Εξωτερική πολιτική για γέλια ή ... για κλάματα;

Μόλις τώρα, διάβασα ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και το μεταφέρω εδώ.

Στον μακροχρόνιο «ψυχρό πόλεμο» ανάμεσα στο υπουργείο Εξωτερικών και στη Γραμματεία Τύπου, με αιχμή τα γραφεία τύπου Εξωτερικού, προστέθηκε τον τελευταίο μήνα ένα νέο θερμό επεισόδιο.

Αφορμή, η ίδρυση Γραφείου Τύπου στο Ντουμπάι με πρωτοβουλία του γραμματέα Π. Λειβαδά παρά το ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται, καθώς η Ελλάδα δεν διαθέτει πρεσβεία ή προξενείο στο Εμιράτο.

Η ένταση υπέβοσκε από τη στιγμή που διαπιστώθηκε ότι στο νόμο για το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο, τον Μάρτιο του 2006, προστέθηκε μία τροπολογία η οποία περιλαμβάνει και το Ντουμπάι (χωρίς προφανώς οι υπογράφοντες υπουργοί να το αντιληφθούν) στις περιοχές όπου θα μπορεί να λειτουργεί «Γραφείο Τύπου Β' τάξης».

Η έκρηξη, όμως, εκδηλώθηκε μόλις προ εβδομάδων όταν δύο υπάλληλοι της Γραμματείας, που υπηρετούσαν στο Δουβλίνο, πήραν μετάθεση για το περιζήτητο Εμιράτο.

Οι προετοιμασίες πήγαιναν «ρολόι», η κυρία έκλεισε σχολείο για το παιδί, ο άνδρας της παρέας δέχθηκε από πρώτος τη τάξει που ήταν στο Δουβλίνο να υποβιβαστεί σε δεύτερο, αλλά... λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Εν προκειμένω το υπουργείο Εξωτερικών: Οταν πήγαν να παραλάβουν το διπλωματικό διαβατήριο, τους ενημέρωσαν ότι δεν μπορούν να τους διαπιστεύσουν. Σημείωσαν ότι ακόμα και το Εμπορικό Τμήμα που υπάρχει στο Ντουμπάι ενσωματώθηκε στο ΥΠΕΞ και λειτουργεί με ένα ιδιαίτερο καθεστώς, ενώ τους επισήμαναν ότι έπρεπε να προηγηθεί συνεννόηση με το υπουργείο. Αν, δηλαδή, το πόστο κρίνεται σημαντικό, πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί Προξενείο της χώρας μας.

«Αστραψε και βρόντηξε» από την Τήνο όπου έκανε τις διακοπές του μόλις ενημερώθηκε ο γενικός γραμματέας, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Οι υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών, ύστερα από εντολή και του αρμόδιου υφυπουργού Γ. Βαληνάκη, προέβαλαν τον βασικό νόμο Οργάνωσης και Λειτουργίας των Γραφείων Τύπου που προβλέπει: «Τα Γραφεία Τύπου είναι υπηρεσίες εξωτερικού του υπουργείου Τύπου και ΜΜΕ, υπάγονται στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, λειτουργούν σε έδρες των ελληνικών διπλωματικών και προξενικών αρχών και ασκούν τις αρμοδιότητές τους σε άμεση συνεργασία με αυτές».

Η υπόθεση, πάντως, έχει συνέχεια: Οι δύο υπάλληλοι που αποσπάστηκαν από το Δουβλίνο και είναι τώρα ξεκρέμαστοι, καθώς στη θέση τους διορίστηκαν άλλοι, ζητούν να επιστρέψουν στο παλιό τους πόστο.

Η χρόνια αντιπαράθεση ΥΠΕΞ και Π. Λειβαδά έχει οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των Γραφείων Τύπου εξωτερικού.

Η Ντόρα Μπακογιάννη τους σνομπάρει και έχει δημιουργήσει δικό της σύστημα ενημέρωσης, οι δε πρέσβεις, στην πλειονότητά τους, αντιδρούν βάζοντάς τους στο «ψυγείο» σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τον Π. Λειβαδά, επειδή στέλνει σε σημαντικά πόστα άτομα χωρίς τα απαραίτητα προσόντα.

Ασήμαντο γεγονός, δεν λέω. Χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα, αν αληθεύει! Ασχολούμενος με θέματα εξωτερικής πολιτικής εδώ και δεκαπέντε χρόνια γνωρίζω πολύ καλά όπως και οι λοιποί παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι η εξωτερική μας πολιτική πάσχει. Όχι τόσο από περιεχόμενο αλλά από πρόσωπα και στόχευση!

Αυτό βέβαια, οφείλεται στο γεγονός ότι η θητεία στο Υπουργείο των Εξωτερικών (απ' όποια θέση) θεωρείται πολύ glamour υπόθεση με σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως για παράδειγμα free ταξιδάκια στο εξωτερικό... και άλλα πολλά... με αποτέλεσμα, άσχετοι και σχετικοί να... συνοστίζονται στους διαδρόμους του.  

Φαντάζομαι, καταλαβαίνετε για ποιό λόγο η εξωτερική μας πολιτική πάει κατά διαόλου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι συνήθως "χάνουμε", παρά "κερδίζουμε" ... και όταν κερδίζουμε, αυτό συμβαίνει έπειτα από πολύ κόπο ή επειδή κάποιος είχε συνείδηση του τι έπρεπε να κάνει!

Αλλά... τί να περίμενε κανείς; Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα έπεφτε!

Περί πολιτικής & διακυβέρνησης

όταν ο φιλελευθερισμός απαντά σ' εκείνους που απαξιώνουν τους θεσμούς

 Προχθές, είχα μια πολύ ωραία συζήτηση με τον πατέρα μου... μια από εκείνες που συνηθίζουμε να απολαμβάνουμε συχνά. Αυτή τη φορά - μού φαίνεται - ήταν πολύ πιο ευχάριστη, πιο χρήσιμη και πιο διδακτική ίσως, γιατί μόλις είχε επιστρέψει από τις διακοπές του. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά οι γονείς μου το χάρηκαν να βρίσκονται "εκτός των τειχών" παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Δεν πειράζει όμως. Αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η ελάχιστη δυνατή ανταμοιβή τους, για όλους τους αγώνες και τις προσπάθειές τους στα χρόνια που πέρασαν... και πολλά από αυτά  τα χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα, πιστέψτε με!

Τέλος πάντων. Να γυρίσω στις σκέψεις μου και σε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα ήθελα να μεταφέρω από την κουβέντα μας. Το θέμα, είχε να κάνει με την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην χώρα μας και όπως συνηθίζεται, η όλη συζήτηση επεκτάθηκε σε όλα εκείνα τα σημεία τα οποία θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε, συγκρίνοντας την ελληνική πραγματικότητα με την εικόνα που έχουμε από άλλες κοινωνίες, οι οποίες εφαρμόζουν διαφορετικά συστήματα και μάλλον πολύ πιο αποτελεσματικά από εμάς.

Τέτοιου είδους συζητήσεις αποτελούν αγαπημένη ενασχόληση στη χώρα μας διότι, όλοι γνωρίζουμε πως η πολιτική εφαρμόζεται σε πολλές των περιπτώσεων με τρόπο τυχωδιωκτικό και πρόχειρο, γεγονός που ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες, τροφοδοτεί τις κοινωνικές εντάσεις και δημιουργεί προβλήματα ακόμη κι όταν θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Έτσι, καθένας από εμάς προσπαθεί με το α' ή β' τρόπο ν' ασχοληθεί με την ερμηνεία και την... ίανση τέτοιων φαινομένων. Να, μία πρώτη απάντηση σε όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ελληνική κοινωνία είναι μία απολιτική και αδιάφορη κοινωνία.  

Τα ερωτήματα δεν αλλάζουν. Ξανά και ξανά τα ίδια: Φταίμε εμείς; Φταίνε οι πολιτικοί μας; Φταίμε όλοι μαζί; Μήπως "φταίνε οι αμερικάνοι" και για την δική μας ξεροκεφαλιά; Στο τέλος-τέλος οι "εθνοπατέρες μας" είναι τόσο άβουλοι, ανίκανοι και αδύναμοι να προσφέρουν όλα εκείνα για τα οποία είναι υποχρεωμένοι απέναντι στους πολίτες; Μήπως πάλι φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουμε; Ποιά είναι τα ποιοτικά εκείνα χαρακτηριστικά που μας λείπουν ούτως, ώστε να έχουμε την δυνατότητα κάποτε "ν' αλλάξουμε τα πράγματα";

Νομίζω, όλοι μας έχουμε άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη και σχηματισμένη με τέτοιο τρόπο που όπως κι αν απαντήσουμε, όπως κι αν εκφραστούμε, κανένας δεν θα κάνει λάθος από την πλευρά του. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλείο της δημοκρατίας. Αυτή ίσως είναι η αξία της παρακαταθήκης των προηγούμενων γενεών στις επόμενες και θα ήταν άδικο να μην τα διακρίνουμε αυτά τα δύο.

Και αφού τα διακρίνουμε, τα γνωρίζουμε, τα κατανοούμε και τα δεχόμαστε ως αξιώματα, δεν μπορούμε να μην συμφωνούμε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας! Δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς και ν' αντιμετωπίζουμε με στωϊκότητα όλα τα κακώς κείμενα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να δίνουμε "δεύτερη ευκαιρία" σε εκείνους που θεωρούν ότι είναι έξυπνοι και ότι εμείς είμαστε βλάκες. Δυστυχώς, τέτοιους "έξυπνους" έχουμε πολλούς.

@

Υπάρχουν δεκάδες συστήματα διακυβέρνησης. Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία για να στηρίξουν την μία ή την άλλη άποψη, έχουν δοθεί αγώνες και έχουν θυσιαστεί άνθρωποι ενώ στη σημερινή εποχή, στην ασφάλεια ή την... "ανασφάλεια" της καθημερινότητάς μας, το διαδίκτυο έχει γεμίσει από σκέψεις, προγράμματα, προτάσεις, διαλόγους και κάθε λογής γραπτό που αναδεικνύει την πολιτική ως τον πιο σημαντικό τόπο συνάντησης κάθε ανθρώπου που επιζητεί ένα καλλίτερο αύριο.

Στην συζήτηση που είχα με τον πατέρα μου, σταθήκαμε περισσότερο στην έννοια του φιλελευθερισμού και στην αξία του, σε ό,τι αφορά στη εξέλιξη των κοινωνιών και την ανάπτυξη του κάθε ατόμου χωριστά. Γιατί με τον φιλελευθερισμό; Γιατί υποδεικνύει ίσως τον πιο "φυσικό" τρόπο κοινωνικής διαχείρισης των πραγμάτων.

Ασφαλώς και δεν μιλήσαμε για το δήθεν φιλελευθερισμό. Εκείνον που αντιλαμβάνονται και εννοούν - κυρίως κάποιοι ξεπεσμένοι - πολιτικοί της χώρα μας. Δεν μιλήσαμε για εκείνον τον δήθεν φιλελευθερισμό που εκμεταλεύεται τον πολίτη, που τσαλακώνει την προσωπικότητά του και καταστρέφει την ατομική του ευτυχία - άρα, και κατά προέκταση την συλλογική - καθιστώντας τον δέσμιο ενός κράτους, ενός συστήματος διακυβέρνησης που αποδεικνύεται ως ο μέγιστος εχθρός του.

Και είναι εχθρός ένα κράτος που προσπαθεί με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών του, που θέτει σε αμφισβήτηση το δικαίωμά του στην προσδοκόμενη ευημερεία και που καθιστά σε ομηρία εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν με φυσικό τρόπο, να επιφέρουν αλλαγές  και να επιτύχουν την σταδιακή αναβάθμιση της ποιότητας της καθημερινότητας με παράλληλη (ως αποτέλεσμα) αύξηση της αποδοτικότητας του ατόμου-πολίτη. Να λοιπόν πως η κοινωνική συνοχή διασπάται κι αρχίζουν να τρίζουν τα θεμέλια των θεσμών...

Όμως, αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ούτε βέβαια αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Γι' αυτό και όσοι ασχολούνται με την πολιτική, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, δεν εκπλήσσονται από την κατάπτωση των αξιών και την διαφθορά της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε χώρο.

Η βασική αξία του φιλελευθερισμού, όσο κι αν φαίνεται ρομαντικό, βρίσκεται στη φύση... στην έννοια της δημιουργίας. Στην έννοια της προσφοράς και του κέρδους. Γιατί το κέρδος είναι απαραίτητα κακό; Φιλελευθερισμός, δεν σημαίνει αυθαιρεσία. Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ασυδοσία. Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει καιροσκοπισμός. Λυπάμαι που βρίσκομαι κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους, στη δυσσάρεστη θέση να δίνω μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς και ιδεολογικής ορθότητας στην δήθεν φιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Το πρόβλημα βέβαια, ξεπερνά κατά πολύ τα στενά όρια ενός και μόνο πολιτικού σχηματισμού. Κάποια στιγμή η Πολιτεία ή ακόμη καλλίτερα ο μηχανισμός του συστήματος διακυβέρνησης στην χώρα μας, θα πρέπει να αποδεχθεί το γεγονός ότι, η κινητήριος δύναμη δεν είναι η πολιτική ηγεσία και τα στελέχη της. Δεν είναι δυο-τρεις επιχειρηματίες, οι τζογαδόροι και οι μεσάζοντες, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες! Ο λαός. Η ... "μάζα" όπως μας αποκαλούν.

Γιατί; Μα, κάθε κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, θεσμική ή όποια άλλη μεταβολή, προωθείται και επιτυγχάνεται από την βούληση αυτής της... "μάζας".

Ποιός μπορεί ν' αρνηθεί ότι σήμερα, μόλις τώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές που εσείς θα διαβάζετε αύριο, οι πολιτικοί μας σύρονται από την καθημερινότητα όντας αδύναμοι, ανεπαρκείς ή ανίκανοι να δημιουργήσουν προϋποθέσεις κι εξελίξεις... κάτι που είναι επιβεβλημένο από τον κοινωνικό τους ρόλο;

Υπό αυτή την έννοια, συνεχίζουν να παραμένουν και θα παραμένουν αναποτελεσματικοί ό,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν θα προσπαθούν!   

Έχουμε έναν Πρωθυπουργό που κρύβεται στα δύσκολα κι έναν Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο οποίος ηθελημένα αγνοεί τον προβληματισμό των πολιτών και απορεί για ποιόν λόγο δεν "πάει καλά"! Και μην νομίζει κανείς ότι όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις διαφέρουν κάπως. Κι αυτές έχουν το μερίδιό τους. Τόσο, όσο τους αναλογεί.

Απέναντι σ' ένα τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς πρέπει ν' αντιδράσουμε. Και κάθε είδους αντίδραση είναι αποδεκτή, τουλάχιστον ηθικά διότι σκοπός είναι η καλλιτέρευση της καθημερινότητας μέσω της μεταβολής του συστήματος διακυβέρνησης και δεν εννοώ ημίμετρα στην διαδικασία άσκησης εξουσίας όπως ο "Καποδίστριας" ή ο τρόπος εκλογής βουλευτών και όλα τα συναφή.

Η Ελλάδα αυτή, η Ελλάδα που γνωρίζουμε, δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Ούτε στους πολίτες της, ούτε στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό!

@

Ο φιλελευθερισμός, παρέχει στον πολίτη ελευθερία κινήσεων ούτως, ώστε να προσφέρει όσο το περισσότερο μπορεί προς όφελος και δικό του και του κοινωνικού συνόλου παράλληλα, όμως, θεσπίζει κανόνες και προστατεύει τα κεκτημένα δικαιώματά του. Δεν τα θέτει σε αμφισβήτηση. Δεν τον ταπεινώνει. Δεν τον εκμεταλεύεται. Δεν τον κοροϊδεύει και δεν τον εκδικείται.

Όλοι μας "κλέβουμε". Γιατί; Γιατί όλοι "κλέβουν" και πρώτα-πρώτα το ίδιο το κράτος! Υποχρεωτικά και αναγκαστικά, σού κλέβει το εισόδημα που κερδίζεις με τον κόπο σου και στο τέλος, δεν έχεις κανένα ανταποδοτικό όφελος. Κανένα αντίκρυσμα! Η ποιότητα ζωής υπολείπεται των προσδοκιών σου και δεν είσαι καν σίγουρος αν θα πάρεις σύνταξη ποτέ...

Μας παρέχονται σχολεία και "δωρεάν" παιδεία όμως, τα παιδιά βγαίνουν πιο βλάκες απ' ό,τι πριν μπουν στη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Το κράτος θα έπρεπε να μας παρέχει ένα ασφαλές σταθερό και σίγουρο περιβάλλον, όμως... δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει την επόμενη ημέρα...

Κανένας δεν ασχολείται με κανέναν και καταλήγουμε στην εύκολη λύση, στο βόλευμα που τελικά μας αποχαυνώνει και μας αφήνει έρμαια του κάθε τυχάρπαστου "καθηγητάκου"... ο οποίος αποφάσισε κάποτε ότι θέλει να "υπηρετήσει" την πατρίδα. Νομίζω, γνωρίζει κι ο ίδιος πολύ καλά ποιες θα ήταν οι καλλίτερες υπηρεσίες που θα μπορούσε να μας προσφέρει...

Αυτός ο ίδιος θεωρεί επιβεβλημένο να υπερασπιστεί την δήθεν αξιοπρέπειά του, την οποία βλέπει να θίγεται... όταν όμως του ασκείται κριτική, μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, δεν λέει κουβέντα καθώς, θίγει δικά μας ζωτικά συμφέροντα...

Αυτοί που κατέστρεφαν και καταστρέφουν την χώρα μας, είναι εκείνοι που λόγω αδυναμίας, ανικανότητας, ανεπάρκειας, ατολμίας... προτάσσουν πτυχία, περγαμηνές και - κατά συνθήκη - ακαδημαϊκές πορείες ως διαπιστευτήρια της "δικαιολογημένης" αλλόγιστης χρήσης της εξουσίας εις βάρος των πολιτών.

Αλήθεια, ποιοί κατέστρεψαν την καθημερινότητά μας; Ποιοί κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας; Ποιοί απαξιώνουν πρόσωπα και θεσμούς; Ποιοί εναπόθεσαν στο ράφι την εξωτερική μας πολιτική; Ποιοί κατέστησαν την υγεία αντικείμενο εμπορικής συνδιαλλαγής; Ποιοί φρόντισαν για την καταβαράθρωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης; 

Κάποιος θα πρέπει να τους απαντήσει ότι τα πτυχία δεν αποτελούν τεκμήριο προσφοράς, ανθρωπιάς, επιτυχίας (προσωπικής και κοινωνικής) και επιβεβαίωσης και πως τα προνόμια δεν παίρνονται ετσιθελικά, αλλά προσφέρονται για να προσφέρουν.

Αυτοί είναι που ευτελίζουν την δημόσια ζωή. Αυτοί είναι που υποβαθμίζουν την ζωή των πολιτών. Η Βουλή γέμισε γιατρούς και δικηγόρους κατ' επιλογήν των κομμάτων. Αυτό δεν αποτελεί αμετροέπεια ως προς την σύνθεση του κοινωνικού μας ιστού; Προς τι ο αποκλεισμός των υπόλοιπων κοινωνικών, επαγγελματικών και όποιων άλλων ομάδων;

Θέλει πολύ θάρρος να παραδεχθείς ότι απέτυχες. Οι πολιτικοί μας, δεν το διαθέτουν αυτό το χάρισμα!

Αξίζει τον κόπο ν' αναλογιστούμε τα λάθη μας. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε. Ακόμη κι αν θα πρέπει τελικά να στραφούμε ενάντια σε εμάς τους ίδιους. Ενάντια σε όλα όσα "παραδοσιακά" πιστεύουμε και προσδοκούμε.

Τίποτε δεν πάει χαμένο και τίποτα δεν υπάρχει που να μην διορθώνεται. Θέληση χρειάζεται, απόφαση και συμμετοχή. Από την πλευρά της Πολιτείας χρειάζονται πραγματικές ελευθερίες, περισσότερη δικαιοσύνη, διαφάνεια και τόλμη ενάντια στην ασυδοσία και την τοκογλυφία της κρατικής μηχανής και των λειτουργών της. Ο πολίτης χρειάζεται παραδείγματα!

Είναι αναγκαίο να θεμελιωθούν νέοι κανόνες σεβασμού και αποτελεσματικότητας. Σεβασμού προς τον πολίτη και αποτελεσματικότητας στην εφαρμογή κάθε πολιτικής στόχευσης. Όσο ψηφίζονται νόμοι μετά τα μεσάνυχτα και από την πίσω πόρτα των θερινών τμημάτων της Βουλής, τόσο περισσότερο θα χειροτερεύει η κατάσταση και η αξιοπιστία της πολιτικής ζωής του τόπου θα αμφισβητείται και μάλιστα δικαιολογημένα!

Ορίστε! Φτάσαμε να συζητάμε το 2008 με όρους του 1960 και '70. Δεν με εκπλήσσει.  Δεν επαναλαμβάνεται η ιστορία. Εμείς κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά διότι δεν μαθαίνουμε. Δεν θέλουμε να μάθουμε... ή ακόμη καλλίτερα, βολεύει! ... Και κρατάμε τα μάτια κλειστά, νιώθωντας ασφάλεια μέσα στο σκοτάδι.

Υπάρχει καλλίτερη Ελλάδα. Και η Ελλάδα αυτή, δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του σήμερα!   

Asia's new 'great game' is all about pipelines

 

TheStar.com | Opinion | Asia's new 'great game' is all about pipelines

γράφει ο John Foster

The quest for control of energy resources has been dubbed the "new great game" – a rivalry for pipeline routes to access energy resources in Central Asia and the Caspian Sea.

It's a geopolitical game that is openly analyzed in U.S. think-tanks, widely reported in the Asian press but rarely commented upon in Canada. It began after the Soviet Union broke up and the five "Stans" of Central Asia became independent.

Recent reports have linked the conflict in Georgia with pipelines that bring oil and gas to Europe but the pipeline rivalry extends far beyond Georgia to the vast oil and gas resources of the Caspian region and Central Asia.

When the countries of Central Asia were part of the Soviet Union, their oil and gas flowed only to the north through Soviet-controlled pipelines. After the Soviet breakup in 1991, however, competing world powers began to explore ways to tap these enormous reserves and move them in other directions.

Pipelines are important today in the same way that railway building was important in the 19th century. They connect trading partners and influence the regional balance of power.

Both Georgia and Afghanistan are seen as energy bridges – transit routes for the export of land-locked hydrocarbons.

Washington has long promoted a gas pipeline south from Turkmenistan through Afghanistan to Pakistan and India. It would pass through Kandahar.

Realistic or not, construction is planned to start in 2010, and Canadian Forces are committed until December 2011. Richard Boucher, U.S. Assistant Secretary of State, said last year: "One of our goals is to stabilize Afghanistan," and to link South and Central Asia "so that energy can flow to the south."

Unwittingly or willingly, Canadian forces are supporting American goals.

The BTC (Baku-Tbilisi-Ceyhan) oil pipeline and South Caucasus gas pipeline that pass through Georgia to Turkey originate in Azerbaijan. Recently built, they are the jewels in the crown of U.S. strategy to secure energy resources that bypass Russia and reduce European dependence on pipelines from Russia.

Two Central Asian countries are rich in hydrocarbons. According to the International Energy Agency, Turkmenistan has the world's fourth largest reserves of natural gas, while Kazakhstan's oil reserves are said to be three times those of the North Sea. Turkmenistan exports virtually all its gas to Russia. Last year, the presidents of Russia, Turkmenistan and Kazakhstan agreed on a new gas line north to expand the export system. Construction starts this summer.

China is tapping into Central Asia's treasure, too. There is a new pipeline that brings oil from Kazakhstan to China. And a gas pipeline is being built from Turkmenistan through Kazakhstan to China.

The rivalry continues with plans for new gas lines to Central Europe. The Russians plan a line under the Black Sea to Bulgaria called South Stream, and the EU backs a project called Nabucco that would supply gas via Turkey.

As well, Washington is pushing for new pipelines under the Caspian Sea that would link Kazakhstan and Turkmenistan to Azerbaijan and the pipelines to Europe.

But Russia is blocking these plans. Boucher asserts that European energy security is important to the United States as well as to Europeans and that it "is based on having multiple sources."

The United States expresses great concern about European dependence on oil and gas imports from Russia. But Europe has imported energy from Russia for 40 years. It imports from the Middle East and Africa, too.

Is Russia less reliable? Much is made of Russia's temporary cuts in gas supplies to Ukraine and Belarus, but these countries were enjoying highly subsidized gas (a hangover from the Soviet era) and refusing to pay full European border prices. In similar circumstances, what would Canadian energy suppliers do?

Energy has become an issue of strategic discussions at NATO. At recent NATO summits the United States sought to commit NATO to energy security activities, calling for NATO to guard pipelines and sea lanes.

Last year, Prime Minister Stephen Harper said energy security required "unprecedented international co-operation, ... protecting and maintaining the world's energy supply system."

NATO proposals could have enormous consequences for Canada. U.S. strategic thinking is to get other NATO countries involved in guarding the world's oil and gas supplies. Canada is in danger of being drawn into long-term military commitments relating to energy.

Recently, Defence Minister Peter MacKay told a Halifax talk show that Canadian troops were not in Afghanistan "specifically" to guard a pipeline, but "if the Taliban are attacking certain projects, then yes we will play a role."

Neither Afghanistan nor Georgia is a member of NATO, but both are transit countries in the new great game.

Energy geopolitics are worthy of public discussion. The rivalry for energy resources is a power game – and militarizing energy is a long-term recipe for disaster.

SCO Annual Summit

Central Asia » Blog Archive » SCO Annual Summit 

It’s that time of year again. The Shanghai Cooperation Organization Annual Summit! The meeting will be held in Dushanbe, Tajikistan on August 28, and foreign ministers from all six of its member states have already concluded a meeting going over a few topics to be discussed at the larger summit. The group of ministers decided that no new members, not Iran, Pakistan, Mongolia, or India (all have Observer Status), will be enshrined, but that a SCO Dialogue Partners mechanism will be instituted to increase cooperation between the organization and these important neighbors. During last years meeting, the main topic of media/geopolitical debate was the appearance of Iran’s President Ahmadinejad, who brought with him Iran’s ‘right to have nuclear energy’ and his own bombastic style of speaking and railing against the US. Well, he’s back for more. Iran will lose some spotlight this year, as Russia’s actions in Georgia and China’s Olympic spectacle will take center stage once again. Both dominating members of this alliance will come with their chests bursting.

The debate of the SCO’s nature and actual power, and how these may affect US policy and influence in Central Asia, have been major topics since its existence in 2001. Is it a rival, partner, both? How well does it function? Does it provide benefits to its CA members or does it only provide a venue for China and Russia to dominate them? Well, the host of Summit, Tajik President Rahmon seems to be quite excited about the upcoming meeting and the SCO’s accomplishments so far. “The SCO has demonstrated specific results in the years of its existence, and its future is cloudless.” Rahmon went on to discuss how important its relations with Russia and China were, which is indeed obviously true. The US State Department view of the SCO is not as glowing, but not fearful either, at least not in the words of Deputy Assistant Secretary for South and Central Asia Evan A. Feigenbaum. He acknowledges that the US does not have a clear idea of what the SCO is and does, but is quick to assert that it ‘is no Warsaw Pact’ and that there are many shared interests between the US and the Organization’s professed goals: border security, economic development, Afghanistan stability, and defeating radical terrorist elements. However, Feigenbaum draws a firm line when it comes to supporting the region’s smaller states’ sovereign and independent rights to look in all ‘four directions of the compass’ for economic and strategic opportunities, i.e. he wants the states to be able to look and work with the West, not just be dominated by Russia or China.

A perennial concern for the growth of the SCO as a regional and international powerhouse is the relationship, or lack thereof, between Russia and China. The two have been getting along nicely in past years, and have used the SCO to work out many differences between the two Great Powers, especially regarding border demarcations. But man, oh man, do they have some fundamental differences, as any two large nations would who share an extensive border. In fact, they both desire to use the SCO to cooperate in CA, but also to get their individual interests in the region’s resources further embedded. In many ways, its pipeline vs. pipeline and gas deal vs. gas deal between the two. But there have been very few times of crisis/conflict between the two growing powers and the SCO probably deserves some credit for this smooth management.

So how do you see the SCO changing, evolving in the recent geopolitical context? Are its motivations the same? Is its power the same? Does it help the CA states autocrats keep their hold on power? How will the recent Georgian-Russian conflict and the terrorist attacks in Xinjiang Province affect this year’s meeting and future policies of the organization? What about the Observer States? What about them? Should they allow Iran in and receive energy help but diplomatic pain? Is there any chance in Nirvana that India might become a Full Member?

On a less geopolitically fun note, The Central Asia Regional Economic Cooperation (CAREC) will have an important summit on September 25 featuring high level officials. Here is a short article discussing the organization’s positive elements and some of its challenges in being an effective force for economic development in the region.

Άντε και καλή αρχή!

Με κλικ στην εικόνα, οδηγείστε στο scribd απ' όπου και μπορείτε να το κατεβάσετε 

Το πρώτο τεύχος του “Σελιδοδείκτη” είναι γεγονός! Αποτελεί, την πραγματοποίηση μιας ιδέας που στριφογύριζε μέσα στο μυαλό μου γι' αρκετό καιρό και χαίρομαι που σήμερα μπορώ να τη βλέπω ολοκληρωμένη στην οθόνη του ηλεκτρονικού μου υπολογιστή.

Τί είναι όμως ο “Σελιδοδείκτης”; Είναι ένας εύκολος τρόπος διαμοιρασμού και παρουσίασης των πιο δημοφιλών αναρτήσεων του ιστολογίου μου – το προτιμώ από ένα απλό newsletter, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του statcounter.com... και όχι μόνον!

Όλοι μας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, θέλουμε να μπορούμε ελεύθερα να δημοσιεύουμε και να συζητάμε τις απόψεις μας, τις προτάσεις μας... Έτσι, και οι σκέψεις και οι γνώσεις μας αποκτούν νόημα και η πληροφόρηση δεν κινδυνεύει να χαθεί καθώς, οι δρόμοι της επικοινωνίας είναι αμφίδρομοι. Το διαδίκτυο παρέχει αυτή τη δυνατότητα και μάλιστα με οικονομία, μέσα από ιστολόγια και ιστοσελίδες. Κι εκεί ακριβώς είναι που αποτυγχάνει, πλέον, η έντυπη έκφραση!

Ο “Σελιδοδείκτης” είναι το επόμενο βήμα, που συπληρώνει ή ακόμη καλλίτερα, επεκτείνει με τρόπο οικείο και χρηστικό την προσωπική μου πολιτική και κοινωνική παρέμβαση μέσα από την συγγραφή.

Οπωσδήποτε, και θέλω να το τονίσω αυτό, η συγκεκριμένη προσπάθεια δεν επιδιώκει να υποκαταστήσει σε καμία περίπτωση το ιστολόγιο μου!

Η “Πολιτική Προσέγγιση” είναι και παραμένει χώρος προσωπικής έκφρασης!

Αυτό το πρώτο τεύχος έχει αρκετές ελλείψεις και χρήζει βελτιώσεων που, ευελπιστώ πως θα έρθουν με τον καιρό. Ο συνεχής εμπλουτισμός της θεματολογίας του είναι ένας ακόμη στόχος γι' αυτό και σας παρακαλώ να το κρίνετε με επιείκεια.

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση!

Why Russia’s response to Georgia was right

γράφει ο Sergei Lavrov

For some of those witnessing the fighting in the Caucasus over the past few days, the narrative is straightforward and easy. The plucky republic of Georgia, with just a few million citizens, was attacked by its giant eastern neighbour, Russia. Add to this all the stereotypes of the cold war era, and you are presented with a truly David and Goliath interpretation – with all its accompanying connotations of good and evil. While this version of events is being written in much of the western media, the facts present a different picture.

Let me be absolutely clear. This is not a conflict of Russia’s making; this is not a conflict of Russia’s choosing. There are no winners from this conflict. Hours before the Georgian invasion, Russia had been working to secure a United Nations Security Council statement calling for a renunciation of force by both Georgia and South Ossetians. The statement that could have averted bloodshed was blocked by western countries.

Last Friday, after the world’s leaders had arrived at the Beijing Olympics, Georgian troops launched an all-out assault on the region of South Ossetia, which has enjoyed de facto independence for more than 16 years. The majority of the region’s population are Russian citizens. Under the terms of the 1992 agreement to which Georgia is a party, they are afforded protection by a small number of Russian peacekeeping soldiers. The ground and air attack resulted in the killing of peacekeepers and the death of an estimated 1,600 civilians, creating a humanitarian disaster and leading to an exodus of 30,000 refugees. The Georgian regime refused to allow a humanitarian corridor to be established and bombarded a humanitarian convoy. There is also clear evidence of atrocities having been committed – so serious and systematic that they constitute acts of genocide.

There can be little surprise, therefore, that Russia responded to this unprovoked assault on its citizens by launching a military incursion into South Ossetia. No country in the world would idly stand by as its citizens are killed and driven from their homes. Russia repeatedly warned Tbilisi that it would protect its citizens by force if necessary, and its actions are entirely consistent with international law, including article 51 of the UN charter on the right of self-defence.

Russia has been entirely proportionate in its military response to Georgia’s attack on Russian citizens and peacekeepers. Russia’s tactical objective has been to force Georgian troops out of the region, which is off limits to them under international agreements. Despite Georgia’s assertion that it had imposed a unilateral ceasefire, Russian peacekeepers and supporting troops remained under continued attack – a fact confirmed by observers and journalists in the region. Russia had no choice but to target the military infrastructure outside the region being used to sustain the Georgian offensive. Russia’s response has been targeted, proportionate and legitimate.

Russia has been accused of using the conflict to try to topple the government and impose control over the country. This is palpable nonsense. Having established the safety of the region, the president has declared an end to military operations. Russia has no intention of annexing or occupying any part of Georgia and has again affirmed its respect for its sovereignty. Over the next few days, on the condition that Georgia refrains from military activity and keeps its forces out of the region, Russia will continue to take the diplomatic steps required to consolidate this temporary cessation of hostilities.

Mikheil Saakashvili, Georgia’s president, has stated that “unless we stop Russia, unless the whole world stops it, Russian tanks will go to any European capital tomorrow”, adding on a separate occasion that “it’s not about Georgia any more. It’s about America”. It is clear that Georgia wants this dispute to become something more than a short if bloody conflict in the region. For decision-makers in the Nato countries of the west, it would be worth considering whether in future you want the men and women of your armed services to be answerable to Mr Saakashvili’s declarations of war in the Caucasus.

Russia is a member of the Security Council, of the Group of Eight leading industrialised nations and partner with the west on issues as varied as the Middle East, Iran and North Korea. In keeping with its responsibilities as a world power and the guarantor of stability in the Caucasus, Russia will work to ensure a peaceful and lasting resolution to the situation in the region.

originally posted at Financial Times

Neocons Now Love International Law

γράφει ο Robert Parry

How can some justify the United States attacking Grenada or Nicaragua or Panama or Iraq or Serbia yet condemn the Russian involvement in Georgia? While major US news outlets may be comfortable wearing blinders that let them see only wrongdoing by others, the rest of the world views the outrage from Bush and the neocons over Russia as a stunning double standard.

It’s touching how American neoconservatives who have no regard for international law when they want to invade some troublesome country have developed a sudden reverence for national sovereignty.

Apparently, context is everything. So, the United States attacking Grenada or Nicaragua or Panama or Iraq or Serbia is justified even if the reasons sometimes don’t hold water or don’t hold up before the United Nations, The Hague or other institutions of international law.

However, when Russia attacks Georgia in a border dispute over Georgia’s determination to throttle secession movements in two semi-autonomous regions, everyone must agree that Georgia’s sovereignty is sacrosanct and Russia must be condemned.

US newspapers, such as the New York Times, see nothing risible about publishing a statement from President George W. Bush declaring that “Georgia is a sovereign nation and its territorial integrity must be respected.”

No one points out that Bush should have zero standing enunciating such a principle. Iraq also was a sovereign nation, but Bush invaded it under false pretenses, demolished its army, overthrew its government and then conducted a lengthy military occupation resulting in hundreds of thousands of deaths.

The invasion of Iraq also wasn’t a spur of the moment decision. In the months after the 9/11 attacks, Bush proclaimed an exceptional right of the United States to invade any country that might become a threat to American security or to US global dominance. [For details, see Consortiumnews.com’s “Bush’s Grim Vision” or see our book, Neck Deep]

When asked questions about international law, Bush would joke: “International law? I better call my lawyer.”

The neocons’ contempt for international law goes back even further – to the 1980s and the illegal contra war against Nicaragua and the invasion of Panama. Only in the last few days have the neocons discovered an appreciation for multilateral institutions and the principles of non-intervention.

Despite this history, leading US newspapers don’t see hypocrisy. Instead, they have thrown open their pages to prominent neocons and other advocates of US-led invasions so these thinkers now can denounce Russia while not mentioning any contradictions.

originally posted at Byzantine Blog. Read the whole article here: 

update #1, 16/08/08: As things fall apart, by Max Bergmann, Democracy Arsenal:

... Perhaps the biggest foreign policy challenge for the next President is attempting to restore U.S. credibility and prestige around the world. McCain this week has shown exactly the wrong way to go about it. His recent over-the-top rhetoric about Georgia is exactly the wrong approach and reeks of the same neoconservative inspired thinking that emanated from Bush's first term. Making hollow promises and defiant threats, when the Bush administration just showed that such rhetoric to be completely hollow, only makes the U.S. look less credible (Of course, if McCain were actually serious about following through on his reckless rhetoric and militarily confronting Russia then that would not only be insane but would further imperil our superpower status)...

Σχετικά με τον πόλεμο στον Καύκασο...

... δεν θέλω να κάνω κανένα σχόλιο. Ούτε και να παρουσιάσω καμιά μακροσκελή ανάλυση, ικανοποιώντας έτσι την ματαιοδοξία μου ως "ειδήμονα" πάνω σε θέματα διεθνών σχέσεων. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί και οτιδήποτε επιπλέον - νομίζω - περισσότερο κακό θα κάνει, παρά καλό. Εξάλλου, όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ: "ο σκοπός επετεύχθη..." ! Νέοι τάφοι ή ακόμη... καλλίτερα, νέα νεκροταφεία ανοίχτηκαν και θ' ανοιχτούν, για να υποδεχτούν όλους εκείνους που ήθελαν να ζήσουν αλλά στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδια δυο-τριών τρελών της "παρέας της Τυφλίδας". Και είναι τόσο απλό.

Όμως, από αυτόν τον - όχι άδικο - παράλογο πόλεμο, βγήκε και κάτι καλό. Αποδείχτηκε πόσο έξυπνοι μπορούν να είναι οι Ευρωπαίοι όταν το θέλουν. Και αναφέρομαι στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Τί θα είχε συμβεί αν η Γεωργία - μαζί με την Ουκρανία - είχαν ενταχθεί στη Συμμαχία και ξεσπούσε η κρίση, όπως και ξέσπασε;

Ενδεχομένως, θα είχαμε έναν γενικευμένο πόλεμο ανάμεσα στην "Δύση" και την "Ανατολή" όχι σε ένα, αλλά πιθανόν σε δεκάδες μέτωπα, με απρόβλεπτες συνέπειες που κανένας μας δεν θα ήθελε καν να φαντάζεται!

Ένα ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε σε αυτό το σημείο ... έτσι ... αυθόρμητα ... οι Αμερικανοί - που επιθυμούσαν διακαώς την ένταξη Γεωργίας και Ουκρανίας στην Ατλαντική Συμμαχία - είχαν στα σχέδια τους ένα τέτοιο σενάριο πολέμου; Έναν  πόλεμο που θα είχε ως χώρο εκδήλωσής του τον ευρωπαϊκό χώρο για ακόμη μία φορά μέσα σε εκατό χρόνια;

Υπερβολές, θα απαντούσε κάποιος. Ανοησίες, ίσως, ν' απαντούσε κάποιος άλλος. Όμως, η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών - απ' αυτά που διαβάζω και που διαβάζουμε όλοι μας - συμπεριφέρεται σαν να μην κατανοεί τι ακριβώς έχει συμβεί... Και  με δεδομένη  και γνωστή την εξωτερική τους πολιτική, που επιδιώκει την δημιουργία ή την ανάπτυξη κρίσεων εκεί που δεν υπάρχουν ή που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή εκεί που θα μπορούσαν να αποφευχθούν πολύ φοβάμαι πως, ό,τι κι αν υποθέσουμε ούτε υπερβολικό θα είναι, ούτε ανόητο, ούτε λίγο...

update #1, 14/8/08: Όπως αναφέρει ο Μιχάλης Εγνατίου σε άρθρο του στο φύλλο της εφημερίδας  "Ημερησία"  της 12ης Αυγούστου, με τίτλο: H «εκδίκηση» του Κοσόβου:

... Tη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, φέρει η κυβέρνηση των Hνωμένων Πολιτειών. Aναμείχθηκε απροκάλυπτα στις εσωτερικές υποθέσεις του Kαυκάσου, όταν η Mόσχα ήταν πατημένη στη γη. Mόλις οι Pώσοι συνήλθαν από το σοκ που τους προκάλεσε εκείνη η αρρωστημένη μορφή κομμουνισμού που τους επιβλήθηκε, οι πάντες γνώριζαν πως θα απαιτούσαν την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Δεν συμφέρει στις HΠA η σύγκρουση με τη Pωσία, απλά και μόνο επειδή δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει. Oσοι γνωρίζουν τον τρόπο δράσης και αντίδρασης της Mόσχας, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία πως σύντομα θα ξανανοίξουν και το θέμα του Kοσσυφοπεδίου, ακόμα και αν οι HΠA κάνουν μερικά βήματα πίσω στον Kαύκασο. H θύελλα, που έρχεται, ούτε στην Oυάσιγκτον συμφέρει, πολύ περισσότερο ούτε στα Bαλκάνια...

update #2, 19/8/08:

Στο blog "scraps of Moscow", μπορείτε να βρείτε μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή χαρτών του Καυκάσου, η οποία μπορεί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε λίγο καλλίτερα την πολιτική γεωγραφία της περιοχής, αφού παρουσιάζει τις μεταβολές που έχουν πραγματοποιηθεί, μέχρι σήμερα, στα σύνορα των χωρών της περιοχής καθώς, και στην πληθυσμιακή σύνθεση τόσο της Γεωργίας όσο και της Οσσετίας και της Απχαζίας.

Αιθιοπία - Ερυθραία ... στη σέντρα

Δεν είναι μονάχα ο Καύκασος που φλέγεται!

"Ένας ανόητος πόλεμος είναι ήδη αρκετός"... δήλωνε μόλις τον Απρίλιο ο Πρωθυπουργός της Αιθιοπία... θαυμαστής, φίλος, σύμμαχος και οπαδός του George Bush, Meles Zenawi σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Newsweek, αναφερόμενος στις σχέσεις της χώρας του με την Ερυθραία.
Και αυτό γιατί είχε ήδη προγραμματιστεί η αποχώρηση των Κυανόκρανων από την συνοριακή γραμμή των δύο χωρών για το τέλος Ιουλίου, γεγονός που θα μπορούσε να πυροδοτήσει νέα ανάφλεξη στην περιοχή, οποιαδήποτε στιγμή!

Προς το παρόν, τα πράγματα είναι ήρεμα... όμως, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Να θυμήσω ότι, η Ερυθραία ανεξαρτητοποιήθηκε από την Αιθιοπία μόλις το 1993, έπειτα από τριακονταετή πόλεμο. Το 1998 και παρά τις διμερείς και διεθνείς προσπάθειες για επίλυση των συνοριακών διαφορών, νέες συγκρούσεις οδήγησαν σε διετή αιματοχυσία στην περιοχή.
Το 2002 ξεκίνησαν και πάλι οι διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για την συνολική διευθέτηση των ζητημάτων που απασχολούν τις δύο χώρες, με παράλληλη εγκατάσταση ειρηνευτικών δυνάμεων τόσο στο έδαφος της Αιθιοπίας, όσο και στο έδαφος της Ερυθραίας.

Χρήσιμο υλικό σχετικά με το ιστορικό των δύο χωρών, της σύγκρουσής τους, των διαφορών και των απαιτήσεών τους καθώς, και των προσπαθειών της διεθνούς κοινότητας για την τελική διευθέτηση του ζητήματος, μπορείτε να βρείτε εδώ:

Permanent Court of Arbitration
Security Council, UN

update #1, 11/08/08:
useful links:
The Eritrea-Ethiopia Border Dispute
UN to vote on Eritrea, Ethiopia impasse
U.N. abandons Eritrea-Ethiopia peace mission
Ethiopia ready to solve border dispute
Ethiopia says wants talks to solve border dispute
Ethiopia keeps on resolving Ethio-Eritrea border dispute peacefully
Ethiopia to pursue dialogue to resolve border dispute with Eritrea

The problem is not Europe, but the lack of credible European leaders

The European Council on Foreign Relations | The problem is not Europe, but the lack of credible European leaders

L'Europa di oggi è infatti il livello più alto di un sistema articolato di governo, così entrato nella coscienza dei cittadini che è a esso che rivolgono le domande per le quali avvertono l'inadeguatezza degli Stati. Dagli Stati i cittadini. si aspettano l'istruzione, le pensioni, il welfare. Ma in una percentuale che va dal 60% sino all'80% è in primo luogo all'Europa che chiedono di intervenire in tema di terrorismo, ambiente, energia, ricerca, immigrazione e criminalità. La missione dunque c'è, non c'è nulla da inventare.

I cittadini non sono soddisfatti dell'Europa? Non lo sono per le risposte che ricevono, proprio come accade per quanto chiedono ai loro Stati. E perché allora per l'Europa dobbiamo sempre parlare di crisi esistenziale e per gli Stati no? Preoccupiamoci piuttosto di farla funzionare meglio l'Europa e di rendere più chiaro quello che fa.

Sono due gli ingredienti che servono per questo. Intanto regole e procedure migliori, esattamente quello che offre il Trattato di Lisbona. Se lo si legge senza pregiudizi, ci si accorge che offre basi legali d'intervento in nuove materie come l'energia, assetti e procedure volte a garantire coerenza e continuità alle politiche adottate, maggior ruolo dei Parlamenti nazionali e degli stessi cittadini.

Ma poi, e soprattutto, serve una motivata e motivante leadership europea, perché è essa che anima le regole e fa dei tanti progetti che abbiamo nei cassetti l'ossatura di visioni condivise, facendo così cadere ostacoli e resistenze in nome della missione comune. E la missione comune - rileggiamo la lista delle domande rivolte all'Europa - non è nulla di meno della salvaguardia del nostro futuro in un mondo che ha bisogno anche di noi per divenire più ordinato e più giusto.

Purtroppo è proprio questa leadership che è divenuta una risorsa scarsa in un'Europa nella quale i leaders nazionali preferiscono per le posizioni europee figure più deboli di loro, mentre loro, che - non dimentichiamolo- sono l'Europa nei Consigli che decidono a Bruxelles, raramente rischiano il consenso nazionale in nome della causa europea.

Άνεμος αλλαγών στο ΥΠΕΞ ... (για να μαθαίνει και το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών)

ΠΟΛΙΤΗΣ ONLINE

Την ευρύτερη ανασυγκρότηση του Υπουργείου Εξωτερικών μελετά εντατικά αυτή την περίοδο ο Μάρκος Κυπριανού και οι στενοί συνεργάτες του.

Στόχος είναι να αλλάξει η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του Υπουργείου, ώστε να καταστεί δυνατή η εφαρμογή μιας πιο σύγχρονης αντίληψης για την άσκηση της διπλωματίας, αλλά και η υλοποίηση των στόχων που έχει ορίσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής του. Το έναυσμα για την προσπάθεια αυτή το έδωσε η αλλαγή φρουράς και η μετακίνηση σε πόστα του εξωτερικού παλαιών και έμπειρων πρέσβεων, οι οποίο καθόρισαν με την προσωπικότητα και τις απόψεις τους τον τρόπο που λειτουργούσε το Υπουργείο. Το γεγονός αυτό δίνει τώρα την ευκαιρία στον κ. Κυπριανού να προωθήσει σε θέσεις κλειδιά νεότερους διπλωμάτες, επιτρέποντάς τους να δοκιμαστούν και να συμβάλουν, εφόσον έχουν τη δυνατότητα, στην ανανέωση του Υπουργείου.

Νέα κουλτούρα
Οι αλλαγές, πάντως, δεν περιορίζονται στα πρόσωπα. Βασική πρόθεση της νέας ηγεσίας του ΥΠΕΞ, όπως την ανέλυσε ο Μάρκος Κυπριανού κατά την ετήσια σύσκεψη των πρέσβεων την περασμένη εβδομάδα, είναι η προώθηση κουλτούρας αξιοκρατίας και διαφάνειας. Επιδιώκεται επίσης να γίνει αποδεκτό το αξίωμα ότι όλες οι πρεσβείες έχουν βαρύνουσα σημασία, για μια χώρα όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, που παραμένει υπό συνθήκες ημικατοχής.

Γενοκτονία των αρμένιων και αμερικανικές εκλογές

Παραθέτω απόσπασμα από το δελτίο τύπου που εξέδωσε το Cyprus Action Network of America και μου εστάλη σήμερα το πρωί:

The Cyprus Action Network of (CANA) is calling for the defeat of Congressman Steve Cohen (D-TN), who even as a freshman Congressman, worked actively against the Armenian Genocide resolution. In a recent article, he even named his opposition to the resolution as one of his greatest feats as a freshman member!!! He also was instrumental in getting the city of Memphis to honor Turkey during the Memphis in May festival, disgustingly on the day that that the so-called “Ataturk” launched the Pontic Greek or Pontian Genocide, without any mention of Turkey's oppression of minorities – Armenians and Pontians and Assyrians or Cypriots, of course.

There is a vibrant Hellenic-American community, in Congressman Cohen’s voting district, that includes two large Greek Orthodox Christian parishes (Annunciation and St George), CANA activists have been calling all our Cypriot friends urging them to vote for NIKKI TINKER, and to help us defeat Congressman Cohen.

Tinker has pledged to fight for Armenian Genocide recognition and to support Armenia. Friends and supporters of Armenians who play such a strong and integral and supportive role in Cyprus are friends, naturally of the Cyprus cause.

CONGRESSMAN COHEN, SUPPORTER OF RACIST GENOCIDAL TURKEY HAS GOT TO GO!

διαβάστε επίσης:
RAW VIDEO: Tempers flare during Cohen interview

Περίεργα πράγματα...

FYROM Consulate’s request raises flags in Naples subcommittee : Naples : Naples Daily News

The Honorary Consulate on Tuesday asked the city’s Fifth Avenue South Action Committee to fly a FYR Macedonian flag and an American flag outside its building.

The committee decided to send the request to City Council. The advisory board also asked that council decide whether the consulate can place a plaque on the building.

Naples City Councilman Bill Willkomm, who also serves as the board’s chair, said he didn’t feel like it was the advisory board’s place to decide whether to allow these types of flags.

... και το πιο περίεργο απ' όλα, είναι ο χρωματισμός της σημαίας.... κατά λάθος έγινε?

update #1, 21:16 pm:
... Τελικά, έπειτα από λίγες ώρες, "κατάλαβαν" το "λάθος" τους και αφαίρεσαν την προηγούμενη σημαία η οποία, αντί του κόκκινου χρώματος, είχε το μπλε... Ακόμη κι έτσι όμως, συνεχίζουν να προκαλούν σύγχυση στους αναγνώστες τους - προφανώς σκόπιμα - προσθέτοντας και χρησιμοποιώντας την σκοπιανή εκδοχή της σημαίας με τον "ήλιο της Βεργίνας"... τη σημαία εκείνη που το κρατίδιο των Σκοπίων υποχρεώθηκε να αντικαταστήσει το 1995.

Γίνεται σε όλους μας - πιστεύω - κατανοητό, που αποσκοπεί η όλη προσπάθεια και της εφημερίδας και της αρθρογράφου... Δεν είναι μόνο η παρουσίαση του θέματος...

Όμως, παρατηρείται και μία ακόμη παράμετρος στο ζήτημα: Για πολλοστή φορά, αμερικανοί (με όποια ιδιότητα) δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ποια ακριβώς θα πρέπει να είναι η εφαρμόζομενη πολιτική από την Ομοσπονδιακή τους Κυβέρνηση και ποια τα επιδιωκώμενα αποτελέσματα!

Ακόμη περισσότερο; Δεν είναι σίγουροι αν η πολιτική αυτή θα ευνοεί ή όχι τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντα των χωρών στην ευρύτερη περιοχή και μάλιστα, με δεδομένη την συνεχιζόμενη (όπως-όπως) διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας της χώρας!

Ενδεχομένως, ένα Προξενείο επί τιμή να μην αποτελεί "μέγα είδηση" ή θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολήσει ιδιαίτερα. Παρ' όλα αυτά, οι εναλλαγές στα χρώματα της σημαίας και ο τρόπος που παρουσιάζεται το όλο ζήτημα από την εφημερίδα, προσθέτει κάτι το επιπλέον στα επιχειρήματα της εξωτερικής μας πολιτικής και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η διπλωματία δεν εφαρμόζεται μόνο στις Βρυξέλλες ή την Ουάσινγκτον... "μπροστά ή πίσω από κουρτίνες" αλλά σε κάθε τόπο και με κάθε ευκαιρία!

6 Αυγούστου 1945

Το χαμομηλάκι: Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι- Because somethings cannot be forgotten or forgiven...

Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μια και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε.

Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 άτομα, οι περισσότεροι άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας.

Galbraith: Ethnic Cleansing of Serbs was Croatia's State Policy

Byzantine Blog: Croats Systematically Destroyed Serbian Population

Former US Ambassador to Croatia Peter Galbraith who testified before the Hague tribunal on Monday, confirmed that ethnic cleansing of Serbs from Serbian Krajina region was a deliberate systematic operation and the state policy of Croat leadership, headed by Franjo Tudjman, which led to the mass scale ethnic cleansing in two blitzkrieg operations in 1995, codenamed Storm and Flash.

As a prosecution witness in the case against Tudjman's generals Ante Gotovina, Mladen Markaca and Ivan Cermak -- accused of conducting military operations aimed at forced and permanent removal of Serbian population from the Krajina region, including killing Serbian civilians and prisoners, expulsion, deportation, plunder of Serbian property, merciless destruction of Serbian-populated towns and villages and inhumane and cruel treatment -- Galbraith stressed that this was Croatia's state policy that continued to be enforced afterwards, preventing the expelled Serbs from returning to their homes and land in Croatia.

According to Galbraith, the systematic destruction and plunder of the Serbian property during the Storm, as well as prevention of their return, through the legal and other means undertaken after the operation, took place "because Croat state leadership -- Tudjman and the gang around him -- wanted it to happen, and they were happy when it did happen".

source: The Cyprus Action Network of America
additional reading: The "Storm" Wasteland

update #1, 06/08/08:
Croatia: Anniversary of Operation Storm
Ex -US Envoy: Croatia Expelled Serbs

update #2, 08/08/08:
Η σφαγή και ο ξεριζωμός των Σέρβων είναι διαχρονικός

Healthcare In Germany

Healthcare in Germany | A Political Glimpse from Ireland

NPR launched a new series on healthcare last week focusing on the healthcare systems of Germany, France, Netherlands, U.K and Switzerland. I just stumbled upon this today, so for the moment I am going to discuss Germany. A few startling facts about the German Healthcare System:

1. Germany’s version of universal healthcare has existed for 125 years
2. The majority of German patients are happy with the healthcare system the way it is
3. The system is financed not by the Government but by the workers and their employers
4. Germany has a 99.8% coverage of its 82.3 million people
5. Children are completely covered until they are 18

Η «περιπέτεια» του Πεκίνου και ο νόμος του Μέρφυ

Διασταυρώσεις: Η «περιπέτεια» του Πεκίνου και ο νόμος του Μέρφυ

Αν και μας χωρίζουν πέντε μέρες από την τελετή έναρξης του Πεκίνου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Κίνας μπορούν ήδη να χαρακτηριστούν… περιπετειώδεις. Πριν από λίγους μήνες τα γεγονότα στο Θιβέτ έβαλαν σε σκέψεις αρκετούς δυτικούς ηγέτες για το αν πρέπει να παραστούν στην τελετή έναρξης ή όχι. Μάλιστα πολλοί στη Δύση μίλησαν με καθόλου κολακευτικά λόγια για τις πρακτικές του κινεζικού κομμουνιστικού καθεστώτος (λογοκρισία, βία έναντι των Θιβετιανών μοναχών). Έπειτα, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή εξέφρασε τις ανησυχίες της για την πορεία των εργασιών στα γήπεδα, νοτιοκορεάτικο τηλεοπτικό δίκτυο διέρρευσε απόρρητα πλάνα από την πρόβα της τελετής έναρξης και το αμερικανικό Κογκρέσο μέσω ψηφίσματός του κατηγόρησε το Πεκίνο για τις επιδόσεις του στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Going for the gold

Foreign Policy In Focus World Beat Vol. 3, No. 31 Going for the Gold

Forty years after the historic 1968 Olympics, the eyes of the world are focused on Beijing. The torch traveled 85,000 miles across the globe, the longest trip it has taken before a game since the 1936 Olympics held in Berlin. Just as in 1936, the run-up to these games has been fraught with protests focusing on the host country's human rights record, leaving many to question if China is using the games for political cover, just as Nazi Germany did.

Critical issues facing China, including conditions in Tibet, the war in Darfur, their support for undemocratic regimes, and most recently, the government's decision to censor journalists' use of the Internet during the Olympics, are all garnering media coverage. These competing controversies ultimately beg the question of whether China should have the games at all, and if the United States should participate.

Ανανέωση ιστολογίου και scribefire

Όσοι επισκέπτεστε συχνά το ιστολόγιό μου, θα παρατηρήσατε την από σήμερα ανανεωμένη εμφάνισή του καθώς και την εισαγωγή ενός νέου τρόπου αναδημοσίευσης άρθρων και αναρτήσεων άλλων ιστολογίων ή ιστοσελίδων που πιστεύω, ότι θα φανεί πιο χρηστικός από τα bookmarks στο my del.icio.us (όταν δεν γράφω... διαβάζω και προτείνω).

Ο λόγος για τον οποίο συνέβη αυτό είναι ο εμπλουτισμός και η υποστήριξη των απόψεων και των σκέψεων που εκφράζονται από την "πολιτική προσέγγιση", καθώς και η όσο το δυνατόν καλλίτερη παρουσίαση ζητήματων διεθνών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής (του κύριου όγκου δηλαδή της θεματολογίας της "πολιτικής προσέγγισης"), κάτι που άλλωστε λείπει από τις περισσότερες πηγές ενημέρωσης (δημοσιογραφικές και μη) στην χώρα μας.

Σκοπός δεν είναι σε καμία περίπτωση η οικειοποίηση γραπτών σκέψεων / προτάσεων / απόψεων αλλά, η παρουσίασή τους και μόνον ενημερωτικά (γι' αυτό υπάρχει και η αντίστοιχη ετικέτα που υποδεικνύει πως το κείμενο δεν είναι δικό μου)!

Κάτι τέτοιο πιστεύω ότι, θα βοηθήσει στην ανάπτυξη ενός ευρύτερου διαλόγου όχι μόνον "χωροταξικά" αλλά και σε περιεχόμενο. Γι' αυτό άλλωστε και έχω επιλέξει εδώ κι αρκετό καιρό πως, αν πρέπει να δημοσιεύσω όχι δικό μου κειμένο και τυχαίνει να είναι γραμμένο σε άλλη γλώσσα εκτός των ελληνικών, αυτό να δημοσιεύεται "ως έχει" για να μην χάνει την αυθεντικότητά του (κάτι που ισχύει και για τα links).

Σαν επιπρόσθετο αποτέλεσμα όμως, είχε και την σταδιακή αύξηση επισκεψιμότητας από περιοχές εκτός Ελλάδος και όχι απαραίτητα από έλληνες, οι οποίοι - όπως μού γράφουν - θα ήθελαν να διαβάζουν κείμενα μου στα αγγλικά έτσι, ώστε να μην είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν γλωσσικά εργαλεία, όπως του google για παράδειγμα, που δεν εγγυώνται και την καλλίτερη δυνατή μετάφραση. Αν λοιπόν και δεν ήταν βασική μου επιδίωξη, αφού επιθυμώ να απευθύνομαι περισσότερο σε έλληνες αναγνώστες, θα πρέπει να ικανοποιήσω και αυτό το αίτημα, για να είμαι συνεπής προς όλους τους αναγνώστες της "πολιτικής προσέγγισης". Και η πιο εύκολη και ενδεδειγμένη λύση είναι η αναδημοσίευση.

Θα πρέπει να σημειώσω ότι ως πρακτική, η αναδημοσίευση κειμένων δηλαδή, δεν είναι κάτι που με ευχαριστεί ιδιαίτερα, κρίνεται όμως αναγκαία διότι πάντα υπάρχουν άλλοι οι οποίοι γνωρίζουν ένα θέμα καλλίτερα από εμάς ή βλέπουν κάποιες πτυχές του, που μπορεί να μας διαφεύγουν τη στιγμή που θέλουμε να γράψουμε γι' αυτό...
Το εργαλείο που χρησιμοποιώ είναι το scribefire - πρόσθετο εργαλείο του firefox, το οποίο έχει την δυνατότητα να αναδημοσιεύει κείμενα αυτούσια και εύκολα στο ιστολόγιό μας, χωρίς να χρειάζεται να απομακρυνόμαστε από αυτό. Το ίδιο εργαλείο χρησιμοποιούμε και στο σταχυολόγιο για την καθημερινή ανανέωση του περιεχομένου του και το πιο σημαντικό απ' όλα είναι πως η χρήση του δεν περιορίζεται μόνον στον blogger ή το wordpress αλλά, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες πλατφόρμες ιστολογίων.

The Kremlin's Plan to Divide and Conquer Europe

La Russophobe: The Kremlin's Plan to Divide and Conquer Europe

Despite speculations in European Union capitals about a bright new dawn in Europe-Russia relations following the installation of President Dmitri Medvedev, dark clouds have already gathered. Europe faces an intensified challenge to its integrity, effectiveness and alliances from a Moscow buoyed by its oil wealth and fortified by claims that U.S. leadership is on the decline.

During a recent visit to Berlin, Mr. Medvedev proposed creation of a pan-European security pact that would sideline NATO and undermine U.S. influence in Europe. Mr. Medvedev asserted that "Atlanticism as a sole historical principle has already had its day. NATO has failed to give new purpose to its existence."

In reality, it is not Atlanticism that is effectively over but the post-Cold War era as the West and Russia are embroiled in a new strategic confrontation. Russia is reasserting its global reach by opposing further expansion of the Euro-Atlantic zone and reversing the United States' global role. The Kremlin believes the U.S. has passed its zenith as a global power and Pax Americana is crumbling. This provides an invaluable opportunity for a resurgent Russia to extend its interests in nearby regions, particularly throughout the wider Europe.

original post: BUGAJSKI: Medvedev's wider Europe

Pentagon flexes its altruism muscle

Pentagon flexes its altruism muscle - The Boston Globe

Having learned the limits of force in Iraq and Afghanistan, US military strategists are rewriting decades-old military doctrine to place humanitarian missions on par with combat, part of a new effort to win over distrustful foreign populations and enlist new global allies, according to top commanders and Pentagon officials.

The Defense Department is implementing a series of new directives to use the American arsenal for more peaceful purposes even as it prepares for war, including a little-noticed revision this year to a document called "Joint Operations," described as the "very core" of how the military branches should be organized.

The effort illustrates a growing recognition that, to combat radical ideologies and avert future wars, the Pentagon must draw more heavily on its deep reserves of so-called soft power - its ability to set up medical clinics in a remote part of the world, for example - to balance the more traditional "hard power" of military force, according to more than a dozen US military officers in several regions of the world and planners inside the Pentagon.

Obama and the Holbrooke Imperative

Obama and the Holbrooke Imperative - The Washington Note

Richard Holbrooke triggers incredible passion, some of it negative, among foreign policy professionals. He's a Democrat, but many don't understand why he's not a Republican. Dems, some argue, are supposed to be about achieving moral goods in the world along purist pathways of good behavior and enlightened intentions. To some Holbrooke seems to be someone willing to deploy any tools that it takes to achieve his (and America's) ends, and that puts him at odds with many in the so-called global justice community.

I'm going to frustrate a number of my friends -- but the veneer and appearance of moral flexibility is why I very much like Richard Holbrooke. In a way, he's a Kissinger applied to moral purposes.