Οι βουλευτικές εκλογές που μας ξάφνιασαν

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν αναμενόμενα αποτελέσματα σε ότι αφορά τη σειρά κατάταξης των κομμάτων. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου αναμενόμενα σε ότι αφορά τη διαφορά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατέρρευσε εκλογικά. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/entry/oi-voeleetikes-ekloyes-poe-mas-xafniasan_gr_646b3984e4b0005c605a81b2

Ο Χαρούλης ο Κεραμάς και η συντροφιά της συμφοράς

 

Θέλω να πιστεύω, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πείθεται - έστω και στο ελάχιστο – από το νεοδημοκρατικό-κυβερνητικό αφήγημα της συμφοράς και της καταστροφής, που θα έρθει(!), αν κι εφόσον εμείς οι πολίτες επιλέξουμε οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην της ΝΔ την ώρα της κάλπης.

Η αλήθεια, η πραγματική αλήθεια, η καταγεγραμμένη ιστορικά αλήθεια είναι αμείλικτη ό,τι κι αν λέει ο οποιοσδήποτε. Την καταστροφή της χώρας την προκάλεσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Τις χίλιες μύριες συμφορές τις έμπασαν μέσα στα σπίτια μας και στις ζωές μας, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Και για όσους όλα όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν ή λέγονται και ακούγονται, τα αντιλαμβάνονται και τα αντιμετωπίζουν με ελαφρά την καρδία, καλό θα ήταν να τους υπενθυμίζουμε ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τις Νέας Δημοκρατίας, οι ίδιες (ακαταλόγιστες κι ακαταδίωκτες) νοοτροπίες που σήμερα μας επιχειρούν να μας τρομοκρατούν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όχι μόνον απέτυχαν στα αυτονόητα αλλά κι εκμηδένισαν την δυναμική τουλάχιστον δύο γενεών Ελλήνων! Μπορεί να παίρνουμε Rafale και να κτίζουμε φρεγάτες αλλά, ζούμε με κουπόνια και καλαθάκια. Κι αυτό λέγεται πρόοδος!

Όποιος επενδύει στην καταστροφολογία, θεμελιώνοντας επάνω της το διακύβευμα των εκλογών, δεν είναι μόνον ανεύθυνος κι ανιστόρητος αλλά, συγχρόνως, προσβάλλει όλους τους Έλληνες πολίτες, τις θυσίες τους, τους αγώνες τους, τα όνειρά τους… προσβάλλει την ίδια την χώρα. Και το μητσοτακέϊκο έχει προϊστορία. Κάθε φορά που βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, ακολουθούσε την ίδια και συνταγή. Ποιά συνταγή; Για παράδοση μιλάμε! Μια «παράδοση» που δεν τιμά την Νέα Δημοκρατία του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας, του πολιτικού πολιτισμού…

Τί μας λέει ο πρωθυπουργός και η συντροφιά του; Θα γυρίσουμε – λένε – στο 2015 αν δεν ψηφίσουμε Μητσοτάκη(!). Μα καλά, τόσο ηλίθιους μας θεωρούν όλους μας; Ξεκίνησε και να τάζει και λεφτά. Και να οι αυξήσεις και να οι απαλλαγές και να οι ρυθμίσεις. Όπως ακριβώς ο πατέρας του έταζε πολλές και καλές δουλειές. Όλοι ξέρουμε πως κατέληξε…

Ας τα αφήσουμε όμως όλα αυτά για λίγο στην άκρη. Όπως πολλοί από εσάς, έτσι κι εγώ προσπαθώ να παρακολουθώ τις δημοσκοπήσεις. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της MRB για το OPEN, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, νιώθει οργή κι απογοήτευση. Βιώνει έναν διαρκή φόβο κι έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια ανατροπής αυτής της ψυχολογικής και συναισθηματικής κατάστασης.

Το βρίσκουν οι δημοσκοπήσεις, το ζούμε και το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας λίγο έως πολύ, το επισημαίνουν τα κόμματα και οι πολιτικοί, το ερευνούν οι ακαδημαϊκοί και οι διανοούμενοι όμως κανείς δεν κάνει τίποτε! Κανείς δεν δοκιμάζει, έστω, κάτι! Όλοι μας μένουμε στην διαπίστωση. Ο πληθυσμός συρρικνώνεται, όσοι μπορούν - ευτυχώς γι’ αυτούς - σηκώνονται και φεύγουν… οι ποιοτικοί δείκτες αρχίζουν και πέφτουν… και τα λοιπά κ.λπ. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι φιλοδοξίες του Μητσοτάκη. Ούτε οι προθέσεις του Τσίπρα. Ούτε η μαλακία του Βαρουφάκη - που δεν είναι καθόλου μαλακία κι εξυπηρετεί την κυβέρνηση. Στα δικά μου μάτια, εκδούλευση μου μοιάζει και δεν χρήζει απόδειξης.

Με αυτή τη νοοτροπία, με αυτές τις όποιες διαθέσιμες επιλογές, με αυτές τις συμπεριφορές, το ταξίδι θα είναι μάλλον σύντομο. Δεν θα πάμε πολύ μακρυά. Δεν μπορούμε να πάμε μακρυά, έτσι όπως είμαστε. Έτσι όπως καταντήσαμε.

Σε ό,τι με αφορά, όλα είναι ξεκάθαρα και γι’ αυτό ίσως και δεν βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε κανένα ψευτοδίλημμα. Κανείς δεν με φρόντισε. Κανείς δεν μου παρέχει ασφάλεια. Κανείς δεν με τάϊσε, δεν με ταΐζει και δεν θα με ταΐσει ποτέ. Κανείς τους δεν ασχολήθηκε με τα δικά μου προβλήματα. Κανείς τους δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να μου εμπνεύσει το «όραμά» του. Κανείς δεν μπορεί να με πείσει για την προοπτική που ευαγγελίζεται.

Στην δική μου αντίληψη, η πατρίδα μας, παραμένει μια χώρα β’ διαλογής. Δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε προοδευτική παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ολίγων.

Ούτε χώρα του πνεύματος και του πολιτισμού είναι. Παράγει όμως ξαπλώστρες, δημιουργεί νέες (αυθαίρετες) παραλίες κι ακτές και πουλάει πολύ greek mousaka και τσίπουρο… είναι κι αυτό μια κατάκτηση.

Θυμάμαι, στο σχολείο – ο Θεός να το κάνει σχολείο, τέλος πάντων – μας έλεγαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ότι μια έκθεση ιδεών πρέπει να τελειώνει πάντα με θετικό πρόσημο. Το μόνο θετικό πρόσημο που μπορώ να σκεφτώ είναι εκείνο το εν υπνώσει κομμάτι της ψυχής μας που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξυπνήσει και να κάνει θαύματα. Μέχρι τότε, να κρατάμε μικρό καλάθι (πόντος) στους κομπασμούς του κάθε μάγου…        

 

Ποιός ο νέος πολιτικός ορίζοντας για τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας;

(Ή αλλιώς, ποιός ανησυχεί περισσότερο;)

 

Αναμφισβήτητα, το αριθμητικό μέγεθος των πολιτών που έσπευσε να ψηφίσει στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής είναι εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ομιλούμε για το τρίτο σε δύναμη κόμμα μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Εντυπωσιακό μεν, αναμενόμενο δε, εξαιτίας της δυναμικής που παρουσιάζει το Κίνημα τους τελευταίους μήνες.

Η ανοδική πορεία που έδειχναν όλες οι μετρήσεις έως τώρα, αποτυπώθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο κατά την χθεσινή εκλογική διαδικασία. Και το πιο αξιοσημείωτο; Ομιλούμε για ένα κόμμα χωρίς αρχηγό! Μένει επομένως να δούμε αν αυτή η δυναμική θα έχει συνέχεια, υπό ποιες προϋποθέσεις και υπό ποια ηγεσία…

Ένα είναι σίγουρο: Το πλήθος των μελών και των φίλων του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑ.ΣΟ.Κ. που συμμετείχαν καθώς και το ποσοστό των ψήφων που πήρε ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνηκε ικανό για να χάσουν κάποιοι τον ύπνο τους· και κατά την άποψή μου, αυτός δεν ήταν ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως διαβάζω στις διάφορες αναλύσεις των εφημερίδων και των ενημερωτικών ιστοσελίδων διότι, έχουν βολευτεί μια χαρά με τον αντιπολιτευτικό τους ρόλο.

Αυτή η πρώτη εκλογική νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και με το ποσοστό των ψήφων που απέσπασε, χαλάει την σούπα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Το κυβερνών κόμμα κι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, θα ήθελαν να δουν νικητή του πρώτου γύρου είτε τον Ανδρέα Λοβέρδο, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ηγεσία της ΝΔ επένδυσε πολιτικά στις δύο αυτές υποψηφιότητες. Φαίνεται όμως, η επένδυση της δεν απέδωσε το επιθυμητό.

Το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής και κατέληξε στο μητσοτακέικο ελλείψει αξιακού περιεχομένου και διεισδυτικού-πειστικού πολιτικού λόγου - εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, έχει επεξεργαστεί κι έχει αναπτύξει μία αλαζονική καθεστωτική αντίληψη, η οποία βρήκε ανταπόκριση στη Χαριλάου Τρικούπη - ήδη πριν την εκλογική κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. - γεγονός που μετέβαλε τον χαρακτήρα του Κινήματος και το οδήγησε προς μια πιο συντηρητική κατεύθυνση, να δικαιολογεί και να συναινεί στην αναγκαιότητα μιας ανεξέλεγκτης κι αυταρχικής διακυβέρνησης για το «καλό του τόπου». Αντίπαλον δέος; ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και οι «δυνάμεις» του «παλιού» «κακού» ΠΑ.ΣΟ.Κ που έψαξαν να βρουν ανάσα ζωής στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Επιπλέον, η σταδιακή ενοχοποίηση των ίδιων των πολιτών και κάθε διαφορετικής κι αντίθετης αντίληψης κι άποψης που δεν έχει υποδειχθεί και δεν υποδεικνύεται από τα δεξιά, αλλά και που δεν εναρμονίζεται με την «κυβερνώσα αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκλώβισε ένα μεγάλο κομμάτι των κεντρώων και δημοκρατικών πολιτών σε παλινδρομήσεις χωρίς σκοπό ανάμεσα στη… Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Η συμπύκνωση στα αριστερά και τα δεξιά, άφησε ουσιαστικά ένα μεγάλο κενό στο κέντρο. Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στα αριστερά. Κρύβεται στα δεξιά. Διότι για να παραμείνει ισχυρή η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, απαξιώνει κάθε θεσμό και κάθε έννοια δημοκρατικής συμμετοχής (ζωής) κι έκφρασης των πολιτών.

Η εκλογική επίδοση του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν αποτελεί εκδήλωση μόνον της βούλησης των ψηφοφόρων του Κινήματος Αλλαγής για ανανέωση κι ανακαθορισμό. Σηματοδοτεί συγχρόνως την προσδοκώμενη αλλαγή στο τοξικό και νοσηρό πολιτικό σκηνικό της χώρας μας.

 

Το σοκ στη ΝΔ χθες βράδυ πρέπει να ήταν πραγματικά πολύ δυνατό. Διαφορετικά, δεν θα σφύριζαν αδιάφορα σήμερα το πρωί τα στελέχη της, σχολιάζοντας πως η ανάδειξη ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής δεν τους αφορά ή ότι το διακύβευμα είναι η κυριαρχία στον χώρο της κεντροαριστεράς.    

 

Στον χρόνο που απομένει μέχρι την διεξαγωγή του β’ γύρου, χωρίς να είμαι προφήτης, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης θα επιδοθούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα υποστήριξης της υποψηφιότητας Παπανδρέου μην και καταφέρουν να διατηρήσουν την έως τώρα «συνεννόηση» που θα επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν.

Όμως, ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ο Νίκος Ανδρουλάκης, η απουσία αξιών και αρχών από το κόμμα της ΝΔ, συνιστά μείζονα απειλή για το πολιτικό μας σύστημα και η δυσαρέσκεια των πολιτών για κάθε αντιδημοκρατική απόφαση και πρακτική της κυβέρνησης οφείλει να βρει τρόπο έκφρασης και μάλιστα γρήγορα. 

 

Εξωτερική πολιτική, κυπριακό και σημιτικός αμοραλισμός

Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, το χθεσινό tweet της κ. Διαμαντοπούλου, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις τόσο για το περιεχόμενο όσο και για το ύφος με το οποίο είναι γραμμένο.

Η κ. Διαμαντοπούλου, δυστυχώς για εκείνη κι ακόμη χειρότερα για εμάς, αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σάπιο έχει να επιδείξει η ελληνική πολιτική σκηνή. Οι μόνοι που δεν συμμερίζονται αυτή τη άποψη είναι οι οπορτουνιστές της πολιτικής μας ζωής, όπως ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης κι ο αντιπρόεδρός του Άδωνις Γεωργιάδης ο οποίος, λαλίστατος όπως είναι πάντα, είχε χαρακτηρίσει «λαμπρή» (sic) την επιλογή της Άννας Διαμαντοπούλου για τη θέση του Γ.Γ. του ΟΟΣΑ… υποψηφιότητα την οποία τελικά απέσυρε η τελευταία λόγω της διαβλεπόμενης αποτυχίας.

Η κ. Διαμαντοπούλου είναι από τους ανθρώπους εκείνους που συνηθίζουν να προσβάλλουν την νοημοσύνη μας με «σοβαρότητα» κι «αξιοπρέπεια», κι επενδύουν στη κοντή μνήμη αλλά και την γενικότερη αστική μας ευπρέπεια που δεν θέλει ούτε διχόνοιες, ούτε εντάσεις, ούτε παροξυσμούς. Είναι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα εθνικά μας θέματα, ως κομμάτι της γενικότερης πολιτικής διαχείρισης, οφείλουν - κι αυτά - να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Τι διαπραγμάτευσης; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Αν θα μπορούσαμε να την προσωποποιήσουμε, αυτή ακριβώς είναι η κληρονομιά της εποχής Σημίτη και του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ που, σε αντιδιαστολή με το πατριωτικό κέντρο, ανέδειξε ένα πλήθος γραφειοκρατών και τεχνοκρατών με υποχωρητική νοοτροπία, άγνοια κι απουσία στόχου. Δίχως όραμα κι αδυναμία κατανόησης του πραγματικού κινδύνου και για την χώρα μας και για τον λαό μας. Γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποιούν με ευκολία όρους όπως «συμφέροντα», «πατριωτισμός», «μέλλον», «εξέλιξη», «δημοκρατία», «πολιτισμός», «συναίνεση»  κ.ο.κ.

Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012, διοχέτευσε όλες αυτές τις δυνάμεις κι έστειλε όλα αυτά τα πρόσωπα στα υπόλοιπα κόμματα. Έτσι, τους βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας. Εν πάση περιπτώσει και για να μην μακρηγορώ, αυτό το πολιτικό κατεστημένο επιβεβαιώνει διαρκώς πως  δεν γνωρίζει τι θέλει, δεν έχει κανένα σχέδιο και δεν μπορεί να προσφέρει στην πατρίδα και τον ελληνισμό ό,τι έχει πραγματικά ανάγκη. Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, προσδοκούν ανάσταση νεκρών, πιστεύουν σε θαύματα και περιμένουν τη λύση από τον από μηχανής θεό που θα τους βγάλει από την δύσκολη θέση. 

Για να μην έχουμε αυταπάτες κι επειδή το κυπριακό λειτουργεί ως πλατφόρμα απορρόφησης κραδασμών, η ελληνική πολιτική ελίτ αντιλαμβάνεται την διαμόρφωση και την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής ως τεχνοκρατικό ζήτημα πλήρως εναρμονισμένο με την «δυτική θεώρηση των πραγμάτων» και δεν την αφορά ιδιαίτερα η ακεραιότητα του ελληνισμού και η υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων αφού αυτή εξυπηρετείται (κυρίως και με οικονομικούς όρους) από τον ευρωπαϊκό παράγοντα.

Αν η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν βρει τρόπο να απαλλαγεί από τα σημιτικά βαρίδια – βλέπε ΕΛΙΑΜΕΠ, ακαδημαϊκούς, επιτρόπους, και λοιπούς… αν η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν σχεδιαστεί εκ νέου με όραμα, στόχους κι αυτοπεποίθηση σε πολλαπλά επίπεδα – όπως σε άλλο χρόνο και με άλλη ευκαιρία έχει επισημάνει κι ο Νίκος Δένδιας, πολύ φοβάμαι πως θα δούμε και θα βιώσουμε δράματα.  

2021 όπως… 1991

 

Αναρωτιέμαι, πόση αριστεία μπορούμε να αντέξουμε εμείς οι έλληνες στους ώμους μας;

Όσοι παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας και την κοπιώδη καλοκαιρινή «μεταρρυθμιστική» προσπάθεια της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας σε κομβικούς τομείς, όπως η εργασία και το ασφαλιστικό, σίγουρα έχουν μία κάποια υποψία της ζημιάς που θα κληθούν να πληρώσουν οι επόμενοι· κι όταν λέω επόμενοι, αναφέρομαι στις γενιές που θα διαδεχθούν την δική μας… όπως εμείς πληρώνουμε σήμερα την «ιδιοφυΐα» και την κληρονομιά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αλλά και του αλχημιστή Σημίτη τριάντα χρόνια τώρα. 

Εχθές, παρουσιάστηκε από τον υπ. Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Κωστή Χατζηδάκη και τον αρμόδιο υφυπουργό, Πάνο Τσακλόγλου το νομοσχέδιο για την… «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά».

Μεταξύ άλλων οι κ.κ. Χατζηδάκης και Τσακλόγλου είπαν πως «… η μεταρρύθμιση του συστήματος Επικουρικής Ασφάλισης απαντά στην πρόκληση της γήρανσης του πληθυσμού, αξιοποιώντας την εμπειρία από επιτυχημένα μοντέλα ευρωπαϊκών χωρών που φημίζονται για την αποτελεσματικότητα του κράτους, όπως η Σουηδία και η Δανία».

Πρώτο συμπέρασμα: η Ελλάδα θα γίνει Σουηδία ή έστω Δανία με το νέο ασφαλιστικό σύστημα(!)

Δεύτερο συμπέρασμα: Λεφτά θα υπάρχουν (…) περισσότερα για όλους και μάλιστα με την εγγύηση του κράτους…

Η πρώτη αυθόρμητη ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι, ποιούς κοροϊδεύουν; Κι η αμέσως επόμενη, για ποιές Σουηδίες και Δανίες μας μιλάνε; Όπως θα φανεί στη συνέχεια, βρισκόμαστε πράγματι μπροστά με μία νέα υπόθεση κακής αντιγραφής. Όχι όμως επιτυχημένων μοντέλων που θα μπορούσαν κάπως να ισοσκελίσουν την όποια ανικανότητα, αλλά της χειρότερης δυνατής πολιτικής πρακτικής που - το δίχως άλλο, κατέστρεψε την χώρα μας και υποθήκευσε το μέλλον της.

Κι είναι εύλογη η απορία που προκύπτει, αν δεχθεί κανείς τους χαρακτηρισμούς περί καινοτομίας, ευρηματικότητας κι ευελιξίας που λέγονται, ακούγονται και γράφονται  γι’ αυτήν την κυβέρνηση, προς τι το copy paste;

Το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι μείζον κι επείγον; Ασφαλώς! Όμως, η λύση του προϋποθέτει όραμα και σχέδιο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προφανώς, δεν διαθέτει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κι η Σουηδία και η Δανία που κολλάνε; Πουθενά! Ας ανατρέξουμε στο παρελθόν για να θυμηθούν οι παλαιοί και να μάθουν οι νέοι.  

Το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθετεί για πρώτη φορά την τοποθέτηση του 20% των αποθεματικών των Ταμείων σε μετοχές και σε τραπεζικά προϊόντα υψηλού ρίσκου.

Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη ανεβάζει το ποσοστό των αποθεματικών που τζογάρονται στο χρηματιστήριο στο 23%. Την ίδια περίοδο μεταβιβάζεται ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος στον ιδιωτικό τομέα και γιγαντώνεται το ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο. Είναι η εποχή που αρχίζουν οι γνωστές αλχημείες…

Τα ταμεία την τριετία 1999-2002 έχασαν γύρω στα 3,5 δις ευρώ. Αλλά δεν έφτανε αυτό. Το 2003 η κυβέρνηση Σημίτη επέτρεψε στα Ταμεία να επενδύουν τα αποθεματικά τους σε χρηματιστηριακά παράγωγα. Χρηματιστηριακά προϊόντα πολύ υψηλού ρίσκου που δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αέρας κοπανιστός… στη συνέχεια καταλήξαμε στα «δομημένα ομόλογα» και τα λοιπά και τα λοιπά…

Άρα τί ακριβώς συμβαίνει σήμερα; Φαίνεται, η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βγάζουν από ντουλάπες και μπαούλα τα σκονισμένα και σκοροφαγωμένα κιτάπια τους και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κόπτεται δήθεν για το μέλλον των ελλήνων και την ευημερία μας αλλά η αλήθεια απέχει έτη φωτός…

Μια και πιάσαμε το διάστημα, άραγε, τυχαία οι αμερικάνοι άρχισαν να μιλούν για εξωγήινους και ούφο; 

«No ships, no troops, no flags»

Σαν σήμερα πριν από εικοσιπέντε χρόνια γραφόταν μία από τις πιο μελανές σελίδες στην Ιστορία της χώρας μας με την πτώση του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού, τον χαμό των τριών αξιωματικών μας και τα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Η τελευταία πράξη του δράματος των Ιμίων - διότι περί δράματος πρόκειται - παίχτηκε στην Βουλή των Ελλήνων (1/2/96), πριν καν περάσουν 24 ώρες!, με πρωταγωνιστή τον τότε Πρωθυπουργό για τον οποίον η Ιστορία επιφυλάσσει τη θέση που αξίζει σε ανθρώπους του είδους του.

Όπως κι αν δω τα πράγματα και με την ευχέρεια της χρονικής απόστασης που πάντα αφήνει χώρο σε μια πιο ψύχραιμη και λογική ματιά, μου είναι αδύνατο να ξεχάσω τα πρόσωπα των ηρωικών πληρωμάτων των Φ/Γ «Ναβαρίνο», «Έλλη», «Θράκη», του Α/Τ «Θεμιστοκλής» κι όλων των αξιωματικών και ναυτών όλων των πλοίων μας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή (πολλούς από τους οποίους γνώρισα λίγες μόλις εβδομάδες αργότερα) αποφασισμένοι να υπερασπιστούν όχι τα χώματα και τα νερά της πατρίδας μας, μόνο, αλλά το ίδιο μας το είναι! Η «κρίση των Ιμίων» δεν ήταν ποτέ ζήτημα «δύο βράχων στο νερό»! Στο «πεδίο» βρισκόταν εκτεθειμένο κάθε μας ιερό και κάθε μας όσιο.

Το ξημέρωμα εκείνης της ημέρας, της ημέρας που προηγήθηκε της αδιανόητης κυβερνητικής και όχι εθνικής «ευγνωμοσύνης» προς την κυβέρνηση των Η.Π.Α., δεν χάσαμε 3 αξιωματικούς. Χάσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Αφεθήκαμε παθητικά στον παρά φύσιν βιασμό μας κι έπειτα, δίχως αιδώ, ευχαριστήσαμε τους βιαστές μας, αναγνωρίζοντας στη Μαδρίτη και στο Ελσίνκι αργότερα, «ζωτικά τους συμφέροντα» στις δικές μας θάλασσες! Το δικαίωμα δηλαδή να μας βιάζουν κατά την διάθεσή τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και από τεχνικούς όρους που οι απλοί πολίτες «δεν καταλαβαίνουμε» αλλά, δεν έχουν και καμία απολύτως αξία για κανέναν. Οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο αν υφίστανται, δεν υφίστανται εξαιτίας του επεκτατισμού της Τουρκίας παρά ως απόρροια της δικής μας πολιτικής ανικανότητας.

Θυμάμαι, να ακούω έκπληκτος από τον εξώστη της αίθουσας της Ολομέλειας, τον τότε Πρωθυπουργό να ευχαριστεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ όταν, όλοι είχαμε αντιληφθεί τον ρόλο των αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια των γεγονότων εκείνων των ημερών. Λίγες ώρες πιο πριν, δεν είχαμε χάσει έναν «βράχο στην θάλασσα» - τούτο δεν συνέβη ποτέ, αλλά, τρεις γιους! Τρεις γιους τους οποίους έφτυσαν κατάμουτρα ο τότε Πρωθυπουργός και ο τότε - συνεπής στην οικογενειακή του παράδοση - Υπουργός των Εξωτερικών. Και οι δύο εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να αμείβονται και να τιμώνται από όλους μας για τις «υπηρεσίες» που «πρόσφεραν» στην πατρίδα και το έθνος!

Ο τουρκικός επεκτατισμός ως επακόλουθο του (παν)τουρκισμού, είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδειχθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας από ανεμομαζώματα που φθονούν την ευημερία, τον πλούτο, την παράδοση και τον πολιτισμό όλων των λαών της γης χωρίς εξαίρεση. Έλαχε στη μικρή Ελλάδα να αποτελεί το πρώτο και κύριο ανάχωμα στην αποτροπή κάθε επίθεσης πολιτισμικής ή εδαφικής όμως, μόνη της δεν θα καταφέρει πολλά. Κι η Γερμανία μόνη της δεν μπορεί να καταφέρει πολλά. Κι η Γαλλία το ίδιο. Κι η Ιταλία και κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία επ’ αυτού ούτε εμείς, ούτε και οι αφελείς ευρωπαίοι που υπονομεύουν την κοινή μας ασφάλεια - βλέπε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα, Ουγγαρία - και με άγνοια του κινδύνου, εμμένουν με συνέπεια σε μια κακώς εννοούμενη εξασφάλιση διμερών σχέσεων και συμφερόντων που εκ των πραγμάτων δεν στέκει ικανή να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την έχθρα και το μίσος που τρέφουν οι τούρκοι ισλαμιστές, εθνικιστές κι εθνολαϊκιστές για όλους μας.

Οι τούρκοι δεν θα ησυχάσουν έως ότου κατορθώσουν να επανακτήσουν τουλάχιστον τα εδάφη που κατείχε η Οθωμανία. Κι αυτή θα είναι μόνον η αρχή. Με το ζόρι, με το καλό, με τα όπλα ή με τον τηλεοπτικό τουρκοπολιτισμό και τα λοιπά… αλατοπιπερώματα. Συνεπώς, δεν ομιλούμε για μία «μετεξελισσόμενη επιθετικότητα της οποίας τα ακραία όρια είναι δύσκολο να αποσαφηνισθούν»… κατά την φρασεολογία των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών» που εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν ανάμεσά μας… για όσους τους θυμούνται και τους αναγνωρίζουν.

Η διπλωματία όμως έχει τα όριά της. Και τα όρια αυτά εξαντλούνται στο σημείο υπεράσπισης και διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας. Και εθνική κυριαρχία το υπογραμμίζω, δεν είναι μόνον τα χώματα, τα νερά και οι αιθέρες. Είναι και ο πολιτισμός, η ιστορία, ο τρόπος ζωής, το παρόν και το μέλλον.

Όσο θρέφουμε φίδια στον κόρφο μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε προκοπή. Το είπαν άγιοι άνθρωποι και οι σοφοί του λαού μας πολύ πριν από εμένα. Επομένως, δεν μοιράζομαι μαζί σας καμία νέα ιδέα και τίποτε το καινούριο.

Το κακό με εμάς τους έλληνες είναι η προχειρότητά μας. Διαρκώς ευκαιριακοί, δίχως σχέδιο και δίχως όραμα για το μέλλον, καταλήγουμε μοιραίοι για εμάς και τους επόμενους. Οι δε 300 πρώτοι μας (συν γυναιξί και τέκνοις) - συμβολικά κι ουσιαστικά - αποκομμένοι τελείως από το υπόλοιπο σώμα, βολεμένοι μέσα στον βαθύ τους ύπνο, τα προνόμια, τα πάθη και τις ιδεοληψίες τους, αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα κι εμείς τους χειροκροτούμε και τους ζητωκραυγάζουμε γιατί… τα πιάσαμε τα λεφτά μας… τι κι αν προέρχονται από part time opportunities, επιδόματα και παροχές;

Παρ’ όλα αυτά, καταφέραμε πολλά. Ανήκουμε στην Δύση, έχουμε τρόπους, έχουμε σπίτια κι αυτοκίνητα, ταξιδεύουμε από εδώ κι από εκεί με ελευθερία… πήραμε και κανά δυο νόμπελ αλλά, εκστασιαζόμαστε με το μπιγκ μπράδερ και το σερβάιβορ! Μας αρέσει πολύ η δημιουργική απασχόληση. Ρουφιανεύουμε ο ένας τον άλλον, βάζουμε εμπόδια αναμεταξύ μας, ζηλεύουμε την επιτυχία και χαιρόμαστε με την αποτυχία… Μιλάμε πολύ κι ακούμε λίγο! Πράγματι, καταφέραμε πολλά!

Αυτή η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 της χρόνια από την Επανάσταση; Επανάσταση απέναντι σε τί;

Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι λαοί. Ούτε πως σκέφτονται, ούτε τι θέλουν. Με νοιάζει όμως το τι κάνουμε εμείς. Εικοσιπέντε χρόνια μετά αποδεικνύεται ιστορικά πως δεν κάνουμε τίποτε σωστά. Τίποτε δεν έχουμε μάθει. Και η ευθύνη μάς βαραίνει όλους. Η αναπόφευκτη σύγκρουση στο εγγύς μέλλον θα είναι οικονομική, θρησκευτική και πολιτισμική. Μέχρι το επόμενο δράμα λοιπόν. Εκτός κι αν….   

 

Ακόμη κι η ηθική είναι υπόθεση χρόνου...

Μόλις λίγες ημέρες από την διεξαγωγή των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών στην χώρα μας, η ολυμπιακή φλόγα ξεκίνησε για το μαγικό της ταξίδι στην οικουμένη. Γι’ ακόμη μια φορά, η μικρή πατρίδα μας, στέλνει το δικό της μήνυμα δίχως χαϊμαλιά, φανφάρες και τυμπανοκρουσίες! Ένα μήνυμα ελπίδας, προοπτικής και συνέχισης του αέναου αγώνα του ανθρώπου για την επικράτηση κάθε αρχής, κάθε αξίας, κάθε έννοιας που τον εξυψώνει και δεν τον αφήνει έρμαιο της μοίρας του… προσχεδιασμένης ή μη.

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών – κυρίως αυτών, έσπειρε τον τρόμο και τον πανικό στους απανταχού καιροσκόπους και τοκογλύφους… ιδιαίτερα δε, σε όλους εκείνους εντός της Ε.Ε. που οραματίζονται έναν ευρωπαϊκό χώρο περιορισμένο, πάντοτε υπό αναίρεση, και τους λαούς σιδηροδέσμιους, άβουλους, αμέτοχους, ασήμαντους, εξαθλιωμένους κι αναξιοπρεπείς, να επιβιώνουν μονάχα γιατί εκείνοι το επιτρέπουν!

Ο ίδιος πανικός έχει κυριεύσει και τους εδώ υπαλλήλους τους οι οποίοι, αντί να πράττουν το καθήκον τους – όπως θα έπρεπε, απειλούν θεούς και δαίμονες! Προσπαθούν με διλήμματα κι εκβιασμούς να χειραγωγήσουν την βούλησής μας, αμφισβητώντας ανοικτά ακόμη-ακόμη και την αξία της ίδιας της ψήφου μας! Δυστυχώς γι’ αυτούς, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν ζούμε πια στο παρελθόν. Η υποταγή μας σε εκείνους και τα αφεντικά τους, προϋποθέτει την δική μας συναίνεση. Γι’ αυτό κι ο αγώνας τους να μας πείσουν είναι λυσσαλέος. Χρειάζονται την ψήφο μας. Έχουν ανάγκη την στήριξη μας, για να αποκτήσουν το απαραίτητο άλλοθι νομιμοποίησης των λόγων και των έργων τους. Επιδιώκουν την ανοχή – αν όχι την επιδοκιμασία – του εκλογικού σώματος ούτως, ώστε εξασφαλιστούν τα προνόμιά τους και διασφαλιστεί η διατήρησή τους στην εξουσία! - Πάση θυσία…

 

Είναι τόσο σφοδρή η επίθεση που επιχειρούν εναντίον κάθε ελεύθερης σκέψης, που καταντούν γελοίοι! Και το κακό είναι πως οι εκβιασμοί, οι απειλές και τα διλήμματα που θέτουν, δεν περιορίζονται μόνον στο στρατόπεδο των αντιπάλων τους (ωϊμέ!). Με τον ίδιο επιθετικό τρόπο αντιμετωπίζουν και όλους όσους τους στηρίζουν… τους δικούς τους οπαδούς και ψηφοφόρους!!!

Όμως, αλήθεια, ποιός πραγματικός δημοκράτης μπορεί να πειστεί απ’ όσα λένε όλοι εκείνοι που αρνούνται στην χώρα τους το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής? Ποιός μπορεί να πιστεύει εκείνους που δεν επιτρέπουν στην χώρα τους την ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη της και να επιδιώξει ένα καλλίτερο μέλλον? Ποιός μπορεί να ακολουθήσει στον ίδιο δρόμο, όλους αυτούς που παρέδωσαν με την υπογραφή τους την χώρα μας, άνευ όρων, στις ορέξεις των κερδοσκόπων και των «αγορών» - προφανώς με την νόμιμη προμήθεια (κανείς δεν προσφέρει εκδούλευση δωρεάν), συντηρώντας μια κάποια σχετική ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που ακόμη και στους ίδιους φαντάζει «φορτίο ασήκωτο» κατά πως λένε?

Οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν έχουν καταλάβει ακόμη τίποτε! Ή μάλλον… κατάλαβαν πολύ καλά. Εμείς οι πολίτες είμαστε οι εχθροί τους. Εχθρούς μας θεωρούν και ως εχθρούς θα μας αντιμετωπίζουν από εδώ και στο εξής. Το χειρότερο? Σε περίπτωση επικράτησής τους στην επόμενη εκλογική διαδικασία, αν δεν επιτευχθεί σχηματισμός  κυβέρνησης, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αναμένει και να υπομείνει σκληρή τιμωρία για το «σφάλμα» της ελεύθερης επιλογής!

Ποιο πνεύμα άραγε μας οδηγεί και σε ποιό μονοπάτι…? Η μικρή κι ασήμαντη Ελλάδα μας, αυτή η γωνίτσα της Ευρώπης που τώρα βιώνει στο σκοτάδι, έχει την ιστορική ευκαιρία να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στα διαμόρφωση μιας νέας Ευρώπης απαλλαγμένης από συμπλέγματα, απελευθερωμένης από κάθε λογής παραλογισμό… μιας Ευρώπης των λαών και όχι των τοκογλύφων… μιας Ευρώπης με δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα, σεβασμό του άλλου και του διαφορετικού… δίχως μεροληψίες, παρερμηνείες και διλήμματα… μιας Ευρώπης που θα τολμά, θα φιλοδοξεί, θα διεκδικεί και όχι μιας Ευρώπης της μιζέριας, του απολυταρχισμού και του συντηρητισμού των «ισχυρών».

Δεν το λέω εγώ. Πολλές είναι εκείνες οι φωνές που αναγνωρίζουν, μέσα στα διάσπαρτα εδώ κι εκεί γεγονότα, την ιστορικότητα αυτής της πάλης… μιας σκληρής πάλης που μένει να δούμε και να ζήσουμε στο αποτέλεσμά της. Η πάλη αυτή δεν είναι οικονομική! Το ζητούμενο ΔΕΝ είναι η οικονομική σταθερότητα για την ευρωζώνη κι ούτε η επίλυση των προβλημάτων που παρουσιάζουν διάφορες χώρες – μεταξύ αυτών και η δική μας. Η πάλη είναι ηθική! Είναι πάλη νοοτροπίας και συμπεριφορών.        

Γι’ αυτό και μπορούμε να νικήσουμε! Μπορούμε να τους δείξουμε ότι η Ελλάδα και οι έλληνες θα τα καταφέρουμε ακόμη και αν θα πρέπει να υποφέρουμε. Κι έχουμε την ηθική υποχρέωση να μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα τάχιστα και σε όλους εκείνους που αναμένουν από εμάς στήριξη στον δικό τους αγώνα! Στην Πορτογαλία… την Ισπανία… την Ιταλία… την Ιρλανδία… το Βέλγιο… την Ολλανδία… κι όπου αλλού χρειάζεται! Μια γερμανική Ευρώπη της «πειθαρχίας» και της τιμωρίας που ξυπνάει μνήμες άλλων εποχών, δεν μπορεί να έχει καμία θέση στην καρδιά και την ψυχή κανενός αληθινού δημοκράτη. Ας κρατήσουν λοιπόν τους εκβιασμούς, τις απειλές και τα διλήμματα για τον εαυτό τους… Δεν είμαστε τσιφλίκι τους. Δεν τους ανήκουμε! Δεν μπορούν να εμπορεύονται πλέον το μέλλον μας!

Μία Ευρώπη δίχως την Ελλάδα – το ξέρουν καλά, δεν θα είναι Ευρώπη διότι, αυτή η μικρή πατρίδα (μας), είναι πατρίδα κάθε ευρωπαϊκού λαού, κάθε σκέψης, κάθε ιδέας και κάθε ιδανικού. Αυτή η μικρή πατρίδα όλων γέννησε όνειρα, έθρεψε ελπίδες και διέλυσε αυταπάτες κι αλλόκοσμες παγανιστικές δοξασίες. Αυτή η μικρή πατρίδα ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τα αντίγραφα και επιζητούσε πάντα το αυθεντικό και το αληθινό. Η Ελλάδα είναι σύμβολο! Και τα σύμβολα όσο κι αν προσπαθήσεις να τα σβήσεις, να τα παρερμηνεύσεις, να τα τροποποιήσεις ή να τα αλλάξεις ποτέ δεν χάνουν την σημασία τους.

Αν πρέπει να χτίσουμε εξ αρχής έναν νέο ευρωπαϊκό πολιτισμό, δεν μπορούμε να λείπουμε. Ασφαλώς και κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη πολλά. Χωρίς αμφιβολία δεν αξιοποιήσαμε τις δυνατότητές μας και δεν διαχειριζόμαστε όπως πρέπει, όπως οφείλουμε, το δικό μας μέρισμα εις τα κοινά της Ευρώπης. Ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του… κάπου, κάπως… παραγνωρίσαμε την ίδια την έννοια του ευρωπαϊσμού κι δώσαμε την ευκαιρία στον κάθε έναν τυχαίο να μιλά, να αποφασίζει και να πράττει εξ ονόματός της… αυθαίρετα, καπηλευόμενος θεσμούς… εκμεταλλευόμενος την καλή πίστη μας πίστη…

Δεν είναι τυχαίο πως οι «κραταιοί» ευρωηγέτες είναι σήμερα λαλίστατοι κι εμφανίζονται δίχως ίχνος διακριτικότητας πια, απέναντι σε όλους εκείνους που ονειρευόμαστε μια Ευρώπη δίχως παλινδρομήσεις και φοβίες… απέναντι σε όλους εκείνους που επιθυμούμε μια Ευρώπη της αξιοπρέπειας, της ανάπτυξης και του πολιτισμού όχι με όρους και δεσμεύσεις, ούτε με απειλές και τιμωρίες αλλά, με όραμα, με ευκαιρίες, με διαφάνεια… με σεβασμό στο κοινό μέλλον που μπορούμε και θέλουμε να έχουμε.     

Αυτή η Ευρώπη (θα) ανήκει σε όλους. Κανένα ΠΑΣΟΚ και καμία ΝΔ… κανένας Αντώνης και κανένας Ευάγγελος δεν νομιμοποιείται οικειοποίησης της συλλογικής μας προσπάθειας… Εμείς, οι απλοί πολίτες του καθημερινού αγώνα για την επιβίωση και σε αντίθεση με αυτούς, δεν βλέπουμε παντού γύρω μας εχθρούς, φαντάσματα και ξωτικά. Δεν αρνούμαστε σε κανέναν την συμμετοχή και την συν-ευθύνη αν κι εφόσον την επιζητά. Αυτή δεν είναι η ουσία της δημοκρατίας?

Οι κύριοι και οι κυρίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ας σταματήσουν επιτέλους να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Αν θέλουν να έχουν ρόλο, τους παρακαλώ πολύ να μας γλιτώσουν από το θράσος και την υπεροψία τους! Δεν δικαιούνται να μας μιλούν για λύσεις, όταν οι ίδιοι και η νοοτροπία τους είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος στη χώρας μας. Δεν δικαιούνται να μας απευθύνουν εκκλήσεις και παραινέσεις για συμβιβασμούς κι εναρμονισμούς, οι συναυτουργοί μιας ανήθικης Ευρώπης που εγκληματεί εις βάρος των λαών της! Ας έχουν λίγη εμπιστοσύνη στους έλληνες… ίσως έτσι βρουν τις απαραίτητες δικαιολογίες όταν κι αν χρειαστούν…

ΠΑΣΟΚ: Πόσο ενωμένο? Πόσο δυνατό?

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ομιλεί στην Πάτρα, σε περιορισμένο και απόλυτα ελεγχόμενο ακροατήριο, εντός κλειστού χώρου (Κλειστό Γυμναστήριο της ΕΑΠ)! Ούτε στην Πάτρα δεν κατάφερε να οργανώσει μία ανοικτή συγκέντρωση της προκοπής!

 

Πώς θα μπορούσε άλλωστε? Αφού παρέδωσε την Ελλάδα σε τραπεζίτες και τοκογλύφους, αφού έσβησε κάθε όνειρο κι ελπίδα των ελλήνων, αφού ακύρωσε κάθε αγώνα των προηγούμενων γενεών κι αφού διαστρέβλωσε κάθε έννοια δημοκρατίας, συνεχίζει… συνεχίζει ακάθεκτο και μας καλεί να το στηρίξουμε! Να γίνουμε κι εμείς πληρωμένοι χειροκροτητές!

 

Να γίνουμε συνένοχοι του εγκλήματος που διαπράττει, τρία χρόνια τώρα, εις το όνομα του ελληνικού λαού!

 

Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο… κι ο μεγαλύτερος πολιτικός τσαρλατάνος επικεφαλής! «Αρχίζουμε»… βροντοφωνάζει! … Να δούμε πως θα τελειώσουμε αγαπητέ… Εσείς πάντως σίγουρα θα «συνωστίζεστε» σε λιμάνια κι αεροδρόμια αν οι έλληνες αποφασίσουν να σώσουν την πατρίδα τους… 

Ευ. Βενιζέλος: Ο καθημερινός μας εφιάλτης

Μοιάζει κακόγουστο αστείο πως μιας ιστορικής παράταξης – όπως το ΠΑΣΟΚ, ηγείται ο αρχιτέκτονας του σύγχρονου ελληνικού δράματος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος!

Όμως, στην Ελλάδα του σήμερα όλα είναι εφικτά!

Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε. Καθημερινά και υπό διωγμόν! Το ΠΑΣΟΚ έχασε μια ιστορική ευκαιρία. Αντί να συνταχθεί με τον λαό, αντί ν’ ακούσει τους πολίτες, αντί να προστατέψει την πατρίδα μας, την παρέδωσε αμαχητί σε δανειστές και τοκογλύφους. Διαστρέβλωσε κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαιοσύνης κι έσβησε μια για πάντα το όποιο μέλλον θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά μας. Βρήκε πολλούς συμμάχους σε αυτήν την επιλογή! Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε? Από την αρχή της ιστορίας μας, από τις απαρχές του χρόνου πάντα είχαμε πρόθυμους… «πωλητές – διεκπεραιωτές». Εμείς γεννήσαμε τους εφιάλτες, δικό μας υλικό είναι, από την ίδια ουσία είμαστε φτιαγμένοι… Αυτή είναι η κατάρα μας ως έθνος.

Σήμερα, σήμερα όμως, δεν αρκεί να διαπιστώνουμε! Πρέπει και να αναδεικνύουμε, να καταγγέλλουμε και – επιτέλους – πρέπει να αποφασίσουμε να τιμωρήσουμε όλους εκείνους που βιάζουν το κορμί της άμοιρης πατρίδας μας για ιδίαν απόλαυση! Κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένας εκ των βιαστών! Και το γνωρίζει! Ενδεχομένως, δεν τον αναγνωρίζουν ως τέτοιον όλοι εκείνοι που θα τον στηρίξουν με την ψήφο τους. Πρέπει λοιπόν να τους βοηθήσουμε να δουν καθαρά πως, η ψήφος τους δεν θα στηρίξει έναν πολιτικό άνδρα, με σθένος, με πυγμή, με αγάπη για την πατρίδα, αλλά μια θλιβερή πολιτική καρικατούρα που προκαλεί και μόνον με την ύπαρξή του, την αισθητική μας! 

Στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στα πεπραγμένα Βενιζέλου. Έχω την αίσθηση πως θα είναι χαμένος κόπος. Μπορούμε όμως να σχολιάσουμε τα λεγόμενά του. Τις πολιτικές πάνω στις οποίες θα βασιστεί κατά την προεκλογική περίοδο ούτως, ώστε υφαρπάξει όσο περισσότερους ψήφους μπορεί! Μην σας κάνει εντύπωση και μην έχετε καμία αμφιβολία… Θα το προσπαθήσει! Θα το προσπαθήσει μέχρις εσχάτων διότι, την εξουσία κανείς δεν μπόρεσε να την αρνηθεί!

Για θυμηθείτε εκείνους τους κακόμοιρους τους Σκώτους… τους τραβολογούσαν οι ευγενείς και οι ηγήτορές τους στα πεδία των μαχών, «ξορκίζοντας το κακό», ορθώνοντας «ανάστημα» στον «εχθρό», κι αφού συνδιαλλάσσονταν με το αγγλικό Στέμμα, τους πετούσαν στα αζήτητα, απροστάτευτους, περισσότερο φτωχούς, με σμπαραλιασμένη την όποια ταπεινή τους αξιοπρέπεια. Ξανά και ξανά!

Σταχυολογώ κάποιες από τις - κατά καιρούς -  λέξεις που έχει χρησιμοποιήσει για να δώσει έμφαση στον πολιτικό του λόγο: δημοκρατία, ψυχή, κύρος, αξιοπιστία, ηθική, πολιτικός ριζοσπαστισμός, κοινωνικός ριζοσπαστισμός, αξίες, αρχές, ανανέωση… όμορφες λέξεις… πέραν όμως από διάφορες όμορφες λέξεις, χρησιμοποιεί σαφώς και στοιχεία αυτοκριτικής. Μιας αυτοκριτικής που επιβάλλεται από την έπαρση του μετρίου και δήθεν τον εξυψώνει στα μάτια των πολιτών έναντι των πολιτικών του αντιπάλων. Προβάλλει εαυτόν σαν την μετανιωμένη αμαρτωλή που ψάχνει για συγχώρεση....

Διαπιστώνει κι αυτός – ορθώς – πως κυριαρχεί μία γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού κόσμου κι αυτό το καταγγέλλει ως απαξίωση των θεσμών! Και η καταγγελία του αφορά στους έλληνες πολίτες! Εμάς δηλαδή! Εμάς που αμφισβητούμε την ηθική και θεσμική νομιμοποίηση εκείνων που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση στον τόπο μας! Άραγε ποιών θεσμών? Των θεσμών που ο ίδιος με τις πολιτικές του αποφάσεις πρώτος απαξίωσε? Ο κ. Βενιζέλος κατέστησε εαυτόν ελάχιστον και δεν μπορεί να μιλά για δημοκρατία, αξίες κι αρχές όταν – ως μεσάζων – ξεπουλά το μέλλον της πατρίδας μας! Κι όχι μόνον ο Βενιζέλος αλλά και όλη η παρέα του… ο «που βρίσκομαι» Σαχινίδης, η «διαβασμένη» Διαμαντοπούλου, ο «αδιάβαστος» Χρυσοχοΐδης, ο «διαρκώς έξαλλος» Λοβέρδος, η «πικραμένη» Γεννηματά και τα λοιπά και τα λοιπά…

Κι αφού το ξεπούλημα συνεχίζεται, κι αφού οι τραπεζοϋπάλληλοι κάνουν party με τις ευλογίες του πολιτικού μας καταστημένου, ήρθε η ώρα της αναπόφευκτης νομιμοποίησης. Ήρθε η ώρα των εκλογών. Κι ο λόγος Βενιζέλου, ξαφνικά, αποκτά διαφορετική χροιά!

Θυμήθηκε τους άνεργους!

Θυμήθηκε τους αδύναμους πολίτες!

Θυμήθηκε τους συνανθρώπους μας που - αν δεν έχουν ήδη ξεπεράσει – έχουν φτάσει στα όριά τους!

Θυμήθηκε εκείνους τους επαγγελματίες που καταστρέφονται!

Άρχισε να μιλά για την αναγκαιότητα ενίσχυσης δικτύων κοινωνικής προστασίας! Μίλησε  - μόλις σήμερα – και για την ρύθμιση χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και για ένα «εφικτό» κι «εγγυημένο» επίπεδο «αξιοπρεπούς» διαβίωσης!

Ξαφνικά, αναλαμβάνει «πρωτοβουλία» διευθέτησης με το τραπεζικό σύστημα αναφορικά με τις υποχρεώσεις των ελλήνων πολιτών…

Ο αρχιτέκτονας του ελληνικού δράματος,

εκείνος που το όραμά του ήταν και είναι η βαλκανιοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, εκείνος που έφερε στην απόγνωση εκατομμύρια ελλήνων,

εκείνος που εκβιαστικά κατήργησε δικαιώματα και ποδοπάτησε την αξιοπρέπεια μας, εκείνος που καταστρατήγησε κάθε έννοια δικαίου με τις πολιτικές του αποφάσεις, εκείνος που αμφισβήτησε ευθέως κάθε δημοκρατική διαδικασία,

εκείνος που διαστρέβλωσε κάθε αξία, κάθε έννοια κοινωνικής και πολιτικής λειτουργίας,

εκείνος που παρέδωσε την χώρα στους τραπεζοϋπαλλήλους,

εκείνος που με τη υπογραφή του έφερε την χώρα και τους πολίτες στα πρόθυρα της καταστροφής,

εκείνος που με την παρουσία του εκφράζει τον χειρότερο εφιάλτη μας, μάς ζητεί την ψήφο μας!

Θέλει να τον στηρίξουμε στο καταστροφικό του έργο!

Θέλει να επιβεβαιώσουμε την «ορθότητα» των πολιτικών του επιλογών και αποφάσεων.

Θέλει να του δώσουμε την δύναμη να στραφεί εναντίον μας!

Θέλει να πονέσουμε γιατί έτσι βολεύει τις «σκοπιμότητες που υπηρετεί» (δικά του λόγια χρησιμοποιώ)

Αυτόν θα στηρίξετε αγαπητοί συν-έλληνες και φίλοι του ΠΑΣΟΚ? «Ο λύκος αλλάζει τρίχωμα, δεν αλλάζει χούγια» λέει ο σοφός λαός μας.  Ο λύκος αμνός δεν γίνεται. Πώς να το κάνουμε? Μόλις χθες ως Υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος δύο κυβερνήσεων τι έκανε ο κ. Βενιζέλος? Τι αποφάσιζε? Ποιο ήταν το ύφος και το ήθος του?   

Μπορούμε καλλίτερα! Στ’ αλήθεια μπορούμε να ξεφορτωθούμε τέτοιου είδους νοοτροπίες και συμπεριφορές! Γιατί εμείς ως πολίτες, σε αντίθεση με τον κ. Βενιζέλο και τους όμοιούς του, έχουμε ήθος, αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε την χώρα μας και ενδιαφερόμαστε για το μέλλον μας! Μπορούμε να οραματιζόμαστε ένα καλλίτερο αύριο. Άνθρωποι σαν τον Βενιζέλο δεν έχουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να προσφέρουν τίποτε! Στα χέρια μας βρίσκεται η δύναμη της επιλογής. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη…

Η υποκρισία έχει και τα όριά της

Στους ανθρώπους της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού απευθύνθηκε χθες ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, σε συγκέντρωση στο νέο κτίριο του Μουσείου Μπενάκη.

Ο κ. Βενιζέλος κάλεσε τους Έλληνες επιστήμονες και δημιουργούς να μετάσχουν με δική τους πρωτοβουλία, ως εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών, στις προγραμματικές επεξεργασίες που είναι αναγκαίες, προκειμένου η χώρα να περάσει από το νέο Πρόγραμμα και τη δανειακή σύμβαση στο ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης.

«Μπορούμε», τόνισε ο κ. Βενιζέλος, «να διαμορφώσουμε την αυτοδύναμη Ελλάδα. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να οικοδομήσουμε μια σχέση αλήθειας. Η αλήθεια χρειάζεται κάποιον που είναι έτοιμος να την πει και αυτός είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται όμως και κάποιον που είναι έτοιμος να την ακούσει . Αυτή είναι σήμερα η μεγάλη πρόκληση  για την ελληνική κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ είναι, συνεπώς, αποφασισμένο να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας και της υπευθυνότητας, να βάλει μπροστά το "εμείς" και όχι το "εγώ"». Διαβάστε την σχετική ανακοίνωσηεδώ:

Ο κ. Βενιζέλος φαίνεται πως, δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέσα στην οποία – αυτός και οι όμοιοί του, μάς καταδίκασαν να ζούμε! Επίσης, δεν αντιλαμβάνεται πως είναι ένας εκ των ηθικών αυτουργών της παρακμής, της καταστροφής, της μιζέριας, του πόνου, του μίσους, της έχθρας και της οργής που στάζουν πάνω στο αδύναμο κορμί αυτού του τόπου…

Μιλάει με τόση ευκολία – περισσή υποκρισία θα έλεγα – για τον ελληνικό λαό… μιλάει, δίχως ντροπή, για ελπίδες, για όνειρα κι αγώνες όταν ο ίδιος σβήνει ελπίδες, μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτες και απαξιώνει αγώνες γενεών… γενεών ανθρώπων σημαντικότερων από αυτής της ταπεινής του παρουσίας.

