γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Ο Ταγίπ Ερντογάν κέρδισε, όπως ήταν αναμενόμενο με βάση τα αποτελέσματα
του πρώτου γύρου, και τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη
Τουρκία. Αν και οι πολιτικές του δεν είναι πάντα προβλέψιμες, εντούτοις
αναμένεται να ακολουθήσει τη γενική κατεύθυνση ανάδειξης της Τουρκίας σε
περιφερειακή δύναμη, μέχρι το 2028 που ολοκληρώνεται η θητεία του. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/06/05/geostratigikes-epiloges-tis-toyrkia/
γράφει ο Peter Norton
Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία την καταδίκη των κυρώσεων. Οι μόνες χώρες που εξέφρασαν υποστήριξη για το εργαλείο του οικονομικού πολέμου, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Μ. Βρετανία, τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Γεωργία και η Ουκρανία.
Οι κυρώσεις είναι επίσημα γνωστές ως μονομερή καταναγκαστικά μέτρα και παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/05/02/i-dysi-enantia-stoys-ypoloipoys/
γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε στον Τύπο μια είδηση στην οποία δεν
δόθηκε ιδιαίτερη σημασία. Η Ολλανδία ετοιμάζεται να ενσωματώσει τις
υπόλοιπες μάχιμες ταξιαρχίες της στον γερμανικό στρατό, καθώς οι δύο
σύμμαχοι ενώνουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους εν μέσω αυξανόμενων
απειλών για την ασφάλεια στην περιοχή μετά την εισβολή της Ρωσίας στην
Ουκρανία. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/02/17/i-germania-aporrofa-ton-strato-tis-oll/
γράφει ο Benjamin Norton
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν τουλάχιστον 251 στρατιωτικές επεμβάσεις μεταξύ 1991 και 2022. Αυτό σύμφωνα με έκθεση της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου, ενός αμερικανικού κυβερνητικού θεσμού που συγκεντρώνει πληροφορίες για λογαριασμό του Κογκρέσου.
Η έκθεση τεκμηριώνει άλλες 218 στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ μεταξύ 1798 και 1990. Αυτό σημαίνει συνολικά 469 στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ από το 1798 που έχουν αναγνωριστεί από το Κογκρέσο.
Αυτά τα δεδομένα δημοσιεύθηκαν στις 8 Μαρτίου 2022 από την Υπηρεσία
Ερευνών του Κογκρέσου (CRS), σε ένα έγγραφο με τίτλο «Περιπτώσεις χρήσης
των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό, 1798-2022». Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/09/22/ipa-251-stratiotikes-epembaseis-apo-to-1991/
γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Σε όλες τις χώρες του κόσμου, είτε έχουν έμμεση ανάμειξη στον πόλεμο, είτε όχι, η κοινή γνώμη διχάζεται, όπως σε κάθε πόλεμο. Άλλοι υποστηρίζουν την Ουκρανία που δέχεται μια εισβολή και άλλοι αιτιολογούν τη Ρωσία για την απόφαση της.
Από τα μέτωπα του πολέμου, οι πληροφορίες είναι αντικρουόμενες και δεν μπορεί να επαληθευτούν άμεσα, εκεί στηρίζεται εν μέρει και η προπαγάνδα. Εξάλλου, σε κάθε πόλεμο η αλήθεια βρίσκεται μεταξύ των πρώτων θυμάτων.
Προπαγάνδα κι εξαπάτηση
Ο Σουν Τζου, ο Κινέζος στρατιωτικός-λόγιος που πιθανότατα έγραψε το «Η Τέχνη του Πολέμου» γύρω στο 500 π.Χ., θεωρεί ότι κάθε πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση και ότι, από όλους τους τρόπους για να νικήσεις έναν εχθρό, το να τον ξεγελάσεις είναι ο πιο γρήγορος και ο καλύτερος, αλλά και ο λιγότερο αιματηρός. Ο Καρλ φον Κλαούζεβιτς, ο Πρώσος θεωρητικός του πολέμου, που έγραψε το «Περί του Πολέμου» κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1830, υποστηρίζει ότι, στον πόλεμο, σχεδόν όλες οι πληροφορίες είναι αντιφατικές, ψευδείς ή και τα δύο. Ο Ναπολέων, από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες στην ιστορία, προσθέτει ότι η κατανόηση της σύγχυσης στον πόλεμο, είναι ένα έργο που είναι αντάξιο για ιδιοφυΐες, όπως ο Ισαάκ Νεύτων.
