Οι Η.Π.Α. αναγνωρίζουν την γενοκτονία των Αρμενίων

Η πρόθεση το Joe Biden να αναγνωρίσει την γενοκτονία των Αρμενίων, στην πραγματικότητα είναι μία ευκαιρία που δίνουν οι Η.Π.Α. στην Τουρκία να έρθει αντιμέτωπη με την Ιστορία της. Αν οι Τούρκοι ήταν έξυπνοι θα την άρπαζαν από τα μαλλιά όμως, μιλάμε για έναν λαό με ενοχικά συμπλέγματα, γεμάτο από μνησικακία, μισαλλοδοξία και φανατισμό που δεν μπορεί να αντιληφθεί πως ακόμη και η παραχάραξη της Ιστορίας χρειάζεται μία κάποια ικανότητα την οποία δεν διαθέτει.

Έναν αιώνα τώρα, προσπαθούν να μας πείσουν για το “μεγαλείο” τους και για το “ένδοξο” παρελθόν τους. Τα ίχνη των έργων τους, εμφανή ακόμη και σήμερα, τους διαψεύδουν οικτρά. Οι εθνικιστικοί κύκλοι διατείνονται πως δεν υπάρχει τίποτε για το οποίο ο τουρκικός λαός θα πρέπει να ντρέπεται κι όμως, αυτός ο λαός υπέγραψε την ιδρυτική πράξη της χώρας του με την γενοκτονία των γηγενών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Δεν ήταν μόνον οι Αρμένιοι. Την ίδια μοίρα επεφύλασσαν και για τους Έλληνες και για τους Ασσύριους και για τους Εβραίους και για κάθε έναν που δεν ήταν τουρκογενής και μουσουλμάνος. Κι αν το παρελθόν αποτελεί αποδεικτικό ποιότητας τότε εύκολα κανείς μπορεί να αντιληφθεί γιατί η Τουρκία συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την Ελλάδα και την Κύπρο, στον Καύκασο, στην Αφρική κι όπου αλλού νομίζει ότι φτάνουν τα χέρια και τα πόδια της.

Ας μην επεκταθούμε περισσότερο. Άλλωστε η σημερινή ημέρα, είναι ημέρα μνήμης. Εκείνο όμως που θα πρέπει να αναδειχθεί είναι το μήνυμα που έρχεται μέσα από την Τουρκία, έστω κι αδύναμο προς το παρόν. Ολοένα και περισσότεροι Τούρκοι, μαθαίνουν την Ιστορία τους και φρίττουν με όλα όσα διέπραξαν οι πρόγονοί τους εις βάρος αθώων· και αυτή η γνώση - και παραδοχή - λειτουργεί αναβαπτιστικά στην συνείδησή τους. Οφείλουμε να τους δώσουμε μία ευκαιρία και να τους βοηθήσουμε να επικρατήσουν των ισλαμοφασιστών, των εθνικιστών και των εθνολαϊκιστών που αποτελούν κίνδυνο για όλη την ανθρωπότητα. Ελπίζω σε ανάλογες κινήσεις διεθνούς αναγνώρισης και της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Του χρόνου, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή δυστυχώς όμως για τον μικρασιατικό ελληνισμό, η ανεκδιήγητη ηγεσία του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού, αποφάσισε να μην τιμήσει αυτό το τόσο σημαντικό κεφάλαιο της Ιστορίας μας, ανακηρύσσοντας το 2022 ως... “έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη”... ντροπής πράγματα... Ε, Νέα Δημοκρατία είναι αυτή.

Η μεγάλη Έξοδος

Διαβάζοντας κανείς τον Ηρόδοτο ή τον Σένεκα, ανάμεσα σε τόσους άλλους, είναι αδύνατον να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνον οι ανόητοι καταφεύγουν στην ισχύ των όπλων για να αρπάξουν ό,τι πολύτιμο το πνεύμα τους αδυνατεί να συλλάβει έστω και σαν ψήγμα...

Οι ισλαμιστές δεν είναι μόνον κακοί, ανήθικοι και μοχθηροί άνθρωποι. Είναι και ανόητοι! Όπως ακριβώς οι μαϊμούδες δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά διαμαντιού και πέτρας έτσι κι αυτοί, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την έννοια και την αξία της κληρονομιάς που καλούνται να διαχειριστούν, εφόσον κατέκτησαν ή κατακτούν χώρους στους οποίους προηγουμένως άκμαζαν ανθρώπινες κοινωνίες και πολιτισμοί που πρόσφεραν τα μέγιστα στην ανθρωπότητα.

Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες των καταστροφών της ιστορικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Ανατολής, από το Αφγανιστάν μέχρι την Μικρά Ασία, με υπεύθυνο πάντα τον ίδιο λαό και την ίδια θρησκεία: Τούρκους και Ισλάμ.

 

Οι Αρμένιοι σήμερα είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες - ας αποφύγουμε να εξετάσουμε το πως και γιατί, διότι τότε θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να μιλήσουμε για όλα όσα σκοπίμως παραβλέπουμε - και αφήνουν πίσω τους όνειρα, ελπίδες, κόπους και πόθους... τα νεκρά σώματα και τις ψυχές των παιδιών τους, κειμήλια και θησαυρούς... πλήθος εκκλησιών κι άλλων μνημείων που χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα μ. Χ.! 

Μπορεί να φεύγουν με πόνο, όχι όμως σαν σκύλοι όπως τους χαρακτήρισε ο γνωστός για τον βίο και την πολιτεία του, πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν. Εγκαταλείπουν τα σπίτια τους με την αξιοπρέπεια του ηττημένου που σέβεται και τιμά την υπογραφή του, έστω και αν εξαναγκάστηκε σ’ αυτήν... ψιλά γράμματα που όλοι οι τουρκογενείς ούτε σέβονται, ούτε καταλαβαίνουν!

Εκ προοιμίου γνωρίζουμε τι θα συμβεί. Είπαμε, η Ιστορία είναι αμείλικτη απέναντι στους τούρκους. Σπίτια θα λεηλατηθούν, κόποι μιας ζωής θα καταστραφούν, ιερά και όσια θα βεβηλωθούν... πολλές από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια θα γίνουν εστιατόρια, στάβλοι, αποθήκες, "πολιτιστικά κέντρα", τζαμιά και θα επιχειρηθεί να σβηστεί το χριστιανικό παρελθόν και ο χαρακτήρας της περιοχής. Ο τουρκικός πολιτισμός θα "θριαμβεύσει"...

Είναι αλήθεια, ακούμε κι ομιλούμε συχνά περί "τουρκικού" και "τουρκοϊσλαμικού πολιτισμού"... δεν έχει σχέση με τον μπακλαβά. Ό,τι κι αν σημαίνουν αυτοί οι όροι και παρά την εκτενή βιβλιογραφία κι αρθρογραφία και τις αμέτρητες "ενθουσιώδεις" διαλέξεις "ακαδημαϊκών" της γειτονικής μας χώρας, ο πολιτισμός της Ανατολής έχει χτιστεί πάνω στα συντρίμμια που άφηνε πίσω της η νομαδική λαίλαπα καθώς ισοπέδωνε τα πάντα στο πέρασμά της. Μην ξεχνάμε πως και ο ίδιος ο Κεμάλ, εξηγώντας το όραμά του, συνήθιζε να λέει πως «εμείς - οι τούρκοι δηλαδή - δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου που είχαν οι ευρωπαϊκοί λαοί στην δημιουργία Ιστορίας και πολιτισμού»...

Άρα, η καταστροφή και η διαστρέβλωση ήταν μονόδρομος! Όταν ένιωσαν λίγο πιο έξυπνοι, άρχισαν να μιμούνται τους ευρωπαίους μα και στην μίμηση απέτυχαν παταγωδώς. Ο μιμητισμός τους ξεπέρασε τα όρια του κιτς. Τότε ήταν που στράφηκαν προς την εμπορική εκμετάλλευση του πολιτισμικού πλούτου των εθνών που προϋπήρχαν και πράγματι, έβγαλαν πολύ χρήμα ενώ, παράλληλα, είχαν και την ευκαιρία να αμβλύνουν τις εντυπώσεις όλων εκείνων που επισκέπτονταν την Τουρκία ή το Αζερμπαϊτζάν και τις άλλες τουρκογενείς χώρες.

Όμως, μην ξεχνάμε και την θρησκευτική διάσταση. Το Ισλάμ ως ό,τι πιο τελευταίο υπάρχει δεν συγχωρεί τους πολιτισμούς εκείνους που δημιούργησαν και άφησαν το αποτύπωμά τους πάνω στη γη. Μισεί θανάσιμα τα έργα των ανθρώπων και των λαών που εξακολουθούν με θρασύτητα να υπάρχουν παρά τις γενοκτονίες και τις πολιτικές εκκαθάρισης.

Ο φθόνος που νιώθουν οι ισλαμιστές είναι τόσο εμφανής που όσο κι αν προσπαθούν να τον κρύψουν τόσο περισσότερο γελοιοποιούνται.

Θέλουν να μας πείσουν για το μεγαλείο της πίστης τους και την ισχύ τους όμως, σε ποιόν αλήθεια γίνονται πιστευτοί;

 

Οι φίλοι μας οι Αρμένοι, πονούν για ό,τι αφήνουν πίσω τους. Εγώ θα τους έλεγα να αφήσουν τον πόνο τους στην άκρη και να εύχονται οι Αζέροι να συμπεριφερθούν ως πραγματικοί τούρκοι που είναι! Ό,τι δοκιμάσουν, ό,τι αποπειραθούν και ό,τι κάνουν θα είναι η καλύτερη απόδειξη της αλήθειας! Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα ότι η "ευτυχία" του τούρκου βρίσκεται μέσα στην καταστροφή, την λεηλασία, την αρπαγή και την οδύνη. Θα δει και θα μάθει όλη η ανθρωπότητα το πραγματικό πρόσωπο του Ισλάμ και του ..."ισλαμικού πολιτισμού".

Ακολουθεί ο κατάλογος της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς που οι Αρμένιοι "παραδίδουν" μαζί με τα εδάφη τους στους άπιστους:

• St. John the Baptist Church (1216-1238)

• Dadivank (4th century)

• Katoghike (9-11th century)

• Amaras Monastery (4th century)

• St. George of Tsitsernavank (4-5th)

• Gtchavank (4th-13th century)

• Yeghishe Apostle Monastery (Jrvshtik) (5th)

• White Cross of Vankasar (5th century)

• Dizapayt Kataro Monastery

• Holy Mother of God (5th century)

• Bread Bakery church (7-17 centuries)

• Okht Mokhrenisi Door Monastery (7-17th)

• St. Hakobavank Monastery in Kolatak (9th)

• The Holy Savior of Jori (9th century)

• St. Stephen of Tsmakahogh (9th-10th)

• Spitak Khach Monastery, Vank village, Hadrut (10th century)

• Chartar Yeghisha Kus Desert (12th round)

• St. George of Chankatagh (12th century)

• Khotavank (12-13th century)

• Karvachar Surb Astvatsatsin virgin desert (12-13th century)

• The Holy Savior of Paul (12th-13th centuries)

• Shoshkavank St. of Msmna

• Astvatsatsin (13th century)

• Horeka Monastery (13th century)

• Kavakavank (14th century)

• Gospel of St. Gayane the Virgin in the Desert (1616)

• Holy Resurrection of Hadrut (1621)

• Pirumashen (1641)

• Holy Mother of God of the Gospel (1651)

• St. Stephen of the Cross (1654)

• Shoshi New Church (1655)

• Holy Pandaleon of Berdadzor (Paris Pigeon) (1658)

• Ghondiants Desert of Moshkhmhat (1658)

• Haki St. Minas (1673)

• Church of St. Gregory of Herher (1676)

• The Holy Mother of God of Tsaghkavank, Tsakuri (1682)

• Yeritsmankants Monastery (1691)

• Masrik Church of Kashunik (1694)

• Desert Holy Savior (Napat) (17th century)

• Hochants St. Stepanos (17th century)

• Bovurkhan Monastery Complex (17th century)

• St. John the Baptist of Togh (1736)

• Holy Virgin of Khnatsakh (1740)

• St. Stephen of Padara (18th)

• Holy Mother of God of Mushkapat (18th century)

• Surb Astvatsatsin of Dashushen (1843)

• St. John the Baptist of Shushi (1847)

• The Holy Virgin of Nngi (1853)

• St. John Garabed of Martakert (1857)

• The Holy Mother of God of Aygestan (1860)

• The Holy Virgin Karin Dag (1862)

• Holy Savior of Shushi (1868-1887)

• Ashan Surb Astvatsatsin (1896)

• St. George of Astghashen (1898)

• St. George of Mataghis (1898)

• Holy Mother of God of Talish (19th century)

• Holy Savior of the Garmeragoudj (19th century)

• Holy Mother of God of Karaglkh (19th century)

• St. John the Baptist of Nor Shen (19th century)

• Holy Mother of God of Haghorti (19th)

• Holy Mother of God of Khnushinak (19th)

• Surb Astvatsatsin of Kolkhozashen (19th century)

• Holy Translators of Kaghartsi (19th)

• Surb Astvatsatsin of Lusadzor (19th)

• Holy Savior of Sarushen (19th)

• Surb Astvatsatsin of Karmir village (19th)

• St. Stephen of Khachen (19th century)

• St. Hripsime of Berdadzor (19th century)

• Surb Astvatsatsin of Nerkin Horatagh (1904)

• Holy Mother of God of the Apostle (1907)

• The Holy Ascension of Berdzor (1998)

• Holy Martyrs of Aghavno (2002)

• Holy Mother of God of Askeran (2002)

• St. Nerses the Great of Martuni (2004)

• Holy Garabed of Yeghtsahogh (2006)

• St. Sargis of Harutyunagomer (2006)

• St. Anton of Zaglik (2007)

• Holy Garabed of Nerkin Horatagh (2012)

• Holy Mother of God of Vaghuhas (2012)

• St. John the Baptist of Karaglkh (2013)

• St. George of Mets Shen (2013)

• Chartar St. Vardanants (2018)

 

Οργή στην Αρμενία για την οδυνηρή συμφωνία με το Αζερμπαϊτζάν

Η συνθηκολόγηση που υπέγραψε η Αρμενία με το εγκληματικό καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν δικαίως έχει εξοργίσει κι έχει βυθίσει στο πένθος τον αρμένικο λαό. Κι αυτό, είναι κάτι που το καταλαβαίνω απόλυτα. Καταλαβαίνω επίσης και τα μέσα ενημέρωσης, που κάνουν λόγο για "οδυνηρή συμφωνία" και "προδοσία" του Πρωθυπουργού της χώρας Νιγκόλ Πασινιάν. Όμως, ο Πασινιάν έπραξε το αυτονόητο. Έσωσε ανθρώπινες ζωές' μαζί και την αξιοπρέπεια του λαού του Αρτσάχ. Τόσο ο ίδιος όσο κι ο Πρόεδρος του Αρτσάχ, Αραγίκ Χαρουτγιουνιάν, στην δική μου αντίληψη τουλάχιστον, αναδείχθηκαν ως οι πλέον ηρωϊκές μορφές της αντίστασης απέναντι στον φασισμό των τουρκοϊσλαμιστών.

 

Πόσο να άντεχε το μικρό κι "ασήμαντο" Αρτσάχ των 150000 ανθρώπων του; Πόσο να άντεχε η Αρμενία μόνη της... στ' αλήθεια μόνης της; Κανείς δεν στήριξε πραγματικά τον αγώνα τους. Όλοι μα όλοι σφύριζαν αδιάφορα στον όλεθρο και τον θάνατο που έσπερναν οι τουρκοαζέρικες δυνάμεις και οι περιφερόμενοι ισλαμιστές τρομοκράτες. Τα έχουμε δει και τα έχουμε ζήσει κατ' επανάληψη. Την γνωρίζουμε την ιστορία και την πορεία των πραγμάτων. Ξανά και ξανά τα ίδια. Κανείς δεν μίλησε ποτέ για τα εγκλήματα των μουσουλμάνων πολέμαρχων της Βοσνίας εις βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής. Κανείς δεν μίλησε για τα αίσχη των τουρκαλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, των Τατάρων της Κριμαίας ή τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Τσετσένων. Κανείς δεν ορθώνει το ανάστημα του απέναντι στον τουρκο-ισλαμισμό... τη λέπρα που σαπίζει το σώμα της ανθρωπότητας!

 

Πότε οι ισλαμιστές απολογήθηκαν για τα εγκλήματά τους; Από την άλλη, πότε η "πολιτική ορθότητα" αναγνώρισε το δίκαιο των λαών της περιοχής μας; Ποτέ. Πολύ σύντομα ακολουθεί η Κύπρος και λίγο αργότερα εμείς. Αλλά, μέχρι τότε, θα εξακολουθούμε να ζούμε με σχετική ασφάλεια και θα εκφράζουμε άποψη επί του παντός, πιστεύοντας πως προσθέτουμε κι εμείς το κατιτίς μας.

 

Καταλαβαίνω τον κάθε Αρμένιο και την κάθε Αρμένισσα! Έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται προδομένοι. Κάθε συνθηκολόγηση είναι πικρή. Κάθε συμβιβασμός, κάθε αναδίπλωση, κάθε απώλεια πονάει πολύ περισσότερο από τις πληγές και τα τραύματα που αποκτώνται στο πεδίο της μάχης. Όμως, με την συμφωνία αυτή σώζονται χιλιάδες ζωές και υπό αυτές τις συνθήκες, τούτο αποτελεί μέγιστη επιτυχία!

Forward To The Past: Russia, Turkey, And Armenia's Faith

By Raffi K. Hovannisian

The recent race of strategic realignments reflects a real crisis in the world order and risks triggering a dangerous recurrence of past mistakes. Suffice the testimony of nearly all global and regional actors, which have quickly shifted gears and embarked on a collective reassessment of their respective strategic interests and, to that end, a diversification of policy priorities and political partnerships.

It matters little whether this geopolitical scramble was directly triggered by the Russian-Georgian war and the resulting collapse of standing paradigms for the Caucasus, or whether it crowned latently simmering scenarios in the halls of international power. The fact is that the great game -- for strategic resources, control over communications and routes of transit, and long-term leverage -- is on again with renewed vigor, self-serving partisanship, and duplicitous entanglement.

One of the hallmarks of this unbrave new world is the apparent reciprocal rediscovery of Russia and Turkey. Whatever its motivations and manifestations, Turkey's play behind the back of its trans-Atlantic bulwark and Russia's dealings at the expense of its "strategic ally" Armenia raise the specter of a replay of the events of more than 85 years ago, when Bolshevik Russia and a Kemalist Turkey not content with the legacy of the great Genocide and National Dispossession of 1915 partitioned the Armenian homeland in Molotov-Ribbentrop fashion and to its future detriment.

Time To Face Up Nagorno-Karabakh (Artsakh, in Armenian) was one of the territorial victims of this 1921 plot of the pariahs, as it was placed under Soviet Azerbaijani suzerainty together with Nakhichevan. That latter province of the historical Armenian patrimony was subsequently cleansed of its majority Armenian population, and then of its Armenian cultural heritage. As recently as December 2005, Azerbaijan (like Armenia, a member of the Council of Europe) completed the total, Taliban-style annihilation of the medieval Armenian cemetery at Jugha that contained thousands of unique cross-stones.

Nagorno-Karabakh, by contrast, was able to turn the tide on a past of genocide, dispossession, occupation and partition and defend its identity, integrity, and territory against foreign aggression. In 1991 -- long before Kosovo, South Ossetia, and Abkhazia became buzzwords -- it declared its liberty, decolonization, and sovereignty in compliance with the Montevideo standards of conventional international law and with the Soviet legislation in force at that time.

Subsequent international recognition of Kosovo, on the one hand, and the later withholding of such recognition for South Ossetia and Abkhazia, on the other, demonstrate that there exists no real rule of law applied evenly across the board. On the contrary, such decisions are dictated by vital interests that are rationalized by reference to selectively interpreted international legal principles of choice and exclusivist distinctions of fact which, in fact, make no difference.

It's time to face up to the farce -- and that goes for Moscow and Ankara too, judging by recent pronouncements by high-level officials. And if the two countries are driven by the desire for a strategic new compact, then at least their partners on the world stage should reshift gears and calibrate their policy alternatives accordingly. Iran, the United States, and its European allies might find here an objective intersection of their concerns.

What Is Needed Russia and Turkey must never again find unity of purpose at the expense of Armenia and the Armenian people. The track record of genocide, exile, death camps, and gulags is enough for all eternity.

These two important countries, as partners both real and potential, must respect the Armenian nation's tragic history, its sovereign integrity and modern regional role, and Nagorno-Karabakh's lawfully gained freedom and independence.

Football diplomacy is fine, but Turkey can rise to the desired new level of global leadership and local legitimacy only by dealing with Armenia from a "platform" of good faith and reconciliation through truth; lifting its illegal blockade of the republic and opening the frontier that it unilaterally closed, instead of using it as a bargaining tool; establishing diplomatic relations without preconditions and working through that relationship to build mutual confidence and give resolution to the many watershed issues dividing the two neighbors; accepting and atoning, following the brilliant example of post-World War II Germany, for the first genocide of the 20th century and the national dispossession that attended it; committing to rebuild, restore, and then celebrate the Armenian national heritage, from Mount Ararat and the medieval capital city of Ani to the vast array of churches, monasteries, schools, academies, fortresses, and other cultural treasures of the ancestral Armenian homelands; initiating and bringing to fruition a comprehensive program to guarantee the right of secure voluntary return for the progeny and descendants of the dispossessed to their places and properties of provenance; providing full civil, human, and religious rights to the Armenian community of Turkey, including the total abolition the infamous Article 301, which has served for so long as an instrument of fear, suppression, and even death with regard to those courageous citizens of good conscience who dare to proclaim the historical fact of genocide; and finally, exercising greater circumspection in voicing incongruous and unfounded allegations of "occupation" in the context of Nagorno-Karabakh's David-and-Goliath struggle for life and justice, lest someone remind Ankara about more appropriate and more proximate applications of that term.

As for Russia, true strategic allies consult honestly with each other and coordinate their policies pursuant to their common interests. They do not address one another by negotiating adverse protocols with third parties behind each other's back; they do not posture against each other in public or in private; and they do not try to intimidate, arm-twist, or otherwise pressure each other via the press clubs and newspapers of the world. Russia, too, must deal with Armenia in good faith, recognizing the full depth and breadth of its national sovereignty and the horizontal nature of their post-Soviet rapport, its right to pursue a balanced, robust, and integral foreign policy, as well as the nonnegotiability -- for any reason, including the sourcing and supervision of Azerbaijani oil -- of Nagorno-Karabakh's liberty, security, and self-determination.

The Armenian government, in turn, must of course also shoulder its share of responsibility for creating a region of peace and shared stability, mutual respect and open borders, domestic democracy, and international cooperation. An ancient civilization with a new state, Armenia's national interests can best be served by achieving in short order a republic administered by the rule of law and due process, and an abiding respect for fundamental freedoms, good governance, and fair elections, which, sadly, has not been the case to date.

Armenia urgently needs a new understanding with its neighbors that will preclude once and for all its being cast again in the role of either fool or victim.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036. read also: Armenia: time for diplomacy Russia and Turkey: diplomatic struggle for Caucasus

Γενοκτονία των αρμένιων και αμερικανικές εκλογές

Παραθέτω απόσπασμα από το δελτίο τύπου που εξέδωσε το Cyprus Action Network of America και μου εστάλη σήμερα το πρωί:

The Cyprus Action Network of (CANA) is calling for the defeat of Congressman Steve Cohen (D-TN), who even as a freshman Congressman, worked actively against the Armenian Genocide resolution. In a recent article, he even named his opposition to the resolution as one of his greatest feats as a freshman member!!! He also was instrumental in getting the city of Memphis to honor Turkey during the Memphis in May festival, disgustingly on the day that that the so-called “Ataturk” launched the Pontic Greek or Pontian Genocide, without any mention of Turkey's oppression of minorities – Armenians and Pontians and Assyrians or Cypriots, of course.

There is a vibrant Hellenic-American community, in Congressman Cohen’s voting district, that includes two large Greek Orthodox Christian parishes (Annunciation and St George), CANA activists have been calling all our Cypriot friends urging them to vote for NIKKI TINKER, and to help us defeat Congressman Cohen.

Tinker has pledged to fight for Armenian Genocide recognition and to support Armenia. Friends and supporters of Armenians who play such a strong and integral and supportive role in Cyprus are friends, naturally of the Cyprus cause.

CONGRESSMAN COHEN, SUPPORTER OF RACIST GENOCIDAL TURKEY HAS GOT TO GO!

διαβάστε επίσης:
RAW VIDEO: Tempers flare during Cohen interview

Are Armenian-Turkish Relations Headed For Breakthrough - Or Breakdown?

γράφει ο Richard Giragosian

Since his inauguration less than two months ago, Armenian President Serzh Sarkisian has been hobbled by a daunting set of challenges, ranging from internal political tension that shows little sign of dissipating to a looming economic crisis driven by sharp price rises for food and energy that is only expected to worsen in coming months.

Yet even against this backdrop of internal challenges, there have been recent signs suggesting a possible new opportunity for a breakthrough in Armenia's strained relationship with its western neighbor, Turkey. Even before his election as president, Sarkisian outlined his vision of how Armenian-Turkish relations could be positively transformed by Turkey's admission to the EU. In an article published in December 2006 in "The Wall Street Journal," and again in an interview with the "Financial Times" one year later, Sarkisian expressed support for Turkey's bid for EU membership, albeit for purely pragmatic geopolitical reasons, suggesting that EU membership would make Turkey "more predictable" and thus strengthen Armenia's national security.

In a positively worded message on February 21, Turkish President Abdullah Gul -- one of the first foreign heads of state to congratulate the new president -- expressed the hope that Sarkisian's election victory "will permit the creation of the necessary environment for normalizing relations between the Turkish and Armenian peoples, who have proven over centuries they can live together in peace and harmony." "I sincerely hope that...an atmosphere based on reciprocal trust and cooperation can be established that will contribute to regional peace and prosperity," Gul added. A subsequent letter from Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and Foreign Minister Ali Babacan last month similarly noted the need for a new "dialogue" with Armenia.

In response, the new Armenian prime minister, Tigran Sarkisian (no relation to the president), was quick to "reaffirm" Armenia's desire for a "constructive dialogue and the establishment of normal relations without preconditions." This was also echoed in a second formal response from Armenian Foreign Minister Eduard Nalbandian, who admitted that earlier efforts to bring about an Armenian-Turkish rapprochement "failed," and called for a fresh approach and "new style" to be followed by unspecified "positive steps." Speaking in Brussels on May 28 at a session of the North Atlantic Council, Nalbandian again stressed that Armenia sets no preconditions for the normalization of relations with Turkey. He further noted that the preamble to the Individual Partnership Action Plan (IPAP) Armenia signed with NATO in 2005 affirms that "Armenia seeks normalization of relations with Turkey and is determined to pursue constructive dialogue, including direct talks with Turkey, towards this end."

At one level, the exchange of letters and professed readiness to embark on a new dialogue seemingly reflect a renewed sense of optimism, especially as Armenia has reiterated that it has no preconditions to any normalization of relations with Turkey. Yet such optimism -- if indeed it is sincere, and not pro forma -- could prove misplaced in light of a sobering record of earlier half-hearted diplomatic initiatives and ill-fated unofficial attempts at forging a common ground between the two countries.

Over the past 15 years, there has been only minimal contact between Armenia and Turkey. That absence of formal relations stems from two main impediments: Turkey's support for Azerbaijan in the conflict over Nagorno-Karabakh and its reaction to attempts by the worldwide Armenian diaspora to obtain broad international recognition of what they call the Armenian genocide of 1915. These two factors have come to dominate Turkish policy regarding its small neighbor, resulting in the imposition of an economic blockade in 1993 and a stubborn refusal to even establish formal diplomatic relations.

But to date Turkey has gained little from that policy and, in fact, has actually lost significant diplomatic and economic opportunities. Moreover, many Turkish officials have privately admitted that Turkish foreign policy regarding Armenia has become far too limited and seemingly hostage to Azerbaijan's implacable opposition to any improvement in relations with Armenia.

Despite the poor record of past initiatives, the potential benefits from even the most basic and rudimentary form of engagement are clear for each country. For Turkey, opening its closed border with Armenia would constitute a new strategic opportunity for galvanizing economic activity in the impoverished eastern regions of the country, which could play a key role in the economic stabilization of the already restive largely Kurdish-populated eastern regions and thus address a significant national security imperative of countering the root causes of Kurdish terrorism and separatism with economic opportunity.

Likewise, an open border with Turkey would offer Armenia not only a way to overcome its regional isolation and marginalization, but also a bridge to larger markets crucial for economic growth and development. In addition, the commercial and economic activity resulting from opening the Armenian-Turkish border would foster subsequent trade ties between the two countries that, in turn, would lead to more formal cooperation in the key areas of customs and border security. And with such a deepening of bilateral trade ties and cross-border cooperation, the establishment of normal diplomatic relations would undoubtedly follow.

Thus, the opening of the closed Armenian-Turkish border could not only bring about a crucial breakthrough in fostering trade links and economic relations, but may also serve as an impetus to bolster broader stability and security throughout the conflict-prone South Caucasus.

Yet the divide between potential and reality seems as wide as ever, as participants at a one-day conference on Armenian-Turkish relations in Yerevan on May 20 acknowledged. Organized by the Yerevan-based Analytical Center on Globalization and Regional Cooperation with the support of the Eurasia Partnership Foundation and the U.S. Agency for International Development, the conference brought together several leading Armenian and Turkish experts and analysts for an open discussion of the prospects for a normalization of relations between the two countries and helped to dispel some of the more disturbing stereotypes of Turks that have come to drive Armenian perceptions.

As one of the participants later wrote in the May 22 issue of the "Turkish Daily News," the conference was able to forge a shared recognition of "a lack of clarity and a gap between declarations and practice on both sides." Highlighting a new sense of optimism, Diba Nigar Goksel, a senior analyst at the European Stability Initiative and the editor in chief of the English-language "Turkish Policy Quarterly," went on to stress that "it also seemed hopeful that the sides could move closer to a shared view of history, as long as they set reasonable expectations," adding that "sometimes it takes a trip eastward to appreciate how far Turkey has traveled and the untapped potential it has for more influence."

But at the same time, the conference seemed to confirm that any breakthrough in Armenian-Turkish relations hinges above all on timing, given that in the past each side has on more than one occasion extended a cautious hand to the other, but those overtures have never coincided. This divergence has also assumed a new political dimension, as the new Armenian government is in desperate need of a strategic breakthrough in foreign policy as it struggles to overcome the ongoing internal political crisis.

Yet even this imperative for progress from the Armenian side is not enough to overcome the stalemate in relations, as the truly revolutionary degree of change now under way within Turkey suggests little likelihood for a breakthrough. And while the dynamic process of redefining and reassessing the very tenets of Turkey's national identity and strategic orientation may present a new opportunity for modifying its failed policy toward Armenia, Turkey seems wary of alienating its traditional ally, Azerbaijan. As recently as May 26, the Turkish daily "Zaman" quoted Economy Minister Mehmet Simsek as saying that the border with Armenia will not be opened until Yerevan solves its problems with Ankara and with Turkey's "regional ally," Azerbaijan. Simsek added that Armenia has more to gain than Turkey from establishing "normal relations" between the two countries, and therefore Armenia should take the first step toward rapprochement.

Therefore, while it may seem attractive to blame Turkey for failing to seize the initiative and reap the benefits from a fresh approach toward Armenia, the real impediment lies in Turkey's desire to allay Azerbaijani concerns, at least in the short term.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Notice: The opinions expressed in this post does not necessarily reflect the opiniom and the policies of this blog