Tουρκία: Ρεβανσιστικές θέσεις, δικαιοδοσία και στρατηγική στο ζήτημα των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου του Αιγαίου Πελάγους

γράφει ο Πολυχρόνης Ναλμπάντης

Το παρόν άρθρο αναλύει τις ρεβανσιστικές θέσεις της Τουρκίας στη διαμάχη για την έκταση των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου του Αιγαίου Πελάγους στο πλαίσιο των διμερών σχέσεων με την Ελλάδα, που διαμορφώνονται από τις θέσεις αναφορικά με την ερμηνεία του διεθνούς δικαίου. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/11/05/tourkia-rebansistikes-theseis/

Κινήσεις περιορισμού της Ρωσίας

γράφει ο Ανδρέας Καραντζής

Η στρατηγική απερισκεψία των μικρών χωρών της Βαλτικής και της Σκανδιναβίας έχει φτάσει στο σημείο να μιλά ανοιχτά για «προληπτική» επίθεση κατά της Ρωσίας.

Ο Άντρος Μερίλο, διοικητής των Εσθονικών Ενόπλων Δυνάμεων, δήλωσε ότι το Ταλίν και το Ελσίνκι επεκτείνουν τη συνεργασία τους στη θαλάσσια άμυνα, συμπεριλαμβανομένων «συγκεκριμένων σχεδίων» για το πλήρες κλείσιμο της Βαλτικής Θάλασσας στα ρωσικά πλοία, εάν χρειαστεί. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:  https://www.geoeurope.org/2024/10/22/kiniseis-periorismou-tis-rosias/

Trump: the sequel!

 

Παρά τον "υπέρ πάντων αγών" που έδωσαν όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης εντός κι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, συμβαίνει εκείνο το οποίο απεύχονταν. Η εξουσία επιστρέφει τους ρεπουμπλικανούς. Ας μην γελιόμαστε. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας άνθρωπος ηλίθιος, αλαζόνας, μισογύνης, μισαλλόδοξος, ρατσιστής, δίχως πολιτική παιδεία... δίχως παιδεία γενικά. Ωστόσο, ήταν και είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, συγκρινόμενος με την Καμάλα Χάρις. Οι δημοκρατικοί οφείλουν να διερευνήσουν τώρα τους λόγους για τους οποίους ο μέσος αμερικανός τούς έδειξε την πόρτα της εξόδου από τον Λευκό Οίκο. Αμφιβάλλω αν θα το κάνουν. Θα επιστρέψουν σε 4 χρόνια με μια πολύ χειρότερη πρόταση κι αυτό επειδή δεν έχουν καταλάβει το αυτονόητο: το διακύβευμα δεν ήταν και δεν είναι μόνον πολιτικό και ιδεολογικό αλλά και συναισθηματικό.

 

 

Για την δε ΕΕ και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που στήριξαν με κάθε τρόπο τον προεκλογικό αγώνα των δημοκρατικών(?) έχω να σημειώσω πως κάθε χαρτί που παίζουν στο διεθνές πεδίο είτε το καίνε είτε το χάνουν. Λόγω ανικανότητας, έλλειψης οράματος και προοπτικής και κυρίως λόγω σκοπιμότητας. Μιας σκοπιμότητας που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαίων πολιτών αλλά συγκεκριμένων κέντρων και παράκεντρων εξουσίας που επιβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές/οικονομικές/πολιτισμικές/κοινωνικές κατευθύνσεις μάλλον ξένες κι ασύμβατες προς το "ευρωπαϊκό ιδεώδες" (σε εισαγωγικά διότι έχει χαθεί προ πολλού). Απόδειξη, το ουκρανικό, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, η πολιτικές ενσωμάτωσης των χωρών των δυτικών Βαλκανίων, το μεταναστευτικό, οι σχέσεις με την Τουρκία, οι πολιτικές οικονομικού στραγγαλισμού των ευρωπαίων πολιτών, η προσπάθεια ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, η επιβολή με το ζόρι νέων ηθών και οι παντός είδους περιορισμοί δήθεν για το καλό μας... λες και μια Ούρσουλα ή ένας Σαρλ γνωρίζουν καλύτερα ποιο είναι το δικό μου καλό.

 

Τί αλλάζει; Αυτό είναι το ερώτημα! Και σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντήσει κανείς μας. Ή μάλλον, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε αν ήμασταν πιο ενεργοί και πιο συνειδητοποιημένοι αλλά, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο.

Οι νεοσυντηρητικοί στις ΗΠΑ

γράφει ο Κώστας Κουρτίδης

Επιβεβαιώνοντας τις προοπτικές ότι μια νίκη της Κάμαλα Χάρις είναι πιθανή στην Αμερική, οι στενότεροι συνεργάτες των Ρεπουμπλικανών νεοσυντηρητικών έχουν ταχθεί στο πλευρό της. Έτσι, η Washington Post έγραψε: «Περισσότεροι από 200 συνεργάτες του Μπους, του Μακέιν και του Ρόμνεϊ υποστηρίζουν την Χάρις».

Αλλά και ο Τραμπ πρέπει επίσης να είναι επιφυλακτικός, με τους νεοσυντηρητικούς που προφανώς έμειναν μαζί του. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/09/11/oi-neosyntiritikoi-stis-ipa/

Η Μέση Ανατολή φλέγεται, η παγκόσμια ανοησία φουντώνει

 

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την τρομοκρατική επιδρομή της Χαμάς και την κτηνώδη σφαγή ανυποψίαστων κι αθώων στο Ισραήλ, γεγονός που αποτέλεσε σπίθα της (εκ νέου) ανάφλεξης στην Μέση Ανατολή με απρόβλεπτες συνέπειες πλέον όχι μόνο για την περιοχή αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Αν και προσπάθησα με κάθε τρόπο να μην πάρω θέση και να μην εμπλακώ καθ’ οιονδήποτε τρόπο δυστυχώς, αυτό είναι αδύνατο! Και μου είναι αδύνατον κυρίως εξαιτίας της παγκόσμιας ανοησίας που εκδηλώνεται με οποιονδήποτε τρόπο υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Εγώ, αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι!

Για την σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων, μουσουλμάνων κι εβραίων, πιστεύω ακράδαντα ότι και οι δύο πλευρές είναι εξίσου ένοχες για ό,τι συμβαίνει τώρα, για ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν και για ό,τι θα συμβεί στο μέλλον.

Η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και όλοι οι άλλοι τριγύρω τους είναι εγκληματικές οργανώσεις και καμία σχέση δεν έχουν με τον απελευθερωτικό αγώνα και τα δίκαια των Παλαιστινίων. Από την άλλη όμως, το Κράτος του Ισραήλ συμπεριφέρεται με τον ίδιον ακριβώς τρόπο!

Άραγε, ποιος από όλους αυτούς που έχει πάρει τ’ όπλο στο χέρι γνωρίζει ή έστω θυμάται το όραμα του Γιασέρ Αραφάτ για μία ελεύθερη και ειρηνική Παλαιστίνη; Ποιος γνωρίζει ή έστω θυμάται το όραμα του Γιτζάκ Ράμπιν για ασφάλεια και ειρήνη για όλους στην περιοχή;

Ποιός υποφέρει και ποιός εκμεταλλεύεται τον πόνο του απλού καθημερινού ανθρώπου που όπου κι αν ξυπνά το πρωί, όποιο χρώμα κι αν έχει, όποια γλώσσα κι αν μιλά, εξακολουθεί να έχει τις ίδιες αγωνίες… τις ίδιες ανάγκες… τους ίδιους πόθους… τις ίδιες ελπίδες… τα ίδια όνειρα;

Ασφαλώς υπάρχει μίσος. Και το μίσος είναι επιλογή. Είναι μία εύκολη επιλογή διότι δεν δημιουργεί ευθύνες και υποχρεώσεις.

Τέλος πάντων. Ένα είναι σίγουρο: δεν θα βγάλουμε εμείς το φίδι από την τρύπα. Κάποιος όμως πρέπει να το βγάλει! Ποιός θα είναι αυτός; Ο τούρκος; Ό άγγλος, ο γάλλος ή ο αμερικάνος;

Ο έλληνας πρωθυπουργός αναμασά την καραμέλα που του έχουν δώσει εκείνοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους (και) με αυτόν τον πόλεμο. Η δε ελληνική διπλωματία, αν δεν είχε ως επικεφαλής της έναν υπερφίαλο, αλαζόνα κι άχρηστο υπερόπτη, θα μπορούσε ενδεχομένως να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο τόσο από ιστορικής όσο κι από πρακτικής - ακόμη-ακόμη κι από αισθητικής, πλευράς.

Οι επιλογές μας δυστυχώς δεν μας ωφελούν και δεν θα μας ωφελήσουν στο μέλλον. Και στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη αλλά και στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Κι ας μας καθησυχάζουν οι… “αυθεντίες”.  