Όλα αυτά ισχύουν και σήμερα, εκτός από το γεγονός ότι οι πληροφορίες έχουν πολλαπλασιαστεί σε απίστευτο βαθμό. Το ίδιο και η αντιφατικότητα τους. Τι μαθαίνουμε από την Ουκρανία;
Οι ρωσικές δυνάμεις λέγεται ότι προελαύνουν σε όλα τα μέτωπα. Αλλά οι ουκρανικές δυνάμεις διεκδικούν συνεχείς επιτυχίες στην επιβράδυνση των επιτιθέμενων ή ακόμα και στην αναχαίτιση τους, με αποτέλεσμα να αντεπιτίθενται. Τώρα λέγεται ότι κάποιες πόλεις έχουν αποκοπεί, αλλά άλλες πληροφορίες λένε ότι δεν ισχύει. Οι εφοδιοπομπές φαίνεται να έχουν κολλήσει για μέρες, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί. Στους Ρώσους τελειώνουν τα εφόδια, ή έχουν ακόμα σοβαρά αποθέματα. Οι Ρώσοι μέχρι στιγμής έχουν δεσμεύσει μόνο τα τρία τέταρτα των δυνάμεών τους, ή ξεμένουν από δυνάμεις. Η ρωσική αεροπορία λέγεται ότι είτε κυριαρχεί στους αιθέρες, άλλοι λένε ότι δεν ισχύει, ωστόσο ο πρόεδρος Ζελένσκι συνεχίζει να ζητά τη Δύση να επιβάλει μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων.
Και οι δύο πλευρές κατηγορούν την άλλη για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και παρέχουν στοιχεία για τα θύματα. Παρέχουν επίσης στοιχεία για τις απώλειες, ο ένας του άλλου, έχοντας εξολοθρεύσει δεκάδες χιλιάδες. Τίποτα από αυτά δεν είναι τεκμηριωμένο και αξιόπιστο. Υπάρχουν αναλύσεις ότι οι κυρώσεις της Δύσης στη Ρωσία λειτουργούν, ή είναι κάτι περισσότερο από μια προσωρινή αναστάτωση που μπορεί να αντιμετωπιστεί με την κινεζική βοήθεια, όπως μας διαβεβαιώνουν άλλοι αναλυτές. Οι Ρώσοι έχουν ξεμείνει από νεαρούς στρατιώτες, ή οι Ρώσοι κρατούν τις εφεδρείες τους ανέπαφες. Ο Πούτιν κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Ο Πούτιν ξέρει ότι έχει αρχίσει να χάνει και ψάχνει απεγνωσμένα μια διέξοδο. Ο Πούτιν είναι άρρωστος. Ο Πούτιν είναι τρελός. Ο Πούτιν πρόκειται να καθαιρεθεί, αν και κανείς δεν ξέρει από ποιον. Η Δύση έχει κερδίσει τον πόλεμο πολιτικά, πριν αρχίσει και τα στρατιωτικά αποτελέσματα δεν παίζουν ρόλο. Ακούγονται τα πάντα.
Την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, του διαδικτύου και της βελτίωσης των τηλεπικοινωνιών, εκατομμύρια μηνύματα αποστέλλονται, υποκλέπτονται, καταγράφονται, αποκρυπτογραφούνται, αποθηκεύονται και αναλύονται με κάθε δυνατό τρόπο, περιλαμβανομένης και της τεχνητής νοημοσύνης. Ένα τσουνάμι λέξεων και εικόνων κατακλύζει τα πάντα.
