Δικαιοσύνη, τι δύσκολο πράγμα...

… Μια πραγματικά εξαιρετική εικόνα του γκρινιαρόγατου που αποτυπώνει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα τόσο στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, όσο και στον χώρο της Δικαιοσύνης!

Δεν χωρά καμία αμφιβολία πως, η ποιότητα στην άσκηση και απονομή της δικαιοσύνης προσδιορίζει τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη μιας χώρας και στ’ αλήθεια, αναρωτιέμαι… μιλάμε για απαξίωση των θεσμών… ποιος τελικά ευτελίζει τους θεσμούς?

Είναι ψέμμα πως το ήθος αποτελεί άγνωστη λέξη για ορισμένους?

Είναι ψέμμα πως το Σύνταγμα δεν έχει καμία απολύτως ισχύ και δεν δύναται να προσφέρει καμία απολύτως προστασία στους πολίτες?

Είναι ψέμμα πως το γράμμα του νόμου εφαρμόζεται επακριβώς και ίσως με μία κάποια υπερβολή ΜΟΝΟΝ στους απλούς κι ανώνυμους πολίτες?

Ποιά είναι η Δικαιοσύνη? Πού υπάρχει δικαιοσύνη? Ποιός την απονέμει? Υπό ποιές προϋποθέσεις? Με ποιό σκοπό?

Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα:

«Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως, στην χώρα μας αυτοί που τιμωρούνται είναι μόνον οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι άτυχοι. Γιατί άραγε? Γιατί οι υπηρετούντες την Δικαιοσύνη από έδρας, αγωνίζονται με σθένος για τα δικαιώματά τους και δεν επιδεικνύουν το ίδιο σθένος στην ελάχιστη υποχρέωσή τους για ανθρωπιά και κοινωνικό πολιτισμό?

Ποιά είναι η ζυγαριά και ποιό το ζύγι?

Είναι εύκολο να ρίχνεις το βάρος στην πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) και να νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πιλάτος… Την ίδια ώρα, φαίνεται πως είναι υπερβολικά δύσκολο για ανθρώπους «σπουδαγμένους» και διαβασμένους – ίσως περισσότερο από τον καθέναν – να ερμηνεύσουν λογικά το πνεύμα των νόμων.»

… Να εφαρμόσουν δηλαδή την κοινή λογική!

Επιπλέον και με προκλητικό ύφος και τρόπο, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης – πολλοί εξ αυτών – αξιώνουν από τους πολίτες να αναφέρονται προς αυτούς (και «κατ’ επέκταση προς τη δικαιοσύνη») με σεβασμό και… φόβο!

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο σεβασμός κερδίζεται με έργα?

Δεν γνωρίζουν οι κ.κ. δικαστές πως ο φόβος αναιρεί αυτόματα την έννοια της ίδιας της δικαιοσύνης που θέλουν να υπηρετούν?

Ποιο είναι ακριβώς το έργο που έχουν να επιδείξουν, για να το σεβαστώ κι εγώ ως ο τελευταίος των τελευταίων?

Αγαπητοί κύριοι δικαστές, εσείς θα έπρεπε να γνωρίζετε καλλίτερα από εμένα - που ξέρω ελάχιστα ότι, οι μεγαλύτερες επαναστάσεις στην Ιστορία έγιναν διότι η Δικαιοσύνη ήταν μεροληπτική! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη είχε κάλπικα σταθμά στη ζυγαριά της! Έγιναν διότι η Δικαιοσύνη εκτός από τυφλή, ήταν και κουφή και ξεδοντιάρα! Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι… έτσι δεν είναι?

Τι διαφορετικό έχουν οι Άκηδες, οι Μαντέληδες, οι Τσουκάτοι, οι Εφραίμηδες και όλο το κακό συναπάντημα της tv από τον Γιώργο, τον Γιάννη, τον Θανάση… τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον άστεγο, τον κατεστραμμένο επιχειρηματία και όλους εκείνους τους άλλους κακόμοιρους, πάνω στους οποίους εξαντλείτε όλη σας την αυστηρότητα για… «παραδειγματισμό»?

Δεν ντρεπόμαστε λιγάκι?

Έχετε αποτύχει κύριοι δικαστές, κύριοι εισαγγελείς και κύριοι ανακριτές. Έχετε αποτύχει και αποτελείτε παράδειγμα προς αποφυγή!

Έχετε πετύχει όμως και κάτι… κάτι σημαντικό και οφείλουμε να σας το αναγνωρίσουμε: καθημερινά, χρόνια τώρα, δημιουργείτε όλοι σας κι από έναν Γιάννη Αγιάννη, κι αυτός ο Γιάννης Αγιάννης αποτελεί ελπίδα και πυξίδα για όλους μας! Κι όπως γνωρίζετε, ο Γιάννης Αγιάννης δεν είναι εκδικητικός. Δεν είναι αναίσθητος και πιστεύει στην Δικαιοσύνη. Και η πίστη του αυτή μπορεί και διαμορφώνει συνειδήσεις σε αντίθεση με εσάς…

Ασφαλώς υπάρχουν και καλοί δικαστές. Όπως υπάρχουν και καλοί ιερείς και καλοί έμποροι και καλοί τεχνίτες… Αυτοί λοιπόν οι καλοί, φέρουν μεγάλο βάρος και μεγάλη ευθύνη! Κανένας δεν θέλει να είναι εναντίον κανενός! Όλοι μας επιθυμούμε μία καλλίτερη κοινωνία, με νόμους, θεσμούς, αξίες κι αρχές σεβαστές απ’ όλους! Όλοι μας επιθυμούμε να απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα και να επωμιζόμαστε τις ίδιες υποχρεώσεις! Μία υγιής κοινωνία βασίζεται προπάντων στους ανθρώπους της και όχι σε αραχνιασμένες βιβλιοθήκες, σκονισμένα βιβλία και διαστρεβλωμένες/παροχυμένες/ξεπερασμένες θεωρίες που δεν προσφέρουν τίποτε το σημαντικό και το αξιόλογο!

Πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τον τρόπο σκέψης μας και τις συμπεριφορές μας. Πρέπει να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι! Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας και η Δικαιοσύνη, μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα αν κι εφόσον οι λειτουργοί της αποφασίσουν να αποδώσουν την δικαιοσύνη που αξίζει ο καθένας μας.

Μέχρι τότε…