Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Πεθαίνοντας στα Εξάρχεια...


Άλλο ένα "μεμονωμένο" περιστατικό αστυνομικής ευγένειας τάραξε τα λιμνάζοντα νερά των εξαρχείων και της... συνείδησής μας.

Άραγε ο... πιστολέρο με το εθνόσημο σε πόσες "μονομαχίες" έχει λάβει μέρος;

Θέλω - ως πολίτης - να ευχαριστήσω δημόσια την ελληνική Αστυνομία για το ήθος, την συμπεριφορά και την προστασία που (οφείλει να) παρέχει στους πολίτες αυτής της χώρας... της χώρας μας... σε όλους εμάς δηλαδή, που κινδυνεύουμε κάθε ώρα και στιγμή όχι από δολοφόνους, από βιαστές, από μοναχούς και κάθε είδους αρπαχτικό, αλλά από ανώριμους και άβγαλτους νέους που αναγκαστικά πρέπει και οφείλουμε να ανεχόμαστε... αφού ούτε παιδεία προσφέρουμε, ούτε πολιτισμό παράγουμε!

... Και η έλλειψη αυτή είναι που δημιουργεί δολοφόνους ένστολους ή μη!

Αυτό το αποψινό κρούσμα αστυνομικής βίας έχει ηθικούς αυτουργούς. Και οι ηθικοί αυτουργοί στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι γνωστοί. Οι γονείς και του θύματος και του θύτη. Όλοι εμείς που ενώ γνωρίζουμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, επιλέγουμε το κακό! Όλοι εμείς που ενώ μπορούμε να φωνάξουμε, να παλαίψουμε και ν' αγωνιστούμε και να δημιουργήσουμε, επιλέγουμε την "ασφάλεια" της αδιαφορίας , της ανοχής, της απάθειας και του ωχαδελφισμού. Ηθικός αυτουργός είναι το σύστημα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και εμείς οι ίδιοι διατηρούμε!

Ηθικός αυτουργός είναι το σύστημα πάνω στο οποίο είναι βασισμένη όλη μας η ψευδαίσθηση περί "δημοκρατίας", "νομιμότητας", "δικαιοσύνης", "ελευθερίας" και άλλων συναφών ευγενών ιδεών και αξιών που αντί να μας κάνουν λίγο καλλίτερους, μας καταδικάζουν καθημερινά στην μετριότητα, την καχυποψία, την εχθρότητα, την ζήλια, την αντιπαλότητα, την αδικία, το εξευτελισμό, την γελοιότητα και σε πολλές περιπτώσεις - όπως σε αυτήν εδώ - στο θάνατο δίχως λόγο και λέω δίχως λόγο διότι, όλοι μας γνωρίζουμε πως ό,τι συμβαίνει μεταξύ των λεγόμενων αναρχικών και των αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας, περισσότερο με το παιχνίδι του σκύλου και της γάτας μοιάζει παρά με πόλεμο και δεν είναι ανάγκη κανείς να χάνει την ζωή του... όχι έτσι!

Εύγε... και πάλι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: