Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, το χθεσινό tweet της κ. Διαμαντοπούλου, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις τόσο για το περιεχόμενο όσο και για το ύφος με το οποίο είναι γραμμένο.
Η κ. Διαμαντοπούλου, δυστυχώς για εκείνη κι ακόμη χειρότερα για εμάς, αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σάπιο έχει να επιδείξει η ελληνική πολιτική σκηνή. Οι μόνοι που δεν συμμερίζονται αυτή τη άποψη είναι οι οπορτουνιστές της πολιτικής μας ζωής, όπως ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης κι ο αντιπρόεδρός του Άδωνις Γεωργιάδης ο οποίος, λαλίστατος όπως είναι πάντα, είχε χαρακτηρίσει «λαμπρή» (sic) την επιλογή της Άννας Διαμαντοπούλου για τη θέση του Γ.Γ. του ΟΟΣΑ… υποψηφιότητα την οποία τελικά απέσυρε η τελευταία λόγω της διαβλεπόμενης αποτυχίας.
Η κ. Διαμαντοπούλου είναι από τους ανθρώπους εκείνους που συνηθίζουν να προσβάλλουν την νοημοσύνη μας με «σοβαρότητα» κι «αξιοπρέπεια», κι επενδύουν στη κοντή μνήμη αλλά και την γενικότερη αστική μας ευπρέπεια που δεν θέλει ούτε διχόνοιες, ούτε εντάσεις, ούτε παροξυσμούς. Είναι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα εθνικά μας θέματα, ως κομμάτι της γενικότερης πολιτικής διαχείρισης, οφείλουν - κι αυτά - να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Τι διαπραγμάτευσης; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Αν θα μπορούσαμε να την προσωποποιήσουμε, αυτή ακριβώς είναι η κληρονομιά της εποχής Σημίτη και του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ που, σε αντιδιαστολή με το πατριωτικό κέντρο, ανέδειξε ένα πλήθος γραφειοκρατών και τεχνοκρατών με υποχωρητική νοοτροπία, άγνοια κι απουσία στόχου. Δίχως όραμα κι αδυναμία κατανόησης του πραγματικού κινδύνου και για την χώρα μας και για τον λαό μας. Γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποιούν με ευκολία όρους όπως «συμφέροντα», «πατριωτισμός», «μέλλον», «εξέλιξη», «δημοκρατία», «πολιτισμός», «συναίνεση» κ.ο.κ.
Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012, διοχέτευσε όλες αυτές τις δυνάμεις κι έστειλε όλα αυτά τα πρόσωπα στα υπόλοιπα κόμματα. Έτσι, τους βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας. Εν πάση περιπτώσει και για να μην μακρηγορώ, αυτό το πολιτικό κατεστημένο επιβεβαιώνει διαρκώς πως δεν γνωρίζει τι θέλει, δεν έχει κανένα σχέδιο και δεν μπορεί να προσφέρει στην πατρίδα και τον ελληνισμό ό,τι έχει πραγματικά ανάγκη. Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, προσδοκούν ανάσταση νεκρών, πιστεύουν σε θαύματα και περιμένουν τη λύση από τον από μηχανής θεό που θα τους βγάλει από την δύσκολη θέση.
Για να μην έχουμε αυταπάτες κι επειδή το κυπριακό λειτουργεί ως πλατφόρμα απορρόφησης κραδασμών, η ελληνική πολιτική ελίτ αντιλαμβάνεται την διαμόρφωση και την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής ως τεχνοκρατικό ζήτημα πλήρως εναρμονισμένο με την «δυτική θεώρηση των πραγμάτων» και δεν την αφορά ιδιαίτερα η ακεραιότητα του ελληνισμού και η υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων αφού αυτή εξυπηρετείται (κυρίως και με οικονομικούς όρους) από τον ευρωπαϊκό παράγοντα.
Αν η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν βρει τρόπο να απαλλαγεί από τα σημιτικά βαρίδια – βλέπε ΕΛΙΑΜΕΠ, ακαδημαϊκούς, επιτρόπους, και λοιπούς… αν η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν σχεδιαστεί εκ νέου με όραμα, στόχους κι αυτοπεποίθηση σε πολλαπλά επίπεδα – όπως σε άλλο χρόνο και με άλλη ευκαιρία έχει επισημάνει κι ο Νίκος Δένδιας, πολύ φοβάμαι πως θα δούμε και θα βιώσουμε δράματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου