«No ships, no troops, no flags»

Σαν σήμερα πριν από εικοσιπέντε χρόνια γραφόταν μία από τις πιο μελανές σελίδες στην Ιστορία της χώρας μας με την πτώση του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού, τον χαμό των τριών αξιωματικών μας και τα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Η τελευταία πράξη του δράματος των Ιμίων - διότι περί δράματος πρόκειται - παίχτηκε στην Βουλή των Ελλήνων (1/2/96), πριν καν περάσουν 24 ώρες!, με πρωταγωνιστή τον τότε Πρωθυπουργό για τον οποίον η Ιστορία επιφυλάσσει τη θέση που αξίζει σε ανθρώπους του είδους του.

Όπως κι αν δω τα πράγματα και με την ευχέρεια της χρονικής απόστασης που πάντα αφήνει χώρο σε μια πιο ψύχραιμη και λογική ματιά, μου είναι αδύνατο να ξεχάσω τα πρόσωπα των ηρωικών πληρωμάτων των Φ/Γ «Ναβαρίνο», «Έλλη», «Θράκη», του Α/Τ «Θεμιστοκλής» κι όλων των αξιωματικών και ναυτών όλων των πλοίων μας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή (πολλούς από τους οποίους γνώρισα λίγες μόλις εβδομάδες αργότερα) αποφασισμένοι να υπερασπιστούν όχι τα χώματα και τα νερά της πατρίδας μας, μόνο, αλλά το ίδιο μας το είναι! Η «κρίση των Ιμίων» δεν ήταν ποτέ ζήτημα «δύο βράχων στο νερό»! Στο «πεδίο» βρισκόταν εκτεθειμένο κάθε μας ιερό και κάθε μας όσιο.

Το ξημέρωμα εκείνης της ημέρας, της ημέρας που προηγήθηκε της αδιανόητης κυβερνητικής και όχι εθνικής «ευγνωμοσύνης» προς την κυβέρνηση των Η.Π.Α., δεν χάσαμε 3 αξιωματικούς. Χάσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Αφεθήκαμε παθητικά στον παρά φύσιν βιασμό μας κι έπειτα, δίχως αιδώ, ευχαριστήσαμε τους βιαστές μας, αναγνωρίζοντας στη Μαδρίτη και στο Ελσίνκι αργότερα, «ζωτικά τους συμφέροντα» στις δικές μας θάλασσες! Το δικαίωμα δηλαδή να μας βιάζουν κατά την διάθεσή τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και από τεχνικούς όρους που οι απλοί πολίτες «δεν καταλαβαίνουμε» αλλά, δεν έχουν και καμία απολύτως αξία για κανέναν. Οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο αν υφίστανται, δεν υφίστανται εξαιτίας του επεκτατισμού της Τουρκίας παρά ως απόρροια της δικής μας πολιτικής ανικανότητας.

Θυμάμαι, να ακούω έκπληκτος από τον εξώστη της αίθουσας της Ολομέλειας, τον τότε Πρωθυπουργό να ευχαριστεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ όταν, όλοι είχαμε αντιληφθεί τον ρόλο των αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια των γεγονότων εκείνων των ημερών. Λίγες ώρες πιο πριν, δεν είχαμε χάσει έναν «βράχο στην θάλασσα» - τούτο δεν συνέβη ποτέ, αλλά, τρεις γιους! Τρεις γιους τους οποίους έφτυσαν κατάμουτρα ο τότε Πρωθυπουργός και ο τότε - συνεπής στην οικογενειακή του παράδοση - Υπουργός των Εξωτερικών. Και οι δύο εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να αμείβονται και να τιμώνται από όλους μας για τις «υπηρεσίες» που «πρόσφεραν» στην πατρίδα και το έθνος!

Ο τουρκικός επεκτατισμός ως επακόλουθο του (παν)τουρκισμού, είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδειχθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας από ανεμομαζώματα που φθονούν την ευημερία, τον πλούτο, την παράδοση και τον πολιτισμό όλων των λαών της γης χωρίς εξαίρεση. Έλαχε στη μικρή Ελλάδα να αποτελεί το πρώτο και κύριο ανάχωμα στην αποτροπή κάθε επίθεσης πολιτισμικής ή εδαφικής όμως, μόνη της δεν θα καταφέρει πολλά. Κι η Γερμανία μόνη της δεν μπορεί να καταφέρει πολλά. Κι η Γαλλία το ίδιο. Κι η Ιταλία και κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία επ’ αυτού ούτε εμείς, ούτε και οι αφελείς ευρωπαίοι που υπονομεύουν την κοινή μας ασφάλεια - βλέπε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα, Ουγγαρία - και με άγνοια του κινδύνου, εμμένουν με συνέπεια σε μια κακώς εννοούμενη εξασφάλιση διμερών σχέσεων και συμφερόντων που εκ των πραγμάτων δεν στέκει ικανή να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την έχθρα και το μίσος που τρέφουν οι τούρκοι ισλαμιστές, εθνικιστές κι εθνολαϊκιστές για όλους μας.

Οι τούρκοι δεν θα ησυχάσουν έως ότου κατορθώσουν να επανακτήσουν τουλάχιστον τα εδάφη που κατείχε η Οθωμανία. Κι αυτή θα είναι μόνον η αρχή. Με το ζόρι, με το καλό, με τα όπλα ή με τον τηλεοπτικό τουρκοπολιτισμό και τα λοιπά… αλατοπιπερώματα. Συνεπώς, δεν ομιλούμε για μία «μετεξελισσόμενη επιθετικότητα της οποίας τα ακραία όρια είναι δύσκολο να αποσαφηνισθούν»… κατά την φρασεολογία των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών» που εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν ανάμεσά μας… για όσους τους θυμούνται και τους αναγνωρίζουν.

Η διπλωματία όμως έχει τα όριά της. Και τα όρια αυτά εξαντλούνται στο σημείο υπεράσπισης και διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας. Και εθνική κυριαρχία το υπογραμμίζω, δεν είναι μόνον τα χώματα, τα νερά και οι αιθέρες. Είναι και ο πολιτισμός, η ιστορία, ο τρόπος ζωής, το παρόν και το μέλλον.

Όσο θρέφουμε φίδια στον κόρφο μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Το είπαν άγιοι άνθρωποι και οι σοφοί του λαού μας πολύ πριν από εμένα. Επομένως, δεν μοιράζομαι μαζί σας καμία νέα ιδέα και τίποτε το καινούριο.

Το κακό με εμάς τους έλληνες είναι η προχειρότητά μας. Διαρκώς ευκαιριακοί, δίχως σχέδιο και δίχως όραμα για το μέλλον, καταλήγουμε μοιραίοι για εμάς και τους επόμενους. Οι δε 300 πρώτοι μας (συν γυναιξί και τέκνοις) - συμβολικά κι ουσιαστικά - αποκομμένοι τελείως από το υπόλοιπο σώμα, βολεμένοι μέσα στον βαθύ τους ύπνο, τα προνόμια, τα πάθη και τις ιδεοληψίες τους, αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα κι εμείς τους χειροκροτούμε και τους ζητωκραυγάζουμε γιατί… τα πιάσαμε τα λεφτά μας… τι κι αν προέρχονται από part time opportunities, επιδόματα και παροχές;

Παρ’ όλα αυτά, καταφέραμε πολλά. Ανήκουμε στην Δύση, έχουμε τρόπους, έχουμε σπίτια κι αυτοκίνητα, ταξιδεύουμε από εδώ κι από εκεί με ελευθερία… πήραμε και κανά δυο νόμπελ αλλά, εκστασιαζόμαστε με το μπιγκ μπράδερ και το σερβάιβορ! Μας αρέσει πολύ η δημιουργική απασχόληση. Ρουφιανεύουμε ο ένας τον άλλον, βάζουμε εμπόδια αναμεταξύ μας, ζηλεύουμε την επιτυχία και χαιρόμαστε με την αποτυχία… Μιλάμε πολύ κι ακούμε λίγο! Πράγματι, καταφέραμε πολλά!

Αυτή η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 της χρόνια από την Επανάσταση; Επανάσταση απέναντι σε τί;

Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι λαοί. Ούτε πως σκέφτονται, ούτε τι θέλουν. Με νοιάζει όμως το τι κάνουμε εμείς. Εικοσιπέντε χρόνια μετά αποδεικνύεται ιστορικά πως δεν κάνουμε τίποτε σωστά. Τίποτε δεν έχουμε μάθει. Και η ευθύνη μάς βαραίνει όλους. Η αναπόφευκτη σύγκρουση στο εγγύς μέλλον θα είναι οικονομική, θρησκευτική και πολιτισμική. Μέχρι το επόμενο δράμα λοιπόν. Εκτός κι αν….