Λίγο πριν την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών

Χωρίς καμία αμφιβολία, το βλέμμα όλων των Ευρωπαίων είναι στραμμένο στην Ελλάδα και την Τουρκία με την ευκαιρία της επανέναρξης των διερευνητικών επαφών αύριο στην Κωνσταντινούπολη. Σε προηγούμενο άρθρο μου, αναφέρθηκα σε αυτές και η συμμετοχή μας, αν μη τι άλλο, δείχνει την πρόθεσή μας και την καλή πίστη με την οποία θα προσέλθουμε σε αυτή τη διαδικασία.

Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε εκ προοιμίου και τον τρόπο με τον οποίο θα συμπεριφερθεί η τουρκική αντιπροσωπεία και τις επιδιώξεις του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος της χώρας της. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία. Ακόμη κι αν οι λεγόμενοι κεμαλιστές βρίσκονταν εκείνοι στην εξουσία δεν θα διακρίναμε κάποια ποιοτική διαφορά. Η Τουρκία, παραμένει συνεπής στον δρόμο που χάραξε από την εποχή που “ένιωσε” … υπερδύναμη (sic). Έναν δρόμο αυθαιρεσίας, επιβολής και κυριαρχίας, μην αναγνωρίζοντας σε καμία χώρα και σε κανέναν λαό της περιοχής μας δικαιώματα.

Αντικρίζοντας τα πράγματα από αυτή τη σκοπιά, έχει δίκιο ο πρώην Πρωθυπουργός Α. Σαμαράς όταν σημειώνει απόλυτα και ξεκάθαρα πως “δεν υπάρχει αντικείμενο διαλόγου με κράτη «πειρατές»”. Κι έχει επίσης δίκιο όταν επισημαίνει πως οι διερευνητικές επαφές ακυρώνουν στην πράξη ενδεχόμενες κυρώσεις. Όμως, κατά την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής οφείλουμε να βλέπουμε την γενικότερη εικόνα τόσο από κοντινή όσο κι από μακρινή απόσταση. Σε κάθε περίπτωση, το αυτονόητο, την διάθεση επικοινωνίας και συνεννόησης δηλαδή, η Ελλάδα το ικανοποιεί στο ακέραιο. Και τούτο θα πρέπει να το γνωρίζει κάθε ενδιαφερόμενος!

Από εκεί και ύστερα, η ερμηνεία της στάσης που κρατά η Ε.Ε. ως σύνολο και ορισμένα κράτη-μέλη πιο συγκεκριμένα, πρέπει να γίνει με την παράλληλη εξέταση της ιστορικής κληρονομιάς και παράδοσης αυτών των χωρών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαμόρφωσαν την πολιτική σκέψη και νοοτροπία στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Κι αναφέρομαι συγκεκριμένα στη Γερμανία, αλλά και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Γιατί; Διότι η “λογική” με την οποία αντιλαμβάνονται κι αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις παραμένει – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – αναλλοίωτη εδώ και 200 περίπου χρόνια! Ας γυρίσουμε για λίγο πίσω στον χρόνο για να θυμηθούμε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις σκέφτηκαν, αποφάσισαν, συμφώνησαν και λειτούργησαν από το Συνέδριο της Βιέννης κι έπειτα.

Οι νικητές των ναπολεόντειων πολέμων, συγκεντρώθηκαν στη Βιέννη το 1814 για να σχεδιάσουν την νέα Ευρώπη. Στην ουσία, τότε, αποφασίστηκε μία νέα τάξη πραγμάτων με βάση την ισορροπία των τότε δυνάμεων κατά την προτεσταντική κυρίως ηθική περί ισχύος και δικαίου.

Πάντοτε, η όποια ισορροπία περιορίζει την πιθανότητα βίας και ο τρόπος που Ε.Ε. αντιμετωπίζει την Τουρκία και την εγκληματική της συμπεριφορά, επιβεβαιώνει επακριβώς αυτόν τον κανόνα. Όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία – δεν θέλω να σας κουράσω με περισσότερες λεπτομέρειες - αλλά, ας έχουμε υπόψη μας το εξής: Η νικημένη Γαλλία, η οποία αιματοκύλησε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, υποχρεώθηκε στην απώλεια των εδαφικών της κατακτήσεων αλλά την ίδια στιγμή, έτυχε κι ευνοϊκής μεταχείρισης εξαιτίας μίας μικρής λεπτομέρειας.

Οι νικητές ενός πολέμου έχουν υποχρέωση να διαχειριστούν την νίκη τους όντας οι ίδιοι ταλαιπωρημένοι υλικά και ψυχικά κι εξουθενωμένοι οικονομικά από τον αγώνα που προηγήθηκε. Παράλληλα, οφείλουν να διαχειριστούν και την ήττα του χαμένου ο οποίος, αν νιώθει ταπεινωμένος, θα έχει πάντα στον μυαλό του την υπονόμευση της όποιας επιτευχθείσας συνθήκης. Η γενναιοδωρία διασφαλίζει την ασφάλεια. Αυτής ακριβώς της γενναιοδωρίας ωφελήθηκε η Γερμανία με τη λήξη του Β’ Π.Π. και είναι αυτή που είναι σήμερα. Δεν συνέβη όμως το ίδιο κατά τον Α’ Π.Π. με αποτέλεσμα να έχουμε την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού με την καταστροφή που επέφεραν για ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνον για τους λαούς της Ευρώπης.

Σε κάθε είδους ενδεχόμενη σύγκρουση συμφερόντων ή δυνάμεων ανάμεσα στη Δύση και την Τουρκία (με ό,τι αυτή εκπροσωπεί) η τελευταία θα είναι πάντοτε χαμένη και η χώρα μας θα είναι πάντα από την πλευρά των νικητών.

Όμως, κανείς δεν θέλει μία ταπεινωμένη Τουρκία διότι γνωρίζουμε πως σε μια τέτοια περίπτωση, θα υπονομεύει διαρκώς την ευημερία και την ασφάλεια στην περιοχή μας. Άρα, η οποιαδήποτε νομική διευθέτηση των διαφορών μας, πολύ φοβάμαι στα όρια της νομιμότητας, θα ικανοποιεί κατ’ ελάχιστον την χαμένη Τουρκία, δεν θα ικανοποιεί όμως το δίκαιο αυτό καθ’ αυτό και δεν θα ικανοποιεί την Ελλάδα και τον ελληνισμό! Η συζήτηση περί Χάγης, δεν έπρεπε καν να είναι στην σκέψη μας και στις προθέσεις μας!

Παρ’ όλα αυτά, την επ’ αύριο της όποιας «ισορροπημένης διευθέτησης», η χώρα μας θα είναι σε θέση να την διαχειριστεί ως «νικήτρια»; Η ΕΕ θα είναι ικανοποιημένη;

Στην τελική ευθεία για την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών

Ο κοντινός μου περίγυρος, γνωρίζει πως η άποψη μου για τον Νίκο Δένδια δεν ήταν η καλύτερη, εξαιτίας των πολιτικών του ως Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη επί κυβερνήσεων Καραμανλή και Σαμαρά. Οι άνθρωποι όμως αλλάζουν κι οι απόψεις μεταβάλλονται, κι ο Υπουργός των Εξωτερικών δείχνει μέχρι στιγμής, με τις κινήσεις του και την δουλειά του, πως διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αν αναλογιστεί κανείς το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να διασφαλίσουμε αυτά τα συμφέροντα. Οπωσδήποτε, η εξωτερική πολιτική της χώρας και η ανάπτυξη των διεθνών της σχέσεων δεν είναι «a one-man’s job». Εν τούτοις, η έκφρασή του και η όλη συμπεριφορά του μας αποκαλύπτουν το πνεύμα από το οποίο εμφορείται η Ελληνική Διπλωματία.

Αν μη τι άλλο και λάθη γίνονται, και σε αστοχίες καταλήγουμε πολλές φορές. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κι ούτε μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα. Αν όμως αναλογιστεί κανείς τα έργα και τις ημέρες όσων προηγήθηκαν και την «κληρονομιά» που μας άφησαν, νομίζω, έχουμε να κάνουμε με μία ποιοτική μεταβολή η οποία είναι και μετρήσιμη και υπολογίσιμη! 

Οι σχέσεις τις Ελλάδος με την Τουρκία και οι σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία είναι τα φλέγοντα ζητήματα. Κι ορθώς η χώρα μας ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμα των τούρκων για επανέναρξη των διερευνητικών - μένει να αποδειχθεί η ειλικρίνειά τους.

Επειδή πολλοί έχουν μία στρεβλή αντίληψη των πραγμάτων, αντικειμενικός σκοπός των διεθνών σχέσεων είναι το «ωφέλιμο φορτίο» που μπορεί να φέρεται από έναν κώδικα ή σύνολο δεδομένων - για όσους ασχολούνται με την πληροφορική και καταλαβαίνουν. Με άλλα λόγια, όταν αναπτύσσουμε την εξωτερική μας πολιτική κι όταν προσερχόμαστε σε έναν διάλογο, σκοπός μας δεν είναι ούτε να τιμωρήσουμε, ούτε να εκμεταλλευτούμε, ούτε να κολλήσουμε κανέναν στον τοίχο. Ιδανικά, σεβόμαστε τους συνομιλητές μας, λαμβάνουμε υπόψη μας τις επιδιώξεις και τις ευαισθησίες τους και προσαρμόζουμε την πολιτική μας ανάλογα (...) έτσι, ώστε στο τέλος να νιώθουμε και να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Η όποια προσαρμογή και η όποια ευελιξία δεν είναι αυθαίρετες. Διέπονται από όρους και προσδιορίζονται από τις διεθνείς συνθήκες και όχι από την ερμηνεία που εμείς τους δίνουμε!

Αυτή η λογική, δεν επιτρέπει καμία υποψία παραχώρησης ή εκχώρησης αντίθετα, χαλιναγωγεί την επιθετική δυναμική εκείνου που προσέρχεται στον διάλογο με αλαζονική διάθεση και υπεροπτική συμπεριφορά και τον υποχρεώνει να σεβαστεί τους κανόνες που ορίζουν την έννοια και το περιεχόμενο του διαλόγου.

Η ισλαμιστική ηγεσία της Τουρκίας, πιστή στο δόγμα περί επιβολής και κυριαρχίας, όχι μόνον δεν σέβεται την διεθνή νομολογία και το ευρωπαϊκό κεκτημένο αλλά θεωρεί πως η χώρα, η Τουρκία δηλαδή, δικαιούται επιπλέον διευκολύνσεων και παραχωρήσεων λόγω της δήθεν ισχύος της. Το τονίζω το δήθεν! Προς τούτο, μεταχειρίζεται κάθε μέσο που μπορεί να την βοηθήσει στην επίτευξη των επιδιώξεών της. Απειλές και διπλωματία. Εκβιασμούς και διαστρέβλωση. Παράλληλα, πιστεύει πως μπορεί να παραμένει στο απυρόβλητο διότι όλοι «χρειάζονται» την Τουρκία και κανείς δεν θέλει να την «χάσει».

Αυτή η «ανάγκη», τροφοδοτεί την αλαζονεία του ισλαμιστικού καθεστώτος στη γειτονική μας χώρα, καθιστώντας το αναξιόπιστο συνομιλητή - κι εταίρο - σε κάθε περίπτωση. Την ίδια στιγμή, οι λεγόμενοι κεμαλιστές δεν έχουν τίποτε το σημαντικό να αντιπροτείνουν και να επιδείξουν, κι αναλώνονται σε μία στείρα πολιτική αντιπαράθεση, στο εσωτερικό, άνευ ουσίας κι αντικειμένου. Ακόμη κι αν είχαμε μία ξαφνική μεταβολή του σχήματος διακυβέρνησης στην Τουρκία, με υποβάθμιση του ισλαμιστικού παράγοντα, τίποτε δεν θα άλλαζε προς το καλύτερο για τους λαούς και τις χώρες της περιοχής μας. Πολύ δε περισσότερο, για τον ίδιο τον τουρκικό λαό, στον οποίο ποτέ δεν επετράπη ουσιαστική πολιτική συμμετοχή.

Οι διερευνητικές επαφές σημαίνουν ό,τι ακριβώς σημαίνουν. Θα προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε προθέσεις και θα συνεκτιμήσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα επιχειρήσουμε να βελτιώσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις και για την όποια διαφορά έχουμε. Η ελληνική θέση είναι γνωστή, απόλυτη και ξεκάθαρη. Η Τουρκία όμως, βλέπει τα πράγματα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα κι απαιτεί την ικανοποίηση ενός πλήθους αξιώσεων που δικαιολογούν την δυναμική του τουρκοϊσλαμιστικού ιδεολογήματος και συστήματος εξουσίας όχι μόνον για την Τουρκία αλλά και σε σχέση με τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο.

Δυστυχώς όμως για τους τούρκους ισλαμιστές, η νεκρανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι μάλλον απίθανη διότι κανείς δεν την θέλει, κανείς δεν την χρειάζεται και κανείς δεν έχει τη διάθεση και την πρόθεση να συνδιαλέγεται και να συνεργάζεται με ισλαμιστές. Επομένως, έχουν την επιλογή και τον χρόνο για να αναθεωρήσουν.

Αν θέλουν να εκβιάσουν τον διάλογο και να επιβάλλουν του όρους και την θεματολογία της όποιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης τότε, θα πρέπει να αποδεχθούν και να συζητήσουν και τις δικές μας αξιώσεις.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν η Τουρκία θέλει να αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία της χώρας μας, κι αν επιθυμεί να ωφεληθεί του δικού μας πλούτου, τότε θα πρέπει να αποδεχτεί και να συζητήσει κι άλλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων και των εποίκων από την επικράτεια της Κύπρου, την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την καταβολή αποζημιώσεων για τους νεκρούς και τους αγνοούμενους. 

Από εκεί και ύστερα, δέον θα ήταν να συζητηθεί η παραίτηση της Τουρκίας από κάθε «δικαίωμα» εκμετάλλευσης της πολιτιστικής κληρονομιάς όλων των μη τουρκογενών λαών της Μικράς Ασίας, η αποκατάσταση της αρχικής χρήσης όλων των εκκλησιών που λειτουργούν σήμερα ως τζαμιά, μουσεία, ταβέρνες και δημόσιες τουαλέτες, η σύσταση και λειτουργία μικτών επιστημονικών επιτροπών που θα διασφαλίζουν το χαρακτήρα και την διατήρηση όλων των ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων... Να συζητηθεί το θέμα της παραβίασης/περιορισμού των δικαιωμάτων των ελληνικής καταγωγής τούρκων πολιτών, η αλλαγή του νόμου περί ιδιοκτησίας και η πιστή εφαρμογή των σχετικών ευρωπαϊκών οδηγιών. Συγχρόνως, να αναγνωριστούν οι γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου κι ολόκληρης της Μικράς Ασίας, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. 

Να συμφωνηθεί ο καθορισμός του ύψους και του είδους των αποζημιώσεων στους απογόνους όσων εκτοπίστηκαν και σφαγιάστηκαν κι αφού το όνειρό τους είναι η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να παραχωρηθεί πολιτική αυτοτέλεια κι ενισχυμένη αυτονομία, υπό την εγγύηση του τουρκικού κράτους, σε κάθε εθνοτική και θρησκευτική ομάδα. Ακύρωση του casus beli κι επιστροφή της περιοχής της Σμύρνης στο πολιτικό καθεστώς προ του 1922 οπότε και βιαίως κατελύθη. Η δε τελευταία, εναρμονίζεται πλήρως με τα λεγόμενα του Διευθυντή επικοινωνίαςτης τουρκικής Προεδρίας, κ. Fahrettin Altun καθώς, και η Ελλάς έχει «ισχυρή αξίωση στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας και είναι νόμιμο και δίκαιο να την διατηρεί και σήμερα».

Πράγματι, έχουμε να συζητήσουμε πολλά. Από την ιστορική αποκατάσταση λαών, πολιτισμών και παραδόσεων μέχρι την ευημερία και την ασφάλεια. Όλων μας! Ειδού πεδίον δόξης λαμπρό να μας αποδείξουν οι τούρκοι φίλοι μας πως ο «τουρκισμός» δεν είναι ούτε ιστορικό λάθος, ούτε διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αν όμως, όλα αυτά είναι αδύνατα κι απαράδεκτα, τότε, η συζήτηση περί υφαλοκρηπίδας και καθορισμού ΑΟΖ είναι ό,τι πιο εύκολο κι ανώδυνο και για τα δύο μέρη που θα ωφεληθούν τουλάχιστον τον πλούτο που τους αναλογεί.

 

Γεωπολιτική θεώρηση της κατάστασης της Ανατολικής Μεσογείου, υπό το πρίσμα των νέων διεθνών γεγονότων και εξελίξεων

Ολοκληρώθηκε χθες βράδυ η πρώτη ψηφιακή συνάντηση του Κύκλου των Φίλων με προσκεκλημένο ομιλητή τον καθηγητή Ιωάννη Μάζη ο οποίος, μέσα σε δυόμιση ώρες περίπου ανέπτυξε - όσο αυτό ήταν εφικτό - όλο το εύρος των δεδομένων της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται στην περιοχή μας το τελευταίο διάστημα με ευθύνη της Τουρκίας κι όλων εκείνων των Δυνάμεων που, για δικούς τους λόγους, υποβαθμίζουν τον κίνδυνο που ελοχεύει όχι μόνον για την πατρίδα μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.

Πλέον των διακοσίων ατόμων παρακολούθησαν την διάλεξή του, γεγονός που δείχνει το ενδιαφέρον και την αγωνία της κοινωνίας μας για τα όσα συμβαίνουν και για όσα μέλλουν να συμβούν.

Το ενδιαφέρον όμως δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω. Κι αυτό οφείλει να το σκεφτεί ο καθένας μας στο μέτρο που του αναλογεί...

 

 

Ο Εφιάλτης ήταν παιδί μας και ο Δούρειος Ίππος δικό μας κατασκεύασμα...

Διάβασα με μεγάλη περιέργεια το άρθρο του κυρίου Φριτζαλά με τίτλο: "Συνδέοντας το Ναγκόρνο Καραμπάχ με τη Θράκη"¹, που δημοσιεύθηκε από το SLpress.gr και διάβασα ομοίως, με την ίδια περιέργεια, και το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Türkiye η οποία, αναπαράγει τις απόψεις του κι επισημαίνει τον "προβληματισμό" και τους "φόβους" του.

Υποθέτω, το Κρεμλίνο ικανοποιήθηκε απόλυτα όμως... θα επανέλθω αργότερα σε αυτό.

Είναι αλήθεια, στο πεδίο διαμόρφωσης κλίματος, δεν υπάρχει κανένας απολύτως περιορισμός κι ο καθένας μπορεί να εκφράζει ό,τι θέλει κι όπως θέλει. Όμως, η συμμετοχή στο δημόσιο διάλογο κι ως εκ τούτου, κάθε δημόσια έκφραση, οφείλει κατά την ταπεινή μου γνώμη να είναι αντικειμενική, να στοιχειοθετείται και να διαθέτει θετικό πρόσημο σε κάθε περίπτωση. Δεν γράφουμε για να γράφουμε κι ούτε μιλάμε για να μιλάμε.

Στις Διεθνείς Σχέσεις και την εξωτερική πολιτική δε, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί διότι έστω και άθελά μας - εγώ δεν θέλω να βλέπω πουθενά σκοπιμότητα - πολλές φορές ζημιώνουμε τη συνολική εθνική μας προσπάθεια.

Πολύ καλά τα γράφει λοιπόν ο κύριος Φριτζαλάς. Όμως, ο πολιτικός του συλλογισμός, όπως αυτός καταλήγει με τα συμπεράσματά του, είναι και εσφαλμένος κι ας μου επιτραπεί, και ύποπτος.

Εσφαλμένος διότι δεν στηρίζεται σε καμία νομική βάση ή ιστορικό προηγούμενο και ύποπτος διότι από την πρώτη και μόνο ανάγνωση, δεν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει την λογική που θέλει να προωθεί με την εξωτερική πολιτική της η Ρωσία σε ό,τι αφορά την Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο - μην και κάνω λάθος - βρήκα παλαιότερη δημόσια τοποθέτηση² του κ. Φριτζαλά σύμφωνα με την οποία - και αντιγράφω επακριβώς:

«Πριν από μια χιλιετία, η Ελλάδα και το Βυζάντιο έγιναν ἡ γέφυρα γιὰ τὸν ἐκπολιτισμὸ τῆς Ρωσίας. Ἡ ἲδια ἡ Ρωσία καλεῖται σήμερα νὰ γίνει ἡ γέφυρα ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ διαβεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν νέα του πορεία γιὰ τὸν ἐξανθρωπισμὸ τῆς Οἰκουμένης.»

Διαβάζοντας την συγκεκριμένη φράση, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. Θυμήθηκα όλες τις προηγούμενες πετυχημένες ή αποτυχημένες προσπάθειες απαξίωσης και χειραγώγησης της Ελλάδος και του Ελληνισμού από το "ξανθό γένος", αρχής γενομένης από τα χρόνια του Πανσλαβικού Κομιτάτου³. Θυμήθηκα το "εποχιακό φύτεμα" δούρειων ίππων και την κάθοδο "καλοβαλμένων ευεργετών" κι "επενδυτών" με αντικειμενικό σκοπό τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Θυμήθηκα την απέλαση Ρώσων διπλωματών το 2018, σε μια προσπάθεια της τότε Ελληνικής κυβέρνησης να τερματίσει την παράνομη δράση τους και τις παρεμβάσεις τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας μας.⁴ Θυμήθηκα και τον ανηλεή πόλεμο της ρωσικής πολιτικής κι εκκλησιαστικής εξουσίας απέναντι στον Οικουμενικό Θρόνο και την Εκκλησία της Ελλάδος⁵... το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ είναι πλούσιο και παρέχει πλήθος πληροφοριών σχετικά!

Όπως πιθανόν αντιλαμβάνεται ο κάθε αναγνώστης, η αντίληψη και οι επιδιώξεις της Ρωσίας δεν εξαντλούνται στα όρια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ούτε κι αποτελούν κάτι το καινοφανές στα ιστορικά χρονικά. Ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, η "Μεγάλη" κι "Αγία" Ρωσική Αυτοκρατορία ονειρευόταν την θέση που κατείχε προηγουμένως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ο ρωσικός παράγοντας εργάστηκε κι εργάζεται άοκνα στην προσπάθεια περιορισμού - για να μην πω εκμηδενισμού - του Ελληνισμού στις ίδιες τις πατρογονικές του εστίες ξανά και ξανά... τουλάχιστον από την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) - μια και μιλάμε για την Θράκη - μέχρι και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Αλλά κι αργότερα με κάθε ευκαιρία και παρά την διαχρονικά συνεπή και καλόπιστη στάση της Ελλάδος απέναντι στον ρωσικό λαό.

Ίσως, σκόπιμο είναι να θυμηθούμε τα έργα και τις ημέρες των Ρώσων στο Άγιο Όρος...⁶ κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, ας διερευνήσουμε κι ας εξετάσουμε στη συνέχεια την ίδρυση και λειτουργία ρωσο-ορθόδοξης Εκκλησίας στα Κατεχόμενα⁷, κατά τα πρότυπα των τουρκο-ορθόδοξων⁸ στην Τουρκία, με ευθεία αμφισβήτηση της κανονικότητας της Εκκλησίας της Κύπρου, έστω κι αν το Πατριαρχείο Μόσχας αρνείται την οποιανδήποτε εμπλοκή... Κι αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση. Να δούμε τι κάνει το Πατριαρχείο Μόσχας και οι "ιεραπόστολοί" του στην Αμερική εναντίον της Αρχιεπισκοπής, στην Αφρική και την Ασία και πόσο πολύ έχουν πληγώσει το σώμα της Ορθοδοξίας με τις πολιτικές και τις πρακτικές τους...

Όλα τα παραπάνω έχουν την αξία τους και δεν ξέρω κατά πόσο είναι γνωστά ή όχι. Το βέβαιο είναι πως, όσα συμβαίνουν γύρω μας ξεπερνούν κατά πολύ την αθωότητά μας και ό,τι νομίζουμε ή φανταζόμαστε.

Αφήνοντας την Ιστορία στην άκρη και διαβάζοντας ξανά το άρθρο του κ. Φριτζαλά, αναρωτιέμαι, από πού τεκμαίρεται η σύνδεση της περίπτωσης του Αρτσάχ με την Δυτική Θράκη!

Ακριτική περιοχή δεν σημαίνει απομακρυσμένη ή αποκομμένη. Ούτε σημαίνει πως το κέντρο, η Αθήνα δηλαδή, δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ούτε, βέβαια, σημαίνει ότι η πρόσβαση από άλλες περιοχές δεν είναι εύκολη ή πως η υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα επικοινωνεί και συγκοινωνεί μαζί της μέσω ενός ελεύθερου διαδρόμου, όπως η Αρμενία με το Αρτσάχ, μέσα από το έδαφος ενός άλλου κράτους. Μήπως εννοεί τον πληθυσμό της Θράκης μειονοτικό εθνοτικά εντός της κυριαρχίας άλλης χώρας; Ό,τι κι αν εννοεί, ο τίτλος του άρθρου είναι αδόκιμος.

Και φτάνουμε στα ... "οδυνηρά διλήμματα για την Ελλάδα" και στα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα στα οποία οφείλει να απαντήσει ο συντάκτης του άρθρου.

Ποιά είναι αυτά τα οδυνηρά διλήμματα;

Πώς συνάγεται από τα όσα δραματικά συνέβησαν στον Νότιο Καύκασο ότι η Θράκη θα βρεθεί στην ίδια ή έστω παρόμοια θέση με το Αρτσάχ;

Πώς είναι δυνατόν να συμπεραίνει πως η ελληνική πολιτική ηγεσία θα βρεθεί στην ίδια θέση με την αρμενική;

Πώς μία συμφωνία ειρήνευσης ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα μέρη, με τα όποια ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, με τον τρόπο που έγινε και υπό τις συνθήκες που επεβλήθη ή επετεύχθη τέλος πάντων, θα αποτελεί ιστορικό προηγούμενο; Γιατί θα αποτελεί η συγκεκριμένη περίπτωση κι όχι μία άλλη, ιστορικό προηγούμενο; ... Αν υποθέσουμε πως το ιστορικό προηγούμενο παράγει νομικά αποτελέσματα.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή η συλλογιστική απηχεί τους πόθους και τις βλέψεις του Κρεμλίνου που επιδιώκει μια πιο ενεργή κι επιτυχημένη διείσδυση και παρουσία στην Βαλκανική, το Αιγαίο και ολόκληρη την Νοτιοανατολική Ευρώπη υπονομεύοντας τον Ελληνισμό.

Ασφαλώς και η Τουρκία διεκδικεί τη Δυτική Θράκη. Στο πρόσφατο παρελθόν, υποστήριζε και πως η Θάσος ανήκει στην Αίγυπτο (!)⁹. Μην λησμονούμε πως και η Αμερική ανακαλύφθηκε από τους τούρκους.¹⁰ Η παράνοια δεν έχει όρια. Από την άλλη όμως, θα πρέπει να μην παραγνωρίζουμε την ποιότητα του εθνικού φρονήματος της μουσουλμανικής μας μειονότητας η οποία έχει σαφώς ελληνική εθνική συνείδηση και δεν θέλει να βλέπει την Τουρκία ούτε ζωγραφιστή! Ο κύριος Φριτζαλάς, με "εμπειρία επί του "μειονοτικού ζητήματος" στη Θράκη", θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό.

Οπωσδήποτε υπάρχουν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες άτομα, γνωστά και πολύ συγκεκριμένα που υποστηρίζονται οικονομικά, υλικά και ηθικά από την Τουρκία όπως, επίσης είναι γνωστοί και οι εγκατεστημένοι πράκτορες των τούρκων που κυκλοφορούν στα μειονοτικά χωριά και πότε με δώρα πότε με απειλές προσπαθούν να αλλοιώσουν το εθνικό και κοινωνικό αίσθημα των μειονοτικών. Αυτό ναι! Να το διερευνήσουμε και να το δούμε.

Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής δεν θα πρέπει να αφήνουμε τίποτε αναπάντητο αλλά να μην δίνουμε και αξία σε όσους έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Κυρίως δε, να είμαστε προσεκτικοί σε ό,τι εκφράζουμε είτε γραπτώς είτε προφορικώς και να ερευνούμε και να μελετούμε τα πάντα στην πραγματική τους βάση και διάσταση. Σε ό,τι αφορά τον κ. Φριτζαλά, με τα γραπτά του με οδηγεί στην υπόθεση πως τα κίνητρά του δεν είναι αγαθά και αυτό δεν ωφελεί κανέναν μας. Ούτε και τον ίδιο.

Η Ρωσία είναι μία υπολογίσιμη δύναμη και μας συνδέουν πολιτιστικοί και θρησκευτικοί δεσμοί όμως, ως εταίρος έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη αναξιόπιστος για κάθε χώρα και για κάθε λαό πλην της Τουρκίας και των Τούρκων οι οποίοι εξυπηρετούν τα σχέδιά της.

 

---

¹  https://slpress.gr/ethnika/syndeontas-to-nagkorno-karampach-me-tin-thraki/

²  http://www.elliniki-gnomi.eu/ellada-rosia-gefira-politismou-ke-pnevmatos/

³ https://www.mixanitouxronou.gr/pote-ypirxe-i-chora-tis-thrakis-me-episimi-glossa-ta-gallika-i-peripeteiodis-istoria-tis-apeleytherosis-apo-toys-toyrkoys-toys-voylgaroys-kai-toys-symmachoys-toys/

⁴  https://www.kathimerini.gr/politics/974240/apelasi-roson-diplomaton-apo-tin-athina/

⁵  https://cmoiss.blogspot.com/2020/07/blog-post.html

⁶  https://ellinoistorin.gr/?p=11769

⁷  https://www.otavoice.gr/roi-eidiseon-geniki/2019/08/ekklisiastiki-eisvoli-sta-katexomena-idrythike-rosiki-orthodoksi-ekklisia-voreiou-kyprou-ti-apanta-presveia-rosias-kai-patriarxeio-mosxas/

⁸  http://constantinoupoli.com/το-αυτοκέφαλo-τουρκικό-ορθόδοξο-πατρ/

⁹  https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=θάσος+ανήκει+στην+αίγυπτο

¹⁰  https://www.tanea.gr/2014/11/15/world/erntogan-moysoylmanoi-anakalypsan-tin-ameriki-to-1178-kai-oxi-o-kolombos/

Δεν είναι ισλαμοφοβία αλλά απέχθεια και αντίσταση σε ό,τι πρεσβεύετε ηλίθιε!

Αν ανατρέξει κανείς στην ρητορική των τούρκων πολιτικών και στην γραφή των τούρκων δημοσιογράφων που ελέγχονται από το καθεστώς Ερντογάν, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει την χαμηλή ποιοτική στάθμη των χαρακτηρισμών και των ορισμών που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν όλους όσους βρίσκονται απέναντί τους αλλά και για να προβάλλουν τις θέσεις τους.

Οι διατυπώσεις τους δε διακρίνονται για την τιμωρητική τους διάθεση, σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων ενώ, η φρασεολογία τους στοχεύει στην γενικότερη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας αλλά και της πραγματικότητας η οποία, ακόμη και σήμερα, τους καθιστά έκθετους στην συνείδηση κάθε ελεύθερου ανθρώπου.

Το κακό με τους τούρκους - και το κάκιστο για εμάς - είναι πως η βαρβαρότητά τους εφάπτεται με τον πολιτισμό μας, γεγονός που τους ενοχλεί σε μέγιστο βαθμό καθώς, κάθε σύγκριση δείχνει την φτηνότητα του χαρακτήρα τους και την πνευματική τους ένδεια. Οι δηλώσεις κι οι ανακοινώσεις του Υπουργείου των Εξωτερικών της γειτονικής μας χώρας δεν αποφεύγουν τον κανόνα. 

Αν και γλωσσολογικά έχουν ενδιαφέρον οι λέξεις, τα επίθετα, οι προσδιορισμοί και γενικότερα, οι φράσεις που μεταχειρίζονται, επιφυλάσσομαι για την ανάλυσή τους στο μέλλον. Προς το παρόν, θα αρκεστώ στον πολιτικό σχολιασμό και μόνον.

Μας κατηγορούν ως "κακομαθημένους" κι ισλαμοφοβικούς, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το αφήγημα του αδικημένου μουσουλμάνου που ασφυκτιά από την ανοχή και την πολλή ευρωπαϊκή ελευθερία και μας κουνούν το δάκτυλο απειλώντας μας με αντίμετρα..., σιωπούν όμως όταν οι αδελφοί τους μουσουλμάνοι σκορπούν τον τρόμο, σκοτώνοντας κόσμο και καταστρέφοντας ναούς όπως πρόσφατα στην Γαλλία και την Αγγλία. Σιωπούν όταν ιεροί τόποι δοκιμάζονται από την μανία των φανατικών και βεβηλώνονται τάφοι χριστιανών στα νεκροταφεία της Κωνσταντινούπολης και αλλού. Σιωπούν όταν οι τζιχαντιστικές ομάδες στην Μοζαμβίκη και στις χώρες της δυτικής Αφρικής - οι οποίες στηρίζονται οικονομικά από τα ίδια ισλαμικά τάγματα που μετέχουν στην διακυβέρνηση της Τουρκίας και διαχειρίζονται πόρους του τουρκικού κράτους - σφάζουν χριστιανούς που αρνούνται τον εξισλαμισμό τους. Θεωρούν δικαίωμά τους την αλλαγή χρήσης εκκλησιών και μονών με το πρόσχημα της "ιδιοκτησίας". Δεν έχουν δώσει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν για τις εκκλησίες που μετέτρεψαν σε στάβλους, τουαλέτες ή εστιατόρια.

Ομιλούν περί ισλαμικού και τουρκικού πολιτισμού όμως, ποιά είναι τα επιτεύγματά τους; Ό,τι μας δείχνουν κι ό,τι έχουν να επιδείξουν είναι Ελληνικό, Αρμένικο, Ρωμαϊκό... οτιδήποτε άλλο όχι όμως τουρκικό. Στηλιτεύουν την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Δύση όμως, όπου κι αν βρίσκονται, επιχειρούν με το ζόρι να επιβάλλουν τον ισλαμικό νόμο. Δεν σέβονται καμία αρχή, καμία αξία και κανένα ιδανικό που δεν εκπορεύεται από τα γραφόμενα του Ιερού τους Βιβλίου το οποίο, παρεμπιπτόντως, ούτε γνωρίζουν να το διαβάζουν, ούτε μπορούν να το ερμηνεύσουν στην γλώσσα τους.

Χαρακτηρίζουν τους χριστιανούς - κυρίως, άπιστους, σκύλους, υπανθρώπους κ.λπ. και απαιτούν θρησκευτικές "ελευθερίες" κι ευνοϊκή μεταχείριση εις βάρος οποιασδήποτε άλλης θρησκείας, αφού δεν σέβονται και δεν αναγνωρίζουν καμία άλλη θρησκεία. Αν ζήσει κανείς στην Τουρκία για ικανό χρονικό διάστημα θα δει για ποιές θρησκευτικές ελευθερίες και σεβασμό ομιλούν οι τούρκοι.

Είναι αλήθεια πως παντού και στην Ευρώπη, οι άνθρωποι πολλές φορές βιώνουν την διάκριση και την περιθωριοποίηση λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Οι τουρκοϊσλαμιστές όμως, θα έπρεπε να αναρωτηθούν τους λόγους για τους οποίους οι μουσουλμάνοι - όχι όλοι! - βρίσκονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Μήπως φταίει ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να ζουν οι ίδιοι, αδιάφορα από το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχουν; Μήπως φταίει η προκλητική τους συμπεριφορά; Μήπως φταίνε οι απαιτήσεις τους; Μήπως, στο τέλος τέλος φταίνε τα έργα τους;

Πρώτοι οι τούρκοι και οι ισλαμιστές θεωρούν τα χριστιανικά έθνη και τον Χριστιανισμό κατώτερα του Ισλάμ και συμπεριφέρονται ανάλογα. Ακόμη κι εκεί που οι μουσουλμάνοι αποτελούν ισχνή μειοψηφία.

Δεν είμαστε ούτε ακροδεξιοί, ούτε ρατσιστές, ούτε ισλαμοφοβικοί. Πολλοί από εμάς έχουμε σχέσεις προσωπικές, επαγγελματικές και άλλες με μουσουλμάνους. Δεν φοβόμαστε το Ισλάμ, ούτε και θέλουμε να βιώνουν οι πιστοί του οποιαδήποτε μορφή διάκρισης. Στην πραγματικότητα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός είναι δική του προσωπική του υπόθεση και δεν έχουν να κάνουν και την πολιτική και την κοινωνική μας καθημερινότητα.

Η Ευρώπη και οι λαοί της έχουν πονέσει πολύ από τον θρησκευτικό φανατισμό, την θρησκομανία, την μισαλλοδοξία, τις διαμάχες και τους πολέμους και δεν σκοπεύουμε να παραχωρήσουμε σε κανέναν το δικαίωμα αμφισβήτησης του θρησκευτικού μας πολιτισμού! Όμως, ο ισλαμισμός για ό,τι πρεσβεύει και για ό,τι επιδιώκει συνιστά απειλή για όλους μας και θα πρέπει όχι να περιοριστεί αλλά να καταπολεμηθεί με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε μέσο έτσι, ώστε διασφαλιστεί το ευ ζην των κοινωνιών μας.

Ο ισλαμισμός αποτελεί δύναμη καταστροφής κι αποσύνθεσης κι επιφυλάσσει ένα μέλλον δυσοίωνο για την ανθρωπότητα.

Ο ισλαμισμός αποτελεί παρέκκλιση του μουσουλμανικού θρησκευτικού βιώματος. Καθιστά τον Θεό ηθικό αυτουργό κάθε εγκληματικής πράξης που δήθεν διασφαλίζει μια θέση στον παράδεισο! Στ’ αλήθεια, θα ήθελα να μάθω ποια άλλη θρησκεία φέρεται στον Θεό με τόσο ποταπό τρόπο.

Τα μυαλά των τούρκων έχουν πάρει αέρα. Φαντασιώνονται ένα νεο-οθωμανικό κόσμο στον οποίο όλοι και όλα θα έχουν υποκύψει στην ισλαμική υπεροχή και την τουρκική κυριαρχία. Κάποιος θα πρέπει να τους κόψει αυτόν τον αέρα. Οι προθέσεις της Γαλλικής κι Αυστριακής κυβέρνησης νομίζω, κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως αρκετές;

Σχετικό: https://www.trt.net.tr/greek/tourkia/2020/11/11/apantese-aksoi-sten-anakoinose-tou-steit-ntipartment-1526101?fbclid=IwAR1JCOf8xfErKGzU62xtZI7CA27z7bjEwdanNYQSx-s5JSEcAHxnJdkRJiU

Επισήμανση προς Χαμίντ Ακσόϊ: Δεν είναι Ορθόδοξο Ρωμαίικο Πατριαρχείο αλλά Οικουμενικό Πατριαρχείο αστοιχείωτε! (για να μην χρησιμοποιήσω άλλον χαρακτηρισμό)

Το σκοπιανό και πάλι στο προσκήνιο

«Κάποια μέρα θα βρεθεί λύση γιατην ονομασία της ΠΓΔΜ»… Αυτό δήλωσε μεταξύ άλλων ο Matthew Nimitz σε συνέντευξη που παραχώρησε και μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση των Σκοπίων.

Ουσιαστικά ο ειδικός διαμεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών δεν μας είπε τίποτε το καινούριο ή κάτι το διαφορετικό. Ευχήεξέφρασε… ευχή πως δεν θα πιστωθεί την πλήρη αποτυχία των διαπραγματεύσεων του όλου ζητήματος, προσπαθώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να θέσει εαυτόν στο απυρόβλητο και ως «ακρογωνιαίο λίθο» μιας μελλοντικής συμβιβαστικής λύσης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της γνωστής αμερικανικής συνταγής!

Χαρακτηριστικά, ανέφερε ότι προέχει να κλείσει το ζήτημα της ονομασίας ούτως, ώστε υποστηριχθεί η ενταξιακήπροοπτική της γείτονα χώρας στους ευρώ-ατλαντικούς θεσμούς (λες κι αυτό από μόνο του θα προσφέρει ικανοποίηση στην άλλη πλευρά) και κάλεσε τις δύο χώρες να έχουν το ζήτημα της ονομασίας ως προτεραιότητα στην ατζέντα τους…(?)

Η παραίνεση αυτή από μόνη της όμως, κρύβει κινδύνους… η συμπεριφορά των Σκοπίων εγκυμονεί κινδύνους σε κάθε βήμα αυτής της διαπραγμάτευσης, υπό το προστατευτικό πλέγμα των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή. Άλλωστε, είναι γνωστός ο ρόλος που έχουν διαδραματίσει οι ΗΠΑ και ο ίδιος ο Matthew Nimitz, στην περαιτέρω ανάπτυξη των διαφορών των δύο χωρών, παρά στην εξεύρεση μιας κάποιας λύσης! Θα άλλαζε το σκεπτικό τους τώρα? Για ποιο λόγο να μεταβληθούν πολιτικές που «συμφέρουν» έστω κι αν στερούνται σεβασμού της ιστορικής αλήθειας και της πραγματικότητας?

Για μία ακόμη φορά και από διάφορες μεριές – δυστυχώς και από την δική μας, αναδεικνύεται σε μείζον θέμα η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας, ενώ αποσιωπώνται άλλα – κατά την άποψή μου – πιο σημαντικά, όπως η διαστρέβλωση της ιστορίας, η παραχάραξη των πολιτισμικών και παραδοσιακών δεδομένων των πληθυσμών της ευρύτερης περιοχής καθώς και η αναπτυσσόμενη ρητορική περί «χαμένων πατρίδων» και «εγκλημάτων» των ελλήνων εις βάρος των κακόμοιρων «μακεδόνων» που ζουν στο σκότος, με τον φόβο του… δυνάστης τους!

Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί πως το ζήτημα της ονομασίας έθεσε την χώρα μας σε δύσκολη θέση εξαρχής? Έχουμε αναλογιστεί πως ο περισσότερος κόσμος (για διάφορους λόγους) γνωρίζει και αναγνωρίζει τα Σκόπια ως Μακεδονία? Έχουμε συνειδητοποιήσει πως η αναγνώριση αυτή έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, που αφορά στην σχεδόν αποδοχή των σκοπιανών ισχυρισμών περί των ιστορικών τους καταβολών, έστω και αναπόδεικτων?

Η σχεδόν καθημερινή και κατακλυσμιαία παρουσία της σκοπιανής προπαγάνδας σε όλα τα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως, διαμορφώνει άποψη και «γνώση», έστω και παραχαραγμένη, η οποία δεν περνά από το κόσκινο της επαλήθευσης! Εμείς τι κάνουμε? Παραμένουμε ανύπαρκτοι κι «ελιτιστές» όπως πάντα!

Ναι, έχουμε την ιστορική αλήθεια με το μέρος μας, αρκετοί σημαντικοί άνθρωποι, ιστορικοί, πολιτικοί, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, δημοσιογράφοι… άνθρωποι που μπορούν να επηρεάζουν, τάσσονται στο πλευρό της αλήθειας και των ελλήνων, όμως αυτό δεν είναι αρκετό! Ακόμη και σήμερα δεν είμαστε σε θέση να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε μία πολιτική που μπορεί να έχει διάρκεια και αποτέλεσμα. Πάντα αποσπασματικά, πάντα πρόχειρα και χωρίς σοβαρότητα!

Ακόμη κι αν κερδίζαμε στο ζήτημα της ονομασίας… πώς θα μπορούσαμε να κερδίσουμε τη συνείδηση της κοινής γνώμης σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν η σκοπιανή προπαγάνδα αποδεικνύεται πιο διεισδυτική και πιο αποτελεσματική από την αλήθεια την οποία εμείς στηρίζουμε και παρουσιάζουμε ή θέλουμε να παρουσιάσουμε?

Μήπως θα έπρεπε να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης? Μήπως η αντιπαράθεσή μας με την γείτονα χώρα θα πρέπει να γίνει σε ένα άλλο πεδίο? Μήπως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε εμείς την πρωτοβουλία των κινήσεων και να επικεντρώσουμε την όποια μας προσπάθεια σε εκείνα που αξίζουν πραγματικά να σωθούν? Μήπως πέρα των συμβολισμών – το ζήτημα του ονόματος είναι συμβολικό – θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού την ενδεδειγμένη λύση που και θα ικανοποιεί τις δύο πλευρές και θα κλείσει μια για πάντα μια πληγή που δεν λέει κλείσει?  

Ιστορίες πετρελαίου και… αιγαιοπελαγίτικοι έρωτες

Greek oil exploration licenses and economic zone agreements in eastern Mediterranean

“… Oil exploration rights constitute a highly dangerous point of friction between Greece and Turkey. In recent months, Turkey has further launched threats against the Republic of Cyprus, which unlike a hesitant, divided Greece, has  initiated oil exploration cooperation schemes in the waters of the eastern Mediterranean involving some of the biggest oil companies in the world…” διαβάστε περισσότερα:…

Η wikipedia για το σκοπιανό

Το γνωρίζω, έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση και πιθανόν ν΄αναφερθώ αργότερα στην διαδικτυακή μου αυτή απουσία... Για τώρα, θα ήθελα ν' αναφερθώ στο μήνυμα που έλαβα από την wikipedia σχετικά με τις πρόσφατες αλλαγές που δοκίμασα στην ονομασία της ΠΓΔΜ, σε κάποιο από τα άρθρα της, αφού το "Δημοκρατία της Μακεδονίας" δεν είναι όρος... κοινά αποδεκτός.

Βέβαια, αγγίζει τα όρια του γελοίου, ιδιαίτερα όταν γίνονται γνωστές - μεταξύ άλλων - οι κινήσεις και οι πολιτικές του γνώριμού μας ελληνικού ΥΠ.ΕΞ. αλλά, όπως και να έχει το πράγμα, καλό είναι να γνωρίζουμε που πατάμε και τι μπορούμε να περιμένουμε.

Το μήνυμα της wikipedia ήταν το ακόλουθο:

Please do not edit-war over the terminology used to refer to Macedonia, as you did at Macedonia naming dispute. Wikipedia editors have developed a binding consensus guideline on how to refer to the country, outlined at WP:NCMAC. This is based on the policy of using the most common name generally used in English to refer a country, and/or the name that a country chooses to use for itself, no matter if these names are politically acceptable to third parties (see the naming-conflict guideline). The Arbitration Committee has decided that all edits affecting the Macedonia naming issue are subject to a one-revert restriction: no editor is allowed to undo another editor's action more than once within 24 hours. In cases covered by the binding guideline, editors restoring the consensus version are not subject to this restriction. There is a firm consensus that the abbreviation "FYROM" should not be used to refer to the country.

Fut.Perf. ☼ 16:24, 13 August 2009 (UTC)

Η Κεντρική Ασία στο επίκεντρου του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού (ανανεωμένο)

Πολλές φορές, έχω αναφερθεί μέσα από τις σελίδες της Πολιτικής Προσέγγισης στον πλούτο και την σημασία της Κεντρικής Ασίας, κυρίως στα ζητήματα της ενέργειας και των φυσικών πόρων που την κάνουν ελκυστική και συγχρόνως αναγκαία, όχι μόνον για τον ευρύτερο ασιατικό χώρο αλλά και για την Ευρώπη και ιδιαίτερα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελκυστική και αναγκαία τόσο, που να δικαιολογείται ο "αγώνας δρόμου" μεγάλων και μικρών δυνάμεων, στην απολαβή μέρους της "ενεργειακής πίτας" μέσω διπλωματικών, πολιτισμικών, οικονομικών, εκπαιδευτικών και άλλων πρωτοβουλιών...

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μοιάζει με εκείνη την πολυπόθητη παρθένα(;) νύφη που δέχεται στο σαλόνι της κάθε λογής μνηστήρα, έτοιμη να δοθεί σ' εκείνον που θα προσφέρει τα πιο πολλά... "δώρα".

Στο blog της Foreign Policy Association,  αναρτήθηκε χθες ένα άρθρο αναφορικά με τον ανταγωνισμό συμφερόντων που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία στον χώρο της Κεντρικής Ασίας. Άρθρο που ουσιαστικά δεν παρουσιάζει λεπτομέρειες και πτυχές αυτού του ανταγωνισμού, ούτε και δημοσιεύει στοιχεία της εφαρμοζόμενης διπλωματίας από τις δύο χώρες, όπως θα περίμενε κανείς.  Αντίθετα, προσπαθεί να παρακινήσει σε διάλογο, επισημαίνοντας μία πραγματικότητα που περνά απαρατήρητη από το ευρύ κοινό.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντάς το, ήταν μία από τις πρώτες αναρτήσεις του δικού μου ιστολογίου με τίτλο: Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;, γεγονός που ήρθε να επιβεβαιώσει την τότε σκέψη μου αναφορικά με την τουρκική εξωτερική πολιτική και την εφαρμογή της στις χώρες της Κεντρικής Ασίας.

Μεταξύ άλλων, έγραφα τότε:

... Η φράση «ένα κράτος – ένα έθνος» που στήριξε για ογδόντα χρόνια τώρα, τα όνειρα και τις ελπίδες του τουρκισμού, δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα και φαίνεται, η τουρκική κοινωνία το αντιλαμβάνεται καθώς όλο και περισσότερο μορφώνεται, ταξιδεύει, εργάζεται και απεγκλωβίζεται από την απομόνωση (κάθε είδους) που οι ηγεσίες της την είχαν θέσει. Καταλαβαίνει πως μερίδα αυτής της ηγεσίας ακόμη και σήμερα, αποτελεί το ουσιαστικό εμπόδιο για την αποδοχή της στην Ε.Ε ισότιμα.

Η επιλογή του εκδημοκρατισμού και της φιλελευθεροποίησης της Τουρκίας, αποφασίστηκε και τέθηκε σε εφαρμογή – κατά την ταπεινή μου άποψη – πριν από δέκα περίπου χρόνια. Πολλά συνέβησαν από τότε, μέχρι σήμερα. Βήματα προς τα μπρος και κάποτε, βήματα προς τα πίσω.

Ο ευρωπαϊκός δρόμος της Τουρκίας – πολιτικά – περνάει από την Ελλάδα. Ο οικονομικός της, όμως, δρόμος μπορεί να ακολουθήσει άλλες διαδρομές, μέσω της ενδυνάμωσης του τουρκογενούς στοιχείου κυρίως στον χώρο της Κεντρικής Ασίας, κάτω από την ομπρέλα της Τουρκικής Δημοκρατίας η οποία είναι η μόνη τουρκική χώρα που μπορεί – λόγω ιστορικών, εθνικών, γλωσσικών, πολιτισμικών δεσμών και οικονομικών δυνατοτήτων – να ηγηθεί κοινωνικοπολιτικά, να διαχειριστεί και να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους μιας τεράστιας σε έκταση περιοχής, που οριοθετείται από τις ανατολικές ακτές του Αιγαίου μέχρι το Τατζικιστάν και την επαρχία Xinjiang της Κίνας, δηλαδή το Κινεζικό Τουρκεστάν...

Πράγματι, η περίπτωση της Τουρκίας έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και βασίζεται σε ισχυρούς ιστορικούς, θρησκευτικούς, γλωσσικούς, πολιτισμικούς και εθνολογικούς δεσμούς με τους λαούς και τις χώρες της περιοχής, πράγμα που διευκολύνει αφάνταστα την διείσδυσή της στις εκεί τοπικές κοινωνίες και αυξάνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της μέρα με τη μέρα. Η Τουρκία είναι σε θέση να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην περιοχή, και θα το πράξει!

Έπειτα και από την πρόσφατη ανάφλεξη του Καυκάσου που, ως αποτέλεσμα είχε τον κλυδωνισμό των σχέσεων Ρωσσίας-Ε.Ε., η Τουρκία αποκτά ένα επιπλέον και πιο σταθερό "πάτημα" στην διαπραγμάτευσή της με την Ε.Ε., και επαναφέρει στο τραπέζι σχέδια για την κατασκευή αγωγού που θα παρακάμπτει την Ρωσία και θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν στην Τουρκία και από εκεί προς την Ευρώπη και την Ε.Ε., γεγονός που αν συμβεί (πράγμα απίθανο προς το παρόν λόγω αμερικανικών ενστάσεων), θα υποβοηθήσει και θα εντείνει τις πιέσεις της στο άμεσο μέλλον για αποδοχή της στους κόλπους της Ένωσης.

Εκεί ακριβώς στοχεύει η τουρκική εξωτερική πολιτική: Στην αποκλειστική (αν είναι δυνατόν) εκμετάλλευση και διαχείριση του φυσικού πλούτου της Κεντρικής Ασίας από αμιγώς τουρκογενείς παράγοντες - κυρίως όμως από τουρκικούς, που αναμένεται να αποφέρει κέρδη στην Τουρκία τέτοια που να της επιτρέπουν να συνομιλεί και να συν-εργάζεται με την Ευρώπη ως ισχυρός ενεργειακός παράγοντας αποδεσμευμένος από την "ελληνική τροχοπέδη".

Η περίπτωση της χώρας μας, είναι λίγο διαφορετική. Με δεδομένη την μέχρι τώρα ελιτίστικη αντιμετώπιση του διπλωματικού μας έργου και την απαράδεκτη επιλεκτική εφαρμογή της εξωτερικής μας πολιτικής που συνήθως υστερεί σε ποιότητα και περιεχόμενο, σιγά-σιγά  αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι δεν μπορούμε να περιορίζουμε την χώρα μας και τα συμφέροντά της - και κατά συνέπεια τα συμφέροντα των ελλήνων πολιτών, μονάχα εκεί που δικαιολογείται το... glamour και η επίδειξη.

Η Ντόρα Μπακογιάννη φαίνεται να κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, δεν γνωρίζω όμως κατά πόσο θα απολαύσουμε σύντομα αποτέλεσματα καθώς, τέτοιου είδους στοχεύσεις απαιτούν έμπειρο και ειδικευμένο (όχι απαραίτητα διπλωματικό) προσωπικό, απαιτούν συνέπεια, απαιτούν σοβαρότητα και ευελιξία, απαιτούν συνεχείς και μακρόχρονες προσπάθειες και χρήζουν δεσμών εμπιστοσύνης που δεν μπορούν να μετρηθούν με δυο-τρεις εκδηλώσεις, ευχολόγια και ανάλογου είδους πρακτικές...

Το σίγουρο είναι ότι όλοι έχουμε να κερδίσουμε από αυτήν την υπόθεση. Το ζήτημα όμως είναι ότι και σε αυτήν την περίπτωση, εκεί που οι τούρκοι επιδεικνύουν περισσή κινητικότητα και εξυπνάδα, εμείς αποδεικνυόμαστε... "βλάκες"! Επιτέλους. Κάποια στιγμή θα πρέπει αυτή η κατάσταση να αλλάξει... και ο χώρος της Κεντρικής Ασίας μπορεί ν' αποτελέσει πεδίον δόξης λαμπρό!   

Εξωτερική πολιτική για γέλια ή ... για κλάματα;

Μόλις τώρα, διάβασα ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και το μεταφέρω εδώ.

Στον μακροχρόνιο «ψυχρό πόλεμο» ανάμεσα στο υπουργείο Εξωτερικών και στη Γραμματεία Τύπου, με αιχμή τα γραφεία τύπου Εξωτερικού, προστέθηκε τον τελευταίο μήνα ένα νέο θερμό επεισόδιο.

Αφορμή, η ίδρυση Γραφείου Τύπου στο Ντουμπάι με πρωτοβουλία του γραμματέα Π. Λειβαδά παρά το ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται, καθώς η Ελλάδα δεν διαθέτει πρεσβεία ή προξενείο στο Εμιράτο.

Η ένταση υπέβοσκε από τη στιγμή που διαπιστώθηκε ότι στο νόμο για το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο, τον Μάρτιο του 2006, προστέθηκε μία τροπολογία η οποία περιλαμβάνει και το Ντουμπάι (χωρίς προφανώς οι υπογράφοντες υπουργοί να το αντιληφθούν) στις περιοχές όπου θα μπορεί να λειτουργεί «Γραφείο Τύπου Β' τάξης».

Η έκρηξη, όμως, εκδηλώθηκε μόλις προ εβδομάδων όταν δύο υπάλληλοι της Γραμματείας, που υπηρετούσαν στο Δουβλίνο, πήραν μετάθεση για το περιζήτητο Εμιράτο.

Οι προετοιμασίες πήγαιναν «ρολόι», η κυρία έκλεισε σχολείο για το παιδί, ο άνδρας της παρέας δέχθηκε από πρώτος τη τάξει που ήταν στο Δουβλίνο να υποβιβαστεί σε δεύτερο, αλλά... λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Εν προκειμένω το υπουργείο Εξωτερικών: Οταν πήγαν να παραλάβουν το διπλωματικό διαβατήριο, τους ενημέρωσαν ότι δεν μπορούν να τους διαπιστεύσουν. Σημείωσαν ότι ακόμα και το Εμπορικό Τμήμα που υπάρχει στο Ντουμπάι ενσωματώθηκε στο ΥΠΕΞ και λειτουργεί με ένα ιδιαίτερο καθεστώς, ενώ τους επισήμαναν ότι έπρεπε να προηγηθεί συνεννόηση με το υπουργείο. Αν, δηλαδή, το πόστο κρίνεται σημαντικό, πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί Προξενείο της χώρας μας.

«Αστραψε και βρόντηξε» από την Τήνο όπου έκανε τις διακοπές του μόλις ενημερώθηκε ο γενικός γραμματέας, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Οι υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών, ύστερα από εντολή και του αρμόδιου υφυπουργού Γ. Βαληνάκη, προέβαλαν τον βασικό νόμο Οργάνωσης και Λειτουργίας των Γραφείων Τύπου που προβλέπει: «Τα Γραφεία Τύπου είναι υπηρεσίες εξωτερικού του υπουργείου Τύπου και ΜΜΕ, υπάγονται στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, λειτουργούν σε έδρες των ελληνικών διπλωματικών και προξενικών αρχών και ασκούν τις αρμοδιότητές τους σε άμεση συνεργασία με αυτές».

Η υπόθεση, πάντως, έχει συνέχεια: Οι δύο υπάλληλοι που αποσπάστηκαν από το Δουβλίνο και είναι τώρα ξεκρέμαστοι, καθώς στη θέση τους διορίστηκαν άλλοι, ζητούν να επιστρέψουν στο παλιό τους πόστο.

Η χρόνια αντιπαράθεση ΥΠΕΞ και Π. Λειβαδά έχει οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των Γραφείων Τύπου εξωτερικού.

Η Ντόρα Μπακογιάννη τους σνομπάρει και έχει δημιουργήσει δικό της σύστημα ενημέρωσης, οι δε πρέσβεις, στην πλειονότητά τους, αντιδρούν βάζοντάς τους στο «ψυγείο» σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τον Π. Λειβαδά, επειδή στέλνει σε σημαντικά πόστα άτομα χωρίς τα απαραίτητα προσόντα.

Ασήμαντο γεγονός, δεν λέω. Χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα, αν αληθεύει! Ασχολούμενος με θέματα εξωτερικής πολιτικής εδώ και δεκαπέντε χρόνια γνωρίζω πολύ καλά όπως και οι λοιποί παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι η εξωτερική μας πολιτική πάσχει. Όχι τόσο από περιεχόμενο αλλά από πρόσωπα και στόχευση!

Αυτό βέβαια, οφείλεται στο γεγονός ότι η θητεία στο Υπουργείο των Εξωτερικών (απ' όποια θέση) θεωρείται πολύ glamour υπόθεση με σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως για παράδειγμα free ταξιδάκια στο εξωτερικό... και άλλα πολλά... με αποτέλεσμα, άσχετοι και σχετικοί να... συνοστίζονται στους διαδρόμους του.  

Φαντάζομαι, καταλαβαίνετε για ποιό λόγο η εξωτερική μας πολιτική πάει κατά διαόλου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι συνήθως "χάνουμε", παρά "κερδίζουμε" ... και όταν κερδίζουμε, αυτό συμβαίνει έπειτα από πολύ κόπο ή επειδή κάποιος είχε συνείδηση του τι έπρεπε να κάνει!

Αλλά... τί να περίμενε κανείς; Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα έπεφτε!

Σχετικά με τον πόλεμο στον Καύκασο...

... δεν θέλω να κάνω κανένα σχόλιο. Ούτε και να παρουσιάσω καμιά μακροσκελή ανάλυση, ικανοποιώντας έτσι την ματαιοδοξία μου ως "ειδήμονα" πάνω σε θέματα διεθνών σχέσεων. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί και οτιδήποτε επιπλέον - νομίζω - περισσότερο κακό θα κάνει, παρά καλό. Εξάλλου, όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ: "ο σκοπός επετεύχθη..." ! Νέοι τάφοι ή ακόμη... καλλίτερα, νέα νεκροταφεία ανοίχτηκαν και θ' ανοιχτούν, για να υποδεχτούν όλους εκείνους που ήθελαν να ζήσουν αλλά στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδια δυο-τριών τρελών της "παρέας της Τυφλίδας". Και είναι τόσο απλό.

Όμως, από αυτόν τον - όχι άδικο - παράλογο πόλεμο, βγήκε και κάτι καλό. Αποδείχτηκε πόσο έξυπνοι μπορούν να είναι οι Ευρωπαίοι όταν το θέλουν. Και αναφέρομαι στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Τί θα είχε συμβεί αν η Γεωργία - μαζί με την Ουκρανία - είχαν ενταχθεί στη Συμμαχία και ξεσπούσε η κρίση, όπως και ξέσπασε;

Ενδεχομένως, θα είχαμε έναν γενικευμένο πόλεμο ανάμεσα στην "Δύση" και την "Ανατολή" όχι σε ένα, αλλά πιθανόν σε δεκάδες μέτωπα, με απρόβλεπτες συνέπειες που κανένας μας δεν θα ήθελε καν να φαντάζεται!

Ένα ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε σε αυτό το σημείο ... έτσι ... αυθόρμητα ... οι Αμερικανοί - που επιθυμούσαν διακαώς την ένταξη Γεωργίας και Ουκρανίας στην Ατλαντική Συμμαχία - είχαν στα σχέδια τους ένα τέτοιο σενάριο πολέμου; Έναν  πόλεμο που θα είχε ως χώρο εκδήλωσής του τον ευρωπαϊκό χώρο για ακόμη μία φορά μέσα σε εκατό χρόνια;

Υπερβολές, θα απαντούσε κάποιος. Ανοησίες, ίσως, ν' απαντούσε κάποιος άλλος. Όμως, η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών - απ' αυτά που διαβάζω και που διαβάζουμε όλοι μας - συμπεριφέρεται σαν να μην κατανοεί τι ακριβώς έχει συμβεί... Και  με δεδομένη  και γνωστή την εξωτερική τους πολιτική, που επιδιώκει την δημιουργία ή την ανάπτυξη κρίσεων εκεί που δεν υπάρχουν ή που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή εκεί που θα μπορούσαν να αποφευχθούν πολύ φοβάμαι πως, ό,τι κι αν υποθέσουμε ούτε υπερβολικό θα είναι, ούτε ανόητο, ούτε λίγο...

update #1, 14/8/08: Όπως αναφέρει ο Μιχάλης Εγνατίου σε άρθρο του στο φύλλο της εφημερίδας  "Ημερησία"  της 12ης Αυγούστου, με τίτλο: H «εκδίκηση» του Κοσόβου:

... Tη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, φέρει η κυβέρνηση των Hνωμένων Πολιτειών. Aναμείχθηκε απροκάλυπτα στις εσωτερικές υποθέσεις του Kαυκάσου, όταν η Mόσχα ήταν πατημένη στη γη. Mόλις οι Pώσοι συνήλθαν από το σοκ που τους προκάλεσε εκείνη η αρρωστημένη μορφή κομμουνισμού που τους επιβλήθηκε, οι πάντες γνώριζαν πως θα απαιτούσαν την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Δεν συμφέρει στις HΠA η σύγκρουση με τη Pωσία, απλά και μόνο επειδή δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει. Oσοι γνωρίζουν τον τρόπο δράσης και αντίδρασης της Mόσχας, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία πως σύντομα θα ξανανοίξουν και το θέμα του Kοσσυφοπεδίου, ακόμα και αν οι HΠA κάνουν μερικά βήματα πίσω στον Kαύκασο. H θύελλα, που έρχεται, ούτε στην Oυάσιγκτον συμφέρει, πολύ περισσότερο ούτε στα Bαλκάνια...

update #2, 19/8/08:

Στο blog "scraps of Moscow", μπορείτε να βρείτε μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή χαρτών του Καυκάσου, η οποία μπορεί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε λίγο καλλίτερα την πολιτική γεωγραφία της περιοχής, αφού παρουσιάζει τις μεταβολές που έχουν πραγματοποιηθεί, μέχρι σήμερα, στα σύνορα των χωρών της περιοχής καθώς, και στην πληθυσμιακή σύνθεση τόσο της Γεωργίας όσο και της Οσσετίας και της Απχαζίας.

Άνεμος αλλαγών στο ΥΠΕΞ ... (για να μαθαίνει και το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών)

ΠΟΛΙΤΗΣ ONLINE

Την ευρύτερη ανασυγκρότηση του Υπουργείου Εξωτερικών μελετά εντατικά αυτή την περίοδο ο Μάρκος Κυπριανού και οι στενοί συνεργάτες του.

Στόχος είναι να αλλάξει η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του Υπουργείου, ώστε να καταστεί δυνατή η εφαρμογή μιας πιο σύγχρονης αντίληψης για την άσκηση της διπλωματίας, αλλά και η υλοποίηση των στόχων που έχει ορίσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής του. Το έναυσμα για την προσπάθεια αυτή το έδωσε η αλλαγή φρουράς και η μετακίνηση σε πόστα του εξωτερικού παλαιών και έμπειρων πρέσβεων, οι οποίο καθόρισαν με την προσωπικότητα και τις απόψεις τους τον τρόπο που λειτουργούσε το Υπουργείο. Το γεγονός αυτό δίνει τώρα την ευκαιρία στον κ. Κυπριανού να προωθήσει σε θέσεις κλειδιά νεότερους διπλωμάτες, επιτρέποντάς τους να δοκιμαστούν και να συμβάλουν, εφόσον έχουν τη δυνατότητα, στην ανανέωση του Υπουργείου.

Νέα κουλτούρα
Οι αλλαγές, πάντως, δεν περιορίζονται στα πρόσωπα. Βασική πρόθεση της νέας ηγεσίας του ΥΠΕΞ, όπως την ανέλυσε ο Μάρκος Κυπριανού κατά την ετήσια σύσκεψη των πρέσβεων την περασμένη εβδομάδα, είναι η προώθηση κουλτούρας αξιοκρατίας και διαφάνειας. Επιδιώκεται επίσης να γίνει αποδεκτό το αξίωμα ότι όλες οι πρεσβείες έχουν βαρύνουσα σημασία, για μια χώρα όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, που παραμένει υπό συνθήκες ημικατοχής.

Γενοκτονία των αρμένιων και αμερικανικές εκλογές

Παραθέτω απόσπασμα από το δελτίο τύπου που εξέδωσε το Cyprus Action Network of America και μου εστάλη σήμερα το πρωί:

The Cyprus Action Network of (CANA) is calling for the defeat of Congressman Steve Cohen (D-TN), who even as a freshman Congressman, worked actively against the Armenian Genocide resolution. In a recent article, he even named his opposition to the resolution as one of his greatest feats as a freshman member!!! He also was instrumental in getting the city of Memphis to honor Turkey during the Memphis in May festival, disgustingly on the day that that the so-called “Ataturk” launched the Pontic Greek or Pontian Genocide, without any mention of Turkey's oppression of minorities – Armenians and Pontians and Assyrians or Cypriots, of course.

There is a vibrant Hellenic-American community, in Congressman Cohen’s voting district, that includes two large Greek Orthodox Christian parishes (Annunciation and St George), CANA activists have been calling all our Cypriot friends urging them to vote for NIKKI TINKER, and to help us defeat Congressman Cohen.

Tinker has pledged to fight for Armenian Genocide recognition and to support Armenia. Friends and supporters of Armenians who play such a strong and integral and supportive role in Cyprus are friends, naturally of the Cyprus cause.

CONGRESSMAN COHEN, SUPPORTER OF RACIST GENOCIDAL TURKEY HAS GOT TO GO!

διαβάστε επίσης:
RAW VIDEO: Tempers flare during Cohen interview

Περίεργα πράγματα...

FYROM Consulate’s request raises flags in Naples subcommittee : Naples : Naples Daily News

The Honorary Consulate on Tuesday asked the city’s Fifth Avenue South Action Committee to fly a FYR Macedonian flag and an American flag outside its building.

The committee decided to send the request to City Council. The advisory board also asked that council decide whether the consulate can place a plaque on the building.

Naples City Councilman Bill Willkomm, who also serves as the board’s chair, said he didn’t feel like it was the advisory board’s place to decide whether to allow these types of flags.

... και το πιο περίεργο απ' όλα, είναι ο χρωματισμός της σημαίας.... κατά λάθος έγινε?

update #1, 21:16 pm:
... Τελικά, έπειτα από λίγες ώρες, "κατάλαβαν" το "λάθος" τους και αφαίρεσαν την προηγούμενη σημαία η οποία, αντί του κόκκινου χρώματος, είχε το μπλε... Ακόμη κι έτσι όμως, συνεχίζουν να προκαλούν σύγχυση στους αναγνώστες τους - προφανώς σκόπιμα - προσθέτοντας και χρησιμοποιώντας την σκοπιανή εκδοχή της σημαίας με τον "ήλιο της Βεργίνας"... τη σημαία εκείνη που το κρατίδιο των Σκοπίων υποχρεώθηκε να αντικαταστήσει το 1995.

Γίνεται σε όλους μας - πιστεύω - κατανοητό, που αποσκοπεί η όλη προσπάθεια και της εφημερίδας και της αρθρογράφου... Δεν είναι μόνο η παρουσίαση του θέματος...

Όμως, παρατηρείται και μία ακόμη παράμετρος στο ζήτημα: Για πολλοστή φορά, αμερικανοί (με όποια ιδιότητα) δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ποια ακριβώς θα πρέπει να είναι η εφαρμόζομενη πολιτική από την Ομοσπονδιακή τους Κυβέρνηση και ποια τα επιδιωκώμενα αποτελέσματα!

Ακόμη περισσότερο; Δεν είναι σίγουροι αν η πολιτική αυτή θα ευνοεί ή όχι τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντα των χωρών στην ευρύτερη περιοχή και μάλιστα, με δεδομένη την συνεχιζόμενη (όπως-όπως) διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας της χώρας!

Ενδεχομένως, ένα Προξενείο επί τιμή να μην αποτελεί "μέγα είδηση" ή θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολήσει ιδιαίτερα. Παρ' όλα αυτά, οι εναλλαγές στα χρώματα της σημαίας και ο τρόπος που παρουσιάζεται το όλο ζήτημα από την εφημερίδα, προσθέτει κάτι το επιπλέον στα επιχειρήματα της εξωτερικής μας πολιτικής και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η διπλωματία δεν εφαρμόζεται μόνο στις Βρυξέλλες ή την Ουάσινγκτον... "μπροστά ή πίσω από κουρτίνες" αλλά σε κάθε τόπο και με κάθε ευκαιρία!

Θρησκευτική παράνοια...

Η τουρκική παράνοια και μισαλλοδοξία δεν έχουν τελειωμό*! Αφορμή, αυτή την φορά είναι ένα νέο εμπορικό κέντρο στην Τραπεζούντα, το οποίο έτυχε να έχει την μορφή του... σταυρού. Οι ιδιοκτήτες του συγκεκριμένου εμπορικού κέντρου, είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε μετασκευή του κτηρίου ούτως, ώστε να μην προκαλείται το θρησκευτικό αίσθημα των κατοίκων... (Ρεπούση μου θυμίζει αυτό)!

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο σχετικό άρθρο της "Turkish Daily News", οι κάτοικοι της Τραπεζούντας είναι ιδιαίτερα ενοχλημένοι καθώς η πόλη τους έχει στιγματιστεί από το μίσος και τα εγκλήματα των φανατικών μουσουλμάνων, έναντι του χριστιανικού πληθυσμού της πόλης στο παρελθόν... ακόμα και στο πιο πρόσφατο, αν θυμηθούμε την δολοφονία του καθολικού ιερέα Andrea Santoro το 2006.

Να λοιπόν που για μία ακόμη φορά, η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού και τα εγκλήματα εις βάρος του, έρχονται στην επιφάνεια και μάλιστα απο τους ίδιους τους τούρκους... Το μόνο που λείπει, είναι η επί τέλους αναγνώριση της γεγονοκτονίας των ποντίων, πριν την "είσοδο" της Τουρκίας στην Ε.Ε. ... έτσι, για να είμαστε δίκαιοι.

διαβάστε επίσης:
Religious Paranoia in Trabzon

*Οι χαρακτηρισμοί αφορούν σε συκγκριμένες παρα-πολιτικές ομάδες και συμφέροντα που επιδιώκουν την απομόνωση της Τουρκίας και την περιχαρακωσή της πίσω απο φαντάσματα και προκαταλήψεις

Βαλκάνια: Η "Legoland" των Αμερικανών

Η μηνιαία πολιτική επιθεώρηση Monthly Review φιλοξενεί στην ιστοσελίδα της άρθρο του Edward Joseph, υπό τον τίτλο: "υποβόσκουσα σύγκρουση", αναφορικά με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, όχι στην εξεύρεση λύσης, αλλά στην ανάπτυξη των δεδομένων της διαφοράς ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια από την γέννησή τους έως και σήμερα.

Και μιλάω για "ανάπτυξη των δεδομένων" διότι πρωταρχικός στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής - και σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν σχεδόν στο σύνολό τους όλες οι αναλύσεις, ιδιαίτερα μετά το Βουκουρέστι - δεν ήταν ποτέ η τελική διευθέτηση του προβλήματος στα πλαίσια μιας κοινά αποδεκτής λύσης που θα ικανοποιούσε και τα δύο μέρη, αλλά η εγκαθίδρυση μιας ακόμη "αμερικανικής ηγεμονίας" (προκάτ) στην καρδιά των Βαλκανίων... στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

Όπωσδήποτε, να σημειώσω κι εγώ με την σειρά μου όπως το έπραξε και η συντακτική ομάδα του περιοδικού ότι, ούτε συμφωνώ με το πνεύμα γραφής, ούτε και αποδέχομαι τον όρο "Μακεδονία" και "μακεδονικό(ς)", με το τρόπο που χρησιμοποιούνται μέσα στο κείμενο.

Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο και να το διαβάσετε και να το μελετήσετε καθώς, γίνεται απόλυτα κατανοητός ο λόγος για τον οποίο αποτυγχάνει η αμερικανική εξωτερική πολιτική στις επιδιώξεις της τουλάχιστον... διαδικαστικά!

Πέραν αυτού, το ίδιο το κείμενο αντανακλά την "εσφαλμένη αντίληψη" της ηγεσίας της αμερικανικής διπλωματίας σχετικά με την σταθερότητα, την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων.

The Good, The Bad, And The Ugly On Kosovar Independence*

γράφει ο Daniel Serwer

Kosovo President Fatmir Sejdiu and Prime Minister Hashim Thaci are currently visiting Washington, five months after Kosovo's independence declaration. The visit seems a good time to assess how things have gone and what needs to be done next.

The Kosovars have done well, though not wonderfully well. The ethnic Albanians celebrated independence without violence and have left their Serb citizens in peace. Thaci, in particular, has said many of the right things.

But we still have not seen the kind of real progress on enabling Serbs to return to their homes south of the Ibar River that would undermine Belgrade's efforts to bring about partition. Nor have we seen the kind of effective diplomacy abroad needed to raise to 100 or so the number of states to have formally recognized Kosovo, a number that would send a clear and compelling signal that the new state is here to stay.

The fault there lies also with the international community, which has made a hash of things. Without a Security Council resolution ending the UN protectorate and establishing the EU presence, a kind of sadly comic chaos reigns. It now appears the UN will remain in the north but reduce its presence south of the Ibar, where the EU will dominate. This serves Belgrade's purposes well: anything that distinguishes the territory it controls in northern Kosovo from the territory Pristina controls south of the Ibar is good news to those who seek partition.

The "F-Word"
The international community could do better. The best option even now would be a UN Security Council resolution clarifying the situation. Failing that, more recognitions of Kosovo, together with Kosovo's entry into the International Monetary Fund and World Bank, would help. The United States needs to do the heavy lifting, including a reasonable payoff to the Russians, whose support to Belgrade has been vital. A divided Europe is perhaps best described with what is known in the U.S. State Department as the "f-word": feckless.

Belgrade has been determined to hold on to sovereignty over Kosovo in every way possible. The government of former Prime Minister Vojislav Kostunica, which was in power at the time of the Kosovar independence declaration, allowed the Belgrade embassies of countries recognizing Kosovo to be burned; organized attacks on UN border posts in northern Kosovo; created a Potemkin parliament for Serb communities; occupied public buildings; and in dozens of other ways -- violent and nonviolent --sought to obstruct Kosovo independence.

This effort was at least partly successful. Belgrade's policies deterred many countries from recognizing Kosovo, and Serbia remains in firm control of northern Kosovo. Serbian diplomats are busily trying to persuade the UN General Assembly to refer the Kosovo question to the World Court, a move that at the very least would perpetuate the kind of uncertainty over Kosovo's fate that has discouraged investment there for the past nine years.

Obstructing Independence
There is now a new government in Belgrade, one committed to early entry into the EU. But it is still unequivocally committed to obstructing Kosovo independence and will do everything it can short of violence to claim sovereignty.

This is ugly, not just for the United States and most of Europe but also for Serbs. Kosovo costs Serbia upwards of $200 million per year in arrears payments to the World Bank and subsidies to Serb institutions in Kosovo. Only by recognizing Kosovo independence can Serbia escape the arrears. Belgrade wants to enter the EU with Kosovo attached, but this is a delusion: the EU may be willing to accept 8 million Serbs within the next couple of years, but it will be decades before it could absorb nearly 2 million Kosovars.

But most of all, Belgrade needs to give up on its illusions. Kosovo is lost.Clarity is what is needed in this messy situation. The United States needs to revive the idea of a Security Council resolution and bring the Russians on board. The Europeans need to state clearly and unequivocally that Serbia will become an EU member only if it gives up its claims to sovereignty over Kosovo. Europe also needs to get its Kosovo mission deployed in the north.

The Kosovars need to welcome Serbs back south of the Ibar and make sure that their new state treats all its citizens fairly and correctly. Pristina also needs to obtain recognition by another 60 states.

But most of all, Belgrade needs to give up on its illusions. Kosovo is lost. Ninety percent of its population will never accept Serbian sovereignty. No one in Belgrade would want to try to govern the Kosovars. It is time for Serbia to sit down and negotiate with newly independent Kosovo a settlement of the myriad issues that the two neighbors have not resolved. Continued efforts to claim Kosovo, in whole or in part, are clearly a threat to peace and security in the Balkans. They should be treated as such.



Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Notice: The opinions expressed in this post does not reflect the opinion and the policies of this blog

* Greece has not recognized the unilateral declaration of independence of Kosovo

Daniel Serwer is vice president for peace and stability operations at the United States Institute of Peace. The views expressed in this commentary are the author's own and do not necessarily reflect those of RFE/RL

διαβάστε επίσης:
Serbia to reinstate EU diplomats

Μια θέση για την Τουρκία στο Συμβούλιο Ασφαλείας...;

Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε αυτές τις ημέρες ο Ali Babacan, ο γνωστός... wannabe “κουμπάρος”, στην θέση του σημερινού Tayyip Erdogan, με σκοπό την προώθηση της υποψηφιότητας της Τουρκίας για μία θέση μη μονίμου αντιπροσώπου στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, για την περίοδο 2009-2010.

Αν μη τι άλλο, ενθουσιασμός διακατέχει τους διπλωματικούς κύκλους της γειτονικής μας χώρας, η οποία ελπίζει σε θετική εκτίμηση της υποψηφιότητάς της. Να σημειώσουμε ότι η Ισλανδία και η Αυστρία έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για την ίδια θέση και οι Τούρκοι μιλούν απαξιωτικά γι' αυτές τις δύο υποψηφιότητες, κυρίως, για την Αυστρία!

Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί στην Άγκυρα, αποτελούν οι δηλώσεις του Sedat Laciner, προέδρου του ISRO/USAK, ο οποίος σημειώνει με νόημα ότι “... οι φίλοι της Τουρκίας αυξάνονται...”, ... “διότι η Τουρκία έχει κάνει πολλά βήματα προς τα μπρος, ιδιαίτερα στην εφαρμογή της εξωτερικής της πολιτικής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής... όπως για παράδειγμα στις Συρο-ισραϊλινές σχέσεις, όπου η Άγκυρα αναλαμβάνοντας τον ρόλο του “φιλικού” διαμεσολαβητή, λειτουργεί ως “γέφυρα”... “ειρήνης”... “συνεννόησης” και “συνεργασίας”. Και συνεχίζει, λέγοντας ότι... “το Σ.Α. έχει ανάγκη από μία χώρα σαν την Τουρκία, η οποία μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την σταθερότητα σε περιοχές και για χώρες που χρήζουν την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών και την εφαρμογή πολιτικών εξομάλυνσης...”

Τώρα, δεν είμαι σε θέση να αποφασίσω κατά πόσο αυτές οι ενθουσιώδεις σκέψεις δικαιολογούνται από την πραγματικότητα, όταν η πολιτική κατάσταση στην χώρα είναι ακόμη ρευστή... η Ευρωπαϊκή της πορεία αμφισβητούμενη και ζητήματα όπως το Κυπριακό, έχουν μπει σε νέα τροχιά διαπραγμάτευσης και μάλιστα με τις γνωστές αιτιάσεις και προκλήσεις από τουρκικής πλευράς...

Αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η συνεισφορά της Τουρκίας ως μέλος του Σ.Α. – προς όφελος της διεθνούς κοινότητας – όταν καθημερινά εγείρει και νέες διεκδικήσεις έναντι των γειτόνων της και απροκάλυπτα εργάζεται στην εφαρμογή της επεκτατικής της στόχευσης ιδιαίτερα στον χώρο της Κεντικής Ασίας (με ό,τι αυτό σημαίνει π.χ. πολεμικές επιχειρήσεις έναντι των Κούρδων, πολιτική χειραγώγηση των τουρκογενών χωρών της Κεντρικής Ασίας, καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οικονομική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων...) και με γνώμονα πάντα την διεισδυτική της δυναμική στον ευρύτερο γεωγραφικό της χώρο...

Η Τουρκία, υπήρξε μέλος του Σ.Α. των Ηνωμένων Εθνών τις περιόδους 1951-52, 1954-55 και 1961... περίεργες συμπτώσεις....

διαβάστε επίσης:
Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
Το σύνδρομο της «παιδικής χαράς» στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου
Σχετικά με την εξωτερική πολιτική των Τούρκων
"Προτεραιότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής η Κύπρος"
Προκλητική παρουσία Ερντογάν στα Κατεχόμενα
Επισκέψεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων των ΗΠΑ στην Άγκυρα

update #1, 24/07/08:
Turkey's dangerous message to the muslim world

update #2, 18/9/08:
πηγή: strategy-geopolitics.blogspot.com

Η Τουρκία συγκεντρώνει πλέον μεγάλες πιθανότητες να είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών τη διετία 2009-2010. Διπλωματικές πηγές στην έδρα του διεθνούς οργανισμού θεωρούν σίγουρη την εκλογή της Αυστρίας, ενώ στη μάχη μεταξύ Τουρκίας και Ισλανδίας για την ίδια γεωγραφική περιφέρεια αναμένεται να κερδίσει η πρώτη. Η ψηφοφορία θα πραγματοποιηθεί στα μέσα του ερχόμενου μήνα. Η Ελλάδα ήταν μη μόνιμο μέλος του ΣΑ τη διετία 2005-2006, ενώ η πρώτη θητεία της (1952-1953) συνέπεσε με αυτήν της Τουρκίας, η οποία κατείχε θέση τη διετία 1951-1952. Η χρονική συγκυρία συμμετοχής της τουρκικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο Ασφαλείας κρίνεται ιδιαίτερα ανησυχητική λόγω του γεγονότος ότι το 2009 θα κορυφωθούν οι διεργασίες στο Κυπριακό. Παράλληλα δεν αποκλείεται, όπως εκτιμούν διπλωματικοί κύκλοι, μέσα στην επόμενη διετία, αν η διαδικασία στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων οδηγηθεί σε αδιέξοδο, τα Σκόπια να προσφύγουν στον ΟΗΕ ζητώντας αναγνώριση με τη συνταγματική ονομασία τους. Οι ψήφοι των -δέκα συνολικά- μη μονίμων μελών στο Συμβούλιο Ασφαλείας είναι ζωτικής σημασίας, καθώς για την έγκριση των ψηφισμάτων χρειάζονται τουλάχιστον εννέα θετικές ψήφοι και κανένα βέτο από τα πέντε μόνιμα μέλη.

update #3, 18/10/08:
Κατά την ψηφοφορία που διεξήχθη χθες στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, η Τουρκία, η Ιαπωνία, το Μεξικό, η Ουγκάντα και η Αυστρία αναδείχθηκαν ως τα νέα μη-μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού για την περίοδο 2009-2010.

Να σημειώσω ότι αυτή είναι η 10η φορά που η Ιαπωνία καταλαμβάνει θέση μη-μόνιμου μέλους!

Η ψηφοφορία διεξάγεται στην Γενική Συνέλευση και απαιτείται πλειοψηφία 2/3 για την εκλογή μιας χώρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ψηφοφορία πραγματοποιείται ακόμη και για εκείνες τις περιοχές από τις οποίες μία χώρα είναι υποψήφια, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Μεξικού για την Λατινική Αμερική και της Ουγκάντα από την Αφρική.

Μεγάλη χαμένη αυτήν την φορά, αναδείχθηκε η Ισλανδία η οποία - κατά γενική ομολογία- απέτυχε στην εκλογή της, λόγω της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης του τραπεζικού της συστήματος, γεγονός που επέτρεψε στην Τουρκία και την Αυστρία να καταλάβουν τις αντίστοιχες θέσεις του Βελγίου και της Ιταλίας.

We Vlachs are Greeks, got it?

While a considerable effort has been made to ghetto allophone Greeks into distinct ethnic minority groups, they themselves proclaim NOT a “non-Hellenic national identity”, but a Hellenic National identity.

This renewed interest in propaganda by US Administrations serves to counter the rising economic power of Russia by attempting to remold the region into small and controllable entities. Perfected by the ex-communist bloc countries, the machine is available to be put into good use if the price is right. Here the venue is Oppressed Ethnic Minorities and ”Human Rights”! (as opposed to what other rights?)

The Vlachs are descendants from the Romanized, local Greek population. The opposing, self-serving claim contends that Aromanians came to northern Greece from the Danube region. Other theories on the possible origins of the Aromanians describe them as:

a. The descendants of Roman colonisers and soldiers, who would receive agricultural lands as payments for their services;

b. or a branch of Daco-Romanian; or descendants of ancient Thracians or Illyrians;

c. or romanised mercenary Greek soldiers of the Roman legions.

Aromanians, that is Vlachs, played an important role in the Greek War of Independence against the Ottoman Empire and generally in Greek society. Prominent Vlachs in Greece includ Ioannis Kolettis, one of the first prime ministers, Evangelos Averof, minister of Defence during the Balkan Wars and Konstantinos Krystallis, the famous poet.

FYROM governments, serving US as well as their own self-interests continue to confuse their citizens by rushing to recognize Vlachs as a distinct ethnic minority: anything “but Greek” is good enough for FYROM’s ultra-nationalistic puppet administrators. One can raise the question whether this could represent a paper form of ethnic “greek” cleansing from the books of the Former Socialist Republic.

read the original post here:

Source: Greeks Online

The Greece - FYROM dispute at a dead end

by Dr. George Voskopoulos
originally posted at American Chronicle, 14/7/08

The recent letter of FYROM´s Prime Minister Nikola Gruevski to Greek Premier K. Karamanlis constitutes another major hurdle to the effort of finding a mutually acceptable solution to the name dispute. It is worth looking at the semantics of the initiative at a crucial for the negotiations time.

..........................................................................................................................................................................

..........................................................................................................................................................................

Greece has made a rather generous offer by accepting the use of the name Macedonia by FYROM with a geographical prefix that will distinguish it from Greek Macedonia. Practically it has offered Slav Macedonians the raw material to go on with their hos-tile and aggressive irredentist activities despite the mass objection of the Greek public opinion. This has not been fully appreciated by nationalists in Skopje and mediators. Rhetoric and argumentation based on the logic of the Balkan Wars of the early 20th century are outdated material in the construction of a zone of peace and security in South-eastern Europe. Some choices are hard to make but the risks of megalomania have proven disastrous to all Balkan peoples.

read the whole article here:

useful links:

The Greece - FYROM dispute at a dead end

Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM) & Greece. The Name Issue

Greece-FYROM name dispute enters a new, crucial phase

Documents related to the Greece - FYROM Dispute

The U.S. and the FYROM Name Dispute

«Μακεδονικό»: Η ώρα της αλήθειας για τους γείτονές μας, φτάνει!

Greece’s stand on the name dispute by Dora Bakoyannis

American faulty policy in the Greek-FYROM name dispute

FYROM: Name not the only thing keeping it out of the club

France Urges Fyrom To Solve Name Dispute With Greece

Ανατομία μιας επιστολής

Επιστολή Ολυμπίας Σνόου στην Κοντολίζα Ράις για το Σκοπιανό

«Κήρυξη πολέμου» από τα Σκόπια