Το ζήτημα δεν είναι να συντασσόμαστε με την μία ή την άλλη πλευρά! Το ζήτημα είναι να στεκόμαστε στην μέση και να φωνάζουμε «φτάνει πια»! Όσο πιο δυνατά γίνεται! Το Δίκαιο δεν είναι ούτε αόριστο ούτε à la carte. Συνεπώς, όσοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους προς το Ισραήλ μου είναι απεχθείς. Όσοι τυλίγονται την παλαιστινιακή καφίγια και ζητούν δικαιοσύνη μου είναι το ίδιο απεχθείς. Αυτά έγραφα περίπου έναν χρόνο πριν κι εξακολουθώ να τα πιστεύω.

Σούφι, ισλαμικός μυστικισμός κι εξτρεμισμός

Χωρίς καμία αμφιβολία, το σχέδιο του Έντι Ράμα για δημιουργία μιας ανεξάρτητης, στα πρότυπα του Βατικανού, ισλαμικής κρατικής οντότητας στην καρδιά της αλβανικής πρωτεύουσας έχει πυροδοτήσει πλήθος αντιδράσεων όχι μόνον στην Ευρώπη αλλά και στον μουσουλμανικό κόσμο που δεν καλοβλέπει και εν πολλοίς δεν κατανοεί και την σκοπιμότητα των προθέσεων του Αλβανού πρωθυπουργού. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: Σούφι, ισλαμικός μυστικισμός κι εξτρεμισμός

 

Οι εκλογές στη Γαλλία και στη Βρετανία

γράφει ο Στρατής Αλεξίου

Τον προηγούμενο μήνα, τόσο η Βρετανία όσο και η Γαλλία προσήλθαν στις κάλπες, εκλέγοντας τις νέες αντίστοιχες κυβερνήσεις τους. Οι Εργατικοί του Κιρ Στάρμερ συγκέντρωσαν το 33% των ψήφων, το ίδιο και η Μαρίν Λε Πεν με την Εθνική Συσπείρωση. Ωστόσο, παρά τα παρόμοια ποσοστά, ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τον Στάρμερ και μια πλήρης καταστροφή για τη Λε Πεν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/08/01/oi-ekloges-sti-gallia-kai-sti-bretania/

Από το πετροδολάριο στο Πετρογιουάν και στα ψηφιακά νομίσματα

γράφει ο Νάσος Πετράκης

Το 2005, το Σύμφωνο Quincy, το οποίο υπογράφηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1945 και εγγυήθηκε την επιβίωση του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, ανανεώθηκε για άλλα 60 χρόνια από τον τότε πρόεδρο Μπους και τον βασιλιά Αμπντουλάχ Μπεν Αμπντελαζίζ Αλ Σαούντ. Μια χώρα πούλησε το μέλλον της με αντάλλαγμα το πετρέλαιο και την Aramco, τη μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο, που το εμπορεύεται. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/07/08/apo-to-petrodolario-sto-petrogiouan/

Οι κινήσεις της Μόσχας στην Άπω Ανατολή

 γράφει ο Ανδρέας Καρατζής

Οι κρατικές επισκέψεις του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στη Βόρεια Κορέα και στο Βιετνάμ, πραγματοποιήθηκαν λίγο μετά την επίσημη επίσκεψη στην Κίνα, την οποία ο Ρώσος ηγέτης επισκέφθηκε πρώτη. Μετά το Πεκίνο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επισκέφθηκε επίσης τη Λευκορωσία και το Ουζμπεκιστάν. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/07/02/oi-kiniseis-tis-mosxas-stin-apo-anatoli/

Χώρες του Μαγκρέμπ: Η διαχείριση των υδάτων της Σαχάρας

γράφει ο Σταύρος Γεωργίου

Στις αρχές Μαΐου 2024, οι ηγέτες της Αλγερίας, της Λιβύης και της Τυνησίας συναντήθηκαν για να υπογράψουν μια συμφωνία που ενεργοποιεί εκ νέου τον κοινό μηχανισμό διαχείρισης των υπόγειων υδάτων στη βόρεια Σαχάρα.

Η Αλγερία, η Τυνησία και η Λιβύη μοιράζονται έναν από τους μεγαλύτερους υδροφόρους ορίζοντες στον κόσμο: τον Άλβιο υδροφόρο ορίζοντα. Εκτείνεται σε μια περιοχή διπλάσια από την Ισπανία, που βρίσκεται μεταξύ της νοτιοανατολικής Αλγερίας, της δυτικής Λιβύης και της νότιας Τυνησίας. Το 70% αυτού του υδροφόρου ορίζοντα βρίσκεται στην Αλγερία, το 20% στη Λιβύη και το 10% στην Τυνησία. Αυτή η υπόγεια θάλασσα περιέχει από 40.000 έως 50.000 εκατομμύρια κυβικά μέτρα υπόγειων υδάτων. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/06/10/xores-tou-magkremp-i-diaxeirisi-ton-ydaton/

 

Τα τουρκογύφτικα στουρνάρια ξανά στην πολιτική επικαιρότητα

Παρά τις ενθουσιώδεις κραυγές, τους πανηγυρισμούς και τους χορούς, το "κόμμα" "ισότητας, ειρήνης και φιλίας" δεν κατάφερε να "πείσει" την πλειοψηφία των ελλήνων μουσουλμάνων για τις "αγαθές" πολιτικές του προθέσεις. Ωστόσο, αρκετές χιλιάδες ψήφοι στάθηκαν ικανές για να του δώσουν την πρωτιά σε Ροδόπη και Ξάνθη.

 

Ευθύνη γι' αυτό έχει αποκλειστικά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Κανείς άλλος.

 

Έχει κάποια αξία το αποτέλεσμα που πέτυχε; Όχι. Θα έχει όμως αν στο μέλλον καταφέρει να εκφράσει μεγαλύτερο κομμάτι της (μειονοτικής) εκλογικής βάσης των ακριτικών μας νομών.

 

Το γεγονός ότι του επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές, παρά την απροκάλυπτη αντεθνική του δράση, οπωσδήποτε λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης ωστόσο, δεν είναι αυτό που θέλουμε για την Θράκη.

 

Θέλουμε, και η πλειοψηφία των μειονοτικών το θέλει, να αισθάνεται πως δεν τελεί υπό διαρκή αμφισβήτηση για την ταυτότητα και τη συνείδησή της. Αυτό είναι ήδη λυμένο. Ή μήπως όχι;

 

Τα κόμματα που κυριαρχούν στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας θα πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούν κάποια στιγμή.

 

Όπως σημειώνει πολύ εύστοχα μια πολύ καλή φίλη: "Ίσως ακουστεί σκληρό, αλλά η Θράκη είναι το συμβολικό θύμα της πανίσχυρης, ισοπεδωτικής ισχύος του μυαλού που κουβαλάει ο μέσος Έλληνας." Ας το έχουμε υπόψη μας, μαζί με όλα τ' άλλα...

Συνθήματα για τους πολλούς κι εκλογές για λίγους...

 

Για πολλούς δημοσιολογούντες εντός κι εκτός Ηνωμένου Βασιλείου, η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών τον ερχόμενο Ιούλιο, σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια πολιτική κανονικότητα που φαντάζει σχεδόν ουτοπική μετά το Brexit και όλα όσα προηγήθηκαν κι επακολούθησαν. Ωστόσο, μένει να επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική υπεροχή των Εργατικών από το αποτέλεσμα στην κάλπη. Ας μην λησμονούμε ότι και αυτοί, υπήρξαν μέρος του προβλήματος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν είναι καθόλου τυχαία η χρήση της λέξης “αλλαγή” από τον αρχηγό τους, Κιρ Στάρμερ.

 

Είναι όμως αυτή η κατάλληλη λέξη; Θα μπορέσουν οι Εργατικοί να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των βρετανών πολιτών; Και τί σημαίνει στο τέλος-τέλος “αλλαγή”; Ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν να απαντήσουν καλά-καλά. Όμως, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές εκείνες που οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα απευθύνονταν στους πολίτες γενικά κι αόριστα. Γνωρίζει άραγε ο κ. Στάρμερ ποιό είναι το πραγματικό διακύβευμα και για την χώρα του αλλά και κατ’ επέκταση για όλες τις χώρες της Ευρώπης;

 

Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση θα είναι μάλλον απογοητευτική. Κι αυτό επειδή πριν και πέρα από οποιαδήποτε “αλλαγή”, οι πολίτες έχουμε ανάγκη από αξιοπρέπεια. “Αξιοπρέπεια” λοιπόν! Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, και πάνω σε αυτή θα πρέπει να χτίσει την πολιτική της η όποια δύναμη επιθυμεί να αναλάβει την διαχείριση των πραγμάτων.

 

Στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, είτε είμαστε άγγλοι, γάλλοι, γερμανοί ή έλληνες, δεν χρειαζόμαστε ούτε θαυματοποιούς ούτε όμως και “λογιστές” με το τεφτέρι παραμάσχαλα. Πολιτικούς χρειαζόμαστε, πολιτικοί μας λείπουν, με οξυδέρκεια κι όραμα που δεν θα ορίζεται από την περιορισμένη οπτική “τεχνοκρατών” και “ειδημόνων”. Τα είδαμε τα χαΐρια τους! Είναι εκείνοι που έχουν γιγαντώσει τη διαφθορά παντού. Είναι εκείνοι που συνειδητά ή μη συνέβαλαν στην ανεξέλεγκτη διόγκωση του λαϊκισμού και την άνοδο του παντός είδους φασισμού.

 

Ας αναλογιστούμε επομένως, ποιους ανθρώπους θέλουμε να σουλατσάρουν στους διαδρόμους της εξουσίας - κι εμείς θα έχουμε εκλογές σε δύο εβδομάδες, κι ας έχουμε υπόψη μας ότι και λάθη γίνονται και στόχοι χάνονται και ιδανικά θυσιάζονται. Όλα όμως μπορούν να είναι υποφερτά και διαχειρίσιμα αν κυριαρχεί η συνείδηση κι η ενσυναίσθηση. 

 

Αν η πολιτική δεν επαναφέρει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο αλλά επιμείνει σε νούμερα και λογαριασμούς, και μάλιστα με αέρα κοπανιστό, η πορεία μας θα είναι αυτή που είναι…

Ο πονοκέφαλος των Σκοπίων

Είναι πλέον ιστορικά αδιαμφισβήτητο πως κάθε φορά που κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας καταπιάστηκε (και) με το ζήτημα των Σκοπίων, δοκιμάσαμε την απογοήτευση και την ήττα. Απότοκος της πολιτικής "ικανότητας" ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών - με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, συνιστά ωστόσο την καλύτερη δυνατή συμβιβαστική λύση και για τα δύο μέρη.

Την συμφωνία αυτή δεν την υπέγραψαν ρεμπεσκέδες - όπως ατυχώς κι ανόητα συνηθίζει να εκφράζεται η Ντόρα Μητσοτάκη - αλλά οι ηγεσίες δύο κρατών. Και οι δύο με γνώμονα την διασφάλιση των προσδοκιών των χωρών τους (σ.σ. από το περιεχόμενο και το πνεύμα αυτής της συμφωνίας)

 

Το πως ερμηνεύει αυτό το πνεύμα και το περιεχόμενο η κάθε πλευρά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν θα σας κουράσω με εικασίες κι απόψεις δικές μου ή άλλων. Από εκεί και ύστερα, κάθε συμφωνία δεν είναι απλά ένα κείμενο ή παράθεση ιδεών αλλά εργαλείο κι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την δύναμη και τη δυνατότητα να υποχρεώσει την νεοεκλεγείσα ηγεσία των Σκοπίων να συνετιστεί και επιδείξει συνέπεια στις υποχρεώσεις της. Το θέμα είναι αν το θέλει... Για να δούμε...

Η ιστορία τριών κρίσεων

γράφει ο Martin van Creveld

Πίσω στο 1938-39, η Βρετανία —η καρδιά της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που υπήρξε ποτέ— βρέθηκε να δέχεται ταυτόχρονη επίθεση σε τουλάχιστον τρία κύρια θέατρα επιχειρήσεων.

Το ένα, το πιο κοντινό, ήταν η Δυτική Ευρώπη και η Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Αδόλφος Χίτλερ προσπαθούσε πολύ για να χτίσει το Τρίτο Ράιχ σε σημείο που θα ήταν έτοιμο να αμφισβητήσει την αυτοκρατορία. 

 

Το άλλο αποτελούνταν από τις επικοινωνίες της αυτοκρατορίας στη Μεσόγειο, όπου ο Μπενίτο Μουσολίνι απειλούσε να καταλάβει τη Διώρυγα του Σουέζ, τη Μάλτα και το Γιβραλτάρ, «τα κάγκελα στη φυλακή της Ιταλίας», όπως τα αποκαλούσε. 

 

Και το τελευταίο στην Άπω Ανατολή, όπου μια σειρά από μιλιταριστικές ιαπωνικές κυβερνήσεις ετοιμάζονταν να επιτεθούν στις αποικίες της Βρετανίας όπως το Χονγκ Κονγκ, η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/04/20/i-istoria-trion-kriseon/

Το Αγκαντέζ και ο έλεγχος του Σαχέλ

γράφει ο Σπύρος Αξαρλής

Τμήματα του Σαχέλ καταλαμβάνουν σήμερα μια ιδιαίτερη θέση στο αφρικανικό τοπίο, ειδικά η Μπουρκίνα Φάσο, ο Νίγηρας και το Μάλι, που μοιράζονται πολλές τελευταίες εξελίξεις, ιδιαίτερα τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και την εκδίωξη των Γάλλων.

Τον περασμένο Ιούλιο, ο Μοχάμεντ Μπαζούμ, πρόεδρος του Νίγηρα, ανατράπηκε από πραξικόπημα που πραγματοποίησε ο στρατηγός Τσιάνι. Μετά την κατάληψη της εξουσίας, οι σχέσεις με τις πρώην αποικιακές χώρες, ήταν τεταμένες. Όπως η Μπουρκίνα Φάσο και το Μάλι, έτσι και ο Νίγηρας έχει διακόψει τις σχέσεις με τη Γαλλία. Μια σειρά γεγονότων έχουν κάνει τις σχέσεις μεταξύ του Παρισιού και του Νιαμέι εξαιρετικά τεταμένες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/20/to-agkantez-kai-o-elegxos-tou-saxel/

Ερυθρά Θάλασσα: Αντικρουόμενες γεωστρατηγικές επιδιώξεις

γράφει ο Νάσος Πετράκης

 

Η Ερυθρά Θάλασσα και το στενό Μπαμπ αλ-Μαντέμπ έχουν μεγάλη στρατηγική σημασία στην παγκόσμια γεωπολιτική, λειτουργώντας ως κρίσιμος κρίκος μεταξύ της Μεσογείου, μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και του Ινδικού Ωκεανού. Αυτή η περιοχή δεν είναι μόνο κομβική για το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο, αλλά και για τη διακίνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπως και για τη ναυτική στρατηγική.

Οι χώρες που συνορεύουν με την Ερυθρά Θάλασσα ‒Αίγυπτος, Σουδάν, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σαουδική Αραβία, Υεμένη και Ιορδανία‒ μαζί με περιφερειακές δυνάμεις με πάγια συμφέροντα, έχουν διαφορετικές και συχνά ανταγωνιστικές γεωστρατηγικές προτεραιότητες. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/03/17/erythra-thalassa-antikrouomenes-geostratigiki/

Η Ινδία και οι γεωπολιτικές ισορροπίες σε μία εποχή αλλαγών

γράφει ο Παύλος Χριστόπουλος 

 

Η Ινδία αντιπροσωπεύει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα του πώς ένα ανεξάρτητο κράτος, ικανό να κλίνει την παγκόσμια ισορροπία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, συμπεριφέρεται σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον. Αλλά και το πώς το διεθνές περιβάλλον μπορεί να το περιορίσει.

Η Ινδία έχει ήδη εξασφαλίσει μια εξέχουσα θέση στην παγκόσμια σκηνή στο εγγύς μέλλον, χάρη στις πολιτικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στη χώρα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/02/22/i-india-kai-oi-geopolitikes-isorropies/

Κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια;

Το ζήτημα της δημιουργίας ενός πλαισίου για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια κυριάρχησε στις εργασίες της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες καθώς, φαίνεται, η Ε.Ε. αρχίζει(;) να συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα ενίσχυσης των δυνατοτήτων της, αυτόνομα. Για κάποιες χώρες-μέλη - μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - αυτονομία σημαίνει περαιτέρω ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας με αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών. Δεν συμφωνούν όλοι σε μια τέτοια προοπτική.

Που θα καταλήξουμε και τι θα συμβεί στην πράξη μένει να το δούμε ωστόσο, η αντίληψη περί κοινής εξωτερικής κι αμυντικής πολιτικής αν και βασικός πυλώνας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη διαχείριση κρίσεων με τρόπο ταχύ, άμεσο κι αποτελεσματικό.

 

Σύμφωνα με το κείμενο συμπερασμάτων που εξεδόθη προχθές, η αμυντική θωράκιση της Ε.Ε. θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις «ανάγκες» και τις «φιλοδοξίες» της, μειώνοντας παράλληλα τις στρατηγικές της εξαρτήσεις (σ.σ. απο τις Η.Π.Α.). Δύο χρόνια, πριν, σε σχετικό μου άρθρο στον ιστότοπο geoeurope, https://www.geoeurope.org/.../i-oytopia-tis-koinis.../ είχα αναφερθεί στην ιστορική διάσταση του όλου ζητήματος. 

 

Απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε, η Ε.Ε. όπως είναι κι όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, με αυτούς τους ηγέτες, είναι ανίκανη να αποκτήσει γεωπολιτική υπόσταση (αυτή είναι η ουσία) και οι λόγοι δεν είναι μόνον πολιτικοί, ιστορικοί ή πολιτισμικοί...

Η σύγκρουση Γαλλίας και Ρωσίας

γράφει ο Γρηγόρης Κοτσίρης

Πρόσφατα η Γαλλία έχει εντείνει απότομα τις προσπάθειές της για παροχή βοήθειας στην Ουκρανία. Σκληρές δηλώσεις για τη Ρωσία κάνει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. Αν αναλύσουμε τη σημερινή κατάσταση της Γαλλίας στη διεθνή σκηνή, αποδεικνύεται ότι τέτοιες ενέργειες δεν είναι καθόλου τυχαίες, αλλά αποτελούν μια συγκεκριμένη στρατηγική της γαλλικής ηγεσίας. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.geoeurope.org/2024/02/27/i-sygkrousi-gallias-kai-rosias/

Δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν έγκλημα

 

Ελλάδα 2.0

Η σύγχρονη Ελλάδα

Η Ελλάδα που προχωράει τολμηρά μπροστά

Η χώρα της κάλυψης και της συγκάλυψης

Η χώρα των δίκαιων και των άδικων,

των καιροσκόπων και των κερδοσκόπων,

των νταβατζήδων και των εγγυητών,

της μίζας και της προμήθειας,

των pass και των bypass

της πουστιάς και της πουτανιάς,

της αλαζονείας, της αδιαφορίας, της αναλγησίας.

Η χώρα που δεν γεννάει παιδιά

Η χώρα που διώχνει τα παιδιά της

Η χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της!

Η χώρα του όποιου ποσοστού

Η χώρα του #σαρανταενατακατό

 

4ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Μια εξ αποστάσεως κριτική ανάλυση των γεγονότων

Διαβάζω και παρακολουθώ τις αναλύσεις διαφόρων «ειδικών» (δημοσιογράφων και πολιτικών) αναφορικά με τα όσα διαδραματίστηκαν στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορώ παρά να σημειώσω την ευκολία με την οποία ορισμένοι ξεχνούν πράγματα και γεγονότα που δεν θα έπρεπε να ξεχνούν ή πως κάποιοι άλλοι πλασάρουν τους ευσεβείς τους πόθους ως «ερμηνεία» ή βεβαιότητα για το τι μέλλει να συμβεί στο εγγύς μέλλον. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή και διαφορετική.

Ποιό ήταν το διακύβευμα πριν την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου; α) Το κατά πόσο νομιμοποιείται ή μη ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να προεδρεύει του ΣΥΡΙΖΑ β) η «προστασία» της «αυθεντίας» των ηγετικών στελεχών του κόμματος έναντι οποιασδήποτε ενέργειας την έθετε άμεσα ή έμμεσα σε αμφισβήτηση και γ) η ταυτότητα και η εικόνα του κόμματος προς τα έξω.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι η αποχώρηση εκείνων που δημιούργησαν την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αμέσως μετά τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου δεν ήταν ολοκληρωμένη και καταλυτική, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να υπάρχουν πρόσωπα μέσα στο κόμμα τα οποία λειτουργούν διαβρωτικά.

Κατά συνέπεια, τί θα έπρεπε να συμβεί; α) η αναγνώριση αυτών των προσώπων και β) η ενίσχυση και νομιμοποίηση του νεοεκλεγέντα Προέδρου από το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο, το Συνέδριο δηλαδή έτσι, ώστε να μπορεί χωρίς «εγγυητές» να προωθήσει τις απαιτούμενες αλλαγές.

Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Το είδαμε όλοι. Με την εξ αποστάσεως παρέμβαση του πρώην Προέδρου Αλέξη Τσίπρα η οποία, κατάφερε να καθορίσει τις εξελίξεις με τρόπο που ελάχιστοι κατάλαβαν. Ήταν μία ιδιοφυής και πολύ καλά μελετημένη, οργανωμένη κι εκτελεσμένη κίνηση όχι όμως καθαρή.

