Αντώνης Σαμαράς: περί φιλελεύθερης διακυβέρνησης

«Κυρίες και κύριοι, Φίλες και φίλοι,

Δεν θα ασχοληθώ με κοινοτοπίες και τετριμμένα στερεότυπα. Άλλωστε, η διεθνής κρίση που σήμερα βιώνουμε γκρέμισε τα στερεότυπα και παραμέρισε τις κοινοτοπίες.

Κάτι ακόμα: η διεθνής κρίση αλλάζει την οπτική μας για τον κόσμο και για τον εαυτό μας.

Κάτι παραπάνω: Μας βοηθά να ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Και να ξανακοιτάξουμε τη θέση μας στον κόσμο, με φρέσκια ματιά. Μακριά από τις εσωτερικές τριβές και τους μικροκομματικούς ανταγωνισμούς. Ας μιλήσουμε λοιπόν, για την Ευρώπη και το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας.

H Ευρώπη μοιάζει σήμερα κουρασμένη:

Κουρασμένη από τη γραφειοκρατία,

Κουρασμένη από την αναπτυξιακή ανεπάρκεια

Κουρασμένη από τα λάθη της.

Κι ακόμα, αποδυναμωμένη εσωτερικά από τη γήρανση του πληθυσμού της, αλλά και τραυματισμένη από τον οξύτατο ανταγωνισμό των νέων ανερχόμενων δυνάμεων διεθνώς, που δεν αστειεύονται.

Αρκεί να αναλογιστούμε πώς η Κίνα, μέσα σε 18 χρόνια θα έχει ξεπεράσει σε συνολικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν την Αμερική. Και τότε θα έχει προ πολλού ξεπεράσει και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέχρι πρόσφατα, κάποιοι είχαν ταυτίσει την Ευρώπη με τη γραφειοκρατία της. Είχαν, ακόμα, ταυτίσει την υποταγή στην ευρωγραφειοκρατία με το αίτημα «εκσυγχρονισμού» της Ελλάδας.

Μας έλεγαν, λοιπόν, ότι για να γίνουμε «περισσότερο Ευρωπαίοι», πρέπει να γίνουμε «λιγότερο Έλληνες». Ότι πρέπει, τάχα, να αποβάλουμε την ελληνική ταυτότητα για να αποκτήσουμε «Ευρωπαϊκή συνείδηση».

Τώρα πια, μετά την κρίση, γνωρίζουμε ότι ισχύει μάλλον το αντίστροφο: Πρέπει να γίνουμε περισσότερο απαιτητικοί από τους εαυτούς μας, ως Έλληνες, για να γίνουμε Ευρωπαίοι.

Όταν ξέσπασε η κρίση, συνειδητοποιήσαμε τρία πράγματα:

Πρώτον, ότι μέχρι τότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είχε κατανοήσει που οδηγούνταν τα πράγματα. Ανέβαζε τα βασικά επιτόκια, μέχρι πέρσι τέτοιον καιρό, ενώ η επιβράδυνση είχε ήδη αρχίσει στην ευρωζώνη και η ύφεση ήταν πρό των πυλών στην Αμερική.

Παρ’ όλα αυτά, η ύπαρξη του κοινού νομίσματος αποδείχθηκε σωτήρια για όλους μέσα στην ευρωζώνη. Κι αυτό είναι το δεύτερο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε. Ισχυρές χώρες, όπως η Βρετανία, που βρίσκονται εκτός ευρώ, δοκιμάζονται πολύ περισσότερο και απειλούνται πολύ πιο άμεσα, από ότι οι χώρες της ευρωζώνης. Παρά τα σφάλματα που έγιναν, το ευρώ αποδείχθηκε σωτήριο για όλα τα κράτη που εντάχθηκαν σ’ αυτό. Ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης!

Τρίτον, την κρίσιμη στιγμή, δεν ήταντα υπερεθνικά όργανα της Ευρώπης που ανέλαβαν δράση , αλλά οι εθνικές κυβερνήσεις. Όπως το είπε και η Άγκελα Μέρκελ, καθένας θα σώσει τον εαυτό του. Η ευθύνη επέστρεψε στα εθνικά κράτη και τις κυβερνήσεις τους.

Η Ευρώπη θα υπάρξει και θα προχωρήσει, αν όλοι οι λαοί της κι όχι μόνο οι Έλληνες, βέβαια ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα: Στην Πολιτική Ολοκλήρωση. Που είναι σύγκλιση όχι ισοπέδωση.

Εθελοντική σύγκλιση λαών, πολιτισμών και οικονομιών, με Ελευθερία και Δημοκρατία. Όχι ισοπέδωση πληθυσμών κάτω από την επιβολή μιας υπερεθνικής γραφειοκρατίας.

Μιλώντας, λοιπόν, σήμερα ως Ν.Δ., για την Ελλάδα και την Ευρώπη, πρέπει πρώτα να λύσουμε κάποια προβλήματα δικής μας αυτογνωσίας.

Ποια είναι σήμερα η ιδεολογική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας;

Ποια είναι τα πολιτικά της προτάγματα;

Ποια είναι η κοινωνική της αναφορά;

Ποιαν Ευρώπη θέλουμε;

Πριν απαντήσω, θα μου επιτρέψετε μια κρίσιμη παρατήρηση:

Η Νέα Δημοκρατία, δεν έχει κανένα λόγο να απολογείται. Κάθε άλλο. Δεν είναι δυνατό να έχουμε την ευθύνη για τις τύχες της κοινωνίας μας, αν είμαστε υποχρεωμένοι, κάθε τόσο, να δίνουμε «εξετάσεις» ψευτοπροοδευτικότητας, να μετριόμαστε με αρχές που δεν είναι δικές μας, ή με προτάγματα που δεν τα υιοθετεί η ελληνική κοινωνία και δεν τα έχουμε εμείς αποδεχθεί.

Είναι χρέος μας να θέσουμε τον πήχη ψηλά , αλλά τον πήχη των δικών μας αξιών και των δικών μας προταγμάτων. Αυτών που ενστερνίζεται η ελληνική κοινωνία , κι αυτών που την εκφράζουν και την αντιπροσωπεύουν.

ΓΙΑΤΙ οι αξίες, οι ιδέες και τα προτάγματα, είναι τόσο απαραίτητα στην Πολιτική; Διότι αυτά σφυρηλατούν σχέσεις εμπιστοσύνης, διότι αυτά δημιουργούν νομιμοποίηση, και διότι αυτά απορροφούν τους κραδασμούς στις δύσκολες στιγμές.

Δημιουργούν εμπιστοσύνη, πράγμα που σημαίνει ότι μια κυβέρνηση κι ένας ηγέτης παίρνουν αποφάσεις που καμιά φορά δεν τις καταλαβαίνει πλήρως η κοινωνία. Αν υπάρχει εμπιστοσύνη, το κόμμα και ο ηγέτης που κυβερνά έχει την άνεση να πάρει τις σωστές αποφάσεις, γιατί γνωρίζει ότι ο λαός τον στηρίζει. Ακόμα κι όταν του γίνεται δυσάρεστος.

Δημοκρατία χωρίς σχέση εμπιστοσύνης δεν μπορεί να υπάρξει. Και σχέση εμπιστοσύνης χωρίς ιδεολογία με κοινές αξίες και ιδανικά είναι αδιανόητη. Ύστερα, η ιδεολογία νομιμοποιεί δύσκολες αποφάσεις στη συνείδηση του κόσμου?

Πολλές φορές η κυβέρνηση που υπερασπίζεται το κοινό καλό είναι υποχρεωμένη να θίξει ισχυρά συμφέροντα, να συγκρουστεί με κοινωνικές ομάδες που δεν επιθυμούν την αλλαγή.

Όσο ευκολότερα η Κυβέρνηση πείθει την υπόλοιπη κοινωνία για την αναγκαιότητα τέτοιων δύσκολων αποφάσεων, τόσο ευκολότερα μπορεί να τις πάρει, και τόσο πιο ανώδυνα μπορεί να τις εφαρμόσει.

Η ιδεολογική διάσταση της πολιτικής η πειθώ της εξουσίας και η πίστη της κοινωνίας νομιμοποιούν δύσκολες αποφάσεις.

Και κάτι ακόμα: Οι αξίες και τα ιδανικά που διακηρύσσει η πολιτική ηγεσία απορροφούν τους κραδασμούς από τις ατυχίες, τις αστοχίες και τα λάθη.

Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν τέτοιες αναποδιές, χρειάζεται ο κόσμος να αντλεί κουράγιο από το απόθεμα αξιών και προτεραιοτήτων που του εμπνέει η ηγεσία. Μ’ άλλα λόγια, οι ιδέες της παράταξης πρέπει να είναι δυνατές και να ακτινοβολούν, ώστε στις δύσκολες στιγμές να συγκρατούν τους απογοητευμένους στους κόλπους της...

Αξίες, πρότυπα, ιδανικά, προτάγματα, δεν είναι απλές λέξεις . Είναι απαραίτητα συστατικά ενός πολιτικού σχεδίου, για τη δημοκρατική διακυβέρνηση μιας κοινωνίας. Είναι αυτά ακριβώς τα στοιχεία που δίνουν πυξίδα στην ηγεσία, εμπνέουν στο λαό εμπιστοσύνη για τους ηγέτες του και στους ηγέτες εμπιστοσύνη στο εαυτό τους, συσπειρώνουν το λαό στις δύσκολες αποφάσεις και δίνουν κουράγιο σε ηγέτες και λαό στις δύσκολες στιγμές.

Γι’ αυτό και όλοι οι μεγάλοι ηγέτες , παντού στον κόσμο, πάντα έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στα ιδεολογικά στοιχεία της πολιτικής τους. Κι όχι μόνο κατά το μακρινό παρελθόν. Και σήμερα, ηγέτες όπως ο Νικολά Σαρκοζύ και ο Μπαράκ Ομπάμα, αρθρώνουν πολιτικό λόγο πλούσιο σε ιδεολογικά σχήματα και αξίες και προτάγματα.

Στην Ελλάδα, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει κι εμείς οι ίδιοι, ήδη κερδίζουμε αυτή τη μάχη της εμπιστοσύνης:

Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας διεθνούς κρίσης και στη μέση μιας δύσκολης, παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας διεθνούς κρίσης και στη μέση μιας δύσκολης τετραετίας, η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος στον Κώστα Καραμανλή είναι πολύ υψηλή , η υπεροχή του είναι σαφής και μάλιστα διευρυνόμενη.

Ο κόσμος εμπιστεύεται τον Καραμανλή , κι αυτό είναι πολύτιμο κεφάλαιο , που δεν πρέπει να
κατασπαταλήσουμε.

Η Νέα Δημοκρατία διαφοροποιείται ακριβώς γιατί έχει στέρεα και διαυγή ιδεολογική ταυτότητα. Δεν τσαλαβουτάμε σε «θολά νερά». Δεν γέρνουμε πότε λίγο προς τα αριστερά, όταν είναι της μόδας πότε λίγο προς τα δεξιά, όταν γίνεται ντεμοντέ η αριστερά και «δεν πολυφοριέται» πλέον.

Η Ιδεολογία μας είναι φιλελεύθερη και κοινωνική ταυτόχρονα. Είναι η σύνθεση ενός φιλελευθερισμού με κοινωνικό πρόσωπο: Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.

Όχι ο ακραίος νέοφιλελευθερισμός που εναποθέτει τα πάντα στην απληστία των αγορών!
Όχι ο ακραίος κρατισμός που καταργεί τις αγορές και τις υποκαθιστά με μιαν άκαμπτη και αντίαναπτυξιακή γραφειοκρατία που καταπιέζει τον πολίτη και τις ελευθερίες του.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δίνει έμφαση στην προσωπικότητα του ανθρώπου, στο άτομο με κοινωνική συνείδηση, στην αυτενέργεια και τη δημιουργικότητά του, αλλά μέσα στα πλαίσια του νόμου και της κοινωνικής συνοχής.

Δεν θέλουμε μια κοινωνία «αρπακτικών», γιατί αυτό δεν είναι κοινωνία, είναι ζούγκλα. Δεν θέλουμε μια κοινωνία «πειθαρχημένων ρομπότ», γιατί αυτό δεν είναι κοινωνία, είναι στρατόπεδο νεοσυλλέκτων.

Θέλουμε μιαν ελεύθερη κοινωνία ελευθέρων προσώπων, με ισότητα ευκαιριών για όλους, χωρίς ισοπέδωση της προσωπικότητας, χωρίς παραμερισμό της αξιοκρατίας.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δίνει προτεραιότητα σε τρία πράγματα: Στην Παιδεία και στον Πολιτισμό, στην Μεσαία τάξη και στην Ανταγωνιστικότητα.

Στην Παιδεία, γιατί αυτή είναι η μεγάλη πηγή ευκαιριών για όλους. Κι αυτή βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο, ποσοτικά και ποιοτικά.

Στον Πολιτισμό, που αποτελεί συσσώρευση Παιδείας στο χρόνο, ασφαλή δείκτη προόδου και εγγύηση αντοχής της κοινωνίας σε μεγάλους κραδασμούς. Γιατί αν η Παιδεία διασφαλίζει την αντοχή του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο Πολιτισμός διασφαλίζει την αντοχή και το ψυχικό σθένος της ίδιας της κοινωνίας.

Στη Μεσαία τάξη, γιατί αυτή παράγει Πλούτο, διαχέει το εισόδημα, δημιουργεί ζώντα πολιτισμό, εξασφαλίζει ευστάθεια στη δημοκρατία και χαλυβδώνει την κοινωνική συνοχή.

Στην Ανταγωνιστικότητα, διότι αυτή διασφαλίζει όχι μόνο το σήμερα αλλά και το αύριο . Όχι μόνο κάποιων, αλλά όλων. Όχι μόνο με οικονομικούς, αλλά και με κοινωνικούς όρους.

Μια ανταγωνιστική οικονομία με ισχυρή και ευημερούσα μεσαία τάξη, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, με ζωντανό Πολιτισμό και δημοκρατικούς θεσμούς δεν έχει τίποτε να φοβηθεί. Κι όποια κρίση προκύψει, θα την αντέξει. Κι όποια εξωτερική απειλή εμφανιστεί, θα την αντιμετωπίσει νικηφόρα. Κι αν κάποια αναποδιά προκύψει, θα την ξεπεράσει;

Η Παιδεία, ο Πολιτισμός, η Μεσαία τάξη και η Ανταγωνιστικότητα συμπληρώνονται από ακόμα μια έννοια κλειδί: την κοινωνική συνοχή.

Όπου «συνοχή» δεν σημαίνει μόνο αναδιανομή εισοδήματος από τους ισχυρούς στους αδύνατους. Σημαίνει επίσης κοινή αίσθηση του ανήκειν. Ισχυρή συλλογική ταυτότητα. Εθνική συνοχή και εθνική συνείδηση. Που δεν καλλιεργούν εχθρότητα προς οποιονδήποτε ξένο. Αλλά υπερηφάνεια γι’ αυτό που είμαστε εμείς. Γιατί μόνον όσοι νιώθουν υπερήφανοι γι’ αυτό που είναι, σέβονται τον εαυτό τους. Γιατί μόνον όσοι σέβονται τον εαυτό τους, μπορούν να σεβαστούν και τους άλλους. Και μόνον όσοι σέβονται τον εαυτό τους, κερδίζουν και το σεβασμό των άλλων.

Ο πατριωτισμός είναι προϋπόθεση κοινωνικής συνοχής , αυτοπεποίθησης, ασφάλειας και ειρηνικής συνεργασίας με τους άλλους λαούς.

Αν χάναμε ποτέ την εθνική μας ταυτότητα θα μετατρεπόμασταν σε συνονθύλευμα τοπικισμών, χωρίς κοινές αναφορές, χωρίς συνεκτικούς δεσμούς, χωρίς αλληλεγγύη μεταξύ μας. Η ελληνική κοινωνία έχει πολύ ισχυρά στοιχεία συλλογικής ταυτότητας κι έχει κάθε λόγο να νιώθει υπερήφανη γι’ αυτά. Όσοι θεωρούν την εθνική συνείδηση και τη συλλογική μας ταυτότητα «κουσούρι» κάνουν λάθος! Πολύ σοβαρό λάθος. Κι έρχονται σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Ο οποίος δεν διαπραγματεύεται ούτε την παράδοσή του, ούτε τον Πολιτισμό του, ούτε όλα όσα τον ενώνουν αιώνες τώρα.

Η Ελευθερία μας και η Ελληνικότητά μας είναι αδιαπραγμάτευτα αγαθά.

Η ιδεολογική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας βοηθά να απαντήσουμε και στο επόμενο ερώτημα: Ποια είναι τα πολιτικά μας προτάγματα; Οι μεταρρυθμίσεις! Μεγάλες, αλλεπάλληλες και σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά χωρίς να αγνοούμε τις προσωρινές οδύνες που θα προκαλέσουν, ούτε τα προβλήματα που θα προκύψουν, βραχυχρόνια, εξ αιτίας τους.

Μεταρρυθμίσεις απολύτως σύμφωνες με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, με τις προσδοκίες του ελληνικού λαού, αλλά και με την ιδεολογική μας ταυτότητα: Μεταρρυθμίσεις που αναβαθμίζουν την Παιδεία, που ενισχύουν λαού, αλλά και με την ιδεολογική μας ταυτότητα: Μεταρρυθμίσεις που αναβαθμίζουν την Παιδεία, που ενισχύουν την Ανταγωνιστικότητα, που θωρακίζουν και στηρίζουν τη Μεσαία τάξη και τη μικρομεσαία επιχείρηση, μεταρρυθμίσεις που αποκαθιστούν την κοινωνική συνοχή και την εθνική αυτοπεποίθηση.

Αλλά και μεταρρυθμίσεις που προχωρούν μεθοδικά, χωρίς να διαλύουν τον κοινωνικό ιστό. Μεταρρυθμίσεις που γεννούν δυναμική, όχι μεταρρυθμίσεις που ισοπεδώνουν! Μια προσεκτική στρατηγική φιλόδοξων μεταρρυθμίσεων, προσέχει όχι μόνο το τι θα αλλάξει, αλλά και το πώς και το πότε, για να μην εκτροχιαστεί.

Η ιδεολογική ταυτότητα και τα πολιτικά μας προτάγματα οδηγούν και στην απάντηση του τρίτου ερωτήματος: Ποια είναι η κοινωνική αναφορά της Νέας Δημοκρατίας και της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής της;

Είναι η Μεσαία τάξη, εκείνη η κοινωνική κατηγορία που θίγεται σήμερα περισσότερο. Αυτή που παράγει ευκαιρίες, θέσεις απασχόλησης, πλούτο, φορολογικά έσοδα για το κράτος , διάχυση εισοδήματος στην υπόλοιπη κοινωνία και Πολιτισμό.

Η Μεσαία τάξη είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και η μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.

Και τη Μεσαία τάξη πρέπει να αγκαλιάσουμε και να την ανακουφίσουμε. Γιατί φυσικός εκπρόσωπός της είναι η Νέα Δημοκρατία.

Η Μεσαία τάξη δεν θέλει ανεύθυνες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Θέλει υπευθυνότητα και αξιοπιστία. Θέλει πολιτικούς ηγέτες που δεν είναι υποχείρια έξωθεσμικών κέντρων. Θέλει ηγέτες που δεν υποκύπτουν σε πιέσεις ισχυρών ιδιωτών ή ισχυρών συντεχνιών.

Τέτοιος ηγέτης είναι ο Κώστας Καραμανλής. Συναινετικός, αλλά και αποφασιστικός. Πάντα πρόθυμος για ευρύτερες συνεργασίες. Αλλά κι έτοιμος να προχωρήσει μόνος, όταν πρόκειται να διασφαλίσει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την πολύ υψηλή δημοφιλία του σε συνθήκες διεθνούς κρίσης. Εκεί που ο λαός μετράει τους ηγέτες του.

Οι πολιτικοί, άλλωστε, «προσκεκλημένοι» της Κοινωνίας είμαστε. Και η Κοινωνία γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν «θαύματα» προς διανομήν. Αλλά ξέρει επίσης να ξεχωρίζει λάθη και πολιτικές κακοσμίες, από συμπεριφορές θάρρους, συνέπειας και προσφοράς.

Η Πολιτική σου δίνει το προνόμιο της απόφασης. Από το πώς θα το διαχειριστούμε κρινόμαστε όλοι. Κι από τη σχέση αυτής της απόφασης με την Πατρίδα και τη Δημοκρατία. Κι από την ευθύνη που συνεπάγεται το προνόμιο αυτό.

Γι’ αυτό, άλλωστε, και δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να δείξουμε μηδενική ανοχή στα σκάνδαλα. Και να είμαστε άτεγκτοι απέναντι σε όσους προσβάλλουν το ήθος του δικού μας πολιτεύματος.

Από το πώς θα διαχειριστούμε αυτό το προνόμιο της πολιτικής απόφασης κρινόμαστε όλοι. Κι από την ευθύνη που απορρέει απ’ αυτό. Και κρινόμαστε απ’ όλη την κοινωνία. Ιδιαίτερα, όμως, κρινόμαστε από τη Μεσαία τάξη.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, όπως τον ορίσαμε, είναι η ιδεολογική μας ταυτότητα. Οι μεταρρυθμίσεις είναι τα προτάγματά της. Η Μεσαία τάξη είναι η κοινωνική της αναφορά.

Ας δούμε τώρα τι όραμα συνθέτουν όλα αυτά για την Ευρώπη και την Πολιτική της Ολοκλήρωση:

Πρώτον, θέλουμε την Πολιτική Ένωση της Ευρώπης, δηλαδή τη σύγκλιση, όχι την ισοπέδωση των εθνών της, των λαών της και των πολιτισμών της. Θέλουμε τα εθνικά κράτη της πρωταγωνιστές, όχι «παρίες» της Πολιτικής Ολοκλήρωσης. Οι εθνικές εξουσίες βρίσκονται υπό το διαρκή έλεγχο των δημοκρατικών θεσμών. Η ευρωγραφειοκρατία όμως βρίσκεται πολύ μακριά από τον έλεγχο οποιουδήποτε. Και πολύ κοντά στην «επιρροή» ομάδων πίεσης, ειδικών συμφερόντων, ισχυρών lobbies.

Μέχρι στιγμής, η κυριαρχία της ευρώγραφειοκρατίας παράγει ένα διευρυνόμενο δημοκρατικό έλλειμμα. Το οποίο, στη συνέχεια, προκαλεί την καχυποψία των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τέτοια καχυποψία προκάλεσε, ως τώρα, τρία αρνητικά δημοψηφίσματα: Στη Γαλλία και την Ολλανδία το 2005, κατά του Ευρωσυντάγματος. Και στην Ιρλανδία το 2007, κατά της αναθεωρημένης συνταγματικής Συνθήκης.

Πρέπει να εξουδετερώσουμε αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα. Πρέπει να εξαλείψουμε αυτή την καχυποψία. Οι εθνικοί αντιπροσωπευτικοί θεσμοί πρέπει να παίξουν μεγαλύτερο , όχι μικρότερο ρόλο. Δηλαδή το Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να συνεργαστεί περισσότερο με τα εθνικά κοινοβούλια. Σύμμαχος για τη Πολιτική Ολοκλήρωση της Ευρώπης είναι τα εθνικά κοινοβούλια, όχι η ευρώγραφειοκρατία. Αυτό πρέπει να γίνει καθαρό.

Δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να εγκαταλείψει το μονεταριστικό δογματισμό της. Και να υιοθετήσει μακροχρόνια αναπτυξιακό και μεσοπρόθεσμα σταθεροποιητικό ρόλο. Να ισορροπεί τους κινδύνους από τον πληθωρισμό με τους κινδύνους από την στασιμότητα και την ύφεση. Όχι να αδιαφορεί για την επερχόμενη ύφεση, προκειμένου να καταπολεμήσει ένα σχετικά χαμηλό πληθωρισμό, όπως συνέβη πέρσι το καλοκαίρι.

Τρίτον, χρειαζόμαστε περισσότερους πόρους για την Ευρώπη. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός που κάποτε έφτανε στο ανεπαρκές 1,12% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ, σήμερα με διπλάσια και πολύ πιο ανομοιογενή μέλη έχει πέσει ακόμα χαμηλότερα: δεν ξεπερνά ούτε το 0,9% του κοινοτικού ΑΕΠ. Η Αμερική όμως, πριν την κρίση, δαπανούσε για τις δικές της πολιτείες τα εικοσαπλάσια! Και σήμερα, μετά την κρίση, δαπανά ακόμα περισσότερα. Εμείς, πως θα έχουμε περισσότερη Ευρώπη με λιγότερα χρήματα;

Είναι απαραίτητη η δημοσιονομική πειθαρχία στην Ευρώπη. Αλλά αυτό αφορά τους εθνικούς προϋπολογισμούς, οπου γίνονται τεράστιες δαπάνες και τεράστιες σπατάλες. Δεν μπορεί να αφορά το απειροελάχιστο 0,9% του ΑΕΠ που δίνεται στον Κοινοτικό Προϋπολογισμό.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, περισσότερα χρήματα για τον Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό και μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία στους εθνικούς προϋπολογισμούς.

Τέταρτον, η Ευρώπη χρειάζεται κοινά σύνορα. Το είπε πρόσφατα η Μέρκελ. Έσπευσε να συμφωνήσει μαζί της ο Σαρκοζύ. Δεν έχει σημασία πού θα τεθούν τα γεωγραφικά σύνορα της Ευρώπης. Σημασία έχει ότι η Ενωμένη Ευρώπη δεν μπορεί να επεκτείνεται επ’ άπειρον. Διότι ότι «τεντώνει» υπερβολικά στο τέλος «ξεχειλώνει». Όσοι θέλουν Ευρώπη χωρίς σύνορα, υπονομεύουν τελικά τις κοινές αξίες, τα κοινά πρότυπα και τα κοινά ιδανικά των Ευρωπαίων. Και δεν μπορεί να υπάρξει Πολιτική Ένωση χωρίς κοινές αξίες, κοινά ιδανικά, κοινά προτάγματα, κοινή αίσθηση του ανήκειν.

Όσον αφορά την Ελληνική θέση για την ένταξη της Τουρκίας ότι δηλαδή η πλήρης συμμόρφωση προς το κοινοτικό κεκτημένο θα οδηγήσει σε πλήρη ένταξη αυτή η θέση εξυπηρετεί πλήρως τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Χωρίς να αντίκειται στην προηγούμενη θέση για τα γεωγραφικά σύνορα της Ευρώπης.

Γιατί μια Τουρκία που συμμορφώνεται πλήρως με το κοινοτικό κεκτημένο τη στιγμή που εντάσσεται και αναλαμβάνει την υποχρέωση να το τηρεί πλήρως στο εξής , θα είναι μια Τουρκία πολύ διαφορετική και πολύ λιγότερο επικίνδυνη απ’ ότι την γνωρίσαμε ως σήμερα.

Βέβαια, το τι ακριβώς θα κάνει η Τουρκία, δεν εξαρτάται από μας. Ενώ, το ποια Ευρώπη θα υπάρξει εξαρτάται και από μας. Και τη θέλουμε πολιτικά ενωμένη. Και η Ελλάδα θα νιώθει ασφαλής μέσα σε μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη, είτε η Τουρκία συμμορφωθεί και προσχωρήσει σ΄ αυτήν, είτε όχι.

Πέμπτον, χρειάζεται να αλλάξει το μοντέλο ανάπτυξης της Ευρώπης. Μέχρι τώρα είχαμε μάθει να θεωρούμε το Περιβάλλον ως ένα «περιορισμό» για την ανάπτυξη. Σήμερα πρέπει να το δούμε ως προϋπόθεση και ως μοχλό ανάπτυξης.

Κάποιοι μιλούν για «πράσινη ανάπτυξη». Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά νομίζω ότι χρειαζόμαστε κάτι πολύ πιο τολμηρό. Μια ολοκληρωμένη περιβαλλοντική πολιτική πηγαίνει πολύ μακρύτερα απ’ αυτό που συνήθως ονομάζεται «πράσινη ανάπτυξη». Αξιοποιεί τα κατάλοιπα κάθε παραγωγικής ή καταναλωτικής διαδικασίας μετατρέπει τα σκουπίδια σε πηγή ενέργειας, ανακυκλώνει τα υδάτινα αποθέματα, μειώνει το κόστος δεν το αυξάνει, πολλαπλασιάζει τους παραγωγικούς πόρους δεν τους λεηλατεί, επενδύει σε τεχνολογίες που μετατρέπουν τις «ανανεώσιμες» σε πηγές φθηνής ενέργειας.

Όλα αυτά συνοψίζουν τη στρατηγική για τις μεγάλες ευρωπαϊκές προκλήσεις των επομένων ετών: Περισσότερη Ευθύνη στις εθνικές κυβερνήσεις. Περισσότερους πόρους στον Κοινοτικό προϋπολογισμό. Περισσότερη συμπληρωματικότητα ανάμεσα στα κοινοτικά και τα εθνικά αντιπροσωπευτικά όργανα. Περισσότερο αναπτυξιακό προσανατολισμό και λιγότερο μονεταριστικό δογματισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης για την Ευρώπη συνολικά. Περισσότερη έμφαση στις κοινές αξίες και τα κοινά ιδανικά των Ευρωπαίων και κοινά γεωγραφικά σύνορα για την Ευρώπη.

Όλα αυτά είναι απαραίτητα πλέον για να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση. Η Νέα Δημοκρατία είναι ιστορικά η πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη της Ελλάδας. Είναι ακόμα η συνεπέστερη και πιο αξιόπιστη. Το ότι είναι ιστορικά πρώτη το γνωρίζουν όλοι: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ τριάντα χρόνια πριν. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι και ο Κώστας Σημίτης έβαλε την Ελλάδα στη ευρωζώνη το 2000. Όμως, ανάμεσά στα δύο αυτά μεγάλα ιστορικά βήματα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαζε την Ελλάδα στην ΕΟΚ ήταν μόνος του, δεν είχε τη στήριξη κανενός. Αντίθετα, όταν το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη έβαζε την Ελλάδα στην ευρωζώνη, η Νέα Δημοκρατία στήριζε τον εθνικό στόχο.

Η Νέα Δημοκρατία, επομένως, είναι και η συνεπέστερη ευρωπαϊκή δύναμη. Υποστηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, πάντα είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, που άλλα κάνει όταν είναι κυβέρνηση, κι άλλα όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση.

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άνοιγε για την Ελλάδα την «ομπρέλα» προστασίας της Ευρώπης, βρεθήκαμε μπροστά σε λυσσώδη εσωτερική αντίδραση. Ήμουν στη Βουλή το 1979, όταν ψηφίζαμε την ένταξή μας, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ αποχωρούσε από την αίθουσα καταγγέλλοντας! Για σκεφτείτε η σημερινή καταιγίδα να μας έβρισκε μόνους. Θα μας είχε γονατίσει. Ευτυχώς που τότε το κοφτερό μάτι του Κωνσταντίνου Καραμανλή διέσχισε το μέλλον.

Πράγματι, η Νέα Δημοκρατία είναι και η πιο αξιόπιστη ευρωπαϊκή δύναμη. Υποστηρίζει το σωστό για τη χώρα και μόνη και μετά πολλών. Συνήθως, βέβαια, μόνη. Η Νέα Δημοκρατία νιώθει υπερήφανη για την πολιτική της στάση μέχρι σήμερα. Δεν κραύγαζε ποτέ «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο », όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ’70. Ούτε ταυτίστηκε με την ευρω γραφειοκρατία, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ’90.

Είμαστε, λοιπόν, ευρωπαϊστές και ριζοσπάστες ταυτόχρονα. Και η Νέα Δημοκρατία, είναι η παράταξη που μόνιμα καλείται να ανορθώνει τη χώρα. Προσέξτε: Το 2004 η ανεργία στην Ελλάδα ήταν 11,2% όταν παντού στον υπόλοιπο κόσμο υπήρχε ανάπτυξη. Σήμερα, μέσα στην δίνη της παγκόσμιας κρίσης, η ανεργία στην Ελλάδα βρίσκεται στο 9%. Φανταστείτε: σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης έχουμε σήμερα αισθητά λιγότερη ανεργία απ’ ότι το 2004, όταν υπήρχε παγκόσμια οικονομική άνθιση. Πώς συνέβη αυτό το «παράδοξο»; Απλούστατα, η ΝΔ θωράκισε τα τελευταία χρόνια την Ελληνική οικονομία. Κι όταν ενέσκηψε η παγκόσμια κρίση, τη βρήκε πολύ πιο ανθεκτική.

Το 2004 το έλλειμμα στην Ελλάδα ήταν πάνω από 7% του ΑΕΠ, ενώ όλες οι άλλες χώρες είχαν ελλείμματα πολύ μικρότερα από το 3%. Σήμερα, μέσα στην διεθνή κρίση και εξ αιτίας της, το δημοσιονομικό μας έλλειμμα υπολογίζεται γύρω στο 4% για το 2009, ενώ στις περισσότερες άλλες χώρες κυμαίνεται από 5 ως 13%!

Φανταστείτε: σήμερα, μέσα στην κρίση , η Ελλάδα έχασε λιγότερο έδαφος απ ’ ότι οι εταίροι της . Η Νέα Δημοκρατία, πράγματι, θωράκισε την Ελληνική οικονομία. Κι αυτό φάνηκε όταν προέκυψε η διεθνής κρίση. Για πολλούς μήνες το ΠΑΣΟΚ, αντίθετα, υποβάθμιζε την κρίση. Σχεδόν με «ανέμελη αθωότητα». Έβλεπε μπροστά του το «τέρας» της κρίσης και υποκρινόταν ότι ψάχνει τα ίχνη του για να το βρει.

Κι ύστερα, ξαφνικά, παραδέχθηκε την ύπαρξη της κρίσης, κι αντέστρεψε τη στάση του. Και σήμερα, αυτοί που καταχρέωσαν τον τόπο δια βίου, ανοίγουν τον ανεμιστήρα της κινδυνολογίας και κάνοντας το ψέμα αλήθεια προσπαθούν να μας σερβίρουν ψευτοδιαγγέλματα σωτηρίας. Από μια κρίση, που μόλις χθες αρνιόντουσαν την ύπαρξή της!

Φίλες και φίλοι,

Οι κρίσεις συγκλονίζουν τις κοινωνίες. Αλλά και τις αφυπνίζουν!

Τις υποχρεώνουν να αλλάξουν αυτά που άλλοτε δεν τολμούσαν. Αποτελούν δοκιμασίες, αλλά μπορούν να λειτουργήσουν και λυτρωτικά.

Φτάνει να υπάρχουν σταθερές κυβερνήσεις. Που ξέρουν τι θέλουν. Που δεν υποκύπτουν σε εκβιασμούς. Που δεν ακολουθούν λαϊκίστικους πειρασμούς, δεν σηκώνουν «σημαίες ευκαιρίες», αλλά αφουγκράζονται τις ανάγκες και τις ελπίδες του λαού. Που δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με εύκολα λόγια, αλλά αποδεικνύουν την αξία τους σε δύσκολες στιγμές .

Που δεν ανέχονται σκανδαλώδεις συμπεριφορές, αλλά και δεν υποκύπτουν στη σκανδαλολογία. Που κρατάνε «γερό τιμόνι» στις τρικυμίες. Τέτοια παράταξη είναι η Νέα Δημοκρατία. Και τέτοιος ηγέτης είναι ο Κώστας Καραμανλής. Γι’ αυτό και ο λαός είναι μαζί του.

Γιατί μάχεται να βγάλει τον τόπο από την παγκόσμια καταιγίδα με τις λιγότερες συνέπειες. Σε πείσμα της προπαγάνδας που μαίνεται. Και θα κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα και το δικό μας το στοίχημα, για το λαό και την πατρίδα. Πράγματι, η λαβωμένη οικονομία σιγά-σιγά σηκώνει κεφάλι. Στο βάθος του ορίζονται φαίνονται ήδη τα πρώτα σήματα της επερχόμενης ανάκαμψης. Κι ας συνεχίζουν να κινδυνολογούν.

Η Νέα Δημοκρατία δεν προβάλλει καμιά «βεβαιότητα» καταστροφής.

Πιστεύει στο μέλλον της χώρας.

Πιστεύει στις αστείρευτες ικανότητες του λαού μας.

Πιστεύει στις προοπτικές της Πολιτικής Ευρώπης.

Μέσα στην κρίση δεν κοιτάμε πίσω, κοιτάμε μπροστά.

Η Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, έχει τεράστια αναξιοποίητα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Που η κρίση τη βοηθά να τα ανακαλύψει. Και μετά την κρίση, θα τα αξιοποιήσει και θα φύγει μπροστά με ταχύτατους αναπτυξιακούς ρυθμούς.

Φτάνει να μη χάσει το βηματισμό της. Φτάνει να μη χάσει τον προσανατολισμό της. Φτάνει να χαλυβδώνει κάθε μέρα την ενότητά της. Φτάνει να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που χρόνια τώρα ωριμάζουν και που τώρα ήλθε η ώρα τους.

Η Νέα Δημοκρατία είναι η εγγύηση ότι θα συμβούν όλα αυτά.

Κι αυτό είναι το ακαταμάχητο πλεονέκτημά της. Σε συνθήκες κρίσης, όταν άλλοι περιγράφουν ένα μέλλον «ζοφερό», η Νέα Δημοκρατία εμπνέει σιγουριά.

Όταν άλλοι μιλούν για «αναπόφευκτη καταστροφή», η Νέα Δημοκρατία εμπνέει αυτοπεποίθηση. Αυτό ακριβώς που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, αυτό που έχει ανάγκη κάθε λαός σε δύσκολες στιγμές: Σιγουριά και αυτοπεποίθηση.

Κι αυτό ακριβώς οφείλουμε να του προσφέρουμε, ανεβάζοντας τους δικούς μας, νέοδημοκρατικούς δείκτες συσπείρωσης.

Οι ευρωεκλογές μας προσφέρουν αυτή την ευκαιρία. Και στις ευρωεκλογές θα το δείξουμε. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τον τόπο μας σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, αν θέλουμε να οδηγήσουμε ξανά στη νίκη της παράταξής μας, αρκεί να ενστερνιστούμε αυτές τις δύο λέξεις: Σιγουριά κι Αυτοπεποίθηση.

Και μια ακόμα: την Ελπίδα

Στις δύσκολες στιγμές, Ελπίδα!

Μπροστά σε μεγάλα εμπόδια, Ελπίδα!

Όταν οι «σειρήνες» κινδυνολογούν, Ελπίδα!

Όχι την ελπίδα της παθητικής προσμονής.

Αλλά την μαχητική ελπίδα που μας δίνουν οι ιδέες μας , οι αξίες μας , και η πίστη στις δυνατότητες της Ελλάδας.

Στο όνομα αυτής της πίστης ο ποιητής μας, ο Ελύτης, μας έδωσε ξεκάθαρη την εντολή: Να προτρέχει του χρόνου, ο χτύπος της καρδιάς μας!

Από αγάπη για αυτόν τον τόπο.

Όποιος προσφέρει τέτοιαν ελπίδα και τέτοια πίστη στο λαό μας, θα τον κερδίσει. Και στις ευρωεκλογές και μετά απ’ αυτές.

Σιγουριά, Αυτοπεποίθηση και Ελπίδα. Και να προτρέχει του χρόνου, ο χτύπος της καρδιάς μας!

Σας ευχαριστώ πολύ».



Ομιλία του Υπουργού Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά σε εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας "Κωσταντίνος Καραμανλής", με θέμα "προκλήσεις και προοπτικές για την Ε.Ε.". Αθήνα, 18/5/09. Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Φωτογραφία: εφημερίδα "Εθνος"

MOISS - Πατρέως 16

Ελπίζω να μου επιτρέψετε, να παρεκκλίνω για λίγο από τη συνηθισμένη  θεματολογία αυτού του ιστολογίου και ν' αναφερθώ σ' ένα θέμα προσωπικό... και ευχάριστο και προσωπικό το οποίο όμως, έχει να κάνει με ό,τι είχα επισημάνει σε προηγούμενη ανάρτησή μου, προσπαθώντας να στηρίξω την άποψή μου περί... "κρίσεων" και "πρακτικών".

Οι φωτογραφίες απεικονίζουν τη νέα επιχειρηματική μας δραστηριότητα... well, του αδερφού μου, για να είμαι πιο ακριβής. Ένα νέο κατάστημα στην καρδιά της ήδη υποβαθμισμένης και ταλαιπωρημένης οικονομικά αγοράς της Πάτρας!

Πιστοί στην άποψη  ότι οι κρίσεις και οι κάθε κρίσεις αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρίες επέκτασης και ανάπτυξης, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά και θέλουμε να πιστεύουμε ότι πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να προσφέρουμε 2 θέσεις εργασίας (μόλις προχθές ανοίξαμε!), την στιγμή που άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους εξαιτίας αδικαιολόγητων καταστροφών και βλακωδών φόβων ηλιθίων εργοδοτών... αναφέρομαι σε εκείνους τους "γνωστούς-άγνωστους" γιαλαντζί φιλελεύθερους που αμφιβάλλω αν ξέρουν να γράφουν και να μιλούν σωστά ελληνικά... και έχω πολλούς λόγους και παραδείγματα για ν' αμφιβάλλω... 

Εξ' αρχής, σκοπός μας δεν ήταν η δημιουργία ενός ακόμη σημείου πώλησης ρούχων (κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον παράλογο με το πλήθος των καταστημάτων ένδυσης), αλλά ένας χώρος ιδιαίτερων και επίκαιρων ενδυματολογικών προτάσεων, λιτός, λειτουργικός μα πάνω απ' όλα φιλικός και οικείος, που παρέχει εξυπηρέτηση υψηλού επιπέδου, κυρίως με προϊόντα ελληνικών και ξένων οίκων με τους οποίους συνεργαζόμαστε ως εμπορικοί αντιπρόσωποι.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν - λόγω της κύριας απασχόλησής μας, εξασφαλίζεται η διαρκής ενημέρωση μας πάνω στην ανδρική και γυναικεία ένδυση, ακολουθώντας πιστά τις τάσεις της μόδας σε Ευρώπη και Αμερική και δεν αναφέρομαι μόνο στο αποτέλεσμα, στο τελικό προϊόν δηλαδή, αλλά και στις νέες τεχνολογίες, στα νέα υλικά και σε όλο εκείνο το ευρύ και μαγευτικό φάσμα ανθρώπων, δεξιοτήτων, σχεδίων, οραμάτων, εργασίας, κόπου που συνθέτουν έναν ολόκληρο μικρόκοσμο ο οποίος κατοπτρίζεται στον καθρέπτη σας, κάθε φορά που θαυμάζετε ή ελέγχετε την εμφάνισή σας.

Αν καταφέρουμε να προσθέσουμε έστω μικρές, ασήμαντες, ελάχιστες πινελιές σε αυτήν, είμαστε σίγουροι πως θα έχουμε επιτύχει τον στόχο μας!      

Ε... τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά...

Όπως είχα προϊδεάσει με την “επετειακή” μου ανάρτηση, από εδώ και στο εξής θα μου είναι πολύ δύσκολο ν' ανανεώνω συχνά το περιεχόμενο του ιστολογίου μου λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων. Και για να μην κινδυνεύσω να παρεξηγηθώ (με ή χωρίς εισαγωγικά) κάνω αναφορά για τις επαγγελματικές μου στοχεύσεις διότι αυτό που επιχειρώ αυτό το διάστημα είναι η εφαρμογή των πεποιθήσεων και των πιστεύω μου, της ιδεολογικής μου τοποθέτησης δηλαδή, η οποία μου υποδεικνύει και τελικά με υποχρεώνει, σε περιόδους σαν κι αυτή που διανύουμε, ν' ακολουθήσω έναν συγκεκριμένο δρόμο... Έναν δρόμο που για πολλούς δεν οδηγεί πουθενά, γι' άλλους όμως αποτελεί μονόδρομο ή τουλάχιστον το πιο επιθυμητό μονοπάτι... Άλλωστε, ο καθένας μας σκέφτεται και πράττει ανάλογα με εκείνα που πιστεύει.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, σε περιόδους κρίσεων πρέπει να επιχειρεί κανείς με ακόμη περισσότερο ζήλο και αν είναι δυνατόν να πολλαπλασιάζει τις επενδύσεις του ούτως, ώστε ν' αποκομίσει μεγαλύτερο κέρδος και κατ' αυτόν τον τρόπο να επιτύχει ισορροπία και ασφάλεια, όσο το δυνατόν, μέσα σε μία αγορά ρευστή και αμφισβητούμενη – αν όχι προβληματική, όπως ακριβώς η δική μας. Εξάλλου, με δεδομένη την τοκογλυφική συμπεριφορά του κράτους και των τραπεζών, η μόνη απάντηση, ο μοναδικός τρόπος μείωσης του κόστους του χρήματος (αυτό είναι το ζητούμενο) είναι η απρόσκοπτη και συνεχής κυκλοφορία του μέσα στην αγορά (κάθε επιπλέον εργασία αυτό το αποτέλεσμα επιφέρει).

Μόνον η αύξηση της παραγωγής προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών, μπορεί ν' αντισταθμίσει την όποια χασούρα έστω κι αν  προκληθούν πληθωριστικές πιέσεις για σύντομο χρονικό διάστημα. Άρα, ένα πρώτο συμπέρασμα στο οποίο μπορώ να καταλήξω είναι ότι οι όποιες απολύσεις αποφασίζονται, οι όποιες περικοπές δανείων και λοιπών χρηματοδοτήσεων επιχειρήσεων και νοικοκυριών “επιβάλλονται” από τις “εξελίξεις”, η συνεχιζόμενη φορολογική καταπίεση κ.λπ. είναι αποφάσεις και πρακτικές ηλιθίων που οι γνώσεις τους εξαντλούνται σε παρωχημένες βιβλιογραφίες, στις εφημερίδες, την τηλεόραση, το διαδίκτυο και την αντιγραφή. Δυστυχώς ή ευτυχώς η πραγματική οικονομία έχει άλλους κανόνες από εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν και να εφαρμόζουν γραβατωμένοι βλάκες. Απ' ό,τι έμαθα, Αλογοσκούφης και λοιποί “φίλοι” επιδόθηκαν σε σειρά σχετικών ανακοινώσεων, δηλώσεων και προτάσεων σήμερα...

Να γιατί κάποιες τράπεζες βρέθηκαν εδώ που βρέθηκαν, ενώ κάποιες άλλες όχι, και άσχετα με το αν κυβερνήσεις σαν και την δική μας έσπευσαν να “εξωραΐσουν” την κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα, δίνοντας χείρα βοηθείας όχι εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη! Ας μην περάσει απαρατήρητο το γεγονός της ολοένα και μεγαλύτερης συρρίκνωσης του λεξιλογίου του πρωθυπουργού ο οποίος χρησιμοποιεί κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του μοναχά δύο λέξεις: λαϊκισμός και δημαγωγία.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι, ενδεχομένως άθελά μας και εμείς και τα μέσα ενημέρωσης αυτοτρομοκρατούμαστε και τρομοκρατούμε τους γύρω μας, χωρίς στην ουσία να υπάρχει πραγματικός λόγος ανησυχίας καθώς, η οικονομική κρίση ως επακόλουθο αποτυχημένων χρηματοπιστωτικών πρακτικών δεν αφορά – ποιοτικά – την πραγματική οικονομία, την τσέπη μας δηλαδή, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμενε κανείς! Γι' αυτό και με αφήνει παγερά αδιάφορο αν 5,10, 20 ή εκατοντάδες τραπεζικοί χάσουν τις δουλειές τους. Ας πρόσεχαν.

Αν θα έπρεπε να μιλούμε για κρίση, τότε δεν θα έπρεπε να μιλούμε μόνον για την οικονομική κρίση που ούτως ή άλλως είναι δεδομένη και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι για πάντα δεδομένη. Πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ πιο σύνθετο που αφορά σε πρόσωπα, σε θεσμούς, σε ιδέες, σε αξίες, σε πολιτικές, σε κάθε τι που διέπει την ζωή μας. Γι' αυτό θα πρέπει επιτέλους να κάνουμε μια πολύ πιο σοβαρή και μεθοδευμένη συζήτηση και να αποφασίσουμε από κοινού προς τα που θα οδεύουμε από εδώ και πέρα και μάλιστα υπό ποιες προϋποθέσεις.

Σίγουρα, δεν είμαι εγώ εκείνος που διατυπώνει κάτι το πρωτότυπο ή το ριζοσπαστικό. Η επανάληψη όμως από πολλές και διαφορετικές φωνές μπορεί να επιτυγχάνει θεαματικά αποτελέσματα. Κατά συνέπεια, θα επαναλάβω γι' ακόμη μία φορά ότι το πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, θεσμικό, μορφωτικό, οικονομικό και ό,τι άλλο σύστημά μας απέτυχε! Αυτή είναι η αλήθεια. Και αποτύχαμε όλοι μας, έστω και αν η ευθύνη δεν μας βαραίνει όλους ή δεν μας βαραίνει όλους το ίδιο, παρόλο που γνωρίζαμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 ότι κάποτε θα φτάναμε εδώ.

Λόγω λοιπόν αυτής μας της αποτυχίας πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους με τους οποίους θα επιτύχουμε ανάπτυξη, κέρδος, ασφάλεια, προστασία, δυνατότητες, ευκαιρίες... με μία λέξη: ευημερία!

Έχουμε υποχρέωση ν' αποβάλλουμε τους κοινωνικούς μας φόβους και τον πολιτικό μας συντηρητισμό. Να δοκιμάσουμε νέα εργαλεία και εναλλακτικούς τρόπους διακυβέρνησης (οπωσδήποτε δίχως νταβατζήδες και κουμπάρους) καθώς, εκεί βρίσκεται η πηγή του κάθε κακού. Αν συμφωνούμε τουλάχιστον σε αυτό, τότε έχουμε βρει έναν πάρα πολύ καλό τρόπο για να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την ιστορία. Ας μην ξεχνάμε πως πέρα από κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση και όταν η λύση δεν έρχεται από μόνη της, τότε αυτή θα πρέπει να επιβάλλεται με όποιο κόστος, αφού ο στόχος είναι η καλυτέρευση της μίας και μόνης καθημερινότητας, της δικής μας καθημερινότητας.

Θα ήταν άτοπο ίσως ν' αναφερθώ σε μια σειρά προτάσεων, απόψεων, σκέψεων που περνούν απ' το μυαλό μου... όπως συμβαίνει στον καθέναν. Δεν νομίζω πως ένα τέτοιο σημαντικό θέμα μπορεί να εξαντληθεί στα συγγραφικά όρια μιας ανάρτησης που εν πάση περιπτώσει πρέπει να μην καταντά βαρετή. Πέραν τούτου επειδή, όπως προανέφερα, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχω αρκετό χρόνο στην διάθεσή μου για να γράφω και να δημοσιεύω οτιδήποτε αξιοπρεπές και αξιοπρόσεκτο (πάντα κατά την άποψή μου) με την ίδια συχνότητα που δημοσίευα κείμενα έως τώρα, θα ήθελα να το γνωρίζετε διότι έτσι εννοώ τον σεβασμό προς τους φίλους και αναγνώστες μου!

Φωνές πραγματικής αντίδρασης ενάντια σε άθλιες πολιτικές

Να καταργηθεί η προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωση της εκφράζει την αντίθεσή της στο μέτρο της προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο. Ανεξάρτητα από την έκβαση της διαφωνίας των δύο ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας γύρω από τη συνταγματικότητα του μέτρου της προσωποκράτησης, η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί το μέτρο αυτό σαν μια βάρβαρη μεταχείριση των πολιτών από το κράτος.

Η κυβέρνηση πέτυχε, πρόσφατα, να διατηρηθεί ο επαχθής αυτός θεσμός, χρησιμοποιώντας ως υπόθεση - πιλότο την προσπάθεια της ΔΟΥ Κέρκυρας για προσωποκράτηση πλημμυροπαθούς που ο πλειστηριασμός του ακινήτου του δεν κάλυψε το σύνολο των 32.012 ευρώ πού όφειλε στο Δημόσιο. Την ίδια στιγμή, ο μέσος χρόνος καθυστέρησης αποπληρωμής των οφειλών των δημόσιων νοσοκομείων, ύψους τριών δισεκατομμυρίων ευρώ, προς τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις ανέρχεται στους 23,88 μήνες (716 ημέρες)!

Υπενθυμίζεται ότι η προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο επεκτάθηκε από τον υπουργό τον Γ. Δρυ της κυβέρνησης Σημίτη, το 1997, και σε χρέη πολιτών σε Ταμεία ή ΝΠΔΔ εν γένει. Η σημερινή κυβέρνηση, το 2004, έκανε ένα βήμα παραπέρα απαγορεύοντας με διάτρητη διάταξη νόμου (άρθρο 20 του ν. 3301/2004) κάθε αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου λόγω χρεών του σε ιδιώτες. Με τέτοιου είδους άθλια νομοθετήματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, αποδεικνύουν ότι μοναδικός τους στόχος είναι η διασφάλιση της οικονομικής ασυδοσίας του κράτους και η νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών του έναντι του πολίτη.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία καλεί τους πολίτες και τις επαγγελματικές τους ενώσεις να κάνουν χρήση όλων των διαθέσιμων πολιτικών και νομικών μέσων ώστε να δοθεί τέλος στη κρατική ασυδοσία και αυθαιρεσία.

πηγή: Φιλελεύθερη λαλιά

διαβάστε επίσης: Ο μεσαίωνας επιστρέφει στις φαντασιώσεις - σύντομα - συνταξιούχων... λειτουργών, Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;, Χαμένοι στην ... "μετάφραση";

Έχουμε πόλεμο!

... Ναι! Ίσως ο τίτλος να είναι κάπως υπερβολικός... Πώς όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, περιγράφοντας, την ίδια στιγμή, την κατάσταση που επικρατεί στους κόλπους της δικής μας μικρής μας κοινωνίας;

Προχθές το βράδυ επέστρεψα στην Πάτρα ολοκληρώνοντας ένα ακόμη σύντομο επαγγελματικό ταξίδι κι ενώ είχα σκοπό να χαλαρώσω λίγο και να ξεκουραστώ δυστυχώς, υπήρξαν (όπως και υπάρχουν) σκέψεις και εικόνες που δεν με άφηναν σε ησυχία!

Μόλις πριν από λίγες ημέρες, σε μια πολύ καλή "φιλοσοφική" συζήτηση, ο συνομιλητής μου εξέφρασε την άποψη - θέλοντας προφανώς να με κεντρίσει και να με παροτρύνει ακόμη περισσότερο - πως ο μοναδικός τρόπος που μπορεί ν' αλλάξει πράγματα και καταστάσεις που μας ενοχλούν, είναι η διαρκής και συστηματική ενασχόληση μαζί τους...

Κατά συνέπεια, η έκφραση άποψης - έστω κι αν καταλήξει μειοψηφική, μπορεί ν' αποτελέσει σημείο αναφοράς, παράδειγμα, βάση συζήτησης, αίτιο, έναυσμα πράξεων και συλλογικών προσπαθειών στην επίλυση του όποιου προβλήματος κι ενδεχομένως, με επιτυχή έκβαση. Έτσι, ενώ άλλα είχα στο μυαλό μου για να γράψω, σε άλλα είμαι "υποχρεωμένος" ν' αναφερθώ...

Ενώ, για παράδειγμα, θα ήθελα να σχολιάσω την εκλογή Obama στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών και την σημειολογία αυτής της εκλογής (και οι αναγνώστες του ιστολογίου μου, γνωρίζουν την προτίμησή μου σε θέματα διεθνών σχέσεων) εντούτοις, γι' ακόμη μια φορά,  νιώθω την υποχρέωση να δώσω προτεραιότητα σε ζητήματα της καθημερινότητάς μας.

Όπως πιθανόν να γνωρίζουν πολλοί από εσάς, είμαι εμπορικός αντιπρόσωπος. Αυτό σημαίνει ότι με την εργασία μου, εκτός από την συλλογή παραγγελιών, πρέπει να πραγματοποιώ και εισπράξεις για λογαριασμό της κάθε εταιρείας που συνεργάζομαι με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Παράλληλα, αντικείμενο της εργασίας μου είναι η διαρκής μελέτη της αγοράς, η διατήρηση και περαιτέρω ανάπτυξη του πελατολογίου, ο περιορισμός οικονομικής ζημίας κ.λπ. Πολλοί νομίζουν ότι είναι μια εύκολη δουλειά, αφού δεν απαιτεί ιδιαίτερο κεφάλαιο για να ξεκινήσει κανείς όμως, όπως συμβαίνει συνήθως, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο διαφορετική από όλα εκείνα που πιθανόν φαντάζεται κανείς.

Η αλήθεια είναι, πως γι' αυτό το τελευταίο ταξίδι ξεκίνησα με πολύ κέφι... βρισκόμαστε σε περίοδο εισπράξεων και όπως και να το κάνουμε, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δουλεύουμε! Πρώτος σταθμός, μια συνηθισμένη, παραθαλάσσια, ελληνική κωμόπολη. Εκεί βρίσκεται ένας καλός και πολύ μικρός (σε τζίρο) πελάτης, ο οποίος ήταν κι ο πρώτος που επισκέφθηκα. Το υπόλοιπο του λογαριασμού του, ήταν 158 ευρώ. Με παρακάλεσε να κλείσουμε τον λογαριασμό την επόμενη φορά, διότι έπρεπε να συμπληρώσει το ενοίκιο του μαγαζιού για τον προηγούμενο (κι αυτόν) μήνα. Λέω "εντάξει, δεν χάθηκε ο κόσμος"... εξάλλου, δεν θα ήταν και η πρώτη φορά... 158 ευρώ σε λογαριασμούς χιλιάδων δεν είναι άξια λόγου.

Στην επόμενη στάση, τα ίδια! Και στην επόμενη επίσης! Δεν είναι άγνωστο το φαινόμενο, όμως, για πρώτη φορά έμπειροι - κάποιοι απ' αυτούς παλαιοί - εύρωστοι οικονομικά και επιτυχημένοι έμποροι βρίσκονταν σε δύσκολη θέση και δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να κρύψουν αυτή τους την δυσκολία! Αυτοί είναι η "ραχοκοκαλιά" της ελληνικής οικονομίας, όπως τους περιγράφουν! 

Αβεβαιότητα. Αγωνία. Πανικός. Η πτώση του τζίρου, άρα και του κέρδους είναι κατακόρυφη - κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα και όλοι όσοι ξαφνικά "ανακάλυψαν" την πραγματική οικονομία και μιλούν γι' αυτήν, δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα!

Ανέφερα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, μόνον ένα παράδειγμα - το πιο πρόσφατο - από τα δεκάδες παραδείγματα που έχω υπόψη μου και θα μπορούσα ένα-ένα να τα παρουσιάσω και να τα θέσω στην διάθεσή σας ως αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού. Τα τελευταία χρόνια, όπως κάθε επαγγελματίας, βρίσκω συνεχώς προβλήματα μπροστά μου! Το εμπόριο ανέκαθεν είχε προβλήματα και πάντοτε διατηρεί υψηλά τα επίπεδα ρίσκου, κάτι τέτοιο δεν αμφισβητείται από κανέναν όμως, η κατάσταση έχει γίνει απελπιστικά πιο επικίνδυνη. Κι ο κίνδυνος αυτός διευρύνεται ολοένα και περισσότερο.

Η οικονομική μας δύναμη συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται και η κοινωνική μας δύναμη! Δεν είναι μόνον η πρόσφατη παγκόσμια κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που επηρεάζει άσχημα την καθημερινότητα. Δεν φταίει μόνον ο εμπορικός κόσμος, η αναντιστοιχία στην προσφορά και την ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών, ούτε και η υπεραξία των αγαθών. Δεν φταίνε μόνον οι καταναλωτές και οι κανόνες της αγοράς. Δεν φταίνε μόνον οι τραπεζίτες με τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και οι άβουλοι πολιτικοί.

Ευθύνες μπορούν ν' αποδοθούν στους πάντες και στα πάντα. Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο και ο καθένας μπορεί να το "εξασκήσει" ως καθημερινή πολιτική και κοινωνική πρακτική. Κάπως έτσι αυθαίρετα δεν έχουν πάρει το δικαίωμα τα ΜΜΕ και διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι που το "παίζουν" ειδήμονες στα της αγοράς και της οικονομίας, όπως αυτός εδώ ο μάστορας (Ο Πέτρος κι ο... έμπορος) και όλως περιέργως, πάντα κοντά στις γιορτές μας κατηγορούν ως... απατεώνες;

Το δύσκολο και ίσως η πιο μεγάλη πρόκληση είναι, να συμφωνήσουμε στον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν τέτοιου είδους προβλήματα να επιλυθούν. Κατά την δική μου άποψη όσο το κράτος-έμπορος, όσο το κράτος-επιχειρηματίας θα παρεμβαίνει στις ζωές μας με τρόπο τοκογλυφικό, τόσο περισσότερο θ' απομακρυνόμαστε από το αίτιο άρα και από την λύση. Δυστυχώς, μια κακή διακυβέρνηση που επιθυμεί και επιδιώκει τον παρεμβατισμό, όχι με σκοπό να ελέγξει και να ρυθμίσει, αλλά για να απορρυθμίσει και να αποκομίσει οφέλη που δεν είναι ανταποδοτικά προς τους πολίτες, ενισχύει την κερδοσκοπία και σφίγγει περισσότερο την θηλιά στον λαιμό του κάθε πολίτη είτε αυτός είναι μικρός, είτε μεσαίος, είτε έμπορος, είτε υπάλληλος, είτε επιστήμονας ή ό,τι άλλο.

Η διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είναι μία κακή διακυβέρνηση, η οποία δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει καμία πολιτική στήριξης της αγοράς και του εισοδήματος των πολιτών και δεν μπορεί ν' ακολουθήσει κανένα οικονομικό σχέδιο με σοβαρότητα αν δεν θίξει την ίδια την ουσία της κοινωνικής μας λειτουργίας ή αν θέλετε, αν δεν "διαβρώσει" το "υλικό" το οποίο συγκρατεί ή συγκροτεί τον κοινωνικό μας ιστό!   

Και στην περίπτωση αυτή, τί μπορεί να εφαρμοστεί ως αντίμετρο; Όσο κι αν φωνάζεις, όσο κι αν αγωνιάς, στο τέλος καταντάς ενοχλητικός, έπειτα επικίνδυνος, αργότερα βαρετός και αν φτάσεις εως εκεί, στο τέλος σε κατηγορούν ως γραφικό... ή "φασίστα" κατά τον ομογάλακτο Ψωμιάδη.

Ποιά είναι τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Καραμανλή τα τελευταία 5 χρόνια; Ας μας πει ο Αλογοσκούφης, ο Φώλιας ή ο Ρουσόπουλος πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν με τις πολιτικές τους; Ας μας πουν πόσους συμπολίτες μας έκλεισαν στην φυλακή ή τους ώθησαν στο εξωτερικό ή την αυτοκτονία!

Πριν λίγες ημέρες, η Έλενα του... "διπλανού ιστολογίου", δήλωνε πως είναι ένα "τίποτα". Προχθές η alma libre είχε "τάσεις φυγής"... Όλα αυτά δεν αποτελούν σύμπτωμα της κοινωνικής, πολιτικής ή οικονομικής μας συγκυρίας, αλλά το αποτέλεσμα, το ηχηρό αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής στόχευσης που ακολουθείται πιστά τα τελευταία χρόνια και ως μηνύματα, έρχονται να συμπληρώσουν το αίσθημα και τις επιλογές χιλιάδων συμπολιτών μας και κυρίως νέων ανθρώπων που καταλαβαίνουν ότι αυτή η χώρα με τις επιλογές της ούτε θέλει ούτε και μπορεί ν' αποτελέσει στήριγμα, καταφύγιο ή χώρος προοδευτικών ιδεών και πράξεων. Και μία χώρα η οποία δεν προσφέρει κανένα αντίκρυσμα, κανένα όφελος, είναι μια χώρα καταδικασμένη ν' αποτυγχάνει συνεχώς παντού!    

Αν επιθυμούσαμε αυτό το μέλλον για την πατρίδα μας και για τα παιδιά μας, δεν θα καθόμασταν ν' ασχολούμαστε με αυτά τα ζητήματα.  

Δεν είμαι κοινωνιολόγος. Δεν είμαι σε θέση να μελετήσω εις βάθος την κοινωνική μας κατάσταση ούτε και να ερμηνεύσω ειδικά τα "σημεία των καιρών".

Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν μπορώ να παρακολουθώ συνεχώς τα γεγονότα και ν' αναδεικνύω με αποτελεσματικότητα τα πιο σημαντικά.

Δεν είμαι πολιτικός και δεν είναι δουλειά μου να προτείνω και να εφαρμόζω λύσεις.

Είμαι όμως πολίτης και μάλιστα, απλός πολίτης (δίχως μπάρμπα στην Κορώνη και απ' όσο γνωρίζω και δίχως κουμπάρο καθ' ό,τι Αχαιός με μικρασιατική καταγωγή) και ως απλός πολίτης μπορώ να εκφράζω ελεύθερα την αγωνία μου! Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύω σε αυτό, τότε ειλικρινά επιλέγω να γίνομαι ενοχλητικός και τολμώ ν' απαιτώ! Ν' απαιτώ χωρίς να περπατώ μέσα σε κομματικούς ή συνδικαλιστικούς διαδρόμους και να ορθώνω το ανάστημά μου απέναντι σε όλους εκείνους τους πολιτικά αδύναμους και ανεπαρκείς.

Να λοιπόν γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί η κοινωνική επιβίωση όλων μας πρέπει να είναι ευθύνη του κράτους και δεν μπορεί να υποθηκεύεται σε "τράπεζες" και οργανισμούς "κοινής οφέλειας", γιατί έτσι βολεύει η αντιγραφή...  η όποια αντιγραφή.

Να γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί, εντάξει να δεχτώ πως όταν είσαι φτωχός, ό,τι κι αν συμβεί λίγο θα επηρεαστείς και ακόμη λιγότερες θα είναι και οι συνέπειες. Δεν φοβάσαι τίποτε κι όσο ελπίζεις σ' ένα καλλίτερο αύριο μπορείς και εξωραΐζεις την καθημερινότητά σου. Τί συμβαίνει όμως, όταν με τον  ιδρώτα σου ή μη (δεν έχει σημασία) έχεις κατακτήσει ένα πολύ καλό επίπεδο διαβίωσης και ξαφνικά νιώθεις να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια σου; Και όχι μόνον αυτό, αλλά να γνωρίζεις συγχρόνως ότι είσαι και αδύναμος να εμποδίσεις την καταστροφή;

Να γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί σχεδόν όλα είναι λάθος, ζούμε μέσα σ' ένα λάθος και είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχόμαστε γιατί ως γνωστόν... το μη χείρον βέλτιστο!

Για το τέλος, θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι η πραγματικότητα δεν εξαντλείται στα όρια του τηλεοπτικού μας δέκτη, ούτε και στις σελίδες της αγαπημένης μας(;) εφημερίδας...             

Περί πολιτικής & διακυβέρνησης

όταν ο φιλελευθερισμός απαντά σ' εκείνους που απαξιώνουν τους θεσμούς

 Προχθές, είχα μια πολύ ωραία συζήτηση με τον πατέρα μου... μια από εκείνες που συνηθίζουμε να απολαμβάνουμε συχνά. Αυτή τη φορά - μού φαίνεται - ήταν πολύ πιο ευχάριστη, πιο χρήσιμη και πιο διδακτική ίσως, γιατί μόλις είχε επιστρέψει από τις διακοπές του. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά οι γονείς μου το χάρηκαν να βρίσκονται "εκτός των τειχών" παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Δεν πειράζει όμως. Αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η ελάχιστη δυνατή ανταμοιβή τους, για όλους τους αγώνες και τις προσπάθειές τους στα χρόνια που πέρασαν... και πολλά από αυτά  τα χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα, πιστέψτε με!

Τέλος πάντων. Να γυρίσω στις σκέψεις μου και σε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα ήθελα να μεταφέρω από την κουβέντα μας. Το θέμα, είχε να κάνει με την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην χώρα μας και όπως συνηθίζεται, η όλη συζήτηση επεκτάθηκε σε όλα εκείνα τα σημεία τα οποία θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε, συγκρίνοντας την ελληνική πραγματικότητα με την εικόνα που έχουμε από άλλες κοινωνίες, οι οποίες εφαρμόζουν διαφορετικά συστήματα και μάλλον πολύ πιο αποτελεσματικά από εμάς.

Τέτοιου είδους συζητήσεις αποτελούν αγαπημένη ενασχόληση στη χώρα μας διότι, όλοι γνωρίζουμε πως η πολιτική εφαρμόζεται σε πολλές των περιπτώσεων με τρόπο τυχωδιωκτικό και πρόχειρο, γεγονός που ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες, τροφοδοτεί τις κοινωνικές εντάσεις και δημιουργεί προβλήματα ακόμη κι όταν θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Έτσι, καθένας από εμάς προσπαθεί με το α' ή β' τρόπο ν' ασχοληθεί με την ερμηνεία και την... ίανση τέτοιων φαινομένων. Να, μία πρώτη απάντηση σε όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ελληνική κοινωνία είναι μία απολιτική και αδιάφορη κοινωνία.  

Τα ερωτήματα δεν αλλάζουν. Ξανά και ξανά τα ίδια: Φταίμε εμείς; Φταίνε οι πολιτικοί μας; Φταίμε όλοι μαζί; Μήπως "φταίνε οι αμερικάνοι" και για την δική μας ξεροκεφαλιά; Στο τέλος-τέλος οι "εθνοπατέρες μας" είναι τόσο άβουλοι, ανίκανοι και αδύναμοι να προσφέρουν όλα εκείνα για τα οποία είναι υποχρεωμένοι απέναντι στους πολίτες; Μήπως πάλι φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουμε; Ποιά είναι τα ποιοτικά εκείνα χαρακτηριστικά που μας λείπουν ούτως, ώστε να έχουμε την δυνατότητα κάποτε "ν' αλλάξουμε τα πράγματα";

Νομίζω, όλοι μας έχουμε άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη και σχηματισμένη με τέτοιο τρόπο που όπως κι αν απαντήσουμε, όπως κι αν εκφραστούμε, κανένας δεν θα κάνει λάθος από την πλευρά του. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλείο της δημοκρατίας. Αυτή ίσως είναι η αξία της παρακαταθήκης των προηγούμενων γενεών στις επόμενες και θα ήταν άδικο να μην τα διακρίνουμε αυτά τα δύο.

Και αφού τα διακρίνουμε, τα γνωρίζουμε, τα κατανοούμε και τα δεχόμαστε ως αξιώματα, δεν μπορούμε να μην συμφωνούμε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας! Δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς και ν' αντιμετωπίζουμε με στωϊκότητα όλα τα κακώς κείμενα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να δίνουμε "δεύτερη ευκαιρία" σε εκείνους που θεωρούν ότι είναι έξυπνοι και ότι εμείς είμαστε βλάκες. Δυστυχώς, τέτοιους "έξυπνους" έχουμε πολλούς.

@

Υπάρχουν δεκάδες συστήματα διακυβέρνησης. Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία για να στηρίξουν την μία ή την άλλη άποψη, έχουν δοθεί αγώνες και έχουν θυσιαστεί άνθρωποι ενώ στη σημερινή εποχή, στην ασφάλεια ή την... "ανασφάλεια" της καθημερινότητάς μας, το διαδίκτυο έχει γεμίσει από σκέψεις, προγράμματα, προτάσεις, διαλόγους και κάθε λογής γραπτό που αναδεικνύει την πολιτική ως τον πιο σημαντικό τόπο συνάντησης κάθε ανθρώπου που επιζητεί ένα καλλίτερο αύριο.

Στην συζήτηση που είχα με τον πατέρα μου, σταθήκαμε περισσότερο στην έννοια του φιλελευθερισμού και στην αξία του, σε ό,τι αφορά στη εξέλιξη των κοινωνιών και την ανάπτυξη του κάθε ατόμου χωριστά. Γιατί με τον φιλελευθερισμό; Γιατί υποδεικνύει ίσως τον πιο "φυσικό" τρόπο κοινωνικής διαχείρισης των πραγμάτων.

Ασφαλώς και δεν μιλήσαμε για το δήθεν φιλελευθερισμό. Εκείνον που αντιλαμβάνονται και εννοούν - κυρίως κάποιοι ξεπεσμένοι - πολιτικοί της χώρα μας. Δεν μιλήσαμε για εκείνον τον δήθεν φιλελευθερισμό που εκμεταλεύεται τον πολίτη, που τσαλακώνει την προσωπικότητά του και καταστρέφει την ατομική του ευτυχία - άρα, και κατά προέκταση την συλλογική - καθιστώντας τον δέσμιο ενός κράτους, ενός συστήματος διακυβέρνησης που αποδεικνύεται ως ο μέγιστος εχθρός του.

Και είναι εχθρός ένα κράτος που προσπαθεί με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών του, που θέτει σε αμφισβήτηση το δικαίωμά του στην προσδοκόμενη ευημερεία και που καθιστά σε ομηρία εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν με φυσικό τρόπο, να επιφέρουν αλλαγές  και να επιτύχουν την σταδιακή αναβάθμιση της ποιότητας της καθημερινότητας με παράλληλη (ως αποτέλεσμα) αύξηση της αποδοτικότητας του ατόμου-πολίτη. Να λοιπόν πως η κοινωνική συνοχή διασπάται κι αρχίζουν να τρίζουν τα θεμέλια των θεσμών...

Όμως, αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ούτε βέβαια αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Γι' αυτό και όσοι ασχολούνται με την πολιτική, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, δεν εκπλήσσονται από την κατάπτωση των αξιών και την διαφθορά της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε χώρο.

Η βασική αξία του φιλελευθερισμού, όσο κι αν φαίνεται ρομαντικό, βρίσκεται στη φύση... στην έννοια της δημιουργίας. Στην έννοια της προσφοράς και του κέρδους. Γιατί το κέρδος είναι απαραίτητα κακό; Φιλελευθερισμός, δεν σημαίνει αυθαιρεσία. Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ασυδοσία. Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει καιροσκοπισμός. Λυπάμαι που βρίσκομαι κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους, στη δυσσάρεστη θέση να δίνω μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς και ιδεολογικής ορθότητας στην δήθεν φιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Το πρόβλημα βέβαια, ξεπερνά κατά πολύ τα στενά όρια ενός και μόνο πολιτικού σχηματισμού. Κάποια στιγμή η Πολιτεία ή ακόμη καλλίτερα ο μηχανισμός του συστήματος διακυβέρνησης στην χώρα μας, θα πρέπει να αποδεχθεί το γεγονός ότι, η κινητήριος δύναμη δεν είναι η πολιτική ηγεσία και τα στελέχη της. Δεν είναι δυο-τρεις επιχειρηματίες, οι τζογαδόροι και οι μεσάζοντες, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες! Ο λαός. Η ... "μάζα" όπως μας αποκαλούν.

Γιατί; Μα, κάθε κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, θεσμική ή όποια άλλη μεταβολή, προωθείται και επιτυγχάνεται από την βούληση αυτής της... "μάζας".

Ποιός μπορεί ν' αρνηθεί ότι σήμερα, μόλις τώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές που εσείς θα διαβάζετε αύριο, οι πολιτικοί μας σύρονται από την καθημερινότητα όντας αδύναμοι, ανεπαρκείς ή ανίκανοι να δημιουργήσουν προϋποθέσεις κι εξελίξεις... κάτι που είναι επιβεβλημένο από τον κοινωνικό τους ρόλο;

Υπό αυτή την έννοια, συνεχίζουν να παραμένουν και θα παραμένουν αναποτελεσματικοί ό,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν θα προσπαθούν!   

Έχουμε έναν Πρωθυπουργό που κρύβεται στα δύσκολα κι έναν Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο οποίος ηθελημένα αγνοεί τον προβληματισμό των πολιτών και απορεί για ποιόν λόγο δεν "πάει καλά"! Και μην νομίζει κανείς ότι όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις διαφέρουν κάπως. Κι αυτές έχουν το μερίδιό τους. Τόσο, όσο τους αναλογεί.

Απέναντι σ' ένα τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς πρέπει ν' αντιδράσουμε. Και κάθε είδους αντίδραση είναι αποδεκτή, τουλάχιστον ηθικά διότι σκοπός είναι η καλλιτέρευση της καθημερινότητας μέσω της μεταβολής του συστήματος διακυβέρνησης και δεν εννοώ ημίμετρα στην διαδικασία άσκησης εξουσίας όπως ο "Καποδίστριας" ή ο τρόπος εκλογής βουλευτών και όλα τα συναφή.

Η Ελλάδα αυτή, η Ελλάδα που γνωρίζουμε, δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Ούτε στους πολίτες της, ούτε στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό!

@

Ο φιλελευθερισμός, παρέχει στον πολίτη ελευθερία κινήσεων ούτως, ώστε να προσφέρει όσο το περισσότερο μπορεί προς όφελος και δικό του και του κοινωνικού συνόλου παράλληλα, όμως, θεσπίζει κανόνες και προστατεύει τα κεκτημένα δικαιώματά του. Δεν τα θέτει σε αμφισβήτηση. Δεν τον ταπεινώνει. Δεν τον εκμεταλεύεται. Δεν τον κοροϊδεύει και δεν τον εκδικείται.

Όλοι μας "κλέβουμε". Γιατί; Γιατί όλοι "κλέβουν" και πρώτα-πρώτα το ίδιο το κράτος! Υποχρεωτικά και αναγκαστικά, σού κλέβει το εισόδημα που κερδίζεις με τον κόπο σου και στο τέλος, δεν έχεις κανένα ανταποδοτικό όφελος. Κανένα αντίκρυσμα! Η ποιότητα ζωής υπολείπεται των προσδοκιών σου και δεν είσαι καν σίγουρος αν θα πάρεις σύνταξη ποτέ...

Μας παρέχονται σχολεία και "δωρεάν" παιδεία όμως, τα παιδιά βγαίνουν πιο βλάκες απ' ό,τι πριν μπουν στη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Το κράτος θα έπρεπε να μας παρέχει ένα ασφαλές σταθερό και σίγουρο περιβάλλον, όμως... δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει την επόμενη ημέρα...

Κανένας δεν ασχολείται με κανέναν και καταλήγουμε στην εύκολη λύση, στο βόλευμα που τελικά μας αποχαυνώνει και μας αφήνει έρμαια του κάθε τυχάρπαστου "καθηγητάκου"... ο οποίος αποφάσισε κάποτε ότι θέλει να "υπηρετήσει" την πατρίδα. Νομίζω, γνωρίζει κι ο ίδιος πολύ καλά ποιες θα ήταν οι καλλίτερες υπηρεσίες που θα μπορούσε να μας προσφέρει...

Αυτός ο ίδιος θεωρεί επιβεβλημένο να υπερασπιστεί την δήθεν αξιοπρέπειά του, την οποία βλέπει να θίγεται... όταν όμως του ασκείται κριτική, μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, δεν λέει κουβέντα καθώς, θίγει δικά μας ζωτικά συμφέροντα...

Αυτοί που κατέστρεφαν και καταστρέφουν την χώρα μας, είναι εκείνοι που λόγω αδυναμίας, ανικανότητας, ανεπάρκειας, ατολμίας... προτάσσουν πτυχία, περγαμηνές και - κατά συνθήκη - ακαδημαϊκές πορείες ως διαπιστευτήρια της "δικαιολογημένης" αλλόγιστης χρήσης της εξουσίας εις βάρος των πολιτών.

Αλήθεια, ποιοί κατέστρεψαν την καθημερινότητά μας; Ποιοί κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας; Ποιοί απαξιώνουν πρόσωπα και θεσμούς; Ποιοί εναπόθεσαν στο ράφι την εξωτερική μας πολιτική; Ποιοί κατέστησαν την υγεία αντικείμενο εμπορικής συνδιαλλαγής; Ποιοί φρόντισαν για την καταβαράθρωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης; 

Κάποιος θα πρέπει να τους απαντήσει ότι τα πτυχία δεν αποτελούν τεκμήριο προσφοράς, ανθρωπιάς, επιτυχίας (προσωπικής και κοινωνικής) και επιβεβαίωσης και πως τα προνόμια δεν παίρνονται ετσιθελικά, αλλά προσφέρονται για να προσφέρουν.

Αυτοί είναι που ευτελίζουν την δημόσια ζωή. Αυτοί είναι που υποβαθμίζουν την ζωή των πολιτών. Η Βουλή γέμισε γιατρούς και δικηγόρους κατ' επιλογήν των κομμάτων. Αυτό δεν αποτελεί αμετροέπεια ως προς την σύνθεση του κοινωνικού μας ιστού; Προς τι ο αποκλεισμός των υπόλοιπων κοινωνικών, επαγγελματικών και όποιων άλλων ομάδων;

Θέλει πολύ θάρρος να παραδεχθείς ότι απέτυχες. Οι πολιτικοί μας, δεν το διαθέτουν αυτό το χάρισμα!

Αξίζει τον κόπο ν' αναλογιστούμε τα λάθη μας. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε. Ακόμη κι αν θα πρέπει τελικά να στραφούμε ενάντια σε εμάς τους ίδιους. Ενάντια σε όλα όσα "παραδοσιακά" πιστεύουμε και προσδοκούμε.

Τίποτε δεν πάει χαμένο και τίποτα δεν υπάρχει που να μην διορθώνεται. Θέληση χρειάζεται, απόφαση και συμμετοχή. Από την πλευρά της Πολιτείας χρειάζονται πραγματικές ελευθερίες, περισσότερη δικαιοσύνη, διαφάνεια και τόλμη ενάντια στην ασυδοσία και την τοκογλυφία της κρατικής μηχανής και των λειτουργών της. Ο πολίτης χρειάζεται παραδείγματα!

Είναι αναγκαίο να θεμελιωθούν νέοι κανόνες σεβασμού και αποτελεσματικότητας. Σεβασμού προς τον πολίτη και αποτελεσματικότητας στην εφαρμογή κάθε πολιτικής στόχευσης. Όσο ψηφίζονται νόμοι μετά τα μεσάνυχτα και από την πίσω πόρτα των θερινών τμημάτων της Βουλής, τόσο περισσότερο θα χειροτερεύει η κατάσταση και η αξιοπιστία της πολιτικής ζωής του τόπου θα αμφισβητείται και μάλιστα δικαιολογημένα!

Ορίστε! Φτάσαμε να συζητάμε το 2008 με όρους του 1960 και '70. Δεν με εκπλήσσει.  Δεν επαναλαμβάνεται η ιστορία. Εμείς κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά διότι δεν μαθαίνουμε. Δεν θέλουμε να μάθουμε... ή ακόμη καλλίτερα, βολεύει! ... Και κρατάμε τα μάτια κλειστά, νιώθωντας ασφάλεια μέσα στο σκοτάδι.

Υπάρχει καλλίτερη Ελλάδα. Και η Ελλάδα αυτή, δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του σήμερα!