Το ερώτημα παραμένει πάντα επίκαιρο και μένει να απαντηθεί

-Αν η οικονομική μας πολιτική υπαγορεύεται από τραπεζίτες και κοράκια

-Αν η υγεία μας εξαρτάται από τις επενδύσεις και τις πωλήσεις των φαρμακευτικών εταιρειών

 

-Αν η νησιωτική μας πολιτική, η ναυτιλία και ο τουρισμός καθορίζονται από τους πλοιοκτήτες και τους εφοπλιστές

 

-Αν οι όροι εργασίας και το ασφαλιστικό επιβάλλονται από βιομήχανους και τεχνοκράτες, άσχετους με την αγορά και τη πραγματική οικονομία

 

-Αν η εθνική μας άμυνα προσδιορίζεται από τα συμφέροντα και τις προθέσεις «φίλων» κι εχθρών

 

-Αν η εξωτερική μας πολιτική και οι διεθνείς μας σχέσεις σχεδιάζονται από το ΕΛΙΑΜΕΠ

 

-Αν ο εθνικός μας πλούτος είναι αναγκαστικά υποθηκευμένος σε Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κι άρα μη αξιοποιήσιμος από εμάς τους ίδιους

 

-Αν η ενέργεια συνιστά προνομιακό χώρο, εν τοις πράγμασι, κάθε κερδοσκόπου διορισμένου manager, εργατοπατέρα και συνδικαλιστή κι όχι δημόσιο αγαθό

 

-Αν η πραγματική γνώση βρίσκεται έξω από τα σχολεία και τα φροντιστήρια

 

-Αν το δίκαιο είναι δέσμιο της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, τότε,

 

τους πολιτικούς σε τί τους χρειαζόμαστε;