπο ήδη από την εμφάνισή της στα πολιτικά μας δρώμενα.

Έχει εκφυλίσει κάθε έννοια διακυβέρνησης κι έχει καταστεί κέντρο διεκπεραίωσης και διανομής προνομίων και διευκολύνσεων προς ...«ομόκεντρους κύκλους».

Είναι ένας οργανισμός… τί οργανισμός; "Διαλυτικό μύκητα" τον χαρακτηρίζει ο Νίκος Καραχάλιος (σύμβουλος δύο πρώην πρωθυπουργών της ΝΔ) δίχως συνοχή, ομοιογένεια, δικλείδες και κανόνες λειτουργίας, αποσυνδεδεμένος από την κοινωνία και τους πολίτες.

Για την τοξικότητα που αποπνέει και το αποτύπωμα που ήδη αφήνει, δεν χωρά καμία αμφιβολία. Θα έρθει η ώρα που θα βγουν στην επιφάνεια (σχεδόν) όλα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και τότε θα γνωρίζουμε όλοι μας το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε "ο εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής ως το τελευταίο στάδιο του μητσοτακισμού", όπως πολύ σωστά σημειώνει ο γνωστός ποινικολόγος και συνταγματολόγος, Γιάννης Ματζουράνης.  

Η αμηχανία, η απάθεια και η σιωπή που επιδεικνύουν τα υγιή στοιχεία της κυβερνώσας παράταξης – όσα εν πάση περιπτώσει έχουν απομείνει -  συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα κι έχουν ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν, όπως συμβαίνουν καθώς, αν και αναγνωρίζουν το πρόβλημα, δεν οδήγησαν τα πράγματα σε ρήξη φοβούμενες πως θα χρεωθούν με "προδοσία". Αν και στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν μάλλον "λύτρωση". Η στάση τους είναι στάση συνενοχής.

 

Το γελοίον του πράγματος…

 

Συζήτηση χθες στη Βουλή, έπειτα από αίτημα του πρωθυπουργού, με αντικείμενο την ενημέρωση του Σώματος σχετικά με τις … "κοινωνικές πολιτικές" της κυβέρνησης. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση δεν περιορίστηκε σε αυτές κι ήταν πολλά εκείνα στα οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Τα περισσότερα άνευ ουσίας.

 

Θα σταθώ όμως σε ένα σημείο των λεγομένων του που, νομίζω, είναι άξιο σχολιασμού: Σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη, όταν φτάσει η ώρα των εκλογών οι πολίτες θα θυμούνται την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ… Προφανώς. 

 

Η αλήθεια ωστόσο είναι, αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ, όταν έρθει η ώρα, θα θυμηθούμε πρώτα και κύρια τα δικά σας πεπραγμένα. 

 

Θα θυμηθούμε την τρομοκρατία και τον εκβιασμό των γονέων και των παππούδων μας, με σκοπό την υποχρεωτική κατανάλωση επικίνδυνων - όπως αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα - φαρμακευτικών σκευασμάτων.

 

Θα θυμηθούμε την διάλυση του συστήματος υγείας… "πολυτέλεια" το χαρακτήριζε το alter ego σας.

 

Θα θυμηθούμε τα πρόστιμα και τους περιορισμούς μετακινήσεων των ελλήνων πολιτών την ώρα που τουρίστες και λαθρομετανάστες σουλατσάριζαν ελεύθερα από εδώ κι από εκεί.

 

Θα θυμηθούμε την καταστροφή της πραγματικής ελληνικής οικονομίας με τα βλακώδη "εξοδόχαρτα", τα αχρείαστα lockdown και την κοροϊδία του take away… 

 

Θα θυμηθούμε τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, τα bonus στους "άριστους" και τους "εκλεκτούς" καθώς, και τις ρήτρες αναπροσαρμογής. (Λεφτά υπάρχουν και θα υπάρχουν!)

 

Θα θυμηθούμε επίσης την περιβαλλοντική/τουριστική/οικονομική καταστροφή στην Εύβοια, την Πελοπόννησο και την Στερεά. 

