Trump: the sequel!

 

Παρά τον "υπέρ πάντων αγών" που έδωσαν όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης εντός κι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, συμβαίνει εκείνο το οποίο απεύχονταν. Η εξουσία επιστρέφει τους ρεπουμπλικανούς. Ας μην γελιόμαστε. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας άνθρωπος ηλίθιος, αλαζόνας, μισογύνης, μισαλλόδοξος, ρατσιστής, δίχως πολιτική παιδεία... δίχως παιδεία γενικά. Ωστόσο, ήταν και είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, συγκρινόμενος με την Καμάλα Χάρις. Οι δημοκρατικοί οφείλουν να διερευνήσουν τώρα τους λόγους για τους οποίους ο μέσος αμερικανός τούς έδειξε την πόρτα της εξόδου από τον Λευκό Οίκο. Αμφιβάλλω αν θα το κάνουν. Θα επιστρέψουν σε 4 χρόνια με μια πολύ χειρότερη πρόταση κι αυτό επειδή δεν έχουν καταλάβει το αυτονόητο: το διακύβευμα δεν ήταν και δεν είναι μόνον πολιτικό και ιδεολογικό αλλά και συναισθηματικό.

 

 

Για την δε ΕΕ και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που στήριξαν με κάθε τρόπο τον προεκλογικό αγώνα των δημοκρατικών(?) έχω να σημειώσω πως κάθε χαρτί που παίζουν στο διεθνές πεδίο είτε το καίνε είτε το χάνουν. Λόγω ανικανότητας, έλλειψης οράματος και προοπτικής και κυρίως λόγω σκοπιμότητας. Μιας σκοπιμότητας που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαίων πολιτών αλλά συγκεκριμένων κέντρων και παράκεντρων εξουσίας που επιβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές/οικονομικές/πολιτισμικές/κοινωνικές κατευθύνσεις μάλλον ξένες κι ασύμβατες προς το "ευρωπαϊκό ιδεώδες" (σε εισαγωγικά διότι έχει χαθεί προ πολλού). Απόδειξη, το ουκρανικό, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, η πολιτικές ενσωμάτωσης των χωρών των δυτικών Βαλκανίων, το μεταναστευτικό, οι σχέσεις με την Τουρκία, οι πολιτικές οικονομικού στραγγαλισμού των ευρωπαίων πολιτών, η προσπάθεια ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, η επιβολή με το ζόρι νέων ηθών και οι παντός είδους περιορισμοί δήθεν για το καλό μας... λες και μια Ούρσουλα ή ένας Σαρλ γνωρίζουν καλύτερα ποιο είναι το δικό μου καλό.

 

Τί αλλάζει; Αυτό είναι το ερώτημα! Και σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντήσει κανείς μας. Ή μάλλον, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε αν ήμασταν πιο ενεργοί και πιο συνειδητοποιημένοι αλλά, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο.

Οι νεοσυντηρητικοί στις ΗΠΑ

γράφει ο Κώστας Κουρτίδης

Επιβεβαιώνοντας τις προοπτικές ότι μια νίκη της Κάμαλα Χάρις είναι πιθανή στην Αμερική, οι στενότεροι συνεργάτες των Ρεπουμπλικανών νεοσυντηρητικών έχουν ταχθεί στο πλευρό της. Έτσι, η Washington Post έγραψε: «Περισσότεροι από 200 συνεργάτες του Μπους, του Μακέιν και του Ρόμνεϊ υποστηρίζουν την Χάρις».

Αλλά και ο Τραμπ πρέπει επίσης να είναι επιφυλακτικός, με τους νεοσυντηρητικούς που προφανώς έμειναν μαζί του. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/09/11/oi-neosyntiritikoi-stis-ipa/

Η Μέση Ανατολή φλέγεται, η παγκόσμια ανοησία φουντώνει

 

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την τρομοκρατική επιδρομή της Χαμάς και την κτηνώδη σφαγή ανυποψίαστων κι αθώων στο Ισραήλ, γεγονός που αποτέλεσε σπίθα της (εκ νέου) ανάφλεξης στην Μέση Ανατολή με απρόβλεπτες συνέπειες πλέον όχι μόνο για την περιοχή αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Αν και προσπάθησα με κάθε τρόπο να μην πάρω θέση και να μην εμπλακώ καθ’ οιονδήποτε τρόπο δυστυχώς, αυτό είναι αδύνατο! Και μου είναι αδύνατον κυρίως εξαιτίας της παγκόσμιας ανοησίας που εκδηλώνεται με οποιονδήποτε τρόπο υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Εγώ, αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι!

Για την σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων, μουσουλμάνων κι εβραίων, πιστεύω ακράδαντα ότι και οι δύο πλευρές είναι εξίσου ένοχες για ό,τι συμβαίνει τώρα, για ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν και για ό,τι θα συμβεί στο μέλλον.

Η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και όλοι οι άλλοι τριγύρω τους είναι εγκληματικές οργανώσεις και καμία σχέση δεν έχουν με τον απελευθερωτικό αγώνα και τα δίκαια των Παλαιστινίων. Από την άλλη όμως, το Κράτος του Ισραήλ συμπεριφέρεται με τον ίδιον ακριβώς τρόπο!

Άραγε, ποιος από όλους αυτούς που έχει πάρει τ’ όπλο στο χέρι γνωρίζει ή έστω θυμάται το όραμα του Γιασέρ Αραφάτ για μία ελεύθερη και ειρηνική Παλαιστίνη; Ποιος γνωρίζει ή έστω θυμάται το όραμα του Γιτζάκ Ράμπιν για ασφάλεια και ειρήνη για όλους στην περιοχή;

Ποιός υποφέρει και ποιός εκμεταλλεύεται τον πόνο του απλού καθημερινού ανθρώπου που όπου κι αν ξυπνά το πρωί, όποιο χρώμα κι αν έχει, όποια γλώσσα κι αν μιλά, εξακολουθεί να έχει τις ίδιες αγωνίες… τις ίδιες ανάγκες… τους ίδιους πόθους… τις ίδιες ελπίδες… τα ίδια όνειρα;

Ασφαλώς υπάρχει μίσος. Και το μίσος είναι επιλογή. Είναι μία εύκολη επιλογή διότι δεν δημιουργεί ευθύνες και υποχρεώσεις.

Τέλος πάντων. Ένα είναι σίγουρο: δεν θα βγάλουμε εμείς το φίδι από την τρύπα. Κάποιος όμως πρέπει να το βγάλει! Ποιός θα είναι αυτός; Ο τούρκος; Ό άγγλος, ο γάλλος ή ο αμερικάνος;

Ο έλληνας πρωθυπουργός αναμασά την καραμέλα που του έχουν δώσει εκείνοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους (και) με αυτόν τον πόλεμο. Η δε ελληνική διπλωματία, αν δεν είχε ως επικεφαλής της έναν υπερφίαλο, αλαζόνα κι άχρηστο υπερόπτη, θα μπορούσε ενδεχομένως να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο τόσο από ιστορικής όσο κι από πρακτικής - ακόμη-ακόμη κι από αισθητικής, πλευράς.

Οι επιλογές μας δυστυχώς δεν μας ωφελούν και δεν θα μας ωφελήσουν στο μέλλον. Και στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη αλλά και στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Κι ας μας καθησυχάζουν οι… “αυθεντίες”.  

Το ζήτημα δεν είναι να συντασσόμαστε με την μία ή την άλλη πλευρά! Το ζήτημα είναι να στεκόμαστε στην μέση και να φωνάζουμε «φτάνει πια»! Όσο πιο δυνατά γίνεται! Το Δίκαιο δεν είναι ούτε αόριστο ούτε à la carte. Συνεπώς, όσοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους προς το Ισραήλ μου είναι απεχθείς. Όσοι τυλίγονται την παλαιστινιακή καφίγια και ζητούν δικαιοσύνη μου είναι το ίδιο απεχθείς. Αυτά έγραφα περίπου έναν χρόνο πριν κι εξακολουθώ να τα πιστεύω.

Οι εκλογές στη Γαλλία και στη Βρετανία

γράφει ο Στρατής Αλεξίου

Τον προηγούμενο μήνα, τόσο η Βρετανία όσο και η Γαλλία προσήλθαν στις κάλπες, εκλέγοντας τις νέες αντίστοιχες κυβερνήσεις τους. Οι Εργατικοί του Κιρ Στάρμερ συγκέντρωσαν το 33% των ψήφων, το ίδιο και η Μαρίν Λε Πεν με την Εθνική Συσπείρωση. Ωστόσο, παρά τα παρόμοια ποσοστά, ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τον Στάρμερ και μια πλήρης καταστροφή για τη Λε Πεν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/08/01/oi-ekloges-sti-gallia-kai-sti-bretania/

Χώρες του Μαγκρέμπ: Η διαχείριση των υδάτων της Σαχάρας

γράφει ο Σταύρος Γεωργίου

Στις αρχές Μαΐου 2024, οι ηγέτες της Αλγερίας, της Λιβύης και της Τυνησίας συναντήθηκαν για να υπογράψουν μια συμφωνία που ενεργοποιεί εκ νέου τον κοινό μηχανισμό διαχείρισης των υπόγειων υδάτων στη βόρεια Σαχάρα.

Η Αλγερία, η Τυνησία και η Λιβύη μοιράζονται έναν από τους μεγαλύτερους υδροφόρους ορίζοντες στον κόσμο: τον Άλβιο υδροφόρο ορίζοντα. Εκτείνεται σε μια περιοχή διπλάσια από την Ισπανία, που βρίσκεται μεταξύ της νοτιοανατολικής Αλγερίας, της δυτικής Λιβύης και της νότιας Τυνησίας. Το 70% αυτού του υδροφόρου ορίζοντα βρίσκεται στην Αλγερία, το 20% στη Λιβύη και το 10% στην Τυνησία. Αυτή η υπόγεια θάλασσα περιέχει από 40.000 έως 50.000 εκατομμύρια κυβικά μέτρα υπόγειων υδάτων. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/06/10/xores-tou-magkremp-i-diaxeirisi-ton-ydaton/

 

Συνθήματα για τους πολλούς κι εκλογές για λίγους...

 

Για πολλούς δημοσιολογούντες εντός κι εκτός Ηνωμένου Βασιλείου, η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών τον ερχόμενο Ιούλιο, σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια πολιτική κανονικότητα που φαντάζει σχεδόν ουτοπική μετά το Brexit και όλα όσα προηγήθηκαν κι επακολούθησαν. Ωστόσο, μένει να επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική υπεροχή των Εργατικών από το αποτέλεσμα στην κάλπη. Ας μην λησμονούμε ότι και αυτοί, υπήρξαν μέρος του προβλήματος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είναι καθόλου τυχαία η χρήση της λέξης “αλλαγή” από τον αρχηγό τους, Κιρ Στάρμερ.

 

Είναι όμως αυτή η κατάλληλη λέξη; Θα μπορέσουν οι Εργατικοί να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των βρετανών πολιτών; Και τί σημαίνει στο τέλος-τέλος “αλλαγή”; Ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν να απαντήσουν καλά-καλά. Όμως, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές εκείνες που οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα απευθύνονταν στους πολίτες γενικά κι αόριστα. Γνωρίζει άραγε ο κ. Στάρμερ ποιό είναι το πραγματικό διακύβευμα και για την χώρα του αλλά και κατ’ επέκταση για όλες τις χώρες της Ευρώπης;

 

Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση θα είναι μάλλον απογοητευτική. Κι αυτό επειδή πριν και πέρα από οποιαδήποτε “αλλαγή”, οι πολίτες έχουμε ανάγκη από αξιοπρέπεια. “Αξιοπρέπεια” λοιπόν! Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, και πάνω σε αυτή θα πρέπει να χτίσει την πολιτική της η όποια δύναμη επιθυμεί να αναλάβει την διαχείριση των πραγμάτων.

 

Στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, είτε είμαστε άγγλοι, γάλλοι, γερμανοί ή έλληνες, δεν χρειαζόμαστε ούτε θαυματοποιούς ούτε όμως και “λογιστές” με το τεφτέρι παραμάσχαλα. Πολιτικούς χρειαζόμαστε, πολιτικοί μας λείπουν, με οξυδέρκεια κι όραμα που δεν θα ορίζεται από την περιορισμένη οπτική “τεχνοκρατών” και “ειδημόνων”. Τα είδαμε τα χαΐρια τους! Είναι εκείνοι που έχουν γιγαντώσει τη διαφθορά παντού. Είναι εκείνοι που συνειδητά ή μη συνέβαλαν στην ανεξέλεγκτη διόγκωση του λαϊκισμού και την άνοδο του παντός είδους φασισμού.

 

Ας αναλογιστούμε επομένως, ποιους ανθρώπους θέλουμε να σουλατσάρουν στους διαδρόμους της εξουσίας - κι εμείς θα έχουμε εκλογές σε δύο εβδομάδες, κι ας έχουμε υπόψη μας ότι και λάθη γίνονται και στόχοι χάνονται και ιδανικά θυσιάζονται. Όλα όμως μπορούν να είναι υποφερτά και διαχειρίσιμα αν κυριαρχεί η συνείδηση κι η ενσυναίσθηση. 

 

Αν η πολιτική δεν επαναφέρει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο αλλά επιμείνει σε νούμερα και λογαριασμούς, και μάλιστα με αέρα κοπανιστό, η πορεία μας θα είναι αυτή που είναι…

Το Αγκαντέζ και ο έλεγχος του Σαχέλ

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

Τμήματα του Σαχέλ καταλαμβάνουν σήμερα μια ιδιαίτερη θέση στο αφρικανικό τοπίο, ειδικά η Μπουρκίνα Φάσο, ο Νίγηρας και το Μάλι, που μοιράζονται πολλές τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και την εκδίωξη των Γάλλων.

Τον περασμένο Ιούλιο, ο Μοχάμεντ Μπαζούμ, πρόεδρος του Νίγηρα, ανατράπηκε από πραξικόπημα που πραγματοποίησε ο στρατηγός Τσιάνι. Μετά την κατάληψη της εξουσίας, οι σχέσεις με τις πρώην αποικιακές χώρες, ήταν τεταμένες. Όπως η Μπουρκίνα Φάσο και το Μάλι, έτσι και ο Νίγηρας έχει διακόψει τις σχέσεις με τη Γαλλία. Μια σειρά γεγονότων έχουν κάνει τις σχέσεις μεταξύ του Παρισιού και του Νιαμέι εξαιρετικά τεταμένες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/20/to-agkantez-kai-o-elegxos-tou-saxel/

Ερυθρά Θάλασσα: Αντικρουόμενες γεωστρατηγικές επιδιώξεις

γράφει ο Νάσος Πετράκης

 

Η Ερυθρά Θάλασσα και το στενό Μπαμπ αλ-Μαντέμπ έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία στην παγκόσμια γεωπολιτική, λειτουργώντας ως κρίσιμος κρίκος μεταξύ της Μεσογείου, μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και του Ινδικού Ωκεανού. Αυτή η περιοχή δεν είναι μόνο κομβική για το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο, αλλά και για τη διακίνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπως και για τη ναυτική στρατηγική.

Οι χώρες που συνορεύουν με την Ερυθρά Θάλασσα ‒Αίγυπτος, Σουδάν, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σαουδική Αραβία, Υεμένη και Ιορδανία‒ μαζί με περιφερειακές δυνάμεις με πάγια συμφέροντα, έχουν διαφορετικές και συχνά ανταγωνιστικές γεωστρατηγικές προτεραιότητες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/17/erythra-thalassa-antikrouomenes-geostratigiki/

Η Ινδία και οι γεωπολιτικές ισορροπίες σε μία εποχή αλλαγών

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος 

 

Η Ινδία αντιπροσωπεύει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα του πώς ένα ανεξάρτητο κράτος, ικανό να κλίνει την παγκόσμια ισορροπία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, συμπεριφέρεται σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον. Αλλά και το πώς το διεθνές περιβάλλον μπορεί να το περιορίσει.

Η Ινδία έχει ήδη εξασφαλίσει μια εξέχουσα θέση στην παγκόσμια σκηνή στο εγγύς μέλλον, χάρη στις πολιτικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στη χώρα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/02/22/i-india-kai-oi-geopolitikes-isorropies/

Γεωπολιτική εναντίον γεωοικονομίας: Οι στόχοι της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Κίνας

γράφει ο Goran Nikolic

Οι Βρυξέλλες, που βρίσκονται σε άβολη θέση λόγω της έντασης του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, προσπαθούν να καθορίσουν μια «συνεκτική στρατηγική» για την αντιμετώπιση της Κίνας. Ωστόσο, ενώ η θέση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και του Ζοζέπ Μπορέλ, καθώς και της κυρίαρχης ομάδας της διοίκησης στις Βρυξέλλες, είναι «φιλοατλαντική», δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την πλειοψηφία όσων έχουν τον κύριο λόγο στη διαμόρφωση της πολιτική της ΕΕ, συγκεκριμένα τις πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ σε εθνικό επίπεδο. Το πώς θα συμφιλιωθούν αυτά τα δύο ρεύματα και πώς θα βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ της φαινομενικά απαραίτητης εγγύτητας με την Ουάσιγκτον και της διατήρησης οικονομικά στενών σχέσεων με το Πεκίνο, είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/09/03/geopolitiki-enantion-geooikonomias/

