Παρακολουθώ, όσο γίνεται, όλα όσα γράφονται και λέγονται στα κοινωνικά δίκτυα και τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την δολοφονία - διότι περί δολοφονίας πρόκειται - τόσων συνανθρώπων μας στα Τέμπη, και δεν μπορώ παρά να νιώθω οργή και αηδία για το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας.
Ο απόηχος των χθεσινών κινητοποιήσεων σε όλες τις πόλεις της χώρας με βασικό αίτημα την διαφάνεια και την δικαιοσύνη παραμένει πολύ ισχυρός, και σε όσους προκαλεί τρόμο (ξέρουν ποιοι είναι αυτοί), καλώς τους τον προκαλεί. Είναι όλοι εκείνοι που ακόμη και τώρα, ενώ κηδεύουμε εικοσάχρονα παιδιά, έχουν το θράσος να μας κουνούν το δάκτυλο, να φωνασκούν και να απειλούν ακόμη και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο καθώς, καταρρέει μπροστά στα μάτια τους το περίφημο κυβερνητικό αφήγημα, διαφαίνεται το τέλος των ψευδαισθήσεών τους και ο κίνδυνος να χάσουν από τα χέρια τους το βάζο με το “μέλι”. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η μόνη τους αγωνία. Ούτε η αλήθεια, ούτε η διαφάνεια, ούτε η δικαιοσύνη.
Ωστόσο, αδυνατώ να αποφασίσω εάν αυτοί και η συμπεριφορά τους συνιστά το μείζον ζήτημα για εμάς τους πολίτες ή η αδιαφορία και η “ασφαλής απόσταση” που κρατούν κάποιοι άλλοι. Όπως και να έχει, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο νομίζουμε. Μακάρι - τι λέω τώρα, το πρόβλημά μας να ήταν ο ΟΣΕ, οι ιταλοί, ένας ασυνείδητος πρωθυπουργός, ένας ανόητος υπουργός κι ένας ανίκανος υπάλληλος. Αλίμονο! Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία μας, ο πολιτισμός μας, η παιδεία μας. Είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε και διαχειριζόμαστε τα πράγματα. Είναι οι προθέσεις μας και οι στόχοι μας. Είναι η απαξία της ουσίας και η αναγωγή της εικόνας ως της μόνης υπαρκτής και ικανής πραγματικότητας, την οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί. Οι μέρες είναι μετρημένες. Όλοι μας θα γίνουμε μάρτυρες μιας λυσσαλέας προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας με… “στοιχεία” και “ντοκουμέντα”!
Άκουσα τυχαία χθες την Ντόρα Μπακογιάννη να λέει “ή τα ισοπεδώνουμε όλα ή προσπαθούμε να βρούμε και διορθώσουμε το πρόβλημα και αυτή είναι η λογική μας” και αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια, τί ακριβώς να διορθώσουμε; Δεν υπάρχει κάτι να λειτουργεί σωστά. Τίποτα απολύτως όμως! Όλα λάθος! Μια χώρα λάθος! Ένας λαός λάθος! Με ένα στρεβλό παρόν κι ένα αμφίβολο μέλλον! Δίχως όραμα και δίχως προοπτική και προορισμό. Γίναμε λέει ευρωπαίοι. Πού; Πώς; Πότε; Και τί σημαίνει να είσαι ευρωπαίος; Να κοροϊδεύεις; Να ψεύδεσαι; Να καλύπτεις και να συγκαλύπτεις; Να κλέβεις; Να εκβιάζεις και να βιάζεις; Να αδιαφορείς; Να εκμεταλλεύεσαι; Να είσαι άμοιρος ευθυνών;
Αν πρέπει να λύσουμε κάτι, πρέπει να τα λύσουμε όλα! Από την αρχή ως το τέλος. Από πάνω ως κάτω και μετά, άλλη μια φορά για να γίνει η επαλήθευση. Είναι πλήρης η αποσύνθεση. Αποσύνθεση ηθική και ψυχική! Δεν την αισθάνεται κανείς την μπόχα στα ρουθούνια του; Και όσοι την αισθανόμαστε τι κάνουμε; Είπαμε την άποψή μας και καθαρίσαμε; Κάναμε μία καλή πράξη και γίναμε άνθρωποι του Θεού; Ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας και τελειώσαμε; Κι όσοι από εμάς δεν καθάρισαν και δεν τέλειωσαν και πασχίζουν να διορθώσουν τα δικά μας σφάλματα και να αναπληρώσουν το δικό μας κενό με όλο τους το είναι, έχουν μια αναθεματισμένη ταπεινότητα που ενοχλεί! Μας ενοχλεί! Μας ενοχλούν! Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε;