Προσπαθώντας να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους, και οι δύο πλευρές δημοσιεύουν αμέτρητες φωτογραφίες, κλιπ, βίντεο κλπ. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα εκατομμύρια των εικόνων που στέλνουν τα μέσα ενημέρωσης με δική τους πρωτοβουλία. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές είναι αδύνατο να πούμε ποιος πήρε αυτό το υλικό, πότε, πού, σε ποιο πλαίσιο και για ποιο σκοπό. Δεν μπορούμε να το αξιολογήσουμε αξιόπιστα.
Και οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι φορούν ίδιες στολές και χρησιμοποιούν ίδια οπλικά συστήματα, σε μεγάλο βαθμό. Αυτό επιτείνει την σύγχυση και οι εικόνες δεν λένε, τις περισσότερες φορές, την αλήθεια. Βλέπουμε ένα κατεστραμμένο όχημα, αλλά ποιος το κατέστρεψε είναι αδύνατο να το διαπιστώσουμε, ιδίως αν σκόπιμα αποκρύπτονται στοιχεία της ταυτότητας του. Βλέπουμε ένα κατεστραμμένο κτίριο. αλλά ποιος το κατέστρεψε και γιατί, είναι αδύνατο να πούμε.
Ποιοι πείθονται
Όλη η ιστορία της εισβολής και οι υποθέσεις της βασίζονται σε ένα αρθρωμένο σύστημα αφηγημάτων. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αναπαράγουν αυτά τα αφηγήματα, για να συγκρατούν ψηλά την ένταση. Η διατήρηση της έντασης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να κρατούν δεμένο το ακροατήριο τους και να συντηρούν τις θεαματικότητες και τις ακροαματικότητες τους.
Από την στιγμή που στον πόλεμο της Ουκρανίας τα ακροατήρια είναι διασπασμένα μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων, σε κάθε ακροατήριο πρέπει να λεχθεί η ιστορία που του αρέσει. Εδώ βαδίζουμε με βάση την αρχή της προπαγάνδας περί «ριζοσπαστικοποίησης των ήδη πεπεισμένων». Οι μεν είναι ήδη πεπεισμένοι ότι ο Πούτιν είναι δικτάτορας, παρανοϊκός, τσάρος, δεν τους αρέσει η δημοκρατία στη Ρωσία και ασπάζονται αξίες της Δύσης. Οι δε, θεωρούν ότι ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ευθύνεται για την περικύκλωση της Ρωσίας και η Ουκρανία είναι ένα πιόνι της Δύσης. Οι υποστηρικτές των Ρώσων και των Ουκρανών, μετά από κάθε επαφή τους με τα μίντια και τα ανάλογα αφηγήματα τους, πείθονται ακόμα περισσότερο ότι έχουν δίκαιο.
Οι ειδικοί των ψυχολογικών επιχειρήσεων και της προπαγάνδας, γνωρίζουν και κάτι άλλο. Την ψευδαίσθηση ότι έχουμε πλήρη έλεγχο των ικανοτήτων μας, που σημαίνει ότι οι αισθήσεις μας μας παρέχουν μια ρεαλιστική ιδέα του κόσμου γύρω μας. Αυτό όμως δεν ισχύει πάντα. Το μυαλό των ανθρώπων επηρεάζεται από πολλά συναισθήματα. Επιπλέον, συχνά αυτό που βλέπουμε δεν εξαρτάται από τις εισερχόμενες πληροφορίες αλλά από την εκπαίδευση, από τις εμπειρίες, από την συγκρότηση της προσωπικότητας του καθενός.
Το καθήκον κάθε επαγγελματία σχεδιαστή ψυχολογικών επιχειρήσεων, είναι να εκμεταλλευτεί με συνεκτικό τρόπο, τις ψευδαισθήσεις, τα αφηγήματα, τις εντάσεις που δημιουργούν οι πόλεμοι, τις πληροφορίες που έρχονται από το μέτωπο και να διαμορφώσει μια στρατηγική που αναπαράγει τα συμφέροντα της χώρας του. Όσο πιο πολύ περιχαρακώνονται τα ακροατήρια, τόσο πιο εύκολο γίνεται το έργο του.
Όσοι θεωρούν ότι έχουν ισχυρές απόψεις, χωρίς να έχουν ειδικές γνώσεις, πρέπει να προσέξουν. Μάλλον κάποιοι ειδικοί, τις έχουν ήδη διαχειριστεί.
Αποτελέσματα
Μετά από ένα μήνα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η Ρωσία υπέστη μια σημαντική ήττα σε επίπεδο προπαγάνδας και ψυχολογικών επιχειρήσεων. Γιατί εδώ δεν είχε να αντιμετωπίσει ουκρανικές δυνάμεις, αλλά το τεράστιο προπαγανδιστικό μηχανισμό της Δύσης. Στα ακροατήρια της Δύσης η αντιρωσική προπαγάνδα σημείωσε σχεδόν πλήρη επιτυχία. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι επικοινωνιακές επιχειρήσεις συσπείρωσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού της Ουκρανίας πάνω σε μια πατριωτική γραμμή και δημιούργησαν εχθρικό κλίμα για τα ρωσικά στρατεύματα. Μέχρι σήμερα η Μόσχα δεν έχει φτάσει στο σημείο να σπάσει τη βούληση των Ουκρανών για αντίσταση.
Όμως, στο στρατιωτικό επίπεδο η εικόνα είναι αντίστροφη. Η Ρωσία έχει επιτύχει τον πρώτο αντικειμενικό της σκοπό (ΑΝΣΚ) με την κατάκτηση της νότιας παραλιακής ζώνης της Ουκρανίας. Από εκεί και πέρα έχει διάφορες επιλογές για την συνέχεια.
Ο θάνατος της αλήθειας είναι δεδομένος σε κάθε πόλεμο. Ωστόσο, κάθε πόλεμος παράγει πρώτα από όλα, συγκεκριμένα στρατιωτικά αποτελέσματα, που με την σειρά τους δημιουργούν πολιτικά δεδομένα.
Πως μπορεί να κατανοηθούν τα στρατιωτικά αποτελέσματα, αποφεύγοντας-όσο είναι δυνατόν- την παραπληροφόρηση; Διαβάζοντας τον χάρτη. Ο χάρτης καταγράφει αποτελέσματα, δυνατότητες και προθέσεις.
Πως μπορεί να κατανοηθούν τα πολιτικά δεδομένα και οι πολιτικές προθέσεις, πέρα από τους βερμπαλισμούς και τις ρητορείες των πολιτικών; Follow the money and the interests.
γράφει η Σωτηρία Πάνου
Το Pine Gap είναι μια σειρά που προβλήθηκε το 2018 στο Netflix, στο οποίο είναι συμπαραγωγός μαζί με το αυστραλιανό τηλεοπτικό δίκτυο ABC.
Η σειρά αφορά τις μυστικές εγκαταστάσεις στο Pine Gap, στην κεντρική Αυστραλία, στις οποίες, σύμφωνα με το σενάριο, Αμερικανοί και Αυστραλοί συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν μια τρομοκρατική απειλή.
Η σειρά αναδεικνύει την ισλαμική τρομοκρατία και ειδικότερα, αυτή που
σχετίζεται με το Ισλαμικό Κράτος, ως την κυριότερη απειλή για τις ΗΠΑ,
σύμφωνα με την τότε στρατηγική κατεύθυνση της Ουάσιγκτον. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/03/05/to-pine-gap-kai-i-oykrania/
γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Είναι δυνατόν να γίνει ένας πυρηνικός πόλεμος; Η απάντηση είναι ναι, αφού πολλές χώρες κατέχουν πυρηνικά όπλα. Είναι πιθανόν; Η απάντηση είναι όχι. Είναι πιο πιθανό από ό,τι στο παρελθόν; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποκάλυψε πώς οι ρωσικές πυρηνικές δυνάμεις έχουν τεθεί σε κατάσταση συναγερμού. Για να καταλάβουμε εάν η απειλή είναι σοβαρή ή όχι, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε το πώς οι Ρώσοι, και οι Σοβιετικοί πριν από αυτούς, αντιλαμβάνονται τον πυρηνικό πόλεμο.
Το πυρηνικό δόγμα της ΕΣΣΔ
Το σοβιετικό δόγμα βασίστηκε στο «δεύτερο πλήγμα»: τα πυρηνικά όπλα χρησιμοποιούνται ως αντίποινα, μόνο αν πρώτα τα χρησιμοποιήσουν οι αντίπαλοι. Ο τελευταίος διάσημος αρχιστράτηγος των σοβιετικών δυνάμεων, ο Νικολάι Ογκάρκοφ, είχε αναπτύξει παράλληλα και ένα δόγμα για «ταυτόχρονα πλήγματα».
Η στιγμή του Ψυχρού Πολέμου που εμφανίστηκε μεγαλύτερος κίνδυνος πυρηνικού πολέμου, εκτός από τη γνωστή πυραυλική κρίση της Κούβας το 1962, ήταν η κρίση των ευρωπυραύλων, όταν το ΝΑΤΟ ανέπτυξε νέα οπλικά συστήματα (τους βαλλιστικούς πυραύλους Pershing 2 και τους πυραύλους κρουζ Gryphon) στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ολλανδία και την Ιταλία. Σε εκείνη την περίπτωση, ο σοβιετικός συναγερμός έφτασε στο μέγιστο, αν και η κοινή γνώμη δεν το γνώριζε.
Υπήρχαν όμως και άλλες κρίσεις που πέρασαν στη λήθη, ακόμη και τους τελευταίους μήνες της ΕΣΣΔ. Συναγερμός διατάχθηκε επίσης τον Αύγουστο του 1991, κατά τη διάρκεια του αποτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος κατά του Γκορμπατσόφ.
Στη μετασοβιετική εποχή, οι στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις της Ρωσίας τέθηκαν σε πολεμικό συναγερμό τουλάχιστον άλλες τρεις φορές: κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν το 1993, κατά τη διάρκεια του αποτυχημένου πραξικοπήματος κατά του Γιέλτσιν το 1993 και στο περιστατικό του 1995. όταν ένας πύραυλος Northern Lights που εκτοξεύτηκε από τη Νορβηγία παρερμηνευόταν ως βαλλιστικός πύραυλος.
Το σύγχρονο πυρηνικό δόγμα της Ρωσσίας
Με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τα πράγματα έχουν αλλάξει μόνο εν μέρει. Το δόγμα δεν άλλαξε ποτέ επίσημα, ισχύει το «δεύτερο πλήγμα». Η χρήση στρατηγικών πυρηνικών όπλων κατά των δυτικών χωρών και των ΗΠΑ θεωρείται μόνο ως απάντηση σε μια επίθεση των ΗΠΑ στη Ρωσία. Όμως, στον τελευταίο εκσυγχρονισμό του δόγματος, προβλέπεται πυρηνική απάντηση και κατά της χρήσης συμβατικών όπλων. Αλλά το νόημα δεν αλλάζει: εάν οι ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ εξαπέλυαν συμβατικές επιθέσεις εναντίον ρωσικών στρατηγικών στόχων (όπως τα κεντρικά κέντρα διοίκησης και ελέγχου ή η πρωτεύουσα), η Ρωσία θα απαντούσε με πυρηνικά αντίποινα.
Παράλληλα, το δόγμα για τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων στο πεδίο της μάχης εξακολουθεί να είναι ασαφές. Σήμερα δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε ένας Ρώσος πρόεδρος μπορεί να επιτρέψει τη χρήση τακτικών όπλων εναντίον ενός εχθρικού στρατού.
Επισήμως θα έπρεπε να τα χρησιμοποιεί μόνο ως αντίποινα (μετά από μια εχθρική πυρηνική επίθεση) ή ως απάντηση σε μια απελπιστική κατάσταση στο έδαφος: αν οι ρωσικές δυνάμεις συντρίβονταν και υπήρχε ο κίνδυνος μια εισβολή στο ρωσικό έδαφος.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο ουκρανικός στρατός, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ικανός να αντέξει την επίθεση, αλλά δεν έχει την ικανότητα να συντρίψει τον εχθρό, ούτε να εισβάλει στη Ρωσία.
Κάποια ακραία σενάρια
Σύμφωνα με κάποιους Αμερικανούς ειδικούς, οι Ρώσοι μπορεί να μην έχουν κοινοποιήσει μια επιλογή προληπτικής χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων. Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα περίμεναν να χάσουν τη μάχη ή να δεχθούν εισβολή, αλλά αν εκτιμούσαν ότι ο πόλεμος γυρίζει προς το χειρότερο (επειδή διαρκεί πολύ ή δημιουργείται ένας μεγάλος συνασπισμός εχθρικών κρατών), θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ένα ή περισσότερα τακτικά πυρηνικά όπλα και να περιμένουν τον εχθρό να καθίσει αμέσως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν αυτό ισχύει, ο πιο πιθανός στόχος θα ήταν η Ουκρανία. Αυτό είναι ένα πολύ απίθανο σενάριο, που δεν προέρχεται από ρωσικές πηγές, αλλά όχι αδύνατο.
Υπάρχουν επίσης αναλυτές στη Δύση που θεωρούν ότι ο Πούτιν μπορεί να υιοθετήσει το «δόγμα του τρελού». Δηλαδή, εάν ο Πούτιν θέλει πραγματικά να δημιουργήσει πανικό και να αναγκάσει τις ΗΠΑ να ζητήσουν διαπραγματεύσεις και συνομιλίες, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι ο στόχος μιας περιορισμένης πυρηνικής επίθεσης να είναι μια χώρα του ΝΑΤΟ χωρίς πυρηνικά όπλα, όπως η Πολωνία οι Βαλτικές ή η Νορβηγία. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Πούτιν θα έπαιζε το χαρτί του «τρελού» και θα ανάγκαζε έναν εχθρό που δεν σκέφτεται πλέον να κλιμακώσει τα πυρηνικά αντίποινα να απαιτήσει αμέσως ειρήνη, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, για να αποφύγει περαιτέρω «τρελές» ενέργειες. Αυτή είναι μια ακόμη λιγότερο πιθανή υπόθεση, αλλά μαθηματικά δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Για να ακυρωθούν όλα αυτά τα σενάρια, όσο ανορθολογικά και απίθανα και αν είναι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τις διαπραγματεύσεις. Διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Αλλά και διαπραγματεύσεις για να λυθούν τα θέματα ασφάλειας της Ρωσίας και ότι δεν θα υπάρξει κλιμάκωση από την πλευρά της Δύσης, η οποία έχει τα μέσα για καταστροφικά αντίποινα. Είναι όμως ο Τζο Μπάιντεν ικανός να το καταφέρει; Αυτό δύσκολα μπορείς να το περιμένεις από κάποιον που εκφράζεται με όρους όπως: «Η μόνη εναλλακτική στις κυρώσεις είναι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος». Αλλά οι πιθανότητες να συμβεί αυτός ο πόλεμος είναι μηδαμινές. Προς το παρόν.
Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό, οι μάχες μαίνονται στα περίχωρα του Κιέβου και η επόμενη μέρα της ρωσικής εισβολής στα εδάφη της Ουκρανίας, βρίσκει την διεθνή κοινότητα αποσβολωμένη, να παρακολουθεί με φρίκη τα όσα εκτυλίσσονται στην καρδιά της Ευρώπης, με τους Ρώσους αποφασισμένους να επιβληθούν με όποιο κόστος, τους Αμερικάνους να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση για το όποιο πιθανό όφελος και τους Ευρωπαίους σε κατάσταση σύγχυσης να παλινδρομούν μεταξύ έκπληξης κι ανικανότητας.
Καθώς φαίνεται, η ρωσική ηγεσία σχεδίασε προσεκτικά τις λεπτομέρειες και προετοίμασε σε βάθος χρόνου την στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία με σκοπό να πληγεί η κυριαρχία της χώρας αλλά και για να συρθεί η Δύση σε μία εκ νέου διαπραγμάτευση των όρων της σχέσης μαζί της. Το προσπάθησε προηγουμένως στην Συρία και την Αφρική διαφορετικά αλλά δεν της βγήκε.
Τρεις πολύ συγκεκριμένες επισημάνσεις με οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα!
Οι Αμερικάνοι από την άλλη δεν έλεγαν ψέμματα. Γνώριζαν τα σχέδια των Ρώσων και δεν έκαναν τίποτε για να τα ματαιώσουν! Αντίθετα, εξέθεσαν την ουκρανική ηγεσία και τον ουκρανικό λαό στον κίνδυνο που διαφαινόταν και γιγάντωνε.
Παράλληλα δε, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν και να αποτρέψουν την αποπεράτωση του αγωγού Nord Stream 2[2] και τελικά, αφού ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, κατάφεραν να ακυρώσουν την λειτουργία του. Mόλις πριν λίγες εβδομάδες, έσπευσαν να … «εκφράσουν επιφυλάξεις ως προς το σκεπτικό του αγωγού East Med θέτοντας “οικονομικά” και “περιβαλλοντικά” ζητήματα…»[3].
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να αξιολογήσουμε τον ρόλο των Aμερικανών στις εξελίξεις που τρέχουν. Αλλάζει άρδην το γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον για την Ε.Ε. η οποία είναι ανίκανη να δράσει αυτοβούλως και εξαντλείται με σπασμωδικές κινήσεις και σε δηλώσεις άνευ αντικρίσματος. Ο μεγάλος χαμένος θα είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί.
Ωστόσο, στις διεθνείς σχέσεις - όπως και σε κάθε άλλη πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας - ο καλύτερος τρόπος για να ελέγχουμε τα πράγματα και να διασφαλίζουμε το ευ ζην, την απρόσκοπτη πολιτική, κοινωνική και οικονομική λειτουργία, την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, την παραγωγή πλούτου και την ανάπτυξη… το καλύτερο εργαλείο που μπορούμε να έχουμε στα χέρια μας είναι η πρόληψη και όχι η εκ των υστέρων θεραπεία. Να δημιουργούμε εξελίξεις και να μην συρόμαστε από αυτές, όποιες κι αν είναι!
Δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση - στο σύνολό της και οι ευρωπαϊκές χώρες - κάθε μια για λογαριασμό της, τα χρόνια που προηγήθηκαν έως και σήμερα που εξαναγκάζονται να υπάρχουν σε μια νέα πραγματικότητα που δεν αφορά μόνο σε οικονομικούς και δημοσιονομικούς όρους, είχαν άλλη στόχευση.
Αφού ο κ. Πούτιν θέλησε να διανθίσει το διάγγελμά του με ιστορικές αναφορές, αξίζει να μελετήσει κανείς τους λόγους που οδήγησαν τους ευρωπαϊκούς λαούς στο κτίσιμο του λεγόμενου ευρωπαϊκού οικοδομήματος αλλά και στην θεμελίωση αυτού σε ακατάλληλα θεμέλια. Κι αν δεν είναι του παρόντος η ιστορική μελέτη, του παρόντος είναι η κρίση στην Ουκρανία και οι πολεμικές επιχειρήσεις στο έδαφός της.
Πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν ότι το προσφυγικό κύμα από την Ουκρανία προς τις χώρες της Ε.Ε. θα φτάσει τις 5,000,000 ψυχές! Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα συμβεί στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, ούτε και να υπολογίσει αυτή τη στιγμή το εύρος της καταστροφής των υποδομών της.
Ολόκληρη η Ευρώπη δέχεται μεγάλο πλήγμα κι εκ των πραγμάτων θα αυξηθούν, όπως ήδη συμβαίνει, το κόστος της ενέργειας και οι τιμές των βασικών αγαθών και προϊόντων. Στη συνέχεια, θα παρατηρηθεί (εκ νέου) περιορισμός των μετακινήσεων, αύξηση του ατομικού και εθνικού χρέους, μείωση της παραγωγής, αύξηση του κόστους εισαγωγής από τρίτες χώρες - μέσα σε αυτές και οι Η.Π.Α.!
Όλα αυτά, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω φτωχοποίηση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, σε μείωση της ανταγωνιστικότητας, πιθανόν σε συχνές κατά τόπους κοινωνικές αναταραχές, σε ολοένα και μεγαλύτερες ανισότητες, σε περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και σε κατάργηση κεκτημένων που έως τώρα στήριζαν την πολιτική και κοινωνικο-οικονομική λειτουργία.
Εάν η Ε.Ε. είχε προνοήσει, αν είχε φροντίσει για την αυτάρκειά της, αν είχε ισχυροποιήσει τους θεσμούς της κι αν είχε στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τον πολίτη κι όχι τους οικονομικούς δείκτες και την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, τίποτε από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε.
Πολιτική όμως δεν γίνεται με υποθέσεις. Κι αν ότι αναφέρθηκε μόλις προηγουμένως φαντάζει εφιαλτικό σενάριο, τα χειρότερα δεν τα έχουμε καν στο οπτικό μας πεδίο.
Η μεγαλύτερη ίσως πρόκληση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει σύντομα η Ε.Ε. είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός (αυτός που οι Βρυξέλλες λόγω ιδεοληψίας, φόβου η και άγνοιας ακόμη χαϊδεύουν και χρηματοδοτούν) και η τουρκική απειλή που για την ώρα περιορίζεται σε σποραδικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο έδαφος συγκεκριμένων ευρωπαϊκών χωρών, στη ρητορική μίσους, στις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας και της Κύπρου, στην αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και της Κύπρου, σε εγκληματικές ενέργειες εις βάρος χριστιανικών πληθυσμών όπου ανταγωνίζεται τα ευρωπαϊκά συμφέροντα (λ.χ. Αφρική, Μέση Ανατολή) κ.λπ.
Μόλις συμβεί ό,τι για το οποίο δεν προετοιμαζόμαστε, η κρίση στην Ουκρανία και η ρωσική εισβολή εκεί θα μοιάζει με αστείο. Και τότε, ούτε οι Η.Π.Α. θα εμπλακούν, ούτε ο Ο.Η.Ε., ούτε το Ν.Α.Τ.Ο. θα παρέμβει. Άλλωστε, ομιλούμε για οργανισμούς παρωχημένους που δεν είναι σε θέση να διασφαλίσουν τίποτε. Ερμηνεύουν το Διεθνές Δίκαιο κατά περίπτωση και το αποτύπωμά τους είναι μάλλον καταστροφικό όπου κι αν βρέθηκαν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως δεν χαίρουν καμίας απολύτως εκτίμησης της κοινωνίας των πολιτών σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο και στερούνται πολιτικής νομιμοποίησης σε κάθε τους δραστηριότητα όπου γης.
Με το βλέμμα στραμμένο στην Ουκρανία σήμερα, ας έχουμε τον νου μας στα ανατολικά και τα νότια όρια της Ευρώπης. κι ας ελπίσουμε ότι η εκτίμησή μου είναι λανθασμένη και ότι δεν ξέρω τι σκέπτομαι και γράφω.[1] http://en.kremlin.ru/events/president/news/67828
[2] https://www.naftemporiki.gr/finance/story/1704383/nord-stream-2-oi-ipa-apeiloun-me-nees-kuroseis
[3] https://www.jpost.com/international/article-693866
γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Πέντε πραξικοπήματα σε μόλις ένα χρόνο και υποχωρήσεις των δημοκρατικών
θεσμών σε αρκετές χώρες. Το 2021 ήταν μια κρίσιμη χρονιά. Όσο για το
2022 υπάρχουν κίνδυνοι να ακολουθήσει την ίδια πορεία. Ήδη, στις 24
Ιανουαρίου ανακοινώθηκε η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος για το 2022,
στην Μπουρκίνα Φάσο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2022/02/12/h-παγκόσμια-αστάθεια-και-τα-πραξικοπήμ/
