Μόλις πληροφορήθηκα έναν ακόμη λόγο για τον οποίο θα πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι εμείς οι έλληνες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι κι επίσημα υποψήφιος για το Όσκαρ Α’ και Β’ ανδρικού ρόλου για την δραματική ταινία «ο στεγασμένος άστεγος».
Για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ακαδημίας, κάποιος είναι υποψήφιος σε δύο κατηγορίες υποκριτικής και όχι σε μία! (δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν είναι ο πρωταγωνιστής ή όχι).
Ωστόσο, η άποψή μου είναι πως το Χόλυγουντ μας αδικεί. Η ταινία είναι εξαιρετική από κάθε άποψη και στο μέλλον θα αποτελεί ορόσημο της 7ης τέχνης. Θα έπρεπε να τύχει υποψηφιότητας και για τη σκηνοθεσία και για τα σκηνικά και για τη φωτογραφία και για το σενάριο και για τη μουσική αλλά και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Να στέκεται ισάξια δίπλα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον Τιτανικό και τον Γκάντι!
Λίγα λόγια για την ταινία. Ένας συμπαθής παππούς, παίρνει το λεωφορείο για να πάει στο σπίτι του. Ο πρώτος συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα εξυπηρετούν γρήγορα, με ασφάλεια και με μηδαμινό κόστος χωρίς διακρίσεις. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μαθαίνουμε την ιστορία του. Πως από νοικοκύρης κατέληξε να ζει στους δρόμους.
Ο σεναριογράφος, αρκείται μόνον τις πιο σημαντικές πληροφορίες και μας τις παραθέτει με δωρική μαεστρία. Έτσι, αποφεύγονται αλήθειες, όπως για παράδειγμα η ευθύνη των ελληνικών κομμάτων και των ελληνικών κυβερνήσεων και πιο συγκεκριμένα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην φτωχοποίηση των ελλήνων. Δεν γίνεται επίσης, καμία αναφορά στο όραμα των σαμαροβενιζέλων για ρουμανοποίηση και βουλγαροποίηση των ελλήνων, ούτε για τον αέρα (πρόστιμα και πανωτόκια) που χρεώθηκαν και εξακολουθούν να χρεώνονται οι έλληνες μόνο και μόνο για να στηρίζουν ένα πολιτικό σύστημα νοσηρό.
Σωστά καταλάβατε. Η ταινία, είναι ένα πολιτικό δράμα για γερά νεύρα! Δύο χρόνια στους δρόμους ο συμπαθής παππούλης, όταν λαθρομετανάστες και λοιποί τακτοποιούνται άμεσα με στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα συναφή. Δεν του έφταιγε κανένας. Ας πρόσεχε! Άραγε, πόσες φορές δεν το έχουμε πει για συνανθρώπους μας που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση; Να το πρώτο μεγάλο ερώτημα της ταινίας.
Κι εκεί που είμαστε έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα αλλάζει τελείως το σκηνικό. Μαθαίνουμε ότι η Πολιτεία του βρήκε σπίτι και σε αυτό το σπίτι, εμφανίζεται απρόσκλητος ο Κυριάκος. Η εμφάνισή του προσομοιάζει με εκείνη του σούπερμαν αλλά ο πρώην, ο νυν κι αεί Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν φοράει κάπα και κολάν, ούτε κι έχει υπερδυνάμεις. Όλη του η δουλειά περιορίζεται στα όρια του εφικτού. Ότι δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή.
Ανεβαίνει σκάλες, επισημαίνοντας έτσι τον κόπο που με αίσθημα ευθύνης οφείλει να καταβάλει κάθε ηγέτης. Φτάνει στον όροφο του διαμερίσματος και χτυπά το κουδούνι. Το μπουτόν παραπέμπει σε μία άλλη εποχή, ξεχασμένη, τότε που ο κατασκευαστικός οργασμός ήταν η καθημερινότητα που έτρεφε δεκάδες επαγγέλματα και χιλιάδες οικογένειες.
Το διαμέρισμα του συμπαθή παππούλη, λιτό κι απέριττο θυμίζει τις πολυτελείς κατοικίες στα περίχωρα των Τιράνων που προορίζονταν για την ελίτ της αλβανικής μαφίας – συγγνώμη – για την ελίτ του πολιτικού, καλλιτεχνικού, ακαδημαϊκού κόσμου της χώρας με την βαλκανική εσάνς διάχυτη στο χώρο. Χρώματα δεν υπάρχουν. Το βρώμικο λευκό σε διάφορες παστέλ αποχρώσεις κυριαρχεί παντού, ανοίγοντας έτσι περισσότερο τον χώρο.
Η κουβέντα μεταξύ των δύο ανδρών, φιλική κι ανθρώπινη. Η κάμερα, εστιάζει στα χαμόγελα και κυρίως, στο βλέμμα του Κυριάκου που λάμπει. Τη ίδια λάμψη παρατηρεί κανείς στους ιδιοκτήτες κατοικίδιων, όταν στρέφουν το βλέμμα τους στα αγαπημένα τους ζωντανά.
Για τους αμύητους, ο διάλογός τους πραγματεύεται και την κεντρική ιδέα της ταινίας. Για τους πιο ψαγμένους η σκηνή του ψησίματος του καφέ περικλείει όλη την ουσία του πράγματος: Ο καφές είναι τούρκικος ή ελληνικός;
Όπως σε κάθε ταινία που ο σεναριογράφος σέβεται τον εαυτό του, δεν δίδεται απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα και αφήνεται στην κρίση του καθενός μας… Απολαυστική ταινία, χωρίς να κουράζει, με έξυπνο διάλογο που διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
Ό,τι πιο ντροπιαστικό, ό,τι πιο εξευτελιστικό έχω δει ποτέ στη ζωή μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου