Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε
ότι, ο κρατικισμός κι ο εθνολαϊκισμός του κεμαλισμού από την μία, κι ο θρησκευτικός φανατισμός κι η αδυναμία δόμησης ενός συμπαγούς ταυτοτικού προσδιορισμού
από την άλλη, έδωσαν νόημα και περιεχόμενο στο
ισλαμοφασιστικό κίνημα που, ως ιδεολόγημα και πολιτική επιλογή, δεν
προέκυψε ξαφνικά κι από το πουθενά. Πέρασε από
πολλά στάδια και χρειάστηκε χρόνο και χώρο,
μέχρι να καταφέρει να διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά και
την έκφραση που θα του επέτρεπαν να γίνει μία
υπολογίσιμη δύναμη.
Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
στις αρχές του 20ου αιώνα, οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί
και παραγκωνισμοί, οι κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις,
ο αυταρχισμός του κεμαλικού κατεστημένου που
ακολούθησε και η ισλαμική ουτοπία ιμάμηδων,
σεΐχηδων και δερβίσηδων παράλληλα, συνέβαλαν
τα μέγιστα σε αυτή την βδελυρή ιδεολογική σύνθεση.
Η τουρκοϊσλαμική σκέψη άρχισε να σχηματοποιείται σταδιακά ήδη
από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
οπότε, το Ισλάμ βρέθηκε στο επίκεντρο της ακαδημαϊκής
διερεύνησης και του πολιτικού αναστοχασμού,
εξαιτίας της αποτυχίας της Μεταρρύθμισης (Tanzimat),
τουλάχιστον ως προς την επιθυμητή κοινωνική
και πολιτική ισορροπία μεταξύ μουσουλμανικών
και μη μουσουλμανικών πληθυσμών - κατά μία
άποψη.
Ως γέννημα της οθωμανικής παρακμής
- ακόμη και σήμερα, ειδικότερα σήμερα - χαρακτηρίζεται
από την άγνοια ή και την απόρριψη της ιστορικής
αλήθειας, ακαμψία, αδυναμία κατανόησης βασικών
κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών (μουσουλμανικών)
αρχών και παράγει απόψεις και θέσεις, κι οδηγεί
σε ερμηνείες και συμπεράσματα που πολλές φορές
καταρρίπτουν το ένα το άλλο.
Η θεμελίωσή της πάνω στον θρησκευτικό-πολιτικό
τυχοδιωκτισμό, την αποσπασματική γνώση και
την μεροληπτική αξιολόγηση της προφορικής
παράδοσης του Ισλάμ (Χαντίθ), στην αυθαίρετη
ερμηνεία του Ιερού Νόμου (Κορανίου) και το εθνικιστικό
πάθος, που εξακολουθεί να τροφοδοτείται από
την ταυτοτική ανασφάλεια και τη διαστρεβλωμένη
αντίληψη της Ιστορίας, συνέβαλε εν πολλοίς
στην ανάπτυξη του λεγόμενου τουρκισμού.
Πρωτεύον μέλλημα της τουρκικής διανόησης
- κεμαλικής και ισλαμικής - υπήρξε η έρευνα κι
ο ιστορικός αναθεωρητισμός σε δεύτερο χρόνο.
Αντικείμενο δεν ήταν η πνευματική καλλιέργεια
του ανθρώπου, ούτε βέβαια ο πλουραλισμός των
ιδεών και η πολιτική διαπαιδαγώγηση στα πρότυπα
μίας σύγχρονης και προοδευτικής κοινωνίας
αλλά, η τεκμηρίωση του τουρκισμού και η μεταβολή
της άποψης και της εικόνας που είχε ο υπόλοιπος
κόσμος για τους τουρκογενείς.
Γνώριζαν πολύ καλά τότε, όπως ακριβώς γνωρίζουν
και τώρα, ότι δεν είχαν κανένα απολύτως επίτευγμα
να επιδείξουν πέρα από βανδαλισμούς, θηριωδίες
και φρικαλεότητες. Διακατέχονταν από
συμπλέγματα κατωτερότητας κι ενοχικά σύνδρομα,
και τους ενοχλούσε απίστευτα και μόνον ο συλλογισμός
πως ήταν απόγονοι υπανάπτυκτων ασιατικών φυλών
οι οποίες κατέστρεφαν και κατακτούσαν ή κατακτούσαν
και κατέστρεφαν...
Σήμερα αντίθετα, καθώς ο σκοπός είναι
διαφορετικός και το ζητούμενο είναι η ισλαμική
ηγεμονία και η επικαιροποίηση του παντουρκισμού,
η τουρκική διανόηση, η πολιτική ηγεσία της χώρας
αλλά κι όσοι είναι σε θέση να χειραγωγούν την
κοινή γνώμη, πλάθοντας κι αναπλάθοντάς την
κατά το δοκούν, δεν έχουν κανένα απολύτως ενδοιασμό
και δεν αισθάνονται καμία απολύτως ενοχή!
Μόλις πριν λίγες ημέρες (26/8/20) ο Πρόεδρος
Ερντογάν, κατά τους εορτασμούς της νίκης του
Ματζικέρτ, απερίφραστα και με την επιδεικτική
αλαζονεία που τον διακρίνει, ούτε λίγο ούτε
πολύ, υποστήριξε πως η καταστροφή κι ο όλεθρος
νοούνται ως λύτρωση και δίκαιο! Ως «πεφωτισμένος
ηγέτης» μίλησε περί «ιστορικής
ηθικής» και «δικαιοσύνης» και χαρακτήρισε
τον τουρκικό πολιτισμό ως πολιτισμό κατάκτησης...
Λίγους μήνες νωρίτερα, δήλωνε με εμφατικότητα
πως ο τουρκικός λαός δεν έχει διαπράξει ποτέ
σφαγές αμάχων στην ιστορία του διότι «δεν είναι στη φύση του», καταφερόμενος εναντίον όσων κατηγορούν
τη χώρα του πως χτυπά αμάχους στη Συρία.
Τόσο ο ίδιος όσο και τα στελέχη της
κυβέρνησης και του κόμματός του, δεν χάνουν
ευκαιρία να επαναδιατυπώνουν το ισλαμιστικό
αφήγημα περί σφαγών κι εξόντωσης μουσουλμανικών
πληθυσμών από την Κύπρο μέχρι την Βοσνία κι
από την Αρμενία μέχρι τη Βιρμανία,
στοχοποιώντας χώρες, πολιτισμούς και λαούς
αδιακρίτως, παρουσιάζοντας τον ισλαμισμό ως
διωκόμενο παρά ως διώκτη.
Την ίδια ώρα, βεβηλώνουν μνημεία παγκόσμιας
πολιτιστικής κληρονομιάς κι επιτίθενται με
μένος σε όσους τολμούν να διαμαρτυρηθούν, κατηγορώντας
τους ως «φασίστες», «εχθρούς της Τουρκίας»,
«εχθρούς του Ισλάμ» ή τρομοκράτες. Παράλληλα,
με ιδιαίτερη θρασύτητα θέλουν κι ονομάζουν
κάθε μουσουλμανική μειονότητα τουρκική και
ξοδεύουν τεράστια ποσά στην εξαγορά συνειδήσεων
και τον εξαναγκασμό. Όπως για παράδειγμα στη
Θράκη.
O Πρόεδρος Ερντογάν φαίνεται να αγνοεί
πως, κατάκτηση χωρίς σφαγές και λεηλασίες δεν
υφίσταται. Επομένως, αν επιμένει στα περί «κατακτητικού
πολιτισμού», θα πρέπει να παραδεχθεί άνευ αντιρρήσεως
κι επιφυλάξεως πως ο τουρκικός πολιτισμός
είναι βάρβαρος και πως η πορεία «προς μια μεγάλη τουρκική ιδέα» σημαίνει την δια της βίας επιβολή του τουρκισμού
εκεί όπου δεν είναι αποδεκτός!
Ποιά είναι όμως αυτή η «μεγάλη τουρκική
ιδέα»; Από μια αποφθεγματική φράση του σωρού,
σαν κι εκείνες που κυκλοφορούν ευρέως στην
γειτονική μας χώρα, μαθαίνουμε πως «Οι Τούρκοι έχουν μία αποστολή. Αυτή η αποστολή
θα έρθει εις πέρας όταν όλος ο κόσμος γεμίσει
ομορφιά» (sic). Αν αναλογιστεί κανείς όλα
όσα συνέβησαν στο πέρασμα του χρόνου, από την
γενοκτονία των Ασσύριων, των Αρμενίων και των
Ελλήνων, μέχρι την πολιτισμική εξόντωση κάθε
μη τουρκογενούς και μη σουνιτικού στοιχείου,
εύκολα μπορεί να εννοηθεί η σημασία της λέξης
«ομορφιά»...
Όπως κατά το παρελθόν, έτσι και
σήμερα, η υπόδειξη ενός κοινά αποδεκτού
ιστορικού και πολιτισμικού σημείου αναφοράς
(βλέπε «γαλάζια πατρίδα» «χαλιφάτο» κ.λπ.), μέσα
από το πρίσμα μιας δήθεν νέας εθνικής (και ισλαμικής)
αφύπνισης θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην σύγκρουση.
Κι ο ελληνισμός αποτελεί το πρώτο και το κύριο
ανάχωμα απέναντι στον τουρκικό μαξιμαλισμό
και τον ισλαμιστικό κίνδυνο. Οι τούρκοι έχουν
εργαστεί επί μακρόν και με μεθοδικότητα για
αυτή τη προοπτική, κι έχουν καταφέρει να εξουδετερώσουν
πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία, το
Βέλγιο κι η Ολλανδία αλλά και χώρες της Βαλκανικής
Χερσονήσου, αλλοιώνοντας τη πληθυσμιακή τους
σύνθεση ή επενδύοντας αφειδώς κεφάλαια καθιστώντας
τα τουρκικά συμφέροντα μοχλό πίεσης κι εκβιασμού.
Οτιδήποτε, όπου και όπως μπορούσαν...
Δυστυχώς, ο ελληνισμός θα είναι
εκείνος που θα κληθεί σύντομα - όπως όλα δείχνουν
- να προστατεύσει τον δυτικό πολιτισμό και τον
δυτικό τρόπο ζωής κι οφείλει να προειδοποιήσει
και να πείσει τους λαούς της Ευρώπης πως πραγματικά
κινδυνεύουν, για να αποφευχθεί
έγκαιρα η τυραννία του (τουρκικού) Ισλάμ και
για να εξαλειφθεί ή τουλάχιστον να περιοριστεί
κάθε κίνδυνος μακρυά από τον δικό μας ζωτικό
χώρο.
Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.academia.edu/44048892/Ο_ισλαμοφασισμός_και_το_ζήτημα_της_ταυτοτικής_ανεπάρκειας_στην_Τουρκία
