γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Σε πολιτικό επίπεδο, η επίθεση των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, διαμόρφωσε νέα δεδομένα στη Μέση Ανατολή, αλλά από τη πρώτη στιγμή έκρυβε παγίδες.
Η παγίδα στην οποία θα μπορούσε να πέσει μετά τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς η Ουάσιγκτον, ήταν απλή, αλλά ίσως ήταν αποτελεσματική. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://geoeurope.org/2025/06/25/i-nea-fasi-tou-polemou-israil-iran/
γράφει ο Κώστας Κουρτίδης
Από τις 6 έως τις 10 Μαΐου 2025, ο κόσμος παρακολούθησε την σύντομη, αλλά έντονη σύγκρουση μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν. Ήταν μια σύγκρουση που, σε μεγάλο βαθμό, παίχτηκε τόσο στο πεδίο της επικοινωνίας και της διαχείρισης της πληροφορίας όσο και στο πεδίο της μάχης. Και οι δύο χώρες δήλωσαν νικήτριες, πείθοντας τα δικά τους ακροατήρια και τμήματα της διεθνούς κοινότητας ότι επικράτησαν. Ο πόλεμος εξελίχθηκε σε παγκόσμιο θέαμα, με το ερώτημα «ποιος κέρδισε» να καθορίζεται κυρίως από την αποτελεσματικότητα της επικοινωνιακής στρατηγικής της κάθε πλευράς, παρά από οποιοδήποτε σαφές στρατιωτικό αποτέλεσμα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://geoeurope.org/2025/06/15/polemos-indias-pakistan-stratiotiki/
Στις 21 Μαΐου 1864 τα Επτάνησα ενώνονται επισήμως με το Ελληνικό Βασίλειο και γίνονται η πρώτη περιοχή που προσαρτάται μετά την ολοκλήρωση της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Η ένωσή τους υπήρξε καθοριστική τόσο για την εθνική επικράτεια όσο και για την εδραίωση της Μεγάλης Ιδέας (όρος που ακόμη και σήμερα προκαλεί φλύκταινες σε ορισμένους εκτός αλλά κι εντός ακόμη της χώρας μας).
Ωστόσο, η Μεγάλη Ιδέα που τόσο πολεμήθηκε και ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζεται με απαξιωτικό τρόπο και από φίλους και από εχθρούς, δεν ήταν και δεν είναι τίποτε άλλο από το όραμα για την εθνική και γεωγραφική αποκατάσταση όλων των ελληνικών πληθυσμών σε μία ενιαία κρατική οντότητα. Ονομάστε μου έναν λαό που δεν είχε και έχει το ίδιο όραμα!
Τα Επτάνησα, με τη βαθιά ελληνική τους ταυτότητα, την πνευματική τους έκταση και την αγωνιστική τους παράδοση, αποτέλεσαν την πρώτη εδαφική προσάρτηση στην Ελλάδα χωρίς πόλεμο αλλά μέσα από διπλωματικές διεργασίες και διεθνείς συγκυρίες.
Η ένωση δεν ήταν μόνο συμβολική αλλά και στρατηγική. Έδωσε ώθηση στον εθνικό αγώνα και ενίσχυσε την ελπίδα ότι οι τότε υπόδουλες ελληνικές πατρίδες – όπως η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Θράκη, η Κρήτη, αλλά και οι πλέον μακρινές, η Μικρά Ασία και ο Πόντος – θα μπορούσαν κάποια στιγμή να ενωθούν με τη μητέρα πατρίδα.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν έγιναν όπως θα έπρεπε να γίνουν για πολλούς λόγους τους οποίους δεν θα εξετάσουμε εδώ. Παρά την ισχυρή ελληνική παρουσία για αιώνες, ο ξεριζωμός, οι διωγμοί και τελικά η μικρασιατική καταστροφή του 1922 έβαλαν οριστικά τέλος στις ελπίδες για ενσωμάτωση.
Ενώ στα Επτάνησα ο αγώνας δικαιώθηκε, στη Μικρά Ασία και τον Πόντο κατέληξε σε εθνική τραγωδία. Η σύγκριση αυτή αναδεικνύει τη σημασία της Ένωσης των Επτανήσων όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός αλλά και ως υπενθύμιση των δυνατοτήτων και των ορίων του ελληνικού εθνικού οράματος. Είναι ένα παράδειγμα επιτυχούς ολοκλήρωσης της εθνικής ιδέας κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και να τιμάται!
… Αν και θα πρέπει να επισημανθεί ότι υπήρξαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις για την Ένωση των Επτανήσων τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στην Ευρώπη για διάφορους λόγους.
Μεταξύ άλλων να αναφερθούμε στις κατά τόπους α) αριστοκρατικές οικογένειες και τους μεγάλους γαιοκτήμονες που φοβούνταν ότι με την ένωση θα χάσουν τα προνόμια που απολάμβαναν υπό την βρετανική προστασία καθώς, και τα τοπικά προνόμια της Ιονίου Πολιτείας. β) σε ορισμένους ριζοσπάστες πολιτικούς που επέδειξαν επιφυλακτικότητα όχι επειδή δεν ήθελαν την ένωση, αλλά επειδή θεωρούσαν ότι η Ελλάδα δεν ήταν ακόμη αρκετά ώριμη δημοκρατικά και κοινωνικά αφού έβλεπαν – και δικαίως θα μπορούσαμε να πούμε – τον Όθωνα και την πολιτική κατάσταση της εποχής με δυσπιστία και φοβούνταν ότι τα νησιά θα υποβαθμίζονταν και γ) στον γενικότερο φόβο απώλειας της αυτονομίας τους. Η Ιόνιος Πολιτεία, αν και υπό βρετανική προστασία είχε δικής της κυβέρνηση, σημαία και νόμισμα. Πολλοί φοβούνταν ότι με την ένωση θα χάνονταν αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και οι τοπικές ελευθερίες.
Στο διεθνές πεδίο, η Μεγάλη Βρετανία αν και τελικά παραχώρησε τα Επτάνησα στην Ελλάδα, δεν ήθελε να απολέσει μια στρατηγικά σημαντική περιοχή που της έδινε τον έλεγχο του Ιονίου Πελάγους και του θαλάσσιου διαδρόμου προς την Ινδία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανησυχούσε για την τροφοδότηση του εθνικού ελληνικού οράματος και διέβλεπε τον κίνδυνο να ελλοχεύει και για άλλες επαρχίες της από άλλες εθνοτικές ή θρησκευτικές πληθυσμιακές ομάδες υπό την κυριαρχία της αλλά και οι λοιπές μεγάλες δυνάμεις της εποχής όπως η Ρωσία, η Γαλλία, η Αυστρία παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον αλλά και με ανησυχία, γιατί η Ένωση θεωρήθηκε προηγούμενο που μπορούσε να πυροδοτήσει και άλλες εθνικές διεκδικήσεις στα Βαλκάνια ανατρέποντας τις υφιστάμενες ισορροπίες.
Τι παρατηρούμε πολύ επιγραμματικά; Ότι οι αντιρρήσεις εστίαζαν κυρίως στον χρόνο, τις συνθήκες και τις συνέπειες της ένωσης, παρά στην ίδια την ιδέα της ελληνικής ενσωμάτωσης. Αυτή είναι μία λεπτομέρεια που στη συνέχεια δεν μπορέσαμε να την αξιοποιήσουμε αλλού…
γράφει ο Νάσος Πετράκης
 |
| Η Ρωσία, η Αγγλία και η Αυστρία ασχολούνται με το «Ανατολικό Ζήτημα», Γελοιογραφία (1878) |
Τα δύο διαφορετικά ιστορικά παραδείγματα που παρατίθενται, για τον τρόπο που οι Μεγάλες Δυνάμεις προωθούν τα συμφέροντα τους, αφορούν τόσο τις πρώην Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, όσο και την πρώην ΕΣΣΔ.Ωστόσο, η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι και σήμερα οι ΗΠΑ και η Ρωσία κινούνται με την ίδια λογική. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://geoeurope.org/2025/04/09/megales-dynameis-istorika-paradeigmata/
γράφει ο Μανώλης Μουράτογλου
Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, υπήρξαν συνομιλίες και σχέδια για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας ή η ένταξή της στο ΝΑΤΟ είναι τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ηνωμένο Βασίλειο, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ουκρανία και η Ρωσία έχουν υποβάλει προτάσεις για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://geoeurope.org/2025/04/24/oi-protaseis-gia-ton-termatismo-tou-polemou/
Παρακολουθώ κι εγώ με πολλή προσοχή, το τελευταίο διάστημα, τις δημόσιες τοποθετήσεις των κυβερνητικών στελεχών αναφορικά με την συμπλήρωση των δύο ετών από το έγκλημα των Τεμπών και τα προγραμματισμένα συλλαλητήρια αυτής της Παρασκευής που εν είδει μνημοσύνου - και καλώς κατά την άποψή μου - έχουν ως προμετωπίδα το αίτημα για Δικαιοσύνη. Ομολογώ, μου προκαλεί εντύπωση και η συλλογιστική τους και ο τρόπος (το ύφος) με τον οποίο τοποθετούνται απέναντι στην δίκαιη οργή του κόσμου και στα γεγονότα, έτσι όπως αυτά εξελίσσονται...
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: το έγκλημα των Τεμπών, όπως και το έγκλημα στο Μάτι και τόσα άλλα που τα έχουμε ξεχάσει γιατί έτσι μας έχει βολέψει, είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα και όποιος δεν το βλέπει, δεν ξέρει τι του γίνεται. Όποιος δε, το γνωρίζει και επιχειρεί να το απαξιώσει είναι επικίνδυνος και θέτει εαυτόν συν-ένοχο! Η απόδοση Δικαιοσύνης πρέπει να είναι πάγιο αίτημά μας έτσι κι αλλιώς. Η Δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ δεδομένη.
Τώρα, όλα τα υπόλοιπα περί "άθλιων και αθλιοτήτων", "σκοτεινών σχεδίων αποσταθεροποίησης της χώρας", μίση και πάθη είναι φτηνότητες που δεν έχουν καμία βάση. Έχει βάση όμως ο εκφασισμός ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας! Φασισμός που καλλιεργήθηκε και νομιμοποιήθηκε, πριν διοχετευθεί προς τα κάτω, μέσα στους διαδρόμους και τα οφίκια της πολιτικής μας εξουσίας και της ανίκανης δημόσιας διοίκησης. Να γιατί τα αυτονόητα έγιναν ζητούμενα. Να γιατί το αίτημα για Δικαιοσύνη ξεπερνά κατά πολύ ένα έγκλημα ή ένα τραγικό γεγονός. Να γιατί οι θεσμοί, όλοι μας οι θεσμοί, έχουν αποτύχει. Γιατί άραγε αντιδρούν εκείνοι που αντιδρούν; Γιατί έχουν σκυλιάσει και καταφέρονται εναντίον των πολιτών με τόση χυδαιότητα;
Κανένα συλλαλητήριο δεν θα λύσει το πρόβλημα και καμία εκλογική διαδικασία. Είναι όμως κάτι!
Με το βλέμμα, με την ψυχή και την καρδιά στην Παρασκευή λοιπόν! Γιατί ο φασισμός δεν νικιέται με απουσία κι ανοχή αλλά με παρουσία και συμμετοχή.
γράφει ο Δρ. Πολυχρόνης Κ. Ναλμπάντης
Το κείμενο αναλύει τον όρο «γκρίζα ζώνη» και τις δραστηριότητές της, καθώς και τις επιχειρήσεις «γκρίζας ζώνης» της Τουρκίας στη Συρία αλλά και στην Ελλάδα και παραθέτει προτάσεις για την αντιμετώπιση των υπόψη απειλών από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ). Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2025/02/01/tourkia-epixeiriseis-stin-gkriza-zoni/
γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Λίγες ημέρες πριν τελειώσει το 2024, πέθανε ο Τζίμυ Κάρτερ, 39ος πρόεδρος των ΗΠΑ, από το 1979 έως το 1981, σε ηλικία 100 ετών.
Πολλά έχουν γραφτεί για τη προεδρία του Τζίμυ Κάρτερ και τις αλλαγές
που επέφερε στις πολιτικές των ΗΠΑ. Ωστόσο, αυτό που είναι το πιο
σημαντικό, είναι να προσδιοριστεί το στρατηγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο
λειτούργησε ο Τζίμυ Κάρτερ. Μπορούμε να προσδιορίσουμε αυτό το πλαίσιο
ως μια στρατηγική σύμπτυξη, έναν στρατηγικό εξορθολογισμό της
πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ στο διεθνές σύστημα, η οποία είχε πληγεί από την
υπερέκταση των περασμένων δεκαετιών. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2025/01/05/stratigiki-symptyxi/
γράφει ο Θάνος Σεραλίδης
Η Ουγγρική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης τελείωσε στις 31 Δεκεμβρίου 2024 και οι τιμωρίες άρχισαν. Από τον Δεκέμβριο του 2022, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει παγώσει τη μεταφορά περίπου 30 δισεκατομμυρίων ευρώ που προορίζονται για την ανάκαμψη της Ουγγαρίας. Από αυτά, τα 21,7 δις ευρώ προέρχονται από το Ταμείο Συνοχής ενώ 10,4 δις συνδέονται με το σχέδιο ανάκαμψης μετά το lockdown της πανδημίας.
Ένα χρόνο αργότερα, ο πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν κατάφερε να
αποδεσμεύσει το ένα τρίτο αυτού του ποσού, ή λίγο πάνω από 10
δισεκατομμύρια ευρώ, από το Ταμείο Συνοχής με αντάλλαγμα μια πολιτική
υποχώρηση: την άρση του βέτο στη βοήθεια της ΕΕ προς την Ουκρανία. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2025/01/15/ouggaria-oi-apoleies-eyropaikon-kondylion/
γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος
Η Διακήρυξη του Καζάν της 16ης Συνόδου Κορυφής της ομάδας BRICS, είναι
ένα μεγάλο έγγραφο με 134 σημεία. Μια παρόμοια Διακήρυξη που υιοθετήθηκε
στη Σύνοδο Κορυφής των BRICS στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής τον
Αύγουστο του 2023, είχε μόνο 94 σημεία. Πριν από αυτή, η Διακήρυξη που
υιοθετήθηκε στο Πεκίνο τον Ιούλιο του 2022, περιλάμβανε μόνο 75 σημεία. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/12/03/i-synodos-ton-brics-sto-kazan/
