Ή αναζήτηση της αλήθειας είναι καθήκον τόσο ατομικό όσο και συλλογικό. Νομίζω, σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Πιθανόν, επίσης, να συμφωνούμε ότι η αλήθεια θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη αδιάφορα από που, το πότε ή από ποιον προέρχεται καθώς, και ότι υπερισχύει οποιουδήποτε άλλου διακυβεύματος.
Του πολύ «επιτυχημένου» σόου του Πρωθυπουργού στο Μαρούσι εχθές, με τις εξοργιστικές πορτοσάλτιες αναφορές περί θυσίας (...) των φονευθέντων συμπολιτών μας στα Τέμπη, προηγήθηκε η δήλωση του Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνι Γεωργιάδη, στον ΣΚΑΙ περί πολιτικής ευθύνης. Μιας έννοιας γενικής - όπως πολύ χαρακτηριστικά και ξεκάθαρα την περιέγραψε... αόριστης δηλαδή.
Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ευθύνη ως έννοια συναρτάται με εκείνη της δικαιοσύνης και ότι είναι συνυφασμένη με την ιδέα και την αντίληψη που (θέλουμε να) έχουμε περί δίκαιης κρίσης προσώπων, πραγμάτων ή γεγονότων, τότε, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, για τον Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τα μέλη της κυβέρνησης και της εθνικής μας αντιπροσωπείας, για όλο μας το πολιτικό προσωπικό, η δικαιοσύνη είναι μία έννοια αφηρημένη!
Αφηρημένη έννοια. κι ως αφηρημένη έννοια μπορεί να/και νομιμοποιεί την ασυδοσία και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας και της δημόσιας διοίκησης, ώστε δύσκολα να λογοδοτεί ή να τιμωρείται κανείς. Άρα λοιπόν, ευθύνη μπορεί να υπάρχει όχι όμως και συνέπειες. (εξαιρούμαστε εμείς οι πολίτες μια και δεν απολαμβάνουμε των ίδιων προνομίων)
Το πρόβλημα λοιπόν, στον πυρήνα του, είναι πρόβλημα νοοτροπίας κι αντίληψης. Τα δε πολιτικά κόμματα, όλα τα πολιτικά κόμματα, μαζί και οι θεσμικοί παράγοντες της Δικαιοσύνης έχουν την απόλυτη ευθύνη. Διότι αυτή η νοοτροπία κι αυτή η αντίληψη - που τους προστατεύει από τις... «κακοτοπιές», μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σπουδή για να επιβεβαιώσει κανείς τα ευρήματα οργανισμών ή ινστιτούτων - όπως το σουηδικό V-DEM, σύμφωνα με τα οποία η δημοκρατία στην Ελλάδα πάσχει. Ποιός φταίει γι’ αυτό; Οι πολίτες; Ή μήπως εκείνοι που υπονομεύουν τους θεσμούς που θεωρητικά υπηρετούν;
Ζούμε μέσα σε ένα αυταρχικό πολιτικό περιβάλλον στο οποίο, οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει την σημασία τους κι αν δεν αλλάξουμε τρόπο σκέψης γρήγορα, θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε κατάρρευση. Όχι μόνον οικονομική. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ελάχιστο. Ποιός απο εμάς στ’ αλήθεια περιμένει να χυθεί άπλετο φως; Ποιός από εμάς πραγματικά πιστεύει ότι θα αποδοθούν ευθύνες και θα υπάρξουν και συνέπειες για εκείνους που ευθύνονται, όποιοι κι αν είναι αυτοί; Κανείς! Δεν είναι ζήτημα εμπιστοσύνης ή μη στους θεσμούς και στην πολιτική λειτουργία. Είναι η επίγνωση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα στην πατρίδα μας. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι ένα θέμα. Δεν είναι το μόνο.
Μας μιλούν οι μεν για πόλεμο με το «βαθύ κράτος» και οι δε για πόλεμο με το «παρακράτος»... Όμως, το βάθυ κράτος και το παρακράτος οι ίδιοι είναι! Ο κίνδυνος δεν ελλοχεύει στα άκρα αλλά μέσα στο λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο». Δυστυχώς, πολλοί από εμάς ακόμη κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ε, να γιατί!
