EU Fights For Nabucco's Future

By Ahto Lobjakas

BRUSSELS -- The fate of the Nabucco pipeline project appears to be hanging by a thread. No EU official would publicly admit this, but the signs tell their own story. First, as a senior EU official told reporters in Brussels on November 4 on condition of anonymity, transit talks with Turkey have stalled. Second, Azerbaijan is dithering between competing Russian and EU bids for its gas exports, which are crucial to bringing Nabucco on line in 2012 as planned. Third, in the long term, Azerbaijani gas alone will not be sufficient. The EU official said that "other countries in the region" must supply most of the 31 billion cubic meters (bcm) of gas Nabucco is expected to carry by 2020.

But Iran, with the world's second-largest reserves, remains off-limits as long as it continues to enrich uranium. And Turkmenistan, with its enormous export potential, has yet to decide whether to invest in a trans-Caspian pipeline linking it to Azerbaijan -- and Nabucco. The common thread for all these countries, and the EU as the ultimate beneficiary of the 3,300-kilometer-long pipeline, is the question of intent and commitment.

EU Makes Its Case
On November 5-7, EU Energy Commissioner Andris Piebalgs will visit Turkey and Azerbaijan to demonstrate the bloc's continued commitment to Nabucco.

"The first objective of this trip is to show the political commitment of the European Commission to the Nabucco project and to reaffirm once more that we are convinced that it is going to be online according to the planned timetable," says Piebalgs' spokesman, Ferran Tarradellas.

The Russian-Georgian conflict sent shock waves through the region and among potential investors. But official Brussels remains steadfast in the belief that Nabucco is safe from Moscow's interference. "Russia would jeopardize its reputation as a reliable supplier" to the EU if it acted in any way to damage Nabucco, said one official.

However, none of Nabucco's essential building blocks is currently in place. Turkey continues to hold out for a better transit deal while Azerbaijan has yet to formally commit its gas exports to the project. Tarradellas says that while Piebalgs' visit is a sign that the EU is upping the ante in its talks with the two countries. "We're going to discuss also the remaining differences with the Turks and the question of the transit of the gas through Turkey," he says, "and then we're going to be visiting Azerbaijan, which will be probably be the first supplier of gas for the Nabucco pipeline."

The senior EU official who spoke on condition of anonymity said that, apart from charging a transit fee, Turkey wants to divert 15 percent of Nabucco's gas for cheap domestic use. As Azerbaijan is insisting on selling its gas at European market rates minus transit costs, the Nabucco consortium and its subsidiaries in Turkey, Bulgaria, Romania, Hungary, and Austria would be left to pick up the tab. Piebalgs is keen to break the deadlock before the end of the year. In Turkey this week he will meet with the country's president, prime minister, foreign minister, and economy minister.

Where Will Gas Come From?
Azerbaijan, meanwhile, has yet to decide to whom to sell the estimated 7-9 bcm of gas it is able to export annually in the early years of Nabucco's operations. The senior Brussels official said EU companies are pitted against Russian competitors. There are fears in the EU that Russian political pressure could clinch the deal for Russian bidders. A decision is expected sometime in 2009.

EU officials say that the fact that Piebalgs has secured a meeting with Azerbaijani President Ilham Aliyev is a sign of "interest" on the part of Baku in doing business with the EU. But Azerbaijan's gas reserves, even if supplemented by the planned expansion of the Shah Deniz field, will not be sufficient to keep Nabucco in business.

And this is where Nabucco currently hits a wall. Iran will remain untouchable  in trade terms as long as it refuses to cease uranium enrichment. Like Azerbaijan, Turkmenistan and Kazakhstan can be swayed by Moscow's cash -- or outright pressure. And even if Turkmenistan's recently confirmed reserves of 14 trillion bcm dwarf Russia's own transit capacity, Moscow will be seeking to deny the EU a piece of the pie.
Piebalgs is hoping to soon visit Turkmenistan and Kazakhstan, his aides say. This leaves Iraq and Egypt as the only other viable regional suppliers for Nabucco -- with one extremely unstable and the other rather remote.