Ο κ. Βενιζέλος και οι συν αυτόν ψάχνουν απεγνωσμένα συνενόχους σ’ ένα έγκλημα που διαπράττεται «εις το όνομα του ελληνικού λαού» και στο όνομα της «δημοκρατίας». Και δεν είναι λίγοι. Πλήθος των πρόθυμων χειροκροτητών. Σύντροφοι κι αντίπαλοι, εξουθενωμένοι και δέσμιοι της παράλογης λογικής του, ενωμένοι και ορκισμένοι εχθροί της ίδιας μας της αξιοπρέπειας… Τα κατάφερε! Τα κατάφερε καλά.

Είμαι σίγουρος, πολλοί από εσάς σκέπτεστε σαν κι εμένα. Πολλοί επίσης, έχετε διαφορετική άποψη. Όπως κι αν βλέπουμε τα πράγματα, κανείς μας δεν κάνει λάθος. Και δεν κάνουμε λάθος διότι ο στόχος είναι κοινός! Ο καθένας μας ψάχνει να βρει τον τρόπο που του ταιριάζει… τον τρόπο που θα τον βοηθήσει να φτάσει στον στόχο του… όμως, δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η αοριστία στις πράξεις και στις εκφράσεις μας. Πρέπει να δώσουμε μια συγκεκριμένη μορφή σε αυτό που οφείλουμε να απαιτήσουμε και πρέπει και να αναζητηθούν ευθύνες και να καταλογιστούν ευθύνες και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Κοινωνική δικαιοσύνη!

Το να σταλεί ο Βενιζέλος ή ο Σαχινίδης ή ο οποιοσδήποτε στο σπίτι του, δεν είναι απόδοση δικαιοσύνης. Πρέπει να κυνηγηθούν, να απολογηθούν και να τιμωρηθούν αν φταίνε!

Πρέπει επίσης να κυνηγηθούμε, να απολογηθούμε και να τιμωρηθούμε με τον ίδιο τρόπο κι όλοι όσοι φταίμε. Και οι περισσότεροι από εμάς φταίμε!

«Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει ευθύνη», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Βενιζέλος. «Έχει αξία σήμερα να τα ρίχνουμε ο ένας στον άλλον; Εμείς αναλαμβάνουμε τις δικές μας ευθύνες. Είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος και η ευθύνη βαραίνει όλους, ανάλογα με τους ρόλους τους σε αυτήν την πορεία. Ας μην παριστάνει κανείς τον νέο ή τον άφθαρτο. Δεν είναι κανείς φορέας της απόλυτης αλήθειας και του δικαίου, ούτε στη Δεξιά, ούτε στην Κεντροαριστερά, ούτε στην Αριστερά. Οφείλουμε στο όνομα της πατρίδας μας, στο όνομα των παιδιών μας, να κάνουμε τα πάντα για να γίνουμε μέρος της λύσης».

Αυτή είναι η αντίληψη του Βενιζέλου και του κάθε Βενιζέλου για την δικαιοσύνη!

Και αλήθεια, ποιά είναι η λύση κ. Βενιζέλο? Εσείς και οι όμοιοί σας? Εσείς κι εμείς που με την ανοχή μας πράξατε ό,τι πράξατε?

Μιλάτε κύριε Βενιζέλο για αυτοκάθαρση και αξιοπιστία εσείς? Μιλάτε για υπευθυνότητα κι αλληλεγγύη εσείς? Ελάτε καλέ τώρα… λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει.

Αντί λοιπόν να ψάχνουμε για συνένοχους, αντί να μιλούμε με θράσος κι ευκολία για όλα εκείνα και όλους εκείνους που μας ξεπερνούν τόσο ηθικά όσο και πραγματικά, αντί να χρησιμοποιούμε όμορφες λέξεις και δύσκολες, μήπως θα έπρεπε να σωπαίνουμε?

Αγαπητέ κ. Βενιζέλο αν θέλεις να προσφέρεις κάτι στην πατρίδα… κάτι το ελάχιστο… σώπασε αξιοπρεπώς!

1η Απρίλη: Χρόνια πολλά Φώφη!

Είναι γνωστό πως, σε αυτό το blog προσπαθούμε να κρατούμε τις ισορροπίες ούτως, ώστε να είμαστε δίκαιοι και να σχολιάζουμε και να κρίνουμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται ό,τι θεωρούμε σκόπιμο να σχολιάσουμε. Αν κάτι δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, είναι το ύφος της επίθεσης που εξαπέλυσε η νέα εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ προς το πρόσωπο του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

«Αρχίσανε τα όργανα, τα γλέντια κι οι χοροί!!!»

Καλά, δεν βρίσκεται κανείς να πει στην - ξαφνικά και πάλι παρούσα - κ. Γεννηματά πως θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική στις εκφράσεις της? Η κ. Γεννηματά και οι «σύντροφοί» της θα έπρεπε να είναι πολύ μετρημένοι όταν μιλούν για την πατρίδα και για τους πολίτες και να επιδεικνύουν τον απαιτούμενο σεβασμό! Σεβασμό σε αυτούς που σήμερα υποφέρουν από τις δικές τους επιλογές!

Αυτοί δεν είναι που εξευτέλισαν την πατρίδα?

Αυτοί δεν είναι που χωρίς πρόσχημα έχουν βγάλει σε πλειστηριασμό την ζωή, τα όνειρα και τις ελπίδες των ελλήνων πολιτών!

Αντί λοιπόν να κατηγορούν ή να εξαπολύουν μύδρους έναντι των πολιτικών τους αντιπάλων, καλό θα είναι να σωπαίνουν… ίσως έτσι μάθουν πώς να κάνουν την δουλειά τους καλλίτερα.

Προσωπικά, μπορεί να έχω τις διαφορές μου – πολιτικές διαφορές – με την ΝΔ, άλλωστε, ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη-Κωστάκη που συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ηθική, πολιτική και πολιτισμική μας κατάρρευση, με αλαζονικές συμπεριφορές και άκρατη έπαρση? Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε να διορθώσουμε ό,τι μπορεί να διορθωθεί! Κι ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά, όπως για παράδειγμα για την διατήρηση αυτού που ονομάζω «σύστημα ΝΔ» όμως, σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τις προθέσεις του ή για τα πατριωτικά του αισθήματα!

Αν θα πρέπει να του καταλογιστεί κάτι, αυτό είναι η συνέπεια! Προσωπικά, τον γνωρίζω από το 1993 και συμπορεύθηκα μαζί του στα δύσκολα χρόνια… Κι ο Αντώνης Σαμαράς που εγώ γνωρίζω, είναι συνεπής και σε ό,τι λέει και σε ό,τι κάνει. Αν η ΝΔ δεν μπορεί να πείσει… αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα – σημαντικό κατά την άποψή μου - και γι’ αυτό πιστεύω πως η ρητορική της κ. Γεννηματά ήταν ατυχής και θα έπρεπε να έχει άλλο περιεχόμενο.

Και το ερώτημα είναι ουσιαστικό: Ποιός είναι εκτός τόπου και χρόνου? Αυτός που ξέρει πως θα κυβερνήσει και έχει αναλάβει ήδη τις ευθύνες του ή εκείνος που ονειρεύεται πως θα κυβερνήσει κάποτε κ. Γεννηματά, όντας αποτυχημένος αρχιτέκτονας της συνειδητής και εγκληματικής πολιτικής που άλλαξε για πάντα την εικόνα της χώρας και έφερε στο χείλος του γκρεμού τους πολίτες… όλους εμάς?

Ας είμαστε δίκαιοι… αν θέλετε να επιβιώσετε πολιτικά, βρείτε άλλον τρόπο για να επιτύχετε σε αυτή σας την επιδίωξη. Λιγότερα σχόλια και περισσότερη δουλειά!

Ο παπαγάλος

 του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940)

Σαν έμαθε τη λέξη «Καλησπέρα»,
ο παπαγάλος είπε ξαφνικά:
«Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά.
Τι κάθομαι δω πέρα;»
Την πράσινη ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει,
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα,
και τους λέει: «Καλησπέρα!»
Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τι διαβασμένος, λένε, ο παπαγάλος!
Θάναι σοφός αυτός μεγάλος,
αφού μπορεί και ανθρώπινα μιλεί.
Απ’ τις Ινδίες φερμένος, ποιος το ξέρει
Πόσα βιβλία μαζί του νάχει φέρει,
με τι σοφούς εμίλησε, και πόσα
να ξέρει των γραμματικών τη γλώσσα!…
«Κυρ παπαγάλε, θάχομε την τύχη
ν’ ακούσομε τι λες και παραπέρα;»
Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει…
Μα τι να πει; Ξανάπε: «Καλησπέρα».

Καλώς να μας ορίσεις… διορισμένε διεκπεραιωτή

Το γελοίο του πράγματος είναι, πως έπρεπε να ρεζιλευτούμε διεθνώς, να χάσουμε πολλά – κυρίως την πίστη μας και την αυτοπεποίθησή μας, για να καταλήξουμε στο αυτονόητο: πως θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στο εαυτό μας και ενωμένοι στα δύσκολα, αν θέλουμε να επιτύχουμε κάτι. 

Τώρα, στ’ αλήθεια με τον τρόπο που αυτή η ενότητα εκβιάστηκε και επιβλήθηκε, ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στα πρόσωπα που θα την εκφράζουν και στις πολιτικές που θα εφαρμοστούν «εις το όνομα του ελληνικού λαού»?

Πληρώνουμε και θα πληρώνουμε τα «βίτσια» εξουσίας ανεπάγγελτων, ανίκανων, αναίσθητων και ανήθικων πολιτικών ανδρείκελων που βολεύουν και βολεύονται… «εις το όνομα του ελληνικού λαού»!

Έως πότε? Τι άλλο θα πρέπει να συμβεί? Έως πότε η βιασμένη ελληνική ψυχή θα καλύπτει τους βιαστές της? Έως πότε η πατρίδα μας θα αγοράζεται και θα εξαγοράζεται για ψίχουλα προς χάριν της διατήρησης της παντοδυναμίας των «ελέω Θεού» αρχόντων της? Ως πότε θα κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο και θα ευχαριστούμε την καλή μας τύχη που δεν μας πήρε και μας σήκωσε?

Ίσως πρέπει να πούμε: ως εδώ! Ίσως, ήρθε η ώρα αυτός ο πολύπαθος και κατ’ επανάληψη εξαπατημένος ελληνικός λαός να μιλήσει μόνος του – δίχως μεσάζοντες! Να πορευτεί μόνος του με την δύναμή του και την – ξεχασμένη – λεβεντιά του! Ίσως ήρθε η ώρα αυτός ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει και να επιτύχει γυρνώντας την πλάτη στους διακορευτές του!

Μέχρι τότε όμως… να τους χαιρόμαστε!

Σχετικά με την συνέντευξη τύπου του Γιώργου Παπανδρέου στα πλαίσια της ΔΕΘ

 Είναι γνωστή η κριτική που έχω ασκήσει κατά καιρούς στον Γιώργο Παπανδρέου και τις επιλογές του, από αυτό εδώ το ιστολόγιο. Επιλογές, που σε πολλές περιπτώσεις δημιούργησαν προβλήματα τόσο στους πολίτες, όσο και στο ίδιο ΠΑΣΟΚ. Επιλογές, που έθεσαν το ΠΑΣΟΚ σε ομηρία ετών, σε προβληματισμούς και ιδεολογικές-προγραμματικές αμφιταλαντεύσεις. Επιλογές, που μετέτρεψαν το ΠΑΣΟΚ (πάντα κατά την προσωπική μου άποψη) από δύναμη προοπτικής και ανανέωσης, σε  μέρος του πολιτικού μας προβλήματος! Πράγματα λίγο-πολύ γνωστά...

Όμως ας είμαστε δίκαιοι. Αν κάπου θα πρέπει να ρίξουμε το "φταίξιμο"... ε, τότε δεν μπορεί να φταίει για όλα κάποιος ή κάποιοι ελάχιστοι και μόνον... Υπάρχει πλήθος παραμέτρων που έφεραν το ΠΑΣΟΚ ως εδώ! Είναι πολλές οι αιτίες που μας οδήγησαν σε μία προβληματική κοινωνική και πολιτική κατάσταση επώδυνη και επικίνδυνη.

Η κριτική από την πλευρά μας, από την πλευρά των πολιτών, ως πρακτική και ως εργαλείο ελέγχου, θα έχει αξία όταν ο σκοπός δεν θα είναι ούτε η προσβολή, ούτε η ειρωνεία, μα ούτε και η απαξίωση αλλά, η διόρθωση, η συνδρομή, η συμμετοχή! Αυτό είναι το μέτρο που πολλές φορές χάνουμε (όχι ηθελημένα) και τελικά, εγκλωβιζόμαστε στην επανάληψη και την μιζέρια. Μια "βόλτα" στα διάφορα πολιτικά ιστολόγια με απλή ανάγνωση των περιεχομένων τους  - κυρίως όταν αναφέρονται στην καθημερινότητα, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου - μπορεί να πείσει τον καλόπιστο αναγνώστη για το αληθές αυτού του ισχυρισμού.

Τώρα που και ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου ολοκλήρωσαν τις εμφανίσεις τους στην Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης, νομίζω, μπορώ να διατυπώσω δυο-τρεις σκέψεις σχετικά. Αυτές που περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν ήταν οι προκάτ ομιλίες τους, αλλά οι συνεντεύξεις της επόμενης ημέρας, οι οποίες αν και με προσυμφωνημένο περιεχόμενο - όπως συνηθίζεται, μπορούν να αναδείξουν ειδήσεις και να προβάλλουν σκέψεις και πολιτικές στοχεύσεις.

Την προηγούμενη Κυριακή, είχαμε τον Κώστα Καραμανλή... γνωστά τα σχόλια και οι εντυπώσεις που άφησε σε όλους μας. Ένας Καραμανλής σε αγωνία, που παρίστανε τον Πρωθυπουργό της χώρας... και μάλιστα, με χαμηλή υποκριτική απόδοση!

Χθες, ήταν η σειρά του Γιώργου Παπανδρέου. Ό,τι κι αν λέγεται, ό,τι κι αν γράφεται, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν αυτός που έπρεπε να είναι. Ένας πολιτικός με λόγο επίκαιρο και πραγματικό, που είχε την ανάγκη να είναι ειλικρινής και... όταν έχεις την ανάγκη να είσαι ειλικρινής, τότε πραγματικά είσαι. Πράγμα πολύ σπάνιο για πολιτικό και μάλιστα πολιτικό αρχηγό! Η χθεσινή εμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν σίγουρα μια εμφάνιση που χρήζει και δεύτερης ανάγνωσης και προσωπικά με παρακινεί να αντιμετωπίζω τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, από εδώ και στο εξής, από μία διαφορετική σκοπιά. 

Το μόνο που μου προκάλεσε πολλή άσχημη εντύπωση και πρέπει να το επισημάνω, ήταν η αναφορά του περί αξιοκρατίας... όλοι γνωρίζουμε ότι αν κάτι το οποίο αντιμάχονται με μανία όλα τα πολιτικά κόμματα και όλοι οι πολιτικοί, είναι η αξιοκρατία! Καλό θα ήταν τέτοιες αναφορές να αποφεύγονται γιατί... προσβάλλουν την νοημοσύνη μας.

Από κει και πέρα, δεν νομίζω πως οφείλω να επεκταθώ περισσότερο στην εμφάνιση των δύο πολιτικών ανδρών στη Θεσσαλονίκη.  Η καθημερινότητα είναι αμείλικτη και θέλω να πιστεύω πως όλοι μας έχουμε να προσφέρουμε κάτι. Αν κι έχω σημειώσει σε παλαιότερη ανάρτησή μου ότι πρέπει ν΄αντιδρούμε στο πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς και πως κάθε είδους αντίδραση είναι αποδεκτή, φαινόμενα τύπου Τατούλη και άλλα πυροτεχνήματα που φιλοδοξούν να φωτίσουν το σκοτάδι, μάλλον ν' αποπροσανατολίσουν προσπαθούν παρά να συνδράμουν σε αυτόν τον κοινό αγώνα ίασης της αρρωστημένης πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.   

Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου είναι αυτό που χάνει...

Η σύγκρουση Σημίτη – Παπανδρέου, για ένα θέμα όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, επιβεβαιώνει με τον πλέον περιγραφικό και απόλυτο τρόπο την άποψη εκείνη που υποστηρίζει ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι τόσο ηθικό όσο και βαθιά πολιτικό.

Δεν εξηγείται αλλιώς η ανωριμότητα που επέδειξε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στην αντιμετώπιση μιας άποψης – ιδιαίτερα όταν αυτή εκφράζεται από έναν πρώην Πρωθυπουργό - η όποια βρίσκει σύμφωνη μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης (πολιτών).

Πέραν τούτου, η σύγκρουση αυτή προσλαμβάνει και κοινωνικές διαστάσεις – και την ευθύνη την φέρει ο Γιώργος Παπανδρέου εξ' ολοκλήρου - καθώς, για ακόμη μια φορά, αντί να ασχολούμαστε με τα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας, αντί να ασχολούμαστε με την ανεπάρκεια της ελληνικής κυβέρνησης στην αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητάς μας, αντί να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους για να απαλλαγούμε από τον Κώστα Καραμανλή και την παρέα του, που καθημερινά δρουν καιροσκοπικά και καταρρακώνουν την κοινωνική, οικονομική (κλπ) αξιοπρέπεια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε με τα καπρίτσια ενός “κληρονόμου”.

Έστω.

Εγώ, γνωρίζω ένα πράγμα: Αν φέρω και πάλι στην μνήμη μου την πληγωμένη Ελλάδα που παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ η “ποιοτική” διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 1993, ο Κώστας Σημίτης, ήταν εκείνος ο οποίος με τις επιλογές του (έστω κι αν πολλές από αυτές ήταν λανθασμένες) έστειλε την Ελλάδα χρόνια μπροστά.

Κάποια στιγμή, φτάσαμε αναπόφευκτα στο 2004.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν μια πολιτική επιλογή, που θα επέτρεπε – κατά την άποψή μου - στους ψηφοφόρους του ευρύτερου κεντρώου χώρου, να κατανοήσουν τις διαφορές ανάμεσα σε μία δεξιόστροφη (προφανώς σοσιαλδημοκρατική) πολιτική και σε μία αμιγώς (τραβεστί) δεξιά (δήθεν φιλελεύθερη) πολιτική προσέγγιση και να επιλέξουν. Εκ του αποτελέσματος, αυτή η επιλογή δεν πέτυχε.

Απο εκεί και ύστερα, η διαχείριση των προβλημάτων των πολιτών, η στήριξη των πολιτών απέναντι στην νεοδημοκρατική λαίλαπα από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, ήρθε σε δεύτερη μοίρα και αυτοσκοπός έγινε η διατήρηση του γραφειοκρατικού συστήματος εξουσίας της Χαριλάου Τρικούπη, υπό την καθοδήγηση ενός αρχηγού ο οποίος καθημερινά τελεί υπό αμφισβήτηση.

Μάλλον, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συνεργάτες του δεν έχουν καταλάβει ότι αν σήμερα το ΠΑΣΟΚ πονάει, αυτό σημαίνει ότι και μια μεγάλη μερίδα των ελληνών πολιτών πονάει εξίσου!

Στο παρελθόν τα ίδια ή παρόμοια είχαν συμβεί και στη Νέα Δημοκρατία και τον Συνασπισμό και το ΚΚΕ. Την ίδια αγωνία θα έξεφραζα και τότε εάν έγραφα, ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ ή όχι με αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Και αυτό, διότι το κάθε κόμμα δεν είναι μια σφραγίδα. Το κάθε κόμμα δεν είναι τσιφλίκι για να το κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά μια κοινή στέγη πολιτών που κάποτε συμφωνούν και κάποτε διαφωνούν, πάντως, δεν επιθυμούν να βλέπουν τους αρχηγούς των κομμάτων τους να παραλογίζονται.

Πριν από 9 μήνες, το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ήταν ο αρχηγός του. Σήμερα, το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι και πάλι ο αχηγός του;

Ως πολίτης, έχω άλλα προβλήματα! ... Όπως τη προάσπιση και διατήρηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της καθημερινότητάς μου. Τη διασφάλιση του εισοδήματός μου. Την υγεία μου και την ασφάλειά μου. Περισσότερες ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη. Εξασφάλιση ελεύθερης πρόσβασης στην γνώση. Στήριξη σε περίπτωση περιβαλλοντικών καταστροφών. Δικαιοσύνη. Περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία και πάνω απ΄όλα; Πολιτική αντιμετώπιση των προβλημάτων και όχι (αστυνομική) βία, που θα μου επιβάλλει το “θέλω” ορισμένων...

Η αποπομπή από την κοινοβουλευτική ομάδα – ως τιμωρία – δεν είναι κάτι το σημαντικό. Συμβολικά όμως, ως πράξη, αποτελεί την πιο χαρακτηριστική παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου απευθύνθηκε προς εμάς τους πολίτες και μας κατέστησε σαφές ότι δεν πρέπει να διατυπώνουμε ελεύθερα την άποψή μας.

Ντροπή! Τουλάχιστον...

σημείωση: την φωτογραφία την δανείστηκα από το zougla.gr

Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Αν και λογικά η επόμενή μου ανάρτηση, θα έπρεπε να είναι η συνέχεια του «συνδρόμου της παιδικής χαράς στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου», μου φαίνεται αδύνατο να μην σχολιάσω δύο πολύ σημαντικές δημόσιες παρεμβάσεις, πρώτα του Πρωθυπουργού της χώρας, του Κώστα Καραμανλή και της συνέντευξης τύπου που παραχώρησε στους δημοσιογράφους με το πέρας της Εαρινής Συνόδου της Ε.Ε. σήμερα και κατά δεύτερον, της ομιλίας του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Σε ό,τι αφορά τον πρώτον και την Κυβέρνησή του, νομίζω τα αισθήματα όλων των Ελλήνων συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Αποτυχία!