 

Θα θυμηθούμε επιδόματα και χαρτζιλίκια...

 

Θα θυμηθούμε κι άλλα πολλά που δεν τιμούν ούτε εσάς τον ίδιο, ούτε την παράταξή σας. Αυτά τα λίγα για αρχή. Μέχρι τις εκλογές, θα έχουμε να λέμε…

Εκλογές και πανηγύρια ή αλλιώς, εκλογές για τα πανηγύρια

 

Αχ… προεκλογική περίοδος. Η αγαπημένη μου εποχή! Είτε κρατά λίγο ή πολύ, την απολαμβάνω στο έπακρο! Την λέω την αμαρτία μου. Γιατί; Μα είναι δυνατόν να το ρωτά κανείς; Είναι η εποχή που όλα δρομολογούνται και όλα γίνονται· ακόμη και τα αδύνατα. Φτιάχνονται δρόμοι, ξαναφτιάχνονται οι ίδιοι οι φτιαγμένοι δρόμοι, τα σκουπιδιάρικα βγαίνουν πιο συχνά, τα λεωφορεία - επίσης - εξυπηρετούν τους πολίτες με πιο τακτικά δρομολόγια, καθυστερούν οι λογαριασμοί - παντός είδους λογαριασμοί, τα πολιτικά γραφεία και τα εκλογικά κέντρα ετοιμάζονται σιγά-σιγά να υποδεχθούν “πελάτες” και κάποια από αυτά, θα γίνουν τα νέα αγαπημένα στέκια της πόλης ή του χωριού. Είναι να μην χαίρεσαι;

Λίγο έμεινε και θα αλλάξει ολόκληρο το αστικό τοπίο. Οι υποψήφιοι, σαν τα χελιδόνια, θα φέρουν μαζί τους χαρά κι ελπίδα. Οργασμός στη φύση! Οι πρώτες αφίσες θα κάνουν την εμφάνισή τους ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη. Αφίσες με πρόσωπα καλομακιγιαρισμένα, βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση κι ίσως λίγο χεράκι να ακουμπά το πιγούνι, έτσι για την αλητεία.   

Οι ίματζ μέϊκερς δοκιμάζουν εναλλακτικές χειραψίες, χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά ανάλογα με το προφίλ του υποψηφίου που έχουν αναλάβει και προετοιμάζονται οι προκάτ ομιλίες και δηλώσεις για κάθε πιθανή περίπτωση.

Ήδη προγραμματίζονται και οι πρώτες περιοδείες κι επισκέψεις, αν κι εδώ που τα λέμε, οι υποψήφιοι, και με το δίκιο τους, θα προτιμούσαν την σιγουριά της απόστασης του διαδικτύου. Εκεί άλλωστε - με τους χιλιάδες φόλοουερς, λόβερς ή χέϊτερς - δίδονται οι πραγματικές μάχες πια. Ούτε στις πλατείες, ούτε στα καφενεία, ούτε στις γειτονιές.

Οι περισσότεροι από δαύτους - ελιτιστές ή λαϊκιστές (δεν υπάρχουν πλέον αριστεροί και δεξιοί) - άοσμοι, άχρωμοι, ακριβοθώρητοι, ανύπαρκτοι όλο το προηγούμενο διάστημα, με μεγάλους όμως αγώνες για την δημοκρατία και τον τόπο, ξάφνου, αποκτούν προσωπικότητα και… χρόνο για όλους μας. Ούτε ο κίνδυνος του κόβιντ δεν είναι ικανός να τους σταματήσει. Τα πρωινά με casual εμφάνιση και το βράδυ με κοστούμι και γραβάτα βρίσκονται δίπλα μας, μπροστά μας και πίσω μας σαν τον Χάρο για να μας επικοινωνήσουν το …“μήνυμα”. Διότι, το μήνυμα οφείλουμε να το πάρουμε όλοι!