Meanwhile, EU officials reject suggestions Nabucco could eventually carry Russian gas diverted south. This, they say, would defeat the purpose of Nabucco -- which is to diversify supplies. (Competing Russian projects, such as South Stream, are not seen as a problem, however. The EU's growing demand for gas will make sure it has a market and the diversification of transport routes is a good in itself).

If the degree of insecurity associated with the 8 billion-euro ($10.3 billion) project coupled with the global financial crisis is making potential investors nervous, officials in Brussels remain serene. When pressed, they do point out, however, that should private investors balk, public lenders such as the European Investment Bank and the World Bank stand ready to step in.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Turkmen Gas Riches Revive Pipe Dreams

By Bruce Pannier

The announcement this week that Turkmen gas riches may exceed the West's wildest dreams is likely to focus attention back on pipeline projects that bypass Russia in pumping Caspian energy supplies to European markets.

White Stream, a pipeline first proposed by Ukrainian officials in 2005, is just one such project that looks set to come under the spotlight following a Western audit of a key gas field in Turkmenistan, which showed that the Central Asian country has enough reserves to become a "world-class" gas supplier. White Stream and proposed projects such as the trans-Caspian and Nabucco pipelines are aimed at enhancing Western energy independence by transporting Caspian gas supplies to Europe while skirting Russia.

"The interest and attention toward Turkmenistan will rise and we must expect even more heated competition for Turkmen gas," says Federico Bordonaro, a Rome-based energy analyst. "We will see how the European Union and United States are able to quickly react in such a way that the trans-Caspian, Nabucco, and White Stream pipelines will be more realistic."

But real work has yet to begin on any of those projects, which for now remain no more than pipe dreams. Indeed, the Caspian region still only has one route for energy exports that bypasses Russia: the relatively modest Baku-Tbilisi-Erzurum (BTE) pipeline.

White Stream aims to change that. Formerly known as the Georgia-Ukraine-European Union pipeline, White Stream would run 2,000 meters under the Black Sea, its preferred route going from Georgia to Ukraine's Crimean coast and on to Europe. Plans call for building in three phases with an eventual output of 32 billion cubic meters (bcm) annually.

With Europe's thirst for energy supplies expected to double over the next two decades, the need for such a project is increasingly obvious, says Giorgi Vashakmadze, White Stream's corporate development chief.

According to the results of a British company's survey on October 13, one Turkmen field, Yolotan-Osman, appears to have enough gas to become the world's fourth- or fifth-largest gas reserve. But to tap into it and other Turkmen resources, Vashakmadze says it will take a much more determined show of Western political will to persuade Caspian countries -- already wooed by markets in Russia, China, and Iran -- to back projects like White Stream.

"We have enormous riches in the Caspian,” Vashakmadze told RFE/RL before the gas audit results were announced. "We have a huge demand in Europe, and the issue is why it's not linked yet and why supplies from the Caspian to Europe have not been achieved at a level which would correspond to supply and demand."

Russian Influence
The obvious answer is Russia. The Caspian power for more than 100 years, Russia had a monopoly over the region's gas exports to Europe until the BTE’s completion in late 2006. And now, through its gas giant Gazprom, Moscow is backing South Stream, a pipeline that would pump Caspian gas via Russia to Italy.

Because of Russia's influence over former Soviet republics like Turkmenistan, many analysts see South Stream as the pipeline most likely to be built, even if Gazprom recently delayed its planned launch by two years to 2015. Vashakmadze acknowledges that both White Stream and Nabucco, which he calls complimentary projects, face major hurdles. "Russia does not seem to be irritated by [Caspian gas] deals related to China or maybe even with Pakistan or India [TAPI], but it shows a negative attitude toward deals going to Europe," he says.

Gazprom is currently seeking to increase the amounts of gas it buys from both Kazakhstan and Turkmenistan, eastern Caspian states with which it has long-term supply contracts. Those two countries have shown interest in alternative export routes but have only committed to the Russian one.

To win them over, Vashakmadze says Caspian countries will need to see concrete European interest for much larger amounts of gas and the possibility of unhindered and sufficiently low-risk transportation.

"These countries need to decide if they can afford to contradict what they understand is Russia's desire -- and would they do this for very small volumes -- for peanuts?" Vashakmadze says. "Is it worthwhile to irritate a neighbor and partner for something that really does not bring much benefit? Only in cases where countries can see that potential exports to Europe are sufficiently high, capable of providing a significant part of their future revenues, will they decide to go this way -- otherwise it is not worthwhile for them."
The EU currently sees the Nabucco project as a top priority. This month, however, the EU is considering according the same priority status to White Stream.

That would create an important multiplier effect. "This effect goes far beyond the simple result of establishing bigger combined potential capacity,"  Vashakmadze says. "A more important result is the dramatic reduction of perceived transportation risks, so important for governments in [the Caspian region] and potential upstream investors."

Planning For Conflict
Risk has risen, however, in the wake of the August war between Russia and Georgia. Some analysts, for example, have suggested that Ukraine's Crimea, the headquarters for Russia's Black Sea Fleet, could in the future become the object of a conflict between Moscow and Kyiv. French Foreign Minister Bernard Kouchner has called Crimea a possible "future South Ossetia," referring to the Georgian breakaway region that Russia says it defended against Georgian aggression.

An alternative, or possibly additional, route for White Stream includes a pipeline to Romania -- either directly from Georgia or from Crimea. White Stream would also make use of already-developed pipeline technology used in Blue Stream, a Russian pipeline to Turkey.

Vashakmadze says that while Russia has shown its willingness to influence the Caucasus, the conflict’s outcome may help push forward Nabucco and White Stream. He says an EU resolution passed on September 1 "cites very loudly the need to develop the alternative supply routes. This probably makes the countries in the Caspian much more confident.... Probably much more needs to be done, but this is the way for us to succeed."

Vashakmadze won't name the project's partners, but says they are "more than 10." He also says White Stream is in constant consultation with shippers and distributors and "all relevant parties who might have gas or might want to transport gas."

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

διαβάστε επίσης στην Πολιτική Προσέγγιση: Κεντρική Ασία , nCa: Massive Gas Reserves: Dangers Ahead for Turkmenistan

Asia's new 'great game' is all about pipelines

 

TheStar.com | Opinion | Asia's new 'great game' is all about pipelines

γράφει ο John Foster

The quest for control of energy resources has been dubbed the "new great game" – a rivalry for pipeline routes to access energy resources in Central Asia and the Caspian Sea.

It's a geopolitical game that is openly analyzed in U.S. think-tanks, widely reported in the Asian press but rarely commented upon in Canada. It began after the Soviet Union broke up and the five "Stans" of Central Asia became independent.

Recent reports have linked the conflict in Georgia with pipelines that bring oil and gas to Europe but the pipeline rivalry extends far beyond Georgia to the vast oil and gas resources of the Caspian region and Central Asia.

When the countries of Central Asia were part of the Soviet Union, their oil and gas flowed only to the north through Soviet-controlled pipelines. After the Soviet breakup in 1991, however, competing world powers began to explore ways to tap these enormous reserves and move them in other directions.

Pipelines are important today in the same way that railway building was important in the 19th century. They connect trading partners and influence the regional balance of power.

Both Georgia and Afghanistan are seen as energy bridges – transit routes for the export of land-locked hydrocarbons.

Washington has long promoted a gas pipeline south from Turkmenistan through Afghanistan to Pakistan and India. It would pass through Kandahar.

Realistic or not, construction is planned to start in 2010, and Canadian Forces are committed until December 2011. Richard Boucher, U.S. Assistant Secretary of State, said last year: "One of our goals is to stabilize Afghanistan," and to link South and Central Asia "so that energy can flow to the south."

Unwittingly or willingly, Canadian forces are supporting American goals.

The BTC (Baku-Tbilisi-Ceyhan) oil pipeline and South Caucasus gas pipeline that pass through Georgia to Turkey originate in Azerbaijan. Recently built, they are the jewels in the crown of U.S. strategy to secure energy resources that bypass Russia and reduce European dependence on pipelines from Russia.

Two Central Asian countries are rich in hydrocarbons. According to the International Energy Agency, Turkmenistan has the world's fourth largest reserves of natural gas, while Kazakhstan's oil reserves are said to be three times those of the North Sea. Turkmenistan exports virtually all its gas to Russia. Last year, the presidents of Russia, Turkmenistan and Kazakhstan agreed on a new gas line north to expand the export system. Construction starts this summer.

China is tapping into Central Asia's treasure, too. There is a new pipeline that brings oil from Kazakhstan to China. And a gas pipeline is being built from Turkmenistan through Kazakhstan to China.

The rivalry continues with plans for new gas lines to Central Europe. The Russians plan a line under the Black Sea to Bulgaria called South Stream, and the EU backs a project called Nabucco that would supply gas via Turkey.

As well, Washington is pushing for new pipelines under the Caspian Sea that would link Kazakhstan and Turkmenistan to Azerbaijan and the pipelines to Europe.

But Russia is blocking these plans. Boucher asserts that European energy security is important to the United States as well as to Europeans and that it "is based on having multiple sources."

The United States expresses great concern about European dependence on oil and gas imports from Russia. But Europe has imported energy from Russia for 40 years. It imports from the Middle East and Africa, too.

Is Russia less reliable? Much is made of Russia's temporary cuts in gas supplies to Ukraine and Belarus, but these countries were enjoying highly subsidized gas (a hangover from the Soviet era) and refusing to pay full European border prices. In similar circumstances, what would Canadian energy suppliers do?

Energy has become an issue of strategic discussions at NATO. At recent NATO summits the United States sought to commit NATO to energy security activities, calling for NATO to guard pipelines and sea lanes.

Last year, Prime Minister Stephen Harper said energy security required "unprecedented international co-operation, ... protecting and maintaining the world's energy supply system."

NATO proposals could have enormous consequences for Canada. U.S. strategic thinking is to get other NATO countries involved in guarding the world's oil and gas supplies. Canada is in danger of being drawn into long-term military commitments relating to energy.

Recently, Defence Minister Peter MacKay told a Halifax talk show that Canadian troops were not in Afghanistan "specifically" to guard a pipeline, but "if the Taliban are attacking certain projects, then yes we will play a role."

Neither Afghanistan nor Georgia is a member of NATO, but both are transit countries in the new great game.

Energy geopolitics are worthy of public discussion. The rivalry for energy resources is a power game – and militarizing energy is a long-term recipe for disaster.

Η Κεντρική Ασία στο επίκεντρο του ενεργειακού ανταγωνισμού

Οι δρόμοι της ενέργειας αποκτούν συνεχώς νέους "σταθμούς" και "προορισμούς", πράγμα που καθιστά την Κεντρική Ασία κομβικό σημείο τόσο για την παραγωγή και την διαχείριση των φυσικών πόρων όπως το νερό, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, όσο και για την διαμόρφωση και εφαρμογή νέων πολιτικών και οικονομικών (κυρίως) επιδιώξεων, που θα αλλάξουν τον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη για πάντα.

Αν τις προηγούμενες δεκαετίες μιλούσαμε για την ξέφρενη πορεία των εξοπλιστικών προγραμμάτων, με βασικούς πυλώνες ανάπτυξης αυτής της πολιτικής, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την πρώην Σοβιετική Ένωση - συμπεριλαμβανομένων των "δορυφόρων" τους, σήμερα, το "παιχνίδι παίζεται αλλού".

Νέοι παίκτες αναλαμβάνουν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διεθνή σκακιέρα και το διακύβευμα είναι πολυδιάστατο, καθώς δεν αποτελεί σκοπό τους μόνον η παραγωγή και η εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων αλλά και η επιβολή εξαρτήσεων και ελέγχου της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης / λειτουργίας των γειτονικών τους λαών, με αναπόφευκτο αντίκτυπο στην διεθνή κοινότητα.

Τώρα, το ποιος θα καταφέρει να γίνει ο "κυρίαρχος του παιχνιδιού" είναι κάτι που θα μας απασχολήσει τα χρόνια που έρχονται σίγουρα όμως, όχι στο μακρινό μέλλον!

Η χώρα μας θ' αποτελέσει "ενεργειακή γέφυρα" μεταξύ ανατολής-δύσης είτε το θέλουμε, είτε όχι. Και το τονίζω αυτό το... "είτε το θέλουμε, είτε όχι"! Υπό αυτό το πρίσμα, θα πρέπει να εκτείνουμε την ματιά μας πέραν της περιοχής των Βαλκανίων και ακόμη πιο πέρα από τον TGI ή τον SOUTH STREAM, εάν επιθυμούμε να έχουμε πρωτεύοντα ρόλο στον ευρύτερο γεωγραφικό μας χώρο.

Αυτή την συγκεκριμένη χρονική περίοδο επέλεξαν ο Τουρκμένος Πρόεδρος Gurbanguly Berdymukhammedov, από το Αφγανιστάν όπου βρέθηκε για επίσημη επίσκεψη στις 28 Απριλίου και ο Ιρανός Πρόεδρος Mahmud Ahmadinejad, από το Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν την ίδια ακριβώς ημέρα, να αναπτύξουν τα επιχειρήματά τους στην εξαγωγή φυσικού αερίου, ο μεν πρώτος μέσω του αγωγού που θα συνδέει Τουρκμενιστάν - Αφγανιστάν - Πακιστάν - Ινδία (ΤΑΡΙ) και ο δεύτερος, για τον αγωγό που θα συνδέει Ιράν - Πακιστάν - Ινδία (ΙΡΙ), προσπαθώντας ο καθένας από την πλευρά του, να παρουσιάσει την δική του πρόταση όσο πιο ελκυστική γίνεται.

Και οι δύο προτάσεις έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, ενώ το Πακιστάν και η Ινδία έχουν εκφραστεί θετικά τόσο για τον ΤΑΡΙ όσο και για τον ΙΡΙ, καθώς θα συνδράμουν σημαντικά στην ικανοποίηση των ενεργειακών τους αναγκών και όχι μόνο.

Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Καμπούλ, ο τουρκμένος Πρόεδρος αναφέρθηκε εκτενώς στα οφέλη που θα επιφέρει η κατασκευή του ΤΑΡΙ στην ευρύτερη περιοχή και επισημοποίησε την συμφωνία - κατ' αρχάς με την κυβέρνηση του Αφγανιστάν, για την κατασκευή του αγωγού που θα ξεκινήσει το 2010 και θα ολοκληρωθεί έως το 2015.

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό του προγράμματος, το οποίο υπολογίζεται ότι θα κοστίσει περίπου 7,6 δις. $ με τρέχουσες τιμές, το μήκος του αγωγού θα ξεπερνά ίσως τα 1680 χλμ., θα ξεκινά από την τουρκμενική πόλη Dauletabad, θα διασχίζει το Αφγανιστάν και μέσω Kandahar θα περνά από την Quetta του Πακιστάν και θα καταλήγει στην ινδική κωμόπολη Fazilka. Προβλέπεται πως θα διακινούνται περίπου 33 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα (bcm) φυσικού αερίου ετησίως!

Παρά την ικανοποίηση που εκφράζουν οι ενδιαφερόμενες πλευρές, αρκετοί αναλυτές επισημαίνουν - και όχι άδικα - δύο πολύ σημαντικά μειονεκτήματα του ΤΑΡΙ. Το πρώτο, αφορά στην ασφάλεια του αγωγού και της μεταφοράς του φυσικού αερίου από αυτόν, καθώς θα διασχίζει το Αφγανιστάν μέσω της Kandahar, όπου συνεχίζονται οι εχθροπραξίες μεταξύ των Ταλιμπάν και των κυβερνητικών δυνάμεων. Το δεύτερο, και ίσως πιο πρακτικό, αφορά στο κατά πόσο το Τουρκμενιστάν διαθέτει αρκετά αποθέματα φυσικού αερίου τόσα, ώστε να διασφαλιστεί η επί μακρόν απρόσκοπτη λειτουργία του αγωγού!

Σύμφωνα με την Ρωσσική Kommersant, το Τουρκμενιστάν έχει ήδη υπογράψει σύμβαση με την Gazprom, σύμφωνα με την οποία υποχρεούται στην εξαγωγή 50 bcm ετησίως προς την Ρωσσία για περισσότερο από δύο δεκαετίες τουλάχιστον. Επίσης, έχει προχωρήσει σε παρόμοια συμφωνία με την Κίνα για εξαγωγή 30 bcm ετησίως, η οποία θα τεθεί σε εφαρμογή από το 2009. Παράλληλα ο τουρκμένος Πρόεδρος έχει δεσμευτεί για την αποστολή 10 bcm φυσικού αερίου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά οι λεπτομέρειες αυτής της συμφωνίας δεν έχουν ακόμη αποσαφηνιστεί.

Όπως γίνεται κατανοητό, αν όλες αυτές οι συμφωνίες ισχύουν, τότε το Τουρκμενιστάν θα πρέπει να εξάγει περισσότερα από 100 bcm φυσικού αερίου ετησίως! Έχει αυτή τη δυνατότητα; Υπάρχουν τα αποθέματα; Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει και πολύ σύντομα μάλιστα η ηγεσία του.

Από την άλλη, ο ΤΑΡΙ έχει και δύο σημαντικά πλεονεκτήματα έναντι του ΙΡΙ: α) υποστήριξη από την Ασιατική Αναπτυξιακή Τράπεζα (ADB) και β) καμμία Ιρανική συμμετοχή. Η υποστήριξη από την ADB προσδίδει στο πρόγραμμα ένα ευρύτερο διεθνές πεδίο ανάπτυξης και με δεδομένη την απουσία του Ιράν από κάθε διαπραγμάτευση, είναι πιο εύκολο να προσελκύσει επενδυτές συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η επίσκεψη του Ahmadinejad στο Πακιστάν ήταν παρόμοιας φύσης με την επίσκεψη Berdymukhammedov στο Αφγανιστάν.

Το Ιράν, λόγω των έντονων αντιδράσεων της διεθνούς κοινότητας σχετικά με το αμφισβητούμενο πυρηνικό πρόγραμμά του, επιθυμεί πάση θυσία την κατασκευή του αγωγού ΙΡΙ καθώς έτσι θα ωφελούνταν πολύ, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά από την υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας. Σύμφωνα με τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η Ινδία και το Πακιστάν βρίσκονται πολύ κοντά στην περάτωση της από μέρους τους πρότασης για την διαπράγματευση με το Ιράν. Από τη μεριά του, το Ιράν έχει αρχίσει ήδη τη σωλήνωση στο έδαφός του και θα μπορούσε να επιτύχει την κατασκευή του τμήματος του αγωγού έως και τα πακιστανικά σύνορα μέχρι το 2012.

Ο αγωγός IPI, εάν τελικά υπάρξει συμφωνία, θα έχει μήκος περίπου 2.600 χιλιόμετρων και θα κοστίσει $7 δις. Ο IPI, σύμφωνα με τον σχεδιασμό του, θα μεταφέρει αρχικά περίπου 30 bcm ετησίως, αλλά μέσα σε τρία έως τέσσερα χρονιά από την έναρξη λειτουργίας του, η ποσότητα θα αυξηθεί στα 70 bcm. Να σημειώσουμε ότι, το Ιράν είχε προτείνει την κατασκευή του αγωγού ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90, αλλά οι εντάσεις μεταξύ του Πακιστάν και της Ινδίας κράτησαν το πρόγραμμα ανενεργό έως σήμερα.

Τα μειονεκτήματα του ΙΡΙ είναι ακριβώς τα πλεονεκτήματα του ΤΑΡΙ. Από την άλλη, ένα ευδιάκριτο πλεονέκτημα του είναι, το ενδιαφέρον που έχουν επιδείξει δύο σημαντικές επιχειρήσεις για συμμετοχή στο πρόγραμμα: α) η Gazprom και β) η εθνική εταιρία πετρελαίου της Κίνας. Η Gazprom έχει υποστηρίξει το έργο IPI για αρκετά χρόνια, αλλά το ενδιαφέρον της Κίνας είναι σχετικά νέο και υπάρχουν σκέψεις, οι οποίες τροφοδοτούνται από ανάλογες προτάσεις του στρατηγού Pervez Musharraf για την κατασκευή μιας επιπλέον διακλάδωσης του αγωγού, από πλευράς Πακιστάν, που θα μεταφέρει αέριο ή και πετρέλαιο ακόμη, στην Κίνα, μέσω των Ιμαλαϊων.