Ξέρετε, οι ηγεσίες των κομμάτων προωθούν τις επιθυμίες τους και τις πολιτικές τους με «παράλληλες γραμμές» και από κάποιο σημείο κι έπειτα προκρίνεται η πιο εφικτή. Κατά τη δική μου άποψη, η Όλγα Γεροβασίλη έπεσε στην «παγίδα» αυτών των γραμμών εξαιτίας των φιλοδοξιών της και όχι του «αισθήματος ευθύνης» της. Μαζί της και όλοι όσοι πιστεύουν ότι η αυθεντία τους είναι αδιαμφισβήτητη. 

Εκείνο που δεν έλαβαν υπόψη τους ήταν η άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων κι ως εκ τούτου, δεν μπόρεσαν να προβλέψουν και την αντίδρασή τους! Κι αυτή η αντίδραση προκάλεσε τρόμο σε πολλούς εξ αυτών…

Η επόμενη μέρα από την λήξη των εργασιών του Συνεδρίου, βρίσκει τον Στέφανο Κασσελάκη ενισχυμένο και τις όποιες αυθεντίες και δογματισμούς υπό έλεγχο και υπό αναθεώρηση.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι ενοχλείται το καθεστώς και οι οσφυοκάμπτες του αυτό προμηνύει… Κρίμα μόνο που δεν έγινε ουσιαστική και εις βάθος συζήτηση για τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής. 

Στην υγειά των κορόϊδων

 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι από εσάς θυμούνται τις επισκέψεις του Νίκου Δένδια σε χώρες της Αφρικής και τις πρωτοβουλίες του ως Υπουργού των Εξωτερικών για την ενίσχυση της ελληνικής παρουσίας στην αφρικανική ήπειρο. Τότε, αν και πολλοί από εμάς εκφράζαμε την άποψη ότι αυτές οι πρωτοβουλίες εκβιάστηκαν από την τουρκική ενεργητικότητα και πως θα έπρεπε να κινηθούμε με ένα τελείως διαφορετικό πνεύμα, οι γραφειοκράτες των Αθηνών διατείνονταν ότι «…δεν θέλουμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία παρά να αποκτήσουμε μια σταθερή και υπολογίσιμη παρουσία έπειτα από απουσία δεκαετιών…» (geoeurope.org, “Οι εβένινες αποχρώσεις της εξωτερικής μας πολιτικής”, Απρίλιος 2022)

 

Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη από τότε έως σήμερα. Η Τουρκία διευρύνει κι ενισχύει διαρκώς την παρουσία της στην Αφρική, κλείνονται συμφωνίες και υπογράφονται συμβόλαια εκατομμυρίων και η τουρκική σημαία κυματίζει υπερήφανα (και μπράβο της) σε κάθε μικρό ή μεγάλο έργο.

 

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα δεν έχει επιτύχει και δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτε! Ίσως κάπου αλλού… στην Ασία; Κι εκεί τίποτε! Τζίφος! Έχουμε άλλα σχέδια εμείς. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε να επενδύσουμε, ούτε να βγάλουμε χρήματα, ούτε να αποκτήσουμε δύναμη. Να γίνουμε ενεργειακός κόμβος για την Ευρώπη θέλουμε. Μπαταρία δηλαδή. Να καταργήσουμε το χρήμα θέλουμε. Άλλωστε, τί να τα κάνει κανείς τα χρήματα; άμα ο άλλος δεν έχει POS και δεν παίρνει ο νταβαντζής (η τράπεζα) προμήθεια άχρηστα θα είναι.

 

Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας… ούτε και είμαστε ικανοί κι άξιοι για μεγάλα παιχνίδια. Μας φτάνει να παίζουμε μπάλα με αλβανούς και σκοπιανούς. Αυτή είναι η θέση μας. Ε... τώρα άμα γίνει και κανά γλέντι με κοψίδι και κλαρίνα, μπορούμε να μαζέψουμε μερικές δεκάδες περίεργους για να κάνουμε μπούγιο. Για παιδιά δεν το βλέπω – τουλάχιστον όχι χωρίς παρενθέσεις…

 

Αμ πώς; Εμείς έχουμε αξίες κι αρχές κι η σοβαρότητά μας αντικατοπτρίζεται στην σοβαροφάνεια του έλληνα πρωθυπουργού, στις δημοσκοπήσεις και προπαντός στην παθητικότητά μας. Μια παθητικότητα που μας κράτησε 400 χρόνια υπό τουρκικό ζυγό… μια παθητικότητα που επέτρεψε στους απογόνους των μαυραγοριτών της Κατοχής, σήμερα, να πίνουν στην υγειά των κορόϊδων… στην υγειά μας!