Ο ανταγωνισμός με τους μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να λήξει νικηφόρα και δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η δουλειά. Πιστέψτε με. Να γιατί χρειάζονται οι κομματάρχες και τα κομματόσκυλα. Είναι κρίσιμη αυτή η εκλογική μάχη. Περισσότερο από την προηγούμενη που ήταν κι εκείνη με τη σειρά της ακόμη πιο κρίσιμη από την δική της προηγούμενη. Αν το δείτε με αντικειμενικότητα το θέμα, από κρισιμότητα σε κρισιμότητα πηγαίνουμε.

Και εξαιτίας αυτής της κρισιμότητας, ο υποψήφιος, οφείλει να είναι χοντρόπετσος, ολίγον αδιάφορος αλλά και όχι – σαν τον τούρκικο καφέ, πρόσχαρος, ευάερος, ευήλιος, αεικίνητος. Το πρωί στην Πάτρα, το βράδυ στη Δάφνη. Να πίνει με μέτρο στην υγειά του ηγέτη και του κόμματος… μην κάνει το λάθος και βρεθεί στο Κουρτέσι και έχουμε εντάσεις και αντεγκλήσεις περί …κυριαρχικών δικαιωμάτων με τους διπλανούς. Το επισημαίνω γιατί συμβαίνει κάθε φορά J Φαντάζομαι, σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες…

Θέλει να είναι καλά διαβασμένος. Να γνωρίζει τα πάντα. Ακόμα και πως αυγοκόβει η μαγειρίτσα… πόντοι είναι αυτοί. Όλα και όλοι μετράνε!  

Άφησα για τελευταίο το καλύτερο. Το πιο σημαντικό. Πρέπει να είναι πιστός. Να ξέρει όλους τους παπάδες και τους επιτρόπους της κάθε ενορίας με το μικρό τους. Να ανάβει το κεράκι του κάθε δεύτερη μέρα και σ’ άλλη εκκλησιά και να προσκυνά τις εικόνες με βαθιά υπόκλιση. Ιδίως όταν βρίσκεται κόσμος τριγύρω ή έχει πάρει τον φωτογράφο μαζί για ολίγες αυθόρμητες.

Αν παίζει γάμος ή βάπτιση να τρέχει σαν τον τρελό και να φεύγει επίσης σαν τον τρελό για να προλάβει το πανηγύρι στο Λιβάρτζι. Και δώσ’ του κλαρίνα και ψητούρα. Εκείνος όμως βράχος. Να δοκιμάζει πετσούλα και να σταματά. Μη τον πουν και γύφτο. Πάνω απ’ όλα, σημασία έχει το …“μήνυμα”.

Τώρα, αν εσείς δεν το πάρετε το … “μήνυμα” ντε, δεν φταίει ποτέ ο υποψήφιος αλλά εσείς που δεν δείξατε την δέουσα προσοχή… να ξέρετε, θα το θυμάται.

*

Όσο θα υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε ελληνικούς και ξένους λογαριασμούς, με “δάνεια” και ”δωρεές” και με δεκάδες ακίνητα στην κατοχή τους…

Όσο τα πολιτικά κόμματα θα καταρτίζουν τα ψηφοδέλτιά τους με ανθρώπους που βλέπουν στο βουλευτιλίκι την ευκαιρία να κάνουν την “μπάζα” που ήταν ανίκανοι να κάνουν στον επαγγελματικό τους βίο,

Όσο εμείς θα ανεχόμαστε την κοροϊδία,

Και για όσο θα υπάρχουν συνάνθρωποί μας και συμπολίτες μας που περιμένουν πως και πως την σύνταξη των γονιών τους ή μην βγει κανά έκτακτο επίδομα για να βγάλουν τον μήνα και τον κάθε μήνα, σωτηρία δεν έχει! Αυτό θα έπρεπε να είναι το πιο σημαντικό διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης.     

 

Χάρτες και παραχαράκτες

Σύμφωνα με του τούρκους, η Ψέριμος βρίσκεται “εντός” τουρκικών χωρικών υδάτων και “εξαιρείται” από το “γενικό καθεστώς” που “διέπει” τα Δωδεκάνησα! Ακόμη κι αν τους πετάξεις στα μούτρα τους δικούς τους επίσημους χάρτες*, όπως αυτόν που συνοδεύει το κείμενο, εκείνοι συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να παίζουν το βιολί τους. Και δεν θα σταματήσουν παρά μόνον αν τους δείξουμε “στο πεδίο” ό,τι γνωρίζουν αλλά επιμένουν να παραγνωρίζουν: την ισχύ μας σήμερα. 

 

Η κυβέρνηση (και παρά την απέχθειά μου στο μητσοτακέϊκο και την διαφωνία μου στα υπόλοιπα θέματα πολιτικής διαχείρισης) φαίνεται ότι σε γενικές γραμμές κάνει πολύ καλή δουλειά γι’ αυτό και οι τούρκοι έχουν γίνει …τούρκοι :)

Η ιδανική περίπτωση για τους γείτονές μας, θα ήταν μια Ελλάδα σημιτικής αντίληψης, νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Υποχωρητική, ενδοτική, συμβιβασμένη, δουλοπρεπής. Αυτή την Ελλάδα θέλουν και πολλοί εσωτερικό… τα απομεινάρια μιας περιόδου που την πληρώσαμε με πολύ αίμα και πόνο.

 

Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο. Κανείς δεν επιδιώκει την σύγκρουση. Κανείς λογικός! Επίσης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ωστόσο, αν οι φίλοι μας οι τούρκοι επιμένουν να “κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο”, ας υπολογίσουν προηγουμένως τι τους περιμένει… σημειωτέον, στην τουρκική και ισλαμική ηθική, η ζωή δεν έχει καμία αξία. Αυτή είναι και μία σημαντική και ουσιαστική πολιτισμική διαφορά ανάμεσά μας. 

 

* Επίσημος χάρτης εναέριας κυκλοφορίας στο Αιγαίο – περιλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση του τουρκικού Υπουργείου των Εξωτερικών (1963).

 

Τσαμπατζήδες και ...δεξιοτέχνες

Όσοι γνωρίζουμε την Νέα Δημοκρατία και την ιστορία της, δεν αισθανόμαστε και δεν δοκιμάζουμε καμία απολύτως έκπληξη ούτε από την ρητορική, ούτε και από τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν τα στελέχη της με κάθε ευκαιρία, πολύ δε περισσότερο, από τις κυβερνητικές επιλογές της, όποτε τύχει και έχει - δυστυχώς για εμάς τους πολίτες - της διαχείριση της εξουσίας. Θα μου πείτε, δημοκρατία έχουμε και την επιλογή στην τελική την κάνουν οι πολίτες. Αυτή όμως η προσέγγιση - αθώα επιφανειακά, κάθε άλλο παρά νομιμοποιεί την αλαζονεία των διαχειριστών και δικαιολογεί την αφέλεια όλων εκείνων που δεν αντιλαμβάνονται την ουσία των πραγμάτων. 

Σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι που στέλνουμε στο Κοινοβούλιο, δήθεν για να κάνουν την ζωή μας καλύτερη, φροντίζουν να κάνουν την δική τους ζωή καλύτερη (δεν απαιτούνται ούτε δεξιότητες ούτε εξυπνάδα), τακτοποιούν φίλους και γνωστούς - κάποτε τους λέγαμε κουμπάρους - κι εμείς, βολευόμαστε με εξαγγελίες, δηλώσεις, διαγγέλματα, έκτακτα ή μόνιμα επιδόματα, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις που προηγούνται πάντα - όλως τυχαίως - αυξήσεων σε αγαθά, προϊόντα και υπηρεσίες και μένουμε διαρκώς δέσμιοι ενός εχθρικού κι εκδικητικού κράτους, που εξαντλεί την αυστηρότητά του στους αδύναμους και τους μη έχοντες ενώ χαϊδεύει όλους εκείνους που το υπηρετούν με συνέπεια.

Τσαμπατζήδες μας αποκαλούν, βολεμένους και ανίκανους… ποιοί; Οι επαγγελματίες πολιτικοί; Εδώ γελάμε. 

Καλώς ή κακώς, τους περισσότερους τους γνωρίζουμε από τα νιάτα τους. Ξέρουμε πως λειτουργούσαν, τι έλεγαν, τι επεδίωκαν και τι έκαναν για να το επιτύχουν. Κι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Επομένως, καταλαβαίνουμε απόλυτα πως λειτουργούν σήμερα, τι λένε, γιατί το λένε και τι επιδιώκουν. Τουλάχιστον κάποιοι από εμάς. Διότι, οι περισσότεροι ούτε γνωρίζουν ούτε και ασχολούνται, κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους. Κι αυτό είναι μείζον θέμα για την ποιότητα της δημοκρατίας και του πολιτικού μας συστήματος. Κι έτσι, ενώ πασχίζουμε για τα συμφέροντά μας δεν ξέρουμε καν ποια είναι αυτά!

Θα μου πείτε, ωραία τα λες και τα έχουμε κι εμείς υπόψη μας. Μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουν τα πράγματα; Κι απαντώ. Ούτε ωραία τα λέω ούτε και η δική μου δουλειά είναι να σας πω τι να κάνετε. Αν όμως, περιμένετε τις εκλογές για να βγει ο ένας ή ο άλλος τότε λυπάμαι αλλά είσαστε βαθιά νυχτωμένοι. Τί συνηθίζουν να μας λένε οι πολιτικοί μας με στόμφο; «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»… που σημαίνει, πάντα υπάρχει χώρος για όλους να κάνουν ό,τι νομίζουν πως θα είναι ωφέλιμο. Προσπαθείτε, προσπαθούμε για ό,τι μπορεί να μας είναι ωφέλιμο; 

Αν δεν το καταλαβαίνετε, εκείνο που στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε είναι σύγκρουση συμφερόντων. Άλλα τα συμφέροντα τα δικά μας και άλλα τα συμφέροντα των πολιτικών. Πώς λοιπόν περιμένετε από τον πολιτικό κόσμο να φροντίσει για τα δικά μας συμφέροντα; Δεν τους καίγεται καρφί! Όπως ακριβώς δεν τους καίγεται καρφί και για την χώρα μας. Σχεδιάζουν, αποφασίζουν κι εκτελούν χωρίς καμία απολύτως αίσθηση του αποτελέσματος αφού δεν τους αγγίζει ούτως ή άλλως. Πάνε κι έρχονται χωρίς καμία ευθύνη. Αδιάφοροι. Ανάλγητοι. Ενώ εσείς, οι μεγαλύτεροι, τσοντάρετε την σύνταξή σας για να ζούνε λίγο καλύτερα τα παιδιά σας - ακόμη και εις βάρος της υγείας σας! Οι νεώτεροι - αν έχετε την ευκαιρία - κάνετε δύο και τρεις δουλειές και πάλι δεν τα βγάζετε πέρα γιατί δεν έχετε τις… απαιτούμενες δεξιότητες σύμφωνα με τον πρωθυπουργό. Δεξιότητες που προφανώς έχει ο γιός του και κακώς σας ενοχλεί, όσους από εσάς σας ενοχλεί. Αν τώρα, είσαστε άνεργοι… ε, φταίτε!

Δυστυχώς για εμάς, αυτή είναι η ΝΔ, οι αξίες και οι αρχές της. Και επειδή οι περισσότεροι από εσάς, φίλοι μου, είσαστε δεξιόστροφοι και θα πέσετε να με φάτε, σας προλαβαίνω και σας λέω ότι στην δική μου αντίληψη, δεξιά κι αριστερά είναι το ίδιο και το αυτό. Και της ίδιας κριτικής θα τύχει το οποιοδήποτε κόμμα αξιωθεί να κυβερνήσει, γι΄ αυτό, ξαναδιαβάστε την προηγούμενη παράγραφο. Καλή Πρωτομαγιά να έχουμε, με υγεία!