Φωνές πραγματικής αντίδρασης ενάντια σε άθλιες πολιτικές

Να καταργηθεί η προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωση της εκφράζει την αντίθεσή της στο μέτρο της προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο. Ανεξάρτητα από την έκβαση της διαφωνίας των δύο ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας γύρω από τη συνταγματικότητα του μέτρου της προσωποκράτησης, η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί το μέτρο αυτό σαν μια βάρβαρη μεταχείριση των πολιτών από το κράτος.

Η κυβέρνηση πέτυχε, πρόσφατα, να διατηρηθεί ο επαχθής αυτός θεσμός, χρησιμοποιώντας ως υπόθεση - πιλότο την προσπάθεια της ΔΟΥ Κέρκυρας για προσωποκράτηση πλημμυροπαθούς που ο πλειστηριασμός του ακινήτου του δεν κάλυψε το σύνολο των 32.012 ευρώ πού όφειλε στο Δημόσιο. Την ίδια στιγμή, ο μέσος χρόνος καθυστέρησης αποπληρωμής των οφειλών των δημόσιων νοσοκομείων, ύψους τριών δισεκατομμυρίων ευρώ, προς τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις ανέρχεται στους 23,88 μήνες (716 ημέρες)!

Υπενθυμίζεται ότι η προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο επεκτάθηκε από τον υπουργό τον Γ. Δρυ της κυβέρνησης Σημίτη, το 1997, και σε χρέη πολιτών σε Ταμεία ή ΝΠΔΔ εν γένει. Η σημερινή κυβέρνηση, το 2004, έκανε ένα βήμα παραπέρα απαγορεύοντας με διάτρητη διάταξη νόμου (άρθρο 20 του ν. 3301/2004) κάθε αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου λόγω χρεών του σε ιδιώτες. Με τέτοιου είδους άθλια νομοθετήματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, αποδεικνύουν ότι μοναδικός τους στόχος είναι η διασφάλιση της οικονομικής ασυδοσίας του κράτους και η νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών του έναντι του πολίτη.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία καλεί τους πολίτες και τις επαγγελματικές τους ενώσεις να κάνουν χρήση όλων των διαθέσιμων πολιτικών και νομικών μέσων ώστε να δοθεί τέλος στη κρατική ασυδοσία και αυθαιρεσία.

πηγή: Φιλελεύθερη λαλιά

διαβάστε επίσης: Ο μεσαίωνας επιστρέφει στις φαντασιώσεις - σύντομα - συνταξιούχων... λειτουργών, Η γελοιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του έλληνα νομοθέτη;, Χαμένοι στην ... "μετάφραση";

Αλλαγή κανόνων και όχι συντήρηση του υπάρχοντος τραπεζικού συστήματος

Σήμερα, μετά την επένδυση των μισών περίπου από τα 700 δισ. δολλάρια που διατέθηκαν από το Κογκρέσσο για την στήριξη των αποθεματικών του τραπεζικού συστήματος των Ηνωμένων Πολιτειών, τα στοιχεία δείχνουν ότι το Υπουργείο Οικονομικών και η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ δεν έχουν επιτύχει τον στόχο της μείωσης του κόστους ή της συνέχειας στη διαθεσιμότητα των κεφαλαίων.

Αντίθετα, οι μεγάλες τράπεζες μειώνουν την καταναλωτική πίστη, αυξάνουν προμήθειες, επιβάλλουν πρόσθετες χρεώσεις  και αναζητούν τρόπους για την περαιτέρω ισχυροποίηση των ισολογισμών τους.

Αν δεν αντιστραφούν αυτές οι τάσεις, η συντονισμένη δράση σε ομοσπονδιακό δεν θα επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, θα εμβαθύνει την ύφεση και δεν θα επαναφέρει το προηγούμενο κλίμα στις αγορές.

Διαβάστε την συνέχεια εδώ:

Έχουμε "γενέθλια" σήμερα???

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος; Απ' ό,τι φαίνεται...

Ακόμη έχω στο μυαλό μου εκείνο το βροχερό βράδυ της πρώτης ανάρτησης... Ακόμη θυμάμαι με πόσο διστακτικό ενθουσιασμό ήμουν έτοιμος να πατήσω "δημοσίευση" μ' ένα κλικ του ποντικιού μου... Πολλά συνέβησαν από τότε και στην προσωπική μου ζωή και την επαγγελματική και κοινωνική μου ενασχόληση. Όμως, αυτό που έχω να σημειώσω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι το blogging μου έμαθε πάρα πολλά.

Ναι! Νιώθω κερδισμένος!

Γιατί;

Γιατί ξαναβρήκα παλιούς φίλους. Γιατί έκανα νέους φίλους. Γιατί βρήκα έναν ακόμη πολύ καλό τρόπο να εκφράζω ελεύθερα τις σκέψεις μου και τις απόψεις μου και να τις θέτω στην κρίση όλων! Γιατί βρήκα έναν αξιόπιστο τρόπο να "συγκρίνω" τον εαυτό μου με άλλους και να διορθώνω - όσο μπορώ - τα δικά μου λάθη. Γιατί βρήκα μία ανεξάντλητη πηγή μη κονσερβοποιημένης γνώσης!

Όπως και στον πραγματικό κόσμο, έτσι και μέσα στο διαδίκτυο, μπορείς να βρεις και να επικοινωνήσεις με θαυμάσιους ανθρώπους ενώ, δεν λείπουν και όλοι εκείνοι οι άχρηστοι που προσπαθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να επιβιώσουν (για ποιόν λόγο άραγε;) παρασιτικά μέσα από ένα γίγνεσθαι που οφείλει να δημιουργεί, να διδάσκει και να μην παρασύρεται σε ανούσιες... "διαδρομές". Όπως και στον πραγματικό κόσμο, μπορείς να βρεις λογής-λογής ανθρώπους...

Επομένως, οφείλω να ευχαριστήσω πολλούς. Αντί να τους ονοματίσω εδώ - φοβούμενος μην ξεχάσω κανέναν - μπορείτε να τους βρείτε όλους μαζεμένους στην διπλανή στήλη. Πιο πολύ όμως, οφείλω να ευχαριστήσω τους αναγνώστες της Πολιτικής Προσέγγισης που με επαναλαμβανόμενες ή μη επισκέψεις είχαν την καλοσύνη να διαθέσουν χρόνο και να  επιδείξουν ανοχή στην ανάγνωση των αναρτήσεών μου, ιδιαίτερα όταν διαφωνούσαν μαζί μου.

Στο πέρασμα αυτού του πρώτου χρόνου διαδικτυακής παρουσίας μπορώ να αισθάνομαι ικανοποιημένος για σκέψεις μου ή προτάσεις μου που βρήκαν άμεση ανταπόκριση όπως για παράδειγμα το άρθρο για τα διόδια... το οποίο (μαζί και με άλλες παρεμβάσεις άλλων ιστολογίων) κατάφερε όχι μόνο να προκαλέσει αίσθηση, αλλά να προκαλέσει και αντιδράσεις.

Παράλληλα, πρέπει να ομολογήσω ότι θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί πιο δυναμικά και με περισσότερα θέματα κάτι που δεν κατέστη δυνατό - κυρίως - λόγω έλλειψης χρόνου, ως απόρροια των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων! Ένας άλλος λόγος που περιορίζει στο ελάχιστο την διαδικτυακή μου συγγραφή, είναι ότι δεν δύναμαι να ασχολούμαι επί παντός θέματος και γεγονότος, αν δεν γνωρίζω τι να γράψω και πως! Δεν βρίσκω κάτι μεμπτό σε αυτό και δεν είμαι εγώ εκείνος που θα ακολουθούσε την επιτυχημένη συνταγή της ασάφειας και της γενικολογίας ή έστω του copy/paste δίχως αιτία ή συγκεκριμένη στόχευση. Ούτε και είμαι φτασμένος ή επίδοξος δημοσιογράφος, ιδιότητα που θα δικαιολογούσε ενδεχομένως τον σχεδόν καθημερινό σχολιασμό "των πάντων"! Εντούτοις, χαίρομαι που υπάρχουν άλλοι ιστολόγοι με περισσότερες γνώσεις από εμένα που μού κάνουν κατανοητά πράγματα τα οποία δεν γνωρίζω εις βάθος!

Επέτυχε όμως η "Πολιτική Προσέγγιση" στους στόχους της; Ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω μια καλή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Μάλλον, όσοι διαβάζουν τις αναρτήσεις μου έχουν πιο πολλά να πουν και με περισσότερη ευθυκρισία... Και σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύω ν' αναφερθώ σε, αδιάφορα για μένα, στατιστικά στοιχεία παρόλο που υπάρχει counter ο οποίος ελέγχει την κίνηση του ιστολογίου μου και διασκεδάζει έτσι την ματαιοδοξία μου.

Για το τέλος, είναι κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας: Η  "Πολιτική Προσέγγιση" ήταν ο τίτλος του πρώτου μου άρθρου στην εφημερίδα "Πελοποννησιακά Νέα" των Πατρών κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90... Δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε - εννοώ πολιτικά και κοινωνικά. Στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν είχε γραφτεί μόλις χθες, θα ήταν σα να περιέγραφε... σα να αναφερόταν στις μέρες μας! Αυτός ήταν ο λόγος που δεν προσπάθησα να βρω κάτι πιο φρέσκο, πιο έξυπνο... ίσως πιο πρωτότυπο από έναν ξαναχρησιμοποιημένο (από εμένα) τίτλο και τελικά, επέλεξα ξανά την χρήση του στην διαδικτυακή μου παρουσία.

Δεν γνωρίζω πως θα εξελιχθεί για μένα και για την "Πολιτική Προσέγγιση" η συνέχεια. Θέλω να συνεχίσω την ιστολογική μου παρουσία και πιστεύω πως θα τα καταφέρω. Δεν σας κρύβω ότι κάθε φορά που δημοσιεύω ένα άρθρο... ένα σχόλιο... κάτι τέλος πάντων, νιώθω την ίδια ακριβώς συγκίνηση, όπως ακριβώς έναν χρόνο πριν! Θα δούμε...

Δείκτης ιδεολογικών και πολιτικών τοποθετήσεων των ελλήνων μπλόγκερ. Η συνέχεια της έρευνας του περιοδικού Montly Review και της VPRC

Πριν λίγο έλαβα ένα μήνυμα από την συντακτική ομάδα του περιοδικού Montly Review, που με ενημέρωνε σχετικά με την δημοσίευση και του δεύτερου μέρους της έρευνας που διενεργήθηκε από το περιοδικό σε συνεργασία με την VPRC. Σύμφωνα με αυτό:

... Με κύριο γνώμονα το έντονο ενδιαφέρον των μπλόγκερ προχωρούμε  στην παρουσίαση των "Ιδεολογικών αξιών και πολιτικών στάσεων", καθώς επίσης και των "Δεικτών ιδεολογικών και πολιτικών τοποθετήσεων" των Ελλήνων μπλόγκερ, τους οποίους μπορείτε να δείτε εδώ

Με τη δημοσίευση των "Ιδεολογικών αξιών και των πολιτικών στάσεων" και των "Δεικτών ιδεολογικών και πολιτικών τοποθετήσεων", ολοκληρώνεται η παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας για το πολιτικό προφίλ των μπλόγκερ στην ιστοσελίδα του MR.

Τη "Δημογραφική κατανομή των μπλόγκερ", τις "Πολιτικές τοποθετήσεις", τη "Χρήση των μπλογκ" και τη "Χρήση και ενημέρωση από τα ΜΜΕ", μπορεί κανείς να δει εδώ .

Όπως κάθε έρευνα έτσι κι αυτή αποτελεί ένα πάρα πολύ χρήσιμο εργαλείο στα χέρια μας ούτως, ώστε να "μετρηθούν" ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης διαδικτυακής... "κοινότητας" (των ιστολόγων στην προκειμένη περίπτωση), η οποία όμως - και έτσι θα συμφωνήσω με τον Παναγιώτη Παπαχατζή - δεν μπορεί ούτε να εννοηθεί, ούτε και να χαρακτηριστεί ως ξεχωριστή κοινωνική ομάδα με συγκεκριμένα και μάλιστα κοινά χαρακτηριστικά!!!

Το διαδίκτυο αποτελεί χώρος ανοιχτού και δημόσιου διαλόγου... ενός διαλόγου στο οποίο ο καθένας μπορεί να μετέχει χωρίς να χρειάζεται ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός του, η "ένταξή" του ή ο "εναγκαλισμός" του από άλλους "συνομιλητές"... Εξάλλου, ο κάθε ένας από εμάς ανήκει σε διαφορετική κοινωνική, επαγγελματική ή όποια άλλη ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν αποβάλονται ούτε αλλοιώνονται κατά την διαδικτυακή μας ενασχόληση έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ένας κάποιος επιτηδευμένος  "εναρμονισμός", αντίθετα, αποκτούν ίσως ένα πιο έντονο χρώμα με την παρουσίαση / σύγκριση / διαβούλευση συγκεριμένων θέσεων, απόψεων και προτάσεων που ενισχύονται, αν δεν γεννιούνται από την οπτική γωνία που μας επιβάλλει η προσωπική μας καθημερινότητα.

Έτσι, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι δεσμευτικό για κανένα, ούτε μπορεί να μάς θέτει υποχρεωτικά εντός συγκεκριμένων πολιτικών και κοινωνικών ορίων με αυτή μας την πρόσθετη ενασχόληση...

Από αυτήν την σκοπιά, η έρευνα μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιτυχής, αφού κατόρθωσε να εντοπίσει αυτές τις διαφορές παρά το γεγονός ότι κινδύνευσε να οδηγηθεί σε λανθασμένο συμπέρασμα (ενδεχομένως, λόγω διατύπωσης των ερωτήσεων) αφού πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος να "συμπεράνει" μελετώντας την ότι εμείς οι ιστολόγοι αποτελούμε ξεχωριστή και ομοιογενή κοινωνική ομάδα!   

Περί πολιτικής και διακυβέρνησης

Σεμνά και ταπεινά

"... Πιστεύω ότι σε τριάντα χρόνια οι υπουργοί θα είναι λίγο πιο ικανοί, αλλά όσο έντιμοι είναι και οι σημερινοί. Η ιστορία της Αγγλίας είναι για μένα ο καθρέπτης του μέλλοντός μας. Πάντα θα βρίσκεται ένας βασιλιάς που θα θέλει ν' αυξήσει τα προνόμιά του. Πάντα θα υπάρχει η φιλοδοξία να γίνεις βουλευτής. Η δόξα και μερικές χιλιάδες φράγκα που κέρδισε ο Μιραμπώ δεν θ' αφήνουν τους πλούσιους της επαρχίας να κοιμηθούν. Αυτό θα τ' ονομάσουν φιλελευθερισμό κι αγάπη προς τον λαό. Πάντα οι βασιλόφρονες θα φιλοδοξούν να γίνουν ομότιμοι οι βουλευτές. Στο σκάφος του κράτους, όλοι θα θέλουν να ασχοληθούν με τις μανούβρες γιατί είναι καλοπληρωμένες.

Δεν θα υπάρξει ποτέ, λοιπόν, θέση για έναν απλό επιβάτη;"

Απόσπασμα από το Le Rouge et le Noir του Stendhal, 1830

Μήνυμα (χωρίς χρέωση) προς εισπρακτικές εταιρείες

Πόσους έλληνες εξευτελίσατε σήμερα;
Πόσους έλληνες απειλήσατε σήμερα;
Πόσους έλληνες καταστρέψατε και σήμερα;

Ο τοκογλύφος της γειτονιάς μας...

... αποδεικνύεται καθημερινά πολύ πιο έξυπνος, πολύ πιο παραγωγικός, πολύ πιο ευέλικτος και πολύ πιο χρήσιμος κοινωνικά από τα περισσότερα περισπούδαστα εβραιομαθή golden boys των τραπεζών μας! Μην σας κάνει εντύπωση. Είναι αλήθεια αυτό διότι, αν και παράνομη η όποια οικονομική συναλλαγή, οι όροι είναι σαφείς και γνωστοί και στα δύο ενδιαφερόμενα μέρη τα οποία δεσμεύονται με συγκεκριμένες απαιτήσεις και υποχρεώσεις ανάλογα με τον ρόλο τους.

Σήμερα, γιορτάζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γεγονός με σπουδαίο και έντονο - κυρίως - συμβολισμό που αποτελεί για όλους εμάς τους νεότερους παράδειγμα αντίδρασης στην πίεση και τον εξαναγκασμό, διεκδίκησης δικαιωμάτων και ελευθεριών, κοινωνικής ενεργητικότητας-παρέμβασης, και πραγματικού ανθρώπινου ενδιαφέροντος... μεταξύ άλλων, πρωτίστως δε για την κοινωνία μας, το σύνολο που μας περιβάλλει και κατά δεύτερον για εμάς τους ίδιους ως μονάδες, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια αυτού του ίδιου κοινωνικού συνόλου. Δεν έχει σημασία αν η γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που στην συνέχεια απέτυχε και διέψευσε οράματα, αγώνες και ελπίδες ενός ολόκληρου λαού.

Πέρασαν 35 χρόνια από τότε. Και πολλά και λίγα. Εξαρτάται από ποια πλευρά "βλέπει" κανείς τα πράγματα και κατά πόσο κοντά ή μακρυά θέτει εαυτόν απέναντι σ΄ ένα ιστορικό γεγονός σαν αυτό του Νοέμβρη του 1973.

Δεν νομίζω να υπάρξει κανείς από τους αγαπητούς πιθανούς αναγνώστες αυτής της ανάρτησης που διαφωνήσει μαζί μου στον ισχυρισμό ότι η κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα, τα δικά της δεδομένα και την δική της διαμορφωμένη πραγματικότητα, βασισμένη σε πραγματικά στοιχεία / ανάγκες / προβληματισμούς κ.λπ. Εξάλλου, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι εκείνος που ουσιαστικά δίνει σχήμα και μορφή σε αυτήν την πραγματικότητα κάθε φορά. Έτσι, ενώ έχουμε την αίσθηση ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - προσπαθώντας να βρούμε ομοιότητες και διαφορές, η αλήθεια βρίσκεται εκεί που "συνήθως" δεν "ψάχνουμε". Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε αλήθεια αν κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά; ... Και η επταετία ήταν το αποτέλεσμα τέτοιων επαναλαμβανόμενων πολιτικών λαθών. Εσκεμμένων ή μη.

@

Όμως, με συγχωρείτε γι' αυτόν τον πολύ μακρύ πρόλογο. Δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου κι ούτε έχω σκοπό ν' αναφερθώ στην Ιστορία, σε πρόσωπα ή σε γεγονότα. Ούτε και θα προσπαθήσω να μεταδώσω κανένα απολύτως μήνυμα. Αυτό που με απασχολεί είναι η σημερινή πραγματικότητα! Η δική μας καθημερινότητα! Και η δική μας καθημερινότητα σήμερα, έχει μία άλλου είδους δικτατορία πολλή πιο επικίνδυνη, αδίστακτη και σε πολλές περιπτώσεις; Παρανοϊκή!

Πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή και εμείς, ως απλοί πολίτες, και ο πολιτικός μας κόσμος, διότι τα τελευταία χρόνια συντελείται  πίσω από κουρτίνες, σταδιακά και με σχέδιο η ανατροπή του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας μας!

Αναφέρομαι ασφαλώς σε τράπεζες, εισπρακτικές εταιρείες και όλο αυτό το συνονθύλευμα φασιστοειδών, που προσπάθησαν και προσπαθούν παντοιοτρόπως να εμπλακούν στην διαχείριση των πολιτικών και κοινωνικών μας τεκταινομένων παραβλέποντας την κοινά (από εμάς) συμφωνημένη και εξασκούμενη νομιμότητα! Τα κατάφεραν! Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παντού!

- Ποιά κυβέρνηση σήμερα, τουλάχιστον, στον λεγόμενο δυτικό κόσμο έχει την δύναμη επιβολής αντιμέτρων με σκοπό τον περιορισμό αυτής της αλλοπρόσαλλης δύναμης, της συσσωρευμένης οικονομικής δύναμης των τραπεζών και των τραπεζιτών που αφαιρεί εκ των πραγμάτων κοινωνική και πολιτική δύναμη από τα χέρια των πολιτών;

- Γιατί σήμερα βιώνουμε μια τεχνητή και ανήθικη επιβεβλημένη κρίση, δίχως να έχουμε πολλές επιλογές εξόδου; Διότι πάρα πολύ απλά οι πολίτες και κατ' επέκταση οι κυβερνήσεις μας μάλλον μοιάζουμε αδύναμοι στην εξεύρεση λύσεων που θα μας βοηθήσουν στην οικονομική μας και κατά προέκταση κοινωνική μας ανάπτυξη!

Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν υπερβολικά... όμως, σκεφτείτε το λίγο. Αυτή τη στιγμή - ουσιαστικά - έχουμε δύο πόλους εξουσίας: α) Το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης (κυβέρνηση, αντιπολίτευση κ.λπ.) και β) Το τραπεζικό σύστημα "ρύθμισης" της αγοράς και της οικονομίας (επιχειρήσεις, νοικοκυριά, εκκλησία κ.λπ.). Πόλοι παράλληλοι που ακροβατούν και αναμετρώνται εις βάρος της κοινωνικής μας ανοχής.

Μπορεί να κάνω λάθος! Όμως, το ζητούμενο δεν είναι αν κάνω εγώ λάθος ή όχι, αλλά το πως θα επιλύσουμε μια αρρωστημένη καθημερινότητα που βουλιάζει στα χρέη και την ανασφάλεια και το μέλλον της επιφυλάσσει μονάχα έναν δρόμο: το μαρασμό.

Ή θα γίνουμε Ζουαζιλάνδη ή θ' αντιδράσουμε όπως οφείλουμε για τον εαυτό μας, για τους γύρω μας αλλά και για νεότερους που έρχονται στην συνέχεια! Δεν αρκεί και μόνο να επισημαίνουμε το γεγονός. Πρέπει και να είμαστε σε θέση ν΄αναλάβουμε την ευθύνη της αντίδρασής μας! Και μάλιστα, η αντίδραση αυτή δεν μπορεί να υπαγορεύεται από τον πανικό κι ούτε να εφαρμόζεται σπασμωδικά. Έτσι είμαι αντίθετος σε κάθε παραίνεση του τύπου: "πάρτε τα λεφτά σας από τις τράπεζες"... όπως γράφτηκε τις τελευταίες ημέρες από αρκετά blogs, διότι κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους του χρήματος ως εμπόρευμα... Αυτά είναι αστεία πράγματα!  

Πρέπει να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας και όλους όσους βρίσκονται σε χειρότερη θέση από εμάς με σοβαρότητα, ωριμότητα και αποφασιστικότητα, γιατί μόνον έτσι θα επιβληθεί η κοινωνική και πολιτική υγεία που έχουμε ανάγκη ως χώρα για να προχωρήσουμε... Και σε αυτόν μας τον αγώνα, καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας κάτι που έχω διατυπώσει αρκετές φορές: Κάθε Αρχή, κάθε εξουσία θα πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της, την λειτουργία της και αναγκαιότητά της. Αν δεν μπορεί να το πράξει αυτό, εμείς ως άνθρωποι και ως πολίτες έχουμε κάθε υποχρέωση ν' αντιδράσουμε με όποιον τρόπο κρίνουμε πιο σωστό, να την πολεμήσουμε και να της αφαιρέσουμε προνόμια και δύναμη και ως εκ τούτου να την καταστήσουμε έκπτωτη με όποιο κόστος... το οποίο πάντοτε είναι πολύ μικρότερο από το αποτέλεσμα που θα επιτευχθεί!

Κάποια στιγμή, θα πρέπει ν' αναπροσαρμόσουμε και το λεξιλόγιό μας επιτέλους! Οι τράπεζες δεν είναι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά τοκογλυφικές γιάφκες. Οι εισπρακτικές εταιρείες δεν παρέχουν υπηρεσίες διαχείρισης ληξιπρόθεσμων οφειλών... μάλλον υπηρεσίες "προστασίας" με "νονούς" (προφανώς και "κουμπάρους"), τσιράκια, ρουφιάνους και μπράβους προσφέρουν... απ' ό,τι ακούω και διαβάζω, αφού τα κρούσματα απειλών και άλλων "ευγενικών προσφορών" ολοένα και πληθαίνουν. 

Θα μπορούσα να είμαι πιο ευγενικός στις εκφράσεις μου αλλά, όσο το υπάρχον νομικό καθεστώς που διέπει την λειτουργία τους παραμένει απροσδιόριστο και όσο συμπολίτες μας (που δεν είναι απατεώνες) θα πρέπει να υπομένουν εξευτελισμούς και απειλές, νιώθω υποχρεωμένος να εκφράζομαι και να πράττω ανάλογα. Στο κάτω-κάτω, όλοι μας έχουμε χρέη και δεν νομίζω ότι είμαστε κακοπροέραιτοι. Το αντίθετο μάλιστα! Ψάχνουμε να βρούμε έναν τρόπο για να γλυτώσουμε από την εκμετάλευση και όχι για να χαριστούν πραγματικές οφειλές!

Αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι "εταιρείες", αυτό το καταχρηστικό σύστημα πολιτικής, κοινωνικής, θεσμικής και ό,τι άλλο παρέμβασης  πρέπει να κυνηγηθεί με κάθε τρόπο και πρώτα-πρώτα πολιτικά και στη συνέχεια με κάθε ένδικο μέσο. Νόμιμα! Και όχι παράνομα όπως πολλές εξ' αυτών επιτυγχάνουν ωφέλη που δεν τους αναλογούν! Έπειτα βλέπουμε... Όμως, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Ας μείνουμε προς το παρόν στα πολιτισμένα.

Αυτό είναι "ανέξοδος λαϊκισμός" αγαπητέ μου Κώστα Καραμανλή; Αν ναι, ρώτησε και τον Πάνο Καμμένο σχετικά.

Κάτι φαίνεται ν' αλλάζει(;)... στο σωφρονιστικό μας σύστημα

Στο ξεκίνημα αυτής της ιστορίας αλλά, ακόμη και πολύ πιο πριν από το ξεκίνημά της, λίγοι από εμάς, απελπιστικά λίγοι, απελπιστικά λίγοι bloggers, απελπιστικά λίγοι πολιτικοί, απελπιστικά λίγοι δημοσιογράφοι, απελπιστικά λίγοι διανοούμενοι κι ακόμη λιγότεροι εργαζόμενοι εντός ή παραπλεύρως των δήθεν σωφρονιστικών μας καταστημάτων, προσπαθούσαμε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο να φέρουμε στην επιφάνεια κάτι ... "σκοτεινό", και να προκαλέσουμε συζήτηση κι ενδιαφέρον πάνω σ' ένα ζήτημα που άπτεται του κοινωνικού μας πολιτισμού (όσου μας έχει απομείνει)...

Δεν είναι ότι κανείς δεν γνώριζε, ή δεν γνωρίζει ή τουλάχιστον... δεν μπορούσε να φανταστεί την κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές μας. Κατάσταση για την οποία είναι υπεύθυνοι πολλοί και δυστυχώς, πολλοί λιγότεροι θα λογοδοτήσουν - αν λογοδοτήσουν, διότι στην προκειμένη περίπτωση αυτό που είναι πιο σημαντικό, είναι αυτό που προσπαθούμε, δηλαδή η βελτίωση των συνθηκών κράτησης και εργασίας, για τρόφιμους και εργαζόμενους αντίστοιχα, στις ελληνικές φυλακές. Φαίνεται κάθε 100 χρόνια, εμείς οι άνθρωποι θυμόμαστε τα ανθρωπιστικά μας αισθήματα και τα καλά μας στοιχεία και είμαστε διατεθειμένοι ν' αγωνιστούμε με συνέπεια και αποφασιστικότητα σε όποιο πεδίο σύγκρουσης και για όποιο διακύβευμα, φτάνει να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα!

Δεν μας επικρίνω. Ας είναι έτσι, αν επιτυγχάνουμε τουλάχιστον το ελάχιστο.

Το γεγονός της διαφαινόμενης βούλησης - επιτέλους - του Υπουργού Δικαιοσύνης να παρέμβει με γενναιότητα εντός των φυλακών και να εγκρίνει-προωθήσει μέτρα αναπροσαρμογής, βελτίωσης και αποσυμφόρησης, είναι ένα πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, έστω και αν άργησε πολλά χρόνια, έστω κι αν επιβλήθηκε όχι από πραγματική και αυθεντική πολτική βούληση αλλά υπό την πίεση και το άγρυπνο βλέμμα όλων μας, εκτός και εντός των φυλακών.

Οι δηλώσεις του ίδιου του Υπουργού σήμερα ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας! Όμως, με θλίβει που η ελληνική πολιτική πραγματικότητα βασίζεται στις εντυπώσεις και λειτουργεί υστερόβουλα, όχι μόνο σε αυτό το ζήτημα άλλα σε κάθε θέμα και σε κάθε προβληματισμό που τίθεται καθημερινά!

Σιγά-σιγά όλο και περίσσοτερες φωνές αρχίζουν να πλαισιώνουν αυτή τη προσπάθεια. Χρειάζεται όμως να γίνουν πολλά. Πολλά περισσότερα, και θέλω να παροτρύνω κάθε έναν από εσάς να καταθέσει δημόσια προτάσεις, σκέψεις, προβληματισμούς... Κι εγώ με την σειρά μου έχω διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις και μέσω του wikipolitics και μέσα από τις σελίδες της Πολιτικής Προσέγγισης, όπως αρκετοί ιστολόγοι, απλοί πολίτες κι όποιοι άλλοι ενδιαφερόμενοι. Το ζητούμενο δεν είναι αν μας αγγίζει ή όχι. Δεν έχει σημασία αν είμαστε άμεσα ενδιαφερόμενοι ή μη. Το ζητούμενο είναι να βοηθήσουμε στην επίλυση ενός θέματος, μιας κατάστασης, μιας πραγματικότητας που μας ντροπιάζει συνολικά!  

Θεσμοθέτηση ενός ξεκάθαρου νομικού πλαισίου που θα διέπει τη λειτουργία των εισπρακτικών εταιρειών.

Να ένα ζήτημα που αξίζει να μελετηθεί και να συζητηθεί εις βάθος ούτως, ώστε να βοηθηθεί το πιο αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας μας να ανταπεξέλθει ικανοποιητικά στις υποχρεώσεις του και να καταστεί και πάλι ικανό και παραγωγικό και να μην παραμένει περιθωριοποιημένο και καταδικασμένο στην αφάνεια, την ανέχεια και τον εξευτελισμό, περιορίζοντας - όσο το δυνατόν - την γάγγραινα που κατατρώει ακόμη και τους πιο υγιείς ιστούς.

Το μεγάλο στοίχημα είναι το πέρασμα από τα λόγια στα έργα και προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να στηρίξουμε και να πιέσουμε ακόμη περισσότερο την Κυβέρνηση, αν, λέω αν, σκοπός δεν είναι η επικοινωνιακή αντιμετώπιση του θέματος, όπως συνέβη στην περίπτωση της ακρίβειας με τα 10... 20... 30... 40... (έχασα τον λογαριασμό) μέτρα που εξαγγέλθηκαν από την ηγεσία του Υπουργείου Ανάπτυξης!

Αυτή είναι η χθεσινή δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης Χρήστου Φώλια:

«Οι Δύσκολες Συγκυρίες απαιτούν και Αποφασιστικές Λύσεις.

Το Υπουργείο Ανάπτυξης ανταποκρινόμενο με αίσθημα ευθύνης στις ανάγκες και τις ανησυχίες της κοινωνίας, προχωρά στη θεσμοθέτηση ενός ξεκάθαρου νομικού πλαισίου που θα διέπει τη λειτουργία των εισπρακτικών εταιρειών.

ΒΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: μόλις ολοκληρώθηκε η συγκρότηση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής, στην οποία συμμετέχουν τα συναρμόδια Υπουργεία Ανάπτυξης, Οικονομίας-Οικονομικών και Δικαιοσύνης.

Στην επιτροπή θα κληθούν να συμμετάσχουν επίσης και εκπρόσωποι των καταναλωτικών οργανώσεων, των τραπεζών, των εισπρακτικών εταιρειών και των δικηγορικών συλλόγων.

Συντονιστής της επιτροπής θα είναι ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή κ. Γιάννης Οικονόμου.

ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: ο στόχος μας είναι μέχρι το τέλος του έτους να έχει οριστικοποιηθεί ένα ορθολογικό, διαφανές, σύγχρονο και δίκαιο πλαίσιο λειτουργίας των εισπρακτικών εταιριών, το οποίο θα γίνει νόμος του κράτους.

Η παροχή πλήρους και αποτελεσματικής έννομης προστασίας σε όλους τους πολίτες είναι βασική συνταγματική υποχρέωση του κράτους.

Αυτή είναι η ξεκάθαρη θέση μας και την εφαρμόζουμε πλήρως με 10 βασικά σημεία-ρυθμίσεις που θα αποτελέσουν τη «ραχοκοκαλιά» του νέου πλαισίου:

1. Προστασία του αδυνατούντος, για αντικειμενικούς λόγους, να πληρώσει τα χρέη του. Ως εκ τούτου θα γίνεται σαφής διάκριση των περιπτώσεων δανειοληπτών που έχουν αντικειμενική αδυναμία εκπλήρωσης των υποχρεώσεων τους, από τις περιπτώσεις οφειλετών που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους λόγω κακοπιστίας ή δυστροπίας.

2. Ρητή απαγόρευση της πρόσβασης των εισπρακτικών εταιρειών σε δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, όπως αυτά καθορίζονται από την κείμενη νομοθεσία.

3. Ρητή πρόβλεψη ότι τυχόν διαπιστούμενη παρανομία του εισπρακτικού εταιρικού σκοπού καθιστά τις εταιρείες άκυρες με όλες τις συνέπειες.

4. Αυστηρός έλεγχος της σχέσης των τραπεζών με τις εισπρακτικές εταιρείες, ώστε να υπάρχει σαφές πλαίσιο συνεργασίας και σαφής επιμερισμός ευθυνών.

5. Συγκεκριμένοι όροι ως προς τη νομική μορφή, την έδρα, το κεφάλαιο, την τήρηση της ασφαλιστικής και εργατικής νομοθεσίας και την πιστοποίηση ποιότητας για την ίδρυση και λειτουργία των εισπρακτικών εταιρειών.

6. Θέσπιση βασικών αρχών σεβασμού της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητας του οφειλέτη ώστε να γίνεται απόλυτα σεβαστό το «τραπεζικό απόρρητο» και να μην υπάρχουν οχλήσεις που διευρύνουν την πίεση στους οικείους του οφειλέτη ή τον εκθέτουν στον επαγγελματικό και κοινωνικό του περίγυρο.

7. Υποχρεωτική δήλωση της πραγματικής ιδιότητας των υπαλλήλων εισπρακτικών εταιρειών και ρητή απαγόρευση να εμφανίζονται ως υπάλληλοι τραπεζών ή άλλων επαγγελματιών (όπως δικηγορικών γραφείων) καθώς στοιχειοθετείται το αδίκημα της αντιποίησης.

8. Ρητή απαγόρευση της εισπρακτικής διαδικασίας για χρέη που απορρέουν από περιπτώσεις παράνομων ή καταχρηστικών όρων των σχετικών συμβάσεων.

9. Θωράκιση της σχέσης εμπιστοσύνης και «καλής πίστης» που πρέπει να υπάρχει και να εμπεδώνεται ανάμεσα στον καταναλωτή και την τράπεζα, δεδομένου ότι η εμπιστοσύνη αυτή είναι ουσιώδης για όλα τα στάδια της συναλλακτικής δραστηριότητας.

10. Ενεργοποίηση του συνόλου των εποπτικών φορέων (όπως είναι η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, η Τράπεζα της Ελλάδος, τα Επιμελητήρια, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι και άλλοι) με σαφή καθορισμό αρμοδιοτήτων, για τον αποτελεσματικό έλεγχο της νομιμότητας των πρακτικών των εν λόγω εταιρειών.

Με το συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο το Υπουργείο Ανάπτυξης δίνει οριστικά τέλος σε ένα απαράδεκτο καθεστώς αθέμιτων συμπεριφορών, πρακτικών και πιέσεων σε νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δυσκολεύονται ή αδυνατούν να πληρώσουν τα συχνά αδικαιολόγητα διογκωμένα χρέη τους. Βάζουμε τέρμα στην απαράδεκτη ασυδοσία».

Έχουμε πόλεμο!

... Ναι! Ίσως ο τίτλος να είναι κάπως υπερβολικός... Πώς όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, περιγράφοντας, την ίδια στιγμή, την κατάσταση που επικρατεί στους κόλπους της δικής μας μικρής μας κοινωνίας;

Προχθές το βράδυ επέστρεψα στην Πάτρα ολοκληρώνοντας ένα ακόμη σύντομο επαγγελματικό ταξίδι κι ενώ είχα σκοπό να χαλαρώσω λίγο και να ξεκουραστώ δυστυχώς, υπήρξαν (όπως και υπάρχουν) σκέψεις και εικόνες που δεν με άφηναν σε ησυχία!

Μόλις πριν από λίγες ημέρες, σε μια πολύ καλή "φιλοσοφική" συζήτηση, ο συνομιλητής μου εξέφρασε την άποψη - θέλοντας προφανώς να με κεντρίσει και να με παροτρύνει ακόμη περισσότερο - πως ο μοναδικός τρόπος που μπορεί ν' αλλάξει πράγματα και καταστάσεις που μας ενοχλούν, είναι η διαρκής και συστηματική ενασχόληση μαζί τους...

Κατά συνέπεια, η έκφραση άποψης - έστω κι αν καταλήξει μειοψηφική, μπορεί ν' αποτελέσει σημείο αναφοράς, παράδειγμα, βάση συζήτησης, αίτιο, έναυσμα πράξεων και συλλογικών προσπαθειών στην επίλυση του όποιου προβλήματος κι ενδεχομένως, με επιτυχή έκβαση. Έτσι, ενώ άλλα είχα στο μυαλό μου για να γράψω, σε άλλα είμαι "υποχρεωμένος" ν' αναφερθώ...

Ενώ, για παράδειγμα, θα ήθελα να σχολιάσω την εκλογή Obama στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών και την σημειολογία αυτής της εκλογής (και οι αναγνώστες του ιστολογίου μου, γνωρίζουν την προτίμησή μου σε θέματα διεθνών σχέσεων) εντούτοις, γι' ακόμη μια φορά,  νιώθω την υποχρέωση να δώσω προτεραιότητα σε ζητήματα της καθημερινότητάς μας.

Όπως πιθανόν να γνωρίζουν πολλοί από εσάς, είμαι εμπορικός αντιπρόσωπος. Αυτό σημαίνει ότι με την εργασία μου, εκτός από την συλλογή παραγγελιών, πρέπει να πραγματοποιώ και εισπράξεις για λογαριασμό της κάθε εταιρείας που συνεργάζομαι με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Παράλληλα, αντικείμενο της εργασίας μου είναι η διαρκής μελέτη της αγοράς, η διατήρηση και περαιτέρω ανάπτυξη του πελατολογίου, ο περιορισμός οικονομικής ζημίας κ.λπ. Πολλοί νομίζουν ότι είναι μια εύκολη δουλειά, αφού δεν απαιτεί ιδιαίτερο κεφάλαιο για να ξεκινήσει κανείς όμως, όπως συμβαίνει συνήθως, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο διαφορετική από όλα εκείνα που πιθανόν φαντάζεται κανείς.

Η αλήθεια είναι, πως γι' αυτό το τελευταίο ταξίδι ξεκίνησα με πολύ κέφι... βρισκόμαστε σε περίοδο εισπράξεων και όπως και να το κάνουμε, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δουλεύουμε! Πρώτος σταθμός, μια συνηθισμένη, παραθαλάσσια, ελληνική κωμόπολη. Εκεί βρίσκεται ένας καλός και πολύ μικρός (σε τζίρο) πελάτης, ο οποίος ήταν κι ο πρώτος που επισκέφθηκα. Το υπόλοιπο του λογαριασμού του, ήταν 158 ευρώ. Με παρακάλεσε να κλείσουμε τον λογαριασμό την επόμενη φορά, διότι έπρεπε να συμπληρώσει το ενοίκιο του μαγαζιού για τον προηγούμενο (κι αυτόν) μήνα. Λέω "εντάξει, δεν χάθηκε ο κόσμος"... εξάλλου, δεν θα ήταν και η πρώτη φορά... 158 ευρώ σε λογαριασμούς χιλιάδων δεν είναι άξια λόγου.

Στην επόμενη στάση, τα ίδια! Και στην επόμενη επίσης! Δεν είναι άγνωστο το φαινόμενο, όμως, για πρώτη φορά έμπειροι - κάποιοι απ' αυτούς παλαιοί - εύρωστοι οικονομικά και επιτυχημένοι έμποροι βρίσκονταν σε δύσκολη θέση και δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να κρύψουν αυτή τους την δυσκολία! Αυτοί είναι η "ραχοκοκαλιά" της ελληνικής οικονομίας, όπως τους περιγράφουν! 

Αβεβαιότητα. Αγωνία. Πανικός. Η πτώση του τζίρου, άρα και του κέρδους είναι κατακόρυφη - κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα και όλοι όσοι ξαφνικά "ανακάλυψαν" την πραγματική οικονομία και μιλούν γι' αυτήν, δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα!

Ανέφερα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, μόνον ένα παράδειγμα - το πιο πρόσφατο - από τα δεκάδες παραδείγματα που έχω υπόψη μου και θα μπορούσα ένα-ένα να τα παρουσιάσω και να τα θέσω στην διάθεσή σας ως αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού. Τα τελευταία χρόνια, όπως κάθε επαγγελματίας, βρίσκω συνεχώς προβλήματα μπροστά μου! Το εμπόριο ανέκαθεν είχε προβλήματα και πάντοτε διατηρεί υψηλά τα επίπεδα ρίσκου, κάτι τέτοιο δεν αμφισβητείται από κανέναν όμως, η κατάσταση έχει γίνει απελπιστικά πιο επικίνδυνη. Κι ο κίνδυνος αυτός διευρύνεται ολοένα και περισσότερο.

Η οικονομική μας δύναμη συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται και η κοινωνική μας δύναμη! Δεν είναι μόνον η πρόσφατη παγκόσμια κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που επηρεάζει άσχημα την καθημερινότητα. Δεν φταίει μόνον ο εμπορικός κόσμος, η αναντιστοιχία στην προσφορά και την ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών, ούτε και η υπεραξία των αγαθών. Δεν φταίνε μόνον οι καταναλωτές και οι κανόνες της αγοράς. Δεν φταίνε μόνον οι τραπεζίτες με τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και οι άβουλοι πολιτικοί.

Ευθύνες μπορούν ν' αποδοθούν στους πάντες και στα πάντα. Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο και ο καθένας μπορεί να το "εξασκήσει" ως καθημερινή πολιτική και κοινωνική πρακτική. Κάπως έτσι αυθαίρετα δεν έχουν πάρει το δικαίωμα τα ΜΜΕ και διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι που το "παίζουν" ειδήμονες στα της αγοράς και της οικονομίας, όπως αυτός εδώ ο μάστορας (Ο Πέτρος κι ο... έμπορος) και όλως περιέργως, πάντα κοντά στις γιορτές μας κατηγορούν ως... απατεώνες;

Το δύσκολο και ίσως η πιο μεγάλη πρόκληση είναι, να συμφωνήσουμε στον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν τέτοιου είδους προβλήματα να επιλυθούν. Κατά την δική μου άποψη όσο το κράτος-έμπορος, όσο το κράτος-επιχειρηματίας θα παρεμβαίνει στις ζωές μας με τρόπο τοκογλυφικό, τόσο περισσότερο θ' απομακρυνόμαστε από το αίτιο άρα και από την λύση. Δυστυχώς, μια κακή διακυβέρνηση που επιθυμεί και επιδιώκει τον παρεμβατισμό, όχι με σκοπό να ελέγξει και να ρυθμίσει, αλλά για να απορρυθμίσει και να αποκομίσει οφέλη που δεν είναι ανταποδοτικά προς τους πολίτες, ενισχύει την κερδοσκοπία και σφίγγει περισσότερο την θηλιά στον λαιμό του κάθε πολίτη είτε αυτός είναι μικρός, είτε μεσαίος, είτε έμπορος, είτε υπάλληλος, είτε επιστήμονας ή ό,τι άλλο.

Η διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είναι μία κακή διακυβέρνηση, η οποία δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει καμία πολιτική στήριξης της αγοράς και του εισοδήματος των πολιτών και δεν μπορεί ν' ακολουθήσει κανένα οικονομικό σχέδιο με σοβαρότητα αν δεν θίξει την ίδια την ουσία της κοινωνικής μας λειτουργίας ή αν θέλετε, αν δεν "διαβρώσει" το "υλικό" το οποίο συγκρατεί ή συγκροτεί τον κοινωνικό μας ιστό!   

Και στην περίπτωση αυτή, τί μπορεί να εφαρμοστεί ως αντίμετρο; Όσο κι αν φωνάζεις, όσο κι αν αγωνιάς, στο τέλος καταντάς ενοχλητικός, έπειτα επικίνδυνος, αργότερα βαρετός και αν φτάσεις εως εκεί, στο τέλος σε κατηγορούν ως γραφικό... ή "φασίστα" κατά τον ομογάλακτο Ψωμιάδη.

Ποιά είναι τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Καραμανλή τα τελευταία 5 χρόνια; Ας μας πει ο Αλογοσκούφης, ο Φώλιας ή ο Ρουσόπουλος πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν με τις πολιτικές τους; Ας μας πουν πόσους συμπολίτες μας έκλεισαν στην φυλακή ή τους ώθησαν στο εξωτερικό ή την αυτοκτονία!

Πριν λίγες ημέρες, η Έλενα του... "διπλανού ιστολογίου", δήλωνε πως είναι ένα "τίποτα". Προχθές η alma libre είχε "τάσεις φυγής"... Όλα αυτά δεν αποτελούν σύμπτωμα της κοινωνικής, πολιτικής ή οικονομικής μας συγκυρίας, αλλά το αποτέλεσμα, το ηχηρό αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής στόχευσης που ακολουθείται πιστά τα τελευταία χρόνια και ως μηνύματα, έρχονται να συμπληρώσουν το αίσθημα και τις επιλογές χιλιάδων συμπολιτών μας και κυρίως νέων ανθρώπων που καταλαβαίνουν ότι αυτή η χώρα με τις επιλογές της ούτε θέλει ούτε και μπορεί ν' αποτελέσει στήριγμα, καταφύγιο ή χώρος προοδευτικών ιδεών και πράξεων. Και μία χώρα η οποία δεν προσφέρει κανένα αντίκρυσμα, κανένα όφελος, είναι μια χώρα καταδικασμένη ν' αποτυγχάνει συνεχώς παντού!    

Αν επιθυμούσαμε αυτό το μέλλον για την πατρίδα μας και για τα παιδιά μας, δεν θα καθόμασταν ν' ασχολούμαστε με αυτά τα ζητήματα.  

Δεν είμαι κοινωνιολόγος. Δεν είμαι σε θέση να μελετήσω εις βάθος την κοινωνική μας κατάσταση ούτε και να ερμηνεύσω ειδικά τα "σημεία των καιρών".

Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν μπορώ να παρακολουθώ συνεχώς τα γεγονότα και ν' αναδεικνύω με αποτελεσματικότητα τα πιο σημαντικά.

Δεν είμαι πολιτικός και δεν είναι δουλειά μου να προτείνω και να εφαρμόζω λύσεις.

Είμαι όμως πολίτης και μάλιστα, απλός πολίτης (δίχως μπάρμπα στην Κορώνη και απ' όσο γνωρίζω και δίχως κουμπάρο καθ' ό,τι Αχαιός με μικρασιατική καταγωγή) και ως απλός πολίτης μπορώ να εκφράζω ελεύθερα την αγωνία μου! Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύω σε αυτό, τότε ειλικρινά επιλέγω να γίνομαι ενοχλητικός και τολμώ ν' απαιτώ! Ν' απαιτώ χωρίς να περπατώ μέσα σε κομματικούς ή συνδικαλιστικούς διαδρόμους και να ορθώνω το ανάστημά μου απέναντι σε όλους εκείνους τους πολιτικά αδύναμους και ανεπαρκείς.

Να λοιπόν γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί η κοινωνική επιβίωση όλων μας πρέπει να είναι ευθύνη του κράτους και δεν μπορεί να υποθηκεύεται σε "τράπεζες" και οργανισμούς "κοινής οφέλειας", γιατί έτσι βολεύει η αντιγραφή...  η όποια αντιγραφή.

Να γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί, εντάξει να δεχτώ πως όταν είσαι φτωχός, ό,τι κι αν συμβεί λίγο θα επηρεαστείς και ακόμη λιγότερες θα είναι και οι συνέπειες. Δεν φοβάσαι τίποτε κι όσο ελπίζεις σ' ένα καλλίτερο αύριο μπορείς και εξωραΐζεις την καθημερινότητά σου. Τί συμβαίνει όμως, όταν με τον  ιδρώτα σου ή μη (δεν έχει σημασία) έχεις κατακτήσει ένα πολύ καλό επίπεδο διαβίωσης και ξαφνικά νιώθεις να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια σου; Και όχι μόνον αυτό, αλλά να γνωρίζεις συγχρόνως ότι είσαι και αδύναμος να εμποδίσεις την καταστροφή;

Να γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί σχεδόν όλα είναι λάθος, ζούμε μέσα σ' ένα λάθος και είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχόμαστε γιατί ως γνωστόν... το μη χείρον βέλτιστο!

Για το τέλος, θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι η πραγματικότητα δεν εξαντλείται στα όρια του τηλεοπτικού μας δέκτη, ούτε και στις σελίδες της αγαπημένης μας(;) εφημερίδας...             

Semi-presidential democracy in East Asia

by Benjamin Reilly

East Asia contains three of the world’s semi-presidential democracies (as pointed out in the latest APEC Economies Newsletter here) : Taiwan, Mongolia, and East Timor. Each of these countries is an unusual case of democratisation: Taiwan is one of East Asia’s famous ‘tiger’ economies and the world’s only Sinitic democracy, but faces an ongoing crisis of nationhood; Mongolia is one of the few unambiguous cases of a successful transition to democracy and a market economy in the post-Communist world; while East Timor is both Asia’s poorest nation and its newest democracy. Prior to their democratic transitions, each was also under the influence of a large foreign power — be it Russia in relation to Mongolia, Indonesia in East Timor, or China’s claim to sovereignty in relation to Taiwan. This is not a propitious starting point for a transition to democracy; indeed, in different ways, each country seemed to lack some of the essential preconditions for successful democratisation.

Nonetheless, each has succeeded to the extent that successive free elections and peaceful changes of power have now occurred.As part of their transitions to democracy, East Timor, Mongolia and Taiwan each chose semi-presidential constitutions. Semi-presidentialism is an increasingly popular constitutional model which combines a directly elected president with significant powers as well as a prime minister chosen by the legislature. France and Portugal are long-standing examples, along with many new democracies in Eastern Europe and Southern Africa. In Asia, East Timor, Mongolia and Taiwan are all clearly semi-presidential in the sense of having ‘a popularly elected, fixed-term president existing alongside a prime minister and cabinet who are responsible to parliament’.

However, their presidential powers of each differs considerably: Taiwan’s constitution grants extensive powers to the president, while in East Timor the president is largely a symbolic figure whose most important power is as supreme commander of the armed forces — a provision that was to have great importance during the internal conflict in East Timor in 2006. Mongolia sits somewhere between these two in terms of the scope of its presidential powers.

Despite their status as competitive electoral democracies, national politics in each of these countries has been hampered by recurrent problems of gridlocked government, political instability and politically-motivated violence during periods of ‘divided government’ when the president and the majority of the legislature come from different political parties. These pathologies are due, in part, to their semi-presidential constitutional structures, particularly the propensity of such systems to deliver periods of political cohabitation. These ‘split majorities’ have had a pronounced negative impact on political stability and effectiveness, weakening the consolidation of democracy in each of these three cases.

For significant periods of their recent democratic experience, the phenomenon of divided government placed immense pressures on the developing political systems of Mongolia, Taiwan and especially East Timor. One reason for this is that in each case, the initial period of divided government came early in the country’s democratic experience, and many of the political actors had no real sense of how to deal with it. Moreover, divided government brought with it a series of political problems that undermined political institutionalization, turning national politics into a competition between powerful individuals. This led to familiar patterns of political polarization, instability and violence emerging in each country, although a markedly different levels. While the severity of these differed considerably – the crisis in East Timor, for instance, was clearly of a different magnitude from that of Taiwan or Mongolia – the incidence of these problems of political polarisation, instability and violence can be compared to those times when unified governments were in place in each country.

Mongolia had the shortest period of divided government, with cohabitation lasting four years, from June 1996 to July 2000. East Timor’s period of divided government can be assessed as lasting from April 2002, when Xanana Gusmão won the country’s first presidential election with a massive 87 per cent of the popular vote, through to Mari Alkatiri’s resignation and replacement by Jose Ramos Horta as prime minister in July 2006. Taiwan’s experience of divided government was a constant throughout Chen Shui-bian’s presidency, from 2000 to 2008, as his Democratic Progressive Party controlled executive power but the opposition ‘pan-Blue’ coalition, led by the formerly-ruling Kuomintang, maintained a majority in the legislature.

One way of illustrating the problems of political stability in these semi-presidential countries is the World Bank’s Governance Matters database, which includes an aggregate measure of ‘political stability’ for all states drawn from a combination of public and private sources. This ‘political stability’ measure combines indices of politically-motivated internal and external violence in a given country with a separate measure of government durability, that is the government’s ability to carry out its declared programs, and to stay in office. As shown in Figure 1, which compares these indicators for each of the three country cases over the past decade, political stability tends to decline during periods of divided government.

In Mongolia, for example, the stability measures were at their lowest during the 1997–2000 period of cohabitation, but have risen since the resumption of single-party rule, at least until the aftermath of the 2008 parliamentary elections. In Taiwan, too, stability measures were at their highest in the late 1990s but declined with the election of President Chen Shui-bian in 2000 which ushered in Taiwan’s period of divided government, with the lowest levels reached in 2006. In East Timor, stability declined sharply between 2000 and 2002 as the UN administration prepared the country for independence, and have since declined considerably further, with the lowest levels reached in 2006 when the standoff between Prime Minister Alkatiri and President Gusmão came to a head.

These indicators help illustrate a key point: while semi-presidentialism has its benefits, it places unusual strains on new democracies. In particular, periods of divided government can put great stress on the stability of countries which have not yet developed established practices of political coexistence. In addition, the uncertainties of constitutional law in situations of shared power create their own problems: in these three country cases, disagreements over which particular office would exercise which particular constitutional powers was a recurring source of conflict. No constitution can codify all situations which office-holders are likely to face, meaning that even the most thorough constitutional text will inevitably leave some grey areas unspecified. This is a particular problem for semi-presidential constitutions, as it is precisely those grey areas of uncertainty which can provide the basis for ongoing conflict.

source: eastasiaforum.org

Ο εφιάλτης στον δρόμο ... χωρίς διόδια: Τί άλλαξε;

Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από εκείνο που μπορεί να δοκιμάσει κάποιος, όταν γνωρίζει ή μαθαίνει εκ των υστέρων ότι οι σκέψεις του ή οι απόψεις του αυτόνομες ή εντός μιας ευρύτερης συλλογικής προσπάθειας καταφέρνουν να επιφέρουν ένα μικρό, ελάχιστο αποτέλεσμα σε μία καθημερινότητα άρρωστη και προβληματική, που ενοχλεί και καταπιέζει... που πολλές φορές καταδικάζει τους πολίτες να ζουν, να εργάζονται να μετακινούνται και να ονειρεύονται με κίνδυνο ακόμη και της ίδιας τους της ζωής! 

Πριν από ένα μήνα περίπου, από αυτό εδώ το ιστολόγιο, έγραφα στην ανάρτησή μου " Ο εφιάλτης στον δρόμο ... με ή χωρίς διόδια":

Το 2008 είναι μία χρονιά πολλών αλλαγών για την εργασία μου καθώς - μεταξύ άλλων, δεν χρειάζεται και να ταξιδεύω τόσο συχνά όσο παλαιότερα. Έτσι, αγαπημένες διαδρομές όπως η Ναυπάκτου-Ιτέας δεν αποτελούν για μένα μέρος της επαγγελματικής μου ρουτίνας τώρα πια, αλλά ευχάριστο περάσμα από την μία πλευρά της Ελλάδας στην άλλη. Ακόμη περισσότερο, μπορώ πλέον να διακρίνω ακόμη και την πιο ελάχιστη μεταβολή του δρόμου και του τοπίου τριγύρω.

Και εκεί ήταν που αντίκρυσα ιδίοις όμμασι το γελοίον του πράγματος!!! Είχαν τοποθετήσει - σε... "επιλεγμένα" σημεία - κάμερες ελέγχου της ταχύτητας(!). Όσοι έχουν ταξιδέψει από Ναύπακτο προς Λαμία και το αντίστροφο, τουλάχιστον για μία φορά στην ζωή τους, γνωρίζουν ότι είναι ένας δρόμος δύσκολος και επικίνδυνος, για τον οδηγό που δεν τον γνωρίζει, όχι όμως λόγω κίνησης αλλά, επειδή ο σχεδιασμός του ήταν και είναι προβληματικός (προδιαγραφές 1821), ενώ το οδόστρωμα σε αρκετά σημεία έχει τα κακά του χάλια! Ειδικά το κομμάτι Ιτέας-Ναυπάκτου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ως "δρόμος-φάντασμα", αφού τον αφήνουν στην μοίρα του που δεν είναι άλλη από την φυσική του αποσύνθεση χρόνο με τον χρόνο.

Σε αυτόν λοιπόν τον δρόμο, τα "τσακάλια" του "αρμοδίων" Αρχών επέλεξαν να τοποθετήσουν κάμερες για να ελέγξουν τί; Την κυκλοφορία που εκ των πραγμάτων είναι αραιή και ιδιαίτερα αργή, αφού ο δρόμος δεν προσφέρεται σε "τσαχπίνιδες" οδηγούς; Κι όχι μόνον αυτό! Αντί να τοποθετήσουν τις κάμερες σε σημεία που θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν, τις έχουν τοποθετήσει στους... "αγρούς" και τις "εξοχές"! Το χειρότερο απ' όλα; Οι "υπεύθυνοι" του όλου "εγχειρήματος", πληρώνονται για την ... "δική μας ασφάλεια"! Πληρώνονται και για τις ανοησίες τους!

Έπειτα από ένα μήνα, κάνοντας την ίδια ακριβώς διαδρομή, παρατήρησα αρκετές αλλαγές που για πρώτη φορά ήταν τόσο πολύ εμφανείς! Εντοπίστηκαν διορθώσεις και νέα ασφαλτόστρωση ορισμένων μεγάλων τμημάτων του οδοστρώματος, ενώ επισημάνθηκαν με έντονη λευκή-κόκκινη σήμανση οι πολύ επικίνδυνες στροφές του δρόμου. Μέσα σ' ενα μήνα - πιστεύω - πως αυτές οι βελτιώσεις είναι οι ελάχιστες που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, αποτελεί όμως θετική κίνηση για την ασφάλεια των οδηγών και όλων όσων κινούνται επί της συγκεκριμένης τέως εθνικής οδού!

Χρειάζονται ακόμη περισσότερα!

α) Περισσότερη σήμανση στις κατά τόπους κατοικημένες περιοχές.

β) Ολοκληρωτική διόρθωση του οδοστρώματος με διαπλατύνσεις, διόρθωση κλίσης στροφών,  αντικατάσταση και όχι απλή συντήρηση της ασφάλτου,

γ) Διόρθωση και επαναπροσδιορισμό ορίων ταχύτητας...

... Ενδεχομένως, κι αρκετές ακόμη πιο ειδικές παρεμβάσεις τις οποίες δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω καθώς δεν είμαι συγκοινωνιολόγος. Παρ' όλα αυτά, επειδή η ασφάλειά μας προέχει και πρέπει να επικροτούμε κάθε θετική ανταπόκριση απ' όπου κι αν προέρχεται, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι λίγο περισσότερο ασφαλής νιώθοντας ότι κάπου, κάποιος ενδιαφέρεται και δείχνει αποφασισμένος να εργαστεί για το καλό όλων μας!   

EU Fights For Nabucco's Future

By Ahto Lobjakas

BRUSSELS -- The fate of the Nabucco pipeline project appears to be hanging by a thread. No EU official would publicly admit this, but the signs tell their own story. First, as a senior EU official told reporters in Brussels on November 4 on condition of anonymity, transit talks with Turkey have stalled. Second, Azerbaijan is dithering between competing Russian and EU bids for its gas exports, which are crucial to bringing Nabucco on line in 2012 as planned. Third, in the long term, Azerbaijani gas alone will not be sufficient. The EU official said that "other countries in the region" must supply most of the 31 billion cubic meters (bcm) of gas Nabucco is expected to carry by 2020.

But Iran, with the world's second-largest reserves, remains off-limits as long as it continues to enrich uranium. And Turkmenistan, with its enormous export potential, has yet to decide whether to invest in a trans-Caspian pipeline linking it to Azerbaijan -- and Nabucco. The common thread for all these countries, and the EU as the ultimate beneficiary of the 3,300-kilometer-long pipeline, is the question of intent and commitment.

EU Makes Its Case
On November 5-7, EU Energy Commissioner Andris Piebalgs will visit Turkey and Azerbaijan to demonstrate the bloc's continued commitment to Nabucco.

"The first objective of this trip is to show the political commitment of the European Commission to the Nabucco project and to reaffirm once more that we are convinced that it is going to be online according to the planned timetable," says Piebalgs' spokesman, Ferran Tarradellas.

The Russian-Georgian conflict sent shock waves through the region and among potential investors. But official Brussels remains steadfast in the belief that Nabucco is safe from Moscow's interference. "Russia would jeopardize its reputation as a reliable supplier" to the EU if it acted in any way to damage Nabucco, said one official.

However, none of Nabucco's essential building blocks is currently in place. Turkey continues to hold out for a better transit deal while Azerbaijan has yet to formally commit its gas exports to the project. Tarradellas says that while Piebalgs' visit is a sign that the EU is upping the ante in its talks with the two countries. "We're going to discuss also the remaining differences with the Turks and the question of the transit of the gas through Turkey," he says, "and then we're going to be visiting Azerbaijan, which will be probably be the first supplier of gas for the Nabucco pipeline."

The senior EU official who spoke on condition of anonymity said that, apart from charging a transit fee, Turkey wants to divert 15 percent of Nabucco's gas for cheap domestic use. As Azerbaijan is insisting on selling its gas at European market rates minus transit costs, the Nabucco consortium and its subsidiaries in Turkey, Bulgaria, Romania, Hungary, and Austria would be left to pick up the tab. Piebalgs is keen to break the deadlock before the end of the year. In Turkey this week he will meet with the country's president, prime minister, foreign minister, and economy minister.

Where Will Gas Come From?
Azerbaijan, meanwhile, has yet to decide to whom to sell the estimated 7-9 bcm of gas it is able to export annually in the early years of Nabucco's operations. The senior Brussels official said EU companies are pitted against Russian competitors. There are fears in the EU that Russian political pressure could clinch the deal for Russian bidders. A decision is expected sometime in 2009.

EU officials say that the fact that Piebalgs has secured a meeting with Azerbaijani President Ilham Aliyev is a sign of "interest" on the part of Baku in doing business with the EU. But Azerbaijan's gas reserves, even if supplemented by the planned expansion of the Shah Deniz field, will not be sufficient to keep Nabucco in business.

And this is where Nabucco currently hits a wall. Iran will remain untouchable  in trade terms as long as it refuses to cease uranium enrichment. Like Azerbaijan, Turkmenistan and Kazakhstan can be swayed by Moscow's cash -- or outright pressure. And even if Turkmenistan's recently confirmed reserves of 14 trillion bcm dwarf Russia's own transit capacity, Moscow will be seeking to deny the EU a piece of the pie.
Piebalgs is hoping to soon visit Turkmenistan and Kazakhstan, his aides say. This leaves Iraq and Egypt as the only other viable regional suppliers for Nabucco -- with one extremely unstable and the other rather remote.

Meanwhile, EU officials reject suggestions Nabucco could eventually carry Russian gas diverted south. This, they say, would defeat the purpose of Nabucco -- which is to diversify supplies. (Competing Russian projects, such as South Stream, are not seen as a problem, however. The EU's growing demand for gas will make sure it has a market and the diversification of transport routes is a good in itself).

If the degree of insecurity associated with the 8 billion-euro ($10.3 billion) project coupled with the global financial crisis is making potential investors nervous, officials in Brussels remain serene. When pressed, they do point out, however, that should private investors balk, public lenders such as the European Investment Bank and the World Bank stand ready to step in.

Initially published at RFE/RL

Copyright (c) 2008. RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036.

Από τα πρώτα σχόλια με την ευκαιρία της εκλογής του B. Obama στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών

Διθυραμβικά, ζωντάνα και γεμάτα από αισιοδοξία είναι τα περισσότερα σχόλια του Τύπου και των απλών πολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο, φαντάζομαι, πιο πολύ στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και στις χώρες με τις οποίες έχει κατά κάποιο τρόπο δεσμούς ο νεοεκλεγής Πρόεδρος, όπως η Ινδονησία και η Κένυα. Αργότερα, πιθανόν να γράψω και την δική μου άποψη σχετικά, κυρίως για ό,τι έχει να κάνει με την χώρα μας όμως για την ώρα, αξίζει να δούμε κάποια σχόλια και σκέψεις, από άλλες περιοχές αυτού του πλανήτη.

Από δεκάδες αναρτήσεις, άρθρα και σχόλια, επέλεξα να αναδημοσιεύσω από το ιστολόγιο Kenyan Pundit την άποψη του διαχειριστή του, η οποία πιστεύω ότι είναι πολύ πραγματική, ανθρώπινη και αντικειμενική και είναι μία άποψη κοινή για πολλά εκατομμύρια συνανθρώπων μας σε ολόκληρο τον κόσμο:

Like most of the rest of the world, I’m hoping that I’m waking up to a moment in history. Beyond the sheer glee of an Obama victory, there’s just the awesomeness of having been around during what will be one for the record books. During my student days I remember being wistful at times when hearing about historic leaders and historic times, and now there’s an opportunity to live it. A lot of ink has been spilled over why Obama is popular globally and just how disappointed people will be because of high expectations - I think that’s missing the larger point. Will Obama under-deliver, probably yes. But when was the last time an individual (especially that young people can relate to) inspired THE WORLD to think that things could be different and better, and that there is such a thing as a non-crappy politician?

And for those (Kenyans) who are being derisive about Kenyans trying to “own” Obama. Bah! Yes, it’s unrealistic to think that his election will change U.S. policy practically as far as Kenya goes, but I don’t think there’s anything wrong with Kenyans going overboard with Obama-mania and what he represents for us.

Now if only we can translate our aspirations for him to our aspirations for Kenyan leaders! Would Barack Obama have made it as a Kenyan politican (or even African) - almost certainly not…we excel in trashing intellectual, ethical, different, individuals who want to participate in public service. In Obama’s own words, “…For as long as I live, I will never forget that in no other country on earth is my story even possible.” Lets work to change this people.

Kudos America for doing the right thing and for reminding us that the American dream is still alive and well.

Επιβολή προστίμων για νόθευση καυσίμων

Πριν λίγο έλαβα ένα e-mail από κάποιον αναγνώστη, ο οποίος μου επεσήμανε το ζήτημα των τιμών στα υγρά καύσιμα και τα φαινόμενα κερδοσκοπίας, που παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά, από δεκάδες "επαγγελματίες" εμπορίας και διάθεσής τους, οι οποίοι κερδοσκοπούν εις βάρος της περιουσίας όλων μας!

Μου απέστειλε και σχετικό πίνακα του Υπουργείου Ανάπτυξης με την παράκληση να τον δημοσιεύσω κι εγώ, τον οποίο μπορείτε να δείτε εδώ:  http://www.ypan.gr/flash_fuel/kafsima/PROSTIMA.htm ούτως, ώστε να γνωρίζετε ποια πρατήρια νοθεύουν τα καύσιμα, πως τα νοθεύουν και ποιά πρόστιμα επεβλήθησαν. 

ΗΠΑ: Εκλογικά αποτελέσματα σε πραγματικό χρόνο

Απ' ό,τι φαίνεται, ιδιαίτερα τις τελευταίες ώρες, το ενδιαφέρον των περισσότερων από εμάς στρέφεται γύρω από τις αμερικανικές εκλογές και τα δύο κεντρικά πρόσωπα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης (Ομπάμα και Μακέιν) που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αναμένεται να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο διεθνές πεδίο... 

Αρκετά ιστολόγια, όπως το nylon.gr ή το reality-tape.com, θα παρακολουθούν από κοντά την όλη διαδικασία καθ' όλη την διάρκεια της νύχτας με σχόλια και παρατηρήσεις, ενώ θα παραθέτουν βίντεο και links σε ιστολόγια και ιστοσελίδες,  με σκοπό την πιο έγκυρη ενημέρωση όλων μας σε πραγματικό χρόνο, οπότε  δεν νομίζω πως θα έχω τίποτε περισσότερο να προσφέρω. Το μόνο που μπορώ να κάνω, έτσι ώστε να "πλαισιώσω" την όλη αυτή ενημερωτική διαδικασία, είναι η ανάρτηση του εκλογικού χάρτη από το τηλεοπτικό δίκτυο msnbc, ο οποίος θα ενημερώνεται αυτόματα με την ολοκλήρωση των κατά τόπων διαδικασιών και δημοσίευσης των αποτελεσμάτων τόσο για την προεδρία, όσο και για την Βουλή των Αντιπροσώπων και την Γερουσία.