Η Τουρκία να καταστεί υπόλογη των πολιτικών και των επιδιώξεών της

 

Είναι ντροπή να κυματίζει η τουρκική σημαία δίπλα στην ευρωπαϊκή. Δεν έχει ούτε το ηθικό ύψος, ούτε το πολιτισμικό βάρος της ενωμένης Ευρώπης.

Αναμφισβήτητα, οι πολιτισμένοι λαοί έχουν μάθει να σέβονται σύμβολα και συμβολισμούς. Ακόμη κι εκείνα των εχθρών τους! Οι τούρκοι όμως, δεν σέβονται τίποτε απολύτως και κανέναν. Ούτε καν τους φίλους τους… όσοι τους έχουν απομείνει εν πάση περιπτώσει.

Δυστυχώς, ανάμεσά μας βρίσκονται οι πιο ένθερμοι. Και είναι αυτοί που τους προσφέρουν πλεονέκτημα έναντι του ελληνισμού, κι είναι εκείνοι που τους δίνουν τον χώρο να αυθαιρετούν και να εγκληματούν εις βάρος χωρών, λαών και πολιτισμών.

Ποτέ οι τούρκοι δεν φάνηκαν ικανοί να καταφέρουν κάτι από μόνοι τους. Το είδαμε αυτό και στον νότιο Καύκασο, το βλέπουμε και το βιώνουμε στην Κύπρο, στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Σε λίγα χρόνια από σήμερα, θα το ζούμε έντονα στους δρόμους και τις γειτονιές του Βερολίνου, των Βρυξελλών, του Παρισιού και σε κάθε γωνιά της Ευρώπης που αλλάζει πρόσωπο και χαρακτήρα…

Να είμαστε όμως δίκαιοι. Αυτή είναι η μία πλευρά του πράγματος. Η άλλη, έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους. Τι κάνουμε 47 χρόνια τώρα; Εξακολουθούμε να ξύνουμε τις πληγές μας για να παραμένουν ανοιχτές. Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ακόμη και τώρα, δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε διερευνήσει ενδελεχώς τι μπορούμε να κάνουμε! Και δεν έχουμε υποστηρίξει επαρκώς τις θέσεις μας.

47 χρόνια πέρασαν! Η δική μας υπομονή έπρεπε να είχε εξαντληθεί κι όχι των τούρκων. Εμείς θα έπρεπε να θέτουμε το αντικείμενο διαπραγμάτευσης και όχι οι τούρκοι. Βέβαια, κάτι τέτοιο προϋποθέτει σοβαρότητα, υπευθυνότητα, πολιτική και στρατιωτική βούληση και συνέπεια. Εμείς, έχουμε βολευτεί με τη …συνέπεια.

Αντί να λέμε ότι εδώ ο κόσμος καίγεται και μαζί με αυτόν καίγεται το σπίτι μας, κοιτάζουμε να βρούμε τρόπους να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα. Καμία περαιτέρω υποχώρηση δεν θα ωφελήσει ούτε τον ελληνισμό, ούτε την Ευρώπη και τους λαούς της. Ούτε ψηφίσματα και ημίμετρα θα μετριάσουν την ζημιά. Η Τουρκία πρέπει να τιμωρηθεί και για την συμπεριφορά της και για τις επιδιώξεις της. Θα πρέπει επιτέλους να καταστεί υπόλογη για όλα της τα εγκλήματα έτσι, ώστε να έχει την ευκαιρία να αναθεωρήσει τις πολιτικές της και τις φιλοδοξίες της.

Κανείς μας δεν θέλει την Τουρκία λαβωμένη και ταπεινωμένη. Θέλουμε όμως να υπολογίζουμε στον γείτονά μας. Να τον εμπιστευόμαστε. Να αισθανόμαστε και να αισθάνεται ασφαλής. Με απειλές και τσαμπουκά από τη μία και ανοχή από την άλλη, τίποτε δεν σώνεται.          

Η λύση του κυπριακού δεν μπορεί να είναι πολιτική

 

Η λύση του Κυπριακού, αν κι εφόσον η Τουρκία εξακολουθεί στον ίδιο δρόμο, δεν μπορεί να είναι πολιτική. Και δεν μπορεί να είναι πολιτική διότι η Τουρκία επιμένει να εμπαίζει τη διεθνή κοινότητα, να δημιουργεί εστίες έντασης στον ευρύτερο γεωγραφικό μας χώρο και συνεχίζει να κρατά όμηρους ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους στις δικές της επιδιώξεις, που δεν είναι άλλες από την επιβολή του Ισλάμ, τον απόλυτο έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου και την υφαρπαγή κι εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της Ελλάδος και της Μεγαλονήσου. Πλούτος που δεν της ανήκει.

Έχουμε υποχρέωση να προστατεύσουμε τους αιθέρες, τις θάλασσές μας, το νησί και τους κατοίκους του. Ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. Έχουμε υποχρέωση να τους δώσουμε μία πατρίδα ενωμένη, ασφαλή και ισχυρή. Όπως πράξαμε στο παρελθόν και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

Μία τέτοια προοπτική δεν μπορεί να θεωρείται ουτοπική, τη στιγμή μάλιστα που τα συμφέροντα των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων – ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας – μάλλον εναρμονίζονται με τις ελληνικές και τις κυπριακές προσδοκίες.

Αν θέλουμε ασφάλεια, ηρεμία, πρόοδο κι ευημερία· αν θέλουμε να απολαύσουμε ελευθερία, δημοκρατία και πολιτισμό, οφείλουμε να πετάξουμε τους τούρκους έξω από το νησί και να τους περιορίσουμε στα όρια που οι ίδιοι επέλεξαν έναν αιώνα νωρίτερα. Και θα τελειώσουμε μαζί τους μια και καλή αφού ούτε στρατιωτικά είναι ισχυροί, ούτε πολιτικά αξιόπιστοι, ούτε πολιτισμικά συντελούν στην ανάπτυξη και την πρόοδο.

Η Κύπρος δεν είναι πρόβλημα. Η Τουρκία είναι το πρόβλημα! Κι όχι μόνον πρόβλημα του ελληνισμού, αλλά όλου του πολιτισμένου κόσμου κι ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Ο ελληνισμός θα πρέπει επιτέλους να απαλλαγεί από τα ενοχικά του σύνδρομα, να απενοχοποιήσει τις ιδέες και τα οράματά του και να πάψει να φοβάται αδύναμους γίγαντες. Οπωσδήποτε, ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν σημαίνει πως θα πάμε για περίπατο. Κάθε δράση έχει και τις συνέπειές της. Το τίμημά της! Αν όμως δεν αναλάβουμε δράση τώρα, τότε, σύντομα θα κληθούμε να πολεμήσουμε τους τούρκους και τον ισλαμοφασισμό μέσα στους δρόμους και στα σπίτια μας και τότε το τίμημα θα είναι υψηλότερο. Δυσβάσταχτο!

Η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα με ιστορικά και πολιτιστικά ερείσματα σε όλο τον χώρο της Κεντρικής Ασίας. Δεν το αμφισβητεί κανένας αυτό. Θα μπορούσε επομένως να είναι χρήσιμη. Εκείνο που ολοένα και περισσότερο πλέον αμφισβητείται είναι η δυναμική της και κατά πόσο μπορεί να διασφαλίσει τις ενεργειακές, οικονομικές κι εμπορικές ροές ανάμεσα σε Δύση κι Ανατολή.

Ένα δεύτερο ζήτημα προβληματισμού και διευθέτησης είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός τον οποίο η Τουρκία έχει εναγκαλιστεί και στηρίζει πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Βασική του επιδίωξη – και της Τουρκίας – είναι η προσβολή της δυτικής πολιτισμικής παράδοσης, πράγμα που αρχίζει να διαφαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ιστορικά, βρισκόμαστε σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Ψηφίσματα και διακηρύξεις κι ευχολόγια Οργανισμών όπως του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ αποτελούν πλέον παρωχημένη έκφραση νομιμότητας και, σε πολλές περιπτώσεις, μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Κανείς δεν θα πρέπει να υπολογίζει σε αυτούς. Οι τούρκοι το συνειδητοποίησαν πολύ πιο γρήγορα από εμάς.

Και η Ε.Ε. είναι περισσότερο ένας οικονομικός μηχανισμός. Για να φτάσει να γίνει στρατιωτική υπερδύναμη όπως οι Η.Π.Α. η ή Κίνα, θα περάσουν πολλές δεκαετίες και βλέπουμε. Επομένως, το βλέμμα πρέπει να είναι στραμμένο στους μεγάλους παίκτες.

Ο ελληνισμός είναι ικανός να τους πείσει ότι μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους καλύτερα και πιο αποδοτικά από τους ισλαμοφασίστες; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε, αναρωτιέμαι τι άλλο έχουμε να πούμε;

Εξωτερική πολιτική, κυπριακό και σημιτικός αμοραλισμός

Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, το χθεσινό tweet της κ. Διαμαντοπούλου, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις τόσο για το περιεχόμενο όσο και για το ύφος με το οποίο είναι γραμμένο.

Η κ. Διαμαντοπούλου, δυστυχώς για εκείνη κι ακόμη χειρότερα για εμάς, αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σάπιο έχει να επιδείξει η ελληνική πολιτική σκηνή. Οι μόνοι που δεν συμμερίζονται αυτή τη άποψη είναι οι οπορτουνιστές της πολιτικής μας ζωής, όπως ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης κι ο αντιπρόεδρός του Άδωνις Γεωργιάδης ο οποίος, λαλίστατος όπως είναι πάντα, είχε χαρακτηρίσει «λαμπρή» (sic) την επιλογή της Άννας Διαμαντοπούλου για τη θέση του Γ.Γ. του ΟΟΣΑ… υποψηφιότητα την οποία τελικά απέσυρε η τελευταία λόγω της διαβλεπόμενης αποτυχίας.

