Περί αναρχισμού...(ανανεωμένο)

Πολλά ακούγονται, γράφονται και λέγονται σχετικά με τους λεγόμενους αναρχικούς των Εξαρχείων, τους πραγματικούς αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές, τους κουκουλοφόρους (ένστολους και μη) τα κωλόπαιδα (με ή χωρίς εισαγωγικά)... εγώ θα πρόσθετα και τους νταβατζήδες, τους πλιατσικολόγους, τους συγγενείς και φίλους καθώς κι όλους εκείνους με τον δήθεν καθωσπρεπισμό τους, που ξαφνικά ανακαλύπτουν "Θερμοπύλες" που θα πρέπει να υπερασπιστούν ή να... αλώσουν γιατί αυτό επιβάλλει η... "επικαιρότητα" ή η προβληματική ελληνική πραγματικότητα από την οποία όλοι τρεφόμαστε!

Όχι, δεν είμαστε έθνος βλαμμένων, αντίθετα είμαστε άνθρωποι - όπως όλοι - που κουβαλούν "βιώματα"... "βιώματα" που μας καθοδηγούν και ενίοτε μας επιβάλλουν συμπεριφορές "ξένες" προς την φυσική μας κλίση... "βιώματα" που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας προτρέπουν στην ημιμάθεια, η οποία επικαλυμμένη με τα πέπλα της δογματικής γνώσης δεν μας επιτρέπει να διευρύνουμε όσο το δυνατόν τον ορίζοντα στην πνευματική μας οπτική...                                                                                             (σημ.: Την λέξη "βιώματα" μπορείτε να την αντικαταστήσετε με όποια άλλη νομίζετε πιο κατάλληλη)

Γι' αυτό άλλωστε μία και μόνη ανάγνωση εφημερίδων, ιστολογίων, μηνυμάτων, αναλύσεων, συζητήσεων, προφορικών και γραπτών απόψεων και ό,τι άλλου κυκλοφορεί, με όλες αυτές τις αντιφάσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις που εκφράζονται δημόσια θα πείσει και τον πιο καλόπιστο/κακόπιστο αναγνώστη πως ό,τι συμβαίνει "σήμερα" αποτελεί μια θαυμάσια ευκαιρία για το "αύριο" (και είναι πράγματι παράδοξο πως μπορούμε να ωφελούμαστε από μία τραγωδία) παρά το γεγονός πως, ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι(;) για πραγματικές ρήξεις και πολιτικές και κοινωνικές. Οπωσδήποτε, υπάρχει θέληση...  δεν φτάνει όμως από μόνη της. Και αυτό είναι το κομβικό σημείο στο οποίο θα πρέπει να είμαστε πολλοί προσεκτικοί, διότι περνώντας απέναντι δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις από πριν τι είναι αυτό το "απέναντι".

Για πρώτη ίσως φορά στα τελευταία είκοσι χρόνια ο αναρχισμός έρχεται στην επιφάνεια, όχι ως παραβατική/αντικοινωνική/εχθρική συμπεριφορά αλλά, όπως του αξίζει... ως στάση ζωής και ως εναλλακτικό σύστημα κανόνων και αξιών... (ναι, διέπεται από κανόνες και αξίες!) Η δημοκρατία είναι τόσο πληθωρική (το αναφέρω ως θετικό στοιχείο) που αξίζει τον κόπο να επαναπροσδιορίζει που και που το ποιοτικό της περιεχόμενο και κατά πως φαίνεται, αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Διαβάζω, ακούω γύρω μου ανθρώπους (ιδιαίτερα την τελευταία εβδομάδα και λόγω της κατάστασης που επικρατεί) που αναρωτιούνται σχετικά, γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν, να μάθουν και κατά συνέπεια να συγκρίνουν και να επιλέξουν τι τους πάει περισσότερο... Δεν είχαν την ευκαιρία αυτή ποτέ... είπαμε η ημιμάθεια...

Οι περισσότεροι από εμάς, μάθαμε να μετρούμε τα πάντα σε μία κλίμακα από τ' αριστερά μέχρι τα δεξιά, κάτι που θεωρείται δεδομένο, ενώ ό,τι άλλο πέρα και πάνω από αυτό θεωρείται τουλάχιστον... "δύσκολο" και "ξένο". Να λοιπόν ένα πρώτο μας λάθος! Συμβιβαστήκαμε με ό,τι βρήκαμε, βολευτήκαμε και τώρα που αναζητούμε απαντήσεις πρακτικές, και λύσεις, προσπαθούμε στα γρήγορα - ρίχνοντας μια ματιά στην θεωρία - να εξηγήσουμε, να διορθώσουμε, να εφαρμόσουμε και να δημιουργήσουμε... όμως η πολιτική δεν είναι "Τσελεμεντές"...

Από την άλλη, συνάνθρωποί μας για λόγους "διαφορετικότητας", τυχαίας ή μη περιθωριοποίησής τους, ή λόγω έλλειψης ευκαιριών... ακόμη-ακόμη και λόγω παρερμηνείας και περιορισμένης γνώσης, αυτοανακηρύχτηκαν σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ρομπέν των δασών και των δρόμων, δικαιολογώντας "ιδεολογικά" το κοινωνικό τους μίσος μέσω των καταστροφών και μιας "πάλης" που ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να φέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα.

(Ειδικά τα τελευταία χρόνια) επικρατεί ιδεολογική σύγχυση και η σύγχυση αυτή δεν δίδει κανένα απτό αποτέλεσμα, δεν εμπνέει κανένα απολύτως όραμα και απαξιώνει κάθε προσπάθεια... τη στιγμή που έχουμε ανάγκη από λύσεις άμεσα.

Σήμερα στους δρόμους έχουν βγει τα παιδιά και οι έφηβοι! Ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν ζητούν, έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Γιατί; Γιατί αυτοί θα έρθουν μετά από εμάς... και η αλλαγή αυτή θα συμβεί σύντομα! Πάντα έτσι συμβαίνει. Έχουμε λοιπόν υποχρέωση να τους ακούσουμε, ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε.

Δεν είναι όμως μόνον οι νέοι. Το πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε όλοι μας! Αύριο θα είναι οι αγρότες... Μεθαύριο μπορεί να είναι και πάλι οι συνταξιούχοι. Αργότερα κάποιοι άλλοι... Όλα αυτά τι δείχνουν; Ότι το σύστημα διακυβέρνησης το οποίο - προς το παρόν - υπερασπίζουμε και εφαρμόζουμε είναι προβληματικό, διεφθαρμένο, αδιάφορο, αναποτελεσματικό, αντικοινωνικό, επικίνδυνο, παρωχημένο... εξαιτίας ανθρώπων και τυχοδιωκτικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν και εφαρμόστηκαν(...),  με αποτέλεσμα να δημιουργούνται περισσότερα προβλήματα απ' όσα επιλύονται!

Λόγω λοιπόν της ανάγκης που διακρίνω γύρω μου όσον αφορά στην γνωριμία με τον αναρχισμό ή με το "κάτι άλλο" που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, αποφάσισα να αναδημοσιεύσω μέσα στο Σαββατοκύριακο δύο εξαιρετικά κείμενα τα οποία βρήκα στο διαδίκτυο και αξίζουν προσοχής και μελέτης. Οπωσδήποτε δεν είναι μόνον αυτά. Υπάρχουν χιλιάδες δημοσιευμένα άρθρα, βιβλία κ.λπ. Με λίγο ψάξιμο, ο καθένας μπορεί να σχηματίσει μια σφαιρική εικόνα... η οποία δεν έχει καμία σχέση με καταστροφές, λεηλασίες και όλα τα παρελκόμενα τους. Εξάλλου, ο αναρχισμός απέχει κατά πολύ από την βία και την τρομοκρατία.

Το πρώτο κείμενο ανήκει στον Β. Ραφαηλίδη, το βρήκα στο blog στραβοβελονιά  και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του: "Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού". Είχα την χαρά στα χρόνια της πρώτης μου νεότητας να γνωριστώ με τον Β. Ραφαηλίδη και είχα την τιμή να διαφωνήσω αρκετά μαζί του... όμως, ακόμη και στην διαφωνία ήταν ένας άνθρωπος που πρώτα-πρώτα άκουγε! Τέτοιοι άνθρωποι μας λείπουν σήμερα! Άνθρωποι που θα μπορούσαν ν' αποτελούν φάροι και πλοηγοί μέσα στην τρικυμία και την θαλασσοταραχή! ...Γιατί όπως και να το κάνουμε, όλοι μας, μεγαλόσχημοι ή μη, αρκούμαστε στην μετριότητά μας και δεν επιθυμούμε, δεν προσπαθούμε, δεν δοκιμάζουμε να διακριθούμε... να γίνουμε άριστοι και χρήσιμοι.

Να μια πρώτη διαφορά του αναρχισμού με οποιαδήποτε άλλη ιδεολογική τοποθέτηση ή στάση ζωής: Ο αναρχισμός επιζητεί και επιβραβεύει τους άξιους και τους αναδεικνύει ενώ παράλληλα, επιδιώκει την καθημερινή επιβεβαίωσή του μέσα από την καθημερινότητα του κάθε ατόμου χωριστά και όχι της μάζας (τουλάχιστον στην εκδοχή του εκείνη που βρίσκω πιο οικεία).

Το δεύτερο κείμενο ανήκει σε έναν νέο φίλο και συνοδοιπόρο (θέλω να πιστεύω) του οποίου την ανωνυμία σέβομαι! Αν και το συγκεκριμένο απόσπασμα είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του, παρατήρησα πως έχει αφαιρεθεί σχετικά πρόσφατα. Ελπίζω πως αυτό έγινε για λόγους διόρθωσης ή εμπλουτισμού και όχι για λόγους που κατανοώ απόλυτα... Εν πάση περιπτώσει, αν μου ζητηθεί ή απαιτηθεί να το αποσύρω, θα το πράξω σεβόμενος την επιθυμία του.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, το πρώτο κείμενο θα το δημοσιεύσω αύριο (σήμερα κάποια στιγμή) και το δεύτερο την Κυριακή. Ελπίζω - αν και μακροσκελή - να δώσουν κάποιες απαντήσεις κι ένα κίνητρο για περισσότερη αναζήτηση. Προς το παρόν, μένω εδώ...                 

Ο τοκογλύφος της γειτονιάς μας...

... αποδεικνύεται καθημερινά πολύ πιο έξυπνος, πολύ πιο παραγωγικός, πολύ πιο ευέλικτος και πολύ πιο χρήσιμος κοινωνικά από τα περισσότερα περισπούδαστα εβραιομαθή golden boys των τραπεζών μας! Μην σας κάνει εντύπωση. Είναι αλήθεια αυτό διότι, αν και παράνομη η όποια οικονομική συναλλαγή, οι όροι είναι σαφείς και γνωστοί και στα δύο ενδιαφερόμενα μέρη τα οποία δεσμεύονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις και υποχρεώσεις ανάλογα με τον ρόλο τους.

Σήμερα, γιορτάζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γεγονός με σπουδαίο και έντονο - κυρίως - συμβολισμό που αποτελεί για όλους εμάς τους νεότερους παράδειγμα αντίδρασης στην πίεση και τον εξαναγκασμό, διεκδίκησης δικαιωμάτων και ελευθεριών, κοινωνικής ενεργητικότητας-παρέμβασης, και πραγματικού ανθρώπινου ενδιαφέροντος... μεταξύ άλλων, πρωτίστως δε για την κοινωνία μας, το σύνολο που μας περιβάλλει και κατά δεύτερον για εμάς τους ίδιους ως μονάδες, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια αυτού του ίδιου κοινωνικού συνόλου. Δεν έχει σημασία αν η γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που στην συνέχεια απέτυχε και διέψευσε οράματα, αγώνες και ελπίδες ενός ολόκληρου λαού.

Πέρασαν 35 χρόνια από τότε. Και πολλά και λίγα. Εξαρτάται από ποια πλευρά "βλέπει" κανείς τα πράγματα και κατά πόσο κοντά ή μακρυά θέτει εαυτόν απέναντι σ΄ ένα ιστορικό γεγονός σαν αυτό του Νοέμβρη του 1973.

Δεν νομίζω να υπάρξει κανείς από τους αγαπητούς πιθανούς αναγνώστες αυτής της ανάρτησης που διαφωνήσει μαζί μου στον ισχυρισμό ότι η κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα, τα δικά της δεδομένα και την δική της διαμορφωμένη πραγματικότητα, βασισμένη σε πραγματικά στοιχεία / ανάγκες / προβληματισμούς κ.λπ. Εξάλλου, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι εκείνος που ουσιαστικά δίνει σχήμα και μορφή σε αυτήν την πραγματικότητα κάθε φορά. Έτσι, ενώ έχουμε την αίσθηση ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - προσπαθώντας να βρούμε ομοιότητες και διαφορές, η αλήθεια βρίσκεται εκεί που "συνήθως" δεν "ψάχνουμε". Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε αλήθεια αν κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; ... Και η επταετία ήταν το αποτέλεσμα τέτοιων επαναλαμβανόμενων πολιτικών λαθών. Εσκεμμένων ή μη.

@

Όμως, με συγχωρείτε γι' αυτόν τον πολύ μακρύ πρόλογο. Δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου κι ούτε έχω σκοπό ν' αναφερθώ στην Ιστορία, σε πρόσωπα ή σε γεγονότα. Ούτε και θα προσπαθήσω να μεταδώσω κανένα απολύτως μήνυμα. Αυτό που με απασχολεί είναι η σημερινή πραγματικότητα! Η δική μας καθημερινότητα! Και η δική μας καθημερινότητα σήμερα, έχει μία άλλου είδους δικτατορία πολλή πιο επικίνδυνη, αδίστακτη και σε πολλές περιπτώσεις; Παρανοϊκή!

Πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή και εμείς, ως απλοί πολίτες, και ο πολιτικός μας κόσμος, διότι τα τελευταία χρόνια συντελείται  πίσω από κουρτίνες, σταδιακά και με σχέδιο η ανατροπή του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας μας!

Αναφέρομαι ασφαλώς σε τράπεζες, εισπρακτικές εταιρείες και όλο αυτό το συνονθύλευμα φασιστοειδών, που προσπάθησαν και προσπαθούν παντοιοτρόπως να εμπλακούν στην διαχείριση των πολιτικών και κοινωνικών μας τεκταινομένων παραβλέποντας την κοινά (από εμάς) συμφωνημένη και εξασκούμενη νομιμότητα! Τα κατάφεραν! Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παντού!

- Ποιά κυβέρνηση σήμερα, τουλάχιστον, στον λεγόμενο δυτικό κόσμο έχει την δύναμη επιβολής αντιμέτρων με σκοπό τον περιορισμό αυτής της αλλοπρόσαλλης δύναμης, της συσσωρευμένης οικονομικής δύναμης των τραπεζών και των τραπεζιτών που αφαιρεί εκ των πραγμάτων κοινωνική και πολιτική δύναμη από τα χέρια των πολιτών;

- Γιατί σήμερα βιώνουμε μια τεχνητή και ανήθικη επιβεβλημένη κρίση, δίχως να έχουμε πολλές επιλογές εξόδου; Διότι πάρα πολύ απλά οι πολίτες και κατ' επέκταση οι κυβερνήσεις μας μάλλον μοιάζουμε αδύναμοι στην εξεύρεση λύσεων που θα μας βοηθήσουν στην οικονομική μας και κατά προέκταση κοινωνική μας ανάπτυξη!

Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν υπερβολικά... όμως, σκεφτείτε το λίγο. Αυτή τη στιγμή - ουσιαστικά - έχουμε δύο πόλους εξουσίας: α) Το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης (κυβέρνηση, αντιπολίτευση κ.λπ.) και β) Το τραπεζικό σύστημα "ρύθμισης" της αγοράς και της οικονομίας (επιχειρήσεις, νοικοκυριά, εκκλησία κ.λπ.). Πόλοι παράλληλοι που ακροβατούν και αναμετρώνται εις βάρος της κοινωνικής μας ανοχής.

Μπορεί να κάνω λάθος! Όμως, το ζητούμενο δεν είναι αν κάνω εγώ λάθος ή όχι, αλλά το πως θα επιλύσουμε μια αρρωστημένη καθημερινότητα που βουλιάζει στα χρέη και την ανασφάλεια και το μέλλον της επιφυλάσσει μονάχα έναν δρόμο: το μαρασμό.

Ή θα γίνουμε Ζουαζιλάνδη ή θ' αντιδράσουμε όπως οφείλουμε για τον εαυτό μας, για τους γύρω μας αλλά και για νεότερους που έρχονται στην συνέχεια! Δεν αρκεί και μόνο να επισημαίνουμε το γεγονός. Πρέπει και να είμαστε σε θέση ν΄αναλάβουμε την ευθύνη της αντίδρασής μας! Και μάλιστα, η αντίδραση αυτή δεν μπορεί να υπαγορεύεται από τον πανικό κι ούτε να εφαρμόζεται σπασμωδικά. Έτσι είμαι αντίθετος σε κάθε παραίνεση του τύπου: "πάρτε τα λεφτά σας από τις τράπεζες"... όπως γράφτηκε τις τελευταίες ημέρες από αρκετά blogs, διότι κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους του χρήματος ως εμπόρευμα... Αυτά είναι αστεία πράγματα!  

Πρέπει να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας και όλους όσους βρίσκονται σε χειρότερη θέση από εμάς με σοβαρότητα, ωριμότητα και αποφασιστικότητα, γιατί μόνον έτσι θα επιβληθεί η κοινωνική και πολιτική υγεία που έχουμε ανάγκη ως χώρα για να προχωρήσουμε... Και σε αυτόν μας τον αγώνα, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας κάτι που έχω διατυπώσει αρκετές φορές: Κάθε Αρχή, κάθε εξουσία θα πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της, την λειτουργία της και αναγκαιότητά της. Αν δεν μπορεί να το πράξει αυτό, εμείς ως άνθρωποι και ως πολίτες έχουμε κάθε υποχρέωση ν' αντιδράσουμε με όποιον τρόπο κρίνουμε πιο σωστό, να την πολεμήσουμε και να της αφαιρέσουμε προνόμια και δύναμη και ως εκ τούτου να την καταστήσουμε έκπτωτη με όποιο κόστος... το οποίο πάντοτε είναι πολύ μικρότερο από το αποτέλεσμα που θα επιτευχθεί!

Κάποια στιγμή, θα πρέπει ν' αναπροσαρμόσουμε και το λεξιλόγιό μας επιτέλους! Οι τράπεζες δεν είναι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά τοκογλυφικές γιάφκες. Οι εισπρακτικές εταιρείες δεν παρέχουν υπηρεσίες διαχείρισης ληξιπρόθεσμων οφειλών... μάλλον υπηρεσίες "προστασίας" με "νονούς" (προφανώς και "κουμπάρους"), τσιράκια, ρουφιάνους και μπράβους προσφέρουν... απ' ό,τι ακούω και διαβάζω, αφού τα κρούσματα απειλών και άλλων "ευγενικών προσφορών" ολοένα και πληθαίνουν. 

Θα μπορούσα να είμαι πιο ευγενικός στις εκφράσεις μου αλλά, όσο το υπάρχον νομικό καθεστώς που διέπει την λειτουργία τους παραμένει απροσδιόριστο και όσο συμπολίτες μας (που δεν είναι απατεώνες) θα πρέπει να υπομένουν εξευτελισμούς και απειλές, νιώθω υποχρεωμένος να εκφράζομαι και να πράττω ανάλογα. Στο κάτω-κάτω, όλοι μας έχουμε χρέη και δεν νομίζω ότι είμαστε κακοπροέραιτοι. Το αντίθετο μάλιστα! Ψάχνουμε να βρούμε έναν τρόπο για να γλυτώσουμε από την εκμετάλευση και όχι για να χαριστούν πραγματικές οφειλές!

Αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι "εταιρείες", αυτό το καταχρηστικό σύστημα πολιτικής, κοινωνικής, θεσμικής και ό,τι άλλο παρέμβασης  πρέπει να κυνηγηθεί με κάθε τρόπο και πρώτα-πρώτα πολιτικά και στη συνέχεια με κάθε ένδικο μέσο. Νόμιμα! Και όχι παράνομα όπως πολλές εξ' αυτών επιτυγχάνουν ωφέλη που δεν τους αναλογούν! Έπειτα βλέπουμε... Όμως, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Ας μείνουμε προς το παρόν στα πολιτισμένα.

Αυτό είναι "ανέξοδος λαϊκισμός" αγαπητέ μου Κώστα Καραμανλή; Αν ναι, ρώτησε και τον Πάνο Καμμένο σχετικά.

Έτσι... για την ιστορία

Μερικές σκέψεις και ερωτήματα σχετικά με τον δικό μας "εκλεπτυσμένο" φασισμό.

Με αφορμή την επέτειο του "ΟΧΙ" (το οποίο σημειωτέον υποχρεώθηκε να προβάλλει ο εθνικοσοσιαλίζων Ιωάννης Μεταξάς προς τους επίδοξους κατακτητές μας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) αναρωτιέμαι πόσες φορές, από τότε κι έπειτα, ο λαός μας είπε "όχι", "φτάνει πια", "ως εδώ"; Πόσες φορές - αλήθεια, ορθώσαμε το ανάστημά μας στις βουλές του κάθε επίδοξου καταπιεστή;

Χωρίς καμιά αμφιβολία, τα πράγματα με τον καιρό αλλάζουν. Σήμερα - για εμάς - ο κίνδυνος δεν προέρχεται από άλλα κράτη ή ξενόφερτες ιδεολογίες και ιδεολογήματα που επιβουλεύονται το αγαθό της ελευθερίας μας... αυτό που με τόσο κόπο έχουμε κατακτήσει.

Σήμερα, επίδοξος καταπιεστής είναι άλλος... ή μάλλον, άλλοι! Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, δάσκαλοι, κάθε λογής δημόσιοι λειτουργοί, ελεύθεροι (ή μη) επαγγελματίες... κάθε ένας από εμάς μπορεί να θεωρηθεί ως ένας μικρός ή μεγάλος εν δυνάμει τύραννος, όταν νομίζουμε ότι έχουμε ή πραγματικά έχουμε λίγη εξουσία στα χέρια μας!

Όμως, η "εξουσία" - η κάθε εξουσία, με όποιο χρώμα κι αν εμφανίζεται κάθε φορά - είναι υποχρεωμένη να δίνει λογαριασμό και να δικαιολογεί την ύπαρξή της και κατά συνέπεια, την εφαρμογή της στα κοινωνικά πράγματα.

Και όταν μπορεί και δικαιολογεί, έχει καλώς! Με βάση τον κανόνα περί δράσης-αντίδρασης επιτυγχάνεται μία κάποια ισορροπία.

Τί συμβαίνει όμως στην περίπτωση που δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εφαρμογή της - ηθικά κατά πρώτον και πρακτικά κατά δεύτερον; Τί γίνεται, όταν αυθαίρετα και ετσιθελικά προσπαθεί να επιβιώσει εις βάρος του συνόλου; (και αναφέρομαι σε αυτό, διότι το "απρόσωπο" σύνολο των πολιτών (... των λοιπών άλλων δηλαδή) ενοχοποιεί η κάθε εξουσία, όταν αρχίζει και χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της).

Απλά την υπομένουμε και την ανεχόμαστε, μην και δεήσει κάποτε να μας καταπιέζει λιγότερο; Δεχόμαστε παθητικά κάθε σκέψη, κάθε σχέδιο, κάθε απόφαση και κάθε προσπάθεια που σκοπό έχει να μας περιορίσει σε μέτρα ικανά για τον έλεγχο και τον "συνετισμό" μας; Ή μήπως αντιδρούμε και βροντοφωνάζουμε: Όχι! Φτάνει πια! Ως εδώ!(;)

Συζητούμε, γράφουμε, μιλούμε, παραπονιόμαστε... για τί; Για όλα όσα εμείς επιτρέψαμε και επιτρέπουμε... μήπως έτσι "ξορκίσουμε το κακό";

Μήπως εμείς δεν είμαστε εκείνοι που "γίναμε" αγάδες και πασάδες στην θέση άλλων αγάδων και πασάδων; Μήπως εμείς δεν επιτρέψαμε σε κοτζαμπάσηδες, μπέηδες, κουμπάρους, και μπατζανάκηδες να νέμονται τον δικό μας παραγόμενο πλούτο και μάλιστα εις βάρος μας;

Μήπως όλα τα κακώς κείμενα που σήμερα βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε, δεν είναι αποτέλεσμα της παιδείας και του πολιτισμού που εμείς επιλέξαμε ως δικά μας - και μάλιστα νιώθουμε και υπερήφανοι γι' αυτά;

Αυτή λοιπόν είναι η ποιότητά μας και όλα εκείνα που μάς προσδιορίζουν ως λαό συνολικά και ως πρόσωπα; Σίγουρα όχι. Διαφορετικά κανένας μας δεν θα μοχθούσε για να επιτύχει κάτι καλλίτερο. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε την αποτυχία μας (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική κ.λπ.). Μόνον έτσι βρίσκονται λύσεις! Και το ιστορικό παράδειγμα δεν επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες, έστω κι αν υπάρχουν ή μπορούν να αναπτυχθούν πλήθος προσεγγίσεων.

Μπορεί λοιπόν το "ΟΧΙ" ως λέξη να έχει συμβολική σημασία - ιδιαίτερα για τους έλληνες - λαμβάνει όμως πρακτική αξία (και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό), όταν εμείς οι ίδιοι κάνουμε πράξη την υπέρβαση όχι μόνο στις "εσωτερικές" μας αναζητήσεις, αλλά και μέσα στην καθημερινότητα, κερδίζοντας μικρές ή μεγάλες μάχες με πρόσωπα, θεσμούς, αντιλήψεις και πρακτικές που μας εχθρεύονται, που μας υποβιβάζουν, που μας καταδυναστεύουν και επιθυμούν την κοινωνική μας εξόντωση.  

Περί πολιτικής & διακυβέρνησης

όταν ο φιλελευθερισμός απαντά σ' εκείνους που απαξιώνουν τους θεσμούς

 Προχθές, είχα μια πολύ ωραία συζήτηση με τον πατέρα μου... μια από εκείνες που συνηθίζουμε να απολαμβάνουμε συχνά. Αυτή τη φορά - μού φαίνεται - ήταν πολύ πιο ευχάριστη, πιο χρήσιμη και πιο διδακτική ίσως, γιατί μόλις είχε επιστρέψει από τις διακοπές του. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά οι γονείς μου το χάρηκαν να βρίσκονται "εκτός των τειχών" παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Δεν πειράζει όμως. Αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η ελάχιστη δυνατή ανταμοιβή τους, για όλους τους αγώνες και τις προσπάθειές τους στα χρόνια που πέρασαν... και πολλά από αυτά  τα χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα, πιστέψτε με!

Τέλος πάντων. Να γυρίσω στις σκέψεις μου και σε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα ήθελα να μεταφέρω από την κουβέντα μας. Το θέμα, είχε να κάνει με την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην χώρα μας και όπως συνηθίζεται, η όλη συζήτηση επεκτάθηκε σε όλα εκείνα τα σημεία τα οποία θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε, συγκρίνοντας την ελληνική πραγματικότητα με την εικόνα που έχουμε από άλλες κοινωνίες, οι οποίες εφαρμόζουν διαφορετικά συστήματα και μάλλον πολύ πιο αποτελεσματικά από εμάς.

Τέτοιου είδους συζητήσεις αποτελούν αγαπημένη ενασχόληση στη χώρα μας διότι, όλοι γνωρίζουμε πως η πολιτική εφαρμόζεται σε πολλές των περιπτώσεων με τρόπο τυχωδιωκτικό και πρόχειρο, γεγονός που ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες, τροφοδοτεί τις κοινωνικές εντάσεις και δημιουργεί προβλήματα ακόμη κι όταν θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Έτσι, καθένας από εμάς προσπαθεί με το α' ή β' τρόπο ν' ασχοληθεί με την ερμηνεία και την... ίανση τέτοιων φαινομένων. Να, μία πρώτη απάντηση σε όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ελληνική κοινωνία είναι μία απολιτική και αδιάφορη κοινωνία.  

Τα ερωτήματα δεν αλλάζουν. Ξανά και ξανά τα ίδια: Φταίμε εμείς; Φταίνε οι πολιτικοί μας; Φταίμε όλοι μαζί; Μήπως "φταίνε οι αμερικάνοι" και για την δική μας ξεροκεφαλιά; Στο τέλος-τέλος οι "εθνοπατέρες μας" είναι τόσο άβουλοι, ανίκανοι και αδύναμοι να προσφέρουν όλα εκείνα για τα οποία είναι υποχρεωμένοι απέναντι στους πολίτες; Μήπως πάλι φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουμε; Ποιά είναι τα ποιοτικά εκείνα χαρακτηριστικά που μας λείπουν ούτως, ώστε να έχουμε την δυνατότητα κάποτε "ν' αλλάξουμε τα πράγματα";

Νομίζω, όλοι μας έχουμε άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη και σχηματισμένη με τέτοιο τρόπο που όπως κι αν απαντήσουμε, όπως κι αν εκφραστούμε, κανένας δεν θα κάνει λάθος από την πλευρά του. Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλείο της δημοκρατίας. Αυτή ίσως είναι η αξία της παρακαταθήκης των προηγούμενων γενεών στις επόμενες και θα ήταν άδικο να μην τα διακρίνουμε αυτά τα δύο.

Και αφού τα διακρίνουμε, τα γνωρίζουμε, τα κατανοούμε και τα δεχόμαστε ως αξιώματα, δεν μπορούμε να μην συμφωνούμε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας! Δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς και ν' αντιμετωπίζουμε με στωϊκότητα όλα τα κακώς κείμενα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να δίνουμε "δεύτερη ευκαιρία" σε εκείνους που θεωρούν ότι είναι έξυπνοι και ότι εμείς είμαστε βλάκες. Δυστυχώς, τέτοιους "έξυπνους" έχουμε πολλούς.

@

Υπάρχουν δεκάδες συστήματα διακυβέρνησης. Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία για να στηρίξουν την μία ή την άλλη άποψη, έχουν δοθεί αγώνες και έχουν θυσιαστεί άνθρωποι ενώ στη σημερινή εποχή, στην ασφάλεια ή την... "ανασφάλεια" της καθημερινότητάς μας, το διαδίκτυο έχει γεμίσει από σκέψεις, προγράμματα, προτάσεις, διαλόγους και κάθε λογής γραπτό που αναδεικνύει την πολιτική ως τον πιο σημαντικό τόπο συνάντησης κάθε ανθρώπου που επιζητεί ένα καλλίτερο αύριο.

Στην συζήτηση που είχα με τον πατέρα μου, σταθήκαμε περισσότερο στην έννοια του φιλελευθερισμού και στην αξία του, σε ό,τι αφορά στη εξέλιξη των κοινωνιών και την ανάπτυξη του κάθε ατόμου χωριστά. Γιατί με τον φιλελευθερισμό; Γιατί υποδεικνύει ίσως τον πιο "φυσικό" τρόπο κοινωνικής διαχείρισης των πραγμάτων.

Ασφαλώς και δεν μιλήσαμε για το δήθεν φιλελευθερισμό. Εκείνον που αντιλαμβάνονται και εννοούν - κυρίως κάποιοι ξεπεσμένοι - πολιτικοί της χώρα μας. Δεν μιλήσαμε για εκείνον τον δήθεν φιλελευθερισμό που εκμεταλεύεται τον πολίτη, που τσαλακώνει την προσωπικότητά του και καταστρέφει την ατομική του ευτυχία - άρα, και κατά προέκταση την συλλογική - καθιστώντας τον δέσμιο ενός κράτους, ενός συστήματος διακυβέρνησης που αποδεικνύεται ως ο μέγιστος εχθρός του.

Και είναι εχθρός ένα κράτος που προσπαθεί με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών του, που θέτει σε αμφισβήτηση το δικαίωμά του στην προσδοκόμενη ευημερεία και που καθιστά σε ομηρία εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν με φυσικό τρόπο, να επιφέρουν αλλαγές  και να επιτύχουν την σταδιακή αναβάθμιση της ποιότητας της καθημερινότητας με παράλληλη (ως αποτέλεσμα) αύξηση της αποδοτικότητας του ατόμου-πολίτη. Να λοιπόν πως η κοινωνική συνοχή διασπάται κι αρχίζουν να τρίζουν τα θεμέλια των θεσμών...

Όμως, αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ούτε βέβαια αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Γι' αυτό και όσοι ασχολούνται με την πολιτική, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, δεν εκπλήσσονται από την κατάπτωση των αξιών και την διαφθορά της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε χώρο.

Η βασική αξία του φιλελευθερισμού, όσο κι αν φαίνεται ρομαντικό, βρίσκεται στη φύση... στην έννοια της δημιουργίας. Στην έννοια της προσφοράς και του κέρδους. Γιατί το κέρδος είναι απαραίτητα κακό; Φιλελευθερισμός, δεν σημαίνει αυθαιρεσία. Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ασυδοσία. Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει καιροσκοπισμός. Λυπάμαι που βρίσκομαι κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους, στη δυσσάρεστη θέση να δίνω μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς και ιδεολογικής ορθότητας στην δήθεν φιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Το πρόβλημα βέβαια, ξεπερνά κατά πολύ τα στενά όρια ενός και μόνο πολιτικού σχηματισμού. Κάποια στιγμή η Πολιτεία ή ακόμη καλλίτερα ο μηχανισμός του συστήματος διακυβέρνησης στην χώρα μας, θα πρέπει να αποδεχθεί το γεγονός ότι, η κινητήριος δύναμη δεν είναι η πολιτική ηγεσία και τα στελέχη της. Δεν είναι δυο-τρεις επιχειρηματίες, οι τζογαδόροι και οι μεσάζοντες, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες! Ο λαός. Η ... "μάζα" όπως μας αποκαλούν.

Γιατί; Μα, κάθε κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, θεσμική ή όποια άλλη μεταβολή, προωθείται και επιτυγχάνεται από την βούληση αυτής της... "μάζας".

Ποιός μπορεί ν' αρνηθεί ότι σήμερα, μόλις τώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές που εσείς θα διαβάζετε αύριο, οι πολιτικοί μας σύρονται από την καθημερινότητα όντας αδύναμοι, ανεπαρκείς ή ανίκανοι να δημιουργήσουν προϋποθέσεις κι εξελίξεις... κάτι που είναι επιβεβλημένο από τον κοινωνικό τους ρόλο;

Υπό αυτή την έννοια, συνεχίζουν να παραμένουν και θα παραμένουν αναποτελεσματικοί ό,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν θα προσπαθούν!   

Έχουμε έναν Πρωθυπουργό που κρύβεται στα δύσκολα κι έναν Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο οποίος ηθελημένα αγνοεί τον προβληματισμό των πολιτών και απορεί για ποιόν λόγο δεν "πάει καλά"! Και μην νομίζει κανείς ότι όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις διαφέρουν κάπως. Κι αυτές έχουν το μερίδιό τους. Τόσο, όσο τους αναλογεί.

Απέναντι σ' ένα τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς πρέπει ν' αντιδράσουμε. Και κάθε είδους αντίδραση είναι αποδεκτή, τουλάχιστον ηθικά διότι σκοπός είναι η καλλιτέρευση της καθημερινότητας μέσω της μεταβολής του συστήματος διακυβέρνησης και δεν εννοώ ημίμετρα στην διαδικασία άσκησης εξουσίας όπως ο "Καποδίστριας" ή ο τρόπος εκλογής βουλευτών και όλα τα συναφή.

Η Ελλάδα αυτή, η Ελλάδα που γνωρίζουμε, δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Ούτε στους πολίτες της, ούτε στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό!

@

Ο φιλελευθερισμός, παρέχει στον πολίτη ελευθερία κινήσεων ούτως, ώστε να προσφέρει όσο το περισσότερο μπορεί προς όφελος και δικό του και του κοινωνικού συνόλου παράλληλα, όμως, θεσπίζει κανόνες και προστατεύει τα κεκτημένα δικαιώματά του. Δεν τα θέτει σε αμφισβήτηση. Δεν τον ταπεινώνει. Δεν τον εκμεταλεύεται. Δεν τον κοροϊδεύει και δεν τον εκδικείται.

Όλοι μας "κλέβουμε". Γιατί; Γιατί όλοι "κλέβουν" και πρώτα-πρώτα το ίδιο το κράτος! Υποχρεωτικά και αναγκαστικά, σού κλέβει το εισόδημα που κερδίζεις με τον κόπο σου και στο τέλος, δεν έχεις κανένα ανταποδοτικό όφελος. Κανένα αντίκρυσμα! Η ποιότητα ζωής υπολείπεται των προσδοκιών σου και δεν είσαι καν σίγουρος αν θα πάρεις σύνταξη ποτέ...

Μας παρέχονται σχολεία και "δωρεάν" παιδεία όμως, τα παιδιά βγαίνουν πιο βλάκες απ' ό,τι πριν μπουν στη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Το κράτος θα έπρεπε να μας παρέχει ένα ασφαλές σταθερό και σίγουρο περιβάλλον, όμως... δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει την επόμενη ημέρα...

Κανένας δεν ασχολείται με κανέναν και καταλήγουμε στην εύκολη λύση, στο βόλευμα που τελικά μας αποχαυνώνει και μας αφήνει έρμαια του κάθε τυχάρπαστου "καθηγητάκου"... ο οποίος αποφάσισε κάποτε ότι θέλει να "υπηρετήσει" την πατρίδα. Νομίζω, γνωρίζει κι ο ίδιος πολύ καλά ποιες θα ήταν οι καλλίτερες υπηρεσίες που θα μπορούσε να μας προσφέρει...

Αυτός ο ίδιος θεωρεί επιβεβλημένο να υπερασπιστεί την δήθεν αξιοπρέπειά του, την οποία βλέπει να θίγεται... όταν όμως του ασκείται κριτική, μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, δεν λέει κουβέντα καθώς, θίγει δικά μας ζωτικά συμφέροντα...

Αυτοί που κατέστρεφαν και καταστρέφουν την χώρα μας, είναι εκείνοι που λόγω αδυναμίας, ανικανότητας, ανεπάρκειας, ατολμίας... προτάσσουν πτυχία, περγαμηνές και - κατά συνθήκη - ακαδημαϊκές πορείες ως διαπιστευτήρια της "δικαιολογημένης" αλλόγιστης χρήσης της εξουσίας εις βάρος των πολιτών.

Αλήθεια, ποιοί κατέστρεψαν την καθημερινότητά μας; Ποιοί κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας; Ποιοί απαξιώνουν πρόσωπα και θεσμούς; Ποιοί εναπόθεσαν στο ράφι την εξωτερική μας πολιτική; Ποιοί κατέστησαν την υγεία αντικείμενο εμπορικής συνδιαλλαγής; Ποιοί φρόντισαν για την καταβαράθρωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης; 

Κάποιος θα πρέπει να τους απαντήσει ότι τα πτυχία δεν αποτελούν τεκμήριο προσφοράς, ανθρωπιάς, επιτυχίας (προσωπικής και κοινωνικής) και επιβεβαίωσης και πως τα προνόμια δεν παίρνονται ετσιθελικά, αλλά προσφέρονται για να προσφέρουν.

Αυτοί είναι που ευτελίζουν την δημόσια ζωή. Αυτοί είναι που υποβαθμίζουν την ζωή των πολιτών. Η Βουλή γέμισε γιατρούς και δικηγόρους κατ' επιλογήν των κομμάτων. Αυτό δεν αποτελεί αμετροέπεια ως προς την σύνθεση του κοινωνικού μας ιστού; Προς τι ο αποκλεισμός των υπόλοιπων κοινωνικών, επαγγελματικών και όποιων άλλων ομάδων;

Θέλει πολύ θάρρος να παραδεχθείς ότι απέτυχες. Οι πολιτικοί μας, δεν το διαθέτουν αυτό το χάρισμα!

Αξίζει τον κόπο ν' αναλογιστούμε τα λάθη μας. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε. Ακόμη κι αν θα πρέπει τελικά να στραφούμε ενάντια σε εμάς τους ίδιους. Ενάντια σε όλα όσα "παραδοσιακά" πιστεύουμε και προσδοκούμε.

Τίποτε δεν πάει χαμένο και τίποτα δεν υπάρχει που να μην διορθώνεται. Θέληση χρειάζεται, απόφαση και συμμετοχή. Από την πλευρά της Πολιτείας χρειάζονται πραγματικές ελευθερίες, περισσότερη δικαιοσύνη, διαφάνεια και τόλμη ενάντια στην ασυδοσία και την τοκογλυφία της κρατικής μηχανής και των λειτουργών της. Ο πολίτης χρειάζεται παραδείγματα!

Είναι αναγκαίο να θεμελιωθούν νέοι κανόνες σεβασμού και αποτελεσματικότητας. Σεβασμού προς τον πολίτη και αποτελεσματικότητας στην εφαρμογή κάθε πολιτικής στόχευσης. Όσο ψηφίζονται νόμοι μετά τα μεσάνυχτα και από την πίσω πόρτα των θερινών τμημάτων της Βουλής, τόσο περισσότερο θα χειροτερεύει η κατάσταση και η αξιοπιστία της πολιτικής ζωής του τόπου θα αμφισβητείται και μάλιστα δικαιολογημένα!

Ορίστε! Φτάσαμε να συζητάμε το 2008 με όρους του 1960 και '70. Δεν με εκπλήσσει.  Δεν επαναλαμβάνεται η ιστορία. Εμείς κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά διότι δεν μαθαίνουμε. Δεν θέλουμε να μάθουμε... ή ακόμη καλλίτερα, βολεύει! ... Και κρατάμε τα μάτια κλειστά, νιώθωντας ασφάλεια μέσα στο σκοτάδι.

Υπάρχει καλλίτερη Ελλάδα. Και η Ελλάδα αυτή, δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του σήμερα!