Κινεζική βάση στην Κούβα

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

Η ιστορία της συμφωνίας για την εγκατάσταση μιας κινεζικής βάσης παρακολούθησης σημάτων (SigInt) στην Κούβα επανάφερε εικόνες του 1962, την πυραυλική κρίση με τη Σοβιετική Ένωση και τον κίνδυνο σύγκρουσης μεταξύ των τότε δύο παγκόσμιων υπερδυνάμεων. Υπάρχουν μόνο μερικές ομοιότητες, γιατί σε αντίθεση με την αντιπαράθεση με τη Μόσχα, αυτή με το Πεκίνο δεν αποτελεί ψυχρό πόλεμο για την Ουάσιγκτον. Η βαθιά διασύνδεση μεταξύ των δύο οικονομιών αποτελεί έναν καθοριστικό παράγοντα. Και μάλιστα, δεν γίνεται πλέον καν λόγος για «αποσύνδεση» ‒υπερβολικά δραστική, αλλά πάνω απ’ όλα ουτοπική‒ ενώ μέχρι τώρα, ακόμη και η Ουάσιγκτον έχει αποδεχθεί τον γερμανικό πραγματισμό που εξέφρασε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/06/11/kineziki-basi-stin-koyba/

Η Wagner στην Αφρική

γράφει ο Φίλιππος Αδαμίδης

Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι το πραξικόπημα της Παρασκευής στη Ρωσία ήταν μια maskirovka, δηλαδή μια επιχείρηση εξαπάτησης, που ενορχηστρώθηκε από τον ίδιο τον ρωσικό στρατό για να φέρει τα στρατεύματά του πιο κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία. Κάτω από το πρόσχημα του πραξικοπήματος της Wagner, έχουν συγκεντρώσει εφεδρικές δυνάμεις στα δυτικά σύνορα. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/06/26/i-wagner-stin-afriki/

Η Δύση ενάντια στους υπόλοιπους

γράφει ο Peter Norton

Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία την καταδίκη των κυρώσεων. Οι μόνες χώρες που εξέφρασαν υποστήριξη για το εργαλείο του οικονομικού πολέμου, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Μ. Βρετανία, τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Γεωργία και η Ουκρανία.

Οι κυρώσεις είναι επίσημα γνωστές ως μονομερή καταναγκαστικά μέτρα και παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/05/02/i-dysi-enantia-stoys-ypoloipoys/

Το Δημόσιο Χρέος των ΗΠΑ

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ αυξάνεται σταθερά όλα αυτά τα χρόνια. Από το 2000 έως το 2023, αυξήθηκε από 5,7 τρισεκατομμύρια σε 31,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, που είναι περισσότερο από το 100% του ΑΕΠ των ΗΠΑ .

Η πιο μεγάλη αύξηση του εθνικού χρέους των ΗΠΑ σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, 4,7 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό το ποσό περιλαμβάνει τις δαπάνες που προκύπτουν από τον νόμο περί ανακούφισης και οικονομικής ασφάλειας για τον κορωνοϊό (CARES), του νόμου για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού των οικογενειών (FFCRA), του νόμου περί ενοποιημένων πιστώσεων και του νόμου για το αμερικανικό σχέδιο διάσωσης του 2021. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/04/11/to-dimosio-xreos-ton-ipa/

 

Μέλλον χωρίς μόδα: Πιο αναγκαίο από ποτέ!

γράφει η Tansy Hoskins

Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πει ότι δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για να αυξηθούν οι μισθοί ή να διασφαλιστούν τα περιβαλλοντικά πρότυπα, γιατί η πανδημία δεν ήταν ένα άσχημο νέο για όλους. Οι 20 κορυφαίες εταιρείες μόδας, όπως η Nike, η H&M, η μητρική εταιρεία της Zara, η Inditex, η Lululemon, η Adidas, η Burberry, η Kering (η οποία κατέχει τη Gucci) και η Hermes είδαν όλες τις τιμές των μετοχών τους να αυξάνονται και τα κέρδη τους να εκτοξεύονται στα ύψη. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/03/11/mellon-xoris-moda-pio-anagkaio-apo-pot/

Αλλαγές στο πυρηνικό δόγμα της Ρωσίας;

γράφει ο Στρατής Αλεξίου 

 

Αναμένεται ότι σύντομα το Κρεμλίνο θα ανακοινώσει περισσότερες αλλαγές στο δόγμα του για τη χρήση πυρηνικών όπλων και τις νέες κόκκινες γραμμές για τη χρήση τους. Αυτά προκύπτουν από τα σχέδια για την καταστροφή της Ρωσίας, που μεταδίδονται καθημερινά στην αμερικανική τηλεόραση, σύμφωνα με τη Μόσχα.