Η κ. Διαμαντοπούλου είναι από τους ανθρώπους εκείνους που συνηθίζουν να προσβάλλουν την νοημοσύνη μας με «σοβαρότητα» κι «αξιοπρέπεια», κι επενδύουν στη κοντή μνήμη αλλά και την γενικότερη αστική μας ευπρέπεια που δεν θέλει ούτε διχόνοιες, ούτε εντάσεις, ούτε παροξυσμούς. Είναι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα εθνικά μας θέματα, ως κομμάτι της γενικότερης πολιτικής διαχείρισης, οφείλουν - κι αυτά - να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Τι διαπραγμάτευσης; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Αν θα μπορούσαμε να την προσωποποιήσουμε, αυτή ακριβώς είναι η κληρονομιά της εποχής Σημίτη και του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ που, σε αντιδιαστολή με το πατριωτικό κέντρο, ανέδειξε ένα πλήθος γραφειοκρατών και τεχνοκρατών με υποχωρητική νοοτροπία, άγνοια κι απουσία στόχου. Δίχως όραμα κι αδυναμία κατανόησης του πραγματικού κινδύνου και για την χώρα μας και για τον λαό μας. Γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποιούν με ευκολία όρους όπως «συμφέροντα», «πατριωτισμός», «μέλλον», «εξέλιξη», «δημοκρατία», «πολιτισμός», «συναίνεση»  κ.ο.κ.

Η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012, διοχέτευσε όλες αυτές τις δυνάμεις κι έστειλε όλα αυτά τα πρόσωπα στα υπόλοιπα κόμματα. Έτσι, τους βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας. Εν πάση περιπτώσει και για να μην μακρηγορώ, αυτό το πολιτικό κατεστημένο επιβεβαιώνει διαρκώς πως  δεν γνωρίζει τι θέλει, δεν έχει κανένα σχέδιο και δεν μπορεί να προσφέρει στην πατρίδα και τον ελληνισμό ό,τι έχει πραγματικά ανάγκη. Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, προσδοκούν ανάσταση νεκρών, πιστεύουν σε θαύματα και περιμένουν τη λύση από τον από μηχανής θεό που θα τους βγάλει από την δύσκολη θέση. 

Για να μην έχουμε αυταπάτες κι επειδή το κυπριακό λειτουργεί ως πλατφόρμα απορρόφησης κραδασμών, η ελληνική πολιτική ελίτ αντιλαμβάνεται την διαμόρφωση και την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής ως τεχνοκρατικό ζήτημα πλήρως εναρμονισμένο με την «δυτική θεώρηση των πραγμάτων» και δεν την αφορά ιδιαίτερα η ακεραιότητα του ελληνισμού και η υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων αφού αυτή εξυπηρετείται (κυρίως και με οικονομικούς όρους) από τον ευρωπαϊκό παράγοντα.

Αν η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν βρει τρόπο να απαλλαγεί από τα σημιτικά βαρίδια – βλέπε ΕΛΙΑΜΕΠ, ακαδημαϊκούς, επιτρόπους, και λοιπούς… αν η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν σχεδιαστεί εκ νέου με όραμα, στόχους κι αυτοπεποίθηση σε πολλαπλά επίπεδα – όπως σε άλλο χρόνο και με άλλη ευκαιρία έχει επισημάνει κι ο Νίκος Δένδιας, πολύ φοβάμαι πως θα δούμε και θα βιώσουμε δράματα.  

Πως η ΕΕ (δεν) θα υπερασπιστεί την Ελλάδα σε περίπτωση εμπλοκής με την Τουρκία

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Η ΕΕ είναι ένας οργανισμός που λειτουργεί με βάση τα συμφέροντα των κρατών-μελών που την απαρτίζουν. Αυτό είναι περισσότερο εμφανές στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας.

Η Συνθήκη της ΕΕ (ΣΕΕ) περιέχει πρόβλεψη μέσα από το άρθρο 42(7) για παροχή στρατιωτικής βοήθειας στα κράτη-μέλη, σε περίπτωση που δεχτούν επίθεση από τρίτη χώρα.

Ωστόσο, η εμπειρία της Γαλλίας το 2015, όταν προσέφυγε στο άρθρο 42(7) της ΣΕΕ, ήταν απογοητευτική. Σε επίπεδο ρητορικής υπήρξε συμπαράσταση, σε στρατιωτικό επίπεδο η συμβολή ήταν ελάχιστη και κατόπιν εορτής, ενώ δεν συνέδραμαν την Γαλλία όλοι οι εταίροι.

Προφανώς, το ίδιο θα συμβεί και στην Ελλάδα. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών διαβεβαιώνει ότι το άρθρο 42(7) θα εφαρμοστεί αμέσως. Με τον τρόπο που υλοποιείται το συγκεκριμένο άρθρο, σημαίνει οι πρόνοιες του θα λειτουργήσουν αφού έχει τελειώσει η κρίση (για την Γαλλία, η πρώτη στρατιωτική συνδρομή ήρθε μετά από 17 ημέρες). Κανένας εξάλλου, δεν προβλέπει έναν μακροχρόνιο πόλεμο με την Τουρκία.

Το ότι οι περισσότερες χώρες της ΕΕ συμμετέχουν και στο ΝΑΤΟ, σημαίνει ότι ακόμα και να υπήρχε ευρωπαϊκός στρατός και να είχε αναπτυχθεί στα σύνορα της Ελλάδας, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, όπως η Τουρκία.

***

Η γαλλική εμπειρία του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ

Για πρώτη φορά στην ΕΕ, η Γαλλία ζήτησε την ενεργοποίηση και βοήθεια από τα K-M, βάσει του άρθρου 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΕΕ), μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 2015.

Το Άρθρο 42 (7), το οποίο συνήθως αναφέρεται ως «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» της ΕΕ, αναφέρει: «Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών».

Η εισαγωγή ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής στη συνθήκη της Λισαβόνας (2009) αποτέλεσε τότε, σημαντική καινοτομία στην ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για πρώτη φορά στην ΕΕ δημιουργήθηκε μια αίσθηση στρατιωτικής αλληλεγγύης, που προοριζόταν διαφορετικά για συμμαχίες αυτοάμυνας: στην περίπτωση της «ένοπλης επιθετικότητας [στο] έδαφος» ενός (ή περισσοτέρων) κρατών-μελών, τα άλλα είναι υποχρεωμένα να βοηθήσουν. Ταυτόχρονα, η διάταξη συνεπάγεται ότι η ουδετερότητα ορισμένων κρατών-μελών γίνεται σεβαστή, όπως και οι θεμελιώδεις επιλογές για την ασφάλεια και την άμυνα, που έχουν κάνει άλλα κράτη-μέλη σε σχέση με το ΝΑΤΟ. Πράγματι, για τις 22 χώρες της ΕΕ οι οποίες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, η Βόρειο-Ατλαντική Συμμαχία παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος για τη συλλογική τους άμυνα, και ο διεθνής Οργανισμός για την εφαρμογή.

Συνεπώς, η πράξη αυτή της Γαλλίας αντιπροσώπευε την ενεργοποίηση της ρήτρας «αμοιβαίας συνδρομής» και τα κράτη-μέλη, άμεσα και ομόφωνα, εξέφρασαν την αλληλεγγύη και την πολιτική τους υποστήριξη προς τη Γαλλία και εντός ολίγων ημερών, συμπεριλαμβανομένων κυρίως των Γερμανίας και Ηνωμένου Βασιλείου, αποφάσισαν μια σειρά συνεισφορών, δηλαδή πολιτικών, διπλωματικών, στρατιωτικών, τεχνολογικών και εφοδιαστικών μέτρων.

Οι Υπουργοί Άμυνας της ΕΕ, κατά την προγραμματισμένη τους σύσκεψη για το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων στις 17 Νοεμβρίου 2015, εξέφρασαν την «ομόφωνη και πλήρη υποστήριξή τους προς τη Γαλλία και υπογράμμισαν ότι «δεν απαιτείται επίσημη απόφαση από το Συμβούλιο» για την ενεργοποίηση της ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής. Δηλαδή, σε πολιτικό επίπεδο, αυτό εμφανίζονταν ως ένδειξη ευελιξίας και ως ευκαιρία για επιτάχυνση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων.

Παράλληλα, τονίστηκε ότι η λήψη της απόφασης για συνδρομή, καθώς και το είδος της παρεχόμενης βοήθειας, ήταν θέμα διμερών συνομιλιών και αφορούσε αποκλειστικά τη Γαλλία και τα κράτη-μέλη. Επομένως, η συμμετοχή της ΕΕ περιορίστηκε στο ελάχιστο, τόσο στην έναρξη του μηχανισμού όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Στη συνέχεια, ακολούθησαν συνεχείς διμερείς συζητήσεις μεταξύ της Γαλλίας και των κρατών-μελών της ΕΕ, κυρίως μεταξύ των Γάλλων πρέσβεων και των εθνικών αρχών (Υπουργοί Εξωτερικών, Υπουργοί Άμυνας, Πρωθυπουργοί) στις αντίστοιχες πρωτεύουσες, σχετικά με το είδος της παρεχόμενης βοήθειας. Κατά συνέπεια, η ΕΕ πρόσφερε απλώς ένα πλαίσιο, εντός του οποίου τα κράτη-μέλη αλληλοϋποστηρίζονται και απλά, συντόνιζε αρχικά τις διαδικασίες. Η Γαλλία επέλεξε την πιο κυρίαρχη και λιγότερο θεσμοθετημένη μορφή συνεργασίας, πράγμα που σημαίνει ότι εναπόκειται στα κράτη-μέλη να αποφασίσουν μεταξύ των μηχανισμών βοήθειας της ΕΕ.

Η γαλλική Κυβέρνηση υπέβαλε τα επιχειρησιακά της αιτήματα, στους πρέσβεις της ΕΕ στην Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας (ΕΠΑ) στις 24 Νοεμβρίου 2015.

Ορισμένα κράτη-μέλη (δεκατρία) αποφάσισαν άμεσα για την αρχική τους συνεισφορά. Σε έξι κράτη-μέλη όμως ─ Λετονία, Λιθουανία, Γερμανία, Κάτω Χώρες, Σλοβακία και Ηνωμένο Βασίλειο ─ η απόφαση ελήφθη στα Κοινοβούλιά τους. Στη Σλοβενία, οι συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, ενώ για το Βέλγιο, την Εσθονία, τη Φινλανδία, το Λουξεμβούργο και τη Ρουμανία υπήρχε κυβερνητική απόφαση. Στη Σουηδία, η κυβέρνηση καθόρισε την αρχική συμβολή, ενώ διεξήχθησαν πολλές συζητήσεις στο σουηδικό κοινοβούλιο. Οι τέσσερις χώρες του Visegrad (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία) εξέτασαν την πιθανή συμβολή τους ως ομάδα.

Το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησε τις αεροπορικές του επιδρομές αμέσως μετά την ψηφοφορία του βρετανικού Κοινοβουλίου στις 02-12-2015 και επέτρεψε στα γαλλικά αεροσκάφη να χρησιμοποιούν τη βάση της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας (RAF) στο Ακρωτήρι της Κύπρου, μέχρι να αναπτυχτεί το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Αυστρία προσέφερε 100 ώρες πτήσης για αεροπορικές μεταφορές με α/φη C-130, το Βέλγιο 1 φρεγάτα για συνοδεία στο γαλλικό αεροπλανοφόρο, η Κύπρος τη χρήση αεροπορικής βάσης και λιμενικές υποδομές, η Γερμανία 1.800 άνδρες, 1 φρεγάτα για συνοδεία στο γαλλικό αεροπλανοφόρο, 6 α/φη αναγνώρισης Tornado και α/φη για ανεφοδιασμό στον αέρα, οι Κάτω Χώρες συμμετοχή στις αεροπορικές επιθέσεις, η Πολωνία υποστήριξη στη διοικητική μέριμνα. Τέλος, η Ελλάδα δεν είχε στρατιωτική συμμετοχή, αλλά προσέφερε μόνο τη χρήση της υφιστάμενης συνεργασίας στις πληροφορίες, ενώ κάποια κράτη-μέλη της ΕΕ, όπως Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Δανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Μάλτα δεν συμμετείχαν με κανένα τρόπο.

Λαμβάνοντας υπόψη τις συνεισφορές των κρατών-μελών προς τη Γαλλία, ορισμένοι εμπειρογνώμονες/αναλυτές θεωρούν ότι το αποτέλεσμα των διμερών διαπραγματεύσεων μετά την ενεργοποίηση της ρήτρας του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ ήταν μάλλον απογοητευτικό και επιπλέον επισημαίνουν τις αποκλίνουσες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των κρατών-μελών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το άρθρο 42 (7) της ΣΕΕ αναγνωρίζει τον διαφοροποιημένο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών-μελών, και ως εκ τούτου αναγνωρίζει σιωπηρά τη δυνατότητα για μη-στρατιωτική βοήθεια, δηλαδή για βοήθεια με τη μορφή πολιτικής ή και οικονομικής υποστήριξης. Ωστόσο, τα κράτη-μέλη «οφείλουν» να συνδράμουν το αμυνόμενο κράτος, υπάρχει νομική δέσμευση και οφείλουν να συνδράμουν «με όλα τα μέσα», δηλαδή διπλωματικά, διοικητικά, τεχνικά, αλλά και στρατιωτικά μέσα.

Παράλληλα, τα Κ-Μ πρέπει να υπενθυμίζουν το γεγονός ότι το άρθρο 42 (7) της συνθήκης της ΕΕ επιβάλλει υποχρέωση συμμόρφωσης με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Δηλαδή να αναφέρει αμέσως στο Συμβούλιο Ασφαλείας τυχόν μέτρα που ελήφθησαν κατά την άσκηση του δικαιώματός τους (συλλογικό) για αυτοάμυνα και να σταματήσουν τέτοιες ενέργειες μόλις το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει μέτρα, που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι, εάν το άρθρο 42(7) αφορά πραγματικά την αμοιβαία άμυνα ─σχετικά με την πολεμική πορεία της ΕΕ─ τότε σίγουρα θα πρέπει να αποφασίσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, διότι η κήρυξη πολέμου αφορά τον καθορισμό της γενικής πολιτικής κατεύθυνσης της Ένωσης.

***

Οι παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ

Όπως είναι γνωστό, το ΝΑΤΟ δεν θα είναι εκ των πραγμάτων με την Ελλάδα, γιατί ως οργανισμός δεν παρεμβαίνει σε διενέξεις μεταξύ των κρατών-μελών του, πέρα από το να επιχειρήσει να τις σταματήσει.

Σε αυτή την συγκυρία το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πρωτίστως για την σταθεροποίηση της Τουρκίας στην Δύση και είναι διατεθειμένοι να κάνουν όλες τις απαραίτητες υποχωρήσεις, οι οποίες θα είναι κατά των ελληνικών συμφερόντων.

Υπάρχει ακόμα και ο παράγοντας που λέγεται αμερικανική παρέμβαση και μεσολάβηση. Η παρέμβαση αυτή έχει σχεδιαστεί από τις ΗΠΑ να γίνεται με τους όρους που έγινε στα Ίμια, δηλαδή μετά την έναρξη της κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων πάντα θα λειτουργεί υπέρ της Τουρκίας που θα είναι ο επιτιθέμενος σε μία ελληνοτουρκική κρίση, γιατί θα «γκριζάρει» το επίδικο της κρίσης, δηλαδή θα δημιουργεί κέρδη στην Τουρκία.

Το βασικό ζήτημα που θα έπρεπε να τίθεται από ελληνικής πλευράς, είναι να γίνεται η αποφασιστική παρέμβαση των ΗΠΑ προς την Τουρκία, πριν από την εκδήλωση της κρίσης. Γιατί πριν από την εκδήλωση της κρίσης, οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στην πλευρά της Ελλάδας και ζητούν αυτοσυγκράτηση, αποδυναμώνοντας την ελληνική αποτροπή. Η εμπειρία της μετά τα Ίμια εποχής, δείχνει ότι η Ελλάδα περιορίζεται σε εκκλήσεις προς τις ΗΠΑ για να παρέμβουν, αλλά στην περίπτωση αυτή οι διπλωματικές κινήσεις έχουν ελάχιστη ισχύ. Το θέμα για την Αθήνα δεν είναι οι εκκλήσεις, είναι η κατάλληλη στήριξη που πρέπει να δίνει η αποτροπή στη διπλωματία, ώστε οι ΗΠΑ να κατανοήσουν ότι πρέπει να παρέμβουν εκ των προτέρων για να αποτραπεί η κρίση και όχι εκ των υστέρων για να την σταματήσουν.

***

Η ελληνική διαχείριση του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ

Υπάρχει ένα κενό σχετικά με τη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής, για το οποίο ευθύνη φέρει και η ελληνική πλευρά, δηλαδή όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα. Παρά το γεγονός ότι έχει ενεργοποιηθεί μία φορά (από τη Γαλλία, 2015), η Ελλάδα υπό άμεση στρατιωτική απειλή από την Τουρκία, δεν υπέβαλλε προτάσεις ώστε να θεσπισθούν νέες πρακτικές ρυθμίσεις για την εφαρμογή του άρθρου 42 (7) της Συνθήκης της ΕΕ, καθώς και τη ρητή πρόβλεψη εγγύησης των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης και εκ των πραγμάτων των ελληνικών συνόρων, στη λογική της ευρωπαϊκής κυριαρχίας.

Όμως, θα πρέπει να τονίσουμε, ότι οι διεθνείς οργανισμοί αποτελούνται από κράτη-μέλη, τα οποία πρωτίστως ενδιαφέρονται για τα εκπλήρωση των εθνικών τους συμφερόντων και την απόκτηση ισχύος και ασφάλειας στο άναρχο διεθνές σύστημα και δευτερευόντως για την αποτελεσματική λειτουργία ενός διεθνούς οργανισμού.

Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της ΕΕ. Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο όσο ήταν μέλος της ΕΕ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να παραιτηθούν από τις μόνιμες θέσεις που κατέχουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να αντικατασταθούν από την ΕΕ.

Η περιπέτεια της Γαλλίας με το άρθρο 42 (7) δείχνουν σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ ότι δεν έχουν να περιμένουν πολλά από την ευρωπαϊκή κινητοποίηση. Η απάντηση της Γαλλίας στην κρίση του 2015, χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να υλοποιηθεί, επομένως και η συμβολή των κρατών-μελών είχε τον απαραίτητο χρόνο για να ολοκληρωθεί.

Το σημαντικό συμπέρασμα είναι πως για την ενεργοποίηση του άρθρου 42 (7) της ΣΕΕ σχεδόν τα πάντα θα εξελιχτούν σε διμερές επίπεδο μεταξύ των κρατών-μελών στην ΕΕ. Δεν θα ξεκινήσει καμία αποστολή στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (CSDP). Η ΕΕ θα ενεργήσει μόνο ως «διαμεσολαβητής». Ένα ζήτημα είναι σίγουρο: το άρθρο 42 (7) της ΣΕΕ δεν σημαίνει ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ μπορεί να υποχρεωθούν να διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις ή να στείλουν στρατό παρά τη θέλησή τους.

Μία εμπλοκή της Ελλάδας με την Τουρκία δεν μπορεί να είναι μακροχρόνια, επομένως η πρακτική ευρωπαϊκή συμβολή θα είναι εκ των υστέρων και όχι σημαντική.

Με τα δεδομένα αυτά, η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε διμερείς συμφωνίες με κράτη-μέλη της ΕΕ που έχουν τη βούληση και τις δυνατότητες να τη συνδράμουν άμεσα, μέσα στα χρονικά περιθώρια στα οποία θα εκδηλωθεί μία ενδεχόμενη κρίση.

Η εκ των υστέρων ενεργοποίηση του άρθρου 42(7) της ΣΕΕ, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα γιατί η περίπτωση της δεν είναι όμοια με αυτήν της Γαλλίας.

 

Το ερώτημα παραμένει πάντα επίκαιρο και μένει να απαντηθεί

-Αν η οικονομική μας πολιτική υπαγορεύεται από τραπεζίτες και κοράκια

-Αν η υγεία μας εξαρτάται από τις επενδύσεις και τις πωλήσεις των φαρμακευτικών εταιρειών

 

-Αν η νησιωτική μας πολιτική, η ναυτιλία και ο τουρισμός καθορίζονται από τους πλοιοκτήτες και τους εφοπλιστές

 

-Αν οι όροι εργασίας και το ασφαλιστικό επιβάλλονται από βιομήχανους και τεχνοκράτες, άσχετους με την αγορά και τη πραγματική οικονομία

 

-Αν η εθνική μας άμυνα προσδιορίζεται από τα συμφέροντα και τις προθέσεις «φίλων» κι εχθρών

 

-Αν η εξωτερική μας πολιτική και οι διεθνείς μας σχέσεις σχεδιάζονται από το ΕΛΙΑΜΕΠ

 

-Αν ο εθνικός μας πλούτος είναι αναγκαστικά υποθηκευμένος σε Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κι άρα μη αξιοποιήσιμος από εμάς τους ίδιους

 

-Αν η ενέργεια συνιστά προνομιακό χώρο, εν τοις πράγμασι, κάθε κερδοσκόπου διορισμένου manager, εργατοπατέρα και συνδικαλιστή κι όχι δημόσιο αγαθό

 

-Αν η πραγματική γνώση βρίσκεται έξω από τα σχολεία και τα φροντιστήρια

 

-Αν το δίκαιο είναι δέσμιο της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, τότε,

 

τους πολιτικούς σε τί τους χρειαζόμαστε;

2021 όπως… 1991

 

Αναρωτιέμαι, πόση αριστεία μπορούμε να αντέξουμε εμείς οι έλληνες στους ώμους μας;

Όσοι παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας και την κοπιώδη καλοκαιρινή «μεταρρυθμιστική» προσπάθεια της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας σε κομβικούς τομείς, όπως η εργασία και το ασφαλιστικό, σίγουρα έχουν μία κάποια υποψία της ζημιάς που θα κληθούν να πληρώσουν οι επόμενοι· κι όταν λέω επόμενοι, αναφέρομαι στις γενιές που θα διαδεχθούν την δική μας… όπως εμείς πληρώνουμε σήμερα την «ιδιοφυΐα» και την κληρονομιά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αλλά και του αλχημιστή Σημίτη τριάντα χρόνια τώρα. 

Εχθές, παρουσιάστηκε από τον υπ. Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Κωστή Χατζηδάκη και τον αρμόδιο υφυπουργό, Πάνο Τσακλόγλου το νομοσχέδιο για την… «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά».

Μεταξύ άλλων οι κ.κ. Χατζηδάκης και Τσακλόγλου είπαν πως «… η μεταρρύθμιση του συστήματος Επικουρικής Ασφάλισης απαντά στην πρόκληση της γήρανσης του πληθυσμού, αξιοποιώντας την εμπειρία από επιτυχημένα μοντέλα ευρωπαϊκών χωρών που φημίζονται για την αποτελεσματικότητα του κράτους, όπως η Σουηδία και η Δανία».

Πρώτο συμπέρασμα: η Ελλάδα θα γίνει Σουηδία ή έστω Δανία με το νέο ασφαλιστικό σύστημα(!)

Δεύτερο συμπέρασμα: Λεφτά θα υπάρχουν (…) περισσότερα για όλους και μάλιστα με την εγγύηση του κράτους…

Η πρώτη αυθόρμητη ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι, ποιούς κοροϊδεύουν; Κι η αμέσως επόμενη, για ποιές Σουηδίες και Δανίες μας μιλάνε; Όπως θα φανεί στη συνέχεια, βρισκόμαστε πράγματι μπροστά με μία νέα υπόθεση κακής αντιγραφής. Όχι όμως επιτυχημένων μοντέλων που θα μπορούσαν κάπως να ισοσκελίσουν την όποια ανικανότητα, αλλά της χειρότερης δυνατής πολιτικής πρακτικής που - το δίχως άλλο, κατέστρεψε την χώρα μας και υποθήκευσε το μέλλον της.

Κι είναι εύλογη η απορία που προκύπτει, αν δεχθεί κανείς τους χαρακτηρισμούς περί καινοτομίας, ευρηματικότητας κι ευελιξίας που λέγονται, ακούγονται και γράφονται  γι’ αυτήν την κυβέρνηση, προς τι το copy paste;

Το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι μείζον κι επείγον; Ασφαλώς! Όμως, η λύση του προϋποθέτει όραμα και σχέδιο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προφανώς, δεν διαθέτει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κι η Σουηδία και η Δανία που κολλάνε; Πουθενά! Ας ανατρέξουμε στο παρελθόν για να θυμηθούν οι παλαιοί και να μάθουν οι νέοι.  

Το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθετεί για πρώτη φορά την τοποθέτηση του 20% των αποθεματικών των Ταμείων σε μετοχές και σε τραπεζικά προϊόντα υψηλού ρίσκου.

Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη ανεβάζει το ποσοστό των αποθεματικών που τζογάρονται στο χρηματιστήριο στο 23%. Την ίδια περίοδο μεταβιβάζεται ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος στον ιδιωτικό τομέα και γιγαντώνεται το ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο. Είναι η εποχή που αρχίζουν οι γνωστές αλχημείες…

Τα ταμεία την τριετία 1999-2002 έχασαν γύρω στα 3,5 δις ευρώ. Αλλά δεν έφτανε αυτό. Το 2003 η κυβέρνηση Σημίτη επέτρεψε στα Ταμεία να επενδύουν τα αποθεματικά τους σε χρηματιστηριακά παράγωγα. Χρηματιστηριακά προϊόντα πολύ υψηλού ρίσκου που δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αέρας κοπανιστός… στη συνέχεια καταλήξαμε στα «δομημένα ομόλογα» και τα λοιπά και τα λοιπά…

Άρα τί ακριβώς συμβαίνει σήμερα; Φαίνεται, η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βγάζουν από ντουλάπες και μπαούλα τα σκονισμένα και σκοροφαγωμένα κιτάπια τους και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κόπτεται δήθεν για το μέλλον των ελλήνων και την ευημερία μας αλλά η αλήθεια απέχει έτη φωτός…

Μια και πιάσαμε το διάστημα, άραγε, τυχαία οι αμερικάνοι άρχισαν να μιλούν για εξωγήινους και ούφο; 

Η Επανεκκίνηση του ΝΑΤΟ προς το 2030

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Το τελικό ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ διαμορφώνει την εικόνα μίας Συμμαχίας η οποία κινητοποιείται για να προσαρμοστεί στα νέα διεθνή δεδομένα. Το τελικό ανακοινωθέν περιλαμβάνει 79 σημεία και είναι εμφανές ότι αποτελεί προϊόν μίας επεξεργασίας, η οποία προηγήθηκε από αρμόδιες επιτροπές. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-epanekkinese-toe-nato-pros-to-2030_gr_60c7a93be4b097a589eac647

Ενισχύουν οι ΗΠΑ την Ελλάδα;

γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

Οι Αμερικανοί γερουσιαστές Bob Menendez, Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, και Marco Rubio, προτείνουν την εισαγωγή νέας νομοθεσίας για την ενίσχυση της αμυντικής εταιρικής σχέσης των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ελλάδα.

Το σχέδιο νόμου αποσκοπεί στο να ενισχύει την υποστήριξη για τον εκσυγχρονισμό των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, επιτρέποντας νέες μεταφορές αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού και προωθώντας την αυξημένη πολυμερή δέσμευση μεταξύ Κύπρου, Ελλάδας, Ισραήλ και Ηνωμένων Πολιτειών. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.geoeurope.org/2021/06/11/enisxyoyn-oi-ipa-tin-ellada/

Τουρκία: γλίτσα και διπλωματία

 

Αναπόφευκτα το βλέμμα όλων είναι στραμμένο στην επικείμενη συνάντηση Μπάϊντεν-Ερντογάν που θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Δευτέρα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ καθώς, όπως εκτιμάται, αυτή θα προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό τις κινήσεις που θα επιλέξει να κάνει η γειτονική μας χώρα στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής μας στο προσεχές μέλλον.

S-400, Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειος, κουρδικό, παλαιστινιακό, λιβυκό και συριακό ζήτημα, το προσφυγικό και οι μεταναστευτικές ροές, ανθρώπινα δικαιώματα, η εμπλοκή της στη σύγκρουση μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων, η πολιτική, οικονομική, θρησκευτική και πολιτιστική διείσδυση στις χώρες της Βαλκανικής, η σχέση με τη Ρωσία, με τρομοκρατικές οργανώσεις και μαφιόζους… μαύρο χρήμα, εκβιασμοί, δολοφονίες, απαγωγές αντιφρονούντων, ναρκωτικά, όπλα… απ’ όπου κι αν πιάσει κανείς το νήμα, είναι αδύνατον να γνωρίζει εκ προοιμίου την εξέλιξη των πραγμάτων σε βάθος χρόνου.

Επιπλέον, καλά κρατεί ο ανταγωνισμός με Αίγυπτο και Σ. Αραβία και παραμένει ανοικτό το μέτωπο με το Ισραήλ. Μένει επίσης να δούμε ποιοι όροι και προϋποθέσεις θα διαμορφώσουν τελικά την προνομιακή σχέση που επιδιώκει να έχει η Τουρκία με την Ε.Ε., έστω κι αν η ίδια συνιστά διαρκή απειλή για ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Τίποτε δεν θα λυθεί ως διά μαγείας.

Παρά τη σχεδόν καθημερινή προκλητική ρητορική των αξιωματούχων της και την αλαζονική συμπεριφορά που επιδεικνύει προς φίλους κι εχθρούς, η Άγκυρα διατηρεί αυτό το διάστημα ήπιους τόνους στο διπλωματικό πεδίο[1] κι επιλέγει να εντείνει τις καταδρομικές της επιχειρήσεις εναντίον κουρδικών στόχων στο βόρειο Ιράκ.

Πιο αναλυτικά, ο μεγαλύτερος εφιάλτης της Τουρκίας, εκτός του «ελληνικού φράχτη», εξακολουθεί να είναι η προοπτική ενός ελεύθερου, ανεξάρτητου και κυρίαρχου Κουρδιστάν στο μαλακό υπογάστριό της, κάτι που αποτελεί πονοκέφαλο και για τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής με έντονο το κουρδικό στοιχείο στο εσωτερικό τους.

Από μία άλλη οπτική γωνία, δεν είναι καθόλου αυτονόητο πως οι ΗΠΑ θα επιθυμούσαν ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος. Δεν έχουν πειστεί πως μια τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους.[2] Όμως, το πρόβλημα είναι η Τουρκία κι όχι η πολιτική των ΗΠΑ.

Το κουρδικό, αντίθετα με ό,τι οι Τούρκοι ισχυρίζονται περί εσωτερικής κοινωνικής συνοχής κι εθνικής ασφάλειας είναι βασικό ζήτημα εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής μια και πιθανή ενίσχυση των Κούρδων στην περιφέρειά της - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το εσωτερικό της - αλλάζει τις ισορροπίες και θέτει άμεσα σε κίνδυνο το κυριαρχικό της όραμα.  

Η υποκινούμενη από την Τουρκία πολεμική σύρραξη Αζέρων κι Αρμενίων στον νότιο Καύκασο το περασμένο φθινόπωρο - μεταξύ άλλων - αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετούσε. Να αναδείξει τον ηγεμονικό της ρόλο σε ένα πεδίο που με βεβαιότητα δεν θα αποτύγχανε. Ο Καύκασος δεν είναι Αιγαίο και η Αρμενία δεν είναι Ελλάδα.

Μάλλον επιπόλαια – κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, την ίδια ακριβώς φιλοδοξία είχε και κατά την πρόσφατη σύγκρουση Χαμάς-Ισραήλ, με την επιτευχθείσα εκεχειρία να απογοητεύει την τουρκική διπλωματία και να την εκθέτει στα μάτια ολόκληρης της διεθνούς κοινότητας, με τις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες να αγνοούν επιδεικτικά τα κελεύσματα[3] του Μεβλούτ Τσαβούσογλου για συντονισμένη δράση εναντίον του Ισραήλ.    

Από την στιγμή που υπερεκτίμησαν τη δυναμική τους[4], οι γείτονές μας προσπαθούν να πείσουν τους «μεγάλους παίκτες» για την γεωστρατηγική σημασία μίας ισχυρής Τουρκίας που (θα) είναι σε θέση να διασφαλίζει συμφέροντα κι ισορροπίες μακρυά και πέρα από τα όποια ηθικά διλήμματα. Και βρίσκουν ευήκοα ώτα. Όχι όμως εκείνα που πραγματικά θα επιθυμούσαν ή τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα τους επέτρεπε να «λύνουν» και να «δένουν». Κατά συνέπεια, εκεί που «διαμεσολάβηση», απειλές και παρεμβάσεις δεν πιάνουν τόπο, επιστρέφουν στη λογική κι επιστρατεύεται η διπλωματία.

Η επίσκεψη Τσαβούσογλου στην Γαλλία την περασμένη Δευτέρα μπορεί να ειδωθεί μέσα από αυτό το πρίσμα. Επίσημα, ο λόγος της επίσκεψης ήταν η εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών. Ανεπίσημα, υπήρξε μία ακόμη ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί όλο το εύρος της τουρκικής «δυναμικής» κι αποφασιστικότητας, δίνοντας παράλληλα την δυνατότητα στη γαλλική πλευρά να μετρήσει τον χώρο και των δικών της κινήσεων.

Ο Ζαν-Υβ Λε Ντριάν υποδέχθηκε τον Τούρκο ομόλογό του με τον ενδεδειγμένο τρόπο και η συνάντηση των δύο ανδρών πραγματοποιήθηκε σε φιλικό κλίμα. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι οι σχετικές ανακοινώνεις των Υπουργείων Εξωτερικών των δύο χωρών δεν προσφέρονται για σχολιασμό· όμως, το άρθρο του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών που δημοσιεύθηκε από την γαλλική l’Opinion[5], αν μη τι άλλο, συνιστά μνημείο υποκρισίας, θρασύτητας, πολιτικής αγυρτείας και αμοραλισμού.

Αφού εκθέτει επιγραμματικά την τουρκική αντίληψη για όλα τα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά με ευθύνη της Τουρκίας, ο «φίλος» όλων Μεβλούτ, απευθυνόμενος στη γαλλική κοινή γνώμη, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραδίδει μαθήματα πολιτικού πολιτισμού!

Συνεργασία, σταθερότητα, δικαιοσύνη, ασφάλεια, ανθρώπινα δικαιώματα, διάλογος, ιστορική αλήθεια, παρεξήγηση… είναι κάποιες από τις λέξεις που συνθέτουν τον σκελετό της επιχειρηματολογίας του.

Έτσι, διαβάζουμε ότι η Τουρκία κόπτεται για την ευημερία Αρμενίων και Αζέρων, όπως ακριβώς και για την ευημερία των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Με τις πολιτικές της επιδιώκει την ασφάλεια και τη σταθερότητα στη Αν. Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, δεν απειλεί αλλά διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα των γειτόνων της (…), ο διάλογος με την Ελλάδα «επιβεβαιώνει» πως δεν έχει επεκτατικές βλέψεις και πως όλα λύνονται με καλή διάθεση, αγκαλιές και φιλιά ενώ, σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, η Τουρκία είναι ο θεματοφύλακας των ευρωπαϊκών αξιών!

Οι δε δάσκαλοι και ιμάμηδες που στέλνονται σωρηδόν και στην Γαλλία κι αλλού, δεν βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία αλλά εργάζονται για την εξάλειψη της ισλαμοφοβίας και των διακρίσεων εις βάρος των μουσουλμάνων ευρωπαίων πολιτών! Στην Γαλλία δρουν επικουρικά στην εξυπηρέτηση των Γάλλων (τουρκογενών ή μη) μουσουλμάνων που σημαίνει ότι η Γαλλία είναι, προφανώς(!), ανίκανη να φροντίζει και να εξυπηρετεί τους πολίτες της…

Ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας μοιάζει να επιζητά στην κοινή γνώμη νομιμοποίηση της εισβολής και της κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου, κι επιμένει ότι η Τουρκία πρέπει να έχει λόγο και ρόλο μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, την ίδια ώρα που αδυνατεί να καταλάβει γιατί η εικόνα της χώρας του έχει πληγεί, αποδίδοντας όλο το κακό σε «παρεξηγήσεις» και «παρερμηνείες»...

Όλως τυχαίως προηγήθηκε της επίσκεψης του στην Γαλλία η αιματηρή επίθεση ενόπλων σε βόρεια επαρχία της Μπουρκίνα Φάσο[6], στα σύνορα με το Μάλι και τον Νίγηρα, με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 160 ανθρώπων. Αν επιβεβαιωθεί ότι πρόκειται για έργο τζιχαντιστών που υποστηρίζονται από την Τουρκία, τότε, αυτή η επίθεση ήταν πράγματι ένα δείγμα αποφασιστικότητας κι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, εκεί ακριβώς που συγκρούονται γαλλικά και τουρκικά συμφέροντα και κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη προσοχή…

Σε γενικές γραμμές, η τουρκική διπλωματία καταβάλλει προσπάθειες που θα εντείνει ακόμη περισσότερο στο προσεχές μέλλον, για να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα εις βάρος της.

Στον αντίποδα των εσωτερικών προβλημάτων, την καταβαράθρωση της οικονομίας, το ορυμαγδό των αποκαλύψεων από τον Σεντάτ Πεκέρ και των δυσεπίλυτων διαφορών στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη βόρεια Αφρική, τη σχέση με τη Ρωσία και τους S-400, ο Τούρκος Πρόεδρος από την πλευρά του θα επιχειρήσει να αναδείξει την δυναμική της τουρκικής επιρροής στους μουσουλμανικούς και τουρκογενείς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας (το είδαμε ήδη με την ανάληψη της ηγεσίας της Very High Readiness Joint Task Force[7] και του ελέγχου του αεροδρομίου της Καμπούλ[8]), ελπίζοντας πως θα επιτύχει τουλάχιστον αυτόν τον εθνικό στόχο, της υπολογίσιμης δύναμης δηλαδή, μια και προς το παρόν η Μέση Ανατολή εξακολουθεί να βρίσκεται σε συνθήκες ρευστότητας, και δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί ο ρόλος που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν οι Κούρδοι. 

«Η μόνη προσδοκία μας από τους εταίρους μας στη συμμαχία είναι να επιδειχθεί σεβασμός στα κυριαρχικά δικαιώματα και τις ευαισθησίες της χώρας μας για την ασφάλεια. Θα επαναλάβουμε τις προτάσεις συνεργασίας μας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την αποτελεσματική καταπολέμηση των ανθρωπιστικών κρίσεων» ανέφερε μεταξύ άλλων ο Τούρκος Πρόεδρος απευθυνόμενος στα μέλη την Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του.[9]

Αν και τίποτε δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ένα είναι σίγουρο: Το μέλλον του Ερντογάν είναι ήδη προδιαγεγραμμένο, αδιάφορα από το είδος και την ποιότητα στις σχέσεις Τουρκίας – Δύσης από εδώ και στο εξής.

---

[1] https://www.huffingtonpost.gr/entry/ellenotoerkika-kai-chorochronos_gr_60b54d86e4b02a79db912196

[2] https://www.liberal.gr/world/ch-akar-to-problima-mas-me-tis-ipa-einai-i-stirixi-stous-kourdous-ochi-oi-s-400/383049

[3] https://www.dailysabah.com/politics/israel-alone-is-responsible-for-tragedy-in-palestine-cavusoglu/news

[4] https://www.huffingtonpost.gr/entry/ellenike-strateyike-meta-ton-erntoyan_gr_60ba1f46e4b0fd4b8698a616

[5] https://www.lopinion.fr/edition/international/mevlut-cavusoglu-ministre-affaires-etrangeres-turquie-france-amies-alliees-246207

[6] https://www.dw.com/en/burkina-faso-jihadis-massacre-more-than-100-civilians/a-57788910

[7] https://www.nato.int/cps/en/natohq/news_180627.htm

[8] https://www.capital.gr/diethni/3549979/to-afganistan-sta-xeria-tou-erntogan-to-nato-poulise-to-aerodromio-tis-kampoul-stin-tourkia

[9] https://www.trt.net.tr/greek/tourkia/2021/06/09/omilia-erntogan-ste-sunedriase-tou-kommatos-tou-ste-met-1654787

 

Κριτική επί των χθεσινών κοινών δηλώσεων Δένδια-Τσαβούσογλου

 

Δύο είναι, κατά την άποψή μου, οι φράσεις-κλειδιά που αποκαλύπτουν τη ποιοτική στάθμη της πολύ καλά σκηνοθετημένης πολιτικής επιθεώρησης που παρακολουθήσαμε από τους δέκτες μας. Η φράση του Νίκου Δένδια περί πλήρους επίγνωσης των διαφορετικών και σε αρκετά σοβαρά θέματα των διαμετρικά αντίθετων θέσεων που πρεσβεύουν Ελλάδα και Τουρκία, και η φράση του Μεβλούτ Τσαβούσογλου περί συνέχισης των διμερών μας σχέσεων χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς όρους.

Το ερώτημα που αναπόφευκτα προκύπτει είναι, τι ακριβώς ωφελήθηκε η χώρα μας από αυτή τη συνάντηση;

Οι απαντήσεις πολλές και ποικίλουν ανάλογα με τον τρόπο που βλέπει κι αντιλαμβάνεται κανείς τα πράγματα. Όμως – θεωρώ, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ορισμένα πολύ σημαντικά δεδομένα για την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Πρώτον, κατά την «ιδιωτική» επίσκεψη στη Θράκη του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών, επιχειρήθηκε για ακόμη μία φορά η εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας αν και μάλλον αποτυχημένα καθώς, οι τούρκοι αδυνατούν να βρουν ικανά ερείσματα σε μία περιοχή και σε έναν πληθυσμό που χαρακτηρίζεται από ισχυρή εθνική συνείδηση αδιάφορα από το θρήσκευμα, τις γαλιφιές, τις απειλές ή τις παροχές που αφειδώς υπόσχονται και δίνουν σε όσους επιλέγουν τα κρεμμύδια και τις πατάτες για ορεκτικό, κυρίως πιάτο κι επιδόρπιο. Εν τούτοις, το πρόβλημα είναι υπαρκτό κι οφείλουμε να προστατεύουμε με κάθε τρόπο τους μουσουλμάνους συμπατριώτες μας από κινήσεις που προσβάλλουν την ζωή τους, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους.  

Δεύτερον, θα πρέπει να μην λησμονούμε ποτέ τι έχει προηγηθεί. Τι έχει λεχθεί και τι έχει συμβεί.

Και τρίτον, κι ίσως τούτο να είναι το πιο εξοργιστικό, την ώρα που ο Νίκος Δένδιας ανέμενε να υποδεχθεί με χαρές και φιλιά τον «φίλο» του Μεβλούτ, οι τουρκικές αρχές κρατούσαν αναιτιολόγητα και παράνομα Ελληνίδα συγγραφέα στα κρατητήρια του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης.  

Η Άγκυρα επιδιώκει να αποκαταστήσει την εικόνα της σοβατίζοντας, τακτοποιώντας και ξεσκονίζοντας όπου κι όπως μπορεί. Πολύ φοβάμαι πως αυτή τη φορά της δώσαμε μία χείρα βοηθείας που θα την χρησιμοποιήσει εναντίον μας μόλις βρει την κατάλληλη ευκαιρία. Όσο κι αν θέλει να δείξει ένα καλό πρόσωπο, είναι εκείνη η οποία υπονομεύει και τις σχέσεις μας αλλά και τις ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή μας.

Οπωσδήποτε, η διαφορά στον πολιτικό μας πολιτισμό είναι αδιαμφισβήτητη αλλά, η στάση μας θα πρέπει να έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και να μην μεταβάλλεται κατά περίπτωση. Η διπλωματική αβρότητα βεβαίως κι επιβάλλεται μέχρι ενός σημείου όμως! Από εκεί κι έπειτα αποδομεί από μόνη της τους όρους και τις προϋποθέσεις καλής γειτονίας. Υπό αυτή τη συνθήκη, ειλικρινής διάλογος κι ομαλοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει.

Η όποια – καλοδεχούμενη – συμφωνία στον οικονομικό κι εμπορικό τομέα είναι απλά άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Μένει βέβαια να δούμε και το αποτύπωμα που θα αφήσει η ενίσχυση αυτής της συνεννόησης-συνεργασίας.

Η δε επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν σε λίγες ημέρες στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, ενδεχομένως να είναι μία θετική εξέλιξη. Το σίγουρο είναι πως η Τουρκία αγόρασε από εμάς χρόνο και δικαιολογίες πάμφθηνα.

Η γειτονική μας χώρα εξακολουθεί να έχει τις ίδιες διαθέσεις κι αξιώσεις κι αν η ελληνική πλευρά δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένη και δεν βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, ενδεχομένως να υποχρεωθεί, σύντομα ή λίγο αργότερα, σε πολιτικούς συμβιβασμούς που θα επιτρέψουν στην Τουρκία μεγαλύτερη ευελιξία εις βάρος του ελληνισμού.

Για να απαντήσουμε λοιπόν και στο αρχικό ερώτημα, η συνάντηση των δύο Υπουργών των Εξωτερικών δεν είχε για εμάς κανένα ουσιαστικό και πρακτικό αποτέλεσμα.   

Οι άχρηστοι κι οι άριστοι

Αυτά λέγονται και ακούγονται όταν κυβερνούν οι άχρηστοι, ε, οι άριστοι ήθελα να πω. Αναμένω εναγωνίως τις τοποθετήσεις Κυρανάκηδων και Μπογδάνων διότι δεν έχουν εκφραστεί ακόμη κι ανησυχώ...

 

Πάντως, το πιο εξοργιστικό δεν είναι το τι είπε από το βήμα της Βουλής ο συγκεκριμένος βουλευτής αλλά η συνέχεια. Αντί να πει "ρε παιδιά συγγνώμη, είπα μαλακία, από εκείνες που συνηθίζω να εκστομίζω σχεδόν καθημερινά χρόνια τώρα. Δεν με ξέρετε;", πέρασε στην αντεπίθεση κι άρχισε να μιλάει περί κανιβαλισμού, ανθρωποφαγίας και συριζοτρολ, θεωρώντας τους έλληνες πολίτες ηλίθιους.

 

Κι είναι αλήθεια, οι περισσότεροι - για να μην πω όλοι - βουλευτές ηλίθιους μας θεωρούν. Είτε είναι δεξιοί είτε αριστεροί. Και με το δίκιο τους! Δεν αντιδρά κανείς, δεν μιλά κανείς, κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς όριο κι έλεγχο και στις εκλογές τους φορτώνουμε με χιλιάδες ψήφους, έτσι για να επισφραγίσουμε την ανοησία μας. 

 

Το πρόβλημα της πολιτικής μας ζωής δεν είναι ο Λοβέρδος αλλά ο κάθε Λοβέρδος, το κάθε κόμμα που επιλέγει Λοβέρδους κι όλοι εμείς που στέλνουμε στην Βουλή Λοβέρδους για να κάνουν την ζωή μας... καλύτερη (μέχρι και το πληκτρολόγιο έσκασε από τα γέλια!). 

 

Με αυτά και μ' αυτά, ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: κάποιος Πάγκαλος... δεν ξέρω ποιος είναι, τι είναι και ποια η χρησιμότητά του, αιτήθηκε από την Βουλή και πήρε νέο αυτοκίνητο γιατί το παλιό του χαλάσε. Ό,τι κάνουμε όλοι μας δηλαδή. Γνωρίζει κανείς τίποτε περισσότερο;

Οι Η.Π.Α. αναγνωρίζουν την γενοκτονία των Αρμενίων

Η πρόθεση το Joe Biden να αναγνωρίσει την γενοκτονία των Αρμενίων, στην πραγματικότητα είναι μία ευκαιρία που δίνουν οι Η.Π.Α. στην Τουρκία να έρθει αντιμέτωπη με την Ιστορία της. Αν οι Τούρκοι ήταν έξυπνοι θα την άρπαζαν από τα μαλλιά όμως, μιλάμε για έναν λαό με ενοχικά συμπλέγματα, γεμάτο από μνησικακία, μισαλλοδοξία και φανατισμό που δεν μπορεί να αντιληφθεί πως ακόμη και η παραχάραξη της Ιστορίας χρειάζεται μία κάποια ικανότητα την οποία δεν διαθέτει.

Έναν αιώνα τώρα, προσπαθούν να μας πείσουν για το “μεγαλείο” τους και για το “ένδοξο” παρελθόν τους. Τα ίχνη των έργων τους, εμφανή ακόμη και σήμερα, τους διαψεύδουν οικτρά. Οι εθνικιστικοί κύκλοι διατείνονται πως δεν υπάρχει τίποτε για το οποίο ο τουρκικός λαός θα πρέπει να ντρέπεται κι όμως, αυτός ο λαός υπέγραψε την ιδρυτική πράξη της χώρας του με την γενοκτονία των γηγενών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Δεν ήταν μόνον οι Αρμένιοι. Την ίδια μοίρα επεφύλασσαν και για τους Έλληνες και για τους Ασσύριους και για τους Εβραίους και για κάθε έναν που δεν ήταν τουρκογενής και μουσουλμάνος. Κι αν το παρελθόν αποτελεί αποδεικτικό ποιότητας τότε εύκολα κανείς μπορεί να αντιληφθεί γιατί η Τουρκία συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την Ελλάδα και την Κύπρο, στον Καύκασο, στην Αφρική κι όπου αλλού νομίζει ότι φτάνουν τα χέρια και τα πόδια της.

Ας μην επεκταθούμε περισσότερο. Άλλωστε η σημερινή ημέρα, είναι ημέρα μνήμης. Εκείνο όμως που θα πρέπει να αναδειχθεί είναι το μήνυμα που έρχεται μέσα από την Τουρκία, έστω κι αδύναμο προς το παρόν. Ολοένα και περισσότεροι Τούρκοι, μαθαίνουν την Ιστορία τους και φρίττουν με όλα όσα διέπραξαν οι πρόγονοί τους εις βάρος αθώων· και αυτή η γνώση - και παραδοχή - λειτουργεί αναβαπτιστικά στην συνείδησή τους. Οφείλουμε να τους δώσουμε μία ευκαιρία και να τους βοηθήσουμε να επικρατήσουν των ισλαμοφασιστών, των εθνικιστών και των εθνολαϊκιστών που αποτελούν κίνδυνο για όλη την ανθρωπότητα. Ελπίζω σε ανάλογες κινήσεις διεθνούς αναγνώρισης και της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Του χρόνου, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή δυστυχώς όμως για τον μικρασιατικό ελληνισμό, η ανεκδιήγητη ηγεσία του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού, αποφάσισε να μην τιμήσει αυτό το τόσο σημαντικό κεφάλαιο της Ιστορίας μας, ανακηρύσσοντας το 2022 ως... “έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη”... ντροπής πράγματα... Ε, Νέα Δημοκρατία είναι αυτή.

54 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967

 

 

Κάθε επέτειος είναι ευκαιρία αναστοχασμού κι επαναπροσδιορισμού. Αποτελεί, αν μη τι άλλο, μία πρώτης τάξεως ευκαιρία επαναξιολόγησης της ιστορικής πορείας των πραγμάτων. Η σημερινή ημέρα - με την ταχύτητα που τρέχει η εποχή μας - ελάχιστα σημαίνει για τους νεώτερους από εμάς. Σχεδόν 60 χρόνια δεν είναι και λίγα... Όμως, η ανατροπή της συνταγματικής τάξης το 1967, για τους λόγους που συνέβη, για τον τρόπο με τον οποίο επιβλήθηκε και για τις συνέπειες που επέφερε όχι μόνον στο πολιτικό και το ιστορικό πεδίο αλλά και στην ίδια την ψυχοσύνθεσή μας και την νοοτροπία που έκτοτε θα διαμορφώναμε εμείς οι έλληνες, εξακολουθεί να ορίζει το ηθικό πλαίσιο της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.

Όταν καταφέραμε και σπάσαμε τον γύψο, πιστέψαμε πως είχαμε επιτύχει το ακατόρθωτο διότι, αναμετρηθήκαμε με την σκοτεινή μας πλευρά κι αναδειχθήκαμε νικητές! Κι ήταν τόσο μεγάλη η χαρά της νίκης μας που - χωρίς δεύτερη σκέψη, παραμερίσαμε κάθε έχθρα και ξεχάσαμε κάθε πίκρα και πόνο για να γευτούμε το μέγιστο αγαθό της εθνικής συμφιλίωσης. Όχι όλοι όμως. Για κάποιους από εμάς αυτή η εθνική συμφιλίωση δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να επιτευχθεί.

Οι ίδιοι κύκλοι που θεωρούσαν ως παρένθεση την πολιτική ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ κατά τη δεκαετία του 80 - ξεχάστε το ΠΑΣΟΚ, την ίδια την έννοια της αλλαγής στην ουσία της - είναι εκείνοι που σήμερα έχουν απαξιώσει κάθε έννοια δημοκρατικής κανονικότητας και μας στιγματίζουν πότε ως ψεκασμένους, κάποτε ως αγανακτισμένους κ.ο.κ. Είναι όλοι εκείνοι που ήθελαν και θέλουν τον ελληνισμό διχασμένο, περιορισμένο κι εγκλωβισμένο μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο ελέγχου έτσι, ώστε ανενόχλητοι να υπηρετούν τα σχέδιά τους και να διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους. Είναι όλοι εκείνοι που έζωσαν με γκρίζες ζώνες τον εθνικό μας χώρο κι υποθήκευσαν το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας με... αέρα!

Τουλάχιστον από το 1991 προετοιμαζόταν το έδαφος για ό,τι βιώνουμε σήμερα. Για όσους ξεχνάνε εύκολα, μόλις πριν από δέκα περίπου χρόνια επιχειρήθηκε ένα ακόμη πραξικόπημα. Επιβλήθηκε μία άλλου τύπου διακυβέρνηση, κατ' επίφαση δημοκρατική και φιλελεύθερη και “αναγκαία”, με τους ηθικούς αυτουργούς να αυτοπαρουσιάζονται από τότε ως σωτήρες του λαού και της πατρίδας...

Κι αν νομίζετε πως η διαστροφή αφορά μόνον σε εμάς κοιτάξτε καλύτερα τριγύρω. Ξέρετε, στη δική μου αντίληψη, η Δημοκρατία είναι κάτι το απόλυτο! Δεν επιδέχεται πειραματισμούς. Ό,τι έχουμε συγγενεύει ή προσομοιάζει… όμως δεν είναι πραγματική δημοκρατία κι αυτό, αν θέλετε μπορούμε να το συζητήσουμε. Νομοτελειακά θα φτάναμε σε μια διακυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, για να οδηγηθούμε σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και να καταλήξουμε σε μία (εκ νέου) διακυβέρνηση της ΝΔ.

Κάποτε χρειάζονταν μερικά τάγματα και λίγοι πρόθυμοι αξιωματικοί για να γίνει η ζημιά ενώ, τώρα οι εκτροπές κι ανατροπές γίνονται με τροπολογίες και διατάγματα. Ποιά η διαφορά;

200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση: ο Ελληνισμός κι ο επαναστατικός εταιρισμός μέσα από την οπτική των Τούρκων

Αν και η επίσημη διδασκαλία της Ιστορίας, μέσω του εκπαιδευτικού μας συστήματος παρουσιάζει μία κοινά διαπιστωμένη προβληματική που δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου, η εκτεταμένη βιβλιογραφία κι αρθρογραφία που διαρκώς εμπλουτίζεται αδιάφορα από το επίσημο εθνικό μας αφήγημα και παράλληλα με την ιστορική έρευνα, μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα πλέον από μια πιο ευρεία γωνία θέασης. 

Τα νέα ευρήματα που έρχονται σταδιακά στην επιφάνεια αλλά και οι πολλές και διαφορετικές απόψεις που διατυπώνονται κι εκφράζονται μέσα στο πλαίσιο της αξιολόγησης και κατανόησης προσώπων και γεγονότων, διαψεύδουν μύθους, καταρρίπτουν προκαταλήψεις, ερμηνεύουν με μεγαλύτερη σαφήνεια το υλικό που έχουμε στα χέρια μας και ρίχνουν φως σε άγνωστες ή λιγότερο γνωστές πτυχές της Ιστορίας μας προσφέροντάς μας έτσι διέξοδο από την μονόχνοτη αφήγηση που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι ούτε ευχάριστη, ούτε διδακτική αλλά ούτε και παραγωγική.

Ωστόσο, στερούμαστε ακόμη εκείνης της κοινά παραδεκτής αλήθειας που θα μας αποκαλύψει σε όλη την έκταση και σε όλο το βάθος τους ζητήματα που άπτονται του παρόντος και του μέλλοντός μας.

Αξίζει να επισημάνουμε και μία άλλη παράμετρο. Συχνά, παραβλέπουμε τι λέει και τι ισχυρίζεται η άλλη πλευρά και το ενδιαφέρον μας δεν περιστρέφεται και γύρω από τις δικές της απόψεις κι εκτιμήσεις. Όμως, δεν έχει σημασία μόνον το τι λέμε ή τι πιστεύουμε εμείς!

Αν και αναγνωρίζουμε πως απαραίτητη προϋπόθεση στην κατανόηση κι αντιμετώπιση των «απέναντι» είναι η γνώση και των δικών τους θέσεων κι αντιλήψεων, δυστυχώς, ελάχιστες προσπάθειες έχουν γίνει προς αυτή τη κατεύθυνση. Αρκούμαστε στην αποσπασματική κι επιφανειακή επεξεργασία κάποιων ορισμένων αναφορών των σχολικών τους βιβλίων και νομίζουμε ή υποθέτουμε πως βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα.

Το ιστορικό αφήγημα των Τούρκων κι ως εκ τούτου, ο αναθεωρητισμός που επιχειρούν στις μέρες μας επωφελείται αυτού του κενού. Οι Τούρκοι έχουν επενδύσει στην έλλειψη τεκμηρίων, την ιδεολογική υποκειμενικότητα και την αδυναμία της σύγχρονης ελληνικής παιδείας να στηρίξει επαρκώς την κριτική επεξεργασία όλων εκείνων των δεδομένων που στο τέλος-τέλος συγκροτούν την ταυτότητά μας και μπορούν να καλλιεργούν την εθνική μας συνείδηση μακρυά και πέρα από τις όποιες διαφορές· πολιτικές ή άλλες. Με άλλα λόγια, έχουν ποντάρει στην παθογένεια του πολιτικού και εκπαιδευτικού μας πολιτισμού και «κάνουν ταμείο» όσο εμείς δεν τα βρίσκουμε μεταξύ μας.

Οι εορτασμοί των διακοσίων ετών από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την επαναξιολόγηση της έως τώρα ιστορικής μας καταγραφής, δοκιμάζοντας διορθώσεις όπου χρειάζεται έτσι, ώστε ενισχυθεί ο ελληνισμός ο οποίος, εν πάση περιπτώσει, δεν τα έκανε όλα στραβά κι ανάποδα. Είχε και έχει τις επιτυχίες του κι έχει να επιδείξει κατακτήσεις, επιτεύγματα και προοπτικές.

Αναμφισβήτητα, κεντρικό ρόλο στην πραγμάτωση των ιδεών και των επιδιώξεων περί πολιτικής και κοινωνικής χειραφέτησης αλλά και εθνικής ανεξαρτησίας κατά τον 18^ο και 19^ο αιώνα, έπαιξαν οι κάθε είδους εταιρείες αλλάζοντας για πάντα το κοινωνικοπολιτικό τοπίο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μέσα από τον διάλογο, τη συνύπαρξη και την συλλογική δράση, η λειτουργία τους σηματοδότησε μία γενικευμένη προσπάθεια βελτίωσης της ανθρώπινης ζωής, εμφύσησε όνειρα κι ελπίδες, δημιούργησε προσδοκίες κι έδωσε νόημα στα φυσικά δικαιώματα του ανθρώπου.

Στην καθ' ημάς Ανατολή το όραμα μιας πιο δίκαιης κοινωνίας για όλους ανεξαιρέτως χωρίς εθνικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές ή άλλες διακρίσεις επικοινωνήθηκε τόσο ξεκάθαρα κι είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στην αυτοσυνειδησία των Οθωμανών, σε σημείο που να μην μπορεί η Υψηλή Πύλη και η ισλαμική διανόηση να αντιδράσουν.

Οι μυστικές κι επαναστατικές εταιρείες, όπως οι τεκτονικές οργανώσεις και η Φιλική Εταιρεία, αποτελούν εκφάνσεις αυτού του φαινομένου και οδήγησαν σε πολύ συγκεκριμένα πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα. Εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι το αν αλλά το πως και σε ποιο βαθμό συνδέονται μεταξύ τους.

Από την άλλη πλευρά, η ισλαμιστική κι εθνικιστική διανόηση στην Τουρκία του παρόντος εξετάζει το τεκτονικό κίνημα αλλά και κάθε επαναστατική και πατριωτική κίνηση μέσα από το πρίσμα της ισλαμικής παράδοσης και της οθωμανικής κοσμοθεωρίας ενώ, είναι έκδηλο το μένος που αμφότερες τρέφουν απέναντι στους Έλληνες και τους άλλους βαλκάνιους λαούς αφού τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στην κραταιά αυτοκρατορία τους.

Παρά τις θεμελιώδεις διαφορές τους, και τις δύο σχολές σκέψης, τις ενώνει το μίσος που αισθάνονται μαζί με τον φόβο που άφοβα εκδηλώνεται ταυτόχρονα, επιβεβαιώνοντας πως οι επιπτώσεις της δράσης των Φιλικών στη Ιστορία τους υπήρξε καταλυτική.

Το είδος και το ύφος του αγώνα των Φιλικών σάρωσε την καθ’ ημάς Ανατολή και η εθνική ανεξαρτησία των Ελλήνων δικαίως μπορεί να θεωρείται η πρώτη μεγάλη νίκη των εθνών επί του ισλαμισμού που ήθελε και θέλει τον άνθρωπο έρμαιο της θρησκευτικής και πολιτικής διαστροφής ιμάμηδων και σεΐχηδων. Μέσα από τον αγώνα των Ελλήνων, το ευρωπαϊκό πνεύμα ανέκτησε - και δεν κατέκτησε - γεωγραφικά και πολιτισμικά ό,τι είχε χαθεί τους περασμένους αιώνες.

Αν το ερώτημα είναι κατά πόσο η Φιλική Εταιρεία πέτυχε τον σκοπό της κι ολοκλήρωσε τον κύκλο της με την ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους, την απάντηση να μην την δώσουμε εμείς αλλά, ας αφήσουμε τους Τούρκους να απαντήσουν μια και ακόμη και σήμερα, στο άκουσμα και μόνον των λέξεων Φιλική Εταιρεία, ισλαμιστές κι εθνικιστές φρίττουν καθώς, αναγνωρίζουν στη Φιλική Εταιρεία την διάλυση του κοινωνικού και πολιτικού τους οικοδομήματος χωρίς όμως να περιορίζονται σε αυτή τη διαπίστωση. Προχωρούν ένα ακόμη βήμα πιο πέρα.

Θεωρούν πως τόσο η «Μεγάλη Ιδέα» όσο και το ζήτημα της ένωσης της Κύπρου με τον εθνικό κορμό όχι μόνον απέτυχαν αλλά εξακολουθούν μέσα από τις ίδιες υπόγειες διαδρομές της εταιρικής πρακτικής να ενισχύουν το ιστορικό έρεισμα του ελληνισμού στην «Ανατολία» - τη Μικρά Ασία δηλαδή, την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο που «αδίκως» και «καταχρηστικά» «διοικούν» οι Έλληνες.

Η Ελληνική Επανάσταση όμως δεν ήταν το πνευματικό παιδί του Τεκτονισμού κι ούτε ο Τεκτονισμός εργαλειοποιήθηκε στα μέτρα και τα σταθμά που εργαλειοποιήθηκε από τους Νεότουρκους. Έστω κι αν πολλοί Φιλικοί διέθεταν την τεκτονική ιδιότητα.

Η εθνεγερσία των Ελλήνων δεν στηρίχθηκε στο Τεκτονισμό ούτε και ήταν αποτέλεσμα μιας συντονισμένης τεκτονικής δραστηριότητας, όπως συνέβη στην περίπτωση των Τούρκων με ευθύνη του ιταλικού τεκτονισμού σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα.

Αντίθετα, λόγιοι και διανοούμενοι, έμποροι και κερδοσκόποι, φοιτητές κι αγρότες, ναυτικοί και στρατιωτικοί, ιερείς και πειρατές, ποιητές και κλέφτες με ή χωρίς τεκτονική ιδιότητα, ο καθένας με το δικό του σκεπτικό και τις δικές του προσδοκίες, συνήθως ατομικά και πολλές φορές συλλογικά, χωρίς σχέδιο κι οργάνωση, επεξεργάστηκαν μέσα τους όλες εκείνες τις αξίες τις αρχές, τις ιδέες και τα ιδανικά που διακινούνταν στον ευρωπαϊκό χώρο και κατανόησαν λογικά κι αβίαστα πως ο δικός τους τρόπος ζωής και ο δικός τους τρόπος σκέψης δεν ήταν συμβατός με τον τουρκικό.  

Σίγουρα η Ελληνική Επανάσταση δεν θα είχε συμβεί εκείνη τη χρονική στιγμή και δεν θα είχε τα αποτελέσματα που είχε αν δεν την εκβίαζε η Φιλική Εταιρεία όμως, θα συνέβαινε ούτως ή άλλως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Γιατί; Διότι τα ιδεώδη του ανθρωπισμού - όπως οι ίδιοι οι ισλαμιστές Τούρκοι διατείνονται - είναι ασύμβατα με το Ισλάμ και με την ίδια τη φύση του τουρκικού εθνικισμού.

Η τεκτονική ιστοριογραφία της γειτονικής μας χώρας συμπεριλαμβάνει καταγεγραμμένες κι όλες σχεδόν τις προσπάθειες των ισλαμιστών και των εθνικιστών στην απαξίωση του τεκτονικού θεσμού με τον ισχυρισμό ότι ο Τεκτονισμός λειτούργησε - και λειτουργεί - ως δούρειος ίππος μέσα στην τουρκική κοινωνία κι ήταν ο κύριος υπαίτιος κατάρρευσης της αυτοκρατορίας τους με τη σύμπραξη Ελλήνων, Αρμενίων, Δυτικών και Τούρκων χωρίς ισλαμική και τουρκική συνείδηση. Δεν παραθέτουν όμως την οποιαδήποτε τεκμηρίωση.

Εθνικιστές κι ισλαμιστές αντιμετωπίζουν τον τεκτονισμό ως εχθρό. Προσομοιάζουν την Φιλική Εταιρεία στο Κομιτάτο της «Ένωσης και της Προόδου» και εφόσον γνωρίζουν πως υπάρχουν στοές στην χώρα μας με την επωνυμία «Φιλική Εταιρεία», συμπεραίνουν την… ιστορική συνέχεια στην αέναη εξύφανση μίας δήθεν βδελυρής κι ανίερης συνωμοσίας εναντίον της Τουρκίας και του τουρκικού λαού, με τον ελληνισμό να εμποδίζει την πραγμάτωση των σχεδίων για τελική επικράτηση του Ισλάμ και του ιδεολογήματος του (παν)τουρκισμού... παντού. 

Ίσως ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πόσο γελοίες είναι αυτές οι αιτιάσεις, αν κι ενδεικτικές της ποιότητας των επιχειρημάτων που προβάλλονται, με σκοπό την δημιουργία ενός συμπαγούς «μετώπου κρούσεως» απέναντι στον πολιτισμένο κόσμο αλλά και για την περιθωριοποίηση των δημοκρατών και των εθνολαϊκιστών του κεμαλισμού στο εσωτερικό.

Είναι αλήθεια, προσπάθησαν πολύ, κατ’ επανάληψη κι επί ματαίω να εξισωθούν πολιτισμικά με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Προσπάθησαν να μιμηθούν τη Δύση δίχως να κατανοούν τις διαδικασίες του κοινωνικού μετασχηματισμού σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, με τις όποιες κατά τόπους διαφοροποιήσεις. Είδαν έντρομοι πως δεν είχαν τίποτε να επιδείξουν πέραν από το πλήθος και την ισχύ τους.

Αναπόφευκτα, επιτέθηκαν στον πολιτισμό, την γλώσσα, την παράδοση και την νοοτροπία των λαών υπό την κυριαρχία τους, με πολιτικές διώξεων, αφομοίωσης κι εκκαθάρισης, και συνέθεσαν μύθους και θρύλους δίχως καμία απολύτως πνευματική, πολιτισμική και ιστορική βάση. Όλα έγιναν με σχέδιο και μέθοδο ώστε ακόμη και οι ίδιοι στο τέλος να πιστέψουν το ίδιο τους το ψέμα!

Από τον Ömer Seyfettin μέχρι τον Mahmut Esat Bozkurt και τον Hürol Tasdelen δεν υπάρχουν χρονικές ή ιδεολογικές αποστάσεις κατά την διατύπωση απόψεων που καταδεικνύουν πως ο τεκτονισμός δεν εξυπηρετεί τον τουρκικό εθνικισμό μια και αυτός αποτελεί «...την μόνη αυθεντική έκφραση της παγκοσμιότητας από την οποία η ανθρωπότητα ωφελήθηκε των πολιτισμών που ξεπήδησαν μέσα από την τουρκική μήτρα» (sic)! 

Η γη όμως γυρίζει, η ζωή προχωρά· άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και οι κοινωνίες μας εξελίσσονται. Κάθε κοινότητα Ελλήνων μεγάλη ή μικρή, κάθε στοά και κάθε εταιρεία, λέσχη, σύλλογος, σχολείο, εκκλησία ή συνεταιρισμός από την Δύση μέχρι την Ανατολή και από τον Βορρά μέχρι τον Νότο, αναδεικνύει μια αλήθεια που οι Τούρκοι δεν μπορούν να αποδεχθούν και οι Ευρωπαίοι θέλουν να παραβλέπουν λόγω των δικών τους συμφερόντων: Ο ελληνικός εθνικός χώρος, γλωσσικά, πνευματικά, πολιτισμικά και γεωπολιτικά δεν περιορίστηκε ποτέ και δεν περιορίζεται στα στενά γεωγραφικά όρια της πατρίδας μας.

Δεν γνωρίζω αν το συναισθάνονταν ή αν το γνώριζαν αυτό οι πρόγονοί μας. Το σίγουρο είναι πως υπήρξαν συνεπείς απέναντι στους απογόνους τους. Μας παρέδωσαν κάτι το ελάχιστο, το οποίο αποκτήθηκε με κόπο κι αίμα, και μας έδωσαν την ευκαιρία και την ελευθερία να το μεγαλώσουμε όπως εμείς θα κρίναμε καλύτερα.

Εμείς αισθανόμαστε αντάξιοι αυτής της κληρονομιάς; Μένει να το απαντήσει ο καθένας μας μόνος του. Τιμώντας την μνήμη και τους αγώνες τους, ενθυμούμενοι τα επιτεύγματα και τα σφάλματά τους πράττουμε άγια αλλά, ας μην λησμονούμε ότι ο ελληνισμός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Ο ελληνισμός είμαστε εμείς. Όλοι μαζί.

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Δεν υπάρχουν περισσότερο πατριώτες και λιγότερο πατριώτες. Ούτε επώνυμοι κι ανώνυμοι. Δεν υπάρχουν Έλληνες πρώτης και δεύτερης διαλογής. Υπάρχουν μόνο Έλληνες. Εμείς δεν είμαστε Τούρκοι για να υποστηρίζουμε την ύπαρξή μας και τη επιβίωση του έθνους μας μέσα από τον σωβινισμό. Η δική μας επιβίωση είναι δυνατή μόνον μέσα από τον πνεύμα, την ιστορία, τον πολιτισμό που παραλάβαμε και τα έργα μας που θα κληροδοτήσουμε στους επόμενους. Ό,τι φτιάξουμε καλύτερα σήμερα, τόσο πιο ισχυρό θα είναι αύριο.