Το σάπιο που επιμένει να κυβερνά

 

Μετά την κατάπτυστη περίοδο διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (την οποία, παρεμπιπτόντως, οι νεότεροι δεν έζησαν και δεν γνωρίζουν, ενώ οι παλαιότεροι μάλλον έχουν ξεχάσει), τις ψευδαισθήσεις της εποχής Σημίτη, τις απογοητεύσεις της εποχής Καραμανλή, τις αποτυχίες των Παπανδρέου, Σαμαρά και λοιπών εγκάθετων και διεκπεραιωτών που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία – όχι μόνον οικονομική, και σήμερα, την εποχή της εξαπάτησης Μητσοτάκη, πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι αυτό που έχουμε ανάγκη είναι ένα νέο κόμμα; Εγώ δεν το πιστεύω. Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι ένα νέο πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα αποκλείει πρόσωπα και νοοτροπίες οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν ζημιώσει τη χώρα και τους πολίτες της. Αυτή είναι η πρώτη και βασική επισήμανση και δεν λέω (γράφω) κάτι καινούριο.

Εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Δεν διαθέτουμε τον πληθυσμό για να διασφαλίσουμε τα όρια του χώρου μας, μάς έχει αφαιρεθεί η οικονομική δυνατότητα να ζούμε αξιοπρεπώς, υπάρχουμε μέσα σε ένα κράτος εχθρικό προς εμάς, δίχως όραμα και δίχως προοπτική. Όσοι είναι βολεμένοι από το σύστημα κάθονται ήσυχα στη γωνιά τους. Όσοι υποφέρουν, σωπαίνουν από φόβο για τις ενδεχόμενες συνέπειες. Και όσοι αντιδρούν, είναι αλλού γι’ αλλού. Η χαρά του Τούρκου δηλαδή.

Κι αφού περί χαράς ο λόγος, απολαμβάνω κι εγώ από τον τηλεοπτικό μου δέκτη τους πανηγυρισμούς και τους εορτασμούς κάθε «επιτυχίας» ή τα συχνά πυκνά gala που μας υπενθυμίζουν τον «πολιτισμό» μας και τη θέση μας στη «Δύση». Όμως, στο τέλος της ημέρας, το αποτέλεσμα για τους πολλούς είναι μηδενικό.

Κάποτε - έτσι λέγεται και γράφεται, πρόσωπα και πολιτικοί σχηματισμοί λειτουργούσαν ως εγγυητές των θεσμών. Και για όσους αισθάνονται ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη, ναι, οι θεσμοί είναι αναγκαίοι για την οργάνωσή μας, τη λειτουργία μας, την ύπαρξή μας ως σύνολο. Ωστόσο, σήμερα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα για κανέναν. Οι ίδιοι οι θεσμοί έχουν υποκύψει στην ανικανότητα, την ιδιοτέλεια και την απαξίωση. Το δίκαιο κάπου έχει χαθεί στο νόμιμο, η νομιμοποίηση επιδιώκεται μέσα από πληρωμένες δημοσκοπήσεις ή εκδόσεις βιβλίων και η διαχείριση της εικόνας νοείται ως διαχείριση της πραγματικότητας!

Κι όσο αυτό το σάπιο οικοδόμημα παραμένει όρθιο, καμία νέα αρχή δεν μπορεί να σταθεί πάνω του. Οι τρεις εξουσίες έχουν χάσει το ηθικό τους θεμέλιο.

Το «σάπιο» δεν είναι συμβολισμός· είναι η πραγματικότητα!

Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε διαχειριστές, αλλά θεμέλια. Ένα νέο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από τους ίδιους μηχανισμούς που γέννησαν τη διαφθορά, τη φαυλότητα και τη μετριότητα. Χρειάζεται ένα πλαίσιο που θα στηρίζεται σε πραγματικούς θεσμούς ελέγχου, σε διαφάνεια, σε αξιολόγηση χωρίς εξαιρέσεις και σε λογοδοσία χωρίς αστερίσκους.

Δεν είναι αρκετό να αλλάξουν τα πρόσωπα· πρέπει να αλλάξει η ίδια η λογική της εξουσίας. Κάθε εξουσίας. Η πολιτική πρέπει να ξαναγίνει υπηρεσία. Ο δημόσιος βίος πρέπει να πάψει να είναι χώρος συναλλαγών και να γίνει χώρος ευθύνης. Και το κράτος πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως φέουδο των εκάστοτε «ημετέρων» και να γίνει εργαλείο του πολίτη. Όχι δυνάστης του.

Όπως πιθανόν αντιλαμβάνεστε, αυτό το νέο δεν μπορεί να προκύψει με διατάγματα ή με συνθήματα. Ούτε με βιβλία ή συνεντεύξεις. Θα προκύψει όταν εμείς, ως κοινωνία, αποφασίσουμε να το απαιτήσουμε. Όταν επιτέλους πάψουμε να περιμένουμε σωτήρες κι από μηχανής θεούς. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η ψήφος είναι πράξη συνείδησης. Όταν η αλήθεια αποκτήσει ξανά αξία μεγαλύτερη από την επικοινωνία.

Διαφορετικά, κάθε νέο κόμμα, όσο «καινοτόμο» κι αν φαίνεται, θα καταλήγει να υπηρετεί το ίδιο (διε)φθαρμένο σύστημα. Ή πώς το λέμε αλλιώς…; μια τρύπα στο νερό.

P.S.: Όταν ακούω έλληνες πολιτικούς να διατείνονται ότι δρουν με γνώμονα το καλό της πατρίδας δεν οργίζομαι. Γελάω! Είναι τόσο γελοίος αυτός ο ισχυρισμός όσο κωμική μπορεί να είναι μία επιθεώρηση του Σεφερλή στο Δελφινάριο.

Το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης

Ή αναζήτηση της αλήθειας είναι καθήκον τόσο ατομικό όσο και συλλογικό. Νομίζω, σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Πιθανόν, επίσης, να συμφωνούμε ότι η αλήθεια θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη αδιάφορα από που, το πότε ή από ποιον προέρχεται καθώς, και ότι υπερισχύει οποιουδήποτε άλλου διακυβεύματος.

Του πολύ «επιτυχημένου» σόου του Πρωθυπουργού στο Μαρούσι εχθές, με τις εξοργιστικές πορτοσάλτιες αναφορές περί θυσίας (...) των φονευθέντων συμπολιτών μας στα Τέμπη, προηγήθηκε η δήλωση του Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνι Γεωργιάδη, στον ΣΚΑΙ περί πολιτικής ευθύνης. Μιας έννοιας γενικής - όπως πολύ χαρακτηριστικά και ξεκάθαρα την περιέγραψε... αόριστης δηλαδή.

Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ευθύνη ως έννοια συναρτάται με εκείνη της δικαιοσύνης και ότι είναι συνυφασμένη με την ιδέα και την αντίληψη που (θέλουμε να) έχουμε περί δίκαιης κρίσης προσώπων, πραγμάτων ή γεγονότων, τότε, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, για τον Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τα μέλη της κυβέρνησης και της εθνικής μας αντιπροσωπείας, για όλο μας το πολιτικό προσωπικό, η δικαιοσύνη είναι μία έννοια αφηρημένη!

Αφηρημένη έννοια. κι ως αφηρημένη έννοια μπορεί να/και νομιμοποιεί την ασυδοσία και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας και της δημόσιας διοίκησης, ώστε δύσκολα να λογοδοτεί ή να τιμωρείται κανείς. Άρα λοιπόν, ευθύνη μπορεί να υπάρχει όχι όμως και συνέπειες. (εξαιρούμαστε εμείς οι πολίτες μια και δεν απολαμβάνουμε των ίδιων προνομίων)

Το πρόβλημα λοιπόν, στον πυρήνα του, είναι πρόβλημα νοοτροπίας κι αντίληψης. Τα δε πολιτικά κόμματα, όλα τα πολιτικά κόμματα, μαζί και οι θεσμικοί παράγοντες της Δικαιοσύνης έχουν την απόλυτη ευθύνη. Διότι αυτή η νοοτροπία κι αυτή η αντίληψη - που τους προστατεύει από τις... «κακοτοπιές», μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σπουδή για να επιβεβαιώσει κανείς τα ευρήματα οργανισμών ή ινστιτούτων - όπως το σουηδικό V-DEM, σύμφωνα με τα οποία η δημοκρατία στην Ελλάδα πάσχει. Ποιός φταίει γι’ αυτό; Οι πολίτες; Ή μήπως εκείνοι που υπονομεύουν τους θεσμούς που θεωρητικά υπηρετούν;

Ζούμε μέσα σε ένα αυταρχικό πολιτικό περιβάλλον στο οποίο, οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει την σημασία τους κι αν δεν αλλάξουμε τρόπο σκέψης γρήγορα, θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε κατάρρευση. Όχι μόνον οικονομική. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ελάχιστο. Ποιός απο εμάς στ’ αλήθεια περιμένει να χυθεί άπλετο φως; Ποιός από εμάς πραγματικά πιστεύει ότι θα αποδοθούν ευθύνες και θα υπάρξουν και συνέπειες για εκείνους που ευθύνονται, όποιοι κι αν είναι αυτοί; Κανείς! Δεν είναι ζήτημα εμπιστοσύνης ή μη στους θεσμούς και στην πολιτική λειτουργία. Είναι η επίγνωση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα στην πατρίδα μας. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι ένα θέμα. Δεν είναι το μόνο.