Όλα αυτά εμφανίστηκαν και στην εκπομπή «60 λεπτά» στη ρωσική δημόσια τηλεόραση. Ο Γεβγένι Ποπώφ, οικοδεσπότης του προγράμματος και βουλευτής της Δούμας, μετέδωσε πολλά βίντεο από τη δυτική τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης δήλωσης του στρατηγού Μπεν Χότζες, διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη μεταξύ 2014 και 2017. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/03/01/allages-sto-pyriniko-dogma-tis-rosias/

 

G7 vs BRICS

γράφει ο Ηλίας Σταυρίδης

 

Ο συσχετισμός δυνάμεων στην παγκόσμια οικονομία αλλάζει. Η οικονομική ισχύς των BRICS, με τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Νότια Αφρική, αυξάνεται, δείχνοντας προοπτικές κυριαρχίας απέναντι στη Δύση. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/03/19/g7-vs-brics/

Η Σύνοδος Κορυφής της Αφρικανικής Ένωσης

γράφει ο Φίλιππος Αδαμίδης

Οι Αφρικανοί ηγέτες συναντήθηκαν στην Αντίς Αμπέμπα στις 18-19 Φεβρουαρίου, στα πλαίσια της 36ης Συνόδου της Αφρικανικής Ένωσης, για να συζητήσουν τις πιο επείγουσες προκλήσεις της ηπείρου, εν μέσω ένοπλων συγκρούσεων και της επιδεινούμενης επισιτιστικής κρίσης. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/02/23/i-synodos-koryfis-tis-afrikanikis-eno/

Το «δίλλημα Μαλάκκα»

γράφει ο Θάνος Σεραλίδης

Η Ασία, εδώ και μερικές δεκαετίες, έχει γίνει ο κόμβος της παγκόσμιας οικονομίας. Ο άξονας του παγκόσμιου εμπορίου, έχει μετατοπιστεί προς την ήπειρο που περιβάλλεται από τρεις ωκεανούς: Ινδικό, Ειρηνικό και Αρκτικό. Κατά συνέπεια, ακόμη και ο γεωπολιτικός άξονας έχει ουσιαστικά μετακινηθεί από την Ευρώπη προς την Άπω Ανατολή, η οποία μάλιστα έχει γίνει το σκηνικό πιθανής ανάφλεξης για εδαφικές διεκδικήσεις που συνδέονται άμεσα, εκτός από τα ζητήματα εθνικής ισχύος, με την οικονομική και γεωστρατηγική πτυχή. Σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, που ονομάζεται Ινδο-Ειρηνικός, οι δύο σημερινές παγκόσμιες δυνάμεις ─οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα─ αντιπαρατίθενται μεταξύ τους όλο και πιο συχνά για περίπου τρεις δεκαετίες ─ ακριβώς λόγω της στρατηγικής σημασίας εκείνων των θαλασσών που, από τον Ειρηνικό έως τον Ινδικό, περιβάλλουν την ασιατική ήπειρο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2023/01/24/to-dillima-malakka/

Δεν ντρέπονται για τίποτα, δεν σέβονται τίποτα!

 

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της περιβόητης Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας, Αλί Ερμπάς (τον εικονιζόμενο άπλυτο που κήρυττε «ιερό πόλεμο» με το γιαταγάνι στο χέρι από την Αγιά Σοφιά;) η γειτονική μας χώρα θα προσφύγει στην Δικαιοσύνη 120 χωρών, εξαιτίας των πρόσφατων (πληρωμένων;) επιθέσεων εναντίον του Ισλάμ και των συμβόλων του (κάψιμο του Κορανίου σε Σουηδία, Δανία και Ολλανδία) επισημαίνοντας ότι «... Το Κοράνι δεν είναι απλώς ένα βιβλίο που στάλθηκε στους Μουσουλμάνους, είναι το βιβλίο που στάλθηκε σε όλους τους ανθρώπους» (sic!).

Την ίδια ώρα, για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» μιλούσε ο μονίμως σεληνιασμένος εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας, Ομέρ Τσελίκ όταν για πολλοστή φορά, ο υπερφίαλος πρόεδρος της χώρας του απαιτούσε με το στανιό σεβασμό στο Ισλάμ. Την... «υπέρτατη θρησκεία», όπως την περιέγραψε ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Ο κατά τ’ άλλα μετριοπαθής αντ' αυτού, Ιμπραήμ Καλίν, δήλωνε λίγο αργότερα - προσπαθώντας να αμβλύνει κάπως τις εντυπώσεις, ότι «... η ελευθερία της έκφρασης δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να προκαλεί, να προσβάλει, να εξευτελίζει, να βλασφημεί ή να επιτίθεται σε ιερές αξίες.». Κι έπεται η συνέχεια...

Πολύ ωραία όλα αυτά. Σεβασμό λοιπόν! Αλήθεια, ποιόν σεβασμό τρέφει το Ισλάμ για όλες τις άλλες θρησκείες και τους πιστούς τους; «Άπιστους» μας ανεβάζει, «άπιστους» μας κατεβάζει και ως «άπιστους» μας συμπεριφέρεται όποτε βρίσκει ευκαιρία.

Εδώ όμως είναι Ευρώπη. Και για ό,τι μας αφορά, εκείνο που αδυνατούν να κατανοήσουν οι τούρκοι αξιωματούχοι, η Τουρκία κι ολόκληρος ο μουσουλμανικός κόσμος είναι το πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι θρησκευτικό. Το πρόβλημα δεν είναι το Ισλάμ ως θρησκεία ή ως φιλοσοφία εφόσον δεν έχει πολιτικές ή άλλες βλέψεις. Άλλωστε, πολλοί από εμάς, έχουμε φίλους μουσουλμάνους ή έχουμε δημιουργήσει μικτές οικογένειες ή έστω, μελετούμε το Ισλάμ και τους διανοούμενούς του και μαθαίνουμε από αυτούς.

Αυτή η συμβίωση και αλληλεπίδραση μάς βοήθησε αμφότερους στην αλληλοκατανόηση, την συνεννόηση και την αρμονική συνύπαρξη, βάζοντας στο περιθώριο - αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα - την (αντι)κοινωνική και πολλές φορές εγκληματική συμπεριφορά όλων εκείνων των «πιστών» που - (παρ)ερμηνεύοντας το Ισλάμ, φαντασιώνονται «ειδικές αποστολές» στο «όνομα του Αλλάχ» ενώ, επιλέγουν συνειδητά να ζουν παρασιτικά μέσα σε κοινωνίες που τους υποδέχονται με καλοσύνη και τους προσφέρουν ελευθερία, δικαιώματα και προνόμια για να μπορούν να έχουν μία άνετη, δίκαιη κι ασφαλή ζωή. Ζωή που δεν θα μπορούσαν ποτέ να ζήσουν στις χώρες τους.

Μιλάμε για όλους εκείνους που αρνούνται τους δικούς μας κανόνες, που απορρίπτουν τις δικές μας αξίες, που δεν σέβονται τον δικό μας τρόπο ζωής. Το «Ισλάμ» τους, προκαλεί! Το «Ισλάμ» τους, βεβηλώνει ναούς, συναγωγές ή μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το «Ισλάμ» τους καταστρέφει εικόνες και ιερά κειμήλια. Το «Ισλάμ» τους προσβάλει, εξευτελίζει και βλασφημεί.

Να ήμασταν όμως μόνον εμείς οι «άπιστοι» καλά θα ήταν. Ακόμη και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που κοιτάζουν απλά την δουλειά τους, φροντίζοντας για την οικογένειά τους και την κοινότητά τους, στοχοποιούνται· απειλούνται κι εκβιάζονται από εκείνα τα κακοποιά στοιχεία που ενεργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία κυρίως και συνήθως από θεσμικούς παράγοντες της Τουρκίας στο όνομα του «φιλεύσπλαχνου» Αλλάχ. Τα γνωρίζουμε, τα βλέπουμε και δυστυχώς τα αντιμετωπίζουμε όλα έως τώρα με μια παθητικότητα που μόνο σε καλό δεν θα μας βγει. 

Η συμπεριφορά της Τουρκίας ενοχλεί και φαίνεται πως η Δύση επιτέλους ξυπνά από λήθαργο δεκαετιών. Ίσως ήρθε η ώρα που θα αναλογιστεί επιτέλους τις ευθύνες της απέναντι στο πρόβλημα διότι - όπως πολύ δεικτικά επισημαίνουν και σύγχρονοι μουσουλμάνοι διανοούμενοι σαν τον Μπουαλέμ Σανσάλ, «το Ισλάμ είναι εκ φύσεως προσηλυτιστικό, με οικουμενικές βλέψεις κι έχει ως μόνη αποστολή τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας και το ξερίζωμα κάθε άλλης πίστης», αντίληψης και νοοτροπίας. Η δε τουρκική εκδοχή του είναι μία δύναμη λεηλασίας και καταστροφής. 

 

Ας μην λησμονούμε ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία, ένας νομικός κώδικας, μια παράδοση και μια κουλτούρα που αρνείται κάθε τι το διαφορετικό. Αρνείται την ελευθερία, την ατομικότητα, την ισότητα, την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ, οι ιδέες περί «μεταρρύθμισης» ή «μετριοπάθειας» που για αιώνες αναπτύσσονταν, αναλύονταν και διακινούνται ακόμη και σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο κι αλλού, αποδεικνύονται ξεκάθαρες ανοησίες!

Αν στον Xριστιανισμό η «αγάπη» είναι το μήνυμα ή στον Iουδαϊσμό το «γράμμα του Νόμου» ή η «ειρήνη (με τον Θεό)», στο Ισλάμ η κυρίαρχη έννοια είναι η «βία». Φυσική και συμβολική.

Ωστόσο, τα πάντα είναι θέμα αντίληψης κι ερμηνείας. Ο μουσουλμάνος γείτονάς μας, δεν είναι τρομοκράτης! Δεν είναι βιαστής, εκβιαστής, κλέφτης ή απατεώνας. Αν όμως, επιδεικνύει παραβατική συμπεριφορά λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων ή αν επιχειρεί να επιβάλει τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με το έτσι θέλω τότε, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συμπεριφορά σύμφωνα με τον δικό μας αξιακό κώδικα. Με κανόνες, αξίες και αρχές. Κι όχι με πράξεις μίσους. Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι, με ιστορία και πολιτισμό δεκάδων αιώνων. Δεν επιτρέπεται να αντιδρούμε στην κάθε απειλή ή πρόκληση ελαφρά και μάλλον με αφελή ελευθεριότητα...

Το ερώτημα είναι σοβαρό κι ουσιαστικό: Όταν οι τούρκοι ισλαμιστές και άλλοι, βανδαλίζουν εικόνες ή μετατρέπουν εκκλησίες σε τζαμιά, στάβλους ή δημόσιες τουαλέτες, το κάψιμο του Κορανίου τί νόημα έχει; Είμαστε ίδιοι και όμοιοι; Θέλουμε να είμαστε ίδιοι και όμοιοι; Ή μήπως έχουμε και μπορούμε να αντιπαρατεθούμε με ένα διαφορετικό πνεύμα;

Η σύγκρουση Δύσης και Ανατολής είναι πραγματική και συμβαίνει τώρα. Κι αν κάποτε υπήρχε μία κάποια συνεννόηση, τώρα, είναι αδύνατη εξαιτίας της στάσης του Ισλάμ που νομίζει ότι μπορεί πλέον με αξιώσεις να επικρατήσει επί γης, ηγεμονεύοντας στον κόσμο με μοναδικό νόμο τη σαρία!

Σε αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, αν ποτέ επιτευχθεί, η Τουρκία επιδιώκει να έχει τον πρώτο λόγο και πολιτεύεται με αυτή την προοπτική, κι εμείς, τους λογαριασμούς μας με τους Τούρκους δεν τους έχουμε τακτοποιημένους. Αν έχουμε σκοπό να εξασφαλίσουμε ένα μέλλον ασφαλές, δίκαιο, δημοκρατικό κι ελεύθερο για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενεές, τώρα, θα πρέπει να χτυπήσουμε τον ισλαμισμό εκεί που θα πονέσει περισσότερο: στον αξιακό-πνευματικό πυρήνα του. Και στο ερώτημα «πώς;», η απάντηση έχει δοθεί προ πολλού. 

Ο αντιτουρκισμός και ο αντι-ισλαμισμός δεν είναι ούτε μίσος, ούτε φόβος, ούτε δόγμα, ούτε πολιτική επιλογή. Είναι αναγκαιότητα, είναι υποχρέωση, είναι καθήκον και ας διαρρηγνύουν όσα από τα ιμάτιά τους θέλουν οι παντός είδους δικαιωματιστές και ψευτοπροοδευτικοί.