Αποτυχία συνολική, αποτυχία συλλογική! Ο Κώστας Καραμανλής, πιθανόν είχε στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης βασισμένο – θα ‘θελα να πιστεύω – σε αγαθές προθέσεις και σε πραγματική ανάγκη προσφοράς στη χώρα και τους πολίτες. Εξάλλου, δεν θα μπορούσα να αμφισβητήσω αυτές τις προθέσεις, έστω και αν ιδεολογικά διαφωνώ απόλυτα με τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος δεν έχει ταυτότητα, άρα δεν έχει και προορισμό! Το γεγονός της επιλογής της Νέας Δημοκρατίας, από το εκλογικό σώμα, για διακυβέρνηση της χώρας – κατά την ταπεινή μου γνώμη – δεν οφείλεται στην επιδοκιμασία των ανυπάρκτων ή προχειροβγαλμένων – άρα και καταστροφικών – ούτως ή άλλως πολιτικών αυτής της Κυβέρνησης αλλά, στην απουσία – μέχρι στιγμής – μίας άλλης σοβαρής πολιτικής πρότασης, η οποία θα μπορούσε να πείσει τους Έλληνες ότι, μπορεί να κυβερνήσει καλά και αποτελεσματικά!

Όμως, όταν σε ενδιαφέρει η πολιτική, όταν σε ενδιαφέρει η χώρα σου και το μέλλον σου τότε, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και προτιμήσεις, τους ακούς όλους με προσοχή και έπειτα κρίνεις ποιος είναι ειλικρινής και ποιος είναι ψεύτης.

Είναι γνωστό και πασιφανές ότι η Κυβέρνησή μας τελεί υπό καθεστώς ομηρίας, άρα και αγωνίας! Ομηρίας σκανδάλων και αυθαίρετης διακυβέρνησης της χώρας, τουλάχιστον από Υπουργικό επίπεδο και κάτω. Αγωνίας, για το τι άλλο κρύβει η επόμενη μέρα!

Είναι αλήθεια αυτό που λένε για του λαίμαργους. Ότι, δηλαδή, δεν σταματάνε να τρώνε ακόμη κι αν πονάει η κοιλιά τους…

Ο Πρωθυπουργός σήμερα, και στις πιεστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων αναφορικά με το ασφαλιστικό και τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλούν οι αλλαγές που επιχειρεί να επιβάλλει η Κυβέρνηση, επέδειξε και ταραχή και δεν απάντησε! Κατανοώ απόλυτα ότι θέλει να υπερασπισθεί τις επιλογές του – κυρίως σε πρόσωπα – όμως, έως πότε η κάλυψη αυτή θα τον οδηγεί στην εθελοτυφλία και την αποφυγή της πραγματικότητας;

Εν πάση περιπτώσει, το επίπεδο των Ελλήνων είναι ανώτερο εκείνου του Ζαχόπουλου ή των «κουμπάρων». Επέλεξαν τον Κώστα Καραμανλή, γιατί είχαν ανάγκη να πιστέψουν σε κάποιον!

Αυτός ο κάποιος, όταν τυχαίνει να είναι ο Πρωθυπουργός, δεν έχει δικαίωμα να διαχωρίζει – όπως σήμερα – τους Έλληνες σε «καταχραστές λόγω κοινωνικής θέσης» και σε μη καταχραστές. Μήπως οι Υπουργοί δεν «καταχρώνται» την εξουσία που τους παρέχεται για να αδιαφορούν για τους πολίτες; Και αν δεν αδιαφορούν, τότε, γιατί δεν συζητούν μαζί τους; Γιατί τους αποφεύγουν;

Αυτή είναι η Ελλάδα που ονειρευόταν να «ξαναφτιάξει» η Νέα Δημοκρατία;

Όταν έστω κι ένας πολίτης υποφέρει από κρατική αδιαφορία ή αδικία ή λάθος, η ίδια η εξουσία θα πρέπει να παρεμβαίνει. Στο κάτω-κάτω, ένα μικρό (πληθυσμιακά) έθνος είμαστε. Τόσο δύσκολο είναι;

Ας μην γυρίσει ο οποιοσδήποτε επίσημος ή ανεπίσημος Νεοδημοκράτης να με ρωτήσει: «γιατί το ΠΑΣΟΚ καλλίτερα τα έκανε;». Η απάντησή μου θα ήταν σκληρή και δεν θα του άρεσε. Αν το μέτρο σύγκρισης για την Νέα Δημοκρατία είναι η μετριότητα, σαν κι αυτή που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησής του, τότε θα πρέπει να τους δώσουμε συγχαρητήρια διότι έπεισαν τους Έλληνες πολίτες ότι η δική τους μετριότητα είναι ανώτερη από εκείνη του ΠΑΣΟΚ!

Αυτό ακριβώς το γεγονός έχει, πλέον, γίνει κτήμα των στελεχών και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό, η έναρξη του 8ου Συνεδρίου του συνοδεύτηκε από ένα μίγμα διαφόρων συναισθημάτων και προσδοκιών, τα οποία και σέβομαι!

Όμως, αυτά τα συναισθήματα φαίνεται δεν τα μοιράζονται όλοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ! Οι συγγραφείς της ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου, για άλλη μια φορά, επέλεξαν την αλαζονεία και την υπεροψία απέναντι στους πολίτες συνολικά, ιδιαίτερα δε, για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ!

Μία μέτρια ομιλία, μεγάλης διάρκειας, κουραστική και βαρετή, η οποία μπορεί να περιείχε κάποιες «κορώνες» - όπως άλλωστε όλες οι ομιλίες – πλην όμως, δεν μπορούσε καν να περιγράψει την κατεύθυνση την οποία οφείλει το ΠΑΣΟΚ – ως κόμμα εξουσίας – να ακολουθήσει ούτως, ώστε και να προτείνει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διακυβέρνησης και να μπορέσει να πείσει πως αυτό το πλαίσιο διακυβέρνησης θα μπορούσε να διώξει την πρόχειρη, ερασιτεχνική και μη παραγωγική Νέα Δημοκρατία από τον «Ολύμπιο θρόνο» της.

Πρώτα-πρώτα ένας εν δυνάμει ηγέτης, όταν πιστεύει και εννοεί αυτά που λέει δεν χρήζει χειρογράφων, ούτε άπλετου χρόνου για να διατυπώσει την σκέψη του και τις προθέσεις του!

Οι απλοί πολίτες, που «δεν έχουν πάει σχολείο σαν κι εμάς» δεν θέλουν δύσκολες φράσεις και προτάσεις, ούτε βαρύγδουπες αναφορές που σκοπό έχουν την τόνωση του «ηθικού». Λίγα λόγια πραγματικά και αληθινά θα ήταν αρκετά!

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μίλησε για τα προβλήματα του σήμερα, όμως, απόφυγε να σημειώσει ότι για αυτά τα προβλήματα ευθύνεται και το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς ευθύνεται και για την ανάληψη της εξουσίας από την Νέα Δημοκρατία, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα λόγω του τρόπου διακυβέρνησης που ακολουθεί!

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπογράμμισε την πεποίθηση ότι, η διακυβέρνηση οφείλει να εξασφαλίζει στον πολίτη δημιουργικότητα και προοπτική, με ελευθερίες και κίνητρα.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μίλησε για την Ελλάδα των δικαιωμάτων και όχι των προνομίων.

Μίλησε για την Ελλάδα των αξιών και όχι των εξουσιών.

Μίλησε για την Ελλάδα των οραμάτων και της «Νέας Αλλαγής».

Αναφέρθηκε στην ανάγκη αναδιανομής του πλούτου, για ισότητα, περισσότερη δημοκρατία, για ευπρέπεια και για ποιότητα στην γνώση.

Επεσήμανε την ανάγκη πολιτικής βούλησης και εξέφρασε την πίστη και την ελπίδα πως, με μια νέα «κοινωνική συμμαχία» ενάντια στον νεοσυντηρητισμό, με την συμμετοχή όλων των κοινωνικών δυνάμεων, θα είναι εφικτή η ανατροπή αυτού του νοσηρού πολιτικού σκηνικού της χώρας μας. Κατά συνέπεια, αυτό θα οδηγούσε στην αναζωογόνηση του κοινωνικού ιστού και στην αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής των πολιτών.

Επικροτώ αυτή την αποστροφή του λόγου του! Ήταν ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της ομιλίας. Όμως, δεν μας ξεκαθάρισε, πως φαντάζεται ότι θα λειτουργήσει αυτή η κοινωνική συμμαχία και υπό ποιο καθεστώς! Μήπως υπό τον έλεγχο των «παραγόντων», των «βαρόνων», των «βαρονέτων» και των «κλητήρων» του ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς συμβαίνει μέσα στους κόλπους του σήμερα;

Και για να υποστηρίξω ακόμη περισσότερο αυτή μου την σκέψη, όταν διατύπωσε την παραπάνω θέση, είπε χαρακτηριστικά ότι: «όποιος αποκλείει τους άλλους, αποκλείεται και ο ίδιος».

Παράξενο δεν ακούγεται να μιλάει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για αποκλεισμούς, όταν ο ίδιος, ως Πρόεδρος, αλλά και το ίδιο το «καθεστωτικό» και βολεμένο ΠΑΣΟΚ – που όλοι μας γνωρίζουμε, απέκοπταν κάθε προσπάθεια προσφοράς ίσως των πιο αξιόλογων στελεχών που είχε ποτέ το ΠΑΣΟΚ… τουλάχιστον από το 1993 που προσωπικά είμαι σε θέση να γνωρίζω;

Είπε όμως και πολλές αλήθειες! Η Δεξιά, καλλιεργεί φόβους. Δημιουργεί ανασφάλειες και επιδιώκει τους διαχωρισμούς! Το ΠΑΣΟΚ αντίθετα, και στην μέχρι τώρα πορεία του, αν εξαιρέσουμε τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια διακυβέρνησής του, κυβέρνησε με πίστη στις αξίες του και με συνέπεια. Γι’ αυτό κυβέρνησε πολλά χρόνια.

Σε ό,τι αφορά σε όλα τ’ άλλα, περί φτώχειας, επιχειρηματικότητας, εργασία, αποδοχές, ασφαλιστικό, εκπαίδευση… δεν νομίζω πως έχω να σχολιάσω κάτι! Λίγο-πολύ όλοι λένε τα ίδια.

Στα λόγια, όλοι είμαστε καλοί. Στις πράξεις υστερούμε!

Εν κατακλείδι, (κι έχω αναφερθεί σε αυτό εκτεταμένα και κατ’ επανάληψη) οι πραγματικές αλλαγές, η ανανέωση, η ανάπτυξη, η ποιότητα… τα πάντα, οφείλονται στους πολίτες και όχι στους πολιτικούς! Όχι, όσο αυτοί επιμένουν να επιλέγουν τον ρόλο του διαχειριστή της εξουσίας και όχι της καθημερινότητας! Όταν και αν κατανοήσουν ότι το κοινωνικό σύνολο δεν αποτελείται από «εμάς και τους άλλους», όταν καταλάβουν ότι η χρησιμότητα δεν βρίσκεται στην σκοπιμότητα και όταν επιτέλους, αποφασίσουν να πορευτούν μαζί μας στους δρόμους που οδηγούν στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της κοινωνίας, τότε ίσως να πετύχουμε κάτι όλοι μαζί! Μέχρι τότε…