4ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Μια εξ αποστάσεως κριτική ανάλυση των γεγονότων

Διαβάζω και παρακολουθώ τις αναλύσεις διαφόρων «ειδικών» (δημοσιογράφων και πολιτικών) αναφορικά με τα όσα διαδραματίστηκαν στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορώ παρά να σημειώσω την ευκολία με την οποία ορισμένοι ξεχνούν πράγματα και γεγονότα που δεν θα έπρεπε να ξεχνούν ή πως κάποιοι άλλοι πλασάρουν τους ευσεβείς τους πόθους ως «ερμηνεία» ή βεβαιότητα για το τι μέλλει να συμβεί στο εγγύς μέλλον. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή και διαφορετική.

Ποιό ήταν το διακύβευμα πριν την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου; α) Το κατά πόσο νομιμοποιείται ή μη ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να προεδρεύει του ΣΥΡΙΖΑ β) η «προστασία» της «αυθεντίας» των ηγετικών στελεχών του κόμματος έναντι οποιασδήποτε ενέργειας την έθετε άμεσα ή έμμεσα σε αμφισβήτηση και γ) η ταυτότητα και η εικόνα του κόμματος προς τα έξω.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι η αποχώρηση εκείνων που δημιούργησαν την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αμέσως μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου δεν ήταν ολοκληρωμένη και καταλυτική, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να υπάρχουν πρόσωπα μέσα στο κόμμα τα οποία λειτουργούν διαβρωτικά.

Κατά συνέπεια, τί θα έπρεπε να συμβεί; α) η αναγνώριση αυτών των προσώπων και β) η ενίσχυση και νομιμοποίηση του νεοεκλεγέντα Προέδρου από το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο, το Συνέδριο δηλαδή έτσι, ώστε να μπορεί χωρίς «εγγυητές» να προωθήσει τις απαιτούμενες αλλαγές.

Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Το είδαμε όλοι. Με την εξ αποστάσεως παρέμβαση του πρώην Προέδρου Αλέξη Τσίπρα η οποία, κατάφερε να καθορίσει τις εξελίξεις με τρόπο που ελάχιστοι κατάλαβαν. Ήταν μία ιδιοφυής και πολύ καλά μελετημένη, οργανωμένη κι εκτελεσμένη κίνηση όχι όμως καθαρή.

Ξέρετε, οι ηγεσίες των κομμάτων προωθούν τις επιθυμίες τους και τις πολιτικές τους με «παράλληλες γραμμές» και από κάποιο σημείο κι έπειτα προκρίνεται η πιο εφικτή. Κατά τη δική μου άποψη, η Όλγα Γεροβασίλη έπεσε στην «παγίδα» αυτών των γραμμών εξαιτίας των φιλοδοξιών της και όχι του «αισθήματος ευθύνης» της. Μαζί της και όλοι όσοι πιστεύουν ότι η αυθεντία τους είναι αδιαμφισβήτητη. 

Εκείνο που δεν έλαβαν υπόψη τους ήταν η άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων κι ως εκ τούτου, δεν μπόρεσαν να προβλέψουν και την αντίδρασή τους! Κι αυτή η αντίδραση προκάλεσε τρόμο σε πολλούς εξ αυτών…

Η επόμενη μέρα από την λήξη των εργασιών του Συνεδρίου, βρίσκει τον Στέφανο Κασσελάκη ενισχυμένο και τις όποιες αυθεντίες και δογματισμούς υπό έλεγχο και υπό αναθεώρηση.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι ενοχλείται το καθεστώς και οι οσφυοκάμπτες του αυτό προμηνύει… Κρίμα μόνο που δεν έγινε ουσιαστική και εις βάθος συζήτηση για τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής. 

Ποιό το κόστος του λαϊκισμού;

 

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε στον τραπεζικό μας λογαριασμό κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες σε ευρώ, καμιά δεκαριά ακίνητα, μετοχές, ομόλογα, πολύτιμα μέταλλα.... πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τις έννοιες της ακρίβειας, του πληθωρισμού ή της κερδοσκοπίας;

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που έχει ο πρωθυπουργός μας, οι υπουργοί και οι βουλευτές του. Είναι αποκομμένοι – κι έχουν φροντίσει να είναι προστατευμένοι οι ίδιοι – από την πραγματική οικονομία που είναι αμείλικτη και λειτουργεί χωρίς έλεγχο και χωρίς κανόνες.

Το ίδιο ισχύει για όλους τους βουλευτές, για τους δικαστές κι όλους εκείνους που ηγούνται του κράτους. Κι είναι εξοργιστικό αν σκεφτεί κανείς ότι το φλέγον θέμα είναι ο βασικός μισθός του εργαζόμενου…

Είδα και είδαμε όλοι μας τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επισκέπτεται «αιφνιδιαστικά» ένα σούπερ μάρκετ εχθές για να «ελέγξει» τις τιμές στο ράφι. Να συνομιλήσει με τους πολίτες-καταναλωτές και να τους πει ότι… «ξέρω ότι η ακρίβεια, ειδικά στα τρόφιμα είναι επίμονη. Όμως η κυβέρνηση θα είναι πάντα εδώ και θα χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της έτσι ώστε να περιορίσει το πρόβλημα όσο το δυνατόν περισσότερο» ή «εμείς θα κατεβάζουμε το κεφάλι και με σεμνότητα θα εργαζόμαστε για να κάνουμε τη δική σας ζωή καλύτερη».

Πόσο ωραία ακούγονται όλα αυτά και πόσο ανέξοδα λέγονται, ε;

Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας καταφεύγει στον λαϊκισμό για να μετριάσει τις αντιδράσεις – που ούτως ή άλλως είναι ανύπαρκτες, αφού όλοι είμαστε λίγο ή πολύ βολεμένοι – εκείνοι που δεν είναι βολεμένοι, εκείνοι που βρίσκονται σε χειρότερη θέση από εμένα κι εσάς, τι θα πρέπει να κάνουν; Τι θα πρέπει να περιμένουν; Από ποιόν;

Σε αυτή τη χώρα, μάθαμε να μιλάμε με αοριστίες και σοφιστείες. Πολιτική pummaro όπως πολύ εύστοχα την περιέγραψε ο Στέφανος Κασσελάκης και δεν τον γουστάρω κιόλας.

Να λοιπόν ένα πραγματικό, χειροπιαστό παράδειγμα για τον κ. πρωθυπουργό:

Εργαζόμενος, πτυχιούχος ΑΕΙ – όχι απόφοιτος δημοτικού, 40 ετών με 10 χρόνια ανεργίας στην πλάτη του, δίχως ακίνητη περιουσία, μετοχές ή καταθέσεις, εργάζεται με τον βασικό μισθό.

Έσοδα:

Μισθός: 714 ευρώ (στο χέρι) εισόδημα.

Γονική «επιχορήγηση»: 50-100 ευρώ μηνιαίως

Έξοδα:

Ενοίκιο στέγης 28 τμ (χωρίς κοινόχρηστα) προς 600 ευρώ το μήνα σε β ή γ διαλογής περιοχή.

Έξοδα μετακίνησης από και προς την εργασία του 60 ευρώ μηνιαίως.

Ρεύμα ? μηνιαίως.

Νερό ? μηνιαίως.

Τηλέφωνο ? μηνιαίως.

Φαγητό ? μηνιαίως.

Για να δούμε λοιπόν πόσο «μάγκας» είναι ο πρωθυπουργός μας και τί λύση δίνει όταν ο ίδιος έχει δηλώσει δημόσια ότι δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να πρέπει να ζήσει με 800 ευρώ (…). Όχι μόνον αυτός αλλά και οι λοιπές διάνοιες που είναι μαζεμένες γύρω του. Πώς θα κάνει την ζωή αυτού του ανθρώπου πιο εύκολη; Πώς θα κάνει τη ζωή αυτού του ανθρώπου καλύτερη; Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και όλοι γνωρίζουμε γιατί.

Η κοροϊδία έχει ένα όριο. Πρέπει να έχει ένα όριο! Στο τέλος τέλος είναι ζήτημα της ίδια μας της ύπαρξης ως κοινωνία. Ως έθνος. Ο άνθρωπος του παραδείγματος δεν μπορεί να κάνει οικογένεια! Κι αυτή η οικογένεια που δεν θα γίνει ποτέ, θα λείπει από όλους εμάς! Α, ξέχασα. Το δημογραφικό λύθηκε με την νταντά της γειτονιάς.

Αν σώζεται κάτι, οφείλουμε να το σώσουμε τώρα. Αύριο θα είναι αργά.

 

Πόθεν έσχες, φορολογία και συντήρηση

Η ιστορία έχεις ως εξής: Γνωστός δημοσιοκάφρος χθες, αναρωτιόταν που πάνε τα λεφτά που πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι, με αφορμή την κατάρρευση της οροφής στον κοιτώνα των ιατρών του νοσοκομείου «Άγιος Δημήτριος».

Ήθελα να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή… «στις τσέπες σας, για να προπαγανδίζετε την «αριστεία» και να κουκουλώνετε τα εγκληματικά λάθη του μητσοτακισμού. Αλλά δεν είναι μόνο το σινάφι σου.

Βλέπετε, η φοροδιαφυγή δεν ήταν ποτέ σοβαρό ζήτημα στην χώρα μας. Μας κοστίζουν όμως πολύ ακριβά η εκτελεστική, η νομοθετική, η δικαστική εξουσία. η δημόσια διοίκηση και τα golden boys καθώς και κάθε είδους συνδεόμενοι με αυτούς παράγοντες, αν αναλογιστεί κανείς την σχέση του παραγόμενου …«έργου» με τον εμφανή ή και αφανή πλούτο υπουργών, βουλευτών, δημοσιογράφων και λοιπών –ων.

Κουπόνια εμείς (pass τα λένε τώρα), μεζονέτες και σκάφη, αγροτεμάχια και καταθέσεις γι’ αυτούς που μας μοιράζουν τα κουπόνια! Αυτή είναι η δικαιοσύνη των πραγμάτων και κανείς μας δεν αντιδρά. Οι έλληνες ήταν πάντοτε ηλίθιοι. Ποιός να ξεχάσει άραγε το «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά;». Δεν είναι σημεία των καιρών μας αυτά. Πάντα έτσι ήταν. Γι’ αυτό δεν καταφέραμε ποτέ να γίνουμε «ευρωπαίοι». Κι ούτε θα γίνουμε ποτέ. Οι τούρκοι μπορεί. Εμείς ποτέ!  

Νοσοκομειακές εγκαταστάσεις – όπου υπάρχουν - καταρρέουν, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει χωματερές. ό,τι μπορεί να πουληθεί πουλιέται… τα τελευταία δύο χρόνια η μισή Ελλάδα καταστράφηκε και δεν κουνιέται φύλλο.

Την κυβέρνηση των αρίστων την ενδιαφέρει η απασχόληση των συνταξιούχων αλλά αδιαφορεί επιδεικτικά για την ανεργία των νέων, κυρίως των νέων επιστημόνων. Διάβαζα το κείμενο που έγραψαν στον Μητσοτάκη και το ανέβασε προχθές στον προσωπικό του και καλά λογαριασμό για την μείωση της ανεργίας. Μπορεί να μας πει ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, πόσες χιλιάδες συμπολίτες μας συμμετέχουν σε επιδοτούμενα προγράμματα κατάρτισης κι ως εκ τούτου δεν λογίζονται ως άνεργοι; Έτσι γίνονται οι λογαριασμοί. Με πραγματικά κι όχι πλασματικά στοιχεία.

Για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια; Ε, κάποιος με εξαψήφιο μισθό και προνόμια όχι μόνον δεν μπορεί να δώσει λύσεις αλλά ούτε και έχει να πει κάτι! Όχι τίποτε άλλο αλλά, θα έρθουν κάποια στιγμή κι οι επόμενοι και θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα γιατί θα έχουν παραλάβει καμένη γη. Καμένη γη, καμένοι όλοι μας!

 

Με τον σταυρό στο χέρι

Δεν πάει πολύς καιρός όταν μεταξύ φίλων και γνωστών συζητούσαμε για το Ληξούρι, το παρόν του και το μέλλον του… ξέρετε, ήταν μία από εκείνες τις συζητήσεις που τραβούν σε διάρκεια και έχουν και πολλές προεκτάσεις, συνήθως άσχετες με το κεντρικό θέμα της συζήτησης. Εν πάση περιπτώσει, βασικό πρόσωπο της όλης κουβέντας ήταν ο απερχόμενος Δήμαρχος Ληξουρίου, για τον οποίο ελέχθη ότι του αξίζει μια ακόμη τετραετία στο δημαρχιακό θώκο επειδή τα βράδια πηγαίνει στο μαγαζί του και πλένει τα ποτήρια…

Αντιλαμβάνεστε την έκπληξή μου. Είπα από μέσα μου: δεν είναι δυνατόν να ακούω κάτι τέτοιο από ενήλικες που αγαπούν κι ενδιαφέρονται για τον τόπο τους. Για να μην παρεξηγηθώ· εγώ δεν ακυρώνω κανέναν και καμία πρόθεση. Πήρα τον λόγο με τη σειρά μου κι αφού είπα μπράβο στον άνθρωπο που κάνει την δουλειά του και είναι νοικοκύρης - καθώς φαίνεται, επεσήμανα στους συνομιλητές μου ότι είναι και δήμαρχος και θα ήθελα να γνωρίζω ποιες είναι οι δράσεις και οι παρεμβάσεις του καθ’ όλη την διάρκεια της έως τώρα θητείας του σε πλήθος ζητημάτων και πόσο ωφέλησαν τελικά αυτές οι δράσεις και παρεμβάσεις τους κάτοικους και τους επισκέπτες της Παλικής, ντόπιους και ξένους. Ήθελα να μάθω πόσο βελτιώθηκε η ζωή στην Παλική.

Δεν πήρα καμία απάντηση. Δεν γνώριζαν να μου απαντήσουν; Μα αν δεν γνώριζαν τότε, πώς περιμένουν η ψήφος τους να έχει την δύναμη και την αξία που της αναλογεί; Δεν ήθελαν να μου απαντήσουν; Τότε θα ήταν σαν να θέλουν να ακυρώσουν εκείνον που θέλουν να επιβραβεύσουν. Τον απερχόμενο Δήμαρχο δηλαδή! Να έτυχε; Οι περισσότεροι από δαύτους ασχολούνται με τα πολιτικά τοπικά δρώμενα όλη τους τη ζωή! 

Προβληματίστηκα από τη βουβαμάρα. Δεν το κρύβω. Είναι πολιτικό επιχείρημα ο επαγγελματισμός του οποιουδήποτε; Πως μπορεί να στηριχθεί ένα πρόσωπο μόνο και μόνο επειδή ως επαγγελματίας κάνει την δουλειά του; Δεν ξέρω. Κι όλα τα υπόλοιπα; Η καθαριότητα; Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις; Ο εξωραϊσμός του αστικού τοπίου; Ο τουρισμός; Η ανάδειξη της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσης; Κι από την άλλη, η παρακμή που είναι τόσο εμφανής με ένα νοσηλευτικό ίδρυμα που υπολειτουργεί και με ένα εκπαιδευτικό πάλι ίδρυμα υπό αναστολή; Ποιά σχέδια βρήκαν τον δρόμο τους και ποιό όραμα έφτασε στην υλοποίησή του;

Κάθε τακτικός επισκέπτης στην Κεφαλονιά γνωρίζει πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλο το νησί αναβαθμίζεται πλην της Παλικής. Θα μου πείτε, το Ληξούρι προσφέρει ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Ε, κάτι είναι κι αυτό. Όμως δεν είναι αρκετό!

Ο τόπος που ζουν λίγοι κι επισκέπτονται πολλοί, πρέπει να είναι τόπος καθαρός και όμορφος! Να παρέχει διευκολύνσεις. Να είναι τόπος ασφαλής. Να έχει μία κάποια προοπτική. Όχι μόνον οικονομική αλλά και πολιτιστική και κοινωνική! Να κρατά τους νέους ανθρώπους με αγάπη και μην τους διώχνει αναγκαστικά. Και οι νέοι φεύγουν! Είτε το θέλουν είτε όχι. Τώρα θα μου πείτε: φταίει ο Κατσιβέλης γι’ αυτό; Όχι! Φταίει η νοοτροπία του τόπου και ό,τι ο κάθε Κατσιβέλης εκπροσωπεί. Θυμηθείτε! Το πλύσιμο των ποτηριών και των πιάτων μπορούν να σας εξασφαλίσουν μια θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο και γιατί όχι, την Δημαρχία!  

 

Η προπαγάνδα της ΝΔ και ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

 

Μόλις πληροφορήθηκα έναν ακόμη λόγο για τον οποίο θα πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι εμείς οι έλληνες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι κι επίσημα υποψήφιος για το Όσκαρ Α’ και Β’ ανδρικού ρόλου για την δραματική ταινία «ο στεγασμένος άστεγος».

Για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ακαδημίας, κάποιος είναι υποψήφιος σε δύο κατηγορίες υποκριτικής και όχι σε μία! (δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν είναι ο πρωταγωνιστής ή όχι).

Ωστόσο, η άποψή μου είναι πως το Χόλυγουντ μας αδικεί. Η ταινία είναι εξαιρετική από κάθε άποψη και στο μέλλον θα αποτελεί ορόσημο της 7^ης τέχνης. Θα έπρεπε να τύχει υποψηφιότητας και για τη σκηνοθεσία και για τα σκηνικά και για τη φωτογραφία και για το σενάριο και για τη μουσική αλλά και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Να στέκεται ισάξια δίπλα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον Τιτανικό και τον Γκάντι!

Λίγα λόγια για την ταινία. Ένας συμπαθής παππούς, παίρνει το λεωφορείο για να πάει στο σπίτι του. Ο πρώτος συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα εξυπηρετούν γρήγορα, με ασφάλεια και με μηδαμινό κόστος χωρίς διακρίσεις. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μαθαίνουμε την ιστορία του. Πως από νοικοκύρης κατέληξε να ζει στους δρόμους.

Ο σεναριογράφος, αρκείται μόνον τις πιο σημαντικές πληροφορίες και μας τις παραθέτει με δωρική μαεστρία. Έτσι, αποφεύγονται αλήθειες, όπως για παράδειγμα η ευθύνη των ελληνικών κομμάτων και των ελληνικών κυβερνήσεων και πιο συγκεκριμένα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην φτωχοποίηση των ελλήνων. Δεν γίνεται επίσης, καμία αναφορά στο όραμα των σαμαροβενιζέλων για ρουμανοποίηση και βουλγαροποίηση των ελλήνων, ούτε για τον αέρα (πρόστιμα και πανωτόκια) που χρεώθηκαν και εξακολουθούν να χρεώνονται οι έλληνες μόνο και μόνο για να στηρίζουν ένα πολιτικό σύστημα νοσηρό.

Σωστά καταλάβατε. Η ταινία, είναι ένα πολιτικό δράμα για γερά νεύρα! Δύο χρόνια στους δρόμους ο συμπαθής παππούλης, όταν λαθρομετανάστες και λοιποί τακτοποιούνται άμεσα με στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα συναφή. Δεν του έφταιγε κανένας. Ας πρόσεχε! Άραγε, πόσες φορές δεν το έχουμε πει για συνανθρώπους μας που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση; Να το πρώτο μεγάλο ερώτημα της ταινίας.

Κι εκεί που είμαστε έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα αλλάζει τελείως το σκηνικό. Μαθαίνουμε ότι η Πολιτεία του βρήκε σπίτι και σε αυτό το σπίτι, εμφανίζεται απρόσκλητος ο Κυριάκος. Η εμφάνισή του προσομοιάζει με εκείνη του σούπερμαν αλλά ο πρώην, ο νυν κι αεί Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν φοράει κάπα και κολάν, ούτε κι έχει υπερδυνάμεις. Όλη του η δουλειά περιορίζεται στα όρια του εφικτού. Ότι δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή.

Ανεβαίνει σκάλες, επισημαίνοντας έτσι τον κόπο που με αίσθημα ευθύνης οφείλει να καταβάλει κάθε ηγέτης. Φτάνει στον όροφο του διαμερίσματος και χτυπά το κουδούνι. Το μπουτόν παραπέμπει σε μία άλλη εποχή, ξεχασμένη, τότε που ο κατασκευαστικός οργασμός ήταν η καθημερινότητα που έτρεφε δεκάδες επαγγέλματα και χιλιάδες οικογένειες.

Το διαμέρισμα του συμπαθή παππούλη, λιτό κι απέριττο θυμίζει τις πολυτελείς κατοικίες στα περίχωρα των Τιράνων που προορίζονταν για την ελίτ της αλβανικής μαφίας – συγγνώμη – για την ελίτ του πολιτικού, καλλιτεχνικού, ακαδημαϊκού κόσμου της χώρας με την βαλκανική εσάνς διάχυτη στο χώρο. Χρώματα δεν υπάρχουν. Το βρώμικο λευκό σε διάφορες παστέλ αποχρώσεις κυριαρχεί παντού, ανοίγοντας έτσι περισσότερο τον χώρο.

Η κουβέντα μεταξύ των δύο ανδρών, φιλική κι ανθρώπινη. Η κάμερα, εστιάζει στα χαμόγελα και κυρίως, στο βλέμμα του Κυριάκου που λάμπει. Τη ίδια λάμψη παρατηρεί κανείς στους ιδιοκτήτες κατοικίδιων, όταν στρέφουν το βλέμμα τους στα αγαπημένα τους ζωντανά.

Για τους αμύητους, ο διάλογός τους πραγματεύεται και την κεντρική ιδέα της ταινίας. Για τους πιο ψαγμένους η σκηνή του ψησίματος του καφέ περικλείει όλη την ουσία του πράγματος: Ο καφές είναι τούρκικος ή ελληνικός;

Όπως σε κάθε ταινία που ο σεναριογράφος σέβεται τον εαυτό του, δεν δίδεται απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα και αφήνεται στην κρίση του καθενός μας… Απολαυστική ταινία, χωρίς να κουράζει, με έξυπνο διάλογο που διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Ό,τι πιο ντροπιαστικό, ό,τι πιο εξευτελιστικό έχω δει ποτέ στη ζωή μου!

 

Οι βουλευτικές εκλογές που μας ξάφνιασαν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν αναμενόμενα αποτελέσματα σε ότι αφορά τη σειρά κατάταξης των κομμάτων. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου αναμενόμενα σε ότι αφορά τη διαφορά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατέρρευσε εκλογικά. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/entry/oi-voeleetikes-ekloyes-poe-mas-xafniasan_gr_646b3984e4b0005c605a81b2

Το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης

Ή αναζήτηση της αλήθειας είναι καθήκον τόσο ατομικό όσο και συλλογικό. Νομίζω, σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Πιθανόν, επίσης, να συμφωνούμε ότι η αλήθεια θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη αδιάφορα από που, το πότε ή από ποιον προέρχεται καθώς, και ότι υπερισχύει οποιουδήποτε άλλου διακυβεύματος.

Του πολύ «επιτυχημένου» σόου του Πρωθυπουργού στο Μαρούσι εχθές, με τις εξοργιστικές πορτοσάλτιες αναφορές περί θυσίας (...) των φονευθέντων συμπολιτών μας στα Τέμπη, προηγήθηκε η δήλωση του Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνι Γεωργιάδη, στον ΣΚΑΙ περί πολιτικής ευθύνης. Μιας έννοιας γενικής - όπως πολύ χαρακτηριστικά και ξεκάθαρα την περιέγραψε... αόριστης δηλαδή.

Τώρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ευθύνη ως έννοια συναρτάται με εκείνη της δικαιοσύνης και ότι είναι συνυφασμένη με την ιδέα και την αντίληψη που (θέλουμε να) έχουμε περί δίκαιης κρίσης προσώπων, πραγμάτων ή γεγονότων, τότε, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, για τον Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τα μέλη της κυβέρνησης και της εθνικής μας αντιπροσωπείας, για όλο μας το πολιτικό προσωπικό, η δικαιοσύνη είναι μία έννοια αφηρημένη!

Αφηρημένη έννοια. κι ως αφηρημένη έννοια μπορεί να/και νομιμοποιεί την ασυδοσία και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας και της δημόσιας διοίκησης, ώστε δύσκολα να λογοδοτεί ή να τιμωρείται κανείς. Άρα λοιπόν, ευθύνη μπορεί να υπάρχει όχι όμως και συνέπειες. (εξαιρούμαστε εμείς οι πολίτες μια και δεν απολαμβάνουμε των ίδιων προνομίων)

Το πρόβλημα λοιπόν, στον πυρήνα του, είναι πρόβλημα νοοτροπίας κι αντίληψης. Τα δε πολιτικά κόμματα, όλα τα πολιτικά κόμματα, μαζί και οι θεσμικοί παράγοντες της Δικαιοσύνης έχουν την απόλυτη ευθύνη. Διότι αυτή η νοοτροπία κι αυτή η αντίληψη - που τους προστατεύει από τις... «κακοτοπιές», μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σπουδή για να επιβεβαιώσει κανείς τα ευρήματα οργανισμών ή ινστιτούτων - όπως το σουηδικό V-DEM, σύμφωνα με τα οποία η δημοκρατία στην Ελλάδα πάσχει. Ποιός φταίει γι’ αυτό; Οι πολίτες; Ή μήπως εκείνοι που υπονομεύουν τους θεσμούς που θεωρητικά υπηρετούν;

Ζούμε μέσα σε ένα αυταρχικό πολιτικό περιβάλλον στο οποίο, οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει την σημασία τους κι αν δεν αλλάξουμε τρόπο σκέψης γρήγορα, θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε κατάρρευση. Όχι μόνον οικονομική. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ελάχιστο. Ποιός απο εμάς στ’ αλήθεια περιμένει να χυθεί άπλετο φως; Ποιός από εμάς πραγματικά πιστεύει ότι θα αποδοθούν ευθύνες και θα υπάρξουν και συνέπειες για εκείνους που ευθύνονται, όποιοι κι αν είναι αυτοί; Κανείς! Δεν είναι ζήτημα εμπιστοσύνης ή μη στους θεσμούς και στην πολιτική λειτουργία. Είναι η επίγνωση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα στην πατρίδα μας. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι ένα θέμα. Δεν είναι το μόνο.

Μας μιλούν οι μεν για πόλεμο με το «βαθύ κράτος» και οι δε για πόλεμο με το «παρακράτος»... Όμως, το βάθυ κράτος και το παρακράτος οι ίδιοι είναι! Ο κίνδυνος δεν ελλοχεύει στα άκρα αλλά μέσα στο λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο». Δυστυχώς, πολλοί από εμάς ακόμη κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ε, να γιατί!

Δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν δολοφονία.

Παρακολουθώ, όσο γίνεται, όλα όσα γράφονται και λέγονται στα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την δολοφονία - διότι περί δολοφονίας πρόκειται - τόσων συνανθρώπων μας στα Τέμπη, και δεν μπορώ παρά να νιώθω οργή και αηδία για το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας.

Ο απόηχος των χθεσινών κινητοποιήσεων σε όλες τις πόλεις της χώρας με βασικό αίτημα την διαφάνεια και την δικαιοσύνη παραμένει πολύ ισχυρός, και σε όσους προκαλεί τρόμο (ξέρουν ποιοι είναι αυτοί), καλώς τους τον προκαλεί. Είναι όλοι εκείνοι που ακόμη και τώρα, ενώ κηδεύουμε εικοσάχρονα παιδιά, έχουν το θράσος να μας κουνούν το δάκτυλο, να φωνασκούν και να απειλούν ακόμη και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο καθώς, καταρρέει μπροστά στα μάτια τους το περίφημο κυβερνητικό αφήγημα, διαφαίνεται το τέλος των ψευδαισθήσεών τους και ο κίνδυνος να χάσουν από τα χέρια τους το βάζο με το “μέλι”. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η μόνη τους αγωνία. Ούτε η αλήθεια, ούτε η διαφάνεια, ούτε η δικαιοσύνη.

Ωστόσο, αδυνατώ να αποφασίσω εάν αυτοί και η συμπεριφορά τους συνιστά το μείζον ζήτημα για εμάς τους πολίτες ή η αδιαφορία και η “ασφαλής απόσταση” που κρατούν κάποιοι άλλοι. Όπως και να έχει, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο νομίζουμε. Μακάρι - τι λέω τώρα, το πρόβλημά μας να ήταν ο ΟΣΕ, οι ιταλοί, ένας ασυνείδητος πρωθυπουργός, ένας ανόητος υπουργός κι ένας ανίκανος υπάλληλος. Αλίμονο! Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία μας, ο πολιτισμός μας, η παιδεία μας. Είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε και διαχειριζόμαστε τα πράγματα. Είναι οι προθέσεις μας και οι στόχοι μας. Είναι η απαξία της ουσίας και η αναγωγή της εικόνας ως της μόνης υπαρκτής και ικανής πραγματικότητας, την οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί. Οι μέρες είναι μετρημένες. Όλοι μας θα γίνουμε μάρτυρες μιας λυσσαλέας προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας με… “στοιχεία” και “ντοκουμέντα”!

Άκουσα τυχαία χθες την Ντόρα Μπακογιάννη να λέει “ή τα ισοπεδώνουμε όλα ή προσπαθούμε να βρούμε και διορθώσουμε το πρόβλημα και αυτή είναι η λογική μας” και αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια, τί ακριβώς να διορθώσουμε; Δεν υπάρχει κάτι να λειτουργεί σωστά. Τίποτα απολύτως όμως! Όλα λάθος! Μια χώρα λάθος! Ένας λαός λάθος! Με ένα στρεβλό παρόν κι ένα αμφίβολο μέλλον! Δίχως όραμα και δίχως προοπτική και προορισμό. Γίναμε λέει ευρωπαίοι. Πού; Πώς; Πότε; Και τί σημαίνει να είσαι ευρωπαίος; Να κοροϊδεύεις; Να ψεύδεσαι; Να καλύπτεις και να συγκαλύπτεις; Να κλέβεις; Να εκβιάζεις και να βιάζεις; Να αδιαφορείς; Να εκμεταλλεύεσαι; Να είσαι άμοιρος ευθυνών;

Αν πρέπει να λύσουμε κάτι, πρέπει να τα λύσουμε όλα! Από την αρχή ως το τέλος. Από πάνω ως κάτω και μετά, άλλη μια φορά για να γίνει η επαλήθευση. Είναι πλήρης η αποσύνθεση. Αποσύνθεση ηθική και ψυχική! Δεν την αισθάνεται κανείς την μπόχα στα ρουθούνια του; Και όσοι την αισθανόμαστε τι κάνουμε; Είπαμε την άποψή μας και καθαρίσαμε; Κάναμε μία καλή πράξη και γίναμε άνθρωποι του Θεού; Ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας και τελειώσαμε; Κι όσοι από εμάς δεν καθάρισαν και δεν τέλειωσαν και πασχίζουν να διορθώσουν τα δικά μας σφάλματα και να αναπληρώσουν το δικό μας κενό με όλο τους το είναι, έχουν μια αναθεματισμένη ταπεινότητα που ενοχλεί! Μας ενοχλεί! Μας ενοχλούν! Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε;

Εθνολαϊκισμός, ισλαμισμός, δημοκρατία: ψευτοδιλήμματα κι αυταπάτες των γειτόνων μας

 

Το γεγονός της αποδοκιμασίας του καθεστώτος Ερντογάν από ένα μεγάλο ποσοστό των Τούρκων πολιτών, δεν σημαίνει ουδόλως ότι ο τουρκικός λαός στο σύνολό του απορρίπτει ή τουλάχιστον αμφισβητεί το αφήγημα περί εθνικής και θρησκευτικής ανα(σ)τάσεως ή το επεκτατικό ιδεώδες που προβάλλεται ως ιστορικά και ηθικά δίκαιο και νομικά βάσιμο, έστω κι αν βλάψει στο μέλλον τα συμφέροντα της Τουρκίας αυτή η θεώρηση των πραγμάτων η οποία, δεν έχει ούτε χρώμα ούτε πρόσημο.

Στην Ελλάδα ─μια και είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε διαρκώς με τους γείτονες─ λίγοι γνωρίζουν κι ακόμη λιγότεροι κατανοούν, πώς ακριβώς είναι δομημένη στο θεωρητικό πεδίο η πολιτική ζωή στη γειτονική μας χώρα. Και δικαιολογημένα, αφού η σχετική βιβλιογραφία και η αρθρογραφία είναι πολύ περιορισμένη.

Παρά λοιπόν τις αναγνωρίσιμες κι ολίγον αυθαίρετες ταμπέλες «δεξιά» (ισλαμιστές, εθνικιστές, συντηρητικοί) και «αριστερά» (κεμαλιστές, δημοκρατικοί, προοδευτικοί κ.λπ.) που χρησιμοποιούνται κι από εμάς κι από τους ίδιους τους Τούρκους ανάλογα, η κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία ήταν, είναι και θα είναι και στο μέλλον, ο εθνολαϊκισμός. Σε όποια από τις έξι διαφορετικές του παραλλαγές. Στην πραγματικότητα, είναι αδόκιμο να ομιλούμε για Δεξιά κι Αριστερά στην Τουρκία.

Κάποια στιγμή ίσως κριθεί χρήσιμη η μελέτη αυτών των παραλλαγών και η συγκρουσιακή δυναμική ανάμεσά τους διότι, ναι, υπάρχει κι αυτή· ωστόσο, για την ώρα, ας έχουμε υπόψη μας ότι σε κάθε «κρίσιμη περίοδο» και σύμφωνα πάντα με την επικρατούσα αντίληψη, το συντηρητικό κομμάτι της τουρκικής κοινωνίας μπορεί κι οφείλει να κάνει συμβιβασμούς ενώ το προοδευτικό της κομμάτι, παρά τις αποστάσεις που θέλει να κρατά κυρίως από την ισλαμική παράδοση, έχει την υποχρέωση να βρίσκει σημεία τομής ώστε και τα δύο ιδεολογικά ρεύματα να μπορούν όχι μόνον να συναντώνται αλλά και να συνεργούν.

Έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη και λανθασμένα ─όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά─ ότι κατά τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, επιχειρήθηκε η συστηματική σύζευξη τουρκικού εθνικισμού και Ισλάμ.

Ο ισλαμισμός δεν ήταν ποτέ απών από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πάντοτε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λειτουργούσε συμπληρωματικά κι ενίοτε ανατρεπτικά σε κάθε πολιτική και κοινωνική διεργασία. Από την άλλη, ο εθνολαϊκισμός των κεμαλιστών μέσα από το πέρασμα του χρόνου, λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής της δύναμης του ισλαμοφασισμού στην Τουρκία κι εμείς, δεν ήμασταν σε θέση ούτε να το δούμε, ούτε να το αξιολογήσουμε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα!

Αν μη τι άλλο, ο πρόεδρος Ερντογάν επέτυχε εκεί που απέτυχαν όλοι οι προηγούμενοι ισλαμιστές: στην παγιοποίηση μιας εκδοχής του Ισλάμ, της τουρκικής του εκδοχής, διεισδύοντας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, επιτυγχάνοντας τη μεταβολή της φυσιογνωμίας της μεσαίας και της ανώτερης τάξης, των πιο μορφωμένων και των πιο προνομιούχων κοινωνικών ομάδων δηλαδή, που αντιλαμβάνονται πλέον εκείνο που εμείς ονομάζουμε νέο-οθωμανισμό (αν και οι ίδιοι δεν αποδέχονται αυτόν τον όρο), ως δίκαιο και νόμιμο «εθνικό» αγώνα ενάντια σε εκείνες τις «δυνάμεις» (πολιτικές/θρησκευτικές/οικονομικές κι άλλες) που επιθυμούν μία αδύναμη και πλήρως ελεγχόμενη Τουρκία. Σε αυτή την αντίληψη η ενωμένη αντιπολίτευση (sic!) δεν έχει τίποτε να αντιπροτείνει. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού εκφράζει τα ίδια κι ακόμη περισσότερα…

Για να πω την αλήθεια, είχα μεγάλες προσδοκίες από την αντιπολίτευση, κυρίως από το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Έχοντας κάνει τα τελευταία χρόνια ατέλειωτες συζητήσεις με φίλους, μέλη και στελέχη του, μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ─λανθασμένα προφανώς─, ότι η καλλιέργεια ενός πιο δημοκρατικού φρονήματος θα αποτελούσε προτεραιότητα και ίσως, μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον. Όμως, η δημοκρατία, όπως εμείς την κατανοούμε και εννοούμε, είναι terra incognita για τους Τούρκους. Κι ό,τι είναι άγνωστο, θεωρείται επικίνδυνο… Έτσι, για την αντιπολίτευση, ο εθνολαϊκισμός συνιστά τη μόνη ενδεδειγμένη οδό.

Επιπλέον, όσο κι αν θέλουν να κρατούν αποστάσεις, το Ισλάμ δεν επιτρέπει κανένα απολύτως περιθώριο διάστασης. Ιδίως σήμερα. Τόσο για το εσωτερικό όσο και για το εξωτερικό. Όπου δηλαδή η γειτονική μας χώρα έχει απλώσει τα πόδια της.

Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

 

Σε 70 περίπου ημέρες η Νέα Δημοκρατία ολοκληρώνει 48 έτη παρουσίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Με την ίδρυσή της, βρέθηκε εξ αρχής στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να παρουσιάζει και να προτείνει προς όλον τον ελληνικό λαό - χωρίς αποκλεισμούς κι εξαιρέσεις, ένα πλαίσιο αρχών κι αξιών ανάλογο του οράματος που είχε αυτός και οι συνοδοιπόροι του για μία Ελλάδα ανανεωμένη, ελεύθερη και κυρίαρχη· και για ένα πολιτικό σύστημα υγιές, διάφανο, ισχυρό· ικανό να απαντά στις όποιες προκλήσεις και προπάντων, δημιουργικό, αντιπροσωπευτικό και συναινετικό.

Διαβάζουμε στην ιδρυτική της διακήρυξη, όπως είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του κυβερνώντος κόμματος: "Το μέγα θέμα της εποχής μας είναι η δημοκρατία. Όλοι μιλούν περί δημοκρατίας, ολίγοι όμως την καταλαβαίνουν και ολιγότεροι έχουν τη θέληση και την ικανότητα να την εφαρμόζουν. (...) αυτό το θαυμάσιο και ευαίσθητο πολίτευμα είναι δύσκολο στην εφαρμογή του. Και προϋποθέτει ειδικές συνθήκες, χωρίς τις οποίες δεν ημπορεί να ανθίσει και να καρποφορήσει."

Μετρούμε ήδη μισό αιώνα από τότε και το μέγα θέμα εξακολουθεί να είναι η ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε! Ακόμη προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, ακόμη προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα αυτονόητα! Και τούτο συμβαίνει είτε επειδή οι όποιες αξίες και οι αρχές είναι κενές περιεχομένου, είτε γιατί ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας είναι ανίκανος ή - ακόμη χειρότερα - μη διατεθειμένος να εφαρμόσει την δημοκρατία στην πράξη.

Το όραμα της Νέας Δημοκρατίας - όπως το περιέγραψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής - ήταν σαφές και ξεκάθαρο: "Ένα καλύτερο κι ασφαλέστερο μέλλον". Δηλαδή, ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, με αλληλεγγύη, με δικαιοσύνη, με ευκαιρίες για όλους και προς όλους. Η ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό κείμενο και σας προτρέπω να το διαβάσετε, όσοι δεν το έχετε διαβάσει.

Η δική μου η απορία είναι, πώς να φανταζόταν άραγε ο ιδρυτής της ότι, από κόμμα αρχών κι αξιών θα γινόταν κάποτε στέγη φίλων φαρμακέμπορων, παιδόφιλων, βιαστών, εκβιαστών, καιροσκόπων, ανόητων, χουντικών, φασιστών και λοιπών... κόπων και βασάνων.

Θα μου πείτε, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι καλύτερες; Μα, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης εδώ! Η πολιτική ζωή δεν είναι καλλιστεία. Ομιλούμε για την "ελίτ" (όπως αυτοδιαφημίζονται κι αυτοθαυμάζονται) του πολιτικού μας συστήματος ή μήπως όχι; Αν όμως θέλουμε να συγκρίνουμε, φοβάμαι, το αποτέλεσμα θα στενοχωρήσει πολύ τους φίλους νεοδημοκράτες. Ή έχεις ήθος, αξίες, αρχές για να πορεύεσαι και όραμα για να εμπνέεις ή βολεύεσαι και βολεύεις κι άσ’ τους άλλους να κουρεύονται - κατά το κοινώς λεγόμενο.

Υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η μεγάλη συντηρητική παράταξη, δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα, έχει απολέσει την ιδεολογική της θεμελίωση κι έχει χάσει την πολιτική της ταυτότητα.

Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό εξυπηρέτησης των συμφερόντων και των επιδιώξεων της οικογένειάς του, η οποία μάλιστα, έχει προκαλέσει πολλά δεινά σε αυτόν τον τόπο ήδη από την εμφάνισή της στα πολιτικά μας δρώμενα.

Έχει εκφυλίσει κάθε έννοια διακυβέρνησης κι έχει καταστεί κέντρο διεκπεραίωσης και διανομής προνομίων και διευκολύνσεων προς ...«ομόκεντρους κύκλους».

Είναι ένας οργανισμός… τί οργανισμός; "Διαλυτικό μύκητα" τον χαρακτηρίζει ο Νίκος Καραχάλιος (σύμβουλος δύο πρώην πρωθυπουργών της ΝΔ) δίχως συνοχή, ομοιογένεια, δικλείδες και κανόνες λειτουργίας, αποσυνδεδεμένος από την κοινωνία και τους πολίτες.

Για την τοξικότητα που αποπνέει και το αποτύπωμα που ήδη αφήνει, δεν χωρά καμία αμφιβολία. Θα έρθει η ώρα που θα βγουν στην επιφάνεια (σχεδόν) όλα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και τότε θα γνωρίζουμε όλοι μας το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε "ο εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής ως το τελευταίο στάδιο του μητσοτακισμού", όπως πολύ σωστά σημειώνει ο γνωστός ποινικολόγος και συνταγματολόγος, Γιάννης Ματζουράνης.  

Η αμηχανία, η απάθεια και η σιωπή που επιδεικνύουν τα υγιή στοιχεία της κυβερνώσας παράταξης – όσα εν πάση περιπτώσει έχουν απομείνει -  συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα κι έχουν ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν, όπως συμβαίνουν καθώς, αν και αναγνωρίζουν το πρόβλημα, δεν οδήγησαν τα πράγματα σε ρήξη φοβούμενες πως θα χρεωθούν με "προδοσία". Αν και στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν μάλλον "λύτρωση". Η στάση τους είναι στάση συνενοχής.

 

Το γελοίον του πράγματος…

 

Συζήτηση χθες στη Βουλή, έπειτα από αίτημα του πρωθυπουργού, με αντικείμενο την ενημέρωση του Σώματος σχετικά με τις … "κοινωνικές πολιτικές" της κυβέρνησης. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση δεν περιορίστηκε σε αυτές κι ήταν πολλά εκείνα στα οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός. Τα περισσότερα άνευ ουσίας.

 

Θα σταθώ όμως σε ένα σημείο των λεγομένων του που, νομίζω, είναι άξιο σχολιασμού: Σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη, όταν φτάσει η ώρα των εκλογών οι πολίτες θα θυμούνται την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ… Προφανώς. 

 

Η αλήθεια ωστόσο είναι, αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ, όταν έρθει η ώρα, θα θυμηθούμε πρώτα και κύρια τα δικά σας πεπραγμένα. 

 

Θα θυμηθούμε την τρομοκρατία και τον εκβιασμό των γονέων και των παππούδων μας, με σκοπό την υποχρεωτική κατανάλωση επικίνδυνων - όπως αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα - φαρμακευτικών σκευασμάτων.

 

Θα θυμηθούμε την διάλυση του συστήματος υγείας… "πολυτέλεια" το χαρακτήριζε το alter ego σας.

 

Θα θυμηθούμε τα πρόστιμα και τους περιορισμούς μετακινήσεων των ελλήνων πολιτών την ώρα που τουρίστες και λαθρομετανάστες σουλατσάριζαν ελεύθερα από εδώ κι από εκεί.

 

Θα θυμηθούμε την καταστροφή της πραγματικής ελληνικής οικονομίας με τα βλακώδη "εξοδόχαρτα", τα αχρείαστα lockdown και την κοροϊδία του take away… 

 

Θα θυμηθούμε τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, τα bonus στους "άριστους" και τους "εκλεκτούς" καθώς, και τις ρήτρες αναπροσαρμογής. (Λεφτά υπάρχουν και θα υπάρχουν!)

 

Θα θυμηθούμε επίσης την περιβαλλοντική/τουριστική/οικονομική καταστροφή στην Εύβοια, την Πελοπόννησο και την Στερεά. 

 

Θα θυμηθούμε επιδόματα και χαρτζιλίκια...

 

Θα θυμηθούμε κι άλλα πολλά που δεν τιμούν ούτε εσάς τον ίδιο, ούτε την παράταξή σας. Αυτά τα λίγα για αρχή. Μέχρι τις εκλογές, θα έχουμε να λέμε…

Νόμιμη πρακτική ο εκβιασμός για το Συμβούλιο της Επικρατείας

 

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε «συνταγματικά ανεκτό» και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για τους άνω των 60 ετών συμπολίτες μας και την επιβολή του μηνιαίου προστίμου των 100 ευρώ.

Την απόφαση ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Δημήτρης Σκαλτσούνης, χθες, τελευταία ημέρα παραμονής του στο δικαστικό σώμα καθώς από σήμερα είναι συνταξιούχος και μάλιστα… προνομιούχος.

Διάβασα πολλές αναρτήσεις και πολλά οργισμένα σχόλια. Εγώ δεν θα εκφραστώ με την ίδια απρέπεια. Δεν έχει κανένα νόημα. Ωστόσο, όπως συνήθως συμβαίνει και όπως πραγματικά είναι, το ζήτημα δεν είναι μόνο νομικό ή πολιτικό. Είναι πρωτίστως ηθικό. Και το "υποχρεωτικά ανεκτό" της συγκεκριμένης απόφασης, της συγκεκριμένης σύνθεσης της ολομέλειας του ΣτΕ, στερείται ηθικής βάσης, ακόμη κι αν τα εμβόλια ήταν απολύτως ασφαλή.

Αποφάσεις σαν κι αυτή, εκδιδόμενες μάλιστα από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο που «… αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του ελληνικού συστήματος δικαστικού ελέγχου της διοικητικής δράσης και της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων»  προσβάλουν την δημοκρατία μας, πλήττουν (κατ’ επανάληψη) αποφασιστικά το κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της, κι επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η απόδοση δικαιοσύνης μπορεί να χαρακτηριστεί και είναι πράξη επαίσχυντη αν κι εφόσον ο δικαστής γράφει το Σύνταγμα στα παλαιά του υποδήματα, αγνοεί το πνεύμα του Νόμου - που έχει ορκιστεί να υπηρετεί - για να εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες της οποίας προσωρινής εκτελεστικής εξουσίας ή - ακόμη χειρότερα - για να διασφαλίζει τα κέρδη εμπορικών εταιρειών…

Το καλό είναι πως η απόφαση αυτή βοηθά πολλούς αναποφάσιστους ή αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους να πάρουν κι αυτοί με τη σειρά τους τις δικές τους αποφάσεις .

Πιθανόν και το εύχομαι, η απάτη των εμβολίων και το υποχρεωτικό σπονσοράρισμα των τριήμερων του πρωθυπουργού από τους υπερήλικες συμπολίτες μας, θα είναι το τέλος του επιτελικού τσίρκου που ήρθε με πολλές προσδοκίες μεν, θα φύγει αφήνοντας πίσω του μεγάλη καταστροφή δε.

ΝΑΤΟ όπως λέμε Κερκόπορτα

 

Το ζήτημα δεν είναι τι συμφωνήθηκε στη Μαδρίτη - επίσημα κι ανεπίσημα - για να άρει τις όποιες ενστάσεις κι αντιρρήσεις της η Τουρκία, αλλά το πως ερμηνεύει η ηγεσία της γειτονικής χώρας τα συμφωνηθέντα.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η Τουρκία έχει αποδείξει στην ιστορική της διαδρομή ότι δεν σέβεται ποτέ καμία συμφωνία. Δεν σέβεται την υπογραφή της και δεν την θεωρεί δεσμευτική καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ιδίως όταν "αμφισβητούνται" οι "ευαισθησίες" της ή όταν δεν εξυπηρετούνται οι επιδιώξεις της.

Το γεγονός της συμμετοχής της σε διεθνείς οργανισμούς, συμμαχίες κ.ο.κ. - από την οποία συμμετοχή απορρέουν και συγκεκριμένες υποχρεώσεις, μπορούμε να το συζητήσουμε. Δεν είναι όμως του παρόντος. Του παρόντος είναι η εξέταση των όρων του μνημονίου που Σουηδία και Φινλανδία "υποχρεώθηκαν" να υπογράψουν.

Ας δούμε τα πιο σημαντικά σημεία.

Άρθρο 2: Ένα από τα πιο θεμελιώδη στοιχεία της συμμαχίας είναι η πλήρης αλληλεγγύη και συνεργασία για την καταπολέμηση κάθε μορφής και εκδήλωσης τρομοκρατίας, η οποία αποτελεί άμεση απειλή για την εθνική ασφάλεια των κρατών μελών καθώς και για τη διεθνή ειρήνη και σταθερότητα.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η ευρωπαϊκή αντίληψη περί τρομοκρατίας διαφέρει θεμελιωδώς από την αντίστοιχη τουρκική. Για τους τούρκους, η συγγραφή ενός άρθρου ή μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τον οποιονδήποτε, μπορεί να αποτελεί άμεση "απειλή" για την εθνική της ασφάλεια.

Κάθε κριτική απέναντι στην Τουρκία, την πολιτική ή θρησκευτική της ηγεσία, το Ισλάμ ή το ιστορικό της αφήγημα, συνιστά "απειλή" για την εθνική της ασφάλεια.

Κατά συνέπεια, Σουηδία και Φινλανδία συμφωνούν να εναρμονισθούν πλήρως με την τουρκική αντίληψη κι ερμηνεία, καθιστώντας πλέον κάθε πολίτη τους και με οποιαδήποτε ιδιότητα εκτεθειμένο στις τουρκικές διαθέσεις…

Άρθρο 3:  Ως μελλοντικοί σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, η Φινλανδία και η Σουηδία παρέχουν πλήρη υποστήριξη στην Τουρκία έναντι όλων των απειλών για την εθνική της ασφάλεια. Σε αυτό το πλαίσιο, η Φινλανδία και η Σουηδία δεν θα υποστηρίξουν το PYD/YPG και την οργάνωση που ορίζεται ως FETO στην Τουρκία. Η Τουρκία παρέχει επίσης πλήρη υποστήριξη στη Φινλανδία και τη Σουηδία έναντι όλων των απειλών για την εθνική τους ασφάλεια. Η Φινλανδία και η Σουηδία απορρίπτουν σθεναρά και καταδικάζουν την τρομοκρατία σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της. Η Φινλανδία και η Σουηδία καταδικάζουν ξεκάθαρα και απερίφραστα τις επιθέσεις που πραγματοποιούνται από όλες τις τρομοκρατικές οργανώσεις κατά της Τουρκίας και εκφράζουν τα βαθύτατα αισθήματα αλληλεγγύης τους προς την Τουρκία και τις οικογένειες των θυμάτων.

Σύμφωνα με την τουρκική ερμηνεία, η Σουηδία και η Φινλανδία θα πρέπει να παρέχουν πλήρη υποστήριξη στην Τουρκία έναντι όλων των "απειλών" για την εθνική της ασφάλεια. Η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως μία τέτοια απειλή. Ο Χριστιανισμός είναι μία τέτοια απειλή. Κάθε βιβλίο, άρθρο ή δήλωση μπορεί και είναι απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας. Ιδέες, απόψεις, σκέψεις, συνιστούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας.

Σε συνδυασμό δε με τα άρθρα 5 και 7 περί νομικών παρεμβάσεων, ουσιαστικά συνομολογείται η συμμετοχή (παρέμβαση) της Τουρκίας στο νομοθετικό έργο αυτών των δύο χωρών κάτι που από μόνο του θέτει υπό αναίρεση την ασφάλεια και την ελευθερία της έκφρασης που μπορεί να παρέχει ο Νόμος σε κάθε πολίτη  - κι όχι μόνο - αυτών των δύο χωρών.    

Άρθρο 6: Περί όπλων. Δεν χρειάζεται ανάλυση

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά στον άρθρο 7 περί μηχανισμού συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και των υπηρεσιών πληροφοριών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος και άλλων κοινών προκλήσεων. (χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις). Διεκπεραίωση αιτημάτων απέλασης ή έκδοσης στην Τουρκία, καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και αποτροπή κατάχρησης των νόμων τους (Σουηδίας και Φινλανδίας δηλαδή) κ.λπ.

Ουσιαστικά, η Τουρκία βάζει με πολιτικούς όρους πόδι σε αυτές τις δύο χώρες κι ενισχύει περαιτέρω την θέση της εντός της ΕΕ χωρίς καν να είναι χώρα-μέλος! Δηλαδή με το έτσι θέλω, ευρωπαϊκές χώρες οφείλουν να εναρμονιστούν με το ... "τουρκικό δίκαιο". Να έχουν δηλαδή νταβατζή. Με αντάλλαγμα τί; Την ένταξή τους σε έναν μηχανισμό με αμφιλεγόμενη δράση; Δεν είμαι σίγουρος ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο. Η Τουρκία, δεν αξίζει τον κόπο! Ωστόσο, τα μελλούμενα έχουν ήδη δρομολογηθεί…

 

Εκλογές και πανηγύρια ή αλλιώς, εκλογές για τα πανηγύρια

 

Αχ… προεκλογική περίοδος. Η αγαπημένη μου εποχή! Είτε κρατά λίγο ή πολύ, την απολαμβάνω στο έπακρο! Την λέω την αμαρτία μου. Γιατί; Μα είναι δυνατόν να το ρωτά κανείς; Είναι η εποχή που όλα δρομολογούνται και όλα γίνονται· ακόμη και τα αδύνατα. Φτιάχνονται δρόμοι, ξαναφτιάχνονται οι ίδιοι οι φτιαγμένοι δρόμοι, τα σκουπιδιάρικα βγαίνουν πιο συχνά, τα λεωφορεία - επίσης - εξυπηρετούν τους πολίτες με πιο τακτικά δρομολόγια, καθυστερούν οι λογαριασμοί - παντός είδους λογαριασμοί, τα πολιτικά γραφεία και τα εκλογικά κέντρα ετοιμάζονται σιγά-σιγά να υποδεχθούν “πελάτες” και κάποια από αυτά, θα γίνουν τα νέα αγαπημένα στέκια της πόλης ή του χωριού. Είναι να μην χαίρεσαι;

Λίγο έμεινε και θα αλλάξει ολόκληρο το αστικό τοπίο. Οι υποψήφιοι, σαν τα χελιδόνια, θα φέρουν μαζί τους χαρά κι ελπίδα. Οργασμός στη φύση! Οι πρώτες αφίσες θα κάνουν την εμφάνισή τους ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη. Αφίσες με πρόσωπα καλομακιγιαρισμένα, βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση κι ίσως λίγο χεράκι να ακουμπά το πιγούνι, έτσι για την αλητεία.   

Οι ίματζ μέϊκερς δοκιμάζουν εναλλακτικές χειραψίες, χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά ανάλογα με το προφίλ του υποψηφίου που έχουν αναλάβει και προετοιμάζονται οι προκάτ ομιλίες και δηλώσεις για κάθε πιθανή περίπτωση.

Ήδη προγραμματίζονται και οι πρώτες περιοδείες κι επισκέψεις, αν κι εδώ που τα λέμε, οι υποψήφιοι, και με το δίκιο τους, θα προτιμούσαν την σιγουριά της απόστασης του διαδικτύου. Εκεί άλλωστε - με τους χιλιάδες φόλοουερς, λόβερς ή χέϊτερς - δίδονται οι πραγματικές μάχες πια. Ούτε στις πλατείες, ούτε στα καφενεία, ούτε στις γειτονιές.

Οι περισσότεροι από δαύτους - ελιτιστές ή λαϊκιστές (δεν υπάρχουν πλέον αριστεροί και δεξιοί) - άοσμοι, άχρωμοι, ακριβοθώρητοι, ανύπαρκτοι όλο το προηγούμενο διάστημα, με μεγάλους όμως αγώνες για την δημοκρατία και τον τόπο, ξάφνου, αποκτούν προσωπικότητα και… χρόνο για όλους μας. Ούτε ο κίνδυνος του κόβιντ δεν είναι ικανός να τους σταματήσει. Τα πρωινά με casual εμφάνιση και το βράδυ με κοστούμι και γραβάτα βρίσκονται δίπλα μας, μπροστά μας και πίσω μας σαν τον Χάρο για να μας επικοινωνήσουν το …“μήνυμα”. Διότι, το μήνυμα οφείλουμε να το πάρουμε όλοι!

Ο ανταγωνισμός με τους μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να λήξει νικηφόρα και δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η δουλειά. Πιστέψτε με. Να γιατί χρειάζονται οι κομματάρχες και τα κομματόσκυλα. Είναι κρίσιμη αυτή η εκλογική μάχη. Περισσότερο από την προηγούμενη που ήταν κι εκείνη με τη σειρά της ακόμη πιο κρίσιμη από την δική της προηγούμενη. Αν το δείτε με αντικειμενικότητα το θέμα, από κρισιμότητα σε κρισιμότητα πηγαίνουμε.

Και εξαιτίας αυτής της κρισιμότητας, ο υποψήφιος, οφείλει να είναι χοντρόπετσος, ολίγον αδιάφορος αλλά και όχι – σαν τον τούρκικο καφέ, πρόσχαρος, ευάερος, ευήλιος, αεικίνητος. Το πρωί στην Πάτρα, το βράδυ στη Δάφνη. Να πίνει με μέτρο στην υγειά του ηγέτη και του κόμματος… μην κάνει το λάθος και βρεθεί στο Κουρτέσι και έχουμε εντάσεις και αντεγκλήσεις περί …κυριαρχικών δικαιωμάτων με τους διπλανούς. Το επισημαίνω γιατί συμβαίνει κάθε φορά J Φαντάζομαι, σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες…

Θέλει να είναι καλά διαβασμένος. Να γνωρίζει τα πάντα. Ακόμα και πως αυγοκόβει η μαγειρίτσα… πόντοι είναι αυτοί. Όλα και όλοι μετράνε!  

Άφησα για τελευταίο το καλύτερο. Το πιο σημαντικό. Πρέπει να είναι πιστός. Να ξέρει όλους τους παπάδες και τους επιτρόπους της κάθε ενορίας με το μικρό τους. Να ανάβει το κεράκι του κάθε δεύτερη μέρα και σ’ άλλη εκκλησιά και να προσκυνά τις εικόνες με βαθιά υπόκλιση. Ιδίως όταν βρίσκεται κόσμος τριγύρω ή έχει πάρει τον φωτογράφο μαζί για ολίγες αυθόρμητες.

Αν παίζει γάμος ή βάπτιση να τρέχει σαν τον τρελό και να φεύγει επίσης σαν τον τρελό για να προλάβει το πανηγύρι στο Λιβάρτζι. Και δώσ’ του κλαρίνα και ψητούρα. Εκείνος όμως βράχος. Να δοκιμάζει πετσούλα και να σταματά. Μη τον πουν και γύφτο. Πάνω απ’ όλα, σημασία έχει το …“μήνυμα”.

Τώρα, αν εσείς δεν το πάρετε το … “μήνυμα” ντε, δεν φταίει ποτέ ο υποψήφιος αλλά εσείς που δεν δείξατε την δέουσα προσοχή… να ξέρετε, θα το θυμάται.

*

Όσο θα υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε ελληνικούς και ξένους λογαριασμούς, με “δάνεια” και ”δωρεές” και με δεκάδες ακίνητα στην κατοχή τους…

Όσο τα πολιτικά κόμματα θα καταρτίζουν τα ψηφοδέλτιά τους με ανθρώπους που βλέπουν στο βουλευτιλίκι την ευκαιρία να κάνουν την “μπάζα” που ήταν ανίκανοι να κάνουν στον επαγγελματικό τους βίο,

Όσο εμείς θα ανεχόμαστε την κοροϊδία,

Και για όσο θα υπάρχουν συνάνθρωποί μας και συμπολίτες μας που περιμένουν πως και πως την σύνταξη των γονιών τους ή μην βγει κανά έκτακτο επίδομα για να βγάλουν τον μήνα και τον κάθε μήνα, σωτηρία δεν έχει! Αυτό θα έπρεπε να είναι το πιο σημαντικό διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης.     

 

Χάρτες και παραχαράκτες

Σύμφωνα με του τούρκους, η Ψέριμος βρίσκεται “εντός” τουρκικών χωρικών υδάτων και “εξαιρείται” από το “γενικό καθεστώς” που “διέπει” τα Δωδεκάνησα! Ακόμη κι αν τους πετάξεις στα μούτρα τους δικούς τους επίσημους χάρτες*, όπως αυτόν που συνοδεύει το κείμενο, εκείνοι συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να παίζουν το βιολί τους. Και δεν θα σταματήσουν παρά μόνον αν τους δείξουμε “στο πεδίο” ό,τι γνωρίζουν αλλά επιμένουν να παραγνωρίζουν: την ισχύ μας σήμερα. 

 

Η κυβέρνηση (και παρά την απέχθειά μου στο μητσοτακέϊκο και την διαφωνία μου στα υπόλοιπα θέματα πολιτικής διαχείρισης) φαίνεται ότι σε γενικές γραμμές κάνει πολύ καλή δουλειά γι’ αυτό και οι τούρκοι έχουν γίνει …τούρκοι :)

Η ιδανική περίπτωση για τους γείτονές μας, θα ήταν μια Ελλάδα σημιτικής αντίληψης, νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Υποχωρητική, ενδοτική, συμβιβασμένη, δουλοπρεπής. Αυτή την Ελλάδα θέλουν και πολλοί εσωτερικό… τα απομεινάρια μιας περιόδου που την πληρώσαμε με πολύ αίμα και πόνο.

 

Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο. Κανείς δεν επιδιώκει την σύγκρουση. Κανείς λογικός! Επίσης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ωστόσο, αν οι φίλοι μας οι τούρκοι επιμένουν να “κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο”, ας υπολογίσουν προηγουμένως τι τους περιμένει… σημειωτέον, στην τουρκική και ισλαμική ηθική, η ζωή δεν έχει καμία αξία. Αυτή είναι και μία σημαντική και ουσιαστική πολιτισμική διαφορά ανάμεσά μας. 

 

* Επίσημος χάρτης εναέριας κυκλοφορίας στο Αιγαίο – περιλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση του τουρκικού Υπουργείου των Εξωτερικών (1963).

 

Η βαριά κληρονομιά του Κυριάκου

 

Να διαφημίσουν το έργο της κυβέρνησης, ζήτησε από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τις εργασίες του Συνεδρίου της κυβερνητικής παράταξης που ολοκληρώθηκε χθες Κυριακή, σηματοδοτώντας ουσιαστικά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου η όποια, ελπίζω να είναι σύντομη.

Υπό αυτό το πρίσμα, ακολουθεί  σύντομη καταγραφή των πεπραγμένων του ιδίου και της κυβέρνησής του.

• Λίστα Πέτσα (Μητσοτάκης, κυβέρνηση)
• Πρόστιμα, έλεγχοι και περιορισμός μετακινήσεων δίχως νόημα, ουσία και αποτέλεσμα, εξαιρουμένων ισλαμοταλιμπάν και λοιπών… "τουριστών" - π.χ. "party πρωτοχρονιάς" στην Ομόνοια  (Μητσοτάκης, κυβέρνηση)
• Εκβιασμός, ληστεία κι εξευτελισμός υπερήλικων συμπολιτών μας (Μητσοτάκης – Γεραπετρίτης – Πλεύρης)
• Τρομοκράτηση του γενικού πληθυσμού με πρόσχημα τον κορωνοϊό (Μητσοτάκης)
• "Πολυτέλεια" οι ΜΕΘ (Σκέρτσος)
• Διάλυση του ΕΣΥ, εκβιασμός κι εκδίωξη υγειονομικών καθώς και θάνατοι υγιών κι ασθενών που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί (Μητσοτάκης, Κικίλιας, Πλεύρης συν όλο το κακό συναπάντημα των επιχορηγούμενων "επιστημόνων")
• Αποστολή όπλων σε τρίτη χώρα και συμμετοχή σε πολεμική σύρραξη εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων (Μητσοτάκης)
• Αποχαρακτηρισμός νεοναζιστών (Μπακογιάννη)
• Παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας (Γεραπετρίτης)
• Διαχείριση εθνικών θεμάτων εκτός νομικού/πολιτικού πλαισίου (Μητσοτάκης)
• Νεποτισμός, "αριστεία", ρεβανσισμός, αλαζονεία και αυθαιρεσία (Μητσοτάκης)
• Καταστροφή Αττικής, Εύβοιας και λοιπών περιοχών (Μητσοτάκης, Χρυσοχοΐδης)
• Ενεργειακή κρίση (αισχροκέρδεια), ξεπούλημα εθνικών πόρων, καταστροφή υποδομών (Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Γεωργιάδης)
• Επισιτιστική κρίση, ακρίβεια, οικονομικός στραγγαλισμός ιδιωτών κι επιχειρήσεων πλην κουμπάρων, φίλων και γνωστών (Μητσοτάκης, οικονομικό επιτελείο)
• Σεξισμός και λοιπές ανεπίτρεπτες συμπεριφορές (υπουργοί και βουλευτές π.χ. Οικονόμου...)

Και τα ωραία και τα όμορφα δεν εξαντλούνται εδώ. Έχουμε κι άλλα πολλά να πούμε. Δεν τελειώσαμε ακόμη.

Ωστόσο, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας πως, οτιδήποτε συμβαίνει δεν αφορά μόνο στα πρόσωπα. Είναι και θέμα συστήματος... νοοτροπίας. Και το σύστημα εξουσίας/διαχείρισης είναι πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο. Δεν έχει μόνον ευθύνη ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης για  την ποιότητα της «δημοκρατίας» μας. Όλοι μας έχουμε ευθύνη. Κι ως υπεύθυνοι, απολαμβάνουμε ό,τι πραγματικά θέλουμε κι αξίζουμε!

 

Τσαμπατζήδες και ...δεξιοτέχνες

Όσοι γνωρίζουμε την Νέα Δημοκρατία και την ιστορία της, δεν αισθανόμαστε και δεν δοκιμάζουμε καμία απολύτως έκπληξη ούτε από την ρητορική, ούτε και από τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν τα στελέχη της με κάθε ευκαιρία, πολύ δε περισσότερο, από τις κυβερνητικές επιλογές της, όποτε τύχει και έχει - δυστυχώς για εμάς τους πολίτες - της διαχείριση της εξουσίας. Θα μου πείτε, δημοκρατία έχουμε και την επιλογή στην τελική την κάνουν οι πολίτες. Αυτή όμως η προσέγγιση - αθώα επιφανειακά, κάθε άλλο παρά νομιμοποιεί την αλαζονεία των διαχειριστών και δικαιολογεί την αφέλεια όλων εκείνων που δεν αντιλαμβάνονται την ουσία των πραγμάτων. 

Σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι που στέλνουμε στο Κοινοβούλιο, δήθεν για να κάνουν την ζωή μας καλύτερη, φροντίζουν να κάνουν την δική τους ζωή καλύτερη (δεν απαιτούνται ούτε δεξιότητες ούτε εξυπνάδα), τακτοποιούν φίλους και γνωστούς - κάποτε τους λέγαμε κουμπάρους - κι εμείς, βολευόμαστε με εξαγγελίες, δηλώσεις, διαγγέλματα, έκτακτα ή μόνιμα επιδόματα, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις που προηγούνται πάντα - όλως τυχαίως - αυξήσεων σε αγαθά, προϊόντα και υπηρεσίες και μένουμε διαρκώς δέσμιοι ενός εχθρικού κι εκδικητικού κράτους, που εξαντλεί την αυστηρότητά του στους αδύναμους και τους μη έχοντες ενώ χαϊδεύει όλους εκείνους που το υπηρετούν με συνέπεια.

Τσαμπατζήδες μας αποκαλούν, βολεμένους και ανίκανους… ποιοί; Οι επαγγελματίες πολιτικοί; Εδώ γελάμε. 

Καλώς ή κακώς, τους περισσότερους τους γνωρίζουμε από τα νιάτα τους. Ξέρουμε πως λειτουργούσαν, τι έλεγαν, τι επεδίωκαν και τι έκαναν για να το επιτύχουν. Κι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Επομένως, καταλαβαίνουμε απόλυτα πως λειτουργούν σήμερα, τι λένε, γιατί το λένε και τι επιδιώκουν. Τουλάχιστον κάποιοι από εμάς. Διότι, οι περισσότεροι ούτε γνωρίζουν ούτε και ασχολούνται, κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους. Κι αυτό είναι μείζον θέμα για την ποιότητα της δημοκρατίας και του πολιτικού μας συστήματος. Κι έτσι, ενώ πασχίζουμε για τα συμφέροντά μας δεν ξέρουμε καν ποια είναι αυτά!

Θα μου πείτε, ωραία τα λες και τα έχουμε κι εμείς υπόψη μας. Μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουν τα πράγματα; Κι απαντώ. Ούτε ωραία τα λέω ούτε και η δική μου δουλειά είναι να σας πω τι να κάνετε. Αν όμως, περιμένετε τις εκλογές για να βγει ο ένας ή ο άλλος τότε λυπάμαι αλλά είσαστε βαθιά νυχτωμένοι. Τί συνηθίζουν να μας λένε οι πολιτικοί μας με στόμφο; «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»… που σημαίνει, πάντα υπάρχει χώρος για όλους να κάνουν ό,τι νομίζουν πως θα είναι ωφέλιμο. Προσπαθείτε, προσπαθούμε για ό,τι μπορεί να μας είναι ωφέλιμο; 

Αν δεν το καταλαβαίνετε, εκείνο που στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε είναι σύγκρουση συμφερόντων. Άλλα τα συμφέροντα τα δικά μας και άλλα τα συμφέροντα των πολιτικών. Πώς λοιπόν περιμένετε από τον πολιτικό κόσμο να φροντίσει για τα δικά μας συμφέροντα; Δεν τους καίγεται καρφί! Όπως ακριβώς δεν τους καίγεται καρφί και για την χώρα μας. Σχεδιάζουν, αποφασίζουν κι εκτελούν χωρίς καμία απολύτως αίσθηση του αποτελέσματος αφού δεν τους αγγίζει ούτως ή άλλως. Πάνε κι έρχονται χωρίς καμία ευθύνη. Αδιάφοροι. Ανάλγητοι. Ενώ εσείς, οι μεγαλύτεροι, τσοντάρετε την σύνταξή σας για να ζούνε λίγο καλύτερα τα παιδιά σας - ακόμη και εις βάρος της υγείας σας! Οι νεώτεροι - αν έχετε την ευκαιρία - κάνετε δύο και τρεις δουλειές και πάλι δεν τα βγάζετε πέρα γιατί δεν έχετε τις… απαιτούμενες δεξιότητες σύμφωνα με τον πρωθυπουργό. Δεξιότητες που προφανώς έχει ο γιός του και κακώς σας ενοχλεί, όσους από εσάς σας ενοχλεί. Αν τώρα, είσαστε άνεργοι… ε, φταίτε!

Δυστυχώς για εμάς, αυτή είναι η ΝΔ, οι αξίες και οι αρχές της. Και επειδή οι περισσότεροι από εσάς, φίλοι μου, είσαστε δεξιόστροφοι και θα πέσετε να με φάτε, σας προλαβαίνω και σας λέω ότι στην δική μου αντίληψη, δεξιά κι αριστερά είναι το ίδιο και το αυτό. Και της ίδιας κριτικής θα τύχει το οποιοδήποτε κόμμα αξιωθεί να κυβερνήσει, γι΄ αυτό, ξαναδιαβάστε την προηγούμενη παράγραφο. Καλή Πρωτομαγιά να έχουμε, με υγεία!