Μας μιλούν οι μεν για πόλεμο με το «βαθύ κράτος» και οι δε για πόλεμο με το «παρακράτος»... Όμως, το βάθυ κράτος και το παρακράτος οι ίδιοι είναι! Ο κίνδυνος δεν ελλοχεύει στα άκρα αλλά μέσα στο λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο». Δυστυχώς, πολλοί από εμάς ακόμη κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ε, να γιατί!

Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

 

Σε 70 περίπου ημέρες η Νέα Δημοκρατία ολοκληρώνει 48 έτη παρουσίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Με την ίδρυσή της, βρέθηκε εξ αρχής στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να παρουσιάζει και να προτείνει προς όλον τον ελληνικό λαό - χωρίς αποκλεισμούς κι εξαιρέσεις, ένα πλαίσιο αρχών κι αξιών ανάλογο του οράματος που είχε αυτός και οι συνοδοιπόροι του για μία Ελλάδα ανανεωμένη, ελεύθερη και κυρίαρχη· και για ένα πολιτικό σύστημα υγιές, διάφανο, ισχυρό· ικανό να απαντά στις όποιες προκλήσεις και προπάντων, δημιουργικό, αντιπροσωπευτικό και συναινετικό.

Διαβάζουμε στην ιδρυτική της διακήρυξη, όπως είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του κυβερνώντος κόμματος: "Το μέγα θέμα της εποχής μας είναι η δημοκρατία. Όλοι μιλούν περί δημοκρατίας, ολίγοι όμως την καταλαβαίνουν και ολιγότεροι έχουν τη θέληση και την ικανότητα να την εφαρμόζουν. (...) αυτό το θαυμάσιο και ευαίσθητο πολίτευμα είναι δύσκολο στην εφαρμογή του. Και προϋποθέτει ειδικές συνθήκες, χωρίς τις οποίες δεν ημπορεί να ανθίσει και να καρποφορήσει."

Μετρούμε ήδη μισό αιώνα από τότε και το μέγα θέμα εξακολουθεί να είναι η ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε! Ακόμη προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, ακόμη προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα αυτονόητα! Και τούτο συμβαίνει είτε επειδή οι όποιες αξίες και οι αρχές είναι κενές περιεχομένου, είτε γιατί ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας είναι ανίκανος ή - ακόμη χειρότερα - μη διατεθειμένος να εφαρμόσει την δημοκρατία στην πράξη.

Το όραμα της Νέας Δημοκρατίας - όπως το περιέγραψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής - ήταν σαφές και ξεκάθαρο: "Ένα καλύτερο κι ασφαλέστερο μέλλον". Δηλαδή, ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, με αλληλεγγύη, με δικαιοσύνη, με ευκαιρίες για όλους και προς όλους. Η ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό κείμενο και σας προτρέπω να το διαβάσετε, όσοι δεν το έχετε διαβάσει.

Η δική μου η απορία είναι, πώς να φανταζόταν άραγε ο ιδρυτής της ότι, από κόμμα αρχών κι αξιών θα γινόταν κάποτε στέγη φίλων φαρμακέμπορων, παιδόφιλων, βιαστών, εκβιαστών, καιροσκόπων, ανόητων, χουντικών, φασιστών και λοιπών... κόπων και βασάνων.

Θα μου πείτε, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι καλύτερες; Μα, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης εδώ! Η πολιτική ζωή δεν είναι καλλιστεία. Ομιλούμε για την "ελίτ" (όπως αυτοδιαφημίζονται κι αυτοθαυμάζονται) του πολιτικού μας συστήματος ή μήπως όχι; Αν όμως θέλουμε να συγκρίνουμε, φοβάμαι, το αποτέλεσμα θα στενοχωρήσει πολύ τους φίλους νεοδημοκράτες. Ή έχεις ήθος, αξίες, αρχές για να πορεύεσαι και όραμα για να εμπνέεις ή βολεύεσαι και βολεύεις κι άσ’ τους άλλους να κουρεύονται - κατά το κοινώς λεγόμενο.

Υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η μεγάλη συντηρητική παράταξη, δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα, έχει απολέσει την ιδεολογική της θεμελίωση κι έχει χάσει την πολιτική της ταυτότητα.

Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό εξυπηρέτησης των συμφερόντων και των επιδιώξεων της οικογένειάς του, η οποία μάλιστα, έχει προκαλέσει πολλά δεινά σε αυτόν τον τόπο ήδη από την εμφάνισή της στα πολιτικά μας δρώμενα.

Έχει εκφυλίσει κάθε έννοια διακυβέρνησης κι έχει καταστεί κέντρο διεκπεραίωσης και διανομής προνομίων και διευκολύνσεων προς ...«ομόκεντρους κύκλους».

Είναι ένας οργανισμός… τί οργανισμός; "Διαλυτικό μύκητα" τον χαρακτηρίζει ο Νίκος Καραχάλιος (σύμβουλος δύο πρώην πρωθυπουργών της ΝΔ) δίχως συνοχή, ομοιογένεια, δικλείδες και κανόνες λειτουργίας, αποσυνδεδεμένος από την κοινωνία και τους πολίτες.

Για την τοξικότητα που αποπνέει και το αποτύπωμα που ήδη αφήνει, δεν χωρά καμία αμφιβολία. Θα έρθει η ώρα που θα βγουν στην επιφάνεια (σχεδόν) όλα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και τότε θα γνωρίζουμε όλοι μας το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε "ο εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής ως το τελευταίο στάδιο του μητσοτακισμού", όπως πολύ σωστά σημειώνει ο γνωστός ποινικολόγος και συνταγματολόγος, Γιάννης Ματζουράνης.  

Η αμηχανία, η απάθεια και η σιωπή που επιδεικνύουν τα υγιή στοιχεία της κυβερνώσας παράταξης – όσα εν πάση περιπτώσει έχουν απομείνει -  συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα κι έχουν ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν, όπως συμβαίνουν καθώς, αν και αναγνωρίζουν το πρόβλημα, δεν οδήγησαν τα πράγματα σε ρήξη φοβούμενες πως θα χρεωθούν με "προδοσία". Αν και στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν μάλλον "λύτρωση". Η στάση τους είναι στάση συνενοχής.

 

Το γελοίον του πράγματος…

 

Συζήτηση χθες στη Βουλή, έπειτα από αίτημα του πρωθυπουργού, με αντικείμενο την ενημέρωση του Σώματος σχετικά με τις … "κοινωνικές πολιτικές" της κυβέρνησης. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση δεν περιορίστηκε σε αυτές κι ήταν πολλά εκείνα στα οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Τα περισσότερα άνευ ουσίας.

 

Θα σταθώ όμως σε ένα σημείο των λεγομένων του που, νομίζω, είναι άξιο σχολιασμού: Σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη, όταν φτάσει η ώρα των εκλογών οι πολίτες θα θυμούνται την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ… Προφανώς. 

 

Η αλήθεια ωστόσο είναι, αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ, όταν έρθει η ώρα, θα θυμηθούμε πρώτα και κύρια τα δικά σας πεπραγμένα. 

 

Θα θυμηθούμε την τρομοκρατία και τον εκβιασμό των γονέων και των παππούδων μας, με σκοπό την υποχρεωτική κατανάλωση επικίνδυνων - όπως αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα - φαρμακευτικών σκευασμάτων.

 

Θα θυμηθούμε την διάλυση του συστήματος υγείας… "πολυτέλεια" το χαρακτήριζε το alter ego σας.

 

Θα θυμηθούμε τα πρόστιμα και τους περιορισμούς μετακινήσεων των ελλήνων πολιτών την ώρα που τουρίστες και λαθρομετανάστες σουλατσάριζαν ελεύθερα από εδώ κι από εκεί.

 

Θα θυμηθούμε την καταστροφή της πραγματικής ελληνικής οικονομίας με τα βλακώδη "εξοδόχαρτα", τα αχρείαστα lockdown και την κοροϊδία του take away… 

 

Θα θυμηθούμε τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, τα bonus στους "άριστους" και τους "εκλεκτούς" καθώς, και τις ρήτρες αναπροσαρμογής. (Λεφτά υπάρχουν και θα υπάρχουν!)

 

Θα θυμηθούμε επίσης την περιβαλλοντική/τουριστική/οικονομική καταστροφή στην Εύβοια, την Πελοπόννησο και την Στερεά. 

 

Θα θυμηθούμε επιδόματα και χαρτζιλίκια...

 

Θα θυμηθούμε κι άλλα πολλά που δεν τιμούν ούτε εσάς τον ίδιο, ούτε την παράταξή σας. Αυτά τα λίγα για αρχή. Μέχρι τις εκλογές, θα έχουμε να λέμε…

Βιβλιοπαρουσίαση: "Μαθήματα Διοίκησης και Ηγεσίας από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη"

Την Πέμπτη 30 Ιουνίου στις 20:00 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι Εκδόσεις Γκοβόστη παρουσιάζουν το βιβλίο, του συγγραφέα Παναγιώτη Κακαλέτρη με τίτλο «Μαθήματα Διοίκησης και Ηγεσίας από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη».

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον ΙΑΝΟ της Αθήνας, Σταδίου 24 και θα προβάλλεται ζωντανά στο κανάλι Youtube και στη σελίδα Facebook του ΙΑΝΟΥ.  

Link εκδήλωσης: https://bit.ly/39BJlRj 

Link Βιβλίου: https://bit.ly/3N7IyVI 

Λίγα λόγια για το βιβλίο 

Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα κορυφαία γεγονότα της ένδοξης Ελληνικής ιστορίας. Ανάμεσα στους χιλιάδες Έλληνες αγωνιστές, επώνυμους ή ανώνυμους, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Αγώνα, ξεχωρίζει αδιαμφισβήτητα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο «Γέρος του Μοριά».

Ο Αρχιστράτηγος της Επανάστασης έβαλε πολλάκις τη σφραγίδα του στην επιτυχία της Εθνεγερσίας με τις σπουδαίες στρατηγικές και τις κομβικές αποφάσεις του υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες και απέναντι σε πολύ ισχυρότερους αντιπάλους.

Η Άλωση της Τριπολιτσάς, το Έπος στα στενά των Δερβενακίων και ο πόλεμος φθοράς εναντίον του Ιμπραήμ αποτελούν ορισμένα από τα κορυφαία επιτεύγματά του. Μάλιστα τα κατορθώματά του αυτά είναι ακόμη σπουδαιότερα, αν αναλογιστούμε πως δεν ηγείτο τακτικού στρατού, αλλά άτακτων στρατιωτικών σωμάτων, αποτελούμενων από πρώην κλέφτες και αρματωλούς. 

Στο επιστημονικό πεδίο της διοίκησης επιχειρήσεων είναι σύνηθες το φαινόμενο να χρησιμοποιείται το παράδειγμα επιτυχημένων διοικητικών στελεχών ως μελέτη περίπτωσης για την εξαγωγή χρήσιμων θεωριών ή βέλτιστων πρακτικών που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν από όλους τους επιχειρηματίες και μάνατζερ. Πιστεύω ακράδαντα πως ακολουθώντας αυτή τη φιλοσοφία μπορούμε να λάβουμε σπουδαία μαθήματα από τον αυθεντικό αρχιστράτηγο της Επανάστασης, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Το παρόν βιβλίο, επιχειρεί να εξετάσει συνολικά τη σταδιοδρομία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Ειδικότερα, παρουσιάζει τις αποφάσεις, τις στρατηγικές, τις τακτικές και τις ενέργειες του σπουδαίου στρατηγού, επιχειρώντας να τις συσχετίσει με τις σύγχρονες θεωρίες της διοίκησης επιχειρήσεων, της ηγεσίας, της διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, της διαχείρισης κρίσεων κα. με απώτερο σκοπό τη διαμόρφωση ενός οδικού χάρτη επιτυχίας για τον μάνατζερ, το  στέλεχος και τον επιχειρηματία του σήμερα.   

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα 

O Δρ. Παναγιώτης Κακαλέτρης είναι Διδάκτωρ Επιχειρησιακής Στρατηγικής στο τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Διαθέτει πτυχίο στο Μάρκετινγκ και την Επικοινωνία από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο ΜΒΑ στη Διοίκηση Επιχειρήσεων επίσης από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάζεται ως Καθηγητής στην ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση, σε ιδιωτικά Κολλέγια και ΙΕΚ. Παράλληλα, εργάζεται ως σύμβουλος επιχειρήσεων και εκπαιδευτής στελεχών. Στα ερευνητικά και διδακτικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται τα επιστημονικά πεδία της στρατηγικής διοίκησης (strategic management), του μάρκετινγκ, της ηγεσίας, της διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και της χρηματοοικονομικής διοίκησης. Αρθρογραφεί στο περιοδικό «Στρατιωτική Ιστορία» και έχει εργαστεί και ως μεταφραστής επιστημονικών συγγραμμάτων. Κατάγεται από την Καλαμάτα, Μεσσηνίας.