Διαβάστε επίσης:

Persian Games in Afghanistan

Turkmen leader tries to end the personality cult of his predecessor

Turkmenistan opens up

President of Turkmenistan invites Japanese businessmen to take part in oil and energy projects

TAPI gas pipeline finalised

Central Asia's Energy Game Intensifies

IPI pipeline project talks progressing: Deora

Russia can help in pipeline project

Το Ιράν παίζει καλύτερα το Ενεργειακό Σκάκι

Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

update # 1, 2/7/08:

Uzbekistan begins construction of gas pipeline connecting Turkmenistan and China

update #2, 10/07/08:
The Afghan Pipeline You Don't Know About

update #3, 13/07/08:
Central Asia Pipeline to Secure Gas for China
EU and Turkmenistan talk energy and trade

update #4, 12/08/08:
Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ανάλυση, με τίτλο: "Toward A New Paradigm For The Post-Soviet Petrostates", δημοσίευσε ο Daniel Kimmage στο RFE/RL την 7η Αυγούστου, αναφορικά με τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, τις νέες αναδυόμενες δυνάμεις στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη, λόγω των τεράστιων αποθεμάτων τους σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο... Παρόμοιες αναλύσεις βλέπουμε και θα βλέπουμε συχνά, καθώς, η σημασία και ο ρόλος των πρώην αυτών Δημοκρατιών στη παγκόσμια οικονομία ολοένα και θα αυξάνεται λόγω της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης που εκ των πραγμάτων σπρώχνει τις χώρες και τους λαούς κάθε γωνιάς του πλανήτη σε αναζήτηση εναλλακτικών ή επιπρόσθετων προμηθευτικών πηγών ενέργειας.

Πιθανόν να γίνεται κατανοητό ότι ο ανταγωνισμός για την διαχείριση (πέραν της παραγωγής) των φυσικών πόρων της περιοχής, δηλαδή πετρέλαιο, νερό και φυσικό αέριο, είναι πολύ έντονος και μπορεί να προκαλεί πολιτικές και κοινωνικές μεταβολές με μη προβλέψιμες επιπτώσεις για ολόκληρο τον κόσμο και ειδικότερα για τους λαούς των χωρών αυτών! Δεσπόζουσα θέση (όπως ήταν αναμενόμενο) κατέχει η Ρωσσία έστω και παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στις αρχές της δεκαετίας του '90. Θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά; Μην ξεχνούμε ότι κατά τη διάρκεια της οκταετούς προεδρίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, η Μόσχα κατέστησε απολύτως σαφές ότι δεν θα δεχόταν πλέον υποδείξεις από κανέναν... Ποιός θα μπορούσε να αρνηθεί ότι ο πόλεμος στον Καύκασο, που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, είναι αποτέλεσμα - όσο κι αν ακούγεται κυνικό αυτό - του ανταγωνισμού των "Μεγάλων Δυνάμεων" στον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων; Ας μην γελιόμαστε άλλο: Δεν είναι ουτέ οι ιστορικοί, ούτε οι συναισθηματικοί δεσμοί που οδήγησαν σε αυτήν την παράλογη αιματοχυσία.

Σύμφωνα με όλες τις σκέψεις και όλες τις αναλύσεις που βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία και γεγονότα, θεωρείται βέβαιο ότι η σταδιακή αύξηση των κερδών από την διαχείριση και την μεταφορά τόσο του πετρελαίου όσο και του φυσικού αερίου (λόγω ζήτησης), αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην ανάπτυξη της ελεύθερης και δημοκρατικής διακυβέρνησης των χωρών αυτών.

Όπως ο ίδιος ο αρθρογράφος αναφέρει: "...Economies and geopolitical clout growing faster than a speeding bullet! Presidents more powerful than a locomotive! Able to ignore demands for political reform at a single bound! Look! On the shores of the Caspian! Nations in transition? Developing countries? No! It's the post-Soviet petrostates!

With oil and gas prices at stratospheric highs, these are the new supermen of the international arena, nimbly casting off the drab garb of "developing," "transiting," and "emerging" nations to perform astounding feats of outsize influence. Four of them have arisen on the territory that was once the Soviet Union: Azerbaijan, Kazakhstan, Russia, and Turkmenistan. Each reaps a significant portion of GDP from the export of oil and gas, and all pose difficulties for Western nations that wish to woo them for their resources.

The competition for those resources is fierce, even as democratic reform in all four countries requires an exceptionally powerful, and perhaps uniquely curved, magnifying glass to be seen. All of this was on display in July, with Russian President Dmitry Medvedev touring Azerbaijan, Turkmenistan, and Kazakhstan, while the U.S. Helsinki Commission held hearings on Azerbaijan and Kazakhstan, wrestling with the vexed issue of resources and reforms...". Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ:

Η απορρόφηση αυτών των πόρων ενέργειας από την ... "Δύση" (κατά κύριο λόγο), διευκολύνει κάθε αντιδημοκρατική πρακτική και ενδυναμώνει καθεστώτα και πρόσωπα, που δεν υπολογίζουν τίποτε μπροστά στο κέρδος και την διατήρηση της εξουσίας (χαρακτηριστικό πραράδειγμα αποτελεί και ο σημερινός Πρόεδρος της Γεωργίας Mikheil Saakasvillin...).

Εκ των πραγμάτων κάποια στιγμή θα μάς γυρίσει ως μπούμερανγκ, αν δεν ληφθούν μέτρα ανακοπής αυτών των πολιτικών ή παρόμοιων μελλοντικών..."διαθέσεων".

Μέχρι σήμερα, κανείς δεν "αγγίζει" την Ρωσσία και την ηγεσία της αφού, ακόμη δεν έχει κατανοηθεί το εύρος της δύναμής της και της επιρροής που μπορεί να ασκήσει στον χώρο της Κεντρικής Ασίας και τον Καύκασο... με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Σε ό,τι αφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες όμως, ως ηγέτιδα δύναμη μεταξύ των χωρών του λεγόμενου δυτικού κόσμου, θα έπρεπε να επιλέγει πιο συνετά το "είδος" των συμμαχιών και των συμφωνιών που επιθυμεί ή επιδιώκει και των πολιτικών που θέλει να εφαρμόζει.

Θα περιμένουμε την επόμενη κρίση ή θα είμαστε έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουμε κάθε πιθανό κίνδυνο;

update #5, 19/09/08:
πηγή: RFE/RL (16/9/08)

EU and Kazakh officials have met in Brussels to discuss energy cooperation, the Russian-Georgian conflict, and other issues of mutual interest.

The annual EU-Kazakh meeting brought no breakthroughs, although Brussels' interest in the Central Asian country's vast oil and natural-gas reserves was apparent.

Kazakh officials expressed general interest in energy cooperation with the EU, but stressed that projects for new gas-transit routes are still in the planning stages. Kazakhstan is trying to strike a delicate balance between Russia and the European Union. Moscow has offered to buy up all of its gas, while the EU is interested in direct access to Kazakhstan's hydrocarbons bypassing Russian mediation.

Kazakh officials refrained from any direct endorsement of the EU's Nabucco project --a planned gas pipeline from Turkey to Austria that would serve as a direct link to Caspian energy reserves. Neither did the Kazakh representatives publicly comment on plans for a possible trans-Caspian gas pipeline, which would be needed for the EU to reach Central Asian gas.

Kazakhstan has in recent years become one of the largest investors in Georgia, a key transit country.

Kazakh Trade and Industry Minister Vladimir Shkolnik said Astana strives to continue cooperating with all its current partner countries. But he admitted there are "risks" affecting his countries multibillion-dollar investments in Georgia's energy sector in the wake of the recent Georgian-Russian war.

update #6, 26/9/08: Gazprom, Iran in Cooperation Talks
Gazprom has informed that a meeting between Alexi Miller, Chairman of Gazprom, and Syed Reza Kasaizade, MD of Iranian National Oil Company and deputy minister for petroleum, took place Thursday in Moscow.

The sides discussed implementation of the memorandum of understanding between Gazprom and the Iranian National Oil Company.

According to Gazprom, Iran has 28.13 trillion cubic meters of proven gas reserves, making it the world’s second largest holders of gas reserves after Russia.

update #7, 4/11/08:

The recent Russian intervention in Georgia has made an American rapprochement with Iran highly desirable both for the United States and for the West as a whole. Israel has long opposed such a rapprochement, but this would also serve its interests too. Here’s why: